Η ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΜΑΣ.....

Βασίλης Στοϊλόπουλος

Ασχήμιες !

Παραδοσιακά, η «αριστερίστικη» γραμμή ήταν: «Καταλαμβάνουμε κάθε χώρο που μπορούμε, από τοίχους για συνθήματα μέχρι σπίτια για κατοίκηση και δημόσιους χώρους και πλατείες για αγκιτάτσια». Τα τελευταία χρόνια προστέθηκε και η «αντιεξουσιαστική» προτροπή: Δημιουργούμε «κοινότητες αγώνα σε κάθε γειτονιά.» Πτυχή αυτού του «ταξικού αγώνα» είναι και τα «προκλητικά» συνθήματα που γράφουν πλέον κατά κόρον στους τοίχους, ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΤΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ (για ευνόητους λόγους).
Μπορεί τα μέλη των «antifa» να είναι συγκριτικά λίγα και περιστασιακού τύπου, καθότι προέρχονται συνήθως από εύπορες οικογένειες. Μόνο που επηρεάζουν πολύ-πολύ περισσότερους απ΄ ότι νομίζουν κάποιοι καλοθελητές. Και κυρίως, έχουν υποστηριχτές – προστάτες («δικά μας παιδιά») και εντός βουλής.

Οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες πάντως δεν έχουν κανένα πρόβλημα να κρατούν επιδεκτικά σημαίες των «antifa». Που να ήξεραν οι ταλαίπωροι ότι η κομμουνιστική έννοια του «αντιφασισμού» που δημιουργήθηκε στο Μεσοπόλεμο στρέφονταν κατ΄ αρχάς εναντίον των Σοσιαλδημοκρατών, τους οποίους οι Γερμανοί κομμουνιστές του KPD τους αποκαλούσαν περιφρονητικά «σοσιαλφασίστες» θεωρώντας τους χειρότερους και από τους εθνικοσοσιαλιστές. Τέτοια κατάντια !

Sotiris Loustas

Χρυσόστομος Σμύρνης
Αυτή η εικόνα είναι από την Νίκαια. 98 χρόνια μετά τον μαρτυρικό θάνατο του Μητροπολίτη Σμύρνης, Χρυσόστομου, ένας άλλος όχλος, αμόρφωτων, απολίτιστων, προχωρά σε αυτή την πράξη. Η καλύτερη απάντηση είναι να μάθουμε πως κατακρεουργήθηκε ο Χρυσόστομος Σμύρνης το 1922, από την περιγραφή του Τούρκου που έδωσε την χαριστική βολή. Ελπίζω κάπως να φτάσει σε αυτούς που το έκαναν, ώστε να μην το ξανακάνουν...
"Παρακολούθησα το χάλασμα του Δεσπότη σας. Ήμουν μ’ εκενους που τον τύφλωσαν, που του βγάζαν τα μάτια και αιμόφυρτο, τον έσυραν από τα γένια και τα μαλλιά στα σοκάκια του Τουρκομαχαλά, τον ξυλοκοπούσαν, τον έβριζαν και τον πετσόκοβαν. Από καιρού σε καιρό, όταν μπορούσε, ύψωνε κάπως το δεξί του χέρι και ευλογούσε τους διώκτες του. Κάποιος πατριώτης μου αναγνωρίζει τη χειρονομία της ευλογίας, μανιάζει, μανιάζει και με το τρομερό μαχαίρι του κόβει και τα δυο χέρια του Δεσπότη. Εκείνος σωριάστηκε στη ματωμένη γη με στεναγμό που φαινόταν ότι ήταν μάλλον στεναγμός ανακουφίσεως παρά πόνου. Τόσο τον λυπήθηκα τότε, που με δύο σφαίρες στο κεφάλι τον αποτελείωσα. Αυτή είναι η ιστορία μου"