21 Μαρτίου : Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης σήμερα! Επειδή οι πόλεμοι... σε όποια εποχή και αν συμβαίνουν, όποια κράτη και αν αφορούν, τα αποτελέσματα.. είναι το ίδιο οδυνηρά και συντριπτικά για την ψυχή του ανθρώπου και του πλανήτη, επιλέγω τη φωνή-κ...ραυγή του Οδυσσέα Ελύτη που έγραψε πριν χρόνια για την Βαγδάτη, με την ελπίδα ν΄ακουστεί και σήμερα στα πέρατα του κόσμου και στα κέντρα της μάχης... σαν ένας κραδασμός ελπίδας, σαν μία δόνηση ανθρωπιάς. Θα ήταν ωραίο αν κάποιος το βρει μεταφρασμένο σε άλλες γλώσσες , να το κάνει σημείωση που θα σταλεί και σε φίλους ανά την Γη, νιώθω πως θα ήταν μία ηθική συμβολή μας με την φωνή είτε του Ελύτη, είτε του Σεφέρη, είτε όποιου ποιητή αγγίζει τη δική σας ψυχή, ας είναι με τη φωνή της ποίησης σήμερα, στη λαίλαπα που ήδη έχει ξεκινήσει.
Εν ονόματι της Ανθρωπότητας, της Δημοκρατίας και της Ειρήνης Σταματήστε τον Πόλεμο, ιμπεριαλιστές! Στο ρυθμό του Πολέμου, προς κάθε σκεφτόμενο άνθρωπο και προς κάθε κατεύθυνση, επιστρατεύω το Λόγο και κράζω: εσείς, άνθρωποι, υπερόπτες, σαδιστές και κακούργοι εσείς που δεν μπορείτε πια να κρύψετε στις δολοφονικές μάσκες τις μαύρες ψυχές σας Ε, εσείς, οι πέρα του Ατλαντικού, που μαυρίσατε τους ουρανούς με φτερωτά πουλιά πυρός και με σκληρό ατσάλι κιι εσείς οι από δω, της γηραιάς Ευρώπης, δειλοί και υποκριτές, που συνηγορείτε και μιμείστε τον Πόντιο Πιλάτο Με τους «μοντέρνους» βάρβαρους, που σφάζουνε και γδέρνουνε τον Κόσμο μας, μπλεχτήκατε, καημένοι Σταματήστε τον Πόλεμο, άχαροι Παύσατε πυρ, άθλιοι φονιάδες κι αφουγκραστείτε Τις βόμβες σας που ρίχνετε, σα να ναι κομφετί, τον Κόσμο μας χαλάτε Δεν το αντιληφθήκατε, ε εσείς, γιοι πολεμοχαρών θεών, που θέλετε να είστε; Πού βρήκατε το δικαίωμα να σπέρνετε τον όλεθρο και την καταστροφή; Και τα παιδιά μας που μας κράζουν και ρωτούν Μάνα! Πού είναι η ζωή; Αυτή, που υποσχεθήκατε μ ανθρώπινη μορφή; Ποιος θα τους τη δώσει; Ο βάρβαρος πολυπολιτισμός σας ή κάποιος σας θεός; Κι είναι μιλιούνια· μαύρα, λευκά, κίτρινα και πρησμένα! Τον Ουρανό και το θεό και όλους τους αιθέρες Με μένος απαράμιλλο και με περίσσιο μίσος Σκίζουν τα αεροπλάνα σας τις νύχτες και τις μέρες Κι απλόχερα σκορπίζετε το θάνατο, αδίστακτοι, πανούργοι και τον Πλανήτη στην πυρά δίνετε, δολοφόνοι Σταματήστε τον Πόλεμο, σφαγείς Κι αφήστε τη Ζωή να Ζήσει Πέφτουν τ αθώα θύματα απ όλες τις μεριές Άτλαντες κι ευρωπαίους, θερίζει τ άρχοντα Χάρου δρεπάνι Κι οι πιο άμοιροι ασιατικοί γεμίζουν το πιθάρι Να πιει ο ανθρώπινος θεός, στη μέθη να πνιγεί Κι εκεί να ηδονίζεται η μαύρη του ψυχή Ε, εσείς που πια δεν μπορείτε στις μάσκες σας να κρύβεται το μαύρο σας θεό Που πάντα στ όνομά του προσεύχεστε για μας Και συντηρείτε τριγύρα μας τα σκότη Για να μισείτε, ω ναι, εσείς δαιμονισμένοι, τα κάλλη τής ζωής Και στην καταστροφή να χαίρεστε του ανθρωπίνου γένους, που τώρα συντελείτε Αυτό κάνετε σήμερα Πάνω από μισό αιώνα το προετοιμάζατε Υποτιμώντας απάνθρωπα την ανθρώπινη νοημοσύνη Κρατώντας τον Κόσμο μας με χαλινάρια και με σκόρπιες φωτιές Βρήκατε τη στιγμή κι ανάψατε τη μεγάλη Που, αργά ή γρήγορα, πρώτα εσάς θα κάψει Κι είμαστε στο ξεκίνημα του εικοστού πρώτου αιώνα Που θα πρεπε η ευημερία και η ειρήνη να πρυτανεύει Που όμως, εσείς παράφρονες, τη λεηλατείτε και τη δολοφονείτε Ότι προλάβαμε και περάσαμε στον τρίτο Μάρτη του αιώνα Και αναρωτιόμαστε· θα υπάρξει άλλος; Αυτό γίνεται σήμερα Ένα σήμερα με αίσχος και ντροπή Ένα σήμερα με θειάφι και κραυγή Ένα σήμερα πνιγμένο στα μαύρα σας σκοτάδια Άγνωστα για μας· που αποτελούμε για σας έναν «Όχλο» Ένα σήμερα που οι νέοι μας δεν το αναγνωρίζουν Και πιότερο οι δικοί σας νέοι, δυνάστες Που τους μαθαίνετε το μίσος και τον Πόλεμο Και τους παραχώνετε με βαριές σημαίες και τιμές, φονιάδες, Να οδύρεται η μάνα, ο πατέρας, το παιδί Να μένει χήρα η νια γυναίκα, να γίνεται τρελή Απ την παρηγοριά τής δόξας και αμοιβής και η θεά οδύνη, απλόχερη καθώς τάχτηκε να είναι Απλώνει τα μαύρα της φτερά, κάνοντας τον ήλιο να σκιαχτεί Σκοτείνιασε από φρίκη η Ανατολή· θερίζει ο θάνατος εκεί Γιατί θελήσατε, ω σεις, μεγάλοι του Κόσμου τρομοκράτες Στα ματωμένα χέρια σας πυρά να αρπάξετε Για να καείτε, μαζί μ εμάς, κι εσείς. Σταματήστε τον Πόλεμο των πανούργων, εργάτες, άνεργοι κι επαναστάτες! Κι έχετε, υπερόπτες, μαζί με τη φωτιά, το θράσος σας και λέτε Με τη βοήθεια του θεού θα νικήσουμε Ποιος είναι, αλήθεια, ο θεός σας, δύστυχα πλάσματα; Πού τ «άγιο» του χέρι; πού σας ευλογεί; Χέρι θεού φτιαγμένο στα μέτρα σας απ το δικό σας χέρι Ω, σεις γιοι της μαύρης συφοράς· Ιούδες της μοντέρνας εποχή Στα ματωμένα χέρια σας πιάνετε το Σταυρό Και ξεδιάντροπα τ άδεια στήθη σας δείχνετε φανερά Για να σας πει ο «Όχλος» μας, άτιμοι και πικροί, για ύστατη φορά Σταματήστε τον Πόλεμο, επονείδιστοι σφαγείς, αφουγκραστείτε. Ο Κόσμος μας δεν τάχτηκε να πεθάνει για κανέναν λόγο Ούτε από σας, δύστυχοι, παραμυθάδες, ούτε από θεό Κι αν ακόμα έχετε εντολή να είστε πάντα οι ισχυροί Τότε κι αυτός ο θεός σας, είναι το ίδιο μ εσάς Άψυχος και πικρός, πολεμοχαρής κι εξωπραγματικός Τι κάνετε για το ψωμί, που τώρα λείπει, όσο καμιά φορά Οι αρρώστιες και οι θάνατοι πληθαίνουν τρομερά Άδικα στον Πλανήτη μας πεθαίνουν τα παιδιά Οδύσσειες