*Στον τοίχο τής φίλης Sofia Nas, είδα ένα απόσπασμα από κείμενο αγαπημενου μου λογοτέχνη,του Σ.Μυριβηλη και σας το μεταφέρω..γνωρίζω πώς αν το πλησιάσετε με την λογική και μόνον, μάλλον θα εκπλαγείτε και μάλλον δυσάρεστα...σάς ζητώ να το δείτε με τά μάτια τής ψυχής,γιατί μάς μιλάει για κάτι πιο βαθύ και αυθεντικό.πού μάς όριζε κάποτε και τώρα εχει χαθεί....σας μεταφέρω και δύο σχόλια σχετικά,από τον Οtto [Κ.Ανετάκη] και την Σοφία...
=====
Κωστής Ανετάκης
Η υπονόμευση και διαπόμπευση καθετί ελληνικού, το μίσος προς την Ελλάδα από τους ίδιους τους Έλληνες, δεν είναι φρούτα νέας εσοδείας. Το σύστημα εκπαίδευσης (κι επ' ουδενί παιδείας, ούτε κατά διάνοια ελληνοκεντρικής) έχει σχεδιαστεί από τους ιδρυτές και νομείς αυτού του κράτους, τις Μεγάλες Δυνάμεις, υπό το ίδιο πρότυπο όπως και το ελλαδικό ψευδοκράτος: όχι ως κοιτίδα, αλλά ως τάφος του Ελληνισμού.
Δεν σας κρύβω ότι το παρακάτω κείμενο, από έναν λογοτέχνη που εκτιμώ πολύ, παρά τις πολιτικές μας διαφορές, με εξέπληξε έντονα. ..κι όποιος έχει μάτια ας δει...
…πρόκειται για μια προκλητική άποψη που αξίζει να τη λάβει υπόψη κανείς, γιατί ίσως δίνει μία βαθύτερη προοπτική σε κάποια φαινόμενα που εμφανίστηκαν έντονα στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες. Ίσως κάποιοι να πουν ότι "καλύτερα που έγιναν έτσι τα πράματα", κάποιοι άλλοι όμως δεν θα συμφωνήσουν...Το ότι ηταν καραδεξιός,δεν τον απέτρεπε να δει την αλήθεια, πέρα από κόμματα και χρώματα. Γιατί αν και καραδεξιός, σ' αυτήν την περίπτωση καταφέρεται εμμέσως εναντίον της καθεστυκίας τάξης, αυτών δηλαδή που κυβερνούσαν τη χώρα μέχρι τότε (και μέχρι τώρα). Ίσως να ευθύνονται γι' αυτό η οξεία ματιά του λογοτέχνη και η ψυχική και πνευματική ευαισθησία που τη συνοδεύει...
====
Διαβάζοντας τα όσα άθλια εξακολουθούν να λέγονται αλλά και να γίνονται καθημερινά σε μια ηλεκτρισμένη περίοδο εκλογών από τους νυν κυβερνώντες, από τους πρώην κυβερνώντες και από τους φιλοδοξούντες να κυβερνήσουν, μου ήλθε στο μυαλό ένα κείμενο του Στρατή Μυριβήλη που έχει γραφτεί το 1940 και που όταν το είχα διαβάσει, πολύ νέα ακόμα, μου είχε κάνει τεράστια εντύπωση.
Τότε δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς ήθελε να πει.
Συνεπαρμένοι όλοι μας από την προσπάθεια η Ελλάδα τα μετεμφυλιακά χρόνια να φτιάξει ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας, χάσαμε όλη μας την γνώση για το τι σημαίνει Εθνικός Πολιτισμός. Εκείνος ο Πολιτισμός που μας παρέδωσαν οι ήρωες της Ελληνικής Επανάστασης.
Το κείμενο όπως ανέφερα παραπάνω γράφτηκε το 1940 και έτσι αναφέρεται στην εκατονταετία που είχε περάσει μέχρι τότε.
Οι ομοιότητες όμως 80 χρόνια μετά είναι πραγματικά τρομακτικές. "Μορφώσαμε" ή "παραμορφώσαμε" τα παιδιά μας;
Ιδού το τραγικό ερώτημα...Είναι γνωστές οι πολιτικές διαφωνίες που μπορεί κανείς να έχει με τον Μυριβήλη, εδώ όμως υπάρχει μια πραγματικότητα που μετά την Μικρασιατική Καταστροφη, απασχολούσε πολλούς Έλληνες και ειδικά τους διανοούμενους της εποχής. Κι αυτό γιατί ήταν φανερό ότι ο Β' Παγκόσμιος πλησίαζε. Ανάλογη εποχή ζούμε σήμερα με εκπληκτικές ομοιότητες όσον αφορά την επίθεση στην ελληνικότητα που έχει ενορχηστρωθεί.
===================
ΤΟ ΕΥΤΥΧΗΜΑ ΤΗΣ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣΥΝΗΣ
ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ
"…Αν ύστερα από ένα αιώνα αντεθνικής εκπαίδευσης σώζεται ακόμα ακμαίο και δυνατό στις βιολογικές εκδηλώσεις του το ελληνικό έθνος, το χρωστάμε στο ευτύχημα της αγραμματοσύνης του ελληνικού λαού. Και εννοώ τον γνήσια αγράμματο λαό, που εξακολουθεί να μας απομένει ο μοναδικός θεματοφύλακας του εθνικού πολιτισμού, και να διατηρεί μέσα στη σοφή άγνοιά του όλα τα νήματα της φυλετικής μας συνέχειας. Αν αυτά τα εκατό χρόνια τα κατάφερναν οι δάσκαλοι να περάσουν από το ανθελληνικό τεζάχι τους όλα τα εκατομμύρια των ρωμιών, σήμερα δε θα υπήρχαμε πάνω στη γη σα φυλή με αυτοτελή φυσιογνωμία καταγωγής και πολιτισμού.
Το πανεπιστήμιο στάθηκε ο μεγάλος οχτρός της εθνικής ψυχής. Αυτό χτύπησε κατακέφαλα καθετί που ήταν η γνήσια και ατόφια κληρονομιά του γένους. Γλώσσα, ήθη και έθιμα, μουσική, χορούς, βιοτεχνία, λαϊκές τέχνες, παραδόσεις και θρύλους. Γιατί όλα αυτά τα καταδίωξε το πανεπιστήμιο με φανατισμό, με σύστημα και με πάθος, που ποτές, κανένας καταχτητής δεν τόφτασε, απ’ όσους μας τσαλαπάτησαν μέσα στην αιώνια Ιστορία μας. Από κει βγήκαν και σκόρπισαν σ’ όλες τις πολιτείες, σ’ όλα τα νησιά, στα χωριά και στα βουνά και στ’ ακρογιάλια της Ελλάδας, οι φοιτητές, οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι υπουργοί της παιδείας, οι καθηγητές των γυμνασίων και οι δάσκαλοι των δημοτικών σχολειών, όλοι φανατισμένοι καταλυτές της ζωντανής Ελλάδας, όλοι κήρυκες της επιστροφής προς μιαν Αρχαίαν Ελλάδα – Βρυκόλακα, προς μιαν Αρχαίαν Ελλάδα – τάφο, προς μιαν Αρχαίαν Ελλάδα – Νεοελληνοφάγο.
Καμιά κοροϊδία δεν ήταν αρκετή για τη γλώσσα, για τα φερσίματα, για τη ντυσιά, για τα τραγούδια, για τις παραδόσεις του αγράμματου γονιού, από μέρους του γιου του που τον έστειλε να σπουδάσει, και γύριζε από τη μια μεριά αρνητής και οχτρός κάθε παράδοσης και κάθε συνέχειας φυλετικής, κι από την άλλη οπλισμένος με το κύρος του σπουδαγμένου και με την επιβεβαίωση του τυπωμένου βιβλίου, που ακόμα πριν από λίγα χρόνια είχε το κύρος της Αγίας Γραφής, γιατί μόνο τα θρησκευτικά βιβλία έβλεπε τυπωμένα και τάκουγε στην εκκλησία ο ελληνικός λαός.
Το αρχαιόπληχτο πανεπιστήμιο όμως στάθηκε στο δρόμο του έθνους μόνο σαν άρνηση της ψυχικής ζωής. Στυλίτεψε, καταράστηκε, αφόρεσε τη γνήσια ελληνική ζωή, χτύπησε με μανιακή λύσσα όλες τις μορφές αυτής της ζωής σα μορφές βάρβαρες, όμως δεν είχε τι να προσφέρει σε αντάλλαγμα για τις αξίες που καταργούσε, έξω από μια παγωμένη γλώσσα, που έπαιζε τραμπάλα ανάμεσα στην αρχαία και τη νέα και παρίστανε την αττική γλώσσα...".
ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΥΡΙΒΗΛΗΣ: απόσπασμα από κείμενό του στο περιοδικό ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ τ. 318, 15/3/1940.
Τότε δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς ήθελε να πει.
Συνεπαρμένοι όλοι μας από την προσπάθεια η Ελλάδα τα μετεμφυλιακά χρόνια να φτιάξει ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας, χάσαμε όλη μας την γνώση για το τι σημαίνει Εθνικός Πολιτισμός. Εκείνος ο Πολιτισμός που μας παρέδωσαν οι ήρωες της Ελληνικής Επανάστασης.
Το κείμενο όπως ανέφερα παραπάνω γράφτηκε το 1940 και έτσι αναφέρεται στην εκατονταετία που είχε περάσει μέχρι τότε.
Οι ομοιότητες όμως 80 χρόνια μετά είναι πραγματικά τρομακτικές. "Μορφώσαμε" ή "παραμορφώσαμε" τα παιδιά μας;
Ιδού το τραγικό ερώτημα...Είναι γνωστές οι πολιτικές διαφωνίες που μπορεί κανείς να έχει με τον Μυριβήλη, εδώ όμως υπάρχει μια πραγματικότητα που μετά την Μικρασιατική Καταστροφη, απασχολούσε πολλούς Έλληνες και ειδικά τους διανοούμενους της εποχής. Κι αυτό γιατί ήταν φανερό ότι ο Β' Παγκόσμιος πλησίαζε. Ανάλογη εποχή ζούμε σήμερα με εκπληκτικές ομοιότητες όσον αφορά την επίθεση στην ελληνικότητα που έχει ενορχηστρωθεί.
===================
ΤΟ ΕΥΤΥΧΗΜΑ ΤΗΣ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣΥΝΗΣ
ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ
"…Αν ύστερα από ένα αιώνα αντεθνικής εκπαίδευσης σώζεται ακόμα ακμαίο και δυνατό στις βιολογικές εκδηλώσεις του το ελληνικό έθνος, το χρωστάμε στο ευτύχημα της αγραμματοσύνης του ελληνικού λαού. Και εννοώ τον γνήσια αγράμματο λαό, που εξακολουθεί να μας απομένει ο μοναδικός θεματοφύλακας του εθνικού πολιτισμού, και να διατηρεί μέσα στη σοφή άγνοιά του όλα τα νήματα της φυλετικής μας συνέχειας. Αν αυτά τα εκατό χρόνια τα κατάφερναν οι δάσκαλοι να περάσουν από το ανθελληνικό τεζάχι τους όλα τα εκατομμύρια των ρωμιών, σήμερα δε θα υπήρχαμε πάνω στη γη σα φυλή με αυτοτελή φυσιογνωμία καταγωγής και πολιτισμού.
Το πανεπιστήμιο στάθηκε ο μεγάλος οχτρός της εθνικής ψυχής. Αυτό χτύπησε κατακέφαλα καθετί που ήταν η γνήσια και ατόφια κληρονομιά του γένους. Γλώσσα, ήθη και έθιμα, μουσική, χορούς, βιοτεχνία, λαϊκές τέχνες, παραδόσεις και θρύλους. Γιατί όλα αυτά τα καταδίωξε το πανεπιστήμιο με φανατισμό, με σύστημα και με πάθος, που ποτές, κανένας καταχτητής δεν τόφτασε, απ’ όσους μας τσαλαπάτησαν μέσα στην αιώνια Ιστορία μας. Από κει βγήκαν και σκόρπισαν σ’ όλες τις πολιτείες, σ’ όλα τα νησιά, στα χωριά και στα βουνά και στ’ ακρογιάλια της Ελλάδας, οι φοιτητές, οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι υπουργοί της παιδείας, οι καθηγητές των γυμνασίων και οι δάσκαλοι των δημοτικών σχολειών, όλοι φανατισμένοι καταλυτές της ζωντανής Ελλάδας, όλοι κήρυκες της επιστροφής προς μιαν Αρχαίαν Ελλάδα – Βρυκόλακα, προς μιαν Αρχαίαν Ελλάδα – τάφο, προς μιαν Αρχαίαν Ελλάδα – Νεοελληνοφάγο.
Καμιά κοροϊδία δεν ήταν αρκετή για τη γλώσσα, για τα φερσίματα, για τη ντυσιά, για τα τραγούδια, για τις παραδόσεις του αγράμματου γονιού, από μέρους του γιου του που τον έστειλε να σπουδάσει, και γύριζε από τη μια μεριά αρνητής και οχτρός κάθε παράδοσης και κάθε συνέχειας φυλετικής, κι από την άλλη οπλισμένος με το κύρος του σπουδαγμένου και με την επιβεβαίωση του τυπωμένου βιβλίου, που ακόμα πριν από λίγα χρόνια είχε το κύρος της Αγίας Γραφής, γιατί μόνο τα θρησκευτικά βιβλία έβλεπε τυπωμένα και τάκουγε στην εκκλησία ο ελληνικός λαός.
Το αρχαιόπληχτο πανεπιστήμιο όμως στάθηκε στο δρόμο του έθνους μόνο σαν άρνηση της ψυχικής ζωής. Στυλίτεψε, καταράστηκε, αφόρεσε τη γνήσια ελληνική ζωή, χτύπησε με μανιακή λύσσα όλες τις μορφές αυτής της ζωής σα μορφές βάρβαρες, όμως δεν είχε τι να προσφέρει σε αντάλλαγμα για τις αξίες που καταργούσε, έξω από μια παγωμένη γλώσσα, που έπαιζε τραμπάλα ανάμεσα στην αρχαία και τη νέα και παρίστανε την αττική γλώσσα...".
ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΥΡΙΒΗΛΗΣ: απόσπασμα από κείμενό του στο περιοδικό ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ τ. 318, 15/3/1940.
Είναι γνωστές οι πολιτικές διαφωνίες που μπορεί κανείς να έχει με τον Μυριβήλη, εδώ όμως υπάρχει μια πραγματικότητα που μετά την Μικρασιατική Καταστροφη, απασχολούσε πολλούς Έλληνες και ειδικά τους διανοούμενους της εποχής. Κι αυτό γιατί ήταν φανερό ότι ο Β' Παγκόσμιος πλησίαζε. Ανάλογη εποχή ζούμε σήμερα με εκπληκτικές ομοιότητες όσον αφορά την επίθεση στην ελληνικότητα που έχει ενορχηστρωθει.
ΤΟ ΕΥΤΥΧΗΜΑ ΤΗΣ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣΥΝΗΣ
ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ
"…Αν ύστερα από ένα αιώνα αντεθνικής εκπαίδευσης σώζεται ακόμα ακμαίο και δυνατό στις βιολογικές εκδηλώσεις του το ελληνικό έθνος, το χρωστάμε στο ευτύχημα της αγραμματοσύνης του ελληνικού λαού. Και εννοώ τον γνήσια αγράμματο λαό, που εξακολουθεί να μας απομένει ο μοναδικός θεματοφύλακας του εθνικού πολιτισμού, και να διατηρεί μέσα στη σοφή άγνοιά του όλα τα νήματα της φυλετικής μας συνέχειας. Αν αυτά τα εκατό χρόνια τα κατάφερναν οι δάσκαλοι να περάσουν από το ανθελληνικό τεζάχι τους όλα τα εκατομμύρια των ρωμιών, σήμερα δε θα υπήρχαμε πάνω στη γη σα φυλή με αυτοτελή φυσιογνωμία καταγωγής και πολιτισμού.
Το πανεπιστήμιο στάθηκε ο μεγάλος οχτρός της εθνικής ψυχής. Αυτό χτύπησε κατακέφαλα καθετί που ήταν η γνήσια και ατόφια κληρονομιά του γένους. Γλώσσα, ήθη και έθιμα, μουσική, χορούς, βιοτεχνία, λαϊκές τέχνες, παραδόσεις και θρύλους. Γιατί όλα αυτά τα καταδίωξε το πανεπιστήμιο με φανατισμό, με σύστημα και με πάθος, που ποτές, κανένας καταχτητής δεν τόφτασε, απ’ όσους μας τσαλαπάτησαν μέσα στην αιώνια Ιστορία μας. Από κει βγήκαν και σκόρπισαν σ’ όλες τις πολιτείες, σ’ όλα τα νησιά, στα χωριά και στα βουνά και στ’ ακρογιάλια της Ελλάδας, οι φοιτητές, οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι υπουργοί της παιδείας, οι καθηγητές των γυμνασίων και οι δάσκαλοι των δημοτικών σχολειών, όλοι φανατισμένοι καταλυτές της ζωντανής Ελλάδας, όλοι κήρυκες της επιστροφής προς μιαν Αρχαίαν Ελλάδα – Βρυκόλακα, προς μιαν Αρχαίαν Ελλάδα – τάφο, προς μιαν Αρχαίαν Ελλάδα – Νεοελληνοφάγο.
Καμιά κοροϊδία δεν ήταν αρκετή για τη γλώσσα, για τα φερσίματα, για τη ντυσιά, για τα τραγούδια, για τις παραδόσεις του αγράμματου γονιού, από μέρους του γιου του που τον έστειλε να σπουδάσει, και γύριζε από τη μια μεριά αρνητής και οχτρός κάθε παράδοσης και κάθε συνέχειας φυλετικής, κι από την άλλη οπλισμένος με το κύρος του σπουδαγμένου και με την επιβεβαίωση του τυπωμένου βιβλίου, που ακόμα πριν από λίγα χρόνια είχε το κύρος της Αγίας Γραφής, γιατί μόνο τα θρησκευτικά βιβλία έβλεπε τυπωμένα και τάκουγε στην εκκλησία ο ελληνικός λαός.
Το αρχαιόπληχτο πανεπιστήμιο όμως στάθηκε στο δρόμο του έθνους μόνο σαν άρνηση της ψυχικής ζωής. Στυλίτεψε, καταράστηκε, αφόρεσε τη γνήσια ελληνική ζωή, χτύπησε με μανιακή λύσσα όλες τις μορφές αυτής της ζωής σα μορφές βάρβαρες, όμως δεν είχε τι να προσφέρει σε αντάλλαγμα για τις αξίες που καταργούσε, έξω από μια παγωμένη γλώσσα, που έπαιζε τραμπάλα ανάμεσα στην αρχαία και τη νέα και παρίστανε την αττική γλώσσα...".
ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΥΡΙΒΗΛΗΣ: απόσπασμα από κείμενό του στο περιοδικό ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ τ. 318, 15/3/1940.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου