Γράφει ο Sotiris Kazakis
Προσευχή στην Κυρία των Αγγέλων
Κυρά μου,
Πριν κατάκοπη «κοιμηθείς» θάθελα να σου ψιθυρίσω μαζί με τα φύλλα που σου τραγουδούν, απόψε που φυσάει, να μη μας ξεχάσεις ούτε εκεί που θα πας. Είμαστε πολύ αδύναμοι να επιβληθούμε στην βαρβαρότητά μας. Θέλουμε να ξεχωρίζουμε εδώ κάτω, έστω κι αν πατήσουμε πάνω στον διπλανό για να ..ψηλώσουμε. Δεν διδαχθήκαμε τίποτε από την δική σου ταπεινότητα και αγάπη. Που αποδέχεται τα πάντα, σέβεται τα πάντα, φροντίζει τα πάντα, σαν βροχή που ό...λα ανεξαιρέτως τα ποτίζει. Σαν Ήλιος που όλα τα φωτίζει. Γιατί όλα είναι ένα. Κι αυτό είναι αγάπη. Η ουσία που τα ενώνει όλα.
Πριν κατάκοπη «κοιμηθείς» θάθελα να σου ψιθυρίσω μαζί με τα φύλλα που σου τραγουδούν, απόψε που φυσάει, να μη μας ξεχάσεις ούτε εκεί που θα πας. Είμαστε πολύ αδύναμοι να επιβληθούμε στην βαρβαρότητά μας. Θέλουμε να ξεχωρίζουμε εδώ κάτω, έστω κι αν πατήσουμε πάνω στον διπλανό για να ..ψηλώσουμε. Δεν διδαχθήκαμε τίποτε από την δική σου ταπεινότητα και αγάπη. Που αποδέχεται τα πάντα, σέβεται τα πάντα, φροντίζει τα πάντα, σαν βροχή που ό...λα ανεξαιρέτως τα ποτίζει. Σαν Ήλιος που όλα τα φωτίζει. Γιατί όλα είναι ένα. Κι αυτό είναι αγάπη. Η ουσία που τα ενώνει όλα.
Κυρά μου,
Συμπάθα μας, και μάθε μας να ζητάμε συγγνώμη ακόμη και για το λάθος του άλλου. Γιατί έτσι θα σώσουμε τον Κόσμο σου. Χρειάζεται πάντα μία ανάληψη ευθύνης. Από κάποιον …εγγυητή. Ώσπου όλοι να μάθουμε την ευθύνη. Την Συνδημιουργία. Αν είμαστε ανεπίδεκτοι, ας μας διδάξει ένα χαμομηλάκι, ένα στρουθίο, μία πεταλούδα, Το ταπεινότερο και σοφότερο πλάσμα.
Κυρά μου,
Αν έχεις ακόμη υπομονή μαζί μας, ξημέρωσε μία διαυγή και φωτεινή ημέρα, γεμάτη καρπούς, στάρια και κρασί, και βάλε μας φύλακές τους! Να μάθουμε πως είναι να κρατάς στα χέρια σου, τα ελιξήρια της ζωής και να τα προστατεύεις με την ζωή σου! Να μάθουμε τι σημαίνει σιωπή, υπομονή, καθήκον, μέτρο, αγάπη. Μέχρι να βγάλουμε φτερά στους ώμους και στην καρδιά. Μπας και σε φτάσουμε, πλατυτέρα των Ουρανών.
Καληνύχτα Μάννα!
Συμπάθα μας, και μάθε μας να ζητάμε συγγνώμη ακόμη και για το λάθος του άλλου. Γιατί έτσι θα σώσουμε τον Κόσμο σου. Χρειάζεται πάντα μία ανάληψη ευθύνης. Από κάποιον …εγγυητή. Ώσπου όλοι να μάθουμε την ευθύνη. Την Συνδημιουργία. Αν είμαστε ανεπίδεκτοι, ας μας διδάξει ένα χαμομηλάκι, ένα στρουθίο, μία πεταλούδα, Το ταπεινότερο και σοφότερο πλάσμα.
Κυρά μου,
Αν έχεις ακόμη υπομονή μαζί μας, ξημέρωσε μία διαυγή και φωτεινή ημέρα, γεμάτη καρπούς, στάρια και κρασί, και βάλε μας φύλακές τους! Να μάθουμε πως είναι να κρατάς στα χέρια σου, τα ελιξήρια της ζωής και να τα προστατεύεις με την ζωή σου! Να μάθουμε τι σημαίνει σιωπή, υπομονή, καθήκον, μέτρο, αγάπη. Μέχρι να βγάλουμε φτερά στους ώμους και στην καρδιά. Μπας και σε φτάσουμε, πλατυτέρα των Ουρανών.
Καληνύχτα Μάννα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου