Μέση Γη αποκαλείται περιοχή (ήπειρος) του κόσμου Άρντα (αρχαίας Γης) που γέννησε η φαντασία του Τόλκιν και στην οποία διαδραματίζεται η μυθολογία του. Ο όρος «Μέση Γη» αποτελεί κυριολεκτική μετάφραση του αρχαιοαγγλικού middangeard, ο οποίος αναφέρεται στον κόσμο μας ή στα κατοικούμενα τμήματά του.
Από μυθολογικής πλευράς, ο όρος αποτελεί μετάφραση απο τον ξωτικό όρο Έντορ ή Έννοραθ (στις αντίστοιχες γλώσσες των Ξωτικών Κουένυα (Quenya) και Σίνταριν (Sindarin) ). Η ήπειρος Έντορ εξελίχτηκε στον χερσαίο χώρο της Ευρασίας όταν η αρχέγονη γη πήρε την σφαιρική μορφή που έχει σήμερα.[Ο χαρακτήρας του Γκόλλουμ που εμφανίζεται στα έργα του Τόλκιν σχετικά με τη Μέση-γη]

Η Μέση Γη αποτελεί κομμάτι ενός φανταστικού παρελθόντος της ίδιας της Γης. Ο Τόλκιν επέμεινε ότι η Μέση Γη αντιπροσωπεύει την Γη σε πολλές από τις επιστολές του. Στην επιστολή αρ. 211 τοποθέτησε το τέλος της Τρίτης Εποχής 6.000 περίπου χρόνια πριν την σύγχρονη εποχή^[1]. Τα περιστατικά που διαδραματίζονται στα βιβλία του λαβαίνουν χώρα κυρίως στο βορειοδυτικό τμήμα της ηπείρου Έντορ, δηλαδή στην σύγχρονη Ευρώπη. Η Ιστορία της Μέσης Γης χωρίζεται σε διάφορες Εποχές. Το Χόμπιτ και ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών αναφέρονται αποκλειστικά σε γεγονότα του τέλους της Τρίτης Εποχής και ολοκληρώνονται με το ξεκίνημα της Τέταρτης Εποχής, ενώ το Σιλμαρίλλιον ασχολείται κυρίως με την Πρώτη Εποχή. Ο κόσμος (Άρντα) αρχικά ήταν επίπεδος αλλά ο Έρου Ιλούβαταρ (Eru Illuvatar), ο Δημιουργός, τον έκανε σφαιρικό πριν το τέλος της Δεύτερης Εποχής.
Μεγάλο μέρος όσων είναι γνωστά για την Μέση Γη βασίζεται στα ατελή συγγράμματα του Τόλκιν. Έτσι, το παρόν άρθρο εκθέτει αυτά που έχουν γίνει αποδεκτά ως κανόνας από την πλειονότητα των οπαδών του Τόλκιν, σύμφωνα με τον Κανόνα της Μέσης Γης.

Ονομασία

Ο όρος Μέση Γη δεν είναι επινόηση του Τόλκιν, αλλά προϋπήρχε στην Αρχαία αγγλική γλώσσα ως middanġeard, στη Μεσαιωνική αγγλική γλώσσα ως midden-erd ή middel-erd. Στην Αρχαία σκανδιναβική γλώσσα απαντά ως Μίντγκαρντ. Η αρχαία αγγλική λέξη σημαίνει ό,τι και η ελληνική «οικουμένη», δηλαδή "κατοικημένη γη"—ο υλικός κόσμος σε αντίθεση με τους αόρατους κόσμους ^[2]. Η λέξη «Μεσόγειος» είναι σύνθετη του "μέσος" και του "γη".
Σύμφωνα με την αρχαία Γερμανική και Σκανδιναβική μυθολογία, το σύμπαν αποτελούνταν από 9 υλικούς κόσμους ενωμένους μεταξύ τους. Η Μέση Γη, ο κόσμος των ανθρώπων, βρισκόταν στο κέντρο του σύμπαντος. Οι χώρες των Ξωτικών, των Θεών και των Γιγάντων βρίσκονταν έξω από έναν θαλάσσιο δακτύλιο που περιέβαλλε τη Μέση Γη. Η χώρα των Νεκρών βρισκόταν κάτω από την Μέση Γη. Μία γέφυρα φτιαγμένη από ένα ουράνιο τόξο, που λεγόταν Γέφυρα Μπίφροστ, ένωνε την Μέση Γη με την Άσγκαρντ κατά μήκος της θάλασσας. Μία εξώτερη θάλασσα περιέβαλλε και τους επτά άλλους κόσμους (Βάναχαϊμ, Άσγκαρντ, Άλφχαϊμ, Σβάρταλφχαϊμ, Μούσπελχαϊμ, Νινταβελίρ και Γιότουνχαϊμ). Μέσα από αυτό το πρίσμα, κόσμος θεωρούνταν περισσότερο το οικείο περιβάλλον της κάθε φυλής, παρά ένας κυριολεκτικά διαφορετικός κόσμος.
Ο όρος Middangeard απαντά 6 φορές στο Μπέογουλφ, του οποίου ο Τόλκιν ήταν μεταφραστής κατ κατ' εξοχήν ειδικός.
Ο Τόλκιν επίσης εμπνεύστηκε από το εξής απόσπασμα:

Éala Éarendel engla beorhtast / ofer middangeard monnum sended.

Χαίρε Εαρέντελ, λαμπρότερε των αγγέλων / στάλθηκες να δεσπόζεις πάνω από την Μέση Γη στους ανθρώπους.

του ποιήματος Κριστ του Σάινγουλφ. Το όνομα εαρέντελ (που ίσως σημαίνει 'αυγερινός', άστρο της αυγής, ενώ σε άλλα συμφραζόμενα χρησιμοποιείται για τον Χριστό) αποτέλεσε έμπνευση για τον χαρακτήρα του Τόλκιν Εαρέντιλ.
Το όνομα αυτό το είχε χρησιμοποιήσει εκούσια ο Τόλκιν για να τοποθετήσει χρονικά το Χόμπιτ, τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, το Σιλμαρίλλιον και άλλα σχετικά έργα μετέπειτα του 1937.
Ο Τόλκιν άρχισε να χρησιμοποιεί τον όρο «Μέση Γη», αφότου εγκατέλειψε τις αρχικές μυθολογικές ιδέες του χάριν μιας γενικότερης μυθολογίας που να καλύπτει την βόρεια Ευρώπη και να περιλαμβάνει ολόκληρο τον κόσμο.
Στην πρώτη μυθολογία του, όπως καταγράφεται στις Ατέλειωτες Ιστορίες, ο Τόλκιν παρακάμπτει το ζήτημα των γερμανικών κόσμων, περιορίζοντας τις ιστορίες του στο μυθολογικό αντίστοιχο της Αγγλίας και σε έναν μυθικό «άλλο κόσμο» (Faerie - Ξωτικοχώρα). Όταν εγκατέλειψε την συγγραφή αυτού του βιβλίου, ο Τόλκιν επινόησε ένα νέο μυθολογικό περιβάλλον, που τοποθετήθηκε σε μία φανταστική βόρεια χώρα, η οποία δεν συνδεόταν με κάποια πραγματική σύγχρονη ήπειρο. Αυτή η φανταστική χώρα ήταν παρόμοια με τον μυθικό επίπεδο κόσμο του Γερμανο-σκανδιναβικού Σύμπαντος. Ωστόσο, αυτή η επίπεδη γη ήταν περισσότερο σαν ένα πλοίο που διέπλεε το διάστημα παρά ένα πλήρες και αυτοτελές υλικό σύμπαν. Η επίπεδη γη χωριζόταν στις χώρες των θνητών (χώρες των Ανθρώπων) και στις χώρες των αθανάτων (χώρες των Βάλαρ, τους οποίους οι άνθρωποι θεωρούσαν θεούς).
Στα τέλη της δεκαετίας του 1930 και ενώ ετοίμαζε μία όχι και τόσο ποιοτική συνέχεια για το Χόμπιτ, ο Τόλκιν συγχώνευσε τον επίπεδο κόσμο της μυθολογίας του Σιλμαρίλλιον με τις έως τότε ακαθόριστες χώρες του Χόμπιτ και της μυστηριώδους νήσου της Νούμενορ (την οποία ο Τόλκιν προόριζε να γίνει η δική του μυθική εκδοχή για την Ατλαντίδα). Επέκτεινε τον χώρο της αρχικής περιοχής αυτών των ιστοριών ώστε να παραγάγει αυτό που σήμερα ονομάζεται Μέση Γη (αν και ο Τόλκιν είχε δηλώσει ότι αυτή η περιοχή αντιστοιχούσε χοντρικά στην σύγχρονη Ευρώπη και τις γύρω περιοχές). Από αυτό το σημείο και μετά, η Μέση Γη μεταβλήθηκε σε μία ξεχωριστή, διαφοροποιημένη αρχαία ήπειρο, που ουδεμία σχέση είχε με προηγούμενες μυθολογίες.
Το όνομα της ηπείρου της Μέσης-γης εξηγείται μυθολογικά ως υπάρχουσας μεταξύ δύο ωκεανών, του Μπέλεγκαερ στη δύση και της East Sea στην ανατολή (δεν εμφανίζεται στο χάρτη).
Πολλοί ταυτίζουν τη Μέση Γη με το σύνολο του φανταστικού κόσμου του Τόλκιν καθότι ο κοσμολογικός όρος Άρντα (ξωτικό όνομα για ολόκληρο τον κόσμο) εμφανίστηκε σχετικά πρόσφατα (1977), στο Σιλμαρίλλιον. Επίσης η Άρντα αναφέρεται σε 'επιπρόσθετα' ουράνια σώματα όπως ο Ήλιος και το Φεγγάρι και κατα συνέπεια το ηλιακό σύστημα. Η Άρντα περιλαμβάνει την ήπειρο της Μέσης-γης, το Άμαν και άλλες χώρες (που τώρα έχουν αλλάξει ή χαθεί).

Ο κόσμος

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι αν ο χάρτης της Μέσης Γης προβληθεί στην επιφάνεια της Γης, και εάν γίνει σωστός παραλληλισμός μεταξύ των πιο εμφανών κλιματολογικών, βοτανολογικών και ζωολογικών ομοιοτήτων, τότε το Σάιρ \θα συμπέσει με τις ηπιότερες περιοχές της Αγγλίας, η Γκόντορ θα συμπέσει με την Ιταλία και την Ελλάδα, η Μόρντορ με τις ερήμους της Τουρκίας και της Μέσης Ανατολής, η Νότια Γκόντορ και η Εγγύς Χάραντ με τις ερήμους της Βόρειας Αφρικής, το Ροβάνιον με τα δάση της Γερμανίας και τις στέππες της Νοτιοδυτικής Ρωσίας, και ο Παγωμένος Κόλπος του Φορόχελ (Icebay of Forochel) με τα φιορντ της Νορβηγίας.
Σύμφωνα με τον Τόλκιν, δεν υπάρχει ακριβής χωρική σύμπτωση μεταξύ των χωρών της Μέσης Γης και των σύγχρονων περιοχών.
Το Χόμπιτ και ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών υποτίθεται ότι είναι η επανιστόρηση των γεγονότων που εξιστορούνται στο Κόκκινο Βιβλίο του Γουέστμαρτς, το οποίο έγραψε ο Μπίλμπο Μπάγκινς, ο Φρόντο Μπάγκινς και άλλα Χόμπιτ και το οποίο διόρθωσαν και επεξεργάστηκαν ένας η περισσότεροι λόγιοι της Γκόντορ. Όπως ο Βασιλιάς Ληρ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, ή ο Κόναν ο Βάρβαρος του Ρόμπερτ Ε. Χάουαρντ, οι αφηγήσεις αυτές τοποθετούνται σε ένα ιστορικό πλαίσιο, το οποίο ποτέ δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Σχόλια για το μήκος των ετών ή τις φάσεις του Φεγγαριού, καθώς και περιγραφές των αστερισμών, ταυτίζουν τον κόσμο του Τόλκιν με την γη πριν από αρκετές χιλιάδες χρόνια. Χρόνια μετά την έκδοση των βιβλίων, ο Τόλκιν σε μία από τις επιστολές του διατύπωσε την 'υπόθεση' ότι τα γεγονότα των βιβλίων διαδραματίζονται πριν από περίπου 6.000 χρόνια, αλλά δεν μπορούσε να είναι βέβαιος.
Ο Τόλκιν κατέγραψε λεπτομερώς τα γλωσσολογικά, μυθολογικά και ιστορικά χαρακτηριστικά που αποτελούν το υπόβαθρο των ιστοριών του.
Πολλές από τις συγγραφές του, οι οποίες αφ' ενός προηγήθηκαν της μυθολογίας του περί Μέσης Γης, αφ' ετέρου απετέλεσαν πηγές έμπνευσης για αυτήν την μυθολογία (με εξαίρεση το Χόμπιτ και τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών) επιμελήθηκε και δημοσίευσε ο γιος του, Κρίστοφερ.
Η πιο αξιοσημείωτη από αυτές είναι το Σιλμαρίλλιον, το οποίο αποτελεί μια σχεδόν βιβλική αφήγηση περί δημιουργίας του κόσμου και κοσμογονικής περιγραφής της Μέσης Γης. Το Σιλμαρίλλιον είναι η πρωταρχική πηγή πληροφοριών για το Βάλινορ, την Νούμενορ και άλλες χώρες. Επίσης αξιοσημείωτες είναι οι Ατελείωτες Ιστορίες και το πολύτομο έργο Ιστορία της Μέσης Γης, το οποίο ενσωματώνει όλες τις ημιτελείς ιστορίες και μελέτες του Τόλκιν για την Μέση Γη, ενώ περιλαμβάνει και τις λεπτομέρειες της εξέλιξης της μυθολογίας του από τα αρχικά σχεδιάσματα μέχρι και τα πιο ώριμα γραπτά του.

Κοσμογονία

Η υπέρτατη θεότητα του σύμπαντος του Τόλκιν ονομάζεται Έρου Ιλούβαταρ (Eru Ilúvatar). Στην αρχή, ο Ιλούβαταρ δημιούργησε πνεύματα που ονομάστηκαν Άινουρ και τους δίδαξε την μουσική. Όταν οι Άινουρ εκπαιδεύτηκαν πλήρως, ο Ιλούβαταρ τους διέταξε να συνθέσουν ένα μουσικό έργο που να βασίζεται σε ένα δικό του θέμα. Ο ισχυρότερος Άινου, ο Μέλκορ (αντίστοιχος του Διαβόλου), διατάραξε την αρμονία της μουσικής και τότε ο Ιλούβαταρ εισήγαγε νέα θέματα, τα οποία προήγαγαν την μουσική πέρα από την κατανόηση των Άινουρ. Οι κινήσεις του άσματός τους αποτέλεσαν την βάση για το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του ακόμα αγέννητου σύμπαντος και των φυλών που επρόκειτο να το κατοικήσουν.
Τότε ο Ιλούβαταρ σταμάτησε τη μουσική και αποκάλυψε τη σημασία της στους Άινουρ διαμέσου ενός Οράματος. Συγκινούμενοι από το Όραμα, πολλοί από τους Άινουρ ένιωσαν μια ακατανίκητη επιθυμία να βιώσουν άμεσα τα γεγονότα του. Ο Ιλούβαταρ δημιούργησε λοιπόν την Έα^[3], το ίδιο το σύμπαν, και κάποιοι από τους Άινουρ εισχώρησαν μέσα στο σύμπαν για να μετάσχουν στην εμπειρία του. Αλλά με την άφιξή τους στην Έα, οι Άινουρ την βρήκαν ακόμη άμορφη διότι είχαν φτάσει εκεί κατά την απαρχή του Χρόνου. Οι Άινουρ εργάστηκαν έντονα κατά τη διάρκεια αυτών των μη κατονομαζόμενων "αιώνων των αστεριών", διαμορφώνοντας το σύμπαν και γεμίζοντάς το με πολλά πράγματα που βρίσκονται πέρα από την ανθρώπινη κατανόηση. Εν καιρώ, πάντως, οι Άινουρ διαμόρφωσαν την Άρντα - την "οικουμένη", τον τόπο κατοικίας των Παιδιών του Ιλούβαταρ, των Ξωτικών δηλαδή και των Ανθρώπων. Οι δεκαπέντε ισχυρότεροι από τους Άινουρ καλούνται Βάλαρ, εκ των οποίων ο Μέλκορ ήταν ο ισχυρότερος, αλλά ο Μάνγουε (Manwë) είχε την ηγεσία. Οι Βάλαρ εγκαταστάθηκαν στην Άρντα για να την επιβλέπουν και για να προετοιμάσουν το ξύπνημα των Παιδιών.
Η Άρντα ξεκίνησε την ύπαρξή της ως ένας απλός επίπεδος κόσμος, τον οποίο φώτισαν οι Βάλαρ δια μέσου δύο γιγαντιαίων φανών. Ο Μέλκορ κατέστρεψε τους φανούς και έφερε το σκότος στον κόσμο. Οι Βάλαρ υποχώρησαν στις ακρότατες δυτικές περιοχές της Άρντα, όπου δημιούργησαν τα Δύο Δέντρα, Τελπέριον και Λαουρέλιν, για να φωτίζουν τη νέα τους πατρίδα. Μετά από πολλούς αιώνες, οι Βάλαρ φυλάκισαν τον Μέλκορ για να τον τιμωρήσουν και να τον αναμορφώσουν -- και για να προστατέψουν τα Παιδιά του Ιλούβαταρ που θα ξυπνούσαν. Αλλά όταν ο Μέλκορ απελευθερώθηκε υπό επιτήρηση, δηλητηρίασε τα Δύο Δέντρα. Οι Βάλαρ πήραν τους δύο εναπομείναντες καρπούς από τα Δύο Δέντρα και τα τοποθέτησαν στον ουρανό ως Σελήνη και Ήλιο, που παρέμεναν μέρος της Άρντα, αλλά ήταν ξεχωριστά από τον Άμπαρ (τον κόσμο). Αργότερα, προς το τέλος της Πρώτης Εποχής, ο "Πόλεμος για τα Πετράδια" έληξε με τεράστια καταστροφή και η ήπειρος Μπελέριαντ (Beleriand) βυθίστηκε.
Πριν το τέλος της Δεύτερης Εποχής, όταν οι Άνθρωποι της Νούμενορ επαναστάτησαν κατά των Βάλαρ, ο Ιλούβαταρ κατέστρεψε την Νούμενορ, διαχώρισε το Βάλινορ από την υπόλοιπη Άρντα, και σχημάτισε νέα εδάφη, κάνοντας τον κόσμο σφαιρικό. Ο "Ευθύς Δρόμος" για την Βάλινορ κρύφτηκε για πάντα από τους ανθρώπους - μπορούσαν να τον βρουν μόνο οι Ξωτικοί που αποφάσιζαν να επιστρέψουν εκεί εγκαταλείποντας οριστικά τον ορατό κόσμο. Μόνο η Έντορ απέμενε από τον αρχικό κόσμο, μία ήπειρος που (υποτίθεται ότι) αντιστοιχεί στην Ευρασία.

Λαοί

Η Μέση Γη αποτελεί τόπο ζωής πολλών ειδών λογικών όντων. Πρώτοι είναι οι Άινουρ (Ainur), αγγελικά όντα δημιουργημένα από τον Ιλούβαταρ (Iluvatar). Τραγουδούν για τον δημιουργό τους, ο οποίος φτιάχνει την Έα (Eä) για να δώσει νόημα και ύπαρξη στη μουσική τους, στον κοσμολογικό μύθο που λέγεται "Ainulindalë", ή "Μουσική των Άινουρ". Μερικοί από αυτούς τότε εισέρχονται στην Έα και οι δυνατότεροι από αυτούς αποκαλούνται Βάλαρ (Valar). Ο Μέλκορ (Melkor) που αργότερα μετονομάζεται σε Μόργκοθ (Morgoth), η κύρια προσωποποίηση του κακού στην Έα, είναι τελικά ένας από αυτούς.
Οι άλλοι Άινουρ που εισέρχονται στην Έα αποκαλούνται Μάιαρ (Maiar). Την Πρώτη Εποχή το πιο ενεργητικό πνεύμα Μάια (ενικός του Maiar) είναι η Μέλιαν (Melian), σύζυγος του βασιλιά των Ξωτικών Θίνγκολ (Thingol)· στην Τρίτη Εποχή οι Maiar αντιπροσωπεύονται στην Μέση Γη από το τάγμα των Ίσταρι (Istari) (αποκαλούνται μάγοι (Wizards) από τους ανθρώπους). Σ' αυτό το τάγμα ανήκουν οι Γκάνταλφ (Gandalf) και Σάρουμαν (Saruman). Υπήρχαν επίσης κακόβουλοι και μοχθηροί Μaiar, που ονομάζονταν Umaiar, και σε αυτούς περιλαμβάνονταν οι δαίμονες-υπηρέτες του Μόργκοθ, οι Μπάλρογκ (Balrog) με αρχηγό τον Γκόθμογκ (Gothmog) και ο υπηρέτης του Μόργκοθ, ο Σάουρον (Sauron).
Μετά έρχονται τα παιδιά του Ιλούβαταρ (Children of Ilúvatar): Έτσι ονομάστηκαν οι φυλές των Ξωτικών και των Ανθρώπων , που ήταν ευφυή όντα τα οποία μόνος του δημιούργησε ο Ιλούβαταρ. Στο "Σιλμαρίλλιον" (Silmarillion), ο Τόλκιν διηγείται πώς τα Ξωτικά και οι Άνθρωποι ξύπνησαν και εξαπλώθηκαν στην Άρντα.
Οι Ξωτικοί (Elves) είναι απρόσβλητοι από αρρώστιες και μπορούν να πεθάνουν μόνο από βίαιο θάνατο. Όσοι Ξωτικοί πεθαίνουν, πάνε στα "Δώματα του Μάντος", του Βάλα των ψυχών, όπου θα μείνουν μέχρις ότου ο Ιλούβαταρ αποφασίσει το Τέλος του Κόσμου. Οι Ξωτικοί ζουν σε δύο κόσμους ταυτόχρονα, τον ορατό και τον αόρατο, μέσα από τον οποίο μπορούν να επικοινωνούν μεταξύ τους από μακριά. Γεννήθηκαν ("ξύπνησαν") στη Μέση Γη και οι περισσότεροι άκουσαν το κάλεσμα των Βάλαρ και ταξίδεψαν στην Αθάνατη Γη, την Άμαν. Όταν ο Μόργκοθ έκλεψε τα Πετράδια Σίλμαριλ, πολλοί Ξωτικοί επέστρεψαν στη Μέση Γη για να τα πάρουν πίσω. Η Πρώτη Εποχή της Μέσης Γης τέλειωσε με το τέλος του "Πολέμου για τα Πετράδια", την εξαφάνιση του Μόργκοθ και τη βύθιση της ηπείρου Μπελέριαντ. Με το τέλος της Τρίτης Εποχής και την οριστική καταστροφή του Σάουρον, όσοι Ξωτικοί είχαν απομείνει στη Μέση Γη επιστρέφουν στην Άμαν.
Οι Νάνοι λέγεται ότι δημιουργήθηκαν από τον Vala (ενικός του Valar) Άουλε (Aulë), ο οποίος προσφέρθηκε να τους καταστρέψει όταν ο Ιλούβαταρ ανακάλυψε με οργή τι είχε συμβεί. Ο Ιλούβαταρ όμως τον συγχώρησε και επέτρεψε την ανάπτυξη των Νάνων, δίνοντάς τους το χάρισμα της ελεύθερης βούλησης που είχε δώσει και στα Παιδιά του. Τρεις φυλές των Ανθρώπων που συμμάχησαν με τα Ξωτικά του Μπελέριαντ (Beleriand) κατά την Πρώτη Εποχή αποκαλούνται οι Εντάιν (Edain).
Ως ανταμοιβή για την αφοσίωσή τους και αντιστάθμισμα για τις συμφορές τους στους Πολέμους του Μπελέριαντ, δόθηκε στους απογόνους των Edain το νησί της Νούμενορ (Númenor) ως τόπος κατοικίας τους. Αλλά όπως περιγράφτηκε στην ενότητα Ιστορία της Μέσης Γης, η Νούμενορ τελικά καταστρέφεται και τα υπολείμματα των Νουμενόρειων αποικίζουν την γη του Έντορ. Αυτοί που έμειναν πιστοί στους Valar ίδρυσαν τα βασίλεια της Άρνορ (Arnor) στο Βορρά και της Γκόντορ (Gondor) στο Νότο. Από τότε έγιναν γνωστοί ως Ντούνενταϊν (Dúnedain), που σημαίνει "Άνθρωποι της Δύσης", ενώ οι άλλοι επιζώντες υποτάχθηκαν στο κακό αργότερα και έζησαν μακριά στο Νότο. Έμειναν γνωστοί ως Μαύροι Νουμενόρειοι (Black Númenóreans).
Ο Τόλκιν αναγνωρίζει την φυλή των Χόμπιτ (Hobbits) ως παρακλάδι εκείνης των Ανθρώπων. Παρά το ότι η αρχική τους Ιστορία δεν μας έχει γίνει γνωστή, ο Τόλκιν έγραψε ότι εγκαταστάθηκαν στις κοιλάδες του Μεγάλου Ποταμού Άντουιν (Anduin) στις αρχές της Τρίτης Εποχής, αλλά μετά από το πέρασμα μίας χιλιετίας, άρχισαν να μεταναστεύουν από τα Βουνά της Ομίχλης (Misty Mountains) στα δυτικά, προς το Έριαντορ (Eriador). Τελικά εγκαταστάθηκαν στην περιοχή Σάιρ (Shire) ("Επαρχία"). Οι Χόμπιτ ήταν ακόμη πιο μικρόσωμοι και από τους Νάνους, γι' αυτό και οι Άνθρωποι τους αποκαλούσαν Halflings ("Μισούς"). Είχαν μυτερά αυτιά, όπως οι Ξωτικοί, γυμνά ανθεκτικά πόδια προστατευμένα από πυκνές τρίχες στα πέλματα, αγαπούσαν το φαγητό, το ποτό και την καλοπέραση, μισούσαν την ακαταστασία, τις περιπέτειες και την αναστάτωση και μπορούσαν να κινούνται με απόλυτη ησυχία χωρίς να γίνονται εύκολα αντιληπτοί.
Απ' όταν απέκτησαν πραγματική ζωή, οι Νάνοι βυθίστηκαν σε έναν βαθύ ύπνο από τον δημιουργό τους, τον Aüle. Τους έκρυψε ενώ ήταν κοιμισμένοι σε διάφορες κρυμμένες βουνίσιες τοποθεσίες. Ο Ιλούβαταρ τους ξύπνησε μόνο μετά από το ξύπνημα των Ξωτικών. Οι Νάνοι εξαπλώθηκαν στο Νότιο Έντορ και τελικά ίδρυσαν 7 βασίλεια. Δύο από αυτά, εκείνα του Νόγκροντ και του Μπέλεγκοστ, πήραν το μέρος των ξωτικών του Μπελέριαντ ενάντια στον Μόργκοθ, την Πρώτη Εποχή. Η μεγαλύτερη πολιτεία των Νάνων, το Κχάζαντ-Ντουμ (Khazad-dum), έγινε αργότερα γνωστή με το όνομα Μόρια (Moria), που είναι η μετάφραση του Khazad-dum στην Quenya (σημαίνει "σκοτεινό χάσμα").
Οι Εντ (Ents), οι "ποιμένες των δέντρων", δημιουργήθηκαν από τον Ιλούβαταρ, ύστερα από παράκληση της Βάλα (θεάς) Γιαβάννα (Yavanna) για την προστασία των δέντρων από τις επιθέσεις των Ξωτικών, των Νάνων και των Ανθρώπων (καθώς τα δέντρα δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους). Με το πέρασμα των αιώνων οι Εντ σιγά-σιγά "αποκοιμιούνται", μοιάζοντας όλο και περισσότερο με κοινά δέντρα. Η γλώσσα τους είναι σημειολογικά μοναδική, μια και αποτελείται από τεράστιες λέξεις που συντίθενται από το σύνολο των συμβάντων και της ιστορίας του πράγματος που η κάθε λέξη σημαίνει.
Τα Ορκ (Orcs) και τα Τρολ των Σπηλαίων (Trolls) είναι πλάσματα του κακού τα οποία ο Μόργκοθ "δημιούργησε". Και αυτό γιατί δεν είναι αυθεντικές φυλές, αλλά "διαστρέβλωση" των χαρακτηριστικών των Παιδιών του Ιλούβαταρ και των Εντς αντίστοιχα, αφού μόνο ο Ιλούβαταρ έχει την ικανότητα να δίνει ζωή σε κάτι εντελώς νέο. Η λεπτομερής προέλευση των πλασμάτων αυτών δεν είναι ξεκάθαρη, καθώς ο Τόλκιν πολλές φορές άλλαζε τις ερμηνείες του. Φαίνεται ότι τελικά τα Ορκ δημιουργήθηκαν από τις παραλλαγές ή των ακρωτηριασμό διεφθαρμένων Ξωτικών, Ανθρώπων ή και των δύο. Τα Ορκ δεν αντέχουν το φώς του Ήλιου και γι' αυτό κινούνται μόνο τη νύχτα, ενώ τα Τρολ πεθαίνουν μόλις τα αγγίξει το φως του ήλιου, μεταμορφωνόμενα σε πέτρα. Αργά στην Τρίτη Εποχή, περίπου στο τέλος, μία νέα φυλή εμφανίζεται: Είναι οι Μαύροι Ουρούκ και οι Ουρούκ-Χάι (Uruk-hai), φυλή Ορκ με μεγαλύτερη δύναμη και αντοχή από τους πρωτότυπους. Μερικοί υποστηρίζουν ότι οι Uruks που υπήρξαν μέχρι το τέλος της Τρίτης Εποχής υπηρετούσαν αποκλειστικά τον Σάρουμαν και ότι εκείνος τους δημιούργησε. Μερικές φορές πραγματοποιούσε πειράματα όπως την διασταύρωση Ανθρώπων με Ορκ κ.α. Έτσι προέκυπταν οι "Men-orcs" και οι "Orc-men": Κατά καιρούς, μερικά είδη που προέκυπταν αποκαλούνταν "ημίαιμα ορκ" ("half-orcs") ή "άνθρωποι-τελώνια" ("goblin-men"). Δεν υπάρχει όμως ένδειξη ή απόδειξη ότι οι Uruk-Hai του Saruman αποτελούσαν προϊόντα τέτοιων πειραμάτων.
Κατά πώς δείχνουν τα πράγματα, εμφανίζονται και έλλογα ζώα όπως οι Αετοί, ο Χούαν (Huan), το Μεγάλο Λαγωνικό του Βάλινορ, και οι Λύκοι (Wargs). Οι Αετοί δημιουργήθηκαν από τον Ιλούβαταρ μαζί με τους Εντ, αλλά γενικά η προέλευση και η "φύση" τέτοιων πλασμάτων είναι αδιευκρίνιστη. Μερικά από αυτά ίσως είναι Μάιαρ μετουσιωμένοι σε ζώα, όσο και αν ακούγεται παράξενο.

