ΟΤΑΝ ΕΠΑΝΕΡΧΟΝΤΑΙ....ΜΕΡΟΣ Γ΄3

Όταν επανέρχονται… – γ’ 3

     

ΕργΔημΕργ          

πότε, περιμένουμε στις μέρες μας να σκάσουν μύτη ως «οιωνοί» τα μυθολογικά μας πρότυπα.
Ας πούμε… πας σ’ ένα (γαμήλιο) πάρτυ, όπου ένας τυπάς (ο ωραίος της παρέας, καί καλά) περιστοιχίζεται από γυναίκες· είναι σχεδόν φανερό, ότι αυτός ο τύπος είναι το πρότυπο του Πάρη, οπότε εσύ λογικά κάπου εκεί πρέπει να περιμένεις καί …την Έριδα! Σίγουρα θα εμφανιστεί αυτή· πχ με τη μορφή μιάς γυναίκας, ενδεχομένως πρώην του «Πάρη», που -μπροστά στον κόσμο, καί ειδικά μπροστά στις λοιπές γυναίκες- θα του την πεί επιδεικτικά (ότι την ξέχασε, κτλ). Μετά, βέβαια, είναι σχεδόν σίγουρο πως θα ξεκινήσει το μαλλιοτράβηγμα, γιά χάρη του «Πάρη»! (…Που, ας ελπίσουμε, δεν θα οδηγήσει σε νέο Τρωϊκό! Lol!!!)
Αλλά ο προσεκτικός παρατηρητής πρέπει να εντοπίσει -ανάμεσα στις παρούσες γυναίκες- καί την «Αφροδίτη», καί την «Ήρα», καί την «Αθηνά»!
Καθώς καί το χρυσό μήλο.

Πιστεύω πως καταλάβατε ότι κάπως έτσι υλοποιούνται οι «οιωνοί» σήμερα. Αν, λοιπόν, έχετε τα μάτια σας ανοιχτά, περιμένετε καί θα δήτε να υλοποιούνται μπροστά σας όλα τα «σενάρια» της Μυθολογίας μας!… από πρόσωπα, που κατά κανόνα δεν έχουν ιδέα τί ρόλο παίζουν!
[«- Κι αν έχουν -συνειδητώς πως- ιδέα, ρέ Εργοδότη;»
Αν ναί, γι’ αυτό το ενδεχόμενο σας έχω λίγα λόγια παρακάτω.]
Τώρα, όσον αφορά τις ξένες Μυθολογίες, είναι κομμάτι δύσκολο να δείς άνθρωπο, να παίζει πχ τον ρόλο του Ώρου που κυνηγάει τον Τυφώνα. Μπορεί μεν να συμβεί, δεν αποκλείεται, αλλά είναι ελαφρώς απίθανο. Πιό πιθανά είναι τα δικά μας.

iii. Κρυμμένες καί συμβολικές όψεις των πραγμάτων
Εδώ, βέβαια, πρέπει καί εκπαιδευμένος να είσαι στον συμβολισμό, δηλαδή να παίζεις τα σύμβολα στα δάχτυλα, καί τα μάτια σου ανοιχτά να έχεις.
Νά, ας πούμε μιά εικόνα: Παλιές, παρατημένες ατμομηχανές σε μιά γωνιά ενός οικοπέδου του ΟΣΕ, μακριά απ’ τους επιβάτες που περιμένουν στον κεντρικό σταθμό· καί πίσω απ’ τη μάντρα του ΟΣΕ, οι παράγκες καί ο κόσμος μιάς λαϊκής αγοράς σε πλήρη εξέλιξη.
Τί βλέπεις εδώ; (Εκτός από ενδιαφέρον θέμα γιά καλλιτεχνική φωτογραφία.)
Ατμομηχανές καί κουνουπίδια γιά βράσιμο, θα μου πείς.
Σωστά· αλλά, αν σου πω ότι η αγορά είναι αλληγορία γιά τον Ερμή, τότε οι ατμομηχανές τίνος είναι αλληγορία;
Του Ηφαίστου!
Άρα, αν με πιάν’ς, κάπου εκεί κοντά (καί πιθανώτατα σε σωστή κλίμακα πραγματικών τροχιών) θα πρέπει να βρίσκονται καί οι «αλληγορίες» γιά τους υπόλοιπους πλανήτες του Ηλιακού μας Συστήματος, καθώς κι ένας «Ήλιος»! Μιά «αλληγορική» μινιατούρα ολόκληρου του Ηλιακού μας Συστήματος, παναπεί!
‘Η, ενδεχομένως, αν ο «Ερμής» κι ο «Ήφαιστος» ερμηνεύονται όχι ως πλανήτες, αλλά ως οι αρχαίοι θεοί, τότε ψάξε εκεί κοντά καί γιά τα υπόλοιπα έντεκα (ο αριθμός είναι απόλυτα σωστός) μέλη της Παρέας!
Ή, μπορεί να παίζουν κι οι δυό συμβολισμοί ταυτόχρονα!
Ανοιχτά μάτια νά ‘χουμε, καί θα το δούμε.

γ. Έ, καί λοιπόν;
Ωραία!… Καταλάβαμε πολύ καλά (ώ Εργοδότα, ονειροπαρμένε!) τί να περιμένουμε να δούμε ως «οιωνούς» στις «ταινίες προσεχώς». Προς τί, όμως; Τί θα μας ωφελήσουν όλ’ αυτά; Εδώ η Ελλάδα όπου νά ‘ναι σκάει κάτω στον πάτο του γκρεμού σαν καρπούζι, κι εμείς θ’ ασχολούμαστε με αναβίωση εικόνων του παρελθόντος;
Τρώγονται αυτές οι εικόνες; Μαγειρεύονται -ενδεχομένως- στη γάστρα με πατάτες; Βοηθάνε -γενικώς- σε τίποτε; Ή απλά νά ‘χουμε ακόμη ένα θέμα να λέμε, να περνάει η ώρα; (Καί ν’ αποχαζέψουμε χειρότερα.)
Κοιτάξτε· πράγματι, δεν έχει κανένα νόημα να παρατηρούμε σκηνές αναβιώσεως μυθολογικών περιστατικών, σαν αμέτοχοι θεατές θεάτρου. (Ή σαν άτομα γιά εγκλεισμό σε ίδρυμα χαζών.) Αλλά δεν θα καθόμουνα να γράψω όλο αυτό το κατεβατό, αν δεν υπήρχε νόημα κάπου μέσα σ’ όλ’ αυτά!
Το νόημα, λοιπόν, είναι ότι:

• Εάν απλώς παρατηρούμε την εξέλιξη ενός τέτοιου «οιωνικού» δρώμενου, τότε ήδη γνωρίζουμε το αποτέλεσμα. Άρα, μπορούμε να το εκμεταλλευτούμε προς όφελός μας, ή προς όφελος της Πατρίδας μας!
• Εάν, πάλι, αισθανθούμε την ανάγκη γιά δράση, τότε μπορούμε να συμμετάσχουμε, «συμπληρώνοντας» τον «οιωνό» με τη δράση μας!!! (Πάλι γιά χάρη της Πατρίδας.)

Η συμμετοχή μας, φυσικά μπορεί να είναι είτε μερική, ή στο 100%. Στην δεύτερη περίπτωση, «φοράμε» συνειδητά -καί πλήρως- τον σχετικό μυθολογικό ρόλο, κάπως σαν κοστούμι. Βέβαια, προσοχή εδώ γιά καταστροφικά μυθολογικά πρότυπα! (Πχ Φαέθων, Ίκαρος, πανοπλία Αχιλλέα, κτλ.) Αυτά τα αποφεύγουμε, εκτός αν θέλουμε να προσφέρουμε στο καλό του συνόλου διά της θυσίας μας. (Κι αν δεν έχουμε καλύτερο τρόπο προσφοράς – ή, έστω, δεν θέλουμε κάποιον άλλον.)

Ειρήσθω, επίσης, πως εδώ ακριβώς (σ’ αυτό το φαινόμενο) αποδίδω την σύγχυση τόσο των αρχαίων Μυθολόγων, όσο καί των συγχρόνων (τρομάρα τους!) «αποσυμβολιστών» (ποδιτσοσυγγραφέων, κατά κανόνα – σχεδόν μόνον αυτοί έχουν μανία με «αποσυμβολισμούς» καί λοιπές γενειάδες), που (νομίζουν πως) «ανακαλύπτουν» στα αρχαιοτέφτερα καμιά σαρανταριά Ηρακλείς καί καμιά δεκαριά Δίες. Ο Δίας ένας είναι, όσο κι ο Ηρακλής της Αλκμήνης! Αλλά οι …λοιποί συμμετέχοντες ήσαν απλώς άνθρωποι, που «φόρεσαν» συνειδητά τον ρόλο των συγκεκριμένων ονομάτων… διότι στον καιρό τους το γνώριζαν καλά το κόλπο, που περιγράφω εδώ.
Στο σημείο αυτό, οφείλουμε να κάνουμε μνεία καί στις μετενσαρκώσεις. Με τις οποίες, ως «πρόβες» της ψυχής σε μυθολογικά οιωνικά πρότυπα, σχετίζονται κάποια σοβαρά ερωτήματα του θέματος της ανάρτησής μας.

• Είναι αυτές -έστω, μερικές τους- αποτέλεσμα ελεύθερης επιλογής της ψυχής;
• Μήπως -έστω, οι περισσότερες- είναι επιβαλλόμενες (από τον Θεό, απ’ το Μάτριξ, από τις δικές μας ενέργειες, με τις οποίες αυτοπαγιδευόμαστε, από… από…) ;
• Σε μιά μετενσάρκωση όχι του τυχαίου ατόμου, αλλά ενός ατόμου, που προορίζεται να παίξει σημαντικό ρόλο, μήπως «παίζουν» (σε συνδυασμό – καί σε πιό υψηλό επίπεδο) καί τίποτε «κλειδιά» του Μάτριξ;
• Μήπως κάποτε κάποια ιερατεία δικά μας ήξεραν κάποια …κόλπα, καί όριζαν την επόμενη ζωή ενός σημαντικού ήρωα, ψιθυρίζοντάς του στο αυτί (την ώρα που ξεψυχούσε) τί έπρεπε να κάνει στον «Άλλο Κόσμο», μέχρι να επανενσαρκωθεί;
  
• Εάν η απάντηση στο προηγούμενο είναι καταφατική (είναι), μέχρι ποιά εποχή εφαρμοζόταν αυτή η τεχνική; καί γιατί εγκαταλείφθηκε μετά; (Ή, μήπως, δεν εγκαταλείφθηκε; )

Πάλι δεν θ’ απαντήσω· πάλι θα σας αφήσω να σκεφθήτε μόνοι-ες σας.

Τέλος, η ορθή, καθαρή αναγνώριση του «οιωνικού πακέτου» που λαμβάνει χώραν μπροστά μας, βοηθάει στα εξής:

• Είτε να βρούμε αντιστοιχίες σε επαναλήψεις διαφορετικών χρόνων (μιά που μιλάμε γιά επαναληπτικά φαινόμενα),
  
• είτε να βρούμε (αλλά καί να προκαλέσουμε) την πασίγνωστη αντιστοιχία: «όπως επάνω, έτσι καί κάτω».

Στην πρώτη περίπτωση, καταλαβαίνουμε (διά της αντιστοιχίσεως) το τί θα γίνει, ή το τί έγινε ακόμη παλιότερα. (Άρα, το να παλεύουν «κάποιοι» να κρατάνε το παρελθόν σκοτεινό, δεν τους πολυβοηθάει… Άπαξ καί διαθέτουμε το «κλειδί» να ρίξουμε φώς στο παρελθόν,… αλλά ΚΑΙ στο μέλλον,… καθαρίσαμε. Κανένας αριθμός παρελθόντων χρόνων -ακόμη κι εκατομμύρια χρόνια- δεν θα μας εμποδίσει να δούμε όσα θέλουμε να δούμε.)
Γιά παράδειγμα, έχω λόγους να πιστεύω ότι «η κρίση του Πάρη» (στην οποία αναφερθήκαμε) αντηχεί -καί επεξηγεί- τα γεγονότα που οδήγησαν στην ανατίναξη του Φαέθωνα! Διότι συμπεραίνω πως οι λεβέντες οι Φαεθωνιανοί μάλλον πήγαν να συμπλέξουν την αιθερική ενέργεια του Ήλιου -«χρυσό μήλο»- με της Αφροδίτης… καί μπούμ!!! Κάπως, όπως ο Πάρης έδωσε το μήλο στη θεά Αφροδίτη, καί μπούμ! η Τροία! Το μοτίβο εδώ σαφώς είναι: απερίσκεπτη ενέργεια υπερβάσεως δυνάμεων, που οδηγεί σε καταστροφή.
[Διότι καί το να προσβάλεις δύο θεές, κι αυτό είναι υπέρβαση ανθρωπίνων δυνάμεων! Εδώ, σε θνητές γυναίκες να το κάνεις αυτό, καί θα φας τσαντιά κατακέφαλα!    Καί πάλι καλά να λέει ο αγενέστατος γιδοβοσκός, που οι θεές δεν τον μετατρέψανε σε γουρούνι, τον ηλίθιο! Lol!!! Αλλά κι η Αφροδίτη του ξηγήθηκε όπως του άξιζε: τον έβαλε να σκέφτεται μόνιμα με το …κάτω κέντρο αποφάσεων, αφού μονάχα αυτό τον κινητοποιούσε καί εξ αρχής!    ]
Στην δεύτερη περίπτωση, τώρα, παίζουν όλα εκείνα που είπαμε παλιότερα, με την απομίμηση αστερισμών επί εδάφους. Από τους εκάστοτε κατάλληλους αστερισμούς (καί με τον κατάλληλο τρόπο, εννοείται), αντλούμε:

• δύναμη,
• ενέργεια,
• σοφία,
• πληροφορία,
• μακροζωΐα,
• καλή τύχη,
• νίκη στον πόλεμο,…
• …κι ό,τι άλλο σχετικό αγαθό.

Βέβαια, δεν θα επεκταθώ ούτ’ εδώ σε λεπτομέρειες. Όμως, θέλω να πω ότι: εάν ο «οιωνός» εξελίσσεται μπροστά μας σε τυχαίο σημείο (πχ έξω απ’ την είσοδο της εφορίας, ή στους δημόσιους καμπινέδες – το ίδιο κάνει), έχει μιά άλφα δύναμη να φέρει αποτέλεσμα. Αλλά, εάν εξελίσσεται μέσα σε απομίμηση αστερισμού, τη δύναμή του υπολογίστε την επί 100.
Κάπως έτσι.

δ. Τί άλλο;
Των ανωτέρω ειπωθέντων, μας μένουν ακόμη μερικά …»ζητηματάκια» – καθόλου ασήμαντα. Είναι μερικές πλευρές του θέματος, που πρέπει εκ των ούκ άνευ να τις καλύψουμε κι αυτές.
Εδώ, πρέπει να βάλουμε μπρός την επιστημονικού τύπου λογική μας. Ρωτάμε:

• Αυτά τα μυθολογικά πρότυπα (ή οι αστερισμοί, κτλ) είναι τα μόνα πιθανά; δεν υπάρχουν άλλα;

[Μ’ άλλα λόγια, γνωρίζουμε καλά πως έπεσε κοπτορραπτική στα σωζόμενα κείμενα των αρχαίων ημών. Αλλά σε ποιό βαθμό; πότε; από ποιούς; σε ποιές περιόδους; Επίσης… μήπως αυτοί οι λεβέντες φάγανε καί κάποια άλλα παλαιότερα περιγραφόμενα πρότυπα, ή όσα έχουμε σήμερα πέρασαν το «ψαλλίδι» απείραχτα -επειδή ενδεχομένως οι λογοκριτές δεν πήραν χαμπάρι τη σημασία τους-, κι είναι όσα ήταν καί πχ τον καιρό του Αχιλλέα; ]

• Εάν υπάρχουν κι άλλα, πόσα είναι ακόμη; μαθηματικώς, πόσα θα μπορούσαν να υπάρξουν;
• Από τα υπάρχοντα καί τα πιθανά, γιατί πρέπει να χρησιμοποιούμε αυτά που μας παρέδωσε η Μυθολογία – καί μόνον; υπάρχει κάποιος λόγος αποκλεισμού των υπολοίπων;

Δυστυχώς, οι δικές μου απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα είναι ένα καί μοναδικό βαρετό / τετριμμένο: «- Δεν ξέρω!», επαναλαμβανόμενο σαν πολυβόλο!… Όχι πως έχω σταματήσει να ψάχνω, αλλά δεν μπορώ να σας βοηθήσω. Οι απαντήσεις μου στα θέματα αυτά συνορεύουν με το μηδέν.

Ακόμη ένα ΠΟΛΥ «καυτό» ερώτημα – που θα το ρωτήσει ο κάθε σκεπτόμενος:

• Πόθεν εκπορεύονται οι «οιωνοί»;

Μ’ άλλα λόγια, μήπως δεν μπορούμε να βασιστούμε επάνω τους, επειδή πιθανόν περιέχουν ένα αξιοσημείωτο ποσοστό ψέμματος;
Κοιτάξτε… Εδώ, αντίθετα με τα όνειρα (που, καί ψέμματα λένε πολλές φορές, καί ούλτρα υποκειμενικές ερμηνείες έχουν), τα μυθολογικά πρότυπα καί οι αστερισμοί έχουν σταθερό «αφήγημα»· κάθε φορά, γνωρίζουμε με κλειστά μάτια καί την αρχή, καί τη μέση, καί το τέλος τους. Άρα:

• Είτε θα δούμε να εξελίσσεται ο «οιωνός» όπως ακριβώς θυμόμαστε το μυθολογικό πρότυπο, οπότε εντάξει,
• είτε όχι, οπότε πρέπει να είμαστε άκρως επιφυλακτικοί.

Δεν υπάρχει μέση λύση. Δηλαδή, δεν υπάρχει μερική υλοποίηση μυθολογικού προτύπου. Ή υλοποιείται αυτό καθ’ ολοκληρίαν, ή καθόλου. (Νομίζω, δηλαδή. Φιλοσοφικώς παύλα θεολογικώς, θα μπορούσε. Αν καί προσωπικώς το αποκλείω.)
Όμως, αφού αναφέραμε κι αυτή τη γωνία θεωρήσεως των οιωνικών φαινομένων, θα με ρωτήσει κανείς καί τί γίνεται, αν (έστω, δοκιμάσουμε να) σπάσουμε τον «τροχό των επαναλήψεων». (Ξέρετε… συμβολικώς το μαρτύριο του Σισσύφου, «ξεφεύγουμε απ’ το κάρμα», καί τα ρέστα). Διότι, οι επαναλήψεις αποτελούν αφαίρεση της ελεύθερης βουλήσεως του ανθρώπου… εάν τελικά ισχύει πως, προσπαθείς-δεν προσπαθείς, το μοιραίο θα το φάς στη μάπα (εφ’ όσον θα συμβεί οπωσδήποτε – επαναληπτικώς, γάρ).
Ας πούμε, καθόλου ωραίο δεν είναι κάθε φορά να καταστρέφεται η Τροία, κι οι Αχαιοί να γυρίζουν στην πατρίδα καί να δολοφονούνται – ή να πεθαίνουν στον δρόμο, ή από τρέλλα. Άρα, αν σταματήσει κάποιος αυτό το μοτίβο, τότε τα πράγματα θα πάνε καλύτερα;
Ειλικρινά, ακόμη μία φορά δεν γνωρίζω τί να σας πω. Το θέμα είναι άκρως φιλοσοφικό καί άκρως υποκειμενικό (νομίζω), πάντως θα έλεγα ότι στην πράξη παίρνουμε αποφάσεις καί πράττουμε ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες. Δεν βλέπω κάτι καλύτερο, ως πρακτική αντιμετώπιση.


Δεν απαντήσαμε, όμως, ευθέως στο θέμα της πηγής των οιωνών.
Πιστεύω ότι πρόκειται γιά το Μάτριξ. Καθαρά. Καί τίποτ’ άλλο.
Τώρα, θα με ρωτήσεις: Είναι καλό αυτό;
Η γνώμη μου είναι (την έχω ξαναπεί, άλλως τε), πως το Μάτριξ αρχικά δημιουργήθηκε γιά καλό· αλλά, μετά την καταστροφή του Φαέθωνα (καί εξ αιτίας της), λειτουργεί πιά σαν ξεκούρδιστο πιάνο. Πιθανώτατα οι αρχαίοι ημών, με τα μυθολογικά πρότυπα που μας παρέδωσαν, έκαναν ένα ξεδιάλεγμα: κράτησαν μονάχα τα -μετά την καταστροφή- εναπομείναντα καλά στοιχεία του, οπότε αυτά τα χρησιμοποιούμε άφοβα. Δηλαδή, με την χρήση τους δεν πρόκειται να φάμε ξεγέλασμα. Άρα, κάνουμε το απλό: εμπιστευόμαστε πλήρως τη Μυθολογία μας!
(Συμπέρασμα, που προκύπτει άμεσα από τα παραπάνω: τα πρότυπα που ξέρουμε από τη Μυθολογία μας -πχ Αχιλλέας, κτλ- χάνονται στο βάθος του παρελθόντος χρόνου!… υπήρχαν πολύ πρίν από τους «μυθολογικούς» μας ήρωες, που μας τα έκαναν γνωστά με τη ζωή τους. Ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτός ο συλλογισμός.)

Ακόμη ένα σοβαρό ερώτημα:

• Καί γιατί δεν συμπεριλαμβάνουμε στα πρότυπα-αρχέτυπα, δίπλα στον Αχιλλέα ή τον Ωρίωνα, πχ καί τον Τσιμισκή, ή τον Καραϊσκάκη; Ή, ακόμη, καί πχ τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή;

Πιθανολογώ ότι συνέβη το εξής: η τέχνη «χειρισμού» των στοιχείων του Μάτριξ ήταν γνωστή σε κάποια από τα ιερατεία μας μέχρι τους χριστιανικούς αιώνες, αλλά μετά -γιά τους x, y λόγους- απεκρύβη συνειδητώς. (Όπως οι περίφημες «δέλτοι» των ιερών αδύτων των ναών, που αναφέρει ο Πλούταρχος.) Καί μετά, «ξεχάστηκε». Συνεπώς, η μή συμπερίληψη στα μυθολογικά πρότυπα νεωτέρων ηρώων (δηλαδή των τελευταίων είκοσι αιώνων) έγινε, γιά να μην δημιουργήσουμε λόγωι άγνοιας κάποιο εσφαλμένο (καί άρα καταστροφικό) μοτίβο.
(Πιθανολογώ, βέβαια, καί το ότι η «παραγωγή» οιωνικών προτύπων δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει στην εποχή των Ιχθύων, γι’ αυτό ακριβώς τη σταματήσανε. Αυτό μου φαίνεται το λογικό συμπέρασμα· αν καί ποιός -από μας, τους σημερινούς- να γνωρίζει επακριβώς…)
Πάντως, προσωπικά δεν θα απέτρεπα κάποιον συν-Έλληνα να χρησιμοποιήσει ως «οιωνικό-μυθολογικό» πρότυπο εγνωσμένους ήρωες καί αγίους των χριστιανικών αιώνων, εάν θεωρεί / αισθάνεται πως αυτό του ταιριάζει.

Επίλογος
Θεωρώ πως κάλυψα (έστω, επιτροχάδην – γιά την όρεξη!) κάθε πλευρά του φαινομένου· αλλά θα χαρώ τα μέγιστα, εάν ο οποιοσδήποτε αναγνώστης συνεισφέρει στην αναζήτησή μας σοβαρά ερωτήματα καί σοβαρές παρατηρήσεις. Είπαμε, αυτό το θέμα (στο μέγιστο μέρος του) είναι ακόμη «έρευνα εν τώι γεννάσθαι», οπότε δεν μπορούμε σήμερα να έχουμε τον τελευταίο λόγο επ’ αυτού.
Κι επαναλαμβάνω (γιά τελευταία φορά, το υπόσχομαι!    ) ότι όλα τα παραπάνω ήταν απλώς αφορμή γιά σκέψεις κι έρευνα. Σε καμμία, μα καμμία περίπτωση δεν θέλω να σας επιβάλω τα δικά μου «οιωνικά» πρότυπα. Οπότε, σκεφθήτε με την ησυχία σας, οραματιστήτε, παρατηρήστε προσεκτικά τα γύρω σας, δηλώστε …συμμετοχή στον …διαγωνισμό ταλέντων, καί αναμείνατε ΑΠΤΑ αποτελέσματα! (Όχι φληναφούσες θεωρίες καί παρόμοιες σαχλαμάρες.)

Κι όπως λένε κι οι ραδιοφωνατζήδες,…
…Παραμείνετε συντονισμένοι!
Η Ελλάδα μας δεν είπε ακόμη την τελευταία της λέξη!

ΤΕΛΟΣ

Υγ 1: Ορίστε καί σχετικώς σύγχρονο μυθολογικό οιωνικό πρότυπο:
Φαντάζομαι, λοιπόν, έναν στρατό από Δροσουλίτες, να χτυπάει – καί μετά να εξαφανίζεται, σαν σύνολο από φαντάσματα!…
Έ, όχι καί «- Τί τον θέλουμε;», αυτόν τον στρατό! 
Υγ 2: «- Ρέ Εργοδότη!… Καλά να τους παρατηρούμε τους οιωνούς! Αλλά, αν τους φτιάξουμε εμείς;…«
Αχάααα!!!… Πολύ προχωρημένους σας βρίσκω! 
Χαίρομαι τα μάλα! Έτσι σας θέλω!