Lol ρε μλκ, Dafuq γράφεις;

Lol ρε μλκ, Dafuq γράφεις;

                         

του Δημήτρη Μανταλιά 

Όταν ήμουν -πολύ- μικρός κι ένα από τα εκκεντρικά για πολλούς ενδιαφέροντά μου ήταν οι γλώσσες και συγκεκριμένα ο τρόπος με τον οποίο "ηχούν" (ξέρω, δε μπορεί να την χαρακτηρίσει κάποιος ως νορμάλ συμπεριφορά παιδιού, αλλά ούτε και οι τριγύρω το έκαναν), μου δημιουργήθηκε κάποια στιγμή μια απορία του κατά πόσο η γλώσσα με την οποία σκέφτεσαι επηρεάζει την ψυχοσύνθεσή σου και την γενικότερη συμπεριφορά σου/κοσμοθεωρία σου όσο εξελίσσεσαι ως άνθρωπος. 

Επειδή πράγματι ήμουν πολύ μικρός ηλικιακά, οποιαδήποτε προσπάθεια να το θέσω ως θέμα αντιμετωπιζόταν με μια συγκρατημένη (ή όχι και τόσο) ειρωνεία προς ένα παιδί, οπότε το κράτησα μέσα μου αλλά σίγουρα δεν είχα σκοπό να το κρύψω στο ντουλάπι με τα αχρησιμοποίητα. 

Ήμουν βέβαιος ότι ανεξάρτητα με τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούσα προφορικά με τον περίγυρό μου (επικοινωνία η οποία πολλές φορές προσαρμοζόταν και κατά βούληση), ο τρόπος με τον οποίο σκεφτόμουν είχε άμεση σύνδεση με τον τρόπο με τον οποίο ήταν δομημένη η γλώσσα με την οποία είχα να μάθει να επικοινωνώ είτε σε επίπεδο πολυπλοκότητας είτε ηχοχρωμάτων. Αυτό βέβαια έχοντας ως δεδομένη μια επαρκή γνώση της γλώσσας. 

Όταν πλέον ήμουν μεγαλύτερος και σε ηλικία που οι συνομιλητές μου δε μπορούσαν χρησιμοποιήσουν την ειρωνεία ως εργαλείο συζήτησης γιατί είχα και βαρύ χέρι, τα ίδια ερωτήματα παρέμειναν με την μόνη διαφορά ότι πλέον (και προς έκπληξή μου) οι συνομιλητές μου δε μπορούσαν να κατανοήσουν την λογική πίσω από το σκεπτικό μου. 

Στη συνέχεια βέβαια, πρόσφατα, κυκλοφόρησε η ταινία Arrival που απέδειξε ότι δεν είχα εγώ κάποιο πρόβλημα ή έστω ότι δεν είχα ΜΟΝΟ εγώ κάποιο πρόβλημα στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνομαι τον κόσμο. 

Όπως το βλέπω εγώ λοιπόν, και χωρίς να επιβάλλεται να έχω και δίκιο, ανεξάρτητα από το ποια γλώσσα χρησιμοποιεί κάποιος για να δρα και να σκέφτεται, η δομή της είναι βέβαιο πως επηρεάζει την συνολική του προσέγγιση προς τον κόσμο. 

Έχω διαπιστώσει πως όταν χρειαστεί να σκεφτώ στα Αγγλικά (συνήθως για λόγους δουλειάς), δεν είναι μόνο οι λέξεις και οι εκφράσεις οι οποίες καταλήγουν διαφοροποιημένες. Η συνολική προσέγγιση ενός θέματος, ακόμα και οι βασικές του αρχές και οι ιδέες τείνουν να παρεκκλίνουν από την "Ελληνική εκδοχή". 

Αυτό από μόνο του είναι σημαντικό όσο και περίεργο, ωστόσο το πιο σημαντικό είναι ότι φοβάμαι πως οι απλοποιήσεις (κι όχι αλλαγές, μιας που όντως αυτές συντελούνται ασταμάτητα από τότε που υπάρχουν άνθρωποι) που εσκεμμένα συμβαίνουν στο χώρο της γλώσσας, κι όχι μόνο της Ελληνικής, έχουν ως σκοπό την χειραγώγηση και αποστείρωση της ανεξάρτητης σκέψης. 

Υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα μέχρι να οδηγηθούμε στο αποτέλεσμα αυτό αλλά όταν είσαι καλός σ' αυτό που κάνεις, πρέπει να έχεις και την ανάλογη υπομονή για να το πετύχεις. Ωστόσο, θα επιμείνω ότι το φαινόμενο είναι παγκόσμιο κι όχι μεμονωμένο. 

Για παράδειγμα αδυνατώ να διαβάσω κάτι στην σύγχρονη Αγγλική λογοτεχνία που να συγκρίνεται σε "μελωδικότητα" με τα κείμενα του Σαίξπηρ ας πούμε ή και πιο πρόσφατων όπως του William Blake. 

Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων σε ένα κόσμο που παγκοσμιοποιείται όλο και περισσότερο μέρα με τη μέρα, ωστόσο δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι δεν υπάρχουν άλλες προθέσεις από τη στιγμή που το δικό μας Υπουργείο Παιδείας ας πούμε έχει δώσει (ασαφή; σαφή; ) εντολή προς τους εκπαιδευτικούς να μη δίνουν ιδιαίτερο βάρος στη σωστή χρήση της γλώσσας από τους μαθητές. Μάλλον πολλά έγραψα, οπότε ας τελειώσω αντιπαραθέτοντας και τις απόψεις της άλλης πλευράς. "Lol ρε μλκ, Dafuq γράφεις;"