ΑΦ-ΑΙΡΕΤΙΚΑ.....

Αφ-αιρετικά
Γράφει ο

  Γιώργος

[ Ακέφαλοι οι λέοντες κι η πόλη λεηλατημένη...Sic transit gloria mundi!]
Λένε πως, το μεγαλύτερο αμάρτημα του ανθρώπου ( απέναντι στη φύση που τον γέννησε ), είναι να πεθάνει απαίδευτος και αγράμματος. Απαίδευτος από κάθε είδος εκπαίδευσης μέχρι και κοινωνικής ή πολιτισμικής ή και οικογενειακής ακόμη και αγράμματος από στέρηση παιδείας και ακόμη χειρότερα από αναπαραγωγή κατεστημένης ή περιχαρακωμένης γνώσης.

Προσωπικά θεωρώ ...ufo όποιον δεν παραδέχεται την ύπαρξη εξωγήϊνων, ήτοι απέχει παρασάγγας από φυσική και μαθηματικά. Αλλά το θέμα δεν είναι εκεί. Είναι στο εάν και κατά πόσο οι ευρείες μάζες των χωρών του πολιτισμένου δυτικού κόσμου τουλάχιστον, κατέχουν ένα ποσοστό γνώσης ικανό να οδηγήσει σύντομα την ανθρωπότητα σε ένα καλύτερο πλανητικό αύριο.

Οι αμφιβολίες και οι ενδοιασμοί είναι μεγάλοι και ενέχουν μια γεύση συνομωσιολογίας καθότι πολλά τα ανεξήγητα σε όλους τους πολιτισμούς από τα βάθη του χρόνου έως και σήμερα. Βέβαια απέναντι σε όλα αυτά υπάρχει η συλλογική μνήμη, η συλλογική γνώση που πλέον καταχωρείται στο net και τελευταία ακούγεται όλο και περισσότερο αυτό που λέμε συλλογική συνείδηση ή συνειδητότητα, ως ικανότητα ενός συλλογικού συνειδέναι.

Δεν θα τα αναλύσουμε, αλλά θα επισημάνουμε πως η αποστέρηση γνώσης με οιονδήποτε τρόπο σε οποιονδήποτε πολίτη του δυτικού κόσμου συνιστά θεμελιώδη αμφισβήτηση της ίδιας της δημοκρατίας του. Κι αφού το net αποτελεί πλέον τη Νέμεση της πληροφορίας απέναντι στη λήθη του χρόνου, θα έπρεπε η απρόσκοπτη πρόσβαση σε αυτό να είναι στοιχειώδες μέλημα κάθε σύγχρονης δημοκρατικής χώρας. Θαρρούμε πως συν τω χρόνω θα γίνει φυσιολογικά ( παρά τις όποιες προσπάθειες ελέγχου και χειραγώγησής του που ήδη συμβαίνουν) και θα σταθούμε στο αποτέλεσμα.

Το αποτέλεσμα λοιπόν της πληροφόρησης κυριολεκτικά (ως πληρότητα) της συγκεντρωμένης ανθρώπινης γνώσης αντιμετωπίζει δύο ενδεχόμενα :

α) το ενδεχόμενο της σύγχυσης που θα πιστεύει πως ο Καραϊσκάκης είναι γήπεδο του Ολυμπιακού ή

β) το ενδεχόμενο της επί-γνωσης που θα πιστεύει ορθά πως ήταν ο περίφημος γιός της καλογριάς

και αντίστοιχα σε επίπεδο συνειδητότητας:

α) αν το λιοντάρι στην οθόνη δεν προφτάσει την αντιλόπη θα πιστεύει πως τη γλίτωσε η φουκαριάρα η αντιλόπη και

β) το καημένο το λιοντάρι θα πεθάνει απ’ την πείνα

Η διαφορά ανάμεσα στα παραδείγματα είναι τεράστια και υποδηλώνει πως ακόμη κι αν κατακτηθεί η γνώση οφείλει να γίνει κτήμα μας και επίγνωση των πραγμάτων, ώστε να κινητοποιήσει τη συνείδηση προς τη σωστή κατεύθυνση πέρα και πάνω όχι μόνο από τη λογική, αλλά και από το συναίσθημα που είναι η ανώτατη αίσθηση του ανθρώπου…

Θα φτάσουμε δηλαδή σε ένα σημείο όπου η συνείδησή μας θα ακολουθεί τον διττό φυσικό κανόνα της συνύπαρξης της τάξης με το χάος, αναβαθμίζοντάς την έτσι ως φυσική συνειδητότητα και όχι ως ψευδοπνευματική όπως ισχυρίζονται στο net διάφορες παραθρησκευτικές ομάδες και κερκίδες.

Κι αυτό είναι φυσιο-λογικό. Γιατί πέρα από την έως τώρα παρατήρηση των φυσικών φαινομένων του συλλογικού πολιτισμού μας, θα έχουμε τη δυνατότητα της μέθεξης και ενδεχομένως και της επικοινωνίας με τον φυσικό ή συμπαντικό Νού τουλάχιστον κατά το ποσοστό της διατεταγμένης και εκδηλούμενης και πάντοτε σχετικής πραγματικότητας.

Φυσικά ο δρόμος μιας ''επαφής'' παραμένει μακρύς για όποιον μπορεί να εννοήσει την έννοια και το μέγεθος της πραγματικότητας ακόμη και πέραν του εκδηλούμενου γίγνεσθαι. 

Τα παραπάνω βέβαια είναι ψιλά γράμματα που προσπαθούμε να περιγράψουμε με απλά λόγια, μήπως και γλιτώσει η συλλογική απαίδευτη συνείδηση από τις παγίδες των ψευδοπροφητειών και των κάθε είδους ιερατείων που κατακλύζουν το διαδίκτυο με μια σειρά από κωμικοτραγικές τοποθετήσεις – παγίδες, με σκοπό τους οπαδούς και τα καμένα μυαλά που χρειάζονται για να επιβιώσουν ως παραεξουσίες στο σύγχρονο αύριο… 

Στα πλαίσια της παραθρησκευτικής τους επίδειξης κωμικοτραγικών γνώσεων συγκαταλέγουν και φτηνή ουφολογία, προσπαθώντας με τη φαιδρότητα του θέματος να αποτρέψουν το ενδιαφέρον της ανθρωπότητας για μια πιο σοβαρή  ματιά έξω και πέρα απ’ τον πλανήτη, κίνηση που a priori θα αμφισβητεί θεσμούς και παραδόσεις χιλιετιών…

Κι ακριβώς εδώ επανέρχεται το θέμα της δημοκρατικής τάξης. Πρέπει ή όχι η ανθρωπότητα να δει ανεμπόδιστα από δογματισμούς τη γειτονιά του γαλαξία της καταρχήν? Πρέπει ή όχι να προετοιμαστεί για ότι δει το νέο τηλεσκόπιο του διεθνούς διαστημικού σταθμού που πρόσφατα στάλθηκε σε τροχιά?

Η μήπως τελικά και οι σύγχρονες δημοκρατίες μας - όπως πάντα άλλωστε -υποχωρούσαν στον δομικό κανόνα της εξουσίας που ορίζει πως αυτή εκτελείται από ελάχιστους και εν γένει εκλεκτούς?

Τελικά το αύριο μιας επί-γνωσης, μιας συνειδητότητας ή ακόμη και μιας επαφής τρίτου (ή άλλου) τύπου αφορά την ανθρωπότητα των 7 δις πληθυσμού ή μια τάξη εκλεκτών και μυημένων?  Και αν συμβαίνει το τελευταίο, τότε ποια θα είναι η μοίρα του υπολοίπου της αφαίρεσης? Μήπως η ίδια η αφαίρεση?   http://kamararc.blogspot.gr/