Γράφει ο Ευστάθιος Δαφνομήλης
ΠΥΡΗΝΙΚΑ, Ε΄ ΓΑΛΛΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΕΝΑΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ, ΕΝΑΣ ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΟΝΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.
Το 1958 η Δ’ Γαλλική Δημοκρατία πέθανε. Φύσει θνησιγενές ως πολίτευμα ο κοινοβουλευτισμός, οδήγησε σε πολιτική αστάθεια (22 κυβερνήσεις σε 12 έτη) και σε εθνικές στρατιωτικές ήττες (Ινδοκίνα, Μαρόκο, Τυνησία, Σουέζ, Αλγερία). Ο Στρατηγός νικητής του Β’ ΠΠ, ο Ντε Γκωλ, τους τα είπε το ’46, υπεραμυνόμενος του συγκεντρωτικού Προεδρικού συστήματος αλλά δεν τον άκουσαν. Απεσύρθη από την εξουσία για 12 έτη ασκώντας αντιπολίτευση, έως το 1958, όπου τον κάλεσαν εν μέσω μεγάλης αναταραχής, να διαχειριστεί την κρίση της Αλγερίας.
Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα υπό τον Ντε Γκωλ, η Γαλλία πατούσε πάλι στα πόδια της, στρατιωτικά, πολιτικά, κοινωνικά, εν μέσω μίας παγκοσμίως πολυτάραχης περιόδου. Πριν τον Ντε Γκωλ, ο ρόλος της Γαλλίας στο ΝΑΤΟ ήταν λίαν υποβαθμισμένος, δεν αντιστοιχούσε στο μέγεθός της και στην στρατιωτική συμβολή της ως χώρα ενώ επιπροσθέτως, το ΝΑΤΟ (ΗΠΑ) πίεσε πολιτικώς την Γαλλία να παραιτηθεί από την προσπάθειά της στο Σουέζ απέναντι στον Νάσσερ. Η κατάσταση αυτή ήταν ανεκτή από το πρηγούμενο πολιτειακό καθεστώς αλλά όχι από την νέα κυβέρνηση και την νέα Πολιτεία του Ντε Γκωλ. Αφού η Γαλλία έγινε πλήρως και επισήμως ισχυρή πυρηνική δύναμη, με δοκιμασμένα πυρηνικά όπλα επί αεροπλανοφόρων και πυρηνοκίνητα υποβρύχια και κέρδισε έτσι θέση ανάμεσα στους ισχυρούς του κόσμου, επεδίωξε την δημιουργία ευρωπαϊκού στρατιωτικού φορέα έξω από το Νάτο.
Οι… εσωτερικές υποκινούμενες εξελίξεις δεν άργησαν να έρθουν. Τον Μάιο του ’68 κάποιοι Αριστεροί φοιτητές στην Γαλλία υποκίνησαν μία εξέγερση η οποία έλαβε γρήγορα μεγάλες διαστάσεις. Ηγετικό στέλεχος αυτής της εξέγερσης υπήρξε ο Ντανιέλ Κον (Κοέν ή Κουν) Μπεντίτ, ένας φοιτητής που αργότερα θα γινόταν εκπαιδευτικός. Μας είναι άγνωστο για πόσα χρόνια εργάστηκε ως εκπαιδευτικός αφού «αφιερώθηκε» έως και σήμερα στην πολιτική και στην προώθηση της Αριστεράς, του Μαρξισμού, του Δικαιωματισμού και της Παιδεραστίας. Ο ίδιος σε βιβλίο του παραδέχτηκε τις περιπτύξεις του με παιδιά όταν ήταν εκπαιδευτικός.
Εμπρός σε αυτό το εσωτερικό πρόβλημα, το οποίο με σημερινή θεώρηση, μπορεί κανείς (όχι άδικα) να ισχυριστεί πως δημιουργήθηκε ώστε να πλήξει πολιτικά τον πολύ δημοφιλή Ντε Γκώλ, ο στρατιωτικός αυτός άνδρας απήντησε αποφασιστικά: Ξεκαθάρισε με δημόσιο διάγγελμα πως θα πατάξει δια της βίας οποιονδήποτε αξιώνει την αρπαγή της εξουσίας, και ζήτησε από τον λαό να συστρατευθεί μαζί του. Την επομένη, μισό εκατομμύριο κόσμος βγήκαν στους δρόμους για να τον υποστηρίξουν. Ο Μάης του ’68, ξεφούσκωσε τάχιστα, όσο γρήγορα είχε δημιουργηθεί. Όμως τα «απόνερά» του, το μαρξιστικό αφήγημα και ο αριστερισμός, ξεπήδησαν γρήγορα στην υφήλιο και δημιούργησαν μέσα στο ίδιο έτος δεκάδες εξεγέρσεις σε όλο τον κόσμο.
Εκείνη την εποχή η Ελλάς βρισκόταν υπό την κυρίαρχη κυβέρνηση της Απριλιανής Επανάστασης. Ουδεμία αιματοχυσία, ουδέν πρόβλημα κοινωνικής και πολιτικής αναταραχής δημιουργήθηκε, όμως 6 χρόνια μετά, μία φωτογραφικά ίδια εξέγερση οδήγησε στην ανατροπή της κυβερνήσεως και στην άνοδο του Ιωαννίδη στην εξουσία. Η συνέχεια γνωστή, με την συμβολή της Δεξιάς του Καραμανλή, η Αριστερά ρίζωσε και ισχυροποιήθηκε, καταλαμβάνοντας «κάθε αρμό της Εξουσίας» όπως ανέφερε χρόνια αργότερα ένας Αριστερίσκος των ημερών μας.
Στις 6 Μαΐου του ’68 σαν σήμερα, ο «κόκκινος Ντάνι» (Ντανιέλ Κον Μπεντίτ) παρουσιαζόταν στο πειθαρχικό συμβούλιο της Σορβόννης, για την συμμετοχή του και την πρωτεργασία του στις εξεγέρσεις. Έξω από το κτίριο, 3.000 φοιτητές φώναζαν "Nous sommes tous des Juifs allemands" (είμαστε όλοι Εβραιογερμανοί), αναφερόμενοι υποστηρικτικά στην καταγωγή του, ενώ στους τοίχους και σε φειγ βολαν (feuilles volantes) σε όλη τη Γαλλία έβλεπες συνθήματα όπως «Lisez moins, vivez plus» (Διαβάστε λιγότερο, ζήστε περισσότερο), «Ni Dieu, ni maître» (ούτε Θεός, ούτε αφεντικό)...
Ήταν «ο Μάης του ‘68».
------Ο Ντε Γκωλ πριν ακόμα ξεσπάσει ο Β' ΠΠ, προειδοποιούσε πως το στατικό αμυντικό σύστημα της Γαλλίας ήταν ανεπαρκές απέναντι στην Γερμανία. Αντιθέτως επέμενε υπέρ της δημιουργίας ισχυρού στρατού μεγάλης κινητικότητας με άρματα μάχης. Θα έλεγε κανείς πως είχε "διαβάσει" το Blitzkrieg πριν ακόμα εφαρμοστεί από τους Γερμανούς. Ο Γκαμελαίν που ήταν τότε αρχηγός των Γαλλικών δυνάμεων επέμενε στην δημιουργία και ολοένα ενίσχυση των οχυρωματικών γραμμών. Ο Ντε Γκωλ είχε δίκιο.
Ο Ντε Γκώλ το '46 με τη λήξη του πολέμου, ζήτησε την μετατροπή του Πολιτεύματος σε Δημοκρατικό Συγκεντρωτικό, όμως η πλειοψηφία των προσωπικοτήτων επέμενε στην συνέχιση του προηγούμενου προπολεμικού καθεστώτος το οποίο είχε αποδειχθεί άνευρο και ανίκανο να διαχειριστεί δυναμικά στρατιωτικές προκλήσεις. Όταν μετά από 12 χρόνια το πολιτειακό σύστημα κατέρρευσε υπό το βάρος της ανικανότητας και των λαθών του, κάλεσε με τρόπο που θυμίζει Ρώμη, τον Στρατηγό, δίνοντάς του έκτακτες (που αργότερα έγιναν τακτικές) εξουσίες,ενώπιον εθνικού κινδύνου (Πόλεμος Αλγερίας). Ο Στρατηγός δικαιώθηκε εδραιώνοντας ύστερα με Δημοψήφισμα την Ε' Γαλλική Δημοκρατία (προεδρικό πολίτευμα) η οποία ευδοκιμεί ως σήμερα
--Ο Αριστερός Κον Μπεντιτ και η Αριστερή Μαρία Δαμανάκη μετά από χρόνια συναντήθηκαν στα Ευρωπαϊκά Σαλόνια, τρώγοντας παχυλούς "Ευρωπαϊκούς" μισθούς...
Το 1958 η Δ’ Γαλλική Δημοκρατία πέθανε. Φύσει θνησιγενές ως πολίτευμα ο κοινοβουλευτισμός, οδήγησε σε πολιτική αστάθεια (22 κυβερνήσεις σε 12 έτη) και σε εθνικές στρατιωτικές ήττες (Ινδοκίνα, Μαρόκο, Τυνησία, Σουέζ, Αλγερία). Ο Στρατηγός νικητής του Β’ ΠΠ, ο Ντε Γκωλ, τους τα είπε το ’46, υπεραμυνόμενος του συγκεντρωτικού Προεδρικού συστήματος αλλά δεν τον άκουσαν. Απεσύρθη από την εξουσία για 12 έτη ασκώντας αντιπολίτευση, έως το 1958, όπου τον κάλεσαν εν μέσω μεγάλης αναταραχής, να διαχειριστεί την κρίση της Αλγερίας.
Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα υπό τον Ντε Γκωλ, η Γαλλία πατούσε πάλι στα πόδια της, στρατιωτικά, πολιτικά, κοινωνικά, εν μέσω μίας παγκοσμίως πολυτάραχης περιόδου. Πριν τον Ντε Γκωλ, ο ρόλος της Γαλλίας στο ΝΑΤΟ ήταν λίαν υποβαθμισμένος, δεν αντιστοιχούσε στο μέγεθός της και στην στρατιωτική συμβολή της ως χώρα ενώ επιπροσθέτως, το ΝΑΤΟ (ΗΠΑ) πίεσε πολιτικώς την Γαλλία να παραιτηθεί από την προσπάθειά της στο Σουέζ απέναντι στον Νάσσερ. Η κατάσταση αυτή ήταν ανεκτή από το πρηγούμενο πολιτειακό καθεστώς αλλά όχι από την νέα κυβέρνηση και την νέα Πολιτεία του Ντε Γκωλ. Αφού η Γαλλία έγινε πλήρως και επισήμως ισχυρή πυρηνική δύναμη, με δοκιμασμένα πυρηνικά όπλα επί αεροπλανοφόρων και πυρηνοκίνητα υποβρύχια και κέρδισε έτσι θέση ανάμεσα στους ισχυρούς του κόσμου, επεδίωξε την δημιουργία ευρωπαϊκού στρατιωτικού φορέα έξω από το Νάτο.
Οι… εσωτερικές υποκινούμενες εξελίξεις δεν άργησαν να έρθουν. Τον Μάιο του ’68 κάποιοι Αριστεροί φοιτητές στην Γαλλία υποκίνησαν μία εξέγερση η οποία έλαβε γρήγορα μεγάλες διαστάσεις. Ηγετικό στέλεχος αυτής της εξέγερσης υπήρξε ο Ντανιέλ Κον (Κοέν ή Κουν) Μπεντίτ, ένας φοιτητής που αργότερα θα γινόταν εκπαιδευτικός. Μας είναι άγνωστο για πόσα χρόνια εργάστηκε ως εκπαιδευτικός αφού «αφιερώθηκε» έως και σήμερα στην πολιτική και στην προώθηση της Αριστεράς, του Μαρξισμού, του Δικαιωματισμού και της Παιδεραστίας. Ο ίδιος σε βιβλίο του παραδέχτηκε τις περιπτύξεις του με παιδιά όταν ήταν εκπαιδευτικός.
Εμπρός σε αυτό το εσωτερικό πρόβλημα, το οποίο με σημερινή θεώρηση, μπορεί κανείς (όχι άδικα) να ισχυριστεί πως δημιουργήθηκε ώστε να πλήξει πολιτικά τον πολύ δημοφιλή Ντε Γκώλ, ο στρατιωτικός αυτός άνδρας απήντησε αποφασιστικά: Ξεκαθάρισε με δημόσιο διάγγελμα πως θα πατάξει δια της βίας οποιονδήποτε αξιώνει την αρπαγή της εξουσίας, και ζήτησε από τον λαό να συστρατευθεί μαζί του. Την επομένη, μισό εκατομμύριο κόσμος βγήκαν στους δρόμους για να τον υποστηρίξουν. Ο Μάης του ’68, ξεφούσκωσε τάχιστα, όσο γρήγορα είχε δημιουργηθεί. Όμως τα «απόνερά» του, το μαρξιστικό αφήγημα και ο αριστερισμός, ξεπήδησαν γρήγορα στην υφήλιο και δημιούργησαν μέσα στο ίδιο έτος δεκάδες εξεγέρσεις σε όλο τον κόσμο.
Εκείνη την εποχή η Ελλάς βρισκόταν υπό την κυρίαρχη κυβέρνηση της Απριλιανής Επανάστασης. Ουδεμία αιματοχυσία, ουδέν πρόβλημα κοινωνικής και πολιτικής αναταραχής δημιουργήθηκε, όμως 6 χρόνια μετά, μία φωτογραφικά ίδια εξέγερση οδήγησε στην ανατροπή της κυβερνήσεως και στην άνοδο του Ιωαννίδη στην εξουσία. Η συνέχεια γνωστή, με την συμβολή της Δεξιάς του Καραμανλή, η Αριστερά ρίζωσε και ισχυροποιήθηκε, καταλαμβάνοντας «κάθε αρμό της Εξουσίας» όπως ανέφερε χρόνια αργότερα ένας Αριστερίσκος των ημερών μας.
Στις 6 Μαΐου του ’68 σαν σήμερα, ο «κόκκινος Ντάνι» (Ντανιέλ Κον Μπεντίτ) παρουσιαζόταν στο πειθαρχικό συμβούλιο της Σορβόννης, για την συμμετοχή του και την πρωτεργασία του στις εξεγέρσεις. Έξω από το κτίριο, 3.000 φοιτητές φώναζαν "Nous sommes tous des Juifs allemands" (είμαστε όλοι Εβραιογερμανοί), αναφερόμενοι υποστηρικτικά στην καταγωγή του, ενώ στους τοίχους και σε φειγ βολαν (feuilles volantes) σε όλη τη Γαλλία έβλεπες συνθήματα όπως «Lisez moins, vivez plus» (Διαβάστε λιγότερο, ζήστε περισσότερο), «Ni Dieu, ni maître» (ούτε Θεός, ούτε αφεντικό)...
Ήταν «ο Μάης του ‘68».
------Ο Ντε Γκωλ πριν ακόμα ξεσπάσει ο Β' ΠΠ, προειδοποιούσε πως το στατικό αμυντικό σύστημα της Γαλλίας ήταν ανεπαρκές απέναντι στην Γερμανία. Αντιθέτως επέμενε υπέρ της δημιουργίας ισχυρού στρατού μεγάλης κινητικότητας με άρματα μάχης. Θα έλεγε κανείς πως είχε "διαβάσει" το Blitzkrieg πριν ακόμα εφαρμοστεί από τους Γερμανούς. Ο Γκαμελαίν που ήταν τότε αρχηγός των Γαλλικών δυνάμεων επέμενε στην δημιουργία και ολοένα ενίσχυση των οχυρωματικών γραμμών. Ο Ντε Γκωλ είχε δίκιο.
Ο Ντε Γκώλ το '46 με τη λήξη του πολέμου, ζήτησε την μετατροπή του Πολιτεύματος σε Δημοκρατικό Συγκεντρωτικό, όμως η πλειοψηφία των προσωπικοτήτων επέμενε στην συνέχιση του προηγούμενου προπολεμικού καθεστώτος το οποίο είχε αποδειχθεί άνευρο και ανίκανο να διαχειριστεί δυναμικά στρατιωτικές προκλήσεις. Όταν μετά από 12 χρόνια το πολιτειακό σύστημα κατέρρευσε υπό το βάρος της ανικανότητας και των λαθών του, κάλεσε με τρόπο που θυμίζει Ρώμη, τον Στρατηγό, δίνοντάς του έκτακτες (που αργότερα έγιναν τακτικές) εξουσίες,ενώπιον εθνικού κινδύνου (Πόλεμος Αλγερίας). Ο Στρατηγός δικαιώθηκε εδραιώνοντας ύστερα με Δημοψήφισμα την Ε' Γαλλική Δημοκρατία (προεδρικό πολίτευμα) η οποία ευδοκιμεί ως σήμερα
--Ο Αριστερός Κον Μπεντιτ και η Αριστερή Μαρία Δαμανάκη μετά από χρόνια συναντήθηκαν στα Ευρωπαϊκά Σαλόνια, τρώγοντας παχυλούς "Ευρωπαϊκούς" μισθούς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου