ΕΥΔΑΙΜΟΝ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ,ΤΟ Δ ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΤΟ ΕΥΨΥΧΟΝ ΚΡΙΝΟΜΕΝ...…
[Το μπλόγκ δημιουργήθηκε εξ αρχής,γιά να εξυπηρετεί,την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και την ελευθερία του λόγου...υπό το κράτος αυτού επιλέγω με σεβασμό για τους αναγνώστες μου ,άρθρα που καλύπτουν κάθε διάθεση και τομέα έρευνας...άρθρα που κυκλοφορούν ελεύθερα στο διαδίκτυο κι αντιπροσωπεύουν κάθε άποψη και με τά οποία δεν συμφωνώ απαραίτητα.....Τά σχόλια είναι ελεύθερα...διαγράφονται μόνο τά υβριστικά και οσα υπερβαίνουν τά όρια κοσμιότητας και σεβασμού..Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές..]
Πριν από 75 χρόνια, τον Φεβρουάριο του 1950, κυκλοφόρησε το κινούμενο σχέδιο των Walt Disney Studios "Σταχτοπούτα", η πιο διάσημη προσαρμογή οθόνης του παραμυθιού. Πριν φτάσει στις οθόνες ολόκληρου του κόσμου, το κορίτσι που έριξε με επιτυχία το παπούτσι γνώρισε πολλές περιπέτειες - πήρε μαζί με τους Φαραώ, εργάστηκε σκληρά, σκότωσε και ήταν ελεήμων. Αλλά στον σύγχρονο κόσμο, δεν μπορεί να βρει τη θέση του.
Κείμενο: Ulyana Volokhova
Ένα πλάνο από την ταινία κινουμένων σχεδίων "Σταχτοπούτα", 1950
Φωτογραφία: Walt Disney Productions
Ένα πλάνο από την ταινία κινουμένων σχεδίων "Σταχτοπούτα", 1950
Фото: Walt Disney Productions
Η Σταχτοπούτα και οι Φαραώ
Για πρώτη φορά, η ιστορία ενός κοριτσιού που κανόνισε την προσωπική της ζωή χάρη στα χαμένα παπούτσια της καταγράφηκε τον πρώτο αιώνα στην πραγματεία "Γεωγραφία" του αρχαίου Έλληνα επιστήμονα Στράβωνα. Σε αυτό, αφηγήθηκε πώς η εταίρα Ροδόπη συνάντησε τον Φαραώ. Ο αετός έβγαλε το σανδάλι της Ροδόπης, πέταξε μαζί του στη Μέμφιδα και το έριξε στην αγκαλιά του βασιλιά. "Έκπληκτος από το όμορφο σχήμα του σανδαλιού", έστειλε αγγελιοφόρους για να εντοπίσει τον ιδιοκτήτη του, το κορίτσι βρέθηκε και ο Φαραώ την παντρεύτηκε. Σύμφωνα με τον Στράβωνα, η αγάπη της κοπέλας και η αλλαγή της κοινωνικής θέσης της ήρθε χάρη σε έναν ευτυχή συνδυασμό περιστάσεων - ωστόσο, η κατοχή της Ροδόπης έδειξε ότι ακόμη και χωρίς αυτό το γεγονός, πιθανότατα είχε επιρροή και, όσο επέτρεπε η εποχή, ανεξαρτησία. Το επάγγελμα της εταίρας παρέμεινε ένα από τα λίγα διαθέσιμα επαγγέλματα για ελεύθερες γυναίκες του αρχαίου κόσμου, οι εκπρόσωποί του ήταν μορφωμένοι, γνώστες των τεχνών και των επιστημών εταίρες, μπορούσαν να κινούνται ελεύθερα, να κατέχουν προσωπική περιουσία και να διαχειρίζονται χρήματα.
«Ψαμμήτιχος, βασιλιάς της Αιγύπτου, ερωτευμένος με τη Ροδόπη». Χαρακτικό του Francesco Bartolozzi, 1783
Φωτογραφία: Rijksmuseum
«Ψαμμήτιχος, βασιλιάς της Αιγύπτου, ερωτευμένος με τη Ροδόπη». Χαρακτικό του Francesco Bartolozzi, 1783
Фото: Rijksmuseum
Η Σταχτοπούτα και οι φόνοι
Στους προφορικούς θρύλους διαφορετικών λαών τα επόμενα ενάμισι χιλιάδες χρόνια, σχηματίστηκε ο κανόνας της ιστορίας της Σταχτοπούτας: ήταν από μια πλούσια οικογένεια, έχασε νωρίς τη μητέρα της, η μητριά της τη βασάνισε και οι ανώτερες δυνάμεις την ευνόησαν. Στις αρχές του XVII αιώνα, η ιταλική έκδοση του οικοπέδου καταγράφηκε από τον ποιητή Giambattista Basile. Η ηρωίδα του ονομάστηκε Zezolla και η κύρια σύγκρουση του παραμυθιού ήταν η παραβίαση της κοινωνικής θέσης της ηρωίδας - και οι δύο μητριές της μετέτρεψαν την κόρη ευγενών γονέων σε υπηρέτη. Η Zezolla ασχολήθηκε με την ίδια την πρώτη μητριά, σπάζοντας το λαιμό της με το καπάκι του στήθους. (Το μοτίβο της αιμοδιψής δικαιοσύνης μπορεί να εντοπιστεί σε άλλες ιστορίες για τη Σταχτοπούτα, για παράδειγμα, σε ένα βιετναμέζικο παραμύθι, το σώμα μιας κακής αδελφής στάλθηκε στη μητριά της με το πρόσχημα του μαριναρισμένου κρέατος.) Στον αγώνα κατά της δεύτερης μητριάς, η Zezolla βοηθείται από ανώτερες δυνάμεις: με τη βοήθεια μαγικών αντικειμένων, προσελκύει την προσοχή του βασιλιά και η τιμωρία για τους εχθρούς είναι ένα διαβρωτικό αίσθημα φθόνου. Στο τέλος του παραμυθιού της ηθικής - "Ένας ανόητος που διαφωνεί με τα αστέρια" - ο Basile τόνισε ότι αυτή η ιστορία δεν αφορά την αγάπη ή τις κακοτυχίες ενός ορφανού, αλλά για τον θρίαμβο της ανώτατης δικαιοσύνης, τον οποίο το κορίτσι συνειδητοποίησε ανακτώντας το καθεστώς που αφαιρέθηκε από τις μητριές της.
«Η βασίλισσα Φρειδεγόνδη των Φράγκων προσπαθεί να σκοτώσει την κόρη της Ριγκούντα». Εικονογράφηση από το βιβλίο "Vieilles histoires de la patrie", 1887
Φωτογραφία: Pierre Fritel
«Η βασίλισσα Φρειδεγόνδη των Φράγκων προσπαθεί να σκοτώσει την κόρη της Ριγκούντα». Εικονογράφηση από το βιβλίο "Vieilles histoires de la patrie", 1887
Фото: Pierre Fritel
Σταχτοπούτα και ηθικολογία
Αν η Zezolla ήταν ευγενική, υπομονετική ή όμορφη είναι άγνωστη, ο Basile δεν έγραψε τίποτα για τις προσωπικές της ιδιότητες και την εμφάνισή της. Ο χαρακτήρας της Σταχτοπούτας περιγράφεται λεπτομερέστερα από τον Γάλλο ποιητή Charles Perrault - η εκδοχή του για την ιστορία δημοσιεύθηκε στη συλλογή "Παραμύθια της μητέρας χήνας" (1697). Η ηρωίδα του Perrault διέθετε όχι μόνο ομορφιά, αλλά και ένα πλήρες σύνολο χριστιανικών αρετών: υπέμεινε σταθερά τις αντιξοότητες, ήταν γεμάτη αγάπη, καλοσύνη, πραότητα και σεμνότητα. Για όλες αυτές τις ιδιότητες, η νεράιδα νονά την ανταμείβει με ένα ταξίδι στην μπάλα. Η ιστορία του Perrault είναι κυριολεκτικά για το πώς να αξίζει κανείς την ευτυχία στον κόσμο της χριστιανικής ηθικής: να την υποφέρει, να την κερδίσει με συγχώρεση και αγάπη. Ωστόσο, ο ίδιος ο Perrault συνήγαγε το ηθικό του παραμυθιού, σύμφωνα με τον ίδιο, γραμμένο από τα λόγια της υγρής νοσοκόμας των παιδιών του, σε δύο σημεία. Το πρώτο, φυσικά, αφορούσε το γεγονός ότι η καλοσύνη κοσμεί κάθε γυναίκα. Η δεύτερη ήταν μια ειρωνική και προσγειωμένη κοινωνική δήλωση: «Ευφυΐα, θάρρος, ανατροφή – όλα αυτά είναι αναμφίβολα ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Αλλά δεν θα φέρουν μεγάλη επιτυχία αν δεν έχετε ισχυρούς νονούς».
Καρλ Ofterdinger. Εικονογράφηση για το παραμύθι "Σταχτοπούτα", τέλη XIX αιώνα
Φωτογραφία: Carl Offterdinger
Καρλ Ofterdinger. Εικονογράφηση για το παραμύθι "Σταχτοπούτα", τέλη XIX αιώνα
Фото: Carl Offterdinger
Η Σταχτοπούτα και η Προτεσταντική Ηθική
Το 1812, οι Γερμανοί γλωσσολόγοι Jacob και Wilhelm Grimm δημοσίευσαν τη δική τους εκδοχή του παραμυθιού. Η Σταχτοπούτα τους είχε επίσης ξεχωριστά χριστιανικά ιδεώδη. Η ετοιμοθάνατη μητέρα της της κληροδότησε: «Μείνε ευσεβής και καλοσυνάτη, και τότε ο αγαπητός μας Θεός θα σε προστατεύει πάντα». Το κορίτσι ακολούθησε αυτή τη σειρά, προσευχήθηκε τακτικά, αντιμετώπισε τους παραβάτες χωρίς κακία και επίσης εργάστηκε πολύ σκληρά. Για την προτεσταντική κοινωνία, η οποία έκανε την εργασία το πιο σημαντικό καθήκον ενός χριστιανού, δεν υπήρχε τίποτα ασυνήθιστο στον κατάλογο των καθηκόντων της Σταχτοπούτας από μόνη της: ένα άτομο πρέπει να εργάζεται. Η μητριά φαινόταν κατάφωρα ανώμαλη, μη τηρώντας την ίδια προτεσταντική εργασιακή ηθική σε σχέση με το κορίτσι, η οποία υπαγορεύει να είναι δίκαιη για τους υπαλλήλους. Η μητριά έστειλε δύο φορές τη Σταχτοπούτα να τακτοποιήσει τις φακές και δύο φορές αρνήθηκε να την ανταμείψει με το υποσχεθέν ταξίδι στον χορό. Είναι συμβολικό ότι η τιμωρία της δεν προέρχεται από την ίδια τη Σταχτοπούτα - εξακολουθεί να είναι γεμάτη καλοσύνη και δεν σκέφτεται να ξεκαθαρίσει λογαριασμούς με τον δράστη, αλλά από τους υψηλότερους υπερασπιστές. Στο παραμύθι των αδελφών Grimm, δεν υπάρχει νεράιδα νονά, αλλά το κορίτσι πατρονάρεται από περιστέρια, τα οποία στο φινάλε τυφλώνουν τις κόρες της μητριάς. Παρεμπιπτόντως, η ίδια η Σταχτοπούτα δεν παραβιάζει την εργασιακή ηθική και κατανέμει το μερίδιό τους στα πουλιά που την βοήθησαν να ταξινομήσει τις φακές.
Πολ Χέι. Εικονογράφηση της «Σταχτοπούτας» από τη συλλογή «Γερμανικά παραμύθια» του Paul Alverdes, 1939
Φωτογραφία: Paul Hey
Πολ Χέι. Εικονογράφηση της «Σταχτοπούτας» από τη συλλογή «Γερμανικά παραμύθια» του Paul Alverdes, 1939
Фото: Paul Hey
Σταχτοπούτα και αισιοδοξία
Ο Walt Disney άρχισε να γυρίζει τη Σταχτοπούτα σε μια εξαιρετικά δύσκολη στιγμή τόσο για το στούντιό του, το οποίο έχασε την ευρωπαϊκή αγορά διανομής κατά τη διάρκεια του πολέμου, όσο και για την αμερικανική κοινωνία στο σύνολό της: ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε, αλλά ξεκίνησε ο Ψυχρός Πόλεμος, ο οποίος δεν προκάλεσε λιγότερο άγχος. Η Disney χρειαζόταν χρήματα και οι θεατές της χρειάζονταν αισιοδοξία και ελπίδα. Η πλοκή του κινούμενου σχεδίου είναι κοντά στο παραμύθι του Perrault, έχει τόσο μια νεράιδα νονά όσο και μια κολοκύθα-άμαξα, αλλά πολλά εμφανίστηκαν υπό την επίδραση της μεταπολεμικής πραγματικότητας. Η οικογένεια έχει χάσει τον οικογενειάρχη της, το κάστρο τους είναι ερειπωμένο και στηρίζεται σε μια σκληρά εργαζόμενη Σταχτοπούτα - μια αναφορά στον αυξημένο ρόλο των γυναικών στην οικονομική ζωή λόγω του θανάτου των ανδρών στο μέτωπο. Και όσον αφορά τον χαρακτήρα, η Σταχτοπούτα στο κινούμενο σχέδιο απέχει πολύ από τη γαλλική έκδοση βιβλίου, είναι ευγενική, αλλά επιτρέπει στον εαυτό της να είναι θυμωμένος, απελπισμένος και ακόμη και να αφήσει χαλαρά barbs. Αλλά ανεξάρτητα από το πόσο σκληρή είναι η ζωή, η Σταχτοπούτα είναι γεμάτη αισιοδοξία, τραγουδά τραγούδια για τη μελλοντική ευτυχία και όταν αυτά τα όνειρα έχουν την ευκαιρία να γίνουν πραγματικότητα, πηγαίνει στο ρήγμα. Η κινηματογραφική προσαρμογή που επιβεβαιώνει τη ζωή αποδείχθηκε μεγάλη επιτυχία για τη Disney. Το καρτούν έγινε η ταινία με τις υψηλότερες εισπράξεις του στούντιο από τη Χιονάτη (1937) και κέρδισε 4.28 εκατομμύρια δολάρια στο πρώτο box office.
Στιγμιότυπο από τη Σταχτοπούτα του Walt Disney, 1950
Φωτογραφία: Walt Disney Productions
Στιγμιότυπο από τη Σταχτοπούτα του Walt Disney, 1950
Фото: Walt Disney Productions
Σταχτοπούτα και νεωτερικότητα
Η κινηματογραφική προσαρμογή της Disney παρείχε στη Σταχτοπούτα δεκαετίες δημοτικότητας, αλλά μέχρι το τέλος του 20ού αιώνα, έγινε σαφές ότι η εικόνα της έχανε γρήγορα τη σημασία της. Το 1981 εκδόθηκε ένα βιβλίο της Αμερικανίδας συγγραφέως και ψυχοθεραπεύτριας Colette Dowling "Cinderella Complex: Women's Hidden Fear of Independence". Η ιδέα ότι τα παραμύθια συνέβαλαν στην έννοια της θηλυκότητας δεν ήταν καινούργια. Στο βιβλίο της The Second Sex (1949), το οποίο έγινε το μανιφέστο του δεύτερου κύματος φεμινισμού, η Simone de Beauvoir τους είχε ήδη κατηγορήσει: «Η γυναίκα είναι η Ωραία Κοιμωμένη, η Σταχτοπούτα, η Χιονάτη: αυτή που λαμβάνει, υπομένει». Αλλά η Μποβουάρ καθόρισε τις προσδοκίες της κοινωνίας. Ο Dowling, από την άλλη πλευρά, ανέλυσε πώς οι ίδιες οι γυναίκες πίστευαν ότι η σεμνότητα, η υπομονή και η κηδεμονία ενός άνδρα είναι τα κύρια συστατικά της ευτυχίας τους, πώς αυτές οι πεποιθήσεις παρεμβαίνουν στην αυτοπραγμάτωσή τους και, το σημαντικότερο, έδωσαν συμβουλές για το πώς να τις ξεπεράσουν.
Το θέμα αποδείχθηκε ότι ήταν σε ζήτηση: το "Cinderella Complex" έγινε μπεστ σέλερ, άντεξε δεκάδες ανατυπώσεις και μεταφράσεις και ξεκίνησε μια συζήτηση για το γεγονός ότι οι εικόνες των πριγκίπισσες δίνουν στα κορίτσια ψευδείς ιδέες για την ομορφιά, το γάμο και τους στόχους ζωής. Η τελευταία ριζοσπαστική προσπάθεια επανεξέτασης της εικόνας της αρχαίας ηρωίδας έγινε από τις συγγραφείς Laura Lane και Ellen Hawn το 2020. Στο βιβλίο τους «Η Σταχτοπούτα και η γυάλινη οροφή», έδειξαν ότι αν η Σταχτοπούτα πειστεί να εγκαταλείψει την αυτοτραυματική συμπεριφορά – άβολα παπούτσια, θυσίες, απλήρωτη εργασία και βιαστικό γάμο – γίνεται ένα συνηθισμένο κορίτσι που σχεδιάζει να μορφωθεί, να χτίσει μια καριέρα και να ξεπεράσει τους κοινωνικούς περιορισμούς των φύλων.Επέκταση σε πλήρη οθόνη
Εικονογράφηση από το βιβλίο Cinderella and the Glass Ceiling and Other Feminist Tales, 2020
Φωτογραφία: Εικονογράφηση από τη Nicole Miles
Εικονογράφηση από το βιβλίο Cinderella and the Glass Ceiling and Other Feminist Tales, 2020
Στα προηγούμενα άρθρα μου περιέγραψα την ώθηση της διαστροφής των Ιησουιτών του Χριστιανισμού που εκτείνεται πίσω σε τέσσερις αιώνες και το ανώτερο ολιγαρχικό-βενετσιάνικο ιερατείο που διαμορφώνει αυτή την ισχυρή αίρεση.
Στο σημερινό δοκίμιο, θα ήθελα να συνεχίσω αυτό το θέμα εξερευνώντας το έργο ζωής και την αποστολή μιας από τις πιο σημαντικές και καταστροφικές δυνάμεις των Ιησουιτών στη σύγχρονη ιστορία... Pierre Teilhard de Chardin.
Ποιος ήταν ο Pierre Teilhard de Chardin;
Γεννημένος το 1881 στην Ωβέρνη της Γαλλίας, ο Pierre Teilhard de Chardin γράφτηκε σε σχολείο Ιησουιτών στα 14 του και όταν το τάγμα αποκλείστηκε από τη Γαλλία το 1901, ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Αγγλία, όπου έπεσε υπό την επιρροή ενός κορυφαίου μοντερνιστή θεολόγου ονόματι George Tyrrell.
Τζορτζ Τάιρελ
Οι μοντερνιστές είχαν εμμονή με τη συμφιλίωση του Χριστιανισμού με τη νέα ηθική και επιστήμη που αναδύεται στη σύγχρονη εποχή. Μία από τις πιο δύσκολες προκλήσεις που αντιμετώπισαν οι Ιησουίτες μοντερνιστές μέσα στην εκκλησία κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν η συμφιλίωση των δύο φαινομενικά ασυμβίβαστων συστημάτων του Χριστιανισμού και του Δαρβινισμού. Εκεί που ο Χριστιανισμός έβλεπε την ανθρωπότητα ως ιερή, το μηχανιστικό σύμπαν της δαρβινικής εξέλιξης αρνιόταν την ύπαρξη του θείου στην ανθρωπότητα ή στο ευρύτερο σύμπαν.
Η εναρμόνιση αυτών των δύο κόσμων έγινε η νέα αποστολή του Chardin στη ζωή.
Δεν πέρασε πολύς καιρός πριν αναγνωριστούν τα ταλέντα του Chardin, καθώς ο νεαρός άνδρας είχε ήδη αποκτήσει μια ακολουθία πιστών ανάμεσα στους συμμαθητές του και ακόμη και μερικούς ανώτερους του τάγματος. Αφού δίδαξε παλαιοντολογία στο Κάιρο για τρία χρόνια (1905-1908), ο Chardin κλήθηκε να επιστρέψει για χαλαρωτικές διακοπές στο Piltdown της Αγγλίας, όταν μια από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις στην ιστορία συνέβη κατά τη διάρκεια ενός σύντομου περιπάτου, καθώς ο Chardin ανακάλυψε θραύσματα κρανίου και οστών σε ένα χωράφι.
Ήταν το 1912 και το κρανίο και η γνάθος χαιρετίστηκαν ως ο πολυαναμενόμενος «χαμένος κρίκος» μεταξύ πιθήκου και ανθρώπου, η απουσία του οποίου απογοήτευσε τους βαθμιαίους Δαρβίνους για δεκαετίες. Ο διεθνής τύπος διατυμπάνιζε τη νέα ανακάλυψη ως τη μεγάλη απόδειξη ότι ο Δαρβίνος είχε δίκιο και σύντομα μια ομάδα Βρετανών αρχαιολόγων αναπτύχθηκε από τη Βασιλική Ακαδημία για να ολοκληρώσει τις ανασκαφικές εργασίες. Αν και ο Chardin έγινε γρήγορα διασημότητα, οι φήμες αμφιβολίας μεταξύ της επιστημονικής κοινότητας συνεχίστηκαν - ειδικά μεταξύ των οδοντιάτρων. Γιατί δεν βρέθηκαν δόντια ανάμεσα στον άνθρωπο του Piltdown; Γιατί η γνάθος έμοιαζε τόσο πολύ με αυτή ενός ουρακοτάγκου;
Παρά το γεγονός ότι ο χώρος της ανασκαφής ήταν αξιοσημείωτα απροστάτευτος, με τους παρευρισκόμενους να συχνάζουν στο χώρο για να περιφέρονται ελεύθερα για εβδομάδες, ο Chardin σύντομα επέστρεψε για άλλη μια φορά στις διακοπές και βολικά σκόνταψε σε ένα δόντι που κανείς άλλος δεν είδε. Αυτή η δεύτερη συνταρακτική ανακάλυψη έστειλε και πάλι τον μετεωρίτη του όλο και πιο μακριά στο διάστημα και μόνο χρόνια αργότερα (1953!) οι επιστήμονες που μελέτησαν τα λείψανα απέδειξαν οριστικά ότι ο άνθρωπος του Piltdown ήταν πραγματικά ένα σαγόνι πιθήκου, πέθανε και ξυρίστηκε μαζί με ένα ανθρώπινο κρανίο. Ο πραγματικός ιδιοκτήτης του δοντιού που βρήκε ο Chardin ήταν ένας σκύλος (ζωγραφισμένος και ξυρισμένος προσεκτικά για να ταιριάζει στο σαγόνι).
Στον απόηχο του Α 'Παγκοσμίου Πολέμου, ο Chardin βρέθηκε στην Κίνα, όπου θα ζούσε τα επόμενα 20 χρόνια της ζωής του.
Η αλήθεια της μισάνθρωπης πίστης του Chardin
Οι θεωρίες του για έναν νέο νεοδαρβινισμό Ο Χριστιανισμός έγινε εξαιρετικά δημοφιλής μεταξύ μεγάλων ομάδων των συμπατριωτών του Ιησουιτών, αλλά προκάλεσε επίσης ανησυχία στη Ρώμη, όπου σημαίνοντες επίσκοποι και καρδινάλιοι προβληματίστηκαν από το έργο του, το οποίο άρχισε να αμφισβητεί το θεμελιώδες δόγμα της ίδιας της Εκκλησίας και ακόμη και τη φύση της θεότητας του Χριστού, τη φύση της αμαρτίας, τη συγχώρεση, και μάζα. Ήταν πάρα πολλά για να αντέξει η Εκκλησία και ο Chardin σύντομα στερήθηκε τα δικαιώματά του να διδάξει ή να δημοσιεύσει τις θεωρίες του και αντ' αυτού του είπαν να επικεντρωθεί στο ιεραποστολικό έργο.
Σε αυτή την εντολή ο Chardin ήταν αηδιασμένος, έχοντας επιδείξει μια μάλλον βαθιά αντιπάθεια για τους Κινέζους και τους φτωχούς γενικά (ποτέ δεν μπήκε στον κόπο να μάθει ακόμη και τα βασικά στοιχεία της κινεζικής γλώσσας παρά το γεγονός ότι αναγκάστηκε να ζήσει εκεί για πάνω από 20 χρόνια).
Chardin στην Κίνα
Ο ρατσισμός του Chardin φάνηκε από νωρίς, όταν το 1929 έγραψε: «Έχουν οι κίτρινοι [οι Κινέζοι] την ίδια ανθρώπινη αξία με τους λευκούς; [Πατέρας] Ο Licent και πολλοί ιεραπόστολοι λένε ότι η σημερινή κατωτερότητά τους οφείλεται στη μακρά ιστορία του παγανισμού. Φοβάμαι ότι αυτό είναι μόνο μια «δήλωση ποιμένων». Αντ 'αυτού, η αιτία φαίνεται να είναι το φυσικό φυλετικό θεμέλιο ... Η χριστιανική αγάπη υπερνικά όλες τις ανισότητες, αλλά δεν τις αρνείται».
Σε μια άλλη επιστολή το 1936, ο Chardin εκφράζει το μίσος του τόσο για την ισότητα των φυλών όσο και για τον εθνικισμό, ο οποίος πιστεύει ότι πρέπει να αντικατασταθεί από μια νέα επιστημονική θρησκεία:
Η φιλοσοφική ή «υπερφυσική» ενότητα της ανθρώπινης φύσης δεν έχει καμία σχέση με την ισότητα των φυλών σε ό,τι αφορά τις φυσικές τους ικανότητες να συμβάλλουν στην οικοδόμηση του κόσμου. Καθώς δεν έχουν όλες οι εθνοτικές ομάδες την ίδια αξία, πρέπει να κυριαρχούνται, πράγμα που δεν σημαίνει ότι πρέπει να περιφρονούνται – το αντίθετο μάλιστα... Με άλλα λόγια, ταυτόχρονα θα πρέπει να υπάρχει επίσημη αναγνώριση: (1) της υπεροχής/προτεραιότητας της γης έναντι των εθνών· (2) την ανισότητα των λαών και των φυλών. Τώρα το δεύτερο σημείο διασύρεται σήμερα από τον κομμουνισμό... και την Εκκλησία, και το πρώτο σημείο διασύρεται ομοίως από τα φασιστικά συστήματα (και, φυσικά, από λιγότερο προικισμένους λαούς!)».
Φάρσα Piltdown Man 2,0
Ενώ απέφευγε όσο το δυνατόν περισσότερη ανθρώπινη επαφή με τους Κινέζους, ο Chardin ήταν εξαιρετικά απασχολημένος ταξιδεύοντας σε όλη την Κίνα, το Θιβέτ, το Xinjiang, τη Βιρμανία και ακόμη και τις ΗΠΑ μεταξύ 1923-1945. Κάποια στιγμή, ο Chardin πέρασε μερικούς μήνες στο Πεκίνο, όπου συμμετείχε σε μια χρηματοδοτούμενη από το Ίδρυμα Ροκφέλερ αποστολή που αποκάλυψε έναν νέο χαμένο κρίκο το 1926. Η υποψία ότι το προηγούμενο Piltdown Man ήταν φάρσα εξαπλώθηκε σε όλη την επιστημονική κοινότητα, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τον Chardin να δημοσιεύσει αρκετές επιστημονικές εργασίες σχετικά με το νέο του εύρημα δημιουργώντας μια νέα αίσθηση σε όλο τον κόσμο.
Τελικά, ένας χαμένος κρίκος μεταξύ πιθήκου και ανθρώπου ανακαλύφθηκε πραγματικά και η θεωρία του Δαρβίνου θα μπορούσε τελικά να ειπωθεί ότι αποδείχθηκε αληθινή! Του δόθηκε ακόμη και ένα όνομα: Peking Man.
Ο Chardin σε μια περιοχή ανασκαφής που χρηματοδοτήθηκε από το Ίδρυμα Rockefeller όπου υποτίθεται ότι ανακαλύφθηκε ο «άνθρωπος του Πεκίνου»
Δυστυχώς, όποιος ήθελε να διερευνήσει αυτούς τους ισχυρισμούς ήταν άτυχος, καθώς τα εκατοντάδες θραύσματα οστών τοποθετήθηκαν γρήγορα σε ένα κιβώτιο για να σταλούν στις ΗΠΑ για περαιτέρω εξέταση, όταν χάθηκαν μυστηριωδώς, για να μην βρεθούν ποτέ ξανά. Ο Chardin περιέργως φάνηκε να μην αισθάνεται τύψεις για αυτή την απώλεια και δεν έκανε καμία προσπάθεια να εντοπίσει το πολύτιμο εύρημα. Απλώς είπε στους φίλους του ότι δεν είχε νόημα να κλαίνε για το χυμένο γάλα και ότι όλοι πρέπει να περάσουν τη μέρα τους με ανανεωμένη πίστη ότι ο δαρβινισμός πρέπει να γίνει αποδεκτός ως η ουσία του χριστιανισμού.
Αν υπάρχει οποιαδήποτε αμφιβολία ότι ο Chardin είδε τον εαυτό του ως έναν νέο Μωυσή που διεξήγαγε μια συνολική εξέγερση εναντίον του Χριστιανισμού, ας διαβάσουν απλά την επιστολή του σε έναν φίλο το 1936: «Αυτό που κυριαρχεί όλο και περισσότερο στο ενδιαφέρον μου είναι η προσπάθεια να εγκαθιδρύσω μέσα μου, και να διαδώσω γύρω μου, μια νέα θρησκεία (ας την ονομάσουμε βελτιωμένο Χριστιανισμό αν θέλετε) της οποίας ο προσωπικός Θεός δεν είναι πλέον ο μεγάλος νεολιθικός γαιοκτήμονας των περασμένων εποχών. αλλά η Ψυχή του κόσμου».
Σε μια επιστολή με ημερομηνία 21 Μαρτίου 1941, έγραψε: «Δεν μπορώ να πολεμήσω εναντίον του Χριστιανισμού. Μπορώ να δουλέψω μέσα σε αυτό μόνο προσπαθώντας να το μεταμορφώσω και να το μετατρέψω. Μια επαναστατική στάση θα ήταν πολύ πιο εύκολη και πολύ πιο ευχάριστη, αλλά θα ήταν αυτοκτονική. Πρέπει λοιπόν να προχωρήσω βήμα-βήμα, με επιμονή».
Ενώ πολλοί έλκονται από έννοιες όπως «η ψυχή του κόσμου» και «ένας προσωπικός θεός», αξίζει να αναρωτηθούμε τι είδους νέα θρησκεία και Θεός δημιούργησε ο Chardin;
Πρώτα απ 'όλα, ο νέος δαρβινικός χριστιανισμός του Chardin διακήρυξε ότι συγκαλύπτει την προβληματική λειτουργία τυχαιότητας που είναι εγγενής στο αρχικό σύστημα χωρίς κατεύθυνση του Δαρβίνου, εισάγοντας μια μορφή κατευθυντικότητας. Αλλά όχι κάποιος που επιβαρύνεται από την ιδέα της ηθικής, του σκοπού ή του «καλύτερου/χειρότερου». Αντ 'αυτού, η κατευθυντικότητα του Chardin θα συνδεόταν με ένα μελλοντικό «Σημείο Ωμέγα», οπότε η ανθρωπότητα θα διακλαδιζόταν με κάποιο τρόπο σε έναν νέο εξελικτικό οργανισμό παρόμοιο με την ιδέα του Ray Kurzweil για την «Μοναδικότητα» που είναι τώρα στη μόδα.
Στο σύστημα του Chardin, αυτό το μελλοντικό σημείο ωμέγα οδηγεί τελεολογικά τον αυξημένο ρυθμό πολυπλοκότητας με την πάροδο του χρόνου με ολόκληρο το σύμπαν χωρισμένο σε τέσσερις φάσεις: 1) τη δημιουργία της Μεγάλης Έκρηξης του σύμπαντος (κοσμογένεση), 2) την εμφάνιση της ζωής (βιογένεση), 3) την εμφάνιση της νόησης (ομογένεση) και 4) την πνευματική σύγκλιση της ανθρωπότητας (Χριστογένεση). Η τρίτη φάση ονομάστηκε επίσης η ηλικία της νοόσφαιρας από τον Chardin, ενώ η τέταρτη φάση είναι το Σημείο Ωμέγα.
Η Νοόσφαιρα του Chardin θα ήταν ένα πολύ διαφορετικό θηρίο από τη Νοόσφαιρα του Λαμπρού Ρώσου Ακαδημαϊκού Vladimir Vernadsky (1863-1945), ο οποίος ήταν κλειδωμένος στον δικό του παράλληλο αγώνα ενάντια στους μηχανιστές που προσπαθούσαν να συντρίψουν την ψυχή της επιστήμης στη Ρωσία και ο οποίος θα είναι το χαρακτηριστικό ενός μελλοντικού άρθρου.
Πέρα από το καλό και το κακό
Αντικαθιστώντας την έννοια της ηθικής αλλαγής (αλλαγή προς το καλύτερο ή το χειρότερο σύμφωνα με ένα καθολικό πρότυπο σωστού εναντίον λάθους), ο Chardin εισάγει την ιδέα της «ποσοτικής πολυπλοκότητας». Στην πραγματικότητα, στο νεοδαρβινικό του σύστημα, οι πράξεις του κακού γίνονται οι ίδιες πράξεις καθαρής φύσης που στερούνται οποιασδήποτε ηθικής κρίσης.
Στο Σχόλιό του je vois les Choses, ο Chardin λέει: «Στη σύγχρονη προοπτική μας για ένα Σύμπαν σε μια διαδικασία κοσμογένεσης, το πρόβλημα του κακού δεν υπάρχει πλέον». Τα γεγονότα «ουσιαστικά υπόκεινται στο παιχνίδι των πιθανοτήτων της τύχης στις διευθετήσεις του... Είναι απολύτως ανίκανη να προχωρήσει προς την ενότητα χωρίς να προκαλέσει [κακό] εδώ ή εκεί από στατιστική αναγκαιότητα».
Η ίδια η πράξη της αιματοχυσίας, του πολέμου και του κακού στη γη ήταν απλώς απαραίτητα γεγονότα στο μονοπάτι της ζωής που διέπεται από εκείνο το όμορφο μελλοντικό Σημείο Ωμέγα, όπου η ανθρωπότητα θα εξελισσόταν σε ένα διανθρώπινο είδος αγαπημένων σάιμποργκ. Ο πρώην ιστορικός των Ιησουιτών Malachi Martin έγραψε ότι: «Ο Teilhard δεν ήταν υπερβολικά σοκαρισμένος από την αιματοχυσία, θεωρούσε τη βία ως απαραίτητο επακόλουθο της Εξέλιξης και φαινόταν να απολαμβάνει τον πόλεμο – αυτό που είδε από αυτόν. Ο θάνατος, αιματηρός ή άλλος, ήταν αυτό που αποκαλούσε «μετάλλαξη».
Δεδομένου ότι το κακό δεν είχε πραγματική ύπαρξη στο σύστημα του Chardin (η στατιστική και η πολυπλοκότητα είναι το απλό αποτέλεσμα των δαρβινικών δυνάμεων σε έναν αγώνα για επιβίωση), τίποτα δεν τον εμποδίζει να εκθειάζει τις αρετές της φυλετικά στοχευμένης ευγονικής σε ένα κλειστό σύστημα περιορισμένων πόρων. Στο Human Energy, ο Chardin γράφει:
«Ποια θεμελιώδης στάση... Πρέπει η προελαύνουσα πτέρυγα της ανθρωπότητας να στραφεί σε σταθερές ή σίγουρα μη προοδευτικές εθνοτικές ομάδες; Η γη είναι μια κλειστή και περιορισμένη επιφάνεια. Σε ποιο βαθμό θα πρέπει να ανέχεται, φυλετικά ή εθνικά, περιοχές μικρότερης δραστηριότητας; Γενικότερα, πώς πρέπει να κρίνουμε τις προσπάθειες που καταβάλλουμε αφειδώς σε όλων των ειδών τα νοσοκομεία για να σώσουμε αυτό που τόσο συχνά δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα από τα απορριπτόμενα της ζωής?... Σε ποιο βαθμό δεν πρέπει η ανάπτυξη των ισχυρών... να έχουν προτεραιότητα έναντι της διατήρησης των αδυνάτων;»
Αγνός Νίτσε, Γκάλτον και Μάλθους (ο τελευταίος φοράει επίσης το πέπλο ενός ιερού ανθρώπου).
Αγκαλιάζοντας την Ευγονική
Ενώ ο Chardin είναι σίγουρα ρατσιστής, προς υπεράσπισή του πίστευε στην τεράστια επέκταση της ευγονικής για όλες τις φυλές και ζήτησε να χρησιμοποιηθούν τα καλύτερα στοιχεία της επιστήμης για τη βελτίωση της ανθρώπινης γονιδιακής δεξαμενής:
«Για ένα σύμπλεγμα σκοτεινών λόγων, η γενιά μας εξακολουθεί να αντιμετωπίζει με δυσπιστία όλες τις προσπάθειες που προτείνει η επιστήμη για τον έλεγχο του μηχανισμού της κληρονομικότητας, του προσδιορισμού του φύλου και της ανάπτυξης του νευρικού συστήματος. Είναι σαν ο άνθρωπος να είχε το δικαίωμα και τη δύναμη να παρεμβαίνει σε όλα τα κανάλια του κόσμου εκτός από εκείνα που τον κάνουν ο ίδιος. Και όμως είναι κατεξοχήν σε αυτό το έδαφος που πρέπει να δοκιμάσουμε τα πάντα, μέχρι το τέλος τους».
Το 1951, ο Chardin επανέλαβε την έκκλησή του για μια επιστήμη και θρησκεία της ευγονικής:
Μέχρι στιγμής έχουμε σίγουρα επιτρέψει στη φυλή μας να αναπτυχθεί τυχαία και έχουμε σκεφτεί πολύ λίγο το ερώτημα ποιοι ιατρικοί και ηθικοί παράγοντες πρέπει να αντικαταστήσουν τις ακατέργαστες δυνάμεις της φυσικής επιλογής αν τους καταστείλουμε. Κατά τη διάρκεια των επόμενων αιώνων είναι απαραίτητο να ανακαλυφθεί και να αναπτυχθεί μια ευγενώς ανθρώπινη μορφή ευγονικής, σε ένα πρότυπο αντάξιο της προσωπικότητάς μας. Η ευγονική που εφαρμόζεται στα άτομα οδηγεί στην ευγονική που εφαρμόζεται στην κοινωνία».
Το Ωμέγα Σημείο του Chardin εδώ αποκτά όλο και μεγαλύτερο νόημα καθώς η μεταμφίεση της «Χριστικής συνείδησης» και της «παγκόσμιας αγάπης» αποκόπτεται από το γλυκό επίχρισμα του μηνύματός του και ο πλήρης μισάνθρωπος ευγονικός φανατισμός ενός αρχιερέα σε κάποια δυστοπική επιστημονική δικτατορία μπορεί τώρα να φανεί. Η στενή φιλία του Chardin με τον ιδρυτή του Μετανθρωπισμού (και κορυφαίο ευγονιστή) Sir Julian Huxley αποκτά εδώ νέο νόημα.
Julian και Pierre: Αρχιερείς του Μετανθρωπισμού
Γράφοντας για τον θαυμασμό του για τον Χάξλεϋ το 1941, ο Τσαρντίν είπε σε έναν φίλο: «Συνεχίζω να εργάζομαι για μια καλύτερη παρουσίαση, σαφέστερη και πιο συνοπτική, των ιδεών μου για τη θέση του ανθρώπου στο σύμπαν. Ο Τζούλιαν Χάξλεϋ μόλις κυκλοφόρησε ένα βιβλίο, ή μάλλον μια σειρά δοκιμίων, που ονομάζεται Η μοναδικότητα του ανθρώπου, με έναν τρόπο τόσο παράλληλο με τις δικές μου ιδέες (αν και χωρίς να ενσωματώνω τον Θεό ως όρο της σειράς) που αισθάνομαι πολύ χαρούμενος.
Ο Sir Julian Huxley δίπλα σε ένα πορτρέτο του χειριστή του Δαρβίνου, Thomas H. Huxley
Δεν είναι παράδοξο ότι ο ριζοσπάστης αθεϊστής Huxley και ο Ιησουίτης ιερέας Chardin βρήκαν ο ένας στον άλλο, ένα συγγενικό πνεύμα.
Ο Julian εργαζόταν σκληρά για δεκαετίες προσπαθώντας να σώσει το έργο του παππού του στην επανασυσκευασία του Δαρβίνου μαζί με τον H.G. Wells και τον J.B.S. Haldane κάτω από ένα νέο σύστημα που ονομάζεται The New Evolutionary Synthesis (περιγράφεται στο Huxley's Uniqueness of Man που αναφέρεται από τον Chardin παραπάνω). Αυτή η «Νέα Σύνθεση» ήταν ουσιαστικά ταυτόσημη με τη θέση του Chardin, εκτός από το ότι στερούνταν οποιασδήποτε προσποίησης για εναρμόνιση με τις βιβλικές γραφές.
Στο Μέλλον του Ανθρώπου, ο Chardin έγραψε ότι το Ωμέγα Σημείο του «αντιπροσωπεύει το πέρασμά μας, μέσω μετάφρασης ή αποϋλοποίησης, σε μια άλλη σφαίρα του Σύμπαντος: όχι ένα τέλος του Υπερανθρώπου, αλλά την ένταξή του σε κάποιο είδος Υπερ-Ανθρώπινου στην έσχατη καρδιά των πραγμάτων»
Ο Julian Huxley απέτισε φόρο τιμής στη φάρσα του Chardin στο Πεκίνο ενώ συζητούσε τις παράλληλες απόψεις του για τον Μετανθρωπισμό το 1957 γράφοντας στο New Bottles for New Wine:
«Πιστεύω στον μετανθρωπισμό: μόλις υπάρξουν αρκετοί άνθρωποι που μπορούν πραγματικά να το πουν αυτό, το ανθρώπινο είδος θα βρίσκεται στο κατώφλι ενός νέου είδους ύπαρξης, τόσο διαφορετικού από το δικό μας όσο και το δικό μας από εκείνο του ανθρώπου του Πεκίνου. Επιτέλους θα εκπληρώσει συνειδητά το πραγματικό της πεπρωμένο».
Εδώ αξίζει να έχουμε κατά νου ότι ο Julian δεν ήταν απλώς ένας σχολιαστής από ελεφαντόδοντο πύργο, αλλά ένας εξαιρετικά ενεργός μεγάλος στρατηγός, έχοντας ενεργήσει ως Πρόεδρος της Βρετανικής Εταιρείας Ευγονικής, ίδρυσε τις πρώτες περιβαλλοντικές οργανώσεις στον κόσμο (τη Διεθνή Ένωση για τη Διατήρηση της Φύσης (IUCN) και το παρακλάδι της, το Παγκόσμιο Ταμείο για τη Φύση) και ίδρυσε επίσης τον Οργανισμό Εκπαίδευσης, Επιστήμης και Πολιτισμού των Ηνωμένων Εθνών (UNESCO) το 1946.
Στο μανιφέστο για την UNESCO, οΧάξλεϋ είχε ζητήσει ρητά την αναβίωση της ευγονικής ως την πιο σημαντική από όλες τις επιστήμες, παρακινώντας παράλληλα την ανθρωπότητα να αποδεχθεί μια παγκόσμια κυβέρνηση.
Η κυβερνητική (η επιστήμη του ελέγχου που χρησιμοποιεί δυαδική επεξεργασία και μηχανές ως μοντέλα για το ανθρώπινο μυαλό και την κοινωνία στο σύνολό της) εμφανίστηκε στο προσκήνιο από το 1945. Ο Chardin αξιοποίησε άμεσα αυτό το ρεύμα με έναν ισχυρό ενθουσιασμό ενός θρησκευτικού ηγέτη λατρείας, ζητώντας ακόμη και τη συγχώνευση της ανθρωπότητας με τις μηχανές πολύ πριν γίνει cool. Στο Μέλλον του Ανθρώπου βλέπουμε τον Chardin να ρωτά ρητορικά:
«Πώς μπορούμε να μην δούμε τη μηχανή να παίζει εποικοδομητικό ρόλο στη δημιουργία μιας πραγματικά συλλογικής συνείδησης?.. Αναφέρομαι, φυσικά, καταρχάς στο εξαιρετικό δίκτυο ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών επικοινωνιών το οποίο... Ήδη μας συνδέουν όλους σε ένα είδος «αιθεροποιημένης» συμπαντικής συνείδησης. Αλλά σκέφτομαι επίσης... Αυτοί οι εκπληκτικοί ηλεκτρονικοί υπολογιστές που, παλλόμενοι από σήματα με ρυθμό εκατοντάδων χιλιάδων το δευτερόλεπτο, όχι μόνο απαλλάσσουν τον εγκέφαλό μας από κουραστική και εξαντλητική εργασία, αλλά, επειδή ενισχύουν την ουσιαστική (και πολύ λίγο αντιληπτή) «ταχύτητα σκέψης», ανοίγουν επίσης το δρόμο για μια επανάσταση στη σφαίρα της έρευνας. όλα αυτά τα υλικά μέσα... δεν είναι τελικά τίποτα λιγότερο από την εκδήλωση ενός είδους υπερ-εγκεφάλου, ικανού να αποκτήσει κυριαρχία πάνω σε κάποια υπερ-σφαίρα στο σύμπαν.
Προς το τέλος της ζωής του, ένας φίλος τον ρώτησε πώς αισθάνεται που τα έργα του εξακολουθούν να απαγορεύονται από την Εκκλησία. Απάντησε λέγοντας: «Έχω τόσους πολλούς φίλους τώρα, σε καλές στρατηγικές θέσεις, που δεν φοβάμαι για το μέλλον. Κέρδισα το παιχνίδι».
Όταν πέθανε το 1955, τα έργα του Chardin εξακολουθούσαν να απαγορεύονται σε μεγάλο βαθμό ως αίρεση από το Βατικανό. Το έργο του συνέχισε να εξαπλώνεται ως ένα είδος samizdat της σοβιετικής εποχής, στρατολογώντας όλο και περισσότερους προσήλυτους στον συγκεκριμένο «νέο και βελτιωμένο Χριστιανισμό» του. Η λογική που χρησιμοποίησαν οι οπαδοί του Chardin για να υποστηρίξουν αυτό το νέο κυβερνητικό είδος θρησκείας σε αντίθεση με τους δογματικούς παραδοσιακούς του Βατικανού ήταν ότι αφού οι καιροί άλλαζαν, το ίδιο πρέπει να κάνει και η θρησκεία. Ο κόσμος του εθνικού κράτους, η βιομηχανική ανάπτυξη και ο ατομικισμός ανήκαν στην ξεπερασμένη συντηρητική εποχή. Ο μετα-εθνικός-κρατικός κόσμος της συλλογικής πλανητικής συνείδησης ήταν προ των πυλών καθώς η κοινωνία κινούνταν προς ένα μυστικιστικό σημείο ωμέγα. Αυτή η πίστη σήμαινε ότι ο Χριστιανισμός έπρεπε να εξελιχθεί με την εποχή, όπως κάθε πλάσμα που επιθυμούσε να αποφύγει την εξαφάνιση μέσα σε έναν δαρβινικό αγώνα για επιβίωση.
Κατά τη διάρκεια των επόμενων δεκαετιών, οι οπαδοί του Chardin διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του αποτελέσματος της αποκέντρωσης και της φιλελευθεροποίησης της Εκκλησίας με τη μορφή του Βατικανού ΙΙ που ξεκίνησε από τον Πάπα Ιωάννη XXIII το 1962. Αυτά τα ίδια δίκτυα συγκεντρωμένα στην Ιβηρο-Αμερική καινοτόμησαν μια νέα μορφή δόγματος που ονομάζεται «Θεολογία της Απελευθέρωσης» με τη λογική ότι ο μαρξισμός ήταν η πιο αγνή έκφραση του μηνύματος του Χριστού και ότι όλοι οι αληθινοί Χριστιανοί ήταν υποχρεωμένοι να αναλάβουν την επανάσταση ενάντια στον καπιταλισμό σε όλο τον κόσμο κατά τη διάρκεια των σκοτεινών ημερών του Ψυχρού Πολέμου. Όταν ρωτήθηκε τι πρέπει να γίνει με τη στάσιμη καθολική Εκκλησία, ο Chardin κάλεσε για αυτή τη νέα επαναστατική μαρξιστική συγχώνευση λέγοντας ότι «μια καλή βουτιά στον μαρξισμό μπορεί να αρχίσει τα πράγματα να κινούνται ξανά».
Ενώ ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Α ́ και Β ́ προσπαθούσαν να απωθήσουν αυτή την αποδόμηση του Χριστιανισμού, ένα άγγιγμα δηλητηρίου και μερικές σφαίρες δολοφόνων έφεραν την Αγία Έδρα γρήγορα πίσω στη γραμμή, καθώς το έδαφος είχε τεθεί για μια πλήρη κατάληψη της Εκκλησίας από τους Ιησουίτες και την ενσωμάτωση του Χριστιανισμού σε μια νέα θρησκεία με γνώμονα την ευγονική. https://matthewehret.substack.com/
**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων.
