Ο ΛΑΟΣ ΣΕ ΛΗΘΑΡΓΟ!!!!

 

Ο λαός σε λήθαργο…

: Ανδρέας Κατσούρης

 Φαίνεται ότι στον βωμό του ηδονισμού, ο οποίος έχει επικρατήσει στην ελληνική κοινωνία, σε συνδυασμό με την αίσθηση των πολιτών ότι βασιλεύει η διαπλεκόμενη με τους κυβερνώντες πλουτοκρατία και ότι αυτοί, οι απλοί πολίτες, έχουν αφεθεί στη μοίρα τους, θυσιάστηκαν οι παραδοσιακές αξίες που κράτησαν ζωντανή την πατρίδα μας για χιλιετίες σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο. Δίνει την εντύπωση ο λαός ότι βρίσκεται σε λήθαργο. Μπροστά στα οξύτατα προβλήματα που αντιμετωπίζει ουδεμία αξιόλογη αντίδραση. Τα δέχεται και τα ανέχεται σαν υπνωτισμένος που δέχεται ότι του υποβάλλει το κατεστημένο και πλήρως αποτυχημένο πολιτικό σύστημα.

Σε άλλη χώρα θα είχαν γίνει αλλεπάλληλες επαναστάσεις. Ανέχτηκε ο λαός μας την επιβολή σκληρής λιτότητας με απαράδεκτες υψηλές περικοπές μισθών και συντάξεων για μια δεκαετία ως αποτέλεσμα της εγκληματικής οικονομικής πολιτικής που ακολούθησαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, χωρίς να γνωρίζει ότι αυτό γίνεται, για να σωθούν οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες. Δέχτηκε  και ανέχτηκε με την λανθασμένη πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ αδιαμαρτύρητα την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας στους ξένους δανειστές για έναν αιώνα. Ανέχεται να τον κυβερνούν αυτοί που τον χρεοκόπησαν! Ανέχεται χωρίς αντίδραση τον πολιτικό αμοραλισμό. Και το χειρότερο ανέχεται τις εθνικές μειοδοσίες και ταπεινώσεις.

Ποιος άλλος λαός θα ανεχόταν η κυβέρνησή του να παραχωρήσει σπουδαίο μέρος της ταυτότητάς του σε έναν άλλο κίβδηλο «έθνος»; Και όμως με τη συμφωνία των Πρεσπών παραχωρήθηκε το όνομα και η ταυτότητα του Μακεδόνα στους σλάβους των Σκοπίων! Και τώρα υπάρχει ένα και μοναδικό  κράτος που φέρει το όνομα της Μακεδονίας και μια ελληνική επαρχία με το ίδιο όνομα! Τις συνέπειες τις βλέπουμε άμεσα. Από πού ως πού βόρεια Μακεδονία; Υποδηλώνεται με αυτό η ύπαρξη και νότιας Μακεδονίας, σαν ένα ενιαίο έθνος, όπως π.χ. βόρεια και νότια Κορέα! Και ποια υπήρξε η αντίδραση των Μακεδόνων της Μακεδονίας μας; Χλιαρή έως ανύπαρκτη!

Και τώρα ακούμε για τις «Πρέσπες» του Αιγαίου. Και δεν ακούμε μόνον, αλλά βλέπουμε τα πρώτα βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση. Για «υποχωρήσεις» μιλά ο κ. Μητσοτάκης, για «παραχωρήσεις» και «αποκλίσεις» ο υπουργός του των Εξωτερικών κ. Γεραπετρίτης.

Και το μεγάλο ερώτημα: έχει το δικαίωμα ο πρωθυπουργός μιας χώρας να παραχωρεί σε ξένο λαό εθνικά χαρακτηριστικά και εθνική κυριαρχία και δικαιώματα που απορρέουν από διεθνείς συνθήκες; Από πού αντλεί αυτό το δικαίωμα; Θα αποφύγουμε να χαρακτηρίσουμε αυτήν την πολιτική. Ο νοῶν νοείτω.

Μικρές υποχωρήσεις για να αποφύγουμε τον πόλεμο; Αν είναι έτσι, τότε τρελοί ήταν οι ήρωες του 1821 που πήραν τα όπλα για την ελευθερία τους. Τρελός ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος που δεν παρέδωσε την Πόλη στους Οθωμανούς και προτίμησε να αγωνισθεί και να θυσιαστεί υπερασπίζοντάς την. Τρελός και ο Ιωάννης Μεταξάς που είπε το ΟΧΙ στους Ιταλούς και τους Γερμανούς φασίστες, τρελός και ο Ελληνικός λαός που σύσσωμος αγωνίστηκε για την υπεράσπιση του πατρίου εδάφους και για την απελευθέρωση.

Μια υποχώρηση έστω και μικρή, ανοίγει την όρεξη στον εχθρό να ζητήσει σε λίγο περισσότερα. Μας τα λέει ο μεγάλος πολιτικός της αρχαίας Αθήνας, ο Περικλής. Μας τα λέει ο Θουκυδίδης: «οἷς εἰ ξυγχωρήσετε, καὶ ἄλλο τι μεῖζον εὐθὺς ἐπιταχθήσεσθε ὡς φόβῳ καὶ τοῦτο ὑπακούσαντες» (αν υποχωρήσετε και δεχτείτε τους όρους που θέτει ο εχθρός, αμέσως μετά θα σας ζητήσουν σαν να σας διατάσσουν να υποχωρήσετε και σε άλλο ακόμα μεγαλύτερο, επειδή θα εκλάβουν την υποχώρησή σας ότι έγινε από φόβο).

Και ο Περικλής εισηγείται ότι είναι προτιμώτερο, αν προκληθούν, να πολεμήσουν υπερασπιζόμενοι τα κεκτημένα, είτε πρόκειται για κάτι μεγάλο ή για κάτι μικρό και να μην υποχωρήσουν από φόβο. Και αυτό επειδή, όπως λέει, την ίδια ισχύ έχει  την υποδούλωση δηλαδή, και η πιο μεγάλη και η πιο μικρή αξίωση του εχθρού από τους γείτονές του, η οποία δίνεται με τη μορφή τελεσιγράφου, θα λέγαμε σήμερα «τὸν γὰρ αὐτὴν δύναται δούλωσιν ἥ τε μεγίστη καὶ ἐλαχίστη».

Και καταλήγει ο Περικλής: «προτείνουμε να λύσουμε τις διαφορές μας προσφεύγοντας στο δικαστήριο σύμφωνα με τις προηγούμενες συνθήκες που συνάψαμε μεταξύ μας. Δεν θα αρχίσουμε εμείς τον πόλεμο. Αν όμως τον αρχίσει ο εχθρός, θα αμυνθούμε με κάθε δυνατόν τρόπο και θα προσπαθήσουμε να μην παραδώσουμε στους απογόνους μας πιο μικρή την πατρίδα μας» («καὶ τοῖς ἐπιγιγνομένοις πειρᾶσθαι αὐτὰ μὴ ἐλάσσω»), σύμφωνα και με τον όρκο που έδιναν οι Αθηναίοι έφηβοι. Αυτή θα ήταν μια αξιοπρεπής και σύμφωνη με την ελληνική παράδοση εξωτερική πολιτική και όχι η πολιτική των υποχωρήσεων. 

Και βέβαια δεν μέμφομαι, προς θεού, τον λαό μας. Ένας λαός που έχει χάσει την εμπιστοσύνη του στους κυβερνώντες, που έχει σκληρά δοκιμαστεί και δοκιμάζεται από το βάρος των οικονομικών προβλημάτων, που κινδυνεύει να χάσει το σπίτι του από τα λεγόμενα funds, ξένα και ντόπια,  που  αναγκάζεται να πληρώνει για την υγείαν του και τα φροντιστήρια των παιδιών του εκατομμύρια ευρώ, που βιώνει την ανεξέλεγκτη ακρίβεια,  που βλέπει την ανικανότητα, την υπεροψία και τον αμοραλισμό των κυβερνώντων, τα δάση του να καίγονται και στη θέση τους να φυτρώνουν αιολικά πάρκα! (Τι ωραίο όνομα για να καλύψει την ασχήμια των ανεμογεννητριών και την ανεπανόρθωτη καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος!) Που βλέπει να αλλάζει δημογραφικά ο πληθυσμός της πατρίδας του με παράνομους ισλαμιστές μετανάστες, πολλοί από τους οποίους πιθανώτατα είναι στρατευμένοι πράκτορες και σαμποτέρ των Τούρκων, που βλέπει τα παιδιά του να φεύγουν για ένα καλύτερο μέλλον στο εξωτερικό.

Ένας τέτοιος λαός είναι επόμενο ότι θα έχει φτάσει στα όρια της απελπισίας και στην εσωστρέφεια. Αυτό ίσως επεδίωκαν οι ξένοι για να μπορέσουν να εκμηδενίσουν τις αντιστάσεις του λαού στα σχέδιά τους;    https://www.proinoslogos.gr/