Αισυμνητείας παραλειπόμενα – 1
Παλαιός μου έδωσε μία καλή αφορμή να γράψω μερικά πράγματα ακόμη, εξηγώντας κάποια «σκοτεινά» σημεία των θέσεών μου περί αισυμνητείας. Τα οποία τα έφαγε η βιασύνη. Ή η έλλειψη χρείας ν’ αναπτυχθούν εδώ. Βέβαια, όσα είναι μυστικά, πρέπει καί να παραμείνουν μυστικά. Απλή λογική!
Θα στηριχτώ στις δικές του επισημάνσεις, καί θ’ απαντήσω με την ίδια σειρά. (Εννοείται, όχι σε όσα συμφωνούμε!) Εν πάσει περιπτώσει, με το παρόν θα τελειώσω ό,τι έχω να πω επί του θέματος – κι ο λόγος πλέον σε σας. Δεν θα επανέλθω.
Επίσης, υπόσχομαι ότι δεν θα μακρηγορήσω.
Πάμε!
(α) Νόμισμα-Οικονομία
Ο Παλαιός αναφέρθηκε σε πολλά, κυρίως όμως στην (τρέχουσα καί προσεχή μελλοντική) αδυναμία της χώρας να κόψει χρυσό νόμισμα. Σε αντίθεση με μένα, που το πρότεινα.
Στα της Οικονομίας δεν θα ήθελα να επεκταθώ, διότι θα νυχτώσουμε. Γι’ αυτό το περνάω έτσι. Πολλά μπορούν να ειπωθούν καί να γίνουν, πχ καθορισμός σταθερής (δηλ. αμετάβλητης) δυνητικής αξίας ειδών καί -επομένως- ανταλλαγές ειδών. (Πχ αγοράζω ένα στυλό καί πληρώνω με δύο αυγά.) Μπορεί να καταργήσουμε το χρήμα τελείως, μπορεί να τυπώσουμε χαρτάκια (εφ’ όσον υπάρχουν αρκετά ιστορικά παραδείγματα «επαναστατικού» χρήματος)… Μπορεί ό,τι θες. Ιδέες υπάρχουν.
Όμως, όπως προείπα, δεν επεκτείνομαι. Ξεφεύγουμε πάρα πολύ.
Να σημειώσω μονάχα το εξής: επειδή, ως φαίνεται, ενδιαφέρονται κι άλλοι γιά την αισυμνητεία (δέ ‘ν’ κακό αυτό, απεναντίας), τίθεται το θέμα των επαναστατικών κεφαλαίων «κινήσεως». (Που δεν το έθιξα στην προηγούμενη σχετική ανάρτηση.) Όμως, διαφωνώ ούλτρα με τις διατυπωμένες απόψεις του κυρίου Ιφικράτη (εδώ), καί σας λέω πως, ό,τι κάνουμε, θα το κάνουμε με μονάχα τα ρούχα που φοράμε. Τα χρήματα σ’ αυτή τη φάση απλά ξεχάστε τα.
Μπερδεγουέη… Ουδείς έγραψε κάτι σχετικό με την οικονομική πλευρά του 1821. Με την τότε πορεία του χρήματος – καί δεν εννοώ τα μεταγενέστερα δάνεια της αγγλίτσας. Πχ ποιός αγόρασε τόσα καριοφίλια, ώστε να ξεκινήσει ο αγώνας; καί με τί λεφτά; Μήπως ενοχλεί το θέμα, γι’ αυτό θάφτηκε; Λέω, επειδή τα οικονομικά κάποιου διαγράφουν το πρόσωπο αυτό με ακρίβεια ακτινογραφίας. (Κύριε Μάρκο μας; Ενδιαφέρεστε να γράψετε κάτι; Πολύ θα το εκτιμήσω.)
(β) Κάρμα / παλιά λάθη / μοίρα του έθνους μας
Αυτό όντως δεν το ξεκαθάρισα, καί κακώς, διότι εδώ έχουμε ένα …θεματάκι. Μικρό καί χαριτωμένο, σαν ελεφαντάκι! Λόλ!!!
Λοιπόν.
Οι άνθρωποι, όταν προσπαθούν να εκφράσουν την προσωπικότητά τους, να υλοποιήσουν τις επιυμίες τους, διακρίνονται σε δύο κατηγορίες:
Αυτό το τελευταίο το «είτε» θα το εξηγήσω.
Ένα πράγμα που μ’ ενοχλεί πολύ άσχημα (κι όχι μονάχα γιά λόγους πεποιθήσεων, αλλά επειδή μπορεί να μπλεχτεί στα ποδάρια μου ακάλεστο), είναι η λατρεία της ωμής δύναμης. Παλιά δουλειά μέν, αλλά σήμερα βλέπεις ακόμη καί διαφημίσεις γιά διάφορες …»σχολές δύναμης», ή ακούς διαφόρους με …αυτοκρατορικό ύφος στα ΜΜΕ ν’ αποφαίνονται τελεσιδίκως ότι: «- Δεν υπάρχει ‘δεν μπορώ’, υπάρχει ‘δεν θέλω’!«
Κορυφαίος εκπρόσωπος των δυναμολάγνων είναι η οργάνωση ΟΤΟ (Ordo Templi Orientis, τάγμα του ανατολικού ναού), δηλαδή μιά τεκτονική στοά της Γερμανίας, που στις αρχές του 20ου αιώνα την μετέτρεψε ο Άλειστερ Κρόουλυ σε κάτι σαν τα μούτρα του. Δηλαδή, σε στοά (καί μετέπειτα αυτόνομη ογάνωση) λατρείας της ωμής δύναμης, ή γιά να το διατυπώσω κάπως λαϊκίστικα, σε σατανιστική στοά χωρίς ηθικούς φραγμούς. Το μόττο τους ήταν το «θέλημα» (Thelema – η δύναμη της θέλησης, παναπεί) καί το ρητό: «- Κάνε ό,τι θες!» (που αργότερα, καί γιά ν’ αποφύγει το κράξιμο, ο Κρόουλυ το συμπλήρωσε ως: «- Κάνε ό,τι θες υπό την αγάπη», ή «υπό τον νόμο» – δεν θυμάμαι καλά) έδινε κι έπαιρνε.
Ο ίδιος ο Κρόουλυ όντως έκανε ό,τι γούσταρε. (Προφανώς γιά να δώσει το καλό παράδειγμα.) Φερ’ ειπείν κατάπινε τα ναρκωτικά με το κιλό καί δεν πάθαινε τίποτε (όντως), μέχρις ότου του έφυγε ένα δόντι έτσι, πλούπ!, κι έπεσε μέσα στο νερό της μπανιέρας του. Οπότε υποθέτω τότε ακριβώς κατάλαβε πόσο μαλάκας ήταν, που υποστήριζε τέτοιες απόψεις. (Τό ‘ξερε κι από πριν, διότι ήταν πανέξυπνος, αλλά πιστεύω πως ήθελε να το τραβήξει όσο πάει με τη δυναμολατρεία, να δεί μέχρι πού θα έφτανε.)
Όσον αφορά εμένα, όμως, αν ακούσω άτομο να μου λέει ιστορίες γιά «δε μπορώ» καί «δε θέλω», στις καλές μου στιγμές θα του ζητήσω χαμογελώντας να μου αποδείξει του λόγου το αληθές, ανεβαίνοντας σε ταράτσα πολυκατοικίας καί σαλτάροντας κάτω. Έ! Εφ’ όσον θέλει να ζήσει μετά την πτώση ακέραιο, κι εφ’ όσον δεν υπάρχει «δεν μπορώ», άρα …μπορεί.
Στις κακές μου, όμως (καί γιά να μή χάνω χρόνο), θα του πώ κατ’ ευθείαν κάτι γιά τον πωπό της μαμάς του.
Καί διατί, καλέ μου αναγνώστη, θα γίνω τόσο αγενής; Ά;
Διότι η δύναμη είναι ένα πολύ επιθυμητό βραβείο… το οποίο όλοι το θέλουν, καί σ’ όλους το τάζουν οι πονηροί. Άρα, με δαύτηνε (τη δύναμη), ακόμη καί με την αόριστη υπόσχεση γι’ απόκτησή της, παίζονται άσχημα παιχνίδια – καί δή, με εμβέλεια ολόκληρης κοινωνίας!!!
Βλέπε πχ Χίτλερ. Μετέτρεψε μιά ολόκληρη κοινωνία σε ρομποτάκια, κι όσο η δύναμη απέδιδε αποτελέσματα (πχ κατάληψη Γαλλίας με το τίποτε), τόσο η κατάσταση χειροτέρευε γιά τα μυαλά των Γερμαναράδων. (Ειρήσθω ότι το σύμβολο του Χίτλερ είναι η σβάστικα της δύναμης, καί δή «σουζαριστή» – δηλ. ενεργοποιημένη όσο δεν πάει άλλο. Το δε μαύρο χρώμα της είναι ευνόητο πως δείχνει μαύρη δύναμη.) Μέχρις ότου άρχισαν οι φάπες, καί τελειωμό δεν είχαν.
(Ειρήσθω, επίσης, ότι σύνδεσμος των ηπαπαραίων -που χρηματοδοτούσαν κι εφοδίαζαν τον Χίτλερ καί πριν, καί κατά τον πόλεμο- με τον Χίτλερ, γιά συνεννοήσεις κτλ, ήταν …το ΟΤΟ κι ο Κρόουλυ προσωπικώς. Διά μέσου Ελβετίας. Ένθα -στην Ελβετία δηλ.- έγινε μέλος του ΟΤΟ κι ο Λένιν, πριν μπεί στο περίφημο «θωρακισμένο τραίνο» καί πάει στην Αγία Πετρούπολη να κάνει …επανάσταση.)
Το κακό είναι ότι, όλ’ αυτά τα σούργελα που ορέγονται δύναμη, συνήθως είναι τελείως βόϊδια. (Βλέπε Γερμανούς προπολεμικώς.) Διότι οι νουνεχείς ΔΕΝ τσιμπάνε. Κι εφ’ όσον αποκτούν (ή απλά ονειρεύονται) δύναμη οι χαζοί, τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά.
Εμείς οι Έλληνες, όμως, αναγνώσθα μου, έχουμε τις ρίζες μας στ’ αρχαία μας μυστήρια. Που λένε ότι ΠΡΩΤΑ κατακτάς τη σοφία, καί ΜΕΤΑ τη δύναμη. Αλλοιώς, αν ο οποιοσδήποτε πονηρός ή βλάξ ανακατέψει τη σειρά, τα πράγματα γίνονται σκατά, με το συμπάθειον. (Κάποτε, καί μάλλον σύντομα, θα σας δώσω ένα σύντομο «εγχειρίδιο χρήστη» γι’ αυτά, ώστε να μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Καί ίσως ν’ αναμιμνησθήτε όσα είχατε μάθει κάποτε.)
Στα πλαίσια αυτά, επομένως, κι εφ’ όσον έχουμε κατακτήσει τη σοφία, πρώτα θα συνεκτιμήσουμε το περιβάλλον μας, καί μετά θα κινηθούμε να κάνουμε το δικό μας. Λαϊκώς πως, ο εχθρός δεν θα μας περιμένει με τον σταυρό στο χέρι. Ούτε θα του πούμε: «- Βάστα, Τούρκε, να γιομίσω!» Οπότε, τώρα δεν θα δείξουμε ούτε ανόητη τόλμη, ούτε τυχοδιωκτισμό, ούτε λατρεία της δύναμης. Α-ΠΑ-ΓΟ-ΡΕΥ-Ο-ΝΤΑΙ. Πρώτα θα δούμε καλά προς τα πού βαδίζουμε (καί με τί …παπούτσια), καί μετά θ’ ακολουθήσει το …τρέξιμο. Πολλώι δε μάλλον που, όπως προείπα, στην ιστορική αυτή στιγμή όποιος χάσει, χάθηκε οριστικώς.
Το περιβάλλον μας, τώρα. Ποιό είναι;
Πρώτοι -κι ίσως μόνοι, χωρίς χρεία δεύτερου- έρχονται οι Συμπαντικοί Νόμοι. Καί σε συλλογικό επίπεδο, καί σε ατομικό. Αλήθεια, σήμερα όλοι πιπιλίζουν τις άειντε γιούργια νεοεποχίτικες ασπιρίνες (διά πάσαν μαλακίαν) περί κάρματος / μετενσάρκωσης / Μάτριξ / κουτουλού, αλλά…
Όχι πως δεν πρέπει να κάνουμε τίποτε, βεβαίως. Ή πως ο γράφων κάθεται αδρανής, ωσάν ξεβράκωτος Ινδός στις όχθες του Γάγγη. Άλλο, όμως, το να δρας όπως κι όταν πρέπει, κι άλλο το να θες να πάρεις κατ’ ευθείαν πανεπιστημιακό πτυχίο, χωρίς κάν να περάσεις απ’ την Α’ Δημοτικού. Ήδη ετούτο εδώ το μπλόγκι σας έχει δώσει πολλές αφορμές να ψάξετε παραπέρα (καί θα συνεχίσει να το κάνει), ώστε κι εσείς σιγά-σιγά ν’ ανακαλύψετε τα -εντός ή εκτός εισαγωγικών- όπλα σας. Κάντε την προεργασία σας, κι όταν έρθει η ώρα της δράσης, εδώ είμαστε.
Πληροφοριακώς, η δική μου προεργασία ήδη έχει αποδώσει καρπούς – κι έπονται κι άλλοι. Αλλά σκεφθήτε πως το έρμο το ανθρώπινο μυαλό έχει όρια στην αφομοιωτική του ταχύτητα, οπότε καί οι χρήσιμες πληροφορίες μού ‘ρχονται με τον ρυθμό ακριβώς που πρέπει. (Μερικές έρχονται καί πιό γρήγορα, αλλά μπαίνουν στη λίστα αναμονής! )
Καί γιά να κλείσω το θέμα, γελάω με κάτι (γραμμένους σε βιβλία, μάλιστα) ισχυρισμούς λειψόμυαλων ανθρώπων, ότι δήθεν οι προπομποί των Ψίψιλων (ονομαστική: οι Ψίψιλοι, γενική: των Ψίψιλων – λόλ!!!) θ’ ανεβούν στον Όλυμπο να πάρουν τα υπερόπλα των προγόνων μας (κάτι «κεφαλές της Μεδούσης» καί κάτι τέτοια) έτσι, μαγκιά να ‘ούμ’, επειδή απλά είναι μάγκες κι ωραίοι! Να μην τους πώ τί ακριβώς …μήκους σημαντικόν θα πάρουν! Λόλ!!! (Βασικά, το εισέπραξαν ήδη. Από τότε που γράφτηκαν αυτές οι μαλακίες, ακόμη τις βρίσκουν τις κεφαλές των Μεδουσών εδώ καί μιά γεμάτη εικοσαετία.)
Αν δεν είναι τα κατάλληλα άτομα, αν δεν έχουν περάσει κάποιες …δοκιμασίες… Αν, τέλος, δεν τά ‘κρυψαν οι ίδιοι κάποτε τα υπερόπλα, γιά να τα ξαναβγάλουν έξω όταν θα ‘ρχόταν πάλι η ώρα, ας μην ελπίζουν. Ο κάθε τυχαίος δεν πρόκειται ν’ ανοίξει τη …θωρακισμένη είσοδο ουδεπώποτε. Πού να χτυπιέται. Μόνο στο σινεμά γίνονται αυτά. Ναί, βέεεεεβαιααααα… Οι πανάρχαιοι πολιτισμοί δεν έλαβαν τα μέτρα τους ν’ αποτρέψουν ανεπιθύμητους εισβολείς στα μυστικά τους, καί περίμεναν με ανοιχτές αγκάλες τον Ιντιάνα Τζόουνς! Βρέ, ούστε λέμε!
Αλλά είπαμε: πρώτα η σοφία, καί μετά η δύναμη. Όμως, η περιφρόνηση της σοφίας είναι ακριβώς το χαρακτηριστικό γνώρισμα των νεο-Ελλήνων. Δυστυχώς. (Είπε κανείς τίποτε γιά το καννιβαλιστικό κάψιμο των σχολικών βιβλίων στις φωτιές τ’ Άη-Γιαννιού; ) Γι’ αυτό καί ως έθνος εισπράττουμε παγίως το …μήκους σημαντικόν εδώ κι εκατό χρόνια. Ξανά δυστυχώς. Καί χαύτουμε «αλήθειες εξ αποκαλύψεως», κάνοντας πλούσιον τον κάθε παπάρα, που τολμάει να πιάνει στο στόμα του τέτοια θέματα. (Τρίς αλοί, ενθάδε!…)
Συνοψίζω: πρώτα η άριστη εκτίμηση των παγκοσμίων δεδομένων, καί μετά οι όποιες κινήσεις μας. Βέβαια, όσες κινήσεις είναι ήδη εφικτές, πρέπει να γίνουν. Καί κακώς, αν δεν γίνονται. (Πχ γκρέμισμα των χρηματιστηρίων παγκοσμίως από χάκερς δικούς μας. Όταν θα τα γκρεμίσουν οι Ρότσιλντς, θα είναι αργά. Θα έχουν καθορίσει -γι’ ακόμη μία φορά…- αυτοί τους κανόνες του παιχνιδιού, κι όχι εμείς. Όπως το 1929, που αγόρασαν μπίρ παρά ένα σωρό επιχειρήσεις καί βιομηχανίες, που δεν τους ανήκαν.)
(γ) Μετενσάρκωση
Το αν ξαναρχόμαστε στη ζωή με τη θέλησή μας (επειδή ήδη έχουμε κατακτήσει τη θέωση), ή όχι, είναι κάτι που νομίζω δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το τί θα κάνουμε γιά την Ελλάδα. Γιά να σας φύγει η περιέργεια, πάντως, ο γράφων ακόμη δεν είναι σε θέση να ζητήσει φορτικώς απ’ τον Πανάγαθο Θεό τή μετενσάρκωση που γουστάρει. (Την ξάπλα στην Πολυνησία, ως είπαμε. Με όμορφες γκόμενες να παρέχουν διαφόρων ειδών …υπηρεσίες! Λόλ!!!) Είμαι μισο-καταδικασμένος να επαναλαμβάνω γι’ ακόμη μία ζωή διάφορα νοητικά σχήματα… αλλά μερικά από δαύτα είναι χρήσιμα γιά τη χώρα. Καί θα επαναληφθούν!
(δ) Γιά ποιά Ελλάδα;
Δεν ξεγλιστράω από το θέμα. Το αντιμετωπίζω ευθέως. (Κακώς που δεν το ανέπτυξα, αλλά έπρεπε να πω τα βασικά …τηλεγραφικώς.)
Εμένα όραμά μου είναι μιά Ελλάδα άψογη από κάθε άποψη. Μιά Ελλάδα-διαμάντι. Με αρχαία, πανάρχαια, αλλά καί νέα στοιχεία. (Δεν μπορεί να μείνει στατική, περιφρονώντας τους σημερινούς καιρούς. Ό,τι στατικό, σήπεται καί πεθαίνει.) Μιά Ελλάδα, όμως, εντοπισμένη στον ελαφρώς ευρύτερο Ελλαδικό χώρο, ήτοι Ελλάδα-Μ. Ασία (κι όχι στον βαρέως ευρύτερο – πχ Μεσόγειος), σε κράτος απόρθητο από κάθε άποψη.
Γιά τρείς λόγους – αλληλοπλεκόμενους:
i. Η σταγόνα της μελάνης.
Πρόκειται γιά το εξής (αρκετά γνωστό) παράδειγμα: Έχουμε μία σταγόνα (ας πούμε) μαύρης μελάνης. Τη βλέπουμε, την καταλαβαίνουμε, καταλαβαίνουμε πως αν πέσει στα ρούχα μας, θα τα κάνει …πωπό. Οκέϋ; Οκέϋ.
Τώρα, πετάμε αυτή τη σταγόνα μαύρης μελάνης σ’ ένα ποτήρι νερό. Το νερό θα ψιλομαυρίσει, αλλά όχι στον χρωματικό τόνο της αρχικής σταγόνας. Η δε σταγόνα χημικώς εξακολουθεί να είναι σταγόνα, στη συγκεκριμένη ποσότητα συγκεκριμένης μάζας, καί στον συγκεκριμένο αριθμό μορίων. Αλλά κάτι άλλαξε. Σωστά; Σωστά.
Λοιπόν, όπου βλέπετε «σταγόνα μαύρης μελάνης», βάλτε τις λέξεις «Ελλάδα», «Ελληνικότητα», «Ελληνισμός». Δεν νομίζω να θέλετε επεξήγηση γιά τα περαιτέρω.
Βλέπετε, πχ κι οι γνήσιοι Μασσαλιώτες είναι απόγονοι των Φωκαέων, αλλά η σχέση τους με την Ελλάδα είναι φολκλορική, καί τίποτε πέραν αυτού. Γιορτές καί πανηγύρια μιά φορά το χρόνο, αλλά άμα μας την πέσουν οι Τουρκαλάδες, σιγά μη βοηθήσουν.
ii. Η κατάληξη των αυτοκρατοριών.
‘Οποιος ξέρει Ιστορία, τα ξέρει πριν τα πω. Άνοδος, ακμή, παρακμή/διασπάσεις, τέλος. Καί αδυναμία αποτελεσματικής διοίκησης σε κάτι τόσο μεγάλο, που νομοτελειακά φέρνει τη διάσπαση καί την αρχή του τέλους. Από Χετταίους καί Μεγαλέξανδρο, μέχρι Βυζάντιο, Αυστροουγγαρία, αγγλίτσα. Ακριβώς τα ίδια σκατά όλες τους – με το μπαρδόν.
Το δε άτομο χάνεται, «αποπροσωποποιείται» μέσα σ’ ένα πλήθος λαών καί παραδόσεων… κι ακόμη χειρότερα, μέσα στο κυρίαρχο ιδεολογικό δόγμα, που συνήθως δεν έχει καμμία σχέση με τις επί μέρους παραδόσεις των λαών που αποτελούν την αυτοκρατορία. (Γιά να μην προξενεί συγκρούσεις.) Τους δε τυχόν αντιρρησίες του κυριάρχου δόγματος (ξέρω ‘γώ Μονοφυσίτες, Βογόμιλοι, εθνικές μειονότητες που παίζουν τον ρόλο αποδιοπομπαίου τράγου, κτλ κτλ κτλ) τους παίρν’ ο διάολος τον πατέρα.
Μιά νέα Ελληνική αυτοκρατορία θα έχει ακριβώς μα ακριβώς την ίδια κατάληξη, δεμπάν’ αποτελείται από Έλληνες 24 καρατίων!!!
(Αυτά καί γιά τους αγράμματους κι ανιστόρητους μαλάκες, που ονειρεύονται «πολυπολιτισμούς» καί μούσλιμζ -καί εισαγόμενους τζιούζ στη Θεσσαλονίκη- μέσα στα ποδάρια μας.)
iii. Η μελλοντική πορεία των Ελλήνων.
Οι αυτοκρατορίες έχουν κι ένα άλλο μειονέκτημα: ωθούν στη στατικότητα. Ωραία, κατακτήσαμε πχ όλη τη Μεσόγειο, βάλαμε τα φλάμπουρά μας να κυματίζουν, καί τέλος. Αφού δεν μας νοιάζει να κατακτήσουμε πχ κι όλη την Αφρική (πολύ ζεστή, ρέ παιδί μου!… κι έχει καί μαύρους! καραλόλ!!!), τώρα καθόοοομαστε.
Με τί αποτέλεσμα, όμως; Αλήθεια, μας αρκεί να κοιτάζουμε απ’ τις ξαπλώστρες μας τα άστρα κάθε βράδυ (ρομαντικό, δε λέω – ειδικά άμα έχεις αγκαλιά καί το σπλάχνο), καί να μην πάμε σ’ αυτά; Έ;
Μία νέα Ελληνική αυτοκρατορία θα είναι καθαρή σπατάλη μυαλού, ενέργειας, …κι αιώνων. Τίποτε άλλο. (Αφού ξέρουμε πού θα καταλήξει. Τι να το παιδεύουμε; ) Όθεν, με βάση μας ένα πανίσχυρο κράτος καί μόνον αυτό, μπορούμε ν’ ατενίσουμε τους συμπαντικούς μας προορισμούς ως έθνος. Οι οποίοι είναι καί οι μόνοι, που έχουν αξία.
Τί να την κάνουμε τη Μεσόγειο; Δεν μας αρκεί! Εμπρός, λοιπόν, γιά τ’ άστρα!
Μιά που τό ‘φερε η κουβέντα, ειρήσθω ότι το πρώτο άστρο, που πρέπει να κατακτήσουμε ως Έλληνες, είναι ο Άρης. Κι όχι απλά να το κατακτήσουμε καί να το κατοικήσουμε, αλλά να εξοντώσουμε αλύπητα όσους αλλοεθνείς τολμήσουν να μπλεχτούν στα ποδάρια μας. Οι λόγοι γιά τέτοια συμπεριφορά είναι προς το παρόν άκρως απόρρητοι, καί δεν θ’ αναπτυχθούν εδώ.
Μή νομίζετε… Τα ιερατεία τους «αυτωνών» τους έχουν ήδη δώσει εντολή να φερθούν ακριβώς έτσι, όπως λέω. (Καί γι’ ακριβώς τους ίδιους λόγους, που γνωρίζω.) Γι’ αυτό καί βλέπετε ενοχλητικού βαθμού πέπλο μυστικότητας σε ό,τι έχει να κάνει με τον πλανήτη Άρη. Αλλά -μόνιμη πεποίθηση του γράφοντος- οι θησαυροί ανήκουν στον νόμιμο κάτοχό τους, κι όχι στον τυχόντα ληστή.
(ε) Φυλετική συνέχεια των Ελλήνων
Το θέμα έχει ξεκαθαριστεί μία καί καλή, από αρκετά εργαστηριακά πορίσματα: φυλετικώς, είμαστε ΑΚΡΙΒΩΣ οι ίδιοι με τους αρχαίους ημών. Καί δε μιλάμε τώρα γιά πρωτογονισμούς δεκαετίας 1950 (πχ κατανομή ομάδων αίματος, κρανιακές μελέτες, κτλ), αλλά γιά dna. Οριστικώς είμαστε οι ίδιοι, καί τέλος.
Πάλι όμως, ως προείπα, τα πάντα παίζονται στην ψυχή του Έλληνα. (Χαίρομαι αφάνταστα, που συμφωνώ απόλυτα με τον Παλαιό στα περί ψυχής.) Η ψυχή του Έλληνα θέλει κατεπειγόντως …συνεργείο καί ρεκτιφιέ. Είναι κατακερματισμένη, φέρει βάρος αιώνων σκλαβιάς / απραξίας / νοοτροπίας πονηρού δούλου, καί γι’ αυτό παρουσιάζει φαινόμενα τρομερής μαλακύνσεως. (Πχ ξεπουλάει ο άλλος το όνομα της Μακεδονίας, ανοίγει τα σύνορα σε στύλ «μπάτε σκύλ’ αλέστε κι αλεστικά μή δίνετε», κι όλοι βρίσκουν …καλά λόγια να πουν στην κηδεία του προδόταρου!!! Αντί να του σκεπάσουν τον τάφο με ραδιενεργό τσιμέντο.)
Μονο που (όσοι έχουμε ακόμη μυαλό στο κεφάλι μας) δεν μπορούμε να πιάσουμε τα ψυχικά κατσαβίδια τώρα, αυτόν τον καιρό, να διορθώσουμε τους στραβούς. Αυτά, λλλάστ γήαρ, που έλεγε κι η μπουμπού στη διαφήμιση. Τώρα, στο «καί τέταρτο», όποιος δεν είναι ήδη έτοιμος από καιρό, απλά την έκατσε.
Δυστυχώς, τα άτομα που δεν έχουν κάνει έστω προσπάθεια να ξαναβρούν την Ελληνική ψυχή τους (το 65% με 70% κατά προσωπική εκτίμηση, λίγο παραπάνω κατά τον Παλαιό), θα μας είναι βάρος στον αγώνα που θα δώσουμε. Ψάχτε τρόπους να τα εξουδετερώσουμε από τώρα, διότι επάνω στη μάχη θα μας γ.μήσουν – με την άχρηστη παρουσία τους καί μόνον. (Δεν θα χρειαστεί να κάνουν τίποτε άλλο. Τί άλλο να κάνει η αντεθνική σαβούρα; Θέλετε να κάνει κι άλλα, πέρα απ’ όσα ήδη έκανε; ) Ήδη μας πηδάνε με το δικαίωμα της ψήφου που έχουν. Τί να σας εξηγώ; Τα βλέπετε τα χαΐρια μας, με τέτοιους ψηφοφόρους – εκτός αν είστε τυφλοί κι ανθέλληνες, σαν αυτούς.
Εκτός αν ελπίζετε σε θαύματα τόσο μαζικής κλίμακας. (Να με συμπαθάτε, αλλά εγώ δέεεννν…)
Παλαιός μου έδωσε μία καλή αφορμή να γράψω μερικά πράγματα ακόμη, εξηγώντας κάποια «σκοτεινά» σημεία των θέσεών μου περί αισυμνητείας. Τα οποία τα έφαγε η βιασύνη. Ή η έλλειψη χρείας ν’ αναπτυχθούν εδώ. Βέβαια, όσα είναι μυστικά, πρέπει καί να παραμείνουν μυστικά. Απλή λογική!Θα στηριχτώ στις δικές του επισημάνσεις, καί θ’ απαντήσω με την ίδια σειρά. (Εννοείται, όχι σε όσα συμφωνούμε!) Εν πάσει περιπτώσει, με το παρόν θα τελειώσω ό,τι έχω να πω επί του θέματος – κι ο λόγος πλέον σε σας. Δεν θα επανέλθω.
Επίσης, υπόσχομαι ότι δεν θα μακρηγορήσω.
Πάμε!
(α) Νόμισμα-Οικονομία
Ο Παλαιός αναφέρθηκε σε πολλά, κυρίως όμως στην (τρέχουσα καί προσεχή μελλοντική) αδυναμία της χώρας να κόψει χρυσό νόμισμα. Σε αντίθεση με μένα, που το πρότεινα.
Στα της Οικονομίας δεν θα ήθελα να επεκταθώ, διότι θα νυχτώσουμε. Γι’ αυτό το περνάω έτσι. Πολλά μπορούν να ειπωθούν καί να γίνουν, πχ καθορισμός σταθερής (δηλ. αμετάβλητης) δυνητικής αξίας ειδών καί -επομένως- ανταλλαγές ειδών. (Πχ αγοράζω ένα στυλό καί πληρώνω με δύο αυγά.) Μπορεί να καταργήσουμε το χρήμα τελείως, μπορεί να τυπώσουμε χαρτάκια (εφ’ όσον υπάρχουν αρκετά ιστορικά παραδείγματα «επαναστατικού» χρήματος)… Μπορεί ό,τι θες. Ιδέες υπάρχουν.
Όμως, όπως προείπα, δεν επεκτείνομαι. Ξεφεύγουμε πάρα πολύ.
Να σημειώσω μονάχα το εξής: επειδή, ως φαίνεται, ενδιαφέρονται κι άλλοι γιά την αισυμνητεία (δέ ‘ν’ κακό αυτό, απεναντίας), τίθεται το θέμα των επαναστατικών κεφαλαίων «κινήσεως». (Που δεν το έθιξα στην προηγούμενη σχετική ανάρτηση.) Όμως, διαφωνώ ούλτρα με τις διατυπωμένες απόψεις του κυρίου Ιφικράτη (εδώ), καί σας λέω πως, ό,τι κάνουμε, θα το κάνουμε με μονάχα τα ρούχα που φοράμε. Τα χρήματα σ’ αυτή τη φάση απλά ξεχάστε τα.
Μπερδεγουέη… Ουδείς έγραψε κάτι σχετικό με την οικονομική πλευρά του 1821. Με την τότε πορεία του χρήματος – καί δεν εννοώ τα μεταγενέστερα δάνεια της αγγλίτσας. Πχ ποιός αγόρασε τόσα καριοφίλια, ώστε να ξεκινήσει ο αγώνας; καί με τί λεφτά; Μήπως ενοχλεί το θέμα, γι’ αυτό θάφτηκε; Λέω, επειδή τα οικονομικά κάποιου διαγράφουν το πρόσωπο αυτό με ακρίβεια ακτινογραφίας. (Κύριε Μάρκο μας; Ενδιαφέρεστε να γράψετε κάτι; Πολύ θα το εκτιμήσω.)
(β) Κάρμα / παλιά λάθη / μοίρα του έθνους μας
Αυτό όντως δεν το ξεκαθάρισα, καί κακώς, διότι εδώ έχουμε ένα …θεματάκι. Μικρό καί χαριτωμένο, σαν ελεφαντάκι! Λόλ!!!
Λοιπόν.
Οι άνθρωποι, όταν προσπαθούν να εκφράσουν την προσωπικότητά τους, να υλοποιήσουν τις επιυμίες τους, διακρίνονται σε δύο κατηγορίες:
- Σε όσους συνυπολογίζουν το περιβάλλον, πριν δράσουν. (Μέσα καί ο γράφων.)
- Καί σ’ όσους δεν υπολογίζουν τίποτε, ορμώντας μπροστά σαν κριάρια.
Αυτό το τελευταίο το «είτε» θα το εξηγήσω.
Ένα πράγμα που μ’ ενοχλεί πολύ άσχημα (κι όχι μονάχα γιά λόγους πεποιθήσεων, αλλά επειδή μπορεί να μπλεχτεί στα ποδάρια μου ακάλεστο), είναι η λατρεία της ωμής δύναμης. Παλιά δουλειά μέν, αλλά σήμερα βλέπεις ακόμη καί διαφημίσεις γιά διάφορες …»σχολές δύναμης», ή ακούς διαφόρους με …αυτοκρατορικό ύφος στα ΜΜΕ ν’ αποφαίνονται τελεσιδίκως ότι: «- Δεν υπάρχει ‘δεν μπορώ’, υπάρχει ‘δεν θέλω’!«
Κορυφαίος εκπρόσωπος των δυναμολάγνων είναι η οργάνωση ΟΤΟ (Ordo Templi Orientis, τάγμα του ανατολικού ναού), δηλαδή μιά τεκτονική στοά της Γερμανίας, που στις αρχές του 20ου αιώνα την μετέτρεψε ο Άλειστερ Κρόουλυ σε κάτι σαν τα μούτρα του. Δηλαδή, σε στοά (καί μετέπειτα αυτόνομη ογάνωση) λατρείας της ωμής δύναμης, ή γιά να το διατυπώσω κάπως λαϊκίστικα, σε σατανιστική στοά χωρίς ηθικούς φραγμούς. Το μόττο τους ήταν το «θέλημα» (Thelema – η δύναμη της θέλησης, παναπεί) καί το ρητό: «- Κάνε ό,τι θες!» (που αργότερα, καί γιά ν’ αποφύγει το κράξιμο, ο Κρόουλυ το συμπλήρωσε ως: «- Κάνε ό,τι θες υπό την αγάπη», ή «υπό τον νόμο» – δεν θυμάμαι καλά) έδινε κι έπαιρνε.
Ο ίδιος ο Κρόουλυ όντως έκανε ό,τι γούσταρε. (Προφανώς γιά να δώσει το καλό παράδειγμα.) Φερ’ ειπείν κατάπινε τα ναρκωτικά με το κιλό καί δεν πάθαινε τίποτε (όντως), μέχρις ότου του έφυγε ένα δόντι έτσι, πλούπ!, κι έπεσε μέσα στο νερό της μπανιέρας του. Οπότε υποθέτω τότε ακριβώς κατάλαβε πόσο μαλάκας ήταν, που υποστήριζε τέτοιες απόψεις. (Τό ‘ξερε κι από πριν, διότι ήταν πανέξυπνος, αλλά πιστεύω πως ήθελε να το τραβήξει όσο πάει με τη δυναμολατρεία, να δεί μέχρι πού θα έφτανε.)
Όσον αφορά εμένα, όμως, αν ακούσω άτομο να μου λέει ιστορίες γιά «δε μπορώ» καί «δε θέλω», στις καλές μου στιγμές θα του ζητήσω χαμογελώντας να μου αποδείξει του λόγου το αληθές, ανεβαίνοντας σε ταράτσα πολυκατοικίας καί σαλτάροντας κάτω. Έ! Εφ’ όσον θέλει να ζήσει μετά την πτώση ακέραιο, κι εφ’ όσον δεν υπάρχει «δεν μπορώ», άρα …μπορεί.
Στις κακές μου, όμως (καί γιά να μή χάνω χρόνο), θα του πώ κατ’ ευθείαν κάτι γιά τον πωπό της μαμάς του.
Καί διατί, καλέ μου αναγνώστη, θα γίνω τόσο αγενής; Ά;
Διότι η δύναμη είναι ένα πολύ επιθυμητό βραβείο… το οποίο όλοι το θέλουν, καί σ’ όλους το τάζουν οι πονηροί. Άρα, με δαύτηνε (τη δύναμη), ακόμη καί με την αόριστη υπόσχεση γι’ απόκτησή της, παίζονται άσχημα παιχνίδια – καί δή, με εμβέλεια ολόκληρης κοινωνίας!!!
Βλέπε πχ Χίτλερ. Μετέτρεψε μιά ολόκληρη κοινωνία σε ρομποτάκια, κι όσο η δύναμη απέδιδε αποτελέσματα (πχ κατάληψη Γαλλίας με το τίποτε), τόσο η κατάσταση χειροτέρευε γιά τα μυαλά των Γερμαναράδων. (Ειρήσθω ότι το σύμβολο του Χίτλερ είναι η σβάστικα της δύναμης, καί δή «σουζαριστή» – δηλ. ενεργοποιημένη όσο δεν πάει άλλο. Το δε μαύρο χρώμα της είναι ευνόητο πως δείχνει μαύρη δύναμη.) Μέχρις ότου άρχισαν οι φάπες, καί τελειωμό δεν είχαν.
(Ειρήσθω, επίσης, ότι σύνδεσμος των ηπαπαραίων -που χρηματοδοτούσαν κι εφοδίαζαν τον Χίτλερ καί πριν, καί κατά τον πόλεμο- με τον Χίτλερ, γιά συνεννοήσεις κτλ, ήταν …το ΟΤΟ κι ο Κρόουλυ προσωπικώς. Διά μέσου Ελβετίας. Ένθα -στην Ελβετία δηλ.- έγινε μέλος του ΟΤΟ κι ο Λένιν, πριν μπεί στο περίφημο «θωρακισμένο τραίνο» καί πάει στην Αγία Πετρούπολη να κάνει …επανάσταση.)
Το κακό είναι ότι, όλ’ αυτά τα σούργελα που ορέγονται δύναμη, συνήθως είναι τελείως βόϊδια. (Βλέπε Γερμανούς προπολεμικώς.) Διότι οι νουνεχείς ΔΕΝ τσιμπάνε. Κι εφ’ όσον αποκτούν (ή απλά ονειρεύονται) δύναμη οι χαζοί, τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά.
Εμείς οι Έλληνες, όμως, αναγνώσθα μου, έχουμε τις ρίζες μας στ’ αρχαία μας μυστήρια. Που λένε ότι ΠΡΩΤΑ κατακτάς τη σοφία, καί ΜΕΤΑ τη δύναμη. Αλλοιώς, αν ο οποιοσδήποτε πονηρός ή βλάξ ανακατέψει τη σειρά, τα πράγματα γίνονται σκατά, με το συμπάθειον. (Κάποτε, καί μάλλον σύντομα, θα σας δώσω ένα σύντομο «εγχειρίδιο χρήστη» γι’ αυτά, ώστε να μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Καί ίσως ν’ αναμιμνησθήτε όσα είχατε μάθει κάποτε.)
Στα πλαίσια αυτά, επομένως, κι εφ’ όσον έχουμε κατακτήσει τη σοφία, πρώτα θα συνεκτιμήσουμε το περιβάλλον μας, καί μετά θα κινηθούμε να κάνουμε το δικό μας. Λαϊκώς πως, ο εχθρός δεν θα μας περιμένει με τον σταυρό στο χέρι. Ούτε θα του πούμε: «- Βάστα, Τούρκε, να γιομίσω!» Οπότε, τώρα δεν θα δείξουμε ούτε ανόητη τόλμη, ούτε τυχοδιωκτισμό, ούτε λατρεία της δύναμης. Α-ΠΑ-ΓΟ-ΡΕΥ-Ο-ΝΤΑΙ. Πρώτα θα δούμε καλά προς τα πού βαδίζουμε (καί με τί …παπούτσια), καί μετά θ’ ακολουθήσει το …τρέξιμο. Πολλώι δε μάλλον που, όπως προείπα, στην ιστορική αυτή στιγμή όποιος χάσει, χάθηκε οριστικώς.
Το περιβάλλον μας, τώρα. Ποιό είναι;
Πρώτοι -κι ίσως μόνοι, χωρίς χρεία δεύτερου- έρχονται οι Συμπαντικοί Νόμοι. Καί σε συλλογικό επίπεδο, καί σε ατομικό. Αλήθεια, σήμερα όλοι πιπιλίζουν τις άειντε γιούργια νεοεποχίτικες ασπιρίνες (διά πάσαν μαλακίαν) περί κάρματος / μετενσάρκωσης / Μάτριξ / κουτουλού, αλλά…
- Ποιός ξέρει στ’ αλήθεια τί ζωές έζησε, με ποιούς ανθρώπους, καί τί βερεσέδια χρωστάει; Ελάχιστοι!
- Ποιός γνωρίζει, τώρα, γιατί εμείς οι Έλληνες από παιδιά των άστρων καταντήσαμε καρπαζοεισπράκτορες; Ποιός, έστω, έχει σκεφτεί πιθανές απαντήσεις; Πάλι ελάχιστοι.
- Καί ποιός ξέρει τί ακριβώς είναι το Μάτριξ, ή τί γίνεται έξω απ’ αυτό, ή πώς ξεφεύγουμε απ’ αυτό, ή αν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό; (Ερωτήματα που ήδη τα έχω διατυπώσει καί μ’ άλλη ευκαιρία.) Ουδείς!
Όχι πως δεν πρέπει να κάνουμε τίποτε, βεβαίως. Ή πως ο γράφων κάθεται αδρανής, ωσάν ξεβράκωτος Ινδός στις όχθες του Γάγγη. Άλλο, όμως, το να δρας όπως κι όταν πρέπει, κι άλλο το να θες να πάρεις κατ’ ευθείαν πανεπιστημιακό πτυχίο, χωρίς κάν να περάσεις απ’ την Α’ Δημοτικού. Ήδη ετούτο εδώ το μπλόγκι σας έχει δώσει πολλές αφορμές να ψάξετε παραπέρα (καί θα συνεχίσει να το κάνει), ώστε κι εσείς σιγά-σιγά ν’ ανακαλύψετε τα -εντός ή εκτός εισαγωγικών- όπλα σας. Κάντε την προεργασία σας, κι όταν έρθει η ώρα της δράσης, εδώ είμαστε.
Πληροφοριακώς, η δική μου προεργασία ήδη έχει αποδώσει καρπούς – κι έπονται κι άλλοι. Αλλά σκεφθήτε πως το έρμο το ανθρώπινο μυαλό έχει όρια στην αφομοιωτική του ταχύτητα, οπότε καί οι χρήσιμες πληροφορίες μού ‘ρχονται με τον ρυθμό ακριβώς που πρέπει. (Μερικές έρχονται καί πιό γρήγορα, αλλά μπαίνουν στη λίστα αναμονής! )
Καί γιά να κλείσω το θέμα, γελάω με κάτι (γραμμένους σε βιβλία, μάλιστα) ισχυρισμούς λειψόμυαλων ανθρώπων, ότι δήθεν οι προπομποί των Ψίψιλων (ονομαστική: οι Ψίψιλοι, γενική: των Ψίψιλων – λόλ!!!) θ’ ανεβούν στον Όλυμπο να πάρουν τα υπερόπλα των προγόνων μας (κάτι «κεφαλές της Μεδούσης» καί κάτι τέτοια) έτσι, μαγκιά να ‘ούμ’, επειδή απλά είναι μάγκες κι ωραίοι! Να μην τους πώ τί ακριβώς …μήκους σημαντικόν θα πάρουν! Λόλ!!! (Βασικά, το εισέπραξαν ήδη. Από τότε που γράφτηκαν αυτές οι μαλακίες, ακόμη τις βρίσκουν τις κεφαλές των Μεδουσών εδώ καί μιά γεμάτη εικοσαετία.)
Αν δεν είναι τα κατάλληλα άτομα, αν δεν έχουν περάσει κάποιες …δοκιμασίες… Αν, τέλος, δεν τά ‘κρυψαν οι ίδιοι κάποτε τα υπερόπλα, γιά να τα ξαναβγάλουν έξω όταν θα ‘ρχόταν πάλι η ώρα, ας μην ελπίζουν. Ο κάθε τυχαίος δεν πρόκειται ν’ ανοίξει τη …θωρακισμένη είσοδο ουδεπώποτε. Πού να χτυπιέται. Μόνο στο σινεμά γίνονται αυτά. Ναί, βέεεεεβαιααααα… Οι πανάρχαιοι πολιτισμοί δεν έλαβαν τα μέτρα τους ν’ αποτρέψουν ανεπιθύμητους εισβολείς στα μυστικά τους, καί περίμεναν με ανοιχτές αγκάλες τον Ιντιάνα Τζόουνς! Βρέ, ούστε λέμε!
Αλλά είπαμε: πρώτα η σοφία, καί μετά η δύναμη. Όμως, η περιφρόνηση της σοφίας είναι ακριβώς το χαρακτηριστικό γνώρισμα των νεο-Ελλήνων. Δυστυχώς. (Είπε κανείς τίποτε γιά το καννιβαλιστικό κάψιμο των σχολικών βιβλίων στις φωτιές τ’ Άη-Γιαννιού; ) Γι’ αυτό καί ως έθνος εισπράττουμε παγίως το …μήκους σημαντικόν εδώ κι εκατό χρόνια. Ξανά δυστυχώς. Καί χαύτουμε «αλήθειες εξ αποκαλύψεως», κάνοντας πλούσιον τον κάθε παπάρα, που τολμάει να πιάνει στο στόμα του τέτοια θέματα. (Τρίς αλοί, ενθάδε!…)
Συνοψίζω: πρώτα η άριστη εκτίμηση των παγκοσμίων δεδομένων, καί μετά οι όποιες κινήσεις μας. Βέβαια, όσες κινήσεις είναι ήδη εφικτές, πρέπει να γίνουν. Καί κακώς, αν δεν γίνονται. (Πχ γκρέμισμα των χρηματιστηρίων παγκοσμίως από χάκερς δικούς μας. Όταν θα τα γκρεμίσουν οι Ρότσιλντς, θα είναι αργά. Θα έχουν καθορίσει -γι’ ακόμη μία φορά…- αυτοί τους κανόνες του παιχνιδιού, κι όχι εμείς. Όπως το 1929, που αγόρασαν μπίρ παρά ένα σωρό επιχειρήσεις καί βιομηχανίες, που δεν τους ανήκαν.)
(γ) Μετενσάρκωση
Το αν ξαναρχόμαστε στη ζωή με τη θέλησή μας (επειδή ήδη έχουμε κατακτήσει τη θέωση), ή όχι, είναι κάτι που νομίζω δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το τί θα κάνουμε γιά την Ελλάδα. Γιά να σας φύγει η περιέργεια, πάντως, ο γράφων ακόμη δεν είναι σε θέση να ζητήσει φορτικώς απ’ τον Πανάγαθο Θεό τή μετενσάρκωση που γουστάρει. (Την ξάπλα στην Πολυνησία, ως είπαμε. Με όμορφες γκόμενες να παρέχουν διαφόρων ειδών …υπηρεσίες! Λόλ!!!) Είμαι μισο-καταδικασμένος να επαναλαμβάνω γι’ ακόμη μία ζωή διάφορα νοητικά σχήματα… αλλά μερικά από δαύτα είναι χρήσιμα γιά τη χώρα. Καί θα επαναληφθούν!
(δ) Γιά ποιά Ελλάδα;
Δεν ξεγλιστράω από το θέμα. Το αντιμετωπίζω ευθέως. (Κακώς που δεν το ανέπτυξα, αλλά έπρεπε να πω τα βασικά …τηλεγραφικώς.)
Εμένα όραμά μου είναι μιά Ελλάδα άψογη από κάθε άποψη. Μιά Ελλάδα-διαμάντι. Με αρχαία, πανάρχαια, αλλά καί νέα στοιχεία. (Δεν μπορεί να μείνει στατική, περιφρονώντας τους σημερινούς καιρούς. Ό,τι στατικό, σήπεται καί πεθαίνει.) Μιά Ελλάδα, όμως, εντοπισμένη στον ελαφρώς ευρύτερο Ελλαδικό χώρο, ήτοι Ελλάδα-Μ. Ασία (κι όχι στον βαρέως ευρύτερο – πχ Μεσόγειος), σε κράτος απόρθητο από κάθε άποψη.
Γιά τρείς λόγους – αλληλοπλεκόμενους:
- Γιά τη θεωρία της σταγόνας μελανιού.
- Γιά τη νομοτελειακή κατάληξη των αυτοκρατοριών.
- Καί γιά τη μελλοντική πορεία των Ελλήνων σε πλήρως πλανητικά καί εξωπλανητικά επίπεδα.
i. Η σταγόνα της μελάνης.
Πρόκειται γιά το εξής (αρκετά γνωστό) παράδειγμα: Έχουμε μία σταγόνα (ας πούμε) μαύρης μελάνης. Τη βλέπουμε, την καταλαβαίνουμε, καταλαβαίνουμε πως αν πέσει στα ρούχα μας, θα τα κάνει …πωπό. Οκέϋ; Οκέϋ.
Τώρα, πετάμε αυτή τη σταγόνα μαύρης μελάνης σ’ ένα ποτήρι νερό. Το νερό θα ψιλομαυρίσει, αλλά όχι στον χρωματικό τόνο της αρχικής σταγόνας. Η δε σταγόνα χημικώς εξακολουθεί να είναι σταγόνα, στη συγκεκριμένη ποσότητα συγκεκριμένης μάζας, καί στον συγκεκριμένο αριθμό μορίων. Αλλά κάτι άλλαξε. Σωστά; Σωστά.
Λοιπόν, όπου βλέπετε «σταγόνα μαύρης μελάνης», βάλτε τις λέξεις «Ελλάδα», «Ελληνικότητα», «Ελληνισμός». Δεν νομίζω να θέλετε επεξήγηση γιά τα περαιτέρω.
Βλέπετε, πχ κι οι γνήσιοι Μασσαλιώτες είναι απόγονοι των Φωκαέων, αλλά η σχέση τους με την Ελλάδα είναι φολκλορική, καί τίποτε πέραν αυτού. Γιορτές καί πανηγύρια μιά φορά το χρόνο, αλλά άμα μας την πέσουν οι Τουρκαλάδες, σιγά μη βοηθήσουν.
ii. Η κατάληξη των αυτοκρατοριών.
‘Οποιος ξέρει Ιστορία, τα ξέρει πριν τα πω. Άνοδος, ακμή, παρακμή/διασπάσεις, τέλος. Καί αδυναμία αποτελεσματικής διοίκησης σε κάτι τόσο μεγάλο, που νομοτελειακά φέρνει τη διάσπαση καί την αρχή του τέλους. Από Χετταίους καί Μεγαλέξανδρο, μέχρι Βυζάντιο, Αυστροουγγαρία, αγγλίτσα. Ακριβώς τα ίδια σκατά όλες τους – με το μπαρδόν.
Το δε άτομο χάνεται, «αποπροσωποποιείται» μέσα σ’ ένα πλήθος λαών καί παραδόσεων… κι ακόμη χειρότερα, μέσα στο κυρίαρχο ιδεολογικό δόγμα, που συνήθως δεν έχει καμμία σχέση με τις επί μέρους παραδόσεις των λαών που αποτελούν την αυτοκρατορία. (Γιά να μην προξενεί συγκρούσεις.) Τους δε τυχόν αντιρρησίες του κυριάρχου δόγματος (ξέρω ‘γώ Μονοφυσίτες, Βογόμιλοι, εθνικές μειονότητες που παίζουν τον ρόλο αποδιοπομπαίου τράγου, κτλ κτλ κτλ) τους παίρν’ ο διάολος τον πατέρα.
Μιά νέα Ελληνική αυτοκρατορία θα έχει ακριβώς μα ακριβώς την ίδια κατάληξη, δεμπάν’ αποτελείται από Έλληνες 24 καρατίων!!!
(Αυτά καί γιά τους αγράμματους κι ανιστόρητους μαλάκες, που ονειρεύονται «πολυπολιτισμούς» καί μούσλιμζ -καί εισαγόμενους τζιούζ στη Θεσσαλονίκη- μέσα στα ποδάρια μας.)
iii. Η μελλοντική πορεία των Ελλήνων.
Οι αυτοκρατορίες έχουν κι ένα άλλο μειονέκτημα: ωθούν στη στατικότητα. Ωραία, κατακτήσαμε πχ όλη τη Μεσόγειο, βάλαμε τα φλάμπουρά μας να κυματίζουν, καί τέλος. Αφού δεν μας νοιάζει να κατακτήσουμε πχ κι όλη την Αφρική (πολύ ζεστή, ρέ παιδί μου!… κι έχει καί μαύρους! καραλόλ!!!), τώρα καθόοοομαστε.
Με τί αποτέλεσμα, όμως; Αλήθεια, μας αρκεί να κοιτάζουμε απ’ τις ξαπλώστρες μας τα άστρα κάθε βράδυ (ρομαντικό, δε λέω – ειδικά άμα έχεις αγκαλιά καί το σπλάχνο), καί να μην πάμε σ’ αυτά; Έ;
Μία νέα Ελληνική αυτοκρατορία θα είναι καθαρή σπατάλη μυαλού, ενέργειας, …κι αιώνων. Τίποτε άλλο. (Αφού ξέρουμε πού θα καταλήξει. Τι να το παιδεύουμε; ) Όθεν, με βάση μας ένα πανίσχυρο κράτος καί μόνον αυτό, μπορούμε ν’ ατενίσουμε τους συμπαντικούς μας προορισμούς ως έθνος. Οι οποίοι είναι καί οι μόνοι, που έχουν αξία.
Τί να την κάνουμε τη Μεσόγειο; Δεν μας αρκεί! Εμπρός, λοιπόν, γιά τ’ άστρα!
Μιά που τό ‘φερε η κουβέντα, ειρήσθω ότι το πρώτο άστρο, που πρέπει να κατακτήσουμε ως Έλληνες, είναι ο Άρης. Κι όχι απλά να το κατακτήσουμε καί να το κατοικήσουμε, αλλά να εξοντώσουμε αλύπητα όσους αλλοεθνείς τολμήσουν να μπλεχτούν στα ποδάρια μας. Οι λόγοι γιά τέτοια συμπεριφορά είναι προς το παρόν άκρως απόρρητοι, καί δεν θ’ αναπτυχθούν εδώ.
Μή νομίζετε… Τα ιερατεία τους «αυτωνών» τους έχουν ήδη δώσει εντολή να φερθούν ακριβώς έτσι, όπως λέω. (Καί γι’ ακριβώς τους ίδιους λόγους, που γνωρίζω.) Γι’ αυτό καί βλέπετε ενοχλητικού βαθμού πέπλο μυστικότητας σε ό,τι έχει να κάνει με τον πλανήτη Άρη. Αλλά -μόνιμη πεποίθηση του γράφοντος- οι θησαυροί ανήκουν στον νόμιμο κάτοχό τους, κι όχι στον τυχόντα ληστή.
(ε) Φυλετική συνέχεια των Ελλήνων
Το θέμα έχει ξεκαθαριστεί μία καί καλή, από αρκετά εργαστηριακά πορίσματα: φυλετικώς, είμαστε ΑΚΡΙΒΩΣ οι ίδιοι με τους αρχαίους ημών. Καί δε μιλάμε τώρα γιά πρωτογονισμούς δεκαετίας 1950 (πχ κατανομή ομάδων αίματος, κρανιακές μελέτες, κτλ), αλλά γιά dna. Οριστικώς είμαστε οι ίδιοι, καί τέλος.
Πάλι όμως, ως προείπα, τα πάντα παίζονται στην ψυχή του Έλληνα. (Χαίρομαι αφάνταστα, που συμφωνώ απόλυτα με τον Παλαιό στα περί ψυχής.) Η ψυχή του Έλληνα θέλει κατεπειγόντως …συνεργείο καί ρεκτιφιέ. Είναι κατακερματισμένη, φέρει βάρος αιώνων σκλαβιάς / απραξίας / νοοτροπίας πονηρού δούλου, καί γι’ αυτό παρουσιάζει φαινόμενα τρομερής μαλακύνσεως. (Πχ ξεπουλάει ο άλλος το όνομα της Μακεδονίας, ανοίγει τα σύνορα σε στύλ «μπάτε σκύλ’ αλέστε κι αλεστικά μή δίνετε», κι όλοι βρίσκουν …καλά λόγια να πουν στην κηδεία του προδόταρου!!! Αντί να του σκεπάσουν τον τάφο με ραδιενεργό τσιμέντο.)
Μονο που (όσοι έχουμε ακόμη μυαλό στο κεφάλι μας) δεν μπορούμε να πιάσουμε τα ψυχικά κατσαβίδια τώρα, αυτόν τον καιρό, να διορθώσουμε τους στραβούς. Αυτά, λλλάστ γήαρ, που έλεγε κι η μπουμπού στη διαφήμιση. Τώρα, στο «καί τέταρτο», όποιος δεν είναι ήδη έτοιμος από καιρό, απλά την έκατσε.
Δυστυχώς, τα άτομα που δεν έχουν κάνει έστω προσπάθεια να ξαναβρούν την Ελληνική ψυχή τους (το 65% με 70% κατά προσωπική εκτίμηση, λίγο παραπάνω κατά τον Παλαιό), θα μας είναι βάρος στον αγώνα που θα δώσουμε. Ψάχτε τρόπους να τα εξουδετερώσουμε από τώρα, διότι επάνω στη μάχη θα μας γ.μήσουν – με την άχρηστη παρουσία τους καί μόνον. (Δεν θα χρειαστεί να κάνουν τίποτε άλλο. Τί άλλο να κάνει η αντεθνική σαβούρα; Θέλετε να κάνει κι άλλα, πέρα απ’ όσα ήδη έκανε; ) Ήδη μας πηδάνε με το δικαίωμα της ψήφου που έχουν. Τί να σας εξηγώ; Τα βλέπετε τα χαΐρια μας, με τέτοιους ψηφοφόρους – εκτός αν είστε τυφλοί κι ανθέλληνες, σαν αυτούς.
Εκτός αν ελπίζετε σε θαύματα τόσο μαζικής κλίμακας. (Να με συμπαθάτε, αλλά εγώ δέεεννν…)
https://ergdhmerg.wordpress.com/(συνεχίζεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου