Η ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΤΕΛΕΙΑΣ.....

Η τελειότητα της Τελείας Γράφει ο Γιώργος   

Πέρα από τις ανάγκες της επικοινωνίας και των συναλλαγών που δημιούργησαν τα σύμβολα της γραφής γραμμάτων και αριθμών, η ανάγκη του κοινωνικοποιημένου ατόμου για την αίσθηση υπαγωγής του σε ένα σύνολο, αλλά και των συνόλων / ομάδων να παρέχουν το συνειρμικό σημείο αναφοράς των μελών τους σε κάτι κοινό, γέννησε τη δημιουργία και τη χρήση των συμβόλων.

Πέρα από τα γνωστά που εκφράζουν λαούς και πεποιθήσεις υπάρχουν και τα σύμβολα του  μυστικισμού που εκφράζουν σε παγκόσμιο επίπεδο σύνολα ατόμων με ιδιόμορφες κοινές πεποιθήσεις και ενδιαφέροντα.

Γνωστότερα από αυτά είναι η πεντάλφα, η τετρακτύς, η σβάστιγγα, το ταό και άλλα.

Όλα τους έχουν ένα κοινό σημείο που αναφέρεται στην προσπάθεια απεικόνισης του συμπαντικού συνόλου μέσα από μια μαθηματική ή γεωμετρική σχέση που προσπαθεί να εκφράσει έναν υπέρτατο νόμο δημιουργό…

Είναι δηλαδή σύμβολα κοσμοαντίληψης ( ή παραθρησκείας κατ' άλλους).

Δεδομένου ότι η γεωμετρική απεικόνιση του σφαιρικού σύμπαντος γίνεται με κύκλο, ο αριθμός που σε κάθε σχεδιασμό εντός του κύκλου κυριαρχεί, έχοντας παράλληλα μια περίεργη σχέση με τον χρυσό αριθμό ''φ'' είναι το 5.

Έτσι πχ η ρίζα του : 5 + ρίζα 5 / 5- ρίζα 5 = Φ και για το ίδιο το Φ : Φ² = Φ+1 ή 1/Φ = Φ-1 κλπ

Το πέντε που ''αριθμοσοφικά'' αντιστοιχεί στο ελληνικό γράμμα Έψιλον.

Το 5 διαιρεί τον κύκλο σε αντίστοιχα τμήματα 72 μοιρών από τα οποία με τη μεταξύ τους σύνδεση προκύπτουν τρίγωνα και τμήματα που εκφράζουν την χρυσή τομή του άρρητου αριθμού Φ ,που με τη σειρά του εκφράζει τη φρακταλοειδή μορφή του παρατηρούμενου σύμπαντος…

Κάτω από αυτά ξεδιπλώνονται σενάρια μυστικιστών συμβολισμών και αναλύσεων όπως για παράδειγμα με το πέντε ορίζονται τα 5 στοιχεία της φύσης (γη, αέρας, φωτιά, νερό, πνεύμα) ή οι πέντε αισθήσεις, κλπ

Αντίστοιχα 72 ήταν οι συγγράψαντες τα ''Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών'', ή αριθμοσοφικά 72 συνθέτει η επιγραφή στο σταυρό του μαρτυρίου του Ιησού :  ΙΝΒΙ = 10+50+2+10 = 72 κλπ.  

Στην εβραϊκή Πεντάλφα λοιπόν, στην πυθαγόρεια Τετρακτύ της οποίας το αποτέλεσμα είναι το 5*2, στο κινέζικο Ταό με τα πέντε στοιχεία του, αλλά και στα ανάστροφα έψιλον της σβάστιγγας, το 5 και δη το γράμμα Έψιλον κυριαρχούν και ορίζουν την αδιαμφισβήτητη μεταξύ τους σχέση, παρά τα όσα οι αντίστοιχες ομάδες ισχυρίζονται.

Το 5  που αντιστοιχεί στο Ε αλλά και το παράγωγό του από την τετρακτύ με την ακολουθία Fibonacci το 50 (10 * 5 ) αντιστοιχεί στο γράμμα Ν.

Τα δυο τους συνθέτουν πολύ απλά το ΕΝ το οποίο αποτελεί και ζητούμενο απεικόνισης του αντίστοιχου μυστικισμού, αναφερόμενο στον Ένα Δημιουργό Θεό…
Άρα κοινό σημείο αναφοράς όλων είναι η μονοθεϊστική αντίληψη. 

Κάθε άλλος ισχυρισμός οποιουδήποτε οικειοποιείται τα παραπάνω σύμβολα είναι αβάσιμος και παραπλανητικός και αποδεικνύει τη σχέση των υποθετικά διαφορετικών μεταξύ τους τεκτονικών ομάδων.

Για τους έλληνες όμως ΕΝ σημαίνει το Έδος που Ναίει…

Τόσο απλά και τόσο περίπλοκα.

Πέρα και πάνω από όλες τις απόψεις του πολύφημου μυστικισμού η επιστημονική κυριαρχία της  απροσδιοριστίας του αείγνητου απείρου, επαληθεύει πως αυτό δεν Είναι Ένα, αλλά αεί γιγνόμενο Μηδέ Ένα στην άπειρη μάλιστα πολλαπλότητά του. Υπαρκτό και ανύπαρκτο συνάμα και άρα άναρχο και αθάνατο και έτσι γεωμετρεί την αλήθειά του μόνον από το αποτύπωμα της τελείας και την εγγενή τελειότητά της.
Πόσο δε μάλλον όταν χρόνος και πραγματικότητα :

 

Αποτυπώνοντας και σημαίνοντας το Σημείο όπου τα γεωμετρικά σχήματα και τα φυσικά σώματα συναντώνται ως ταυτά με κβαντικές προεκτάσεις και σχέσεις… 

Και στην σφαιρική προέκτασή της ο κυματοειδής ελληνικός μαίανδρος παράγοντας αρμονικές φρακταλοειδείς απεικονίσεις εμπεριέχει τον ''άρρητο Φ'' ως κύμα…

Το κύμα ενός δυναμικού πεδίου όπου στις άκρες μιας κβαντικής του ταλάντωσης η ενέργεια (αιθήρ) καταπίπτει σε ύλη και σώμα και τανάπαλιν εκφράζοντας το αεί γίγνεσθαι…

Έτσι, ειρωνεία της Φύσης γίνεται η διαπίστωση πως χωρίς τη χρεία και την ανάγκη συμβόλων και συμβολισμών, η ελευθεροπρεπής απροσδιοριστία της κβαντικής φυσικής οδηγεί  μάλλον σε μια κοινή κοσμοαντίληψη, εδράζοντας απλά στην τελειότητα μιας τελείας που δεν σημαίνει το τίποτα, αλλά το κάτι του σημείου και ταυτόχρονα το Σύμπαν.
Τόσο απλά πάλι και τόσο περίπλοκα...