Από την πάντα εξαιρετική
Πολυμερές πλαίσιο σημαίνει συντονισμός εθνικών πολιτικών σε γκρούπ τρίων ή περισσότερων μερών στη βάση ορισμένων κοινών αρχών (σε αρκετές περιπτώσεις αυτές οι «κοινές αρχές» ενσωματώνουν συμφέροντα παραγόντων όπως τα ονομαζόμενα στις Η.Π.Α special interests). Σε αρκετές περιπτώσεις η πολυμέρεια μπορεί να αποκτήσει, μέσω των κρατών και μονάχα μέσω αυτών, πέρα από διακρατικά και υπερεθνικά χαρακτηριστικά (επίσης εδώ μπορούν να φωλιάζουν νέα special interests).
Ο Trump καταστρεφεί, αρνείται ή αμφισβητεί τα πολυμερή πλαίσια που δημιούργησαν οι ίδιες οι Ηνωμένες Πολιτείες προκειμένου να τρώνε με χίλιες μασέλες, να ελέγχουν, να επιβάλλουν και να ηγεμονεύουν. Ο Trump μέσω της καταστροφής ή της άρνησης των πολυμερών πλαισίων αυτό που ουσιαστικά λέει, με απλά λόγια, είναι πως η πολυμέρεια (multilateralism) στρέφεται εναντίον του ίδιου του κράτους που την προώθησε - καθώς έγινε hijacked είτε από special interests είτε από άλλα κράτη. Με διαφορετικά λόγια, σε ό,τι αφορά τα special interests, τα παράσιτα που γιγαντώθηκαν παράλληλα με τη μεγέθυνση και επέκταση της ισχύος και των δικτύων των Η.Π.Α, πλέον κατατρώνε το σώμα του φορέα τους και λειτουργούν εις βάρος του κράτους, της εδαφικής βάσης, που τα προώθησε (ας το επαναλάβω γράφοντας το με κεφαλαία: της ΕΔΑΦΙΚΗΣ ΒΑΣΗΣ).
Ο Trump θεωρεί πως, σε αυτή τη φάση, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι περισσότερο ισχυρές -και οι συνθήκες ευνοϊκότερες- σε διμερή απ' ό,τι σε πολυμερή βάση. Η πολυμέρεια, με τον τρόπο που έχει εξελιχθει, συμφέρει χώρες όπως η Γερμανία προκειμένου, είτε να αποκρύβουν ή/και καλύπτουν τις εθνικές τους επιδιώξεις είτε να αναβαθμίζουν την διαπραγματευτική τους ισχύ (Γαλλία και Γερμανία), απέναντι σε άλλες χώρες (εν δυνάμει μπορεί να συμφέρει και μικρες χώρες εφόσον υπάρχει δέσμευση από τις μεγαλύτερες και κοινότητα συμφερόντων με αυτές). Εν πολλοίς, ο Trump αποστασιοποιείται, καταστρέφει ή αμφισβητεί, την ίδια τη μεταπολεμική αμερικανική τάξη και τη μεταδιπολική αμερικανική πολιτική στάση και λογική: πλέον δε συμφέρει να «ηγείσαι», δηλαδή να ηγεμονεύεις. Πρέπει να συμφεριφερθείς όπως οι περισσότεροι (να κοιτάς πρώτα και σχεδόν αποκλειστικά το συμφέρον σου). Η ειλικρίνεια αυτής της στάσης έγκειται στο ότι δεν επιθυμεις ή δεν επιδιώκεις παγκόσμια ηγεμονία, δίχως να αναλάμβάνεις και τις ευθύνες που αναλογούν (για το τελευταίο, σε ευρωπαϊκό πλαίσιο, έχει κατηγορηθεί η Γερμανία. Ηγεμονία διχως ανάληψη των ευθυνών που αναλογούν).Στο τέλος τέλος, και σε μη εθνοκρατικό επίπεδο, αυτό που αμφισβητεί ο Trump με τις πολιτικές του επιλογές είναι το motto: Global problems need global solutions.
II.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες επέλεξαν τον δρόμο της πολυμέρειας προκειμένου να αποκρύψουν την πραγματικότητα της ηγεμονίας μέσω -της ρητορείας περί- του πλουραλισμού. Τους έκλεισαν ολους σε ένα ιδεολογικό μαντρί (υπό τις ορολογίες του «Ελεύθερου Κόσμου» ή της «Δύσης») και τους ελέγξαν. Είναι ένας εξαιρετικός τρόπος ηγεμονίας που παρουσιάζεται -και νομιμοποιείται- ως ηγεσία (κατά την πρώτη μεταδιπολική περίοδο «Δύση» σήμαινε υπό αμερικανική ηγεσία). Τα ίδια ή παρεμφερή πράγματα που έκαναν οι Η.Π.Α, κάνει η Γερμανία μέσω της «Ευρώπης» (μάλλον και της «Δύσης», αν κρίνουμε από τις πρόσφατες δηλώσεις Schulz και Gabriel).
Η διαφορά είναι πως κινητήριος μοχλός της ευρωπαϊκής πολυμέρειας ήταν -ποιός άλλος;- η Γαλλία, η οποία προσπάθησε να κλείσει σε ένα μαντρί -ή να περιτυλίξει- τη Γερμανία (η Γαλλία δεν θα πρέπει να αθωώνεται, καθώς τα περισσότερα δείνα που τραβάει η ευρωπαϊκή ήπειρος οφείλονται στην αδυναμία της και στην αποτυχία των στρατηγικών της). Η ευρωπαϊκή πολυμέρεια εξυπηρετούσε τα στρατηγικά συμφέροντα της Γαλλίας και οι Γάλλοι έκαναν μεγάλες προσπάθειες να πείσουν τους Αμερικανούς (ως ένα βαθμό και οι ίδιοι οι Αμερικανοί ήθελαν να πειστούν) πως η ευρωπαϊκή πολυμέρεια αποτελεί ένα βήμα προς μια συνεχώς εξαπλούμενη και αναπτυσσόμενη παγκόσμια πολυμέρεια (Και έρχεται τώρα ο Trump, ο οποίος είναι πολιτικός τσουρουκάς, και ουσιαστικά λέει: και ποιός σου είπε πως εμένα με συμφέρει πλέον αυτή η πολυμέρεια;).
Κάπως έτσι, οι ευρωπαϊκοί λαοί δεινοπαθούν εξ αιτίας της εκλαμπρότάτης και πανάγιας Γαλλίας (των σφαλμάτων και της νομιμοποίησης που προσφέρει), της οποίας ηγείται ο δροσερός, χαμογελαστός, ρετουσαρισμένος και επίσης εκλαμπρότατος -όχι όμως πανάγιος, αλλά αλλαζονικότατος- νεανίας.
III.
Να σας ρωτήσω. Τι νομίζετε πως είναι οι Ιταλοί, για να κάθονται να δεινοπαθούν και να υπομένουν για χάρη, ή εξαιτίας των λαθών, των Γάλλων; Ευρωελλαδίτες; Θυμίζω πως η Ιταλία από τη δεκαετία του 1930 και μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990 ήταν η τέταρτη πολυπληθέστερη χώρα της Ευρώπης, πίσω από τη Ρωσσία, τη Γερμανία και τη Βρετανία (η Γαλλία την ξεπέρασε πριν από περίπου δύο δεκαετίες). Θυμίζω επίσης πως η Ιταλία ήταν στους ηττημένους του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου ενώ η Γαλλία, η οποία είχε αστείες απώλειες μάχιμων (για να το θέσω ευγενικά) βρέθηκε στους νικητές, με μόνιμη θέση στο συμβούλιο ασφαλείας του Ο.Η.Ε και με πυρηνικά.
Η Γαλλία, κάποια στιγμή, θα πρέπει να υποστεί ορισμένες από τις συνέπειες των επιλογών και των σφαλμάτων της (και όχι οι Ισπανοί, οι Έλληνες, οι Ιταλοί, οι Ουγγροι, οι Λετονοί ή οποιοσδήποτε άλλος). Ξερω, θίγω τα ιερά και τα όσια του έθνους: τη Γαλλία. Πρέπει όμως να ειπωθούν ορισμένες πραγματικότητες και αλήθειες. Τους Αμερικανούς δεν τους ενδιαφέρουν οι Γάλλοι, αλλά οι Γερμανοί.
Γαλλία. Η Αγία Παρθένος Μαρία -και €υρωτόκος- της διεθνούς πολιτικής (η πιο double talk χώρα στο παγκόσμιο στερέωμα).
IV.
Τα πολυμερή πλαίσια και οι πολυεθνικοί θεσμοί και οργανισμοί μαζί με τα υπερεθνικά δομημένα συμφέροντα οδηγούν στην ιδέα της παγκόσμιας διακυβέρνησης (η φράση Global problems, global solutions: Towards better global governance, αποτελεί motto του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου). Όλες οι παγκόσμιες εμπορικές συμφωνίες είναι πολυμερείς. Υπό αυτή την έννοια, οι πολιτικές επιλογές του Trump χτυπούν έμμεσα και τομείς της «παγκοσμιοποίησης» και της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Η «παγκοσμιοποίηση» φυσικά δεν έπεσε από τον ουρανό, ούτε συνέβη μηχανιστικά. Συνέβη επειδή οι Ηνωμένες Πολιτείες την οδήγησαν, την κατηύθυναν. Η «παγκοσμιοποίηση» (εντός εισαγωγικών) ήταν αμερικανοκινούμενη ή κατευθυνόμενη από τις Η.Π.Α, ήταν δηλαδη U.S-led Globalisation.
Το ζητημα της πολυμέρειας είναι πολυπλόκαμο και θα χρειάστει να επανέλθω, καθώς τα προηγούμενα, υπό καμία έννοια, δεν αναφέρονται στην πολυμέρεια αυτήν καθ εαυτήν αλλά στη σχέση και στη στάση των Ηνωμένων Πολιτειών του Trump ως προς αυτήν.
Σημειώσεις
[-] Θέλω να επανέλθω και να έχουν συνέχεια τα προηγούμενα καθώς δίδεται μια αρκετά μερική εικόνα στο ζήτημα της πολυμέρειας. Επίσης δεν αναφέρθηκα σε αυτό το σημείωμα στη σχέση ανεπτυγμένων και αναπτυσσόμενων χωρών, στη μεταρρύθμιση διεθνών θεσμών, στη σχέση πολυμέρειας και ρεζιοναλισμού-περιφερισμού κ.λπ.
[-] Έχω γράψει για τη σχέση και αλληλεπίδραση ανάμεσα σε υπερεθνικό, εθνικό και υποεθνικό επίπεδο. Ένα υπερεθνικό «ευρωπαϊκό» motto είναι: Europe's problems need global solutions and global problems need European action. Επ' ευκαιρίας: I was elected to represent Pittsburgh, not Paris, δήλωσε ο Trump. Φυσικά επειδή το υπερεθνικό επίπεδο είναι ισχυρό, αν και δεν διαθέτει εθνικές εδαφικές βάσεις, και επειδή διαπλέκεται με το υποεθνικό επίπεδο -των περιφερειών και των πόλεων- παρακάμπτοντας τα κράτη, υπήρξε αμέσως απάντηση σε επίπεδο συνθηματολογίας και προπαγάνδας.http://cosmoidioglossia.blogspot.gr/2017/06/3-2017.html
-Θα το θέσω κομψά. Η τάδε χώρα μπορεί να μην χρειάζεται «την Ελλάδα», αλλά τον άξονα Κύπρος, Κρήτη, Πελοπόννησος. Η δείνα χώρα μπορεί να μην χρειάζεται «την Ελλάδα», αλλά μια ζώνη πέντε χιλιομέτρων από τη μια και την άλλη πλευρά ενός σιδηροδρομικού ή/και οδικού δικτύου ή ένα λιμάνι και μια περιμετρική ζώνη γύρω του. Μια τρίτη χώρα μπορεί να μην χρειάζεται «την Ελλάδα», αλλά τη Θράκη, μια τέταρτη τα Δωδεκάνησα και τμήμα του ανατολικού Αιγαίου και μια πέμπτη τμήμα της Μακεδονίας... ή το σύνολο της. Μια άλλη χώρα μπορεί να να μην χρειάζεται «την Ελλάδα», αλλά την Αθήνα και τμήμα ή το σύνολο του νοτίου Αιγαίου κ.ο.κ
Ο Trump κάνει πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Οι πολιτικές του κινήσεις ή επιλογές οδηγούν προς -ή αξιώνουν- την αναπροσαρμογή ή επαναδιαπραγμάτευση κάθε πολυμερούς συμφωνίας, μέσω της άρνησης ή της απειλής αποχώρησης: από την TPP (από την οποία οι Η.Π.Α αποχώρησαν) και την Συμφωνία του Παρισιού (UN Paris Climate Accord, επίσης αποχώρησαν), μέχρι το ΝΑΤΟ (που αποτελεί πολυμερή συνεργασία στον τομέα της ασφάλειας) και τις εμπορικές συμφωνίες Βόρειας Αμερικής (NAFTA) ή μεταξύ Η.Π.Α και Ε.Ε.
Δεν είναι απαραίτητο πως όλες οι προηγούμενες τάδε ή δείνα χώρες, όταν λένε «Ελλάδα», εννοούν το σύνολο της εδαφικής επικράτειας της χώρας ή πως τα συμφέροντα τους εξυπηρετούνται ή/και σχετίζονται με την Ελλάδα ως ενιαία πολιτική εδαφική οντότητα.
Η Ελλάδα ενδέχεται να οδεύει προς τη δική της «Συνθήκη των Σεβρών» (μεταμοντέρνας ίσως υφής).
Σημειώση:
Διαβάζω στο ιστολόγιο: ''Κάποιοι φωνάζαμε για κυριαρχία. Κάποιοι άλλοι φώναζαν για «εξευρωπαϊσμό» και «διαμοιρασμό» κυριαρχίας (Κάποιοι γνωρίζουν πως βρίσκονται στο Αιγαίο, στα Βαλκάνια και στη Μεσόγειο, κάποιοι άλλοι νομίζουν πως βρίσκονται στο Ρήνο). Έχω γράψει σε ανύποπτο χρόνο, πως εάν η Ελλάδα συνεχίσει αυτή την πορεία, τα σύνορα της θα φτάσουν στον Αλιάκμονα'' [28 Σεπ 2016]. Βέβαια, ο κατακερματισμός ή η πολυδιάσπαση -η ρευστοποίηση ή το κούρεμα, όχι του χρέους, αλλά- ενός χώρου μπορεί να έχει διάφορες κατευθύνσεις (βόρειες, νότιες, ανατολικές κ.λπ) και να λάβει διάφορες μορφές (έχώ μιλήσει για κουρελούδες και σκουπιδότοπους της «παγκοσμιοποίησης», αλλά ας μείνουμε στα πιο εθνοκρατικά)
.I.
Η Ελλάδα ενδέχεται να οδεύει προς τη δική της «Συνθήκη των Σεβρών» (μεταμοντέρνας ίσως υφής).
Σημειώση:
Διαβάζω στο ιστολόγιο: ''Κάποιοι φωνάζαμε για κυριαρχία. Κάποιοι άλλοι φώναζαν για «εξευρωπαϊσμό» και «διαμοιρασμό» κυριαρχίας (Κάποιοι γνωρίζουν πως βρίσκονται στο Αιγαίο, στα Βαλκάνια και στη Μεσόγειο, κάποιοι άλλοι νομίζουν πως βρίσκονται στο Ρήνο). Έχω γράψει σε ανύποπτο χρόνο, πως εάν η Ελλάδα συνεχίσει αυτή την πορεία, τα σύνορα της θα φτάσουν στον Αλιάκμονα'' [28 Σεπ 2016]. Βέβαια, ο κατακερματισμός ή η πολυδιάσπαση -η ρευστοποίηση ή το κούρεμα, όχι του χρέους, αλλά- ενός χώρου μπορεί να έχει διάφορες κατευθύνσεις (βόρειες, νότιες, ανατολικές κ.λπ) και να λάβει διάφορες μορφές (έχώ μιλήσει για κουρελούδες και σκουπιδότοπους της «παγκοσμιοποίησης», αλλά ας μείνουμε στα πιο εθνοκρατικά)
.I.
Πολυμερές πλαίσιο σημαίνει συντονισμός εθνικών πολιτικών σε γκρούπ τρίων ή περισσότερων μερών στη βάση ορισμένων κοινών αρχών (σε αρκετές περιπτώσεις αυτές οι «κοινές αρχές» ενσωματώνουν συμφέροντα παραγόντων όπως τα ονομαζόμενα στις Η.Π.Α special interests). Σε αρκετές περιπτώσεις η πολυμέρεια μπορεί να αποκτήσει, μέσω των κρατών και μονάχα μέσω αυτών, πέρα από διακρατικά και υπερεθνικά χαρακτηριστικά (επίσης εδώ μπορούν να φωλιάζουν νέα special interests).
Ο Trump καταστρεφεί, αρνείται ή αμφισβητεί τα πολυμερή πλαίσια που δημιούργησαν οι ίδιες οι Ηνωμένες Πολιτείες προκειμένου να τρώνε με χίλιες μασέλες, να ελέγχουν, να επιβάλλουν και να ηγεμονεύουν. Ο Trump μέσω της καταστροφής ή της άρνησης των πολυμερών πλαισίων αυτό που ουσιαστικά λέει, με απλά λόγια, είναι πως η πολυμέρεια (multilateralism) στρέφεται εναντίον του ίδιου του κράτους που την προώθησε - καθώς έγινε hijacked είτε από special interests είτε από άλλα κράτη. Με διαφορετικά λόγια, σε ό,τι αφορά τα special interests, τα παράσιτα που γιγαντώθηκαν παράλληλα με τη μεγέθυνση και επέκταση της ισχύος και των δικτύων των Η.Π.Α, πλέον κατατρώνε το σώμα του φορέα τους και λειτουργούν εις βάρος του κράτους, της εδαφικής βάσης, που τα προώθησε (ας το επαναλάβω γράφοντας το με κεφαλαία: της ΕΔΑΦΙΚΗΣ ΒΑΣΗΣ).
Ο Trump θεωρεί πως, σε αυτή τη φάση, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι περισσότερο ισχυρές -και οι συνθήκες ευνοϊκότερες- σε διμερή απ' ό,τι σε πολυμερή βάση. Η πολυμέρεια, με τον τρόπο που έχει εξελιχθει, συμφέρει χώρες όπως η Γερμανία προκειμένου, είτε να αποκρύβουν ή/και καλύπτουν τις εθνικές τους επιδιώξεις είτε να αναβαθμίζουν την διαπραγματευτική τους ισχύ (Γαλλία και Γερμανία), απέναντι σε άλλες χώρες (εν δυνάμει μπορεί να συμφέρει και μικρες χώρες εφόσον υπάρχει δέσμευση από τις μεγαλύτερες και κοινότητα συμφερόντων με αυτές). Εν πολλοίς, ο Trump αποστασιοποιείται, καταστρέφει ή αμφισβητεί, την ίδια τη μεταπολεμική αμερικανική τάξη και τη μεταδιπολική αμερικανική πολιτική στάση και λογική: πλέον δε συμφέρει να «ηγείσαι», δηλαδή να ηγεμονεύεις. Πρέπει να συμφεριφερθείς όπως οι περισσότεροι (να κοιτάς πρώτα και σχεδόν αποκλειστικά το συμφέρον σου). Η ειλικρίνεια αυτής της στάσης έγκειται στο ότι δεν επιθυμεις ή δεν επιδιώκεις παγκόσμια ηγεμονία, δίχως να αναλάμβάνεις και τις ευθύνες που αναλογούν (για το τελευταίο, σε ευρωπαϊκό πλαίσιο, έχει κατηγορηθεί η Γερμανία. Ηγεμονία διχως ανάληψη των ευθυνών που αναλογούν).Στο τέλος τέλος, και σε μη εθνοκρατικό επίπεδο, αυτό που αμφισβητεί ο Trump με τις πολιτικές του επιλογές είναι το motto: Global problems need global solutions.
II.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες επέλεξαν τον δρόμο της πολυμέρειας προκειμένου να αποκρύψουν την πραγματικότητα της ηγεμονίας μέσω -της ρητορείας περί- του πλουραλισμού. Τους έκλεισαν ολους σε ένα ιδεολογικό μαντρί (υπό τις ορολογίες του «Ελεύθερου Κόσμου» ή της «Δύσης») και τους ελέγξαν. Είναι ένας εξαιρετικός τρόπος ηγεμονίας που παρουσιάζεται -και νομιμοποιείται- ως ηγεσία (κατά την πρώτη μεταδιπολική περίοδο «Δύση» σήμαινε υπό αμερικανική ηγεσία). Τα ίδια ή παρεμφερή πράγματα που έκαναν οι Η.Π.Α, κάνει η Γερμανία μέσω της «Ευρώπης» (μάλλον και της «Δύσης», αν κρίνουμε από τις πρόσφατες δηλώσεις Schulz και Gabriel).
Η διαφορά είναι πως κινητήριος μοχλός της ευρωπαϊκής πολυμέρειας ήταν -ποιός άλλος;- η Γαλλία, η οποία προσπάθησε να κλείσει σε ένα μαντρί -ή να περιτυλίξει- τη Γερμανία (η Γαλλία δεν θα πρέπει να αθωώνεται, καθώς τα περισσότερα δείνα που τραβάει η ευρωπαϊκή ήπειρος οφείλονται στην αδυναμία της και στην αποτυχία των στρατηγικών της). Η ευρωπαϊκή πολυμέρεια εξυπηρετούσε τα στρατηγικά συμφέροντα της Γαλλίας και οι Γάλλοι έκαναν μεγάλες προσπάθειες να πείσουν τους Αμερικανούς (ως ένα βαθμό και οι ίδιοι οι Αμερικανοί ήθελαν να πειστούν) πως η ευρωπαϊκή πολυμέρεια αποτελεί ένα βήμα προς μια συνεχώς εξαπλούμενη και αναπτυσσόμενη παγκόσμια πολυμέρεια (Και έρχεται τώρα ο Trump, ο οποίος είναι πολιτικός τσουρουκάς, και ουσιαστικά λέει: και ποιός σου είπε πως εμένα με συμφέρει πλέον αυτή η πολυμέρεια;).
Κάπως έτσι, οι ευρωπαϊκοί λαοί δεινοπαθούν εξ αιτίας της εκλαμπρότάτης και πανάγιας Γαλλίας (των σφαλμάτων και της νομιμοποίησης που προσφέρει), της οποίας ηγείται ο δροσερός, χαμογελαστός, ρετουσαρισμένος και επίσης εκλαμπρότατος -όχι όμως πανάγιος, αλλά αλλαζονικότατος- νεανίας.
III.
Να σας ρωτήσω. Τι νομίζετε πως είναι οι Ιταλοί, για να κάθονται να δεινοπαθούν και να υπομένουν για χάρη, ή εξαιτίας των λαθών, των Γάλλων; Ευρωελλαδίτες; Θυμίζω πως η Ιταλία από τη δεκαετία του 1930 και μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990 ήταν η τέταρτη πολυπληθέστερη χώρα της Ευρώπης, πίσω από τη Ρωσσία, τη Γερμανία και τη Βρετανία (η Γαλλία την ξεπέρασε πριν από περίπου δύο δεκαετίες). Θυμίζω επίσης πως η Ιταλία ήταν στους ηττημένους του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου ενώ η Γαλλία, η οποία είχε αστείες απώλειες μάχιμων (για να το θέσω ευγενικά) βρέθηκε στους νικητές, με μόνιμη θέση στο συμβούλιο ασφαλείας του Ο.Η.Ε και με πυρηνικά.
Η Γαλλία, κάποια στιγμή, θα πρέπει να υποστεί ορισμένες από τις συνέπειες των επιλογών και των σφαλμάτων της (και όχι οι Ισπανοί, οι Έλληνες, οι Ιταλοί, οι Ουγγροι, οι Λετονοί ή οποιοσδήποτε άλλος). Ξερω, θίγω τα ιερά και τα όσια του έθνους: τη Γαλλία. Πρέπει όμως να ειπωθούν ορισμένες πραγματικότητες και αλήθειες. Τους Αμερικανούς δεν τους ενδιαφέρουν οι Γάλλοι, αλλά οι Γερμανοί.
Γαλλία. Η Αγία Παρθένος Μαρία -και €υρωτόκος- της διεθνούς πολιτικής (η πιο double talk χώρα στο παγκόσμιο στερέωμα).
IV.
Τα πολυμερή πλαίσια και οι πολυεθνικοί θεσμοί και οργανισμοί μαζί με τα υπερεθνικά δομημένα συμφέροντα οδηγούν στην ιδέα της παγκόσμιας διακυβέρνησης (η φράση Global problems, global solutions: Towards better global governance, αποτελεί motto του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου). Όλες οι παγκόσμιες εμπορικές συμφωνίες είναι πολυμερείς. Υπό αυτή την έννοια, οι πολιτικές επιλογές του Trump χτυπούν έμμεσα και τομείς της «παγκοσμιοποίησης» και της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Η «παγκοσμιοποίηση» φυσικά δεν έπεσε από τον ουρανό, ούτε συνέβη μηχανιστικά. Συνέβη επειδή οι Ηνωμένες Πολιτείες την οδήγησαν, την κατηύθυναν. Η «παγκοσμιοποίηση» (εντός εισαγωγικών) ήταν αμερικανοκινούμενη ή κατευθυνόμενη από τις Η.Π.Α, ήταν δηλαδη U.S-led Globalisation.
Το ζητημα της πολυμέρειας είναι πολυπλόκαμο και θα χρειάστει να επανέλθω, καθώς τα προηγούμενα, υπό καμία έννοια, δεν αναφέρονται στην πολυμέρεια αυτήν καθ εαυτήν αλλά στη σχέση και στη στάση των Ηνωμένων Πολιτειών του Trump ως προς αυτήν.
Σημειώσεις
[-] Θέλω να επανέλθω και να έχουν συνέχεια τα προηγούμενα καθώς δίδεται μια αρκετά μερική εικόνα στο ζήτημα της πολυμέρειας. Επίσης δεν αναφέρθηκα σε αυτό το σημείωμα στη σχέση ανεπτυγμένων και αναπτυσσόμενων χωρών, στη μεταρρύθμιση διεθνών θεσμών, στη σχέση πολυμέρειας και ρεζιοναλισμού-περιφερισμού κ.λπ.
[-] Έχω γράψει για τη σχέση και αλληλεπίδραση ανάμεσα σε υπερεθνικό, εθνικό και υποεθνικό επίπεδο. Ένα υπερεθνικό «ευρωπαϊκό» motto είναι: Europe's problems need global solutions and global problems need European action. Επ' ευκαιρίας: I was elected to represent Pittsburgh, not Paris, δήλωσε ο Trump. Φυσικά επειδή το υπερεθνικό επίπεδο είναι ισχυρό, αν και δεν διαθέτει εθνικές εδαφικές βάσεις, και επειδή διαπλέκεται με το υποεθνικό επίπεδο -των περιφερειών και των πόλεων- παρακάμπτοντας τα κράτη, υπήρξε αμέσως απάντηση σε επίπεδο συνθηματολογίας και προπαγάνδας.http://cosmoidioglossia.blogspot.gr/2017/06/3-2017.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου