Ο ΑΖΑΖΕΛ.........

Η ιστορία του Σατανά καθώς και των υπολοίπων έκπτωτων Αγγέλων είναι λίγο-πολύ γνώστη, αφού είναι καταγεγραμμένη τόσο στην Παλαιά Διαθήκη όσο και εκτός αυτής. Ο Εωσφόρος(αυτός που φέρνει το φως ) αρνήθηκε να λατρέψει τον βιβλικό Θεό(Γιαχβέ) και σε συνεργασία με κάποιους άλλους Αγγέλους, πραγματοποίησε μία επανάσταση κατά του δημιουργού. Οι αποστάτες Άγγελοι τιμωρήθηκαν και εκδιώχθηκαν ,σχηματίζοντας μία αντίθεη στρατιά η οποία έκτοτε βρίσκεται σε συνεχή πόλεμο με το Θεό. Μη μπορώντας όμως τα πνευματικά αυτά όντα να βλάψουν το Γιαχβέ ,πολεμούν το ανώτερο δημιούργημα του (τον άνθρωπο).Μέσα σε αυτές τις οντότητες βρίσκεται και το όνομα ενός δαίμονα που καλύπτεται από ένα πυκνό πέπλο μυστηρίου και ονομάζεται Αζαζέλ.



ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

Οι δαίμονες στην Παλαιά Διαθήκη προσδιορίζονται με δύο συγκεκριμένες λέξεις <> και <> ή <>.Η πρώτη βρίσκεται σε πληθυντικό (sh_dim) στην <<Ωδή του Μωυσέως>> στο τελευταίο βιβλίο της Εβραϊκής Πεντατεύχου (Δευτ.32,17) ,στον ψαλμό 106, 37 και στο βιβλίο του <<Αμώς>> .Η πρώτη λέξη σημαίνει αδύνατος δαίμονας ή το είδωλο (άγαλμα) κάποιου θεού. Η δεύτερη λέξη βρίσκεται τέσσερις φορές στο <<Λευϊτικον>>(17,7), στο <<βα Παραλοιπομένων (11,15) και στον <<Ησαϊα>> (13,21 και 34,14).Ουσιαστικά η δεύτερη λέξη προέρχεται από το ρήμα <> το οποίο όταν χρησιμοποιηθεί ως επίθετο αποδίδεται ως άγριος , σκληρός, τραχύς (Γένεσις 27,11 και 23), ενώ ,όταν χρησιμοποιείται ως ουσιαστικό σημαίνει το αρσενικό ζώο ,τον τράγο (Γένεσις 37,31 και Λευϊτικον 4,24 16,5 και 9) ή τον ψεύτικο θεό και πιο συγκεκριμένα τον δασύτριχο ,τραγόμορφο δαίμονα που κατοικεί στην έρημο (Ησαϊας 13,21 και 34,14). Η λέξη που προσδιορίζει τον τραγόμορφο δαίμονα εμφανίζεται επίσης στο 16ο κεφ. του Λευϊτικού ,όπου περιγράφεται ένα παλιό αιματηρό τελετουργικό του Ιουδαϊσμού και εκεί αναφέρεται για πρώτη φορά μια μυστηριώδη οντότητα που ονομάζεται Αζαζέλ.

Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΕΞΙΛΑΣΜΟΥ (YOM KIPPUR) ΛΕΥΪΤΙΚΟΝ ΚΕΦ.16

Η εορτή του εξιλασμού είναι μια από τις σπουδαιότερες Εβραϊκές ιεροτελεστίες και αυτό διότι σύμφωνα με την Ιουδαϊκή παράδοση, είναι δοσμένη από τον ίδιο το Θεό. Τελείται πέντε μέρες πριν από την γιορτή της σκηνοπηγίας .Ωστόσο επτά ημέρες πριν από την εν λόγω ιεροτελεστία , ο αρχιερέας παρέμενε μόνος στην σκηνή του μαρτυρίου ( μετέπειτα εντός του ναού του Σολομώντα) με σκοπό να προετοιμαστεί ,ώστε να ζητήσει το έλεος και την συγχώρεση του Θεού τόσο για τον ίδιο ,όσο και για τον Ισραηλιτικό λαό. Το αιματηρό αυτό τελετουργικό περιγράφεται στο 16ο κεφ. του τρίτου βιβλίου της πεντατεύχου ως εξής : 5.Η Ισραηλιτική κοινότητα θα του δώσει (του αρχιερέα ) δύο τράγους που θα θυσιαστούν για την εξιλέωση της αμαρτίας και ένα κριάρι για την θυσία του ολοκαυτώματος… 7. Έπειτα θα πάρει τους δύο τράγους και θα τους στήσει ενώπιον του Κυρίου στην είσοδο της σκηνής του μαρτυρίου. 8.Εκεί θα τραβήξει κλήρους για τους δύο τράγους έναν κλήρο για ορισθεί ο τράγος για τον Κύριο και έναν κλήρο για τον Αζαζέλ…10. τον τράγο στον οποίο έπεσε ο κλήρος του Αζαζέλ θα τον στήσει ζωντανό ενώπιον του Κυρίου ,για να κάνουν πάνω σε αυτόν την τελετουργία του εξιλασμού .Έπειτα θα τον διώξουν στον Αζαζέλ στην έρημο…20.Αφού τελειώσει ο Ααρών την τελετουργία του εξιλασμού για τα ¶για των Αγίων , για την υπόλοιπη σκηνή του μαρτυρίου και για το θυσιαστήριο ,τότε θα φέρει κοντά του τον ζωντανό τράγο .21. θα βάλει τα δύο του χέρια επάνω στο κεφάλι του ζώου και θα εξομολογηθεί επάνω του όλες τις αμαρτίες των Ισραηλιτών και έτσι θα τις αποθέσει στο κεφάλι του τράγου. Μετά θα τον διώξει στην έρημο ,με ειδικό άνθρωπο που έχει ορισθεί γι’ αυτό .Ο τράγος θα σηκώσει επάνω του όλες ανομίες και θα τις φέρει άγονη χώρα .Ο άνθρωπος θ’ αφήσει ελεύθερο τον τράγο στην έρημο…26.Οάνθρωπος που θα οδηγήσει τον τράγο στον Αζαζέλ θα πρέπει να πλύνει τα ρούχα του και να λούσει το σώμα του με νερό. Έπειτα θα μπορεί να μπει στο στρατόπεδο. Σχετικά με αυτή την τελετουργία υπάρχουν τρεις θεωρίες για την προέλευση της. Α) η νομαδική Β) η αιγυπτιακή Γ)η νοτιοανατολική ή βόρεια συριακή. Στην πρώτη περίπτωση εικάζεται ότι οι Ιουδαίοι, επηρεάστηκαν από διάφορους νομαδικούς λαούς κατά την διάρκεια της περιπλάνησης τους στην έρημο. Στην δεύτερη περίπτωση κάποιοι υποστηρίζουν ότι η τελετουργία του Yom Kippur έχει τις ρίζες της ,σε αιγυπτιακές τελετές που γινόντουσαν προς τιμή του θεού Σέθ .Τέλος η τελευταία θεωρία η οποία θεωρείται από αρκετούς και η ποιο αξιόπιστη, αναφέρει ότι η ιεροτελεστία αυτή ,δεν είχε πνευματικό χαρακτήρα (άφεση αμαρτιών κτλ) ,αλλά γινόταν μόνο και μόνο για την απαλλαγή μεταδοτικών ασθενειών.


ΑΖΑΖΕΛ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ

<<’aza’zel>> σημαίνει αποδιοπομπαίος τράγος και προέρχεται από τη χαλδαϊκή λέξη <<’azal>> που σημαίνει αναχωρώ ,φεύγω ή από την λέξη <<’azaz>> που σημαίνει γερός , σκληρός ,τραχύς ,θρασύς .Στις μεταφράσεις του Συμμάχου και του Ακύλλα αναφέρεται ως ‘’απερχόμενος’’ και ‘’απολυόμενος’’. Ο Κύριλλος Αλεξανδρείας υποστήριζε ότι κατά την διάρκεια της μέρας του εξιλασμού ,δεν αφιέρωναν έναν τράγο στον Κύριο και έναν στον Αζαζέλ αλλά ονόμαζαν τον ένα τράγο κύριο και τον άλλο Αζαζέλ. Επίσης οι ραββίνοι αλλά και οι σχολιαστές του μεσαίωνα ,υποστήριζαν ότι το όνομα του ετυμολογείται από τις λέξείς <> και <> που σημαίνει τραχύς και δυνατός αντίστοιχα .Στο Ταλμούδ αναφέρεται ότι το όνομα αυτό, πηγάζει από ένα σκληρό βουνό και άρα δεν έχει καμία σχέση με κάποια δαιμονική οντότητα .Στα χειρόγραφα του Κουρμάν απαντάται και ο Αραμαϊκός τύπος ο όποιος είναι Αζαήλ. Η προέλευση του Αζαζέλ είναι αναμφίβολη, καθώς κάποιοι υποστηρίζουν ότι πρόκειται για τον Αιγύπτιο Θεό Σέθ, άλλοι για τον Θεό της Χαναανιτικής μυθολογίας <<Ασίζ>> και άλλοι για τον χαλδαϊκό Θεό <>.Σε κάθε περίπτωση πάντως, ενσωματώθηκε στην Εβραϊκή θρησκεία όχι σαν μία άλλη θεότητα δίπλα στο Γιαχβέ ,άλλα σαν μία δαιμονική οντότητα όπως η Λίλιθ, ο Ασμοδαίος και πολλοί άλλες. Ο Αζαζέλ θεωρείται από κάποιους αρχηγός των δασύτριχων δαιμόνων που κατοικούν στην έρημο και στα ερείπια των πόλεων .Αν και όπως είδαμε οι Ιουδαίοι δεν τον λάτρευαν ως θεό (διότι ήταν δαίμονας) σε στιγμές αποστασίας, λατρεύτηκε ως θεός από τους τότε Ισραηλίτες και δεν ήταν λίγες οι φορές που γινόντουσαν και ανθρωποθυσίες .Τέλος ας σημειωθεί ότι προς τιμή του ,είχαν συσταθεί ιερά και σε κάποιες τελετές βασικό στοιχείο ήταν η σεξουαλική επαφή γυναικών με τράγους !!Πάντως η λατρεία του Αζαζέλ δεν διήρκεσε πολύ, αφού ο βασιλιάς Ιωσίας την διέλυσε βιαίως.


Ο ΑΖΑΖΕΛ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΕΝΩΧ

Αν και ο Αζαζέλ εμφανίζεται κυρίως ως τραγόμορφος δαίμονας στην Παλαιά Διαθήκη ,στο απόκρυφο βιβλίο του Ενώχ παρουσιάζεται ως ο 10ος έκπτωτος Αρχάγγελος. Άρα λοιπόν σύμφωνα με το εν λόγω βιβλίο ο Αζαζέλ δεν υπήρξε ένας απλός δαίμονας, αλλά ένας αποστάτης Αρχάγγελος. Τα ερωτήματα όμως που εύλογα θα θέσει κανείς στον εαυτό του ,είναι για ποιους λόγους τιμωρήθηκε ο Αζαζέλ. Στο 8ο κεφ. του ίδιου πάντα βιβλίου διαβάζουμε: <<1. και ο Αζαζέλ εδίδαξε τους ανθρώπους να κατασκευάζουν ξίφη, μαχαίρας και ασπίδας και θώρακας και έκαμαν εις αυτούς γνωστά τα μέταλλα της γης και την τέχνην της κατεργασίας αυτών και ψέλια και στολίδια και την χρήσιν του αντιμονίου και τον καλωπισμόν των βλεφάρων και όλα τα είδη των πολύτιμων λίθων και όλα τα βαφικά 2. και εγένετο πολλή ασέβεια και διέπραξαν πορνείαν και επλανήθηκαν και διεφθάρησαν εν ταις οδοίς αυτών. Ο Αζαζέλ λοιπόν τιμωρήθηκε (μαζί με πολλούς άλλους Αρχαγγέλους) διότι θεωρήθηκε από το Θεό ως ο διαφθορέας του ανθρωπίνου γένους. Ωστόσο στο απόκρυφο βιβλίο του Ενώχ ο Αζαζέλ ,κατηγορήθηκε επίσης διότι αποκάλυψε στο ανθρώπινο γένος τα μυστήρια του ουρανού, με αποτέλεσμα ο χαρακτήρας του να πάρει Προμηθεϊκή διάσταση .Μολονότι ο αποστάτης Άγγελος ζήτησε μετέπειτα την συγχώρεση του Θεού(μαζί και οι άλλοι έκπτωτοι) ο Γιαχβέ αρνήθηκε και τους τιμώρησε με τον σκληρότερο τρόπο. Συγκεκριμένα ο Αζαζέλ δέθηκε και ρίχτηκε από το Αρχάγγελο Ραφαήλ, σε μία σκοτεινή τρύπα στην έρημο με καλυμμένο το πρόσωπο του, ενώ σκεπάστηκε με μεγάλες πέτρες.


Ο ΑΖΑΖΕΛ ΣΤΟ ΑΠΟΚΡΥΦΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ ΤΟΥ ΑΒΡΑΑΜ

Στο εν λόγω βιβλίο ο Αζαζέλ παρουσιάζεται ως κακό πνεύμα με την μορφή ενός ακάθαρτου πτηνού ,την στιγμή που ο Αβραάμ ετοιμάζεται να τελέσει μια θυσία προς τιμή του Κυρίου. Επίσης στο ίδιο βιβλίο (31.5) η συγκεκριμένη οντότητα ταυτίζεται με την κόλαση ή και με τους ευρισκομένους σ΄ αυτή (14.5-6).Τέλος ο Αζαζέλ προσδιορίζεται ως το ερπετό που παρέσυρε τους πρωτόπλαστους ,αν και στην περιγραφή παρουσιάζεται σαν ένα τέρας με ανθρώπινα χέρια και πόδια και με 12 σειρές πτερυγίων στην πλάτη(23.7).


ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Είμαι βέβαιος ότι μέχρι στιγμής έχετε μπερδευτεί , αφού υπάρχουν τόσες θεωρίες γύρω απ’ την ύπαρξη του. Θα σας πω επίσης ότι η παρουσία του ,δεν περιορίζεται μόνο στα Εβραϊκά κείμενα αλλά και στα Ισλαμικά όπου εκεί εμφανίζεται ως Αζαρίλ, καθώς και στις θρησκευτικές παραδόσεις των Αφρικανικών χωρών(Ζεαήλι). Δυστυχώς οι πληροφορίες που έχουμε γύρω απ’ τους έκπτωτους Αγγέλους, αλλά και τον Αζαζέλ γενικότερα είναι ελάχιστες ,με αποτέλεσμα οι διάφοροι κατά καιρούς ερευνητές και μελετητές της Παλαιάς Διαθήκης να καταλήγουν σε διαφωνίες. Τελικά ποιος είναι ο Αζαζέλ ;Ένας τραγόμορφος δαίμονας ;Ένας έκπτωτος Άγγελος ;Ο Σατανάς ο ίδιος; Ένα βουνό ;Η κόλαση ;Ο αντίστοιχος Εβραϊκός Προμηθέας; Μέχρι στιγμής κανείς δεν έχει καταφέρει να δώσει μια πειστική απάντηση…

ΠΗΓΕΣ
Άρθρο του θεολόγου Κωνσταντίνου Χατζηελευθερίου στο περιοδικό Crypto ( τεύχος 7).
http://www.urbanlegends.gr/modules/news/
http://www.%20jewishencyclopedia.com/view.jsp?artid=2203&letter=A
www.christiananswers.net/dictionary/azazel.html

ΕΝΑΣ ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ.....[Ο ΑΡΧΕΤΥΠΙΚΟΣ, Ο ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ, ΗΡΩΑΣ-ΜΑΓΚΑΣ]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ..ΘΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΩ ΤΟΥς ΣΥΝΕΙΡΜΟΥς ΣΑΣ...
[θοδωρής γεωργακόπουλος – Ο Άγνωστος Στρατιώτης

www.georgakopoulos.org

Κοιτάξτε αυτή τη φωτογραφία.

Είναι ίσως η διασημότερη φωτογραφία του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, τραβηγμένη από τον σπουδαίο Γιουτζίν Σμιθ. Δείχνει καλύτερα από κάθε άλλη τη γενναιότητα και το θάρρος του ανώνυμου Αμερικάνου φαντάρου που πολέμησε για την ελευθερία. Με το τσιγάρο να κρέμεται μάγκικα στα χείλη, και με ένα βλέμμα που τσακίζει κόκαλα, αυτός ο στρατιώτης έγινε το σύμβολο της Μεγαλύτερης Γενιάς των Αμερικάνων.
Αυτός ο στρατιώτης, όμως, δεν είναι Αμερικανός.
Λέγεται Ευάγγελος Κλωνής.
Είναι Έλληνας.

—–

Ο Ατλαντικός ήταν γκρίζος, και η συννεφιά ήταν βαριά. Υπήρχε παντού η μυρωδιά της θάλασσας, και το μόνο που ακουγόταν ήταν ο ήχος των κυμάτων. Είχε φουσκοθαλασσιά, και τα αποβατικά σκάφη, τα επονομαζόμενα «σκάφη Χίγκινς», από τον ιδιοφυή μπεκρή που τα είχε σχεδιάσει, λικνίζονταν σαν καρυδότσουφλα καθώς πλησίαζαν την ακτή. Πολλοί έκαναν εμετό. Μερικοί επειδή ζαλίζονταν από τη θάλασσα.
Ο Βαγγέλης είχε στο πλάι του τον Ιρλανδό, όπως πάντα. Ήταν κολλητοί φίλοι εδώ και μήνες, απ’ το Σαουθάμπτον, όπου περίμεναν πότε θα έρθει η ώρα για την απόβαση. Στέκονταν στοιβαγμένοι μέσα στο Χίγκινς με καμιά τριανταριά άλλους, όλοι τους νέοι, ντυμένοι στα χακί, με τα κράνη στο κεφάλι, και ένα μεγάλο κόκκινο «1» στον ώμο, το σήμα της 1ης Μεραρχίας Πεζικού, της θρυλικής Big Red One.
Ήταν 6 Ιουνίου του 1944. Η D-Day.
Και ήταν 6:30 το πρωί. Αυτό ήταν το πρώτο κύμα της απόβασης της Νορμανδίας. Ο Βαγγέλης στεκόταν σιωπηλός δίπλα στον Ιρλανδό και σκεφτόταν την Κεφαλονιά. Και μετά ο πυθμένας του Χίγκινς έγδαρε την άμμο της Όμαχα Μπιτς, και η πόρτα άνοιξε, και οι φαντάροι της Big Red One ξεχύθηκαν στο σφαγείο.

—–1

Οι Κεφαλλονίτες είναι μια ιδιόμορφη κατηγορία Ελλήνων. Πολλοί τους αποκαλούν μουρλούς, και πολλοί το παραδέχονται κιόλας, αλλά το σίγουρο είναι ότι στην ιστορία τους έχουν να παρουσιάσουν τα πιο ασυνήθιστα επιτεύγματα από όλους τους Έλληνες. Ένας από αυτούς, για παράδειγμα, ο Κωνσταντίνος Γεράκης, έγινε αντιβασιλιάς στο Σιάμ. Ένας άλλος, ο Ιωάννης Φωκάς, έκανε το 1592 τον περίπλου του Καναδά και πέρασε στον Ειρηνικό, όπου το στενό ανάμεσα στο Βανκούβερ και την ηπειρωτική χώρα έχει ακόμα το όνομά του. Ένας άλλος, ο μηχανικός Μαρίνος Χαρμπούρης, κατάφερε εν έτει 1770 να μεταφέρει ένα βράχο βάρους 2000 τόνων από ένα έλος της Φινλανδίας στην Αγία Πετρούπολη. Από ότι φαίνεται, αυτή η εκλεκτή παρέα κεφαλλονιτών ηρώων πρόκειται να υποδεχτεί ένα νέο μέλος.
Ο Ευάγγελος Κλωνής γεννήθηκε στον Άγιο Γεώργιο της κοινότητας Πάστρας στις 28 Οκτωβρίου του 1916. Ήταν το δεύτερο παιδί μιας φτωχής οικογένειας που συνολικά θα αποκτούσε οκτώ. Ο Βαγγέλης άρχισε να καπνίζει όταν ήταν τεσσάρων, άρχισε να δουλεύει όταν ήταν πέντε, και παράτησε το σχολείο στην Τρίτη Δημοτικού. Στα 14 του μετακόμισε στην Αθήνα, όπου δούλευε ο μεγαλύτερος αδερφός του. Εκεί δούλεψε σαν εισπράκτορας στο λεωφορείο ενός άλλου Κεφαλλονίτη, του Γεράσιμου Αρσένη: Φορούσε την άσπρη του στολή και έκοβε τα εισιτήρια. Ότι έβγαζε το έστελνε στη μητέρα του, αλλά τα λεφτά ήταν λίγα. Μια μέρα, όταν ήταν 16 χρονών, το λεωφορείο είχε σταματήσει στον Πειραιά, και ο Βαγγέλης είδε κάτι ναύτες να βγαίνουν από ένα καράβι, να πηγαίνουν σε ένα κοντινό κρεοπωλείο, να φορτώνουν κομμάτια κρέας στον ώμο, και να τα μεταφέρουν στο καράβι. Οι ναύτες φορούσαν άσπρες στολές. Ο Βαγγέλης πήγε αμέσως στον Αρσένη, του έδωσε τις εισπράξεις της ημέρας και του είπε: «Εγώ φεύγω. Πες στη μάνα μου ότι θα της στείλω λεφτά από την Αμερική». Και πήγε στο κρεοπωλείο, και φορτώθηκε ένα κομμάτι κρέας, και μπήκε σκυφτός στο καράβι, και κρύφτηκε στα αμπάρια.
Έμεινε κρυμμένος τρεις μέρες, όταν η δίψα, η πείνα, και οι αρουραίοι τον ανάγκασαν να παραδοθεί. Είχαν ήδη περάσει το Γιβραλτάρ, και ο καπετάνιος δεν είχε επιλογή απ’ το να τον βάλει στη δουλειά, μέχρι να πιάσουν λιμάνι. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού συμπάθησε το νεαρό, και τον έβαζε τα βράδια να τους λέει τραγούδια απ’ το νησί. Ο καπετάνιος, βλέπετε, ήταν κι αυτός κεφαλλονίτης. Όταν έφτασαν στο Λος Άντζελες, ο καπετάνιος προσφέρθηκε να εξασφαλίσει χαρτιά στον Βαγγέλη, για να τον κάνει ναυτικό, αλλά αυτός δεν ήθελε. Έτσι τον αποχαιρέτησε δίνοντάς του ένα τελευταίο δώρο, που θα τον διευκόλυνε να περάσει από τον τελωνειακό έλεγχο. Ο Βαγγέλης δεν ήξερε λέξη αγγλικά, και δεν είχε κανένα χαρτί πάνω του, έτσι όταν ήρθε η σειρά του, έκανε τον κωφάλαλο, και δεν απαντούσε σε καμία ερώτηση. Οι υπάλληλοι τον άφησαν να περάσει, επειδή ήταν όμορφος και σοβαρός, και επειδή φορούσε ένα εντυπωσιακό, επίσημο κοστούμι.
Στο Λος Άντζελες έπιασε δουλειά στο ανθοπωλείο ενός άλλου κεφαλονίτη, του Σπύρου Στεφανάτου (ο οποίος σήμερα ζει στην Κεφαλονιά –είναι 94 χρονών). Η πόλη όμως δεν του άρεσε –είχε πολύ κόσμο, και δεν είχε συνηθίσει. Μετακόμισε στο Ντένβερ του Κολοράντο, όπου δούλευε σαν πιατάς σε ένα εστιατόριο, και κάποια στιγμή πήρε και μια δικιά του καντίνα με χοτ-ντογκ και τα πούλαγε στο δρόμο. Εκτός από την ωριμότητα που είχε αποκτήσει δουλεύοντας τόσα χρόνια, μια ωριμότητα που τον έκανε να φαίνεται πολύ μεγαλύτερος από ότι ήταν, είχε και τα γονίδια με το μέρος του. Καθώς άφηνε πίσω τον εφηβικό εαυτό του, μεταμορφωνόταν σε έναν πολύ εντυπωσιακό άντρα. Δεν ήταν πολύ ψηλός, ούτε ιδιαίτερα μεγαλόσωμος, αλλά είχε πολύ καθαρό, αρρενωπό πρόσωπο, και ένα έντονο βλέμμα που έκανε αμέσως εντύπωση στις κοπελιές. Μια ελληνοπούλα τον ερωτεύτηκε, και ήθελε να τον παντρευτεί. Αυτός όμως αρνήθηκε –υποστήριξε ότι ήταν μικρός ακόμα, και έπρεπε να βοηθήσει την οικογένειά του στην Ελλάδα. Οπότε αυτή τον απείλησε ότι θα τον καταδώσει στις Αρχές, καθώς εξακολουθούσε να ζει και να δουλεύει στη χώρα παράνομα.
Ο Βαγγέλης έφυγε από το Ντένβερ και πήγε στο Σικάγο, όπου δούλεψε σε εστιατόρια και μπαρ («μπάρες», όπως τα αποκαλεί ο γιος του Νίκος), αλλά δεν του άρεσε καθόλου το κρύο, έτσι έφυγε κι από εκεί και πήγε στο Χιούστον. Εκεί τον ενοχλούσε η υγρασία, οπότε επέστρεψε στο Ντένβερ, όπου το κλίμα του άρεσε, ελπίζοντας ότι η κοπελιά θα είχε βρει κάποιον άλλο, και θα τον άφηνε ήσυχο. Έτσι έγινε, αλλά δεν έμελλε να μείνει ούτε εκεί για πολύ. Ένας κεφαλλονίτης φίλος του πρότεινε να πάνε στη Σάντα Φε του Νιου Μέξικο για να βρούνε κάποιους φίλους (κεφαλλονίτες φυσικά), και τον ακολούθησε.
Η Σάντα Φε τότε είχε 8000 κατοίκους, από τους οποίους οι 800 ήταν Έλληνες. Η κοινότητα ήταν πολύ ζωντανή, και όλα τα εστιατόρια, τα μπαρ και τα κοσμηματοπωλεία ήταν ελληνικά. Ο Βαγγέλης λάτρεψε το μέρος –όλα εκεί, ακόμα και το κλίμα, του θύμιζαν Ελλάδα. Ένας Ζακυνθινός, ο Παναγιώτης Πομόνης, τον πήρε στη δουλειά του, σε ένα μπαρ-εστιατόριο που είχε. Αυτός και η γυναίκα του Ελένη τον δέχτηκαν σαν παιδί τους, και ο Βαγγέλης τους το ανταπέδωσε δουλεύοντας σκληρά. Οι δουλειές πήγαιναν καλά, και ο Βαγγέλης γρήγορα έγινε συνέταιρος στο μαγαζί. Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα: Εξακολουθούσε να είναι παράνομος. Όταν άρχισε ο Πόλεμος, βγήκε ένα νέο διάταγμα που καλούσε τους παράνομους μετανάστες να καταταγούν, με αντάλλαγμα την αμερικανική υπηκοότητα. Έτσι ο Βαγγέλης Κλωνής αποφάσισε να πάει στον πόλεμο.


——2

«Ο πατέρας μου ποτέ δεν μίλαγε για τον πόλεμο», λέει ο Νίκος Κλωνής, ο δεύτερος από τους τρεις γιους το Βαγγέλη. «Δεν του άρεσε να λέει ιστορίες γι’ αυτά τα πράγματα. Και μερικές φορές, όταν τον ρωτάγαμε επίμονα, μας μάλωνε».
Η θητεία του Βαγγέλη Κλωνή είναι ένα μεγάλο μυστήριο, όχι τόσο για τα (πολλά) πράγματα που δεν ξέρουν ούτε οι πιο κοντινοί του άνθρωποι, αλλά για τις λεπτομέρειες που είναι γνωστές και επιβεβαιωμένες, οι οποίες συνθέτουν μια ημιτελή, αλλά απίστευτη ιστορία. Αυτά που ξέρουμε, από τις ιστορίες που είπε στα παιδιά του, από τα αντικείμενα που άφησε πίσω του, και από διάφορα στοιχεία από επίσημα αρχεία που έχουν ανακαλύψει οι δικοί του, πληροφορίες ανεπιβεβαίωτες αλλά πιθανότατα αληθινές, είναι τα εξής: Ο Βαγγέλης Κλωνής, μετά την κατάταξή του, ταξίδεψε στο Fort Bliss στο Τέξας όπου εκπαιδεύτηκε με το στρατό ξηράς. Χάρη στις εντυπωσιακές του επιδόσεις (ήταν άριστος σκοπευτής) τον έστειλαν στην Βιρτζίνια, στη Βάση των Πεζοναυτών. Εκεί τον κορόιδευαν επειδή δεν ήξερε καλά αγγλικά και επειδή δεν ήταν μεγαλόσωμος, στο γνωστό πνεύμα της εκπαίδευσης και της σκληραγώγησης, αλλά ο Κλωνής ήταν πλέον 25 χρονών και από αυτά είχε δουλέψει στα 20, οπότε δεν ήταν ιδιαίτερα δεκτικός σε τέτοιου είδους εκπαίδευση, και δεν χρειαζόταν άλλη σκληραγώγηση. Πλακώθηκε με κάμποσους σκληροτράχηλους marines, και τελικά μετατέθηκε πίσω στο Στρατό Ξηράς. Φεύγοντας έκλεψε αυτά τα λουριά που χρησιμοποιούσαν οι πεζοναύτες για να δένουν το καμουφλάζ στα κράνη τους. Του άρεσαν πιο πολύ από το δίχτυ που έβαζαν στο στρατό ξηράς, κι αυτό ήταν το μόνο πράγμα που κράτησε από τους Πεζοναύτες.
Στη συνέχεια πήγε στη Γιούμα της Αριζόνα, όπου εκπαιδεύτηκε στην έρημο, και μετά επέστρεψε στη Βάση της Βιρτζίνια με το Στρατό. Η εκπαίδευσή του είχε πια τελειώσει, και περίμενε να ακούσει που θα τον στείλουν, πιθανότατα στον Ειρηνικό, όταν ένας βαθμοφόρος ήρθε και τον βρήκε και του ζήτησε να μιλήσουν ιδιαιτέρως. «Σου έχω άσχημα νέα», του είπε. «Οι Γερμανοί σκότωσαν την οικογένειά σου στην Ελλάδα. Δεν έζησε κανείς. Μπορείς, αν θέλεις, να πάρεις μια άδεια και να επιστρέψεις στο σπίτι σου στην Σαντα Φε». Ο Βαγγέλης δεν ήθελε να πάει στην Σάντα Φε, μπορούσε να κλάψει κι εκεί που ήταν. Ζήτησε μόνο ένα πράγμα: «Στείλτε με στην Ευρώπη. Θέλω να πάω στους Γερμανούς».
Ο πρώτος σταθμός του Κλωνή στον πόλεμο ήταν στην Βόρεια Αφρική. Πολέμησε στην Τυνησία, πράγμα που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι είχε ήδη ενσωματωθεί στην 1η Μεραρχία Πεζικού, η οποία «καθάρισε» αυτό το μέτωπο στις 9 Μαΐου του ’43, με την παράδοση 40.000 Γερμανών των «Afrika Korps». Στη συνέχεια η Big Red One προχώρησε στη Σικελία την οποία απελευθέρωσε, και μετά επέστρεψε στην Αγγλία, για να προετοιμαστεί για μια άλλη μεγάλη αποστολή: Την απόβαση στη Νορμανδία. Στο Σαουθάμπτον ο Κλωνής περνούσε την ώρα του κάνοντας βόλτες με τον Ιρλανδό φίλο του (το όνομα του οποίου παραμένει άγνωστο) και παίζοντας μπαρμπούτι. Πέρασε μερικούς μήνες σχετικά ξένοιαστους, με διαλείμματα έντασης όταν οι Γερμανοί αποφάσιζαν να βομβαρδίσουν. Σε έναν από τους βομβαρδισμούς, ο Βαγγέλης πήρε στα χέρια του ένα 12χρονο τραυματισμένο κορίτσι, και το πήγε στον Ερυθρό Σταυρό. Το κορίτσι πέθανε λίγα λεπτά αργότερα, και ο Βαγγέλης πήρε το θέμα προσωπικά: Καβάλησε ένα αντιαεροπορικό και άρχισε να ρίχνει Γερμανικά αεροπλάνα μόνος του.
Καθώς έμπαινε το καλοκαίρι του ’44, οι συμμαχικές δυνάμεις προετοιμάζονταν για την μεγάλη και κρίσιμη Επιχείρηση Overlord, που θα περιλάμβανε τη μαζική απόβαση στις ακτές τις Γαλλίας. Θα ήταν μια επιχείρηση δύσκολη, γιατί οι Γερμανοί την περίμεναν. Από την έκβασή της θα κρινόταν η πορεία του πολέμου. Στις 4 Ιουνίου του ’44, δύο μέρες πριν από την D-Day, ο Στρατηγός Άιζενχάουερ που είχε αναλάβει την διοίκηση της συμμαχικής στρατιάς, επισκέφθηκε τους στρατιώτες στο Σαουθάμπτον και κουβέντιασε μαζί τους. Ο Βαγγέλης έσπευσε να δώσει τα διαπιστευτήριά του, σε μια συνομιλία που μου μετέφερε ο γιος του: «Εγώ δεν είμαι Αμερικάνος», είπε. «Έρχομαι από την Ελλάδα. Οι Γερμανοί σκότωσαν όλη μου την οικογένεια. Θα πάω στη μάχη, και δεν με νοιάζει αν πεθάνω». «Είσαι Αμερικάνος γιατί φοράς τη στολή μας», του απάντησε ο Άικ. «Θα πολεμήσεις για την καινούρια σου πατρίδα, αλλά μετά θα γυρίσεις, για να γευτείς τους καρπούς της νίκης». Και ο Βαγγέλης Κλωνής έκανε ακριβώς αυτό.
Μετά την απόβαση, τα αμερικανικά στρατεύματα διέσχισαν τη Γαλλία. Ο Βαγγέλης πολέμησε στη Μάχη των Αρδεννών στο παγωμένο Βέλγιο, μια πολύ σημαντική σύγκρουση, όπου οι Σύμμαχοι κινδύνευσαν να χάσουν τον πόλεμο. Μέχρι εκείνο το σημείο πιθανότατα εξακολουθούσε να υπηρετεί με την Big Red One, αλλά στα πράγματά του οι δικοί του βρήκαν και ένα άλλο σήμα, το σήμα των Tigers, που επισήμως ήταν γνωστοί ως 10η Μεραρχία Τεθωρακισμένων και επίσης συμμετείχαν στη Μάχη. Στα προσωπικά του αντικείμενα βρέθηκαν ακόμα τρεις διαφορετικές στολές, και τα στοιχεία συμφωνούν ότι υπηρέτησε επίσης στην 82η και την 101η Μεραρχία Αεροπορίας, και στην 654η Μεραρχία Πυροβολικού. Δεν υπάρχει ακόμα εξήγηση για το πώς ένας στρατιώτης θα μπορούσε να πολεμήσει με τόσες διαφορετικές Μεραρχίες. Οι ενδείξεις δείχνουν ότι η θητεία του Βαγγέλη Κλωνή δεν ήταν καθόλου τυπική ή φυσιολογική. Ο Κλωνής πολέμησε στην Αυστρία, την Πολωνία, τη Γερμανία, μπήκε στο Βερολίνο και το Παρίσι, ενώ υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι πήγε και στον Ειρηνικό. Για τίποτα από όλα αυτά δεν μιλούσε, όμως, δεμένος από όρκους και διαταγές. Υπάρχουν πολλά στοιχεία που συνηγορούν ότι δεν ήταν ένας απλός φαντάρος. Πήρε ασυνήθιστα πολλά μετάλλια (η οικογένειά του αυτό τον καιρό προσπαθεί να εντοπίσει ακριβώς πόσα και ποια), και δέχτηκε και μια θερμότατη ευχαριστήρια επιστολή από τον Πρόεδρο Τρούμαν με ιδιόχειρη υπογραφή. Ο Νίκος Κλωνής έχει ρωτήσει δεκάδες βετεράνους, αλλά ακόμα δεν έχει βρει κανένα που έλαβε τέτοια επιστολή μετά τον πόλεμο.
Κάτι άλλο που ξέρουμε είναι ότι κάποια στιγμή, το 1945, βρέθηκε έξω από το Βερολίνο και, υψηλόβαθμος πλέον, πήρε μια απόφαση που έμελλε να τον οδηγήσει στο στρατοδικείο. Σύμφωνα με την ιστορία που εξομολογήθηκε στους γιους του, η ομάδα του, που συνοδευόταν από τεθωρακισμένα, είχε αποκλειστεί από έναν ορμητικό χείμαρρο που είχε 6-7 μέτρα βάθος, και δεν μπορούσε να προχωρήσει. Ήξεραν ότι μια μεγάλη δύναμη Γερμανών πλησίαζε –υπολόγιζαν ότι είχαν δύο ώρες να απομακρυνθούν πριν τους φτάσουν, αλλά δεν μπορούσαν να περάσουν το χείμαρρο. Σε εκείνο το σημείο είχε γίνει μια μάχη, και υπήρχαν πολλοί νεκροί τριγύρω. «Ήταν απάνθρωπο», ομολόγησε ο Βαγγέλης Κλωνής, «αλλά δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα άλλο. Δυο ώρες είχαμε. Κατ τότε το μυαλό μου πήρε μια κεφαλλονίτικη στροφή». Έδωσε τη διαταγή, και οι φαντάροι γέμισαν το χείμαρρο με πτώματα Αμερικάνων και Γερμανών, για να μπορέσουν να περάσουν τα τεθωρακισμένα από πάνω τους.
Λίγους μήνες αργότερα, στην οικογένεια του Πομόνη έφτασε ένα γράμμα από το Υπουργείο Αμύνης: Η κυβέρνηση, μετά λύπης, ενημέρωνε τους συγγενείς και τους φίλους ότι ο Βαγγέλης είχε σκοτωθεί. Στο εστιατόριο έγινε ένα μεγάλο μνημόσυνο, και όλοι οι Έλληνες περνούσαν από εκεί για να κλάψουν. Μόνο σε μια γωνιά καθόταν και έπινε ένας Κεφαλονίτης, ο Θεοδωράτος, και έμοιαζε να μην ασχολείται. Τον ρώτησαν γιατί δεν λυπάται για τον φίλο του, και αυτός τους κοίταξε και απάντησε: «Τι να σας πω ρε μαλάκες. Αυτός ζει. Μια των ημερών θα ανοίξει την πόρτα και θα μπει μέσα. Είναι μεγάλος κερατάς. Λένε μαλακίες αυτοί, δεν τον πιάνει σφαίρα το Βαγγέλη. Δεν του κάνω μνημόσυνο εγώ». Το Γενάρη του 1946, ο Βαγγέλης Κλωνής βγήκε μαζί με τους άλλους βετεράνους από το λεωφορείο και προχώρησε προς το μαγαζί του στη Σάντα Φε. Είχε χάσει την μεταλλική του ταυτότητα, και την είχαν βρει δίπλα σε ένα πτώμα.

——-3

Μετά τον πόλεμο ο Βαγγέλης συνέχισε να δουλεύει με τους Πομόνηδες, και πάντα έστελνε λεφτά στο θείο του, τον Γεράσιμο Στάβερη στην Ελλάδα. Ένα απόγευμα, όταν πήγε στο μαγαζί να δουλέψει, ένας άλλος κεφαλλονίτης που δούλευε εκεί τον πλησίασε και του έδωσε ένα γράμμα. Από την Ελλάδα.
Το γράμμα έγραφε: «Αγαπημένε μας Βαγγέλη. Δεν ξέρουμε που είσαι, εδώ και 6-7 χρόνια. Ο Στάβερης μας βοηθά, αλλά δεν ξέρουμε αν είσαι καλά και που βρίσκεσαι. Εμείς είμαστε καλά. Περάσαμε δύσκολες στιγμές στο πόλεμο, αλλά είμαστε όλοι καλά, και θέλουμε να σε δούμε. Οι γονείς σου». Ο Βαγγέλης δεν δούλεψε εκείνο το απόγευμα. Πήρε μια μπουκάλα ουίσκι και έκατσε σε μια γωνιά με ένα φίλο και έκλαιγε. Όπως είπε αργότερα: «Έκανα και ένα μνημόσυνο για τους Γερμανούς. Σκότωσα πολλούς που δεν έπρεπε να σκοτώσω».
Το 1950, ο Βαγγέλης γύρισε στην Κεφαλονιά και είδε ξανά την οικογένειά του. Ένα από τα πρώτα πράγματα που του είπε η μάνα του ήταν: «Ξέρω ότι κυνηγάς τις γυναίκες και αυτές σε κυνηγάνε, αλλά πρέπει να βρεις μια να παντρευτείς, για να μη γυρνάς σα ρεμάλι». Και βάλθηκε να τον παντρολογεί σε όλο το νησί, καθώς είχε φτάσει πια τα 34, και ήθελε να τον δει γαμπρό. Ο Βαγγέλης όμως είχε συνηθίσει τις πολλές και όμορφες γυναίκες, και της ξεκαθάρισε ότι θα πρέπει να βρεθεί κάτι πολύ ιδιαίτερο για να τον κάνει να παντρευτεί. Από όσες έβλεπε δεν του άρεσε καμία, μέχρι που πήγε στη Σκάλα και είδε την Κική.
«Όταν τον είδα, εμένα μου άρεσε», θυμάται η Κική Κλωνή, το γένος Κουρκουμέλη, η γυναίκα του. «Ήταν πολύ όμορφος, σαν movie star, σαν τον Κλαρκ Γκέιμπλ, και ακόμα καλύτερος. Ήταν κεφαλλονίτης μάγκας». Ο Βαγγέλης όταν την είδε ζήτησε να πάει αμέσως στο σπίτι του πατέρα της. Μέσα σε μια εβδομάδα είχαν αρραβωνιαστεί. Μέσα στο μήνα παντρεύτηκαν. Επέστρεψαν στην Αμερική, και έκαναν τρία παιδιά, στη Σάντα Φε. Κάποια στιγμή η JC Penney’s έκανε μια μεγάλη προσφορά και νοίκιασε το κτίριο του εστιατορίου του Πομόνη, έτσι ο Βαγγέλης έμεινε χωρίς δουλειά. Τα παιδιά πλησίαζαν και την σχολική ηλικία, οπότε πήρε την απόφαση: «Θέλω να πάω τα παιδιά στην Κεφαλονιά, να κάνουμε άλλη μια γενιά Έλληνες».
Η οικογένεια επέστρεψε στην ρημαγμένη από το σεισμό Κεφαλονιά, και πιθανότατα θα έμεναν για πάντα εδώ, αν δεν ερχόταν η χούντα. Το καθεστώς απαιτούσε τα παιδιά να πάνε στρατό, έτσι ο Κλωνής πήρε την οικογένεια και ξαναγύρισε στη Σάντα Φε. Ο Βαγγέλης είδε τα παιδιά του να μεγαλώνουν –ο μεγαλύτερος, ο Άγγελος, έχει σπουδάσει πυρηνική φυσική και δουλεύει στο Ναυτικό. Ο Νίκος, ο δεύτερος, κρατά το μπαρ Evangelo’s στο κέντρο του Σάντα Φε, που ο Βαγγέλης άνοιξε το ’70. Ο Δήμος, ο τρίτος, είναι καρδιολόγος. Όσο περνούσαν τα χρόνια, άρχισε να λέει ιστορίες από τη ζωή του στον πόλεμο, ψήγματα πληροφοριών που έδιναν στα παιδιά και τους φίλους του μια άλλη εικόνα για τον πατέρα τους.
Όσο κι αν προσπαθούσε να τις ξεχάσει, οι εμπειρίες του από τον πόλεμο τον είχαν σημαδέψει. «Μερικές φορές, όταν έβλεπε ταινίες για τον πόλεμο στην τηλεόραση, έκλαιγε», θυμάται η γυναίκα του. «Μερικές φορές γινόταν νευρικός και μόνο που τα σκεφτόταν». Ο Βαγγέλης δεν ξαναταξίδεψε με αεροπλάνο, και δεν συμπαθούσε τη φασαρία. «Την ηρεμία την έβρισκε μόνο στη Σάντα Φε και στα Κοριάνα, στην Κεφαλονιά», θυμάται η Πελαγία Στεφανάτου, η κόρη του Σπύρου. Παρ’ όλα αυτά, ο πόλεμος εξακολουθούσε να μοιάζει μια παρένθεση στη ζωή του, και οι γνωστοί του την αντιμετώπιζαν ως τέτοια, χωρίς να δίνουν πολλή σημασία. Είχαν τον Κλωνή στο μυαλό τους ως αυτό τον γλετζέ, γοητευτικό, εξωστρεφή Έλληνα, που βωμολοχούσε ακατάσχετα και λάτρευε τις παρέες και τα τραγούδια.
Ο Βαγγέλης Κλωνής πέθανε στις 18 Φεβρουαρίου του 1989. Κηδεύτηκε στα Κοριάνα, και όλοι όσοι τον ήξεραν κράτησαν μαζί τους ο καθένας τη δική του, προσωπική εικόνα γι’ αυτόν. Υπήρχε όμως μια άλλη εικόνα, πολύ διάσημη, που κυκλοφορούσε εδώ και χρόνια, αλλά κανείς δεν την είχε συνδέσει με τον Βαγγέλη. Μέχρι το 1991. «Μια μέρα», θυμάται η Κική Κλωνή, «είχα πάει με το Νίκο και τα εγγόνια μου στο εμπορικό κέντρο. Ο Νίκος είχε πάει να πάρει περιοδικά, κι εγώ πήγα με τα εγγόνια για να τους πάρω παιχνίδια. Κάποια στιγμή βλέπω το Νίκο να έρχεται τρέχοντας. «Μάνα τρέχα!» φώναζε. «Ο πατέρας!» Και εκεί, στο εξώφυλλο του περιοδικού Life, ήταν ο άντρας μου, με στρατιωτικό κράνος και ένα τσιγάρο στο στόμα, και κοίταζε βλοσυρά προς τα πίσω».

—–4

Ο Γιουτζιν Σμιθ γεννήθηκε το 1918 στο Κάνσας, και εμφάνισε μια κλίση προς τη φωτογραφία από πολύ μικρή ηλικία. Μεγαλώνοντας έγινε ένας από τους καλύτερους φωτορεπόρτερ που έζησαν ποτέ, δούλεψε για το Life, το Newsweek, και άλλες μεγάλες εκδόσεις, αποκτώντας τη φήμη του λεπτολόγου καλλιτέχνη, που ήταν πρόθυμος να δουλέψει ακόμα και δύο εβδομάδες πάνω σε μια φωτογραφία για να βγάλει το αποτέλεσμα που θέλει. Πήρε διάσημες φωτογραφίες από τον πόλεμο, ανάμεσα στις οποίες και δύο λήψεις του Βαγγέλη Κλωνή: Η φωτογραφία με το τσιγάρο, και η εικόνα με το παγούρι, η οποία πριν από λίγα χρόνια έγινε γραμματόσημο στις ΗΠΑ.
«Ο Γιουτζίν Σμιθ ήταν ένας πολύ δύσκολος άνθρωπος», μου εξηγεί ο Τζέιμς Ένιαρτ, καθηγητής φωτογραφίας στο Κολέγιο της Σάντα Φε, που τον ήξερε καλά. «Είχε δαίμονες που τον κατάτρεχαν σε όλη του τη ζωή. Ήταν μια ψυχή βασανισμένη, αλλά μπορεί αυτοί οι δαίμονες να τροφοδοτούσαν την ιδιοφυία του». Ο Ένιαρτ έζησε μαζί με τον Σμιθ τα τελευταία χρόνια της ζωής του, και ήταν δίπλα του όταν πέθανε. Έχει ήδη γράψει ένα μεγάλο βιβλίο για το έργο του, και τώρα έχει ξεκινήσει έρευνες για ένα νέο βιβλίο, στο οποίο θα μελετά τη ζωή του Σμιθ παράλληλα με τη ζωή ενός από τα θέματά του: Του Βαγγέλη Κλωνή.
«Αυτοί οι άντρες είχαν πολλές ομοιότητες», μου λέει. «Ήταν εικονοκλάστες, αψηφούσαν το θάνατο, ήταν πολύ συναισθηματικοί, διψούσαν για περιπέτεια». Είχαν ακόμα παρόμοια ηλικία και έζησαν από πολύ κοντά τον πόλεμο –και κάποια στιγμή, κατά τη διάρκειά του, συναντήθηκαν.
Αυτή η συνάντηση είναι άλλο ένα μεγάλο μυστήριο.
Οι δύο φωτογραφίες του Σμιθ φέρεται ότι πάρθηκαν στο νησί Σαϊπάν του Ειρηνικού, όπου έγινε μία από τις σημαντικότερες Αμερικανο-Ιαπωνικές μάχες του πολέμου. Υπάρχει ένα πρόβλημα, όμως: Η απόβαση στο Σαϊπάν έγινε στις 15 Ιουνίου του 1944, εννέα μέρες μετά την απόβαση στη Νορμανδία.
«Το πιο πιθανό είναι ότι ο Κλωνής έφτασε εκεί κάποια στιγμή σε μια μυστική αποστολή», λέει ο Ένιαρτ. «Αλλά δεν μπορούμε να ξέρουμε ακόμα. Ξέρω ότι ο Σμιθ ταξίδευε συχνά, και απλά πρέπει να ερευνήσουμε τα ταξίδια του και όποια στοιχεία μπορούμε να βρούμε για την θητεία του Κλωνή, ώστε να μάθουμε πότε και που πάρθηκαν οι φωτογραφίες». Στην πορεία, ο Ένιαρτ ελπίζει να μάθει περισσότερα για την υπηρεσία του Κλωνή στον πόλεμο. «Οπωσδήποτε δεν ήταν μια τυπική θητεία», μου λέει. «Συμμετείχε σε υπερβολικά πολλά θέατρα επιχειρήσεων, και είχε εκπαιδευτεί για να χρησιμοποιεί σχεδόν όλα τα όπλα και όλα τα οχήματα –μπορούσε να οδηγεί ακόμα και τανκ. Φαίνεται πως ήταν κομάντο στις Ειδικές Δυνάμεις». Τα παιδιά του Βαγγέλη Κλωνή έχουν αρχίσει ήδη να ψάχνουν όποια στοιχεία μπορούν να βρουν για τη θητεία του πατέρα τους, για να διευκολύνουν την έρευνα του Ένιαρτ, και για να μάθουν την αλήθεια. Το αποτέλεσμα, όποιο κι αν είναι, θα είναι συναρπαστικό: Θα είναι η πλήρης, αληθινή ιστορία ενός Έλληνα ήρωα.

—–5

Όλα ήταν ματωμένα. Το κύμα που έσκαγε στην αμμουδιά ήταν κόκκινο. Η αμμουδιά ήταν κόκκινη. Και μετά, όταν όλα τελείωσαν, η αμμουδιά δεν φαινόταν, είχε κρυφτεί από τα πτώματα, που στην άκρη της θάλασσας παρασέρνονταν από το κόκκινο κύμα σε ένα μακάβριο λίκνισμα.
Ο Ιρλανδός ήταν δίπλα του στην αρχή. Σέρνονταν μαζί, σαν ένας άνθρωπος, πάνω στην άμμο της Όμαχα Μπιτς, ενώ γύρω τους το μόνο που ακουγόταν ήταν οι σφαίρες: Σφαίρες που σφύριζαν στον αέρα, σφαίρες που καρφώνονταν στην παραλία με ένα κούφιο «παφ» τινάζοντας την άμμο, σφαίρες που έσκαγαν στο νερό και διαπερνούσαν τα σκάφη Χίγκινς, σφαίρες που έσκιζαν σάρκες και τσάκιζαν κόκαλα. Μία σφαίρα βρήκε τον Ιρλανδό στο μέτωπο και διέλυσε το κεφάλι του. Τα μυαλά του χύθηκαν πάνω στον Βαγγέλη.
Την 6η Ιουνίου του 1944, στην δεύτερη από τις πέντε παραλίες όπου θα γινόταν η απόβαση της Νορμανδίας, την επονομαζόμενη Όμαχα Μπιτς, μόνο ένας από τους λόχους του αμερικανικού στρατού αποβιβάστηκε στο σημείο που έπρεπε. Μόνο δύο από τα 29 τανκς που θα πλαισίωναν την απόβαση έφτασαν στην ακτή. Οι βομβαρδισμοί των προηγουμένων ημερών είχαν αστοχήσει τελείως, και έτσι πλήρεις Γερμανικές δυνάμεις φυλούσαν τους λόφους πάνω από την παραλία, και ξερνούσαν μολύβι στους αβοήθητους φαντάρους της Big Red One.
Από τους εκατό πρώτους που πάτησαν στην αμμουδιά, οι 87 σκοτώθηκαν. Μέχρι το μεσημέρι, όταν όλα ήταν κόκκινα και τα πτώματα είχαν καλύψει τα πάντα, μια χούφτα επιζώντες προσπαθούσε να ξεκολλήσει από την παραλία και να καλυφτεί στους πρόποδες των λόφων. Ο Βαγγέλης Κλωνής ήταν εκεί, μέσα στο σφαγείο, και σκεφτόταν την Κεφαλονιά. Πιθανότατα σκεφτόταν ότι δεν θα την ξανάβλεπε ποτέ. Θα επιζούσε, όμως, και θα γυρνούσε ξανά το νησί του, και θα ζούσε μια μεγάλη και γεμάτη ζωή, με τη γυναίκα του και τα παιδιά του, και θα κρατούσε για πάντα τη φωτογραφία του Ιρλανδού στο πορτοφόλι του, και θα γέλαγε και θα φώναζε και θα έπινε, και θα έβριζε σε κάθε ευκαιρία αγίους, Χριστούς και Παναγίες, και η Κική του θα του φώναζε «Θα σε κάψει ο Θεός Βαγγέλη», κι αυτός θα της απάνταγε: «Δεν με έκαψε στη Νορμανδία, τώρα θα με κάψει;»]

ΕΙΔΑΤΕ ΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ....ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕΝ ΣΑΣ ΘΥΜΙΖΕΙ ΚΑΠΟΙΟΝ;;;ΑΥΤΟΝ ΕΔΩΜΕ ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ ΤΟΥ ΣΤΡΑΒΑ,ΝΑ ΚΟΙΤΑΕΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΤΑΜΑΤΑ.......ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕς ΕΠΟΧΕς,ΙΔΙΟ ΥΦΟΣ..ΚΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ...ΙΔΙΟΣ Ο ΕΛΛΗΝΑς..ΑΙΩΝΙΟΣ..ΜΥΗΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΝΟΗΜΑ,ΤΟ ΒΑΘΥ ΝΟΗΜΑ ΤΗς ΖΩΗς ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ..ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΣΠΑΕΙ Ο ΨΕΥΤΗΣ ΚΟΣΜΟΣ ΣΕ 9/8...
."Όσοι με τον Χάρο γίναν φίλοι
...με τσιγάρο φεύγουμε στα χείλη
στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι
πάντα γελαστοί και γελασμένοι..."
Το νόημα της Ελεύθερης Ζωής ...
ΒΑΛΤΕ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΟΧΙΑ ΝΑ ΧΟΡΕΥΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ....ΚΙ ΕΧΕΤΕ ΤΟ ΑΡΧΕΤΥΠΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ...ΤΟΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΜΑΓΚΑ- ΗΡΩΑ

ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ ΜΕΡΟΣ Β"[ ΥΠΕΡΝΕΦΕΛΟΣ ΚΑΙ Η ΣΕΛΗΝΗ ......]

ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ ΥΠΕΡΝΕΦΕΛΟΣ ΚΑΙ Η ΣΕΛΗΝΗ ......

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΠΟ ΤΟΝ dimitrisidiro[fcebook.com/profile.php?id=1247477970&ref=profile#!/profile.php?id=1562643597]

Ο Λουκιανός ο Σαμοσατεύς (περ. 120 μ.Χ. → μετ. 180 και 192 μ.Χ.) ήταν σοφιστής και κυρίως μεγάλος συγγραφέας της Ύστερης Αρχαιότητας

Ο Λουκιανός θεωρείται ο πατέρας της επιστημονικής φαντασίας,όπου το έργο του "Αληθής Ιστορία" αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα του προχωρημένου του πνεύματος στο οποίο περιγράφει...έναν πόλεμο των άστρων,μεταξύ των κατοίκων του Ήλιου και της Σελήνης,για την κυριαρχία της Αφροδίτης! και τις περιπλανήσεις του Λουκιανού και του πληρώματός του μέσα στις μαύρες τρύπες και τις σκουληκότρυπες του διαστήματος!!!

Ούτε ένα στάδιο δεν είχα ανέβει και η σελήνη «Μένιππε», μου λέει με φωνή γυναίκας, «σε παρακαλώ, μπορείς να με διευκολύνεις σε κάτι με τον Δία;» «Γιατί όχι;» της απάντησα, «φτάνει να μην είναι κάτι βαρύ που πρέπει να το μεταφέρω». «Μια απλή παραγγελία θα μεταφέρεις», είπε εκείνη, «μια παράκληση από μένα προς τον Δία γιατί έχω απαυδήσει πια, Μένιππε, ν’ ακούω τα πολλά και φοβερά από τους φιλοσόφους που άλλη δουλειά δεν έχουν παρά να ασχολούνται συνεχώς μαζί μου, ποια είμαι, πόσο μεγάλη και για ποιο λόγο γίνομαι ημικυκλική ή μηνίσκος. Άλλοι απ’ αυτούς λένε πως κατοικούμαι, άλλοι πως κρέμομαι πάνω από τη θάλασσα σαν καθρέφτης κι άλλοι ό,τι φανταστεί ο καθένας τους, εκείνο μου προσάπτουν. Τελευταία μάλιστα έφτασα να πουν ότι και το φως μου ακόμα δεν είναι γνήσιο, αλλά είναι κλοπιμαίο κι έρχεται από πάνω, από τον ήλιο, και άλλο δεν κοιτάζουν παρά πως θα με βάλουν να μαλώσω με τον αδελφό μου, σαν να μην τους έφταναν όσα έχουν πει για τον ίδιο τον Ήλιο, πως τάχα είναι πέτρα και πυρωμένο σίδερο. Κι όμως, πόσα και πόσα δεν ξέρω εγώ γι’ αυτούς, πράξεις αισχρές και κατάπτυστες που κάνουν τη νύχτα εκείνοι που την ημέρα εμφανίζονται σοβαροί και ανδροπρεπείς, επιβλητικοί στο βλέμμα και στη μορφή, καμάρι των απλών πολιτών. Εγώ βέβαια δεν λέω λέξη, κι ας βλέπω όλ’ αυτά. γιατί δεν θεωρώ πρέπον να αποκαλύψω και να βγάλω στο φως τις νυχτερινές εκείνες ενασχολήσεις και την παρασκηνιακή ζωή του καθενός.. ακόμα κι αν δω κάποιον να μοιχεύεται ή να κλέβει ή να αποτολμά οτιδήποτε άλλο από εκείνα που ευνοεί περισσότερο η νύχτα, απλώνω στη στιγμή ένα σύννεφο και σκεπάζω το πρόσωπό μου για να μη δείξω στον κόσμο γέρους ανθρώπους να ντροπιάζουν την αρετή και το μακρό τους γένι.




21 Εκείνοι όμως καθόλου δεν διστάζουν να με κατασπαράζουν με τα λόγια τους και να με προσβάλλουν με κάθε τρόπο, ώστε, μα τη Νύχτα, πολλές φορές σκέφτηκα να μεταναστέψω όσο γίνεται μακρύτερα για να γλιτώσω από την κακογλωσσιά τους. Θυμήσου λοιπόν να διαβιβάσεις όλ’ αυτά στον Δία και να προσθέσεις ότι μου είναι αδύνατο να μείνω στη θέση μου, εκτός αν εκείνος εξοντώσει τους φυσικούς και φιμώσει τους διαλεκτικούς και ανασκάψει τη Στοά και πυρπολήσει την Ακαδημία και σταματήσει τις συζητήσεις στους Περιπάτους. μόνο έτσι θα πάψουν να με μετράνε καθημερινά και θα μπορέσω να βρω ησυχία».Λουκιανού Ικαρομένιππος ή Υπερνέφελος §§ 20-21

Διαβάζοντας τον "Ικαρομένιππο" του Λουκιανού,παρατηρούμε τα εξής:




1.Ξεκινώντας ο Μένιππος,που ο Λουκιανός τον ονομάζει "Ικαρομένιππο",λόγω του ότι "πετούσε" τον βάζει να μετράει την απόσταση και τη διαδικασία αποκόλλησης από την έλξη της Χθονός για το ταξίδι προς την Σελήνη!Οι αποστάσεις και ο χρόνος ταυτίζονται με τις πραγματικές!




2.Τον βάζει να λέει ότι,συναντά στη Σελήνη ανθρώπους!Μάλιστα αναφέρει και πόλεις!




3.Τον βάζει να λέει ότι,η Σελήνη είναι ο πρώτος σταθμός για το ταξίδι του προς τον Όλυμπο,την κατοικία των θεών,που βρίσκεται μακριά,ενώ στην πορεία προς τα εκεί,αφήνει πίσω του ακόμα και τον Ήλιο!
Και άλλα πολλά! Αν όλα αυτά ήταν μόνο φαντασία,τότε πως ο Λουκιανός ήξερε ακριβώς τις αποστάσεις,τους χρόνους κλπ.; Ακόμα πολύ αργότερα πως ο Ιούλιος Βερν,έγραψε ότι το ταξίδι προς τη Σελήνη διαρκεί τρεις ημέρες; Θα πείτε,ε,καλά τώρα...οι άνθρωποι εύκολα φαντάζονται! Ε,ας μείνουν φαντασίες.Είναι πιο ευκολοχώνευτες!

.Εννοείται ότι στην ΝΑΣΑ έχουν κάνει φύλλο και φτερό και τον Λουκιανό, και όλη την Αρχαία Ελληνική γραμματεία,(και όταν λέμε όλη εννοούμε όλη,και αυτήν που "καταστράφηκε" και δεν έφτασε ποτέ σε εμάς)και την μυθολογία. Μυθολογία βέβαια λέγοντας εννοούμε πραγματικά ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν πριν χιλιετίες και πέρασαν στις επόμενες γενιές με την μορφή του μύθου.Το θέμα είναι να πάψουμε και εμείς οι μέσοι άνθρωποι να θεωρούμε όλα αυτά σαν μύθους,παραμύθια και περιθωριακές ειδήσεις για "περίεργους".

ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ απο πλευρας του ειχε πει κατά τη διάρκεια ενός διαλόγου του με τον Σιμμία, ο Σωκράτης δίνει την παρακάτω περιγραφή : "Η Γη αυτή, αν τη δει κανείς από ψηλά, μοιάζει σαν τις σφαίρες(μπάλες) , που έχουν φτιαχτεί από δώδεκα χρωματιστά είδη δέρματος ". Περιγράφει δηλαδή τη Γη , αφ' ένος σφαιρική, αφεταίρου πολύχρωμη, λόγω ιδιομορφιών του εδάφους κυρίως αλλά και της θαλάσσης, όπως φαίνεται από το διάστημα.((1. "Η Ιερή Γεωγραφία Της Ελλάδος Ν.Λίτσα , εκδ.ΕΣΟΠΤΡΟΝ )) ------- Εχουμε ΚΑΙ μια προσέγγιση μόνο στην Σελήνη με τα κείμενα του Λουκιανού οπου μπαίνουν τα θεμέλια του λογοτεχνικού είδους που σήμερα γνωρίζουμε ως "λογοτεχνία της επιστημονικής φαντασίας". Αυτό αποδίδεται στον Λουκιανό από όλους τους ιστορικούς και ερευνητές της επιστημονικής φαντασίας και είναι φυσικό αν σκεφτεί κανείς ότι το "ταξίδι στη Σελήνη" που περιγράφει είναι η πρώτη ιστορική και λογοτεχνική καταγραφή ενός παρόμοιου εγχειρήματος. Όχι μόνο η μόνη λογοτεχνική αποστολή στο εξωγήινο περιβάλλον, αλλά και η πρώτη περιγραφή ενός διαπλανητικού πολέμου, που θα την ζήλευαν ακόμη και οι σημερινοί συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας του είδους "διαστημική όπερα". Κυρίως δυο είναι τα διαπλανητικά έργα του Λουκιανού : "Αληθής ιστορία" (λόγος πρώτος και δεύτερος) και "Ικαρομένιππος" ή "Υπερνέφελος" .





Στο βιβλίο του ερευνητή-συγγραφέα Γ. Λευκοφρύδη "Κοσμοσκάφος Στα-Γύρο-Έψιλον", αναπτύσεται η θεωρία ότι ο Αριστοτέλης ενέκρυπτε στα έργα του και κύρίως στο Οργάνων Όργανο, έναν μυστικό κώδικα, η αποκρυπτογράφηση του οποίου οδηγεί στην κατασκευή διαστημοπλοίου Κοσμοσκάφους, για να επισκευφθεί ο άνθρωπος τον αστερισμό του Λαγού. Την ύπαρξη μυστικού κώδικα στα έργα του Αριστοτέλη επιβεβαιώνει και ο πυρηνικός επιστήμονας, κατασκευαστής του ελληνικού αμυντικού υπερόπλου "Άρτεμις", Γ. Γκιόλβας, και ο οποίος υπήρξε μέλος της ομάδας Κατράκη , η οποία, παράλληλα με τη ΝΑΣΑ, εργάζονταν προς αποκρυπτογράφηση κειμένων του Αριστοτέλλη. Ο Γ.Γκιόλβας διαφώνησε με τον Λευκοφρύδη ως προς την κοινοποίηση της υπάρξεως μυστικού αριστοτελλικού κώδικά, χωρίς όμως να δηλώνει ξεκάθαρα αν η θεωρία του Κοσμοσκάφους επιβεβαιώθηκε από την ομάδα του ή τη ΝΑΣΑ.








Πέρα από τον μυστικό κώδικα, ο Γ. Λευκοφρύδης αναφέρει και διάφορους υπαινιγμούς του Αριστοτέλλους, για δυνατότητα πτήσης : ...δεν είναι αναγκαστικό να περπατήσει ένα ανθρώπινο πλάσμα προκειμένου να μετακινηθεί... , και ...μην αποκαλείτε φτερωτό ότι συμβαίνει να πετά, διότι πολλά πετούμενα έχουν φτερά, χωρίς να είναι φτερωτά....

----Ο Πλούταρχος στην πραγματεία του Περί του προσώπου του εμφαινομένου εν τω κύκλω της Σελήνης, ένα διάλογο οκτώ ατόμων που περιέχεται στον τόμο "Ηθικά", συζητούν για όλες τις εώς τότε (επιστημονικές) θεωρίες για τη Σελήνη και στα πλαίσια της συζήτησης αναφέρεται ένα φανταστικό ταξίδι στη Σελήνη , που αφορά τη μετά θάνατο ζωή................. ------------ Στο μυθιστόρημα "Των υπέρ Θούλην απίστων" του Αντώνιου Διογένη (1ος π.Χ αιών.),το οποίο σώζεται σήμερα σε αποσπάσματα, ενώ περίληψή του έχει διασώσει ο Φώτιος στη "Βιβλιοθήκη"του, γίνονται αναφορές για προσεγγίσεις στην Σελήνη, όπου εμπλέκονται φανταστικοί ήρωες όσο και ιστορικά πρόσωπα, όπως π.χ. ο διάσημος τότε αστρολόγος Αστραίος. Όμως παρά το γεγονός ότι ο Φώτιος διέσωσε, έστω περιληπτικά, το έργο, όταν ο Διογένης φτάνει στο ταξίδι του ήρωα του προς τη Σελήνη "... χάνει την υπομονή του και αρνείται να αναμεταδώσει τα όσα "άπιστα"(τα απίστευτα) θα είχε να πει για το ταξίδι ο Αντώνιος Διογένης ". Τόσο πολύ υπερβολικά τα θεώρησε, ώστε δεν τα εξιστόρησε, προς μεγάλη μας λύπη, αφού από καμιά άλλη πηγή δεν παραδίδονται λεπτομέρειες για αυτή τη λογοτεχνική πτήση στη Σελήνη. Να τονιστεί ότι πρόκειται για το πρώτο ταξίδι προς την Σελήνη στην παγκόσμια λογοτεχνική δημιουργία.....

ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ.....ΜΕΡΟΣ Α"

Βιογραφικό
Ήταν διακεκριμένος πολυγραφότατος σοφιστής και συγγραφέας του καιρού του, γεννημένος στη Συρία, το 120 μ. Χ. Έγραψε περισσότερα από 80 έργα, όλα δε στην Αττική διάλεκτο. Ταξίδεψε σ' όλες σχεδόν τις χώρες του αρχαίου Ρωμαϊκού κράτους. Έμαθε τη ρητορική κι εργάστηκεν αρχικά ως δικηγόρος. Αργότερα όμως έγινε και σοφιστής, επιδεικνύοντας τη τέχνη του στα πανηγύρια και τις εορτές. Στη συνέχεια, γοητευμένος από τους πλατωνικούς, άρχισε να επιδίδεται και στη φιλοσοφία. Τα ωραιότερα από τα έργα του είναι γραμμένα διαλογικά, σ' αυτά ειρωνεύεται (μαστιγώνοντάς τα), τα ελαττώματα της δεισιδαιμονίας, της τυπολατρίας των γραμματιζούμενων και της προσποίησης των ασχολούμενων με τη φιλοσοφία. Έτσι, αναδείχθηκε σε ικανότητα των ανθρώπινων παθών και αδυναμιών, που με το χλευασμό τους, επεδίωξε να τα θεραπεύσει ή έστω, σε σημαντικό βαθμό, να τα περιορίσει. Αναφέρεται ότι πέθανε, το 200 μ. Χ., σ' ηλικία 80 ετών περίπου, στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, υποφέροντας από ποδάγρα -χωρίς όμως να 'ναι τίποτε σίγουρο.
     Ο Λουκιανός γεννήθηκε γύρω στο 120 μ.Χ. στα Σαμόσατα, πρωτεύουσα της περιφέρειας Κομμαγηνής που τότε ανήκε στην επαρχία Συρίας. Παρά το γεγονός ότι ο ίδιος στα έργα του μιλά για πολλά πρόσωπα και πράγματα της εποχής του, συχνά με εμπάθεια, οι σύγχρονές του πηγές σιωπούν όσον αφορά τον ίδιο. Αυτό οφείλεται κατά πάσα πιθανότητα στο γεγονός ότι στον επαγγελματικό στίβο ο Λουκιανός υπήρξε σχετικά άσημος. Τα λίγα βιογραφικά του στοιχεία τα συνάγουμε από τα έργα του, και ιδιαίτερα από τα Περί του ενυπνίου (ήτοι Βίος Λουκιανού) και το Δις κατηγορούμενος.
     Ο Λουκιανός καταγόταν μάλλον από σχετικά ταπεινή οικογένεια της πόλης των Σαμοσάτων, γιατί, ενώ κατάφερε να πάρει μαθήματα ρητορικής, η μόρφωση και η κοινωνική του θέση δεν ήταν τέτοια που να του επιτρέψει γρήγορη άνοδο. Το τελευταίο μέρος των σπουδών του το πραγματοποίησε στην Ιωνία. Στη συνέχεια, δίδαξε ρητορική, με μέτρια μάλλον επιτυχία, στη Μικρά Ασία, αλλά και σε άλλες περιοχές της αυτοκρατορίας, όπως η Γαλατία, η Βόρεια Ιταλία κι η Μακεδονία. Το 163-164 μ.Χ. γνωρίζουμε ότι βρέθηκε στην Αντιόχεια της Συρίας για έναν ρητορικό διαγωνισμό ενώπιον του Λεύκιου Βήρου, στον οποίο ωστόσο δε διακρίθηκε. Στη συνέχεια βρίσκεται στην παφλαγονική πόλη Αβώνου Τείχος, όπου ασχολήθηκε με το μαντείο του Γλύκωνα και το μάντη Αλέξανδρο τον Αβωνοτειχίτη. Η παραμονή του εκεί όμως ήταν μάλλον σύντομη, γιατί το καλοκαίρι του 165 πήγε στην Ολυμπία για να παρακολουθήσει τους αθλητικούς αγώνες και τυχαία υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας στην αυτοπυρπόληση ενός κυνικού φιλοσόφου, του Περεγρίνου-Πρωτέα.
     Στα μεσοδιαστήματα αυτών των ταξιδιών του πρέπει να διέμεινε και στην Αθήνα, την οποία φαίνεται από τα έργα του ότι γνώριζε καλά. Γύρω στο 170 πάντως εγκατέλειψε τη ρητορική για να αναλάβει υπαλληλική θέση, συγκεκριμένα αυτήν του γραμματέα στην Αίγυπτο. Η απόφασή του αυτή φανερώνει ίσως απογοήτευση από το επάγγελμά του και ανασφάλεια μπροστά στα οικονομικά προβλήματα. Μετά το 180 μ.Χ. χάνονται τα ιστορικά του ίχνη. Δε γνωρίζουμε αν δημιούργησε οικογένεια, μάλλον όμως δε συνέβη κάτι τέτοιο. Ο θάνατός του τοποθετείται μέσα στη δεκαετία του 180 ή ίσως στις αρχές της δεκαετίας του 190 μ.Χ.
     Το έργο του αποτελούσε συνδυασμό σάτιρας και ρητορικής, με φιλοσοφικές προεκτάσεις, που σκοπό είχε να καυτηριάσει κακώς κείμενα και κοινωνικές τάσεις. Έτσι, προσεγγίζοντας το έργο του πρέπει κανείς να έχει στο νου του τόσο τα χαρακτηριστικά του 2ου αι. μ.Χ. όσο και αυτά του κοινωνικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο έζησε και έδρασε ο Λουκιανός.
     Ο 2ος αι. μ.Χ., και συγκεκριμένα η Αντωνίνεια περίοδος, που καθορίστηκε από τη βασιλεία του Αδριανού (117-138), του ρωμαϊκή ειρήνη είχε εδραιωθεί, νέοι, ασφαλείς δρόμοι διέτρεχαν την αυτοκρατορία απ' άκρου εις άκρον και εξασφάλιζαν την απρόσκοπτη διεξαγωγή του εμπορίου. Επικρατούσε ευημερία, τουλάχιστον μεταξύ των ανωτέρων και μεσαίων στρωμάτων, η οποία επέτρεπε την ανάπτυξη των τεχνών και την άνοδο του μορφωτικού επιπέδου. Οι περισσότερες πόλεις ξαναχτίζονταν ή καλλωπίζονταν με νέα δημόσια κτήρια. Ταυτόχρονα όμως γίνονταν πιο έντονες οι κοινωνικές αντιθέσεις κι η φιλοσοφική και θρησκευτική αναζήτηση επιχειρούσαν να καλύψουν το αίσθημα κενού που δημιουργούσε η ευμάρεια.
     Η γενέτειρά του Λουκιανού, τα Σαμόσατα, ήταν μια πόλη πλούσια, συγκοινωνιακός κόμβος του δρόμου που οδηγούσε από τη Μικρά Ασία στην Ινδία. Ο πληθυσμός αποτελούσε ένα ιρανο-σημιτικό μείγμα, επιφανειακά εξελληνισμένο. Έτσι ο Λουκιανός πήρε ελληνική παιδεία, αλλά δεν έπαψε ποτέ να αισθάνεται Σύρος.2 Το γεγονός αυτό, αλλά κι η μέτρια επαγγελματική του επιτυχία, τον έκαναν να μη νιώθει ποτέ πλήρως ενταγμένος στην εποχή του και ιδιαίτερα στο πνεύμα χλιδής και εκλέπτυνσης των ελληνορωμαϊκών πόλεων τις οποίες επισκέφθηκε για να διδάξει.
     Αν το επάγγελμά του δεν του χάρισε τις τιμές που προσδοκούσε εν ζωή, του έδωσε ωστόσο τη δυνατότητα να ταξιδεύει διαρκώς, να παρατηρεί και να διευρύνει τους ορίζοντές του. Υπήρξε έτσι αυτόπτης μάρτυρας γεγονότων κι εξελίξεων σημαντικών για την εποχή του, τα οποία μπόρεσε να αποτυπώσει στα έργα του υπό το πρίσμα του βαθιά συντηρητικού ανθρώπου, που ξέρει ωστόσο να διακωμωδεί αυτά με τα οποία δε συμφωνεί. Τα σημαντικότερα έργα-μαρτυρίες για την εποχή του και κυρίως για τους φιλοσοφικούς κύκλους είναι το αυτοβιογραφικό Δις κατηγορούμενος, όπου παρουσιάζεται η σχέση του προς την Ακαδημία και το Λύκειο στην Αθήνα, καθώς και ο Νιγρίνος, όπου απεικονίζεται η διδασκαλία της φιλοσοφίας στη Ρώμη από τον πλατωνικό φιλόσοφο Νιγρίνο, με τον οποίο ο Λουκιανός είχε προσωπική επαφή κατά τη σύντομη παραμονή του εκεί.
     Το πολυσχιδές του χαρακτήρα του έκανε και το συγγραφικό του έργο να παρουσιάζει σημαντικές διαφορές και διακυμάνσεις. Ο Λουκιανός, ιδιαίτερα στην αρχή της καριέρας του, ασχολήθηκε κυρίως με έργα φιλοσοφικού περιεχομένου σε μορφή διαλογική ή ρητορική. Ρητορικό ύφος είχαν άλλωστε και οι πραγματείες που συνέταξε την ίδια εποχή, γνωστές με το χαρακτηρισμό «προλαλιαί». Όπως όμως φαίνεται από τα έργα αυτά, ο Λουκιανός δε μπόρεσε ποτέ να απομονώσει τα λεγόμενά του από την προσωπική του διάθεση καυστικού σχολιασμού της πραγματικότητας και να αναπτύξει υψηλό φιλοσοφικό ή ρητορικό ύφος, όπως έκαναν άλλοι διάσημοι σοφιστές την περίοδο εκείνη, όπως ο Αίλιος Αριστείδης.
     Το γεγονός ότι τα έργα του δεν έγιναν ευρέως γνωστά φαίνεται ότι τον έκανε να στραφεί στα μέσα ίσως της δεκαετίας του 150 ή και λίγο αργότερα, πιο έντονα προς τη σάτιρα, γράφοντας παραδοξολογίες με ρητορικό ή αφηγηματικό στυλ, όπως η κλασική πια Αληθινή ιστορία, ένα από τα πιο πρώιμα διηγήματα επιστημονικής φαντασίας, παρόμοιο με την Ουτοπία του Ιαμβούλου που αφηγείται ο Διόδωρος Σικελιώτης στην Ιστορική Βιβλιοθήκη.4 Επηρεασμένος από τον κωμωδιογράφο Μένιππο έγραψε επίσης μια σειρά διαλόγων που ακροβατούν μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
     Μετά το 160 μ.Χ. όμως ασχολήθηκε σχεδόν αποκλειστικά με τους σατιρικούς διαλόγους, λογοτεχνικό είδος που εμπνεύστηκε ο ίδιος, καθώς και με την καυστική σάτιρα κατά ακραίων φιλοσοφικών και πνευματικών τάσεων της εποχής του. Στην τελευταία κατηγορία ανήκουν μεταξύ άλλων τα έργα Αλέξανδρος ή Ψευδόμαντις, όπου σχολιάζει τον Αλέξανδρο τον Αβωνοτειχίτη,5 και η Περεγρίνου τελευτή, όπου αφηγείται την αυτοκτονία ενός κυνικού φιλοσόφου, σκιαγραφώντας παράλληλα με ειρωνικό τρόπο την αίσθηση του κενού που είχε αρχίσει να δημιουργεί στους ανθρώπους η ευμάρεια του 2ου αιώνα οδηγώντας τους σε ποικίλες πνευματικές και θρησκευτικές αναζητήσεις.
     Στο στόχαστρο του Λουκιανού βρέθηκαν κυρίως τρία θέματα: οι ανθρώπινες αδυναμίες, η φιλοσοφία, ιδιαίτερα η κυνική κι η θρησκεία, ιδιαίτερα όταν εκδηλωνόταν με φαινόμενα θρησκοληψίας και ευπιστίας από πλευράς των ανθρώπων. Ο γνωστός μελετητής της αρχαίας λογοτεχνίας A. Lesky υποστηρίζει ότι η σαρκαστική τάση του Λουκιανού για πράγματα υψηλά οφειλόταν στη δική του ανεπάρκεια να ασχοληθεί με αυτά και σε ένα αίσθημα κατωτερότητας που είχε αναπτύξει εξαιτίας ιδίως της επιπόλαιης και επιφανειακής επαφής του με τον κόσμο της διανόησης. Ωστόσο, γίνεται τόσο ζωντανός στις περιγραφές του και καίριος στα πράγματα τα οποία επιλέγει να καυτηριάσει, ώστε το έργο του αποκτά διαχρονικότητα, πράγμα που σπάνια συμβαίνει με ανθρώπους ανίκανους κι επιπόλαιους.
     Αρκετά από τα έργα του βρήκαν μιμητές, ενώ η τάση του να χρησιμοποιεί ψευδώνυμα δημιουργεί ερωτηματικά σχετικά με την πατρότητα άλλων έργων. Μεταξύ αυτών που αποδίδονται στο Λουκιανό με αμφιβολίες είναι τα: Πατρίδος εγκώμιον, Δίκη συμφώνων, Ψευδοσοφιστής ή Σολοικιστής καθώς και το Περί της Συρίης θεού. Ανεξάρτητα από το ποιος είναι ο συγγραφέας, το τελευταίο έργο αποτελεί μια από τις σημαντικές φιλολογικές πηγές για τη λατρεία της Ατάργατης στο ναό της Βαιτοκίκης.
     Παρά τη μέτρια επιτυχία του εν ζωή, ο Λουκιανός ήταν από τους συγγραφείς που τα έργα τους γνώρισαν μεγάλη διάδοση μεταγενέστερα. Παραδόξως, ο Λουκιανός όχι μόνο διαβαζόταν στο Βυζάντιο κι ήταν αγαπητός στους κύκλους διανοουμένων, όπως ο Πατριάρχης Φώτιος κι ο Ιωάννης Τζέτζης, αλλά αποτελούσε διδακτική πηγή, όπως φαίνεται από το Γνωμολόγιον του Ιωάννη Γεωργίδη (τέλος 9ου αιώνα) ή από την Εκλογή αττικών ονομάτων και λέξεων του Θωμά Μαγίστρου (14ος αιώνας). Το σατιρικό του ύφος ήταν μάλιστα τόσο επιτυχημένο, ώστε αρκετοί Βυζαντινοί συγγραφείς τον αντέγραψαν, με πρώτο και κυριότερο το Λέοντα το Σοφό (10ος αιώνας).7 Βέβαια, ο σκεπτικισμός του, αλλά κι η ενασχόλησή του με θέματα θρησκευτικά και το γεγονός ότι σε αρκετά από τα έργα του καταφέρεται κατά των χριστιανών έκανε άλλους Βυζαντινούς, όπως τον Αρέθα (β΄ μισό 9ου αιώνα) και το συντάκτη της Σούδας να τον κατακρίνουν με τρόπο πολύ αυστηρό.
     Στην Ύστερη περίοδο του Βυζαντίου, στα τέλη του 14ου και τις αρχές του 15ου αιώνα, η αναγεννώμενη Ιταλία άρχισε να έχει πιο έντονες επαφές με τους πνευματικούς κύκλους του εκλεπτυσμένου Βυζαντίου. Πολλοί συγγραφείς «ταξίδεψαν» τότε στη Δύση, μέσα στις αποσκευές Βυζαντινών λογίων που πήγαιναν προσκεκλημένοι σε ιταλικές πόλεις και αυλές μοναρχών. Ένας από αυτούς ήταν και ο Λουκιανός. Κατά την περίοδο αυτή τα έργα του αντιγράφηκαν από ιταλούς γραφείς και μέχρι τα μέσα του 15ου αιώνα είχαν κάνει την εμφάνισή τους και οι πρώτες μεταφράσεις στα λατινικά, όπως αυτές του Guarino da Verona (1374-1460) και του Poggio Bracciolini (1380-1459). Οι Λατίνοι μεταφραστές και φιλόλογοι εκτίμησαν ιδιαίτερα το χιούμορ, το διεισδυτικό πνεύμα αλλά και το αίσθημα ηθικής του Λουκιανού και δεν πτοήθηκαν από την ανοιχτά
αντιχριστιανική του διάθεση, ίσως λόγω της αμφισβήτησης της εκκλησιαστικής εξουσίας στη Δύση την ίδια εποχή. Ο Λουκιανός είχε ανακαλυφθεί την κατάλληλη στιγμή. Μιμητές εμφανίστηκαν και εδώ: ο Maffeo Vegio (1407-1458) με το έργο Defelicitateemiseria ή Palinurus και ο Leon Batista Alberti (1404-1472) με το Virtus dea που αποτελούσε μέρος της συλλογής του Intercoenales. Από την Ιταλία, στα τέλη του 15ου αιώνα ο Λουκιανός πέρασε τις Άλπεις και έγινε γνωστός στη Γαλλία και την κεντρική Ευρώπη. Υπήρξε ένας από τους λίγους σχετικά αρχαίους συγγραφείς των οποίων εκδόθηκαν τα Άπαντα. Το έργο εκδόθηκε από το τυπογραφείο του Laurentius de Alopa το 1496, αλλά την επιμέλεια της έκδοσής του είχε μάλλον ο Ιανός Λάσκαρης.
     Η μεγάλη διάδοση όμως του Λουκιανού οφειλόταν στο θέατρο. Οι σατιρικοί του διάλογοι παίζονταν συχνά, συνήθως διασκευασμένοι, για λόγους παιδευτικούς, ενώ ένας από αυτούς, ο Τίμων ή Μισάνθρωπος έγινε κλασικό έργο και γνώρισε πάνω από 12 αντιγραφές και απομιμήσεις, με χαρακτηριστική αυτή του Σαίξπηρ.
     Τέλος, το φανταστικό ταξίδι της Αληθινής ιστορίας έδωσε φτερά στη φαντασία και άλλων δυτικών συγγραφέων, όπως ο Swift, που έγραψε τα Ταξίδια του Γκιούλιβερ. Πάντως, οι μελετητές φαίνεται να συμφωνούν ότι μεγάλη επίδραση άσκησε ο Λουκιανός στο σύνολο του έργου δύο μεγάλων Ευρωπαίων στοχαστών, του Έρασμου (16ος αιώνας) και του Άγγλου συγγραφέα και λογοτέχνη Henry Fielding (18ος αιώνας).
     Στη σύγχρονη Ελλάδα, ο Λουκιανός έχει γίνει αγαπημένος θεατρικός συγγραφέας, ιδιαίτερα με τους Νεκρικούς διαλόγους του, που ενέπνευσαν τους συντελεστές του «Ελεύθερου θεάτρου» και το Μάνο Χατζηδάκι το 1980. Η σύγχρονη φιλολογική έρευνα έχει ασχοληθεί εκτεταμένα με το Λουκιανό, ωστόσο όχι εξαντλητικά. Κυριαρχούν δύο κυρίως απόψεις, η «κλασικιστική», που θεωρεί τα έργα του Λουκιανού ενταγμένα σε μια φιλολογική και λογοτεχνική σχολή της εποχής του και άρα δημιούργημα επιτυχημένης αφομοίωσης καθιερωμένων τύπων με διάθεση καινοτομίας κι η «κοινωνική», που πιστεύει ότι η σάτιρα του Λουκιανού ήταν γνήσια προσωπικό του επίτευγμα και ότι είχε τις ρίζες της στις κοινωνικές αναταραχές και τις πνευματικές αναζητήσεις της εποχής, σε συνδυασμό με τη προσωπικότητα του δημιουργού τους.
---------------------------------------------------------------------------------------

                      1ος.) Χάροντα, Μένιππου & Ερμή

     (Το βαρκάκι του Χάροντα φτάνει στην όχθη της Αχερουσίας. Οι νεκροί βγαίνουν ένας-ένας πληρώνουν το ναύλο τους (έναν οβολό) στον Χάροντα και χάνονται δεξιά. Τελευταίος βγαίνει ο Μένιππος, που πάει να φύγει χωρίς να πληρώσει. Ο Χάρος τονς πιάνει από τον ώμο:)ΧΑΡΟΣ: Κατέβαινε, βρε καταραμένε, τον ναύλο!
ΜΕΝΙΠ: Δε πα' να φωνάζεις Χάρε, όσο σ' αρέσει.
Χ: Πλέρωσε ρε σου λέω, για το ταξίδι που 'καμες!
Μ: Δε μπορείς να πάρεις από κάποιον που δεν έχει.*
Χ: Καλά! Υπάρχει κάποιος που να μην έχει έναν οβολό;
Μ: Αν είναι και κάνας άλλος, δε ξέρω. Εγώ πάντως δεν έχω.
Χ: Βρωμιάρη. Θα σε πάω στον Πλούτωνα, αν δε πληρώσεις.
Μ: Κι εγώ θα σου ρίξω μία με το κουπί και θα σου σπάσω το κρανίο.
Χ: Τζάμπα ταξίδεψες δηλαδής;
Μ: Ο Ερμής, που με κουβάλησε 'δω, να σε πλερώσει.
Ε: Θα 'πρεπε να πουληθώ ολάκερος αν ήταν να πλερώνω τους πεθαμένους.
Χ: Δε θα το κουνήσω στιγμή από κοντά σου.
Μ: Αν είν' έτσι, βγάλε όξω τη βάρκα και κάτσε. Μα δεν έχω μία! Τι θα πάρεις;
Χ: Δεν ήξερες ρε, πως έπρεπε να 'χεις το ναύλο;
Μ: Το 'ξερα και λοιπόν; Αφού δεν είχα μία, τι να 'κανα; Να μη πέθαινα;
Χ: Δηλαδή μόνο συ θα καυχιέσαι πως τη πέρασες τζάμπα;
Μ: Ε όχι και τζάμπα ρε μάγκα! Νερά έβγαζα, κουπί τράβηξα και μόνο 'γω απ' όλους, δεν έκλαιγα!
Χ: Αυτά δε περνάνε σε βαρκάρη! Πλέρωσε το ναύλο. Δε μπορεί να γίνει αλλιώς!
Μ: Ε τότε γύρνα με πίσω...
Χ: Ωραία τα λες. Να τις φάω κι από πάνω από τον Αιακό!
Μ: Ε τότε μη μου κολλάς.
Χ: Δείξε μου τι έχεις μες στο σακί;
Μ: Λούπινα. Θες λιγάκι; Κι ένα πρόσφωρο.
Χ: Από που μας κουβάλησες βρε Ερμή τούτο το κοπρόσκυλο; Το τι έλεγε στο ταξίδι δε περιγράφεται! Πείραζε και κορόϊδευε όλους τους άλλους κι ήταν ο μόνος που τραγουδούσε ενώ κείνοι θρηνούσανε.
Ε: Δε ξέρεις Χάρε ποιον είχες στη βάρκα; Τον Μένιππο! 'Ανθρωπος τελείως λεύτερος. Τίποτε δεν τονε νοιάζει!

Ο Μένιππος βρίσκει ευκαιρία που ο Χάρος μιλά με τον Ερμή και τη κοπανά...

Χ: Αχ και να σε πιάσω καμιά φορά...

   Ακούγετ' η φωνή του Μένιππου από μακριά

Μ: Αν με πιάσεις φίλε μου. Δυο φορές δε μπορείς να με πιάσεις.

*γνωστή φράση που 'μεινε παροιμιώδης: Ούκ άν λάβοις παρά του μή έχοντος!

                     2ος.) Νεκρών, Πλούτωνα & Μένιππου
ΚΡΟΙΣΟΣ: Δεν τον υποφέρουμε πια βρε Πλούτωνα τούτο τον σκύλο τον Μένιππο να 'ναι με μας. Ή στείλ'τον αλλού ή στείλε μας να πάμε σ' άλλο τόπο.
ΠΛΟΥΤΩΝ: Τι μπορεί να σας κάνει; Νεκρός είναι κι αυτός όπως κι εσείς.
ΚΡΟΙΣΟΣ: Όταν εμείς θρηνούμε και στενάζουμε, όταν θυμόμαστε πόσα είχαμε στον επάνω κόσμο, ο Μίδας χρυσάφι, ο Σαρδανάπαλος δόξα και μαλθακότητα κι εγώ τα πλούτια μου, αυτός μας εμπαίζει και μας βρίζει. Μας λέει γομάρια και καθάρματα κι όταν κλαίμε, αυτός τραγουδά και γενικά μας λυπεί όσο δε φαντάζεσαι.
ΠΛΟΥΤΩΝ: Τι είν' αυτά που λένε Μένιππε;
ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Αλήθεια λένε βρε Πλούτωνα. Τους σιχαίνομαι γιατί είν' άχρηστα κουφάρια και παλιάνθρωποι. Δεν τους έφτανε που ζήσανε με τόσο κακό τρόπο, αλλά και πεθαμένοι θυμούνται και νοσταλγούν αυτό ακριβώς.
Καλαμπουρίζω με το δούλεμά τους.
ΠΛΟΥΤΩΝ: Μα δεν είναι φυσικό να λυπούνται; Χάσανε πάρα πολλά!
ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Χάζεψες και συ Πλούτωνα; Επικροτείς τα παράπονά τους;
ΠΛΟΥΤΩΝ: Κάθε άλλο! Απλώς δε θέλω φασαρίες μεταξύ σας.
ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Λοιπόν ακούστε με σεις που 'σασταν οι χειρότεροι ανάμεσα στους Λυδούς, τους Φρύγες και τους Ασσύριους, μάθετε πως εγώ δε θα σταματήσω όπου κι αν πάτε να σας ακολουθώ και να σας περιγελώ, να σας χλευάζω και να σας βρίζω.
ΚΡΟΙΣΟΣ: Αυτά δεν είναι βρισιές;
ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Όχι. Βρισιές ήταν αυτά που κάνατε στη ζωή σας. Που θέλατε να σας προσκυνάνε λεύτεροι άνθρωποι και καλοπερνάγατε χωρίς να σκεφτόσαστε το τέλος. Από δω κι πέρα θα θρηνείτε καθώς θα θυμόσαστε όσα χάσατε.
ΚΡΟΙΣΟΣ: Εγώ, Θεέ μου,  τα πολλά και μεγάλα χτήματα που 'χα!
ΜΙΔΑΣ: Εγώ το χρυσάφι μου!
ΣΑΡΔΑΝΑΠΑΛΟΣ: Εγώ τη βόλεψή μου!
ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Έτσι μπράβο. Εσείς να θρηνείτε κι εγώ να σας θυμίζω το γνώθι σ' αυτόν. Είναι ότι πρέπει για τους οδυρμούς σας.
                                3ος.) Μένιππου & Ερμή
ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Ερμή που 'ν' οι ωραίοι κι οι ωραίες; Οδήγησέ με παρακαλώ, μιας κι είμαι νιόφερτος εδώ.
ΕΡΜΗΣ: Δεν έχω χρόνο βρε Μένιππε, αλλά να! παρατήρησε 'κει δεξιά, βρίσκονται ο Υάκινθος, ο Νάρκισσος, ο Νηρέας, ο Αχιλλέας, η Τυρώ, η Ελένη κι η Λήδα: όλες οι παλιές ομορφιές.
Μ: Εγώ βλέπω μονάχα κόκαλα και κρανία άσαρκα κι όμοια μεταξύ τους.
Ε: Κι όμως αυτοί 'ναι που θαυμάσαν όλοι οι ποιητές, αυτά τα κόκαλα που συ περιφρονείς.
Μ: Δείξε μου τουλάχιστον την Ελένη, δε μπορώ να τη διακρίνω.
Ε: Να, τούτο το κρανίο είναι της Ελένης.
Μ: Για τούτο 'δω το καυκί γεμίσανε χίλια καράβια με τα νιάτα όλης της Ελλάδας και σκοτωθήκανε τόσοι και τόσοι κι αναστατωθήκανε τόσες πόλεις;
Ε: Βλέπεις εσύ Μένιππε δεν την είδες ζωντανή. Αν την είχες δει θα 'λεγες κι εσύ: «Ας βρίσκομαι κοντά της κι ας υποφέρω πολλά». Γιατί και τ' άνθη αν τα δει κανείς ξερά, να 'χουνε χάσει το χρώμα και το σχήμα, δε μπορεί να φανταστεί πόσο ήταν όμορφα όταν ανθούσαν.
Μ: Απορώ βρε Ερμή, πως δέχτηκαν να υποφέρουν για κάτι που γρήγορα και τόσον εύκολα μαραίνεται.
Ε: Δεν έχω χρόνο Μένιππε να κάτσω να τα φιλοσοφήσω μαζί σου. Διάλεξε ένα μέρος  που γουστάρεις και βολέψου. Πρέπει να φέρω καινούργιους νεκρούς.

ΠΗΓΗ...peri-grafis.com

Η ΧΑΜΕΝΗ ΤΙΜΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Του ΚΩΝ/ΝΟΥ Π. ΡΩΜΑΝΟΥ Πανεπιστήμιο Αιγαίου ΠΗΓΗ "ΤΟ ΠΑΡΟΝ"











Ο Σημίτης έδωσε και πάλι τη βασική φόρμουλα για την ανθρωπολογική μετάλλαξη των Ελλήνων όταν είπε ότι το κύριο εμπόδιο στην ανάπτυξη ήταν η ιδιαιτερότητα των Ελλήνων.



Να παρατηρήσουμε εδώ ότι δεν αναζήτησε την αιτία της «κακοδαιμονίας» μας σε κάποιο επιμέρους συστατικό στοιχείο της ελληνικής ταυτότητας (π.χ. την Ορθοδοξία ή τον κοραϊσμό ή τον ραγιαδισμό, τον ατομικισμό κ.λπ.) το οποίο εξοβελίζοντας θα μπορούσαμε να ελπίσουμε σʼ ένα πιο θετικό μέλλον. Όχι, ολάκερη η ιδιαιτερότητα των Ελλήνων, δηλαδή ό,τι συνιστά την ελληνικότητα αυτήν καθαυτήν μπήκε στο στόχαστρο του «εκσυγχρονιστικού» λόγου. Το στοίχημα ήταν οι Έλληνες να πάψουν να είναι Έλληνες προκειμένου να... προοδεύσουν. Η πρόοδος, η ανάπτυξη, ο εκσυγχρονισμός ήταν ο προβαλλόμενος στόχος. Η ανθρωπολογική μετάλλαξη των Ελλήνων, το μέσον για την επίτευξη του στόχου αυτού.



Από την αρχή της διακυβέρνησης Σημίτη ως σήμερα η αποελληνοποίηση της Ελλάδος έγινε στην αρχή ψιθυριστά, αργότερα φωναχτά, αλλά πάντα με συνέπεια και αμείωτη ένταση. Το μεσοδιάστημα της κυβέρνησης των συντηρητικών δεν άλλαξε τίποτα στη ροή αυτήν των πραγμάτων. Μάλιστα συνέτεινε, μπορεί να πει κανείς, στην απρόσκοπτη λειτουργία του σχεδιασμού αποδόμησης του έθνους με το να δεσμεύσει ένα πατριωτικό δυναμικό το οποίο, χωρίς τη χειραγώγηση των συντηρητικών, θα μπορούσε να είχε απειλήσει τους ανθελληνικούς σχεδιασμούς. Έτσι π.χ. η εκδηλωθείσα αντίσταση του λαού στην παραποίηση της Ιστορίας στα νέα σχολικά βιβλία των ετών 2006-2007 έσβησε πρόωρα μόλις η κυβέρνηση έκανε τον απλό ελιγμό να αποσύρει ένα και μόνο βιβλίο (από τις εκατοντάδες) από την κυκλοφορία και την αρμόδιο υπουργό από την υπηρεσία.



Η μεθοδολογία της εθνοκτονίας με επιστημονική συνέπεια επικεντρώθηκε στους δύο κεντρικούς άξονες αναπαραγωγής μιας ανθρώπινης κοινωνίας, την παιδεία και τη δημογραφία. Με άκρα μυστικότητα επετεύχθη η αλλαγή των περιεχομένων της σχολικής παιδείας και η ιδεολογική μετατόπιση της κατεστημένης ακαδημαϊκής και πολιτικής νομενκλατούρας, με τους συμπληρωματικούς στόχους να αμφισβητηθεί η ελληνικότητα αφενός και να γίνει αποδεκτός ως τετελεσμένο γεγονός ο εποικισμός της σκόπιμα αφύλακτης χώρας από εκατομμύρια λαθρομετανάστες αφετέρου. Όπως ήταν προβλεπόμενο, η εισαγωγή σε μεγάλη κλίμακα των τελευταίων στα ελληνικά σχολεία θα έκανε επιτακτική πλέον και νόμιμη τη μετάλλαξη της εθνικής παιδείας σε πολυεθνική. (Η μαζική εισαγωγή λαθρομεταναστών στα ελληνικά σχολεία ήταν βεβαίως αντισυνταγματική εφόσον το Σύνταγμα καθορίζει ότι η Παιδεία είναι δωρεάν και υποχρεωτική για όλους τους Έλληνες – αποκλείοντας έτσι τους μη Έλληνες.) Ταυτόχρονα θα παγίωνε την εθνογραφική αλλοίωση του ελληνικού πληθυσμού προσφέροντας «πάτημα» για την ελληνοποίηση των ξένων μόλις θα έφταναν στην ηλικία των 18 ετών. Η ελληνοποίηση με τη συνακόλουθη αλλαγή του κώδικα ιθαγένειας έγινε τον Μάρτιο του 2010 από την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ ολοκληρώνοντας την προηγηθείσα νομιμοποίηση της Νέας Δημοκρατίας του τέλους του 2008 (καθεστώς του «επί μακρόν διαμένοντος»).



Η νεοταξική αριστερόστροφη προπαγάνδα για την καλλιέργεια οικειοφοβίας, δηλαδή απομάκρυνσης από την ελληνικότητα με τη συνακόλουθη απαίτηση να αλλοτριωθούμε αγκαλιάζοντας τον «Άλλο» ως «διαφορετικότητα», αποτελεί δυστυχώς χρόνια τώρα μια θλιβερή σταθερά της καθημερινότητας του Έλληνα. Είναι η ίδια προπαγάνδα που απαντάται ως γκράφιτι των Εξαρχείων, ως ανάλυση των ΜΜΕ και ως διδακτικό περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων. Συνοψίζεται στις παροτρύνσεις να μην είμαστε «ξενοφοβικοί» (παραβλέποντας ότι καθόλου δεν γνωρίζουμε τις προθέσεις του ξένου που μπήκε από το παράθυρο), να μην είμαστε «ρατσιστές» (δηλαδή να αδιαφορήσουμε για τους προγόνους, το γένος και τη φυλή μας) και να μην είμαστε «εθνικιστές» (δηλαδή να παραιτηθούμε από την αξίωση να έχουμε ως έθνος δικό μας κράτος-προστάτη ή ακόμα και απλώς να υπάρχουμε ως διακριτό έθνος ανάμεσα στα άλλα έθνη). Πρόκειται για προπαγάνδα επιστημονικής αποδόμησης η οποία συν τοις άλλοις κατασκευάζει ενοχικά σύνδρομα που αφορούν το ήθος και τις συλλογικές δράσεις του «κακού Έλληνα» μέσα στην ιστορία. Οι κατηγορίες είναι δανεισμένες από το παλαιό και το νεώτερο ρεπερτόριο του ανθελληνισμού. Υποθέτω ότι η πλήρης εσωτερίκευσή τους οδηγεί στην αυτοαπαξίωση του Έλληνα ως ανθρωπολογικού τύπου.



Αυτό στη γλώσσα των κομπιούτερ στο πλαίσιο μιας «κοινωνικής μηχανικής» (social engineering) θα σήμαινε ότι η φάση του «αποπρογραμματισμού» του ιστορικού υποκειμένου Έλλην περατώθηκε πλέον επιτυχώς και τώρα μπορεί να αρχίσει η αντίστροφη διαδικασία «αναπρογραμματισμού» του εκκενωθέντος από κάθε ιστορική μνήμη ανθρώπινου πλάσματος με νέα περιεχόμενα. Με άλλα λόγια, εκεί όπου ήδη επιτεύχθηκε η παραγωγή «γυμνού» ανθρώπου μπορεί να προχωρήσει η νέα εποχή στην πειραματική κατασκευή κάποιου νεοφανούς μιγαδικού πολιτισμικοφυλετικού ανθρωπολογικού τύπου στη νοτιοανατολική Ευρώπη (πρώην Ελλάδα).



Ίσως για την έναρξη του σχεδιαζόμενου αναπρογραμματισμού το υπουργείο Παιδείας μελετά επί του παρόντος (όπως ακούγεται) την εισαγωγή νέων σχολικών βιβλίων που θα αντικαταστήσουν τα υπάρχοντα που στόχο είχαν τον αποπρογραμματισμό. Ίσως ο αναπρογραμματισμός των –πρώην– Ελλήνων να είναι στη συνέχεια και η αποστολή των πολυάριθμων μη κυβερνητικών οργανώσεων που η νέα κυβέρνηση δεν κατήργησε παρά τα υποτιθέμενα μέτρα περιορισμού των εξόδων στη σημερινή κρίση.

Αν επιμείνει κανείς στο ερώτημα ποιος θα είναι (επιτέλους) ο σχεδιαζόμενος από τα κέντρα εξουσίας ανθρωπολογικός τύπος του μετα-Έλληνα θα βρει ήδη σήμερα προτεινόμενες φαντασιακές ταυτότητες, οι οποίες ξαφνιάζουν με την αφέλεια που τις διακρίνει: «πολίτης μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής πολυπολιτιστικής κοινωνίας» ή «πολίτης της Γης» ή απλώς «Άνθρωπος»... Μια στοιχειώδης κριτική δείχνει ότι με τα ανοικονόμητα εκατομμύρια αφρικανών, ασιατών και βαλκάνιων λαθρομεταναστών και τα συνεπακόλουθα προβλήματα της γκετοποίησης, της εγκληματικότητας, της επιδημιολογικής μόλυνσης (450.000 κρούσματα ηπατίτιδας στην Ελλάδα! - «Ελευθεροτυπία» 19 Μαΐου 2010) και γενικότερης επαπειλούμενης κατάρρευσης των ελληνικών υποδομών, η Ελλάδα αντί να πλησιάζει, αντιθέτως συνεχώς απομακρύνεται από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο ομοιάζοντας όλο και περισσότερο με τριτοκοσμικό κρατικό μόρφωμα. Επίσης η κριτική δείχνει ότι δεν υπάρχουν διαβατήρια για «πολίτες της Γης» ούτε ελευθερία εγκατάστασης σε όποια μέρη του πλανήτη θα προσπαθήσουν να καταφύγουν άφρονες Έλληνες μετά την καταστροφή της πατρίδας τους. Τέλος «Άνθρωπος» χωρίς εθνοτικό, πολιτισμικό, θρησκευτικό, πολιτικό προσδιορισμό δεν υπάρχει, μόνο ο σκύλος, η γάτα και το όποιο ζώο είναι απλώς σκύλος και γάτα οπουδήποτε χωρίς περαιτέρω προσδιορισμό.



«Άνθρωπος» χωρίς ιδιαιτερότητα δεν είναι παρά ένα ζώο! Προφανώς τέτοια ζώα, τέτοια ανθρώπινα μηδενικά, βδελύγματα πάνω στο πρόσωπο της Γης, θα κατασκευάσουν στην Ελλάδα οι σκοτεινοί κύριοι προγραμματιζόμενων εθνοκτονιών.



Πραγματικά αποφάσισαν λοιπόν οι Έλληνες, θα πει κανείς, να απεμπολήσουν την ιδιαιτερότητά τους για να γίνουν πιο άνθρωποι ή πιο Ευρωπαίοι, τέλος πάντων για να εκσυγχρονισθούν και να αναπτυχθούν όπως το ήθελε ο Σημίτης; Αν πιστέψει κανείς ότι αυτοί που δέχθηκαν να μεταλλαχθούν (και δεν ήσαν προς Θεού όλοι) το έπραξαν για ιδανιστικούς αποκλειστικά λόγους, απατάται σίγουρα. Δεν ξέρει δηλαδή να διαβάζει το πραγματικό μήνυμα της εξουσίας ανάμεσα στις γραμμές των επίσημων διακηρύξεων.



Εδώ το μήνυμα ήταν ένα και μοναδικό: Ξεχάστε αυτά που πιστεύατε ως Έλληνες και εμείς σας εγγυώμεθα υψηλή κατανάλωση και ευημερία! Ως Έλληνες δεν έχετε μέλλον στην Ελλάδα, γιατί οι ανώτερες εξουσίες έχουν άλλα σχέδια για την Ελλάδα! Ως απλές βιολογικές υπάρξεις όμως, αφημένες στα δικά μας χέρια να τις μορφώσουμε όπως καλύτερα ξέρουμε εμείς, επιτρέπουμε να επιβιώσετε και μάλιστα σε υψηλό επίπεδο. Όσοι τυχόν αρνηθούν και αντισταθούν θα αποκλεισθούν από όλες τις απολαβές, κοινωνικές, επαγγελματικές, πολιτικές. Θα ζουν με τον φόβο του κράτους και μαζί τού παρακράτους που χτυπάει εκεί όπου δεν φτάνει ο νόμος. Αν δε επιμείνουν ότι «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» θα βρουν απέναντί τους και τους συνασπισμένους «ελληνοποιημένους» αλλοδαπούς πραιτωριανούς.



Αυτοί ήταν οι όροι του συμβολαίου που η εξουσία πρότεινε στους Έλληνες και πολλοί δελεάσθηκαν. «Η τιμή τιμή δεν έχει και χαράς τον που τη... χάνει!» σκέφτηκαν. Όμως αυτό που επέμεινε να διαχειρισθεί η εξουσία χωρίς εξαιρέσεις ήταν τα παιδιά. Τα αφελληνισμένα σχολεία περίμεναν τα ελληνόπαιδα με τον Χασάν στο ίδιο θρανίο, υλικό για μετάλλαξη. Τι θα έπρατταν άραγε οι γονείς, οι σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων; Θα δημιουργούσαν προβλήματα επειδή τα παιδιά τους διδάσκονταν ανθελληνικά βιβλία και θα αμφισβητούσαν τη νομιμότητα της εισαγωγής λαθρομεταναστών χωρίς τα νόμιμα δικαιολογητικά στο σχολείο που πλήρωσαν γενεές επί γενεών ελλήνων φορολογουμένων; Ή θα άφηναν ό,τι πολυτιμότερο είχαν, τα παιδάκια τους δηλαδή, τα μοναχοπαίδια τους μάλιστα (διότι δεν κάνουν πάνω από ένα παιδί) βορά στο αντεθνικό υπουργείο Παιδείας; Γνωρίζουμε δυστυχώς την απάντηση...



Πώς όμως να ερμηνεύσει κανείς την παρούσα πτώχευση της Ελλάδας, την περικοπή μισθών και συντάξεων, την αύξηση των φόρων στα καταναλωτικά αγαθά κ.λπ., δεδομένης της ανειλημμένης υποχρέωσης της εξουσίας να ανταμείψει πλουσιοπάροχα όσους εδέχθηκαν τον αφελληνισμό τους; Η απάντηση είναι γνωστή από τα αρχαία χρόνια: Ο διάβολος δεν κρατάει τον λόγο του. Γιατί να ξοδεύεται εσαεί γιʼ αυτούς που τώρα πια είναι ένα τίποτα; Αφού οι Έλληνες έχασαν οικειοθελώς την τιμή τους, να χάσουν τώρα και το... αντίτιμο. Άλλωστε δεν τα έδωσαν όλα ακόμα, ποιος ξέρει αν πιεζόμενοι δεν θα δώσουν και τα υπόλοιπα!



Η ανυποληψία όσων ανθρώπων πρόδωσαν το λίκνο της Ευρώπης, τους προγόνους και το όνομά τους για τον Μαμμωνά δεν διέφυγε την προσοχή των Ευρωπαίων των οποίων ο παραδοσιακός φιλελληνισμός υπό το κράτος της ματαίωσης γύρισε τώρα στο εξίσου παραδοσιακό του αντίθετο, τον ανθελληνισμό.



Έτσι η διάθεση να μας απαξιώσουν, ηθικά και διανοητικά με κάθε τρόπο μιλάει καθημερινώς μέσα από χίλια και ένα άρθρα του ευρωπαϊκού Τύπου για τη χρεοκοπημένη, ψεύτικη, αδηφάγα, πρόστυχη Ελλάδα, η οποία τώρα πρέπει να τιμωρηθεί, να ταπεινωθεί, να ματώσει με κάθε τρόπο, στο τέλος δε και να εκδιωχθεί από την Ευρώπη! Ακόμα κι έναν Τούρκο να π..... έναν τσολιά σκιτσάρισε ευρωπαίος γελοιογράφος... Όχι: τέτοιο μένος, τέτοιο διασυρμό δεν επιφυλάσσει κανείς σε δανειολήπτη που απλώς αδυνατεί να πληρώσει. Τον επιφυλάσσει μόνο σε άνθρωπο που έχασε την τιμή του.Αν δεν θέλει να χάσει τα πάντα, ο ελλαδικός Ελληνισμός πρέπει να κινητοποιήσει τις υγιείς δυνάμεις που διαθέτει το αρχαίο του κύτταρο για να γίνει τιμωρός των πρωταιτίων της προδοσίας και παιδαγωγός των παραστρατημένων, που όμως βαθιά μέσα τους φέρουν το φως της Ελλάδος.

ΦΑΝΤΑΣΙΑ ,,ΚΑΙ "ΦΑΝΤΑΣΟΥ",ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ΕΡΓΟΔΟΤΗ .http://ergdhmerg.blogspot.com/

Με τον όρο φαντασία κατα τας γραφάς...<εννοείται εκείνη η ψυχική λειτουργία που εκδηλώνεται ως παραστατική λειτουργία της συνείδησης και έχει τη βιολογική της βάση στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Αποτελεί βασικό αντικείμενο έρευνας της κλασικής ψυχολογίας και κατέχει πρωτεύουσα θέση στις ανθρωπιστικές επιστήμες και τις νευροεπιστήμες Βοηθά στην παροχή νοήματος στην εμπειρία και κατανόησης στη γνώση. Είναι θεμελιώδης λειτουργία, μέσω της οποίας οι άνθρωποι αναζητούν νόημα στον κόσμοκαι κατέχει ρόλο-κλειδί στη μαθησιακή διαδικασία..>

ΦΑΝΤΑΣΟΥ,ενα αρθρο από τόν μοναδικό Εργοδότη .http://ergdhmerg.blogspot.com/....ο οποίος μάς προκαλεί  για λίγο να αφήσουμε τόν χοικο εγκέφαλο και τούς περιορισμούς του και να ξεφύγουμε μέ τά φτερά τής φαντασίας...αλλωστε ,η φαντασία είναι ανώτερη λειτουργεία..τό ειπε καί ο γνωστός εξυπνος Εβραίος κ.Αλμπέρτος.."η φαντασία είναι ανώτερη απο την γνώση"..βέβαια αυτό πού κάνει ο Εργοδότης ειναι κάτι περισσότερο από τήν απλή συγγραφή ενός αρθρου...παρατηρείστε τήν χρήση ,οχι μόνον τής"εντολή ς" ,"φαντασου",αλλά κυρίως τήν χρήση τής πρωτογενους συλλαβής ΦΑ,πού κάνει ολο τό κείμενο νά κραδάζεται δυναμικά-δέν θέλω να επεκταθώ ,αλλά σας παραπέμπω σε παραβολικά,προβολικά,προφητικά δημοτικά μας τραγούδια πού κάνουν χρήση μιάς μαγικής λέξης,συλλαβής ,στήν αρχή τους...μ οτι κι αν σημαίνει αυτό...μήν παραλείψετε να δείτε και τα σχόλια στο μπλόγκ του..]
============
Φαντάσου, λοιπον, ότι είσαι ένας συνειδητοποιημένος άνθρωπος, που αγωνια για το μέλλον, αλλα δεν βλέπει φως πουθενα.

Φαντάσου πως θες ν' αλλάξεις. Προς το καλύτερο. Ν' αποκτήσεις τη δύναμη ν' αλλάξεις και τον εαυτο σου, και τον κόσμο! Να κάνεις ωραία πράγματα, χωρις να βρίσκεις εμπόδια. Ή, αν βρεις, να τα υπερνικας εύκολα, επειδη δεν θες να καθυστερεις. Επειδη οι Έλληνες καθυστερήσαμε ήδη αρκετα.

Φαντάσου πως ψάχνεις τον δρόμο προς αυτον τον σκοπο.

Φαντάσου πως τελικα καταλαβαίνεις, ότι για να γίνει η αντίδραση που θα σε "ημιθεώσει", χρειάζεσαι ...καταλύτη.

Φαντάσου πως δεν βρίσκεις τον καταλύτη, αλλα ...σε βρίσκει αυτος!



Φαντάσου, λέει, εκει που περπατας μέσα στη νύχτα κι αναπνέεις τον νυχτερινο αέρα, η νύχτα να γίνεται μέρα. Επειδη ένα άστρο έγινε ένας μικρος ήλιος!

Φαντάσου πως, αφου τρίψεις τα μάτια σου να συνηθίσουν το φως το ξαφνικο, αισθάνεσαι "κάτι" ν' αλλάζει μέσα σου... αισθάνεσαι στο κεφάλι σου κάτι σα ζαλάδα και μέθη μαζι... Προς στιγμην σου φεύγουν οι δυνάμεις σου, θες να πέσεις κάτω σα μεθυσμένος, αλλα κρατιέσαι απ' το πλησιέστερο στήριγμα... Συνέρχεσαι... Απ' το μυαλο σου παρελαύνουν με ταχύτητα τρελλη προβλήματα με τις λύσεις τους, σα να κάνουν πασαρέλλα... για την ακρίβεια, οι λύσεις πριν απ' τα προβλήματα!

Φαντάσου πως βλέπεις άλλους νυχτερινους περαστικους να πιάνονται -σαν εσένα- απ' όπου βρουν, για να μην πέσουν κάτω, κι άλλους να σε βλέπουν και να φεύγουν τρέχοντας.

Φαντάσου πως, μέχρι να φτάσεις σπίτι σου, η ζαλάδα έχει περάσει τελείως... αλλα δεν σε πιάνει ύπνος.



Φαντάσου πως την επόμενη μέρα βλέπεις ανθρώπους (ανθρώπους; ) πεσμένους κάτω, στον δρόμο και τα πεζοδρόμια, νεκρους - ή μ' ελάχιστα σημεία ζωης. Ακόμη. Σε λίγο ξεψυχάνε κι αυτοι, σαν τους κηφήνες των μελισσων το προχωρημένο φθινόπωρο.

Φαντάσου πως δεν στεναχωριέσαι για τους νεκρους... κάτι μέσα σου σου ψιθυρίζει πως δεν είχαν ψυχη... Δεν ήταν κάν άνθρωποι...

Φαντάσου πως στις ειδήσεις οι γιατροι των νοσοκομείων λένε πως δεν μπορουν να βρουν τί φταίει για τους μαζικους θανάτους. Αλλα δεν ασχολούνται πλέον, καθως η κατάσταση δεν ελέγχεται. Μόνο για την απομάκρυνση των πτωμάτων πρέπει να λάβουν μέριμνα οι Αρχες, καθως εγκυμονει κίνδυνος σοβαρων μολύνσεων.

Φαντάσου ότι εσυ γελας, όταν ακους για "μολύνσεις"! Κάτι μέσα σου σου λέει πως δεν πρόκειται να σ' αγγίξει καμμία μόλυνση... Στο μυαλο σου τριγυρνάει η έκφραση "καθαρτήριον πύρ"...

Φαντάσου πως ο πληθυσμος έχει γίνει ελάχιστος... ελάχιστα είναι τ' αυτοκίνητα που κινούνται...

Φαντάσου, ωστόσο, πως, όποιον συναντας, σου χαμογελάει - κι αμέσως γνωρίζεις τα πάντα γι' αυτον, κι αυτος για σένα! Όποιον συναντας - ή σχεδον.

Φαντάσου, όμως, πως την επόμενη μέρα ακόμη υπάρχουν και κάποιοι ζωντανοι άνθρωποι (άνθρωποι; ), που, όταν συναντιέστε, αισθάνεσαι ότι προσπαθουν να σου "κάψουν" το μυαλο...

Φαντάσου, επίσης, ότι "απαντας" με τον ίδιο τρόπο - και προσθέτεις ακόμη έναν νεκρο στο πεζοδρόμιο.



Φαντάσου πως μαθαίνεις απ' τις ειδήσεις ότι σ' άλλα κράτη συμβαίνουν παρόμοια φαινόμενα, πλην όμως σε πολυ μικρη κλίμακα. Μεμονωμένα περιστατικα ανθρώπων που ξαφνικα προφητεύουν, ή αιωρούνται πάνω απ' το έδαφος, ή...

Φαντάσου πως η χώρα σου παύει ξαφνικα να έχει κυβέρνηση και Βουλη, επειδη τα περισσότερα μέλη τους πέθαναν τη χθεσινη νύχτα.

Φαντάσου ότι εχθρικα κράτη το μαθαίνουν αυτο, και εξορμουν εναντίον της χώρας σου με στρατεύματα.

Φαντάσου πως κανεις ξένος στρατιώτης δεν περνάει τα σύνορα... ζωντανος... ή, κι αν τα περάσει, θα τα περάσει αφου έχει πετάξει τα όπλα του! Εχθρικοι πιλότοι πεθαίνουν ξαφνικα εν πτήσει, και τ' αεροπλάνα τους πετάνε ακυβέρνητα, μέχρι να πέσουν στο έδαφος, πολυ μακρια απ' τους αρχικους τους στόχους.

Φαντάσου πως τα εχθρικα κράτη (προβληματισμένα) ψάχνουν αντιπροσώπους της χώρας σου, για να συνάψουν ειρήνη.

Φαντάσου πως οι συμπατριώτες σου διαλέγουν (κι) εσένα!

Φαντάσου πως, όταν περνας μπροστα απ' τους αντιπροσώπους του εχθρου, τυγχάνεις τιμων παλιου Κινέζου αυτοκράτορα. Όλοι υποκλίνονται βαθεια μπροστα σου, με σεβασμο... Ή, ίσως, φόβο;

Φαντάσου πως, αφου υπαγορεύσεις τους όρους σου, αρχίζεις να ζητας πράγματα ...πέραν των συμφωνηθέντων!

Φαντάσου πως όλοι υπακούνε στη θέλησή σου! Όλοι όσοι σε ξέρουνε, δηλαδη.

Φαντάσου πως, αυτοι που (δεν σε ξέρουν και) δεν υπακούνε και πάνε να προβάλουν αντίσταση, πέφτουν κάτω στο έδαφος και πεθαίνουν... Πεθαίνουν πολλα "σκληρα καρύδια", μέχρις ότου διαδοθει το μήνυμα πως έχουν να κάνουν με θεους επι Γης - και πάψει κάθε αντίσταση.

Φαντάσου, ακόμη, πως στιγμες-στιγμες βλέπεις πράγματα περίεργα... Σα να παρακολουθεις ταινία επιστημονικης φαντασίας! Κάποιες οντότητες, αόρατες υπο ...κανονικες ανθρώπινες συνθήκες, χτυπιούνται με κάποιες άλλες, επίσης αόρατες. Πλην όμως, οι μεν είναι εχθρικες και οι δε φιλικες. Τελικα, οι φιλικες επικρατουν κατα κράτος.



Φαντάσου πως μετα είσαι ο απόλυτος κυρίαρχος του πλανήτη! Εσυ και τα ημίθεα αδέρφια σου...

Φαντάσου πως αρχίζεις να θεωρεις τον πλανήτη μας κάτι σαν μεγάλο σπίτι σου... και το σπίτι χρειάζεται νοικοκύρεμα...

Φαντάσου πως όλοι οι ζωντανοι άνθρωποι, σα μια μεγάλη παρέα, σε βοηθάνε να νοικοκυρέψεις τη Γη.

Φαντάσου πως, μετα, έχεις όλον τον χρόνο... ήσυχος πλέον, ήρεμος, χωρις οποιαδήποτε προβλήματα... ν' ασχοληθεις με την πνευματικη σου καλλιέργεια. Να βρεις τις λύσεις σε προβλήματα προαιώνια... Ποιοι είμαστε; Απο πού ερχόμαστε; Πού πάμε;... Αλλα, για στάσου! Οι λύσεις έρχονται προτου καλα-καλα διατυπώσεις τις ερωτήσεις!

Φαντάσου πως θες να μοιραστεις τη χαρα της (νέας) ζωης με ατέλειωτα πλήθη φίλων... Με καλο κρασι, βιβλία, ταινίες, παιχνίδια, κουβέντα... Χωρις έγνοιες... Χωρις ανησυχία, χωρις φόβο...

Φαντάσου πως ανταποκρίνονται στη σιωπηλη σου πρόσκληση άπειροι άνθρωποι!



Φαντάσου, πως όλ' αυτα είναι η γέννηση μιας νέας ανθρωπότητας!

Φαντάσου, τέλος, πως όλ' αυτα είναι πολυ, μα πολυ κοντα μας...

ΕΝΑ ΜΝΗΜΕΙΟ,ΕΝΑΣ ΠΛΑΤΑΝΟΣ,ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ.......

ΠΩΣ ΔΕΝΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ;;;ΘΑ ΔΕΙΤΕ
Με το όνομα Αέρηδες καθιερώθηκε να λέγεται αρχαίο μνημείο - κτίριο που βρίσκεται στους βόρειους πρόποδες της Ακρόπολης Αθηνών, στο χώρο της Ρωμαϊκής Αγοράς στην Πλάκα. Το μνημείο αυτό του οποίου το επίσημο όνομα είναι Ωρολόγιο του Κυρρήστου, θεωρείται πως το ανήγειρε ο Ανδρόνικος ο Κύρρηστος ή Κυρρήστης, εξ ου και το όνομα. Πρόκειται για οκταγωνικό μαρμάρινο κτίριο, χωρίς κίονες, όπου στις ισάριθμες μετώπες του φέρονται ανάγλυφοι οι οκτώ κύριοι άνεμοι, εξ ου και αέρηδες. Φέρει δύο θύρες, μία προς Βορρά και μία προς Δυσμάς.

Ιστορία
Το Ωρολόγιο του Κυρρήστου ανεγέρθηκε από τον Έλληνα αστρονόμο Ανδρόνικο από τη Κύρρο της Μακεδονίας (ή Μακεδονικής Συρίας) επί εποχής Σύλλα (στο πρώτο μισό του 1ου αιώνα π.Χ.), ανατολικά του αρχαιολογικού χώρου του μικρού πρόπυλου της ρωμαϊκής αγοράς στην Αθήνα.

Μετά την εκκένωση της Αθήνας από τα στρατεύματα του Μοροζίνη και την ανακατάληψή της από τους Τούρκους, το κτίριο αυτό μετατράπηκε σε Τεκέ (=μουσουλμανικό μοναστήρι) από Δερβίσηδες που είχαν έλθει από διάφορα μέρη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και εγκαταστάθηκαν σ΄ αυτό. Στην αρχή αυτοί οι δερβίσηδες ήταν άνθρωποι ανυπάκουοι που δημιουργούσαν αρκετά προβλήματα στη οθωμανική διοίκηση. Στις αρχές του 19ου αιώνα ο τότε βοεβόδας της Αθήνας Χασεκής αναγκάσθηκε με στρατό να τους καθυποτάξει, απειλώντας τους πως αν δεν ακολουθήσουν τις σχετικές διατάξεις της διοίκησης θα τους εκδίωκε. Έτσι αυτοί παρέμειναν περιοριζόμενοι εντός του κτιρίου, συντηρούμενοι με κοινή δαπάνη από εισφορές μουσουλμάνων κατοίκων που έτρεφαν γι αυτούς μεγάλο σεβασμό. Στον Τεκέ αυτό φιλοξενούνταν επίσης και ανώτατοι ιερουργοί του μουσουλμανικού δόγματος που έφθαναν στην Αθήνα.


Οι Αέρηδες σε γκραβούρα τον 18ο αιώναΟ Γάλλος περιηγητής Κόμης ντε Φορμπέν που επισκέφθηκε την Αθήνα το 1817 βρήκε το ωρολόγιο του Κυρρήστου να κατέχεται από τους Δερβίσηδες που διακρίνονταν για την ομορφιά τους και τη σεμνότητα του ήθους των αλλά ήταν ιδιαίτερα αυθάδεις σε κάθε είδους δεσποτική διοικητική Αρχή. Οι Δερβίσηδες έμειναν στο μνημείο μέχρι το 1821 οπότε και καταλήφθηκε η Αθήνα από τους Έλληνες, με αποτέλεσμα να διαφύγουν άλλοι στην Εύβοια και άλλοι στη Μικρά Ασία. Γεγονός πάντως είναι ότι η παρουσία και διαμονή αυτών στη μνημείο διέσωσε αυτό από ποικίλες καταστροφές, όταν αντίθετα φθάνοντας Ευρωπαίοι αρχαιολάτρες αφαιρούσαν και άρπαζαν αρχαιότητες. Απ΄ όταν περιήλθε το μνημείο αυτό στα χέρια των Ελλήνων συμπεριελήφθη στις αρχαιότητες και στους αρχαιολογικούς χώρους της Αθήνας. Η δε συνοικία που αναπτύχθηκε γύρω απ΄ αυτό ονομάζεται ομοίως συνοικία Αέρηδες.

Περιγραφή μνημείου

Οι Αέρηδες με φόντο την ΑκρόποληΠρόκειται για ένα πυργωτό οκτάγωνο οικοδόμημα από πεντελικό μάρμαρο, μήκους πλευράς 3,20 μέτρων και συνολικού ύψους 12 μέτρων, του οποίου η βάση αποτελείται από τρεις βαθμίδες. Η στέγη του είναι κωνική κεραμοσκεπής. Στη νότια πλευρά φέρει ένα ημικυλινδρικό πρόσκτισμα μικρότερου ύψους ενώ στη ΒΑ και ΒΔ πλευρά φέρει από ένα πρόπυλο με δύο αντιτακτούς κίονες έκαστο.


Κάτοψη βάσης μνημείουΣτη κορυφή της στέγης φέρονταν ένας ορειχάλκινος ανεμοδείκτης υπό μορφή Τρίτωνα ο οποίος περιστρεφόμενος έδειχνε, κρατώντας δείκτη, τη κατεύθυνση ενός από τους οκτώ κύριους ανέμους που επικρατούσε κατά την παρατήρησή του. Οι άνεμοι αυτοί προσωποποιημένοι φέρονται ανάγλυφοι να ίπτανται (φτερωτοί) στο άνω μέρος εκάστης πλευράς του πύργου, φέροντας ο καθένας και ιδιαίτερο σύμβολο. Τα ονόματά τους φέρονται χαραγμένα κάτω από το αντίστοιχο τμήμα του οκταγωνικού γείσου, οι οποίοι και είναι: ο Βορρέας (βόρειος), ο Καικίας (βορειοανατολικός), ο Απηλιώτης (ανατολικός), ο Εύρος (νοτιοανατολικός), ο Νότος (νότιος), ο Λιψ (Λίβας, νοτιοδυτικός), ο Ζέφυρος (δυτικός), και ο Σκίρων (βορειοδυτικός). Κάτω δε από κάθε τέτοια ανάγλυφη προσωποποίηση εγχάρακτες ακτίνες κατά διάφορους σχηματισμούς αποτελούσαν αυτούσια ηλιακό ρολόι.



Ειδικότερα για τον υπολογισμό της ώρας σε ανήλιες ημέρες υπήρχε μέσα στο κτίσμα ιδιαίτερη εγκατάσταση υδραυλικού ρολογιού. Τούτο συνάγει στο συμπέρασμα πως ο κατασκευαστής του μνημείου συνδύασε τις εφευρέσεις προηγουμένων κατασκευαστών ρολογιού, όπως του Αρχιμήδη, του Κτησίβιου καθώς και του Φίλωνα. Μάλιστα όπως σημειώνει ο Ουάρρωνας, στη νότια πλευρά του οικοδομήματος υπήρχε δοχείο κυλινδρικού σχήματος με νερό που παρεχόταν μέσω αγωγού από πηγή της βόρειας πλευράς της Ακρόπολης. Ο δε Βιτρούβιος ονομάζει το μνημείο αυτό "Πύργο των Ανέμων" καθώς το περιγράφει με πολλές λεπτομέρειες. Τέλος η εξωτερική μορφή του μνημείου κατατάσσεται στον κορινθιακό ρυθμό (εκ των κιονοκράνων) ενώ το εσωτερικό του σε δωρικό ρυθμό (βαρύ αυστηρό). Συνέχεια του κτιρίου ΝΑ ήταν το Αγορανομείο επί πολυβάθμιτης μαρμάρινης βάσης.

Το μνημείο αυτό θεωρείται ο αρχαιότερος μετεωρολογικός - ωρομετρικός σταθμός του κοσμου.....

...ΟΠΩς ΕΙΔΑΜΕ ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΕΓΙΝΕ ΕΠΙ ΜΑΚΡΟΝ ΙΕΡΟΔΙΔΑΣΚΑΛΕΙΟ ΤΩΝ ΜΕΛΒΕΔΙΔΩΝ..ΜΕΝΤΡΕΣΕς ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΚΡΙΒΩς ΑΥΤΟ.ΙΕΡΟΔΙΔΑΣΚΑΛΕΙΟ ΔΗΛΑΔΗ.ΕΤΣΙ ΕΛΕΓΑΝ ΛΟΙΠΟΝ ΟΙ ΑΘΗΝΑΙΟΙ ΤΟΥς ΑΕΡΗΔΕς...ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΠΑΡΕΠΙΠΤΟΝΤΩς ΠΕΡΑΣΑΝ ΑΦΑΝΤΑΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΕΠΟΧΕς ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗς ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑς..ΥΠΗΡΧΑΝ ΠΑΜΠΟΛΛΕς ΑΨΙΜΑΧΙΕς ΜΕ ΤΟΥς ΤΟΥΡΚΟΥς ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΤΟΥς ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ  Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΗΝ ΠΛΗΡΩΝΑΝ ΠΟΛΥ ΑΚΡΙΒΑ....ΔΙΠΛΑ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΟΝ ΜΕΝΤΡΕΣΕ ΥΠΗΡΧΕ ΚΙ ΕΝΑΣ ΠΛΑΤΑΝΟς....ΕΝΑΣ ΩΡΑΙΟς ΠΛΑΤΑΝΟς ΠΟΥ ΟΜΩς ΕΙΧΕ ΜΕΤΑΤΡΑΠΕΙ ΣΕ ΤΟΠΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ ΜΙΑΣ ΚΙ ΕΚΕΙ ΚΡΕΜΑΓΑΝ ΤΟΥς ΑΝΤΙΦΡΟΝΟΥΝΤΕς ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΝΟΜΟΥΝΤΕς[ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ]...ΘΥΜΏΣΑΤΕ ΒΕΒΑΙΑ ΕΝΑ ΠΑΡΟΜΟΙΟ ΠΛΑΤΑΝΙ ΣΤΗΝ ΤΡΙΠΟΛΗ[ΑΥΤΟ  ΠΟΥ ΤΟ ΞΕΡΙΖΩΣΕ Ο ΚΟΛΩΚΟΤΡΩΝΗς,Ως ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΩΝ ΒΑΣΑΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΙΩΝ ΠΟΥ ΥΠΕΣΤΗ ΤΟ ΓΕΝΝΟς ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗς ΣΚΛΑΒΙΑΣ...ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΕΚΤΟς ΑΠΟ ΣΦΑΓΕΑΣ ΤΟΥ ΑΘΩΟΥ ΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΛΑΟΥ,ΝΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΤΑΙ-ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟΥς ΑΝΕΚΔΙΗΓΗΤΟΥς ΝΕΟΕΛΛΗΝΕς- ΚΑΙ ΑΤΟΜΟ ΧΩΡΙς ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ..ΟΥΥΥΦΦ ΘΕΟΥΛΗ ΜΟΥ]..ΑΣ ΠΑΜΕ ΟΜΩς ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ...ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΛΑΤΑΝΙ ΜΙΛΑΕΙ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

ΣΤΟΥ ΜΕΝΤΡΕΣΕ ΤΟΝ ΠΛΑΤΑΝΟ

ΠΟΥΛΙ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΝΑ ΚΑΤΣΕΙ

ΓΙΑΤΙ ΕΙΝ ΤΑ ΦΥΛΛΑ ΤΟΥ ΠΙΚΡΑ

ΚΙ Η ΡΙΖΕΣ ΤΟΥ ΦΑΡΜΑΚΙ.....

...ΠΡΙΝ ΛΟΙΠΟΝ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ  ΕΙΧΕ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΚΑ ΕΝΑς ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΤΟΥΡΚΟς ΕΜΠΟΡΟς ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ,Ο ΚΑΤΣΙΜ ΜΠΕΗΣ...ΑΥΤΟς ΗΤΑΝ ΕΝΑς ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟς ΕΙΧΕ ΑΡΙΣΤΕς ΣΧΕΣΕΙς ΜΕ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥς ΚΑΙ ΠΟΛΛΕς ΦΟΡΕς ΤΟΥς ΕΙΧΕ ΓΛΥΤΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΘΥΜΟ Η ΤΗΝ ΑΠΛΗΣΤΊΑ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΟΥ ΔΙΟΙΚΗΤΗ[Η ΑΘΗΝΑ ΕΙΧΕ ΒΟΕΒΟΔΑ,ΦΡΟΥΡΑΡΧΟ ΚΙ ΥΠΑΓΟΤΑΝ ΣΤΟ ΠΑΣΑΛΙΚΙ ΤΗς ΧΑΛΚΙΔΑς]...ΠΟΛΛΑ ΘΕΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΧΑΡΕς ΕΙΧΑΝ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙ ΑΠ ΤΗΝ ΕΠΙΡΡΟΗ  ΠΟΥ ΕΙΧΕ Ο ΚΑΤΣΙΜ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΤΟΝ ΛΑΤΡΕΥΑΝ ΚΙ ΑΥΤΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ..ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΙ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΕΙΧΕ ΕΠΑΦΕς ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΙς ΕΛΛΗΝΙΔΕς ΚΑΙ ΤΙς ΑΡΒΑΝΙΤΙΣΣΕς ΧΡΙΣΤΙΑΝΕς ΤΗς ΓΕΙΤΟΝΕΙΑς ΤΗς ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗς Ο ΜΟΝΑΧΟΓΥΙΟς ΤΗς Ο ΣΕΛΗΜ ΚΙ ΚΟΡΗ ΤΗς ΜΕ ΤΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΑ ΜΕΓΑΛΩΣΑΝ ΚΙ ΕΠΑΙΞΑΝ ΣΤΑ ΣΤΕΝΑ ΤΗς ΠΛΑΚΑς[ΕΛΕΓΑΝ ΠΩς Ο ΣΕΛΗΜ ΚΑΤΑΓΟΝΤΑΝ ΑΠΟ ΠΑΛΙΑ ΦΑΝΑΡΙΩΤΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΠΟΥ ΑΠΟ ΤΙς ΓΝΩΣΤΕς ΠΙΕΣΕΙς ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΑΛΛΑΞΟΠΙΣΤΕΥΣΕ...ΕΜΕΙΝΕ ΟΜΩς ΚΡΥΠΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟς ΚΑΙ ΦΙΛΟς ΤΩΝ ΟΜΟΓΕΝΏΝ ΤΟΥ..ΚΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΕΤΣΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΗΤΑΝ, ΕΞΟΥ ΚΑΙ Η ΣΧΕΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕς ΤΗς ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑς ΤΟΥ...ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΟΙ ΤΟΥΡΚΑΛΕς ΔΕΝ ΠΗΓΑΙΝΑΝ ΣΤΟ ΠΑΖΑΡΙ..Η ΚΥΡΙΑ ΚΑΤΣΙΜ ΟΜΩς ΠΗΓΑΙΝΕ ΚΙ Η ΚΟΡΗ ΤΗς ΕΒΓΑΙΝΕ ΑΠ ΤΟ ΣΠΙΤΙ...]ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ ΚΑΠΟΤΕ ΞΕΣΠΑΣΕ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ...Ο ΚΑΤΣΙΜ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΠΩς ΟΙ ΠΑΛΙΕς ΟΜΟΡΦΕς ΜΕΡΕς ΣΤΑ ΣΤΕΝΑ ΤΗς ΠΛΑΚΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΝΑΡΓΙΛΕ ,ΤΗΝ ΡΕΤΣΙΝΑ ΚΑΙ ΤΟΥς ΦΙΛΟΥς ΤΟΥ, ΕΙΧΑΝ ΠΑΡΕΛΘΕΙ ΑΝΕΠΙΣΤΡΕΠΤΙ..ΤΩΡΑ ΕΠΡΕΠΕ,ΗΤΑΝ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟς ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ..ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ ΑΝΑΓΚΑΖΟΤΑΝ ΚΙ ΑΥΤΟς ΚΙ Ο ΓΥΙΟς ΤΟΥ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΑ ΟΠΛΑ..ΚΑΙΡΟς ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ...ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟΥ ΕΙΠΑΝ ΚΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ...."ΣΗΚΩ ΦΥΓΕ ΤΩΡΑ,ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΝΗΤΗ ΣΟΥ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ,ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ,ΝΑ ΣΕ ΦΥΓΑΔΕΥΣΟΥΜΕ"...ΕΤΟΙΜΑΣΤΗΚΕ ΛΟΙΠΟΝ ΜΕ ΑΠΟΛΥΤΗ ΜΥΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ...ΑΛΛΑ Η ΜΟΙΡΑ ΘΑ ΤΟΝ ΧΤΥΠΑΓΕ ΑΣΧΗΜΑ...ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ ΣΕ ΜΙΑ ΑΨΙΜΑΧΙΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ,ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΝΕΑΡΩΝ ΠΙΑΝΟΥΝ ΔΥΟ ΤΖΟΧΑΝΤΑΡΑΙΟΥς ΚΙ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΤΟΥΡΚΟΠΟΥΛΟ ΚΑΙ ΤΟΥς ΚΡΕΜΑΝΕ ΣΤΟΝ ΠΛΑΤΑΝΟ...ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΟΙ ,ΔΥΣΚΟΛΟΙ ΚΑΙΡΟΙ,Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΕΧΕΙ ΦΟΥΝΤΩΣΕΙ,ΟΙ ΣΚΛΑΒΟΙ ΞΕΣΗΚΩΝΟΝΤΑΙ ΚΙ ΟΙ ΕΝΕΡΓΕΙΕς ΤΟΥς ΤΕΤΟΙΕς ΕΠΟΧΕς ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΞΕΚΑΘΑΡΕς..ΛΟΓΙΚΟ ΝΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΑΥΤΑ....ΛΟΓΙΚΟ...ΑΛΛΑ ΟΙ ΠΛΑΚΙΩΤΕς ΚΕΡΩΣΑΝ...Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΝΕΚΡΩΣΕ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΟΤΑΝ ΗΤΑΝ Ο ΘΡΗΝΟς ΤΗς ΓΥΝΑΙΚΑς ΤΟΥ ΚΑΤΣΙΜ...ΒΛΕΠΕΤΕ ΤΟ ΝΕΑΡΟ ΤΟΥΡΚΟΠΟΥΛΟ ΠΟΥ ΚΡΕΜΑΣΑΝ ΗΤΑΝ Ο ΣΕΛΗΜ...Ο ΟΜΟΡΦΟς ΣΕΛΗΜ ΠΟΥ ΤΟΝ ΚΑΛΟΒΛΕΠΑΝ ΤΟΥΡΚΟΠΟΥΛΕς ΚΑΙ ΡΩΜΙΕς...ΛΥΓΙΣΑΝ ΑΠΟ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΕΝΟΧΕς ΟΙ ΠΛΑΚΙΩΤΕς ΚΙ ΕΚΛΑΨΑΝ ΠΙΚΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΟΜΟΡΦΟ ΜΠΕΟΠΟΥΛΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΔΙΚΟ ΧΑΜΟ ΤΟΥ....ΑΔΙΚΟ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΥς ΒΑΡΑΙΝΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ....ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑΜΙΛΗΣΑΝ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ, ΟΜΩς ΜΕ ΤΟΝ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΞΕΡΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕς,ΑΦΗΣΑΝ ΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΣΕΛΗΜ ΝΑ ΖΗΣΕΙ  ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥς....ΣΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΤΕΤΡΑΣΤΙΧΟ ΠΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΣΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥς ΠΑΘΗ ΠΡΟΣΘΕΣΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥς "ΚΡΙΜΑ".ΕΝΑ ΛΕΒΕΝΤΙΚΟ ΤΣΑΜΙΚΟ ΠΟΥ ΑΚΟΜΑ ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΣΤΗΝ ΡΟΥΜΕΛΗ...

ΑΧ ΣΕΛΗΜ ΣΕΛΗΜ

ΓΥΙΕ ΤΟΥ ΚΑΤΣΙΜ ΜΠΕΗ

ΜΕ ΤΑ ΦΡΥΔΙΑ ΤΑ ΓΡΑΜΜΕΝΑ

ΚΛΑΙΕΙ Η ΚΑΡΔΟΥΛΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

ΠΩς ΕΓΙΝΕ ΜΠΕΟΠΟΥΛΟ

ΚΑΙ ΚΡΕΜΑΣΑΝ ΤΟ ΜΠΟΙ ΣΟΥ

ΤΟ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΕΝΙΟ

ΑΧ ΜΠΕΟΠΟΥΛΟ ΚΑΗΜΕΝΟ

ΝΑΧΕ ΚΑΕΙ Ο ΠΛΑΤΑΝΟς

ΝΑ ΤΟΥΠΕΦΤΑΝ ΤΑ ΦΥΛΛΑ

ΠΟΥ ΚΡΕΜΑΣΑΝ ΤΟ ΜΠΟΙ ΣΟΥ

ΣΕΛΗΜ ΣΕΛΗΜ ΜΠΕΟΠΟΥΛΟ

ΤΗς ΠΛΑΚΑΣ ΑΡΧΟΝΤΟΠΟΥΛΟ

 ΣΕΛΗΜ ΣΕΛΗΜ ΤΡΟΜΑΡΑ ΣΟΥ

ΠΩΣ ΘΑ ΤΟ ΜΑΘΕΙ Η ΜΑΝΑ ΣΟΥ

.ΟΠΩς ΕΙΧΑΝ ΥΠΟΣΧΕΘΕΙ ,ΤΟΝ ΚΑΤΣΗΜ  ΟΙ ΠΛΑΚΙΩΤΕΣ ,ΤΟΝ ΦΥΓΑΔΕΥΣΑΝ ...Ο ΚΑΛΟΚΑΡΔΟς ΜΠΕΗΣ ΗΞΕΡΕ ΚΙ ΑΠΟ ΠΟΛΙΤΙΚΗ,ΗΞΕΡΕ ΚΙ ΑΠΟ ΠΟΛΕΜΟ,ΗΞΕΡΕ ΚΙ ΑΠΟ ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΕς ΑΠΩΛΕΙΕς...ΚΑΙ ΠΑΡΑ ΤΟ ΒΑΣΑΝΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΧΤΥΠΗΣΕ ΗΞΕΡΕ ΝΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΤΟΥ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ...ΕΤΣΙ ΦΕΥΓΟΝΤΑς ΕΥΧΗΘΗΚΕ ΣΤΟΥς ΠΑΛΙΟΥς ΤΟΥ ΦΙΛΟΥς...ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ,ΝΑ ΟΜΟΝΟΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΚΟΨΟΥΝ.....Η ΧΑΝΟΥΜΙΣΑ ΟΜΩς ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ...ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΗΞΕΡΕ ΗΤΑΝ Ο ΑΒΑΣΤΑΧΤΟς ΠΟΝΟς ΠΟΥ ΕΣΧΙΖΕ ΤΑ ΣΩΘΗΚΑ ΤΗς ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΜΑΝΑΧΟΓΥΙΟΥ ΤΗς..ΚΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ Ο ΚΑΤΣΗΜ ΕΥΧΟΤΑΝ ΑΥΤΗ ΕΡΙΧΝΕ ΚΑΤΑΡΕς..ΜΗΝ ΧΑΡΕΙΤΕ ΤΗΝ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΑς[ΤΗ ΧΑΡΗΚΑΜΕ;;],ΜΗΝ ΜΟΝΙΑΣΕΤΕ ΠΟΤΕ[ΚΑΛΑ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΡΧΑΙΟ ΔΡΑΜΑ ΠΡΟΑΙΩΝΙΟ ΠΟΥ ΤΑΛΑΝΙΖΕΙ ΤΟ ΕΘΝΟς ΜΑΣ],ΜΗΝ ΠΡΟΚΟΨΕΤΕ ΠΟΤΕ[ΠΡΟΚΟΨΑΜΕ;;]..ΛΕΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΕΠΙΑΣΕ Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΗς ΧΑΝΟΥΜΙΣΑΣ;;ΜΠΑΑ  ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩς ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ,ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ..ΘΑ ΜΑΣ ΣΥΓΧΩΡΗΣΕ...
εδω απ την Σοφια Κολητηρρη....ομως την καλυτεροτερη εκτελεση την ακουσα μια και μονο φορα...πριν πολλα χρονια σ εναν αρραβωνα..απο το μπαρμπα Γιώργη τον Γιαουζο ...ηταν 85 χρονων κι ομως απο υποχρεωση στον πατερα της νυφης επαιξε εκεινο το βραδυ οπως ποτε σ ολη την ζωη του...ηξερε η ψυχουλα του φαινεται πως θα εφευγε[οντως μετα 10 μερες πεθανε]...εκει λοιπον ακουσα τον καλυτερο σελημπεη..αντιληφθηκα αμεσως πως ο ανθρωπος ιερουργουσε κι οπως ηταν απο παντα τα μυαλα μου στα καγκελα εκανα σαν παλαβη να βρω μαγνητοφωνο οτι τελος παντων..υπηρχε ομως πρακτικο προβλημα....βλεπετε εγω ημουν η νυφη
 ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΛΗΤΗΡΗ ΣΕΛΗΜ ΜΠΕΗΣ