συνανθρώπων μας, οι άγνωστες και μαύρες τους φυγές Ε, σεις, του Ατλαντικού κι εσείς οι από δω, της γηραιάς Ευρώπης Τι κάνετε φονιάδες και ληστές; Ποιοι είσαστε και πούθε ήρθατε; Τούτη η Γη δεν έχει θέση για Πολέμους και οδύνες Δεν έχει θέση για δίποδα μιάσματα Τούτη η Γη είναι όλων μας και όχι κάποιον θεών Αόρατων ή ρευστών Ανέκαθεν παντοδύναμοι εχθροί της ανθρωπότητας Τούτος ο Κόσμος μας δεν έχει ανάγκη από είδωλα· γκρεμίστε τα Υπάρχουν μεγαλύτερες αξίες που αξίζει κανείς να ζει, να μάχεται: Της Αγάπης μεταξύ των Ανθρώπων και της Ειρήνης Αυτόν το θεό υπηρετούμε εμείς Στο ρυθμό του Πολέμου, προς κάθε σκεφτόμενο άνθρωπο και προς κάθε κατεύθυνση, επιστρατεύω το Λόγο και κράζω: Σταματήστε τον Πόλεμο, άνθρωποι Ξεσηκωθείτε απ τη μια άκρη ως την άλλη Πρώτοι οι αρχηγοί των εκκλησιών, συναγωγών, τζαμιών Πρώτοι, αυτοί, να γίνουνε ανθρώπινες ασπίδες Πάπηδες, δεσποτάδες, ραβίνοι αειθαλείς και όλοι οι μουλάδες Ν αφήσουνε τα βρώμικα, να σκώσουν το κορμί Κι όλοι μαζί να τρέξουνε στον τόπο της σφαγής Και πάνω απ τα χαλάσματα, της άλλοτε Βαγδάτης Όλοι τους να ουρλιάξουνε, μήπως, τ ανύπαρκτα είδωλά τους στάλα αφουγκραστούν Βάνδαλοι, να κράξουν, ξεπεράσατε κάθε προηγούμενο Μήτε τα μνημεία δεν σεβαστήκατε· το μίσος σας τα γκρέμισε όλα Κι εκεί, και οι δώθε και οι πέρα Ισχυροί και ανίσχυροι, πονηροί και αγαθοί Να συναχτούν στ ανάχωμα του Τίγρη Κι όλοι μαζί να πνίξουνε τα πάθια και τα μίση Κι όλοι μαζί να διώξουμε τα μιάσματα, το θειάφι Κι όλοι μαζί ν αφήσουμε τον ήλιο να χαράξει Αντίσταση καθολική μας έχει απομείνει Κι όλοι μαζί οι λαοί να κάνουμε την πλάση όλη να τρίξει Όχι στον Πόλεμο, άνθρωποι, Ναι στην ειρήνη Γερμανία 25.03.2003 Βάιος Φασούλας
Εν ονόματι της Ανθρωπότητας, της Δημοκρατίας και της Ειρήνης Σταματήστε τον Πόλεμο, ιμπεριαλιστές! Στο ρυθμό του Πολέμου, προς κάθε σκεφτόμενο άνθρωπο και προς κάθε κατεύθυνση, επιστρατεύω το Λόγο και κράζω: εσείς, άνθρωποι, υπερόπτες, σαδιστές και κακούργοι εσείς που δεν μπορείτε πια να κρύψετε στις δολοφονικές μάσκες τις μαύρες ψυχές σας Ε, εσείς, οι πέρα του Ατλαντικού, που μαυρίσατε τους ουρανούς με φτερωτά πουλιά πυρός και με σκληρό ατσάλι κιι εσείς οι από δω, της γηραιάς Ευρώπης, δειλοί και υποκριτές, που συνηγορείτε και μιμείστε τον Πόντιο Πιλάτο Με τους «μοντέρνους» βάρβαρους, που σφάζουνε και γδέρνουνε τον Κόσμο μας, μπλεχτήκατε, καημένοι Σταματήστε τον Πόλεμο, άχαροι Παύσατε πυρ, άθλιοι φονιάδες κι αφουγκραστείτε Τις βόμβες σας που ρίχνετε, σα να ναι κομφετί, τον Κόσμο μας χαλάτε Δεν το αντιληφθήκατε, ε εσείς, γιοι πολεμοχαρών θεών, που θέλετε να είστε; Πού βρήκατε το δικαίωμα να σπέρνετε τον όλεθρο και την καταστροφή; Και τα παιδιά μας που μας κράζουν και ρωτούν Μάνα! Πού είναι η ζωή; Αυτή, που υποσχεθήκατε μ ανθρώπινη μορφή; Ποιος θα τους τη δώσει; Ο βάρβαρος πολυπολιτισμός σας ή κάποιος σας θεός; Κι είναι μιλιούνια· μαύρα, λευκά, κίτρινα και πρησμένα! Τον Ουρανό και το θεό και όλους τους αιθέρες Με μένος απαράμιλλο και με περίσσιο μίσος Σκίζουν τα αεροπλάνα σας τις νύχτες και τις μέρες Κι απλόχερα σκορπίζετε το θάνατο, αδίστακτοι, πανούργοι και τον Πλανήτη στην πυρά δίνετε, δολοφόνοι Σταματήστε τον Πόλεμο, σφαγείς Κι αφήστε τη Ζωή να Ζήσει Πέφτουν τ αθώα θύματα απ όλες τις μεριές Άτλαντες κι ευρωπαίους, θερίζει τ άρχοντα Χάρου δρεπάνι Κι οι πιο άμοιροι ασιατικοί γεμίζουν το πιθάρι Να πιει ο ανθρώπινος θεός, στη μέθη να πνιγεί Κι εκεί να ηδονίζεται η μαύρη του ψυχή Ε, εσείς που πια δεν μπορείτε στις μάσκες σας να κρύβεται το μαύρο σας θεό Που πάντα στ όνομά του προσεύχεστε για μας Και συντηρείτε τριγύρα μας τα σκότη Για να μισείτε, ω ναι, εσείς δαιμονισμένοι, τα κάλλη τής ζωής Και στην καταστροφή να χαίρεστε του ανθρωπίνου γένους, που τώρα συντελείτε Αυτό κάνετε σήμερα Πάνω από μισό αιώνα το προετοιμάζατε Υποτιμώντας απάνθρωπα την ανθρώπινη νοημοσύνη Κρατώντας τον Κόσμο μας με χαλινάρια και με σκόρπιες φωτιές Βρήκατε τη στιγμή κι ανάψατε τη μεγάλη Που, αργά ή γρήγορα, πρώτα εσάς θα κάψει Κι είμαστε στο ξεκίνημα του εικοστού πρώτου αιώνα Που θα πρεπε η ευημερία και η ειρήνη να πρυτανεύει Που όμως, εσείς παράφρονες, τη λεηλατείτε και τη δολοφονείτε Ότι προλάβαμε και περάσαμε στον τρίτο Μάρτη του αιώνα Και αναρωτιόμαστε· θα υπάρξει άλλος; Αυτό γίνεται σήμερα Ένα σήμερα με αίσχος και ντροπή Ένα σήμερα με θειάφι και κραυγή Ένα σήμερα πνιγμένο στα μαύρα σας σκοτάδια Άγνωστα για μας· που αποτελούμε για σας έναν «Όχλο» Ένα σήμερα που οι νέοι μας δεν το αναγνωρίζουν Και πιότερο οι δικοί σας νέοι, δυνάστες Που τους μαθαίνετε το μίσος και τον Πόλεμο Και τους παραχώνετε με βαριές σημαίες και τιμές, φονιάδες, Να οδύρεται η μάνα, ο πατέρας, το παιδί Να μένει χήρα η νια γυναίκα, να γίνεται τρελή Απ την παρηγοριά τής δόξας και αμοιβής και η θεά οδύνη, απλόχερη καθώς τάχτηκε να είναι Απλώνει τα μαύρα της φτερά, κάνοντας τον ήλιο να σκιαχτεί Σκοτείνιασε από φρίκη η Ανατολή· θερίζει ο θάνατος εκεί Γιατί θελήσατε, ω σεις, μεγάλοι του Κόσμου τρομοκράτες Στα ματωμένα χέρια σας πυρά να αρπάξετε Για να καείτε, μαζί μ εμάς, κι εσείς. Σταματήστε τον Πόλεμο των πανούργων, εργάτες, άνεργοι κι επαναστάτες! Κι έχετε, υπερόπτες, μαζί με τη φωτιά, το θράσος σας και λέτε Με τη βοήθεια του θεού θα νικήσουμε Ποιος είναι, αλήθεια, ο θεός σας, δύστυχα πλάσματα; Πού τ «άγιο» του χέρι; πού σας ευλογεί; Χέρι θεού φτιαγμένο στα μέτρα σας απ το δικό σας χέρι Ω, σεις γιοι της μαύρης συφοράς· Ιούδες της μοντέρνας εποχή Στα ματωμένα χέρια σας πιάνετε το Σταυρό Και ξεδιάντροπα τ άδεια στήθη σας δείχνετε φανερά Για να σας πει ο «Όχλος» μας, άτιμοι και πικροί, για ύστατη φορά Σταματήστε τον Πόλεμο, επονείδιστοι σφαγείς, αφουγκραστείτε. Ο Κόσμος μας δεν τάχτηκε να πεθάνει για κανέναν λόγο Ούτε από σας, δύστυχοι, παραμυθάδες, ούτε από θεό Κι αν ακόμα έχετε εντολή να είστε πάντα οι ισχυροί Τότε κι αυτός ο θεός σας, είναι το ίδιο μ εσάς Άψυχος και πικρός, πολεμοχαρής κι εξωπραγματικός Τι κάνετε για το ψωμί, που τώρα λείπει, όσο καμιά φορά Οι αρρώστιες και οι θάνατοι πληθαίνουν τρομερά Άδικα στον Πλανήτη μας πεθαίνουν τα παιδιά Οδύσσειες συνανθρώπων μας, οι άγνωστες και μαύρες τους φυγές Ε, σεις, του Ατλαντικού κι εσείς οι από δω, της γηραιάς Ευρώπης Τι κάνετε φονιάδες και ληστές; Ποιοι είσαστε και πούθε ήρθατε; Τούτη η Γη δεν έχει θέση για Πολέμους και οδύνες Δεν έχει θέση για δίποδα μιάσματα Τούτη η Γη είναι όλων μας και όχι κάποιον θεών Αόρατων ή ρευστών Ανέκαθεν παντοδύναμοι εχθροί της ανθρωπότητας Τούτος ο Κόσμος μας δεν έχει ανάγκη από είδωλα· γκρεμίστε τα Υπάρχουν μεγαλύτερες αξίες που αξίζει κανείς να ζει, να μάχεται: Της Αγάπης μεταξύ των Ανθρώπων και της Ειρήνης Αυτόν το θεό υπηρετούμε εμείς Στο ρυθμό του Πολέμου, προς κάθε σκεφτόμενο άνθρωπο και προς κάθε κατεύθυνση, επιστρατεύω το Λόγο και κράζω: Σταματήστε τον Πόλεμο, άνθρωποι Ξεσηκωθείτε απ τη μια άκρη ως την άλλη Πρώτοι οι αρχηγοί των εκκλησιών, συναγωγών, τζαμιών Πρώτοι, αυτοί, να γίνουνε ανθρώπινες ασπίδες Πάπηδες, δεσποτάδες, ραβίνοι αειθαλείς και όλοι οι μουλάδες Ν αφήσουνε τα βρώμικα, να σκώσουν το κορμί Κι όλοι μαζί να τρέξουνε στον τόπο της σφαγής Και πάνω απ τα χαλάσματα, της άλλοτε Βαγδάτης Όλοι τους να ουρλιάξουνε, μήπως, τ ανύπαρκτα είδωλά τους στάλα αφουγκραστούν Βάνδαλοι, να κράξουν, ξεπεράσατε κάθε προηγούμενο Μήτε τα μνημεία δεν σεβαστήκατε· το μίσος σας τα γκρέμισε όλα Κι εκεί, και οι δώθε και οι πέρα Ισχυροί και ανίσχυροι, πονηροί και αγαθοί Να συναχτούν στ ανάχωμα του Τίγρη Κι όλοι μαζί να πνίξουνε τα πάθια και τα μίση Κι όλοι μαζί να διώξουμε τα μιάσματα, το θειάφι Κι όλοι μαζί ν αφήσουμε τον ήλιο να χαράξει Αντίσταση καθολική μας έχει απομείνει Κι όλοι μαζί οι λαοί να κάνουμε την πλάση όλη να τρίξει Όχι στον Πόλεμο, άνθρωποι, Ναι στην ειρήνη Γερμανία 25.03.2003 Βάιος Φασούλας 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου