ΘΕΟΥΡΓΙΑ.....

γράφει ο Hieroclis Empedocleus

O Πρόκλος ήταν ο μεγάλος εκπρόσωπος της νεοπλατωνικής Σχολής της Αθήνας , ενω ο Ιάμβλιχος της Συριακής και της Σχολής της Περγάμου . Ο πλατωνικός ορθολογισμός εμπλουτίζεται από τον Ιάμβλιχο με τις δυνάμεις της μαγείας , της τελετουργίας και της θεουργίας . Ο Πρόκλος είχε Δάσκαλο τον Συριανό , οφείλει πολλά όμως στον Ιάμβλιχο κυρίως στην τεχνική του ορολογία και την διαμόρφωση των θεουργικών του σχημάτων . Κατά τον Πρόκλο ( όπως και κατά τον Ιάμβλιχο ) , η ισχυρότερη Θεαγωγός ...δύναμη είναι η θεουργία , η οποία συμπυκνώνει τα μυστήρια της μαγείας και τις καθαρτικές δυνάμεις της τελεσιουργικής . Αν Θεολόγοι ήσαν "οι τα θεία λέγοντες" , Θεουργοί ήσαν "οι τα θεία εργαζόμενοι" , έλεγε ο Ιάμβλιχος , δηλαδή οι Θεουργοί ήταν οι πραγματικοί κάτοχοι της Ιερατικής τέχνης .

Η ψυχική γνωστική δύναμη δύναται να θεάται τον κόσμο των Ιδεών , όχι όμως και την υπερβατική πηγή τους . Το τελικό αυτό άλμα πραγματοποιείται μόνο από το «άνθος του Νου» ( Χαλδαϊκός όρος ) μέσω μιας υπερλογικής και ενορατικής δυνάμεως , ανάλογης προς τη θεία μανία του πλατωνικού Συμποσίου ή του Ορφικού Διονύσου-Ζαγρέως . Η αποτελεσματικότης της Θεουργίας ως Ιερατικής τέχνης , στηρίζεται στη σχέση συμπάθειας που διέπει τα αισθητά φαινόμενα με τις υπεραισθητές αιτίες τους , βάσει της οποίας είναι δυνατό να θεαθεί το ανώτερο από το κατώτερο και το κατώτερο από το ανώτερο.
Ο τελικός σκοπός μιας Θεουργικής μυσταγωγικής διαδικασίας είναι ο Νους , με την Πλωτινική σημασία της υπερβάσεως της διακρίσεως υποκειμένου-αντικειμένου , του οποίου το ανώτερο σημείο ονομάζεται ως το άνθος του Νου κατά το γράμμα των Χαλδαίων . Πριν από τον Νου , το άνθος του Νου και πριν από τον Λόγο , η Σιγή , το ασύντακτο και αμέθεκτο Εν , προς το οποίο η πιο άρρητη Ενάς συνάπτει το ενοειδέστατο της νοεράς ουσίας . Οι Ιερατικοί Λόγοι και τα θεία σύμβολα οδηγούν στην υποστατική του Λόγου Σιγή καθώς επίσης και στην εκθεωτική αιτία .