Ο Όμηρος …αλλοιώς
χετε παρατηρήσει κάτι; πως, στον καιρό της κρίσης, ελάχιστοι συμπατριώτες μας έχουν όρεξη να τραγουδήσουν. Εξαιρούνται όσοι τραγουδάνε επαγγελματικά, αλλά κάτι τέτοια ψεύτικα, με τεχνητή ώθηση «γλέντια» (στα σκυλάδικα – καί κάθε μέρα από τηλεοράσεως) εμένα μ’ αφήνουν παγερά αδιάφορο.
Εξαίρεση αποτελεί καί ο γράφων, αλλά ο γράφων ουδόλως μπορεί να θεωρηθεί κανονικό (από μυαλά) άτομο.
Κι όμως!… το τραγούδι κάνει θαύματα! Γιατρεύει πληγές ψυχικές (δεν είναι τυχαίο που ο Απόλλων είναι θεός καί της Ιατρικής καί της Μουσικής), καί κερδίζει μάχες καί πολέμους! (Θυμηθήτε τον Τυρταίο. Ή την πρόσφατη Σοφία Βέμπο.)
Αλλά δεν τραγουδάει κανείς. Πλέον.
Φαίνεται πως αυτή η (εντελώς τεχνητή, μαϊμούδικη) κωλο-«κρίση» επέφερε τόσο βαθύ χτύπημα στον ψυχισμό των Ελλήνων, που συλλογικώς ξεχάσαμε να τραγουδάμε καί να εμψυχωνόμαστε από τα τραγούδια.
Κι όμως!… Τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, μας χρειάζεται το τραγούδι. Καί κυρίως το επικό. Όλοι λένε «- Να σηκωθούμε απ’ τους καναπέδες!», «- Να επαναστατήσουμε!», καί διάφορα άλλα τέτοια, αλλά εγώ θα προσθέσω -δίκην Αυλωνίτη– το «- Ππππού πππάτε, ρέ; Ππππού πππάτε;»
Πού πάτε χωρίς τραγούδι;
Τραγούδι; Ναί. Αλλά όχι όποιο-όποιο.
Τί το καλύτερο γιά την κατάστασή μας, από την εποποιϊα του Αχιλλέα καί του Αίαντα καί τόσων άλλων παλληκαριών;
Υπάρχει, όμως, ένα μικρό -χμ- προβληματάκι. Ο Όμηρος είναι γνωστός ως κείμενο, αλλά άγνωστος ως μουσική. Αφήνω κατά μέρος τους παλαιούς (χριστιανικούς) αιώνες, με τα τόσα «χαμένα» γραπτά, κι επικεντρώνομαι στους 2-3 τελευταίους, όπου -τουλάχιστον εις τας Ευρώπας- η γνώση συστηματοποιείται (με πανεπιστήμια, κτλ). Μά, καλά! Τόσοι καί τόσοι παγκοσμίως θαυμάζουν τον Όμηρο, αλλά κανένας δεν δοκίμασε ν’ αναστήσει τη μουσική του; Ούτε ένας, μωρέ; Ούτε ένας, που τα πτυχία μουσικής καί μουσικολογίας πέφτουν βροχηδόν;
Έχω πεί στο παρελθόν ότι, εφ’ όσον τα μέτρα (η «ρυθμική αγωγή») του Ομήρου είναι ίδια με τα σημερινά της ρόκ μουσικής, είναι μάλλον εύκολο να δοκιμάσει κάποιος μελοποίηση.
Καί, νομίζω, γνωρίζω τα κατάλληλα άτομα!
Ως μουσικόφιλος (των ωραίων κάθε μουσικού είδους), παρακολουθούσα καί παρακολουθώ -όσο γίνεται- το μουσικό γίγνεσθαι. Μία από τις (σχετικά πρόσφατες) πηγές μου, λοιπόν, είναι το ιστολόγιο του Μανώλη Νταλούκα. Ωραίος τύπος ο Νταλούκας! Κάποτε είχε γράψει το περίφημο, ότι οφείλουμε να συγχωρούμε χριστιανικώς τους εχθρούς μας, αλλά αφού πρώτα τους δούμε κρεμασμένους! Δηλαδή να συγχωρούμε μέν, αλλά όχι νωρίτερα απ’ ό,τι πρέπει! Καρα-λόλ!!! Κάπως σαν τον Ηλάϊ Γουάλας (ο «άσχημος» στο «Ο καλός, ο κακός, κι ο άσχημος«), που πρώτα καθάριζε τους αντίπαλους πιστολάδες, καί μετά έκανε τον σταυρό του σαν καλός καθολικός γιά το ….συχώριο!
Το συγκεκριμένο ιστολόγιο έχει κι αμέτρητα τραγούδια σε μορφή πολυμέσων, ώστε να σχηματίσετε τη δική σας ιδέα περί των ακουσμάτων – σε αντίθεση με τις μουσικοκριτικές εκ του μακρόθεν, όπου προσπαθείς να μαντέψεις από γραπτή περιγραφή τί είναι καί τί δεν είναι ένα μουσικό κομμάτι.
Εκεί, λοιπόν, ξαναβρήκα κάποιες παλιές αγάπες, όπως τους «Σώκρατες ντράνκ δε κώνιουμ». Καθαροί ροκάδες, των οποίων η μουσική εμπεριέχει πολλά στοιχεία της πεντατονίας της Ηπείρου. (Φυσικώι τώι λόγωι… το μπλούζ, ένα από τα θεμέλια της ρόκ, είναι επίσης πεντατονικό.) Τους είχα ακούσει κάποτε στο περίφημο «Κύτταρο», να παίζουν έναν σκάρο του Χαλκιά. (Άααααλλη φάση!… Η ρόκ ηλεκτρική κιθάρα όντως βγάζει όλη τη δύναμη του σκάρου. Το κλαρίνο είναι παιδική κουδουνίστρα μπροστά της.)
Κι όχι μόνο της πεντατονίας. Εδώ πχ, υπάρχουν τέσσερα ενωμένα κομμάτια των «Σώκρατες», εκ των οποίων η εισαγωγή του δεύτερου θυμίζει πολύ έντονα έναν παραδοσιακό Ελληνικό χορό «ροκοποιημένο» – αν δεν κάνω λάθος, που χορεύεται αντικρυστά με τα χέρια στη μέση… μάλλον γιά νησιώτικο μπάλλο πρόκειται. (Συγχωρέστε με, αλλά όσο σχετικός είμαι με λογοτεχνία καί μουσική, άλλο τόσο άσχετος είμαι από χορούς.)
Λοιπόν, στο ψητό: είμαι σχεδόν σίγουρος πως βρήκα τα κατάλληλα άτομα, γιά την εκ νέου μελοποίηση του Ομήρου στην εποχή μας!!!
Το μόνο κακό είναι (απ’ όσα μαθαίνω) πως ένας εκ των μελών των -ακόμη παραγωγικών καί δραστηρίων- «Σώκρατες», ο Αντώνης Τουρκογιώργης, ασθενεί εδώ καί κάτι χρόνια. Καί δυστυχώς, σε σημείο να μη μπορεί να μπεί στο στούντιο γιά ηχογράφηση.
Τώρα, βέβαια, υπάρχει κι η αντίθετη άποψη: κάτι τρελλοί -πιό τρελλοί από μένα- θεωρούν την ασθένεια (καί δη τη μακροχρόνια) …ευλογία. Νά, ας πούμε κάτι καλόγεροι στα γεράματα λέγανε ότι: «- …Έστειλε ο Θεός τον ευλογημένο καρκίνο!» (αλήθεια σας λέω, τό ‘πανε!), ο δε καταντίπ παλαβός Γκουρτζίεφ (προφανώς με το ίδιο κίνητρο) όρμησε από μόνος του μέσα σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας, καί -φυσικά! τί περιμένατε, δηλαδή; – τον πάτησε αυτοκίνητο. (Δες φάτσα στον σύνδεσμο, να καταλάβεις.)
Τέλος πάντων… περί ορέξεως… Να με συμπαθάνε οι κάθε ειδους μύστες, αλλά έχω καταντίπ αντίθετη θεώρηση των πραγμάτων. Βλέπετε, οι γιατροί είναι μιά χαρά παιδιά. Καί χαβαλέ κάνουν, κι ανέκδοτα λένε, καί γιά παρέα καλοί είναι, κι απ’ όλα. Αλλά όλ’ αυτά εκτός υπηρεσίας, να εξηγούμαστε. Άμα κάνουν, όμως, πως φοράνε την ιατρική ρόμπα… ώχ μάναμ’!…
Βέβαια, επειδή τα γεγονότα στη ζωή μας είναι -στο μέγιστο ποσοστό τους- αλληλένδετα, υπάρχει μία μικρή πιθανότης η όλη αυτή ασχημούτσικη ιστορία να έχει ως σκοπό το να εστιάσει ο μουσικός μας την προσοχή του στα Έπη – πράγμα που, ίσως, να μην έκανε υπό άλλες συνθήκες. Ίσως να περιμένει η Ελλάδα να βγεί ένα αριστούργημα, που δεν θα έβγαινε …φυσιολογικώς πως.
Όμως, όπως καί νά ‘χουν τα πράγματα, το παρόν ιστολόγιο, πιστό στις αρχές του (κάτω οι γιατροί!… ως γιατροί! Λόλ!!!), εύχεται από καρδιάς ταχύτατη ανάρρωση στον Αντώνη Τουρκογιώργη, κι εύχεται παρομοίως να ξαναδεί / ξανακούσει τους «Σώκρατες» ενωμένους, ώστε να έχουμε την ευτυχία ν’ ακούσουμε τον Όμηρο μελοποιημένον εκ νέου…
…καί να τον τραγουδήσουμε!
Υγ: Παίδες, αν τον γνωρίζει κανείς τον Τουρκογιώργη, μπορείτε να του μεταφέρετε τις σοφίες μου; Καί να του πάτε καί καμιά Ιλιάδα – σε μικρό σχήμα, εύχρηστο.
Υγ 2: Επάνω στη μουσική του «Satisfaction»:
…επεί Τροίης
ιερόοοννν
πτολιέθροοοοννν
έπερ-σέεενννν
(‘ντάξ’, Οδύσσεια αυτό, αλλά δεν μας χαλάει! :-) )
And he tried
and he tried
and he trieeeeed
(αυτό αμετάφραστο, αλλά πάλι δεν μας χαλάει! :-) )
Χό Μήνιν άειδεεεε, γιέ γιέ γιέ!!!
Πώς τό ‘πε ο Νιόνιος; «…Γιά να σμίξουν παλιές κι αναμμένες τροχιές με το ρόκ του μέλλοντός μας…»
Αφιερωμένα σ’ όλους μας.
Υγ 3: Παραλίγο να το ξεχάσω – κι είναι άκρως σημαντικό.
Εφ’ όσον οι αρχαίοι ημών συνέδεαν τον λόγο οπωσδήποτε με μουσική, κι εφ’ όσον ο Όμηρος έχει στοιχεία από κάθε Ελληνική διάλεκτο, τότε οι κατάλληλοι μουσικοί γιά να δοκιμάσουν εκ νέου μελοποίηση είναι σαφώς οι «Σώκρατες»… αφού «τό ‘χουν» με όλες τις μορφές της δημοτικής μας μουσικής. Έτσι, πρόχειρα, μπορώ να πω ότι στα αιολο-δωρικά στοιχεία του ομηρικού λόγου κολλάει η πεντατονία, καί στα ιωνικά κολλάει ο νησιώτικος μπάλλος, που λέγαμε πριν.
Γιά να δούμε…
χετε παρατηρήσει κάτι; πως, στον καιρό της κρίσης, ελάχιστοι συμπατριώτες μας έχουν όρεξη να τραγουδήσουν. Εξαιρούνται όσοι τραγουδάνε επαγγελματικά, αλλά κάτι τέτοια ψεύτικα, με τεχνητή ώθηση «γλέντια» (στα σκυλάδικα – καί κάθε μέρα από τηλεοράσεως) εμένα μ’ αφήνουν παγερά αδιάφορο.Εξαίρεση αποτελεί καί ο γράφων, αλλά ο γράφων ουδόλως μπορεί να θεωρηθεί κανονικό (από μυαλά) άτομο.
Κι όμως!… το τραγούδι κάνει θαύματα! Γιατρεύει πληγές ψυχικές (δεν είναι τυχαίο που ο Απόλλων είναι θεός καί της Ιατρικής καί της Μουσικής), καί κερδίζει μάχες καί πολέμους! (Θυμηθήτε τον Τυρταίο. Ή την πρόσφατη Σοφία Βέμπο.)
Αλλά δεν τραγουδάει κανείς. Πλέον.
Φαίνεται πως αυτή η (εντελώς τεχνητή, μαϊμούδικη) κωλο-«κρίση» επέφερε τόσο βαθύ χτύπημα στον ψυχισμό των Ελλήνων, που συλλογικώς ξεχάσαμε να τραγουδάμε καί να εμψυχωνόμαστε από τα τραγούδια.
Κι όμως!… Τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, μας χρειάζεται το τραγούδι. Καί κυρίως το επικό. Όλοι λένε «- Να σηκωθούμε απ’ τους καναπέδες!», «- Να επαναστατήσουμε!», καί διάφορα άλλα τέτοια, αλλά εγώ θα προσθέσω -δίκην Αυλωνίτη– το «- Ππππού πππάτε, ρέ; Ππππού πππάτε;»
Πού πάτε χωρίς τραγούδι;
Τραγούδι; Ναί. Αλλά όχι όποιο-όποιο.
Τί το καλύτερο γιά την κατάστασή μας, από την εποποιϊα του Αχιλλέα καί του Αίαντα καί τόσων άλλων παλληκαριών;
Υπάρχει, όμως, ένα μικρό -χμ- προβληματάκι. Ο Όμηρος είναι γνωστός ως κείμενο, αλλά άγνωστος ως μουσική. Αφήνω κατά μέρος τους παλαιούς (χριστιανικούς) αιώνες, με τα τόσα «χαμένα» γραπτά, κι επικεντρώνομαι στους 2-3 τελευταίους, όπου -τουλάχιστον εις τας Ευρώπας- η γνώση συστηματοποιείται (με πανεπιστήμια, κτλ). Μά, καλά! Τόσοι καί τόσοι παγκοσμίως θαυμάζουν τον Όμηρο, αλλά κανένας δεν δοκίμασε ν’ αναστήσει τη μουσική του; Ούτε ένας, μωρέ; Ούτε ένας, που τα πτυχία μουσικής καί μουσικολογίας πέφτουν βροχηδόν;
Έχω πεί στο παρελθόν ότι, εφ’ όσον τα μέτρα (η «ρυθμική αγωγή») του Ομήρου είναι ίδια με τα σημερινά της ρόκ μουσικής, είναι μάλλον εύκολο να δοκιμάσει κάποιος μελοποίηση.
Καί, νομίζω, γνωρίζω τα κατάλληλα άτομα!
Ως μουσικόφιλος (των ωραίων κάθε μουσικού είδους), παρακολουθούσα καί παρακολουθώ -όσο γίνεται- το μουσικό γίγνεσθαι. Μία από τις (σχετικά πρόσφατες) πηγές μου, λοιπόν, είναι το ιστολόγιο του Μανώλη Νταλούκα. Ωραίος τύπος ο Νταλούκας! Κάποτε είχε γράψει το περίφημο, ότι οφείλουμε να συγχωρούμε χριστιανικώς τους εχθρούς μας, αλλά αφού πρώτα τους δούμε κρεμασμένους! Δηλαδή να συγχωρούμε μέν, αλλά όχι νωρίτερα απ’ ό,τι πρέπει! Καρα-λόλ!!! Κάπως σαν τον Ηλάϊ Γουάλας (ο «άσχημος» στο «Ο καλός, ο κακός, κι ο άσχημος«), που πρώτα καθάριζε τους αντίπαλους πιστολάδες, καί μετά έκανε τον σταυρό του σαν καλός καθολικός γιά το ….συχώριο!
Το συγκεκριμένο ιστολόγιο έχει κι αμέτρητα τραγούδια σε μορφή πολυμέσων, ώστε να σχηματίσετε τη δική σας ιδέα περί των ακουσμάτων – σε αντίθεση με τις μουσικοκριτικές εκ του μακρόθεν, όπου προσπαθείς να μαντέψεις από γραπτή περιγραφή τί είναι καί τί δεν είναι ένα μουσικό κομμάτι.
Εκεί, λοιπόν, ξαναβρήκα κάποιες παλιές αγάπες, όπως τους «Σώκρατες ντράνκ δε κώνιουμ». Καθαροί ροκάδες, των οποίων η μουσική εμπεριέχει πολλά στοιχεία της πεντατονίας της Ηπείρου. (Φυσικώι τώι λόγωι… το μπλούζ, ένα από τα θεμέλια της ρόκ, είναι επίσης πεντατονικό.) Τους είχα ακούσει κάποτε στο περίφημο «Κύτταρο», να παίζουν έναν σκάρο του Χαλκιά. (Άααααλλη φάση!… Η ρόκ ηλεκτρική κιθάρα όντως βγάζει όλη τη δύναμη του σκάρου. Το κλαρίνο είναι παιδική κουδουνίστρα μπροστά της.)
Κι όχι μόνο της πεντατονίας. Εδώ πχ, υπάρχουν τέσσερα ενωμένα κομμάτια των «Σώκρατες», εκ των οποίων η εισαγωγή του δεύτερου θυμίζει πολύ έντονα έναν παραδοσιακό Ελληνικό χορό «ροκοποιημένο» – αν δεν κάνω λάθος, που χορεύεται αντικρυστά με τα χέρια στη μέση… μάλλον γιά νησιώτικο μπάλλο πρόκειται. (Συγχωρέστε με, αλλά όσο σχετικός είμαι με λογοτεχνία καί μουσική, άλλο τόσο άσχετος είμαι από χορούς.)
Λοιπόν, στο ψητό: είμαι σχεδόν σίγουρος πως βρήκα τα κατάλληλα άτομα, γιά την εκ νέου μελοποίηση του Ομήρου στην εποχή μας!!!
Το μόνο κακό είναι (απ’ όσα μαθαίνω) πως ένας εκ των μελών των -ακόμη παραγωγικών καί δραστηρίων- «Σώκρατες», ο Αντώνης Τουρκογιώργης, ασθενεί εδώ καί κάτι χρόνια. Καί δυστυχώς, σε σημείο να μη μπορεί να μπεί στο στούντιο γιά ηχογράφηση.
Τώρα, βέβαια, υπάρχει κι η αντίθετη άποψη: κάτι τρελλοί -πιό τρελλοί από μένα- θεωρούν την ασθένεια (καί δη τη μακροχρόνια) …ευλογία. Νά, ας πούμε κάτι καλόγεροι στα γεράματα λέγανε ότι: «- …Έστειλε ο Θεός τον ευλογημένο καρκίνο!» (αλήθεια σας λέω, τό ‘πανε!), ο δε καταντίπ παλαβός Γκουρτζίεφ (προφανώς με το ίδιο κίνητρο) όρμησε από μόνος του μέσα σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας, καί -φυσικά! τί περιμένατε, δηλαδή; – τον πάτησε αυτοκίνητο. (Δες φάτσα στον σύνδεσμο, να καταλάβεις.)
Τέλος πάντων… περί ορέξεως… Να με συμπαθάνε οι κάθε ειδους μύστες, αλλά έχω καταντίπ αντίθετη θεώρηση των πραγμάτων. Βλέπετε, οι γιατροί είναι μιά χαρά παιδιά. Καί χαβαλέ κάνουν, κι ανέκδοτα λένε, καί γιά παρέα καλοί είναι, κι απ’ όλα. Αλλά όλ’ αυτά εκτός υπηρεσίας, να εξηγούμαστε. Άμα κάνουν, όμως, πως φοράνε την ιατρική ρόμπα… ώχ μάναμ’!…
Βέβαια, επειδή τα γεγονότα στη ζωή μας είναι -στο μέγιστο ποσοστό τους- αλληλένδετα, υπάρχει μία μικρή πιθανότης η όλη αυτή ασχημούτσικη ιστορία να έχει ως σκοπό το να εστιάσει ο μουσικός μας την προσοχή του στα Έπη – πράγμα που, ίσως, να μην έκανε υπό άλλες συνθήκες. Ίσως να περιμένει η Ελλάδα να βγεί ένα αριστούργημα, που δεν θα έβγαινε …φυσιολογικώς πως.
Όμως, όπως καί νά ‘χουν τα πράγματα, το παρόν ιστολόγιο, πιστό στις αρχές του (κάτω οι γιατροί!… ως γιατροί! Λόλ!!!), εύχεται από καρδιάς ταχύτατη ανάρρωση στον Αντώνη Τουρκογιώργη, κι εύχεται παρομοίως να ξαναδεί / ξανακούσει τους «Σώκρατες» ενωμένους, ώστε να έχουμε την ευτυχία ν’ ακούσουμε τον Όμηρο μελοποιημένον εκ νέου…
…καί να τον τραγουδήσουμε!
Υγ: Παίδες, αν τον γνωρίζει κανείς τον Τουρκογιώργη, μπορείτε να του μεταφέρετε τις σοφίες μου; Καί να του πάτε καί καμιά Ιλιάδα – σε μικρό σχήμα, εύχρηστο.
Υγ 2: Επάνω στη μουσική του «Satisfaction»:
…επεί Τροίης
ιερόοοννν
πτολιέθροοοοννν
έπερ-σέεενννν
(‘ντάξ’, Οδύσσεια αυτό, αλλά δεν μας χαλάει! :-) )
And he tried
and he tried
and he trieeeeed
(αυτό αμετάφραστο, αλλά πάλι δεν μας χαλάει! :-) )
Χό Μήνιν άειδεεεε, γιέ γιέ γιέ!!!
Πώς τό ‘πε ο Νιόνιος; «…Γιά να σμίξουν παλιές κι αναμμένες τροχιές με το ρόκ του μέλλοντός μας…»
Αφιερωμένα σ’ όλους μας.
Υγ 3: Παραλίγο να το ξεχάσω – κι είναι άκρως σημαντικό.
Εφ’ όσον οι αρχαίοι ημών συνέδεαν τον λόγο οπωσδήποτε με μουσική, κι εφ’ όσον ο Όμηρος έχει στοιχεία από κάθε Ελληνική διάλεκτο, τότε οι κατάλληλοι μουσικοί γιά να δοκιμάσουν εκ νέου μελοποίηση είναι σαφώς οι «Σώκρατες»… αφού «τό ‘χουν» με όλες τις μορφές της δημοτικής μας μουσικής. Έτσι, πρόχειρα, μπορώ να πω ότι στα αιολο-δωρικά στοιχεία του ομηρικού λόγου κολλάει η πεντατονία, καί στα ιωνικά κολλάει ο νησιώτικος μπάλλος, που λέγαμε πριν.
Γιά να δούμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου