ΟΙ ΚΑΡΑΛΙΒΑΝΑΙΟΙ ΚΙ Ο ΑΡΗΣ

Οι Καραλιβαναίοι και ο Άρης



Οι αετοί της Γκιώνας! 
Ο Δήμος Καραλίβανος (στην μέση) με την ομάδα του: Σαράντη, Κατσούτα, Καπούρο και Φουσέκη.

<<...Στις κορυφές της Γκιώνας ανθούν δυο τρεις ληστοομάδες, με κυριότερη των Καραλιβαναίων. Είναι στο Βουνό από το καλοκαίρι του 1941 και ούτε οι χωροφύλακες κατορθώνουν να τους συλλάβουν ούτε οι αντιστασιακές οργανώσεις να τους κερδίσουν, έχουν δικό τους μπαϊράκι. Τους Καραλιβαναίους κάπως έδειξε να τους συγκινεί η συνάντηση με τον Γιώργο Χουλιάρα στη στάνη του εξαδέλφου του Νίκου Χουλιάρα, τότε που γύρναγε μόνος στα χωριά για την προετοιμασία του αντάρτικου. Τη συνάντηση την περιγράφει ο ίδιος:  «τα πρόβατα σιγά σιγά πάνε βόσκοντας κατά το μαντρί. Από μακριά τα αρνιά, που ήταν κλεισμένα στο μαντρί, κατάλαβαν πως έρχονται οι μανάδες τους κι άρχισαν να βελάζουν, ενώ οι προβατίνες που τα άκουγαν σήκωσαν το κεφάλι και πάνε γρήγορα, σχεδόν τρέχοντας, κοντά στα παιδιά τους. Κοντεύαμε στο μαντρί. Έρχεται κοντά μου ο Νίκος και μου λέει:

-Περπάτα ίσια και μην κοιτάς πέρα δώθε.

Αυτοί ήρθαν και είναι κρυμμένοι εκεί μπροστά μας, αριστερά, πίσω από τη μεγάλη κοτρόνα.
-   Καλά, το λέω, και τα σκυλιά;
-    Ασ’ τα σκυλιά, μου λέει εκείνος. Τα καταφέρνουν αυτοί, τους γνωρίζουν γιατί τα ταΐζουν.

 Στο μαντρί ο Νίκος άνοιξε την αμπάρα, όρμησαν έξω τ’ αρνιά, και για κάμποση ώρα γινότανε χαλασμός από τρεξίματα, πατήματα και βελάσματα, μέχρι που να βρει το καθένα τη μάνα του, να κολλήσει σαν βεντούζα στο βυζί της και μετά ησυχία. Μετά ο Νίκος άρμεξε τις προβατίνες, άναψε φωτιά,  βάλαμε απάνω στο καζάνι με το γάλα, έπλυνε τις τσαντίλες κι όλο κάτι έφκιανε, πέρα δώθε, γύρω στο μαντρί, λες και κάτι να περίμενε.

-    Καλά, του λέω, που ‘ναι αυτοί, γιατί δεν έρχονται;

-    Θα’ρθουν, μ’απάντησε, όταν είναι η ώρα τους.

-    Δηλαδή έχουν δική τους ώρα; Του ξανάπα.

-   Ναι, μου λέει, πρέπει να πέσει η νύχτα, τόσο, έτσι την ώρα που θα κινούνται μες στη λάκκα, απ’την κοτρόνα που είναι κρυμμένοι μέχρι την καλύβα, να μην μπορεί ανθρώπινο μάτι να διακρίνει τίποτα, ό,τι και να γίνεται μέσα σε αυτή. Εσύ τώρα ετοιμάσου, πήγαινε κατούρα, να’σαι έτοιμος, γιατί όταν θα μπούμε μέσα στην καλύβα, δεν θα ξαναβγείς μέχρι να μας πάρει η μέρα.

Έτσι, συμμάζεψε κι αυτός ό,τι ήταν να βάλει μέσα: ξύλα για τη φωτιά, νερό, γάλα και μπήκαμε στην καλύβα.  Σε λίγο ήρθαν κι αυτοί.

Ήταν δύο. Αμέσως μόλις πάτησαν μέσα και μας χαιρέτησαν, ο Νίκος είπε τονίζοντας μια μια τις λέξεις:

-    Από δω ο ξάδερφός μου, κι ανέφερε τ’ όνομα και το επίθετο. Έχει γεννηθεί στο Καστέλλι, αλλά μένει στη Λαμία.

Και αμέσως πρόσθεσε:

-          Τώρα τον κυνηγάνε  κι αυτόν οι χωροφύλακες και οι Ιταλοί κι ήρθε εδώ να κρυφτεί κάμποσες μέρες.

Τους είδα όρθιους, μέσα στο φως που ‘δινε ο λαμπρός της φωτιάς, στη μέση της καλύβας, όση ώρα κράτησαν οι γνωριμίες. Κοντός, γεμάτος και μελαχρινός ο ένας. Αυτός ήταν ο Δήμος Καραλίβανος. Ψηλότερος, πιο αδύνατος και ξανθός ήταν ο άλλος. Αυτός ήταν ο Θεοχάρης Πολύχρονος. Είχαν κι οι δυο στο πρόσωπο μερικές τούφες εδώ κι εκεί, τρίχες που έμοιαζαν σαν γένια, αραιότερα ο ένας από τον άλλον. Και οι δυο φορούσαν σκούφιες στο κεφάλι, και στις πλάτες είχαν ανάριχτα ριγμένες από μια στρατιωτική χλαίνη. Στον ώμο, κάτω από τη χλαίνη, είχαν κρεμασμένη από μια αραβίδα με την κάννη στον κατήφορο και κρατούσαν από μια γκλίτσα στο χέρι. Από μέσα φορούσαν ντουλαμάδες, όπως οι εύζωνοι, αλλά σε πολύ σκούρο χρώμα. Χακί στρατιωτικές κιλότες και τσαρούχια στα ποδάρια. Είχαν στο στήθος σταυρωτές φυσιγγιοθήκες και στη μέση ήταν ζωσμένοι από μια στρατιωτική ζωστήρα, που από την αριστερή μεριά κρέμονταν από ‘να μαχαίρι μέσα σε θ’κάρι, ντυμένο με λαμαρίνα με πολλά κεντίδια. Κι από τη δεξιά είχαν εφαρμοσμένο από ένα πιστόλι. Δυο τρεις αλυσίδες κρέμονταν μπροστά στο στήθος τους, από την κουμπότρυπα του ντουλαμά, κάτω από τον λαιμό τους, μέχρι το τσεπάκι αριστερά, που’χαν μέσα το ρολόι. Αυτά ήταν όλα κι όλα τα τσαμπράζια τους. Ούτε πολλά ούτε φανταχτερά που είδα να’χουν άλλοι σαν κι αυτούς που γνώρισα αργότερα.

 

 

Μετά τις συστάσεις εκείνοι ρώτησαν γιατί με κυνηγάνε κι εγώ άρχισα να εξηγώ. Ο Νίκος στο μεταξύ μέσα σ’ ένα κούτλα έτριψε ψωμί, έριξε και γάλα και έφαγαν εκείνοι. Το ίδιο, μέσα σε ένα μικρό καρδάρι, φάγαμε κι εμείς. Εγώ έλεγα και μετά το φαΐ, αυτοί άκουγαν, χωρίς να μιλάνε. Μόνο κατσιλαφιάζονταν από κανα θόρυβο που κάναν πότε πότε τα πρόβατα όταν ανακατεύονταν από δίπλα στο μαντρί. Η ώρα περνούσε και σε κάποια στιγμή ο ένας από τους δύο είπε, και κάπως διακριτικά, ας γείρουμε τώρα και συνεχίζουμε την κουβέντα.

Σηκώθηκαν όρθιοι, τράβηξαν και έφεραν μπροστά τα ταγάρια τους, χωρίς να τα ξεκρεμάσουν από το λαιμό. Έριξαν τις χλαίνες αποπάνω τους στα μακριά, έτσι που, όταν έπεσαν, η μια φτερούγα έγινε στρώμα και η άλλη σκέπασμα. Ρίζωσαν καλά καλά και οι δυο την πλάτη τους στον τοίχο της καλύβας και ταίριασαν τα ταγάρια τους κάτω από το κεφάλι για προσκέφαλο. Μετά μάζεψαν τα γόνατα, έβαλαν τις αραβίδες ανάμεσα στα σκέλια και τις έπιασαν με το’να χέρι, ενώ ο ένας από τους δύο με το άλλο χέρι έπιασε τη λαβή του μαχαιριού του.

Αναρωτήθηκα αν μ’ακούνε κι αν πρέπει να συνεχίσω ή όχι. Μ’άκουγαν όμως γιατί όταν μιλούσα για τα παιδιά που πεθαίνουν κάθε μέρα από την πείνα και τα δεινά που τραβάει ο κόσμος από τους κατακτητές και τους προδότες, τη στιγμή που άλλοι πλουτίζουν, έβριζαν. Ενώ, όταν τους εξήγησα τι είναι το ΕΑΜ, από ποιους απαρτίζεται και ότι σκοπό έχει να ενώσει όλους τους Έλληνες, ανεξάρτητα από ό,τι έκανε ο ένας στον άλλο στο παρελθόν, και ν’αγωνιστούν όλοι μαζί να λευτερώσουν την Ελλάδα και να ζούνε καλά όλοι οι Έλληνες, έδειξαν ενδιαφέρον.

Ρώτησαν:

-          Στ’αλήθεια, μπορεί να γίνει αυτό που λες;

     Τώρα βρήκα την ευκαιρία να λέω μέχρι που είπαν, αν έτσι είναι, τότε μαζί σου είμαστε κι εμείς, αν μας χρειαστείς. Ναι, τους είπα, αλλά πρέπει να έχουμε και κάποια επαφή. Αυτό μπορεί να γίνει, όποτε μας χρειαστείς, τον τρόπο τον ξέρεις τώρα, είπαν εκείνοι.

 Το πρωί, όταν ξύπνησα, είχαν φύγει χωρίς να τους  πάρω είδηση>> (αφήγηση Γιώργου Χουλιάρα).

***

Στην πλατεία της Κουκουβίστας (Καλοσκοπής) έκπληκτοι οι κάτοικοι του χωριού  παρακολουθούν τους φοβερούς Καραλιβαναίους, τον Δήμο, τον Θεοχάρη, τον Μπάφα, τον Λούκα, τον Φυσέκη, τον Σαράντη, τον Κασούτα, να ορκίζονται με παπά και με σημαία. Και, σαν να μην ήταν αρκετό αυτό, ακούνε το θηρίο τον Δήμο Καραλίβανο να τους ζητάει συγνώμη και να υπόσχεται ότι δεν πρόκειται να αδικήσει ξανά κανέναν.

Πλάι τους ο Άρης παρακολουθεί μειδιών. Αυτοί οι τρομεροί πολεμιστές ανήκουν πια στον ΕΛΑΣ και όχι μόνο θα τιμήσουν τον όρκο τους, αλλά θα αποδειχτούν τιμή για τον στρατό που κατετάγησαν. Ο μόνιμος υπολοχαγός και συμπολεμιστής τους Γιώργος Κατσίμπας θα γράψει συνεπαρμένος: «δασωτά πουρνάρια τα μαλλιά, σπιθαμές τα γενιομούστακα, γεμάτοι άγρια μεγαλοπρέπεια. Αϊτοί. Κείνος ο Καραλίβανος έτοιμος για πέταμα. Πρώτη μου φορά έβλεπα άνθρωπο να περπατάει χωρίς ν’αγγίζει τη γης. Αστρίτης το μάτι του. Κάθε εκατό χρόνια τα δάσα με τα στοιχειά σκαρώνουν μες στη νύχτα από έναν Καραλίβανο για να τον καμαρώσουν» (Διονύσης Χαριτόπουλος, Άρης ο αρχηγός των ατάκτων, Αθήνα 2013, τόμ.Α’, σσ.60-3)

.http://leftmovementgreece.blogspot.gr/2013/09/blog-post_26.html

 

 

Ο ΔΗΜΟΣ ΚΑΡΑΛΙΒΑΝΟΣ

Μια ηρωική μορφή της Εθνικής Αντίστασης

Ο Δήμος (δεξιά) Καραλίβανος με τον αδελφό του

Μια τις πιό ηρωικές και λιγότερο αναγνωρισμένες μορφές τις Εθνικής Αντίστασης είναι και ο Δήμος Καραλίβανος. Ο Καραλίβανος δεν ήταν αυτό που λέμε αγνός αγωνιστής, τουλάχιστον σε ότι αφορά την προ της αντίστασης ζωή του, ήταν όμως εξαιρετικά γενναίος  και η συμμετοχή του στην πρώτη γραμμή του αγώνα ενέπνευσε πολλούς συναγωνιστές του.

Πριν την εισβολή των Γερμανών, ο Καραλίβανος ήταν ληστής στα βουνά. Έκλεβε απο χρήματα μέχρι ζώα και ζούσε με μιά ομάδα φυγόδικων κυνηγημένος και κρυβόμενος. Παρόλα αυτά δεν ανοίκε στην κατηγορία των βαρυποινητών, με την έννοια οτι δεν σκότωνε όσους λήστευε. Επίσης εδώ πρέπει να αναφέρουμε οτι η πτώχευση της ελληνκής οικονομίας, η λαίλαπα της δικτατορίας και οι μεγάλες ταξικές και κοινωνικές ανισότητες της εποχής ωθούσαν πολλούς ανθρώπους στην ζωή που έκανε ο Καρλίβανος.

Η συγκρότηση του αντάρτικου στρατού του  ΕΛΑΣ έφερε τον Καραλίβανο με την ομάδα του στα χνάρια του Άρη Βελουχιώτη. Ο Άρης στην αρχή δεν είχε πάρει με καλό μάτι τον Καραλίβανο, που ήταν ανυπότακτος και επιθετικός, δέχθηκε όμως να ενσωματώσει την ομάδα του στην δική του. Ο Άρης γνώριζε καλά το μητρώο του Καραλίβανου και φρόντιζε να τον κρατάει όσο πιό κοντά μπορούσε σε εκείνον και την διοίκηση του ΕΛΑΣ, για να μπορεί να τον ελέγχει. Με το πέρασμα του χρόνου ο Καραλίβανος απέδειξε την πολεμική του αξία πολλαπλά στον ΕΛΑΣ και ο Άρης τον ονόμασε καπετάνιο. Επίσης η συμπεριφορά του Καραλίβανου βελτιώθηκε και σε οτι αφορούσε τον προηγούμενο αξιόποινο βίο του. Ο Άρης δεν χρειάσθηκε να τον περάσει ποτέ στρατοδικείο, όμως φρόντιζε να τον κρατάει μακριά απο περιοχές που είχε βλάψει και να μην τον εμπλέκει σε διαπραγματεύσεις εξαιτίας του οξύθυμου χαρακτήρα του. Το 1945 ο Καραλίβανος έμεινε με τους αντάρτες του στο βουνό και δεν κατέβηκε. Είχε δει την λευκή τρομοκρατία και ήξερε οτι θα ήταν ένα απο τα σίγουρα θύματά της. Η ομάδα του ήρθαν πολλές φορές σε σύγκρουση με την Χωροφυλακή και παρακρατικούς. Τελικά σε μιά ηρωική μάχη στην Οίτη ο Καραλίβανος χάθηκε άδοξα. Αφού του είχαν τελειώσει οι σφαίρες πιάσθηκε στα χέρια με έναν χωροφύλακα και μαζί έπεσαν σε ένα γκρεμό.

Ο Καραλίβανος (μεση) με την ομάδα του

Χαρακτηριστική είναι η εικόνα του Καραλίβανου που περιγράφει ο Έλληνας σαμποτέρ Θεμιστοκλής Μαρίνος, που έφερε μαζί της η αποστολή του Μάγιερς για την ανατίναξη της γεφυρας. " Όταν πρωτοείδαμε τον σύνδεσμο του ΕΛΑΣ, Καραλίβανο, η εικόνα που παρουσίαζε ήταν αυτή ενός αρματολού του 1821. Φορούσε τσαρούχια, μια ζώνη με σπαθί και μαχαίρι και απο το στήθος του κρέμονταν φυλαχτά με λίρες. Στην αρχή τον περάσαμε για κανένα ληστή, όμως κατά την μάχη με τα φυλάκια των Γερμανών κοντά στην γέφυρα απέδειξε με το παραπάνω την μαχητική και ηγετική του αξία. Εγώ βρισκόμουν στην ομάδα του και έπρεπε μέσα στο σκοτάδι της νύχτας και τις βολές των γερμανικών πολυβόλων, να περάσουμε ένα συρματόπλεγμα για να βάλουμε τα εκρηκτικά. Κανείς δεν τολμούσε ομώς να το πλησιάσει λόγω του ότι δεν ξέραμε αν είναι ηλεκτροφόρο. Η αποστολή εξαρτούνταν απο αυτό καθώς αν δεν βρίσκαμε τρόπο να το περάσουμε δεν θα γίνονταν η ανατίναξη. Τότε ξέσπασε διαφωνία ως προς το τι να κάνουμε, όμως ο Καραλίβανως ρισκάροντας την ζωή του πλησίασε το συρματόπλεγμα και με τα γυμνά του χέρια το τράβηξε δυνατά και το ξεκόλλησε φωνάζοντας: "Ελάτε δεν έχει ρεύμα". Έτσι περάσαμε και κάναμε την ανατίναξη..."
Αυτός ήταν ο Καραλίβανος, με τα ελαττώματα και τα πάθη του (κάθε άνθρωπος έχει άλλωστε) και ότι και αν λέγεται για αυτόν (κυρίως οτι έκλεβε τις λίρες του ΕΛΑΣ, πράγμα που δεν ισχύει βέβαια)  υπήρξε γνήσιος αγωνιστής και μπροστάρης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. http://kokkinosfakelos.blogspot.gr/2010/12/blog-post_13.html




ΟΙ ΠΙΚΤΕΣ![Μέρος Β΄]

ΜΕΡΟΣ Β΄
Εθνολογικά

Το 208 μ.Χ., ο κυβερνήτης της Βρετανίας αναγκάστηκε να προσφύγει για βοήθεια στον αυτοκράτορα εναντίον των βαρβάρων και ο Σεπτίμιος Σεβήρος αποφάσισε να μεταβεί στην Βρετανία μαζί με τους γιους του. Ως έμπειρος στρατιωτικός πήρε ένα Ρωμαϊκό στόλο με 40.000 Κεντυρίωνες (centurions) οι οποίοι αποβιβάσθηκαν στο φιόρδ Forth και παρόλο που νίκησαν κάθε στράτευμα Πικτών που συνάντησαν και αποκεφάλισαν τους επικεφαλής, εντούτοις απέτυχαν να κατακτήσουν τη γη που ονόμασαν Καληδονία. Ωστόσο, «το πάθημα δεν έγινε μάθημα» για τους Ρωμαίους οι οποίοι συνέχισαν τις καταστροφές στην περιοχή, καταβάλλοντας κάθε αντίσταση, ώστε τελικά επί έναν αιώνα επικράτησε ειρήνη – οι Ρωμαίοι επάνδρωσαν το τείχος του Ανδριανού και οι δερματόστικτες (τατουάζ) φυλές περιορίστηκαν στους λόφους βόρεια από αυτό.

Τον 4^ο αιώνα ξεσπά πόλεμος και το 305 μ.Χ. οι Ρωμαίοι πολεμούν εναντίον των «Καληδόνων» και άλλων Πικτών. Στον βορρά οι φυλές που πλέον ονομάζονται Πίκτες και στο νότο οι Σκωτσέζοι, Σάξονες και Φράγκοι συνθέτουν ένα επιπλέον πρόβλημα στα δεινά της Ρώμης κάνοντας επιδρομές στην νότια Βρετανία. Το 343 μ.Χ. ο αυτοκράτωρ Φλάβιος Ιούλιος Κώνστας ξεκινά εκστρατεία εναντίον των Πικτών η οποία πιθανότατα κατέληξε σε ανακωχή. Το 360 ο Ρωμαίος ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος αναφέρει ότι «οι Πίκτες ήσαν πλέον δύο λαοί – οι Δικαλύδονες (Dicalydones) και οι Βερτουρίονες (Verturiones). Την ίδια χρονιά, η εκεχειρία σπάει και οι Πίκτες μαζί με τους Σκωτσέζους της Ιρλανδίας συνεχίζουν να σφυροκοπούν το τείχος έχοντας πιθανότατα συστήσει μια πολυφυλετική συμμαχία εναντίον της Ρώμης. Το 382 μαζί με τους Σκωτσέζους εισβάλουν και πάλι στην Αγγλία και αυτή τη φορά η ζημία που γίνεται στο τείχος και τα οχυρά του είναι ανεπανόρθωτη, παρόλο που οι εισβολείς απωθούνται από τον Μάγνο Μάξιμο. Προς το τέλος του αιώνα γίνεται μια ακόμη εισβολή Πικτών και αυτή τη φορά έρχονται αντιμέτωποι με τον μεγάλο Ρωμαίο στρατηγό Φλάβιο Στιλίχονα (Flavius Stilicho) ο οποίος καταφέρνει να στείλει τoν μεγάλο Ιρλανδό βασιλέα και ήρωα Niall των Εννέα Ομήρων (αγγλική απόδοση του Ιρλανδικού ονόματός του Niall Noígíallach) ταπεινωμένο πίσω στην Ιρλανδία.

Το 409 η Ρωμαϊκή κατοχή αρχίζει να ατονεί και οι Βρετανοί καλούνται να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους. Περίπου την ίδια χρονική περίοδο η Κελτογαλατική φυλή της Σκωτίας αρχίζει να εγκαθίσταται στα νοτιοδυτικά, δημιουργώντας το βασίλειο του Dalriada στο Argyll (Oir Ghaedhil ή ανατολική Gaels). Από την ανάγκη να προστατεύσουν τον εαυτό τους από τις βαρβαρικές ορδές των Πικτών και των Σκώτων, δημιουργείται ένα νέο βασίλειο από τους Βρετανούς του Strathclyde, οι οποίοι ομιλούν μια Κελτική γλώσσα παρόμοια με αυτή των εξαδέλφων του Ουαλών. Το 450 οι Πίκτες εξορμούν στο νότο και ο μοναχός Gildas τους αποκαλεί «βρωμερές ορδές Σκωτσέζων και Πικτών, όπως τα σκοτεινά πλήθη των σκουληκιών που ξεγλιστρούν από τις στενές ρωγμές στο βράχο, όταν ο ήλιος είναι ψηλά και ο καιρός ζεσταίνει». Αυτή είναι η τελευταία φορά που ακούμε από τα Πικτών και Σκωτσέζοι να αγωνίζονται ως σύμμαχοι και πιστέψουμε τον Gildas, οι Σκωτσέζοι επιστρέφουν στην Ιρλανδία αυτό το διάστημα. Το 461 πεθαίνει ο Άγιος Πατρίκιος και ο Χριστιανισμός εξαπλώνεται στην Ιρλανδία.

Η γη των Πικτών

Μελετώντας τις Ρωμαϊκές καταγραφές για τους πολέμους των Πικτών, φαίνεται ότι τα εδάφη τους ουσιαστικά ήταν βόρεια του Forth – Clyde και βόρεια του Τείχους του Αντωνίνου. Η Ρωμαϊκή ειρήνευση και η μετανάστευση Κελτών και Σαξόνων από το νότο απέκλεισε οιαδήποτε διεκδίκηση επί ανθρώπων ή εδαφών νότια του τείχους. Στα δυτικά, η παρουσία Πικτών στην Argyll πρέπει να εξέλειπε αμέσως μετά την άφιξη των Σκωτσέζων της Dalriada γύρω στο 500 μ.Χ., αν και η παρουσία τους αποδεικνύεται από την πέτρα κοντά στην είσοδο του κάστρου Inveraray στην χώρα Campbell. Στον βορρά η επιρροή των Πικτών έφτανε μέχρι τα νησιά και οι πέτρες που έχουν βρεθεί αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα. Αυτή την γη υπερασπίστηκαν πολλές φορές μετά την αποχώρηση των Ρωμαϊκών λεγεώνων. λεγεώνων.

Τείχη Ανδριανού & Αντωνίνου_πηγή wikipedia

Οι Πίκτες αντιμετώπισαν τις επιδρομές των Σκωτσέζων στα δυτικά, των Βρετανών και Άγγλων στα νότια και των Βίκινγκς στο βορρά. Μερικές φορές έχασαν μεγάλες μάχες και τεράστιες εκτάσεις γης, μόνο όμως μέχρι να τα ανακτήσουν. Τον 7^ο αιώνα οι Σκωτσέζοι απώθησαν τα σύνορά τους προς βορρά, και ένας Κελτικός στρατός παρήλασε στην πρωτεύουσα Inverness στο βορρά πριν καταστραφεί ολοσχερώς. Στο νότο, οι Άγγλοι προώθησαν τους Τευτονικούς στρατούς βόρεια και κατείχαν τα εδάφη των Πικτών επί τριάντα χρόνια πριν σφαγιασθούν και απωθηθούν νότια από ένα ενωμένο στράτευμα Πικτών.

Οι περισσότεροι ιστορικοί συμφωνούν ότι περί το 839 πραγματοποιήθηκε μια μεγάλη μάχη στην οποία ο Πίκτης βασιλέας σκοτώθηκε οδηγώντας τους άνδρες του εναντίον της Βίκινγκς. Στην ίδια μάχη έχασε την ζωή του και ο αδελφός και διάδοχός του Στέμματος καθώς και πολλοί άλλοι. Αυτός ο αποδεκατισμό από τους Βίκινγκς αποτελεί ίσως το κομβικό σημείο κατά το οποίο ο έλεγχος πέρασε στους Σκωτσέζους. Η εν λόγω ήττα από τους Νορβηγούς είναι πιο σημαντική στην ιστορία των Πικτών και αυτή κατά ειρωνικό τρόπο επαναλήφθηκε πολλούς αιώνες αργότερα με την καταστροφή των Σκώτων ευγενών στο Φλόντεν. Αυτός ο επιλεκτικός αποδεκατισμός των βασιλικών οίκων και των ικανών πολεμιστών, απετέλεσε το καίριο πλήγμα στην διαδικασία διαδοχής και παρέδωσε το Πίκτιο στέμμα στον Σκωτικό οίκο των Mac Alpinhttp://chilonas.wordpress.com/2014/08/20/%ce%bf%ce%b9-%cf%80%ce%af%ce%ba%cf%84%ce%b5%cf%82/

ΟΙ ΠΙΚΤΕΣ![Μέρος Α΄]

ΜΕΡΟΣ Α΄

Γράφει ο Χείλων

«Venit et extremis legio praetenta Britannis, Quae Scotto dat frena truci ferronque notatas Perlegit Picto moriente figuras»

«Αυτή η λεγεώνα, η οποία αναχαίτισε τους άγριους Σκώτους και είδε τα σχέδια που είχαν ζωγραφισθεί με καυτό σίδερο στα πρόσωπα των ετοιμοθάνατων Πικτών.»

Οι παραπάνω στίχοι του Ρωμαίου ποιητή Κλαύδιου περιγράφουν με γλαφυρότητα τον αγώνα των Πικτών οι οποίοι πολέμησαν στην υπό Ρωμαϊκή κατοχή Βρετανία, νίκησαν τους Αγγλοσάξωνες εισβολείς και κατόπιν προς το τέλος του δέκατου αιώνα, εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας. Οι Ρωμαίοι ονόμασαν αυτούς τους προ Κέλτες Pictii, ή «βαμμένους» επαληθεύοντας τα λόγια του Κλαυδίου, σύμφωνα με τα οποία οι Πίκτες κάλυπταν με δερματοστιξία (τατουάζ) όλο το σώμα. Για τους μη κατακτηθέντες Κέλτες της Σκωτίας και της Ιρλανδίας, καθώς και τις φυλές της Βελγικής Αγγλίας και Ουαλίας, οι Πίκτες ήσαν γνωστοί ως «Cruithni» και για πολλούς αιώνες αντιπροσώπευαν την αχαλίνωτη οργή ενός λαού που αρνήθηκε να τεθεί υπό τον ζυγό της Ρώμης ή άλλου εισβολέα.

Προέλευση

Η προέλευση των Πικτών περιβάλλεται από πλείστους μύθους, θρύλους και φήμες, ενώ ταυτόχρονα υπάρχουν και πολλές θεωρίες ως προς την καταγωγή (Κέλτες, Βάσκοι, Σκύθες, κ.λ.π) από πού ήρθαν, τι έτρωγαν ή έπιναν και τι γλώσσα μιλούσαν αυτοί οι πολεμιστές που αψήφησαν τις ισχυρές λεγεώνες της Ρώμης. Ο μύθος αναφέρει, πιθανώς λανθασμένα, ότι η πανίσχυρη Ένατη Λεγεώνα (ΙΧ) της Ρώμης, η περίφημη «Ισπανική λεγεώνα» η οποία απέκτησε την φήμη της στην Ιβηρία κατακτώντας την Κελτική Ισπανία για λογαριασμό του Καίσαρα, ουδέποτε αναφέρθηκε ξανά μετά την μάχη κατά των Πικτών (στην πραγματικότητα εμφανίστηκαν χρόνια αργότερα στο Ισραήλ).

Έμβλημα ΙΧ λεγεώνας (Ισπανική λεγεώνα)

Γνωρίζουμε ότι οι Πίκτες μιλούσαν μια μη Κελτική γλώσσα (αν και πολλοί Κελτόφιλοι ισχυρίζονται ότι μιλούσαν μια Βρετανο – Γαλατική διάλεκτο παραλλαγή της Κελτικής γλώσσας) όπως εξάλλου δήλωσε ο βιογράφος του Αγίου Κολόμβου………….«ο Ιρλανδός άγιος χρειαζόταν μεταφραστή για να κηρύξει στον βασιλέα των Πικτών γιο του Maelchon», στο παλάτι Brude κοντά στις όχθες της λίμνης Λοχ Νες.

Σε παλαιότερους χρόνους ο βασιλέας των Πικτών ζούσε στο Scone και εξ’ όσων γνωρίζουμε υπήρχαν δύο ξεχωριστά βασίλεια το βόρειο και το νότιο. Οι Πίκτες εκτός από πολεμιστές ήσαν ικανότατοι ναυτικοί, σε τέτοιο βαθμό ώστε οι Ρωμαίοι φοβούνταν το ναυτικό τους σχεδόν όσο και τους άγριους άνδρες που κατέβαιναν από τα Highlands για να επιτεθούν στα χωριά κατά μήκος του τείχους του Ανδριανού. Γνωρίζουμε επίσης ότι τον 9^ο αιώνα βρέθηκαν λιθογραφίες τα κείμενα των οποίων δεν απείχαν από την Κελτική Ogham, χωρίς όμως να είναι Κελτικά, παρόλο που ο καθηγητής Richard Cox θεωρεί ότι είναι Νορβηγικά (Norse) γεγονός που έχει προκαλέσει αναστάτωση στους κύκλους των ακαδημαϊκών οι οποίοι μελετούν τον πολιτισμό των Πικτών.

Από τις λιθογραφίες, γνωρίζουμε ότι ήσαν ικανοί καλλιτέχνες, όπως επίσης και ότι αποτελούσαν μια από τις σπάνιες μητριαρχικές κοινωνίες του δυτικού πολιτισμού, το οποίο σημαίνει ότι η σειρά διαδοχής καθοριζόταν από την γραμμή αίματος της μητέρας σύμφωνα με τον μελετητή δρ. Anthony Jackson, συνθέτοντας τοιουτοτρόπως μια περίπλοκη σειρά από επιγαμίες επτά βασιλικών οίκων.

Αυτή η σπάνια μορφή διαδοχής, το έτος 845 μ.Χ. έδωσε το στέμμα της Alba και τον τίτλο Rex Pictorum σε Σκώτο Κελτικής καταγωγής, γιό Πίκτιδας πριγκίπισσας με το όνομα Kenneth, γιού του Alpin. Ο Kenneth Mac Alpin, του οποίου η βασιλεία επί των Σκωτσέζων είχε αφαιρεθεί νωρίτερα από τον Πίκτη βασιλέα Oengus, ο οποίος όταν κυβέρνησε ως βασιλιάς αμφότερων των Πικτών και Σκωτσέζων, ενδεχομένως έτρεφε εθνοτικό μίσος για τους Πίκτες, ώστε κατά την «προδοσία του Mac Alpin» δολοφόνησε τα μέλη των υπόλοιπων επτά βασιλικών οίκων διατηρώντας έτσι την Σκωτική σειρά διαδοχής για το βασίλειο του Alba και την εξαφάνιση της φυλής των Πικτών μαζί με τον πολιτισμό και την ιστορία τους.

Το πραγματικό μυστήριο στην απρόσμενη εξαφάνιση του πολιτισμού των δερματόστικτων εθνοτήτων του Βορρά είναι το γεγονός ότι σε τρεις γενεές βασιλέων MacAlpin, οι Πίκτες αποτέλεσαν παρελθόν. Είναι ένα φαινόμενο που πρέπει να διερευνηθεί και το έργο των μελετητών δυσχεραίνεται από την έλλειψη πραγματικών περιστατικών και σκοτεινής δολοπλοκίας που οδήγησαν στην γενοκτονία ενός λαού μαζί με τα έθιμα, τον πολιτισμό, τους νόμους και την τέχνη.

Οι μόνες πληροφορίες που μπορούν να αξιοποιηθούν βρίσκονται λαξευμένες στις πέτρες της Σκωτίς που άφησαν πίσω τους οι Πίκτες – οι πρωτο Πίκτες κάτοικοι της αρχαίας Alba (σημερινή Σκωτία) και οι οποίες αναδεικνύουν μια ισχυρή φυλή η οποία αψήφησε την Ρώμη, κατέσφαξε τις ανίκητες ορδές των Αγγλογερμανών στο Nechtansmere του Angus και απέκρουσε την εισβολή των Βίκινγκς προασπίζοντας με αυτό τον τρόπο την φυλή και τον ξεχωριστό πολιτισμό τους.

Ήσαν άραγε απόγονοι των αρχαίων Βάσκων της βόρειας Ισπανίας οι οποίοι ήσαν γνωστοί στην Ρώμη ως Pictones, οι οποίοι στη συνέχεια μετανάστευσαν στην βόρεια Βρετανία, αφού προηγουμένως είχαν βοηθήσει την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία να νικήσει; Ή είναι απόγονοι των σκοτεινών φυλών της αρχαίας Στυγίας και των τεράστιων στεπών της ανατολής;

Ιστορικά στοιχεία

Ίσως το μεγαλύτερο μυστήριο της Σκωτίας ή ακόμη και της Ευρωπαϊκής ιστορίας είναι οι άνθρωποι που κατοικούσαν κάποτε στα εδάφη βόρεια του Τοίχου του Αδριανού μέχρι τον μακρινό Βορρά στις νήσους Shetland. Ποιοι ήσαν αυτοί οι ανυπότακτοι άνθρωποι; Από πού προήρχοντο και ποια γλώσσα μιλούσαν; Οι πρώτες πληροφορίες γι’ αυτούς εμφανίζονται τον 3^ο αιώνα από Ρωμαίο συγγραφέα, ο οποίος περιγράφει την αγριότητα και τις δεξιότητες τους στην μάχη. Ο συγγραφέας Ευμένιος, γράφει για αυτούς 200 χρόνια αφού η Ρώμη είχε καταλάβει την Βρετανία και τους συνδέει με το όνομα Πίκτες. Ακόμη και σήμερα δεν γνωρίζουμε αν αυτό προέρχεται από την λέξη «pictus» (λατινική λέξη για το «ζωγράφισε») ή είναι απλώς μία λατινική ονομασία. Λόγω της απομόνωσης της βόρειας Σκωτίας, η ιστορία παρέχει ελάχιστα στοιχεία και οι καταγραφές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας απέφεραν μικρά κέρδη.[Στο σκίτσο

Προσθήκη λεζάντας

Πίκτια σύμβολα_πηγή http://devorguila.wordpress.com

]«Εμείς, οι πιο απομακρυσμένοι κάτοικοι της γης, οι τελευταίοι ελεύθεροι, έχουμε θωρακισθεί από το μυστήριο που περιβάλλει το όνομά μας … Πέρα από μας δεν υπάρχει έθνος, μόνο κύματα και βράχοι».

Τα παραπάνω λόγια του Πίκτη αρχηγού Calgacus καταγράφονται από τους Ρωμαίους στα αρχεία του Τάκιτου και αποτελούν ιδανικό παράδειγμα του μυστηρίου και των θρύλων που αφορούν στους Πίκτες σχεδόν 2.000 χρόνια πριν.

Πρώιμη Σκωτία

Οι πρώτες ανθρώπινες καταγραφές στη Σκωτία χρονολογούνται από το 8.500 π.Χ. Επομένως, μερικές χιλιάδες χρόνια πριν από τη γέννηση του Χριστού, Νεολιθικοί άνθρωποι από την Ισπανία και τη Γαλλία, γνώστες της φωτιάς και βοσκοί προβάτων και βοοειδών είχαν ήδη μεταβεί στη Σκωτία. Ορισμένοι αρχαιολόγοι ισχυρίζονται ότι αυτοί οι άνθρωποι ίσως είχαν κατασκευάσει και χρησιμοποιήσει τους μεγάλους θολωτούς τύμβους που βρίσκονται διάσπαρτοι στην εξοχή της Σκωτίας. Έχει επίσης αναφερθεί ότι οι απόγονοί τους τελικά συγχωνεύθηκαν με τους πρώτους Λάγυνους (που πιθανώς προήλθαν από την Δυτική Ευρώπη), και από αυτήν την φυλετική ένωση, προήλθαν οι πρώτοι Κέλτες των βόρειων εδαφών.

Η σύνδεση αυτών των πρώτων κατοίκων με τους Ίβηρες προγόνους τους μπορεί να βρεθεί στα σπειροειδή μοτίβα που είναι σκαλισμένα στους βράχους και ογκόλιθους της βόρειας γης, όπως επίσης και στην Ισπανία, Γαλλία και Ιρλανδία. Ο σχεδιασμός των ταφικών θαλάμων που βρίσκονται στα νησιά Orkney παρέχει επίσης ένα σημαντικό κρίκο στην Ιβηρική προέλευση των κατασκευαστών τους. Η γεωργία έγινε γνωστή σε αυτά τα νησιά γύρω από το 4.000 π.Χ. και καθώς αντικατέστησε τον νομαδικό τρόπο ζωής, τα Orkney μετετράπησαν σε σύμπλεγμα οχυρών με τα πολλούς πέτρινους οικισμούς. Όταν η Ρώμη έγινε παγκόσμια αυτοκρατορία, οι Orcadians αναγνωρίστηκαν από τους Ρωμαίους ως θαλάσσια δύναμη. Από τις πρόσφατες ανασκαφές, φαίνεται ότι αυτοί οι άνθρωποι ήσαν λεπτοί, μελαψοί, με μακρόστενα κεφάλια και με χαρακτηριστικά Καυκάσιας φυλής.



Οι μεγάλοι πέτρινοι κύκλοι στο Sunhoney μάλλον χτίσθηκαν περί από 3.300 π.Χ, πιθανότατα την ίδια εποχή με την άφιξη των Beaker (ή Άνθρωποι του Λάγυνου, περ. 2600 – 1900 π.Χ είναι όρος που χρησιμοποιείται για την περιγραφή αρχαίου πολιτισμού της προϊστορικής Ευρώπης που εμφανίστηκε στην Ύστερη Νεολιθική και διήρκεσε έως την πρώιμη Εποχή του Χαλκού) από τη Βόρεια και Κεντρική Ευρώπη. Αυτοί οι νεόφερτοι ήταν διαφορετική εθνική ομάδα προερχόμενοι από τα Ιβηρικά φύλα του βορείου τμήματος της Βρετανίας, καθώς τα κρανία τους ήσαν ευρύτερα και στρογγυλά. Αποδεικτικά στοιχεία της επαφής μεταξύ αυτών των νέων ανθρώπων και των ηπειρωτικών προγόνων τους έχουν ανακαλυφθεί σε διάφορες ανασκαφές, και υποδηλώνουν την άνθηση του εμπορίου ανάμεσα στην αρχαία Σκωτία και την Ευρώπη. Πολλοί μελετητές θεωρούν ότι η ένωση των δύο αυτών λαών οδήγησε στη δημιουργία προ Κελτών οι οποίοι τελικά ονομάσθηκαν Πίκτες από τους Ρωμαίους και Cruithne από τους Κέλτες.

Η άφιξη των Κελτών στην Βρετανία και Ιρλανδία προσθέτει ακόμα έναν πολιτισμό στις βόρειες περιοχές. Οι Ιρλανδοί αυτοαποκαλούνται «Μιλησιακή φυλή» βασιζόμενοι στο μύθο που αναφέρει ότι κατάγονται από τον Μιλήσιο (Milesius) έναν Κέλτη βασιλέα της Ισπανίας.

Οι Κέλτες οι οποίοι έφτασαν στη Βρετανία γύρω στο 500 π.Χ. ήταν νομαδικός λαός ο πολιτισμός των οποίων εξαπλώθηκε από την Ανατολική Ευρώπη στην Ιβηρία και περιγράφονται από τους Έλληνες ως ψηλοί και σκληροί πολεμιστές και επειδή πολλοί Κέλτες έβαφαν τα μαλλιά τους με αλισίβα, μερικοί ιστορικοί πιστεύουν ότι γι’ αυτό τον λόγο οι Έλληνες τους αποκαλούσαν ξανθότριχους, παρ’ ότι οι Βρετανοί Κέλτες που αντιμετώπισαν οι Ρωμαίοι είχαν συνήθως περιγράφεται ως σκούρα και κοντά μαλλιά. Όσον αφορά στην πολεμική τακτική, ο Κελτικός στρατός ήταν αυτός που παρ’ ολίγον να καταστρέψει την Ρώμη στην αρχή της παντοδυναμίας της και έτσι κατέστησαν αιώνιοι εχθροί της Λατινικής Αυτοκρατορίας για πάντα. Επειδή δε οι πρώτες ιστορικές αναφορές στους Πίκτες εμφανίζονται το 297 μ.Χ., όπου αναφέρονται ως εχθροί της Ρώμης στον ίδιο βαθμό με Ιρλανδούς, Σκώτους και Σάξονες, πολλοί ιστορικοί υποθέτουν ότι οι Πίκτες ήσαν απλά μια ακόμη Κελτική φυλή.

Αν και είναι αρκετά πιθανό να υπήρχαν Κελτικά στοιχεία σε ορισμένες από τις φυλές που συνέθεσαν τελικά το έθνος των Πικτών, η γνώμη μου είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Πικτών αποτελούνταν ως επί το πλείστον από τους προϋπάρχοντες προ-Κέλτες της βόρειας Βρετανίας. Ορισμένοι ιστορικοί χρησιμοποιούν την Ιρλανδία ως παράδειγμα και ο Michael Lynch αναφέρει εύστοχα ότι «Όποιοι και αν ήταν οι Πίκτες, είναι πιθανό, όπως και οι άλλοι λαοί είτε στην μετα Ρωμαϊκή δυτική Ευρώπη ή στην σύγχρονη Ιρλανδία, να ήσαν ένα αμάλγαμα φυλών, με επικεφαλής την πολεμική αριστοκρατία που ήταν από τη φύση της «υπερκινητική» διακατεχόμενοι από την στόφα του πολεμιστή.

Σε τελική ανάλυση είναι τόσο λίγα αυτά που γνωρίζουμε, ώστε οι περισσότεροι ερευνητές των Πικτών είναι αναγκασμένοι πρέπει να κάνουν τεράστια ιστορικά άλματα και να διατυπώσουν παρακινδυνευμένες ερμηνείες των γεγονότων προκειμένου να διαμορφώσουν τις απόψεις τους. Οι όποιες εξηγήσεις που παραπέμπουν σε τελικά συμπεράσματα αποτελούν μια μάταιη προσπάθεια αποκρυπτογράφησης αυτών των μυστηριωδών ανθρώπων.

Οι Ρωμαίοι όταν εισέβαλαν στη Σκωτία, πέτυχαν ορισμένες νίκες κατά των Πικτών, αλλά ουδέποτε κατόρθωσαν να τους κατακτήσουν. Το 83 μ.Χ. ο Ρωμαίος στρατηγός Γάϊος Ιούλιος Αγρίκολας κατενίκησε μια στρατιά Πικτών υπό την ηγεσία του Γάλγακου του μονομάχου (Calgacus) στην μάχη στο όρος Γκρόπιους (Mons Grampius) όπου σκοτώθηκαν περισσότεροι από 10.000 Πίκτες και 340 Ρωμαίοι. Οι λεγεώνες του Αγρίκολα στρατοπέδευσαν κοντά στο Aberargie στο Perthshire, όπου έχτισαν ένα οχυρό και ήλθαν σε επαφή για πρώτη φορά με την νέα φυλή βαρβάρων, τους οποίους περιγράφουν ως μελαψούς και ομοιάζοντες με τους Ίβηρες τους οποίους είχαν κατακτήσει στη νότια Ισπανία. Με σκοπό να διασφαλίσουν τις θέσεις τους κατασκεύασαν αρκετά φρούρια μεταξύ του Callander κοντά στο Stirling και μέχρι το Perth. Κατά την διάρκεια των 30 ετών κατοχής, οι Πίκτες είχαν καταστρέψει και κάψει τα Ρωμαϊκά οχυρά, και σύμφωνα με έναν Βικτωριανό μύθο, η πιο διάσημη λεγεώνα της Ρώμης, η ΙΧ (ένατη) στάλθηκε βόρεια του Inchtuthil για να συνδράμει στην ασφυκτική πίεση των Πικτών. Ο μύθος αναφέρει ότι η λεγεώνα σφαγιάστηκε και χάθηκε σε κάποια άγνωστη μάχη κατά των ανδρών με τα ζωγραφισμένα πρόσωπα, παρόλο που η ιστορία αναφέρει ότι η Ένατη Λεγεώνα επανεμφανίζεται αργότερα στην Ιουδαία.

 

Ο Ανδριανός ήταν εκείνος ο οποίος αποφάσισε ότι η βόρεια Σκωτία δεν άξιζε περισσότερες λεγεώνες και έτσι περιόρισε την αυτοκρατορία στο Tyne και το Solway όπου έχτισε το περίφημο τείχος που φέρει το όνομά του σε απόσταση εβδομήντα μιλίων από την θάλασσα. Αργότερα λόγω των συνεχών επιθέσεων στο τείχος ο Αντωνίνος Πίος επέκτεινε τα σύνορα και πάλι μεταξύ Forth και Clyde. Με μήκος πλέον τριάντα εννέα μίλια και διαθέτοντας είκοσι οχυρά το εν λόγω τείχος, αποτελούσε εκατέρωθεν διαχωριστικό όριο μεταξύ των φυλών των Πικτών. Ήταν δε επανδρωμένο από τις ΙΙ (2^η) – VI (6^η) και ΧΧ (20^η) λεγεώνες στα σαράντα χρόνια ύπαρξής του. Οι Πίκτες ποτέ δεν έπαψαν να επιτίθεται και στην πραγματικότητα οι Ρωμαίοι έχασαν και ανέκτησαν το τείχος δύο φορές πριν τελικά να το παραδώσουν στο τέλος του 2^ου αιώνα και να υποχωρήσουν στο αρχικό Τείχος του Αδριανού. Τα ανωτέρω βασίζονται στα λόγια του Κάσσιου Δίωνα ότι οι «βόρειες φυλές διέσχισε τον τοίχο, έκαναν μεγάλη ζημιά και σκότωσαν έναν στρατηγό και τα στρατεύματά του».ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....

ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΤΡΟΙΑΣ

ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΤΡΟΙΑΣ ;

Μετά την πτώση της Τροίας ,νικητές και νικημένοι , Αχαιοί ,Τρώες και εκατέρωθεν σύμμαχοι μονιασμένοι πλέον επιδίδονται σε μία δεύτερη ,ακόμη πιο τολμηρή περιπέτεια. Αλλοι για να κατακτήσουν νέες περιοχές ,άλλοι για να αποκτήσουν μεγαλύτερη δόξα με την ληστεία και την πειρατεία , που ήταν ότι πιο ευγενές και ανδρείο την εποχή αυτή καθώς βλέπουμε στον Ομηρο , άλλοι για να βρούν μιαν άλλη φιλόξενη πατρίδα . Γι αυτό άλλωστε ,όχι μόνον ο Οδυσσέας αλλά και όλοι οι Αχαιοί ήρωες γυρίζουν στην πατρίδα τους αρκετά χρόνια μετά την πτώση της Τροίας ,ενώ θα μπορούσαν να γυρίσουν σε λίγες ημέρες.

Ενα μεγάλο τμήμα των Τρώων υπό τον Αινεία ,κατευθύνεται προς την μητροπολιτική Δαρδανία της Βαλκανικής ,αλλά μη βρίσκοντας ιδανικές συνθήκες εγκατάστασης ,διεκπεραιώνονται από τα παράλια της Ηπείρου στην αντικρινή Ιταλική χερσόνησο και χτίζουν την Ρώμη .

Συνάντηση Αινεία με Οδυσσέα .


..

Ο ΑΙΝΕΙΑΣ με τη συνοδεία του πήγε στο Αθήναιον (castrum Minervae) και έμεινε στην περιοχή της Κάτω Ιταλίας αρκετό διάστημα. Στη συνέχεια πέρασε στη Σικελία, στο Δρέπανον. Εκεί συνάντησε Τρώες υπό τους Έλυμο και Αιγέστη, τους οποίους βοήθησε να χτίσουν δύο νέες πόλεις, την Έγεστα και τα Έλαμα. Κατά το Βιργίλιο ο Αινείας βρέθηκε δύο φορές στο Δρέπανον: αρχικά στους πρόποδες της Αίτνας, αφού ξέφυγε από τους Κύκλωπες παίρνοντας μαζί του έναν από τους συντρόφους του Οδυσσέα, περιέπλευσε νότια του νησιού και κατέληξε στο Δρέπανον, όπου πέθανε ο Αγχίσης. 

Ενα δεύτερο τμήμα , που αποτελούσαν κυρίως Αχαιοί και πλήθος συμμάχων των Τρώων ,μπήκε στα καράβια και άρχισε να ληστεύει τα παράλια της Ανατολικής Μεσογείου ,πράγμα που είχε κάνει και πρίν τα Τρωικά . Αυτοί είναι οι περίφημοι ''Λαοί της Θάλασσας'' των Αιγυπτιακών πηγών , τους οποίου αναχαίτησε ο Φαραώ Ραμσής ο Γ΄ περί το 1174 πΧ δηλαδή δέκα χρόνια μετά την πτώση της Τροίας. Τα ονόματα αυτών των λαών είναι Τρώες, Τυρσηνοί-Τυρρηνοί, Λύκιοι , Σικελοί , Σαρδηνοί ,Αχαιοί , Μυσοί , Δαναοί , Παλαιστίνιοι - Φιλισταίοι , Τεύκροι  (Τρώες ) , Μαίονες κλπ

Ενα τρίτο θα κινηθεί προς το Νότο ακολουθώντας τα μικρασιαστικά παράλια , παράλληλα με αυτούς που επέβαιναν στα πλοία και θα φθάσει λεηλατώντας τα πάντα μέχρι τα σύνορα της Αιγύπτου ,όπου θα αναχαιτισθεί τελικά. Το πλήθος αυτό ήταν ένα άτακτο μπουλούκι που το αποτελούσαν πολεμιστές ,αλλά και γέροι ,γυναίκες και παιδιά , σέρνοντας μαζί τους τις οικοσυσκευές . Το γεγονός αυτό μαρτυρείται από τα αρχαία της περίφημης Ουγκαρίτ , της πλούσιας πόλης που βρίσκεται απέναντι από τον μυχό της Κύπρου , της οποίας το όνομα προέρχεται από το Ελληνικό Ευαγορίτις ,δηλαδή πόλη των Ευαγοριδών .

Μεταξύ των λαών που στην Ουγκαρίτ αναφέρονται και οι ΔΔΜΣ που σωστά ερμηνεύθηκαν από τους ερευνητές αρχαιολόγους ως ΔΙΔΥΜΑΙΟΣ

Μετά την αναχαίτησή τους επιστρέφουν πίσω και καθώς φαίνεται ,ζητούν την συμβουλή του μαντείου του Διδυμαίου Απόλλωνος της Μιλήτου, οι ιερείς Βραγχίδες της Μιλήτου  τους υποδεικνύουν μία άγνωστη γη της επαγγελίας ,στα βάθη της Ανατολής , την κοιλάδα του Ινδού ! Οι ιερείς φυσικά γνώριζαν ότι ο λαός που συμβούλεψαν ήταν ο λαός που έχασε τον άρχηγό τους , Μέμνονα ,στον Τρωικό Πόλεμο .

Ποιός ήταν ο Μέμνων ... Από την wikipedia

Ο Μέμνων ανατράφηκε από τις Εσπερίδες. Βασίλευσε στην Αιθιοπία και στον Τρωικό Πόλεμο προσέτρεξε αρωγός στον θείο του Πρίαμο. Τα κατορθώματα του Μέμνονα στον πόλεμο αυτό περιγράφονται στη «Μικρή Ιλιάδα» και στο επικό ποίημα «Αιθιοπίς». Ο Μέμνων μονομάχησε με τον Αίαντα, χωρίς να υπάρξει νικητής. Στο πεδίο της μάχης βρέθηκε αντιμέτωπος του Αντιλόχου (που είχε τρέξει να βοηθήσει τον πατέρα του Νέστορα που κινδύνευε) και τον σκότωσε. Τότε ο Αχιλλέας όρμησε εναντίον του Μέμνονα. Η Ηώς και η μητέρα του Αχιλλέα, η Θέτις, φοβήθηκαν για την τύχη των παιδιών τους και ικέτευσαν τον Δία να παρέμβει. Ο Δίας ζύγισε τις μοίρες των δύο μαχητών και η μοίρα του Μέμνονα βάρυνε περισσότερο στον ζυγό. Μετά από αυτό, ο Αχιλλέας σκότωσε τον Μέμνονα, αλλά η Ηώς πέτυχε από τον Δία να καταστεί ο γιος της αθάνατος. Η Ηώς παρέλαβε το σώμα του Μέμνονα από την Τροία και το μετέφερε στην Αιθιοπία. Τα δάκρυα που έχυσε τότε η Ηώς, θεότητα της αυγής, έγιναν κατά τον μύθο οι σταγόνες της δρόσου που βρίσκουμε πολλά πρωινά πάνω στα φυτά. Εξάλλου, οι σύντροφοι του Μέμνονα που τον θρήνησαν μεταμορφώθηκαν σε πουλιά, τις Μεμνονίδες όρνιθες, ενώ σύμφωνα με άλλη εκδοχή τα πτηνά αυτά γεννήθηκαν από τη στάχτη του Μέμνονα. Κάθε χρόνο από τότε εμφανίζονταν γύρω από τον τάφο του ήρωα σαν να τον θρηνούσαν. Κατά μία παράδοση, ο τάφος του Μέμνονα βρισκόταν στην εκβολή του ποταμού Αισήπου, στα παράλια του Ελλησπόντου.

O Μέμνων προσέτρεξε με στρατό Αιθιόπων να βοηθήσει τον Πρίαμο και να ενισχύσει την άμυνά της Τροίας . Η μοίρα αυτού του ήρωα συγκίνησε πολύ τους αρχαίους ποιητές και καλλιτέχνες . Ο Ομηρος τον θεωρεί ωραιότερο από όλους τους ήρωες του Τρωικού πολέμου , Αχαιούς και Τρώες . Αγωνίσθηκε ηρωικά ,αλλά στο τέλος σκοτώθηκε από τον Πάτροκλο και τον θρήνησε όλο το Τρωικό στρατόπεδο. Μέχρι την κλασική εποχή ,οι πλέον ευφάνταστοι έλεγαν ότι έβλεπαν τους συντρόφους του , τους Μεμνονίδες , να έρχονται με την μορφή πουλιών και να κλαίνε στον τάφο του. (Παυσανίας) .

Ο Αριστείδης Κόλλιας με τα άρθρα του ΟΙ ΙΝΔΟΙ ΣΤΟΝ ΤΡΩΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ στο περιοδικόν ΑΡΒΑΝΟΝ 1998 , ισχυρίζεται ότι ο ΜΕΜΝΩΝ δεν ήλθε από την κάτωθεν της Αιγύπτου Αιθιοπία ,αλλά από την ΠΡΟΣ ΕΩ ΑΙΘΙΟΠΙΑΝ , δηλαδή την Αιθιοπία ευρισκόμενη στην Ανατολή και μάλιστα στην σημερινή ΙΝΔΙΑ.

Η ανάγνωση της Ελληνικής προ Δωρικής μυθολογίας δεν είναι εύκολη υπόθεση , Κανείς καθώς φαίνεται δεν έλαβε υπ΄ όψη την Ομηρική γεωγραφία κατά την οποία οι ΑΙΘΙΟΠΕΣ άνθρωποι , δηλαδή οι μελαμψοί, μαύροι,κατοικούν προς το Νότο ,κοντά στο ρεύμα του Ωκεανού και η χώρα τους είναι τόσο μεγάλη που αρχίζει από εκεί που ανατέλει ο ήλιος και καταλήγει εκεί που δύει.

Κανείς επίσης δεν πρόσεξε ότι ο Ομηρος λέει ότι το Τιθωνό τον ερωτεύτηκε και τον παντρεύτηκε η Ηώ , (της Ηούς = Αυγή , ενώ Ηώς = Θεά Αυγή) δηλαδή η Αυγή , η Ανατολή του Ηλιου και τον πήρε για πάντα κοντά της ,πράγμα που υποδηλοί ότι ο Τιθωνός ταξίδεψε προς την Ανατολή, και όχι προς τον Νότο και ότι ΑΙΘΙΟΠΕΣ υπάρχουν και στην ΙΝΔΙΑ. Ο Ηρόδοτος τους καλεί Αιθίοπες οι εκ της Ασίης .

ΜΕΜΝΩΝ => από το ρήμα μνάομαι - μνώμαι και αποτελεί ένα δεύτερο τύπο του γνωστού μιμνήσκομαι  που φυσικά σημαίνει ενθυμούμαι ,ανακαλώ στο νού μου.

Τι έπρεπε να θυμηθεί αυτός ο άνθρωπος που γεννήθηκε μακριά από την πατρίδα, του πατέρα του ;
Τι να θυμηθεί ο λαός του , οι Μεμνονίδες , που έπρεπε να επιστρέψουν από την Μ. Ασία στην Ινδία ;

Αλλά ήξεραν πως να επιστρέψουν στην πατρίδα τους και έγιναν έτσι συνοδηγοί στο μεγάλο αυτό ταξίδι προς την Ανατολή . Μαζί με αυτό το τμήμα προφανώς θα ταξίδεψαν και  Αχαιοί, που προτίμησαν την δόξα της μεγάλης περιπέτειας από την επιστροφή στα πάτρια εδάφη.

Εφτασε λοιπόν αυτό το τμήμα του λαού με επικεφαλής τους ΒΡΑΓΧΙΔΕΣ ιερείς της Μιλήτου στην Βόρεια Ινδία και από εκεί αρχίζει η διαδικασία εισβολής και κατάκτησης της εύφορης κοιλάδας του Ινδού.

Το  κοινωνικό ,πολιτικό, φιλοσοφικό και θρησκευτικό σύστημα που επέβαλαν οι Αριοι ,όταν κατέκτησαν την κοιλάδα του Ινδού είναι προϊόν των Βραχμάνων , δηλαδή των Βραγχίδων ιερέων αυτού του εισβολέα λαού . Είναι ολοφάνερο ότι είχαν και εκμεταλλεύτηκαν μία εξουσία που τους παραχωρήθηκε από τον λαό και τον στρατό των Αρίων. 

Ηταν άλλωστε οι Βραγχίδες ιερείς της Μιλήτου που συμβούλεψαν και οδήγησαν στην νέα γη της επαγγελίας ,όπως είπαμε μετά το πέρας του Τρωικού Πολέμου.  Κάνοντας μία αναδρομή στα αχαϊκά καθεστώτα της εποχής του Τρωικού πολέμου ,θα δούμε και εκεί  το ιερατείο και οι μάντεις ,παίζουν ή διεκδικούν τον πρώτο ρόλο.

Οπως γνωρίζουμε ο Μάντης Κάλχας στην ουσία έδωσε το σήμα και ενέκρινε την εκστρατεία στην Τροία, ο οποίος πάντα διεκδικούσε να στέκεται ψηλότερα και από τον Αγαμέμνονα. 

Ηταν λογικό και η παντοδυναμία τους, ώστε να η τάξη αυτή να είναι επικεφαλής του λαού και η πρώτη τάξη στην κοινωνική ιεραρχία ,πάνω από τον στρατό και τον βασιλιά. Κάτι ανάλογο στην Βαλκανική και την Μ. Ασία θα ήταν βέβαια , αδιανόητο. 

Σύμφωνα με τον αρχέγονο Βραχμανισμό λοιπόν ,η κοινωνία διαιρείται σε 4 τάξεις , κάστες, σαφώς χωρισμένες μεταξύ τους υπό την έννοια ότι κανείς δεν μπορεί να μεταπηδήσει από την μία τάξη στην άλλη. Κάθε τάξη διέπεται από τους δικούς της νόμους ,ήθη και έθιμα κλπ . 

Ο χωρισμός της κοινωνίας σε τάξεις ,ανάγεται σε θεία επιταγή. 

Ο ΒΡΑΧΜΑΣ ο δημιουργός θεός ,έπλασε από το στόμα του την πρώτη και ανώτατη τάξη των Βραχμάνων. 

Οι Τάξεις των ΒΡΑΧΜΑΝΩΝ 

 1η τάξη  (Βραχμάνοι) οι Βραγχίδες ιερείς 

 2η τάξη  (Κσατρίγιας) οι Τρώες και Αχαιοί πολεμιστές ,οι εκ στρατείας 

 3η τάξη  (Βαϊσίας ) οι επαγγελματίες και βιοτέχνες 

 4η τάξη  (Σούντρα) οι συνοδοιπόροι,''σύνδρομοι'', Μεμνονίδες,και λοιποί 

 Εκτός τάξεων : οι Αιθίοπες γηγενείς , οι πελιοί . Δηλαδή οι Αιθίοπες , οι μελαχρινοί γηγενείς κάτοικοι του Δέλτα του Ινδού και των νοτιότερων περιοχών,γιατί από το σημείο αυτό και κάτω ο πλανήτης δημιουργεί αυτό τον τύπο ανθρώπου. (πελιός = γερασμένος, ρυτιδιασμένος)

Δεν είναι τυχαίο που τα ιερά βιβλία των Βραχμάνων φέρουν το τίτλο Veda = Γνώση .
βέδα > Fείδω (παρακείμενος του οίδα) βλέπω και γνωρίζω . (λατινικά : Video )
Η γνώση άλλωστε αποτελεί βασικό στοιχείο του Βραχμανισμού και των αιρέσεων ή μετεξελίξεων .(Βουδισμός,Ινδουισμός κλπ) και σωστά έχει ειπωθεί ότι είναι περισσότερο φιλοσοφικό σύστημα παρά θρησκεία.
Οι Βραγχίδες Ιερείς
Οι Βραγχίδες ήταν μία κάστα ιερέων του ονομαστού και πανάρχαιου Μαντείου του Διδυμαίου ή Δινδυμαίου Απόλλωνος στην Μίλητο, των νοτιοδυτικών παραλίων της Μ.Ασίας. Ενός μαντείου στο οποίο προσέτρεχαν βασιλείς και ηγεμόνες απ΄ όλο τον κόσμο για να πάρουν τους χρησμούς του οι οποίοι θεωρείτο σοφοί και εύστοχοι. Σύμφωνα με τα μυθολογούμενα από την κάστα των  Βραγχίδων Ιερέων  ,ήλκε την καταγωγή της από τον μυθικό Βράκχο. Ο Απόλλων χάρισε την μαντική τέχνη στον Βράκχο . Αυτή την μαντική τέχνη ο Βράκχος την μεταβίβασε στους απογόνους του , τους Βραγχίδες ιερείς του ναού του Απόλλωνος στους Διδύμους της Μιλήτου. Οι Βραγχίδες ιερείς της Μιλήτου είχαν και μία κάστα διακόνων ,οι οποίοι είχαν σαν αποστολή μεταξύ άλλων ,να μεταβιβάζουν στους ενδιαφερόμενους προσκυνητές τις μαντικές προρρήσεις των ιερέων  και ονομάζοντο Ευάγγελοι. Εμυθολογείτο δε ότι κατάγοταν από τον μυθικό Ευάγγελο. Το όνομα αυτό των διακόνων δεν σημαίνει   τίποτε άλλο από αυτό που διακονούσαν .  Ηταν  οι άγγελοι των καλών ειδήσεων για τους ερωτώντες το μαντείο. Αυτό σημαίνει Ευ+ άγγελος , εξ ου και Ευ+αγγελισμός.
Ιστορικώς , όταν οι Πέρσες έφθασαν στην Μ. Ασία και κατέλυσαν την ανεξαρτησία των Ιωνικών πόλεων , οι Μιλήσιοι ζήτησαν βοήθεια από τους Αθηναίους και τους Σπαρτιάτες για να αποτινάξουν τον Περσικό ζυγό, αλλά δεν εισακούσθηκαν . Ενας από τους σοφότερους άντρες της πόλης ,ο ιστορικός Εκαταίος, συμβούλεψε τους συμπατριώτες του να πάρουν από το Μαντείο των Βραγχίδων     τον θησαυρό του Κροίσου , που είχε χαρίσει στο μαντείο ,  ο Λύδος βασιλιάς Κροίσος , και να το διαθέσουν στην άμυνα της πόλης και ειδικά στην δημιουργία αξιόμαχου στόλου. Η πρόταση του Εκαταίου απορρίφθηκε από τους Ιερείς , ως απάδουσα στο θρησκευτικό συναίσθημα.
Αυτή η πρόταση στάθηκε πιθανώς η αφορμή ώστε οι Βραγχίδες ιερείς,προβλέποντας την επικράτηση των Περσών στην Μ. Ασία και φοβούμενοι ότι θα χάσουν ούτως ή άλλως τους θησαυρούς τους,ήλθαν σε συμφωνία με τον Πέρση βασιλιά και αφού παρέδωσαν μία σημαντική ποσότητα από τους θησαυρούς, τον παρεκάλεσαν να τους εγκαταστήσει στο πλέον απομακρυσμένο μέρος της επικράτειάς του , για να αποφύγουν την οργή και την τιμωρία τους από τον λαό της Μιλήτου . ( 494 πΧ)
Το ερώτημα είναι , που εγκαταστάθηκαν οι Βραγχίδες ιερείς ;  Η γνώμη η οποία επικρατούσε στην αρχαιότητα ήταν ότι εγκαταστάθηκαν στην Σογδιανή . Η Σογδιανή είναι μία περιοχή μεταξύ των ποταμών Ωξου και Υξάρτη,που χύνονται στην λίμνη Αράλη. Νοτιοδυτικά της Σογδιανής βρίσκεται το κράτος της αρχαίας Βακτριανής, όπου διέπρεψαν βασιλείς επίγονοι του Μ. Αλεξάνδρου. Σύμφωνα με τους αρχαίους συγγραφείς λοιπόν οι Βραγχίδες εγκαταστάθηκαν στην Σογδιανή και έκτισαν εκεί την πόλη Βραγχίδων Αστυ.
Το 328 πΧ , ύστερα από 166 χρόνια από την αυτοεξορία των Βραγχίδων , όταν ο Μ. Αλέξανδρος κατέλυσε το Περσικό κράτος και προχωρώντας προς Ανατολάς ,έφθασε στην περιοχή τους , ακούσας τα τολμηθέντα και μισήσας αυτών την του γένους διαδοχήν , απέκτεινε πάντας,κακούς είναι κρίνων τους των κακών εκγόνους και την ψευδώνυμον πόλιν κατέσκαψε και ηφανίσθηκαν (Σουίδας λεξικό) .
Οι βιογράφοι του Μ. Αλεξάνδρου αναφέρουν ότι οι Μακεδόνες εξόντωσαν τους Βραχμάνους , η οποία όμως έλαβε χώρα όχι στην Σογδιανή ,αλλά πολλά χιλιόμετρα  νοτιότερα στην χώρα των Σόγδων.
Μήπως τα περί εξόντωσης των Βραγχιδών ήταν ένα πειστικό εφεύρημα ,για να δικαιολογηθεί , η βεβαιωμένη ιστορικά, αθρώα εκτέλεση και σφαγή των Βραχμάνων ιερέων της Ινδίας ;
Τι συνδέει την Σογδιανή των Βραγχίδων με τους Σόγδους όπου έγινε η μαζική εξόντωση των Βραχμάνων , επειδή αντιστεκόταν και εξοθούσαν τον λαό σε αντίσταση κατά του Μ. Αλεξάνδρου ;
Εν κατακλείδι αν και η γνώμη των ιστορικών διίστανται ,οι ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι εξόριστοι στην Ινδία Βραγχίδες και οι Βραχμάνοι (Brahmana) που ομαδικά εξόντωσε ο Αλέξανδρος ταυτίζονται , διαφορετικά δεν ερμηνεύεται η αναφορά εξόντωσης Βραγχίδων ,από τον Στράβωνα και τον Σουίδα ,όχι όμως από τους βιογράφους του Αλεξάνδρου. Δηλαδή επέζησε μαζί με την ιστορική πραγματικότητα και ο θρύλος ότι ο Αλέξανδρος εξόντωσε δικαίως μία κάστα επίορκων και προδοτών ιερέων για να απαληφθεί ή να μειωθεί το άγος της πραγματικότητας ,ότι προέβη στην ανόσια πράξη της μαζικής εξόντωσης Βραχμάνων ιερέων.
Άριοι , Ινδοευρωπαίοι , Πελασγοί 
Οι Αριοι (Aryas) είναι ο λαός που συνδέεται με δύο σημαντικά στοιχεία για τον πολιτισμό των Ινδιών : τον Βραχμανισμό και την σανσκριτική γλώσσα. Ποίοι ήσαν οι Άριοι ; Τον περασμένο αιώνα , οι οπαδοί της Ινδοευρωπαικής θεωρίας πίστευαν ότι ήσαν Ινδοί,οι οποίοι ξεκινώντας από την κοιλάδα του Ινδού ποταμού,εξαπλώθηκαν ως την Ευρώπη και για αυτό τους ονόμασαν Ινδοάριους,Ινδοευρωπαίους,Ινδογερμανούς,Ινδοκέλτες κλπ και αυτό όχι επειδή είχαν στοιχεία ,αλλά επειδή τότε πίστευαν ότι ex oriente lux, δηλαδή ότι εξ Ανατολών το φώς και ότι η Ασία είναι το λίκνον των λαών. Είναι γεγονός ότι πολλές μετακινήσεις λαών έγιναν από την Ανατολή (Μογγόλοι,Αβαροι,Ούνοι) και ότι πατρίδα της αρχαίας Ινδικής γλώσσας ήταν η Ασία .
Στα νεώτερα χρόνια η υπόθεση αυτή ανετράπη κατόπιν ωριμοτέρας σκέψεως και ήδη υποστηρίζεται ότι οι λεγόμενοι Ινδοευρωπαίοι δεν ήλθαν από την Ασία στην Ευρώπη ,αλλά πήγαν από την Ευρώπη στην Ασία και βέβαια πολλές υποθέσεις περί της ευρωπαϊκής πλέον κοιτίδας των Ινδοευρωπαίων έχουν γίνει . Η πλέον πρόσφατη τοποθετεί την κοιτίδα στην Ανατολική Ευρώπη μεταξύ Βαλτικής και Ευξείνου Πόντου.
Νεώτερες όμως έρευνες τοποθετούν την κοιτίδα των λεγομένων Ινδοευρωπαίων στην Βαλκανική χερσόνησο. Οι λεγόμενοι Ινδοευρωπαίοι δεν είναι άλλοι από αυτούς που οι αρχαίοι Έλληνες καλούσαν Πελασγούς και τους κατονόμαζαν προπάτορες όχι μόνο του Ελληνικού γένους : ''Αντίθεον Πελασγικόν εν υψικόμοις όρεσι Γαία μέλαιν΄ανέδωκεν , ίνα θνητών γένος είη  '' δηλαδή '' Το ισόθεο Πελασγικό Έθνος ,στα ψηλά και πυκνο δασομένα βουνά το ξεφύτρωσε η μαύρη γη , για να καταστεί γενήτορας των ανθρώπων '' λέει ο αρχαίος ποιητής Όμηρος .
Σήμερα κανείς πλέον δεν αμφιβάλει ότι οι Αριοι εισέβαλαν στην Ινδία . Η πολυγνωμία επικεντρώνεται στον χρόνο εισβολής και τον τόπο εκκίνησης ή προέλευσης των Αρίων . Χρονολογία εισβολής τοποθετείται  κυρίως το 1200 πΧ. Μερικοί τολμηροί την τοποθετούν μέχρι το 2000 πΧ .
Υπάρχουν όμως ορισμένα ενδεικτικά στοιχεία που μπορούν κάπως σαφέστερα να οριοθετήσουν τα πράγματα : το κοινωνικοπολιτικό σύστημα αυτών των Αρίων καθώς και το θρησκευτικό ,το καθιερώνουν οι Βραχμάνοι Ιερείς . Οι οποίοι κατατάσσουν σε τάξεις ,κάστες την κοινωνία και επιφυλάσσουν για τον εαυτό τους την πρώτη ιεραρχικά τάξη ! Πράγμα που σημαίνει ότι αυτοί ήσαν και οι πραγματικοί αρχηγοί οδηγοί και ηγήτορες των εισβολέων. Αρα , το σίγουρο είναι ότι η εισβολή των Αρίων έγινε το 1180 πΧ δηλαδή μετά την πτώση της Τροίας 1184 πΧ . Αν οι χρονολογίες της πτώσης της Τροίας  είναι σωστές .inioxosiolkos.blogspot.com 

ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ;[ΘΑ ΚΟΥΚΟΥΛΩΘΕΙ ΤΟ ΘΕΜΑ ΟΠΩς ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ;]

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για μία τεράστια και ιδιαίτερα προσεγμένη κατασκευή. Και μόνο το (ανησυχητικό) γεγονός ότι πήγε εκεί ο πρωθυπουργός, είναι αρκετό για να αποδειχθεί η σπουδαιότητα του τάφου,
Αλλά:
Κατά την γνώμη μου το θέμα θα κουκουλωθεί όπως έγινε και σε τρεις προηγούμενες περιπτώσεις:
1) Το 2001 είχε ανακοινωθεί η ανακάλυψη σπηλαίου με μεγάλης αξίας αρχαιολογικά ευρήματα στην Ακρόπολη (δείτε στο τέλος την εικόνα του άρθρου). Οι αρχαιολόγοι «ανυπομονούσαν» να μπουν «από Δευτέρα». Οι ανασκαφές συνεχίζονται ακόμα εκεί αλλά ΠΟΤΕ δεν είδα κάποια ανακοίνωση για τα ευρήματα. Το θέμα πνίγηκε και προφανώς κάποια αντικείμενα «την έκαναν» για άγνωστο προορισμό.
2) Στην κατασκευή του μετρό στο Σύνταγμα υπήρξαν αναφορές ότι κλήθηκε ο πρωθυπουργός και μάλιστα νύχτα. Φυσικά και αυτό το θέμα πνίγηκε και δεν μαθεύτηκε τίποτε ούτε καν αν ήταν ψέματα.
3) Στην Καστοριά ανακαλύφθηκε στον εκεί πανάρχαιο παραλίμνιο οικισμό του Δισπηλιού (πέμπτη χιλιετία προ Χριστού) μία αρχαιότατη ξύλινη πινακίδα με γράμματα ιδιαιτέρως όμοια με τα ελληνικά και οστέινη φλογέρα. και τα δύο είναι τα αρχαιότερα στην Ευρώπη. Όμως, σύμφωνα με καταγγελία του http://www.filoumenos.com/forum/viewtopic.php?f=32&t=2059, η πινακίδα στάλθηκε στην Γερμανία για συντήρηση και χάθηκε!!! Και αυτό το θέμα πνίγηκε.
Πιστεύετε ότι τώρα δεν θα γίνει το ίδιο;
Κατά την γνώμη μου λοιπόν, ΗΔΗ ο τάφος απογυμνώνεται από κάποια σημαντικά ευρήματα. Και όταν «μπουν» οι αρχαιολόγοι υπάρχουν δύο περιπτώσεις: Είτε θα «ανακαλύψουν» μερικά εντυπωσιακά αλλά «άχρηστα» κομμάτια είτε θα πουν ότι ο τάφος συλήθηκε και είναι άδειος.
Πολύ θα το ήθελα να διαψευστώ μία φορά και επιτέλους να εμφανιστούν ευρήματα που θα προκαλούν «σοκ και δέος» και δεν θα τα εξαφανίσουν όπως συνέβη στις προαναφερθείσες περιπτώσεις.aienaristeyein.com

*Μακάρι να διαψευστείς αρθρογράφε,αλλα κάθε λογικος Ελληνας που ζει σε αυτόν τον κατακαημένο τόπο,εχει τον ιδιο φοβο...υπάρχουν ΄και άλλες περιπτώσεις,εκτός από τα τρανταχτα παραδείγματα που αναφέρεις,που συναδουν σε αυτό[εξαφανισμένα είναι και τα οστα του Φιλιππου,εδω και χρονια]...τελος πάντων ας ελπίζουμε

ΝΙΚΟΣ ΠΛΟΥΜΠΙΔΗΣ

Το όνομά του έμεινε στο διάβα της ιστορίας ως συνώνυμο του πιστού, συνεπή ιδεολόγου.
Ήταν ο άνθρωπος που κραύγαζε την πίστη του στο κόμμα του, όταν εκείνο το κόμμα τον καταδίκασε ως προδότη.
Ήταν ο ρομαντικός κομμουνιστής, δάσκαλος στο επάγγελμα, δάσκαλος των νεότερων συντρόφων στους παράνομους μηχανισμούς του αγωνιζόμενου μετεμφυλιακού ΚΚΕ.
Ήταν ο ενορχηστρωτής του αδιάκοπου αγώνα.
Ήταν ο άνθρωπος που σταμάτησε τον Χίτλερ -ο εμπνευστής και διοργανωτής του παλλαϊκού συλλαλλητηρίου και της γενικής απεργίας του 1943 ενάντια στα σχέδια του γερμανού κατακτητή για πολιτική επιστράτευση των Ελλήνων και αποστολή τους στα πολεμικά εργοστάσια του Γ΄Ράιχ.

 

Ήταν εκείνος που προσπάθησε να ανταλλάξει τη ζωή του με τη ζωή του Μπελογιάννη: χάθηκαν και οι δύο αφήνοντας για χρόνια το παράνομο, τότε, ΚΚΕ παραζαλισμένο και αποδιοργανωμένο, στραμμένο εναντίον του ίδιου του του εαυτού, στον απόηχο της «υπόθεσης Πλουμπίδη» από την οποία άργησε να συνέλθει.
Ο Νίκος Πλουμπίδης πέθανε συνεπής κομμουνιστής, πιστός ιδεολόγος, σπουδαίος άνθρωπος.
Πέθανε με την ελπίδα, με την πίστη, της αποκατάστασής του.
Τα τελευταία του λόγια προς τους δημοσιογράφους που παρακολούθησαν την εκτέλεσή του στο Δαφνί, στις 14 Αυγούστου του 1954 ήταν:

«Υπήρξα τίμιος αγωνιστής, πάλεψα για το καλό του λαού και για το κόμμα μου. Και αφήνω στο γιο μου φεύγοντας ένα τίμιο όνομα. Να είστε πάντα καλά. Βλέπετε, εγώ σε λίγο φεύγω με ψεύτικες και άδικες κατηγορίες. Το κόμμα μου, το ξέρω, θα βρει την αλήθεια και θα με δικαιώσει. Γεια χαρά παιδιά. Ζήτω το ΚΚΕ».

Το κόμμα του, το ΚΚΕ, βρήκε την αλήθεια τέσσερα χρόνια μετά την εκτέλεσή του.

Ποιος ήταν ο Νϊκος Πλουμπίδης

Ο Νίκος Πλουμπίδης γεννήθηκε στα Λαγκάδια Αρκαδίας στις 31 Δεκεμβρίου 1901. Μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια και τις στερήσεις μιας φτωχής αγροτικής οικογένειας. Έγινε δάσκαλος και ανέπτυξε συνδικαλιστική και πολιτική δράση. Το 1926 έγινε μέλος του ΚΚΕ και πολύ σύντομα άρχισε να ανεβαίνει στην κομματική ιεραρχία. Το 1929, όταν συνελήφθη, οι γιατροί διαπίστωσαν πως έπασχε από φυματίωση και του έδωσαν έξι μήνες ζωή. «Αφού πρόκειται να πεθάνω σε έξι μήνες, ας τους ζήσω όσο μπορώ πιο έντονα, πιο αγωνιστικά», ήταν η απάντηση του. Το 1931 απολύθηκε από δάσκαλος επειδή αρνήθηκε να υπογράψει τη δήλωση νομιμοφροσύνης που ζητούσαν από τους δημόσιους υπαλλήλους για να τους διατηρήσουν στη θέση τους. Από τότε αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στην κομματική δουλειά.
Εκλέχθηκε μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Συνομοσπονδίας των Δημοσίων Υπαλλήλων και μέλος της Γραμματείας της Ενωτικής ΓΣΕΕ. Τον Αύγουστο του 1935 πήρε μέρος στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Στο 6ο Συνέδριο του ΚΚΕ εκλέχθηκε αναπληρωματικό μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και το 1938 μέλος του Πολιτικού Γραφείου. Το Μάη του ’39 ο Μπάρμπας, (όπως ήταν το ψευδώνυμο της παρανομίας) πιάστηκε και εξορίστηκε. Δραπέτευσε, με εντολή του ΚΚΕ, και πήρε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Ως μέλος του ΠΓ καθοδηγούσε την Κομματική Οργάνωση Αθήνας (ΚΟΑ) του ΚΚΕ και οργάνωσε την εξέγερση του αθηναϊκού λαού στις 5 Μάρτη 1943, με γενική πολιτική απεργία και παλλαϊκή διαδήλωση που ματαίωσε τα σχέδια των Γερμανών και των κουίσλινγκς να στείλουν Έλληνες εργάτες στα γερμανικά εργοστάσια. Στη διάρκεια του εμφυλίου δούλεψε στην Αθήνα, παράνομα.
Μετά την ήττα του ΔΣΕ παρέμεινε στην Αθήνα ως επικεφαλής του μεγαλύτερου παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ.

Η υπόθεση Μπελογιάννη

Το 1950 η ΚΕ του ΚΚΕ αποφασίζει να στείλει το Νίκο Μπελογιάννη στην Ελλάδα με εντολή να ανασυγκροτήσει, σε συνεργασία με τον Πλουμπίδη, τον παράνομο μηχανισμό. Όμως, λίγους μήνες αργότερα, ο Μπελογιάννης συλλαμβάνεται τυχαία. Όταν οι αρχές ανακαλύπτουν ποιον έχουν στα χέρια τους τον δικάζουν ως επικεφαλής του παράνομου κομμουνιστικού μηχανισμού.
Για να μπορέσουν όμως να τον εκτελέσουν του φορτώνουν την κατηγορία της κατασκοπίας (παράβαση του μεταξικού Αναγκαστικού Νόμου 375 περί κατασκοπίας). Με βάση το ψυχροπολεμικό κλίμα της εποχής, ο Μπελογιάννης είναι καταδικασμένος σε θάνατο παρά τις διεθνείς εκκλήσεις χάριτος. Εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται ως από μηχανής θεός ο «Μπάρμπας».
Ο Πλουμπίδης στέλνει ιδιόχειρη επιστολή στην Ασφάλεια δηλώνοντας πως αρχηγός του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ (άρα και «υπεύθυνος» για τις κατηγορίες της «κατασκοπίας») είναι ο ίδιος κι όχι ο Μπελογιάννης. Προσφέρεται να παραδοθεί και να (κατα)δικαστεί μόλις μετατραπεί η θανατική ποινή του Μπελογιάννη.
Δυστυχώς, οι συνθήκες παρανομίας δεν του δίνουν τη δυνατότητα να ενημερώσει την ηγεσία του ΚΚΕ η οποία ξαφνιάζεται. Μέσα στην αμηχανία των στιγμών, ο ραδιοσταθμός «Ελεύθερη Ελλάδα»  χαρακτηρίζει αρχικά την επιστολή Πλουμπίδη ως «χαφιέδικο κατασκεύασμα» προσθέτοντας πως ο Πλουμπίδης βρίσκεται στο εξωτερικό. Μάλιστα την ανακοίνωση κάνει ο ίδιος ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ  Νίκος Ζαχαριάδης μέσω της ελληνόφωνης εκπομπής "Φωνή της Αλήθειας".  Όταν αποδεικνύεται η γνησιότητα της επιστολής Πλουμπίδη, το Πολιτικό Γραφείο από το Βουκουρέστι χαρακτηρίζει τον Πλουμπίδη πράκτορα της Ασφάλειας που δρούσε μέσα στις γραμμές του κόμματος.
Τελικά, ο Μπελογιάννης εκτελείται.

Σύλληψη και εκτέλεση του Πλουμπίδη

Ο Πλουμπίδης συνελήφθη από τις αστυνομικές αρχές στις 25 Νοεμβρίου 1952, πέντε μήνες μετά την εκτέλεση του Ν. Μπελογιάννη, στο κρυσφήγετό του στον Κολωνό και σε πολύ προχωρημένο στάδιο φυματίωσης.
Επτά μήνες αργότερα τον Ιούλιο του 1953, το έκτακτο στρατοδικείο Αθηνών τον καταδίκασε "δις εις θάνατο".
Στη δίκη του, όσο κι αν οι στρατοδίκες κατέβαλαν προσπάθειες, ο Πλουμπίδης δεν βρήκε να πει μία λέξη εναντίον του κόμματος που τον είχε καταδικάσει.
«Σήμερα, κύριοι, δε δικάζετε άτομα. Δικάζετε το ΚΚΕ. Και επ’ αυτού δηλώνω, παρόλο ότι σήμερα όχι μόνο δεν έχω την τιμή να εκπροσωπώ το Κόμμα μου, αλλά έχω και πολεμική εναντίον μου, δηλώνω, ότι αναλαμβάνω πλήρως τις ευθύνες για την πολιτική του Κόμματός μου». «Ματαιοπονείτε, αν πιστεύετε ότι θα με κάνετε να στραφώ ενάντια στο Κόμμα μου», απάντησε στον πρόεδρο του δικαστηρίου με σταθερή φωνή, όταν αυτός προσπαθούσε να τον φέρει σε αντιπαράθεση με το ΚΚΕ. Κι όταν τον ειρωνεύτηκε ο βασιλικος επίτροπος «Τι αγωνίζεσαι Πλουμπίδη; Χαφιέ σε λέει ο Ζαχαριάδης» κείνος απάντησε:
«Έχει εσφαλμένες πληροφορίες ο αρχηγός του Κόμματος». Ο επίτροπος συνέχισε να προκαλεί: «Σε εξευτέλισαν Πλουμπίδη» για να πάρει την απάντηση: «Τιμή μου είναι η τιμή του Κόμματός μου».
Μετά την καταδικαστική απόφαση παρέμεινε για μισό περίπου μήνα στο παράρτημα-φυλακή του σανατορίου "Σωτηρία".
 Tην αυγή της 14ης Αυγούστουτου 1954 μεταφέρθηκε στο δάσος του Δαφνιού όπου και εκτελέστηκε επιδεικνύοντας αξιοθαύμαστη καρτερικότητα, ακλόνητη αφοσίωση στο κόμμα και τις ιδέες του αρνούμενος θεία μετάληψη και κάλυψη των ματιών του, τραγουδώντας την "Διεθνή".
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΜΑΝΟΥ
*(το ρεπορτάζ περιλαμβάνει μαρτυρίες και αποσπάσματα από το «Αρχείο Οικογένειας Νίκου Πλουμπίδη»)
http://provocateur.gr/
 

ΑΣΙΑΤΙΚΗ ΜΑΓΓΑΝΕΙΑ

.....Οι ανατολικοί μυστικισμοί έρχονται λοιπόν να γεμίσουν τα κενά της ιδιωτικής ηθικής του σύγχρονου ανθρώπου. Και εδώ είναι το πρώτο μεγάλο παράδοξο: φιλοσοφίες ζωής που συνδέονται με κοινωνίες οι οποίες αγνοούν το άτομο, με τη δυτική έννοια του υπεύθυνου υποκειμένου και φορέα δι­καιωμάτων, του ατόμου ως αυταξίας και μοναδικότη­τας, ανακαλύπτονται για να καλύψουν τις πνευματικές ανάγκες αυτού του ατόμου! Παράδοξο που ωστόσο δεν εί­ναι τόσο ανεξήγητο αν σκεφτεί κανείς δυο πράγματα:

Πρώτον, ότι ο μεταμοντέρνος καπιταλισμός την ίδια στιγμή που δοξολογεί τον ατομικισμό εγκαταλείπει το άτομο ως ιδιαιτερότητα και μοναδικότητα. Στη θέση τοu αναγνωρίζει μόνο τον οικονομικό δρώντα, το μέλος της παγκόσμιας αγοράς.

Δεύτερον, ότι η παρακμή των θεσμών και συμβόλων κύρους ευνοεί τον άγονο υποκειμενισμό και τις μορφές έκ­φρασης που έχουν θολό ή αυθαίρετο θεσμικό χαρακτήρα.

Υπάρχει λοιπόν μια συνάφεια μεταξύ του σύγχρονου κα­πιταλιστικού λόγου και της διαρκούς εμφύτευσης του ανατολικού μυστικισμού στη δυτική κουλτούρα. Η αμοι­βαία έλξη των δυο φαινομένων έχει να κάνει με μια ιδέα της ευδαιμονίας αποσπασμένης από το πρόβλημα της ελευ­θερίας και της πολιτικής ζωής. Σαν να βρισκόμαστε εδώ στον αντίποδα της κλασικής σοφίας που συνοψίζεται στα λόγια του Περικλή προς τους Αθηναίους: ευδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον κρίναντες,

Και στις Ικετιδες του Ευριπίδη, όταν ο Θηβαίος κήρυκας ψέγει τον Θησέα για την «πολυπραγμοσύνη» της Αθήνας που ανακατεύεται σε ξένες υποθέσεις, εκείνος απαντά:

ταγάρ πονούσα πολλά πόλλ ’ ευδαιμονεί, δηλαδή ακριβώς επειδή γνοιάζεται και φροντίζει για πολλά πράγματα, για πολλές υποθέσεις, γι’ αυτό και η πόλη είναι πολλαπλώς ευ­δαίμων.

Στο πρότυπο ενός ανθρώπου ή μιας πολιτείας που κατακτούν την ευδαιμονία (προσωρινά βέβαια, γιατί των γάρ εν βροτοίς ούκ εστιν διά τέλους ευδαιμονειν, στους θνη­τούς κανένας δεν είναι για πάντα ευδαίμων) μέσα από την ελεύθερη πράξη, τον πόνο και το κουράγιο της κρίσης, η ασιατική-καπιταλιστική σοφία απαντά:

Σήμερα δεν θα κρίνω τίποτα από όσα θα δω να μου συμβαίνουν.

Το ερώτημα για μένα είναι απλό: γιατί ο Ντίπακ Τσόπρα (από τον οποίο και η ως άνω ρήση) είναι θεμελιωδέστερος για την κουλτούρα των συγχρόνων από τον Ευρι­πίδη; Ξέρω φυσικά ότι υπάρχουν απαντήσεις στο ερώτημα. Από τις πιο κοινωνιολογίζουσες (η εμπορική, σλογκανοειδής και απλοϊκή φόρμουλα των συνταγολογίων της ευτυ­χίας) έως τις πιο φιλοσοφικές. Μια από αυτές τις τελευταίες είναι η περίφημη διαφορά μεταξύ αρχαίου και μοντέρνου μο­ντέλου ελευθερίας. Είναι μια επισήμανση που τη χρω­στάμε σε κλασικά φιλελεύθερα πνεύματα όπως ο Γάλλος Μπενζαμέν Κονστάν και ο Τοκεβίλ. Τι μας λέει αυτή η δια­φορά; Ότι το αρχαίο πρότυπο ελευθερίας στηριζόταν στην έννοια της συμμετοχής στην πολιτεία, της σύμπραξης των πολιτών στην πόλη. Ενώ, αντιθέτως, η νεότερη αστική ελευ­θερία εστιάζεται στην ανεξαρτησία των ατόμων από την κε­ντρική σφαίρα του κράτους, στο κυνήγι των ιδιωτικών απολαύσεων, στην απόσπασή τους από τις δημόσιες έγνοιες.

Έτσι, ο Περικλής και ο Ευριπίδης, εφόσον συνάπτουν την ευδαιμονία με την ελευθερία της πόλεως και την πο­λιτική αντίσταση στους υβριστές -στους εχθρούς της αυ­τονομίας της πόλεως— είναι «αρχαίοι» και ο... Ντίπακ Τσόπρα ή ο Σκοτ Πεκ μοιάζουν, παραδόξως, «μοντέρνοι» αφού, γι’ αυτούς, τυπικούς εκπροσώπους της νεοεποχικής φιλολογίας, το θέμα είναι η μη-κρίση, η αποδοχή του παντός ως καλού, κοινώς... η αποφυγή της ιστορίας.

Θέλω εδώ να γίνω πιο συγκεκριμένος. Θεωρώ τη διά­κριση που κάνει ο Κονστάν ανάμεσα στις δυο εκδοχές ελευ­θερίας, την αρχαία και τη μοντέρνα, μια δικαιολογημένη διάκριση. Πραγματικά, η αρχαία ή μάλλον η κλασική αντίληψη της ελευθερίας στηρίζεται σε μια πολιτική θρη­σκεία, στην ιδέα της πολιτικής αρετής και ευψυχίας. Αλλά η τομή ανάμεσα σε αρχαία και μοντέρνα έννοια της ελευ­θερίας δεν είναι τόσο απόλυτη όσο φαντάστηκαν κάποιοι και ίσως κι ο ίδιος ο Κονστάν. Κατ’ ουσίαν και η νεότερη, αστική και δημοκρατική ιδέα της ελευθερίας διατηρεί τη μέριμνα για το δημόσιο πνεύμα, την ποιότητα της κοι­νωνικής ζωής και την ιστορική πραγματικότητα. Και τούτο παρά το ότι δίνει ιδιαίτερη έμφαση στις δυνατότη­τες των ατόμων να απολαμβάνουν μια σχετική ανεξαρ­τησία μακριά από τις σκοτούρες του κράτους και τις πο­λιτειακές ευθύνες. Στη δημοκρατική ελληνοδυτική παρά­δοση, όσα ρήγματα και αντιφάσεις και αν γνωρίζει με το πέρασμα των αιώνων, ο άνθρωπος δεν θεωρείται ποτέ αποκλειστικά ιδιωτικό ή μονόπλευρα δημόσιο ον. Είναι ο κοινωνικός άνθρωπος ή καλύτερα το κοινωνικό άτομο που τα αιτήματα ευτυχίας τα οποία έχει, συναντούν, με τον ένα ή άλλο τρόπο, την ιστορία, την πολιτική, την τέχνη, του έρωτα, όλες τις συμβολικές σφαίρες που δίνουν νόημα στην ύπαρξη του θνητού. Ο ακρωτηριασμός του κοινω­νικού ατόμου, η μετάλλαξή του σε καθαρό «άτομο» ή σε γενική «κοινωνία», σε εγωκεντρική μονάδα ή απλό όργανο και ανάκλαση της κοινωνίας προσβάλλει και τις δυο ση­μασίες της ελευθερίας, τόσο αυτή του πολίτη όσο και εκείνη του ατομικού προσώπου.

Μια άβυσσος χωρίζει λοιπόν τον άνθρωπο της μη-κρίσης από τον δημοκρατικό άνθρωπο. Και αυτή η άβυσσος δεν αφορά μόνο τη δημόσια αρετή, την πολιτική ευψυχία αλλά και την υπαρξιακή ανάπτυξη, την άνθηση του προ­σωπικού και ευαισθησιακού χώρου. Υποστηρίζω δηλαδή ότι μια ηθική της μη-κρίσης και της αποδοχής του παντός είναι ξένη και εχθρική προς την ίδια τη δυνατότητα της προσωπικής ευδαιμονίας εντός της κοινωνίας. Προτά­σεις σαν αυτές: «να αναγνωρίζετε ότι κάθε στιγμή είναι όπως ακριβώς πρέπει να είναι, αφού ολόκληρο το σύμπαν είναι όπως ακριβώς πρέπει να είναι... Όταν αντιμά­χεστε αυτή τη στιγμή, στην ουσία αντιμάχεστε ολόκληρο το σύμπαν... έχετε λοιπόν απαλλαγεί από την ανάγκη να πείσετε τους άλλους για τις απόψεις σας... όποτε αντιμε­τωπίζετε έναν τύραννο, βασανιστή, έναν δάσκαλο, φίλο ή εχθρό να υπενθυμίζετε το ίδιο πράγμα στον εαυτό σας: αυτή η στιγμή είναι έτσι ακριβώς όπως πρέπει να εί­ναι...» δεν είναι τίποτα λιγότερο από προτάσεις ζωής ενός νέου ολοκληρωτισμού. Και ωστόσο, ανάλογες προτά­σεις επηρεάζουν περισσότερους συγχρόνους από όσο μια πρόταση από τα Ηθικά Νικομάχεια του Αριστοτέλη ή την Κριτική του Πρακτικού Λόγου του Καντ. Αυτό είναι το σκάνδαλο με τις κωδικοποιημένες συνταγές της ευτυχίας και της σοφίας: εκφράζουν με τον πιο εύγλωττο τρόπο το διαζύγιο του μεταμοντέρνου καπιταλισμού από τον δυτικό πολιτισμό και την ίδια την αστική κουλτούρα.

Η ιδεολογική απλότητα και διαφάνεια της ανατολίζου- σας σοφίας δεν πρέπει έτσι να μας ξεγελά. Πίσω από τις ασκητικές, πειθαρχικές ή ησυχαστικές της εντολές υπάρ­χει μια έννοια του Νόμου στην οποία αναγνωρίζουμε τον αιώνιο ολοκληρωτισμό. Ο Τσόπρα για παράδειγμα δίνει τον εξής ορισμό στο Νόμο: «Νόμος είναι η διαδικασία μέ­σω της οποίας ο παρατηρητής γίνεται το αντικείμενο της παρατήρησής του». Αυτό, αν έχουμε την υπομονή να δια­βάσουμε την «ανάλυση» του Τσόπρα, καταλήγει σε μια λα­τρεία της «εσω-αναφοράς», στον Εαυτό που ισούται με τον εαυτό του και τις άπειρες δυνατότητές του. Η εσω-ανα- φορά που στο μεταφυσικό μίξερ του Τσόπρα και του κά­θε Τσόπρα περιγράφεται με το παμπάλαιο λεξιλόγιο του μυστικισμού (σιωπή, παθητικότητα, άσκηση, διαιτητική, στροφή στο κενό), δεν έρχεται όμως να καταλύσει αλλά να συμπληρώσει το ιδεώδες της «επιτυχίας», το αμερικανικό όνειρο. Οι νέοι ασιάτες και «εξωτικοί» φροντίζουν να πα­ράγουν μια φιλοσοφία της ζωής για λογαριασμό αυτών που δεν έχουν καιρό και όρεξη για φιλοσοφίες. Αυτό που προσέφεραν στον πρώιμο φιλελεύθερο καπιταλισμό οι πουριτανικές και αναβαπτιστικές σέκτες, στην αυγή του 2000 φαίνεται πως έχει πέσει στους ώμους του ανατολι­κού μυστικισμού.

Πρόκειται όμως απλώς για μια αμερικανική ιστορία που δεν αγγίζει την Ευρώπη και πολύ περισσότερο την ιδιόμορφη, και πάντα μόνη, Ελλάδα; Μιλάμε άραγε για μια περιθωριακή ζώνη του Λυκόφωτος που δεν απειλεί τη δική μας υγιή και στέρεα «καθ’ ημάς Ανατολή»; Είπαμε όμως πιο πάνω πως το χαρακτηριστικό γνώρισμα της νεοασιατικής «σοφίας» είναι ότι έρχεται να τιμωρήσει τη Δύ­ση, να στηλιτεύσει το Διαφωτισμό, να δώσει την εντύπωση μιας βαθύτερης, εναλλακτικής, θεμελιακότερης πνευματι­κότητας για χάρη των ανθρώπων της μεταμοντέρνας επο­χής. Αυτή η αναθεωρητική τάση έχει μια εμμονή: τη σχη­ματική ταύτιση του Λόγου της Δύσης με το στεγνό ορθο­λογισμό και την ψυχρή μηχανοκρατία.

«Ο Λόγος της Δύσης είναι ένας Λόγος που αποστερεί το άτομο από την καθολικότητά του, στερώντας από τον άνθρωπο το πρόσωπό του ως της ενοποιητικής σχέ­σης ανάμεσα σε αυτόν και τον κόσμο γύρω του —το σώμα και το όλο του σώμα. (...) Η Δύση —θεολογούσα ή απο- θεολογικοποιημένη- είναι οικοδομημένη σε ένα σύστημα μοναξιάς, ένα σύστημα ανέραστο όπου ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος στη μοναξιά του — όπως διαπίστωσε μετά τον Νίτσε και ο Χάιντεγκερ».

Να, το νέο πεδίο όπου η καθ’ ημάς Ανατολή συναντά τον Νίτσε, τον Χάιντεγκερ και μαζί με αυτούς, όλους τους σαρωτικούς επικριτές της «Δύσης». Φυσικά δεν θέλω να ταυ­τίσω τον Κωστή Μοσκώφ που έγραψε αυτές τις γραμμές με τον Ντίπακ Τσόπρα και τους νεογκουρού. Θα ήταν σαν να αντέστρεφα απλώς τον δογματικό στόμφο όλων εκεί­νων που μιλούν, ακρίτως, για «Λόγο της Δύσης» και θεω­ρούν τον Καρτέσιο περίπου ως προπομπό του μάνατζερ της Τζόνσον και Τζόνσον ή τον γαλλικό Διαφωτισμό ως πρώιμο εγκόλπιο του άγριου και κυνικού καπιταλιστή! Σε δογματικό επίπεδο άλλωστε υπάρχει μια σημαντική δια­φορά μεταξύ εντόπιας νεο-ορθόδοξης σοφίας και νεοα- σιατισμού: οι νεο-ορθόδοξοι, παρά το ότι παγιδεύονται σε μια, κατά την άποψή μου, άγονη και παραπλανητική διάζευξη (ελληνικός άνθρωπος/ δυτικός άνθρωπος, ελλη­νικός Λόγος/ δυτικός Λόγος) δεν αρνούνται, ευτυχώς, τη διάσταση της ατομικότητας. Μιλούν για άτομο και πρό­σωπο, θεωρώντας όμως, τελείως αυθαίρετα, πως η «Δύ­ση» γνωρίζει μόνο το άτομο και η καθ’ ημάς Ανατολή —δη­λαδή, κατ’αυτούς, μόνον ο ελληνισμός/ορθοδοξία— τα συναμφότερα, και το άτομο και το πρόσωπο. Ζητούν, τέλος, να υπερβούν τόσο τον «απρόσωπο ατομισμό -το θετικι­σμό και οικονομισμό της Δύσης— όσο και την απρόσωπη, διάχυτη μέσα σε μια δίχως σάρκα καθολικότητα της Ανατολής»".

Αυτό όμως που ξεχνούν ή δεν θέλουν να θυμούνται εί­ναι πως η «Δύση» εδώ και τριακόσια χρόνια συγκροτεί ακριβώς εκείνον τον πολιτισμικό χώρο που επέτρεψε την κριτική σε επιμέρους ενσαρκώσεις του ιστορικού —και του δυτικού- ανθρώπου. Αν υπάρχει μια κριτική παράδοση που αποκαλύπτει τα όρια του οικονομικού ανθρώπου, του θετικιστή επιστήμονα, της καταναλωτικής μονάδας ή του ιδιωτικοποιημένου Εγώ θα την βρούμε μέσα σε τούτον τον αντιφατικό, τραγικό, ανοιχτό Λόγο που ζει από τις ίδιες του τις αντιφάσεις και παλινωδίες. Αν υπάρχει μια κριτική των δυτικών κακών, αυτή αναπτύσσεται και καλλιεργεί­ται εδώ και καιρό στην ίδια τη «Δύση». Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο που αγνοείται συστηματικά από τους νεοέλλη­νες ορθοδοξιστές: ότι απέναντι στην επικίνδυνη και αλαζονική καθαρότητα του σύγχρονου οικονομικού ειδώλου και στη μυστικιστική απάτη της εξωτικής σοφίας χρειαζό­μαστε τον Καρτέσιο, χρειαζόμαστε τον Καντ με τον ίδιον τρόπο που χρειαζόμαστε τους Τραγικούς ή τους ορθόδο­ξους Πατέρες της Εκκλησίας. Η απειλή σήμερα στρέφεται αδιακρίτως και εξίσου εναντίον του κριτικού, τραγικού και δημοκρατικού ατόμου που κατανοήθηκε ως πρόσωπο, ως σχέση με τον άλλον άνθρωπο. Πάντοτε; Όχι βέβαια. Υπάρχει και ένας Σαντ, ένας Στίρνερ ή κάποιοι νεώτεροι Φον Χάγιεκ και Φον Μίζες, υπάρχουν κάμποσοι, μετρη­μένοι στα δάχτυλα, ιεροφάντες του απόλυτου και δίχως αγάπη ατομισμού. Μπορούν αυτοί οι ελάχιστοι υπερφιλελεύθεροι και υπερατομιστές να ακυρώσουν την όλη ευ­ρωπαϊκή πνευματικότητα; Αν το πιστεύαμε, θα ήταν σαν να θεωρούσαμε τον Πολ-Ποτ ή τον Κιμ Ιλ Σούνγκ -αυτές τις τερατώδεις αποφύσεις του κομμουνισμού— αντιπρο­σωπευτικές περιπτώσεις μαρξιστών του εικοστού αιώνα. Έτσι, όσοι αναφέρονται αορίστως στο «δυτικό άτομο» σαν να πρόκειται για μια κλειστή, εγωιστική και ανέραστη μο­νάδα, μοιάζουν να θεωρούν τους ήρωες του Μαρκήσιου Ντε Σαντ ή τους σύγχρονους Γερμανούς τραπεζίτες προϊ­όντα της αυγουστίνειας θεολογίας ή του φιλελευθερισμού ενός Μοντεσκιέ και ενός Τζων Λοκ. Με τέτοιες όμως πο­λεμικές απλουστεύσεις και μικροψυχίες η «νεο-ορθόδοξη σοφία», εδώ και δεκαπέντε χρόνια, κλείνει άθελά της το μάτι σε όλα τα αντιμοντέρνα, αντιδημοκρατικά και αυταρ­χικά μοντέλα της νέας εποχής η οποία τελικά κηρύσσει, μέσα στην καρδιά της Δύσης, το θάνατο της Δύσης!

Νικόλας Σεβαστάκης – Η αλχημεία της ευτυχίας (Δοκίμιο για τη σοφία της εποχής)

 http://antikleidi.com

ΑΠΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Ποῦ πᾶς, ῥέ μαλάκα; Θὰ σὲ σκοτώσουν.......
 


Τα τελευταία λόγια που άκουσε αυτός ο 26χρονος ανεπίδεκτος μαθήσεως ειρηνευτικών και διαλλακτικών πολιτικών, ήταν αυτά. Μία καθημερινή συμβουλή φίλων καθώς περνάς τον δρόμο χωρίς να κοιτάξεις δεξιά και αριστερά. Η φωνή που σε κάνει να κοκαλώσεις και να συμμορφωθείς. Αυτός απλά πέρασε τον δρόμο.

Έχουμε φθάσει δυστυχώς σε ένα σημείο που ακόμα κι αν θεωρούμε ηρωική μέσα μας την αυθόρμητη κίνηση ενός νεαρού, η κυτταρίτιδα του μυαλού μας εξαπλώνεται με τα χρόνια και στην ψυχή μας. Αποτέλεσμα έχει να αναλύουμε ορθολογιστικά μία προσωπική απόφαση κάποιου και να καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ίσως να ήταν μαλάκας επειδή έφυγε νωρίς, επειδή με την αυθόρμητη κίνησή του να έφερνε τα πράγματα με τους γείτονες σε δύσκολη θέση, γιατί η μαγκιά δεν βγήκε για κανέναν σε καλό, γιατί καλύτερα να σε πούνε βολεμένο παρά εθνικιστή.

Ίσως αυτό που δεν καταλαβαίνουμε μεγαλώνοντας, είναι ότι κανείς εθνικιστής δεν πέθανε στην νεότερη ιστορία υπέρ του έθνους και κανείς διαλλακτικός δεν κέρδισε τίποτε από την πολύ κουβέντα. Γενικώς οι δύο αυτές συνομοταξίες μαλλιοτραβιούνται άνευ λόγου με «σημαίες και με τραγούδια» κρυμμένοι πίσω από ομαδούλες που ανάλογα την κομματική και ιδεολογική ταυτότητα είτε κρατάνε πανό είτε κρατάνε ρόπαλα, είτε κεράκια.

Ο Σολωμού την κοπάνησε από την ομάδα την ώρα που έπρεπε και πυροβόλησε την κάμερα, που αποθανάτιζε την στιγμή, με το τσιγάρο του. Ίσως να θεωρούμε ότι η άγνοιά του ήταν αυτή που τον παρακίνησε να σπάσει τον κλοιό των κυανόκρανων,αλλά μας απέδειξε περίτρανα ότι το πρόβατο όταν το πάρει απόφαση δεν χαμπαριάζει ούτε τα τσομπανόσκυλα, ούτε τους λύκους. Όμως τελικά, αυτός ο 26χρονος είχε την στιγμιαία σοφία που ακόμη και ο χρόνος δεν την δίνει σε όλους απλόχερα. Ο Σολωμός Σολωμού σκοτώθηκε για τον Τάσο Ισαάκ και ο Τάσος Ισαάκ για να σώσει έναν συνάνθρωπό του. Ένας κύκλος που δεν περικλείει το έθνος εθνικιστικά και που βάζει την ανθρώπινη δικαιοσύνη σε διεθνές επίπεδο. Γιατί την γεωγραφική «γραμμή» την αντέχεις, την γραμμή όμως από την καρδιά μέχρι το μυαλό, ως σοφός, την καταργείς.

Μένει μόνο η φωνή των δίπλα: «Πού πας, ρε μαλάκα, θα σε σκοτώσουν…» να αντηχεί σαν πρώιμος επικήδειος και ίσως εν τέλει να ήταν αυτό που πραγματικά ήθελε να ακούσει. Σαν να ανέβαινε σε μία μοτοσυκλέτα χωρίς κράνος κάνοντας προσπεράσεις ανάμεσα σε νταλίκες. Ένα τσιγάρο δρόμος ήταν όλο κι όλο μέχρι την αιωνιότητα.
ἁπλὸς ἄνθρωπος (simple man)

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΠΟΥ ΠΛΗΓΩΝΑΜΕ

Η Παναγιά που πληγώναμε Γράφει ο  Λευτερης Πανουσης
   



1.Μητέρα, Παρθένα, Σύντροφος και Στρατηγός

Το σωτήριον έτος 626 και ενώ ο βασιλιάς του Βυζαντίου Ηράκλειος βρίσκονταν σε εκστρατεία κατά των Περσών, πολιόρκησαν την Πόλη οι Άβαροι [νομαδική φυλή της Ευρασίας, συγγενική με τους Ούνους]  

Οι λίγοι υπερασπιστές της κι ο λαός αμύνονταν λυσσαλέα, υπό τη διοίκηση του μάγιστρου* Βώνου και του πατριάρχη Σέργιου.

[Αυτοί δεν έσπευσαν να παραδώσουν την Πόλη στους επίδοξους κατακτητές, όπως θα έπρατταν οι σημερνοί τοποτηρητές της διεθνούς γραβατοπειρατείας…]

Τη νύχτα της 7^ης Αυγούστου και ενώ όλα φαίνονταν να έχουν χαθεί, ο πατριάρχης Σέργιος πήρε στους ώμους του την εικόνα της Παναγιάς της Βλαχερνίτισας και έβανε μπροστά να την περιφέρει στα τείχη, για να αναθαρρήσουν οι πρόμαχοι του Ελληνισμού.

Σφοδρή θύελλα που ξέσπασε αιφνίδια, κατέστρεψε τα πλοιάρια των Αβάρων, ενώ οργανωμένη αντεπίθεση των πολιορκημένων, προκάλεσε δυσβάσταχτες απώλειες στους  πολιορκητές, που τα μάζεψαν και γύρισαν πίσω στις στέπες τους…

Η ανέλπιστη νίκη αποδόθηκε στην Παναγιά, για την οποία πολλοί ορκίζονταν ότι την είχανε δει να πολεμά στην πρώτη γραμμή, μπροστά από τους υπερασπιστές της Πόλης.

Τη νύχτα της 8^ης Αυγούστου και ενώ οι βάρβαροι είχαν αδειάσει τον τόπο, ο λαός μαζώχτηκε στην παναγία των Βλαχερνών και ακούστηκε για πρώτη φορά το «τη Υπερμάχω Στρατηγώ…»

Ο ύμνος αυτός, που ακόμα σήμερα ψάλλεται από το ελληνόφωνο ποίμνιο στις εκκλησιές της ορθοδοξίας, ονομάστηκε Ακάθιστος, επειδή εκείνοι οι αλλοτινοί, οι αντιστεκόμενοι Έλληνες, τον έψαλλαν όρθιοι.

Οι πολλαπλοί επιθετικοί προσδιορισμοί που συνοδεύουν τις αχειροποίητες εικόνες της Παρθένου, ακολουθούν την αρχετυπική παράδοση των Ελλήνων, να συγκεκριμενοποιούν την αόριστη θηλυκή όψη του όντος [το γιόνι των Ινδών] είτε με τοπικούς προσδιορισμούς [μυρτιδιώτισα, σουμελά, βλαχερνίτισα] είτε με κατηγορικούς προσδιορισμούς [γλυκοφιλούσα, παρηγορήτρα, ελευθερώτρα κ.λπ.]

Ακριβώς όπως στα αρχαία χρόνια ανθρωποποιούσαν τη θηλυκή όψη του όντος, είτε με προσδιορισμούς, που απέδιδαν συγκεκριμένες ιδιότητες στις μεγάλες Θεές [π.χ. ουρανία Αφροδίτη, αγροτέρα Άρτεμις κ.ο.κ.] είτε με μετονομασίες που απηχούσαν την ιστορική  εξέλιξη της θρησκείας και την ενσωμάτωση παλαιότερων δοξασιών στο δωδεκαθεϊκό πάνθεον [ π.χ. Ρέα/Εκάβη/Κυβέλη/Δήμητρα κ.λπ.]

Η Παναγιά λοιπόν, σε όλους τους χριστιανικούς λαούς, είναι ταυτόχρονα: η Μεγάλη Μητέρα [όπως η Ρέα/Κυβέλη], η θελκτική σύντροφος [όπως η ουρανία Αφροδίτη] η προστατευτική θηλυκή παρουσία [όπως η ομηρική Αθηνά] η ανέγγιχτη παρθένος [όπως η Άρτεμις Κυνηγήτρα] η προστάτιδα των ύπανδρων γυναικών [όπως η Ήρα] και όλα αυτά μαζί, σε ένα σύμπλοκο που χαρακτηρίζει τη θηλυκή πλευρά του Είναι, μέσα στο φθαρτό κόσμο της ύπαρξης.

Η Παναγιά ως υπαρκτική κατηγορία, συμπυκνώνει τις ιδιότητες του Θηλυκού, στη διαλεκτική του ενότητα, με το Αρσενικό.

Μπορεί να εκλαμβάνεται απροσδιόριστα, ως η «σέκιναχ» του Ιουδαϊσμού αλλά μπορεί και να «ενσαρκώνεται», ως «Μαντόνα των βράχων» ή ως «Παναγιά του πελάγους» ή ως «Πιετά».

Οι πανέμορφες μαντόνες των καθολικών για παράδειγμα, αποτελούν ένα είδος ενσάρκωσης, κάποιας από τις πολλαπλές μορφές της θηλυκής πλευράς του Είναι. Αυτή η ενσαρκωμένη και εξανθρωπισμένη μορφή τους, τις φέρνει πιο κοντά στις ψυχές των ανθρώπων, για να τις νιώθουν πλάι τους, όταν το ζητά η ανάγκη, είτε ως Μητέρες, είτε ως Συντρόφους, είτε ως Παρηγορήτριες, είτε ως Αδερφές, είτε [έστω και καλυμμένα] ως Ερωμένες.

Τι είναι λοιπόν αυτό το κάτι παραπάνω, αυτό το ξεχωριστό, που έχει η δικιά μας η Παναγιά?

Η Παναγιά των Ελλήνων?

Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι που τραγώδησαν το 626 το «τη Υπερμάχω», όρθιοι στην Παναγία των Βλαχερνών, συμμετείχαν σε μια συλλογική μέθεξη, σε μια ποιοτικά καινοφανή πνευματική, ηθική και σωματική διάσταση, που εμείς οι σημερνοί απόγονοι τους είναι αδύνατον να αντιληφθούμε σε όλη τη βιωματική της διάσταση.

Οι άνθρωποι αυτοί ένιωθαν βαθιά μέσα τους, την Παναγιά των Ελλήνων, όχι απλώς ως θηλυκή Θεότητα, αλλά αληθινά ως Πρόμαχο και στρατηγό Υπέρμαχο.

Η Παναγιά των Ελλήνων διαθέτει λοιπόν μια ξεχωριστή διάσταση, μοναδική μέσα σε όλα τα άλλα χριστιανικά έθνη.      

Είναι η Υπέρμαχος Στρατηγός, η εγγυήτρια της ύπαρξης του Ελληνικού έθνους.

Χριστιανοί ή άθεοι, πιστοί ή αμφιβάλλοντες, δογματικοί ή σκεπτικιστές, άπαξ και είμαστε Έλληνες κι όχι απλώς ελληνόφωνοι, κρατάμε βαθιά μέσα στο συλλογικό μας ασύνειδο την Παναγιά, ως σφραγίδα και ως υπόσχεση μιας άρρητης κοινής μοίρας, που εγγυάται την ιστορική μας συνέχεια.

Μέσα από τους γαλάζιους θόλους των εκκλησιών Της, που κοσμούν το αρχιπέλαγος, προβάλλει η συλλογική μας συνείδηση, για να κηρύξει ότι είμαστε ακόμα εδώ.

Παρόντες στην ιστορία των εθνών και όχι τίποτα χαμάληδες της πολυπολιτισμικότητας, που δεν αδειάζουν να τους φτύσουν ούτε τα ίδια τους τα αφεντικά.

Αυτή την Παναγιά είναι που πληγώνουμε κάθε μέρα…

2. Η Παναγιά που πληγώναμε

Δυστυχώς για το έθνος μας, οι σημερνοί παπάδες της χρυστιανωσύνης, κάμουν τα πάντα για να αποκόψουν την συλλογική ιδέα της Παναγιάς Υπερμάχου, που τη συνδέει άρρηκτα με την ύπαρξη του Ελληνικού έθνους.

Κι αποδέχονται σιωπηρά ή φωναχτά την ύβρι ότι πολύ σύντομα, δίπλα στους ναούς της θα ξαναδούμε να υψώνονται τζαμιά και τεμένη [εξόν από αυτά που ήδη υπάρχουν και που δεν βοήθησαν διόλου στο να εκληφθεί ως μουσουλμανική μειονότητα, ο μουσουλμανικός πληθυσμός, που θα οικειοποιηθούν οι Τούρκοι στη Θράκη].

Μέσα από μια παπαδίστικη στρεψοδικία και φυσικά για να τα έχουν καλά με την καθεστωτική ελίτ, οι ιερείς μας αποσυνδέουν την αρχετυπική διάσταση της Παναγιάς των Ελλήνων, ως προστάτιδας του έθνους μας και τη ρίχνουν στα σκυλιά του ισλάμ, να την κατακρεουργήσουν στις  saria controlled areas που θα δημιουργηθούν, πέριξ του τεμένους τους.

Πιο μεγάλη φτυσιά από αυτήν για την Παναγιά των Ελλήνων, δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Και για αυτή τη φτυσιά πρώτοι και καλύτεροι είναι εκείνοι που έδωσαν κάποτε όρκο να προστατεύουν τα δίκαια της χριστιανωσύνης αλλά και του Ελληνικού έθνους.

Κι αυτά τα ρασοφόρα ανδρείκελα θα μπουν μεθαύριο στις Ελληνικές εκκλησιές να τελέσουν τη λειτουργιά του Δεκαπεντάυγουστου.

Και δεν θα βρεθεί ένας Έλληνας να τους φτύσει!  

Και δεν μιλάμε εδώ για σεβασμό ή μη, στις θρησκείες των άλλων.

Εγώ που τα γράφω αυτά, δεν είμαι καν θρησκευόμενος χριστιανός. Αλλά υπάρχει ειδοποιός διαφορά μεταξύ της οποιασδήποτε άλλης πίστης και του ισλαμ.

Σ΄ αυτόν εδώ τον τόπο, έζησαν και ζουν άνθρωποι που πρεσβεύουν άλλες δοξασίες, άλλες πίστεις κι άλλες κοσμοαντιλήψεις.

Άθεοι, βουδιστές, ιουδαίοι, σιντοϊστές, καθολικοί, ευαγγελιστές, μονοφυσίτες, ροδόσταυροι, ταοϊστές, βογόμιλοι, καλβινιστές, βραχμανιστές, ζωροαστριστές και άλλοι, ένα σωρό.

Θέλουν να έχουν τους ναούς τους?

Μετά χαράς!

Και να τους φτιάξουνε και να πάμε κι εμείς, να διδαχτούμε από αυτούς, μια διαφορετική σοφία.

Αλλά το ισλάμ, είναι διαφορετικό πράγμα…

Το ισλαμ στην παρούσα ιστορική περίοδο, προβάλλει ως η νέα αφροασιατική βαρβαρότητα που απειλεί τον πολιτισμό της Ευρώπης.

Η σύγκρουση που αρχίζει πλέον να μεταφέρεται στις ίδιες τις ευρωπαϊκές πόλεις, μέσω της πέμπτης φάλαγγας των μουσουλμάνων λαθρομεταναστών, δεν είναι μια σύγκρουση δύο ζηλότυπων Θεών.

Είναι μια ολοκληρωτική σύγκρουση ζωής ή θανάτου, μεταξύ του πολιτισμού και της βαρβαρότητας.         

Το διακύβευμα αυτού του αμείλικτου πολέμου δεν θα είναι απλώς η επικράτηση μιας μαζικής θρησκευτικής πλάνης, έναντι μίας άλλης, όπως για παράδειγμα, ήταν η σύγκρουση μεταξύ γνωστικισμού και ορθοδοξου χριστιανισμού του 3^ου αιώνα.

Θα είναι η συνέχεια του ευρωπαϊκού πολιτισμού και των ευρωπαϊκών εθνών ή το τέλος τους.

Γιατί, πίσω από τις αλλοπαρμένες φάτσες των γενειοφόρων τζιχαντιστών του Προφήτη, δεν κρύβεται μοναχά ο Αλλάχ αλλά και όλα εκείνα τα κοράκια του ευρωαμερικανοσιωνιστικού διευθυντηρίου της παγκοσμιοποίησης, που έχουν βάνει μπροστά να αντικαταστήσουν τους ευρωπαϊκούς λαούς με αφροασιατικές μάζες, ώστε να διαθέτουν φτηνά χέρια για τα εργοστάσια τους και φτηνή φρέσκια σάρκα για τα μπουρδέλα τους.

Το ισλαμ εισβάλλει  [ή πιο σωστά λαθροεισβάλλει στην Ευρώπη] με τα λυκόρνια της διεθνούς γραβατοπειρατείας να του ανοίγουν τις κερκόπορτες.

Η προπαγάνδα των καθεστωτικών ελίτ και η στρεψοδικία των παπάδων [που τα βρήκανε μια χαρά στο άγιον όρος κατά την επίσκεψη του αδερφού Αλέξη] ότι τάχα μου, οφείλουμε να «σεβόμαστε τις θρησκείες των άλλων», κάμει καλό μοναχά σε όσους εκμεταλλεύονται και εμάς και τους άλλους.

Το ισλάμ δεν είναι απλά μια θρησκευτική δοξασία.

Είναι προπάντων ο πυρήνας μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας, που προορίζεται τελεολογικά να κυριαρχήσει κάποτε επί της γής, υπό τη σιδηράν ρομφαία των πολεμιστών του Προφήτη.

Το ισλάμ είναι ταυτόχρονα, επεκτατικός ιμπεριαλισμός [χαλιφάτο], οργανωμένη κοσμική νομοθεσία [σαρία] και υπόσχεση μεταθανάτιων απολαύσεων σε όσους σκοτωθούν στον ιερό πόλεμο [τζιχάντ] για την παγκόσμια επικράτηση του [γαζήδες]

Τα τεμένη και τα τζαμιά των μωαμεθανών, δεν είναι απλά τόποι προσκυνήματος μιας θρησκευτικής μειονότητας, που ζει ανάμεσα μας.

Είναι προσημείωση ελληνικού εδάφους, για να παραχωρηθεί  στους λαθροεισβολείς, δια πυρός και σιδήρου, όταν θα έρθει η κατάλληλη ώρα. 

Και για εμάς τους Έλληνες, η προδοσία του να παραχωρήσουμε έστω και το παραμικρό έδαφος σε μουσουλμάνους, γίνεται φρικιαστική, διότι ζήσαμε την ισλαμική κατοχή επί 400 χρόνια κι ακόμα οι μνημες μας φέρνουν τα ματωμένα αποτυπώματα της.

Για μας τους Έλληνες και για την Υπέρμαχο Στρατηγό του συλλογικού φαντασιακού μας, οι τελετές του δεκαπενταύγουστου θα είναι ένα ακόμα τραύμα στην Παναγιά που πληγώναμε.

Ρασοφόροι έμποροι του Ελληνισμού και πολιτικοί υπαλληλίσκοι της διεθνούς γραβατοπειρατείας, θα λερώσουν για μια ακόμα φορά τη μνήμη της βλαχερνίτισας, που πολέμησε άλλοτε στα τείχη, της ιστορικής ύπαρξης μας.

Ο χριστιανισμός κι ο ελληνισμός συνδέθηκαν διαλεκτικά, επειδή και οι δύο αυτές συλλογικές δομές, ενσωμάτωσαν  η μία στοιχεία της άλλης, που τις ισχυροποίησαν στο συλλογικό φαντασιακό των ευρωπαϊκών λαών [ο χριστιανισμός τον ελληνικό Λόγο και ο ελληνισμός το χριστιανικό Πάθος]

Οι εθνοκτόνοι του καιρού μας, κάμουν ότι περνάει από το χέρι τους για να εξοντώσουν και τον χριστιανισμό και τον ελληνισμό, διαλύοντας ακριβώς τον πυρήνα της δομής τους.

Με τους χριστιανούς παπάδες, πρώτους-πρώτους στο φαγοπότι των συνασπισμένων ευρωαμερικανοσιωνιστικών διευθυντηρίων.

Η Παναγιά που πληγώνουμε δεν έχει άλλη επιλογή παρά να ξαναπάρει το ξίφος. Όχι για να επιτεθεί αλλά για να αμυνθεί.

Δυστυχώς για μας τους Έλληνες, το χέρι που κρατούσε τότε το σπαθί της Βλαχερνίτισας, ήταν το δικό μας χέρι, που τώρα είναι ικανό μόνο για να σηκώνεται και να επαιτεί, από τους εμπόρους των εθνών…

*Μάγιστρος: αξίωμα του  Βυζαντίου, κάτι σαν τον σημερνό πρωθυπουργό αλλά όχι τόσο υποτελής στους ξένους…   

Λευτερης Πανουσης  http://panusis.blogspot.gr/?view=classic