ΠΑΤΗΡ ΠΑΝΤΩΝ ΖΕΥΣ-ΔΙΑΣ....[Ελληνική Θεολογία Μέρος Γ΄]

Τό αρθρο υπογράφει ο ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΚΕΦΑΛΑΣwww.eleysis69.wordpress.com


....Κάθε Νους ή είναι ακίνητος, οπότε είναι νοητός ως ανώτερος της κίνησης, ή κινείται, οπότε είναι νοητικός, ή και τα δυο, οπότε είναι νοητός και νοητικός ταυτόχρονα. Και ο πρώτος είναι ο Φάνης, ο δεύτερος – που κινείται και ακινητεί – ο Ουρανός, και αυτός που μόνο κινείται είναι ο Κρόνος.

Δηλαδή, ο ποιητής του Σύμπαντα Κόσμου είναι «νοητόν Νοός Νου ή νοητό νοητικού Νοός ή απλά ένας τρισυπόστατος νοητικός Νους» !

Ο Ένας δημιουργός είναι ο θεός ο οποίος σημειώνει το τέλος των νοητικών θεών και γεμίζει από τις νοητές μονάδες και από τις πηγές της ζωής και βγάζει από τον εαυτό του ολόκληρη τη δημιουργία και βάζει επικεφαλής του σύμπαντος άλλους πιο μερικούς πατέρες, ενώ ο ίδιος είναι αμετακίνητα και αιώνια εδραιωμένος στην κορυφή του Ολύμπου και βασιλεύει σε δυο Κόσμους, τον υπερουράνιο και τον ουράνιο, περιέχοντας την αρχή, τα μέσα και τα τέλη του Σύμπαντος. Γιατί ολόκληρος ο δημιουργικός κόσμος περιλαμβάνει τέσσερα αίτια: το πρώτο είναι δημιουργικό αίτιο των συνόλων με τρόπο συνολικό, το δεύτερο είναι δημιουργικό αίτιο των μερών με τρόπο συνολικό, το τρίτο είναι αίτιο των συνόλων με τρόπο διαιρεμένο και το τέταρτο είναι αίτιο των μερών με τρόπο διαιρεμένο. Και καθώς η δημιουργία είναι τετραπλή, η δημιουργική μονάδα εξάρτησε από τον εαυτό της τη συνολική πρόνοια των συνόλων, ενώ έχει εξαρτηθεί από αυτήν η δημιουργική τριάδα η οποία εποπτεύει τα μέρη με τρόπο συνολικό και διαίρεσε την δύναμη της μονάδας, όπως και στην άλλη, τη διαιρεμένη δημιουργία, η μονάδα, η οποία διευθετεί  τα σύνολα με διαιρεμένο τρόπο, είναι επικεφαλής της τριάδας που διευθετεί τα μέρη με διαιρεμένο τρόπο. Και από την τριάδα έχει εξαρτηθεί ολόκληρο το πλήθος το οποίο χορεύει γύρω από αυτήν και μοιράζεται τις δημιουργίες της και γεμίζει από αυτήν. Όπως ακριβώς, λοιπόν, πριν από τα πολλά υποδείγματα προηγείται το ένα, έτσι και πριν από τους πολλούς δημιουργούς προηγείται ο ένας δημιουργός, προκειμένου τα πάντα να αποτελούν μια σειρά : το ένα νοητό υπόδειγμα, ο ένας νοητικός δημιουργός και ο ένας και μοναδικός αισθητός Κόσμος. Αν, λοιπόν, αυτά έχουν ειπωθεί σωστά, ο δημιουργός του Σύμπαντος είναι το τέλος των νοητικών [νοερών] θεών : είναι εδραιωμένος μέσα στο νοητό, είναι γεμάτος από δύναμη με την οποία παράγει τα πάντα, και επιστρέφει τα πάντα στον εαυτό του. Για αυτό και ο Πλάτωνας στον «Τίμαιο, 29.a» τον αποκαλεί Νου και το αγαθότερο από τα αίτια και λέει ότι κοιτάζει προς το νοητό υπόδειγμα, προκειμένου με την τελευταία δήλωση να τον χωρίσει από τους πρώτους νοητούς θεούς, και με τον χαρακτηρισμό του ως Νου να τον αντιδιαστείλει από τους νοητούς – νοητικούς θεούς, και με τον χαρακτηρισμό του ως αγαθότερο από τα αίτια να τον τοποθετήσει πάνω από όλους τους άλλους δημιουργούς, υπερκόσμιους και εγκόσμιους. Γιατί ονομάζει αιτία τα δημιουργικά αίτια, όπως έλεγε και πιο πάνω: «Καθετί που γεννιέται, γεννιέται από κάποια αιτία». Και προσέθεσε : «Όταν ο δημιουργός φτιάχνει κάτι» και τα επόμενα. Είναι, λοιπόν, νοητικός θεός, υπερβατικός πάνω από όλους τους δημιουργούς. Αλλά, αν ήταν ο πρώτος ανάμεσα στους νοητικούς θεούς, μόνο «θα έμενε στην σταθερότητα του με τον δικό του τρόπο». Γιατί αυτό είναι ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του πρώτου. Αν ήταν ο δεύτερος, θα ήταν πρωταρχικά αίτιος ζωής. Τώρα όμως αυτός, όταν γεννά την ψυχή, ενεργεί με τον κρατήρα, ενώ γεννά τον νου μόνος του. Άρα, δεν είναι άλλος από τον τρίτο νοητικό πατέρα. Γιατί το ιδιαίτερο του έργο είναι η δημιουργία του νου και όχι η κατασκευή του σώματος.  Γιατί δημιουργεί το σώμα όχι μόνος του, αλλά μαζί με την ανάγκη, δημιουργώντας το μέσω εκείνης. Ούτε ιδιαίτερό του έργο είναι η δημιουργία της ψυχής. Γιατί γεννά την ψυχή μαζί με τον κρατήρα. Μόνος του, όμως, δίνει υπόσταση στον Νου και τον τοποθετεί επικεφαλής του Σύμπαντος. Καθώς, λοιπόν, είναι δημιουργός Νους, δικαιολογημένα κατέχει τη νοητική θέση. Για αυτό και από τον Πλάτωνα αποκαλείται δημιουργός και πατέρας, και όχι μόνον πατέρας ούτε μόνο δημιουργός, ούτε, πάλι, πατέρας και δημιουργός. Γιατί ο πατέρας και δημιουργός είναι τα άκρα, εκ των οποίων ο πρώτος κατέχει την κορυφή των νοητικών και βρίσκεται πριν από την σειρά των βασιλέων – που είναι η εξής : Φάνης, Νύκτα, Ουρανός, Κρόνος, Δίας, Διόνυσος -, ενώ ο άλλος κατέχει το τέλος αυτής της σειράς, και ο πρώτος είναι η μονάδα της πατρικής θεότητας, ενώ ο άλλος έλαβε την δημιουργική δύναμη μέσα στο σύμπαν. Ανάμεσα στους δυο βρίσκεται ο πατέρας και ο δημιουργός μαζί, καθώς και ο δημιουργός και πατέρας μαζί. Γιατί αυτά τα δυο δεν είναι ίδια, αλλά στο ένα επικρατεί το πατρικό και στο άλλο το δημιουργικό. Μάλιστα, το πατρικό είναι ανώτερο από το δημιουργικό. Για αυτό και μεταξύ των δυο μεσαίων, μολονότι και οι δύο τους έχουν και τις δυο ιδιότητες, ο πρώτος είναι περισσότερο πατέρας. Γιατί είναι το τέλος του «πατρικού βυθού» κα η πηγή των νοητικών. Ο δεύτερος είναι περισσότερο δημιουργός, γιατί είναι μονάδα ολόκληρης της δημιουργίας. Για αυτό, πιστεύω, και ο πρώτος αποκαλείται Μήτις (Σοφία) και ο δεύτερος Μητιέτης (Σοφός), και ο πρώτος φαίνεται ενώ ο δεύτερος ορά, και ο πρώτος καταπίνεται, ενώ ο δεύτερος γεμίζει από την δύναμη εκείνου, και αυτό που ήταν ο πρώτος μέσα στα νοητικά. Γιατί ο πρώτος είναι το τέλος των νοητών θεών, ενώ ο δεύτερος είναι το τέλος των νοητικών. Και για τον πρώτο λέει ο Ορφέας, στο Ορφικό Απ. 97 : «Αυτά ο πατέρας δημιούργησε σε σκοτεινή σπηλιά», ενώ για τον δεύτερο λέει ο Πλάτωνας στον «Τίμαιο, 41.a» : «Έργα των οποίων εγώ είμαι δημιουργός και πατέρας», και στον «Πολιτικό, 237.b» : «Κρατώντας στην μνήμη του την υπόδειξη του δημιουργού και πατέρα», επειδή στον πρώτο επικρατεί περισσότερο το πατρικό, ενώ στον δεύτερο το δημιουργικό. Και καθένα από τα θεία ονομάζεται από την ιδιότητά του, ακόμα κι αν περιέχει τα πάντα. Έτσι, ο θεός που είναι μόνο δημιουργός είναι αίτιος των εγκόσμιων, ο δημιουργός και πατέρας αίτιος των υπερκόσμιων και των εγκόσμιων, ο πατέρας και δημιουργός αίτιος των νοητικών, των υπερκόσμιων και των εγκόσμιων. Ο Πλάτωνας, λοιπόν, αφού παρουσίασε έτσι τον δημιουργό, τον άφησε ανέκφραστο και ακατονόμαστο, με την ιδέα ότι είναι τοποθετημένος πριν από το σύμπαν «μέσα στην περιοχή του Αγαθού» όπως λέγει στον «Φίλιβο, 54.c».

Δηλαδή υπάρχει σε κάθε βαθμίδα των θεών αυτό που αναλογεί στο Ένα. Κάτι τέτοιο είναι, για παράδειγμα, η μονάδα που υπάρχει σε κάθε θεϊκό κόσμο. Ο Ορφέας, όμως, τον οποίο και ο ίδιος ο Πλάτωνας ακολούθησε σε άλλα συγγράμματα, του έδωσε και όνομα, εμπνευσμένος από ψηλά. Στον Ορφέας, λοιπόν, ο Δίας πριν από τους τρείς υιούς του Κρόνου είναι ο δημιουργός του Σύμπαντος. Έτσι, μετά την κατάποση του Φάνη, εμφανίστηκε σε αυτόν οι ιδεατές μορφές των πάντων, όπως λέει ο θεολόγος Ορφέας στο ορφικό απόσπασμα Νο. 176b : «Τότε μαζί με αυτόν μέσα στον Δία όλα και πάλι γεννήθηκαν, το λαμπρό ύψος του απέραντου αιθέρα και του ουρανού, η έδρα της άγονης θάλασσας και την ένδοξης γης, ο μέγας Ωκεανός και τα έσχατα Τάρταρα της γης, οι ποταμοί και ο απέραντος πόντος και όλα τα άλλα κι όλοι οι αθάνατοι μακάριου θεοί και θεές, όσα γεννήθηκαν και όσα επρόκειτο αργότερο να γεννηθούν, μέσα του γεννήθηκαν, κι είναι εκ φύσεως μαζεμένα στην κοιλιά του Ζηνός». Καθώς είναι γεμάτος από τις Ιδέες [ιδεατές μορφές], μέσω αυτών έχει συμπεριλάβει μέσα του το Σύμπαν, πράγμα που υποδεικνύει ο θεολόγος Ορφέας, στο απόσπασμα Νο. 168, προσθέτοντας : «ο Ζευς πρώτος έγινε, ο Ζευς είναι ο τελευταίος άρχων των κεραυνών. Ο Ζευς είναι η κεφαλή, ο Ζευς είναι το μέσον, από τον Δία δημιουργήθηκαν τα πάντα. Ο Ζευς είναι το θεμέλιο της γαίας και του έναστρου ουρανού, Ο Ζευς είναι ο βασιλιάς, ο Ζευς είναι των πάντων γεννήτορας. Είναι ένα Κράτος, ένας Θεός, ο μέγας άρχοντας των πάντων, ένα σώμα βασιλικό, εντός του οποίου όλα αυτά εδώ περιστρέφονται, το πυρ, το ύδωρ, η γη και ο αιθέρας, η νύχτα και η μέρα». Καθώς, λοιπόν, ο Ζευς περιέχει το Σύμπαν και τα πάντα με τρόπο ενιαίο και νοητικό, δίνει υπόσταση σε όλα τα εγκόσμια, στους θεούς και στα μέρη του σύμπαντος, σύμφωνα με τους εξής χρησμούς της Νύχτας. Έτσι, η Νύχτα απαντά σε αυτόν που τη ρώτησε :

« – Πως θα μπορέσουν από μένα να γίνουν τα πάντα ένα και καθένα χωριστά ;;

- Να περιλάβεις τα πάντα γύρω με απόρρητο  αιθέρα, και στην μέση βάλε τον ουρανό, την απέραντη γη, τη θάλασσα και όλα τα άστρα που ο ουρανός έχει φορέσει για στεφάνι», [Βλ. Ορφικά απ. Νο. 165 Kern.]. Και αφού του έδωσε συμβουλές για όλα τα άλλα δημιουργήματα, προσέθεσε – όπως αναφέρεται στο Ορφικό απόσπασμα. Νο. 166 – : «Όταν, λοιπόν, απλώσεις σε όλα ισχυρό δεσμό (είναι οπωσδήποτε ισχυρός και αδιάλυτος ο δεσμός που προέρχεται από την φύση, από την ψυχή και από τον νου. Γιατί και ο Πλάτωνας, στον «Τίμαιο», 38 e, λέει ότι «τα ζώα γεννήθηκαν δεμένα με έμψυχους δεσμούς»). Δεσμό που θα εξαρτήσει τη χρυσή σειρά από τον αιθέρα», καθώς «χρυσή σειρά» είναι η ομηρική ονομασία για τις θεϊκές βαθμίδες των εγκόσμιων θεών – Βλ. Όμηρος «Ιλιάς, Θ‘ 19».

Αυτά, μάλιστα, μιμήθηκε και ο Πλάτωνας και λέει στον «Τίμαιο, 30.b» ότι ο δημιουργός, «αφού έβαλε νου στην ψυχή και ψυχή στο σώμα», δημιούργησε το Σύμπαν και έδωσε υπόσταση στου νέους θεούς, από τους οποίους έχουν διευθετηθεί τα μέρη του σύμπαντος. Αν, λοιπόν, ο Ζευς είναι αυτός που έχει την μία εξουσία, αυτός που κατάπιε τον Φάνη, αυτός στον οποίο υπάρχουν πρωταρχικά οι νοητές αιτίες του σύμπαντος, αυτός που παράγει τα πάντα σύμφωνα με τις συμβουλές της Νύχτας, αυτός που παραδίδει τις εξουσίες στους υπόλοιπους θεούς και στους τρεις υιούς του Κρόνου, τότε αυτός είναι ο ένα και καθολικός δημιουργός ολόκληρου του Κόσμου, ο οποίος έχει την πέμπτη σειρά μέσα στους βασιλιάδες, όπως έχει αποδειχτεί και αυτό θεόπνευστα από τους Ορφικούς, και ανήκει στην ίδια σειρά με τον Ουρανό και τον Φάνη και για τον λόγο αυτό είναι και δημιουργός και πατέρας, και μάλιστα καθολικά και τα δυο. Αλλά όμως ότι και ο Πλάτωνας έχει αυτές τις απόψεις για τον μέγιστο Δία, το έχει δηλώσει στον «Κρατύλο, 396.b», χαρακτηρίζοντας τον από τα ονόματα του αίτιο και χορηγό της ζωής σε όλα. Γιατί λέει ότι αυτός «λόγω του οποίου υπάρχει η ζωή στα πάντα» έχει ονομαστεί από εμάς Δίας – Ζήνας.

Το έχει δηλώσει, επίσης, στον «Γοργία, 523b», όταν τον συμπαρατάσσει με τους τρεις υιούς του Κρόνου και ταυτόχρονα τον εξαιρεί από εκείνους, προκειμένου και να υπάρχει πριν από τους τρείς και να επιδέχεται την συμμετοχή από εκείνους, και όταν επίσης τοποθετεί μαζί του τον νόμο, όπως αναφέρεται ότι σύμφωνα με τις συμβουλές της Νύχτας ο Δίας παίρνει για ομόεδρό του τον «Νόμο».

Επιπλέον, το έχει δηλώσει στους «Νόμους, Δ’ 716.a» κάνοντας ακόλουθο του την καθολική Δικαιοσύνη, όπως ακριβώς κάνει και ο θεολόγος Ορφέας στο Ορφικό απ.  Νο. 15.

Το έχει δηλώσει, ακόμα, στον «Φίληβο, 30.b», όταν αποφαίνεται ότι μέσα στον Δία προϋπάρχει «βασιλική ψυχή και βασιλικός νους» υπό την μορφή «της αιτίας».

Σύμφωνα με αυτά και τώρα θα δηλώσει, στον «Τίμαιο 30.b και 41.e», ότι ο δημιουργός έδωσε υπόσταση στον νου και στην ψυχή, και αποκάλυψε «τους νόμους της Ειμαρμένης» και όλες τις βαθμίδες των εγκόσμιων θεών, και έδωσε υπόσταση σε όλα τα ζωντανά πλάσματα, μέχρι το τελευταίο. Από τα ζωντανά αυτά πλάσματα άλλα γεννήθηκαν από αυτόν μόνο και άλλα μέσω των ουράνιων θεών.

Αλλά και στον «Πολιτικό, 237.b» αποκαλεί τον Δία δημιουργό και πατέρα του σύμπαντος (όπως ακριβώς και στον «Τίμαιο» ο ίδιος ο Πλάτωνας στον «Πολιτικό, 272.b» λέει για αυτόν : «Έργα των οποίων εγώ είμαι δημιουργός και πατέρας») και λέει ότι η τωρινή διευθέτηση του Κόσμου είναι «κάτω από την βασιλεία του Δία» και ότι ο Κόσμος, ακόμα κι αν κινείται σύμφωνα με την Ειμαρμένη, κινείται «έχοντας στον νου του τη διδαχή του δημιουργού και πατέρα». Επειδή, λοιπόν, ζει τη ζωή κάτω από την βασιλεία του Δία, έχει δημιουργό και πατέρα της ζωής του τον Δία. Αν, όμως, ο Πλάτωνας παρουσιάζει, στον «Τίμαιο 41.a-e», τον δημιουργό και να ρητορεύει, ασφαλώς και αυτό είναι χαρακτηριστικό του Δία.

Γιατί και στον «Μίνωα, 319.a» τον αποκάλεσε για τον λόγο αυτό ρήτορα, επειδή γεμίζει με κάθε λογής λόγους τους θεούς που βρίσκονται μετά από αυτόν.

Το δηλώνει, μάλιστα, και ο θεϊκός Όμηρος, στην «Ιλιάς, ραψωδία Θ΄, σ. 3», ο οποίος τον παρουσιάζει να ρητορεύει από την κορυφή του Ολύμπου : «Ακούστε με, όλοι οι θεοί και όλες οι θεές», και να στρέφει προς τον εαυτό του τις δυο σειρές των θεών. Ο ίδιος, μάλιστα, ποιητής σε όλη την ποίησή του τον εξυμνεί ως «ύπατος άρχοντα» και «πατέρα των ανδρών  και των θεών», όπως λέγει στην «Ιλιάς ραψωδία Θ΄ σ. 31», και τον τιμά με όλα τα δημιουργικά ονόματα.

Όταν λοιπόν δείξαμε ότι ολόκληρη η Ελληνική θεολογία αποδίδει στον Δία τη δημιουργία του Σύμπαντος, τι πρέπει να σκεφτούμε για το τωρινό χωρίο του Πλάτωνα, αν όχι ότι ο ίδιος ο θεός, ο βασιλιάς Ζευς, εξυμνείται από τον Πλάτωνα σαν δημιουργός και πατέρας και όχι μόνο σαν πατέρας ούτε σαν πατέρας και δημιουργός ;; Γιατί ο πατέρας ήταν μονάδα, ο πατέρας και δημιουργός ήταν τετράδα, ενώ αυτός και αυτή η βαθμίδα των θεών είναι, όπως λένε οι πυθαγόρειοι, δεκάδα: «Μέχρι να φτάσει» (βγαίνοντας ο θεϊκός αριθμός «από την άχραντη κρυψώνα της μονάδας») «στην θεϊκή τετράδα. Αυτή γέννησε τη μητέρα των πάντων, την πανδέκτρια, τη σεβάσμια, που θέτει όριο στα πάντα, την αμετάτρεπτη, την ακούραστη. Δεκάδα την αποκαλούν αγνή», όπως αναφέρεται στο ορφικό απ. Νο. 213. Άρα, μετά την πατρική μονάδα και την πατρική και ταυτόχρονα δημιουργική τετράδα έχει προκύψει η δημιουργική δεκάδα, που είναι αμετάτρεπτη, επειδή υπάρχει μαζί της μια αμετάτρεπτη θεότητα, και θέτει όριο στα πάντα, επειδή χορηγεί την τάξη στα άτακτα και τη διακόσμηση στα αδιακόσμητα, και φωτίζει με νου τις ψυχές, επειδή είναι καθολικός Νους, και με ψυχή τα σώματα, επειδή έχει και περιέχει την αιτία της ψυχής, και γεννά τα γένη της ουσίας, τόσο τα μεσαία όσο και τα τελευταία, επειδή έχει συμπεριλάβει μέσα της τη δημιουργική ουσία.

Αλά όμως και από τα όσα είναι γραμμένα στον «Πρωταγόρα» μπορεί να συμπεράνει κανείς ποια είναι η θέση του δημιουργού. Γιατί και εκεί ο Δίας χαρακτηρίζεται αίτιος ολόκληρης της πολιτικής και των λογικών αρχών που έχουν σπαρθεί στην ουσία των ψυχών.

Αυτό σημαίνει ότι ο δημιουργός εξάρτησε ολόκληρη τη δημιουργία από τον εαυτό του και συγκρατεί τα πάντα με τις αμετάτρεπτες δυνάμεις του. Γιατί, όπως ακριβώς στο ορφικό απόσπασμα. Νο. 151ο τοποθετείτε γύρω από αυτόν τη τάξη των Κουρητών, έτσι λοιπόν και ο Πλάτωνας, στον «Πρωταγόρα, 321.d και 322.b», λέει ότι υπάρχουν γύρω από αυτόν «φοβερές φρουρές», και όπως ο θεολόγος Ορφέας τον τοποθετεί στην κορυφή του Ολύμπου, έτσι και ο Πλάτωνας απέδωσε σε αυτόν «την Ακρόπολη», στην οποία είναι αιωνίως εδραιωμένος και διευθετεί τα πάντα με τις ενδιάμεσες βαθμίδες. Ας θεωρήσουμε, λοιπόν, ότι με αυτά έχει ειπωθεί ποιος είναι ο δημιουργός και ότι είναι θεϊκός Νους αίτιος ολόκληρης της δημιουργίας.

Από αυτά επίσης ας θεωρηθεί ότι έχει υπενθυμιστεί πως από τον Ορφέα και τον Πλάτωνα ο ίδιος Ζευς εξυμνείται ως δημιουργός. Αξίζει, όμως, να μην προσπεράσουμε σιωπηλά το αν θα πούμε ότι αυτός ο δημιουργός είναι πηγαίος ή αρχικός ή ανήκει σε κάποια άλλη βαθμίδα. Μου φαίνεται, λοιπόν, ότι όσα ο θεουργός ανάγει στον τρίτο από τους αρχικούς θεούς, στον Ουρανό, αυτά και τούτος ο δημιουργός δίνει στον Κόσμο και δημιουργεί τον ουρανό λυγίζοντας τον με «κυρτό σχήμα» [σε σχήμα Χ], προσκολλώντας σε αυτόν έναν μεγάλο όμιλο απλανών αστέρων, τοποθετεί από κάτω επτά ζώνες πλανητών και βάζει τη γη στην μέση και ύδωρ στους κόλπους της γης και αήρ πάνω από αυτά. Ωστόσο, επειδή, αν εξετάσουμε με ακρίβεια τα πράγματα, βρίσκουμε τον τρίτο αρχηγό του Κόσμου, τον Ουρανό, να διαιρεί το σύμπαν στα επιμέρους, τον δεύτερο αρχηγό, την Νύχτα, να το διαιρεί στα καθολικά και εξυμνείται ως δημιουργικό αίτιο της κίνησης, και τον πρώτο αρχηγό, τον Φάνη, να κατασκευάζει τα πάντα μόνο με το θέλημά του και να δίνει υπόσταση σε ολόκληρο τον Κόσμο σαν ένα ενιαίο σύνολο, και βρίσκουμε επίσης αυτόν τον δημιουργό, τον Ζευς  – Δια, τον οποίο περιγράφει ο Τίμαιος, να παράγει τα πάντα με το θέλημά του και να παρέχει στο Σύμπαν τη διαίρεση στα σύνολα και τη διαίρεση στα μέρη τα οποία συμπληρώνουν όλα τα σύνολα – γιατί όχι μόνον δημιουργεί το Σύμπαν ως σύνολο συνόλων, αλλά δημιουργεί και τα πλήθη κάθε συνόλου-, για όλους αυτούς τους λόγους θεωρούμε σωστό να τον τοποθετήσουμε υπεράνω της τριάδας των αρχικών πατέρων και να τον θεωρήσουμε μια πηγαία αιτία και μάλιστα ακριβώς εκείνον τον οποίον παρουσιάζουν οι χρησμοί να διοχετεύει τα πλήθη των Ιδεών στην Κοσμική Ψυχή και να δίνει υπόσταση στο έλλογο Σύμπαν από νου, ψυχή και σώμα και να γεννά τις ψυχές μας και να τις στέλνει στη γεννημένη πλάση, και για τον οποίο λένε αυτά που λέει και ο Πλάτωνας στον «Τίμαιο, 30b». Γιατί έβαλε «νου στην ψυχή, κι εμάς έκλεισε μέσα σε αργοκίνητο σώμα, ο πατέρας ανθρώπων και θεών».

Αυτό είναι, λοιπόν, το θαύμα που διατυμπανίζουν οι Έλληνες για εκείνον που οι ίδιοι θεωρούν δημιουργό. Αν, όμως, αυτά υποστηρίζονται ομόφωνα από τον Πλάτωνα στον «Τίμαιο» και τους Χρησμούς, τότε αυτός ο δημιουργός είναι πηγαίος, όπως θα έλεγαν όσοι ξεκινούν από τη θεόπνευστη θεολογία.

Αυτός ο δημιουργός με βάση τις Ιδέες δημιουργεί τον Σύμπαντα Κόσμο σαν ένα και σαν πολλά, διαιρεμένο σε σύνολα και σε μέρη. Αυτός ο δημιουργός εξυμνείται από τον Πλάτωνα, τον Ορφέα και τους Χρησμούς ως ο δημιουργός και πατέρας του σύμπαντος, «πατέρας ανδρών και θεών», ο οποίος γεννά τα πλήθη των θεών και στέλνει τις ψυχές στις γεννήσεις των ανδρών [ανθρώπων], όπως και αυτό το λέει ο Πλάτωνας στον «Τίμαιο, 29a». Γιατί το «αγαθότερο» μέσα στους δημιουργούς δηλώνει την κορυφαία υπεροχή μέσα στην σειρά των δημιουργών. Και το κορυφαίο κάθε σειράς είναι πηγαίο, ώστε είναι ανάγκη αυτός ο δημιουργός να είναι πηγαίος και όχι αρχικός, καθώς οι αρχές είναι παντού κατώτερες από την πηγή τους. Για αυτό και ο ίδιος καθιστά δημιουργούς τους εγκόσμιους θεούς, επειδή ο ίδιος είναι ένα είδος δημιουργικής πηγής. Καθώς, όμως, είναι πολλοί οι πηγαίοι δημιουργοί, χρειάζεται περαιτέρω μελέτη το σε ποιο σημείο της χορείας τους θα τον τοποθετήσουμε.

Από τα όσα έχουν ειπωθεί, λοιπόν, είναι φανερό σε ποια σειρά των θεών πρέπει να τον αναζητήσουμε από τα ίδια είναι και στο εξής φανερό με ποιο τρόπο «είναι κατόρθωμα να τον βρούμε και, αφού τον βρούμε, να το πούμε σε όλους», καθώς και πως είναι δημιουργός και πατέρας, τι είναι το δημιουργικό αίτιο και ότι δεν είναι σαν κι αυτό που λένε κάποιοι, δηλαδή δημιουργικό το δημιουργικό αίτιο αψύχων και πατρικό το δημιουργικό αίτιο των εμψύχων. Γιατί ο ίδιος είναι δημιουργός και πατέρας των πάντων. Λέγεται επίσης από τον Πλάτωνας, στον «Τίμαιο, 41a», και «πατέρας των έργων», όπως λέει στην δημιουργία, υπό την έννοια ότι είναι αίτιος της ένωσης και της ουσίας και χορηγός της υπόστασης και της πρόνοιας των δημιουργημάτων.

Ο Πλάτων μας λέγει ότι : …………Τούτο εδώ, λοιπόν, πρέπει πάλι να εξετάσουμε κατόπιν για τον Κόσμο, δηλαδή σύμφωνα με ποιο από τα δυο υποδείγματα τον έφτιαξε ο τεχνίτης του, σύμφωνα με αυτό που μένει ίδιο και απαράλλακτο ή σύμφωνα με το γεννημένο. ……… τόδε δ΄ οὖν πάλιν ἐπισκεπτέον περὶ αὐτοῦ͵ πρὸς πότερον τῶν παραδειγμάτων ὁ τεκταινόμενος αὐτὸν ἀπηργάζετο͵ πότερον πρὸς τὸ κατὰ ταὐτὰ καὶ ὡσαύτως ἔχον ἢ πρὸς τὸ γεγονός………….(Βλ.  Πλάτωνα «Τίμαιος», 28.c.5  -  29.a.2).

Αφού λοιπόν είπε ο Πλάτων ποιο είναι το είδος του κοσμικού συστήματος, ότι δηλαδή είναι γεννημένο ως αισθητό – γιατί δεν έχει καμία μνεία στον χρόνο, αφού δεν έχει λάβει υπόσταση ακόμα ο χρόνος -, και αφού επίσης είπε  ποιό είναι το δημιουργικό αίτιο, ότι δηλαδή είναι το δημιουργικό και πατρικό ταυτόχρονα – αυτό μάλιστα είναι νοητικό, αμέθικτο και καθολικό -, τώρα μεταβαίνει στο τρίτο ζήτημα, αναζητώντας τι λογής είναι το υπόδειγμα του Σύμπαντος, αν δηλαδή είναι γεννημένο ή αιώνιο. Γιατί κατάλαβε ότι κάθε δημιουργός είτε παίρνει το υπόδειγμα όσων δημιουργεί, είτε το γεννά ο ίδιος από τον εαυτό του. Όπως ακριβώς και από τους δημιουργούς εδώ στη γη άλλοι μπορούν να μιμηθούν με ακρίβεια εξωτερικά πράγματα και άλλοι διαθέτουν οι ίδιοι μια δύναμη ικανή να εφευρίσκει θαυμαστές μορφές και έργα απαραίτητα για τις ανάγκες της ζωής, όπως αυτός που δημιούργησε πρώτος την ναύς έπλασε το υπόδειγμά της μέσα στην φαντασία του........
ΚΕΦΑΛΑΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