ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΑΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ
ΤΩΝ ΑΣΚΛΗΠΙΕΙΩΝ
Τοϋ Παύλου Σπ. Κυράγγελου
Οι "Ελληνες, «μέγιστοι δανειστές καί τραπεζίτες αίματος Ινδών, Αιγυπτίων, Εβραίων καί λοιπών όφειλετών»(1), ευεργετούν άδια-κόπως καί ακαταπαύστως τους υπερφίαλους «πτωχούς τφ πνεύ-ματι» κατά τήν λογικήν άκολουθιαν της ΚΑ., δπου ό Θεός «βρέχει επί δικαίους καί αδίκους καί τόν ήλιον αύτοϋ ανατέλλει επί πονη¬ρούς καί αγαθούς» (Ματθ. Ε', 45)(2).
Ή
διαδικασία της ευεργεσίας απει¬κονίζεται ιστορικά στό Μυστικό Δείπνο (των Ναβαθηνών), δπου 13 (συνήθως) «διάκονοι καί αύτοδιάκο-ν
Ή διακονία ως θεραπεία, δηλαδή λειτουρ¬γία χρήσεως θερμότητος, οδηγεί άπ' τή θε-ραπαινίδα στό θεράποντα μέσω τοϋ θέ¬ρους, χρονικού τοπίου τοϋ Απόλλωνος, πατρός των μεγάλων θεραπευτών Άρι-σταίου, "Ασκληπιού κ.λπ., οι όποιοι, ως θητεύσαντες παρά τους πόδας τοϋ Χείρω¬νος, ύποδηλοϋν τήν έκδήλωσιν τοϋ ίππο-κρατικοϋ στοιχείου της ιατρικής των, έφ' δσον ή ύπόφυσις (κατ' έμέ, όρθότερον, ίππόφυσις) αντιστοιχεί στον 3ον Όφθαλ-μόν (τροχός ή οΗ&Κπι: (Αϊηα), άναφερόμε-νον εις τήν Μυθολογίαν μας διά τοϋ συμ-βολισμοϋ τοϋ Κύκλωπος.
Οί Κύκλωπες, ως υιοί τοϋ Ποσειδώνος,
αποδεικνύουν τήν γνώσιν, έκ μέρους των Ελλήνων (4) της αντιστοιχίας ίπποφύσε-ως καί μεγάλου δακτύλου τοϋ ποδός.
"Οθεν προκύπτει ή κατανόησις της δυσ¬νόητου ευαγγελικής φράσεως είς τήν Κ. Δ. (Ίωάν. ΙΓ' ,10) περί καθαριότητος ποδών, έν συσχετίσει προς τήν αΐρεσιν τών Κα¬θαρών καί τόν χαλκοϋν δφιν (Χάλκωμα ή Νεεσθάν) εις τήν £ρημον τοϋ Σίνα, δπου παρέχεται τό «μάνα έξ ουρανού». Τά κοι¬τάσματα χαλκού τοϋ Σινά (πρβλ. Κύπρου καί Χιλής) απασχολούν Ενα πληθυσμό Ιδι¬αίτερα θεοσεβή προς
Χαθώρ ή χετ-Χε-ρού, ό «κόσμιος οίκος τοϋ "Ωρου». Ό *Ωρος αποδίδε¬ται με τήν ΰποτεί-νουσαν 5 εις τό «Κοσμικόν Τρίγωνον»
τήν Μ&Π3, γνωστήν μας ως Χαθώρ ή Βρεφοκρατοϋσα Μητέρα. Ή Χα¬θώρ, άπό αρχικό τύποΧετ-Χερού, μετατρέπεται (κατ' έμέ) στην Αγία Κα¬τερίνα τοϋ Σινά).
Κατά συνέπει- "" —"
αν ό Ποσειδών, κύ¬ριος (κατά τήν Άστρολογικήν Θεωρίαν) τών ποδών τοϋ άνθρωπου μέσω τοϋ αστε¬ρισμού τών Ιχθύων, συμβολίζεται (τό πρώτον έν Αρκαδία) διά τοϋ Ιππου (5), έφ' δσον καί μετά της Δήμητρος ύπό μορ-φήν Ιππων συνευρέθησαν, ή δε λέξις «ζέ¬α» (=ρυτίδα τοϋ ουρανίσκου τοΰ ίππου) είναι Ίσόψηφος τοϋ αριθμού 13, σημειο-δοτικοϋ τοϋ Μυστικοΰ Δείπνου. Προκύ¬πτει λοιπόν ή ακόλουθος μυθολογική άπει-κόνισις της γενεαλογίας τοϋ Ασκληπιού: Απόλλων——Κορωνίς Ασκληπιός Ποδαλείριος Μαχάων
Κατά τόν Τζέτζη ή σειρά γενεών άπ' τόν Άσκληπιόν μέχρι τόν 'ϊπποκράτην είναι ή ακόλουθος:
Ασκληπιός
Ποδαλείριος
Ίππόλοχος ι
Σώστρατος
Δάρδανος
Κρήοαμις
Κλεομνοάδης ι
Θεόδωρος
Σώστρατος Β' Κρήσαμις Β' Θεόδωρος Β' Σώστρατος Γ'
Νεβρόξ
Γνωσίδικος
ι Ιπποκράτης
Ηρακλείδης
Ιπποκράτης Β' (6 Μέγας)
Καί κατά μέν «τά άσκελη τών νοση¬μάτων ήπια ποιών» άσκληπιός καλείται, κατά δέ τήν σχέσιν προς τόν άσκάλαβον (=σαύρα, δφις) ως άσκαλάβιος δείκνυ-ται, καί "Ηπιος ώς τόν δφθαλμιώντα Άσκλην (της Επιδαύρου βασιλέα) θε-ραπεύσας. (βλ. καί Όμηρον Β' 731- Δ149: ήπια φάρμακα .... φίλα φρονέων). Στό Άποκαλυψιακό κείμενο (Άποκ. Γ', 18) γίνεται είδική αναφορά στό «κολλνριον», με τό οποίον δ άγγελος της Λαοδικείας όφείλη «νά έγχρίση τους οφθαλμούς τον, ϊνα βλέπη».
Ή Λαοδικεία (σήμερα Έσκί Ίσσάρ), πρώην Διόσπολις καί εΧτα Ροάς, κατά τήν Δήμητρος άποκωδικοποίησιν «ροία
- ροιά - ροιάς», ώς Λαοδόκη υπονοεί τόν όφθαλμόν τοΰ λαοϋ(6), έν συσχετίσει μέ τήν «δοκόν» (7), τήν έμπεπηγμένην εις τόν όφθαλμόν τοϋ ύποκριτοϋ, προκειμένου νά άναχθή ό εμβριθής ερευνητής εις τά στοιχεία τοϋ Τωβίτ (=περιστεράς), 18ου βιβλίου τής καθ' ήμας (Ο) αναφοράς, δπου τό κολλύριον κατασκευάζεται άπ' τόν άρχάγγελον Ραφαήλ (ράφα "Ελ= «ό Θεός θεραπεύει»).
Ή είσοδος τοϋ Ίησοΰ εις τά Σόλυμα «έπί πώλου όνου» δείχνει καί τήν δικα¬στική ν Του Ιδιότητα (πρβλ. Π.Δ.: Κριταί, Ι' ,4) καί τόν άπολλώνιον συμβολι-σμόν της εισόδου Του, έφ' δσον ρυΐΐϋδ (στά λατινικά) ή -πουλος (ώς κατάληξις =-ίδης) δηλοΧ τόν πώλον, τόν νεοσσόν, τήν Ιεράν όρνιθα (πρβλ. Ματθ. ΚΓ' ,37) καί τό βρέφος, τόν υποδέχονται δε ώς Χριστόν Ίησοϋν, δηλαδή Ιάσονα (=Ία-τρόν) Χριστών φαρμάκων (ώς κολλύριον), εξελθόντα πλέον έκ της «Φάτ¬νης (η Κάπης) των άλογων», δπου ώς Ριιΐΐιΐδ ή Πώλος είχε γεννηθή(8) (πρβλ. καί Ζευς Κάπης).
Κατά συνέπειαν τών ανωτέρω ό Θόριος Απόλλων, είσερχόμε-νος εις τους Δελφούς ή Κοσμικήν Μήτραν ( δελφύς ή δελφύα ή δόλφος = μήτρα) ώς Ε(βιταμίνη τοκοφερόλη) ή "Ηλιος, κυβερ¬νήτης (κατά τήν Άστρολογικήν Θεωρίαν) τοϋ 5ου (= ε') Οίκου, εφόρου τών τέκνων, είναι κύριος τών "Ιππων ή Ιπποκράτης, έφ' δσον ή λέξις «ίππος» δηλοΐ τά γεννητικά δργανα, ελεγχόμενα ύπό τοϋ ζωδίου τοΰ Σκορπιού, τό όποιον εις τόν άρχαϊον αίγυ-πτιακόν συμβολισμόν αποδίδεται ακριβώς ύπό δφεος τοϋ Ασκληπιού, κατά τήν άπόδοσιν της Εντολής «ϋε, κύε» (9).
Ό κύων, λείχων τάς πληγάς τοϋ Λαζάρου θεραπευτικώς, (βλ. Λουκ. Ι' ,21), δεικνύουν τήν ήλιακήν ή σειριακήν (=ξη-ραντικήν) δύναμιν τοϋ Ηλίου ή Απόλλωνος, ώς έγένετο μέ τά ελη (=ελκη εις τό σώμα) της Ρόδου καί τών Δελφών(ΙΟ).
Τό ρήμα χρίω ή αλείφω, άποδιδόμενον στην παλαιά δω¬ρική (νϋν λατινικήν διάλεκτον) ώς Ιίηο (χρόνοι: Ιϊηϊ ή Ιενΐ, Ιϊΐιιιτι, ΙΐηεΓε) αποδίδει τόν (οπωσδήποτε ύφ' ημών «δανειοθέντα») τίτλον «λεβίτης» τών Εβραίων ίερέων(11), ύπονοοΰντα τήν χρήσιν ελαίων (δπως τό έλαιόλαδον έπί της κεφαλής τοΰ χριομένου ή χριστού) καί γενικώς οπών (δηλαδή αποσταγ¬μάτων ή εκκριμάτων) έκ δένδρων (γενικώς φυτών).
Ή λέξις «δρυς», αποδίδουσα παλαιότερον τό δένδρον (πρβλ. ΤΓ66 στ' αγγλικά), υπονοεί τους θεραπευτάς Ιερείς Δρυΐδας (λάμα στά θιβετανικά) καί ή λέξις Αεδοιιίαπιΐδ (στά λατινικά) διά τόν Άσκληπιόν όδηγεΧ στάς λατινικός λέξεις δεδαιίεΐνυτι (=δρυμός, δάσος δρυών), αεχαιίειίδ (= φήνινος) καί &65ουΙιΐ5 (=φηγός), κατά τήν άρχικήν εννοιαν αιίειίδ (=σάκος, ασκός, κο-λεός) καί οιιΐΐηα (=μαγειρεΧον, φαγητόν, συνθετικώς προς τό &65 (γεν. αρτίς=χαλκός), ώς ίατρικόν έργαλεΧον άφ' ένός(12) καί ώς χρηματική αμοιβή (=ϊητρα) άφ' έτερου.
Σημειώσεις
1. Βλ. σελ. 5 στό «Γραμματαριθμικό 'Αριθμογραμματικό κ.λπ.» Λεξικό μου (Αθήναι, 1981).
2. Πρβλ. Παραβολήν ζιζανίων.
3. Βλ. καί Ιστορικά στοιχεία περί της Πέτρας.
4. Ή Ζοηε Τίΐ6Γ&ργ ή ΚεΓΙεχο^πιρΙΐΥ (Ανακλαστική θερα¬πεία) έχει καταδείξει αυτήν τήν αντιστοιχία.
5. Ματθ. ς', 22 καί Λουκ. Δ' ,30.
6. Βλ. Ματθ. ς' ,22 καί Λουκ. ΙΑ' ,34: «έάν ό οφθαλμός σου άπλοϋς ή».
7. Βλ. Ματθ. Ζ', 3 -5 καί Λουκ. ς' ,41.
8. Τό θεολογικώς ορθόν είναι: «δπου γεννάται».
9. Βλ. «Αέροπος» τ. 11ο, άρθρο μου «Περί Ύσιδος».
10. Βλ. εις Ίωάν. Φουράκη: «Τά προμηνύματα τών Δελ¬φών κ.λπ.» έκδ. Τάλως, Αθήναι 1989, περί της εννοί¬ας τοΰ πύου (σάπιου) εις τήν έτυμολογίαν τής λέξεως «πύθων».
11. Καί βεβαίως τήν είδικήν σημασίαν Ιίιιο=μολύνω, ειδικώς εις τήν περίπτωσιν τοΰ Λεβιάθαν.
12. Ωστόσο ό Τπποκράτης, έννοών τήν χει-ρουργικήν έπέμβασιν, αναφέρεται είς «σί-δηρον»: «...σίδηρος ίηται»
Η εγγραφή αφιερωμένη στόν Κώστα Κυράγγελο και τήν Αταργάτιδα......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου