ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΑ 2019--ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ-ΜΕΡΟΣ Α

Ελληνο-τουρκικά 2019 : Μέρος Α –Σύνοψη

Στο άρθρο μου για το που πάνε τα πράγματα στην Ελλάδα το 2019, σας είχα γράψει πως, όσον αφορά στα Ελληνο-τουρκικά η επικίνδυνη περίοδος για θερμό επεισόδιο είναι  μέχρι τον Ιούνιο και μετά το Φθινόπωρο. Στο παρόν άρθρο, αφενός θα επιχειρήσω να σας περιγράψω το τι σημαίνουν στην πραγματικότητα οι  Ελληνο-τουρκικές σχέσεις και αφ’ ετέρου θα σας πω πως βλέπω το σκηνικό για το 2019.

Σε ένα μελλοντικό μου άρθρο θα σας γράψω πως βλέπω να εξελίσσονται οι Ελληνο-τουρκικές σχέσεις στο μέλλον. Και αυτό γιατί η “κόντρα” τώρα ξεκινάει και θα είναι μακροχρόνια.

Αυτό που πρέπει να σας πω πως με εντυπωσίασε – σαν αστρολογικό περίεργο με την έννοια του ότι όταν ιδρύθηκαν τα δύο κράτη δεν υπήρχε ούτε Ισραήλ, ούτε ΝΑΤΟ – είναι το ότι στα Ελληνο-τουρκικά μπλέκει και το Ισραήλ και η Κύπρος αλλά και το ΝΑΤΟ και αστρολογικά πάντα αποκαλύπτεται ένας ρόλος για το ΝΑΤΟ που τουλάχιστον δεν τον είχα φανταστεί!

Επειδή αναλύονται πολλοί χάρτες που πιθανά να μην ενδιαφέρουν τους αναγνώστες του άρθρου, προτάσσω την Σύνοψη και όποιος θέλει να εμβαθύνει στην ανάλυση

ΣΥΝΟΨΗ

Όσο και αν φανεί παράξενο, με βάση τους γενέθλιους χάρτες Ελλάδας και Τουρκίας, οι Ελληνο-τουρκικές σχέσεις κτίστηκαν αφενός για να παρέχει το ΝΑΤΟ ομπρέλα προστασίας στο Ισραήλ και στο ρόλο που τα παγκόσμια κέντρα εξουσίας του έχουν αναθέσει, αλλά και αφετέρου για να μην επιτραπεί ο έλεγχος του Δρόμου του Μεταξιού από πλευράς Ρωσίας  και για να αποτραπεί η κάθοδο της Ρωσίας στην Μεσόγειο, τις πετρελαιοπαραγωγές χώρες της Μέσης Ανατολής και στα Βαλκάνια. Και με δεδομένο το ότι τα δυο κράτη προυπήρχαν και της ίδρυσης του Ισραήλ αλλά και της ίδρυσης του ΝΑΤΟ, κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί πως ίσως μιλάμε για ένα πολύ μακροχρόνιο σχέδιο!  Κατά τά άλλα,  η διατήρηση του Status Quo ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία είναι απαραίτητη προϋπόθεση όχι μόνο για τους γεωστρατηγικούς και γεωοικονομικούς σχεδιασμούς των δυτικών συμφερόντων, αλλά και της αποφυγής των επιπτώσεων τυχόν απόκλισης από το Status Quo στο παγκόσμιο  τραπεζικό σύστημα και στον νομισματικό πόλεμο.

Στα πλαίσια της Παγκοσμιοποίησης – των Μονοπωλίων και των Αγορών  (ΔΜΚ) – προκρίθηκε η ενίσχυση του Ισλαμικού στοιχείου, για τον λόγο ότι οι χώρες που ενδιέφεραν το ΔΜΚ να ελέγξει είναι μουσουλμανικές, στην παρούσα φάση σαν χώρες με πρώτες ύλες (π.χ. Μέση Ασία, Αραβία, Αφρική κλπ) και σε μια μελλοντική φάση, σαν οι ανερχόμενες παγκόσμιες δυνάμεις (π.χ. Μαλαισία κλπ). Αυτό είχε σαν συνέπεια την επικράτηση του ισλαμιστή Ερντογάν στην Τουρκία, την προσωρινή επικράτηση του ISIS και την υποβάθμιση του ρόλου του Ισραήλ στην περιοχή, ενώ επιδείχτηκε μια ανοχή στην πυρηνική πολιτική του Ιράν.

Όχι τυχαία επίσης, η Τουρκία ήταν υπό την εποπτεία του ΔΝΤ την 10ετία του 2000 – όταν η Ελλάδα ήταν στις δόξες της πάλι όχι τυχαία -  και βγήκε από την εποπτεία αυτή , με το που μπήκε η Ελλάδα στα Μνημόνια.

Αυτό που δεν είχαν υπολογίσει οι σχεδιαστές  της Παγκοσμιοποίησης του ΔΜΚ (Διεθνές Μεγαλο Κεφαλαιο)  είναι το χρόνο που θα απαιτείτο ώστε  η δράση να προκαλέσει αντίδραση για να επέλθει η ισορροπία, σε σχέση με το πότε θα εμφανιζόντουσαν οι ηγέτες εκείνοι που θα δρομολογούσαν την αντίδραση. Σε αναρτήσεις μου του 2014 και του 2015 είχα γράψει πως θα πρέπει να περιμένουμε να φανούν παγκόσμιοι χαρισματικοί ηγέτες που μπορεί να προέρχονται από τις τάξεις του συστήματος Παγκοσμιοποίησης αλλά που μπορεί να έχουν μια εθνοκεντρική και πατριωτική προσέγγιση στην δράση τους και που εν πάση περιπτώσει θα ανατρέψουν το σοβιετικού τύπου κατασκεύασμα – σοσιο-καπιταλισμός - που θέλουν να επιβάλλουν για την παγκόσμια διακυβέρνηση οι παγκοσμιοποιητές των Μονοπωλίων και των Αγορών (ΔΜΚ – Διεθνές Μεγάλο Κεφάλαιο).

Η στρατηγική αποκαθήλωση  του ρόλου του ΔΜΚ στο σχέδιο Παγκοσμιοποίησης που ξεκίνησε από το 2017 ^{[1], [2]}  προκάλεσε ανακατάταξη συμμαχιών η και πατρωνιών στην ευρύτερη περιοχή μας. Με αποτέλεσμα να βλέπουμε την Τουρκία, αφενός να αποπέμπει τον Σόρος και αφετέρου να τα “βρίσκει” (;) με τους Ρώσους. Από την άλλη βλέπουμε την Τουρκία να απειλεί θεούς και δαίμονες γιατί δεν της δίνουν μερίδιο στην ενεργειακή πίττα και με δεδομένο το ότι ούτε η Ρωσία αλλά ούτε και η Γερμανία μπορεί να χειραγωγεί μια τέτοια συμπεριφορά  - που απαιτεί τεράστιους κεφαλαιουχικούς πόρους για να υλοποιηθεί – είναι προφανές πως κάποιες άλλες δυνάμεις πρέπει να κινούν τα νήματα. Και κατά την γνώμη μου, οι δυνάμεις αυτές είναι εκείνες που ευθύνονται για την πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, που με την σειρά τους αντιπαλεύουν κάποιες άλλες δυνάμεις , με επίσης μεγάλη χρηματοοικονομική δύναμη, για την πρωτοκαθεδρία της παγκόσμιας εξουσίας!. Ας μην ξεχνάμε το περίεργο τρομοκρατικό χτύπημα του Christchurch της Νέας Ζηλανδίας που ο τρομοκράτης Βrenton Tarrant  ονομαστικά αναφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη ως υπόδουλη του Ισλαμικού στοιχείου, αλλά και  κάτι άλλο μπορεί να εννοούσε…

Μια άλλη παράμετρος που θα πρέπει να ληφθεί υπόψη είναι πως στη φάση αυτή το αγγλοσαξωνικό κατεστημένο δεν πρέπει να είναι συμπαγές όσον αφορά στην στρατηγική του. Και το λέω αυτό γιατί τα αποθέματα φυσικού αερίου (ΦΑ) στην λεκάνη της Άνατολικής Μεσογείου και στην Ελλάδα, δημιουργούν προβλήματα στις ΗΠΑ  οι οποίες όχι μόνο θέλουν να είναι σε θέση να εκβιάζουν τους Ευρωπαίους να αγοράζουν το δικό τους ΥΦΑ (LNG) και μάλιστα σε υψηλότερες τιμές περίπου κατά 20% από το αντίστοιχο Ρωσικό η της Μέσης Ανατολής, αλλά ταυτόχρονα θέλουν να διατηρήσουν την τιμή του σε δολάρια, για να υποστηρίζουν τη θέση του δολαρίου ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα με τον ίδιο τρόπο, όπως με το πετροδολάριο – παρέχοντας δηλαδή στρατιωτική προστασία στα «πελατάκια» τους. Επομένως κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί πως αφενός η διένεξη με το Ιράν εντάσσεται σε αυτή την στρατηγική, αλλά αφετέρου και κυρίως πως το ενεργειακό κατεστημένο των ΗΠΑ ( η τουλάχιστον ένα μέρος του γιατί υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων)  δεν επιθυμεί να πέσουν τώρα στην παγκόσμια ενεργειακή Αγορά πρόσθετα αποθέματα φυσικού αερίου. Και ενώ αυτή θα μπορούσε να είναι η στρατηγική  του ενεργειακού λόμπι των ΗΠΑ , η στρατηγική αυτή έρχεται σε σύγκρουση, με τις στρατηγικές κάποιων άλλων, εξ ίσου ισχυρών,  ομάδων συμφερόντων,  που θέλουν το Ισραήλ να διαθέτει την οικονομική ευρωστία – άρα να εκμεταλλευτεί τα ενεργειακά αποθέματα της λεκάνης της Ανατολικής Μεσογείου - για να παίξει τον ρόλο που έχουν σχεδιάσει για αυτό κάποια από τα κέντρα παγκόσμιας εξουσίας.

Αν εξετάσουμε τα πράγματα από την Ρωσική σκοπιά, θα πούμε πως η παραγωγή υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο και γενικότερα η ιδέα του East Med δεν εξυπηρετεί η ακριβέστερα κάνει ζημιά στα ρωσικά σχέδια για τροφοδοσία της Ευρώπης με ΦΑ.

Από την άλλη τόσο οι Ρώσοι όσο και οι Κινέζοι θέλουν μια αυτοδύναμη και υγιή οικονομικά Κύπρο – ο γενέθλιος χάρτης της Κύπρου μας  λέει πως  στον μεσο-μακροπρόθεσμο ορίζοντα τα συμφέροντα της  εξυπηρετούνται καλύτερα από τον άξονα Μόσχας – Πεκίνου και κάτι τέτοιο είναι σε αντίθεση με τα δυτικά συμφέροντα– και το σίγουρο είναι πως – ανεξάρτητα από τακτικές κινήσεις – δεν θέλουν τους Τούρκους μέσα στα πόδια τους. Παρόλα αυτά και παρόλο που οι σημερινές παγκόσμιες ισορροπίες και συνθήκες είναι διαφορετικές από εκείνες του 1974, ο κίνδυνος για την Κυπριακή Δημοκρατία μπορεί να μην είναι άμεσος πλην όμως είναι υπαρκτός και μάλιστα υπό τις ίδιες συνθήκες όσον αφορά στην συμπεριφορά των Ελλαδιτών τότε!

H Τουρκική οπτική

Ο  χάρτης της Έκλειψης της 2/7 μας λέει πως στην τρέχουσα περίοδο η  Τουρκία  αφενός έχει πλάτες σε αυτούς που λυμαίνονται – μεσα από τα μνημόνια -  την περιουσία  των Ελλήνων και οι οποίοι στο απώτερο παρελθόν ήταν υπεύθυνοι για την διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, αλλά και αφετέρου έχει  και την στήριξη του βαθέως γερμανικού κατεστημένου και μέχρι πρόσφατα και του ΔΜΚ.

O Πρόεδρος Ερντογάν έχει ένα όραμα και ένα σχέδιο δράσης μέχρι το τέλος της θητείας του το 2023. Την αποκατάσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας!  Όραμα που περιλαμβάνει το να γινει η Τουρκία μέλος των G10, μεγάλη στρατιωτική και διπλωματική δύναμη ώστε να στηρίζει τις γεωπολιτικές της επιδιώξεις που δεν αφορούν μόνο την Μεσόγειο αλλα και τον Δρόμο του Μεταξιού , εκφραστής του μουσουλμανικού στοιχείου, πυρηνική δύναμη, παραγωγός και κόμβος διαχείρισης δικτύων αγωγών υδρογονανθράκων και να  διαλυθεί το κουρδικό στοιχείο. Όταν δε ανακοίνωσε το όραμα του στο υπουργικό  συμβούλιο είπε ταυτόχρονα πως “όταν  τελειώσει αυτή η ιστορία, η Τουρκία ή θα έχει μεγαλώσει ή θα έχει μικρύνει. Και εγώ θα κάνω τα πάντα να την μεγαλώσω”.

Από αστρολογική άποψη όμως, η πραγματικότητα στην σημερινή Τουρκία είναι τελείως διαφορετική. Είναι σε κακή οικονομική κατάσταση, οι Ένοπλές Δυνάμεις της όχι μόνο είναι αμφιβόλου αποτελεσματικότητας και διαλυμένες, αλλά ευθύνονται και την υπο-αποδοτικότητα του παραγωγικού τομέα – μια και είναι ο μεγαλύτερος “επιχειρηματίας” της Χώρας και ρουφάει τεράστια κρατικά κεφάλαια για ανάπτυξη της πολεμικής βιομηχανίας της που δεν είναι διαθέσιμα για τις ανάγκες του Λαού – και σίγουρα υπάρχουν και διεθνή μεγαλο-συμφέροντα που επενδύουν στον διαμελισμό της. Η Τουρκία του Ερντογάν φαίνεται πως έχει χάσει το παιχνίδι στο σκέλος του να γίνει η ηγέτιδα δύναμη του μουσουλμανικού στοιχείου. Όσον δε αφορά στο σκέλος του Δρόμου του Μεταξιού και τον ρόλο που θέλει να παίξει ως “αρχηγός” των τουρκογενών φύλων μέχρι την Κίνα, φαίνεται να έχει προβλήματα και με την Ρωσία – που δεν θέλει ένα ασταθή επικυρίαρχο του μαλακού της υπογαστρίου – αλλά και με την Κίνα, όπου η όποια συναίνεση της τελευταίας για ένα ρόλο της Τουρκίας στον Δρόμο του Μεταξιού έχει σαν προϋπόθεση την αναγνώριση από πλευράς Τουρκίας της αδιαμφισβήτητης κυριαρχίας της Κίνας στην επαρχία Ξινγκγιανγκ – Ιουγούροι Τούρκοι – που αν το κάνει αυτό η Τουρκία αυτόματα θα έχει πρόβλημα με όλα τα τουρκογενή φύλα της περιοχής του Δρόμου του Μεταξιού. Απομένει λοιπόν το τριτο σκέλος της στρατηγικής που είναι αυτό που λέει ο Πρόεδρος Ερντογαν “γαλάζια πατρίδα” , δηλαδη το Αιγαίο και η Ανατολική Μεσόγειος και ως γεωστρατηγικός και ως γεωοικονομικός χώρος λόγω υδρογονανθράκων. Εδώ έχει να αντιμετωπίσει, ως πρώτη γραμμή,  Ισραήλ (πυρηνική δύναμη), Αίγυπτο , Κύπρο και Ελλάδα και ως δεύτερη από την μια, την κινούμενη άμμο των  συγκρουόμενων Αμερικανικών, Ευρωπαϊκών, Ρωσικών και Κινεζικών συμφερόντων και από την άλλη την αντιπαλότητα ανάμεσα σε συγκρουόμενα τραπεζικά μεγα-συμφέροντα για παγκόσμια κυριαρχία. Αν σε αυτό προστεθεί και το Κουρδικό θέμα – που αφορά την ίδια την επικράτεια της Χώρας, αλλα και την Βόρεια Συρία, το Ιρακ και το Ιράν – η εξίσωση που καλείται να επιλύσει η ηγεσία της Τουρκίας είναι και πολύπλοκη και επικίνδυνη. Είναι επίσης και πολύ πιεστική εξ αιτίας της διογκούμενης εσωτερικής αντίδρασης που πέρα απ΄ ότι αφορά και στο ίδιο το κυβερνόν κόμμα, αφορά και την συνοχή του “εθνικού” της ιστού.

Το θέμα είναι πως σε αυτή την φάση της ζωής του ο  Πρόεδρος Ερντογάν εκδηλώνει ένα  μεσιανισμό που πέρα από το ότι τον καθιστά μη διαχειρίσιμο – όχι κατ’ ανάγκη κακό για την Χώρα του – φαίνεται πως του δημιουργεί και ψυχοσωματικές εκδηλώσεις που είναι εξεταστέο αν τον βοηθούν στο να παίρνει νηφάλιες αποφάσεις. Παρόλα αυτά, δεν μου προκύπτει απομάκρυνση του από την ηγεσία της Χώρας η αν αυτό επισυμβεί, θα βρει τρόπο να παραμείνει κυρίαρχος του παιχνιδιού στην γείτονα χώρα.

Η εκτίμηση μου είναι πως, ανεξάρτητα του τι θα γίνει με το όραμα του Προέδρου Ερντογάν –που θα αναλύσω στο δεύτερο μέρος των Ελληνοτουρκικών σχέσεων – σε αυτή την φάση,  ο Πρόεδρος Ερντογάν θα αναγκαστεί να συμπλεύσει με αυτούς που τον συμβουλεύουν να τραβήξει το σχοινί για να αντιμετωπίσει τα εσωτερικά του προβλήματα και ως Χώρα και ως Ηγέτης. Σε αυτή την κατεύθυνση θα έχει “συμμάχους” και το βαθύ ευρωπαϊκό , αλλά και το βρετανικό κατεστημένο – που το φυσάει και δεν κρυώνει που έμεινε εκτός μοιρασιάς στην Κύπρο – καθώς επίσης και το σκέλος εκείνο του ενεργειακού λόμπι των ΗΠΑ που ασχολείται με την παραγωγή φυσικού αερίου από σχιστόλιθους και δεν θέλει να υπάρχουν ανταγωνιστές στην ευρωπαϊκή αγορά.

 Πηγαίνοντας παρακάτω το ΝΑΤΟ δεν θέλει τον Πρόεδρο Ερντογάν , αλλά ούτε θέλει διατάραξη του status quo στο νοτιο-ανατολικό άκρο της συμμαχίας, αλλά και ποσώς ενδιαφέρεται για δίκαιες καταστάσεις, παρά μόνο για το πώς θα προασπίσει, μεταξύ των άλλων, το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ. Όμως ούτε το Ισραήλ, ούτε η Αίγυπτος δεν μου προκύπτει πως είναι διατεθειμένες να μπλέξουν σε πολεμική αντιπαράθεση με την Τουρκία στηρίζοντας Ελλάδα και Κύπρο. Αντίθετα πιστεύω πως οι Ρώσοι και οι Γάλλοι θα στηρίξουν την Κύπρο, ενώ όπως έχω γράψει και στην ανάρτηση μου για το 2019,  περιμένω οι Ρώσοι να κάνουν σοβαρό άνοιγμα και προς την Ελλάδα εφ’ όλης της ύλης.

Από την άλλη,  όλοι οι μεγάλοι έχουν ανάγκη μιας σταθερής Τουρκίας. Φαίνεται λοιπόν πως  κάποιοι θα θελήσουν να εκμεταλλευτούν τις υπερβολές της Ηγεσίας της Χώρας και να σπρώξουν την Τουρκία σε σενάρια ετσι-θελικής επιβολής των “δικαιωμάτων” της, που όμως θα αποτύχουν και πιθανά θα αναγκάσουν την Χώρα όχι μόνο να ενταχθεί σε πρόγραμμα οικονομικής διάσωσης , αλλά το διακύβευμα μπορεί να είναι και η ακεραιότητα της επικράτειας της (φυσική και γεωστρατηγική). 

Από εκεί και πέρα τα μέσα Σεπτεμβρίου 2019 είναι μια περίοδος ύποπτη, επειδή υπάρχουν οι αστρολογικές σφραγίδες που μας λένε πως, είτε εκ τυχαίου γεγονότος, είτε επειδή κάποιοι τρίτοι που δρουν  ανεξέλεγκτα και σε άγνοια των ηγεσιών των υποκείμενων χωρών , είτε και επειδή μπορεί η ηγεσία της Χώρας να επιχειρήσει μια στρατιωτική κίνηση που μπορεί να είναι και “μιλημένη” και μάλλον θα αφορά πακέτο και  στην Ελλάδα και στην Κύπρο, η κατάσταση μπορεί να ξεφύγει (συνεκτιμώντας όλα τα στοιχεία πάντως η πιθανότητα είναι τάξης μεγέθους 40%). Η  κίνηση θα στοχεύει στην παρέμβαση ενός «διεθνούς ειρηνοποιού» με στόχο μέσα από μια διαδικασία διαπραγμάτευσης η κατάληξης της  διένεξης στα διεθνή δικαστήρια, να μπλοκάρει τις εξελίξεις κυρίως στην Κυπριακή ΑΟΖ και δευτερευόντως στην Ελληνική και όχι κατ’ ανάγκη να μεγιστοποιήσει το όφελος για την Τουρκία. Σε αυτή την φάση όμως μια τέτοια κίνηση, αν επισυμβεί,  μπορεί να της γυρίσει μπούμερανγκ για την Τουρκία, μια και η επί λέξει ερμηνεία των σχετικών όψεων είναι “η προσπάθεια να επιβληθεί δια της βίας το εθνικό συμφέρον μπορεί να οδηγήσει στο (οριστικό) κόψιμο των γεφυρών (με τους συμμάχους) , ζημιά στην διεθνή αξιοπιστία και στην εθνική φήμη της Χώρας και σε πιθανή απώλεια της ευκαιρίας να αλλάξει το πεπρωμένο της Χώρας” και “Η Χώρα κινδυνεύει από βίαιο ανταποδοτικό και μάλλον ασύμμετρο χτύπημα στον παραγωγικό της ιστό, επειδή και προκειμένου να κρύψει το κόμπλεξ κατωτερότητας που της δημιουργεί η πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας  και τις υπαρξιακές φοβίες που αυτό κουβαλάει, συμπεριφέρεται με βίαιο τρόπο προς τους γείτονες της, ελπίζοντας στο τέλος θα κερδίσει αυτά που θέλει[”  και    “μπορεί η Χώρα να υποστεί είτε μια ήττα είτε μια στρατιωτικής μορφής ζημιά που μπορεί να οφείλεται σε εξ αέρος χτύπημα ή σε θέματα της πολεμικής της αεροπορίας,  που όμως μπορεί να έχει να κάνει και με ελαττωματικό υλικό εγχώριας παραγωγής η κακή χρήση  η περιορισμό  εισαγόμενου υλικού, που όμως θα καταβληθεί τεράστια προσπάθεια να αποκρυβεί / λογοκριθεί επειδή αφενός αφορά σε τεράστια επιχειρηματικά συμφέροντα, αλλά και αφετέρου  θα έχει να κάνει με τον ρόλο που θέλει να παίξει η Χώρα στον ενεργειακό τομέα (κυρίως στους αγωγούς ΦΑ) αλλά μπορεί και να  άπτεται και  των συνόρων και της μακροημέρευσης της Ηγεσίας της Χώρα ”

Η Κυπριακή οπτική

Ο γενέθλιος χάρτης της Κύπρου μας  λέει πως  στον μεσο-μακροπρόθεσμο ορίζοντα τα συμφέροντα της  εξυπηρετούνται καλύτερα από τον άξονα Μόσχας – Πεκίνου και κάτι τέτοιο είναι σε αντίθεση με τα δυτικά συμφέροντα. Εξ ου και η Κυπριακή τραγωδία του 1974 που εγώ θα την έλεγα προδοσία εξ αιτίας του χειρισμού του όλου θέματος από πλευράς της τότε ηγεσίας της  Ελλάδας.

Από εκεί και πέρα, η Κύπρος μπαίνει σε ένα πολύ δύσκολο λούκι από το 2024 έως το 2065. Και η περίοδος αυτή κάποιος θα μπορούσε να σκεφθεί πως συμπίπτει με την περίοδο εκμετάλλευσης των ενεργειακών της αποθεμάτων,  σε σχέση με τις εξελίξεις που θα υπάρξουν στον αμερικανικό παράγοντα από το 2023 και θα κρατήσουν μέχρι το 2032 τουλάχιστον – απόλυτη εσωστρέφεια -  και οι οποίες εξελίξεις δεν θα επιτρέψουν στους Αμερικανούς να  ασχοληθούν με την ίδια πιεστικότητα που το έκανε μέχρι σήμερα με τα προβλήματα της Ανατολικής Μεσογείου. 

Βραχυπρόθεσμα η Κύπρος έχει να αντιμετωπίσει  έξη προβλήματα. Το πρώτο είναι η (υποβολιμαία) επιθετικότητα της Τουρκίας για μερίδιο στα αποθέματα της Κυπριακή ΑΟΖ, το δεύτερο είναι η κατοχή της Βορείου Κύπρου από την Τουρκία, το τρίτο είναι η εξεύρεση πόρων για τον εξοπλισμό της Χώρας – τον τομέα αυτόν τον είχε αναλάβει η Ελλάδα αλλά μετά την ένταξη στα Μνημόνια κωλύεται -  το τέταρτο είναι η αξιοποίηση των ενεργειακών πόρων, το πέμπτο είναι η προσφυγή των ιδιοκτητών λογαριασμών που κουρεύτηκαν το 2013 στα διεθνή δικαστήρια και το έκτο είναι η  χειραγώγηση του πολιτικο-οικονομικού συστήματος από την Γερμανία   με την σειρά του χτυπάει την εξεύρεση κεφαλαίων για χρηματοδότηση των αναπτυξιακών κινήσεων αλλά και για την συντήρηση του βιοτικού επιπέδου του Κυπριακού Λαού και στοχεύει στο να εκβιαστεί η Κυπριακή Δημοκρατία να αποδεχτεί μια λύση που βολεύει τους Τούρκους και όσους τους πατρονάρουν.

Αστρολογικά, οι σχέσεις με την  Ελλάδα ήταν τουλάχιστον “περίεργες”, από το 1982 και μάλιστα η περίοδος 2010 – 2016 ήταν τέτοια που θα μπορούσε να οδηγήσει και σε διακοπή σχέσεων εξ αιτίας της ιστορίας με τα ομόλογα , του κουρέματος των καταθέσεων και τις ταρζανιές που έκανε η μνημονιακή κυβέρνηση “απαλλοτριώνοντας” τα δίκτυα των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα. Από τον 6/2019 έως τον 12/2022 και με κάποια θεματάκια έως το τέλος του 2024,  οι σχέσεις βελτιώνονται δραματικά, παρόλο που υπάρχει το αγκάθι των εξοπλιστικών προγραμμάτων και η διαφορετική οπτική όσον  αφορά στους συνεταιρισμούς, αλλά και ο επαπειλούμενος “πόλεμος” από πλευράς Τουρκίας. Την βελτίωση αυτή, την ερμηνεύω ως σύμπλευση, αλλά μετά το 2024 τα πράγματα ξανακυλάνε, όχι πάντως στα επίπεδα του παρελθόντος.

Ένα συμπέρασμα όσον αφορά στον κοινό χάρτη Κύπρου και Ελλάδας την επίμαχη περίοδο που πιθανολογώ την εκδήλωση της επιθετικότητας της Τουρκίας, είναι πως αν αυτό επισυμβεί θα μπορούσε να είναι  και αποτέλεσμα ενός στημένου επεισοδίου, μπορεί και  εκτός του ελέγχου των ηγεσιών των τριών χωρών.

Αυτό που με προβλημάτισε  είναι πως από την ανάλυση του χάρτη της Κύπρου, προέκυψαν τρείς σχηματισμοί   που,  ο ένας μιλάει για δολιοφθορά στα δορυφορικά συστήματα επικοινωνιών και μεταφοράς πληροφοριών (text book ερμηνεία) – που μπορεί να αφορά είτε σε στρατιωτικές πληροφορίες είτε και σε μεταφορά  άυλου χρήματος – και η όψη αυτή δεν φαίνεται να χρεώνεται σε (προέρχεται από) κρατική οντότητα και που σαν αποτέλεσμα αυτής της δολιοφθοράς μπορεί να υπάρξει ανταποδοτικό χτύπημα από πλευράς Ισραήλ, παρόλο που το τελευταίο δεν φαίνεται να αναμειγνύεται σε πολεμικό επεισόδιο, ανάμεσα στην Τουρκία και στην Ελλάδα και στη Κύπρο, αν αυτό υπάρξει. Μπορεί να ακούγεται συνομωσιολογικό μια και  εδώ που έχουμε φτάσει τίποτα δεν μπορεί να αποκλεισθεί , αλλά θέλω να σας θυμίσω πως κάποιοι γκουρού της παγκοσμιοποίησης (π.χ. Paul Krugman) είχαν αναφερθεί παλιότερα και κατ’ επανάληψη  σε “υποθετικά” σενάρια για το τι θα μπορούσε να συμβεί  στο παγκόσμιο Χρηματοπιστωτικό σύστημα, στην περίπτωση ισχυρής κοσμικής δράσης (π.χ. έξαρση Ηλιακών Κηλίδων), η στην περίπτωση επίθεσης από εξωγήινες (!!) δυνάμεις. Κοινός παρονομαστής αυτών των σεναρίων είναι τα παγκόσμια νομισματικά αποθέματα και η σχέση τους με το παγκόσμιο Χρέος.

Ο άλλος σχηματισμός  μας  μιλάει για ‘ηφαιστειακή /σεισμική δραστηριότητα που καταστρέφει παραγωγικές υποδομές και οικονομικά κέντρα” (text book ερμηνεία) και αυτό αφορά σε γειτονικά κράτη της Κύπρου ως εκ της οικοθεσίας . Και αυτό μπορεί βέβαια να σημαίνει κάποιο μεγάλο σεισμό, αλλά δεν παύει να μου φέρνει στον νου την κατάσταση που επικρατούσε στις Ελληνο-τουρκικές σχέσεις το 1999, όπου οι σεισμοί του Ιζμίτ και της  Πάρνηθας απέτρεψαν την πολεμική εμπλοκή που ήταν έτοιμοι να ξεκινήσουν οι Τούρκοι, και για όσους θυμούνται ενεργοποίησε την “διπλωματία των σεισμών” ^[3].

Και ο τρίτος σχηματισμός μας μιλάει για θρησκευτικούς (η θρησκευόμενους) ηγέτες που θέλουν να αναλάβουν πολιτική εξουσία (!)(text book ερμηνεία). Και ως γνωστόν οι Κύπριοι έχουν την τάση να βγάζουν πρωθιερείς σε προεδρικές καρέκλες. Βέβαια μια άλλη ερμηνεία είναι η διπλωματία της θρησκείας και κάποιος θα μπορούσε να σκεφθεί την ανάμειξη της Ρωσίας μέσω της ρωσικής εκκλησίας στα συμβαίνοντα στην Κύπρο.

Τελικά και όσον αφορά στην Κύπρο και παρόλο που στην ανάλυση υπεισέρχονται έννοιες όπως “ναυτικός αποκλεισμός”, “αεροναυτικό επεισόδιο που θα γίνει προσπάθεια να αποκρυβεί”  και παρόλο που θα πιεστεί η Ελληνο-κυπριακή πλευρά να αποδεχτεί ένα σενάριο επανένωσης των δυο κοινοτήτων με παρουσία της Τουρκίας στον μουσουλμανικό τομέα (γιατι δεν είναι τουρκικός), φαίνεται  πως η Χώρα θα μπορέσει - προς το παρόν -  να αποφύγει μια μεγάλη κλοπή, αφενός  χάρις στην διπλωματία της και στα επιχειρήματα της στα διεθνή φόρα, αλλά και χάρις στην αξιοποίηση μεγάλου πλούτου ισχυρών  συμφερόντων που θα θελήσουν να εκμεταλλευτούν τον ρόλο της Χώρας ως κόμβου διακομιδής  ΦΑ, άλλα και τον ενεργειακό της πλούτο.

Το Κυπριακό πρόβλημα όμως έχει μέλλον και το ότι ο χάρτης της Κύπρου μας λέει πως η Χώρα μπαίνει στα δύσκολα από το 2024 έως το 2065 – με περίοδο κορύφωσης  με ανάμειξη και της Τουρκίας και της Ελλάδας από το 2028 έως το 2030 και στην συνέχεια 2036 -2042 – σημαίνει κατά την γνώμη μου πως είναι νωρίς ακόμα για να συζητάμε για πλήρη εκμετάλλευση των ενεργειακών αποθεμάτων της κυπριακής ΑΟΖ.

Η Ελληνική οπτική

Εξετάζοντας τα συμβαίνοντα στην Χώρας μας θα ξεκινήσω από το ότι  βάλανε την Ελλάδα στην Ευρωζώνη – όπως και την Κύπρο - εξ αιτίας του ενεργειακού της πλούτου. Και ο πλούτος αυτός ενδιαφέρει το βαθύ ευρωπαϊκό κατεστημένο και για την στήριξη του ευρώ – σε περίπτωση που προχωρήσει η ιδέα για υιοθέτηση ενός παγκόσμιου νομίσματος – αλλά και επί της ουσίας,  μια και το ενεργειακό είναι η αχίλλειος πτέρνα της ευρωπαϊκής παραγωγικής υποδομής. Από την άλλη, υπάρχουν συμφέροντα παγκόσμιου βεληνεκούς που είτε δεν αποδέχονται αυτό το σενάριο, είτε δεν θέλουν να προχωρήσει η εκμετάλλευση των ενεργειακών αποθεμάτων της Ελλάδας. Στο σημείο αυτό  να σας θυμίσω την δήλωση του ΓΑΠ το 2012 πως «δεν υπάρχουν υδρογονάνθρακες στην Ελλάδα», αλλά και την πρόσφατη δήλωση του Βαρουφάκη να μην στηριζόμαστε στα ενεργειακά αποθέματα μας  για την ανάπτυξη της Χώρας ! Είναι μύθος πως η Ελλάδα είχε ταμειακό πρόβλημα όταν ο ΓΑΠ μας οδήγησε στα Μνημόνια (θυμηθείτε το μετέπειτα “λεφτά υπάρχουν” του ΓΑΠ). Ο πραγματικός λόγος έχει να κάνει πρωταρχικά με τις παγκόσμιες ενεργειακές ανακατατάξεις και τις επιπτώσεις τους στον νομισματικό πόλεμο και δευτερευόντως με τον γεωστρατηγικό και γεωοικονομικό ρόλο της Χώρας. 

Στην παρούσα φάση, τόσο η  ομάδα του ΔΜΚ, όσο και αυτή των ενεργειακών μονοπωλίων θέλουν τα Ελληνικά ενεργειακά αποθέματα ενταγμένα χρονικά στα δικά τους σχέδια και πρακτικά εκμεταλλεύσιμα μετά το 2030, ενώ είναι εξεταστέο το τι θέλουν τα μεγαλοσυμφέροντα που είναι πίσω από το Ευρώ (κατά την γνώμη μου συνδέουν το θέμα εκμετάλλευσης με την πρόοδο του θέματος υιοθέτησης ενός παγκόσμιου νομίσματος). Η ουσία είναι πως η αξιοποίηση των Ελληνικών ενεργειακών αποθεμάτων θα γίνει υπό  συνθήκες που θα μας υποχρεώσουν να αντιπαρατεθούμε με το Ισραήλ (μετά το 2033) και θα μας οδηγήσουν σε περιπέτειες μορφής εμφύλιου πολέμου, ανάμεσα στους αυτόχθονες γηγενείς Έλληνες και στους απογόνους των μεταναστών (2040 -2042). . Από την άλλη ούτε οι Ρώσοι θέλουν αξιοποίηση των Ελληνικών ενεργειακών αποθεμάτων γιατί κάτι τέτοιο, αν συνέβαινε, θα δημιουργούσε πρόβλημα στην δικιά τους ενεργειακή βιομηχανία. Πάντως, ανεξάρτητα του τι θα συμβεί στην λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου, το θέμα της αξιοποίησης των ενεργειακών αποθεμάτων της Ελλάδας έχει πολύ μέλλον και πόνο. Και αυτό γιατί, ο χάρτης του 1830 μας λέει πως  διαχρονικά θα υπάρχει στην Χώρα μια οικονομικο-πολιτική ελίτ απόλυτα εξαρτώμενη από ξένα συμφέροντα που θα ενδιαφέρεται μόνο για το προσωπικό της όφελος η και για την ελαχιστοποίηση της προσωπικής ζημίας στην περίπτωση που οι πάτρωνες της Χώρας θέλουν να αναπροσαρμόσουν τα σχέδια τους ακόμα και σε βάρος των εθνικών συμφερόντων. Και αυτό που βιώνει η Χώρα από το 1990 εντάσσεται σε αυτή την λογική και θα κρατήσει μέχρι το 2065 τουλάχιστον!

Το βραυχπρόθεσμο διακύβευμα μέχρι το 2021 είναι το τέλος της περιόδου Μεταπολίτευσης και τα αποτελέσματα των εκλογών του Ιουλίου 2019 σε σχέση με τις ισχνές δυνατότητες εθνο-κεντρικής δράσης που θα έχει η Κυβέρνηση που θα προκύψει, θα επιταχύνουν το τέλος αυτό.

Οι κοσμικές συνθήκες στις οποίες εκλέχθηκε η Κυβέρνηση και ειδικότερα αυτές της ορκωμοσίας της Κυβέρνησης μόνο αισιοδοξία δεν μπορεί να εμπνεύσει για το έργο και την μακροημέρευση της, παρ όλες τις καλές προθέσεις που βέβαια στηρίζονται σε υποσχέσεις των πατρώνων που δεν έχουν κανένα αντίκρισμα. Πέρα από αυτό οι πλανητικές εξισώσεις λένε πως το αποτέλεσμα των εκλογών δεν θα αρέσει σε κάποιους από τους μεγάλους, με την έννοια πως τους χαλάει τα σχέδια και δεν θα κάτσουν με σταυρωμένα τα χέρια. Στην συνέχεια και όπως έγραψα στην ανάλυση για τις εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ πέρα από το ότι είναι εφτάψυχος - γιατί βέβαια εκφράζει κάποια κέντρα εξουσίας ντόπια και ξένα -  γνωρίζει ακριβώς πως έχει η κατάσταση που άφησε και περιμένει την νέα Κυβέρνηση στην γωνία.

 

Στην πράξη, η Κυβέρνηση που θα προκύψει θα έχει να αντιμετωπίσει την πίεση των Βρυξελλών για πρόσθετα μέτρα ή και ετσι-θελική εφαρμογή μέτρων που η προηγούμενη Κυβέρνηση απέφυγε – μάλλον μετά τον Οκτώβριο 2019 -  και αυτό γιατί η Χώρα αφενός πρέπει να εξακολουθήσει να είναι σε καθεστώς αποικίας με μια παραγωγική υποδομή από πλευράς ανθρωπίνου δυναμικού και κόστους του, της Κίνας των 10ετιών ’80 και ’90, αλλά και από την άλλη δεν θα πρέπει να μπορεί να εκφέρει εθνική άποψη στα θέματα που αγγίζουν τα συμφέροντα του κατεστημένου που κρύβεται πίσω από την αποφάσεις της ΕΕ. Και τα θέματα αυτά αφορούν και στα εθνικά και στην συνέχιση της σύλησης του δημόσιου, ιδιωτικού και εκκλησιαστικού πλούτου της Χώρας, αλλά και στο αν και τι είδους ανάπτυξη θα υπάρξει στην Χώρα. Ας μην ξεχνάμε επίσης, πως οι Βρυξέλλες έχουν καυτές πατάτες στα χέρια – Ιταλικό, Brexit, Ουγγρικό, Πολωνικό, Βιζενγκραντ – και θα θελήσουν να ξαναχρησιμοποιήσουν τον χρήσιμο ηλίθιο που λέγεται Ελλάς για να παραδειγματίσουν τους υπόλοιπους. Έτσι και κατά την γνώμη μου, πέρα από το ότι δεν θα διστάσουν οι Βρυξελλιώτες να εφαρμόσουν την κλασσική συνταγή του ταμειακού στραγγαλισμού, σίγουρα δεν θα κουνήσουν το δαχτυλάκι τους σε περίπτωση Ελληνο-τουρκικής σύρραξης, πέρα ίσως από κάποια μεμονωμένη βοήθεια από πλευράς Γαλλίας. 

Κάπου στην ανάλυση προέκυψαν κάποιες εξισώσεις που μας λένε πως της “νέας” Ηγεσίας – της Ελλάδας (;) – θα της φουσκώσουν τα μυαλά κάποιοι “γκουρού” -  που όμως δουλεύουν για αντίπαλα συμφέροντα - για να  προωθήσει τα σχέδια του ΔΜΚ για το θέμα της ΑΟΖ και των διαδρόμων διέλευσης των αγωγών ΦΑ , είτε συμβουλεύοντας να υιοθετήσουμε μια επιθετική στρατηγική εναντίον της Τουρκίας (first strike) – που βέβαια θα είναι πλήρως ενημερωμένη και έτοιμη -  είτε  δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για προσφυγή στην διεθνή δικαιοσύνη η οποία μόνο αδέκαστη δεν θα είναι, είτε θάβοντας το θέμα της ανακήρυξης ΑΟΖ και της εκμετάλλευσης των Ελληνικών υδρογονανθράκων, είτε αποδεχόμενη συνοριακές διευθετήσεις που δεν εξυπηρετούν το εθνικό συμφέρον. Ευτυχώς η πολιτική Ηγεσία θα μυριστεί την παγίδα και θα την αποφύγει . Εν πάση δε περιπτώσει  το κλίμα – που φαίνεται να επικρατεί  - θα είναι  στην κατεύθυνση “να τα βρούμε με τους Τούρκους” (λες και οι Τούρκοι είναι το πρόβλημα).

Το συμπέρασμα για την Ελλάδα –  τόσον όσον αφορά στο πως την επηρεάζει η ‘Εκλειψη και το τι συμβαίνει όταν είναι ενεργοποιημένη η πολεμική όψη στον χάρτη της Τουρκίας την περίοδο 9/9 – 22/9 – είναι πως η Χώρα είναι όμηρος ξένων μεγαλοσυμφερόντων που θέλουν τον πλούτο της για λογαριασμό τους, τα μνημόνια έχουν αδυνατήσει την πολεμική μηχανή της  και το δυστύχημα είναι πως η πολιτικο-οικονομική ελίτ έχει μια νοοτροπία ελαχιστοποίησης της προσωπικής της ζημιάς και εν πάση περιπτώσει ότι και να γίνει θέλει να εξακολουθήσει να κάνει κουμάντο. Αυτό που με προβλημάτισε είναι κάποιες όψεις που μιλάνε για  “ολοκληρωτική διακυβέρνηση” και “παρέμβαση των  ΕΔ” – οι ερμηνείες είναι text book – και ελπίζω να μην το δούμε και αυτό! Επομένως η εκτίμηση μου είναι πως αν υπάρξει ένα πολεμικό επεισόδιο αυτό θα αφορά στον άξονα Αθήνας και Λευκωσίας, κατά πάσα βεβαιότητα θα  είναι “ελεγχόμενο” και η αντίδραση των Αθηνών θα είναι “αμυντική” - εκτός και αν τα ξένα μεγάλο-συμφέροντα θελήσουν να τραβήξουν  το αυτί των Τούρκων μόνο και μόνο για να δείξουν σε αυτούς που κινούν τα νήματα στην Τουρκία (και σαφώς δεν αναφέρομαι στην Ρωσία)  ποιος κάνει κουμάντο – και πιθανότερη κατάληξη θεωρώ να επιχειρήσουν να μας οδηγήσουν με το ζόρι στα διεθνή δικαστήρια για επίλυση των διαφορών μας με την γείτονα Χώρα, αλλά αμφιβάλλω αν θα το πετύχουν.

Η πορεία των Ελληνο-Κυπριακο-Τουρκικών σχέσεων από την σκοπιά των μεγάλων δυνάμεων

Η  Έκλειψη μας λέει, όσον αφορά στην Ελλάδα, πώς υπάρχει μια αντιπαλότητα ανάμεσα σε κάποια παρασκηνιακά ξένα κέντρα μεγαλο-εξουσίας – τραπεζικού προσανατολισμού -  για το πώς θα μοιραστούν τα ασημικά της Χώρας – και μάλιστα θα μπορούσαμε να μιλήσουμε και για «ενδο-οικογενειακή διένεξη» - και στο κατά πόσο αυτή η δύναμη που εκφράζει ο Πλούτωνας στον χάρτη της Ελλάδας  μπορεί να έχει απαίτηση από την πίττα (να θυμίσω πως ο Πλούτωνας της Ελλάδας μας μιλάει για  “μια μυστική οργάνωση με στρατιωτική δομή και τεράστιο κρυμμένο πλούτο που θέλει να κυριαρχήσει στα παγκόσμια δρώμενα”).  Το Βερολίνο δεν φαίνεται να ανακατεύεται σε αυτό τον καυγά και ενδιαφέρεται  να κρατάει ισορροπίες ανάμεσα στο βαθύ γερμανικό κατεστημένο και τους πεφωτισμένους προκειμένου να είναι η Ελλάδα επαρχία της Γερμανίας. Η Μόσχα δεν είναι στα καλύτερα της όσον αφορά στις σχέσεις της με το Βερολίνο και αυτό εξ αιτίας της πολιτικής που έχουν υιοθετήσει οι Γερμανοί γενικότερα για το θέμα της Ουκρανίας και της Κριμαίας ειδικότερα, αλλά και για το θέμα της τροφοδοσίας με ρωσικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο, όπου φαίνεται πως οι Γερμανοί κλείνουν το μάτι στους Νορβηγούς. Αυτό που έχει σημασία όσον αφορά στην Μόσχα είναι πως δεν βλέπει με καλό μάτι την ανάμειξη της Ελλάδας στον ενεργειακό τομέα με κυριαρχικό ρόλο και δεν αποκλείεται να συμπλεύσει με τους Γάλλους  στην εξεύρεση μιας «συμβιβαστικής»  λύσης (με τους Τούρκους), εκτός και αν οι Τούρκοι παρατραβήξουν το σχοινί. Το Ισραήλ από την άλλη, θέλει να τά έχει καλά με την δύναμη που εκφράζει ο Πλούτωνας στον χάρτη της Ελλάδας με το αζημίωτο βέβαια, αισθάνεται «κάπως» με το Ιερατείο των Βρυξελλών και με οτιδήποτε εκφράζει το Βέλγιο στα ευρωπαϊκά δρώμενα και δεν φαίνεται να πηγαίνει καθόλου καλά με το βαθύ ευρωπαϊκό κατεστημένο, ενώ πολύ θαθελε να τρικλοποδιάσει τους Νορβηγούς και σίγουρα προβληματίζεται για το ποιος ελέγχει τα στενά του Γιβραλτάρ, την διώρυγα του Σουέζ και τα Δαρδανέλια. Η Αίγυπτος και η Σαουδική Αραβία φαίνεται πως τα έχουν βρει με την τραπεζική μεγαλο-εξουσία που ανέφερα παραπάνω και μάλλον δεν θέλουν να ακούσουν για τα σχέδια του κυβερνώντος αμερικανικού κατεστημένου για την ευρύτερη περιοχή – π.χ Συμφωνία του Αιώνα, Αραβικό ΝΑΤΟ κλπ -   ούτε βέβαια ενθουσιάζονται με την εμμονή των αυστριακών να το παίξουν μεγάλη δύναμη στον ενεργειακό τομέα …ναι καλά διαβάσατε! Και φυσικά βγάζουν  καντήλες όταν ακούνε τα περί ανασύστασης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.  Η Ουάσινγκτον – η ακριβέστερα το βαθύ αμερικανικό κατεστημένο – θέλει να κόψει την όρεξη του Βατικανού και της άλλης μεγάλης δύναμης του τραπεζικού τομέα – αντίπαλο δέος της «αγίας» τραπεζικής οικογενείας, με έδρα την Ελβετία, η οποία υπήρξε δημιούργημα της ως πρώτη προσέγγιση πολύ-πολιτισμικής κρατικής οντότητας και  η οποία δύναμη φαίνεται πως ελέγχει  μέσω του Χρέους  το δημόσιο ταμείο της Ελλάδας ενώ είναι και η κυρίαρχη δύναμη πίσω από το Ευρώ! – για μερίδιο στην πίττα των ενεργειακών αποθεμάτων  της Ελλάδας .

O κοινός χάρτης Ελλάδας και Τουρκίας μας λέει επίσης πως η συνοχή της νοτιο-ανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ είναι κρίσιμής σημασίας για την στρατηγική του αγγλοσαξωνικού κατεστημένου τόσον όσον  αφορά στην γεωστρατηγική θεώρηση - προστασία του Ισραηλ, έλεγχος Βαλκανίων, αποκλεισμός Ρωσίας στην Μαύρη Θάλασσα – όσον και στην γεωοικονομική – διαχείριση των παγκόσμιων αποθεμάτων πετρελαίου και ΦΑ – όσον κ στην νομισματική – το δολάριο είναι το  αποθεματικό νόμισμα ενεργειακών συναλλαγών και τυχόν αντικατάσταση του με τα σημερινά δεδομένα μπορεί να προκαλέσει παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση. Επομένως οι Δυτικοί δεν είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν μια διάλυση της νοτιο-ανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ – σαν αποτέλεσμα μιάς Ελληνο-τουρκικής σύρραξης - και θα προσπαθήσουν να την αποφύγουν με κάθε κόστος , συμπεριλαμβανόμενου και του “διορισμού” απολυταρχικών κυβερνήσεων – έστω και περιβεβλημένων κοινοβουλευτικό μανδύα.

Στην συνέχεια η Έκλειψη της 2/7  επενεργώντας πάνω στον κοινό χάρτη Ελλάδας και Τουρκίας μας λέει πως το Αγγλοσαξωνικό κατεστημένο (και όχι μόνο)  έχει ένα σχέδιο που προβλέπει  συνοριακές διευθετήσεις ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή γενικότερα, με γνώμονα της συνοχή της νοτιο-ανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ , ως ομπρέλα προστασίας του στρατηγικού ρόλου του Ισραήλ στην ανατολική Μεσόγειο και στην Μέση Ανατολή.  Μας λέει ακόμα πως οι λεονταρισμοί και οι απειλές της Άγκυρας είναι υποβολιμαίες και αίολες, μια και η Άγκυρα τρέφει αυταπάτες για την στρατιωτική της ισχύ και προσπαθεί να κουβαλήσει νερό στον μύλο κάποιων δυνάμεων που είτε την στηρίζουν παρασκηνιακά είτε έχουν μείνει εκτός μοιρασιάς – π.χ Βρετανία - ενώ επιχειρεί ταυτόχρονα να εξωτερικεύσει τα εσωτερικά της προβλήματα που οφείλονται στην έλλειψη κεφαλαίων για να χρηματοδοτήσει την ανάπτυξη της Χώρας , αλλά και για να συσπειρώσει τον Λαό της μια και σε διαφορετική περίπτωση η Χώρα οδηγείται στην διάλυση εκ των έσω. .Στην ουσία η Τουρκία προβοκάροντας την διαμεσολάβηση ενός ικανού “ειρηνοποιού”, ευελπιστεί πως  μέσα από διαπραγματεύσεις θα αρπάξει κάτι, έστω και αν αυτό γίνει κάτω από το τραπέζι με την έννοια ότι μπορεί να υπάρξει κάποια λύση που θα αποφέρει οικονομικά οφέλη στην Τουρκία από την εκμετάλλευση των αποθεμάτων υδρογονανθράκων, χωρίς να τεθεί θέμα ιδιοκτησιακού καθεστώτος (π.χ. μετοχοποίηση κοιτασμάτων και διαπραγμάτευση στο Χρηματιστήριο) !  Από την άλλη και όσον αφορά στις ελληνο-τουρκικές διαφορές το αγγλο - σαξωνικό σχέδιο προκρίνει την επίλυση τους στα διεθνή δικαστήρια, ενώ στο πίσω μέρος του μυαλού τους -οι εκφράζοντες το σχέδιο αυτό - μπορεί να έχουν και ένα σχέδιο ομοσπονδοποίησης της Ελλάδας με την Τουρκία (ας μην ξεχνάμε πως το είχε προτείνει δημόσια ο απριλιανός Γ. Παπαδόπουλος) . Φαίνεται όμως πως υπάρχουν αντιρρήσεις η διαφορετικές διευθετήσεις από πλευράς Γαλλίας – που πέρα από το ότι ενδιαφέρεται για να επανέλθει στρατηγικά στην ανατολική Μεσόγειο, θέλει να έχει τον πρώτο λόγο στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και σπρώχνει μετά μανίας την δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού για την ανάληψη της προστασίας των συνόρων της ΕΕ - και Ρωσίας – που ενδιαφέρεται αφενός  να σταματήσει την διείσδυση του ΝΑΤΟ στα δυτικά Βαλκάνια και στην Μαύρη Θάλασσα, αλλά και αφετέρου δεν βλέπει με καλό μάτι την κάλυψη των ενεργειακών αναγκών της ΕΕ από φορείς που δεν είναι υπό τον έλεγχο της – πράγμα που έχει σαν συνέπεια  την μείωση της πίττας για την Ρωσία από την αγορά/στοχο που είναι η ΕΕ   - ενώ και οι δυο αυτές δυνάμεις και διαφορετικούς λόγους θέλουν ένα ισχυρό Ιράν στην περιοχή! Φαίνεται επίσης πως η Ρωσία μεταξύ των άλλων μπορεί να αναλάβει και έμμεσες πρωτοβουλίες στην Ελληνο-τουρκική διένεξη (π.χ. χρηματο-οικονομική στηριξη της Τουρκίας με αντάλλαγμα να κατεβάσει τους τόνους) και ίσως ο Πούτιν να είναι αυτός που θα παίξει τον ρόλο του “ικανού ειρηνοποιού” που προανέφερα  . Το σίγουρο πάντως είναι πως υπάρχουν εντατικές παρασκηνιακές διαβουλεύσεις  για τα Ελληνο-τουρκικά.

Ο κοινός χάρτης Ελλάδας, Κύπρου και Τουρκίας μας λεει ότι : η ουσιαστική αιτία των κακών σχέσεων ανάμεσα στις τρείς χώρες είναι η αδηφάγος διάθεση των ΔΜΚ  και του Βαθεως Ευρωπαϊκού Κατεστημένου, που ουσιαστικά θέλει και τις τρείς χώρες - Ελλάδα, Κύπρο, Τουρκία - αποικίες του και μας λέει ακόμα πως υπάρχει η πιθανότητα ενός πολεμικού επεισοδίου – εγκάθετου η τυχαίου είτε παράλληλα με την προαναφερθείσα δολιοφθορά είτε σαν αποτέλεσμα αυτής - που θα στοχεύει στην  επιβολή απολυταρχικής διακυβέρνησης μέσα από ελεγχόμενα κοινοβούλια, ενώ η τυχόν προσφυγή των κυβερνήσεων των υποκείμενων χωρών στην διεθνή δικαιοσύνη θα ατυχήσει  επειδή η δικαιοσύνη αυτή είναι ελεγχόμενη από το Διεθνές Μεγάλο Κεφάλαιο (ΔΜΚ).  

Εν κατακλείδι, η ένταση που υπάρχει στα Ελληνο- Κυπριακο – Τουρκικά κατά βάθος έχει να κάνει όχι τόσο με τις διαφορές ανάμεσα στις τρείς χώρες, αλλά κυρίως με τις συνέπειες στην παγκόσμια ενεργειακή Αγορά από την πιθανολογούμενη εκμετάλλευση των αποθεμάτων της Κύπρου και της Ελλάδας  - η ιστορία με τα ενεργειακά αποθέματα του Ισραήλ είναι μεν σχετική αλλά όχι της παρούσης χρονικής περιόδου μια και η σχετική απόφαση είναι ληφθεί εδώ και 10ετίες - όπου συγκλίνοντα συμφέροντα που παραδοσιακά ελέγχουν τον τομέα της παραγωγής και εκμετάλλευσης ενεργειακών προϊόντων, δεν θέλουν να βγουν τώρα αλλά όταν αυτά κρίνουν – πιθανότατα 10ετία του ’30 - ενώ κάποια άλλα που δεν έχουν  στην ιδιοκτησία τους  ενεργειακά αποθέματα και εξαρτώνται από αμερικανικά και ρωσικά συμφέροντα για την κάλυψη των αναγκών τους, θέλουν  να βγουν τώρα,  αλλά  κάτω από τον απόλυτο έλεγχο τους.  Βλέπετε τα Μνημόνια τελικά δεν αφορούν μόνο το Χρέος.  Μια άλλη διάσταση του θέματος έχει να κάνει και με τον νομισματικό πόλεμο, μια και το νόμισμα αναφοράς για αγοροπωλησίες ΦΑ και πετρελαίου είναι το δολάριο και η τυχόν συμμετοχή  του ευρώ στην ενεργειακή ζώνη θα έχει καταστροφικές συνέπειες για την ζώνη του δολαρίου. Κρίνοντας πάντως από την εξέλιξη των ελληνο-κυπριακό-τουρκικών σχέσεων, αλλά και την εξέλιξη των σχέσεων Ελλάδας με Ισραήλ, είμαστε ακόμα στην αρχή και το θέμα έχει πολύ μέλλον και ίσως ένα βάθος 15 -40 χρόνια.

 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Ο Ιακωβος Ροτσιλντ, σε μια απο τις πολύ σπανιες συνεντεύξεις του το 2016 είχε πεί πως "απο το 2017 μπαινουμε σε αχαρτογράφητα νερα για τα παγκόσμια δρώμενα" και "το παγκοσμιο Χρέος - δημοσιο και ιδιωτικό - ειναι απαιτητό" προφανώς δίνοντας το στίγμα του τέλους του ρόλου του ΔΜΚ στο έργο της Παγκοσμιοποίησης

[2] Το διελαύνον ταυ τετραγώνου με κορυφή τον Κρόνο (στον Τοξότη) και βάση την αντίθεση Ποσειδώνα (στους Ιχθείς) με ΒΔ (στην Παρθένο) έκανε ένα μεγάλο σταυρό με την συζυγία Πλούτωνα και Ποσειδώνα στους Διδύμους του χάρτη της Τρέχουσας Εποχής .  Ο μεγάλος σταυρός διαβάζει “η αδυναμία συνεννόησης ανάμεσα στις διαφορες φράξιες που αναμειγνύονται στο σχέδιο παγκοσμιοποίησης – που οφείλονται σε σκάνδαλα και σε αυτοκαταστροφικές επιχειρηματικές συμπεριφορές αλλα και σε διαφορετικές απόψεις τόσον όσον αφορά στο κοινωνικο-οικονομικό σύστημα με το οποίο θα υλοποιηθεί η παγκοσμιοποίηση, όσον και στον έλεγχο των δικτύων μεταφορών και επικοινωνιών – οδηγεί τα πράγματα σε αδιέξοδο εν πολλοίς υπαρξιακό για την Ανθρωπότητα”

[3] ο σεισμός της Τουρκίας έγινε στις 17/8/1999, 0:01:40, στο Izmit (Νικομήδεια). Στο επίκεντρο του σεισμού τρέχουν μια σειρά από εξισώσεις – Πλούτωνας 60^ο MC + μεσοδιάστημα Ουρανού/Ποσειδώνα συζυγία MC + μεσοδιάστημα Σελήνης /Κρονου 180^ο MC + Ποσειδώνας 120o Asc - που διαβάζουν “ο συνδυασμός της έλλειψης αποτελέσματος από πλευράς παραγωγικού ιστού της Χώρας με την συμμετοχή της Χώρας σε συμμαχικά σχήματα που θέλουν να επιβάλουν δια τις βίας τις θέσεις των συμφερόντων που στηρίζουν τα σχήματα αυτά και με τις αλλαγές στον κοινωνικό ιστό για θρησκευτικούς και μεταναστευτικούς λόγους, δημιουργούν ένα σκηνικό που απαιτεί η Χώρα να βρει νέες παραγωγικές πηγές και να επικεντρωθεί στον τομέα της ενεργειακής βιομηχανίας και για τον σκοπό αυτό εισρέουν στην Οικονομία της Χώρας μεγάλες ποσότητες κεφαλαίων για την ανάπτυξη αυτού του τομέα και την δημιουργία σύγχρονων δικτύων μεταφορών και αγωγών”, ενώ παράλληλα και σε απόσταση 170 μιλίων από την Άγκυρα υλοποιείται η εξίσωση  Ουρανός/MC = Πλούτωνας/Dsc που διαβάζει “α00νεξέλεγκτοι/παρανοϊκοί επιστήμονες μυημένοι σε επαναστατικά κινήματα - αυτοκαταστροφικού (για την Ανθρωπότητα) χαρακτήρα- που θέλουν να αλλάξουν τον τρόπο που διοικείται η Ανθρωπότητα, υλοποιούν ένα χτύπημα που στοχεύει στο να προκαλέσει εσκεμμένες φυσικές καταστροφές μεγάλης κλίμακας” και κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί πως μπορεί να ήταν και ασύμμετρο χτύπημα που αφορά στο κατά πόσο ήταν αποδεκτός από κάποια κέντρα παγκόσμιας εξουσίας ένας κομβικός ρόλος της Τουρκίας στον Ενεργειακό κλάδο. Από την άλλη πλευρά ο σεισμός της Παρνηθας -7/9/1999, 14:56:40, Αθήνα – μας δίνει μια σειρά από εξισώσεις που μας λένε πως “η Χώρα διεκδικεί ένα ρόλο στις παγκόσμιες μεταφορές και στην ενεργειακή βιομηχανία και για την εκπλήρωση του ρόλου αυτού διαθέτει ετοιμοπόλεμες Ένοπλες Δυνάμεις, τις οποίες και πρέπει να ενισχύσει περεταίρω,  ενώ και σε αναγνώριση προγενέστερων επιτευγμάτων, της έχουν ανατεθεί και οι Ολυμπιακοί Αγώνες που την δίνουν παγκόσμια προβολή, αλλά που ταυτόχρονα ο ρόλος αυτός προκαλεί ζημιά στις υποθέσεις κάποιων άλλων. Τα εκλογικά αποτελέσματα – ήττα του ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές – αποτέλεσαν έκπληξη για τους κύκλους των παγκοσμιοποιητών - που στήριζαν το ΠΑΣΟΚ- και των σχεδίων τους όσον αφορά στην σύνδεση του νομίσματος (ευρώ) με το προϊόν εκμετάλλευσης ενεργειακών αποθεμάτων (χρησιμοποίηση των Ελληνικών ενεργειακών αποθεμάτων για στήριξη του ευρώ σε ένα σενάριο καθιέρωσης ενός παγκοσμιου νομίσματος) , αλλά και την χρησιμοποίηση του προϊόντος αυτού για την χρηματοδότηση εξοπλιστικών προγραμμάτων, οι οποίοι (κύκλοι παγκοσμιοποιητών) και αναγκάζουν την Χώρα να σταματήσεις τις όποιες κινήσεις έκανε στην κατεύθυνση της ανάπτυξης της Ενεργειακής βιομηχανίας και να περιοριστεί σε έργα τουριστικής υποδομής και προετοιμασίας των Ολυμπιακών Αγώνων, ως μόνου εργαλείου αύξησης του ΑΕΠ της Χώρας”. Επομένως για την Ελλάδα οι εξισώσεις του σεισμού μας λένε πως σαν αποτέλεσμα των εκλογών (ευρωεκλογές) τα κέντρα παγκοσμιοποίησης που αποφασίζουν για τα της Ελλάδας και τα οποία φαίνεται πως θέλουν να χρησιμοποιήσουν τα ενεργειακά αποθέματα για την στήριξη του νομίσματος (ευρώ) αναστέλλουν τις όποιες κινήσεις γίνονται στην κατεύθυνση και της αξιοποίησης των ενεργειακών αποθεμάτων και του εξοπλιστικού προγράμματος της Χώρας, περιορίζοντας τις αναπτυξιακές ευκαιρίες της Χώρας στον Τουρισμό και στα έργα υποδομής των Ολυμπιακών Αγώνων . Επομένως συνδυάζοντας το σκηνικό που περιγράφουν οι χάρτες των δυο σεισμών κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί πως υπήρξε μια αναδίπλωση σχεδίων από πλευράς αυτών που κινούσαν τότε τα νήματα πίσω από τις δυο χώρες και αν ισχύει αυτό που λέει η εξίσωση για τον σεισμό της Τουρκιάς  (ανθρωπινή παρέμβαση) ίσως η αναδίπλωση αυτή να επιβλήθηκε για να διατηρηθεί η ισορροπία τρόμου ανάμεσα στις φράξιες επικυρίαρχων. 
*ΟΣΟΙ ΕΠΙΘΥΜΟΝ ΝΑ ΔΟΥΝ ΤΟΥΣ ΧΑΡΤΕς ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥΣ ΕΔΩ https://anadelphos22.blogspot.com/2019/07/2019_31.html