γράφει ο Doth Multid
Μια πολύ σκληρή αλήθεια
Εάν ο 20ός αιώνας απέδειξε κάτι, αυτό είναι ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος από όλους για την ανθρώπινη ζωή είναι οι κακοποιοί του κεντρικού πολιτικού κράτους, ο οποίοι εκτέλεσαν πάνω από 170 εκατομμύρια ψυχές κατά τη διάρκεια της πιο αιματηρής εξαθλίωσης στην καταγεγραμμένη ιστορία. Με οποιοδήποτε ορθολογικό - αλλά και ειλικρινές - πρότυπο και να δει κανείς αυτή την σκληρή πραγματικότητα, θα φθάσει στο ίδιο συμπέρασμα: Ότι τα σύγχρονα κράτη είναι τα τελευταία και τα μεγαλύτερα εναπομείναντα αρπακτικά - και ότι ο κίνδυνος δεν έχει μειωθεί με την κατάρρευση του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού/κομμουνισμού και του φασισμού. Όλες οι δυτικές δημοκρατίες αντιμετωπίζουν σήμερα την τεράστια και επιταχυνόμενη κλιμάκωση της κρατικής εξουσίας και κεντρικό έλεγχο της οικονομικής και αστικής ζωής. Σε όλες σχεδόν τις δυτικές δημοκρατίες, το κράτος έχει σχεδόν το αποκλειστικό προνόμιο να επιλέγει και αποφασίζει:
· Που θα πηγαίνουν τα παιδιά στο σχολείο και πώς θα εκπαιδευτούν
· Το επιτόκιο στο οποίο οι πολίτες μπορούν να δανειστούν και την αξία του νομίσματος, σε συνεργασία με τεράστια χρηματοπιστωτικά/πιστωτικά ιδρύματα
· Πώς μπορούν να μισθωθούν και να απολυθούν οι εργαζόμενοι
· Πώς θα διατίθεται περισσότερο από το 50% του χρόνου και του χρήματος των πολιτών
· Ποιος είναι ο γιατρός του κάθε πολίτη και ποιες ιατρικές διαδικασίες μπορούν να ληφθούν - και πότε
· Πότε πρέπει ο πολίτης να πηγαίνει σε πόλεμο
· Ποιος μπορεί να ζήσει στη χώρα
· Το τι επιτρέπεται να καταναλώσει ως τροφή
· Το τι θα παράξει και θα πουλήσει, κι ακόμη που και πόσο και σε τι τιμή θα πουλήσει (βλέπε Ε.Ε.)
· Το πόσο θα πληρώσει κανείς σε διόδια για την μετακίνησή του, σε συνεργασία με τεράστια ιδιωτικά συμφέροντα
· Το πότε και σε ποιόν βαθμό θα εφαρμόζεται η «δημοκρατία», άσχετα με το ποιες είναι οι πραγματικές επιλογές της πλειοψηφίας
Υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί ακόμη, οι οποίοι δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να κάνει τις παραπάνω διαπιστώσεις. Το Κράτος, στην μεταμοντέρνα κόλαση που ζούμε, είναι το τελευταίο προπύργιο που δεν επιτρέπεται, ως ιδέα, πραγματικότητα και θεσμός, να κατακρίνεται. Το Κράτος, όπως υπάρχει σήμερα, πρέπει - μας λένε - να συνεχίσει την ύπαρξή του ως έχει και το μόνο που χρειάζεται, είναι απλά να αλλάζουν αυτοί που το διοικούν κάθε φορά. Η ιδέα, ότι το ίδιο το κράτος, πρέπει να αλλάξει ριζικότατα, με την εφαρμογή των φυσικών νόμων πάνω του, καθώς και της δημοκρατίας, όπου και να μας οδηγήσει, απαγορεύονται στην χειρότερη και στην καλύτερη, θεωρούνται ως ανάγωγες και γελοίες απόψεις. Στην περίπτωση που απαγορεύονται, υπάρχει πάντα στα ίδια άτομα που εκφράζουν αυτή την απαγόρευση, η εμφανής επεξεργασία σχεδίων αντικατάστασης των κυβερνώντων από τους εαυτούς τους, τους οποίους βλέπουν ως πιο ικανούς ή και άξιους να κυβερνήσουν. Στις περιπτώσεις που τέτοιες απόψεις γίνονται αντιληπτές ως γελοιότητες, υπάρχει πάντα εμφανής η ιδεοληψία σε βαθμό πουριτανικής σχεδόν θρησκοληψίας η οποία βασίζεται σε αναπόδεικτα δόγματα.
Αν όμως κάποιος κάνει μια απλή, αλλά ειλικρινή, πραξεολογική ανάλυση στα παραπάνω εγκλήματα καθώς και πολλά άλλα, θα διαπίστωνε το αυτονόητο και θα έβλεπε ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός: Ότι χωρίς τον θεσμό του κράτους, κανένας δυνάστης, ιδιώτης ή πολιτικός, δεν μπορεί να εφαρμόσει αρνητικά την καταπίεση, τον πόλεμο/ιμπεριαλισμό, την εκμετάλλευση, την χειραγώγηση, την αυταρχική διοίκηση κλπ κλπ.
Χωρίς το Κράτος, πολύ απλά θα έπρεπε να εφευρεθεί ξανά το Κράτος, για να γίνουν όλα αυτά. Διότι χωρίς αυτό, δεν δύναται να υπάρξει νομιμοποίηση όλων αυτών των κορωνίδων της εγκληματικότητας κατά των ανθρώπινων κοινωνιών. Και έτσι κανείς, φτάνει στο λογικό συμπέρασμα ότι, εάν εφαρμόσει ικανό έλεγχο στο Κράτος, τότε αυτόματα έχει εφαρμόσει και ικανότατο έλεγχο πάνω στις ορέξεις αυτών που βρίσκονται από πίσω του και αυτών που το εκπροσωπούν.
Οι περισσότερες από αυτές τις καταπληκτικές εισβολές στην προσωπική ελευθερία του ανθρώπου από το Κράτος, έχουν συμβεί τα τελευταία 100 χρόνια, δηλαδή από την εισαγωγή του φόρου εισοδήματος και του φόρους προστιθέμενης αξίας, του λεγόμενου κοινωνικού κράτους, της ελευθερίας του λόγου κλπ, όλων εκείνων των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων πάνω στα οποία υποτίθεται ότι βασίζεται ένας πολιτισμός. Με μια σημαντική, εξαιρετικά σημαντική διαφορά: Η κοινωνίες ατυχώς έθεσαν ως θεματοφύλακες όλων αυτών, κάποιους αντιπροσώπους τους. Όλες αυτές οι εισβολές στην προσωπική ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, έχουν γίνει αποδεκτά από έναν πληθυσμό ανήμπορο να αμφισβητήσει τις ατελείωτες, συνεχείς και αδυσώπητες επεκτάσεις της κρατικής εξουσίας, πάνω στον ιδεολογικό ακρογωνιαίο λίθο ότι κάποιοι χρισμένοι γνώστες, είναι παγίως ικανότεροι όλων.
Παρόλο όμως, που οι περισσότεροι πολίτες έχουν λάβει ατελείωτη υπέρ του κράτους, κρατική προπαγάνδα στα κρατικά σχολεία, αναπτύσσεται μια αυξανόμενη εξέγερση. Οι "κρατογενείς" καταστροφές είναι πλέον τόσο τεράστιες, που έχουν συλλάβει αποτελεσματικά την ορμή της κοινωνίας, η οποία τώρα κρέμεται από μια τρίχα πριν από την τελική πτώση της και την απαρχή κάτι καινούργιου. Σε όλους τους τομείς της ζωής μας, επαγγελματικό, οικονομικό, ηθικό, την παιδεία, την υγεία, την ενημέρωση κλπ. το Κράτος μαζί με τους συνεργάτες του, έχει καταφέρει να επιφέρει τον απόλυτο όλεθρο. Τα παιδιά μας δεν έχουν επαρκή μόρφωση σε κανέναν τομέα, οι νέοι δεν είναι σε θέση να προχωρήσουν θετικά στην ζωή τους, τα νοικοκυριά πέφτουν ολοένα και περισσότερο σε χρέη και οι ηλικιωμένοι βρίσκουν τον εαυτό τους μέσα σε καταρρέοντα κρατικά συστήματα υγείας, υπό το βάρος των αυξανόμενων αναγκών τους - και βεβαίως τα κρατικά χρέη συνεχίζουν να αυξάνονται και ραγδαίους ρυθμούς.
Έτσι, αυτά τα πρώτα χρόνια του εικοστού πρώτου αιώνα, είναι αναπόφευκτα το τέλος μιας εποχής, μια ολοκληρωτική κατάρρευση μιας μυθολογίας συγκρίσιμη με αυτήν της πτώσης του φασισμού, του κομμουνισμού, της μοναρχίας ή του χριστιανισμού ο οποίος δρούσε με κρατικά/πολιτικά χαρακτηριστικά. Η ιδέα ότι το κράτος είναι σε θέση να επιλύσει κοινωνικά προβλήματα αντιμετωπίζεται πλέον με μεγάλο και υγιέστατο σκεπτικισμό - που προδίδει μια μελλοντική αλλαγή. Μόλις εφαρμοστεί αυτός ο σκεπτικισμός στο κράτος, το κράτος θα πέσει, αφού ως κράτος, αποτυγχάνει πάντα σε όλα, εκτός από την αύξηση της ίδιας της εξουσίας του και έτσι μπορεί να επιβιώσει μόνο με προπαγάνδα, η οποία βασίζεται στην αδιαμφισβήτητη πίστη, παρά και ενάντια στην αυταπόδεικτη αποτυχία του.
Ωστόσο, ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται άνετα με την ιδέα της μείωσης του μεγέθους και της δύναμης του κράτους, οι ίδιοι παρουσιάζουν ξεκάθαρα δείγματα δυσαρέσκειας με την ιδέα να το ξεφορτωθούν εντελώς ως έχει σήμερα, δηλαδή με την μορφή που έχει σήμερα. Για να χρησιμοποιήσουμε μια ιατρική παρομοίωση, εάν το σημερινό Κράτος ήταν καρκίνος, οι περισσότεροι ασθενείς, θα προτιμούσαν μια φαρμακολογική λύση ώστε να τον φέρουν σε μια βολική αλλά ασταθή ύφεση, αντί να τον εξαλείφουν εντελώς και να εφαρμόσουν κάποιες ικανές πρακτικές πρόληψης...
Η λύση αυτή την οποία ονειρεύονται οι περισσότεροι βεβαίως, δεν μπορεί ποτέ να λειτουργήσει ως διαχρονική και οριστική λύση. Ένα κεντρικό μάθημα της ιστορίας είναι ότι τα παραδοσιακά κράτη είναι παράσιτα τα οποία πάντα επεκτείνονται μέχρι να καταστρέψουν τον πληθυσμό τους. Επειδή το κράτος χρησιμοποιεί τη βία για να επιτύχει τους στόχους του - και δεν υπάρχει νόμιμος - κατά το ίδιο το κράτος - τρόπος τερματισμός της επέκτασης της βίας που εξασκεί - τα κράτη φυσικά αναπτύσσονται μέχρι να καταστρέψουν την πολιτισμένη αλληλεπίδραση μέσω της διαφθοράς των χρημάτων, την απαγόρευση των συμβάσεων, την καταστολή της ειλικρίνειας, την διάβρωση της οικογένειας και γενικότερα όλων των αξιών και προ πάντων του αισθήματος της αυτοπεποίθησης και της αξιοπρέπειας στους πολίτες του.
Ως εκ τούτου, η παρομοίωση του κράτους, ως έναν κακοήθη καρκινικό όγκο ο οποίος συνεχώς διογκώνεται, δεν είναι καθόλου άστοχη. Οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι το κράτος μπορεί κατά κάποιον νομιμοφανή, "ειρηνικό" και "πολιτισμένο" τρόπο να περιοριστεί αρνούνται να αποδεχτούν το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι κανένα κράτος στην ιστορία δεν έχει περιέλθει ποτέ σε μια τέτοια κατάσταση, εκτός για όση περίοδο υπήρχε ζωντανό το επαναστατικό ένστικτο μέσα στην πλειοψηφία των πολιτών οι οποίοι καθημερινά υπερασπίζονταν το δίκαιο, παρά και ενάντια στις διαταγές του Κράτους.
Δεδομένων αυτών των πολύ γνωστών ιστορικών γεγονότων, γιατί εξακολουθεί η πλειοψηφία να πιστεύει ότι ένας τέτοιος θανατηφόρος θηρευτής μπορεί να εξημερωθεί δια της ανάθεσης και της νομιμοφανούς αντιμετώπισης; Αυτό μπορεί να συμβαίνει μόνο επειδή είτε θεωρούν έναν αργό στραγγαλισμό στο χέρι ενός διογκούμενου και συνεχώς πιο αυταρχικού κράτους κάπως καλύτερο από το να πάρει τα πράγματα στα χέρια του ως οφείλει σε μια αληθινή δημοκρατία.
Η κοινωνία μας και ο καθένας μας ξεχωριστά, έχουμε προφανώς αυτοκτονικές τάσεις. Η πίστη στις δικές μας, προσωπικές ικανότητες, έχει αντικατασταθεί ουσιαστικά, σε ένα μίσος προς τον εαυτό μας και την υπόλοιπη κοινωνία γενικότερα, συνάμα και ακολούθως με την πεποίθηση ότι δεν αξίζουμε να ζούμε. Κι ως εκ τούτου, αφήνουμε το Κρατικό Θηρίο, τελικά και πάντα εκφραζόμενο ως Κορπορατικό φασισμό, που δεν είναι άλλο από το Κράτος σε συνεργασία με κάποια συγκεκριμένα τεράστια ιδιωτικά συμφέροντα με το οποία το ίδιο κερδοσκοπεί σε εξουσία, χρήμα και δόξα, να μας εξαφανίσει.
Έτσι εξηγείται η εμμονή μας στο να κάνουμε απλά διαπιστώσεις με το ρίξιμο του φταιξίματος σε διάφορα άυλα και ανύπαρκτα ιδεολογικά μορφώματα, αντί να μιλάμε με θάρρος και θράσος για τους πραγματικούς εγκληματίες που μας έφεραν ως εδώ. Έτσι εξηγείται, ότι κάθε πιθανότητα εξέγερσης ή επανάστασης, τίθεται κάπου στο μέλλον, όταν κάποια άλλη κοινωνία, κάποιοι άλλοι άνθρωποι, πολύ καλύτεροι από μας, θα κάνουν το ιστορικό βήμα τους.
Η σκληρή αλήθεια για την σημερινή μας κατάσταση, είναι στην βάση της και θεμελιωδώς το ότι εμείς - κι ακόμη και τα παιδιά μας!!! - έχουμε σταματήσει προ πολλού να πιστεύουμε ουσιαστικά κι έμπρακτα ότι είμαστε ικανοί κι ότι αξίζουμε έναν καλύτερο κόσμο.
Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια: Θέλουμε να πεθάνουμε κι εμείς και τα παιδιά μας.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη κατάντια από τον άνθρωπο, ο οποίος έχει χάσει την αξιοπρέπειά του σε αυτόν τον βαθμό. Κι όταν μιλάμε για ολόκληρες κοινωνίες, μπροστά είτε υπάρχει η απόλυτη καταστροφή, είτε κάτι πολύ καινούργιο και διαφορετικό, το οποίο - εκ των πραγμάτων - θα εξαναγκάσει όλους μας να ανακάμψουμε είτε το θέλουμε είτε όχι, ή αλλιώς, να ζήσουμε έναν νέο κυριολεκτικό μεσαίωνα με τα όλα του...
Εάν ο 20ός αιώνας απέδειξε κάτι, αυτό είναι ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος από όλους για την ανθρώπινη ζωή είναι οι κακοποιοί του κεντρικού πολιτικού κράτους, ο οποίοι εκτέλεσαν πάνω από 170 εκατομμύρια ψυχές κατά τη διάρκεια της πιο αιματηρής εξαθλίωσης στην καταγεγραμμένη ιστορία. Με οποιοδήποτε ορθολογικό - αλλά και ειλικρινές - πρότυπο και να δει κανείς αυτή την σκληρή πραγματικότητα, θα φθάσει στο ίδιο συμπέρασμα: Ότι τα σύγχρονα κράτη είναι τα τελευταία και τα μεγαλύτερα εναπομείναντα αρπακτικά - και ότι ο κίνδυνος δεν έχει μειωθεί με την κατάρρευση του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού/κομμουνισμού και του φασισμού. Όλες οι δυτικές δημοκρατίες αντιμετωπίζουν σήμερα την τεράστια και επιταχυνόμενη κλιμάκωση της κρατικής εξουσίας και κεντρικό έλεγχο της οικονομικής και αστικής ζωής. Σε όλες σχεδόν τις δυτικές δημοκρατίες, το κράτος έχει σχεδόν το αποκλειστικό προνόμιο να επιλέγει και αποφασίζει:
· Που θα πηγαίνουν τα παιδιά στο σχολείο και πώς θα εκπαιδευτούν
· Το επιτόκιο στο οποίο οι πολίτες μπορούν να δανειστούν και την αξία του νομίσματος, σε συνεργασία με τεράστια χρηματοπιστωτικά/πιστωτικά ιδρύματα
· Πώς μπορούν να μισθωθούν και να απολυθούν οι εργαζόμενοι
· Πώς θα διατίθεται περισσότερο από το 50% του χρόνου και του χρήματος των πολιτών
· Ποιος είναι ο γιατρός του κάθε πολίτη και ποιες ιατρικές διαδικασίες μπορούν να ληφθούν - και πότε
· Πότε πρέπει ο πολίτης να πηγαίνει σε πόλεμο
· Ποιος μπορεί να ζήσει στη χώρα
· Το τι επιτρέπεται να καταναλώσει ως τροφή
· Το τι θα παράξει και θα πουλήσει, κι ακόμη που και πόσο και σε τι τιμή θα πουλήσει (βλέπε Ε.Ε.)
· Το πόσο θα πληρώσει κανείς σε διόδια για την μετακίνησή του, σε συνεργασία με τεράστια ιδιωτικά συμφέροντα
· Το πότε και σε ποιόν βαθμό θα εφαρμόζεται η «δημοκρατία», άσχετα με το ποιες είναι οι πραγματικές επιλογές της πλειοψηφίας
Υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί ακόμη, οι οποίοι δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να κάνει τις παραπάνω διαπιστώσεις. Το Κράτος, στην μεταμοντέρνα κόλαση που ζούμε, είναι το τελευταίο προπύργιο που δεν επιτρέπεται, ως ιδέα, πραγματικότητα και θεσμός, να κατακρίνεται. Το Κράτος, όπως υπάρχει σήμερα, πρέπει - μας λένε - να συνεχίσει την ύπαρξή του ως έχει και το μόνο που χρειάζεται, είναι απλά να αλλάζουν αυτοί που το διοικούν κάθε φορά. Η ιδέα, ότι το ίδιο το κράτος, πρέπει να αλλάξει ριζικότατα, με την εφαρμογή των φυσικών νόμων πάνω του, καθώς και της δημοκρατίας, όπου και να μας οδηγήσει, απαγορεύονται στην χειρότερη και στην καλύτερη, θεωρούνται ως ανάγωγες και γελοίες απόψεις. Στην περίπτωση που απαγορεύονται, υπάρχει πάντα στα ίδια άτομα που εκφράζουν αυτή την απαγόρευση, η εμφανής επεξεργασία σχεδίων αντικατάστασης των κυβερνώντων από τους εαυτούς τους, τους οποίους βλέπουν ως πιο ικανούς ή και άξιους να κυβερνήσουν. Στις περιπτώσεις που τέτοιες απόψεις γίνονται αντιληπτές ως γελοιότητες, υπάρχει πάντα εμφανής η ιδεοληψία σε βαθμό πουριτανικής σχεδόν θρησκοληψίας η οποία βασίζεται σε αναπόδεικτα δόγματα.
Αν όμως κάποιος κάνει μια απλή, αλλά ειλικρινή, πραξεολογική ανάλυση στα παραπάνω εγκλήματα καθώς και πολλά άλλα, θα διαπίστωνε το αυτονόητο και θα έβλεπε ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός: Ότι χωρίς τον θεσμό του κράτους, κανένας δυνάστης, ιδιώτης ή πολιτικός, δεν μπορεί να εφαρμόσει αρνητικά την καταπίεση, τον πόλεμο/ιμπεριαλισμό, την εκμετάλλευση, την χειραγώγηση, την αυταρχική διοίκηση κλπ κλπ.
Χωρίς το Κράτος, πολύ απλά θα έπρεπε να εφευρεθεί ξανά το Κράτος, για να γίνουν όλα αυτά. Διότι χωρίς αυτό, δεν δύναται να υπάρξει νομιμοποίηση όλων αυτών των κορωνίδων της εγκληματικότητας κατά των ανθρώπινων κοινωνιών. Και έτσι κανείς, φτάνει στο λογικό συμπέρασμα ότι, εάν εφαρμόσει ικανό έλεγχο στο Κράτος, τότε αυτόματα έχει εφαρμόσει και ικανότατο έλεγχο πάνω στις ορέξεις αυτών που βρίσκονται από πίσω του και αυτών που το εκπροσωπούν.
Οι περισσότερες από αυτές τις καταπληκτικές εισβολές στην προσωπική ελευθερία του ανθρώπου από το Κράτος, έχουν συμβεί τα τελευταία 100 χρόνια, δηλαδή από την εισαγωγή του φόρου εισοδήματος και του φόρους προστιθέμενης αξίας, του λεγόμενου κοινωνικού κράτους, της ελευθερίας του λόγου κλπ, όλων εκείνων των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων πάνω στα οποία υποτίθεται ότι βασίζεται ένας πολιτισμός. Με μια σημαντική, εξαιρετικά σημαντική διαφορά: Η κοινωνίες ατυχώς έθεσαν ως θεματοφύλακες όλων αυτών, κάποιους αντιπροσώπους τους. Όλες αυτές οι εισβολές στην προσωπική ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, έχουν γίνει αποδεκτά από έναν πληθυσμό ανήμπορο να αμφισβητήσει τις ατελείωτες, συνεχείς και αδυσώπητες επεκτάσεις της κρατικής εξουσίας, πάνω στον ιδεολογικό ακρογωνιαίο λίθο ότι κάποιοι χρισμένοι γνώστες, είναι παγίως ικανότεροι όλων.
Παρόλο όμως, που οι περισσότεροι πολίτες έχουν λάβει ατελείωτη υπέρ του κράτους, κρατική προπαγάνδα στα κρατικά σχολεία, αναπτύσσεται μια αυξανόμενη εξέγερση. Οι "κρατογενείς" καταστροφές είναι πλέον τόσο τεράστιες, που έχουν συλλάβει αποτελεσματικά την ορμή της κοινωνίας, η οποία τώρα κρέμεται από μια τρίχα πριν από την τελική πτώση της και την απαρχή κάτι καινούργιου. Σε όλους τους τομείς της ζωής μας, επαγγελματικό, οικονομικό, ηθικό, την παιδεία, την υγεία, την ενημέρωση κλπ. το Κράτος μαζί με τους συνεργάτες του, έχει καταφέρει να επιφέρει τον απόλυτο όλεθρο. Τα παιδιά μας δεν έχουν επαρκή μόρφωση σε κανέναν τομέα, οι νέοι δεν είναι σε θέση να προχωρήσουν θετικά στην ζωή τους, τα νοικοκυριά πέφτουν ολοένα και περισσότερο σε χρέη και οι ηλικιωμένοι βρίσκουν τον εαυτό τους μέσα σε καταρρέοντα κρατικά συστήματα υγείας, υπό το βάρος των αυξανόμενων αναγκών τους - και βεβαίως τα κρατικά χρέη συνεχίζουν να αυξάνονται και ραγδαίους ρυθμούς.
Έτσι, αυτά τα πρώτα χρόνια του εικοστού πρώτου αιώνα, είναι αναπόφευκτα το τέλος μιας εποχής, μια ολοκληρωτική κατάρρευση μιας μυθολογίας συγκρίσιμη με αυτήν της πτώσης του φασισμού, του κομμουνισμού, της μοναρχίας ή του χριστιανισμού ο οποίος δρούσε με κρατικά/πολιτικά χαρακτηριστικά. Η ιδέα ότι το κράτος είναι σε θέση να επιλύσει κοινωνικά προβλήματα αντιμετωπίζεται πλέον με μεγάλο και υγιέστατο σκεπτικισμό - που προδίδει μια μελλοντική αλλαγή. Μόλις εφαρμοστεί αυτός ο σκεπτικισμός στο κράτος, το κράτος θα πέσει, αφού ως κράτος, αποτυγχάνει πάντα σε όλα, εκτός από την αύξηση της ίδιας της εξουσίας του και έτσι μπορεί να επιβιώσει μόνο με προπαγάνδα, η οποία βασίζεται στην αδιαμφισβήτητη πίστη, παρά και ενάντια στην αυταπόδεικτη αποτυχία του.
Ωστόσο, ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται άνετα με την ιδέα της μείωσης του μεγέθους και της δύναμης του κράτους, οι ίδιοι παρουσιάζουν ξεκάθαρα δείγματα δυσαρέσκειας με την ιδέα να το ξεφορτωθούν εντελώς ως έχει σήμερα, δηλαδή με την μορφή που έχει σήμερα. Για να χρησιμοποιήσουμε μια ιατρική παρομοίωση, εάν το σημερινό Κράτος ήταν καρκίνος, οι περισσότεροι ασθενείς, θα προτιμούσαν μια φαρμακολογική λύση ώστε να τον φέρουν σε μια βολική αλλά ασταθή ύφεση, αντί να τον εξαλείφουν εντελώς και να εφαρμόσουν κάποιες ικανές πρακτικές πρόληψης...
Η λύση αυτή την οποία ονειρεύονται οι περισσότεροι βεβαίως, δεν μπορεί ποτέ να λειτουργήσει ως διαχρονική και οριστική λύση. Ένα κεντρικό μάθημα της ιστορίας είναι ότι τα παραδοσιακά κράτη είναι παράσιτα τα οποία πάντα επεκτείνονται μέχρι να καταστρέψουν τον πληθυσμό τους. Επειδή το κράτος χρησιμοποιεί τη βία για να επιτύχει τους στόχους του - και δεν υπάρχει νόμιμος - κατά το ίδιο το κράτος - τρόπος τερματισμός της επέκτασης της βίας που εξασκεί - τα κράτη φυσικά αναπτύσσονται μέχρι να καταστρέψουν την πολιτισμένη αλληλεπίδραση μέσω της διαφθοράς των χρημάτων, την απαγόρευση των συμβάσεων, την καταστολή της ειλικρίνειας, την διάβρωση της οικογένειας και γενικότερα όλων των αξιών και προ πάντων του αισθήματος της αυτοπεποίθησης και της αξιοπρέπειας στους πολίτες του.
Ως εκ τούτου, η παρομοίωση του κράτους, ως έναν κακοήθη καρκινικό όγκο ο οποίος συνεχώς διογκώνεται, δεν είναι καθόλου άστοχη. Οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι το κράτος μπορεί κατά κάποιον νομιμοφανή, "ειρηνικό" και "πολιτισμένο" τρόπο να περιοριστεί αρνούνται να αποδεχτούν το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι κανένα κράτος στην ιστορία δεν έχει περιέλθει ποτέ σε μια τέτοια κατάσταση, εκτός για όση περίοδο υπήρχε ζωντανό το επαναστατικό ένστικτο μέσα στην πλειοψηφία των πολιτών οι οποίοι καθημερινά υπερασπίζονταν το δίκαιο, παρά και ενάντια στις διαταγές του Κράτους.
Δεδομένων αυτών των πολύ γνωστών ιστορικών γεγονότων, γιατί εξακολουθεί η πλειοψηφία να πιστεύει ότι ένας τέτοιος θανατηφόρος θηρευτής μπορεί να εξημερωθεί δια της ανάθεσης και της νομιμοφανούς αντιμετώπισης; Αυτό μπορεί να συμβαίνει μόνο επειδή είτε θεωρούν έναν αργό στραγγαλισμό στο χέρι ενός διογκούμενου και συνεχώς πιο αυταρχικού κράτους κάπως καλύτερο από το να πάρει τα πράγματα στα χέρια του ως οφείλει σε μια αληθινή δημοκρατία.
Η κοινωνία μας και ο καθένας μας ξεχωριστά, έχουμε προφανώς αυτοκτονικές τάσεις. Η πίστη στις δικές μας, προσωπικές ικανότητες, έχει αντικατασταθεί ουσιαστικά, σε ένα μίσος προς τον εαυτό μας και την υπόλοιπη κοινωνία γενικότερα, συνάμα και ακολούθως με την πεποίθηση ότι δεν αξίζουμε να ζούμε. Κι ως εκ τούτου, αφήνουμε το Κρατικό Θηρίο, τελικά και πάντα εκφραζόμενο ως Κορπορατικό φασισμό, που δεν είναι άλλο από το Κράτος σε συνεργασία με κάποια συγκεκριμένα τεράστια ιδιωτικά συμφέροντα με το οποία το ίδιο κερδοσκοπεί σε εξουσία, χρήμα και δόξα, να μας εξαφανίσει.
Έτσι εξηγείται η εμμονή μας στο να κάνουμε απλά διαπιστώσεις με το ρίξιμο του φταιξίματος σε διάφορα άυλα και ανύπαρκτα ιδεολογικά μορφώματα, αντί να μιλάμε με θάρρος και θράσος για τους πραγματικούς εγκληματίες που μας έφεραν ως εδώ. Έτσι εξηγείται, ότι κάθε πιθανότητα εξέγερσης ή επανάστασης, τίθεται κάπου στο μέλλον, όταν κάποια άλλη κοινωνία, κάποιοι άλλοι άνθρωποι, πολύ καλύτεροι από μας, θα κάνουν το ιστορικό βήμα τους.
Η σκληρή αλήθεια για την σημερινή μας κατάσταση, είναι στην βάση της και θεμελιωδώς το ότι εμείς - κι ακόμη και τα παιδιά μας!!! - έχουμε σταματήσει προ πολλού να πιστεύουμε ουσιαστικά κι έμπρακτα ότι είμαστε ικανοί κι ότι αξίζουμε έναν καλύτερο κόσμο.
Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια: Θέλουμε να πεθάνουμε κι εμείς και τα παιδιά μας.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη κατάντια από τον άνθρωπο, ο οποίος έχει χάσει την αξιοπρέπειά του σε αυτόν τον βαθμό. Κι όταν μιλάμε για ολόκληρες κοινωνίες, μπροστά είτε υπάρχει η απόλυτη καταστροφή, είτε κάτι πολύ καινούργιο και διαφορετικό, το οποίο - εκ των πραγμάτων - θα εξαναγκάσει όλους μας να ανακάμψουμε είτε το θέλουμε είτε όχι, ή αλλιώς, να ζήσουμε έναν νέο κυριολεκτικό μεσαίωνα με τα όλα του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου