Μπαίνω σε μαγαζί
που επί δεκαπέντε και πλέον χρόνια σερβίρει μπουγάτσα
(ας μην αναλύουμε τώρα τις διαφορές με την τυρόπιτα,
δεν είναι της παρούσης),
ιδιοκτήτες μουσουλμάνοι, σερβιτόροι μουσουλμάνοι,
πελάτες χριστιανοί και μουσουλμάνοι.
Δεν ήταν παρά πριν λίγες βδομάδες που εμφανίστηκε η πινακίδα
πάνω απ’ τα κεφάλια αυτών που κόβουν και σερβίρουν.
Μεγάλη, χορταστική πινακίδα, ενάμιση επί ένα μέτρο,
για να μη χάσουμε το νόημα,
γραμμένη στα τουρκικά με μεγάλα γράμματα
και στα ελληνικά, πιο διακριτικά:
ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΟΙΟΝΤΑ ΜΑΣ
ΔΕΝ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΧΟΙΡΙΝΟ ΚΡΕΑΣ Η ΠΑΡΑΓΩΓΑ ΤΟΥ
≡
Στην ταβέρνα, στον πεζόδρομο. Ιδιοκτήτες μουσουλμάνοι,
σερβιτόροι μουσουλμάνοι, πελάτες χριστιανοί και μουσουλμάνοι.
Δεν χρειάζεται να ζητήσεις κατάλογο,
είναι απ’ αυτούς τους τυποποιημένους που γράφουν τα πάντα
και δίπλα βρίσκεις με μολύβι την τιμή.
Γράφουν τα πάντα αλλά από πέρυσι σερβίρει
μόνο ότι δεν έχει χοιρινό.
Λίγο πιο πριν έκανε πρόβες, ’μας τέλειωσαν οι πανσέτες’,
’δεν μου ’φερε χοιρινές μπριζόλες ο χασάπης’,
κάποια μέρα σταμάτησε να αγχώνεται για να βρίσκει απαντήσεις.
Τώρα βρίσκεις, ακόμη, αλκοόλ.
Στοιχηματίζω ότι σε ένα χρόνο, ίσως και λιγότερο,
θα χεις να διαλέξεις μόνο ανάμεσα σε αναψυκτικά, τσάι και αργιάνι.
≡
Στην ουρά, στα παιδικά της διάσημης ισπανικής φίρμας.
Είκοσι -και βάλε- μουσουλμάνες
(επιμένουμε να τις αποκαλούμε έτσι και να μας χλευάζουν σιωπηρά,
αφού τουρκάλες λένε πως είναι, τουρκάλες -άλλωστε- νιώθουν)
περιμένουν στο ταμείο τη σειρά τους.
Το ίδιο και στα άλλα μαγαζιά της αλυσίδας, με εφηβικά - γυναικεία.
Καμία δεν μπαίνει πλέον σε μαγαζί ντόπιων αλλόθρησκων.
Ακόμη κι αν χαρίζουν τσάμπα.
Υποθέτω το κάνουν από αυθορμητισμό, μιμητισμό
ή επειδή τους βολεύει η ποικιλία των ισπανών
και όχι οργανωμένα, εντεταλμένα, κατόπιν οδηγιών.
Αυτό πρέπει να υποθέτω για να μη διαταράξω την καλή συμβίωση.
≡
Μαντήλες παντού.
Δέκα χρόνια πριν ήταν μόνον οι μιας ηλικίας και πάνω.
Οι γριές με τα μαύρα και τις άσπρες μαντήλες,
οι νεότερες με τα κουμπωμένα ως το λαιμό παλτό και μαντό,
χειμώνα, καλοκαίρι, και σεμνά χρωματιστές μαντήλες.
Τώρα μαντήλες παντού.
Οι έφηβες στο γυμνάσιο και στο λύκειο, τζιν κάτω,
μοδάτες μπλούζες πάνω -ούτε ντεκολτέ όμως,
ούτε μπράτσα έξω, η τιράντα είναι άγνωστη λέξη-
και καλυμένο κεφάλι.
Εννιά στις δέκα, δεν είμαι σίγουρος πόσο θα αντέξει η δέκατη.
Εδώ και έξι χρόνια οι μαντήλες στολίζουν τα κεφαλάκια
κι απ΄τις πιτσιρίκες στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού.
Υποθέτω ότι οι εποχές δεν παίζουν κανένα ρόλο,
ότι όλο αυτό γίνεται εντελώς τυχαία και ανυστερόβουλα,
οτι είναι κάποιο λαιφστάιλ που αδυνατώ να κατανοήσω.
Αυτό πρέπει να υποθέτω για να μη διαταράξω την καλή συμβίωση.
≡
Ζούμε μέσα στην καρδιά,
μέσα στο στομάχι ενός κόσμου που αλλάζει.
Tα σκηνικά στήνονται.
Κι εμείς συνεχίζουμε να μετράμε τις τρίχες και τις ζάρες
γύρω από τον αφαλό μας.
-----------------------------Κ.Κ.Μοίρης "Tayip don’t like it"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου