Αφιερώνεται στον φίλτατο «Μποτίλια» (λόγωι ειδικότητας x 2)

καί στην…

α. Σόκ καί …δέος

Μόλις χθες λέγαμε -εμμέσως- γιά εκκλησιαστικά αρμόνια καί καθεδρικούς ναούς, με αφορμή την περίφημη Τοκκάτα καί Φούγκα σε Ρέ Ελάσσονα, του Μπάχ.

Δεν έχει σημασία αν είναι, ή δεν είναι σύμπτωση, πάντως σήμερα έπεσα πάνω σ’ αυτό το βίντεο – καί σε θέμα, που δεν γνώριζα καθόλου:

Εκπληκτικό;

Ναί, ακόμη καί γιά μένα, που είμαι φυσικός καί γνωρίζω άριστα τί εισίν «σχήματα Chladni». Ποτέ δεν πήγε το μυαλό μου ότι οι ρόδακες των καθεδρικών είναι κάτι παραπάνω από γεωμετρικά «παιχνίδια», αν καί αρκετά δύσκολα καί να σχεδιαστούν, καί να υλοποιηθούν αρχιτεκτονικώς. (Ώστε να δείχνουν τη «μαγκιά» του εκάστοτε πρωτομάστορα σε ικανότητα γιά δύσκολες κατασκευές.)

Μέχρις ότου είδα ότι τη φοβερή αυτή σύνδεση την είχαν κάνει κάποιοι άλλοι – καί μπράβο τους.

[Τελικώς, αποδεικνύεται ότι η έκφραση ότι: η Αρχιτεκτονική είναι «παγωμένη μουσική», δεν είναι απλά λογοτεχνικοειδής περιγραφή.]

. . . . . . . . . . .

β. Δικαίωση

Πράγμα που δείχνει ότι έπεσα μέσα στα εξής, που τα υποψιαζόμουν – αν καί καθαρά ενστικτωδώς καί συμπερασματικώς:

  • Στο ότι αυτά τα σχήματα είναι πνευματική κληρονομιά από πολύ παλιότερες εποχές (πρό Κατακλυσμού, καί ίσως ακόμη παλιότερα), όταν ο τεχνολογικός πολιτισμός ήταν τουλάχιστον εφάμιλλος του σημερινού.

[Στον Μεσαίωνα, απλώς α-πο-κλεί-ε-ται να είχαν τη γνώση του συσχετισμού γεωμετρίας με μουσική / Κυματική Φυσική, καί DNA.]

  • Άρα, αυτά τα σχήματα τα βρήκαν έτοιμα σε χειρόγραφα. Τουλάχιστον μερικά απ’ αυτά, καί αργότερα αυτοσχεδιάσανε επάνω στην ίδια «σχολή».

[Το να φτιάξεις περίπλοκους ρόδακες -μόνον- με τα πλατωνικά γεωμετρικά όργανα «κανόνα καί διαβήτη» -βλέπε μασώνους-, είναι κατ’ αρχήν απλό ως ιδέα. Όπως καί τα -όχι άσχετα μ’ αυτά που συζητάμε- fractals.

Μετά, όσο προχωράς (καί αυτο-μαθαίνεις), βάζεις στην κατασκευή κι άλλα κόλπα. Βλέπε πχ την περίφημη Γεωμετρία των Ιησουϊτών, τις ασκήσεις-«παλούκια» της οποίας έλυναν οι εγχώριοι μαθηταράδες της δεκαετίας του 1950, καί την οποία είχαν κατακλέψει τα φροντιστηριακά βιβλία της εποχής, χωρίς ν’ αναφέρουν την πηγή.]

  • Ότι κατά πάσα πιθανότητα έτσι ακριβώς ήταν χτισμένοι οι ναοί της Ατλαντίδας· πράγμα που υπαινίχθηκα στο κείμενο γιά τις καταστροφές των Νεάντερταλ στη Γαλλία, αλλά δεν το είπα ξεκάθαρα.

[Βλέπετε, λοιπόν, ότι η μεγαλύτερη ζημιά από τους βανδαλισμούς γίνεται στη μνήμη.]

  • Καί ότι, αν βάλεις λιγάκι το μυαλό σου να δουλέψει, μπορείς να ξεβρακώσεις ακόμη καί πολύ καλά κρυμμένα μυστικά…

Διότι, δεν νομίζω ότι οι όποιες αδελφότητες έτυχε να τα γνωρίζουν αυτά (δεν εξετάζω το πώς), κάθησαν καί τα ξεφούρνισαν στον x τυχαίο «γιουτιούμπερ», ή τα έβγαλαν στη δημοσιότητα οι ίδιες. (Αν τα είχαν κρυμμένα γιά αιώνες, γιατί να τα δημοσιοποιήσουν τώρα; Ποιός ο λόγος; )

. . . . . . . . . . .

Τέλος, πάρτε καί λίγη έτοιμη ακαδημαϊκή (κι όχι «συνομωσιολογική») θεωρία επί του θέματος.

. . . . . . . . . . .

γ. Ηθικόν δίδαγμα

Μιά που σήμερα ξαναπλησιάζουμε σε επικίνδυνο βαθμό το επίπεδο του τεχνολογικού πολιτισμού της Ατλαντίδας, ας ελπίσουμε ότι (ως πολιτισμός) δεν θα ξανακάνουμε τα ίδια λάθη – τα οποία, βεβαίως-βεβαίως, θα έχουν ακριβώς τις ίδιες συνέπειες…

. . . . . . . . . . .

Προσαρτήματα

i. Οι πρώτοι Ναΐτες

Υπό το φώς των ανωτέρω, μπορούμε ν’ ανασυνθέσουμε επακριβώς την ιστορία των πρώτων Ναϊτών!

Μιά απίθανη ομάδα από εννέα μεσαιωνικούς «Ιντιάνα Τζόουνς» (κάποιοι Νορμανδοί, ένας Πορτογάλος καλόγερος, καί καναδυό ακόμη) γνωρίζουν από κάπου (άγνωστο από πού) ότι στα «θεμέλια» του λόφου του ναού «του Σολομώντος» (του Κρόνου, λέμε!) υπάρχει κάποιος θησαυρός.

Μάλλον γνωρίζουν ότι πρόκειται γιά θησαυρό γνώσεων, αν καί συμπεραίνω ότι (στα χειρόγραφα που βρήκαν μέσα στα πιθάρια των ανασκαφών τους) πέτυχαν καί πραγματικό θησαυρό – εμμέσως, πλήν σαφώς: την «αλχημική» συνταγή παρασκευής χρυσού!!!

Έτσι, φτιάξανε κάμποσο χρυσάφι, ως αρχική «μαγιά» γιά να πουλήσουν μούρη στους Ευρωπαίους ευγενείς (καί τοκογλυφία αργότερα! 🙂 ), καί τους έμειναν τα χειρόγραφα με τα σχήματα, που δεν ήξεραν πώς να τα διαβάσουν.

Τελικά, κατάλαβαν πως οι Ελληνικοί χαρακτήρες, με τους οποίους ήταν γραμμένα τα χειρόγραφα, αποτύπωναν την Πελασγική γλώσσα· η οποία είναι η μητέρα τόσο της Ελληνικής, όσο καί της Λατινικής. (Πχ, τί «εστί», τί «est»;!) Λοιπόν, μιά που τώι καιρώι εκείνωι δούλευαν φαρσί τα λατινικά, λόγωι Καθολικής Εκκλησίας, άρχισαν να βγάζουν νόημα από τα γραπτά κείμενα. Κι όπου δεν καταλάβαιναν, trial and error ( = δοκιμή καί λάθος) στα συμφραζόμενα – καί κάλυπταν το κενό μιά χαρά.

Όντως, καί στην εποχή μας έχουν βρεθεί επιγραφές στην Πελασγική γλώσσα με Ελληνικά γράμματα. Οι οποίες διαβάζονται μέν πανεύκολα… αλλά νόημα (στην Ελληνική, όπως τη γνωρίζουμε) δεν βγάζουν αμέσως, καθ’ ό Πελασγικές. Θέλει προσπάθεια. (Παράδειγμα 1, παράδειγμα 2.)

Σαράντα χρόνια μετά, σύμφωνα με τις οδηγίες που βρήκαν γραμμένες, χτίσανε την Παναγία των Παρισίων, τον χρονικώς πρώτο καθεδρικό ναό. Με την -δικαιολογημένη- υπερηφάνεια, δέ, από την εμπειρία από το όντως δύσκολο μεταφραστικό τους έργο, θεμελιώσανε αργότερα την Οξφόρδη· η οποία μέχρι σήμερα θεωρείται …καθέδρα των φιλολογικών σπουδών.

. . . . . . . . . . .

Αυτά, λοιπόν, τα σαράντα χρόνια δεν πρέπει να τα φάγανε όλα στη μετάφραση.

  • Β(γ)άλε καναδυό χρόνια προετοιμασία,
  • β(γ)άλε άλλα καναδυό διαβουλεύσεις, γιά το πώς θα κρατήσουν τις γνώσεις μυστικές (γιά να μην τους πάρουν χαμπάρι βασιλιάδες κι ευγενείς, καί πλακώσουν «- Δό’ μ’ κι εμένα, μπάρμπα!» – άσε την Εκκλησία, που μπορεί καί να τους έκαιγε ζωντανούς…),
  • β(γ)άλε ακόμη καμιά πενταετία αμφιβολιών, γιά όσα δεν καταλάβαιναν (διότι, καλά τα ντουβάρια καί τα κονιάματα καί το χτίσιμο, αλλά άμα στα χειρόγραφα έλεγε καί γιά το DNA, σιγά μην έπαιρναν πρέφα τί εστί!), μέχρις ότου τ’ αφήσουν γιά προσφορώτερες απόπειρες κατανοήσεως στο μέλλον,

τελικά, η μετάφραση -υπολογίζω ότι- πρέπει να τους πήρε το ελάχιστο 20, καί το πολύ 30 χρόνια. Όχι 40, όμως.

[Ένας ακόμη λόγος γιά να επισπεύσουν, είναι πως τόσες δεκαετίες μετά μπορεί να τους προλάβαινε ο βιολογικός θάνατος – καί να μην είχαν προλάβει να φτιάξουν διάδοχη κατάσταση της απόλυτης εμπιστοσύνης τους.

Λογικό.]

Βέβαια, από τη στιγμή που βρήκαν το μεταφραστικό «κλειδί», λογικά η υπόλοιπη μετάφραση θα προχωρούσε με ταχύτητα ραπτομηχανής. Άρα, συμπεραίνουμε ότι, γιά ν’ απαιτηθεί μιά 30ετία, ο όγκος των ευρεθέντων χειρογράφων ήταν τεράστιος! (Πώς κατόρθωσαν, τώρα, καί τα λουφάρανε από την περιέργεια αρχόντων καί παπάδων, είναι άλλο θέμα, που δεν το γνωρίζω.)

. . . . . . . . . . .

ii. Φουλκανελλί

Αν είστε φιλαναγνώστες, εδώ. Γιά να μη λέτε ότι τα βγάζω απ’ το μυαλό μου! 🙂

Ο «Φουλκανελλί» είναι πρόσωπο ανύπαρκτο, πίσω από το οποίο κρύβεται ολόκληρη ομάδα «νεο-οπαδών» των καθεδρικών ναών, που θέλουν είτε ν’ «αποκωδικοποιήσουν» όσα μυστικά των αυθεντικών καθεδρικών δεν τα έχουν καταλάβει ακόμη σήμερα, είτε να χτίσουν καινούργιους επάνω στη βάση της αρχιτεκτονικής νοοτροπίας των μεσαιωνικών. Το «κίνημα» αυτό είναι ήδη κάπου ενός αιώνα παλιό, αν δεν σφάλλω.

Πολύ ενδιαφέρον!… αν καί προσωπικά δεν θα συμμετείχα, ούτε γιά όλο το χρυσάφι του κόσμου!

Ο λόγος;

Ότι, πρώτον, δεν ανοίγω τα μάτια μή Ελλήνων (τά ‘παμε… οι άνθρωποι αυτοί -οι Ατλαντόφρονες- λατρεύουν τη δύναμη, χωρίς να διαθέτουν ηθικό φρένο – τί να κάνουμε; είναι η φτιασιά τους τέτοια), καί δεύτερον…

…Εάν τους έδινα τις λύσεις που ζητάνε, το αντάλλαγμα που θα τους ζητούσα (κι όχι γιά την πάρτη μου, αλλά γιά όλη την Ελληνική Φυλή) θα ήταν τέτοιο, που θα βλαστημούσαν την ώρα καί τη στιγμή που με γνώρισαν! 🙂 Κι εννοείται, ΠΡΩΤΑ ανά χείρας! Όχι «θά!». (Τα «θά!» …θά τους τά ‘χωνα εκεί που ξέρουν. 🙂 )

. . . . . . . . . . .

iii. Καί λοιπόν;

Ωραία!… Τα μάθαμε όλ’ αυτά! Σε τί μας είναι χρήσιμα;

Δεν γνωρίζω. Αλλά, γενικώς, Ιστορία γιατί μαθαίνουμε, φίλος;

Διότι μας δίνει έτοιμες λύσεις, καί κόβουμε δρόμο όταν στριμωχτούμε. Γι’ αυτό. (Αν έχουμε μυαλό, εννοείται.)

Έ, λοιπόν, γιά τους ίδιους ακριβώς λόγους παραθέσαμε καί τούτες τις ιστορικές λεπτομέρειες! Κρατήστε τις, διότι ουδείς γνωρίζει πότε καί πώς θα μας φανούν χρήσιμες. Αλλά, είμαι βέβαιος πως κάποια στιγμή θα τις χρειαστούμε κι αυτές.

. . . . . . . . . . .

[Στον Στρατό, μας δίνανε σταφίδες γιά ν’ αντιμετωπίσουμε το κρύο της σκοπιάς. Ένας τύπος, λοιπόν, συμφάνταρος, την πρώτη φορά που μας διένειμαν σταφίδες, λέει στον λοχαγό: «- Κύριε λοχαγέ, κρατήστε τις, εγώ δεν τρώω σταφίδες, χαμένες θα πάνε!» Καί του απαντάει ο λοχαγός: «- Όταν σου δίνουν κάτι, κράτα το καί μή ρωτάς!»

Σοφή συμβουλή! Κρατήστε την κι αυτήν!]

. . . . . . . . . . .

iv. Αν το καλοσκεφτείς…

Μεσαιωνικοί καθεδρικοί = οι ναοί της Ιχθυακής Εποχής (στη Δύση). Δηλαδή, της εποχής του Ποσειδώνα, με κυρίαρχο θεό (πλανήτη) τον Κρόνο. Δηλαδή, τους μεγίστους θεούς της Ατλαντίδας!!!

Πώς, λοιπόν, να μην ανακαλυφθεί το 1492 η «Νέα Ατλαντίς» (ηπαπάρα) από ιδεολογικούς απογόνους των Ναϊτών (με τον Ναΐτικο σταυρό στα πανιά των πλοίων τους), καί πώς να μη χτίζονται οι καθεδρικοί στην (κρονολατρική) Δύση;

Κρονο-πακέτο! 🙂