ΟΙ ΠΟΛΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΟΡΟΣ ΜΕΡΟΥ....

Οι Πόλοι και το Όρος Μερού

Συ δε είπας εν τη διανοία σου. Εις τον ουρανό αναβήσομαι, επάνω των αστέρων του ουρανού
θήσω τον θρόνον μου, καθιώ εν όρει υψηλώ, επί τα όρη τα υψηλά τα προς Βορράν (Ισαϊας
Ι ΄,13 αποκηρύσσοντας το βασιλιά της Βαβυλώνας).
Ευρίζω αγαλλιάματι πάσης της γης, όρη Σιών, τα πλευρά του Βορρά, η πόλις του βασιλέως του
μεγάλου Ψαλμοί 47,3.
Ο Ιεζεκιήλ είδε στη Βαβυλωνία ένα όραμα του άρματος του Κυρίου που έτρεχε προς αυτόν
με μεγάλη ταχύτητα. Αυτό δεν ήλθε από τη κατεύθυνση του Παλαιστινιακού Σιών, όπου
υποτίθεται ότι είχε ο Κύριος τη κατοικία του, αλλά από το βορά πάνω σε μια καταιγίδα
ανέμου.
Όπως το όρος «Σαφών» των Χαναανιτών, το όρος Σιών φαίνεται να είναι η Σημιτική
απόδοση ενός «παγκόσμιου βουνού», ο μύθος του οποίου είναι διαδεδομένος σε πολλές
χώρες της Ασίας. Η πιο γνωστή απόδοσή του είναι το όρος Μερού των Ινδουιστών. Το
Μερού είναι πολύ μακριά στο βορά, και είναι το κέντρο του ουρανού και της γης, στη
πραγματικότητα ολόκληρου του σύμπαντος. Το Ινδουιστικό έπος Μαχαμπαράτα το τοποθετεί
πέρα από τα Ιμαλάια και περιγράφοντας ένα ταξίδι σε αυτό λέει ότι οι ταξιδιώτες πέρασαν
«μια απέραντη έρημο άμμου», υποδεικνύοντας την περιοχή της ερήμου Γκόμπι. Το ίδιο έπος
δηλώνει ότι αυτό «στέκεται φέροντας από πάνω, από κάτω και εγκάρσια όλους τους
κόσμους». Το Μερού περιελάμβανε έναν παράδεισο, όπως το Χαναανίτικο όρος Σαφών και
μια κατοικία των θεών. Πάνω από τη κορυφή του ήταν ο ουράνιος πόλος και γύρω από αυτό
περιστρεφόταν ο ουρανός. Ιρανικοί και άλλοι μύθοι περιγράφουν το ίδιο βουνό. Οι Βουδιστές
το ονομάζουν συνήθως Σουμερού. Μερικές φορές λέγεται ότι έχει στην κορυφή του ένα ναό
και μερικοί ακόμα αναφέρουν ότι ο ναός αυτός έχει στη κορυφή του ένα χρυσό οβελίσκο που
αντιπροσωπεύει τον Πολικό Αστέρα.
Στη μυθολογία του Θιβετανικού Βουδισμού το όρος Μερού αντιπροσωπεύει το κέντρο του
σύμπαντος και συγχρόνως τον εστιασμένο νου της φώτισης. Χιλιάδες μέτρα ψηλό το Όρος
Μερού βρίσκεται κάπου πέρα από το υλικό πεδίο της πραγματικότητας, σε ένα βασίλειο
τελειότητας και υπέρβασης. Λέγεται ότι αυτό έχει τις ρίζες του στη κόλαση και τη κορυφή
του στον ουρανό. Περιβάλλεται από επτά δακτυλίους χρυσών βουνών, μεταξύ των οποίων
υπάρχουν συνολικά επτά κυκλικοί ωκεανοί. Στη κορυφή του βρίσκεται το χρυσό παλάτι του
Ίντρα, του βασιλιά των Ινδουιστικών θεών. Ολόκληρη αυτή η υπερκατασκευή ανυψώνεται σε
έναν εξωτερικό ωκεανό και συνορεύει με τέσσερες βασικές «ηπείρους», η κάθε μια από τις
οποίες έχει δυο υποηπείρους.
Η νότια ήπειρος, η Τζαμπουντβίπα, αντιστοιχεί στην υλική γη. Κάθε μια από τις άλλες
ηπείρους αντιπροσωπεύει ένα κοντινό πλανήτη πάνω στον οποίο μπορεί να αναγεννηθούν οι
μεταναστεύουσες ψυχές ακολουθώντας την ατραπό του κίτρινου φωτός. Λέγεται όμως ότι
όλοι αυτοί οι κόσμοι είναι ανεπιθύμητοι, γιατί είναι μη ανθρώπινοι κόσμοι, κατοικούμενοι
από ζώα. Οι διδασκαλίες του Βουδισμού δηλώνουν καθαρά ότι ο μόνος τρόπος για να
επιτύχεις τη φώτιση είναι να γεννηθείς σαν ένα ανθρώπινο ον. Η επαναγέννηση σε
οποιαδήποτε άλλη μορφή (ακόμα και αυτή των θεών ή των ημιθέων) είναι μια απόσπαση από
το μονοπάτι της φώτισης.
Σύμφωνα με το μύθο κάπου στη βόρεια περιοχή της Τζαμπουντβίπα βρίσκεται μια χώρα με
το όνομα Σαμπάλα. Αυτή είναι μια μαγική χώρα που έχει το σχήμα ενός οκταπέταλου λωτού.
Έχει κυβερνηθεί από βασιλιάδες ιερείς για πολλές χιλιάδες χρόνια. Στη πραγματικότητα ο
μύθος της Σαμπάλα είναι αρχαιότερος από την εισαγωγή του Βουδισμού στο Θιβέτ. Στην
αυτόχθονη θρησκεία των Μπον η Σαμπάλα είναι γνωστή σαν Ολμολούνγρουνγκ και


βασίζεται στο τετράγωνο αντί για τον κύκλο.
Η Σαμπάλα σχηματίζει μια πύλη ανάμεσα στα υλικά και τα πνευματικά βασίλεια. Είναι
προικισμένη με πλούτη και ταιριάζει ιδανικά σαν η κατοικία των φωτισμένων ψυχών. Αυτοί
δεν είναι προσκολλημένοι στους καρπούς του κάρμα και απέχουν ένα μόλις βήμα από τη
Φώτιση. Αυτό είναι το βασίλειο που πρέπει να αναζητήσει κάποιος να επαναγεννηθεί, αν
επιθυμεί το γρηγορότερο μονοπάτι προς τη φώτιση.
Στην Θιβετανική Βουδιστική απόδοση της αποκάλυψης οι βάρβαροι θα καταλάβουν τη γη
στο τέλος της Κάλι Γιούγκα, της σημερινής δηλαδή εποχής. Θα πρέπει τότε ο βασιλιάς της
Σαμπάλα να ενώσει τις δυνάμεις του με τους θεούς για να εξαπολύσει πόλεμο εναντίον τους.
Τότε θα αποσταλούν στρατοί από τη πόλη, η θέση της οποίας έχει κρατηθεί μυστική για
χιλιετίες. Η τάξη θα αποκατασταθεί στη γη και η σοφία που κατέχει η Σαμπάλα θα
διαμοιραστεί σε όλους τους λαούς του κόσμου.
Το όρος Μερού παριστάνεται πολλές φορές σαν ο θείος λωτός και ο πολικός παράδεισος, από
τον οποίο πηγάζουν οι τέσσερες ποταμοί του κόσμου. Το ανευρίσκουμε συχνά στις
Θιβετανικές μαντάλες, τα διαλογιστικά διαγράμματα που χρησιμοποιούν οι διαλογιζόμενοι
για τη συγκέντρωσή τους. Ανάμεσα στα όντα που συχνάζουν σε αυτό είναι οι Επτά Ρίσις, τα
ημιθεϊκά αυτά όντα γνώσης και σοφίας που από παλιά ταυτίσθηκαν με τα άστρα της Μεγάλης
Άρκτου. Οι κατοικίες τους είναι στον ουρανό και από εκεί αυτοί κατεβαίνουν περιοδικά πάνω
στο όρος Μερού.
Το Όρος Μερού τοποθετείται γενικά «προς Βορά». Ο προφήτης Ιεζεκιήλ αναφέρει τις κόρες
του Ισραήλ να κλαίνε για το Ταμούζ και να κάθονται κοιτώντας προς το Βορά, περιμένοντας
την επιστροφή του από εκείνη τη περιοχή. Ο στρατηγός Άλμπερτ Πάικ παρατηρεί επίσης στο
βιβλίο του Ηθική και όγμα τα εξής:
Οι νίκες του Ηρακλή δεν είναι παρά εκθέσεις της Ηλιακής δύναμης, οι οποίες πρέπει πάντα να
επαναλαμβάνονται. Αυτός ήταν στο Βορά, ανάμεσα στους Υπερβόρειους, όταν απεκδυόμενος τη
λεοντή του, ξάπλωσε για να κοιμηθεί και έχασε για ένα καιρό τα άλογα του άρματός του. Έτσι
εκείνη η Βόρεια περιοχή του σκοταδιού που ονομάζεται «ο τόπος του θανάτου και της
αναγέννησης του Άδωνη», εκείνος ο Καύκασος του οποίου η κορυφή ήταν τόσο ψηλή, ώστε σαν
το Ινδικό Όρος Μερού έδειχνε να είναι τόσο το τέλος όσο και η έναρξη της σταδιοδρομίας του
Ηλίου, έγινε στη φαντασία των Ελλήνων το τελικό όριο όλων των πραγμάτων, η κορυφή του
τόξου που συνδέει τον επάνω και το κάτω κόσμο και συνεπώς ένα κατάλληλο μέρος για τη
τιμωρία του Προμηθέα».
Η Αλεξάνδρα Ντέιβιντ-Νηλ στο βιβλίο της Μυστικές Προφορικές ιδασκαλίες του
Θιβετανικού Βουδισμού, παρατηρεί μαζί με το Λάμα Γιόνγκτεν τα εξής:
Οι Θιβετανοί δάσκαλοι του μυστικισμού αναφέρουν συχνά διδασκαλίες βόρειας προέλευσης οι
οποίες έχουν μεταδοθεί μυστηριωδώς. Αυτές οι αινιγματικές ρήσεις φαίνονται να βασίζονται
στο μύθο μάλλον παρά σε ιστορικά γεγονότα. Επιπλέον δε θα πρέπει να παίρνουμε τη λέξη
«βόρειος» με τη γεωγραφική σημασία. Στο Θιβέτ, όπως και στην Ινδία, ο «βοράς» έχει μια
μυστικιστική σημασία.
Από την άλλη μεριά μερικοί Ινδοί μαζί και ο λόγιος Κος Τίλακ πιστεύουν στη Σκανδιναβική
προέλευση των Αρίων, των οποίων η κοιτίδα ήταν σύμφωνα με αυτούς οι Αρκτικές περιοχές.
Αυτό θα εξηγούσε μέσω της επίμονης επίδρασης αταβιστικών μνημών τη γοητεία που εξασκεί ο
Βοράς πάνω σε μερικούς μυστικιστές τους.
Αυτή η εξήγηση δεν μπορεί να εφαρμοστεί στο Θιβέτ όπου ανακαλύπτεται η ίδια επίσης γοητεία
και σε μεγαλύτερο ακόμα βαθμό. Στους Θιβετανικούς μύθους γίνονται αμέτρητοι υπαινιγμοί για
μια βόρεια χώρα από όπου προήλθαν οι υπερβατικές διδασκαλίες. Ορισμένοι ναλντζόπας
(αυτοί που κατέχουν την ειρήνη) προσποιούνται ότι πηγαίνουν περιστασιακά εκεί. Οι
φωτισμένοι Θιβετανοί πιστεύουν ότι αυτό είναι ένα ζήτημα ψυχικών εμπειριών, που
συμβαίνουν στη πορεία ειδικών διαλογισμών και όχι πραγματικών ταξιδιών.
Σύμφωνα με τη Μαντάμ Μπλαβάτσκυ στην Αποκεκαλυμμένη Ίσιδα και στη Μυστική
ιδασκαλία της:
Το Όρος Μερού:
...είναι ο Βόρειος Πόλος και λέγεται ότι έχει επτά χρυσά και επτά ασημένια σκαλοπάτια που
οδηγούν σε αυτόν.
... Ο λωτός στην Ινδία είναι το σύμβολο της γόνιμης γης και επιπλέον του Όρους Μερού.
Στις Πουράνες κάθε αναφορά στα Βόρεια του «Μερού» συνδέεται με εκείνο το πρωταρχικό
Ελντοράντο, περιοχή τώρα του Βορείου Πόλου, το οποίο όταν άνθιζε η μανόλια εκεί που
τώρα βλέπουμε μια ανεξερεύνητη ατέλειωτη έρημο πάγου, ήταν τότε ξανά μια ήπειρος. Η
επιστήμη μιλάει για μια αρχαία ήπειρο που εκτείνετο από το Σπίτζμπεργκεν μέχρι κάτω τα στενά
του Ντόβερ. Η Μυστική 0ιδασκαλία διδάσκει ότι στις αρχικές γεωλογικές περιόδους αυτές οι
περιοχές σχημάτιζαν μια πεταλοειδή ήπειρο της οποίας το ένα άκρο, το Ανατολικό, πολύ πιο
βόρεια από τη Βόρεια Κορνουάλη, περιελάμβανε τη Γροιλανδία και το άλλο τα Στενά του
Μπέρινγκ σαν ένα κομμάτι ξηράς στην ενδοχώρα και η οποία κατέβαινε προς τα νότια στη
φυσική της κατεύθυνση προς τα κάτω προς τα Βρετανικά νησιά, τα οποία εκείνες τις μέρες
πρέπει να ήσαν κάτω ακριβώς από τη κάτω καμπύλη του ημικυκλίου της. Αυτή η ήπειρος
ανυψώθηκε συγχρόνως με τη βύθιση των ισημερινών τμημάτων της Λεμουρίας. Μετά από
αιώνες μερικά από τα υπολείμματα της Λεμουρίας επανεμφανίσθηκαν στο πρόσωπο των
?κεανών...
Το Μερού, η κατοικία των θεών, ετοποθετείτο στο Βόρειο Πόλο, ενώ η Πατάλα, η
κατώτερη περιοχή, υποτίθετο ότι βρισκόταν στο Νότιο Πόλο. Καθώς το κάθε σύμβολο στην
εσωτερική φιλοσοφία έχει επτά κλειδιά, γεωγραφικά το Μερού και η Πατάλα αντιπροσωπεύουν
τοποθεσίες, ενώ αστρονομικά έχουν μια άλλη σημασία και αντιπροσωπεύουν «τους δυο
πόλους», η οποία σημασία τελείωνε με το να τους αποδίδονται συχνά στον εξωτερικό
σεκταρισμό οι ονομασίες του «Όρους» και της «Αβύσσου», ή του «Ουρανού» και της
«Κόλασης».
...Ο (αλληγορικός) ποταμός Αχέροντας βρίσκεται 32 μοίρες πάνω από το πόλο και 32 μοίρες
κάτω από αυτόν, υποτιθέμενα ότι αγγίζει το βορινό ορίζοντα στο γεωγραφικό πλάτος των 32
μοιρών. Η απέραντη κοιλότητα που είναι για πάντα κρυμμένη από την όρασή μας και η οποία
περιέβαλε το νότιο πόλο, ονομαζόταν έτσι Άβυσσος, ενώ παρατηρώντας προς το μέρος του
Βορείου πόλου ότι ένα ορισμένο τμήμα του ουρανού εμφανιζόταν πάντα πάνω από τον
ορίζοντα, το ονόμαζαν Όρος. Καθώς το Μερού είναι η υψηλή κατοικία των Θεών, ελέγετο ότι
αυτοί ανεβαίνουν και κατεβαίνουν περιοδικά σε αυτό, με το οποίο εννοούντο αστρονομικά οι
ζωδιακοί θεοί, η διάβαση του αρχικού Βορείου Πόλου της Γης προς το Νότιο πόλο του
ουρανού. Σε αυτή την εποχή... το μεσημέρι η εκλειπτική θα ήταν παράλληλη με τον μεσημβρινό
και ένα μέρος του Ζωδιακού κύκλου θα κατέβαινε από το Βόρειο Πόλο προς το Βόρειο
ορίζοντα, διασχίζοντας τις οκτώ σπείρες του Ερπετού (όλα τα αστρικά χρόνια, ή εκτενώς τα
200.000 ηλιακά χρόνια), το οποίο θα φαινόταν έτσι σα μια φανταστική σκάλα με οκτώ
σκαλοπάτια που έφταναν από τη γη προς τα πάνω μέχρι το πόλο, δηλαδή το θρόνο του 0ιός.
Πάνω σε αυτή τη σκάλα λοιπόν οι θεοί, δηλαδή τα σημεία του Ζωδιακού, ανέβαιναν και
κατέβαιναν (η σκάλα του Ιακώβ με τους αγγέλους)...Πάνε πάνω από 400.000 χρόνια από τότε
που ο Ζωδιακός σχημάτισε τις πλευρές αυτής της σκάλας...
....0είχθηκε ήδη ότι ενώ ο Νότιος Πόλος είναι η άβυσσος (ή οι διαβολικές περιοχές μεταφορικά
και κοσμολογικά), ο Βόρειος Πόλος είναι γεωγραφικά η πρώτη ήπειρος, ενώ αστρονομικά και
μεταφορικά ο ουράνιος πόλος με το πολικό αστέρα του στον ουρανό είναι το Μερού, ή η
έδρα του Μπράχμα, ο θρόνος του ία κ.λ.π. 0ιότι την εποχή που οι θεοί εγκατέλειψαν τη γη
και λέγεται ότι ανέβηκαν στους ουρανούς, η εκλειπτική είχε γίνει παράλληλη με το μεσημβρινό
και ένα μέρος του Ζωδιακού φαινόταν να κατέρχεται από το βόρειο πόλο προς το βόρειο
ορίζοντα...
Κάθε ευεργετική (αστρική και κοσμική) δράση προέρχεται από το Βορρά. Κάθε θανατηφόρα
επιρροή από το Νότιο Πόλο. Αυτοί συνδέονται αντίστοιχα με τη μαγεία της «δεξιάς» και της
«αριστεράς» χειρός.
Βεβαιώνεται στον αποκρυφισμό ότι η χώρα ή το νησί που «στεφανώνει» το Βόρειο Πόλο
είναι το μόνο που επικρατεί στη διάρκεια όλης της Μανβαντάρα του «Κύκλου» μας. Όλες
οι κεντρικές ήπειροι και ξηρές θα αναδυθούν από το βυθό της θάλασσας πολλές φορές στη
σειρά, αλλά αυτή η ξηρά δε θα αλλάξει ποτέ.
......
Οι περιπλανώμενοι τραγουδιστές της Περσίας και του Καύκασου θα ισχυρισθούν μέχρι σήμερα,
ότι πολύ πέρα από τις χιονοσκεπείς κορυφές του Καπ, ή Καυκάσου, υπάρχει μια μεγάλη ήπειρος
κρυμμένη τώρα από όλους. Ότι τη φθάνουν αυτοί που μπορούν να εξασφαλίσουν τις υπηρεσίες
των δωδεκάποδων απογόνων του κροκοδείλου, των οποίων τα πόδια γίνονται με τη θέλησή
τους δώδεκα πτερά...
Μέχρι σήμερα οι αυτόχθονες του Καυκάσου μιλούν για τα βουνά τους σαν Kap-kaz,
χρησιμοποιώντας το σύμφωνο p αντί του συνηθισμένου v (Kavkaz ή Καύκασος). Αλλά οι
βάρδοι τους λένε ότι ένα ταχύ άλογο χρειάζεται επτά μήνες για να φτάσει στην «ξηρή χώρα»
πέρα από τον Καύκασο, προχωρώντας προς το βορά χωρίς να αποκλίνει καθόλου από το δρόμο
του.
Είναι πολύ περίεργο που ο Κοσμάς ο Ινδικοπλεύστης, ο οποίος έζησε τον έκτο αιώνα μ.χ., θα
έπρεπε να ισχυρίζεται πάντοτε ότι ο άνθρωπος γεννήθηκε και κατοίκησε πρώτα σε μια χώρα
πέρα από τον ?κεανό, μια απόδειξη η οποία του δόθηκε στην Ινδία από μορφωμένους
αλδαίους. Αυτός λέει τα εξής: "Οι χώρες που ζούμε περιβάλλονται από τον ωκεανό, αλλά πέρα
από τον ωκεανό υπάρχει μια άλλη χώρα που αγγίζει τους τοίχους του ουρανού και σε αυτή τη
χώρα είναι που δημιουργήθηκε και έζησε στον παράδεισο ο άνθρωπος. Στη διάρκεια του
Κατακλυσμού, ο Νώε μεταφέρθηκε με τη κιβωτό του στη χώρα που κατοικούν τώρα οι
απόγονοί του. Το δωδεκάποδο άλογο του Huschenk βρέθηκε πάνω σε αυτή την ήπειρο που
ονομάζεται η ξηρά νήσος.
Η "Χριστιανική τοπογραφία" του Κοσμά του Ινδικοπλεύστη και οι αξίες της είναι πολύ γνωστές.
Αλλά ο καλός πατέρας επαναλαμβάνει μια παγκόσμια παράδοση, η οποία επιβεβαιώνεται τώρα
από γεγονότα. Κάθε αρκτικός ταξιδιώτης υποπτεύεται μια ήπειρο ή μια «ξηρά νήσο» πέρα
από τη γραμμή του αιώνιου πάγου. Ίσως τώρα να μπορεί να γίνει σαφέστερη η σημασία της
ακόλουθης παραγράφου από ένα από τα Σχόλια:
«Στις αρχές της (ανθρώπινης) ζωής, η μόνη ξηρά χώρα ήταν πάνω στο 0εξιό(1) άκρο της
σφαίρας, όπου αυτή είναι ακίνητη(2). Ολόκληρη η γη ήταν μια απέραντη υδάτινη έρημος και τα
νερά ήσαν χλιαρά... Εκεί ο άνθρωπος εγεννήθη πάνω στις επτά ζώνες των αθανάτων, τις
άφθαρτες στη διάρκεια της Μανβαντάρα(3). Υπήρχε αιώνια άνοιξη σε σκοτάδι. (Αλλά) αυτό
που είναι σκοτάδι για τον σημερινό άνθρωπο, ήταν φως για τον άνθρωπο της αυγής του. Εκεί,
οι θεοί αναπαύονταν, και το Φωχάτ(4) βασιλεύει πάντα από τότε... Έτσι οι σοφοί πατέρες λένε
ότι ο άνθρωπος γεννιέται στο κεφάλι της μητέρας του (γης) και ότι τα πόδια της στο αριστερό
άκρο γέννησαν τους κακούς ανέμους που φυσούν από το στόμα του κατώτερου 0ράκοντα... . . .
Ανάμεσα στη πρώτη και στη δεύτερη (φυλή) η αιώνια κεντρική (χώρα) διαιρέθηκε από το ύδωρ
της ζωής(5)».
Αυτό ρέει γύρω και εμψυχώνει το σώμα (της μητέρας γης). Το ένα άκρο της πηγάζει από το
κεφάλι της. Αυτό γίνεται ακάθαρτο στα πόδια της (το Νότιο Πόλο). Εξαγνίζεται (στην
επιστροφή του) προς τη καρδιά της - η οποία κτυπάει κάτω από το πόδι της ιερής Σαμπάλα, η
οποία τότε (στις αρχές) δεν είχε ακόμα γεννηθεί. Γιατί είναι στη ζώνη της κατοικίας του
ανθρώπου (τη γη) που βρίσκεται κρυμμένη η ζωή και η υγεία όλων όσων ζουν και
αναπνέουν(6). Στη διάρκεια της πρώτης και της δεύτερης (φυλής) η ζώνη καλύφθηκε με τα
μεγάλα νερά. (Αλλά) η μεγάλη Μητέρα κοιλοπονούσε κάτω από τα νερά και μια νέα ξηρά
ενώθηκε με τη πρώτη, την οποία οι σοφοί μας ονομάζουν σκούφο (ή στέμμα). Αυτή
κοιλοπόνεσε σκληρότερα για τη τρίτη (φυλή) και η μέση της και ο αφαλός της εμφανίσθηκαν
πάνω από το νερό. Ήταν η ζώνη, η ιερή Χιμαβάτ, η οποία εκτείνεται γύρω από το κόσμο(7)
Αυτή έσπασε προς το μέρος του δύοντος ηλίου από το λαιμό της(8) προς τα κάτω (προς τα
νοτιοδυτικά), σε πολλές ξηρές και νησιά, αλλά η αιώνια χώρα (ο σκούφος) δεν (έσπασε) σε
κομμάτια. Ξηρές κάλυψαν το πρόσωπο των σιωπηλών νερών στις τέσσερες πλευρές του
κόσμου. Όλες αυτές αφανίσθηκαν (με τη σειρά τους). Μετά εμφανίσθηκε η κατοικία των κακών
(η Ατλαντίδα). Η αιώνια χώρα ήταν τώρα κρυμμένη, γιατί τα νερά έγιναν στερεά (παγωμένα)
κάτω από τη πνοή των ρουθουνιών της και οι κακοί άνεμοι από το στόμα του 0ράκοντα», κ.λ.π.
κ.λ.π.
Σημειώσεις
(1) Οι δυο πόλοι ονομάζονται το δεξιό και το αριστερό άκρο της σφαίρας μας, με το δεξιό να
είναι ο Βόρειος Πόλος ή το κεφάλι και τα πόδια της γης.
(2) Όσο περισσότερο πλησιάζει κανείς τους πόλους, τόση λιγότερη περιστροφή αισθάνεται.
Στους πόλους η ταχύτητα περιστροφής μηδενίζεται, γι’ αυτό και η σφαίρα είναι «ακίνητη».
(3)Στον αποκρυφισμό δηλώνεται ότι η χώρα ή νησί που στέφει σαν ένα σκούφος το Βόρειο
Πόλο, είναι η μόνη που επικρατεί σε όλη τη διάρκεια του Κύκλου εξέλιξή μας. Όλες οι κεντρικές
ήπειροι και χώρες αναδύονται από το πυθμένα της θάλασσας κατά σειρά πολλές φορές, αλλά
αυτή η ξηρά δε θα αλλάξει ποτέ.
(4)... Το κυριολεκτικό του νόημα είναι ο «Γιος των Υδάτων», αλλά αυτά τα «ύδατα» δεν είναι
το νερό που γνωρίζουμε, αλλά ο Αιθέρας - τα πύρινα ύδατα του διαστήματος. Το Φωχάτ είναι
στην ανώτερη όψη του ο «Γιος του Αιθέρα», η Ακάσα, η Μητέρα - Πατέρας των αρχέγονων
Επτά, και του Ήχου ή Λόγου. Το Φωχάτ είναι το φως του τελευταίου.
(5)Αυτό το «ύδωρ» είναι το αίμα ή το ρευστό της ζωής που εμψυχώνει τη γη, συγκρινόμενο εδώ
με ένα ζωντανό σώμα.
(6) Η απόκρυφη διδασκαλία επιβεβαιώνει τη δημοφιλή παράδοση η οποία υποστηρίζει την
ύπαρξη μιας πηγής ζωής στα σωθικά της γης και στο Βόρειο Πόλο. Αυτή είναι το αίμα της
γης, το ηλεκτρομαγνητικό ρεύμα, το οποίο κυκλοφορεί μέσα από όλες τις αρτηρίες και το
οποίο λέγεται ότι πρόκειται να βρεθεί αποθηκευμένο στον «ομφαλό» της γης.
(7).Ο αποκρυφισμός υποδεικνύει ότι αυτή η «ζώνη» είναι η οροσειρά των Ιμαλαΐων και
υποστηρίζει ότι αυτή, είτε από κάτω είτε από πάνω από το νερό, περιβάλλει τη γη. Ο
ομφαλός περιγράφεται ότι βρίσκεται προς το δύοντα ήλιο ή δυτικά του Χιμαβάτ στο οποίο
βρίσκονται οι ρίζες του Μερού, το οποίο βρίσκεται βόρεια των Ιμαλαϊων. Το Μερού δεν
είναι το «μυθικό βουνό στον ομφαλό ή κέντρο τα γης», αλλά οι ρίζες του και τα θεμέλιά
του είναι σε αυτό τον ομφαλό, αν και το ίδιο είναι στο μακρινό βορά. Αυτό το συνδέει με τη
«κεντρική» χώρα που «δεν αφανίζεται ποτέ», τη χώρα στη οποία «η μέρα του ανθρώπου
διαρκεί έξη μήνες και η νύχτα του άλλους έξη μήνες». Όπως το θέτει η Βισνού Πουράνα:
«συνεπώς για το Βορά του Μερού υπάρχει πάντα νύχτα στη διάρκεια της ημέρας σε άλλες
περιοχές, γιατί το Μερού είναι βόρεια όλων των ντουίπας και βάρσας" (νησιών και χωρών).
(Βιβλίο II., κεφάλαιο 8). Το Μερού δεν είναι έτσι ούτε στον Άτλαντα όπως προτείνει ο
Γουίλφροντ, ούτε «απολύτως στο κέντρο της γης», όπως προσπάθησε να αποδείξει ο
Γουίλσον....
(8)Ακόμα και τα Σχόλια δεν απέχουν από την Ανατολική μεταφορά. Η Γη παρομοιάζεται με το
σώμα μιας γυναίκας, της «μητέρας γης». Από το λαιμό της προς τα κάτω, σημαίνει από την
εσωτερική θάλασσα πέρα από το αδιάβατο εμπόδιο πάγου..
Αν λοιπόν η διδασκαλία κατανοηθεί σωστά, η πρώτη ήπειρος που ήλθε σε ύπαρξη κάλυπτε
ολόκληρο το βόρειο πόλο σαν ένας άθραυστος φλοιός, και παραμένει έτσι μέχρι σήμερα, πέρα
από εκείνη την εσωτερική θάλασσα που φαινόταν σαν ένας άφταστος αντικατοπτρισμός
στους ελάχιστους αρκτικούς ταξιδιώτες που την αντιλαμβανόντουσαν.
Στη διάρκεια της 0εύτερης Φυλής περισσότερη ξηρά αναδύθηκε κάτω από τα νερά σα μια
συνέχεια της «κεφαλής» από το λαιμό. Αρχίζοντας και στα δυο ημισφαίρια, στη γραμμή πάνω
από το βορειότερο άκρο του Σπίτζμπεργκεν, σε Μερκατοριανή προβολή, μπορεί να
περιελάμβανε στην Αμερικανική πλευρά τα μέρη που καταλαμβάνονται τώρα από τον Κόλπο
του Μπάφιν και τα γειτονικά νησιά και χερσονήσους. Εκεί αυτή δύσκολα έφτανε νότια μέχρι τις
70 μοίρες γεωγραφικού πλάτους. Εδώ σχημάτισε τη πεταλοειδή ήπειρο για την οποία μιλάει το
σχόλιο, από τα δυο άκρα της οποίας το ένα περιελάμβανε τη Γροιλανδία με μια επιμήκυνση που
διέσχιζε τη 50στη μοίρα λίγο νοτιοδυτικά και το άλλο τη Καμσάτκα, τα δυο άκρα ενωνόμενα με
ό,τι είναι τώρα το βορινό άκρο των ακτών της Ανατολικής και της 0υτικής Σιβηρίας. Αυτή
έσπασε σε κομμάτια και εξαφανίσθηκε. Στο αρχικό μέρος της Τρίτης Φυλής σχηματίσθηκε η
Λεμουρία. Όταν αυτή εξαφανίσθηκε εμφανίσθηκε με τη σειρά της η Ατλαντίδα.
Το αν έφτασα εκεί που έφτασα είναι γιατί στηρίχθηκα στους ώμους γιγάντων
Ισαάκ Νεύτωνας

 λούστρος λουστράκος    analithies.blogspot.com