ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΑΛΕΞΗ,Σ' ΕΝΑΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ

 

*Και ενώ ολοι μας-καλά όχι κι ολοι,θέλω να πιστεύω οι περισσότεροι-περιμένουμε να δούμε κατά πόσον απόψε οι Σκοπιανοί,θα ικανοποιήσουν τά αφεντικά,η θεία Ευτέρπη γράφει επιστολή στον πρωθυπουργό μας,Αλέξιο τον πορθητή...

Η ΘΕΙΑ ΕΥΤΕΡΠΗ

 

·

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ Σ' ΕΝΑΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα δηλαδή 30 του Σεπτέμβρη γράφω την ίδια επιστολή
στον αριστερό Πρωθυπουργό Αλέξη.....
Ξέρω με σιγουριά ότι δεν την διαβάζει αλλά αυτό λίγη σημασία έχει,
το σημαντικό είναι ότι εγώ την γράφω και την διαβάζουν αυτοί που έχουν φιλότιμο.......
Κύριε Πρωθυπουργέ η σκέτο Αλέξη
πρώτα έρχομαι να ρωτήσω για την υγεία σας κι αν ρωτάτε για μένα (που δεν ρωτάτε) σας πληροφορώ ότι τα τελευταία 8 χρόνια δεν αισθάνομαι και πολύ καλά έτσι που μας έχετε όλοι εσείς καταντήσει...
Είμαι ένας φτωχός και μόνος καουμπόι συγνώμη συνταξιούχος ήθελα να πω....
Κάποτε η γενιά μου αγωνίστηκε αμφισβήτησε,
κάναμε απεργίες ξημεροβραδυαζόμασταν ακούγοντας Doutsche Welle,κρεμαστήκαμε στα κάγκελα του Πολυτεχνείου,διαβάζαμε Μπακούνιν και ανατρεπτικά βιβλία,τραγουδάγαμε με παρέες στις μπουάτ Νέο Κύμα,παρακολουθούσαμε συναυλίες,μάθαμε από τον Μάη του 68,από την συναυλία στο Woodstock,από την επανάσταση των λουλουδιών,
ονειρευτήκαμε και δάκρυσαμε με τον Χατζηδάκι,έβραζε το αίμα μας και επαναστατήσαμε με την μουσική του Θεοδωράκη,ήπιαμε ένα σκασμό βερμούτ με την μουσική των Beatles......
Στις αμμουδιές με μια κιθάρα τραγουδάγαμε Joan Baes και Cat Stebens ερωτευτήκαμε με Adamo και Ai Bano και τα σπάσαμε στην συναυλία των Rooling Stoones μα πάνω από όλα δουλέψαμε......
στην δικιά σου ηλικία η γενιά μου είχε περίπου 20 χρόνων ένσημα.....
Μετά είναι που μεγαλώσαμε,συνήθως έτσι πάντα γίνεται στην ζωή οι νέοι μεγαλώνουν και ξέρεις ποια είναι η πλάκα?
ότι όταν μεγαλώνεις οι άλλοι νομίζουν ότι μπορούν να σε περνάνε για χαζό-ραμολιμέντο και έτσι διαχρονικά σε δουλεύουν,
μια σε λένε ρετιρέ των συνταξιούχων,μια σε λένε περήφανα γηρατειά,μια σε λένε ότι χάρη σε εσένα δουλεύει η αγορά και υπάρχει ακόμα οικογένεια μιας και συμβάλεις με την υπέρογκη σου σύνταξη τα άνεργα παιδιά σου τα εγγόνια σου και ότι άλλη τρύπα εμφανισθεί κατά καιρούς......
Σε πληροφορώ όχι ότι δεν το ξέρεις αλλά να έτσι για να περνά και η ώρα μας ότι αυτή την αναθεματισμένη κρίση που δημιουργήσατε οι εσύ και οι όμοιοί σου,ξέρεις εσύ για ποιους μιλάω να μη λέμε ονόματα μεταξύ μας τα λέμε αυτά......
Την κρίση λοιπόν αυτή την μαιμού την πλήρωσε η γενιά μας και όχι μόνο αυτή,ναι εμείς οι παροπλισμένοι οι άχρηστοι τα ραμολί που μπορούμε όπως λέτε εσείς οι ειδικοί-σοφοί να την βγάλουμε και με ένα γιαουρτάκι τι την θέλουμε την σύνταξη πρέπει να σκεφτούμε και την νέα γενιά που δεν θα πάρει ποτέ σύνταξη......
δίκαιο έχεις κ.πρωθυπουργέ η σκέτο Αλέξη εμείς είμαστε το κράτος εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να νοιαστούμε,
εμείς είμαστε οι ΜΑΛΑΚΕΣ....
Συγνώμη που σε απασχολώ αλλά τα χρήματα που μου κλέψατε για να σωθεί η χώρα από ποιόν ακριβώς θα τα πάρω?
έχεις υπόψη σου η απλώς ονειρεύομαι?
Τους λογαριασμούς που συνεχώς έρχονται αυξημένοι σε ποιους ακριβώς να τους στείλω να τους πληρώσουν
μήπως έχεις τίποτα υπ' όψιν σου?
Τώρα θα μου πεις και με το δίκαιό σου γιατί ρε καρντάση μου τα λες σ' εμένα όλα αυτά?
Για να είμαστε πρώτα απ' όλα εντάξει δεν είμαστε καρντάσια και όπως σε βλέπω και δεν με βλέπεις και ποτέ δεν θα γίνουμε,
δεύτερον είσαι Πρωθυπουργός σε ποιόν άλλο να τα πω?
τώρα Πρωθυπουργός που λέει ο λόγος και εσύ πάλι μη το παίρνεις ότι λέω τοις μετρητοίς,
τρίτον επειδή σε είχε πάρει το μάτι μου τότες που ήσουν 25αρης με το καπελάκι σου να δήθεν παλεύεις με τους Ιταλούς Καραμπινιέρους στο δρόμο για την Γένοβα και είπα από τα μέσα μου οτι τώρα που μεγάλωσες και έχεις τα ίδια βιώματα (λέμε τώρα) με την γενιά μου,μήπως και καταλαβαίνεις καλύτερα απο τους άλλους που την μόνη επανάσταση που έκαναν ήταν η διαφωνία τους με την οικογένεια τους σε πιο ξένο Πανεπιστήμιο να πάρουν το έκτο τους μεταπτυχιακό ώστε με περίσσιες γνώσεις να μας κλέβουν επιστημονικά και με πτυχίο παρακαλώ....
Εκείνη λοιπόν την ημέρα που μπήκαν οι ρίζες στο κόμμα σου πήρες με την βία από έναν Καραμπινιέρο ένα γκλοπ,
μπράβο σου κ.πρωθυπουργέ η απλώς Αλέξη....
Μπορεί εκείνη την ημέρα να μπήκαν οι ρίζες στο κόμμα σου μα εμένα κατόρθωσες και μου ξερίζωσες τις ρίζες των ονείρων μου για μια αξιοπρεπή ζωή
και το γκλοπ που πήρες συνέχεια στο κεφάλι το δικό μου και όλων των Ελλήνων συνεχώς προσγειώνεται.....
Συγνώμη που σε κούρασα και σε καθυστέρησα από τις δουλειές που σε διάλεξαν να κάνεις και τις κάνεις μάλιστα και πολύ καλά,
ξέρω ότι δεν θα διαβάσεις αυτή την επιστολή,
δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία,
σημασία έχει ότι την έγραψα και σημασία ότι μάλλον θα την διαβάσουν αυτοί που θα την καταλάβουν......
Χωρίς ιδιαίτερη τιμή σε χαιρετώ και να είσαι έτοιμος να αποχαιρετήσεις την εξουσία που τόσο πολύ αγάπησες.....
Ένας μοναχικός και μόνος καουμπόι,συγνώμη συνταξιούχος ήθελα να πω.....
Καλημέρα γείτονες και μη ξεχνάτε να μαζεύεστε όλη η οικογένεια στο Κυριακάτικο τραπέζι, εμείς έτσι μάθαμε από τους γονείς μας και έτσι θα κάνουμε!

Ο ΑΝΕΜΟΣ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ..ΟΙ ΣΚΟΠΙΑΝΟΙ ΨΗΦΙΖΟΥΝ....

Ο άνεμος μέσα τους

Στάθης

Κι έτσι λοιπόν οι κλέφτες της Ιστορίας ψηφίζουν. Ήσυχα και χαλαρά, χωρίς φανατισμούς και ακρότητες, ψηφίζουν. Προς ένα προδιαγεγραμμένο «ναι» – καθ’ ότι, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, δεν θα χρειασθεί καμιά κωλοτούμπα. Το «ναι» επικρατεί, έχουν βρεθεί οι τρόποι, Συ νικάς Αύγουστε (εκεί στην Ουάσινγκτων).

Οι εθνικιστές είτε θα απέχουν είτε θα ψηφίσουν κατά συνείδηση, ήσυχοι πάντως κι ευχαριστημένοι, καθότι πήραν ό,τι ήθελαν: «έθνος» και «γλώσσα». Και «όνομα». Οι υπόλοιποι, Σλαβόφωνοι, Αλβανοί, Τουρκεγενείς και Τσιγγάνοι, όσοι πάνε να ψηφίσουν, θα ψηφίσουν για το καλό, την προσδοκία, για το «μέλλον των παιδιών τους» – κι όλοι γνωρίζουμε πόσο σίγουρο (αλλά και λογικό, πόσω μάλλον ηθικό) είναι να εμπιστεύεται κανείς τα παιδιά του στα χέρια του Μέτελλου και του Κράσσου.

Οι λεγεώνες είναι η σταθερότητα της περιοχής. Και προς αυτές προσκύνησε ο Τσίπρας, προς αυτές έσπευσαν και τα ξαδέρφια μας, φεδεράτοι. Κι όταν κινούνται οι λεγεώνες, κινούνται και τα σύνορα – όμως, περί αυτών γνωρίζουν και αισθάνονται φιλόσοφοι, ποιητές, άγιοι και αντάρτες, εμείς τυγχάνουμε ευτυχείς στο προσκλητήριο Καρανίκα και στο πρόσταγμα της Τύχης.

Ψηφίζουν οι κλέφτες της Ιστορίας σε ένα τοπίο γεμάτο όχι αρχαία, αλλά σύγχρονα ερείπια. Με το ένα τρίτο του πληθυσμού φευγάτο στη μετανάστευση και την ξενιτιά. Με τα χωριά τους ερειπωμένα και τις πόλεις τους γεμάτες μαφιόζους, πράκτορες και γηγενείς φυλάρχους (και μερικούς οπλαρχηγούς). Στην όμορφη αυτή χώρα οι Ρωμιοί πηγαίνουν ή για τα καζίνα ή για τις μπίζνες. Ποτέ δεν πήγαν με δώρα τα γράμματα – μας κλαίνε και τους δύο, Γραικούς και Νότιους Σλάβους (της Βόρειας Μακεδονίας), όλες οι βιβλιοθήκες του κόσμου, αλλά μας γλεντάει το σύστημα που καίει τα βιβλία. Και τους ανθρώπους.

Έρμε Ζάεφ, πόσους τάφους προοιωνίζεται η «εκπλήρωση των ονείρων σας»; Αλλά και της Ελλάδας ο καημός (και η τύχη) σε ποια στρατά έχει μπει; Αν η χώρα μας αποδειχθεί σε λίγα χρόνια «μεγάλος παίχτης» στα ενεργειακά και τα κοιτάσματα, τότε θα καταλάβουμε όλοι γιατί εγκαίρως κατέστη η πατρίδα μας προτεκτοράτο. Τότε θα καταλάβουμε τι εστί η νέα κανονικότητα του Τσίπρα, η Νέα Τάξη στη Βαλκανική.

Η «αόρατος χειρ» (ευφημισμός της «μαύρης χειρός»), που έβαλε την Ελλάδα στο χέρι με πρόσχημα τα ελλείμματα, χειροκροτεί τώρα την είσοδο της FYROM στον νέο σχεδιασμό της Βαλκανικής, μια νέα «Μακεδονική σαλάτα», όπως εκείνη της ύστερης Οθωμανικής περιόδου, χειραγωγήσιμη μέσω των μικρών ηγεμονιών. Σε πανστρατιά παρήλασαν ηγέτες και ηγέτες απ’ τη Δύση για να χειροκροτήσουν (ή να υψώσουν ψηλά το δεξί χέρι) το Άνσλους της FYROM στην οικογένεια των Προτεκτοράτων.

Αθήνα, Σόφια, Βελιγράδι, Ζάγκρεμπ, Τίρανα και λοιποί συγγενείς, Πρίστινα, Σαράγεβο, Ποντγκόριτσα, χειροκροτήστε τα αδέρφια μας από τα Σκόπια – καλώς ήρθατε στις επαρχίες γύρω από τις λεγεώνες.

Νέες βάσεις, πολλοί αγωγοί, φθηνά εργατικά, για όλους μας έχει δουλειά, προσαρμοστείτε στον άνεμο μέσα μας...

Πηγή: topontiki.gr

Ο ΖΟΡΜΠΑΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΖΑΤΖΑΚΗΣ...

«Ποτέ δεν ντράπηκα για την ψυχή μου τόσο όσο μπροστά στον Ζορμπά», γράφει ο Καζαντζάκης για τον συνεργάτη και συνοδοιπόρο του. Τον αληθινό άνθρωπο που ο συγγραφέας μετονόμασε από Γιώργη σε Αλέξη Ζορμπά, τον έπλασε στο χαρτί ως μυθιστορηματικό πρόσωπο και μετουσίωσε τον πληθωρικό από ζωτική ορμή χαρακτήρα του, χαρίζοντάς του τις μνημειώδεις διαστάσεις ενός ήρωα.....
Γράφει ο Δημήτρης Παγαδάκης
Ποιος ήταν ο πραγματικός άνθρωπος που ο συγγραφέας μετονόμασε από Γιώργο σε Αλέξη και τον έπλασε στο χαρτί ως μυθιστορηματικό πρόσωπο χαρίζοντάς του τις μνημειώδεις διαστάσεις ενός ήρωα - Ο τάφος του βρίσκεται στα Σκόπια! - Δισέγγονός του ο πρόωρα χαμένος ο Παύλος Σιδηρόπουλος
…...ο γκριζομάλλης μεσήλικας και χήρος Γιώργος Ζορμπάς έφτασε στη Στούπα μαζί με τα 5 από τα 8 ορφανά από μάνα παιδιά του, για να μπει ως αρχιεργάτης στη δούλεψη του Καζαντζάκη, ο οποίος είχε αναμειχθεί σε μια επιχείρηση εκμετάλλευσης λιγνιτωρυχείου στην Πραστοβά, που ανήκε στα κτήματα Πατριαρχέα, λίγο πιο πάνω από την Καλογριά. Εμπειρος με πολύτιμες γνώσεις και ακούραστος δουλευταράς που είχε διανύσει στοές και λαγούμια σε διάφορα μεταλλεία κάνοντας όλες τις δουλειές ως εξορύκτης, ξυλοδέτης, ανιχνευτής μετάλλων, ο Ζορμπάς ήταν ο ιδανικός άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Γι’ αυτό και ο Καζαντζάκης που είχε μπλέξει προηγουμένως σε μια επιχείρηση εκμετάλλευσης ξυλείας στο Αγιον Ορος, όταν το 1915 γνώρισε εκεί τον μεταλλωρύχο τον προσέλαβε για τις καινούριες του μπίζνες στη μεσσηνιακή Μάνη. Η εξόρυξη κάρβουνου, ακόμη και χαμηλής ποιότητας, ήταν αναγκαία κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ η ενασχόληση μαζί του παρείχε τότε απαλλαγή από τη στράτευση.


Ο Νίκος Καζαντζάκης

Το δικό μου ερώτημα, πάντως, ήταν τι ήταν αυτό που έδεσε άρρηκτα τη φιλία ανάμεσα σε έναν 33χρονο διανοούμενο που έχει γράψει διατριβή για τον Nίτσε, έχει παρακολουθήσει τις διαλέξεις του Μπεργκσόν και θα εξελισσόταν σε λογοτέχνη και στοχαστή παγκόσμιου βεληνεκούς και σε έναν απλό 50χρονο εργάτη που γνώριζε με το ζόρι κολλυβογράμματα. Πόσο μάλλον όταν αυτή η σχέση τους αρθρώθηκε μακροχρόνια, στενά και ακατάλυτα. Το σίγουρο είναι ότι οι δυο τους έμειναν στο ίδιο σπίτι σε ένα γαλήνιο απομονωμένο τοπίο την εποχή του αιματηρού μακελειού του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, μακριά από την πείνα του αποκλεισμού της χώρας. Επίσης, οι δυο τους έκαναν ατέλειωτες κουβέντες επί παντός, μετά τη δουλειά, πλάι στο κύμα της μαγευτικής πλατιάς παραλίας της Καλογριάς.


Η παραλία της Καλογριάς στη Στούπα Μεσσηνίας όπου Γιώργος Ζορμπάς και Νίκος Καζαντζάκης έκαναν ατελείωτες κουβέντες κατά την περίοδο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου

Με τον συγγραφέα έτοιμο να δεχτεί ότι ο ταπεινός του εργάτης απολάμβανε με τις αθώες, παρθενικές σχεδόν, αισθήσεις όσα του πρόσφεραν η ζωή, ο έρωτας, το φαγητό, η κίνηση, ο χορός, το συναρπαστικό θέαμα όλου του κόσμου. Από ιδιοσυγκρασία, εξάλλου, ο Ζορμπάς, ως εραστής των γήινων απολαύσεων, εντυπωσίαζε τον απομονωμένο και δημιουργικά απερίσπαστο στην τέχνη του συγγραφέα, ποιητή και φιλόσοφο. Εκτός από ακαταπόνητος, ο αρχιεργάτης του ήταν καλόκαρδος, κοινωνικά ανοιχτός, γλεντζές και χωρατατζής με γάργαρο γέλιο. Αργότερα ο Καζαντζάκης τον χαρακτήρισε επιγραμματικά ως «εξαίσιο φαγά, πιοτή, δουλεφταρά κι αλήτη». Αλήτη με την έννοια του πλάνητος, που δεν στέριωνε πουθενά ως πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης. Τριγυρνούσε, άλλωστε, για βιοποριστικούς λόγους σε όλη την Ελλάδα, ενώ είχε ταξιδέψει στις χώρες της Βαλκανικής φτάνοντας μέχρι τη Νότια Ρωσία. Στις διαδρομές του εξασκούσε διάφορα επαγγέλματα, όπως βοσκός, γυρολόγος, κανατάς, νταμαρτζής, σαντουριτζής, στραγαλατζής, καρβουνιάρης, λαθρέμπορας και βασικά μιναδόρος. Θάμπωνε τον συγγραφέα επειδή στις περιπλανήσεις του είχε απαντήσει διάφορες ράτσες και θρησκείες: Ρωμιούς και Τούρκους, Σέρβους και Βούλγαρους, Ρουμάνους και Ρώσους, ορθόδοξους, μουσουλμάνους, εβραίους. 

Ο χορός του Ζορμπά

Το καλοκαίρι του 1917 πήγε στη Μάνη για να συναντήσει τον Κρητικό συγγραφέα ο μεγάλος ποιητής και φίλος του Αγγελος Σικελιανός μαζί με την Αμερικανίδα σύζυγό του Εύα Πάλμερ. Από κοντά μαζεύτηκαν στον ίδιο τόπο η ηθοποιός Μαρίκα Κοτοπούλη και η καθιερωμένη αντίπαλός της επί σκηνής Κυβέλη, ο δικηγόρος και συνέταιρος στα μεταλλεία Φαραντάτος και φυσικά η πρώτη του σύζυγος Γαλάτεια Kαζαντζάκη, κόρη του λόγιου εκδότη Στυλιανού Αλεξίου. Η παρουσία της παρέας τάραξε την κλειστή τοπική κοινωνία, που για πρώτη φορά αντίκριζαν γυναίκες να καπνίζουν, να κολυμπούν στη ρηχή θάλασσα με μαγιό, ενώ πλάι τους ο απολλώνιος Σικελιανός να βουτάει πλαταγίζοντας στα κρυστάλλινα και παγωμένα από τον Πρίντζιπα νερά.





Ο μόνος που δεν συγκλονίστηκε ήταν ο κοσμογυρισμένος για τα μέτρα της εποχής, αξιοπρεπής, ανοιχτός στη θέα των ανθρώπων Ζορμπάς. Τράβηξε παράμερα στην άμμο το υπαίθριο ράντζο του, έπαιζε σαντούρι, τραγούδαγε ανατολίτικους σκοπούς και χόρευε λεβέντικα στην αμμουδιά, παρακινημένος σαν από έναν εσωτερικό ρυθμό, ζεϊμπέκικο. Χορό παράξενο και αταίριαστο για τα ήθη της Ελλάδας εκείνης της εποχής, τον οποίο η εκλεκτή ομήγυρη των διανοούμενων και των καλλιτεχνών παρακολουθούσε με θαυμασμό. Οχι σαν μια φολκλορική ατραξιόν, αλλά ως γνήσιο τρόπο έκφρασης ενός απλού, αυθεντικά λαϊκού ανθρώπου. «Γιατί ο χορός αυτός του Ζορμπά ήταν όλο πρόκληση, πείσμα κι ανταρσία», έγραφε αργότερα ο Καζαντζάκης.
Γηγενής Μακεδόνας, ο Ζορμπάς, όταν ο τόπος τελούσε ακόμα υπό οθωμανικό ζυγό, γεννήθηκε, κατά μια πηγή, στο ορεινό Καταφύγι, ένα χωριό χτισμένο σε υψόμετρο 1.450 μ. των Πιερίων ορέων, το οποίο ανήκει σήμερα στον Δήμο Βελβεντού Κοζάνης. Για άλλους, τόπος καταγωγής του ήταν ο Κολινδρός, κοντά στην Κατερίνη, από όπου μετακόμισε στο Καταφύγι ο τσέλιγκας πατέρας του Φώτης, μαζί με τη σύζυγό του Ευγενία και τα αδέλφια του Γιώργου, τον Γιάννη, τον Ξενοφώντα και την Κατερίνα. Ο Γιώργης από τα μικρά του χρόνια έβοσκε τα γιδοπρόβατα του πατέρα του, ενώ από τα 15 του επωμίστηκε όλη την ευθύνη του κοπαδιού. Οταν έπεσε αρρώστια που αποδεκάτισε τα ζώα, αναγκάστηκε να μετακινηθεί για λόγους επιβίωσης. Ξεκίνησε πεζή για τα Μαντεμοχώρια της Χαλκιδικής για να βρει δουλειά σε κάποιο μεταλλείο.

Ο Μίκης Θεοδωράκης μπροστά από τον τάφο του Ζορμπά στα Σκόπια το 1997

Εφτασε στο Λίσμπορο (τη σημερινή Στρατονίκη) και προσλήφθηκε αμέσως ως ανειδίκευτος εργάτης από μια γαλλική εταιρεία που εκμεταλλευόταν το πλούσιο σε σιδηροπυρίτη, άργυρο, ψευδάργυρο και μόλυβδο μεταλλείο του Μαντέμ Λάκκου. Εκεί γνωρίστηκε με τον αρχιεργάτη του μεταλλείου, Γιάννη Καλκούνη, και αφού πρώτα γκάστρωσε την όμορφη κόρη του Ελένη, μετά την έκλεψε και κατόπιν την παντρεύτηκε. Δούλεψε στα καμίνια στα γειτονικά Σιδηροκαύσια (κοινώς Σιδερόκαψα), στη Λιαρέγκοβα (Αρναία), στο Νοβόσελο (Νεοχώρι), στον Μαχαλά (Στάγειρα), αλλά ως μετρημένος άνθρωπος που δεν είχε λυμένο το ζωνάρι για καβγά απέφευγε την οργή του πεθερού του και δεν ξαναπροσέγγισε τη Στρατονίκη.
Εν τω μεταξύ, έκανε οικογένεια και απέκτησε με τη γυναίκα του δώδεκα παιδιά, από τα οποία έζησαν τελικά τα οκτώ. Ανάμεσα σε αυτά που χάθηκαν ήταν και ο τέταρτος στη σειρά γιος του Αλέξης. Αργότερα, όταν πέθανε ο πεθερός του σε ένα ατύχημα στο μεταλλείο και εξέλιπε οριστικά το γινάτι του, ο Ζορμπάς επέστρεψε στις στοές του Μαντέμ Λάκκου και τον αντικατέστησε στο πόστο του αρχιεργάτη. Μέσα στις κοσμογονικές αλλαγές στη Μακεδονία που έφερε ο απελευθερωτικός πόλεμος του 1912-1913 πέθανε η αγαπημένη του Ελένη.
Εκλεισε τότε και το μεταλλείο εξαιτίας των Βαλκανικών Πολέμων, απέμεινε χωρίς δουλειά και μ’ ένα τσούρμο ανήλικα ορφανά. Η απελπισία του χαροκαμένου πατέρα όμως δεν ταίριαζε στην περηφάνια του που μετριόταν με το μπόι του Ζορμπά. Για να θρέψει τη φαμίλια του γύρισε στο Ελευθεροχώρι Πιερίας, έξω από τον Κολινδρό, κοντά στον αδελφό του Γιάννη, όπου έκανε όποια δουλειά του ποδαριού έβρισκε (σιδεράς, ξυλοκόπος). Αφού τριγύρισε ως μαυραγορίτης και μεταλλοθήρας στη Νότια Ρωσία, επέστρεψε ως εργάτης στο μεταλλείο της Πραβίτας στην περιοχή Ταξιάρχη στον Πολύγυρο της Χαλκιδικής. Στο κοντινό Αγιον Ορος γνώρισε τότε και τον Καζαντζάκη, ο οποίος έμενε μαζί με τον Σικελιανό στα κελιά διάφορων μοναστηριών διαβάζοντας Δάντη, Bούδα και τα Ιερά Eυαγγέλια.

Ο Παύλος Σιδηρόπουλος

Αναχωρώντας από την υπέροχη παραλία της Καλογριάς εκείνο το καλοκαίρι του 1917, η Γαλάτεια Καζαντζάκη πήρε μαζί της τη θυγατέρα του Ζορμπά, Αναστασία, η οποία κατόπιν παντρεύτηκε τον αδελφό της Ραδάμανθυ. Η κόρη τους Τζένη παντρεύτηκε τον Κώστα Σιδηρόπουλο, από οικογένεια καπνεμπόρων του Πόντου, και έφερε στον κόσμο τον δισέγγονο του Ζορμπά, τον πασίγνωστο Παύλο Σιδηρόπουλο, τον σημαντικότερο ίσως εκπρόσωπο της ελληνικής ροκ. Η πρωτόκορη του Ζορμπά, η Ανδρονίκη, τη μόνη που άφηνε να του συγυρίζει το σπίτι και να του πηγαίνει τρόφιμα στο ορυχείο, παντρεύτηκε τον Ελληνορώσο φωτογράφο Κώστα Κεχάεφ, τον οποίο είχε φέρει μαζί του στην Ελλάδα ο πατέρας της μετά τις περιπετειώδεις περιπλανήσεις του στη Ρωσία. Το ζευγάρι εγκαταστάθηκε σε ένα ισόγειο σπιτάκι απέναντι από τη Φιλαρμονική της Καλαμάτας και έως τα μέσα της δεκαετίας του ’70, προτού αποβιώσει, επισκεπτόταν την οικογένεια Εξαρχουλέα στην περιοχή της Στούπας. Ωστόσο, στον ίδιο τόπο μισό αιώνα νωρίτερα το ορυχείο είχε πάρει ανεπίστρεπτα την κάτω βόλτα. «Η επιχείρηση του λιγνίτη πήγε κατά διαβόλου», έγραφε χαριτολογώντας ο Καζαντζάκης στην «Αναφορά στον Γκρέκο»: «Ο Ζορμπάς κι εγώ κάμαμε ό,τι μπορούσαμε για να φτάσουμε, γελώντας, παίζοντας, κουβεντιάζοντας, στην καταστροφή». Ο συγγραφέας έφυγε από την περιοχή το καλοκαίρι του 1918 και δεν ξαναγύρισε ποτέ, ενώ ο αρχιεργάτης του βρήκε για λίγο δουλειά σε κάποιο άλλο ορυχείο, κοντά στην Πραστοβά. Κράτησαν όμως επαφή.

Αποστολή στον Καύκασο
Οταν τον Μάιο του 1919 ο Καζαντζάκης διορίστηκε από τον Ελευθέριο Βενιζέλο διευθυντής του νεοσύστατου υπουργείου Περιθάλψεως, του ανατέθηκε η μετάβαση στον Καύκασο για τον επαναπατρισμό των χιλιάδων Ελλήνων που κινδύνευαν να εξοντωθούν από τις κακουχίες μέσα στη δίνη που ακολούθησε την μπολσεβικική επανάσταση. Εστειλε τότε ένα γράμμα στον Γιώργο Ζορμπά προσκαλώντας τον να πάρει μέρος στην αποστολή. Η αγέρωχη και ριψοκίνδυνη καρδιά του παρορμητικού Γιώργη Ζορμπά φτερούγισε με το μήνυμα. Τα παράτησε όλα και έσπευσε στην Αθήνα να μπει κάτω από τις διαταγές του πρώην αφεντικού του.

Ξεκίνησε στα μέσα Ιουλίου του 1919, με επικεφαλής τον Καζαντζάκη και τους Κρητικούς συμπατριώτες του Ηρακλή Πολεμοχαράκη, Γιάννη Κωνστανταράκη, Γιάννη Αγγελάκη, για την Τιφλίδα, το Καρς, το Κουμπάν, αλλά και το Μπακού και το Ερεβάν με σκοπό τη μεταφορά των ομοεθνών προσφύγων. Ως σύγχρονοι Αργοναύτες της Μαύρης Θάλασσας στη διαλυμένη αλλά αχανή πρώην τσαρική αυτοκρατορία, αφοσιώθηκαν ολοκληρωτικά στον ανθρωπιστικό αγώνα για τη σωτηρία του Ελλήνων. Κατόρθωσαν να φέρουν με καράβια στη Θεσσαλονίκη περίπου 150.000 Ελληνες, οι οποίοι ρίζωσαν στα χώματα της Θράκης και της Μακεδονίας. Αυτή ήταν και η τελευταία ζωντανή επαφή του Καζαντζάκη με τον αιώνιο φίλο του Γιώργο Ζορμπά. Μετά το τέλος της αποστολής χωρίστηκαν για πάντα. Δεν ξεχάστηκαν όμως ποτέ.

Ο Αντονι Κουίν στον ρόλο του Ζορμπά 

 Η αποστολή στον Καύκασο ήταν η τελευταία μεγάλη εξόρμηση του Ζορμπά. Λίγα χρόνια μετά εγκαταστάθηκε στο ιδιοκτησίας του μεταλλείο λευκολίθου στη Νις της Σερβίας, από όπου τηλεγραφούσε στον λογοτέχνη φίλο του: «Εύρον πράσινην πέτραν ωραιοτάτην, ελθέ αμέσως». Και όταν ο συγγραφέας στην πιο γόνιμη περίοδο της τέχνης του τού απαντούσε ανάμεσα στα πολυάριθμα ταξίδια του, πότε από την Ιταλία και πότε από το Βερολίνο, ότι δεν μπορούσε να πάει, εκείνος τον περιέπαιζε υπαγορεύοντας στον γραμματικό της επιστολής του: «Είσαι, και να με συμπαθάς, αφεντικό, καλαμαράς. Μπορούσες και συ, κακομοίρη, μια φορά στη ζωή σου να δεις μιαν όμορφη πράσινη πέτρα και δεν την είδες». Ισως με κάποιες τύψεις ο Καζαντζάκης αργότερα έγραφε ότι θα διάλεγε τον Ζορμπά για ψυχικό οδηγό. «Γιατί αυτός είχε ό,τι χρειάζεται ένας καλαμαράς για να σωθεί [...] να δίνει παρθενιά στα αιώνια καθημερινά στοιχεία, αγέρα, θάλασσα, φωτιά, γυναίκα, ψωμί· τη σιγουράδα του χεριού, τη δροσεράδα της καρδιάς, την παλικαριά να κοροϊδεύει την ίδια του την ψυχή». Δεν τα πρόλαβε αυτά τα ποιητικά λόγια ο Ζορμπάς. Από το 1926 διέμενε στα Σκόπια όπου διαχειριζόταν ένα ορυχείο.
Εκανε λεφτά και τα κατασπατάλησε σε φαγοπότια, γλέντια, κρασοκατανύξεις και μοιραία θηλυκά, γιατί τα πλούτη ήταν ξαφνικά και δεν τα είχε ποτέ προηγουμένως, αλλά κυρίως επειδή ήξερε ότι δεν θα τα έπαιρνε μαζί του στον τάφο. Είχε πάρει κοντά του την κόρη του Κατίνα, η οποία παντρεύτηκε εκεί τον Σέρβο Γιοβάν Γιάντα. Τα άλλα του παιδιά, με τη βοήθεια κυρίως της Γαλάτειας, είχαν αποκατασταθεί. Πάνω όμως που ένιωθε να έχει λυτρωθεί από την πίεση της ανάγκης, με την είσοδο της Σερβίας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, την κατάσχεση των ορυχείων από τους Γερμανούς κατακτητές, την πείνα και τη ναζιστική σκλαβιά ο Ζορμπάς δεν άντεξε. Πέθανε εκεί το 1941 και θάφτηκε αρχικά στα παλιά νεκροταφεία, νότια της πόλης. Χρόνια αργότερα τα εγγόνια του από την πλευρά της Κατίνας, η αρχιτέκτων Αννα Γκάιγκερ, η οποία έως τον θάνατό της το 2002 υπήρξε πρόεδρος του γιουγκοσλαβικού τμήματος της Διεθνούς Εταιρείας Φίλων Νίκου Καζαντζάκη, και ο έμπορος αδελφός της Βαγγέλης Γιάντα μετέφεραν τα οστά του παππού τους και τα τοποθέτησαν στον οικογενειακό τάφο στο νεκροταφείο «Μπούτελ» των Σκοπίων. Ο τάφος του εντοπίστηκε πολλά χρόνια αργότερα από ελληνική δημοσιογραφική αποστολή στα Σκόπια. Μάλιστα τον επισκέφτηκε το 1997 ο Μίκης Θεοδωράκης μετά τη μεγαλειώδη συναυλία του με το έργο του «Ζορμπάς ο Ελληνας», παρουσία του τότε προέδρου της χώρας Κίρο Γκλιγκόροφ, στην αίθουσα της όπερας του Λαϊκού Θεάτρου των Σκοπίων.
Στις δύο δεκαετίες που μεσολάβησαν από τον χωρισμό του Νίκου Καζαντζάκη και του Γιώργη Ζορμπά μέχρι τον θάνατο του τελευταίου, ο συγγραφέας δεν έπαψε να ενδιαφέρεται και να ανησυχεί για την πορεία του παλιού του φίλου και συνεργάτη. Το 1941, εν μέσω των στερήσεων της γερμανικής κατοχής, βρήκε τον πιο μεταφρασμένο παγκοσμίως Ελληνα λογοτέχνη απομονωμένο στην Αίγινα. Εκεί έφτασε το πικρό μαντάτο του θανάτου του Ζορμπά. Σε μία από τις ωραιότερες σελίδες της «Αναφοράς στον Γκρέκο» έγραψε: «Στο σπίτι με περίμενε ένα γράμμα με πένθιμο φάκελο· γραμματόσημο σέρβικο, κατάλαβα. Το κρατούσα και το χέρι μου έτρεμε. […] Εκλεισα τα μάτια κι ένιωθα αργά, ζεστά, να κυλούν στα μάγουλά μου τα δάκρυα. […] Τι να κάμω, συλλογίζουμουν όλη τη νύχτα, τι να κάμω για να ξορκίσω το θάνατό του; […] Πετιούνται απάνω οι θύμησες, σπρώχνουν η μια την άλλη, βιάζουνται και ζώνουν αγριεμένες την καρδιά μου· ανοιγοκλειούν το στόμα, φωνάζουν να περμαζώξω από τη γης, από τη θάλασσα, από τον αέρα τον Ζορμπά και να τον αναστήσω. Αυτό δεν είναι το χρέος της καρδιάς; Γι’ αυτό δεν την έπλασε ο Θεός; Ν’ ανασταίνει τους αγαπημένους; Ανάστησέ τον!». Και αυτό έκανε. Την επομένη, άγρυπνος, πήρε χαρτί, ξάπλωσε στις πυρωμένες από τον ήλιο πλάκες της ταράτσας του σπιτιού του στην Αίγινα που αγνάντευαν απέναντι τα γυμνά βουνά της Σαλαμίνας και άρχισε να γράφει μερικές αράδες αυτό το «συναξάρι» για τον Ζορμπά.
Το έργο το τελείωσε ύστερα από δύο χρόνια, τον Μάιο του 1943. Ωστόσο, ο Ζορμπάς που μπήκε στις σελίδες του βιβλίου με τίτλο «Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» δεν ήταν ο Γιώργης Ζορμπάς της Πραστοβάς και του Καυκάσου. Του άλλαξε το όνομα, πιθανότατα από το αρχαιοελληνικό συνθετικό «αλεξι-» (όπως αλεξικέραυνο, αλεξίσφαιρος) για να δημιουργήσει έναν χαρακτήρα που αντιστέκεται με «τη δαιμονικιάν ανταρσία του ανθρώπου να νικήσει το βάρος και την ύλη, την προγονική κατάρα». Μετατόπισε την πλοκή από τη Μάνη στην πολυμνημένη πατρίδα του, την Κρήτη, και μετασχημάτισε τον ήρωα προικίζοντάς τον με ακατανίκητη δύναμη που ενσαρκώνει την ίδια την ουσία της ζωής σε όλες τις εκφάνσεις της. Πλάθοντας τον ήρωά του ο αφηγητής-συγγραφέας αντέταξε το ξέχειλο από φως διονυσιακό πνεύμα του αενάως δραστήριου Ζορμπά στην απραξία του κάποτε επηρεασμένου Καζαντζάκη από το βουδιστικό ζεν που εξαλείφει το «εγώ». Αρκετοί μελετητές του έργου του μεγάλου Κρητικού συγγραφέα θεωρούν ειλικρινή και ευεργετική την ορμητική επίδραση του ηλικιωμένου εργάτη και μοιραία την απελευθερωτική γοητεία που άσκησε στο πνεύμα του. 

Αγωνιστής της ζωής
Την άνοιξη του 1957, λίγους μήνες προτού πεθάνει, ο Καζαντζάκης έλαβε στην Αντίμπ της Νότιας Γαλλίας όπου διέμενε μια επιστολή από τον πρωτότοκο γιο του Ζορμπά, τον αντισυνταγματάρχη τότε Αντρέα, ο οποίος διαμαρτυρόταν έντονα γιατί το βιβλίο είχε δήθεν ρεζιλέψει τον πατέρα του και είχε τάχα προσβάλει όλη του την οικογένεια. Ο γέρος και ασθενής αλλά πάντα πνευματικά αειθαλής Καζαντζάκης τού απάντησε άμεσα με ένα λιγόλογο γράμμα όπου σημείωνε: «Σπάνια αγάπησα και τίμησα άνθρωπο όπως τον Ζορμπά. Τον παράστησα στα γραφτά μου ως έναν ανώτερο ελέφτερον άνθρωπο κι είναι τώρα ένδοξος για χιλιάδες ανθρώπους στην Εβρώπη, στην Αμερική». Δεν χρειάζονταν περισσότερα στον παραπονούμενο γιο και προφανώς παρακινούμενο από τους μύριους όσους μνησίκακους εχθρούς του συγγραφέα. Ετσι κι αλλιώς, αν δεν υπήρχε ο ασυμβίβαστος δημιουργός Καζαντζάκης που χάρισε θριαμβικά αθάνατο στη μνήμη των αναγνωστών και παρέδωσε με μια νέα αυτόνομη υπόσταση αιώνιο τον Ζορμπά στην τέχνη, ποιος θα θυμόταν σήμερα τον αληθινό, καθημερινό, βασανισμένο Γιώργη Ζορμπά; Εναν εγκάρδιο αγωνιστή της ζωής που ποτέ του δεν θεώρησε τις πραγματικές δοκιμασίες του ως μυθικό άθλο; https://www.protothema.gr/culture/article/758895/h-alithini-istoria-tou-zorba-kai-o-kazadzakis-/

Ο ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΜΟ ΤΟΥ ΖΟΡΜΠΑ
«Αδικο! Τέτοιες ψυχές δεν πρέπει να πεθαίνουν»
«Εύρον πράσινην πέτραν ωραιοτάτην, ελθέ αμέσως, Ζορμπάς» τηλεγραφούσε στον φίλο του Ν. Καζαντζάκη από τα Σκόπια ο Ζορμπάς. Κι όταν αυτός του έγραφε ότι δεν μπορούσε, του απαντούσε: «Είσαι, και να με συμπαθάς αφεντικό, καλαμαράς. Μπορούσες και συ, κακομοίρη, μια φορά στη ζωή σου να δεις μιαν όμορφη πράσινη πέτρα και δεν την είδες». Οταν οι Γερμανοί κατέλαβαν τη περιοχή, δέσμευσαν το ορυχείο του και την παραγωγή των μεταλλευμάτων. «Ο Ζορμπάς έσκασε από τον καημό του, πλάνταξε…» μας είχε πει ο συμπατριώτης του, λαογράφος Νικόλαος Σάρμας. Το 1941 ο Καζαντζάκης έμαθε για τον θάνατο του Ζορμπά. Και η είδηση αυτή τον γέμισε απελπισία. Στην «Αναφορά στον Γκρέκο» έγραψε: «Στο σπίτι με περίμενε ένα γράμμα με πένθιμο φάκελο, γραμματόσημο σέρβικο, κατάλαβα. το κρατούσα και το χέρι μου έτρεμε. Γιατί να το ανοίξω; Μάντεψα ευτύς το πικρό μαντάτο. ‘πέθανε, πέθανε’, μουρμούρισα, κι ο κόσμος σκοτείνιασε. […] Εκλεισα τα μάτια κι ένιωθα αργά, ζεστά, να κυλούν στα μάγουλά μου τα δάκρυα. ‘Πέθανε, πέθανε, πέθανε…’ μουρμούριζα ‘ο Ζορμπάς, ποτέ πια! Πέθανε το γέλιο, κόπηκε το τραγούδι’. […] Οχι λύπη, θυμός με συνεπήρε. ‘Αδικο! Αδικο!’ φώναξα ‘τέτοιες ψυχές δεν πρέπει να πεθαίνουν. Πότε πια θα μπορέσει το χώμα, το νερό, η φωτιά, η τύχη, να πλάσουν ένα Ζορμπά;’ […] Ολη τη νύχτα δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι. […] Τι να κάμω, συλλογίζουμουν όλη τη νύχτα, τι να κάμω για να ξορκίσω το θάνατό του; Ανοιξε η καταπαχτή του σπλάχνου μου, πετιούνται απάνω οι θύμησες, σπρώχνουν η μια την άλλη, βιάζουνται και ζώνουν αγριεμένες την καρδιά μου ανοιγοκλειούν το στόμα, φωνάζουν να περμαζώξω από τη γης, από τη θάλασσα, από τον αέρα το Ζορμπά και να τον αναστήσω. Αυτό δεν είναι το χρέος της καρδιάς; Γι’ αυτό δεν την έπλασε ο Θεός; ν’ ανασταίνει τους αγαπημένους; Ανάστησέ τον!»

 

 

 

ΚΡΙΜΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΚΡΙΜΑ....

*Το μπλόγκ πάντως θα εβαζε άλλο τιτλο…"ΗΜΑΡΤΟΝ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ!!!"

 

 

 

Κρίμα - και πάλι κρίμα…

Θανάσης Κ.

 

Η πραγματικότητα είναι «πεισματάρα». Και «εκδικείται» όσους την αγνοούν.

Όλα τα «οπτικά υλικά» που έχουν έλθει στη δημοσιότητα για το θάνατο του επίδοξου ληστή στην Ομόνοια, πριν μια βδομάδα, μαζί με τις μαρτυρικές καταθέσεις που κατατέθηκαν στο μεταξύ, ξεκαθαρίζουν πια τι έγινε…

* Πρώτον, ο επίδοξος ληστής όντως μπήκε για να κλέψει. Όντως κρατούσε μαχαίρι. Κι όταν βρισκόταν μέσα στο κατάστημα επιχείρησε να ανοίξει το ταμείο, δεν τα κατάφερε, κι ύστερα έσπασε τις γυάλινες προθήκες και πήρε ή προσπάθησε να πάρει εμπορεύματα – δηλαδή τιμαλφή.

Ότι επρόκειτο για απόπειρα ληστείας ΔΕΝ αμφισβητείται πλέον από κανένα. Αρχικά κάποιοι το είχαν αμφισβητήσει και αυτό…

* Δεύτερον, ο ιδιοκτήτης του κοσμηματοπωλείου, που τον έχουν ληστέψει άλλες δύο φορές το τελευταίο εξάμηνο (!) – πράγμα που κατέθεσε ο ίδιος και επιβεβαίωσε η αστυνομία – τον έβλεπε απ’ έξω να καταστρέφει το μαγαζί του και να τον ληστεύει και δεν ήθελε να τον αφήσει να φύγει μέχρι να έλθει η αστυνομία.

* Τρίτον, ο ίδιος ο ληστής έσπασε το κάτω μέρος της βιτρίνας (από μέσα προς τα έξω) και προσπάθησε να συρθεί, για να βγει έξω για να διαφύγει. Εκεί τον κλότσησαν – για να μείνει μέσα. Να μη μπορέσει να φύγει.

Αλλά σοβαρό τραυματισμό δεν του προξένησαν! Ούτε στο κεφάλι ούτε στο σώμα. Ούτε τα κοψίματα από τα γυαλιά ήταν σοβαρά - χώρια που μόνος του τα έσπασε και μόνος του σύρθηκε για να βγει έξω.

Δεν τον «πέταξαν κάτω» σε εκείνο το σημείο…

Απόδειξη: παρά τους δύο απ’ έξω που τον εμπόδιζαν, κατάφερε αμέσως να σηκωθεί και να ξεφύγει. Και λίγο πιο κάτω ένας «διασώστης» του έβαλε και επίδεσμο. Και τότε ο ληστής… απείλησε το διασώστη με ένα σπασμένο κρύσταλλο στο χέρι!

* Τέταρτον, αφού ξέφυγε από τον ιδιοκτήτη, ο επίδοξος ληστής μπορούσε και να τρέχει και να οπλίζεται αυτοσχέδια και να απειλεί. Ακόμα και τον διασώστη που του προσέφερε τις πρώτες βοήθειες…

* Πέμπτον – και σπουδαιότερο: οι «βίαιες» σκηνές που είδαμε - ο ίδιος να βρίσκεται στο έδαφος ακίνητος και τον «χτυπάνε» - δεν είναι τη στιγμή που βγήκε από το μαγαζί. Είναι αρκετά αργότερα, αφού ξέφυγε από το διαρρήκτη και τον κυνήγησε η αστυνομία.

Οι αστυνομικοί τον χτυπάνε! Όχι ο ιδιοκτήτης του κοσμηματοπωλείου.

* Έκτον: η ίδια η αστυνομία διευκρίνισε ότι ο επίδοξος ληστής προσπαθούσε να διαφύγει, ήταν οπλισμένος και απειλούσε. Άρα η «αστυνομική βία» ήταν απαραίτητη! Γιατί οι ληστές που… δεν θέλουν να συλληφθούν, δεν πιάνονται αλλιώς. Δεν πιάνονται χωρίς χρήση βίας.

* Έβδομο: άρα δεν τον «λίντσαραν» οι απλοί πολίτες. Οι αστυνομικοί χρησιμοποιούσαν βία πολύ πιο κάτω, για να πιάσουν ένα ληστή που οπλισμένο που ξέφευγε.

Θα ήταν «υπερβολική» αστυνομική βία, αν ο δράστης είχε παραδοθεί κι αν δεν οπλοφορούσε. Και παρ’ όλα αυτά τον χτυπούσαν…

Όμως, από την στιγμή που οπλοφορούσε και απειλούσε και προσπαθούσε να ξεφύγει, όλα αυτά περί «υπερβολικής αστυνομικής βίας» είναι στον αέρα.

Αλλιώς, αν η αστυνομικοί βρουν τον μπελά τους, κανείς δεν θα επιχειρήσει ξανά να πιάσει ένα κακοποιό που προσπαθεί να ξεφύγει οπλισμένος.

* Όγδοο: Η πρώτη ιατροδικαστική εξέταση, έτσι κι αλλιώς απεφάνθη, ότι ο νεκρός πλέον ληστής ΔΕΝ έφερε κακώσεις που μπορούν να εξηγήσουν τον θάνατό του. Άρα όχι μόνο δεν τον «σκότωσαν» οι δύο πολίτες έξω από το κατάστημα που προσπαθούσαν να τον εμποδίσουν να διαφύγει - αλλά δεν τον σκότωσαν ούτε οι αστυνομικοί που τον χτύπησαν μετά για να τον συλλάβουν…

* Ένατο: Σε όλο αυτό το δραματικό σκηνικό, κανείς δεν ήξερε ότι ο δράστης ήταν ομοφυλόφιλος, κανείς δεν ήξερε ότι ήταν ακτιβιστής, κανείς δεν ήξερε ότι ήταν …drug-queen, κανείς δεν ήξερε ότι ήταν ναρκομανής – κανείς δεν ήξερε τίποτε γι’ αυτόν, πέρα από το ότι ήλθε να κλέψει οπλισμένος και ύστερα προσπαθούσε να ξεφύγει, επίσης οπλισμένος. Και απειλούσε.

Άρα όλες αυτές οι ανοησίες που ακούστηκαν για… «ρατσιμό» κατά των ομοφυλοφίλων κλπ δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Εδώ οι ΛΟΑΤΚΙ και οι φίλοι τους προσφέρουν πολύ κακή υπηρεσία στον εαυτό τους. Κι όσοι βιάστηκαν να υιοθετήσουν τους κάπως υστερικούς ισχυρισμούς τους, μάλλον ξεφτιλίστηκαν...

* Δέκατο: Όλος αυτός ο θόρυβος που ξεσηκώθηκε εναντίον του ιδιοκτήτη που προσπαθούσε να εμποδίσει το ληστή ήταν αδικαιολόγητος, ήταν άδικος ήταν ένα - πραγματικό αυτή τη φορά - λιντσάρισμα ενός πραγματικού θύματος ληστείας, που ασκούσε στοιχειωδώς την νόμιμη αυτοάμυνά του.

(Όχι «αυτοδικία» – ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ!)

Το ότι βγήκε και ο Πρόεδρος της Βουλής και τον «δίκασε» και τον «καταδίκασε» ήταν μια ακόμα αθλιότητα. Έτσι για να τα λέμε με το όνομά τους. Μη πότε τίποτε χειρότερο για τον περί ου ο λόγος…

* Ενδέκατο: αλλά η αδικία δεν σταμάτησε εκεί. Μερικές μέρες αργότερα κάποιοι άλλοι «ακτιβιστές» βγήκαν στο δρόμο ζητώντας να… καούν οι νοικοκύρηδες με γκαζάκια! Αυτό είναι παρότρυνση σε βία! Και καλλιεργεί «εχθροπάθεια»! Και διώκεται αυτεπαγγέλτως από το νόμο. Υπάρχει εισαγγελέας να εφαρμόσει τον νόμο; Και πούντος;

* Δωδέκατο: ο ιδιοκτήτης του κοσμηματοπωλείου εκτός του ότι είχε πέσει θύμα ληστείας, ο ίδιος, κι άλλες δύο φορές το τελευταίο εξάμηνο, είναι 73 ετών και έχει νοσηλευτεί με καρδιακό νόσημα!

Για να αναγκάζεται να δουλεύει σε αυτή την ηλικία και σε αυτή την κατάσταση και σε αυτή την «επικίνδυνη» περιοχή, σίγουρα δεν είναι «πλουτοκράτης». Ούτε καν «ευκατάστατος». Απλός μεροκαματιάρης είναι…

Και με την ηθικό «λιντσάρισμα» που του έκαναν, ΔΕΝ πρόκειται να ανοίξει ξανά το μαγαζί του. Έχασε το μεροκάματό του για πάντα!

--Αυτόν τον άνθρωπο θα τον προστατέψει κανείς από τα «πιράνχας» που έπεσαν να τον φάνε; Όπως φαίνεται όχι!

--Αυτόν τον άνθρωπο και τις εκατοντάδες χιλιάδες σαν κι αυτόν, που ζουν με την καθημερινή αγωνία και βγάζουν κυριολεκτικά «μεροκάματο του τρόμου», θα βρεθεί κανείς να τον υπερασπιστεί και να τον στηρίξει; Όχι!

--Από τη στιγμή που αποδείχθηκε ότι δεν τον σκότωσε αυτός – ή έστω, εφ’ όσον αυτό αποδειχθεί πλήρως τελικά – θα βρεθεί κάποιος να του ζητήσει συγγνώμη ή να του αποκαταστήσει τη ζημιά που υπέστη; Όχι!

--Ο άνθρωπος αυτός δεν πήγε να κλέψει. Ήλθαν να τον κλέψουν.

Δεν σκότωσε (όπως αποδεικνύεται). Άλλοι πήγαν να του φορτώσουν ένα «φόνο». Δεν έκανε τίποτε, πέρα από το να προσπαθεί να βγάλει το ψωμί της οικογενείας του.

Ποιος είναι μαζί του; Κανείς!

Ποιος τον υπερασπίζεται; Κανείς!

Υπάρχει Πολιτεία να τον προστατέψει; Όχι!

Υπάρχει Αστυνομία να τον φυλάει από εκείνους που θέλουν να πάνε να του βάλουν γκαζάκια. Και καλούν κι άλλους να το κάνουν; Όχι!

Υπάρχει Δικαιοσύνη να βρει το δίκιο του; Δεν ξέρω - θα δείξει…

Υπάρχουν νόμοι να τον καλύπτουν; Βεβαίως!

Πολύ σαφείς Νόμοι, και στο Ποινικό δίκαιο (άρθρο 22) και στο Αστικό Δίκαιο (άρθρο 965 και 966) και άλλοι. Και μεγάλη σχετική νομολογία («δεδικασμένο» προηγούμενων τέτοιων περιστατικών, όπου οι παθόντες που αντιστάθηκαν δικαιώθηκαν).

Επίσης, όπως προβλέπει ο Ποινικός Κώδικας στο επόμενο άρθρο (το 23): και να υπήρχε «υπέρβαση» στη χρήση αυτοάμυνας (από ένα… καρδιακό 73χρονο σε ένα οπλισμένο 33 χρόνο!) και πάλι δεν θα του «καταλογιζόταν», γιατί τελούσε υπό την επήρεια «του φόβου και της σύγχυσης»…

Υπάρχουν λοιπόν, νόμοι που τον καλύπτουν! Πλήρως…

Θα εφαρμοστούν αυτοί οι νόμοι υπέρ του;

Όπως φαίνεται, όχι! Εδώ ήδη προπηλακίζουν το δικηγόρο του!

Αλλά ακόμα κι αν τον απαλλάξουν τελικά (όπως θα συνέβαινε παντού αλλού) η ζημιά θα έχει ήδη γίνει. Το κατάστημά του - δηλαδή το βιός του και το μεροκάματό του - το έχασε για πάντα!

Με μια λέξη: Τον κατέστρεψαν.

Στάλθηκε έτσι ένα «μήνυμα» και σε χιλιάδες άλλους:

-- Μη διανοηθείτε να αντισταθείτε σε ληστείες, γιατί θα αμολήσουμε τους «ακτιβιστές» και θα σας καταστρέψουμε!

Γι’ αυτό αντέδρασα έντονα και από την αρχή.

Γιατί περίμενα να βγουν τα στοιχεία για το τι έγινε, και είδα να λιντσάρουν μπροστά τα μάτια μου ένα άνθρωπο που έκανε στοιχειώδη χρήση του δικαιώματος της αυτοάμυνας.

Τόσοι και τόσοι από την ασφάλεια του σπιτιού τους ή του γραφείου τους εξέφραζαν τον… «αποτροπιασμό» τους για τις προσπάθειες ενός 73χρονου βιοπαλαιστή κι ενός 55χρονου γείτονά του να εμποδίσουν ένα επίδοξο ληστή να τους καταστρέψει το μαγαζί.

Και για το γεγονός ότι ο άνθρωπος αυτός ποτέ δεν θα βρει το δίκιο του.

Και για το γεγονός ακόμα ότι στάλθηκε το «μήνυμα» σε χιλιάδες άλλους να παραδίδονται αμαχητί σε όσους μπουν για να τους ληστέψουν.

Και για το γεγονός ότι κανείς δεν υπερασπίστηκε τη νομιμότητα και τα δικαιώματα των αληθινών ανθρώπων του μόχθου.

Που όταν μπαίνουν στα μαγαζιά τους και τους σφάζουν (όπως έγινε με ένα άλλο κοσμηματοπωλη προχθές) δεν κινείται φύλλο…

Κι όταν οι ίδιοι στοιχειωδώς αμύνονται τους καταστρέφουν με φοβερή μανία. Και κάνουν δημόσιες εκκλήσεις να μπουν γκαζάκια στο μαγαζιά τους!

Και δεν κινείται κανείς Εισαγγελέας.

Εμένα αυτό παραβιάζει κάθε αίσθηση Δικαίου που έχω μέσα μου.

Άλλοι δεν μιλάνε, δεν λαλάνε, δεν αντιδρούνε…

Κρίμα!

ΥΓ.1 Πραγματικά είναι κρίμα που πέθανε και ο 33 χρόνος Ζακ. Όποιος νέος άνθρωπος βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση είναι τραγωδία, έτσι κι αλλιώς.

Ήταν θύμα της «κακής στιγμής»; Ήταν θύμα της κακής του κατάστασης και την έντασής στην οποία μόνος του ενεπλάκη; Ήταν θύμα των φίλων του που ήξεραν την κατάστασή του και τον άφηναν να σέρνεται;

Ό,τι και να συνέβη ήταν τραγωδία…

Αλλά ο άνθρωπος που τον είδε να μπαίνει στο μαγαζί κι ύστερα κατηγορήθηκε από τόσους πολλούς και τόσο «επώνυμους» για το… «φόνο» - άδικα όπως αποδεικνύεται – δεν ήταν θύμα της «κακής στιγμής».

Ούτε καν του μακαρίτη του Ζάκ…

Άλλοι είδαμε να τον διασύρουν και να τον απειλούν απροστάτευτο μπροστά στα μάτια μας.

Κι αυτό δεν καταπίνεται!

Ξέρετε θαρραλέα στάση δεν είναι να πετροβολάς αυτόν που πετροβολάνε όλοι.

Αλλά να υπερασπίζεσαι ένα αθώο, ένα θύμα αδικίας, την ώρα που τον πετροβολάνε όλοι οι άλλοι.

Και μη μου πει κανένας ότι… «δικάζω» ως μη όφειλα.

Διότι ο καταστηματάρχης δικάστηκε ήδη και καταδικάστηκε ήδη και καταστράφηκε…

Και δεν είδα να τον υπερασπίζεται κανείς.

Τον έχουν ήδη καταστρέψει - τον έχουν πετάξει στα σκυλιά.

Ουδείς τον υπερασπίστηκε.

Κρίμα και πάλι κρίμα…

Ο ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΜΠΙΖΝΑ....

O ανθρωπισμός της Αριστεράς είναι μεγάλη μπίζνα…

Υπάρχει σε πολλούς ανθρώπους η άποψη πως οι αριστεροί είναι πιο καλλιεργημένοι. Έχουν διαβάσει πιο πολλά βιβλία. Συγχρόνως οι αριστεροί θεωρούνται πιο ανθρωπιστές από τους πολιτικούς τους αντιπάλους, γιατί αγωνίζονται για «την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο». Αυτό λέει και η θεωρία τους, υποστηρίζει ο κοινός νους. Άλλωστε, θεωρούν τον μαρξισμό μια καλή θεωρία που εφαρμόστηκε λάθος.

 

Βέβαια, ο μαρξισμός δεν ασχολείται καθόλου με τον άνθρωπο ως μονάδα. Δεν τον ενδιαφέρουν οι άνθρωποι, καθώς τους συνολοποιεί σε τάξεις. Οι τάξεις αποτελούν τα ιστορικά υποκείμενα τα οποία δεν συνεργάζονται, δεν συνοικούν, αλλά βρίσκονται σε μια διαρκή σύγκρουση μεταξύ τους, αυτό που η θεωρία ονόμασε ταξική πάλη…

Ο ανθρωπισμός με την έννοια της προσφοράς και της αλληλεγγύης δεν υπάρχει στο αξιακό σύστημα των αριστερών. Γι΄αυτούς όλα καθορίζονται από τις κοινωνικές σχέσεις και από την πάλη των τάξεων. Γιατί δεν μπορούμε να μιλούμε για ανθρωπισμό, όταν η θεωρία απαιτεί την εξαφάνιση ολόκληρων τάξεων, όταν επαγγέλλεται τον κοινωνικό ευγονισμό, όταν η βιολογική εξόντωση ανάγεται σε πολιτικό όπλο.

Αυτά τα είδαμε στον «παράδεισο των σοσιαλιστικών δημοκρατιών», αυτά τα βλέπουμε και σήμερα στην Βενεζουέλα με την ανθρωπιστική κρίση που έχει ξεσπάσει. Αυτά τα βλέπουμε και στην Μόρια. Εννιά χιλιάδες άνθρωποι στοιβάζονται σε έναν καταυλισμό που αντέχει τρεις χιλιάδες.

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην αντιπολίτευση είχε καταγγείλει τις συνθήκες που επικρατούσαν στην Αμυγδαλέζα. Ήταν λογικό να περιμένουμε από την κ. Τ. Χριστοδουλοπούλου, όταν έγινε υπουργός και καλούσε τους δυστυχισμένους πρόσφυγες να έρθουν στην πατρίδα μας, να είχε κάνει και έναν στοιχειώδη προγραμματισμό για την φιλοξενία τους.

Την πρώτη γεύση της «σοσιαλιστικής» φιλοξενίας την πήραμε στην Ειδομένη, όπου χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά μέσα στην λάσπη του χειμώνα είχαν εγκλωβιστεί λόγω της ανεξέλεγκτης εισόδου τους στην χώρα μας. Είναι στοιχειώδης κανόνας ανθρωπιστικής συμπεριφοράς όταν καλούμε κάποιον στο σπίτι μας να τον περιποιούμαστε, όσο μπορούμε. Αν δεν μπορούμε δεν τον καλούμε.

Σήμερα η πατρίδα μας λόγω της Μόριας έχει γίνει αντικείμενο παγκόσμιου σχολιασμού. Συγχρόνως οι ευρωπαϊκός ελεγκτικός μηχανισμός, o OLAF, κάτι σαν το δικό μας το ΣΔΟΕ, θα ελέγξει πώς διατέθηκε το 1,6 δισεκατομμύρια που μας χορήγησε η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Τι μένει λοιπόν από τα κροκοδείλια δάκρυα που έχυναν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για τους πρόσφυγες, όταν κυβερνούσαν οι Σαμαροβενιζέλοι;

Μένει μόνον η υποκρισία τους και η πλήρης αδιαφορία για την τύχη των προσφύγων.

Ο ανθρωπισμός για την αριστερά, όπως και όλες οι αξίες του αστικού πολιτισμού, είναι απλά εργαλεία άσκησης πολιτικής.

Όταν τους συμφέρει τις θυμούνται και τις επικαλούνται. Πάντα όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση. Όταν γίνονται κυβέρνηση ο ανθρωπισμός γίνεται μεγάλη μπίζνα.

Σάκης Μουμτζής

Liberal

ΧΑΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΑΥΤΟΓΚΟΛ ΣΥΝΤΡΟΦΕ!!!!!

Nikos Pias

 

Μπήκαμε σε προεκλογική περίοδο και η χώρα γίνεται σιγά σιγά αρένα ποδοσφαιρικού ντέρμπι. Κι επειδή σ’ αρέσει η μπάλα σύντροφε, θα σου τα πω γηπεδικά μπας και μ' αντιληφτείς επιτέλους.
Παίρνω το θάρρος ως συμπαίχτης σου επειδής είμαστε στο ενενηκοστό λεφτό του ματς. Χάνουμε από αυτογκόλ κι άμα δεν γυρίσουμε το παιχνίδι θα πέσουμε κατηγορία. Απ' τα σαλόνια κατ' ευθείαν στ’ αλώνια.
Θα παίζουμε απλήρωτοι σε γήπεδα με λάσπες! Δίκαιη διαιτησία (Δικαιοσύνη) και TV κανάλια που δεν ...θα λειτουργούν σαν ΕΡΤ, να ζούμε να τα θυμόμαστε!
Ο πρόεδρας που δεν θα φημίζεται για δημοκρατικές μεθόδους, αν κρίνει πως παίζουμε άσχημα θα μας κλειδώνει στ’ αποδυτήρια νηστικούς για κάνα τριήμερο.
Εσύ βέβαια το χαβά σου. Στηρίζεις τη σημερινή διοίκηση αν και σε κορόιδεψε τάζοντας το τσάμπιονς λιγκ! Ενώ η ομάδα βαράει διάλυση, οι καλοί παίχτες πάνε στο εξωτερικό και οι υπόλοιποι –πλην κολαούζων- παίζουν με μισθούς πείνας!
Ψιλά αγράμματα θα μου πεις. Νίπτεις τας χείρας σου ως αθώα του αίματος πσυχούλα! Ακόμα δε γκατάλαβες πως στον 21ο αιώνα οι πελατειακές ιδεολογίες τέλειωσαν. Υπάρχουν μόνο 2 ειδών ομάδες στα παγκόσμια γήπεδα:
Κρατιστές και συντεχνίες από τη μια με βάρβαρους φόρους για τη συντήρηση τους, δηλαδή σύστημα με 8 σέντερ μπακ και βουρ για Δ’ Εθνική. Κι απελευθερωμένη οικονομία της αγοράς από την άλλη, με ανάπτυξη απ’ όλες τις πλευρές του γηπέδου.
Οι πρώτοι παίζουνε στα πρωταθλήματα Ξου Κατηγορίας σε Ελλάδα, Αφρική και Λατινική Αμερική. Και οι δεύτεροι στα σαλόνια. Οι καλοί συμπαίχτες μας κουνάνε ήδη μαντίλι, πάνε στα σαλόνια. Θα μείνουμε πίσω όσοι έχουμε μηνίσκους, οσφυαλγίες και πλατυποδία. Κι όσοι γκλωτσάνε τη μπάλα με τη μύτη του παπουτσιού.
Ελάλησα και αμαρτίαν ουκ έχω. Παίζουμε τις καθυστερήσεις, τα χασομέρια άμα δε γκατάλαβες. Κι επειδής η Σοβιετική επιθετική μας τριπλέτα Κρατιστώφ, Φοροληστένκο κι Αυταπατεώνωφ είναι άσσοι στις κωλοτούμπες, βλέπω να κερδίζουμε μπενάλτι.
Άμα βρεθείς λοιπόν με τη μπσήφο στα πόδια στο μπέναλτι, μη ξανασουτάρεις στην εξέδρα. Βάλε για πρώτη φορά στη ζωή σου γκολ. Αλλιώς κάτσε στο μπάγκο να παίξει κάνας άλλος.
Γιατί άμα αστοχήσεις πάλι, θα υποβιβαστούμε στη Λίγκα Βόρειας Αφρικής. Που μας περιμένει μ’ ανοικτές αγκάλες.
30 χρόνια στα σαλονάτα πρωταθλήματα σύντροφε έκανες μαγουλάκια ροδαλά και κοιλίτσα. Πάνω απ’ τη Σαχάρα θα παίξεις μπάλα ξυπόλητος και λιπόσαρκος. Τη θέση σου στην ομάδα (ατομικά δικαιώματα) θα τη ρυθμίζει ο τοπικός φύλαρχος. Και η επιστροφή στα σαλόνια θα γίνει σε επόμενη γενιά. Όχι στη δική σου.
Τη κρίσιμη στιγμή λοιπόν πάρε φόρα, βάρα το μπενάλτι, σκίσε τα δίχτυα και βάστα μας στη πρώτη κατηγορία https://www.facebook.com/nikos.pias

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΗς ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ[ΤΟΥς ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ ΦΤΩΧΟΔΙΑΒΟΛΟΥΣ],ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΚΛΑΨΕΙ....ΟΜΩς Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΙ Η ΣΚΛΗΡΑΔΑ ΤΟΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΗ,ΓΙΑ ΑΝΤΙΦΑ ΚΑΙ "ΝΟΙΚΟΚΥΡΑΙΟΥΣ".....

Νίκος Σταθόπουλος

ΔΥΟ ΕΡΓΑΤΕΣ ΝΕΚΡΟΙ, στην Τήνο, στην ποδιά της Μεγαλόχαρης, στο περιθώριο της "καυτής επικαιρότητας" που, ω του θαύματος, ανέκαθεν αγνοεί το δραματικό και άμεσο τρέχον του επιούσιου...
..καταπλακώθηκαν από τοίχο με πέτρες που έχτιζαν.."φταίχτης" ο ισχυρός άνεμος ίσως, ή τα ανεπαρκή μέτρα ασφαλείας από ιδιοκτήτη της κατασκευής και μηχανικό
...όπως και να 'χει, δυο βιοπαλαιστές νεκροί, δυο φαμίλιες ρημαγμένες...ένα πένθος "κοινότοπο", όπως το κακό κατά την 'Αρεντ, ίσως...ένα μπρ...εχτικό ξάφνιασμα μέσα στην πρωτευουσιάνικη "τάξη" των ιδεολογικών διαδρομών...
...μια είδηση για τα "συνήθη" του Τύπου, ή για τα αιμοσταγή "κιτρινιάρικα" της Τατιάνας και της Ζήνας, δίπλα σε ένα γκομενιλίκι της γκλαμουριάς, αμέσως πριν από ένα "σεξουαλικό σκάνδαλο στα Φάρσαλα"...
...αλλά δεν είναι "είδηση", δεν είναι "πρώτη ύλη δημοσιογραφικής αμεσότητας", δεν είναι στατιστική και συνδικαλισμός
..είναι, για μένα, πρωτίστως, το τραγικό της ανθρώπινης μοίρας όταν αυτή μένει έξω από "διαχειρίσεις"
...κατά πάσα πιθανότητα, δυο "νοικοκυραίοι", δυο "φανατικοί ζηλωτές της επιβίωσης", που ρισκάρουν το σαρκικό εφήμερο για την επιβίωση, τη δική τους και της οικογένειάς τους, δυο "στοιχειωδώς δοτικοί και αλληλέγγυοι" αλλά, μάλλον, έξω από πολιτικές προδιαγραφές "ορθότητος"
...ίσως "φασίστες", "μικρόψυχοι της ιδιώτευσης",ίσως, δεν ξέρω..ίσως και "συνειδητοποιημένοι", αλλά είμαι σίγουρος, χωρίς "κατανόηση" για τους "Ζακ",για μια ζωή ανούσια, "καμμένη" από "σπίρτα" μιας κάποιας "επιθυμιακής χειραφέτησης"
...γιατί αν είχαν τέτοια "ευρύτητα κατανόησης" δεν θα πήγαιναν να σκοτωθούν στις ανεμοανοιχτωσιές της Τήνου με δέκα μποφώρ, δεν θα κρεμόταν τώρα η χαμένη ζωή τους "στα μανταλάκια" των "γραφικών περιστερώνων"...
...θα ήταν, αραχτοί και λάιτ, σε κάποιο "εναλλακτικό στέκι" σκαρώνοντας ευφάνταστα σενάρια "απελευθερωμένης αυτοανάπτυξης"..ερήμην της ζωής και των αντιφάσεών της, λιποτάκτες των πραγματικών αναγκών και των πολέμων που αυτές πυροδοτούν
...ίσως να γράφω, τώρα, βλακείες προσωπικού ιδεοϋποκειμενισμού, ίσως
..αλλά ποιος "λίντσαρε" αυτούς τους δυο ανθρώπους;..ο Κανένας;..όχι δα!
...μα "το σύστημα"!..που όταν "σκοτώνει" έτσι κανιβαλικά και άνανδρα τον Ζακ είναι "ο φασιστικός Λεβιάθαν της ανάλγητης ιδιοκτησιακότητας", αλλά όταν ξεπαστρεύει, αθόρυβα, καθημερινά, μαζικά, τους όντως φτωχοδιάβολους γίνεται μαγικώ τω τρόπω "η μετρήσιμη κανονικότητα της δεδομένης εξουσίας", δηλαδή "τι τα θες!αυτά συμβάινουν...."
...εικοτολογώ, ο τάλας;...ΠΡΟΑΝΑΚΡΟΥΣΜΑΤΑ "δυνατού" χειμώνα...καλά όλα τα "ιδεολογικά"( τα "προοδευτικοφοβικά" και τα "νοικοκυραιοφοβικά"...), καλά και άγια λέμε!...μα εγώ σκέφτομαι έναν ακόμα βαρύ χειμώνα με εκατοντάδες χιλιάδες("νοικοκυραίους" και "αντίφα" μαζί, μαθές...) χωρίς θέρμανση, χωρίς καλή και επαρκή διατροφή, χωρίς δουλειά ή με ψευδοδουλειά, με το δηλητήριο της δομικής ανασφάλειας να σαπίζει νεύρα και ψυχή και ζωή...για τούτο το βαθύ οργανικό λιντζάρισμα ποιος θα σκοτώσει επιτέλους τον ΒΑΘΥ "ΖΑΚ" της κακής μας "μοίρας";..ποιος θα πλημμυρίσει με ιερή οργή τα πεζοδρόμια;..ποιος θα ανάψει έστω ένα κερί σε μια γωνιά του ΚΑΘΕ ΔΡΟΜΟΥ:....λυπήσου τους χειμώνα!γιατί κανείς δεν τους λυπάται..και κυρίως δε λυπούνται οι ίδιοι τον μαραμένο, πολιτισμικά περιθωριακό και αποκλεισμένο εαυτό τους...

Γιώργος Γκόντζος

Χθές,έχασαν την ζωή τους τρεις άνθρωποι…Άγνωστοι ,σε μένα …Δεν έμαθα ούτε τα ονόματά τους…Δεν τα διάβασα κάπου, δεν άκουσα τις προσωπικές ιστορίες τους.Τρεις άνθρωποι ,μια καθηγήτρια και δύο εργάτες.Η εκπαιδευτικός έχασε την ζωή της ,στο καθημερινό δρομολόγιό της… ΟΜΟΙΟ με αυτό που ακολουθούν χιλιάδες δάσκαλοι και καθηγητές που σηκώνονται πρωί –πρωί , ανταμώνουν τρεις- τέσσερις μαζί και με το αυτοκίνητο ενός συναδέλφου τους ,για να μοιραστούν τα έξοδα μετακίνησης , αγων...ιούν αν θα φτάσουν έγκαιρα στο σχολείο τους, μέσα σε αντίξοες και επικίνδυνες πολλές φορές καιρικές συνθήκες…Είναι «άτυχοι» αυτοί ,γιατί δεν είναι αποσπασμένοι σε κάποιο βουλευτικό γραφείο, δεν έχουν καταφέρει να υπηρετούν στον τόπο διαμονής τους…Ανήκουν και αυτοί στην κατηγορία των «νοικοκυραίων» , όρος που επανήλθε χλευαστικός , το τελευταίο διάστημα, σε μια ευδιάκριτη πια προσπάθεια να λοιδορηθεί και να συκοφαντηθεί η χειμαζόμενη Ελληνική κοινωνία από συγκεκριμένες ταξικές πολιτικές, υπό το ΠΡΟΣΧΗΜΑ , ναι, αυτό είναι, πρόσχημα ,της απαραίτητης και επιβεβλημένης καταδίκης της βάρβαρης, απάνθρωπης και αποτρόπαιας εικόνας σε βάρος ενός 33χρονου.. Την ίδια μέρα δυο εργάτες, καταπλακώθηκαν από έναν τοίχο, στην ώρα της εργασίας τους. Προστέθηκαν στον τραγικό κατάλογο των «εργατικών ατυχημάτων» , σε μια περίοδο που η ανεργία και σ’αυτόν τον κλάδο δεν «γνωρίζει» τις αισιόδοξες προβλέψεις …Στους τοίχους λαϊκών συνοικιών , πριν μερικά χρόνια , εμφανίστηκαν τα «αντιρατσιστικά», «αντιφασιστικά» συνθήματα όπως «Ωραία χώρα η Ελλάδα ,αλλά έχει πολλούς Έλληνες» και το υβριστικό «σκ…. στον Έλληνα εργάτη» .΄..Ναι, στον ΕΡΓΑΤΗ…Υποχρέωσή μας , ατομικά ,απέναντι στον 33χρονο που υπέστη αυτή την συμπεριφορά και συλλογικά απέναντι στους ανθρώπους που μοχθούν καθημερινά κάτω από δύσκολες συνθήκες , για τους ίδιους και τις οικογένειές τους ,είναι να μην «αποδεχτούμε» ούτε την παραβίαση των ατομικών δικαιωμάτων ,αλλά ούτε και την παραβίαση των δικαιωμάτων της κοινωνίας ….

 

Ο ΚΥΚΛΩΝΑΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΡΧΕΤΑΙ...γύρω μας ο κόσμος αλλάζει. Όλος ο κόσμος][

O «κυκλώνας» που μας έρχεται…

Θανάσης Κ.

.

--Οι «αναλυτές» πάσχουν από… «πρεσβυωπία»: βλέπουν «μακριά», βλέπουν σε «βάθος», αλλά συνήθως δεν αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει μπροστά από τη μύτη τους…

--Οι «διαχειριστές» πάσχουν, αντίθετα από «μυωπία»: βλέπουν καθαρά μόνο «πολύ κοντά» – ως τις επόμενες εκλογές, ας πούμε. Το «μακριά» δεν το βλέπουν. Συνηθέστατα ούτε τους ενδιαφέρει…

--Οι «καθεστωτικοί διανοούμενοι», «προβάλλουν» γραμμικά το παρελθόν στο μέλλον! Πιστεύουν πως οι βασικές ισορροπίες και τάσεις που κυριάρχησαν στο ορατό παρελθόν, θα εξακολουθούν να κυριαρχούν για πάντα! Τίποτε ουσιώδες δεν θα αλλάξει…

--Οι «ιδεοληπτικοί», αντίθετα, ζουν στο δικό τους «Σύμπαν» – πολύ μακριά από την τρέχουσα πραγματικότητα - και πιστεύουν πως κάποια στιγμή στο μέλλον ο κόσμος θα γίνει όπως οι ίδιοι τον φαντασιώνονται…

Όσο ο κόσμος προχωράει στην «πεπατημένη», όλοι βολεύονται:

Οι «καθεστωτικοί» νιώθουν «αλάνθαστοι», οι «ιδεοληπτικοί» παραμένουν οχυρωμένοι αυτάρεσκα στις φαντασιώσεις τους, οι «αναλυτές» “οραματίζονται” άφοβα το μέλλον ως γραμμική προέκταση του παρελθόντος, και οι «διαχειριστές» παραμένουν βυθισμένοι στα τετριμμένα της ρουτίνας τους…

Σε τέτοιες ήρεμες συνθήκες δεν υπάρχει «ανάγκη» για ηγέτες! Ούτε για μεταρρυθμιστές ηγέτες, ούτε για επαναστάτες ηγέτες - ούτε για εθνικούς ούτε για παγκόσμιους ηγέτες.

--Ένα γερό καράβι που πλέει σε «ασφαλείς» θάλασσες με μπουνάτσα, δεν χρειάζεται πολύ σπουδαίο «τιμόνι». Πηγαίνει και με τον «αυτόματο».

--Αλλά όταν σηκωθούν τεράστια κύματα και δεν υπάρχει ούτε πυξίδα, ούτε ορατότητα - και η μηχανή αρχίζει να αγκομαχά και να μπαίνουν νερά στο πλοίο, τότε χρειάζεται πολύ καλός καπετάνιος..

Τότε χρειάζεται ηγέτης! Ο «αυτόματος» αχρηστεύεται. Οι «καλοί διαχειριστές» το ίδιο. Οι «καθεστωτικοί διανοούμενοι» και «επιτήδειοι ιδεοληπτικοί» ομοίως. Όλων των ειδών οι «χρήσιμοι ηλίθιοι», το ίδιο…

Κι αν το δείτε ιστορικά, οι μεγάλοι ηγέτες αναδείχθηκαν σχεδόν πάντα μέσα από μεγάλες κρίσεις ή αμέσως μετά από κρίσεις. Όταν παραμερίστηκαν οι «διαχειριστές»…

Αντίθετα σε εποχές μεγάλης σταθερότητας, αναδεικνύονται καλοί (ή κακοί) διαχειριστές – συνήθως «μιας χρήσεως»…

Τα γράφω όλα αυτά γιατί γύρω μας ο κόσμος αλλάζει. Όλος ο κόσμος!

Και η Ευρώπη που ξέραμε και πολύ πέραν της Ευρώπης...

Κι εμείς, μάλλον δεν παίρνουμε χαμπάρι.

Οι δυτικές κοινωνίες που κάποτε είχαν το μονοπώλιο του πλούτου, της επιρροής και της ισχύος δεν έχουν πια τη «δυναμική». Δηλαδή ασθμαίνουν και λιμνάζουν. Ενώ χώρες που κάποτε ήταν «παρίες», σήμερα αναδεικνύονται σε «γίγαντες»!

Οι παραδοσιακά «δυνατοί» παραπατάνε ή σέρνονται…

Και οι παραδοσιακά «αδύναμοι» θεριεύουν συνεχώς…

Οι μεγάλες ανατροπές δεν αργούν. Ήδη μας χτυπάνε την πόρτα…

* Η Κίνα κατάφερε σε 30 χρόνια να αυξήσει το ΑΕΠ της 42 φορές! Τέτοια τρομακτική αύξηση πλούτου και ευημερίας τόσο μεγάλης χώρας, ΔΕΝ έχει ιστορικό προηγούμενο!

* Η Ρωσία που βγήκε κατακερματισμένη, και μέσα σε μόνιμο εσωτερικό χάος μετά την σοβιετική αποσύνθεση, ήδη σηκώνει κεφάλι. Και επανέρχεται…

* Η Ιαπωνία που επί σαράντα χρόνια μετά το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου «κάλπαζε», ήδη βρίσκεται στην τρίτη δεκαετία στασιμότητας και βαθμιαίας «έκλειψης» από το προσκήνιο…

* Ο ισλαμικός φονταμενταλισμός συγκλονίζει τις κοινωνίες του Αραβικού κόσμου, αλλά κυρίως σαρώνει – μέσα από κύματα λαθρομεταναστών – τις δυτικές κοινωνίες. Που δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν.

* Η Δύση συνολικά, μετά από χρόνια πρωτοκαθεδρίας στις παγκόσμιες εξελίξεις, κυριαρχίας στις διεθνείς ισορροπίες και αδιάκοπης ευημερίας, έχει χάσει τα ανακλαστικά της. Και δεν δείχνει να αντιδρά στις προκλήσεις…

Είναι χαρακτηριστικό ότι μεγάλο ζήτημα λαθρομετανάστευσης τίθεται μόνο στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ…

Στην Ιαπωνία δεν τίθεται! Στη Ρωσία δεν τίθεται! Στην Κίνα δεν τίθεται!

Ακόμα και σε απόλυτα δημοκρατικές χώρες – δυτικού τύπου - όπως η Αυστραλία, επίσης δεν τίθεται! Όχι γιατί εκεί δεν φτάνουν τα κύματα των λαθρομεταναστών. Αλλά γιατί οι υποδειγματικά δημοκράτες Αυστραλοί τους εξηγούν, δύο πράγματα: Ότι ανεξέλεγκτη εισβολή «μουσαφιρέων» δεν την ανέχεται η κοινωνία τους. Και ότι όποιος εγκαθίσταται στη χώρα τους, θα έρχεται νόμιμα και θα αποδέχεται πλήρως τις αρχές, τις αξίες και τους νόμους της κοινωνίας που τον υποδέχεται…

* Στην Ευρώπη, πιο συγκεκριμένα, ανατρέπονται αυτά που ξέραμε: Πολλοί πίστευαν ότι οι δυτικοευρωπαϊκές χώρες που έχουν σταθερούς θεσμούς και λειτουργικές δημοκρατίες επί δεκαετίες δεν κινδυνεύουν από κοινωνική αποσταθεροποίηση. Σε αντίθεση με τις πρώην «σοσιαλιστικές» χώρες που έχουν νεόκοπες δημοκρατίες με βαριά ιστορικά τραύματα…

Το περίεργο λοιπόν, είναι ότι σε ΟΛΟΚΛΗΡΗ την Ευρώπη έχουμε ραγδαίες μετακινήσεις των κοινωνιών προς τα δεξιά! Και το ακόμα πιο περίεργο είναι, ότι οι πιο εντυπωσιακές είναι οι μετακινήσεις σε παλαιές και δοκιμασμένες δημοκρατίες όπως η Γερμανία, η Ιταλία, η Ολλανδία, η Γαλλία, η Αυστρία και η Σουηδία! (Δίπλα σε ανατολικοευρωπαϊκές χώρες όπως η Ουγγαρία η Πολωνία και η Τσεχία. Που κι αυτές στρέφονται δεξιότερα…

* Ενώ στις ΗΠΑ κυβερνά σήμερα ο Τράμπ σε συνθήκες μιας χωρίς προηγούμενο οικονομικής ευημερίας και – ταυτόχρονα - μιας επίσης προηγούμενο… εσωτερικής πόλωσης! Άλλο παράδοξο κι αυτό…

Πέντε είναι τα μεγάλα – υπαρξιακά σχεδόν - προβλήματα της Δύσης:

--Τι θα κάνουν με τη λαθρομετανάστευση. Το φαινόμενο που προκαλεί ήδη μεγάλους εσωτερικούς κλυδωνισμούς.

--Τι θα κάνουν με τον σουνιτικό φονταμενταλισμό και τη «τζιχάντ». Που έχει ήδη διεισδύσει κι έχει αναστατώσει όλες τις δυτικές κοινωνίες, με αλλεπάλληλα «τυφλά» χτυπήματα σε δυτικές μεγαλουπόλεις. Εδώ νιώθουν ότι, αν δεν κάνουν τίποτε, κινδυνεύουν να διαλυθούν μέσα σε μια θανάσιμο εσωτερικό δίνη εκτεταμένου φόβου. Κι αν αντιδράσουν «πολύ αποφασιστικά», κινδυνεύουν να χάσουν τα ίδια τα δημοκρατικά τους θεμέλια.

--Τι θα κάνουν με την Κίνα: Θα την αντιμετωπίσουν ως εταίρο ή ως στρατηγικό αντίπαλο;

--Τι θα κάνουν με τη Ρωσία: Θα την αντιμετωπίσουν ως στρατηγικό ανταγωνιστή ή ως δυνητικό εταίρο;

--Τι θα κάνει τελικά, η Δύση με τον ίδιο τον εαυτό της: Θα συνεχίσει να φέρεται ως «συλλογικός ηγεμόνας» απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο – όπου, όμως, αμφισβητείται πια από παντού η ηγεμονία της;

Ή θα μετατραπεί σε «ισότιμη συνιστώσα» ενός πολύ-πολικού κόσμου; Που θα αναζητά ισορροπίες για να θεμελιώσει την ασφάλεια του, την σταθερότητά του και την ευημερία του; Και όπου κανενός η «ηγεμονία» δεν θα είναι πια «δεδομένη»;

* Να ποιες είναι τώρα οι «αναπόφευκτες επιλογές» για τη Δύση:

--Με την Ρωσία, η Δύση είναι υποχρεωμένη να «συγκλίνει»: Η Ρωσία δεν είναι αρκετά δυνατή για να απειλήσει τους δυτικούς. Αλλά μπορεί να συγκλίνει με την Κίνα και τότε η Δύση θα χάσει την πρωτοκαθεδρία παντού! Ακόμα κι αν δεν απειληθεί άμεσα…

Τα μεγάλα γυμνάσια που έγιναν πρόσφατα (Βοστόκ -2018) με κοινές επιχειρήσεις Κινέζων, Ρώσων και άλλων κεντροασιατικών δυνάμεων, αφύπνισαν ακόμα κι όσους κοιμούνταν μακαρίως…

--Με την Κίνα, η Δύση, είναι υποχρεωμένη να «οριοθετήσει» τις σχέσεις της. Είναι αναμφίβολα ο μεγάλος ανταγωνιστής της. Αλλά δεν μπορεί να αφήσει αυτόν τον στρατηγικό ανταγωνισμό να πάρει συγκρουσιακό χαρακτήρα:

Ούτε ανεκτικότητα μπορεί να δείξει απέναντι στην Κινεζική «διείσδυση», ούτε προκλητικότητα πρέπει να επιδείξει απέναντι στα θεμιτά συμφέροντα της Κίνας.

Και κυρίως, η Δύση δεν μπορεί να σπρώξει τη Ρωσία στην «αγκαλιά» της Κινας! Αυτό το τελευταίο θα ήταν ο μεγαλύτερος εφιάλτης για τους δυτικούς μακροχρόνια. Το απέτρεψαν, όταν και Ρωσία-Κίνα ήταν και οι δύο Κομμουνιστικές (στις μεταπολεμικές δεκαετίες) - και κοντεύουν να το πάθουν τώρα…!

--Με την ισλαμική τζιχάντ η Δύση είναι υποχρεωμένη να συγκρουστεί! Η απειλή είναι πολλαπλή, συνεχής και τεράστια. Οι αναταράξεις που προκαλούν τα αλλεπάλληλα χτυπήματα των τζιχαντιστών στις δυτικές κοινωνίες είναι σεισμικές. Ακόμα πιο διαβρωτικά λειτουργούν οι πιέσεις για εσωτερική αποδοχή της Σαρίας μέσα στα μεγάλα μουσουλμανικά γκέτο των δυτικών χωρών!

Όλα αυτά αποσταθεροποιούν όλο και περισσότερο και τις πιο ευσταθείς ως τώρα δημοκρατίες. Εδώ η Δύση έχει ένα άμεσο και πολύτιμο δυνητικό σύμμαχο: τη Ρωσία! Η οποία επίσης απειλείται από το «πολεμικό Ισλάμ», κι έχει κάθε λόγο – συμφέρον, δυνατότητα και εγγύτητα – να βοηθήσει αποφασιστικά.

Η μεγάλη στρατηγική πρόκληση για την Αμερική είναι τριπλή:

--Πώς να τα βρει με τη Ρωσία, για να αντιμετωπίσει τον ισλαμικό φονταμενταλισμό μεσοπρόθεσμα,

--Πως θα «συγκλίνει» με τη Ρωσία για να ελέγξει τον μελλοντικό ηγεμονισμό της Κίνας μακροχρόνια,

--Και πώς να «συγκλίνει» με τη Ρωσία άμεσα, για να μη τη στείλει στην αγκαλιά της Κίνας (και ματαιωθούν όλα τα υπόλοιπα…)

Αυτό το τελευταίο, παρεμπιπτόντως, ενδιαφέρει πολύ κι εμάς: Γιατί όταν οι Δύση –κι ιδιαίτερα η ναυτική δύναμή της – τα βρίσκει με τη Ρωσία, συνθλίβεται ο στρατηγικός ρόλος της Τουρκίας και αναδεικνύεται ο ρόλος της Ελλάδας.

Ενώ αντίθετα, όταν συγκρούεται η Δύση με τη Ρωσία, αναδεικνύεται η γεωστρατηγική σημασία της Τουρκίας και «περιθωριοποιείται» ο αντίστοιχος ρόλος της Ελλάδας…

(Αυτό οι έξω το ξέρουν, οι Τούρκοι το καταλαβαίνουν, οι δικοί μας, ούτε που το υποψιάζονται…)

--Η άλλη μεγάλη προτεραιότητα της Αμερικής είναι να παρέμβει στον ίδιο το Αραβικό κόσμο για να χτυπήσει τον τζιχαντισμό στην «κοιτίδα του». Κι εδώ η πολιτική της Χίλαρυ (επί Ομπάμα) ήταν καταστροφική! Στήριξε τότε η Ουάσιγκτων την λεγόμενη «Αραβική άνοιξη» που πυροδότησε τις ισλαμικές εξεγέρσεις από τις οποίες προέκυψε όλο το τσουνάμι της τζιχάντ. Τα ίδια έκαναν και οι «πολιτικώς ορθοί» Ευρωπαίοι τότε. Ήλθε ο Τράμπ και ανέτρεψε την πολιτική αυτή! Και οι Ευρωπαίοι ακολούθησαν αμέσως…

Επίσης η παραδοσιακή Αμερικανική πολιτική στήριζε το βαθιά «διαβρωμένο» από τους ισλαμιστές καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας. Που χρηματοδοτούσε όλους τους τζιχαντιστές στον κόσμο! Ήλθε κι εδώ ο Τράμπ και βοήθησε να ανατραπεί το καθεστώς αυτό με την αλλαγή της γραμμής διαδοχής του βασιλικού Οίκου.

Οι πρώην χλιδάτοι χρηματοδότες του ΙΣΙΣ συνελήφθησαν, «στριμώχθηκαν», ξεπουπουλιάστηκαν από όλη την ισχύ τους και τους αφαίρεσαν, επί τόπου, τα αμύθητα κεφάλαιά τους. Ενώ άνοιξε ο δρόμος και για το σταδιακό μετασχηματισμό της μεσαιωνικής σαουδαραβικής κοινωνίας...

Περιέργως, και σε αυτό πρωτοστάτησε ο «κακός» Τράμπ. Εκεί που τα είχε σκατώσει προηγουμένως, το δημοκρατικό… «αγλάϊσμα» πολιτικής ορθότητας - η κα Χίλαρυ…

Όμως, το πιο βασικό για να μπορέσει να αντιμετωπίσει όλες αυτές τις προκλήσεις η Δύση είναι να καταλάβει ότι:

--πρέπει να κλείσει τα σύνορά της (γιατί αλλιώς αποσταθεροποιείται συνεχώς),

--πρέπει να αντιστρέψει τις λαθρομεταναστευτικές ροές (γιατί αλλιώς θα σαρωθεί από ακροδεξιά κινήματα),

-- πρέπει να ενισχύσει την «πυρηνική οικογένεια» (αλλιώς θα διαλυθεί κοινωνικά, πριν προλάβει να αποσυντεθεί πολιτικά)

-- και οφείλει να αποκαταστήσει την πίστη στην εθνική συλλογικότητα των κοινωνιών της.

Η Δύση και ιδιαίτερα η Ευρωπαϊκή Δύση πρέπει να καταλάβει ένα απλό πράγμα: Ότι τα έθνη πια δεν μπορούν να διαιρέσουν τους λαούς της. Αλλά μόνο η εθνική ταυτότητα μπορεί να ενώσει τις κοινωνίες της.

Γιατί αλλιώς κινδυνεύουν να αποσυντεθούν ή να εκραγούν – ή και τα δύο…

Όσο πιο φιλελεύθερη γίνεται η Ευρώπη – αληθινά φιλελεύθερη, δηλαδή ανταγωνιστική, δημοκρατική και ανοικτή στα μηνύματα των καιρών – τόσο πιο πατριωτικές πρέπει να είναι οι κοινωνίες της.

Γιατί η ανταγωνιστικότητα μιας οικονομίας προϋποθέτει κοινωνίες με αυτοπεποίθηση - όπου οι λαοί τους έχουν πίστη στον εαυτό τους, δεν αναζητούν συνεχώς «προστάτες». Αναζητούν εταίρους και συμμάχους…

Ο φιλελευθερισμός, και ο πατριωτισμός πηγαίνουν μαζί ή καταρρέουν και οι δύο.

Αυτά όλα, δεν έχουν καμία σχέση ούτε με τις παραδοσιακές ιδεοληψίες της Αριστεράς (που σήμερα χρεοκοπούν και εις τα καθ’ ημάς)

ούτε με τις παρωχημένες εμμονές της Σοσιαλδημοκρατίας (που έχουν ήδη καταρρεύσει παντού),

ούτε με τις στρεβλώσεις των «φιλελέδων» (που πολλές φορές μοιάζουν με μια «γαλάζια εκδοχή» του ΣΥΡΙΖΑ – στο λίγο πιο… υστερικό),

αλλά ούτε και με κάποιες παραδοσιακές αγκυλώσεις που εμφυλοχωρούν ακόμα στη ΝΔ.

Για να επιβιώσουμε στον brave new world που διαμορφώνεται γύρω μας, μάλλον πρέπει να τα ξαναδούμε όλα από την αρχή.

Αλλά ΟΛΑ! Και από την αρχή…

ΥΓ. Παρεμπιπτόντως, ο μεγαλύτερος δημοκρατικός ηγέτης όλων των εποχών - ο Περικλής - προχώρησε στη δημιουργία «μακρών τειχών» γύρω από την αρχαία Αθήνα! Παρά την προειδοποίηση της «ανταγωνίστριας» Σπάρτης τότε, να μην το τολμήσει, γιατί θα θεωρούνταν εκ μέρους της «αιτία πολέμου»…

Ο Περικλής είχε καταλάβει ήδη από τότε, πως δημοκρατίες δεν στέκονται χωρίς να ελέγχουν τα σύνορά τους. Κάποιοι δεν το έχουν καταλάβει ακόμα…