Οι ιδεολογίες πέθαναν. Ζήτω η ιδεολογία... Γράφει ο
1. Το τελος των ιδεολογιων
Το "Τελος της ιστοριας"[1] του Φ. Φουκουγιαμα πρεπει να ειναι το βιβλιο που κατεχει το ρεκορ διαψευσης, στη μακρα ιστορια των εντυπων προφητειων του 20ου αιωνα.
Σε πολυ αδρες γραμμες λοιπον, ο κ. Φουκουγιαμα ισχυριζονταν οτι, μετα την πτωση του τειχους, η ανθρωποτητα διεθετε πλεον την οριστικη αποδειξη, πως το καλυτερο δυνατον πολιτικο συστημα ησαν οι κοινοβουλευτικες δημοκρατιες και ο οικονομικος φιλελευθερισμος.
Η ελευθερη αγορα και οι δημοκρατικες κοινωνιες των πολιτων θα διεγραφαν μια λαμπρα και αδιαταρακτη πορεια προς το διαρκως βελτιουμενον, οι πολεμοι, οι επαναστασεις και οι εξεγερσεις θα τελειωναν οριστικα και η ιστορια με τη μορφη τουλαχιστον που τη γνωριζαμε, θα τερματιζε μια για παντα, την αιματοβαμμενη πορεια της
Θυμαμαι, πως οταν πρωτοδιαβασα το πονημα αυτουνου του εξαιρετου μανατζερ, η πρωτη μου αντιδραση ηταν να βανω τα γελια.
Η ευθυμια μου ομως ελαβε αποτομα τελος, οταν διαπιστωσα πως η λεγομενη "κοινη γνωμη" αποδεχτηκε την προφητεια του Φουκουγιαμα ως μιαν εντελως φυσικη και προβλεπομενη εξελιξη των πραγματων.
Το ευρωαμερικανικο ποπολο φαινονταν να εχει πειστει, οτι ο κοσμος απο τουδε και στο εξης θα βαδιζε στα ισα και χωρις παρεκλισεις προς την αεναη ευφορια μιας διαρκως αυξανομενης ευημεριας, οπου οι παλαιοι εφιαλτες του παρελθοντος δεν θα αποτελουσαν παρα αντικειμενο των ιστοριοδιφων και των παρελθοντολαγνων.
Λιχα χρονια μετα, η μεθυσμενη απο καταναλωτικη ευτυχια ανθρωποτητα θα ακουγε για τις σφαγες στο Σαραγεβο και για το βιολογικο οπλοστασιο του Σανταμ Χουσεϊν, ενω η Μεκκα της ελευθερης αγορας και των ατομικων δικαιωματων, θα δεχονταν τη σφοδροτερη επιθεση που ειχε ποτε δεχτει στο εδαφος της.
Τελος, η καταρρευση μιας μεσσαιας τραπεζας[2] αμερικανοεβραϊκων συμφερονταν στη Νεα Υορκη, θα ηταν αρκετη για να φανερωσει με τον πιο σκληρο τροπο οτι η ιστορια οχι μονον δεν εχει τελειωσει αλλα οτι η ανθρωποτητα βρισκεται στο κατωφλι ενος νεου γυρου σφαγων, εξεγερσεων, επαναστασεων, φτωχειας, εξαθλιωσης και ηθικης σαπιλας.
Αν ομως η ιστορια δεν εχει τελειωσει, φαινεται πως κατι αλλο εχει κλεισει πλεον τον ιστορικο κυκλο του κι ισως αυτο που διαπιστωσε τοτε ο Φουκουγιαμα, να αντανακλουσε πραγματι μιαν οψη της αληθειας, εκφρασμενη ομως σε λαθος γλωσσα.
Η αισθηση οτι βρισκομαστε στην ολοκληρωση ενος ιστορικου κυκλου, που ο ιστορικος Χομπσμπαουμ ονοματισε ως το "τελος του συντομου 20ου αιωνα" τοποθετωντας το στη χρονια της καταρρευσης του υπαρκτου σοσιαλισμου, φαινεται οτι δεν απεχει πολυ απο την αληθεια, μονον που το τελος αυτο δεν αφορα την ιδια την ανθρωπινη ιστορια αλλα την ιστορια των ιδεολογιων, που απλως αλλαζει σελιδα.
Γιατι στα ανθρωπινα πραγματα, καθε θανατος, καθε περας και καθε κυκλος, δεν σημαινει απαραιτητως την επιστροφη στο αρχεγονο μηδεν αλλα αντιθετως τη γεννηση ενος νεου κυκλου, μιας νεας ζωης, μιας νεας περιπετειας.
Οπως στα παλια τα χρονια, που οταν πεθαινε ενας βασιλιας, οι υπηκοοι υποδεχοντουσαν τον νεο δυναστη τους με την τοσο ελπιδοφορα κραυγη: Ο βασιλιας πεθανε, ζητω ο βασιλιας!
2.Οι ιδεολογιες πεθαναν. Ζητω οι ιδεολογιες!
Ο φασισμος και ο κομμουνισμος ησαν οι δυο μεγαλες ιδεολογιες του 20ου αιωνα, που αμφισβητησαν το μοντελο της κοινοβουλευτικης αστικης δημοκρατιας αλλα τα καταφεραν να αλληλοεξοντωθουν σε ενα αμειλικτο αγωνα ζωης ή θανατου.
Στο ξεκινημα τους, περι το δευτερο μισο του 19ου αιωνα, οταν κυκλοφορησαν με μικρη χρονικη διαφορα το Κομμουνιστικο μανιφεστο και το δοκιμιο για τις ανθρωπινες ρατσες, του Αρτυρ Γκομπινω, οι δυο ολοκληρωτισμοι ησαν ταυτοχρονα ιδεολογιες, επαναστατικα κινηματα και τροπος ζωης.
Ο παγκοσμιος πολεμος του 1914 και η οικονομικη καταρρευση του 1929 συνεβαλαν ωστε να γινουν και καθεστωτα.
Αν δεχτουμε οτι η πιστη στην κοινοβουλευτικη δημοκρατια, βασιλευομενη ή μη, καθως και στις βασικες της αξιες αποτελουσε επισης μιας μορφης ιδεολογια, τοτε μπορουμε να συμπερανουμε οτι σε γενικες γραμμες, το ιστορικο διαστημα απο το 1848 ως το 1989, χαρακτηριζεται απο τη συγκρουση τριων ιδεολογιων, εκ των οποιων η πλεον φιλειρηνικη ανεδειχθη νικητρια.
Αυτο ο Φουκουγιαμα το ονοματισε τελος της ιστοριας, ωστοσο φαινεται οτι δεν ητανε παρα το τελος των τριων αυτων ιδεολογιων που, οπως συμβαινει συχνα στην ιστορια, και οι τρεις ησαν δημιουργηματα ενος κοσμου που δεν υπαρχει πια.
Και αρα οι ιδεολογιες του [ή τα ιδεολογηματα του ή οι ιδεοληψιες του ή οπως θελετε πεστε το] ανηκουν οριστικα στο παρελθον.
Ο φασισμος και ο κομμουνισμος αμφισβητησαν μεν μια κοινωνια, οπου ο ανθρωπος αντικασταθηκε απο το κερδος και οπου το εγω απεκτησε απολυτη προτεραιοτητα εναντι του εμεις, βυθιζοντας την ανθρωποτητα στον αρχαιο τρομο του να νιωθεις μετεωρος μεσα στον κοσμο, εξω και μακρια απο μια συλλογικοτητα που δινει νοημα στην υπαρξη [βλ. και "Μικρη ιστορια του εγω"] ωστοσο μετατραπηκαν εν τελει σε καθεστωτα, οπου αυτη η συλλογικοτητα απεδειχθη οτι δεν ηταν κατι παραπανω απο τα προνομια της κοκκινης ή μαυρης κομματικης αριστοκρατιας.
Ουσιαστικα και ο Χιτλερ και ο Σταλιν, ανετρεψαν τη ιδια τους την ανατροπη, επιβαλλοντας στους ιδεολογους πιστους τους να εφαρμοσουν σητν πραξη ολα εκεινα για τα οποια κατηγορουσαν τις κοινοβουλευτικες δημοκρατιες.
Η συλλογικοτητα μιας καστας χορευτων/πολεμιστων που οραματιζονταν ο Νιτσε και υποσχονταν οτι θα πραγματοποιησει ο Χιτλερ, κατεληξε στα αποβρασματα των ες-ες, οι οποιοι θανατωναν με επιστημονικη επιμελεια τους Εβραιους αλλα ησαν ολοσχερως ανικανοι να αρθρωσουν ενα θετικο λογο για την ιδια τη ζωη, πλην βεβαιως απο τη κυνικη ομολογια οτι δεν ειχαν τι αλλο να καμουν τη δυναμη που τους δοθηκε παρα να τη μετατρεψουν σε εναν Αξονα θανατου.
Ομοιως, η γραφειοκρατικη κομματικη νομενκλαντουρα των σοσιαλιστικων χωρων, εγραφε στα παλια της τα παπουτσια την αμεση δημοκρατια των προλεταριακων κοινοτητων, μεταφεροντας την επαναστατικη προταση των πρωτων ιδεολογων κομμουνιστων στα κεφια του καθε Πατερουλη, ο οποιος με τη σειρα του στηριζε αυτη την αδιστακτη καμαριλα για να μην βρεθει μια μερα με κομμενη την κεφαλη του, οπως οι παρανοϊκοι Ρωμαιοι αυτοκρατορες.
Οι δυο μεγαλες ολοκληρωτικες ιδεολογιες κατερρευσαν εν τελει εξαιτιας των ιδιων των αντιφασεων τους, οταν απο το βασιλειο των ιδεων μετατοπιστηκαν στο βασιλειο των καθεστωτων.
Ο Γκαιμπελς, βλέπετε, δεν ηταν ο Νιτσε, οπως και ο Χρουστσωφ δεν ηταν ο Εγκελς.
Η πτωση του τειχους συνεβαλε στο να αυξηθει η ψευδαισθηση των ευρωαμερικανικων μαζων, πως μετα την πληρη εξοντωση των δυο ολοκληρωτισμων, ο απολυτος κυριαρχος του παιχνιδιου θα ηταν η κοινοβουλευτικη δημοκρατια, ακομα και αν, για λογους φολκλορ, συνοδευονταν ενιοτε απο τη λαμψη μιας βασιλικης οικογενειας.
Εκεινο ομως που δεν ειχαν υποψιαστει οι ιντελιγκεντσιες της ευρωαμερικανικης διανοησης ηταν οτι ακριβως η υπαρξη του "ετερου φοβου" συγκρατουσε τους αληθινους ηγεμονες των χειραγωγουμενων μαζων απο το να δειξουν το πραγματικο [και φρικαλεο] τους προσωπο.
Γιατι απλουστατα, η αστικη δημοκρατια οπως τουλαχιστον ειχε διαμορφωθει βασει των αρχων του διαφωτισμου και της ατομικης ανεξαρτησιας, ειχε ηδη περασει στο παρελθον και στη θεση της αναδυονταν η παγκοσμια Νεα Ταξη πραγματων, οπου οι λαοι και τα εθνη μετατρεπονταν ραγδαια σε απροσωπες και λωβοτομημενες μαζες, τις οποιες ελεγχαν απολυτως τα ΜΜΕ και οι εμμισθοι μηχανικοι των ψυχων.
Η καταρρευση του φασισμου και του κομμουνισμου συνοδευτηκε και απο το ξεσκεπασμα της αληθινης οψης του θαυμαστου, καινουριου κοσμου, που αποτελει σημερα την εφιαλτικη προοπτικη της δικης μας γενιας και της γενιας των παιδιων μας.
Εδω πλεον δεν εχουμε να κανουμε με κοινοβουλευτικες δημοκρατιες, οπου η ελευθερη βουληση των πολιτων εχει τη δυνατοτητα να ανατρεψει πολιτικες και κυβερνησεις.
Αντιθετως!
Η ευρωαμερικανικη παγκοσμιοποιημενη ηπειρος κυβερναται πλεον απο αθεατους μηχανισμους, απο διεθνη και συνηθως αφανη διευθυντηρια, απο μυστικους πρακτορες, κολαουζους και μπραβους των πανισχυρων οικονομικων κολοσσων, απο τους γραβατοπειρατες της καθε Γκολντμαν Ζακς και της καθε τριλατεραλ, για τους οποιους η ψηφος των πολιτων δεν ειναι παρα ενα σχετικα δευτερευον ζητημα, που το τακτοποιουν με τους κολλητους τους των τηλεορασεων, των εφημεριδων και των διαφημιστικων εταιρειων.
Η λεγομενη "εναλλαγη" κυβερνησεων στις πολυτελεις αιθουσες των ευρωπαίκων κοινοβουλιων, δεν ειναι παρα η ανανεωση του πολιτικου προσωπικου μιας παγκοσμιας καθεστωτικης συμμοριας, που δεν το χει σε τιποτα να ξωπεταξει εναν τάχα μου "δεξιό" σαν τον Σαμαρά και να βανει στη θεση του εναν ταχα μου "σοσιαλιστη" σαν τον Τσίπρα, αρκει να ειναι βεβαιη οτι θα της καμει τα κεφια.
Η πρωην κομμουνιστρια κ. Μερκελ ειναι σημερα η ηγερια του νεοφιλελευθερισμου, ενω ο πρωην κνιτης κ. Σουρναρας ειναι σημερα ο γραβατωμενος μπραβος της Ευρωπαϊκης Κεντρικης Τραπεζας και [ακόμα χειρότερα] το παλιο κακο παιδι του Μαη του 68, ο κ. Ντανιελ Κον Μπετιτ ειναι ενας πολυ καθως πρεπει βουλευτης του Ευρωπαϊκου κοινοβουλιου, που διδει το πρασινο αλλοθι στα μεγαθηρια των πολυεθνικων, για να ξεχαρβαλωνουν και τα λιγα δαση που απεμειναν, στον Αμαζονιο ή στην Ινδια...
Ποια δεξια και ποια αριστερα?
Και προπαντος, ποια δημοκρατια?
Η περιφημη ψηφος των πολιτων δεν ειναι παρα μια φενακη, ενας πεπλος της μαγια, που επικαλυπτει το γεγονος οτι οι μαζες ψηφιζουν αυτους που θελουνε να ψηφιστουν οι χειραγωγοι τους, ακομα και αν ειναι μετα να τις οδηγησουνε στους θαλαμους αεριων.
Οπως οι χορωδιες μελλοθανατων στο Αουσβιτς, οι οποιες βαδιζαν ησυχα-ησυχα προς τα κρεματορια, πιστευοντας οτι θα τους πηγαιναν για αποψειρωση!
Ο φασισμος, ο κομμουνισμος και ο διαφωτισμος, ως ιδεολογιες ειναι πλεον νεκρες.
Οι αρμοι των κοινωνιων που σχηματιστηκαν κατα τη διαρκεια της μακρας πορειας απο τις αυτοκρατοριες ή τα βασιλεια, ως τις αστικες δημοκρατιες του 19ου αιωνα, εχουν πλεον θραυσθει.
Οι εθνικοαπελευθερωτικοι αγωνες, οι επαναστασεις και οι παγκοσμιοι πολεμοι, εδωσαν τη δυνατοτητα να ακμασουν τα εθνη/κρατη και μεσω αυτων να επιτευχθει το μεγιστο της ευμαρειας, της ισονομιας και της ισοπολιτειας που γνωρισε ποτε η ανθρωποτητα.
Ολα αυτα ομως τελειωσανε.
Στο νεο ευρωπαϊκο τοπιο δεσποζουνε πια οι μαζικοι αποεθνικοποιημενοι σχηματισμοι της παγκοσμιοποιησης και οι ατελειωτες στρατιες φτηνου εργατικου δυναμικου, που το συγκεντρωνουν συστηματικα τα αφεντικα της Νεας Ταξης πραγματων, σε ειδικες οικονομικες ζωνες.
Οι ορδες των λαθρομεταναστων που ωθουνται απο τους ιδιους μηχανισμους[3] για να διαλυσουν και τα τελευταια απομειναρια των κρατων/εθνων της Ευρωπης, δεν ειναι παρα ο προπομπος μιας εφιαλτικης επελασης των βαρβαρων, που θα ολοκληρωσουν εν τελει το "τελικο σχεδιο" της μετατροπης του Ευρωαμερικανικου κοσμου σε μιαν απεραντη Ινδοκινα.
Μπροστα σε εναν κοσμο που καταρρεει, το καλυτερο που μπορει να περιμενει η ανθρωποτητα ειναι η αναδυση μιας νεας ιδεολογιας.
Με τη διαφορα οτι αυτη η νεα ιδεολογια δεν γινεται να αρθρωθει με παλιες λεξεις.
Η "αστικη ταξη" ή το προλεταριατο ή το Κεφαλαιο , οπως τα περιεγραψε ο Μαρξ, δεν υφιστανται πλεον. Οι μαγαζατορες και οι επαγγελματιες του 19ου αιωνα που εκμεταλλευονταν την εργασια 14χρονων παιδιων, οπως τα περιγραφει ο Νιτκενς, ειναι πλεον κι αυτοι θυματα των πολυεθνικων εταιρειων και της χρηματιστηριακης βουλιμιας των τραπεζων.
Ο δασκαλος των 600 ευρω δεν εχει καμια σχεση με τον μεσοαστο δημοδιδασκαλο της ελληνικης επαρχιας του μεσοπολεμου που διδασκε "ηθικη και εθνικην διαπαιδαγωγησιν", οπως και ο "εργατης" μιας ισχυρης ΔΕΚΟ δεν εχει καμια σχεση με τον εξαθλιωμενο προλεταριο του 19ου αιωνα.
Ο κοσμος που γεννησε τις ιδεολογιες του 19ου/20ου αιωνα ειναι κλινικα νεκρος.
Η συγκρουση του μελλοντος μας δεν θα ειναι ταξικη, με τη μορφη που περιεγραψε τις κοινωνικες ταξεις ο Μαρξ αλλα πρωτιστως "λαϊκοαπελευθερωτικη" και δεν θα διεξαχθει γυρω απο τα μεσα παραγωγης αλλα γυρω απο τα μεσα μαζικης χειραγωγησης και το παγκοσμιοποιημενο χρηματιστηριακο κεφαλαιο.
Απο τη μια πλευρα θα υπαρχει η νεοταξικη παγκοσμια αυτοκρατορια των τραπεζων, των αφανων διευθυντηριων, των πολυεθνικων κολοσσων και των οικονομικο/πολιτικων συμμοριων και απο την αλλη πλευρα θα υπαρχει ενα ανεκφραστο και αμηχανο ακομα λαϊκο κινημα, που θα προσπαθησει να προστατευσει την επιβιωση, την αξιοπρεπεια και τον πολιτισμο του.
Με διακυβευμα την μετατροπη ολοκληρης της ευρωαμερικανικης ηπειρου σε μια απεραντη Βραζιλια...
3. Οι αρμοι της νεας ιδεολογιας
Στην ιστορια των ιδεων οι προφητειες δεν εχουν αλλη σημασια, απο το να διεγειρουν τις συνειδησεις ωστε να αντιληφθουν το παρον τους.
Συνεπως, η νεα ιδεολογια που θα εκφρασει αυτο το πανευρωπαϊκο λαϊκο κινημα, θα εστιαζεται σε τουτη τη συγκρουση των λαων εναντιον της Νεας Ταξης, με τη διαφορα οτι θα πρεπει πρωτα να οικοδομησει μια λαϊκη συνειδηση εκει που ως τα σημερα εμφανιζονται μονον σπαραγματα ατομικων δρασεων, χαμενα μεσα στο απροσωπο μαγμα των χειραγωγουμενων μαζων, οι οποιες εχουν απωλεσει καθε διακριτη συλλογικη ταυτοτητα[4]
Και προπαντος εχει καιρια σημασια να προβληθει εναντι του κατακερματισμενου εγω, η συλλογικοτητα του εθνους/κρατους.
Ο εθνικισμος του 19ου αιωνα, που αναδυθηκε μεσα απο την καταρρευση των αυτοκρατοριων, συναρτηθηκε με τον μεγαλοϊδεατισμο, που ομως με τη σειρα του οδηγουσε σε μια αναβιωση της αυτοκρατορικης ιδεας.
Ο μεγαλοϊδεατισμος του Μουσσολινι για παραδειγμα, διεφερε απο τον εθνικισμο του Κεμαλ, επειδη στοχευε στην αναβιωση της πολυεθνοτικης και πολυφυλετικης ρωμαϊκης αυτοκρατοριας και οχι στην ισχυροποιηση ενος συμπαγους εθνους/κρατους με εθνικη, φυλετικη και θρησκευτικη ομοιογενεια.
Αυτο αποδειχθηκε καταστροφικο, περαν πασης αμφιβολιας, προπαντος για τα ιδια τα εθνη/κρατη.
Τα λαϊκα κινηματα της εποχης μας και οι λεγομενοι ευρωσκεπτικιστες που αμφισβητουν τη Νεα Ταξη, οραματιζονται μια νεα μορφη "εθνικισμου", που δεν εχει τιποτα να καμει με τον αιματοβαμμενο εθνικισμο/μεγαλοϊδεατισμο του Χιτλερ ή την παρανοϊκη Σερβικη αυτοκρατορια του Μιλοσεβιτς.
Στον πυρηνα της σκεψης των εξεγερμενων κατα της παγκοσμιοποιησης, τεινει να διαμορφωθει μια αλλη εικονα του εθνους/κρατους [που ακομα δεν εχει βρει την οριστικη της ιδεολογικη και πολιτικη φορμα] και που εχει ως κυριο αξονα μια πολιτισμικη, γλωσσικη και εθνοτικη ταυτοτητα, απαλλαγμενη απο τις ιμπεριαλιστικες βλεψεις του παρελθοντος.
Η αντισταση κατα της παγκοσμιας κυριαρχιας των χρηματοοικονομικων κολοσσων εστιαζεται στην αναδυση μιας νεας συλλογικοτητας, που θα οριζει συνορα αναμεσα στους λαους, οχι για να τα καταπατησει, αν και οταν αποκτησει τη δυναμη αλλα για αυτοπροστατευθει η ιδια απο την εισβολη που απειλει την υποσταση της.
Το εθνικο μετωπο της κ. Λεπεν επι παραδειγματι αρνειται και πολυ σωστα τη ρετσινια του ρατσισμου, εφοσον δεν ιεραρχει διολου τις ανθρωπινες ικανοτητες βασει της φυλης του καθενος ή του χρωματος του αλλα πολυ απλα, διεκδικει την εργασιακη, πολιτισμικη και οικονομικη αξιοπρεπεια των Γαλλων, που βλεπουν σιγα-σιγα να καταντανε μεταναστες μεσα στις ιδιες τους τις γειτονιες.
Γι αυτο ακριβως και δεν αρνειται τη συμμετοχη της σε μια Ευρωπη των λαων αλλα απορριπτει ρητα τη δαμοκλεια σπαθη του ενιαιου ευρωπαίκου νομισματος, που κατηντησε εργαλειο εξανδραποδισμου των λαων και βασικος μοχλος για να κυριαρχουνε οι τραπεζες, τα παγκοσμιοποιημενα συμφεροντα και τα λυκορνια της διεθνους γραβατοπειρατειας.
Ο [νεο] εθνικισμος των ευρωπαϊκων λαων ειναι δηλαδη κυριως αμυντικος και σε καμια περιπτωση δεν ταυτιζεται με τον μεγαλοϊδεατισμο των παλαιων αυτοκρατοριων ή των φαντασματων τους.
Οι αρμοι της νεας ιδεολογιας, ειναι πολυ πιθανον να οικοδομηθουν γυρω απο αυτην ακριβως τη συλλογικοτητα μιας εθνικης ταυτοτητας, οπως ηδη διαφαινεται στις ιδεολογικες τασεις των ευρωσκεπτικιστικων κομματων, που για πρωτη φορα εμφανιζονται να διεκδικουν σημαντικο μεριδιο της πολιτικης πιτας στα ευρωπαϊκα πολιτικα οργανα.
Και ειναι πολυ πιθανον επισης, γυρω απο το νεο συλλογικο οραμα του εθνους/κρατους να αναπτυχθουν οι βασικοι αξονες μιας ιδεολογιας, που θα θετει τον ανθρωπο ως μετρον των παντων και θα προτασσει την ανθρωπινη αξιοπρεπεια απεναντι στο κερδος και την ψυχικη γαληνη απεναντι στη βουλιμια της υπερκαταναλωσης.
Η τυφλη πιστη οτι την ευτυχια θα τη βρισκαμε μεσα απο την αναπτυξη της τεχνολογιας, το παγκοσμιοποιημενο εμποριο, την ολοενα αυξανομενη παραγωγη φτηνοτερων αγαθων και την ασυδοσια στη διακινηση εμπορευματων, ιδεων και ανθρωπων, οδηγησε τους ευρωπαϊκους λαους στα αδιεξοδα της ηθικης, πνευματικης, οικονομικης και κοινωνικης χρεωκοπιας και καταντησε τους ευρωπαιους πολιτες καταναλωτες ψυχοφαρμακων.
Δεν μας χρειαζονται τοσα αγαθα, δεν μας χρειαζονται τοσες υπηρεσιες, δεν μας χρειαζονται αλλοδαποι σκλαβοι.
Οι πολυπολιτισμικες κοινωνιες της αφθονιας αποδειχθηκαν εφιαλτικοι τοποι, οπου το 1/3 των κατοικων του πλανητη ζουνε πλουσιοπαροχα εις βαρος των υπολοιπων 2/3 που λιμοκτονουν, αλλα και οι μεν και οι δε, στεκονται στα ποδια τους χαρις στα τεχνητα αντικαταθλιπτικα, που τους χορηγει απλοχερα το συστημα.
Μας χρειαζεται ενας κοσμος πιο ταπεινος, πιο φτωχος, πιο απλος και πιο δικαιος.
Οι αρμοι της νεας ιδεολογιας φρονω οτι θα προκυψουν στο αμεσο μελλον, απο ανθρωπους που θα δουν καθαρα, τι ειναι εκεινο που φερνει στον ανθρωπο τη γαληνη, την αρμονια και την αυτογνωσια, αρχεγονα δηλαδη ναματα της ψυχης, που συνετριβησαν κατω απο το παρανοϊκο μοντελο του "καταναλωνω, αρα υπαρχω..."
Σημειωσεις
[1] Το "τελος της ιστοριας" του Φρανσις Φουκουγιαμα κυκλοφορησε στη δεκαετια του 90, ενω στην Ελληνικη γλωσσα κυκλοφορει απο τις εκδοσεις Λιβανη.
[2] Η εναρξη της τωρινης κρισης τοποθετειται ως γνωστον στην αναγγελια της καταρρευσης της τραπεζας "Λημαν μπραδερς" στη Μεκα του καπιταλισμου.
[3] Οι πιο ενθερμοι προπαγανδιστες της πολυπολιτισμικοτητας ειναι ακριβως οι πιο λιμασμενοι μεγαλοκαρχαριες της Νεας Ταξης.
Συλλογιστειτε μονον τον "αγωνα κατα του ρατσισμου" που διεξαγουν τα διευθυντηρια της ΟΥΕΦΑ, της ΦΙΦΑ ή των Ολυμπιακων αγωνων, στα οποια ανηκουν σχεδον ολα τα μελη της λεσχης μπιλντεμπεργκ και αλλων τετοιων ευαγων ιδρυματων...
[4] βλ και "Μικρη ιστορια του εγω" http://panusis.blogspot.gr/2016/10/blog-post_4.html
1. Το τελος των ιδεολογιων
Το "Τελος της ιστοριας"[1] του Φ. Φουκουγιαμα πρεπει να ειναι το βιβλιο που κατεχει το ρεκορ διαψευσης, στη μακρα ιστορια των εντυπων προφητειων του 20ου αιωνα.
Σε πολυ αδρες γραμμες λοιπον, ο κ. Φουκουγιαμα ισχυριζονταν οτι, μετα την πτωση του τειχους, η ανθρωποτητα διεθετε πλεον την οριστικη αποδειξη, πως το καλυτερο δυνατον πολιτικο συστημα ησαν οι κοινοβουλευτικες δημοκρατιες και ο οικονομικος φιλελευθερισμος.
Η ελευθερη αγορα και οι δημοκρατικες κοινωνιες των πολιτων θα διεγραφαν μια λαμπρα και αδιαταρακτη πορεια προς το διαρκως βελτιουμενον, οι πολεμοι, οι επαναστασεις και οι εξεγερσεις θα τελειωναν οριστικα και η ιστορια με τη μορφη τουλαχιστον που τη γνωριζαμε, θα τερματιζε μια για παντα, την αιματοβαμμενη πορεια της
Θυμαμαι, πως οταν πρωτοδιαβασα το πονημα αυτουνου του εξαιρετου μανατζερ, η πρωτη μου αντιδραση ηταν να βανω τα γελια.
Η ευθυμια μου ομως ελαβε αποτομα τελος, οταν διαπιστωσα πως η λεγομενη "κοινη γνωμη" αποδεχτηκε την προφητεια του Φουκουγιαμα ως μιαν εντελως φυσικη και προβλεπομενη εξελιξη των πραγματων.
Το ευρωαμερικανικο ποπολο φαινονταν να εχει πειστει, οτι ο κοσμος απο τουδε και στο εξης θα βαδιζε στα ισα και χωρις παρεκλισεις προς την αεναη ευφορια μιας διαρκως αυξανομενης ευημεριας, οπου οι παλαιοι εφιαλτες του παρελθοντος δεν θα αποτελουσαν παρα αντικειμενο των ιστοριοδιφων και των παρελθοντολαγνων.
Λιχα χρονια μετα, η μεθυσμενη απο καταναλωτικη ευτυχια ανθρωποτητα θα ακουγε για τις σφαγες στο Σαραγεβο και για το βιολογικο οπλοστασιο του Σανταμ Χουσεϊν, ενω η Μεκκα της ελευθερης αγορας και των ατομικων δικαιωματων, θα δεχονταν τη σφοδροτερη επιθεση που ειχε ποτε δεχτει στο εδαφος της.
Τελος, η καταρρευση μιας μεσσαιας τραπεζας[2] αμερικανοεβραϊκων συμφερονταν στη Νεα Υορκη, θα ηταν αρκετη για να φανερωσει με τον πιο σκληρο τροπο οτι η ιστορια οχι μονον δεν εχει τελειωσει αλλα οτι η ανθρωποτητα βρισκεται στο κατωφλι ενος νεου γυρου σφαγων, εξεγερσεων, επαναστασεων, φτωχειας, εξαθλιωσης και ηθικης σαπιλας.
Αν ομως η ιστορια δεν εχει τελειωσει, φαινεται πως κατι αλλο εχει κλεισει πλεον τον ιστορικο κυκλο του κι ισως αυτο που διαπιστωσε τοτε ο Φουκουγιαμα, να αντανακλουσε πραγματι μιαν οψη της αληθειας, εκφρασμενη ομως σε λαθος γλωσσα.
Η αισθηση οτι βρισκομαστε στην ολοκληρωση ενος ιστορικου κυκλου, που ο ιστορικος Χομπσμπαουμ ονοματισε ως το "τελος του συντομου 20ου αιωνα" τοποθετωντας το στη χρονια της καταρρευσης του υπαρκτου σοσιαλισμου, φαινεται οτι δεν απεχει πολυ απο την αληθεια, μονον που το τελος αυτο δεν αφορα την ιδια την ανθρωπινη ιστορια αλλα την ιστορια των ιδεολογιων, που απλως αλλαζει σελιδα.
Γιατι στα ανθρωπινα πραγματα, καθε θανατος, καθε περας και καθε κυκλος, δεν σημαινει απαραιτητως την επιστροφη στο αρχεγονο μηδεν αλλα αντιθετως τη γεννηση ενος νεου κυκλου, μιας νεας ζωης, μιας νεας περιπετειας.
Οπως στα παλια τα χρονια, που οταν πεθαινε ενας βασιλιας, οι υπηκοοι υποδεχοντουσαν τον νεο δυναστη τους με την τοσο ελπιδοφορα κραυγη: Ο βασιλιας πεθανε, ζητω ο βασιλιας!
2.Οι ιδεολογιες πεθαναν. Ζητω οι ιδεολογιες!
Ο φασισμος και ο κομμουνισμος ησαν οι δυο μεγαλες ιδεολογιες του 20ου αιωνα, που αμφισβητησαν το μοντελο της κοινοβουλευτικης αστικης δημοκρατιας αλλα τα καταφεραν να αλληλοεξοντωθουν σε ενα αμειλικτο αγωνα ζωης ή θανατου.
Στο ξεκινημα τους, περι το δευτερο μισο του 19ου αιωνα, οταν κυκλοφορησαν με μικρη χρονικη διαφορα το Κομμουνιστικο μανιφεστο και το δοκιμιο για τις ανθρωπινες ρατσες, του Αρτυρ Γκομπινω, οι δυο ολοκληρωτισμοι ησαν ταυτοχρονα ιδεολογιες, επαναστατικα κινηματα και τροπος ζωης.
Ο παγκοσμιος πολεμος του 1914 και η οικονομικη καταρρευση του 1929 συνεβαλαν ωστε να γινουν και καθεστωτα.
Αν δεχτουμε οτι η πιστη στην κοινοβουλευτικη δημοκρατια, βασιλευομενη ή μη, καθως και στις βασικες της αξιες αποτελουσε επισης μιας μορφης ιδεολογια, τοτε μπορουμε να συμπερανουμε οτι σε γενικες γραμμες, το ιστορικο διαστημα απο το 1848 ως το 1989, χαρακτηριζεται απο τη συγκρουση τριων ιδεολογιων, εκ των οποιων η πλεον φιλειρηνικη ανεδειχθη νικητρια.
Αυτο ο Φουκουγιαμα το ονοματισε τελος της ιστοριας, ωστοσο φαινεται οτι δεν ητανε παρα το τελος των τριων αυτων ιδεολογιων που, οπως συμβαινει συχνα στην ιστορια, και οι τρεις ησαν δημιουργηματα ενος κοσμου που δεν υπαρχει πια.
Και αρα οι ιδεολογιες του [ή τα ιδεολογηματα του ή οι ιδεοληψιες του ή οπως θελετε πεστε το] ανηκουν οριστικα στο παρελθον.
Ο φασισμος και ο κομμουνισμος αμφισβητησαν μεν μια κοινωνια, οπου ο ανθρωπος αντικασταθηκε απο το κερδος και οπου το εγω απεκτησε απολυτη προτεραιοτητα εναντι του εμεις, βυθιζοντας την ανθρωποτητα στον αρχαιο τρομο του να νιωθεις μετεωρος μεσα στον κοσμο, εξω και μακρια απο μια συλλογικοτητα που δινει νοημα στην υπαρξη [βλ. και "Μικρη ιστορια του εγω"] ωστοσο μετατραπηκαν εν τελει σε καθεστωτα, οπου αυτη η συλλογικοτητα απεδειχθη οτι δεν ηταν κατι παραπανω απο τα προνομια της κοκκινης ή μαυρης κομματικης αριστοκρατιας.
Ουσιαστικα και ο Χιτλερ και ο Σταλιν, ανετρεψαν τη ιδια τους την ανατροπη, επιβαλλοντας στους ιδεολογους πιστους τους να εφαρμοσουν σητν πραξη ολα εκεινα για τα οποια κατηγορουσαν τις κοινοβουλευτικες δημοκρατιες.
Η συλλογικοτητα μιας καστας χορευτων/πολεμιστων που οραματιζονταν ο Νιτσε και υποσχονταν οτι θα πραγματοποιησει ο Χιτλερ, κατεληξε στα αποβρασματα των ες-ες, οι οποιοι θανατωναν με επιστημονικη επιμελεια τους Εβραιους αλλα ησαν ολοσχερως ανικανοι να αρθρωσουν ενα θετικο λογο για την ιδια τη ζωη, πλην βεβαιως απο τη κυνικη ομολογια οτι δεν ειχαν τι αλλο να καμουν τη δυναμη που τους δοθηκε παρα να τη μετατρεψουν σε εναν Αξονα θανατου.
Ομοιως, η γραφειοκρατικη κομματικη νομενκλαντουρα των σοσιαλιστικων χωρων, εγραφε στα παλια της τα παπουτσια την αμεση δημοκρατια των προλεταριακων κοινοτητων, μεταφεροντας την επαναστατικη προταση των πρωτων ιδεολογων κομμουνιστων στα κεφια του καθε Πατερουλη, ο οποιος με τη σειρα του στηριζε αυτη την αδιστακτη καμαριλα για να μην βρεθει μια μερα με κομμενη την κεφαλη του, οπως οι παρανοϊκοι Ρωμαιοι αυτοκρατορες.
Οι δυο μεγαλες ολοκληρωτικες ιδεολογιες κατερρευσαν εν τελει εξαιτιας των ιδιων των αντιφασεων τους, οταν απο το βασιλειο των ιδεων μετατοπιστηκαν στο βασιλειο των καθεστωτων.
Ο Γκαιμπελς, βλέπετε, δεν ηταν ο Νιτσε, οπως και ο Χρουστσωφ δεν ηταν ο Εγκελς.
Η πτωση του τειχους συνεβαλε στο να αυξηθει η ψευδαισθηση των ευρωαμερικανικων μαζων, πως μετα την πληρη εξοντωση των δυο ολοκληρωτισμων, ο απολυτος κυριαρχος του παιχνιδιου θα ηταν η κοινοβουλευτικη δημοκρατια, ακομα και αν, για λογους φολκλορ, συνοδευονταν ενιοτε απο τη λαμψη μιας βασιλικης οικογενειας.
Εκεινο ομως που δεν ειχαν υποψιαστει οι ιντελιγκεντσιες της ευρωαμερικανικης διανοησης ηταν οτι ακριβως η υπαρξη του "ετερου φοβου" συγκρατουσε τους αληθινους ηγεμονες των χειραγωγουμενων μαζων απο το να δειξουν το πραγματικο [και φρικαλεο] τους προσωπο.
Γιατι απλουστατα, η αστικη δημοκρατια οπως τουλαχιστον ειχε διαμορφωθει βασει των αρχων του διαφωτισμου και της ατομικης ανεξαρτησιας, ειχε ηδη περασει στο παρελθον και στη θεση της αναδυονταν η παγκοσμια Νεα Ταξη πραγματων, οπου οι λαοι και τα εθνη μετατρεπονταν ραγδαια σε απροσωπες και λωβοτομημενες μαζες, τις οποιες ελεγχαν απολυτως τα ΜΜΕ και οι εμμισθοι μηχανικοι των ψυχων.
Η καταρρευση του φασισμου και του κομμουνισμου συνοδευτηκε και απο το ξεσκεπασμα της αληθινης οψης του θαυμαστου, καινουριου κοσμου, που αποτελει σημερα την εφιαλτικη προοπτικη της δικης μας γενιας και της γενιας των παιδιων μας.
Εδω πλεον δεν εχουμε να κανουμε με κοινοβουλευτικες δημοκρατιες, οπου η ελευθερη βουληση των πολιτων εχει τη δυνατοτητα να ανατρεψει πολιτικες και κυβερνησεις.
Αντιθετως!
Η ευρωαμερικανικη παγκοσμιοποιημενη ηπειρος κυβερναται πλεον απο αθεατους μηχανισμους, απο διεθνη και συνηθως αφανη διευθυντηρια, απο μυστικους πρακτορες, κολαουζους και μπραβους των πανισχυρων οικονομικων κολοσσων, απο τους γραβατοπειρατες της καθε Γκολντμαν Ζακς και της καθε τριλατεραλ, για τους οποιους η ψηφος των πολιτων δεν ειναι παρα ενα σχετικα δευτερευον ζητημα, που το τακτοποιουν με τους κολλητους τους των τηλεορασεων, των εφημεριδων και των διαφημιστικων εταιρειων.
Η λεγομενη "εναλλαγη" κυβερνησεων στις πολυτελεις αιθουσες των ευρωπαίκων κοινοβουλιων, δεν ειναι παρα η ανανεωση του πολιτικου προσωπικου μιας παγκοσμιας καθεστωτικης συμμοριας, που δεν το χει σε τιποτα να ξωπεταξει εναν τάχα μου "δεξιό" σαν τον Σαμαρά και να βανει στη θεση του εναν ταχα μου "σοσιαλιστη" σαν τον Τσίπρα, αρκει να ειναι βεβαιη οτι θα της καμει τα κεφια.
Η πρωην κομμουνιστρια κ. Μερκελ ειναι σημερα η ηγερια του νεοφιλελευθερισμου, ενω ο πρωην κνιτης κ. Σουρναρας ειναι σημερα ο γραβατωμενος μπραβος της Ευρωπαϊκης Κεντρικης Τραπεζας και [ακόμα χειρότερα] το παλιο κακο παιδι του Μαη του 68, ο κ. Ντανιελ Κον Μπετιτ ειναι ενας πολυ καθως πρεπει βουλευτης του Ευρωπαϊκου κοινοβουλιου, που διδει το πρασινο αλλοθι στα μεγαθηρια των πολυεθνικων, για να ξεχαρβαλωνουν και τα λιγα δαση που απεμειναν, στον Αμαζονιο ή στην Ινδια...
Ποια δεξια και ποια αριστερα?
Και προπαντος, ποια δημοκρατια?
Η περιφημη ψηφος των πολιτων δεν ειναι παρα μια φενακη, ενας πεπλος της μαγια, που επικαλυπτει το γεγονος οτι οι μαζες ψηφιζουν αυτους που θελουνε να ψηφιστουν οι χειραγωγοι τους, ακομα και αν ειναι μετα να τις οδηγησουνε στους θαλαμους αεριων.
Οπως οι χορωδιες μελλοθανατων στο Αουσβιτς, οι οποιες βαδιζαν ησυχα-ησυχα προς τα κρεματορια, πιστευοντας οτι θα τους πηγαιναν για αποψειρωση!
Ο φασισμος, ο κομμουνισμος και ο διαφωτισμος, ως ιδεολογιες ειναι πλεον νεκρες.
Οι αρμοι των κοινωνιων που σχηματιστηκαν κατα τη διαρκεια της μακρας πορειας απο τις αυτοκρατοριες ή τα βασιλεια, ως τις αστικες δημοκρατιες του 19ου αιωνα, εχουν πλεον θραυσθει.
Οι εθνικοαπελευθερωτικοι αγωνες, οι επαναστασεις και οι παγκοσμιοι πολεμοι, εδωσαν τη δυνατοτητα να ακμασουν τα εθνη/κρατη και μεσω αυτων να επιτευχθει το μεγιστο της ευμαρειας, της ισονομιας και της ισοπολιτειας που γνωρισε ποτε η ανθρωποτητα.
Ολα αυτα ομως τελειωσανε.
Στο νεο ευρωπαϊκο τοπιο δεσποζουνε πια οι μαζικοι αποεθνικοποιημενοι σχηματισμοι της παγκοσμιοποιησης και οι ατελειωτες στρατιες φτηνου εργατικου δυναμικου, που το συγκεντρωνουν συστηματικα τα αφεντικα της Νεας Ταξης πραγματων, σε ειδικες οικονομικες ζωνες.
Οι ορδες των λαθρομεταναστων που ωθουνται απο τους ιδιους μηχανισμους[3] για να διαλυσουν και τα τελευταια απομειναρια των κρατων/εθνων της Ευρωπης, δεν ειναι παρα ο προπομπος μιας εφιαλτικης επελασης των βαρβαρων, που θα ολοκληρωσουν εν τελει το "τελικο σχεδιο" της μετατροπης του Ευρωαμερικανικου κοσμου σε μιαν απεραντη Ινδοκινα.
Μπροστα σε εναν κοσμο που καταρρεει, το καλυτερο που μπορει να περιμενει η ανθρωποτητα ειναι η αναδυση μιας νεας ιδεολογιας.
Με τη διαφορα οτι αυτη η νεα ιδεολογια δεν γινεται να αρθρωθει με παλιες λεξεις.
Η "αστικη ταξη" ή το προλεταριατο ή το Κεφαλαιο , οπως τα περιεγραψε ο Μαρξ, δεν υφιστανται πλεον. Οι μαγαζατορες και οι επαγγελματιες του 19ου αιωνα που εκμεταλλευονταν την εργασια 14χρονων παιδιων, οπως τα περιγραφει ο Νιτκενς, ειναι πλεον κι αυτοι θυματα των πολυεθνικων εταιρειων και της χρηματιστηριακης βουλιμιας των τραπεζων.
Ο δασκαλος των 600 ευρω δεν εχει καμια σχεση με τον μεσοαστο δημοδιδασκαλο της ελληνικης επαρχιας του μεσοπολεμου που διδασκε "ηθικη και εθνικην διαπαιδαγωγησιν", οπως και ο "εργατης" μιας ισχυρης ΔΕΚΟ δεν εχει καμια σχεση με τον εξαθλιωμενο προλεταριο του 19ου αιωνα.
Ο κοσμος που γεννησε τις ιδεολογιες του 19ου/20ου αιωνα ειναι κλινικα νεκρος.
Η συγκρουση του μελλοντος μας δεν θα ειναι ταξικη, με τη μορφη που περιεγραψε τις κοινωνικες ταξεις ο Μαρξ αλλα πρωτιστως "λαϊκοαπελευθερωτικη" και δεν θα διεξαχθει γυρω απο τα μεσα παραγωγης αλλα γυρω απο τα μεσα μαζικης χειραγωγησης και το παγκοσμιοποιημενο χρηματιστηριακο κεφαλαιο.
Απο τη μια πλευρα θα υπαρχει η νεοταξικη παγκοσμια αυτοκρατορια των τραπεζων, των αφανων διευθυντηριων, των πολυεθνικων κολοσσων και των οικονομικο/πολιτικων συμμοριων και απο την αλλη πλευρα θα υπαρχει ενα ανεκφραστο και αμηχανο ακομα λαϊκο κινημα, που θα προσπαθησει να προστατευσει την επιβιωση, την αξιοπρεπεια και τον πολιτισμο του.
Με διακυβευμα την μετατροπη ολοκληρης της ευρωαμερικανικης ηπειρου σε μια απεραντη Βραζιλια...
3. Οι αρμοι της νεας ιδεολογιας
Στην ιστορια των ιδεων οι προφητειες δεν εχουν αλλη σημασια, απο το να διεγειρουν τις συνειδησεις ωστε να αντιληφθουν το παρον τους.
Συνεπως, η νεα ιδεολογια που θα εκφρασει αυτο το πανευρωπαϊκο λαϊκο κινημα, θα εστιαζεται σε τουτη τη συγκρουση των λαων εναντιον της Νεας Ταξης, με τη διαφορα οτι θα πρεπει πρωτα να οικοδομησει μια λαϊκη συνειδηση εκει που ως τα σημερα εμφανιζονται μονον σπαραγματα ατομικων δρασεων, χαμενα μεσα στο απροσωπο μαγμα των χειραγωγουμενων μαζων, οι οποιες εχουν απωλεσει καθε διακριτη συλλογικη ταυτοτητα[4]
Και προπαντος εχει καιρια σημασια να προβληθει εναντι του κατακερματισμενου εγω, η συλλογικοτητα του εθνους/κρατους.
Ο εθνικισμος του 19ου αιωνα, που αναδυθηκε μεσα απο την καταρρευση των αυτοκρατοριων, συναρτηθηκε με τον μεγαλοϊδεατισμο, που ομως με τη σειρα του οδηγουσε σε μια αναβιωση της αυτοκρατορικης ιδεας.
Ο μεγαλοϊδεατισμος του Μουσσολινι για παραδειγμα, διεφερε απο τον εθνικισμο του Κεμαλ, επειδη στοχευε στην αναβιωση της πολυεθνοτικης και πολυφυλετικης ρωμαϊκης αυτοκρατοριας και οχι στην ισχυροποιηση ενος συμπαγους εθνους/κρατους με εθνικη, φυλετικη και θρησκευτικη ομοιογενεια.
Αυτο αποδειχθηκε καταστροφικο, περαν πασης αμφιβολιας, προπαντος για τα ιδια τα εθνη/κρατη.
Τα λαϊκα κινηματα της εποχης μας και οι λεγομενοι ευρωσκεπτικιστες που αμφισβητουν τη Νεα Ταξη, οραματιζονται μια νεα μορφη "εθνικισμου", που δεν εχει τιποτα να καμει με τον αιματοβαμμενο εθνικισμο/μεγαλοϊδεατισμο του Χιτλερ ή την παρανοϊκη Σερβικη αυτοκρατορια του Μιλοσεβιτς.
Στον πυρηνα της σκεψης των εξεγερμενων κατα της παγκοσμιοποιησης, τεινει να διαμορφωθει μια αλλη εικονα του εθνους/κρατους [που ακομα δεν εχει βρει την οριστικη της ιδεολογικη και πολιτικη φορμα] και που εχει ως κυριο αξονα μια πολιτισμικη, γλωσσικη και εθνοτικη ταυτοτητα, απαλλαγμενη απο τις ιμπεριαλιστικες βλεψεις του παρελθοντος.
Η αντισταση κατα της παγκοσμιας κυριαρχιας των χρηματοοικονομικων κολοσσων εστιαζεται στην αναδυση μιας νεας συλλογικοτητας, που θα οριζει συνορα αναμεσα στους λαους, οχι για να τα καταπατησει, αν και οταν αποκτησει τη δυναμη αλλα για αυτοπροστατευθει η ιδια απο την εισβολη που απειλει την υποσταση της.
Το εθνικο μετωπο της κ. Λεπεν επι παραδειγματι αρνειται και πολυ σωστα τη ρετσινια του ρατσισμου, εφοσον δεν ιεραρχει διολου τις ανθρωπινες ικανοτητες βασει της φυλης του καθενος ή του χρωματος του αλλα πολυ απλα, διεκδικει την εργασιακη, πολιτισμικη και οικονομικη αξιοπρεπεια των Γαλλων, που βλεπουν σιγα-σιγα να καταντανε μεταναστες μεσα στις ιδιες τους τις γειτονιες.
Γι αυτο ακριβως και δεν αρνειται τη συμμετοχη της σε μια Ευρωπη των λαων αλλα απορριπτει ρητα τη δαμοκλεια σπαθη του ενιαιου ευρωπαίκου νομισματος, που κατηντησε εργαλειο εξανδραποδισμου των λαων και βασικος μοχλος για να κυριαρχουνε οι τραπεζες, τα παγκοσμιοποιημενα συμφεροντα και τα λυκορνια της διεθνους γραβατοπειρατειας.
Ο [νεο] εθνικισμος των ευρωπαϊκων λαων ειναι δηλαδη κυριως αμυντικος και σε καμια περιπτωση δεν ταυτιζεται με τον μεγαλοϊδεατισμο των παλαιων αυτοκρατοριων ή των φαντασματων τους.
Οι αρμοι της νεας ιδεολογιας, ειναι πολυ πιθανον να οικοδομηθουν γυρω απο αυτην ακριβως τη συλλογικοτητα μιας εθνικης ταυτοτητας, οπως ηδη διαφαινεται στις ιδεολογικες τασεις των ευρωσκεπτικιστικων κομματων, που για πρωτη φορα εμφανιζονται να διεκδικουν σημαντικο μεριδιο της πολιτικης πιτας στα ευρωπαϊκα πολιτικα οργανα.
Και ειναι πολυ πιθανον επισης, γυρω απο το νεο συλλογικο οραμα του εθνους/κρατους να αναπτυχθουν οι βασικοι αξονες μιας ιδεολογιας, που θα θετει τον ανθρωπο ως μετρον των παντων και θα προτασσει την ανθρωπινη αξιοπρεπεια απεναντι στο κερδος και την ψυχικη γαληνη απεναντι στη βουλιμια της υπερκαταναλωσης.
Η τυφλη πιστη οτι την ευτυχια θα τη βρισκαμε μεσα απο την αναπτυξη της τεχνολογιας, το παγκοσμιοποιημενο εμποριο, την ολοενα αυξανομενη παραγωγη φτηνοτερων αγαθων και την ασυδοσια στη διακινηση εμπορευματων, ιδεων και ανθρωπων, οδηγησε τους ευρωπαϊκους λαους στα αδιεξοδα της ηθικης, πνευματικης, οικονομικης και κοινωνικης χρεωκοπιας και καταντησε τους ευρωπαιους πολιτες καταναλωτες ψυχοφαρμακων.
Δεν μας χρειαζονται τοσα αγαθα, δεν μας χρειαζονται τοσες υπηρεσιες, δεν μας χρειαζονται αλλοδαποι σκλαβοι.
Οι πολυπολιτισμικες κοινωνιες της αφθονιας αποδειχθηκαν εφιαλτικοι τοποι, οπου το 1/3 των κατοικων του πλανητη ζουνε πλουσιοπαροχα εις βαρος των υπολοιπων 2/3 που λιμοκτονουν, αλλα και οι μεν και οι δε, στεκονται στα ποδια τους χαρις στα τεχνητα αντικαταθλιπτικα, που τους χορηγει απλοχερα το συστημα.
Μας χρειαζεται ενας κοσμος πιο ταπεινος, πιο φτωχος, πιο απλος και πιο δικαιος.
Οι αρμοι της νεας ιδεολογιας φρονω οτι θα προκυψουν στο αμεσο μελλον, απο ανθρωπους που θα δουν καθαρα, τι ειναι εκεινο που φερνει στον ανθρωπο τη γαληνη, την αρμονια και την αυτογνωσια, αρχεγονα δηλαδη ναματα της ψυχης, που συνετριβησαν κατω απο το παρανοϊκο μοντελο του "καταναλωνω, αρα υπαρχω..."
Σημειωσεις
[1] Το "τελος της ιστοριας" του Φρανσις Φουκουγιαμα κυκλοφορησε στη δεκαετια του 90, ενω στην Ελληνικη γλωσσα κυκλοφορει απο τις εκδοσεις Λιβανη.
[2] Η εναρξη της τωρινης κρισης τοποθετειται ως γνωστον στην αναγγελια της καταρρευσης της τραπεζας "Λημαν μπραδερς" στη Μεκα του καπιταλισμου.
[3] Οι πιο ενθερμοι προπαγανδιστες της πολυπολιτισμικοτητας ειναι ακριβως οι πιο λιμασμενοι μεγαλοκαρχαριες της Νεας Ταξης.
Συλλογιστειτε μονον τον "αγωνα κατα του ρατσισμου" που διεξαγουν τα διευθυντηρια της ΟΥΕΦΑ, της ΦΙΦΑ ή των Ολυμπιακων αγωνων, στα οποια ανηκουν σχεδον ολα τα μελη της λεσχης μπιλντεμπεργκ και αλλων τετοιων ευαγων ιδρυματων...
[4] βλ και "Μικρη ιστορια του εγω" http://panusis.blogspot.gr/2016/10/blog-post_4.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου