Η τιμωρία – στο μεταξύ, η Ελλάδα…
πό τα πιό ωραία, που έχω διαβάσει κατά καιρούς στα ιντερνέτια, είναι η πρωτοχρονιάτικη ευχή να είμαστε όλοι πλούσιοι, υγιείς, καί τυχεροί. Διότι, λέει, καί οι επιβάτες του Τιτανικού ήσαν πλούσιοι καί υγιείς, αλλά δεν ήταν τυχεροί! Λόλ!!!
Του (υγιούς, καί ίσως καί πλούσιου) κυρ-Προμηθέα, λοιπόν, η τύχη σταμάτησε στην Ινδία. Εκεί που πήγε ο πονηρούλης να κάνει τις τελευταίες ρυθμίσεις στα ανθρωποειδή του (…έκδοση 2.0), τον γράπωσαν! Βλέπετε, τριγυρνούσε στα πόδια των απογόνων των Ελλήνων, που κυνήγησαν τους δικούς του – τον στρατό του.
στ. Τιμωρία
Οι περισσότεροι άνθρωποι αδυνατούν να κατανοήσουν μεγέθη. Έτσι, ακούς πολλούς να λένε «Ινδία», ή «Θιβέτ», καί να νομίζουν ότι αυτές οι γεωγραφικές περιοχές είναι ίσες πχ με τη Θεσσαλία – εντάξει, λίγο μεγαλύτερες. Ενώ αυτές σε έκταση πάνε κόντρα την Ευρώπη (αν αφαιρέσουμε τη Σκανδιναυϊκή χερσόνησο). Συνεπώς, εκφράσεις όπως πχ «ένα μοναστήρι στο Θιβέτ» επί της ουσίας είναι τελείως αόριστες. Ξεκαθαρίζουμε, όμως, ότι οι δικοί μας φτάσανε (καί κατοικήσανε) στη βόρεια Ινδία. Όπως έκανε κι ο Αλέξανδρος με τους Μακεδόνες του (καί τους Πέρσες του), χιλιετίες αργότερα.
Οι εκστρατείες από Ελλάδα στα βάθη της Ασίας νομοτελειακώς «φρακάρουν» κάπου στη βόρεια Ινδία. Σταματάει η ορμή τους. Υπάρχουν λόγοι γι’ αυτό, καί δεν είναι μονάχα πχ η κόπωση καί η νοσταλγία των Μακεδόνων στρατιωτών. Αν κάνουμε μιά στοιχειώδη στρατηγική ανάλυση, θα δούμε πρώτα-πρώτα ότι οι Έλληνες ήδη έχουν απομακρυνθεί πολύ από τη βάση τους. (Απαράδεκτο στρατηγικό σφάλμα.) Αλλά, πες ότι οι ατρόμητοι Έλληνες πολεμιστές δεν έχουν ανάγκη από τέτοια. Όμως, αν ξεπεράσουμε τον πρώτο σκόπελο, παραμονεύουν μερικά άλλα προβλήματα:
Η επικοινωνία, όσο απομακρυνόμαστε από τη βάση μας, τόσο περισσότερο χρόνο παίρνει – καί τόσο μεγαλύτερη πιθανότητα έχει να κουβαλάει παρέμβλητα ψευδή στοιχεία (χαλκευμένα μηνύματα, κτλ), τα οποία δεν μπορούν να ελεγχθούν ως προς αυθεντικότητα / ακρίβεια / πληρότητα. Φανταστήτε, τώρα, να περιμένει ο Αλέξανδρος επί ένα δίμηνο να του έρθουν πχ οι οδηγίες του Αριστοτέλη με τα άλογα καί τα ταχυδρομικά περιστέρια, καί μάλιστα ακέραιες!… Μπορεί καί νά ‘ρχονταν – αλλά, αν εγώ ήμουν Αλέξανδρος, δεν θα το ρίσκαρα. (Θα μου πείς, ο Αλέξανδρος έλυσε το πρόβλημα αυτοσχεδιάζοντας, όντας έξυπνος καί φιλόσοφος κι ο ίδιος. Ναί, αλλά επί πόσο μπορείς να στηρίζεσαι στον αυτοσχεδιασμό; μπορείς να εγκαταλείψεις τη μέριμνα γιά τα πολύ βασικά ζητήματα, καί να το ρίξεις στο «τραλαλά, προχωράμε, κι ο Θεός βοηθός»; )
Έτσι, τόσο η εκστρατεία προς ανατολάς του Διονύσου του 9000 πΧ, όσο καί η του Αλεξάνδρου (ενδεχομένως κι άλλες απ’ ανάμεσα), κατέστη αδύνατον να συνεχίσουν πέρα απ’ τη βόρεια Ινδία – καί μάλιστα, τα δυτικά μέρη της.
Ωστόσο, όλοι αυτοί οι Έλληνες που παρέμειναν εκεί, ακόμη κι αν δεν επέστρεψαν στην Ελλάδα, δεν τό ‘βαλαν κάτω: αφ’ ενός χτίσαν πόλεις (θυμηθήτε τους «Ινδούς» που συνάντησε ο Αλέξανδρος, καί του είπαν ότι πίνουν κρασί καί καλλιεργούν κισσό), αφ’ ετέρου ιερά. Τα οποία ιερά συνέστησαν …ιερατείο. Δεν θα συζητήσουμε εδώ το πού πήγε ο Χριστός κι εμαθήτευσε κατά τα «σκοτεινά» χρόνια, ούτε το πού φυλάσσεται ο τρίτος «δίσκος της Φαιστού» που «ξεκλειδώνει» τους δύο πρώτους. Οκέϋ, ο καθένας μπορεί να ισχυριστεί πως αυτά απλώς είναι (όμορφες) υποθέσεις.
(Αν καί, ειδικά γιά τη μαθητεία του Χριστού, θέλω να προσθέσω πως σ’ εκείνα τα μέρη οι Έλληνες είχαν –κι έχουν ακόμη σήμερα– διαφυλάξει ένα «στιμιότυπο» της θρησκείας μας, όπως αυτή ήταν το 9600 πΧ. Το τί συνέπειες έχει αυτό, καί το αν πράγματι πρόκειται γιά θρησκεία καί ιερατείο όπως τα εννοούμε εμείς, είναι ένα μέγιστο θέμα προς συζήτηση. Την οποία δεν υπόσχομαι ότι θα την ξεκινήσω κάποτε. Ίσως… Αλλά οι πιθανότητες τώρα συγκλίνουν στο όχι.)
Εκείνο, όμως, που ξεφεύγει από μιά απλή υπόθεση (άρα, γίνεται βεβαιότητα), είναι πως το κάθε ιερατείο κάνει όλα όσα …κάνουν τα ιερατεία: διατηρεί τη γνώση, καί εποπτεύει τις εξελίξεις. Επομένως, ήταν θέμα χρόνου να πληροφορηθούν οι δικοί μας ότι κάποιος …»εκεί κοντά» σκαλίζει βιολογικώς πως τις διάφορες πρωτόγονες φυλές της περιοχής. Όπως ήταν θέμα χρόνου να καταλάβουν (α) γιατί έκανε κάτι τέτοιο, καί (β) ποιός ήταν.
Όθεν, μπουζούριασμα του κυρ-Προμηθέψ! Καί μεταφορά πίσω στην Αυστραλία, καί δέσιμο στο Ουλούρου. (Βάσιμα υποθέτω ότι ο ατυχήσας Προμηθέψ έπεσε επάνω σε ιερείς του Διός. Τί να κάνουμε; συμβαίνουν κι αυτά! )
Γιατί, τώρα, στην Αυστραλία; Δεν μπορούσαν να τον φυλακίσουν επί τόπου; Δεν μπορούσαν να τον σκοτώσουν επί τόπου;
Καλό είναι να κάνουμε τέτοιες ερωτήσεις, διότι είναι ο μόνος τρόπος να βρούμε την άκρη. Λοιπόν, ήθελαν να τον εξευτελίσουν. Τον έδεσαν μπροστά στα δημιουργήματά του, γιά να τους πουν: «- Ορίστε ο ψευτοθεός σας!» Ενδεχομένως καί να ήθελαν να μη λερώσουν τα χέρια τους με φόνο, διότι μπορεί οι Απορίτζινες να τα παίρναν στο κρανίο, καί να σκότωναν οι ίδιοι τον Προμηθέα.
Ακόμη μία πιθανώτατη απάντηση στο γιατί δεν τον σκότωσαν, είναι πως σκέφτηκαν ότι μπορεί κάποια στιγμή να τους φανεί χρήσιμος.
Ο Προμηθέας, λοιπόν, υπέφερε τρομερά από πείνα καί δίψα, καθώς κι απ’ τις καθημερινές επιθέσεις του αετού στη σάρκα του (σαφέστατη αναφορά στην πρακτική του Προμηθέα να κλωνοποιεί τον εαυτό του), αλλά δεν γινόταν να πεθάνει. Όταν (λίγο πάνω από) δύο χιλιάδες χρόνια μετά ήρθε ο Ηρακλής, τα υπόλοιπα τα ξέρετε.
Εκείνο που δεν μπορώ να σας πω πώς έγινε καί πώς κράτησε τόσα χρόνια (διότι δεν το γνωρίζω), είναι ο τρόπος του δεσίματος. Όχι, βέβαια, με αλυσίδες, όπως απεικονίζεται στο θέατρο, αλλά ίσως με κάποια τεχνική χειρισμού του αιθερικού πεδίου.
ζ. Ελλάδα, 9600 – 1000 πΧ
Στο μεταξύ, επί τόσες χιλιετίες η Ελλάδα προσπαθούσε να κλείσει τις πληγές της καί να ορθοποδήσει ξανά. Πού, βέβαια, τα προπολεμικά τεχνολογικά (καί άλλα) μεγαλεία!… Όλα είχαν γίνει στάχτες. Ακόμη καί το γεωανάγλυφο είχε αλλάξει. Ξηρές βυθίστηκαν (σε μικρή έκταση στην Ελλάδα), πόλεις γκρεμίστηκαν, νέες θάλασσες έσκασαν μύτη, τα χωράφια έγιναν λίμνες, πού χρειάστηκε χιλιετίες γιά να ξαναγίνουν χωράφια (Θεσσαλία), η γή γέμισε λάσπες, κόσμος σκοτώθηκε – κι όλοι έπρεπε να ξαναρχίσουν το ανέβασμα της σκάλας του πολιτισμού απ’ την αρχή.
Σα να μην έφταναν αυτά, τα αιμομικτικά βιο-ρομπότ Δευκαλίων καί Πύρρα κλωνοποίησαν πεθαμένους (κρίνω πως οι πέτρες που πετούσαν πίσω τους ήταν ταφόπλακες), φτιάχνοντας έτσι μιά ολόκληρη φυλή σπαρτών – κι όχι γιά καλό, όπως ισχυρίζονται διάφοροι αφελείς. Διότι, όπως προείπαμε, οι σπαρτοί φέρουν το ψυχικό στίγμα του φόβου. Ευτυχώς που οι συγκεκριμένοι δεν διεσπάρησαν καί δεν διασταυρώθηκαν με τους «κανονικούς» Έλληνες, αλλά έμειναν γκετοποιημένοι, να ζευγαρώνουν μεταξύ τους. Διότι, αλλοιώς, εμείς οι Έλληνες σήμερα απλά δεν θα υπήρχαμε… αν (μέσωι διασταυρώσεων με τους Δευκαλιωνικούς σπαρτούς) γινόμασταν λαός φοβισμένων προβάτων. Βλέπετε, τα διασταυρωμένα ζευγάρια δεν φέρνουν πάντα βελτίωση της ράτσας του κατώτερου γονέα. Μπορεί πχ η διασταύρωση της (ψιλοχαζής) Μαίριλυν Μονρόε με τον (άσχημο) Αϊνστάϊν να έφερνε παιδιά καί με την ασχήμια του Αϊνστάϊν, καί με τη χαζομάρα της Μονρόε – όπως είπε κι ο ίδιος. (Από τα λίγα έξυπνα που εξεστόμισε.) Αντί να φέρει παιδιά με την ομορφιά της Μονρόε καί την εξυπνάδα ( ; ) του Αϊνστάϊν.
Καί σα να μην έφταναν ούτε οι ύπουλες πράξεις του Προμηθεόπουλου, η Ελλάδα όλες αυτές τις χιλιετίες είχε ν’ αντιμετωπίσει τις επιδρομές των απομενόντων Ατλάντων της Εγγύς Ανατολής.
Δεν είναι ν’ απορεί κανείς με τις «σκοτεινές» χιλιετίες της Ελληνικής (προ)Ιστορίας, από το 9600 πΧ καί μέχρι -ξέρω ‘γώ- τον πρώτο Ιωνικό Αποικισμό. Με φωτεινές εξαιρέσεις τις πολλές πληροφορίες γιά την Αργοναυτική Εκστρατεία καί τον Τρωϊκό Πόλεμο, συν τα διάσπαρτα ονόματα ηρώων (πχ Περσέας) με ψιλο-αφηγήσεις των κατορθωμάτων τους. Όλα τ’ άλλα, τα ημέτερα ιερατεία τά ‘καναν γαργάρα. (Άντε, βρες κείμενο ν’ αναφέρει έστω ονόματα ηγεμόνων πχ του 4000 πΧ!…)
Γιατί; (Είπαμε, θα κάνουμε καλές ερωτήσεις – στο ψαχνό.)
Διότι: αφ’ ενός αυτές οι αναμνήσεις πονούσαν, αφ’ ετέρου το ιερατείο μερίμνησε ώστε να μην …ξαναπονέσουν. Μ’ άλλα λόγια, με τη σιωπή αποκλειόταν απολύτως η επανάληψη αυτής της ολισθηρής πορείας από τον κάθε πονηρό / τυχάρπαστο.
Όμως, συμπεραίνουμε πως η Ελλάδα υπέφερε. (Από ανθρωπογενείς αιτίες, εκτός από τις φυσικές καταστροφές.) Είτε με τις επιδρομές των κοκκινομάλληδων Ατλάντων, είτε ακόμη καί με (προσωρινές) κατακτήσεις Ελληνικών εδαφών (γιατί πχ ο πολέμαρχος Μιλοκέσε πήρε τα βουνά; ), όπου επεβλήθη η με το στανιό αλλαξοπιστία των κατακτημένων Ελλήνων Πελασγών προς τη λατρεία του Κρόνου, είτε με την κλωτσηδόν εκδίωξη των Κρονίων Πελασγών αργότερα, όταν άλλαξε η κατάσταση.
(Ακόμη ένας εμφύλιος… ο οποίος, δυστυχώς, κρατάει μέχρι σήμερα. Γιατί, νομίζετε, μας μισούν τόσο πολύ οι Γερμανοί, καί θέλουν να μας αρπάξουν τα σπίτια; Αυτοί που μας μισούν τόσο, είναι απλά Κρόνιοι Πελασγοί. Των οποίων το φυλετικό ένστικτο θυμάται άριστα το πώς εκδιωχθήκανε από την Ελλάδα εδώ καί πεντέμιση χιλιάδες χρόνια.)
Παρένθεση: οι επιδρομείς αμετανόητοι κοκκινομάλληδες Άτλαντες είναι αυτοί ακριβώς, που (α) επέδραμαν εναντίον της Αιγύπτου ως «Ύκσως», καί (β) αργότερα εναντίον της Ελλάδας ως «Φοίνικες» (δηλαδή κοκκινομάλληδες, όχι -όπως μας λένε- δήθεν «κατασκευαστές κόκκινης μπογιάς γιά τα υφάσματα») σύμμαχοι των Περσών. Είναι ακριβώς οι Καρχηδόνιοι του Αννίβα. Η πλάκα είναι πως οι «επίσημοι» Ιστορικοί, γνωρίζοντας ότι πρόκειται γιά κοκκινομάλληδες (απεικονίζονται στις τοιχογραφίες της Αιγύπτου), καθώς καί ότι ακόμη ένα προσωνύμιό τους ήταν το «λαοί της θάλασσας», υποθέτουν πως οι Ύκσως ήταν οι γνωστοί μας …Βίκινγκς!!!!!
Μάλλον βαρυούνται να ψάξουν ακόμη λίγο – αν καί υποψιάζομαι πως στην πραγματικότητα δεν θέλουν.
η. Τα μετά την απελευθέρωση
Γνωστά αυτά: πήγε ο Ηρακλής μέχρι την Αυστραλία, σκότωσε τον αετό που κατέτρωγε το συκώτι του Προμηθέα, απελευθέρωσε τον Προμηθέα, κι όλα καλά κι όλα ωραία. Λεπτομέρεια, ότι οι αρχαίοι ποιητές κάποια στιγμή κατάλαβαν πως το να σκοτώνεις αετό είναι ασέβεια (αετός = το «τοτεμικό» πουλί του Διός), καί παράλλαξαν τον μύθο ότι δήθεν ο αετός δεν ήταν αετός, αλλά όρνιο (γύπας). Βέβαια, αν ο Προμηθέας φυλακίστηκε από ιερείς του Διός, αετός θα τον κατέτρωγε. Όχι γύπας. Αλλά ‘ντάξ’, στους ποιητές όλα συγχωρούνται.
Να προσθέσω, επίσης, ότι ο -δήθεν εικήι καί ως έτυχεν περιπλανώμενος- Ηρακλής απελευθέρωσε τον Προμηθέα σε νεαρή ηλικία, πριν αρχίσει τους άθλους του. Αυτό το ισχυρίζομαι, επειδή χρονικώς καί …τροπικώς δεν βγαίνει ο λογαριασμός με άλλο τρόπο. (Καί γιά τη ζωή του Ηρακλή, καί γιά τη ζωή του Προμηθέα από εκεί καί μετά – που θα τη δούμε παρακάτω.) Επομένως, πρώτα ο γάμος με τη Μεγάρα, μετά η απελευθέρωση του Προμηθέα, μετά οι 12 άθλοι, μετά η συμμετοχή στην Αργοναυτική, μετά ο πόλεμος στη Μυσία καί η βασιλεία του Ηρακλή στους Μυσούς. Καί, τέλος, η επανάκαμψη στην Ελλάδα, όπου τον έφαγαν οι γυναίκες! (Αυτές οι αχαρακτήριστες, οι ντίιιιιτ!!!!!, έχουν κλείσει τα καλύτερα τα σπίτια! Λόλ!!!)
Λοιπόν, κάπου το 2200 πΧ (πιθανώτατα καναδυό δεκαετίες μετά) μεταβαίνει ο Ηρακλής προς απελευθέρωση του Προμηθέα. Το θέμα είναι…
…γιατί;
Έτρεχε από ‘δώ κι από ‘κεί άνευ σκοπού ο Ηρακλής, όπως ισχυρίζονται οι μύθοι, κι έτυχε να βρεί τον Προμηθέα δεμένον; Ή …έτρεχε τίποτ’ άλλο; Καί σαν τί, δηλαδή; Μήπως ο Ηρακλής με τον Προμηθέα ήταν φιλαράκια απ’ τον στρατό;
Όχι. Τόσο αφελείς δεν είμαστε.
Κατά τη γνωμούλα μου, ο Ηρακλής
Που σημαίνει ότι είχε προηγηθεί συνεννόηση του Ηρακλή με τα ιερατεία. Με σκοπό; Άααα, «ξέχασα» να σας πω ότι η κακοποιός βιολογία στην Ατλαντίδα είχε αρκετούς πιστούς, οι οποίοι γέμισαν την Ελλάδα των «σκοτεινών» χιλιετιών με τέρατα. Δεν ήταν μονάχα ο Προμηθέας που έκανε τέτοια, δηλαδή.
Γιατί τα ισχυρίζομαι αυτά; επειδή βλέπουμε τον Ηρακλή, όταν πχ σκοτώνει τη Λερναία Ύδρα ή τις Στυμφαλίδες Όρνιθες, να έχει μιά σιγουριά στις κινήσεις του. Σα να ήξερε από πριν τί ακριβώς έπρεπε να κάνει με δαύτα τα μή-κεχαριτωμένα τερατίδια.
Είναι προφανές ότι από τον Προμηθέα απέσπασε τους «κωδικούς ασφαλείας» των τεράτων.
πό τα πιό ωραία, που έχω διαβάσει κατά καιρούς στα ιντερνέτια, είναι η πρωτοχρονιάτικη ευχή να είμαστε όλοι πλούσιοι, υγιείς, καί τυχεροί. Διότι, λέει, καί οι επιβάτες του Τιτανικού ήσαν πλούσιοι καί υγιείς, αλλά δεν ήταν τυχεροί! Λόλ!!!Του (υγιούς, καί ίσως καί πλούσιου) κυρ-Προμηθέα, λοιπόν, η τύχη σταμάτησε στην Ινδία. Εκεί που πήγε ο πονηρούλης να κάνει τις τελευταίες ρυθμίσεις στα ανθρωποειδή του (…έκδοση 2.0), τον γράπωσαν! Βλέπετε, τριγυρνούσε στα πόδια των απογόνων των Ελλήνων, που κυνήγησαν τους δικούς του – τον στρατό του.
στ. Τιμωρία
Οι περισσότεροι άνθρωποι αδυνατούν να κατανοήσουν μεγέθη. Έτσι, ακούς πολλούς να λένε «Ινδία», ή «Θιβέτ», καί να νομίζουν ότι αυτές οι γεωγραφικές περιοχές είναι ίσες πχ με τη Θεσσαλία – εντάξει, λίγο μεγαλύτερες. Ενώ αυτές σε έκταση πάνε κόντρα την Ευρώπη (αν αφαιρέσουμε τη Σκανδιναυϊκή χερσόνησο). Συνεπώς, εκφράσεις όπως πχ «ένα μοναστήρι στο Θιβέτ» επί της ουσίας είναι τελείως αόριστες. Ξεκαθαρίζουμε, όμως, ότι οι δικοί μας φτάσανε (καί κατοικήσανε) στη βόρεια Ινδία. Όπως έκανε κι ο Αλέξανδρος με τους Μακεδόνες του (καί τους Πέρσες του), χιλιετίες αργότερα.
Οι εκστρατείες από Ελλάδα στα βάθη της Ασίας νομοτελειακώς «φρακάρουν» κάπου στη βόρεια Ινδία. Σταματάει η ορμή τους. Υπάρχουν λόγοι γι’ αυτό, καί δεν είναι μονάχα πχ η κόπωση καί η νοσταλγία των Μακεδόνων στρατιωτών. Αν κάνουμε μιά στοιχειώδη στρατηγική ανάλυση, θα δούμε πρώτα-πρώτα ότι οι Έλληνες ήδη έχουν απομακρυνθεί πολύ από τη βάση τους. (Απαράδεκτο στρατηγικό σφάλμα.) Αλλά, πες ότι οι ατρόμητοι Έλληνες πολεμιστές δεν έχουν ανάγκη από τέτοια. Όμως, αν ξεπεράσουμε τον πρώτο σκόπελο, παραμονεύουν μερικά άλλα προβλήματα:
- η αναπλήρωση των φονευθέντων στρατιωτών,
- ο εφοδιασμός,
- καί οι επικοινωνίες με τη βάση.
Η επικοινωνία, όσο απομακρυνόμαστε από τη βάση μας, τόσο περισσότερο χρόνο παίρνει – καί τόσο μεγαλύτερη πιθανότητα έχει να κουβαλάει παρέμβλητα ψευδή στοιχεία (χαλκευμένα μηνύματα, κτλ), τα οποία δεν μπορούν να ελεγχθούν ως προς αυθεντικότητα / ακρίβεια / πληρότητα. Φανταστήτε, τώρα, να περιμένει ο Αλέξανδρος επί ένα δίμηνο να του έρθουν πχ οι οδηγίες του Αριστοτέλη με τα άλογα καί τα ταχυδρομικά περιστέρια, καί μάλιστα ακέραιες!… Μπορεί καί νά ‘ρχονταν – αλλά, αν εγώ ήμουν Αλέξανδρος, δεν θα το ρίσκαρα. (Θα μου πείς, ο Αλέξανδρος έλυσε το πρόβλημα αυτοσχεδιάζοντας, όντας έξυπνος καί φιλόσοφος κι ο ίδιος. Ναί, αλλά επί πόσο μπορείς να στηρίζεσαι στον αυτοσχεδιασμό; μπορείς να εγκαταλείψεις τη μέριμνα γιά τα πολύ βασικά ζητήματα, καί να το ρίξεις στο «τραλαλά, προχωράμε, κι ο Θεός βοηθός»; )
Έτσι, τόσο η εκστρατεία προς ανατολάς του Διονύσου του 9000 πΧ, όσο καί η του Αλεξάνδρου (ενδεχομένως κι άλλες απ’ ανάμεσα), κατέστη αδύνατον να συνεχίσουν πέρα απ’ τη βόρεια Ινδία – καί μάλιστα, τα δυτικά μέρη της.
Ωστόσο, όλοι αυτοί οι Έλληνες που παρέμειναν εκεί, ακόμη κι αν δεν επέστρεψαν στην Ελλάδα, δεν τό ‘βαλαν κάτω: αφ’ ενός χτίσαν πόλεις (θυμηθήτε τους «Ινδούς» που συνάντησε ο Αλέξανδρος, καί του είπαν ότι πίνουν κρασί καί καλλιεργούν κισσό), αφ’ ετέρου ιερά. Τα οποία ιερά συνέστησαν …ιερατείο. Δεν θα συζητήσουμε εδώ το πού πήγε ο Χριστός κι εμαθήτευσε κατά τα «σκοτεινά» χρόνια, ούτε το πού φυλάσσεται ο τρίτος «δίσκος της Φαιστού» που «ξεκλειδώνει» τους δύο πρώτους. Οκέϋ, ο καθένας μπορεί να ισχυριστεί πως αυτά απλώς είναι (όμορφες) υποθέσεις.
(Αν καί, ειδικά γιά τη μαθητεία του Χριστού, θέλω να προσθέσω πως σ’ εκείνα τα μέρη οι Έλληνες είχαν –κι έχουν ακόμη σήμερα– διαφυλάξει ένα «στιμιότυπο» της θρησκείας μας, όπως αυτή ήταν το 9600 πΧ. Το τί συνέπειες έχει αυτό, καί το αν πράγματι πρόκειται γιά θρησκεία καί ιερατείο όπως τα εννοούμε εμείς, είναι ένα μέγιστο θέμα προς συζήτηση. Την οποία δεν υπόσχομαι ότι θα την ξεκινήσω κάποτε. Ίσως… Αλλά οι πιθανότητες τώρα συγκλίνουν στο όχι.)
Εκείνο, όμως, που ξεφεύγει από μιά απλή υπόθεση (άρα, γίνεται βεβαιότητα), είναι πως το κάθε ιερατείο κάνει όλα όσα …κάνουν τα ιερατεία: διατηρεί τη γνώση, καί εποπτεύει τις εξελίξεις. Επομένως, ήταν θέμα χρόνου να πληροφορηθούν οι δικοί μας ότι κάποιος …»εκεί κοντά» σκαλίζει βιολογικώς πως τις διάφορες πρωτόγονες φυλές της περιοχής. Όπως ήταν θέμα χρόνου να καταλάβουν (α) γιατί έκανε κάτι τέτοιο, καί (β) ποιός ήταν.
Όθεν, μπουζούριασμα του κυρ-Προμηθέψ! Καί μεταφορά πίσω στην Αυστραλία, καί δέσιμο στο Ουλούρου. (Βάσιμα υποθέτω ότι ο ατυχήσας Προμηθέψ έπεσε επάνω σε ιερείς του Διός. Τί να κάνουμε; συμβαίνουν κι αυτά! )
Γιατί, τώρα, στην Αυστραλία; Δεν μπορούσαν να τον φυλακίσουν επί τόπου; Δεν μπορούσαν να τον σκοτώσουν επί τόπου;
Καλό είναι να κάνουμε τέτοιες ερωτήσεις, διότι είναι ο μόνος τρόπος να βρούμε την άκρη. Λοιπόν, ήθελαν να τον εξευτελίσουν. Τον έδεσαν μπροστά στα δημιουργήματά του, γιά να τους πουν: «- Ορίστε ο ψευτοθεός σας!» Ενδεχομένως καί να ήθελαν να μη λερώσουν τα χέρια τους με φόνο, διότι μπορεί οι Απορίτζινες να τα παίρναν στο κρανίο, καί να σκότωναν οι ίδιοι τον Προμηθέα.
Ακόμη μία πιθανώτατη απάντηση στο γιατί δεν τον σκότωσαν, είναι πως σκέφτηκαν ότι μπορεί κάποια στιγμή να τους φανεί χρήσιμος.
Ο Προμηθέας, λοιπόν, υπέφερε τρομερά από πείνα καί δίψα, καθώς κι απ’ τις καθημερινές επιθέσεις του αετού στη σάρκα του (σαφέστατη αναφορά στην πρακτική του Προμηθέα να κλωνοποιεί τον εαυτό του), αλλά δεν γινόταν να πεθάνει. Όταν (λίγο πάνω από) δύο χιλιάδες χρόνια μετά ήρθε ο Ηρακλής, τα υπόλοιπα τα ξέρετε.
Εκείνο που δεν μπορώ να σας πω πώς έγινε καί πώς κράτησε τόσα χρόνια (διότι δεν το γνωρίζω), είναι ο τρόπος του δεσίματος. Όχι, βέβαια, με αλυσίδες, όπως απεικονίζεται στο θέατρο, αλλά ίσως με κάποια τεχνική χειρισμού του αιθερικού πεδίου.
ζ. Ελλάδα, 9600 – 1000 πΧ
Στο μεταξύ, επί τόσες χιλιετίες η Ελλάδα προσπαθούσε να κλείσει τις πληγές της καί να ορθοποδήσει ξανά. Πού, βέβαια, τα προπολεμικά τεχνολογικά (καί άλλα) μεγαλεία!… Όλα είχαν γίνει στάχτες. Ακόμη καί το γεωανάγλυφο είχε αλλάξει. Ξηρές βυθίστηκαν (σε μικρή έκταση στην Ελλάδα), πόλεις γκρεμίστηκαν, νέες θάλασσες έσκασαν μύτη, τα χωράφια έγιναν λίμνες, πού χρειάστηκε χιλιετίες γιά να ξαναγίνουν χωράφια (Θεσσαλία), η γή γέμισε λάσπες, κόσμος σκοτώθηκε – κι όλοι έπρεπε να ξαναρχίσουν το ανέβασμα της σκάλας του πολιτισμού απ’ την αρχή.
Σα να μην έφταναν αυτά, τα αιμομικτικά βιο-ρομπότ Δευκαλίων καί Πύρρα κλωνοποίησαν πεθαμένους (κρίνω πως οι πέτρες που πετούσαν πίσω τους ήταν ταφόπλακες), φτιάχνοντας έτσι μιά ολόκληρη φυλή σπαρτών – κι όχι γιά καλό, όπως ισχυρίζονται διάφοροι αφελείς. Διότι, όπως προείπαμε, οι σπαρτοί φέρουν το ψυχικό στίγμα του φόβου. Ευτυχώς που οι συγκεκριμένοι δεν διεσπάρησαν καί δεν διασταυρώθηκαν με τους «κανονικούς» Έλληνες, αλλά έμειναν γκετοποιημένοι, να ζευγαρώνουν μεταξύ τους. Διότι, αλλοιώς, εμείς οι Έλληνες σήμερα απλά δεν θα υπήρχαμε… αν (μέσωι διασταυρώσεων με τους Δευκαλιωνικούς σπαρτούς) γινόμασταν λαός φοβισμένων προβάτων. Βλέπετε, τα διασταυρωμένα ζευγάρια δεν φέρνουν πάντα βελτίωση της ράτσας του κατώτερου γονέα. Μπορεί πχ η διασταύρωση της (ψιλοχαζής) Μαίριλυν Μονρόε με τον (άσχημο) Αϊνστάϊν να έφερνε παιδιά καί με την ασχήμια του Αϊνστάϊν, καί με τη χαζομάρα της Μονρόε – όπως είπε κι ο ίδιος. (Από τα λίγα έξυπνα που εξεστόμισε.) Αντί να φέρει παιδιά με την ομορφιά της Μονρόε καί την εξυπνάδα ( ; ) του Αϊνστάϊν.
Καί σα να μην έφταναν ούτε οι ύπουλες πράξεις του Προμηθεόπουλου, η Ελλάδα όλες αυτές τις χιλιετίες είχε ν’ αντιμετωπίσει τις επιδρομές των απομενόντων Ατλάντων της Εγγύς Ανατολής.
Δεν είναι ν’ απορεί κανείς με τις «σκοτεινές» χιλιετίες της Ελληνικής (προ)Ιστορίας, από το 9600 πΧ καί μέχρι -ξέρω ‘γώ- τον πρώτο Ιωνικό Αποικισμό. Με φωτεινές εξαιρέσεις τις πολλές πληροφορίες γιά την Αργοναυτική Εκστρατεία καί τον Τρωϊκό Πόλεμο, συν τα διάσπαρτα ονόματα ηρώων (πχ Περσέας) με ψιλο-αφηγήσεις των κατορθωμάτων τους. Όλα τ’ άλλα, τα ημέτερα ιερατεία τά ‘καναν γαργάρα. (Άντε, βρες κείμενο ν’ αναφέρει έστω ονόματα ηγεμόνων πχ του 4000 πΧ!…)
Γιατί; (Είπαμε, θα κάνουμε καλές ερωτήσεις – στο ψαχνό.)
Διότι: αφ’ ενός αυτές οι αναμνήσεις πονούσαν, αφ’ ετέρου το ιερατείο μερίμνησε ώστε να μην …ξαναπονέσουν. Μ’ άλλα λόγια, με τη σιωπή αποκλειόταν απολύτως η επανάληψη αυτής της ολισθηρής πορείας από τον κάθε πονηρό / τυχάρπαστο.
Όμως, συμπεραίνουμε πως η Ελλάδα υπέφερε. (Από ανθρωπογενείς αιτίες, εκτός από τις φυσικές καταστροφές.) Είτε με τις επιδρομές των κοκκινομάλληδων Ατλάντων, είτε ακόμη καί με (προσωρινές) κατακτήσεις Ελληνικών εδαφών (γιατί πχ ο πολέμαρχος Μιλοκέσε πήρε τα βουνά; ), όπου επεβλήθη η με το στανιό αλλαξοπιστία των κατακτημένων Ελλήνων Πελασγών προς τη λατρεία του Κρόνου, είτε με την κλωτσηδόν εκδίωξη των Κρονίων Πελασγών αργότερα, όταν άλλαξε η κατάσταση.
(Ακόμη ένας εμφύλιος… ο οποίος, δυστυχώς, κρατάει μέχρι σήμερα. Γιατί, νομίζετε, μας μισούν τόσο πολύ οι Γερμανοί, καί θέλουν να μας αρπάξουν τα σπίτια; Αυτοί που μας μισούν τόσο, είναι απλά Κρόνιοι Πελασγοί. Των οποίων το φυλετικό ένστικτο θυμάται άριστα το πώς εκδιωχθήκανε από την Ελλάδα εδώ καί πεντέμιση χιλιάδες χρόνια.)
Παρένθεση: οι επιδρομείς αμετανόητοι κοκκινομάλληδες Άτλαντες είναι αυτοί ακριβώς, που (α) επέδραμαν εναντίον της Αιγύπτου ως «Ύκσως», καί (β) αργότερα εναντίον της Ελλάδας ως «Φοίνικες» (δηλαδή κοκκινομάλληδες, όχι -όπως μας λένε- δήθεν «κατασκευαστές κόκκινης μπογιάς γιά τα υφάσματα») σύμμαχοι των Περσών. Είναι ακριβώς οι Καρχηδόνιοι του Αννίβα. Η πλάκα είναι πως οι «επίσημοι» Ιστορικοί, γνωρίζοντας ότι πρόκειται γιά κοκκινομάλληδες (απεικονίζονται στις τοιχογραφίες της Αιγύπτου), καθώς καί ότι ακόμη ένα προσωνύμιό τους ήταν το «λαοί της θάλασσας», υποθέτουν πως οι Ύκσως ήταν οι γνωστοί μας …Βίκινγκς!!!!!
Μάλλον βαρυούνται να ψάξουν ακόμη λίγο – αν καί υποψιάζομαι πως στην πραγματικότητα δεν θέλουν.
η. Τα μετά την απελευθέρωση
Γνωστά αυτά: πήγε ο Ηρακλής μέχρι την Αυστραλία, σκότωσε τον αετό που κατέτρωγε το συκώτι του Προμηθέα, απελευθέρωσε τον Προμηθέα, κι όλα καλά κι όλα ωραία. Λεπτομέρεια, ότι οι αρχαίοι ποιητές κάποια στιγμή κατάλαβαν πως το να σκοτώνεις αετό είναι ασέβεια (αετός = το «τοτεμικό» πουλί του Διός), καί παράλλαξαν τον μύθο ότι δήθεν ο αετός δεν ήταν αετός, αλλά όρνιο (γύπας). Βέβαια, αν ο Προμηθέας φυλακίστηκε από ιερείς του Διός, αετός θα τον κατέτρωγε. Όχι γύπας. Αλλά ‘ντάξ’, στους ποιητές όλα συγχωρούνται.
Να προσθέσω, επίσης, ότι ο -δήθεν εικήι καί ως έτυχεν περιπλανώμενος- Ηρακλής απελευθέρωσε τον Προμηθέα σε νεαρή ηλικία, πριν αρχίσει τους άθλους του. Αυτό το ισχυρίζομαι, επειδή χρονικώς καί …τροπικώς δεν βγαίνει ο λογαριασμός με άλλο τρόπο. (Καί γιά τη ζωή του Ηρακλή, καί γιά τη ζωή του Προμηθέα από εκεί καί μετά – που θα τη δούμε παρακάτω.) Επομένως, πρώτα ο γάμος με τη Μεγάρα, μετά η απελευθέρωση του Προμηθέα, μετά οι 12 άθλοι, μετά η συμμετοχή στην Αργοναυτική, μετά ο πόλεμος στη Μυσία καί η βασιλεία του Ηρακλή στους Μυσούς. Καί, τέλος, η επανάκαμψη στην Ελλάδα, όπου τον έφαγαν οι γυναίκες! (Αυτές οι αχαρακτήριστες, οι ντίιιιιτ!!!!!, έχουν κλείσει τα καλύτερα τα σπίτια! Λόλ!!!)
Λοιπόν, κάπου το 2200 πΧ (πιθανώτατα καναδυό δεκαετίες μετά) μεταβαίνει ο Ηρακλής προς απελευθέρωση του Προμηθέα. Το θέμα είναι…
…γιατί;
Έτρεχε από ‘δώ κι από ‘κεί άνευ σκοπού ο Ηρακλής, όπως ισχυρίζονται οι μύθοι, κι έτυχε να βρεί τον Προμηθέα δεμένον; Ή …έτρεχε τίποτ’ άλλο; Καί σαν τί, δηλαδή; Μήπως ο Ηρακλής με τον Προμηθέα ήταν φιλαράκια απ’ τον στρατό;
Όχι. Τόσο αφελείς δεν είμαστε.
Κατά τη γνωμούλα μου, ο Ηρακλής
- πήγε επίτηδες στην Αυστραλία
- κι απελευθέρωσε τον Προμηθέα, με αντάλλαγμα τις γνώσεις του τελευταίου.
Που σημαίνει ότι είχε προηγηθεί συνεννόηση του Ηρακλή με τα ιερατεία. Με σκοπό; Άααα, «ξέχασα» να σας πω ότι η κακοποιός βιολογία στην Ατλαντίδα είχε αρκετούς πιστούς, οι οποίοι γέμισαν την Ελλάδα των «σκοτεινών» χιλιετιών με τέρατα. Δεν ήταν μονάχα ο Προμηθέας που έκανε τέτοια, δηλαδή.
Γιατί τα ισχυρίζομαι αυτά; επειδή βλέπουμε τον Ηρακλή, όταν πχ σκοτώνει τη Λερναία Ύδρα ή τις Στυμφαλίδες Όρνιθες, να έχει μιά σιγουριά στις κινήσεις του. Σα να ήξερε από πριν τί ακριβώς έπρεπε να κάνει με δαύτα τα μή-κεχαριτωμένα τερατίδια.
Είναι προφανές ότι από τον Προμηθέα απέσπασε τους «κωδικούς ασφαλείας» των τεράτων.
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου