"ΚΑΠΟΔΙΧΑΣΜΟΣ" --Ο Καποδίστριας, ο διχασμός και το ανεπούλωτο συλλογικό μας τραύμα.

 Αντώνης Ανδρουλιδάκης

"ΚΑΠΟΔΙΧΑΣΜΟΣ"

Ο Καποδίστριας, ο διχασμός και το ανεπούλωτο συλλογικό μας τραύμα.

Η πρόσφατη δημόσια αντιπαράθεση γύρω από την ταινία του Γιάννη Σμαραγδή για τον Ιωάννη Καποδίστρια δεν αφορά, στην πραγματικότητα, ούτε την ίδια την ταινία ούτε καν την ιστορική ακρίβεια της κινηματογραφικής αφήγησης. Αφορά κάτι πολύ βαθύτερο. Τον τρόπο με τον οποίο η ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να στέκεται απέναντι στην ίδια της την Ιστορία. Και κυρίως, τον τρόπο με τον οποίο αδυνατεί να τη δει χωρίς τα φίλτρα ενός εμφυλιακού διχασμού που, παρά τις διακηρύξεις, δεν έληξε ποτέ.

Ο Καποδίστριας λειτουργεί ως ιστορικός καθρέφτης. Και αυτό που αντανακλάται μέσα του δεν είναι απλώς μια διαφωνία ερμηνειών, αλλά ένα ανοικτό, μη επεξεργασμένο ιστορικό συλλογικό τραύμα. Γι’ αυτό και η δημόσια συζήτηση δεν κινείται στη σφαίρα της σύνθεσης, αλλά εγκλωβίζεται σε δύο αντίθετα και εξίσου προβληματικά άκρα: από τη μία, η πλήρης απαξίωση του «δυνάστη» και του «αυταρχικού κυβερνήτη»· από την άλλη, η αγιοποίηση και η μετατροπή του σε άχραντο εθνικό σύμβολο. Και οι δύο στάσεις λένε περισσότερα για το παρόν μας παρά για τον ίδιο τον Καποδίστρια και το ιστορικό παρελθόν μας.

Οι κοινωνίες που έχουν επεξεργαστεί τα τραύματά τους μπορούν να δουν το παρελθόν τους με ψυχραιμία, αναγνωρίζοντας αντιφάσεις, όρια και ιστορικές συνθήκες. Αντίθετα, οι κοινωνίες που παραμένουν τραυματισμένες αντιμετωπίζουν την Ιστορία ως πεδίο μάχης. Εκεί, το παρελθόν δεν μελετάται, στρατολογείται. Δεν φωτίζει το παρόν, χρησιμοποιείται για να νομιμοποιήσει σύγχρονες ιδεολογικές ταυτότητες ή αυταπάτες.

Ο Ιωάννης Καποδίστριας είναι μια τέτοια τραυματική φιγούρα. Όχι επειδή υπήρξε αλάνθαστος ή «τέλειος», αλλά ακριβώς επειδή ενσάρκωσε μια ανολοκλήρωτη δυνατότητα του νεοελληνικού κράτους. Ένα κράτος που γεννήθηκε μέσα από την Επανάσταση, αλλά δεν πρόλαβε ποτέ να συγκροτηθεί ως ενιαία και αυτόνομη πολιτική οντότητα. Η δολοφονία του πρώτου Κυβερνήτη από ελληνικά χέρια δεν είναι απλώς ένα ιστορικό γεγονός, είναι μια συμβολική πράξη αυτοακύρωσης. Ένα τραύμα στη γέννηση του κράτους, το οποίο δεν επουλώθηκε ποτέ. Αν είναι ένα σύμβολο ο Καποδίστριας είναι το σύμβολο του Ανολοκλήρωτου, του ημιτελούς, του λειψού.

Από τότε, ο ελληνικός εμφύλιος δεν έληξε, απλώς άλλαξε μορφές. Μετακινήθηκε από τα πεδία των μαχών στη γλώσσα, στην Ιστορία, στην πολιτική κουλτούρα. Αναπαράγεται κάθε φορά που αδυνατούμε να συμφωνήσουμε έστω στα στοιχειώδη του συλλογικού μας παρελθόντος. Κάθε φορά που ακόμη και τα ήδη τετελεσμένα ιστορικά γεγονότα καλούνται να υπηρετήσουν τις ανάγκες της εκάστοτε παροντικής αφήγησης. Το τραυματικό παρελθόν βρίσκεται στην υπηρεσία της διαιώνισης του στο παρόν. Είναι ο "παγωμένος" χρόνος του Τραύματος.

Η ειρωνεία -και η τραγωδία μαζί- είναι ότι αυτή η ανακύκλωση του διχασμού συμβαίνει την ίδια στιγμή που τα λαϊκά στρώματα της χώρας, το ίδιο το "μεδούλι" του Τόπου, λεηλατούνται για ακόμη μία φορά από μια εξαρτημένη, κλειστή και διεφθαρμένη ολιγαρχία. Ενώ η κοινωνία αποδιαρθρώνεται, ενώ η εργασία απαξιώνεται, ενώ η χώρα χάνει την -όποια απέμεινε- παραγωγική της βάση, πληθυσμό και αυτονομία, εμείς εμφανιζόμαστε έτοιμοι να «πλακωθούμε» για το πώς πρέπει να ερμηνευτεί ο πρώτος Κυβερνήτης του ελληνικού κράτους.

Αυτό δεν είναι τυχαίο. Ο πολιτισμικός εμφύλιος λειτουργεί διαχρονικά ως μηχανισμός αποσπασμού της προσοχής και διάλυσης κάθε ενοποιητικού «εμείς». Όσο το συλλογικό σώμα παραμένει διαιρεμένο γύρω από σύμβολα, τόσο δυσκολεύεται να συγκροτηθεί ως πολιτικό υποκείμενο στο παρόν. Ο Καποδίστριας, έτσι, δεν απειλεί την εξουσία που λυμαίνεται το Λαό μας. Αντίθετα, η διαμάχη γύρω από αυτόν τη διευκολύνει.

Μια ώριμη, μετατραυματική στάση δεν χρειάζεται ούτε αγιογραφίες ούτε κατεδαφίσεις. Χρειάζεται σύνθεση. Ο Καποδίστριας δεν ήταν άγιος, ούτε όμως και δυνάστης με τη σύγχρονη έννοια. Ήταν μια τραγική μορφή ενός κράτους που δεν είχε ακόμη κοινωνική βάση, θεσμική εμπέδωση και κοινή πολιτική συνείδηση. Η αναγνώριση αυτή δεν υπονομεύει τη δημοκρατία. Αντίθετα, τη θεμελιώνει σε ιστορική αυτογνωσία.

Όσο δεν μπορούμε να μιλήσουμε για τον Καποδίστρια χωρίς να χωριζόμαστε σε στρατόπεδα, τόσο αποδεικνύουμε ότι το συλλογικό μας τραύμα παραμένει ενεργό και χρήσιμο για τους συστημικούς μηχανισμούς συλλογικού ελέγχου, πειθάρχησης και υποταγής.

Και όσο αυτό το τραύμα παραμένει ανοιχτό, η Ελλάδα θα δυσκολεύεται να συγκροτήσει ένα ενοποιητικό αφήγημα για το παρόν και το μέλλον της.

Η εθνική συμφιλίωση δεν είναι ζήτημα λήθης. Είναι ζήτημα αλήθειας, ωριμότητας και κοινής ευθύνης. Χωρίς αυτά, καμία κοινωνία δεν μπορεί να σταθεί όρθια.

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

========

Βασίλης Στοϊλόπουλος

Τις τελευταίες ημέρες κι εβδομάδες έχουν γραφτεί πολλά, μ. α. από ελληνόψυχους και από ελληνομάχους, για το έργο και τη θυσία του Ιωάννη Καποδίστρια, όπως και για αυτό καθ΄ αυτό το κινηματογραφικό επίτευγμα του κου Σμαραγδή.

Υπάρχουν όντως πάρα πολλοί λόγοι για να γεμίσουμε με εορταστική διάθεση τις κινηματογραφικές αίθουσες, ακόμη και σαν ένα μικρό χρέος προς τον μοναδικό Έλληνα Κυβερνήτη και σαν ένδειξη τιμής στο μεγαλείο του ανδρός!

Θ΄ αρκούσαν πάντως και μόνο αν ξαναθυμηθούμε τα πικρά λόγια του μετανοημένου Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη που το 1840, εννέα χρόνια μετά τη δολοφονία, ομολογούσε : «Ανάθεμα στους Αγγλογάλλους που ήσαν η αιτία κι εγώ έχασα τους δικούς μου, και το Έθνος έναν άνθρωπο που δε θα τόνε μεταβρεί και το αίμα του με παιδεύει ως τώρα …». Ή ακόμη την ενοχική ομολογία του ιστορικού και πολιτικού αντιπάλου του Καποδίστρια, του Σπυρίδωνα Μεταξά : «.... ουδενός η καρδιά ήτο ελληνικοτέρα υπέρ της Ελλάδος …» από αυτήν του Καποδίστρια.

Μετά την 27η Σεπτεμβρίου 1831 η μοίρα του «αχυρένιου» ελληνικού κράτους έμοιαζε προδιαγεγραμμένη ……

Στόχος της ταινίας «Καποδίστριας» επετεύχθη (τηλεγραφικώς):

• Κοσμοπλημμύρα στις αίθουσες και διάχυτη συγκίνηση.

• Τα ιστορικά δεδομένα παρέμειναν άθικτα, παρά την όποια μυθοπλασία του σκηνοθέτη και το ειδικό βάρος που δόθηκε στην ερωτική σχέση Καποδίστρια- Ρωξάνδρα Στούρτσα.

• Αποδείχτηκε γιατί ορισμένοι καρεκλοκένταυροι σε ελληνικά υπουργεία και κρατικούς φορείς προσπάθησαν, σαν νέοι «Μέττερνιχ», να μη γυριστεί ποτέ ο Καποδίστριας.

• Με αυτόν τον προϋπολογισμό, τον «ανθελληνικό πόλεμο» που δέχτηκε η ταινία και τα 8 χρόνια κυοφορίας, πολύ καλό και το «αισθητικό» αποτέλεσμα για μια τέτοια πολυσύνθετη προσωπικότητα όπως ο Καποδίστριας.

• Αποκάλυψη ο πρωταγωνιστής του έργου Αντώνης Μυριαγκός.

• Εντυπωσιακό: «Δώσε μου την πατρίδα που ποθώ» σαν τα τελευταία λόγια του δολοφονηθέντος Κυβερνήτη.

• Καθόλου ευχαριστημένες δεν θα είναι 2-3 ευρωπαϊκές πρεσβείες, με πρώτη την βρετανική.

• Ο Κυβερνήτης έγινε «αναγκαστικά» μέτρο σύγκρισης με σημερινούς πολιτικούς των χαμηλών αποδόσεων και της χαμηλής ηθικής στάθμης.

• Επιβεβαιώθηκε ο προβληματισμός για τον προαιώνιο διχασμό των Ελλήνων, που ξεκινά από την έριδα Αγαμέμνονα – Αχιλλέα, συχνά ακόμη και «για ένα πουκάμισο αδειανό».

ΥΓ. Αναμένουμε πως θ΄ αντιδράσουν οι «Ελληνομάχοι» με τις επιπέδου κριτικές τους ….. για το «καλλιτεχνικό» μέρος, ως είθισται, των έργων του Σμαραγδή που παραδοσιακά τον έχουν στο στόχαστρο. Μα κι αυτός ο Σμαραγδής να επιμένει να γυρίζει έργα «ελληνοκεντρικά» για τον Καβάφη, τον Ελ Γκρέκο, τον Ιωάννη Βαρβάκη, τον Νίκο Καζαντζάκη και τώρα, το πιο ακραίο, για τον Ιωάννη Καποδίστρια και να «θάβει» τον αγαπητό τους Μαυροκορδάτο; Γι αυτά τον έχουν εκλέξει τακτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών ;

-194 χρόνια μετά τη στυγερή δολοφονία του από ντόπιους και ξένους κατάφερε, με μια ταινία γι αυτόν, να «ταράξει λιμνάζοντα νερά» και ν΄ αναστατώσει μέχρι ψύχωσης έναν εσμό εθνομηδενιστών, αριστερών και δεξιών ….. και γενικώς πολλά άλλα «λουλούδια της εποχής», που ασφαλώς και αυτά πρέπει ν΄ ανθίζουν, όπως έλεγε ο Μάο.

=============

Οδυσσέας Ελευθερόπουλος

ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΑΡΧΟΝΤΑ

ΓΙΑ ΤΟΝ μικρό ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ

.

Πήγα στην πρεμιέρα της ταινίας "Καποδίστριας" του Γιάννη Σμαραγδή που προβλήθηκε στην πόλη μου. Η ταινία είναι συγκλονιστική.

Παρά τα τεράστια προβλήματα χρηματοδότησης που αντιμετώπισε ο κ. Σμαραγδής για την ολοκλήρωσή της, την άρνηση χρηματοδότησής του από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου του Υπουργείου Πολιτισμού, τις τρικλοποδιές που του έβαλε το καθεστώς, μέχρι και τις απειλές για την ζωή του, η ταινία όχι μόνο έγινε αλλά και:

Είναι ένα μάθημα Εθνικής αυτογνωσίας

Καταφέρνει να αποδώσει άριστα τα ιστορικά γεγονότα

Αποκαλύπτει ιστορικές αλήθειες, που το "ευήκοον στους ξένους" καθεστώς επί 200 χρόνια κάνει το παν να αποκρύψει, όπως ότι ο ιθύνων νους και πραγματικός αρχηγός της μυστικής οργάνωσης των Ελλήνων για την Επανάσταση του 1821 ήταν ο ίδιος ο Ιωάννης Καποδίστριας με συνεργάτη του τον Υψηλάντη!

Δείχνει το σοκαριστικό γεγονός ότι αυτά που γίνονταν τότε σε βάρος του Κυβερνήτη μας, και σε βάρος της Ελλάδας και των Ελλήνων

από ξένες δυνάμεις, Άγγλους, Γερμανούς, Γάλους, προκειμένου να γίνουν οι νέοι δυνάστες μας στην θέση των Τούρκων, αλλά και

από δυνάμεις μέσα στην χώρα, τους άπληστους κοτζαμπάσηδες για τα ιδιοτελή τους συμφέροντα, και τους Μαυροκορδάτους σπιούνους να σπέρνουν διχόνοια υπέρ των Αγγλων,

πόσο μάλλον με τις δύο παραπάνω δυνάμεις, ξένους και "Ελληνες", να διατηρούν ...υπόγειες ...σκοτεινές επικοινωνίες και διασυνδέσεις,

αυτά είναι ακριβώς ΤΑ ΙΔΙΑ με αυτά που γίνονται ακόμα και ΣΗΜΕΡΑ και μάλιστα από τις ίδιες δυνάμεις, οι οποίες ως αλυσίδες στα πόδια μας, κάθε μέρα όλο και περισσότερες και πιο παραλυτικές και θανατηφόρες, δεν αφήνουν τον Έλληνα να ανασάνει, να δημιουργήσει, να αισιοδοξήσει, να αναστηθεί και να πετάξει ψηλά… ανεβάζοντας όλοι μαζί ψηλά και την Ελλάδα.

Ναι, για ΕΣΕΝΑ τον Έλληνα γράφω, αυτόν τον δαιμόνιο διαχρονικό ΑΡΧΟΝΤΑ, που μόλις το 1922 παρήγαγε και κατείχε το 75% του πλούτου όλης της Ανατολικής Μεσογείου!!

Γι αυτόν που το 1940 έκανε Αγγλους, Σοβιετικούς και Γερμανούς να μένουν έκπληκτοι μπροστά στο ψυχικό του σθένος, το πείσμα του να πολεμήσει για την υπερηφάνεια του, για την αρχοντιά του, για να γυρίσει στο χωριό του με ψηλά το κεφάλι!!

Δεν ήταν κάποιοι Αρχαίοι Έλληνες. Οι παππούδες και πατεράδες μας ήταν!

.

Η ταινία ΔΕΝ αναδεικνύει ένα νοητό επιθυμητό πρότυπο, αλλά ένα ΥΠΑΡΚΤΟ ιστορικό πρόσωπο, γέννημα θρέμμα του Γένους, ως πρότυπο του πραγματικού ευρηματικού Έλληνα, αυτού που αγωνίζεται με ΑΝΙΔΙΟΤΈΛΕΙΑ και ΕΝΤΙΜΌΤΗΤΑ, με όλες του τις δυνάμεις, σε όλη του την ζωή, και δίνει τα πάντα για την Πατρίδα, δίνει όλη την οικογενειακή του περιουσία, θυσιάζει την προσωπική του ζωή, τον έρωτά του,

και τελικά ανεβαίνει συνειδητά έναν ΓΟΛΓΟΘΑ ξέροντας ότι στην κορυφή τον περιμένει η ΣΤΑΥΡΩΣΗ και ο ΘΑΝΑΤΟΣ, δεχόμενος στωικά να υποστεί και αυτή την υπέρτατη θυσία, παρά να προδώσει ΤΟΝ ΛΑΟ ΤΟΥ, που τον εμπιστεύτηκε.

Συγκρίνετε αυτόν τον δικό ΜΑΣ άνθρωπο με όλο αυτό το σημερινό διακομματικό πολιτικό σκουπιδαριό, που ΜΙΣΕΙ οτιδήποτε Ελληνικό, που σκόπιμα καταστρέφει καθημερινά τις ζωές μας, μας εξοντώνει οικονομικά και δημογραφικά, μας δολοφονεί.

Πως η Ελληνική μας ΑΡΧΟΝΤΙΆ ανέχεται αυτή την προσβολή από αυτόν τον ανθελληνικό ΥΠΌΚΟΣΜΟ;;;

Εύχομαι να δουν την ταινία ΟΛΟΙ οι απλοί αγνοί Έλληνες, που είναι και η συντριπτικότατη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού. Να την δουν και να αφήσουν τον εαυτό τους να συλλογιστεί

ΤΙ Ελληνική πολιτική ποιότητα είδαν και

ΤΙ ανθελληνικές πολιτικές ανέχονται να ζουν.

Βλέποντας την ταινία νιώθεις σαν να βγαίνεις έξω στο ΦΩΣ, από το σπήλαιο του Πλάτωνα, όπου ζούμε καθημερινά, και όπου μας έχουν επιβάλει να θεωρούμε

➥ τις κινούμενες σκιές στους βράχους ως ζωή,

➥ την καταχνιά του σπηλαίου ως φως,

➥ τους αλυσοδεμένους εαυτούς μας ως ελεύθερους ανθρώπους,

➥ την μούχλα και σήψη ως δημοκρατία, και

➥ τα ...σκουλήκια του σπηλαίου ως ...πολιτικούς.

Γι αυτό έκαναν το παν για να ΜΗΝ ολοκληρωθεί η ταινία. Για να μην ανοίξει στο σπήλαιο τρύπα προς το ΦΩΣ, προς την ζωή, προς τον πραγματικό Έλληνα, προς τον ευφυή ΆΡΧΟΝΤΑ,

➔ προς τον Ελληνα, τον γεμάτο αυτοπεποίθηση απέναντι στους ξένους,

➔ προς τον έχοντα πλήρη επίγνωση της πολιτιστικής του ανωτερότητας!!,

➔ προς το τι ήταν οι παππούδες μας,

➔ προς τον …μικρό Καποδίστρια, που κρύβουμε μέσα μας...

Γι αυτό πιστεύω ότι η ταινία, παρά το ότι έχει κορύφωση και τέλος αρχαίας τραγωδίας, είναι για τους Έλληνες ΣΗΜΕΡΑ

ένα μήνυμα αφύπνισης και αισιοδοξίας,

Εθνικής μας και ατομικής αυτοπεποίθησης,

ότι μπορούμε διότι ΗΜΑΣΤΕ!

ότι ΑΝ ΜΟΝΙΑΣΟΥΜΕ μπορούμε να αλλάξουμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ σε αυτή την χώρα και στις ζωές μας,

για πρώτη φορά να γίνουμε πραγματικά ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ πολίτες μιας ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ πατρίδας,

ΦΩΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ και ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, όπως ο Καποδίστριας την οραματίζονταν

Γι αυτόν, που θυσίασε τα πάντα για εμάς, που ανέβηκε συνειδητά τον Γολγοθά του προς την "ΣΤΑΥΡΩΣΗ" ΤΟΥ με μια μαχαιριά και μία σφαίρα, η αληθινή ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ της Ελλάδας από τα ξένα δεσμά 200 ετών, θα ήταν και η ΑΝΑΣΤΑΣΗ του.

.

ΟδΕλ

.

.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 1.

Η φωτογραφία είναι από την ταινία, μέσα στο ταπεινό γραφείο του Κυβερνήτη και είναι πλήρης συμβολισμών. Από την μια πλευρά είναι ο Καποδίστριας, με τον ιερομόναχο βοηθό του, τον κ. Σμαραγδή και τον ….Εσταυρωμένο!!

και απέναντί τους

οι πρέσβεις των ...ξένων δυνάμεων, με τον Άγγλο πρέσβη να εκβιάζει και να απειλεί τον κυβερνήτη μας, που αγωνιζόταν να κάνει τα ερείπια κράτος.

.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 2.

Είδα "κριτική" της ταινίας σε εφημερίδα, όπου το ΜΙΣΟΣ για την ταινία και οι ΠΡΟΣΒΟΛΕΣ σε βάρος του κ. Σμαραγδή ξεπερνούν κάθε όριο. Η εφημερίδα ανήκει σε γνωστό ολιγάρχη, λαθρέμπορο καυσίμων, σύγχρονο κοτζαμπάση της χώρας, και η εφημερίδα είναι ….αριστερή!! και προωθεί …Τσίπρα!!!

Χρειάζεστε καλύτερη απόδειξη ότι η ταινία είναι ΑΡΙΣΤΗ στην στόχευσή της και ότι χτύπησε, έμμεσα μεν, αλλά καίρια το σύγχρονο ΤΕΡΑΣ της χώρας;;

.....

Δίνω εδώ τον πίνακα με τις ...κριτικές των κινηματογραφικών κριτικών!! για την ταινία "ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ" του Γιάννη Σμαραγδή. Θαυμάστε και βγάλτε φίλοι μου τα συμπεράσματά σας..... ΠΡΟΣΕΞΤΕ ==> ότι από την κεντροδεξιά Καθημερινή του Αλαφούζου και του ...Αλέξη Παπαχελά της Μπίλντεμπεργκ, μέχρι την αριστερή "Εφημερίδα των Συντακτών" (ΕφΣυν) του Μελισσανίδη!!! και μέχρι την ....ΑΥΓΗ των αριστερών!!! κομμουνιστών!! η γνώμη τους είναι Η ΙΔΙΑ !!! ΤΙ ΣΥΜΠΤΩΣΗ !!!!! ΟΛΟΙ βαθμολογούν την ταινία με 1 έως 1,5 αστέρια με άριστα το 5 !!! Δηλαδή την ΑΠΑΞΙΩΝΟΥΝ για να αποτρέψουν τους Ελληνες να πάνε να την δουν! ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΑΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, που μας παρουσιάζεται με 2 δήθεν διαφορετικές κουκούλες, την δεξιά και την αριστερή για να μας διχάζουν και να μας ελέγχουν 200 χρόνια με το "ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ". Βλέπετε εδώ το σύστημα σε ΠΛΗΡΗ ΣΥΜΠΝΟΙΑ και ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ για την καταστολή του κινδύνου, οι Ελληνες να μάθουν από την ταινία για τον Καποδίστρια ως ΠΡΟΤΥΠΟ πολιτικού!!! και αυτό να απαξιώνει καθημερινά στην συνείδηση των πολιτών τον παρόντα διακομματικό πολιτικό ΥΠΟΚΟΣΜΟ που μας κυβερνά.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ..Αποκαλύφθηκαν ..Δεν Άντεξαν..Κι επειδή, < ΟΥΔΈΝ ΚΑΚΌΝ ΑΜΙΓΕΣ ΚΑΛΟΎ >..Κέρδος μας, η Γνώση του ποιόντος τους, Το..ΑΝΗΚΕΙΝ αυτών, οι Στόχοι τους..Οι Ιδιοκτήτες ΕΠΙΚΥΡΙΑΡΧΟΙ της Χώρας..< Στραβώθηκαν>..και το Μίσος τους ενάντια στην Πολύτιμη Πατρίδα μας..ξεχείλισε. Κι έτσι Επιβεβαιώνεται η ρήση του Ευαίσθητου πατέρα μου < Αυτοί που..έφτιαξαν τον Καπιταλισμό, έφτιαξαν ΚΑΙ τον Κουμμουνισμό >..Εργαλεία τους οι Πολίτες..και..χρήση, κατά το Δοκούν.Ώρα για ΑΦΥΠΝΙΣΗ και Συλλογικές ΔΡΑΣΕΙΣ..Όσο για τα..μαρινάκεια ΜΜΕ, αναμενόμενο..Θλίψη εν τούτοις για την ΑΥΓΗ..

.... αν οι έστω και λίγοι που θα ξεκινήσουν, το κάνουν σε πνεύμα ενότητας τότε και οι άλλοι που θα ακολουθήσουν αργότερα θα προσέρχονται με το ίδιο κυρίαρχο πλέον πνεύμα. Προσωπικά το έχω γράψει πάρα πολλές φορές, έχω πάψει προ πολλού να πιστεύω στην ψευδή αντίθεση περί δεξιάς και αριστεράς που μας επιβλήθηκε από το εξωτερικό και με την πλήρη στήριξη ξένων πρεσβειών, ώστε να εφαρμόζουν σε βάρος μας το "Διαίρει και βασίλευε" και στο τέλος να ήμαστε χαμένοι και οι μεν και οι δε, και κερδισμένοι μόνο οι ξένοι. Τους διαχωρισμούς αυτούς τους πληρώσαμε με ποταμούς αίματος. Πέραν τούτου η αντίθεση αυτή δεν στέκει σε καμιά σοβαρή πολιτική ανάλυση σε χώρες με πρόβλημα ξένης εξάρτησης όπως η Ελλάδα. Είναι σαν 2 τύποι να μαλώνουν για το πως πρέπει να διοικείται ένα σπίτι, τον έλεγχο και διοίκηση του οποίου έχει κάποιος τρίτος (ξένος), δηλαδή κανείς από τους 2 αντιμαχόμενους. Εχει νόημα η σύγκρουσή τους αν προηγουμένως δεν πάρουν τον έλεγχο του σπιτιού;;; Πάντως βλέπω να έρχονται εξελίξεις....

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων

Η ελληνική ταυτότητα δεν πεθαίνει ποτέ: Νάπολι και Κροτόνε, ποδόσφαιρο και ο απόηχος της Μεγάλης Ελλάδας

Από τη Συντακτική Ομάδα του Helleniscope

Στα γήπεδα της Νότιας Ιταλίας, το ποδόσφαιρο μερικές φορές γίνεται μηχανή του χρόνου.

Κάτω από τους προβολείς, υψώνονται συνθήματα που είναι παλαιότερα από το ίδιο το έθνος - ονόματα, μέρη και αναμνήσεις που φτάνουν πίσω στην αρχαία Ελλάδα. Αυτό το βίντεο καταγράφει σπάνιες στιγμές από τη Νάπολι και την Κροτόνε όπου οι οπαδοί επικαλούνται το ελληνικό παρελθόν τους:

Παρθενόπη και Νεάπολη, Μεγάλη Ελλάδα και Κρότωνας, Πυθαγόρας, Μήλος και Αλκμαίων.
Όχι ως μακρινή ιστορία - αλλά ως ζωντανή ταυτότητα.

Θα ακούσετε θαυμαστές να αυτοαποκαλούνται Παρθενόπειοι, απόγονοι της αρχαίας Παρθενόπης.

Θα δείτε πανό που ανακηρύσσουν τη Μεγάλη Ελλάδα, ανακηρύσσοντας τον Κρότωνα πρωτεύουσα ενός ξεχασμένου ελληνικού κόσμου.
Θα δείτε πώς επιβιώνουν ο μύθος, η φιλοσοφία και η μνήμη — όχι στα σχολικά βιβλία, αλλά στην καμπύλη. Δεν πρόκειται για πολιτική – εκτός από το ότι σε κάποιο σημείο του παρακάτω βίντεο οι οπαδοί αποδοκιμάζουν την Ιταλική Εθνική Antgem!!

Έχει να κάνει με τη μνήμη, την υπερηφάνεια και τη συνέχεια.
Για τόπους που ήταν ελληνικοί πολύ πριν γίνουν σύγχρονοι, και φωνές που αρνούνται να ξεχάσουν.

Παρακολουθήστε προσεκτικά. Το παρελθόν εξακολουθεί να τραγουδάει.

 

ΑΝΑΛΥΣΗ

Νάπολι: Η Παρθενόπη στην Curva

Για τους οπαδούς της SSC Νάπολι, η λέξη Παρτενοπέι είναι δεύτερη φύση. Εμφανίζεται σε κασκόλ, πανό και σήματα κλαμπ, μια συντομογραφία του ανήκειν που φτάνει πριν από τη Ρώμη – πίσω στην Παρθενόπη, τη σειρήνα και τον πρώιμο ελληνικό οικισμό που προηγήθηκε της Νεάπολης, της «νέας πόλης».

Στις κερκίδες, η επίκληση της Παρθενόπης δεν είναι κυριολεκτική αξίωση εθνικότητας. Είναι ένας πολιτικός μύθος που μετατράπηκε σε ποδοσφαιρική γλώσσα. Οι ultras της Νάπολι στηρίζονται στην ποίηση της προέλευσης για να επιβεβαιώσουν τη διαφορά και τη συνέχεια: είμαστε από εδώ, και εδώ είναι αρχαίο. Το άσμα, το όνομα, η εικονογραφία κάνουν πολιτιστικό έργο - συνδέοντας ένα σύγχρονο, παγκόσμιο κλαμπ με ένα βαθύ τοπικό παρελθόν που προϋπήρχε της ίδιας της Ιταλίας. Όταν η Νάπολι πανηγυρίζει τίτλους ή αψηφά τους βόρειους αντιπάλους, η Παρθενόπη λειτουργεί ως λάβαρο αξιοπρέπειας όσο και ιστορίας.

Κροτόνε: "Noi siamo la Magna Grecia"

Αν η Νάπολι μιλάει με μύθο, η FC Crotone μιλάει με γεωγραφία. Στην Καλαβρία, το ελληνικό παρελθόν δεν είναι μια μεταφορά αλλά ένας χάρτης. Ο αρχαίος Κρότωνας ήταν μια από τις μεγάλες πόλεις της Μεγάλης Ελλάδας και οι υποστηρικτές του Κρότωνα φέρνουν αυτή την κληρονομιά απευθείας στην καμπύλη.

Συνθήματα όπως «Noi siamo la Magna Grecia» («Είμαστε η Magna Graecia») ή «Salutate la Magna Grecia» μετατρέπουν την αρχαιότητα σε συλλογικό αυτοπροσδιορισμό. Τα πανό αναφέρονται σε πολεμιστές, στήλες και ημερομηνίες ίδρυσης. Το μήνυμα είναι διεκδικητικό αλλά πολιτιστικό: μια δήλωση ότι η περιθωριοποίηση της Καλαβρίας στη σύγχρονη Ιταλία έρχεται σε έντονη αντίθεση με την κεντρική της θέση στον αρχαίο ελληνικό κόσμο. Στον Κροτόνε, το ποδόσφαιρο γίνεται μια δυνατή υπενθύμιση ότι η περιφέρεια κάποτε βρισκόταν στο κέντρο του μεσογειακού πολιτισμού.

Ένα ευρύτερο νότιο μοτίβο

Η Νάπολι και η Κροτόνε δεν είναι απομονωμένες. Σε όλο το Νότο, παρόμοιες χειρονομίες επαναλαμβάνονται:

• Οι οπαδοί του Τάραντα επικαλούνται τον Τάρας, την πόλη που ιδρύθηκε από τους Σπαρτιάτες, παρουσιάζοντας τους εαυτούς τους ως «Σπαρτιάτες».

• Οι αγώνες Reggio Calabria και Crotone συχνά πλαισιώνονται ως «Ντέρμπι της Magna Graecia».

• Στις Συρακούσες, οργανωμένοι υποστηρικτές αναφέρονται σε αρχαίες ημερομηνίες ίδρυσης και μορφές όπως ο Αρχιμήδης.

• Ακόμη και το Σαλέρνο φιλοξενεί ομάδες οπαδών που αυτοαποκαλούνται «Σπαρτιάτες», δανειζόμενοι ελληνικές πολεμικές εικόνες για να σηματοδοτήσουν ανθεκτικότητα.

Αυτό που ενώνει αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι ο εθνικισμός, αλλά η συμβολική αρχαιολογία: οι θαυμαστές ανασκάπτουν την αρχαιότητα για να εκφράσουν ποιοι είναι σήμερα.

Η ταυτότητα δεν πεθαίνει ποτέ

Σε μια εποχή ομογενοποιημένου ποδοσφαιρικού branding, οι οπαδοί της Νότιας Ιταλίας χρησιμοποιούν την ελληνική αρχαιότητα για να αντισταθούν στη διαγραφή. Η Παρθενόπη και η Μεγάλη Ελλάδα είναι εργαλεία μνήμης, υπενθυμίζοντας στους αντιπάλους —και μερικές φορές στους εαυτούς τους— ότι αυτές οι πόλεις ήταν αρχαίες πολύ πριν γίνουν σύγχρονες. Στον αγωνιστικό χώρο, ενενήντα λεπτά κρίνουν το σκορ. Στις κερκίδες, δύο χιλιάδες χρόνια εξακολουθούν να ψάλλουν. Το αποτέλεσμα είναι μια συνεχής υπενθύμιση της καταγωγής τους, σε μια εποχή που οι μελέτες DNA προσφέρουν ένα επιπλέον επίπεδο βεβαιότητας....https://www.helleniscope.com/

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων

Για την κατανόηση όσων τεκταίνονται στην περιοχή μας....

 

Και μια 3η τοποθέτηση γι αυτά που γίνονται τώρα τελευταία...

...σαν συνέχεια της ανάρτησής μας "Δύο διαφορετικές απόψεις γι αυτά που γίνονται τώρα τελευταία"

Γράφει ο Διονύσης Κλαδάς ('Μποτίλια στο Πέλαγος')

Σχετικά με τις εκτιμήσεις και προβληματικές, που παραθέτουν τα δυο κείμενα στα οποία παραπέμπει η ανάρτηση, καταθέτω κάποιες απόψεις δικές μου.Εκ προοιμίου είναι αναγκαία η αναφορά, σε αντίθεση με όσα έγραψα προσφάτως περί αναμενόμενης Ευτοπίας, αρχθείσης στα τέλη Ιανουαρίου, ο Ιανουάριος εκτιμάται από αστρολογική σκοπιά ως άκρως συγκρουσιακός μήνας.
Για να αποτιμήσουμε τα γεωπολιτικά τεκταινόμενα στην περιοχή τής Ανατολικής Μεσογείου, Μέσης Ανατολής και Βορείου Αφρικής, που στην τρέχουσα φάση συνθέτουν ένα σύμπλεγμα συγκρούσεων, είναι αναγκαίο να αποτιμήσουμε προηγουμένως τα παγκόσμια πολιτικά καθέκαστα. 

Σχετικά με αυτά εντοπίζω τα εξής:
 

1. Το παγκόσμιο σχέδιο επιβολής τής καμπάλ (μάστερ πλαν), μετά από βαθιές ήττες που έχει αυτή δεχθεί, έχει επαναπροσαρμοστεί πλήρως. Το σχέδιο επιβολής τού Αρμαγεδωνισμού έχει αποτύχει ολοκληρωτικά και τουλάχιστον προς ώρας (αν και δεν θεωρώ επιτεύξιμη μια επανεργοποίησή του στο μέλλον) έχει εγκαταληφθεί. Οι αιτίες που οδήγησαν στην εγκατάλειψή του, είναι μια σειρά φιάσκων για το γενικό σχέδιο, που συνέβησαν με χρονική διαδοχή και είναι οι κάτωθι.
- Το σχέδιο των δυτικών στην Συρία, με μοχλό τού τζιχαντιστές, που προέβλεπε την πλήρη επικράτηση των ορδών των τζιχαντιστών και τουρκογενών στην μείζονα περιοχή τής Μέσης Ανατολής με στροφή αυτής τής επίθεσης στην συνέχεια στο νότιο υπογάστριο τής Ρωσίας, έγινε αλοιφή γιά κάλους, μέσω τής παρέμβασης τής Ρωσίας και τον ηρωικό αγώνα των Συριακών Δυνάμεων. Αυτή η μείζων επιτυχία στην ουσία μεταίωσε το σχέδιο "ΔΑΓΚΑΝΑ ΤΑΝΑΛΙΑΣ" ("Zangengriff"), έκδοτικό τού 2007,
https://www.hugendubel.de/de/taschenbuch/peter_scholl_latour-russland_im_zangengriff-6595143-produkt-details.html
που στόχευε στην ταυτόχρονη επίθεση τζιχαντιστών από τον νότο και τού νατο από δυσμάς. Η ματαίωση αυτού τού σχεδίου, έγινε με αριστοτεχνικό τρόπο από τούς Ρώσους, έχοντας ελάχιστο στρατιωτικό κόστος γι αυτούς, διαφυλάσσοντας τις δυνάμεις τους για την αντιμετώπιση τού από δυσμάς στελέχους τής διαλυμένης τανάλιας που ακολούθησε.
 

2. Η από δυσμάς επίθεση εναντίον τής Ρωσίας μέσω Ουκρανίας εξελίχθηκε επίσης σε φιάσκο για την καμπάλ. Η Ρωσία έχοντας προτοιμαστεί για αυτήν την επίθεση σε μια περίοδο 150 ετών (την οποίαν περιγράφω στο βιβλίο που προβάλλεται στις παραπομπές αυτής τής σελίδας) και ευρισκόμενη σε πλήρη στρατιωτική και ψυχολογική προετοιμασία, κατόρθωσε να αντιμετωπίσει επιτυχώς την επίθεση των δυτικών χωρών μέσω Ουκρανίας, επιφέροντας μια πικρή ήττα ποιοτικής τάξεως σε αυτές τις δυνάμεις, η οποία δεν περιορίστηκε στο στρατιωτικό επίπεδο, αλλά είχε και ΄καθοριστικές οικονομικές συνέπειες για την δύση.

 Η τρίτη αιτία εγκατάλειψης τού αρμαγεδωνικού σχεδιασμού οφείλεται στην γενοκτονία που επέβαλε το σιωνιστικό εξάμβλωμα στην Γάζα και στην πικρή ήττα που δέχθηκε ο στρατός του από τις πολύ μικρότερες αριθμητικά δυνάμεις τής Παλαιστινιακής Αντίστασης, τής οποίας ο εξοπλισμός ήταν στοιχειώδης. Η παγκόσμια κατακραυγή που ακολούθησε, καθιστά ανέκδοτο την ενθρόνιση τού "παγκόσμιου ηγεμόνος εξ αίματος σιών στον ναό τού θεού" στην Ιερουσαλήμ.
Επί πλέον η ήττα τού IDF που δέχθηκε από το Ιράν και η αδυναμία των ΗΠΑ να δαμάσουν στρατιωτικά αυτήν την χώρα, εγκαθιστούν στην περιοχή συσχετισμούς δυνάμεων, που μετατρέπουν τα σχέδια επιβολής τού αντιχρηστάρα σε έωλο ονείρωξη, περιοριζόμενη πλέον σε κάποια μασονικά τελετουργικά, χωρίς προοπτική στα πεδία πληροφορίας.
Η αποβολή που υπέστησαν οι σιωνιστές στην κύηση τού αρμαγεδώνα, κατέστησε στην συνέχεια αναπόφευκτο τον επαναπροσδιορισμό τού ρόλου τους στα γεωπολιτικά σχέδια των ΗΠΑ. Η αποτίμηση αυτού τού ρόλου θα γίνει σε ακόλουθη μνεία αυτών των σχολιασμών, αφού προταχθούν ζητήματα, που αφορούν τον απαναπροσδιορισμό τής νέας στρατηγικής των ΗΠΑ.

3. Η πολιτική τής δεύτερης διακυβέρνησης Τραμπ έρχεται σε ρήξη με αυτήν τής προηγηθείσης διακυβέρνησης τού Μπιντέ, μόνον στα σημεία τής επαναπροσαρμογής τής πολιτικής των ΗΠΑ, κάτω από την πίεση των νέων συνθηκών που προέκυψαν.
Η πικρή ήττα τής Ουκρανίας απογύμνωσε οικονομικά την δύση κι ιδιαίτερα τις ΗΠΑ, ενώ μειώθηκαν ευαίσθητα και τα συμβατικά στρατιωτικά τους αποθέματα, ενώ η Ρωσική οικονομία εγγυάται την συνεχή αναπλήρωση τού στρατιωτικού της δυναμικού, έχοντας εντείνει τον εξαγωγικό της χαρακτήρα, τόσο σε οπλικά συστήματα, όσο και με εξαγωγή συμβούλων και μάχιμων συγκροτημάτων σε ευαίσθητες για την δυτική κυριαρχία περιοχές τής υφηλίου.
Για να αντιμετωπίσουν οι ΗΠΑ αυτήν την έντονη οικονομική στενότητα και στενότητα αναγκαίων πόρων, τοποθέτησαν επικεφαλής ένα έμπορο, με ένα μείγμα εμπορικών γυρολόγων, όπως ο Γουίτκοφ και ψυχροπολεμικών γερακιών, όπως ο Ρούμπιο. Όπως είχε προβλέψει πριν δεκαετίες ο PAUL KENNEDY στο "The Rise and Fall of Great Powers", το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπιζαν οι ΗΠΑ, ήταν η "υπερεπέκταση". Και εάν οι επενδύσεις που αυτή απαιτούσε, δεν επέστρεφαν με την μορφή υπερκερδών στην μητρόπολη, τότε ο κόμπος θα έφτανε στο κτένι, όπως συνέβει μετά από τα απανωτά φιάσκα, συμπεριλαμβανομένης και τής πολιτικής των BRICS. Η εγκατάλειψη τής πολιτικής τής παγκοσμιοποίησης δεν επιλέχθηκε από υπέρ τού διεθνούς δικαίου μετάνοια τής χώρας, που είχε προηγουμένως τον ρόλο τού παγκόσμιου χωροφύλακα, αλλά έγινε κάτω από την πίεση σκληρότατων συνθηκων. Έτσι, η επαναφορά τής στήριξης στην εθνική πολιτική, δεν προέβλεπε ταυτοχρόνως και σεβασμό στην εθνική κυριαρχία των εθνών, αλλά συμμάζεμα των ποδαριών, που έχοντας βγεί υπερβολικά έξω από το πάπλωμα, απειλούνταν με ψύξη. Έτσι ο ρόλος που επιλέχθηκε για τον χοντρέμπορα, που τού ανατέθηκε η διοίκηση, ήταν ρόλος τού έμπορα των εθνών, όπου αυτό ήταν πλέον δυνατόν, στα πλαίσια των χωρών που παρέμεναν πλήρως υποταγμένα στην κηδεμονία των ΗΠΑ, καθώς και νέων περιοχών, που θα μπορούσαν να προσαρτηθούν είτε με παζάρια, είτε με απειλές και εφαρμογή βίας, στην επικυριαρχία τής πεπτωκίας πρώην υπερδύναμης, με στυγνό στόχο να περισωθεί ότι ήταν δυνατόν.
Σε αυτήν την γεωπολιτική εμποροπανήγυρη είναι ενταγμένη πλήρως και η Ελλάδα. Όχι μόνον όσο αφορά τα κατισχύοντα πολιτικά κατεστημένα, αλλά και τις περιρρέουσες κοινωνικές αντιλήψεις, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Ανέκαθεν το αστικό κατεστημένο ήταν προσδεδεμένο στο "ανήκομεν εις την δύσιν", ενώ ιστορικά η αριστερά προσέβλεπε εμμονικά στην σταλινική μπότα, που την πρόδωσε βαριά. Ενώ η νέα μαϊμού "αριστερά" είναι προσκολλημένη φανατικά στην ΕΕ. και τα ξόρκια των κουκουέδων αποσκοπούν στην διατήρηση τού status quo με δήθεν "συγκρουσιακή" φρασεολογία. Η εξωστρέφεια τής ελλαδικής κοινωνίας είναι προσδεδεμένη στο μέτωπό της ως δήθεν χαπάκι, που εγγυάται την επιβίωσή της. 

4. Υπάρχει επί πλέον ένα πολύ βασικό ζήτημα και για την κατανόηση όσων τεκταίνονται στην περιοχή μας, ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΕΧΕΙ ΔΙΑΦΥΓΕΙ ΠΛΗΡΩΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ ΤΩΝ ΑΝΑΛΥΤΩΝ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, στην αποτίμηση που κάνουν στα δεδομένα της ανερχόμενης γεωπολιτικής πολυπολικής διάταξης. Οι δυνάμεις που έχουν διαγνωσθεί ότι την συγκροτούν, είναι οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία και η σε κάθετη πτώση ευρισκόμενη Ευρώπη. Ο παράγων, που παραβλέπεται πλήρως, είναι ο συντελούμενος συντονισμός και η σύσφιξη των χωρών, που ανήκουν στο Σουνιτικό Τόξο, με κύριες ατμομηχανές την Τουρκία και το Πακιστάν. Πρωτίστως σε αυτήν την σύγκληση ανήκουν το Κατάρ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Ατζερμπαϊτζάν, η Λιβύη, το καθεστώς τής Συρίας, σε σημαντικό βαθμό η Χαμάς και οι κατά τόπους εναπομείναντες τζιχαντιστικές ομάδες. Στην κεντρομόλο δύναμη, που ασκείται σε αυτήν την σύμπραξη, έλκεται πρόσφατα με γοργούς ρυθμούς επίσης η Αίγυπτος και το Ουσμπεκιστάν. Οι χώρες αυτές επιδιώκουν την συγκρότηση ενός ισχυρού πόλου, με στόχο να αναλάβει αυτός σημαντικό ρόλο στα γεωπολιτικά δεδομένα στην ωρίμανση τού πολυπολισμού. Η τρέχουσα κατανομή τής ισχύος σε περισσότερα κέντρα επιτρέπει σε αυτόν τον υπο σύσταση πόλο να ελίσσεται μεταξύ αυτών, στα πλαίσια μιας πονηρής στρατηγικής, έχοντας εξασφαλίσει, ότι στα πλαίσια τής ρευστότητος που επικρατεί, κανένα από τα ισχύοντα κέντρα δεν διαθέτει την ευχέρεια μιας κατά μέτωπον σύγκρουσης με αυτούς, με εξαίρεση κάποιες περιφερειακές συγκρούσεις, όπως αυτή μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν. Αυτός όμως που έχει ξεγυμνώσει τα νύχια του ενάντια σε αυτήν την σύγκληση, λόγω σύγκρουσης ζωτικών συμφερόντων, που δεν διαφαίνεται πλέον ότι αυτά μπορούν να διακανονιστούν δια τής διπλωματικής οδού, είναι οι ΗΠΑ. Αυτή η ρήξη είναι προς ώρας βραδυφλεγής και εκδηλώνεται με δαγκώματα προειδοποιητικού χαρακτήρα, όπως η πρόσφατη κατάρριψη τού φάλκον στην Τουρκία και ο βομβαρδισμός των τζιχαντιστών στην Νιγηρία.
Το υπό άδηλη ακόμη σύμφυση Σουνιτικό Τόξο διαθέτει το προσόν τής γοργής πληθυσμιακής αύξησης μέσω τού ισλαμικού καρμπόν των γεννήσεων, ενώ η Τουρκία και το Πακιστάν διαθέτουν σχετικά πρωτοποριακούς κλάδους στην πολεμική βιομηχανία. Η Τουρκία, που διαθέτει όχι μόνον μεγάλο ποσοτικά και εμπειροπόλεμο στρατό, επικεντρώνεται σε εξέλιξη παραγωγής μη επανδρωμένων και πυραυλικών βλημάτων, ενώ το Πακιστάν ως πυρηνική δύναμη, διαθέτει συμπαραγωγή πολύ αξιόμαχων αεροσκαφών με την Κίνα, σε φάση, που ισχύς των F35 αποδεικνύεται υποδεέστερη. Επίσης η Τουρκία ελέγχει την διέλευση σημαντικών αγωγών πετρελαίου, αλλά και τα στενά.
Ένα μη ευκαταφρόνητο τόξο είναι επίσης το Σιιτικό, το οποίο εκτός από το Ιράν περιλαμβάνει σημαντικές δυνάμεις στον Λίβανο και στο Ιράκ, όπως και τούς Χούθι στην Υεμένη. Επί πλέον διατηρεί σχέσεις με την Χαμάς και επηρεάζει κύκλους τής Παλαιστινιακής Αντίστασης. Ενώ αυτό το τόξο δεν εκδηλώνει επεκτατικές βλέψεις, αμφιβητεί έντονα την ύπαρξη τού σιωνιστικού μορφώματος, την ξένη ναυτική παρουσία στον κόλπο τού Ομάν και έχει αναπτύξει δράση ενάντια στην δυτική ναυσιπλοΐα στις θαλάσσιες περιοχές που γειτνιάζει. Έτσι, ενώ είναι τελικά αποστασιωποιημένο απέναντι στο Σουνιτικό Τόξο, ο γόρδιος δεσμός των συγκρούσεων μπορεί να το οδηγήσει σε φάση πολύ επικίνδυνων ρήξεων σε ντε φάκτο συμπράξεις, που μπορεί να μην εντάσσονται σε κάποιον στρατηγικό σχεδιασμό, με το σουνιτικό τόξο. Αξίζει επίσης να σημειωθεί η σημασία τού Ιράν για την οικονομία τής Κίνας και η αναπτυσσόμενες σχέσεις με αυτό και η στήριξη σε οπλικά συστήματα, που παρέχει η Ρωσία στο Ιράν. Ενώ το Σουνιτικό Τόξο αποτελεί διαχρονική απειλή για την Ρωσία, η συνεργασία με το Ιράν, που ξεκίνησε στον πόλεμο τής Συρίας, το μετατρέπει στον πιο αξιόπιστο εν δυνάμει εταίρο στην περιοχή τής Ευρασίας.
Στην φάση που το Σουνιτικό Τόξο συνταχθεί περαιτέρω, τότε το μήλο τής έριδος, θα επεκταθεί από τα ζωτικής σημασίας πετρέλαια τής Μεσογείου και στην Σαουδική Αραβία, η οποία φρόντισε εκούσια στο παρελθόν να θρέψει στην επικράτειά της τζιχαντιστικές ρίζες.

 Η μεσοπρόθεσμη οικονομική επιβίωση των ΗΠΑ έχει ως προϋπόθεση την επαρκή ροή πετρελαίου από την Βενεζουέλα και την απόσπαση των πετρελαίων τής Ανατολικής Μεσογείου. Έτσι στο αρμαγεδωνικό απολειφάδι επιμερίζεται πλέον ο ρόλος συνεπικουρίας σε αυτήν την διαδικασία. Και αυτό που ωθεί ΗΠΑ και απολειφάδι στην εθνοκάθαρση τής Γάζας, με εκτόπιση τού εγχώριου πληθυσμού, που μεθοδεύεται έντονα με την πρόσφατη συμφωνία στο Κέρας τής Αφρικής, δεν είναι κύρια η μετατροπή της σε τουριστικά θέρετρα, αλλά η απόσπαση τής ΑΟΖ αυτής τής περιοχής από τούς δικαιούχους. Για να κάνουν τουριστικές επενδύσεις με τα χρήματα που δεν έχουν οι ΗΠΑ, υπάρχουν χιλιάδες άλλες περιοχές, που προσφέρονται στην Μεσόγειο. Βεβαίως σχεδιάζεται να εισπράξει και το απολειφάδι το μερίδιό του από αυτήν την καταλήστευση εθνικών πόρων, εφόσον δεν διαθέτει άλλους αξιόλογους πόρους ένεκα τής απομόνωσης που αυτόβουλα προξένησε.
Πλην όμως, τα πετρέλαια τής Ανατολικής Μεσογείου είναι ζωτικής σημασίας και για το υπό υπόγεια σύγκλιση Σουνιτικό Τόξο, που εάν επικρατήσουν τα άλλα κέντρα, χωρίς την συμμετοχή του, κινδυνεύει να μετατραπεί σε γεωπολιτικό ψιλικατζίδικο. Ο Ερντογάν, πατώντας σε όποια βάρκα βρει μπροστά του, ζητάει από τις ΗΠΑ αεροσκάφη. Πλην όμως ο Τραμπ δεν είναι μαθητούδι στην φάση που η ενεργειακή ρήξη κλιμακώνεται. Ο Ερντογάν έχει ήδη στρέψει την πλάτη στα Ρωσικά οπλικά συστήματα και οι τριβές με την Ρωσία αυξάνονται καθέτως. Όμως γνωρίζει, ότι τουλάχιστον προς ώρας, που η Ρωσία καταβάλει τεράστιο κόστος αλλού, είναι εξασφαλισμένος, εφόσον καραδοκούν οι τουρκογενείς στο υπογάστριο τής Ρωσίας. Και γνωρίζει, ότι κάποιο βασικό μέλος τού τόξου διαθέτει παραγωγή αξιόμαχων αεροσκαφών, έστω κι αν οι αντίστοιχες συμμαχίες και συμφωνίες, αποφεύγεται προς το παρόν να γίνονται ανοικτά, βάσει τού δόγματος "εάν θέλεις να είσαι δυνατός, φρόντιζε να φαίνεσαι αδύναμος".
Στα πλαίσια αυτού τού ανταγωνισμού, που ξεκίνησε πλέον με μικρά βήματα να μετατρέπεται σε θερμό, ενώ η ελλαδική κυβέρνηση είχε στερήσει τα νησιά τού ανατολικού Αιγαίου από σημαντικά οπλικά συστήματα, ξάφνου τα μετατρέπει σε προκεχωρημένα φυλάκια τής ενεργειακής καταλήστευσης με όπλα από το απολειφάδι. Με μοναδικό έπαθλο από το όλο αλισβερίσι την εγγύηση τής διατήρησης τού καθεστώτος τής ξενοδουλείας από τής ΗΠΑ και μηδέν ποσοστό από την άντληση πετρελαίων.
Αυτό όμως που θεωρεί αγκάθι η κλίκα Ερντογάν δεν είναι η Ελλάδα. Ο ανυπέρβλητος ενδοτισμός των κοκοβιών, που το παίζουνε "εκλεγμένες κυβερνήσεις", τον πείθει, ότι θα αρπάξει αυτά που γουστάρει, όταν έλθει η κατάλληλη φάση, με τίποτε κουμπαριές και στεφανώματα. Το μεγάλο του πρόβλημα είναι το κρατίδιο, για αυτό στρέφει προς τα εκεί την αιχμή τής επιθετικότητάς του.
Όμως η τούρκικη πονηρία είναι μονίμως θρασύδειλη. Εκτιμώ, ότι δεν πρόκειται να κινηθεί ουσιαστικά, καραδοκώντας ένα πόλεμο τού κρατιδίου με το Ιράν. Εκμεταλλευόμενος την δύσκολη κατάσταση τού κρατιδίου τότε, θα ξεχυθεί, για να ισοπεδώσει όλους τούς αντιπάλους στην Συρία, στοχεύοντας και στα υψίπεδα τού Γκολάν, ειδικά εάν εκδηλωθεί και συμμετοχή τής Χεσμπολάχ στις συγκρούσεις.
Σε μια τέτοια περίπτωση, είναι πολύ πιθανόν να εκδηλωθεί επίθεση ελλαδικών δυνάμεων με εντολή των ΗΠΑ στον Έβρο. Τότε η Τουρκία με επικουρία από το Ατζερμπαϊτζάν, που τής οφείλει πάρα πολλά από την βοήθεια στον πόλεμο τής Αρμενίας, θα επικαλείται το προτέρημα τού αμυνόμενου και είναι επόμενο να στρέψει τον κορμό κάποιων δυνάμεων ενάντια σε νησιά.

Δεν τυγχάνω στρατιωτικός αναλυτής, για να διεισδύσω περισσότερο σε τέτοιου είδους πιθανά σενάρια. Είμαι όμως από τις δυο γιαγιάδες μου εκτοπισμένος Μικρασιάτης και γνωρίζω, ότι το Ελληνικό αίμα, που μπορεί να έχει μεγάλο ποσοστό τού πληθυσμού τής τουρκίας, όπως εντοπίζει ο ΕργΔημΕργ, ουδόλως βοήθησε κατά τον Μικρασιατικό όλεθρο. Μένω όμως με έμφαση στην διαπίστωσή του, ότι κάποια ισχυρότατα διεθνή κέντρα επιδιώκουν την πλήρη εξαφάνιση τού Ελληνισμού, ενώ το πρώτο μέρος βιώσαμε το 22 από τούς "συμμάχους". Επί πλέον, μήπως άκουσε κάποιος κάτι για τζιχάντια και ουτσεκάδες, που κατακλύζουν με αυξανόμενους ρυθμούς την Ελλαδική επικράτεια;
Αναφέρθηκα σε σημαντικά δεδομένα και πιθανά σενάρια. Για όποιον τα αμφισβητεί, ή έχει να προβάλλει άλλες πιθανές εκδοχές, είμαι στην διάθεσή του.
Όσο αφορά μια τοποθέτηση στις προτάσεις τού ΕργΔημΕργ, θα γίνει με άλλη ευκαιρία.

 Την διπλωματική αναγνώριση τής Σομαϊλάνδης από το κρατίδιο καταδίκασαν η Σομαλία, η Αίγυπτος και το Τζιμπουτί. Και αυτές οι χώρες συσπειρώνονται στο σουνιτικό τόξο. Η τουρκία διατηρεί στρατιωτική βάση στην Σομαλία και έχει έντονη οικονομική παρουσία σε αυτήν την χώρα.
Το ερώτημα είναι, ποιος θα αναπληρώσει μεσοπρόθεσμα το κενό τής φθίνουσας Ευρώπης, που πάσχει από αυτοκτονικό ιδεασμό. Η Ευρώπη, εξουθενωμένη οικονομικά, καταρρακωμένη ηθικά και γερασμένη πολιτισμικά, κατακλύζεται από ισλαμικούς πληθυσμούς, που η δική της άφρων πρακτική συγκέντρωσε ως βραδυφλεγή φλόγα στο εσωτερικό της. Ενώ στην Αγγλία μαίνονται ισλαμικές κινητοποιήσεις, η μοιραία πολιτική της τού "διαίρει και βασίλευε" την ώθησε πρόσφατα σε πώληση σημαντικού οπλισμού στην Τουρκία, αποτελούμενο από 12
αεροπλάνα μεταφοράς προσωπικού C130 και τεθωρακισμένα οχήματα.
Ακόμη και στις ΗΠΑ, που προσπαθείται να μειωθεί δραστικά η παρουσία αλλοδαπών, το ισλάμ με πονηρή πολιτική ενισχύει την επιρροή του, όπως
έγινε πρόσφατα με την εκλογή δημάρχου στην Νέα Υόρκη. Η τουρκία έχει έντονη διείσδυση στην Αλβανία, που μπορεί να είναι δορυφοροποιημένη από τις ΗΠΑ, όμως η περαιτέρω αποδυνάμωση τού δυτικού μπλοκ μοιραία θα την οδηγήσει προς το σουνιτικό τόξο.
Η πολιτική ενίσχυσης τής τερατογένεσης τού ισλαμοφασισμού που ακολούθησε η δύση, με στόχο την οργάνωση τού ISIS σε αρμαγεδωνική προοπτική,
στην βάση τής ατζέντας "σύγκρουσης των πολιτισμών" τού Χάτινγκτον, δεν υπολόγισε τι θα μπορούσε να συμβεί, στην περίπτωση που το όλο επιχείρημα κατέληγε στον κάδο απορριμάτων. Έτσι απελευθέρωσε το τζίνι τού ισλαμοφασισμού από το μπουκάλι, το οποίον πλέον έχει αυτονομηθεί και δεν συμμαζεύεται. Αυτό ενισχύεται διακριτικά από την Κίνα, που σπεκουλάρει πίσω από την σύγκρουση Των ΗΠΑ / Ρωσίας και τις τριβές από το σουνιτικό τόξο.
Την χώρα μας αντιμετωπίζουν αρκετά κέντρα τού πολυπολισμού ως εύκολη λεία, με εξαίρεση την Ρωσία και την Ινδία, που είναι ο μόνος φιλικός πόλος προς
την Ελλάδα. Εν μέσω αυτών των απειλών οι συστημικοί αναλυτές βαυκαλίζονται με μπούρδες, ότι η τουρκία βρίσκεται υπό διάλυση, ότι επίκειται διαμελισμός της και ότι η προοπτική να κατατροπωθεί εύκολα αυτή στρατιωτικά από την Ελλάδα σε συνθήκες ξενοδουλείας είναι η πιο πιθανή εκδοχή.
Η στρατηγική που προτείνεται από ελάχιστους σώφρονες αναλυτές, όπως ο Κωνσταντίνος Γρίβας, να προσπαθήσει η χώρα να βρει τον δικό της
βηματισμό, είναι η μόνη σωτήρια προοπτική, που ευτυχώς μοιάζει με αργούς ρυθμούς να ζυμώνεται και να κερδίζει έδαφος.
Υπό αυτήν την προπτική, οι προτάσεις διεξόδου που διαμόρφωσε ο ΕργΔημΕργ, διέπονται από σοβαρότητα και ρεαλισμό, οπότε αρμόζει να εγκύψουμεσε σε αυτές,
ώστε να τις επεξεργαστούμε και να τις εστιάσουμε στα ζητούμενα περισσότερο.  

---Το συμπέρασμα από τα σχόλια που έγραψα, είναι ότι η δομή τής τουρκικής απειλής έχει πλέον αλλάξει. Δεν πρόκειται πλέον για τριβές μεταξύ δυο χωρών, που ανήκουν από κοινού στην ίδια στρατιωτική συμμαχία. Καθώς στο νατο εκδηλώνονται διαλυτικές τάσεις, η τουρκία αυτονομείται, ερχόμενη σε ρήξη με τις ΗΠΑ, προσβλέποντας σε επιβολή νομής των ενεργειακών αποθεμάτων προς όφελός της. Και οι δυο αυτές δυνάμεις παραβιάζουν στα πλαίσια των στοχεύσεών τους κατάφωρα το διεθνές δίκαιο στην περιοχή. Η τουρκία αμφισβητώντας και παραβιάζοντας τα κυριαρχικά δικαιώματα τής Ελλάδος και οι ΗΠΑ προωθώντας την εθνοκάθαρση στην Γάζα με μοχλό τον σιωνισμό. Επί πλέον η τουρκία δεν είναι από γεωπολιτική σκοπιά μια μεμονωμένη χώρα, αλλά ο επικεφαλής τού σουνιτικού ισλαμικού τόξου, το οποίον συσπειρώνεται με γοργούς ρυθμούς, διεκδικώντας σημαντικό ρόλο στα πλαίσια τού πολυπολισμού, ο οποίος χαρακτηρίζεται από γεωπολιτική ρευστότητα. Αυτά τα δεδομένα παρακάμπτουν οι συστημικοί απολογητές στην Ελλάδα, με στόχο την συνδρομή στις πολυεθνικές.

Μπορεί να μην συμφωνώ με τα συμπεράσματα τού Πύρινου Λόγιου στο ζήτημα. Όμως τού αναγνωρίζω ευγενείς προαιρέσεις στην προσέγγισή του, την οποία θεωρώ επίσης χρήσιμη. Η Ελλάδα ανήκει σε συγκεκριμένες εξουσιαστικές σταθερές, σε φάση που οι απειλές γιγαντώνονται. Αυτά τα δεδομένα οφείλουμε να λάβουμε επίσης υπ' όψει στην προοπτική των επιλογών και κυρίως των αναγκαίων ελιγμών. Όμως τα απαραίτητα συμπεράσματα πρέπει να εξάγονται με πολύ προσοχή και χωρίς γρήγορες μονοκοντυλιές, εξετάζοντας με ενδελέχεια τα υπέρ και κατά, που προκύπτουν από το σύμπλεγμα των δεδομένων, χωρίς βεβιασμένες εξάρσεις. Όλες οι επιλογές εμπεριέχουν κινδύνους, ιδιαίτερα όταν η χώρα βρίσκεται διαχρονικά υπό ξένη κυριαρχία και οι τελικές αποφάσεις καθορίζονται από τούς "εταίρους", καθόσον το εγχώριο πολιτικό κατεστημένο έχει αναλάβει τον ρόλο τής εταίρας τους.

-Είναι επίσης σημαντικό, στην εκπόνηση των στρατηγικών επιλογών εν όψει κινδύνου διεξαγωγής πολεμικών συγκρούσεων, να ληφθεί υπ' όψει, ότι τρεις είναι οι παράγοντες, που διέπουν αποφασιστικά την αμυντική ικανότητα μιας χώρας.

Αναμφίβολα καθοριστικός παράγων είναι η κατ' εξοχήν στρατιωτική ισχύς. Όμως εξ ίσου σημαντική είναι η εθνική ομοψυχία καθώς και η ατμόσφασιρα των διαθέσων που επικρατεί, όπως αυτή διαμορφώνεται από ιστορικά δεδομένα και σύγχρονες ζυμώσεις.
Η Ρωμανία (Βυζάντιο) μπορούσε να επιβάλλεται στρατιωτικά, όσο η στρατιωτική αριστοκρατία είχε ισχύ, η οποία διένεμε γη στούς αγρότες, για να υπερασπίζονται την γη τους. Όταν επικράτησε η παρασιτική αριστοκρατία, προχώρησε σε απόσπαση τής γης, εγκαθιστώντας φεουδαρχικό καθεστώς. Τότε εκδηλώθηκε αδιαφορία για την άμυνα στην ύπαιθρο και ξεκίνησε η στήριξη σε αλλοεθνείς μισθοφόρους, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει η διάλυση τής αυτικρατορίας.
Αλλά και στο Έπος τής Αλβανίας ήταν αποφασιστικής σημασίας η επίτευξη εθνικής ομοψυχίας. Σε αυτό συνέβαλε σημαντικά και η επιστολή τού Νίκου Ζαχαριάδη από την εξορία, πο κάλεσε τούς πάντες να συμβάλλουν, γεφυρώνοντας το πολικό ρήγμα σε αυτό το ζήτημα, που επικρατούσε στην Ελλαδική κοινωνία.
Σήμερα δυστυχώς το πολιτικό κατεστημένο τής χώρας, δεν είναι μόνο σε πολύ μεγάλο ποσοστό απαξιωμένο, αλλά βρίσκεται σε ανοικτή σύγκρουση με την κοινωνία. Επί πλέον η κατάλυση αξιών που έχει επιβληθεί και η πλήρης έλλειψη προοπτικής για μια αξιοπρεπή επιβίωση, όπως και η στήριξη τής εκκλησιαστικής ιεραρχίας στα ενέσιμα δηλητήρια, έχουν απομειώσει τα εθνικά ιδεώδη.
Τουναντίον, από τις επαφές μου με Τούρκους, διαπιστώνω μια σχετικά ισχυρή στήριξη στον νεοθωμανισμό, ενώ αρκετοί είναι αυτοί που αποδίδουν αντιιμπεριαστικές τάσεις στον Ερντογάν.

Συχνά επαναλαμβάνεται, ότι οι Έλληνες ενώνονται μπροστά στον κίνδυνο και αυτή η διαπίστωση δεν μπορεί παρά να ισχύει ακόμη. Όταν όμως καθίσταται προφανές, ότι ο καβγάς αφορά την εξασφάλιση των συμφερόντων των πολυεθνικών και ότι οι υποδομές τής χώρας εκποιούνται στούς "εταίρους" έναντι πινακίου φακής, οι οποίοι προβάλλουν με απροκάλυπτο τρόπο απαιτήσεις, ως η χώρα να αποτελεί φέουδό τους, οφείλουμε να εξετάσουμε, κατά πόσον η χώρα εισέρχεται βήμα προς βήμα σε ατμόσφαιρα ύστερου βυζαντινισμού.-

Διονύσης Κλαδάς ('Μποτίλια στο Πέλαγος')

από εδώ 

Διόδοτος

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων