πάρχουν κάτι πράγματα… που μου γυρίζουν τ’ άντερα!
Το ξέρω πως δεν είμαι ποιητής της προκοπής (έστω καί ως στιχουργός σκυλάδικων ασμάτων – lol!!!), αλλά ώφειλα να …εκφραστώ! Βλέπετε, η διανοητική κατάσταση …των άλλων πάσχει σοβαρά. 
Αφορμή γιά το παρόν άρθρο μου έδωσε μιά νεκρολογία (επί δεκαετίες …καθυστερημένη – κοινώς: ό,τι θυμόμαστε, χαιρόμαστε), κι ένα -προ ετών εκδοθέν- βιβλίο· κείμενα αμφότερα γραμμένα από το ίδιο τρισάσχετο καί προκατειλημμένο (καί προφανώς χαρτζηλικωμένο επί τούτου) άτομο: μιά κάποια διεθνώς άγνωστη κυράτσα, που γράφει στους Τζιού Γιόρκ Τάϊμζ. Όπου, ανάμεσα σε μυξοκλάψες κι ανοησίες, όχι μόνο διαστρέφει την ιστορική αλήθεια, όχι μόνο συκοφαντεί, αλλά πάει να επιβάλει την ασχετίλα της ως πραγματικότητα!!!
Θα μου πείς… «- Ρέ Εργοδότη, σάμπως αυτά είναι τα πρώτα, ή τα τελευταία τυπουργήματα του είδους;» Όχι, δεν αντέδρασα γι’ αυτό· αλλά επειδή δεν αντέχω να βλέπω να προβάλονται σαχλαμάρες σ’ ένα θέμα, που: (α) το γνωρίζω άριστα, καί (β) ενδιαφέρει άμεσα την πατρίδα μου – ειδικά στις δύσκολες στιγμές που περνάει, όπου -παγκοσμίως- ο κάθε βροντηγμένος έρχεται καί ξερνάει τη βρωμιά του απάνω μας, γιά να αισθανθεί καλά ο ίδιος.
Λοιπόν, ποιός ξαναδιάβασε τη Γραμμική Β’; Πάντως, δεν ήταν η (Τζα)Κόμπερ σου, κυρά μου!
Διαβάστε… καί σας περιμένει καί μιά μικρή έκπληξη!

α. Εισαγωγή
Οι πρώτες πήλινες πινακίδες με την τότε μυστηριώδη Γραμμική Β’ βρέθηκαν (αρχές του 20ου αιώνα) στις ανασκαφές της -ακόμη τότε Τουρκοκρατούμενης- Κρήτης, που τις διενήργησε ο γνωστός Άρθουρ Ήβανς, διαδεχόμενος τον Έλληνα Μίνωα Καλοκαιρινό. Στον Ήβανς, μάλιστα, οφείλεται η ονομασία «Γραμμική Β'», διότι ήθελε να ξεχωρίσει τα συγκεκριμένα ευρήματα από άλλα ομοειδή. (Ναί, βρέθηκαν κι άλλα συστήματα γραφής: η Γραμμική Α’, η ιερατική, καί λίγο αργότερα ο Δίσκος της Φαιστού.)
Κι ενώι οι ανακαλύψεις αυτές πυροδότησαν παγκοσμίως το επιστημονικό ενδιαφέρον, κι ενώι πολλοί βάλθηκαν να βρούν τί γράφουν οι πινακίδες της Γρ. Β’, το 1936 ο Ήβανς βρισκόταν στο Λονδίνο, ως έφορος του Βρεττανικού Μουσείου. Σε μιά εκδήλωση αρχαιολογικού ενδιαφέροντος (γιά τα πενηντάχρονα της εν Ελλάδι Βρεττανικής Αρχαιολογικής Σχολής), τον επισκέφθηκε ο 14χρονος τότε Μιχαήλ Βέντρις, σε εκπαιδευτική επίσκεψη με το σχολείο του.
Μετά την ξενάγηση, ο έφηβος Βέντρις ρώτησε όλο ενδιαφέρον τον Ήβανς (που πιό πρίν είχε δείξει στους μαθητές μερικές πινακίδες) : «- Καί λέτε ότι αυτά δεν έχουν ακόμη διαβαστεί, σέρ;» Αν θυμάμαι καλά, ο Ήβανς απάντησε «- Όχι!», καί χαμογέλασε. (Ωστόσο, αν -θυμάμαι καλά, καί- ισχύει το «όχι», ο Ήβανς έλεγε ψέμματα εν γνώσει του. Παρακάτω η εξήγηση.)
Ελάχιστα πρίν το ξέσπασμα του Β’ ΠΠ στην Ευρώπη, το 1939, βρέθηκε κι άλλο πακέτο πήλινων πινακίδων με Γραμμική Β’ – στη Μεσσηνία αυτή τη φορά, στην Πύλο. Στις ανασκαφές γιά το ανάκτορο του Νέστορα. Καί λίγο πρίν μπεί κι η Ελλάδα στην τετραετή περιπέτεια του πολέμου καί της Κατοχής, το καράβι με τις φωτογραφίες των πινακίδων έφυγε προς Αμερική μέσα από την εμπόλεμη Μεσόγειο. Ωστόσο, καί το νέο υλικό ήταν πλέον διαθέσιμο στους ενδιαφερόμενους ερευνητές.

Οι πινακίδες με τη Γραμμική Β’ ήταν πήλινες, όπου επάνω στην υγρή λάσπη έγραφαν οι γραφείς με μυτερά ξυλάκια, καί μετά η λάσπη στερεοποιούταν (με ψήσιμο) καί διατηρούσε τα γραφέντα. Το δέ μέγιστο μέρος του υλικού είναι τα λογιστικά «βιβλία αποθήκης» της τότε εποχής.
Σημειωτέα, όμως, εδώ η υπερμεγέθης βλακεία που διάβασα κάπου (δεν καρφώνω αν ήταν πανεπιστημιακό βιβλίο, ή όχι! lol!!!), ότι: «…Ευτυχώς, δηλαδή, που το ανάκτορο του Νέστορα καταστράφηκε από πυρκαϊά καί ψήθηκαν οι πινακίδες καί διασώθηκαν, διότι αλλοιώς οι γραφείς ξαναβάζανε τον πηλό σε νερό καί τον ανακυκλώνανε -ξανακάνοντάς τον λάσπη, ώστε να έχουν έτοιμο υλικό γιά νέα καταγραφή-, με αποτέλεσμα να χάνονται τα προηγουμένως γραφέντα!» Δυστυχώς, αυτές τις χοντρομαλακίες (ά μά πιά!… δεν κρατήθηκα!) τις γράφουν καί τις πιστεύουν άνθρωποι θεωρούμενοι σοβαροί (προφεσσόροι, καί λοιποί). Γι’ αυτό μας πήρε ως χώρα καί μας σήκωσε – διότι κάτι τέτοιοι «σοβαροί» ψηφίζουν (καί τεκνοποιούν).
Ναί, είχανε έλλειψη από λάσπες στην Πύλο, κι ανακυκλώνανε τις ήδη υπάρχουσες! Τί να σας πω;!… (Μήπως ανακυκλώνανε καί τίποτ’ άλλο, ώ σοφοί; Διότι, επί Νέστορος δεν υπήρχε ΔΕΗ – κι όποιος τη νύχτα περπατεί…) Απλώς, η πυρκαϊά στο ανάκτορο διπλόψησε τις πινακίδες – καί τις έκανε λιγάκι πιό ανθεκτικές στη φθορά. Αλλά ποιός να το καταλάβει!
(Όμως, συγχωρέστε με! Μπορεί καί να σφάλλω – οπότε, κακώς τους βρίζω. Στο κάτω-κάτω, μπορεί οι Αχαιοί να ήσαντε λίαν ιδιόρρυθμα ανθρωπάκια, οπότε πράγματι ανακυκλώνανε καί τις λάσπες. Κι έτσι, κατερχόμενοι οι Δωριείς στον Μωριά, είδανε τα παλαβά αυτά, δεν αντέξανε τόση ιδιορρυθμία, καί τους πάτησαν τους Αχαιούς από κάτω, ν’ απαλλαγή η ανθρωπότης από δαύτους! Lol!!!)

Πρίν κλείσουμε την εισαγωγή, ειρήσθω ότι οι «αρχήθεν επαναναγνώσεις» (ή, έστω, οι απόπειρες προς τούτο) χαμένων καί ξεχασμένων γραφών δημιουργούν ένα πολυδιάστατο πλέγμα, το οποίο δεν μπορείς να το αναλύσεις (έστω, δεν μπορείς εύκολα) σε ξεχωριστά «εξαρτήματα». Βλέπετε, οι αρχαίοι λαοί είχαν κι αυτοί τα ταξίδια τους καί τις (ειρηνικές, ή πολεμικές) επαφές τους, επομένως αλληλεπιρροή. Άσε που καί μέσα στο ίδιο έθνος η γλώσσα καί η γραφή εξελίσσονται.
Εάν, πάντως, σας ενδιαφέρει -όπως καί τον γράφοντα- το θέμα, αρχίστε το ψάξιμο από τη Γουΐκι (με λήμματα όπως: Γραμμική Β’, Γραμμική Α’, Χιττικά, σφηνοειδής γραφή, κτλ). Θα βρήτε πολλά χρήσιμα να διαβάσετε, αλλά προσπαθήστε να κρατήσετε μιά σειρά – διότι ανά πάσα στιγμή (της έρευνας) πρέπει να λαμβάνετε υπ’ όψη σας όλο το πλέγμα των πληροφοριών.

Τη Γραμμική Β’, μιά που εξ αρχής βγήκε στην επιφάνεια πολύ σχετικό υλικό (πολύ μεγάλο «δείγμα», ως λέγεται), ώστε να επιτρέπει τη συστηματική επιστημονική μελέτη της, πολλοί προσπάθησαν να τη διαβάσουν· άλλοι επιτυχώς (τελικά), άλλοι ανεπιτυχώς. (Αντιθέτως, καί ως παράδειγμα, τα δείγματα της Κρητικής «ιερατικής» γραφής είναι λίγα.)
Παρακάτω θα παρουσιάσουμε τους τέσσερεις κύριους «μονομάχους» της κούρσας προς την αρχήθεν επανανάγνωση της Γραμμικής Β’. (Υπάρχουν κι άλλοι, δευτερότεροι, αλλά μόνον οι εδώ αναφερόμενοι παίξανε τον κυριώτερο ρόλο.)

β1. Αρθούρος Ήβανς – η πρακτικότητα των «υπερεσιώνε»
Προσπαθώ να μην επαναλαμβάνομαι, ώστε να μή γίνομαι κουραστικός· πάντως, στην Αγγλία η άρχουσα τάξη εναλλάσσει ρόλους μ’ ευκολία, ωσάν ν’ αποτελείται από ηθοποιούς! Κάποιο μέλος της άνετα μεταλλάσσεται από ευγενή σε κατάσκοπο, σε ιερωμένο, σε στρατιωτικό, σε επιστήμονα. Καί πάντα στο παρασκήνιο έχει την τεκτονική ιδιότητα!
(Εννοείται πως καί σ’ άλλα -κατά το μάλλον ή ήττον σοβαρά- κράτη με κυριαρχικές βλέψεις καί κυριαρχική ιστορική πορεία συμβαίνουν τα ίδια – βλέπε πχ Γαλλία, με το …αγαπημένο μου Φράγκικο ιερατείο καί τον καρδινάλιο Ρισελιέ!)
Ο  Ήβανς (άγνωστο στους πολλούς) στα νιάτα του ήταν (ή τό ‘παιζε) δημοσιογράφος, που -μέσα στη Σερβία- έγραφε πύρινα άρθρα υπέρ της απελευθερώσεως της Σερβίας από τους Οθωμανούς! Αλλά οι τελευταίοι δεν χαμπάριαζαν, κι έτσι τον συνέλαβαν μερικοί πολλά βαρείς μυστακοφόροι ζαπτιέδες καί τον έκλεισαν στη στενή. Χρειάστηκε η επέμβαση του ίδιου του πρέσβεως της αγγλίτσας, ώστε να ξαναβγεί ο Ήβανς έξω.


(Ο Ήβανς γέρων – καί εκτός στενής!    )

Αυτό, βέβαια, σημαίνει ότι ο Ήβανς ήταν (ή έγινε κάποια στιγμή) μέλος των «υπερεσιώνε» της πατρίδας του σε διατεταγμένη αποστολή (ροκανίσματος της τουρκίτσας)· διότι, μή μου πήτε ότι τους Σέρβους τους έβλεπε στ’ όνειρό του, κι έδρασε από μόνος του ένεκα ρομαντισμού!
(«- Γιατί όχι, ρέ Εργοδότη; …Δηλαδή, θες να πείς ότι κι ο Βύρων…»
Ναί, ωρέ σείς! Κι ο Βύρων!)
Επίσης… Από τον καιρό των Ναϊτών, οι οποίοι διάβασαν τα πανάρχαια Πελασγικά χειρόγραφα των Βενιαμιτών (καί τα κατάλαβαν, επειδή η Πελασγική είναι η άμεση πρόγονος τόσο της Ελληνικής, όσο καί της Λατινικής – που την τελευταία οι ιππότες την παρλάρανε ανέτως, λόγωι του ότι τον καιρό τους ήταν η επίσημη γλώσσα της Καθολικής Εκκλησίας), κι από την εποχή που η Οξφόρδη έγινε κέντρο της γλωσσολογίας, είναι απολύτως λογικό να συνάγουμε ότι κάθε, μα κάθε αρχαιολογική ανακάλυψη (καί δή κειμένου) περνάει ΑΜΕΣΩΣ από Οξφόρδη· καί τίθεται στη διάθεση κατασκόπων καί λοιπών Άγγλων της άρχουσας τάξης.
(Ας πούμε, τις στερεότυπες εκδόσεις αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, πούουου τις βρήκαν στας Οξφόρδας; Έεεε;;; Τη λέξη «πλιάτσικο» θα τη σκεφτεί / θα την εκστομίσει κανένας ημέτερος φιλόλογος, ή θα την καταπιούν άπαντες, γιά να μην προσβάλουμε τους αγγλίτσους; Εμείς, δηλαδή, γιατί δεν βγάλαμε στερεότυπες εκδόσεις αρχαίων …Άγγλων συγγραφέων; Στο πηγάδι κατουρήσαμε; )
Τί τις θέλουν, λοιπόν, αυτές τις ανακαλύψεις;
Μά… ρέ παίδες… γιά να δούν τί μπορούν να κλέψουν από το απώτατο παρελθόν, που σήμερα ο πολιτισμός μας δεν το έφτ(ι)ασε ακόμη!
Διότι γνωρίζουν άριστα ότι, όσο πίσω πάμε στον χρόνο, τόσο ανώτερες ανακαλύψεις βρίσκουμε – από παμπάλαιους καί ξεχασμένους πολιτισμούς. Φυσικά καί δεν θέλουν να διαβάσουν πανάρχαια ξεχασμένα κείμενα, απλά γιά να δουν τις κλίσεις των τότε ρημάτων! Μην είμαστε αφελείς!
(Παρενθετικώς, μπορεί να ψάχνουν καί γιά «λέξεις δύναμης» -εξορκισμούς κτλ παρόμοια-, όπως λέει καί μιά ψυχή. Ας αφήσουμε, όμως, αυτό το θέμα, διότι άκρη δεν βρίσκουμε – κι ούτε πρόκειται να βρούμε. Ούτ’ εμείς, ούτε οι «υπερεσίες» της αγγλίτσας.)
Τούτων ειπωθέντων, είναι απόλυτα σίγουρο ότι τα ευρήματα της Κρήτης των αρχών του 20ου αιώνα κοινοποιήθηκαν αμέσως …δεόντως.

Δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή, αν ο Ήβανς είπε όσα αναφέρονται παρακάτω στη συνάντηση με τον νεαρό Βέντρις, ή σε άλλη περίσταση. Πάντως, δείχνοντας κάποτε μιά πινακίδα, κι ερωτηθείς τί σημαίνουν τα ιδεογράμματα της Γραμμικής Β’, απάντησε (χωρίς να διστάσει) πως πρόκειται γιά λογιστικό κατάστιχο, καί κάτω-κάτω γράφει «τόσο», ή «πόσο». Αυτό που λέμε σήμερα «άθροισμα», παναπεί.
Διάνα!
Αν καί δεν μπόρεσα να εντοπίσω στο Διαδίκτυο την ακριβή πινακίδα που κράταγε ο γερο-Ήβανς (παρά το ότι υφίσταται συστηματικό αποθετήριο), φαίνεται ότι οι ακροατές του δεν τον ρώτησαν: «- Πόθεν τα ξέρ’ς εσύ αυτά, μπάρμπα;» Ωστόσο, θα το απαντήσουμε εμείς το ερώτημα.

Κάποιες δεκαετίες πρίν την ανακάλυψη των πρώτων πινακίδων με Γραμμική Β’, ζούσε στην αγγλίτσα ένας ταλαντούχος πιτσιρικάς, ονόματι Τζώρτζ Σμίθ. Αυτός ήταν φτωχός, καί δούλευε ως τεχνίτης γιά να βγάλει τα προς το ζήν. Ωστόσο, στον ελεύθερο χρόνο του διάβαζε μανιωδώς από μόνος του βιβλία κυρίως με αρχαιολογικό περιεχόμενο, με αποτέλεσμα να εξελιχθεί σε καριερίστα πανεπιστημιακό Ασσυριολόγο, με πολύ αξιόλογο ανασκαφικό καί συγγραφικό έργο! (Καί πολύ κρίμα που πέθανε νέος.)
Τιμής ένεκεν, ιδού καί η φωτογραφία του, διότι με συγκινούν κάτι τέτοιοι τύποι! (Είναι το είδος των ανθρώπων, που ωθούν την Ανθρωπότητα ν’ ανεβεί σε παραπάνω σκαλιά στον πολιτισμό.)

Τζώρτζ Σμίθ

Ανάμεσα, λοιπόν, στις επιστημονικές επιτυχίες του Γιώργη του Σμίθ, ήταν η αρχήθεν επανανάγνωση (από κείμενο με δύο γραφικά συστήματα, ένα των οποίων τα κλασικά Ελληνικά) του Κυπριακού συλλαβαρίου, άλλως καλουμένου «Γραμμική Γ'» !!!
Το Κυπριακό συλλαβάριο («Αρκαδοκυπριακά», ή -μεταγενεστέρως- «Γραμμική Γ'») χρησιμοποιήθηκε γιά να γραφούν τόσο Ελληνικά, όσο καί μία ακόμη γλώσσα, μή εισέτι αναγνωρισμένη καί αναγνωσμένη. (Πελασγικά, πιθανώτατα – την ονομάζουν «Παλαιοκυπριακή», αν δεν κάνω λάθος.) Ωστόσο, είναι φανερό πως κι αυτή η ανακάλυψη του Σμίθ τέθηκε αμέσως υπ’ όψιν του άρχοντος εσμού της αγγλίτσας…
…κι επάνω στη συγκεκριμένη ανακάλυψη βασίστηκε ο Ήβανς, κι είπε όσα είπε γιά το «τόσο» καί το «πόσο»!
Βλέπετε, τα δύο συλλαβάρια (Γραμμικές Β’ καί Γ’) έχουν μερικά απολύτως ίδια ιδεογράμματα· κι άλλα μερικά σε βάζουν στον πειρασμό να πείς ότι πρόκειται γιά τα ίδια, με κάπως διαφορετικό γράψιμο. Ιδού!


Κυκλωμένα με πράσινο είναι τα ίδια,
με κόκκινο τα παρόμοια.
Αριστερά η Γραμμική Β’, δεξιά η Γ’.

Δεν έχω καθήσει να υπολογίσω την μαθηματική συνάρτηση «πλήθος γνωστών ιδεογραμμάτων στα x με ποσοστό ευκολίας (στην επανανάγνωση της Γρ. Β’) στα y», αλλά είναι φανερό ότι με τη βοήθεια του έτοιμου συλλαβαρίου της Γρ. Γ’, συν μερικές δοκιμές, τη βρίσκεις εύκολα την άκρη. Άλλως τε, βλέπετε ότι οι συλλαβές -po- καί -to- είναι ήδη γνωστές! Πράγμα που σημαίνει ότι, αφού στη λέξη στο τέλος της πινακίδας γραφόταν η μία, δεν μπορούσε ταυτόχρονα στην ίδια λέξη να γράφεται (ως αρχική συλλαβή) κι η άλλη· άρα, την άλλη την ανέφερε ο Ήβανς γιά ξεκάρφωμα (καί θόλωμα με το μελάνι της σουπιάς) – δηλ. γιά να δείξει ότι δήθεν γίνεται επίπονη προσπάθεια ν’ αναγνώσουν τα γραφόμενα. Επίσης, σημαίνει ότι τη συλλαβή -so- την μάντεψε εύκολα… άρα καί τα υπόλοιπα τα ξετίναξαν μάλλον εύκολα.

Οι «υπερεσίες»  της αγγλίτσας, λοιπόν, είναι αυτές, που -καί με τη βοήθεια του Ήβανς- πρώτες απ’ όλους ανέγνωσαν τη Γραμμική Β'»! Σαρπράϊζ!!! Δε μπορείς να πείς!… Ηθικόν δίδαγμα: ποτέ μήν υποτιμάτε τη νοημοσύνη των κατασκόπων των σοβαρών χωρών!  :-
Τώρα, βέβαια, θα ρωτήσει κάποιος: Αφού το ξεκίνησαν καί -μέχρις έναν βαθμό- το τελείωσαν, γιατί δεν το προχώρησαν, ώστε να καρπωθούν καί την επιστημονική δόξα;
Γιά πολλούς λόγους – όπως τους καταλαβαίνω (κι αν διαβάζω σωστά τη νοοτροπία των «υπερεσιώνε») :
  • Διότι έχασαν το ενδιαφέρον τους από πολύ νωρίς, μιά που διαπίστωσαν πως στις πινακίδες δεν κρύβονται τίποτε υπερμυστικά. (Πρόκειται καθαρά γιά λογιστικούς καταλόγους αποθήκης.)
  • Διότι τους πρόλαβε ο Α’ ΠΠ, κι είχαν άλλα σοβαρώτερα ν’ ασχοληθούν.
  • Καί πιθανώς διότι άφησαν το θέμα «φλού», ως δόλωμα – γιά να δούν ποιός άλλος εκεί έξω θα μπορούσε να διαβάσει τις πινακίδες, καί με ποιόν τρόπο. Διότι τέτοια (ευφυή) άτομα πάντα βρίσκονται στο στόχαστρο των «υπερεσιώνε»!
(«- Γιατί, ρέ Εργοδότη;»
Τί «γιατί», ωρέ; Διότι το μυαλό είναι όπλο – κι αν ο ευφυής πολίτης προδώσει, τότε θα τρέχουμε άπαντες! Νά, γιατί! Δεν γνωρίζετε ότι ο εφευρέτης του αλγορίθμου PGP κόντεψε να μπεί διά βίου στην ψειρού με την κατηγορία της προδοσίας, επειδή τον στρίμωξαν οι «υπερεσίες» των ηπαπάρα; )
Κάποια ελάχιστη πιθανότητα ενυπάρχει καί στο να κράτησαν την ανακάλυψη γιά πάρτη τους, διότι μπορεί στο μέλλον να βρισκόντουσαν τίποτε «καυτά» κείμενα σε Γραμμική Β’, ουδεμία σχέση έχοντα με ανακτορικές αποθήκες καί δοχεία Μυκηναϊκών λαδιών!

β2. Άλις Κόμπερ – ψάξιμο στα τυφλά με βάρκα την ελπίδα
Πάμε τώρα στην αγαπημένη της θειάκας των Τζιού Γιόρκ Τάϊμζ, την Άλις Κόμπερ. (Φωτό ψάξτε στα ψαχτήρια, πιθανώτατα οι υπάρχουσες έχουν κοπυράϊτ.)
Το Κόμπερ δεν ήταν το πραγματικό της επίθετο, ήταν συγκεκομμένο το «Τζακόμπερ»! Συμπατριώτισσα κι ομόφυλη του «κυρίου» Σόρος, κόρη Ουγγρο-τζιού μεταναστών στην Αμέρικα. Φιλόλογος των «κλασικών» γλωσσών (Ελληνικής καί Λατινικής). Ωστόσο, ως χαρακτήρας: υπεροπτική, αντικοινωνική, κι ανάποδη. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν την πλησίαζε ούτε αρσενικός σκύλος, άσχετο τί λέει η πρόσφατη βιβλιογραφική «αγιογραφία» της. (Κάτι γιά «εθελοντικές αγαθοεργίες» ψιθυρίζουν, αλλά η ουσία είναι: κοινωνικότητα μηδέν.)
Τώρα, βέβαια, το πού την κονόμησε την υπεροψία… Συνήθως γράφουνε ότι είχε την υπεροψία «της ειδικής», γι’ αυτό καί φέρθηκε απαξιωτικά απέναντι στον «ανειδίκευτο» (δηλ. μή φιλόλογο) Βέντρις. Μπορεί να ήταν κι από χαρακτήρα· αλλά προσωπικώς υποψιάζομαι πως μάλλον της γάνωσαν τα μυαλά από μικρής οι γονείς της καί το οικογενειακό της περιβάλλον – ξέρετε, δά, ποιά «φυλή» αποκαλεί τον εαυτό της «περιούσια» καί τους λοιπούς «ζώα»!
Άριστος τρόπος να καταστρέψεις ένα παιδί, αυτός!… Οπότε, στην ενήλικη ζωή της, οι πιθανοί γκόμενοι είδαν κι αποείδαν ότι δεν αλλάζει μυαλά η Αλίκη, γι’ αυτό καί την παρατούσαν άπαντες. (Το αξιοπαρατήρητο είναι ότι δεν έκανε χωριό ούτε με περιτετμημένους! Χμμμ… τελικώς, μάλλον 80-90% χαρακτήρας, καί το υπόλοιπο τζιούϊς ιδεολογία.)
Η Τζακόμπερ είναι η μόνη (μαζί με τον επίσης υπερόπτη Χρόζνυ – με τη διαφορά ότι ο Χρόζνυ είχε ήδη καταφέρει κάτι σημαντικό, ενώι η Τζακόμπερ τίποτε), που δεν καταδέχτηκε κάν ν’ απαντήσει στην πρόσκληση του Βέντρις προς όλους τους ερευνώντες επιστήμονες, να επικοινωνήσουν μαζί του καί μεταξύ τους γιά το πού βρίσκεται η έρευνα, καί να συντάξουν μιά αναφορά προς περαιτέρω επιστημονική χρήση. (Τη λεγόμενη «mid-century report».)

Τί έκανε αυτή, τώρα, στο θέμα; Τί μπόρεσε να καταφέρει;
Η μανιώδης καπνίστρια Κόμπερ (άναβε τσιγάρο …με την καύτρα του προηγούμενου – γι’ αυτό καί πέθανε σε όχι προχωρημένη ηλικία) μετέτρεπε τα αμέτρητα τσιγαρόκουτά της σε καρτελλοθήκες! Όπου προσπάθησε να κατατάξει (άγνωστο με ποιά κριτήρια) κομμάτια χαρτιού με τα κείμενα της Γραμμικής Β’. Ως αποτέλεσμα των προσπαθειών της, ανακάλυψε τις λεγόμενες «τριπλέττες Κόμπερ»· δηλαδή, ομόρριζες λέξεις (πάντα σε Γραμμική Β’, εννοείται) με διαφορετική κατάληξη.
Αυτό εσήμαινε ότι η γλώσσα των πινακίδων είχε κλίσεις ή/καί πτώσεις, άρα ήταν στα σίγουρα μία απ’ τις γνωστές της αρχαιότητας – δηλαδή, είτε Ελληνικά, είτε Λατινικά. Κι εφ’ όσον όλες οι πινακίδες βρέθηκαν επί Ελληνικού εδάφους… τί κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια! 
Ωστόσο, η Κόμπερ ΔΕΝ κατάφερε να διαβάσει ούτε ένα συλλαβόγραμμα!
Δεν ξέρουμε τί θα κατάφερνε, αν ζούσε κι άλλο. Πάντως, η Ιστορία δεν γράφεται με το «άν». Πρέπει, όμως, να πούμε, ότι οι μπηχτές της όψιμης νεκρολογίας της είναι αηδιαστικές συκοφαντίες εναντίον του Βέντρις, καί τίποτ’ άλλο.
  • Κατ’ αρχήν, ο Βέντρις ακολούθησε καθαρά τη δική του μέθοδο. Αν πήρε τις ανακαλύψεις της Κόμπερ καί τις οικιειοποιήθηκε (όπως ισχυρίζεται η θειάκα των Τζιού Γιόρκ Τάϊμζ), αυτό δεν συνάγεται από πουθενά. Καί κατά δεύτερον…
  • Πώς γίνεται η Κόμπερ, η οποία είδε τον Βέντρις σαν κάτι ακόμα λιγώτερο κι από ενοχλητικό κουνούπι, να του έδωσε φόρα-παρτίδα τα εργαλεία της; Απλά, ΔΕΝ γίνεται. Όθεν κι η βρωμερή συκοφαντία εναντίον του.
Γιά να κλείσουμε την ενότητα, καί να βάλουμε τη θειάκα οριστικά στη θέση της: είναι φανερό πως η δήθεν «ειδική» Κόμπερ δεν είχε κάν ακουστά
  • ούτε γιά την ανακάλυψη του Σμίθ (τη Γραμμική Γ’),
  • ούτε γιά το πώς δούλεψαν ο Γιάνγκ με τον Σαμπογιόν καί βρήκαν την άκρη με τα ιερογλυφικά. (Έχει κι αυτό σχέση – αλλά παρακάτω.)
Δύο ισχυρώτατα φιλολογικά εργαλεία των επαναναγνώσεων χαμένων γλωσσών, τ’ αγνοούσε πανηγυρικώς η -καί καλά- …»ειδική»!
Άρα, ας αφήσει η θειάκα τα μυξοκλάμματα. Δεν πείθει κανέναν.

(συνεχίζεται