Κατάλογος των φαναστικών λαών της Μέσης γης

Φυλές της Μέσης-γης

• Άινουρ

• Βάλαρ
• Μάιαρ
  • Ίσταρι (Μάγοι)

• Ξωτικά
• Άνθρωποι

• Χόμπιτ

• Νάνοι
• Ορκς

• Σνάγκα
• Ούρουκ-χαι
• Μισο-Ορκ

• Εντ
  • Χούορν
• Γίγαντες
• Τρολλ (μεταφράζονται και ως 'γίγαντες')

• Τρολλ της σπηλιάς
• Τρολλ του χιονιού
• Τρολλ των λόφων
• Τρολλ της πέτρας
• Όλογκ-χάι

• Στοιχειά (Τομ Μπόμπαντιλ, Χρυσομουριά)

Λαοί της Μέσης-γης

Ξωτικά

• Μίνυαρ
  • Βάνυαρ
• Τάτυαρ
  • Νόλντορ
• Νέλυαρ
  • Τέλερι

• Νάντορ

• Λάεγκιλ

• Έγκλαθ

• Φαλάθριμ

• Φάλμαρι

• Ιάθριμ
• Μίθριμ

• • Άβαρι

• Πέννι
• Κινν-λάι
• Χουέντι
• Κούιντ
• Κίντι
• Γουίνταν

Νάνοι

Σημείωση: τα ονόματα των φυλών των Νάνων δημοσιεύονται σε βιβλία που δεν έχουν μεταφραστεί στην ελληνική γλώσσα

• Μακρυγένηδες - Νάνοι της Μόρια
• Firebeards - Νάνοι του Νόγκροντ
• Broadbeams - Νάνοι του Μπέλεγκοστ
• Ironfists και Stiffbeards - Νάνοι της Ανατολής
• Blacklocks και Stonefoots - Νάνοι της Ανατολής

• Μικρο-νάνοι - Εξόριστοι Νάνοι

Άνθρωποι

• Πρώτος λαός

• Οίκος του Μπέορ

• Δεύτερος λαός

• Μαυροχωρίτες
• Οίκος της Χάλεθ

• Νουμενόριαν

• Ντούνενταϊν της Άρνορ και της Γκόντορ
• Μαύροι Νουμενόριαν

• Τρίτος λαός

• Οίκος του Χάντορ
• Άνθρωποι του Βορρά

• Άνθρωποι του Δάσους

• Αρκίδες

• Έοθεοντ

• Ροχίρριμ

• Λόσσοθ

• Φορόντγουαϊθ

• Ανατολίτες

• Αμαξηλάτες
• Βάριαγκς
• Μπάλχοθ

• Χαράντριμ
• Κουρσάροι του Ούμπαρ

• Πούκελ μεν

• Ντουένταϊν

Χόμπιτ [Επεξεργασία]

• Λευκόδερμοι
• Χονδροκόκκαλοι
• Σκληροπόδαροι

Γλώσσες

Ο Τόλκιν δημιούργησε δύο γλώσσες ομιλούμενες από τις φυλές των ξωτικών οι οποίες αργότερα θα γίνονταν γνωστές σε μας ως:

1. "Κουένυα" (Quenya), ομιλουμένη από τις φυλές των λεγόμενων "Υψηλών Ξωτικών" (High Elves), όπως κυρίως τους Βάνυαρ (Vanyar) και τους Νόλντορ (Noldor), αλλά και κάποιους Τελέρι (Teleri).

1. "Σίνταριν" (Sindarin), την οποία μιλούσαν τα ξωτικά τα οποία έμεναν στο Μπελέριαντ (Beleriand).

Αυτές οι γλώσσες συσχετίζονταν μεταξύ τους, και, εκτός από αυτές, υπήρχε μία προγονική, Κοινή Γλώσσα των Έλνταρ (Eldar).
Στις υπόλοιπες γλώσσες της Μέσης Γης περιλαμβάνονται:

• Adunaic - To όνομά της προέρχεται από τη λέξη που αποτελεί πρώτο συνθετικό: Αdu (=Δύση), εφ'όσον οι Νουμενόρειοι, που την μιλούσαν, ζούσαν στα Δυτικά της Άρντα (Arda).
• Μαύρη Ομιλία (Black Speech) - Τη δημιούργησε ο Σάουρον (Sauron) για να την μιλούν οι σκλάβοι του.
• Κχουζντούλ (Khuzdûl) - Την μιλούν οι Νάνοι της Μόρια και του Μοναχικού Βουνού (Lonely Mountain).
• Rohirric - Την μιλούν οι Ροχίρριμ (Rohirrim, ορθότερα:Ροΐρριμ με "άφωνο" χ).
• Westron - Η λεγόμενη "Κοινή Γλώσσα" με την οποία συνεννοούνται οι διάφοροι λαοί της Μέσης Γης μεταξύ τους. Αποδίδεται στα έργα του Τόλκιν με την σύγχρονη αγγλική γλώσσα.
• Βάλαριν (Valarin) - Η γλώσσα των πνευμάτων Άινουρ (Αinur).

Ιστορία της Μέσης Γης

Η ιστορία της Μέσης Γης είναι χωρισμένη σε 3 περιόδους, γνωστές ως Χρόνια Φανών, Χρόνια των Δέντρων και χρόνια του Ήλιου. Τα χρόνια του ήλιου είναι χωρισμένα σε εποχές. Οι περισσότερες ιστορίες της Μέσης Γης λαμβάουν μέρος τις 3 πρώτες εποχές των χρόνων του Ήλιου. Τα χρόνια των Φανών ξεκινάν αμέσως μετά την εργασία των Βάλαρ στην διαμορφωμένη Άρντα. Οι Βάλαρ δημιούργησαν 2 φανούς για να φωτίζουν τον κόσμο και ο Βάλα Άουλε δημιούργησε μεγαλοπρεπείς πύργους, έναν στον πιο μακρινό βορρά,και έναν στον πιο βαθύ νότο. Οι Βάλαρ ζούσαν στην μέση , στο νησί του Almaren. Οι καταστοφή των φανών ήταν και το τέλος των χρόνων αυτών.
Μετά η Γιαβάννα έφτιαξε τα 2 Δέντρα, που ονομάστηκαν Τελπέριον και Λαουρέλιν, στο νησί Άμαν. Τα δέντρα φώτιζαν το Aman, αφήνωντας όμως την υπόλοιπη γη στο σκοτάδι, να φωτίζεται μόνο από τα αστέρια. Τα ξωτικά ξύπνησαν δίπλα στη λίμνη Κουϊβιένεν στο δυτικό Έντορ και σύντομα προσεγγίστηκαν από τους Valar. Πολλά από τα ξωτικά πείστηκαν να επειχηρήσουν το Μεγάλο Ταξίδι δυτικά από το Aman, αλλά πολλά από αυτά δεν κατάφεραν να το τελειώσουν. Οι Βάλαρ είχαν φυλακίσει τον Μέλκορ, αλλά αυτός φάνηκε να μετανοιώνει και αποφυλακίστηκε επί λόγω της τιμής του. Αυτός έδειξε μεγάλη αγένεια στα Ξωτικά and ιδιαίτερα στους Ξωτικοπρίγκηπες Φέανορ και Φινγκόλφιν. Δολοφόνησε τον πατέρα τους, τον βασιλιά Φινγουε, και έκλεψε τα Σίλμαριλ, τρία πετράδια δημιουργημένα από τον Φέανορ που περιείχαν φως από τα δύο Δέντρα, από την θήκη τους, και κατέστρεψε τα Δύο Δέντρα με την βοήθεια της Ουνγκόλιαντ, μιας γιγάντιας αράχνης (πιθανώς η Σέλομπ να ήταν απόγονός της).
Ο Φέανορ έπεισε τον περισσότερο από τον λαό του, τους Νόλντορ, να αφήσουν το Άμαν σε αναζήτηση του Μέλκορ στο Μπελέριαντ, ενώ καταριόταν τον με το όνομα Μόργκοθ(Μαύρος Εχθρός). Αναμεσά τους ξεχώρισε η [[Γκαλάντριελ], μια από τοις λίγες γυναίκες που πήραν ενεργό μέρος στην εξέγερση. Ο Φέανορ οδήγησε πρώτα 2 ομάδες από Νόλντορ. Η μεγαλύτερη ομάδα οδηγήθηκε από τον Φινγκόλφιν. Οι Νόλντορ σταμάτησαν στην πόλη-λιμάνι των Τέλερι, Αλκουαλόντε, αλλά οι Τέλερι αρνήθηκαν να τους δώσουν καράβια για την Μέση Γή. Επακολούθησε η πρώτη μάχη μεταξύ των Ξωτικών: ο Φέανορ και πολλοί από τους συντρόφους του επιτέθηκαν στα πλοία τους και τα πήραν με τη βία. Ο στόλος του Φέανορ έπλευσε με τα κλεμμένα πλοία, αφήνοντας τον Φινγκόλφιν πίσω να διασχίσει τη Μέση Γη μέσα από το θανατηφόρο Χελκαράξε (ή αλλιώς Συντληβώμενο Πάγο) στον μακρινό βορρά. Μεταγενέστερα ο Φέανορ πέθανε, αλλά οι περισσότεροι από τους γιους του επέζησαν και έφτιαξαν βασίλεια, όπως έκανε ο Φινγκόλφιν και οι απόγονοί του.
Η Πρώτη Εποχή των χρόνων του Ηλίου ξεκινά, όταν οι Βάλαρ έφτιαξαν τον Ήλιο και φώτισε όλον τον κόσμο. Μετά από πολλές μεγάλες μάχες, μια μακροχρόνια ειρήνη επακολούθησε για τετρακόσια χρόνια, στην οποία οι πρώτοι Άνθρωποι μπήκαν στο Μπελέριαντ διασχίζωντας τα Μπλε Βουνά. Όταν ο Μόργκοθ έσπασε την πολιορκία της Άνγκμπαντ, ένα προς ένα τα βασίλεια των Ξωτικών έπεφταν, ακόμα και η κρυμμένη πόλη της Γκόντολιν. Η μόνη αξιόλογη επιτυχία των Ξωτικών και των Ανθρώπων ήταν όταν ο Μπέρεν και η Λούθιεν, κόρη του Θίνγκολ και της Μέλιαν, πήραν πίσω ένα σίλμαριλ από την κορόνα του Μόργκοθ. Αφότου ο Μπέρεν και η Λούθιεν πέθαναν, ξαναγύρισαν στη ζώη από τους Βάλαρ υπό τον όρο ότι η Λούθιεν θα γίνει θνητή και ο Μπέρεν δεν θα έπρεπε να ξαναιδωθεί από Άνθρωπο ποτέ ξανά.
Ο Θίνγκολ διαφώνησε με τους Νάνους του Νόγκροντ και αυτοί τον σκότωσαν, κλέβοντας το Σίλμαριλ. Με την βοήθεια των Έντς, ο Μπέρεν δολοφόνησε τους Νάνους και ξαναπήρε το Σίλμαριλ, το οποίο έδωσε στην Λούθιεν. Μετά από λίγο καιρό ο Μπέρεν και η Λούθιεν ξαναπέθαναν. Το Σιλμαρίλ δόθηκε στον γιό τους τον Ντιόρ τον μισοξωτικό, που ξαναδημιούργησε το βασίλειο του Ντόριαθ. Οι γιοί του Φέανορ του ζήτησαν να τους δώσει το Σίλμαριλ, μα αυτός αρνήθηκε. Οι γιοι του Φέανορ κατέστρεψαν το Ντόριαθ και σκότωσαν τον Ντίορ, αλλά η νεότερή του κόρη, Έλγουινκ, απόδρασε μαζί με αυτό. Τρεις από τους γιούς του Φέανορ, οι Κέλεγκορμ, Κούρουφιν και Κάραντριρ, πέθαναν προσπαθώντας να ξαναπάρουν το κόσμημα.
Με το τέλος αυτής της εποχής, όσα ελεύθερα Ξωτικά και Άνθρωποι παραμένουν στο Μπελέριαντ έχουν εγκατασταθεί στις παρυφές του ποταμού Σίριον. Ανάμεσα τους ο Εαρέντιλ, που παντρεύφτηκε την Έλγουινκ. Αλλά οι απόγονοι του Φέανορ ξανααπαίτησαν την επιστροφή του Σίλμαριλ, και αφότου η απαίτηση τους δεν έγινε δεκτή προσπάθησαν να το πάρουν με τη βία, κάνοντας έτσι την τρίτη μάχη μεταξύ Ξωτικών, γνωστή ως Αδερφοκτονία. Ο Εαρέντιλ και η Έλγουινκ πέρασαν με το κόσμημα τη Μεγάλη Θάλασσα για να ικετεύσουν για συνχώρεση και βοήθεια. Οι Βάλαρ ανταποκρίθηκαν. Ο Μέλκορ αιχμαλωτίστηκε, τα περισσότερα από τα έργα του καταστράφηκαν και ο ίδιος εξορίστηκε στο Απόλυτο Κενό.
Tα Σίλμαριλ ανακτήθηκαν προκαλώντας όμως μεγάλες καταστροφές, αφού το Μπελέριαντ καταστράφηκε και καταποντίστηκε. Οι εναπομείναντες γιοί του Φέανορ, Μάεδρος και Μάγκλορ, διατάχτηκαν να επιστρέψουν στο Βάλινορ. Κατηγορήθηκαν ότι έκλεψαν τα Σίλμαριλ από τους νικητές Βάλαρ. Αλλά η δύναμη των Σίλμαριλ ήταν πολλή μεγάλη για να μπορέσουν να την δαμάσουν. Καθένας από αυτούς συνάντησε την μοίρα του: ο ένας έπεσε σε ένα χάσμα από φωτιάς και ο άλλος πέταξε το κόσμημα στη θάλασσα. Το Σίλμαριλ της Έλγουινκ έγινε αστέρι και έτσι τα τρία Σίλμαριλ δέθηκαν με τρία στοιχεία της Φύσης (νερό, φωτιά, αέρας).
Έτσι ξεκίνησε η Δεύτερη Εποχή των Χρόνων του Ηλίου. Στους Άτανι(Ανθρώπους) δώθηκε η νήσος του Νούμενορ (Númenor) δυτικά της Μεγάλης Θάλασσας, ως κατοικία του, ενώ πολλά Ξωτικά πέρασαν στη Δύση. Οι Νουμενόρειοι έγιναν μεγάλοι θαλασσοπόροι, ταυτόχρονα όμως ζήλευαν τα Ξωτικά για την αθανασία τους. Μετά από μερικόυς αιώνες ο Σάουρον (Sauron), ο πιστότερος υπηρέτης του Μόργκοθ, άρχισε να δημιουργεί πονηρά πλάσματα. Αυτός έπεισε τα Ξωτικά του Ερέγκιον (Eregion) να δημιουργήσουν τα Δαχτυλίδια της Δύναμης (Rings of Power), ενώ μυστικά έφτιαξε το Ένα Δαχτυλίδι (the One Ring) για να κυριαρχήσει πάνω στα άλλα. Όμως, τα Ξωτικά κατάλαβαν το σχέδιο του Σάουρον αμέσως μόλις αυτός φόρεσε το Δαχτυλίδι και έβγαλαν τα δικά τους, πριν προλάβει να τα υποτάξει στην θέληση του.
Ο τελευταίος βασιλίας του Νόυμενορ, Αρ-Φαραζόν, μαζί με τον στρατό του, έφερε τον Σάουρον σαν αιχμάλωτο στο Νόυμενορ. Αλλά με τη βοήθεια του Ενός Δαχτυλιδιού, ο Σάουρον διέφθειρε τον Αρ-Φαραζόν και τον έπεισε να επιτεθεί στο Άμαν, υποσχόμενος αθανασία σε αυτούς που θα πατούσαν στους Αθάνατους Τόπους (Undying Lands). Ο Άμαντιλ, αρχηγός αυτών που παρέμειναν πιστοί στους Βάλαρ, προσπάθησε να πλεύσει για να ζητήσει την βοήθειά τους. Ο γιο του Έλεντιλ και οι εγγονοί των Ισίλντουρ (Isildur) και Ανάριον (Anárion) ετοιμάστηκαν και κατέφυγαν στην Μέση Γη. Όταν οι δυνάμεις του βασιλιά έφτασαν στο Άμαν, οι Βάλαρ επικαλέστηκαν την Βοήθεια του Ιλούβαταρ. Ο κόσμος άλλαξε και το Άμαν μετακινήθηκε. Από τότε και μετά οι Άνθρωποι δεν μπορούσαν να βρουν το Άμαν, αλλά τα Ξωτικά μπορούσαν να αναζητήσουν το πέρασμα για το Άμαν και να φτάσουν εκεί ακολουθώντας μια συγκεκριμένη διαδρομή, γνωστή ως «Ευθεία Οδός» (Straight Road). Το Νούμενορ καταστράφηκε συθέμελα, μαζί με το σώμα του Σάουρον, αλλά το πνεύμα του επέζησε και γύρισε στην Μέση Γη. Ο Έλεντιλ και οι γιος του γλύτωσαν από την καταστροφή και δημιούργησαν τα βασίλεια Γκόντορ (Gondor) και Άρνορ (Arnor). Η δύναμη του Σάουρον αυξήθηκε ξανά, αλλά τα Ξωτικά συμμάχησαν με τους Ανθρώπους για μια τελευταία φορά, γνωστή ως Τελευταία Συμμαχία (Last Alliance) και τον νίκησαν. Ο Ισίλντουρ όμως κράτησε το Ένα Δαχτυλίδι, αντί να το καταστρέψει.
Κατά την Τρίτη Εποχή (Third Age) αυξήθηκε η δύναμη των βασιλείων Άρνορ και Γκόντορ. Την εποχή που διαδραματίζεται ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, ο Σάουρον έχει ανακτήσει την περρισότερη από την παλιά του δύναμη και αναζητά το Ένα Δαχτυλίδι. Ανακαλύπτει ότι είναι στην κατοχή ενός Χόμπιτ (Hobbit) και στέλνει τα εννέα Δαχτυλιδοφαντάσματα (Ringwraiths) να το πάρουν. Ο δαχτυλιδοκουβαλητής, Φρόντο Μπάγκινς (Frodo Baggins), ταξιδεύει μέχρι το Σχιστό Λαγκάδι (Rivendell, Imladris στη Σίνταριν) και εκεί θα αποφασιστεί ότι το Δαχτυλίδι πρέπει να καταστραφεί με τον μόνο πιθανό τρόπο: να το πετάξουν στις φωτιές του Βουνού του Χαμού (Mount Doom). Ο Φρόντο ξεκινάει αυτή την αποστολή με οκτώ συντρόφους, τον Άραγκορν (Aragorn), τον Μπόρομιρ (Boromir), τον Γκίμλι (Gimli), τον Λέγκολας (Legolas) και τρία Χόμπιτ, τον Σαμ, τον Μέρι και τον Πίππιν (Sam, Merry, Pippin), που θα αποτελέσουν τη Συντροφιά του Δαχτυλιδιού (Fellowship of the Ring). Την τελευταία στιγμή η αποστολή ο Φρόντο τείνει να αποτύχει, αλλάμε την επέμβαση του Γκόλουμ, που σώθηκε από το έλεος του Φρόντο και του Μπίλμπο Μπάγκινς (Bilbo Baggins), το Δαχτυλίδι θα καταστραφεί. Ο Φρόντο και ο σύντροφος του Σαμ θα αναδειχτούν ήρωες. O Σάουρον καταστρέφεται και το πνεύμα του χάνεται για πάντα.
Στο τέλος της Τρίτης Εποχής σημαδεύεται από το τέλος της κυριαρχίας των Ξωτικών και την αρχή της κυριαρχίας των Ανθρώπων. Καθώς η Τέταρτη Εποχή (Fourth Age) ξεκινά, πολλά Ξωτικά φεύγουν για το Βάλινορ, για να μην ξαναγυρίσουν ποτέ, ενώ αυτά που μένουν καταδικάζονται σε θάνατο και απαρνιούνται την μοίρα τους. Οι Νάνοι μικραίνουν σιγά σιγά επίσης. Παρόλα αυτά γυρνάν στη Μόρια και ξανακατοικούν εκεί. Η ειρήνη έχει αποκατασταθεί στη Γκόντορ και στην Άρνορ και στα νησιά στην ανατολή και στον νότο. Τελικά, οι ιστορίες για τις Αρχαίες Ημέρες γίνονται θρύλοι και η αλήθεια που κρύβεται από πίσω τους ξεχνιέται
πηγή.Βικιπαιδεία