Γράφει ο Lo Pats
Οι χοροί της Αρτέμιδας και του Σίβα…
Οι χοροί της Αρτέμιδας και του Σίβα…
Όσο διαρκεί η επιρροή της Αρτέμιδας στο ζώδιο του Τοξότη, (πύρινο του μεταβλητού σταυρού), μας δίνεται η ευκαιρία να εμβαθύνουμε στην πύρινη φύση του Λόγου.
Καθώς μελετάμε τα λιγοστά δεδομένα από τις παραδόσεις του Ηράκλειτου του Εφεσίου, αντιλαμβανόμαστε πως πρόκειται για την απόκρυφη αλχημική διδασκαλία και την λατρεία του πυρός στον ναό της Αρτέμιδας στην Έφεσο…
Η φράση «έπαιζε ζάρια με τα παιδιά στα σκαλιά του ναού» είναι ίδια με αυτήν που χρησιμοποιούν οι αλχημιστές ξεκινώντας το μεγάλο έργο: «ας παίξω τις μέρες μου στα ζάρια», ανάλογο με το «ο κύβος ερρίφθη» που δείχνει το αμετάκλητο της μοίρας. Στο ευαγγέλιο είναι η στιγμή που οι στρατιώτες πριν την σταύρωση, παίζουν στα ζάρια τα ιμάτια του Χριστού…
Ο ευαγγελιστής Ιωάννης αναγκάστηκε να αποσυρθεί στην Πάτμο όπου συνέγραψε το κείμενο της «αποκάλυψης» προκειμένου να πείσει τους φιλόσοφους Ίωνες πως είναι γνώστης των μυστηρίων του πυρός, άξιος να ομιλήσει στο ιερό της μεγάλης Εφεσίας θεάς του πυρός για τον Χριστό, δηλ. το πνευματικό πυρ (Χρ) ή θείο Λόγο: ΧοΡός, Χρεία, ΧώΡος, Χρόνος, ΧοίΡος=μήτρα κλπ
Οι μελετητές του πλατωνικού Κρατύλου αντιλαμβάνονται πως πίσω από τα θεία ονόματα κρύβονται οι απόκρυφοι Λόγοι των γραμμάτων όπως Π, για τον Ποσειδώνα, Δ για τον Δία. Α για την πεντάλφα των θεϊκών στοιχείων: Άρης – Αφροδίτη - Απόλλων – Αθηνά – Άρτεμις
Έτσι η καβαλιστική=φυτική μελέτη του δεκαδικού=ψυχικού συστήματος στην δομή του εικοσαέδρου ή δένδρου της ζωής είναι μονόδρομος για όποιον επιθυμεί να εμβαθύνει στην γεωμετρία του Λόγου…
Ευτυχώς που υπάρχει και ο Ηράκλειτος για να εννοήσουμε πως ο πόλεμος και ο θεός του πυρός δεν είναι αυτό που νομίζουν οι χλιαροί και οι δήθεν καλοί και ειρηνοποιοί…
Στην ανατολή ο θεός Άρης αντιστοιχεί στον Σίβα τον θεό της ασάφειας και του παράδοξου Ο Σίβα είναι η καταστροφική πλευρά της τρίμορφης θεότητας: (Βράχμα-Βίσνου-Σίβα) που αντιστοιχεί στην τριάδα (Δία-Ποσειδώνα-Πλούτωνα).
Εδώ όμως ο Άρης διαφοροποιήθηκε από τον Πλούτωνα, όπως η ζωή από τον θάνατο, πράγμα που δεν συνέβηκε στην μυστικιστική ανατολή… Εκεί λέγουν: «Αυτά που βλέπεις είναι το όραμα της αθάνατης ψυχή σου μην το ξεχνάς ακόμα κι αν σε κυνηγούν 100 δολοφόνοι»…
Τον Άρη (πυρ) τον έκανε η Ήρα (αήρ) αναστρέφοντας τον εαυτό της !!! Πράγματι ο θλιβερός αέρας (η Ήρα της συνείδησης) είναι κεντρομόλος και το οργισμένο πυρ της δημιουργικής-καταστροφικής λαγνείας φυγόκεντρο…
Στην ελληνική μυθολογία έχουμε τρεις θεούς για την πύρινη αιθερική Ροή: τον αρχέγονο Ουρανό (ουρ ή πυρ + άνω), τον Έρωτα-Άρη της καταστροφικής-δημιουργικής πύρινης Ροής στην φυσική εκδήλωση που επιστατεί ο Δίας και, τον Πλούτωνα του άδηλου νοητικού πυρός στον χώρο της αναμονής των ψυχών…
Όμως οι 3εις θεοί δεν διαχωρίζονται πραγματικά παρά μόνον στο αδύναμο ανθρώπινο πνεύμα μας. Έτσι ο Ηράκλειτος μετονομάζει τον πατέρα των πάντων Ουρανό σε Πόλεμο (το πολωμένο-παλλόμενο πυρ), που έκανε τους θεούς δούλους και τους ανθρώπους ελεύθερους… Δείχνοντας πως η ελευθερία είναι συνώνυμη της νοητικής ανθρώπινης αλαζονείας και ατέλειας που εμφανίζεται μόνο στο κολασμένο βασίλειο του φυσικού ή υλικού πυρός, ενώ αντίθετα οι θεοί είναι δούλοι καθώς υπακούουν στον νόμο της κοσμικής Λογικής… Λόγος=πυρ…
Σίγουρα ο γρίφος του θεού Άρη ή έρωτος είναι ο δυσκολότερος. Στην ανατολή τον λατρεύουν όχι ως θεό του πολέμου αλλά με την μορφή ενός αδιάφορου ασκητή (όπως ο Χριστός.: // Δεν είμαι εκ του κόσμου τούτου//), που αρχίζει να ενδιαφέρεται για την τύχη του κόσμου, όταν τον ερωτεύεται μια ενάρετη γυναίκα που γίνεται μαθήτριά του… (η ανθρώπινη ψυχή)…
Ο αλχημικός χορός της ΠειΘούς
Η Πειθώ ως θεότητα είναι η προσωποποίηση του ανθρώπινου λόγου. Η ύπαρξή της μας βοηθά να εμβαθύνουμε στην μυθοπλαστική επιστήμη της ονοματοθεσίας, καθώς αρχικά εμφανίζεται ως θεότητα όχι του λόγου, αλλά της ερωτικής δράσεως, δηλαδή του έρωτα και του γάμου.
Αναφέρεται, ως κόρη της Αφροδίτης και του Ερμή, είναι δηλ. Ερμαφρόδιτη… Είναι επίθετο, προσωνύμιο της Αρτέμιδος-πειθούς, της Αφροδίτης-πειθούς, και επίκουρος του Πόθου, του Ιμέρου, των Ωρών και των Χαρίτων.
Στο όνομα της υπάρχει ο συνδιασμός του Π+Θ, δηλ. η είσοδος στην Πύλη που διαχωρίζει το επάνω με το κάτω στην οριζόντια γραμμή του Θήτα (Θανάτου). Η σύνθεση π+ε+θ στο ρήμα <πΕθ>αίνω δείχνει την μετάβαση της αντίληψης στην άλλη πλευρά του καΘρΈΠτη, όμως η συνΕΊδηση απαιτεί και την παρουσία της κάθετης βούλησις του Ιώτα στο Απολλώνειο ΕΙ... Ενώ η παρεμβολή του Ν στο πέ(ν)θος δείχνει την νοητική εστίαση. Δεν υπάρχει λοιπόν αμφιβολία πως η θεά Πειθώ αναφέρεται στην αλχημεία της λιβιδικής μεταβολής των ερωτικών ενστίκτων σε νόηση.
1. Αυτό φαίνεται στην διαδοχική αντικατάσταση των φωνηέντων-μετάλλων από το κυκλικό Όμικρον (αδιαπέραστο δακτύλιο) του σκοτεινού πΌθου, όπου δηλώνεται η αδυναμία χειρισμού των δυνάμεων στον Οφθαλμό (Αγίν) του πυρός (καθώς λείπει το κενροσημείο): ο βιασμός-βία του Κρόνου «ο μόλυβδος».
2. Ακολουθεί το πΆθος του Άρη, «ο σίδηρος» όπου ανατέλλει το Α της γονιμοποιού ουσίας στην εξωστρεφή φορΆ του αέρα.
3. Ακολουθεί το γράμμα Ήτα στο πΉθω (πάσχω από αδυναμία < ανα+πΗρία), γεγονός που μας φέρνει στον νου τον Ήφαιστο-Ζυγό (χαλκό), κάποιον που παγιδεύει με την διπλωματία των τεχνουργημάτων του πυρός=λόγου, αποκαλύπτοντας τις κρυφές προθέσεις-αδυναμίες των άλλων, (του Άρη-Ήρας)…
4. Εδώ επεμβαίνει ο Απόλλων αντικαθιστώντας τον Άρη με τον Ερμή (υδράργυρο) στην σεληνιακή ερωτική κλίνη της αλχημείας: Το «ΕΙ» της Απολλώνιας ερωτικής ηλιακής συνείδησης της Πειθούς εκδηλώνεται στον αντίποδα της πανσελήνου της Αρτέμιδος… Είναι η γραμμή Τοξότη-Διδύμων
5. Το γράμμα Ύψιλον της Πυθίας, μας ανοίγει την ενορατική διάσταση της θείας δύναμης ως πόθου ή εκστατικού πάθους που εκφράζεται όμως δια μέσου της ενορατικής αυτογνωσίας των δύο σκελών του Υ, σταυρώνοντας κυριολεκτικά την Ύπαρξη με το καρφί (Υ)
6. Ο κύκλος των μεταβολών του πόθου φαίνεται πως προχωρεί στο γράμμα Ιώτα ως έκφραση της κάθετης θείας βούλησης. Αυτής που ορθοτομεί τον Λόγο της αληθείας καθιστώντας «πιθ»ανό** τον γάμο της πρόνοιας με την ειμαρμένη. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το όνομα «πίθ»ηκος, ένα ζώο που εκφράζει έντονη την πρώτη ακτίνα της βούλησης…
7. Τέλος το γράμμα Ωμέγα εκφράζεται στο πΏθι: στην προστακτική αορίστου του πίνω το ποθούμενο νέκταρ…
Παρόμοιες αλχημικές μεταβολές των εννοιών με την αντικατάσταση των μεταλλικών φωνηέντων πρέπει να τις θεωρήσουμε κανόνα στην υπέροχη γλώσσα μας. Άλλο ένα παράδειγμα που αλίευσα ευρίσκεται στο όνομα Καρδία-Κερδία και κερδώος Ερμής… Εδώ ο Κραδασμός του ενστίκτου πνεύματος, δηλ. της Καρδίας στην παρουσία του Ερμή (υδραργύρου) των μεταβολών της συνείδησης στην διάρκεια της πορνείας-αλχημείας του εμπορίου (πέρνυμι=πουλώ**) μετατρέπεται σε νοητική ουσία ή κΈρδος της συνείδησης. Έτσι το όνομα του Ερμή μπορεί να παρετυμολογηθεί από την αντικατάσταση του Α με το Ε στο άΡΜα-έρμα της ψυχής που σωρεύει τους λίθους της εμπειρίας…** Η φράση «παίζω την ζωή μου στα ζάρια» είναι συνώνυμη με την είσοδο στον πιθανολογικό κόσμο του πυρός, τον Άδη: όπου διαλέγω τυχαία, δηλ. συναντώ την μοίρα Λάχεση < λαγχάνω < λαχνός… Ο καλύτερος έμπορος δεν πουλά το αντικείμενο αλλά τον εαυτό του στην εικόνα του τυχαίου αντικειμένου που εμπορεύεται…https://sites.google.com/site/blueprintsofmyth
Καθώς μελετάμε τα λιγοστά δεδομένα από τις παραδόσεις του Ηράκλειτου του Εφεσίου, αντιλαμβανόμαστε πως πρόκειται για την απόκρυφη αλχημική διδασκαλία και την λατρεία του πυρός στον ναό της Αρτέμιδας στην Έφεσο…
 |
Ο ευαγγελιστής Ιωάννης αναγκάστηκε να αποσυρθεί στην Πάτμο όπου συνέγραψε το κείμενο της «αποκάλυψης» προκειμένου να πείσει τους φιλόσοφους Ίωνες πως είναι γνώστης των μυστηρίων του πυρός, άξιος να ομιλήσει στο ιερό της μεγάλης Εφεσίας θεάς του πυρός για τον Χριστό, δηλ. το πνευματικό πυρ (Χρ) ή θείο Λόγο: ΧοΡός, Χρεία, ΧώΡος, Χρόνος, ΧοίΡος=μήτρα κλπ
Οι μελετητές του πλατωνικού Κρατύλου αντιλαμβάνονται πως πίσω από τα θεία ονόματα κρύβονται οι απόκρυφοι Λόγοι των γραμμάτων όπως Π, για τον Ποσειδώνα, Δ για τον Δία. Α για την πεντάλφα των θεϊκών στοιχείων: Άρης – Αφροδίτη - Απόλλων – Αθηνά – Άρτεμις
Έτσι η καβαλιστική=φυτική μελέτη του δεκαδικού=ψυχικού συστήματος στην δομή του εικοσαέδρου ή δένδρου της ζωής είναι μονόδρομος για όποιον επιθυμεί να εμβαθύνει στην γεωμετρία του Λόγου…
Ευτυχώς που υπάρχει και ο Ηράκλειτος για να εννοήσουμε πως ο πόλεμος και ο θεός του πυρός δεν είναι αυτό που νομίζουν οι χλιαροί και οι δήθεν καλοί και ειρηνοποιοί…
Στην ανατολή ο θεός Άρης αντιστοιχεί στον Σίβα τον θεό της ασάφειας και του παράδοξου Ο Σίβα είναι η καταστροφική πλευρά της τρίμορφης θεότητας: (Βράχμα-Βίσνου-Σίβα) που αντιστοιχεί στην τριάδα (Δία-Ποσειδώνα-Πλούτωνα).
Εδώ όμως ο Άρης διαφοροποιήθηκε από τον Πλούτωνα, όπως η ζωή από τον θάνατο, πράγμα που δεν συνέβηκε στην μυστικιστική ανατολή… Εκεί λέγουν: «Αυτά που βλέπεις είναι το όραμα της αθάνατης ψυχή σου μην το ξεχνάς ακόμα κι αν σε κυνηγούν 100 δολοφόνοι»…
Τον Άρη (πυρ) τον έκανε η Ήρα (αήρ) αναστρέφοντας τον εαυτό της !!! Πράγματι ο θλιβερός αέρας (η Ήρα της συνείδησης) είναι κεντρομόλος και το οργισμένο πυρ της δημιουργικής-καταστροφικής λαγνείας φυγόκεντρο…
Στην ελληνική μυθολογία έχουμε τρεις θεούς για την πύρινη αιθερική Ροή: τον αρχέγονο Ουρανό (ουρ ή πυρ + άνω), τον Έρωτα-Άρη της καταστροφικής-δημιουργικής πύρινης Ροής στην φυσική εκδήλωση που επιστατεί ο Δίας και, τον Πλούτωνα του άδηλου νοητικού πυρός στον χώρο της αναμονής των ψυχών…
Όμως οι 3εις θεοί δεν διαχωρίζονται πραγματικά παρά μόνον στο αδύναμο ανθρώπινο πνεύμα μας. Έτσι ο Ηράκλειτος μετονομάζει τον πατέρα των πάντων Ουρανό σε Πόλεμο (το πολωμένο-παλλόμενο πυρ), που έκανε τους θεούς δούλους και τους ανθρώπους ελεύθερους… Δείχνοντας πως η ελευθερία είναι συνώνυμη της νοητικής ανθρώπινης αλαζονείας και ατέλειας που εμφανίζεται μόνο στο κολασμένο βασίλειο του φυσικού ή υλικού πυρός, ενώ αντίθετα οι θεοί είναι δούλοι καθώς υπακούουν στον νόμο της κοσμικής Λογικής… Λόγος=πυρ…
Σίγουρα ο γρίφος του θεού Άρη ή έρωτος είναι ο δυσκολότερος. Στην ανατολή τον λατρεύουν όχι ως θεό του πολέμου αλλά με την μορφή ενός αδιάφορου ασκητή (όπως ο Χριστός.: // Δεν είμαι εκ του κόσμου τούτου//), που αρχίζει να ενδιαφέρεται για την τύχη του κόσμου, όταν τον ερωτεύεται μια ενάρετη γυναίκα που γίνεται μαθήτριά του… (η ανθρώπινη ψυχή)…
Ο αλχημικός χορός της ΠειΘούς
Αναφέρεται, ως κόρη της Αφροδίτης και του Ερμή, είναι δηλ. Ερμαφρόδιτη… Είναι επίθετο, προσωνύμιο της Αρτέμιδος-πειθούς, της Αφροδίτης-πειθούς, και επίκουρος του Πόθου, του Ιμέρου, των Ωρών και των Χαρίτων.
Στο όνομα της υπάρχει ο συνδιασμός του Π+Θ, δηλ. η είσοδος στην Πύλη που διαχωρίζει το επάνω με το κάτω στην οριζόντια γραμμή του Θήτα (Θανάτου). Η σύνθεση π+ε+θ στο ρήμα <πΕθ>αίνω δείχνει την μετάβαση της αντίληψης στην άλλη πλευρά του καΘρΈΠτη, όμως η συνΕΊδηση απαιτεί και την παρουσία της κάθετης βούλησις του Ιώτα στο Απολλώνειο ΕΙ... Ενώ η παρεμβολή του Ν στο πέ(ν)θος δείχνει την νοητική εστίαση. Δεν υπάρχει λοιπόν αμφιβολία πως η θεά Πειθώ αναφέρεται στην αλχημεία της λιβιδικής μεταβολής των ερωτικών ενστίκτων σε νόηση.
1. Αυτό φαίνεται στην διαδοχική αντικατάσταση των φωνηέντων-μετάλλων από το κυκλικό Όμικρον (αδιαπέραστο δακτύλιο) του σκοτεινού πΌθου, όπου δηλώνεται η αδυναμία χειρισμού των δυνάμεων στον Οφθαλμό (Αγίν) του πυρός (καθώς λείπει το κενροσημείο): ο βιασμός-βία του Κρόνου «ο μόλυβδος».
2. Ακολουθεί το πΆθος του Άρη, «ο σίδηρος» όπου ανατέλλει το Α της γονιμοποιού ουσίας στην εξωστρεφή φορΆ του αέρα.
3. Ακολουθεί το γράμμα Ήτα στο πΉθω (πάσχω από αδυναμία < ανα+πΗρία), γεγονός που μας φέρνει στον νου τον Ήφαιστο-Ζυγό (χαλκό), κάποιον που παγιδεύει με την διπλωματία των τεχνουργημάτων του πυρός=λόγου, αποκαλύπτοντας τις κρυφές προθέσεις-αδυναμίες των άλλων, (του Άρη-Ήρας)…
4. Εδώ επεμβαίνει ο Απόλλων αντικαθιστώντας τον Άρη με τον Ερμή (υδράργυρο) στην σεληνιακή ερωτική κλίνη της αλχημείας: Το «ΕΙ» της Απολλώνιας ερωτικής ηλιακής συνείδησης της Πειθούς εκδηλώνεται στον αντίποδα της πανσελήνου της Αρτέμιδος… Είναι η γραμμή Τοξότη-Διδύμων
5. Το γράμμα Ύψιλον της Πυθίας, μας ανοίγει την ενορατική διάσταση της θείας δύναμης ως πόθου ή εκστατικού πάθους που εκφράζεται όμως δια μέσου της ενορατικής αυτογνωσίας των δύο σκελών του Υ, σταυρώνοντας κυριολεκτικά την Ύπαρξη με το καρφί (Υ)
6. Ο κύκλος των μεταβολών του πόθου φαίνεται πως προχωρεί στο γράμμα Ιώτα ως έκφραση της κάθετης θείας βούλησης. Αυτής που ορθοτομεί τον Λόγο της αληθείας καθιστώντας «πιθ»ανό** τον γάμο της πρόνοιας με την ειμαρμένη. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το όνομα «πίθ»ηκος, ένα ζώο που εκφράζει έντονη την πρώτη ακτίνα της βούλησης…
7. Τέλος το γράμμα Ωμέγα εκφράζεται στο πΏθι: στην προστακτική αορίστου του πίνω το ποθούμενο νέκταρ…
Παρόμοιες αλχημικές μεταβολές των εννοιών με την αντικατάσταση των μεταλλικών φωνηέντων πρέπει να τις θεωρήσουμε κανόνα στην υπέροχη γλώσσα μας. Άλλο ένα παράδειγμα που αλίευσα ευρίσκεται στο όνομα Καρδία-Κερδία και κερδώος Ερμής… Εδώ ο Κραδασμός του ενστίκτου πνεύματος, δηλ. της Καρδίας στην παρουσία του Ερμή (υδραργύρου) των μεταβολών της συνείδησης στην διάρκεια της πορνείας-αλχημείας του εμπορίου (πέρνυμι=πουλώ**) μετατρέπεται σε νοητική ουσία ή κΈρδος της συνείδησης. Έτσι το όνομα του Ερμή μπορεί να παρετυμολογηθεί από την αντικατάσταση του Α με το Ε στο άΡΜα-έρμα της ψυχής που σωρεύει τους λίθους της εμπειρίας…** Η φράση «παίζω την ζωή μου στα ζάρια» είναι συνώνυμη με την είσοδο στον πιθανολογικό κόσμο του πυρός, τον Άδη: όπου διαλέγω τυχαία, δηλ. συναντώ την μοίρα Λάχεση < λαγχάνω < λαχνός… Ο καλύτερος έμπορος δεν πουλά το αντικείμενο αλλά τον εαυτό του στην εικόνα του τυχαίου αντικειμένου που εμπορεύεται…https://sites.google.com/site/blueprintsofmyth
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου