<Μελετώντας με μεγάλη προσοχή τα λεγόμενα του Πλάτωνα, του Πρόκλου, του Αριστοτέλη, του Παρμενίδη και του Πλωτίνου καταλαβαίνουμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα τρισυπόστατο ΟΝ. Με ένα τρισυπόστατο ΟΝ, το Αυτοόν ή Ιδεατό ΟΝ που εκδηλώσεις και υποστάσεις του με σειρά καθόδου είναι : το Ένα ΟΝ, ο Αιών και το Αεί ΟΝ ή αλλιώς Ιδεατό ζωντανό ΟΝ [αυτόζωο - αυτοέν - Φάνης] ως ζωντανό υπόδειγμα και νοητός δημιουργός του Σύμπαντος. Ποιο αναλυτικά θα πούμε ότι το ΟΝ δηλώνει την βαθμίδα του Ενός Όντος όσο και ολόκληρο τον αιώνιο νοητό κόσμο ή πλατωνικό νοητό πλάτος. Γιατί είναι φανερό ότι το ΟΝ που είναι πρωταρχικά ΟΝ αποτελεί την κορυφή του νοητού πλάτους και την μονάδα όλων των όντων. Έτσι λοιπόν το Ιδεατό ΟΝ [ = Αυτοόν], που είναι πρωταρχικά ΟΝ, είναι η κορυφή όλων των όντων και από αυτό προκύπτει κάθε νοητό, νοητικό και οποιοδήποτε άλλο φέρει την προσωνυμία του όντος. Δεν είναι όμως ίδιο το Ένα ΟΝ και το Αεί Ον [το αιώνιο ζωντανό υπόδειγμα]. Γιατί το Ένα ΟΝ βρίσκεται υπεράνω του Αιώνος και γιατί ο Αιών μετέχει στο ΟΝ. Το Ένα ΟΝ είναι αυτό που πρωταρχικά είναι υπερβατικό από το Μη ΟΝ και από τη στέρηση του Όντος, επειδή είναι πρωταρχικά ΟΝ και έχει δώσει υπόσταση στα πάντα μέσα του με τρόπο απόκρυφο και αδιαίρετο. Το Αεί [πάντα] προέρχεται από τον Αιώνα = Αεί ΩΝ [αιωνιότητα]. Γιατί, όπως το Ένα ΟΝ είναι χορηγός της ουσίας, δηλαδή του Είναι, έτσι και ο Αιώνας [αιωνιότητα] είναι χορηγός του παντοτινού, της αϊδιότητας στα νοητά. Για παράδειγμα, όλα όσα μετέχουν στον Αιώνα, έχουν και κάποιο μερίδιο από το ΟΝ, όλα όσα όμως μετέχουν στο ΟΝ δεν συμμετέχουν και στον Αιώνα. Επίσης όσα υπάρχουν μέσα στον χρόνο μετέχουν στο ΟΝ. Επομένως, το πρωταρχικό ΟΝ βρίσκεται υπεράνω της θέσης του Αιώνος. Το Αεί ΟΝ όμως είναι αιώνιο. Το Ένα ΟΝ είναι ανώτερο από το Αεί ΟΝ επειδή το Ένα Ον βρίσκεται μεταξύ το Ενός και του Αιώνος και αποκαλείται προαιώνιο Ένα ΟΝ. Υπόδειγμα του ζωντανού Κόσμου είναι το καθαυτό ζωντανό ΟΝ [αυτόζωον]. Το καθαυτό ζωντανό ΟΝ είναι το σύνολο του πλήθους των νοητών ζωντανών Όντων και πάντα μένει ίδιο και απαράλλακτο. Αλλά ακόμα και αν πάρουμε το καθαυτό ζωντανό ΟΝ, στο βαθμό που περιέχει τα είδη των στοιχείων, είναι και αυτό υπόδειγμα των ιχνών των στοιχείων, ενώ στον βαθμό που είναι ζωντανό ΟΝ, είναι πλέον υπόδειγμα τούτου εδώ του ζωντανού Σύμπαντος. Επομένως δεν ταυτίζεται γενικά το καθαυτό ζωντανό ΟΝ και το νοητό επειδή και ο Αιών [η αιωνιότητα] είναι ΟΝ, καθώς είναι νοητό υπόδειγμα του χρόνου, που δεν είναι ζωντανό ΟΝ. Γιατί δεν είναι κάθε νοητό υπόδειγμα ζωντανό ΟΝ. Αν όμως και το καθαυτό ζωντανό ΟΝ είναι αιώνιο, τότε ο Αιών [η αιωνιότητα] θα βρίσκεται πριν από αυτό, επειδή αυτή [η αιωνιότητα] δεν είναι ζωντανό ΟΝ. Γιατί πριν το καθαυτό ΟΝ [αυτόζωον] δεν υπάρχει άλλο ζωντανό ΟΝ. Γιατί πριν από κάποιο άλλο από εκείνα, στα οποία προσθέτουμε το «καθαυτό», δεν υπάρχει κάτι όμοιο του ως προς το είδος. Όπως, λοιπόν, ο Αιών [η αιωνιότητα] βρίσκεται πριν από το καθαυτό ζωντανό ΟΝ [αυτόζωον], επειδή αυτός δεν είναι ακόμα ζωντανό ΟΝ, έτσι και το ίδιο το ΟΝ βρίσκεται πριν από τον Αιώνα [η αιωνιότητα]. Για αυτό και ο Αιών [η αιωνιότητα] είναι ΟΝ και είναι ένα συγκεκριμένο Ον. Ο Αιών επιδέχεται τη συμμετοχή του καθαυτό ζωντανού Όντος, αλλά δεν μετέχει σε αυτό. Το καθαυτό ζωντανό ΟΝ επιδέχεται τη συμμετοχή του αισθητού ζωντανού Όντος, δηλαδή του Σύμπαντος, και μετέχει στον Αιώνα. Άρα ο Αιών, επειδή επιδέχεται συμμετοχή και δεν μετέχει, είναι καθολικότερος από το καθαυτό ζωντανό ΟΝ, που και επιδέχεται συμμετοχή και μετέχει. Επειδή δηλαδή, το αισθητό Σύμπαν είναι ζωντανό ΟΝ, συμπεραίνουμε ότι αυτό στο οποίο το αισθητό Σύμπαν μετέχει, δηλαδή το νοητό ζωντανό ΟΝ, είναι ζωντανό ΟΝ. Δεν μπορούμε όμως να κάνουμε τον ίδιο συλλογισμό για τα νοητά, ότι δηλαδή, επειδή το νοητό ζωντανό ΟΝ μετέχει στον Αιώνα, άρα και ο Αιώνας θα είναι ζωντανό ΟΝ. Ξεκινώντας από την φύση του Ιδεατού ζωντανού Όντος [νοητό ζωντανό ΟΝ ή αυτοέν ή αυτόζωο] – γιατί αυτό είναι το πρωταρχικά αιώνιο – καταλήγομε στους επιμέρους Νόες. Το Ιδεατό ή καθαυτό Ζωντανό ΟΝ χαρακτηρίζεται ως «το πιο κάλλιστο από τα νοητά», επειδή όσα είναι πάνω από αυτό είναι αδύνατον να νοηθούν, λόγω της υπερβολικής τους ενότητας, επίσης το Ιδεατό Ζωντανό ΟΝ χαρακτηρίζεται ως το πιο κάλλιστο ζωντανό ΟΝ από όλα τα νοητά για τον λόγο ότι πριν από το ζωντανό ΟΝ είναι νοητά και η αιωνιότητα και το Ένα ΟΝ, το Ένα ΟΝ ως αιτία του Αιώνος, η αιωνιότητα ως ουσία της και το αιώνιο ζωντανό ΟΝ ως πρώτο που συμμετέχει στην αιωνιότητα. Μέσα στο Αεί ΟΝ εμπεριέχεται και ο Αιών και το Ιδεατό ζωντανό ΟΝ [αυτόζωο - αυτοέν] και ο δημιουργός και το ίδιο το Ένα ΟΝ το οποίο έχει την απόκρυφη αιτία της αιωνιότητας. Επομένως, είναι φανερό από αυτά ότι το ΟΝ Αεί έχει συμπεριλάβει ολόκληρη την φύση που υπάρχει πριν από τις ψυχές, τόσο την νοητή όσο και την νοητική, η οποία ξεκινά από το Ένα ΟΝ και καταλήγει στον επιμέρους ή εγκόσμιο Νου [μυθολογικός ο Διόνυσος]. Δεν συμπεριλαμβάνει μόνο το κορυφαίο όλων των όντων, το οποίο είναι το Ένα ΟΝ και εξαιτίας του οποίου όλα τα όντα λέγονται όντα και από το οποίο ανώτερο είναι μόνο το ίδιο το ΟΝ και οι αρχές του Όντος. Ο φιλόσοφος Πλωτίνος αντιλαμβάνεται το καθαυτό ζωντανό ΟΝ με δυο τρόπους, άλλοτε ως ανώτερο του Νου όπως στην «Εξέταση διαφόρων θεμάτων», και άλλοτε υποδεέστερο, όπως στο «Περί αριθμών» έργο του, όταν λέει ότι πρώτο είναι το ΟΝ, έπειτα ο Νους και έπειτα το καθαυτό ζωντανό ΟΝ. Ο δε Θεόδωρος, λέγοντας ότι καθένας από τους δημιουργούς έχει τριπλή ύπαρξη, λέγει ότι πρέπει να ονομάζουμε το τρίτο σε καθέναν καθαυτό ζωντανό ΟΝ. Το ορθό όμως είναι ότι το Καθαυτό ζωντανό ΟΝ κατέχει την τρίτη θέση μέσα στα νοητά, είναι δε υποδεέστερο από κάποιον Νου και υπεράνω κάποιου άλλου Νου, και πρέπει να πούμε ότι, αφού φανερώθηκε στο πέρας των νοητών από την νοητή ζωή, γεννά ολόκληρο τον αριθμό των νοητικών, των υπερκόσμιων και των εγκόσμιων ζωντανών όντων από ψηλά μέχρι τα τελευταία, και συμπεριλαμβάνει τα πάντα, παραμένοντας υπερβατικό πάνω από αυτά και έχοντας συμπεριλάβει εκ των προτέρων ενιαία τις αιτίες τους. Θεολογικά – Μυθολογικά θα λέγαμε ότι αναφερόμαστε στον ορφικό θεό Φάνη. Τον
προερχόμενο από το «πρωτογενές ωό», μέσα στο οποίο βρίσκεται σπερματικά το ζωντανό Ον, το αυτό βεβαίως γνωρίζει κι ο Πλάτωνας και αποκάλεσε τούτον τον θεό Ιδεατό ή καθαυτό ζωντανό ΟΝ. Δηλαδή το πλατωνικό ΟΝ είναι ένα και το αυτό με το ορφικό ωό. Γνωρίζοντας όμως μυθολογικά ότι από αυτό προέρχεται ο Φάνης θα πούμε ότι το καθαυτό ζωντανό ΟΝ [αυτόζωον] δεν είναι άλλο από τον Ορφικό Φάνη. Γιατί, αν ο Φάνης προέρχεται πρώτος και μόνος από το «κοσμικό» ωό, που στον Ορφέα δηλώνει τον πρωταρχικά νοητό Νου, και αν αυτό που προέρχεται πρώτο και μόνο από το ωό, δεν είναι αναγκαστικά κανένα άλλο παρά το ζωντανό ΟΝ, δηλαδή ο ορφικός θεός Φάνης δεν είναι κάτι άλλο παρά το πρωταρχικά [καθαυτό] ιδεατό ζωντανό ΟΝ και, όπως θα έλεγε ο Πλάτωνας, το καθαυτό ζωντανό ΟΝ ! Ο ορφικός θεός Φάνης, ήτοι το καθαυτό – ιδεατό ζωντανό ΟΝ αφού φανέρωσε τον εαυτό του από τους απόκρυφους θεούς, έχει συμπεριλάβει από πριν μέσα του τις αιτίες των κατώτερων τάξεων, των δημιουργικών, των συνεκτικών, των αρχικών, των τελειοποιητικών και των αμετάτρεπτων, και έχει συμπεριλάβει όλα τα νοητά ζωντανά όντα με βάση μια ενιαία αιτία, ανυψώνοντας τον εαυτό του στις καθολικές Ιδέες των πάντων – για αυτό και έχε ειπωθεί ότι πρώτος ανάμεσα στους θεούς έχει μορφή και είδος -, παράγοντας τα πάντα και φανερώνοντας τα νοητά και ενωμένα αίτια στους νοητικούς θεούς. Για αυτό και ο δημιουργός, γεμίζοντας από αυτά, δίνει υπόσταση σε τούτον εδώ τον ορατό Κόσμο και συμπεριλαμβάνει μέσα του όλα τα αισθητά ζωντανά όντα, τόσο τα θεϊκότερα όσο και τα θνητά, τα οποία και είναι κυριολεκτικά θρέμματα και βοσκήματα, επειδή σε κάθε περίπτωση μετέχουν στην θρεπτική ψυχή. Ο νοητικός Νους ή ορθά ο δημιουργός και ταυτόχρονα πατέρας [Ζευς - Δίας], έχει συμπεριλάβει, με βάση την ομοιότητα με εκείνο το σύνολο, να είναι και τούτο το αισθητό σύμπαν τέλειο σύνολο αποτελούμενο από τα μέρη του. Είναι, λοιπόν, και τούτος ο Κόσμος ποικίλο ζωντανό ΟΝ, που βγάζει διαφορετική φωνή με κάθε μέρος του και μία φωνή από όλα τα μέρη του. Γιατί είναι ένας και ποικίλος. Πολύ πιο πριν, όμως ο νοητός Κόσμος είναι ένα ζωντανό ΟΝ και πλήθος, έχοντας συμπεριλάβει το πλήθος μέσα στο ένα, όπως ακριβώς, πάλι, αυτός επιδεικνύει το ένα μέσα στο πλήθος. Και ο ένας είναι σύνολο από τα μέρη – τούτος είναι ο αισθητός Κόσμος, ενώ ό άλλος είναι σύνολο πριν από τα μέρη – τούτος είναι ο νοητός Κόσμος, περιέχοντας τα νοητά ζωντανό Όντα με τρόπο υπερβατικό, αιτιώδη και ενιαίο. Γιατί από αυτόν έχουν προέλθει οι πηγές των θεϊκών όντων και όλα τα καθολικότατα γένη. Για αυτό και ο θεολόγος Ορφέας πλάθει ένα καθολικότατο ζωντανό ΟΝ βάζοντας του κεφάλια Κριού, Ταύρου, Λιονταριού και Δράκοντος και αποδίδοντας σε αυτό για πρώτη φορά το θηλυκό και το αρσενικό, επειδή είναι το πρώτο ζωντανό ΟΝ : «θηλυκός και πατέρας, ισχυρός θεός Ηρικεπαίος» λέει ο Ορφέας. Και σε αυτόν αποδόθηκαν για πρώτη φορά οι φτερούγες. Γιατί, αν έλαβε την προέλευση του από το «πρωτογενές ωό», δηλώνει και τούτος εδώ ο μύθος ότι είναι το πρωταρχικό ζωντανό ΟΝ, αν πρέπει να διατηρούμε την αναλογία. Γιατί, όπως το ωό έχει συμπεριλάβει εκ των προτέρων την σπερματική αιτία του ζωντανού οργανισμού, έτσι και ο «απόκρυφος διάκοσμος» περιέχει ενιαία καθετί το νοητό, και όπως ο ζωντανός οργανισμός περιέχει διαιρεμένα πια όσα υπήρχαν σπερματικά μέσα στο ωό, έτσι και τούτος εδώ ο ορφικός θεός κάνει φανερή την απόρρητη και ασύλληπτη ιδιότητα των πρώτων αιτιών. Επίσης θα πρέπει να αναφέρουμε ότι ο δημιουργός δίνει υπόσταση σε κάποια γένη θεών τα οποία μένουν μέσα του, και σε κάποια άλλα γένη των θεών που από αυτόν προχωρούν στις δεύτερες και στις τρίτες βαθμίδες. Και ο πατέρας που παράγει ως άλλα τα αίτια που είναι υποδείγματα της δημιουργίας και μένουν μέσα του, και άλλα τα ίδια τα δημιουργικά αίτια που είναι τοποθετημένα πάνω από το σύμπαν. Και ο προπάτορας του, ο Ουρανός, άλλους θεούς κρατάει μέσα του και σε άλλους επιτρέπει την απομάκρυνση από κοντά του. Και αυτά οι θεολόγοι τα δηλώνουν με μυστικές ονομασίες, κάνοντας λόγο αλλού για απόκρυψη, αλλού για κατάποση και αλλού για ανατροφή μέσα στον μηρό. Πολύ πριν όμως από αυτούς, ο νοητός Νους, ο πατέρας των πάντων, άλλες αιτίες γεννά και αποκαλύπτει μέσα του, και άλλες τις αποστέλλει από τον εαυτό του και τις τοποθετεί επικεφαλής στις επόμενες του βαθμίδες των θεών, κρατώντας μέσα στην συγκέντρωση του τα ενιαία, τα καθολικά και τα απολύτως τέλεια, και αποστέλλοντας σε άλλες βαθμίδες όσα λαμβάνουν πλήθος και διαιρούνται μέσω της διαφορετικότητας. Επειδή, λοιπόν, ολόκληρη η πατρική τάξη λαμβάνει υπόσταση κατά αυτόν τον τρόπο, δικαιολογημένα και τούτος εδώ ο Κόσμος, ο οποίος αποτελεί απομίμηση των νοητών τάξεων και είναι εξαρτημένος από εκείνες, έχει άλλη την πληρότητα που προηγείται των επιμέρους ζωντανών Όντων και άλλη τη πληρότητα που συμπληρώνεται από τα επιμέρους ζωντανά Όντα, και μαζί με την πρώτη υποδέχεται και τη δεύτερη, προκειμένου να είναι ομοιότατος και προς τη δημιουργική και προς την υποδειγματική αιτία. Σχετικά με το «κατ’ ουσίαν ζωντανό ΟΝ» ας ειπωθεί όμως ότι ένα μέρος του νοητού πλάτους είναι κορυφαίο, ενωμένο και απόκρυφο, ένα άλλο μέρος είναι δύναμη του προηγούμενου, η οποία προοδεύει και ταυτόχρονα μένει, και ένα άλλο μέρος είναι αυτό που φανέρωσε τον εαυτό του μέσω της ενέργειας και απέδειξε μέσα του το πλήθος το νοητό. Και από αυτά το ένα είναι νοητό ΟΝ, το άλλο νοητή ζωή και το τρίτο νοητός νους. Όμως το ίδιο το πρωταρχικό ΟΝ δεν μπορεί να είναι καθαυτό ζωντανό ΟΝ. Γιατί εκεί δεν υπάρχει πλήθος ούτε τετράδα Ιδεών, αλλά λόγω της απομόνωσης του και της απερίγραπτης ένωσης του έχει ονομαστεί Ένα ΟΝ από τον Πλάτωνα. Και γενικά το καθαυτό ζωντανό ΟΝ λέγεται ότι μετέχει στον Αιώνα, ενώ το πρωταρχικό ΟΝ δεν μετέχει σε τίποτα. Δεν μπορεί, λοιπόν, το καθαυτό ζωντανό ΟΝ να είναι το ίδιο το ΟΝ, για τους λόγους που έχουν προαναφερθεί. Δεν μπορεί όμως να είναι ούτε η ζωή η νοητή. Γιατί το ζωντανό ΟΝ είναι κατώτερο από τη ζωή και λέγεται ζωντανό λόγω της συμμετοχής του στη ζωή. Και γενικά, αν το καθαυτό ζωντανό ΟΝ ήταν το δεύτερο, ο Αιώνας θα ήταν το ΟΝ. Αλλά αυτό είναι αδύνατον. Γιατί άλλο είναι το Ένα ΟΝ και άλλο το ΟΝ Αεί [που υπάρχει πάντα]. Γιατί το Ένα ΟΝ είναι η μονάδα του Όντος, ενώ το ΟΝ Αεί είναι η δυάδα του Όντος, αφού έχει συνδυασμένο το ΟΝ με το Αεί. Και το Ένα ΟΝ είναι το αίτιο του Είναι [της ουσίας και της ύπαρξης] των πάντων, ενώ το ΟΝ Αεί είναι το αίτιο της κατά το Είναι διατήρησης [διατήρησης της ουσίας και της ύπαρξης τους]. Αν, λοιπόν, το καθαυτό ζωντανό ΟΝ δεν είναι ούτε το Ένα ΟΝ ούτε το ΟΝ Αεί που βρίσκεται μετά το Ένα ΟΝ (γιατί αυτό είναι ο Αιώνας, η νοητή δύναμη, η άπειρη ζωή και η ίδια η ολότητα, με βάση την οποία κάθε θείο Ον είναι συγκεντρωτικά σύνολο), τότε είναι ανάγκη το καθαυτό ζωντανό ΟΝ να είναι το τρίτο. Γιατί είναι ανάγκη το καθαυτό ζωντανό ΟΝ να είναι από μια άποψη Νους, εφόσον και η εικόνα του υπάρχει οπωσδήποτε μαζί με την αίσθηση και η αίσθηση είναι εικόνα του Νοός. Επομένως μέσα σε εκείνο, που είναι πρωταρχικά ζωντανό ΟΝ, υπάρχει πρωταρχικά ο Νους. Επομένως, αν είναι κατώτερο από τη ζωή, αναγκαστικά έχει λάβει υπόσταση στη θέση του νοητού Νοός. Γιατί, καθώς είναι νοητό και ζωντανό ΟΝ και, όπως ο ίδιος ο Πλάτωνας είπε, «το ωραιότερο ανάμεσα στα νοητά» και μοναδικό, θα έχει αυτή τη σειρά. Γιατί όλα όσα υπάρχουν μετά από αυτό το είδος ύπαρξης παράγονται μαζί με άλλα και υπολείπονται από τη νοητή πληρότητα. Άρα, το καθαυτό ζωντανό ΟΝ είναι νοητός Νους, ο οποίος περιέχει μέσα του τις νοητικές τάξεις των θεών και τις συγκεντρώνει, τις ενοποιεί και τις τελειοποιεί, επειδή είναι το ωραιότερο πέρας των νοητών και αποκαλύπτει στα νοητικά την ενωμένη και άγνωστη αιτία των νοητών και παρακινεί τον εαυτό του στις κάθε λογής Ιδέες και στις κάθε λογής δυνάμεις και παράγει όλες τις κατώτερες τάξεις των θεών. Για αυτό, λοιπόν, και ο Ορφέας αποκάλεσε τούτον τον θεό Φάνη, επειδή φανερώνει της νοητές ενάδες, και του απέδωσε μορφές ζώων, επειδή μέσα σε αυτόν αποκαλύφθηκε η πρώτη αιτία των νοητών ζωντανών Όντων, και ποικίλα είδη, επειδή συμπεριλαμβάνει πρωτογενώς τις νοητές Ιδέες, και λέγοντας τον «Κλείδα του Νοός» τον αποκάλεσε κλειδί του Νοός, επειδή περατώνει τη νοητή ουσία και συνέχει τη νοητική ζωή. Από αυτόν, λοιπόν, το τόσο μεγάλο θεό έχει εξαρτηθεί ο δημιουργός του σύμπαντος, ο οποίος είναι και αυτός Νους, όπως είπαμε προηγουμένως, αλλά νοητικός Νους, υπό την έννοια ότι είναι ιδιαιτέρως αίτιος του Νοός. Για αυτό και λέγεται ότι κοιτάζει το καθαυτό ζωντανό ΟΝ. Γιατί το ορώ [κοίταγμα] είναι ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των νοητικών θεών, αφού και ο θεολόγος χαρακτηρίζει «αόμματο» τον νοητό Νου. Πράγματι, λέει για αυτόν : «τρέφοντας στο μυαλό του αόμματο γοργό Έρωτα». Γιατί ο Έρωτας είναι το νοητό αποτέλεσμα της ενέργειας του νοητού Νοός. Και ο δημιουργός, παρόλο που είναι Νους, δεν είναι Νους που επιδέχεται συμμετοχή, προκειμένου να είναι δημιουργός του σύμπαντος και προκειμένου να μπορεί να κοιτάζει προς το καθαυτό ζωντανό ΟΝ. Και αφού δεν επιδέχεται συμμετοχή, είναι πραγματικά νοητικός Νους και μέσω της απλής νόησής του είναι ενωμένος με το νοητό, ενώ μέσω της ποικίλης νόησής του σπεύδει στη γέννηση των κατώτερων. Και ο Πλάτωνας είπε ότι αυτός κοιτάζει στο καθαυτό ζωντανό ΟΝ, ενώ ο Ορφέας είπε ότι «πηδάει πάνω» του και το «καταπίνει» κατόπιν υποδείξεως της Νύχτας. Γιατί από αυτήν, που είναι ταυτόχρονα νοητή και νοητική, ο νοητικό Νους συνδέεται με το νοητό. Και δεν μπορεί για τον λόγο αυτόν να πεις ότι ο δημιουργός κοιτάζει προς τα έξω (γιατί δεν του επιτρέπεται) αλλά, στραμμένος στον εαυτό του και στην πηγή των Ιδεών που έχει μέσα του συνδέεται με τη μονάδα των κάθε λογής διαμορφωτικών βαθμίδων. Γιατί σύμφωνα με τον Χρησμό : «δεν υπάρχει Νους χωρίς νοητό και δεν υπάρχει νοητό χωρίς Νου». Το καθαυτό ζωντανό ΟΝ υπάρχει και μέσα του, όχι όμως με ενιαίο τρόπο αλλά με βάση κάποιον θεϊκό αριθμό. Για αυτό λέγεται από τους θεολόγους ότι ο δημιουργός «καταπίνει» εκείνον τον νοητό θεό, τον ορφικό Φάνη όπως είπαμε, υπό την έννοια ότι ενώνεται μαζί του και είναι νοητικός θεός και ταυτόχρονα το σύνολο του νοητού και οι διαιρέσεις των Ιδεών και ο νοητός αριθμός. Αυτά υποδεικνύει και ο Πλάτωνας και αποκάλεσε «όσες και ότι λογής» τις Ιδέες του νοητού ζωντανού Όντος, δηλώνοντας με το δεύτερο τις ιδιότητες των αιτιών και με το πρώτο τη διάκριση τους με βάση τον αριθμό. Το θεϊκότερα, νοητά νοούνται από τα υποδεέστερα νοητά, υπό την έννοια ότι τα θεϊκότερα νοητά βρίσκονται μέσα στα υποδεέστερα. Έτσι λέγεται από τον Σωκράτη ότι και η ψυχή, όταν εισέρχεται στον εαυτό της, βρίσκει όλα τα όντα, «τον θεό και την φρόνηση», ως εκ τούτου καταλαβαίνουμε ότι και το καθαυτό ζωντανό ΟΝ θα βρίσκεται και πριν από τον δημιουργό και μέσα σε αυτόν, και πριν από αυτόν θα είναι τα πάντα με τρόπο καθολικό και νοητό, ενώ μέσα στον δημιουργό θα είναι τα πάντα με τρόπο νοητικό και διαιρεμένο. Γιατί μέσα στον δημιουργό έχουν λάβει εκ των προτέρων υπόσταση ξεχωριστά τα αίτια του ήλιου και της σελήνης και όχι μόνο η μια Ιδέα των ουράνιων θεών, η οποία δίνει υπόσταση σε όλα τα ουράνια γένη. Για αυτό και οι Χρησμοί λένε ότι οι δημιουργικές Ιδέες «Κινούνται μοιάζοντας με σμήνη και διασπώνται γύρω από τα σώματα του Κόσμου». Γιατί ο θεϊκός Νους την καθολική τους διάκριση μέσα στο νοητό την ανέπτυξε στο σύνολο του δημιουργικού πλήθους. Όπως, όμως, τούτος ο Κόσμος – ο αισθητός – περιέχει όλα τα ορατά, έτσι και εκείνος – ο νοητός – περιέχει όλα τα νοητά. Είναι, όμως, διαφορετικός ο τρόπος της περίληψης σε καθένα από τους δύο, όμως στα εδώ κάτω υπάρχει το ορατό σε αναλογία με τα εκεί πάνω. Καθένας από τους εδώ, εντός του Σύμπαντος, ζωντανούς οργανισμούς, στον βαθμό που είναι ζωντανός οργανισμός, είναι όμοιος με το παντέλειο ζωντανό ΟΝ, ενώ το πιο όμοιο από όλα με εκείνο είναι το Σύμπαν το ίδιο, που είναι το πρωταρχικό ορατό ζωντανό ΟΝ, όπως εκείνο – το παντέλειο ζωντανό ΟΝ – ήταν το πρωταρχικά νοητό ζωντανό ΟΝ. Το Σύμπαν προπάντων είναι όμοιο με το καθαυτό ζωντανό ΟΝ....>Συνεχίζεται.....
Κεφάλας Ευστάθιος
www.eleysis69.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου