ίπα να γελάσουμε λίγο σήμερα, μέσα στην τόση μαυρίλα καί καταχνιά! (Αν καί η αφορμή δεν είναι αστεία.)

Σαν σήμερα, λοιπόν, πρίν τρία ακριβώς χρόνια, άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο ο Γιάννης Καλαϊτζής, γελοιογράφος της -επίσης μακαρίτισσας- «Ελευθεροτυπίας» (καθώς καί άλλων εντύπων). Επίσης, ο εκλιπών ήταν πολυτάλαντος – είχε συγγράψει καί ζωγραφίσει μερικά πρωτοποριακά (σε εικονογράφηση καί ύφος) κόμικς (ένα τους έχει να κάνει με τη Γραμμική Β’!), αλλά έπαιζε καί μπουζούκι, ως λέγεται.
Κάποτε, πολύ κάποτε, αγόραζα κι εγώ την εν λόγωι εφημερίδα (είχα λεφτά γιά πέταμα τότε, καί δεν είχα τις σημερινές μου υποχρεώσεις) – κυρίως γιά τις γελοιογραφίες του Καλαϊτζή… καί σε κάποια φάση καί γιά τα κουπόνια, με τα οποία έπαιρνε ο αναγνώστης βιβλία αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων. (Φυσικά, ουδόλως μ’ ενδιέφερε -σε επίπεδο οπαδού κομματόσκυλου, εννοώ- η εγχώρια πωλητική σκηνή, οπότε προσπερνούσα επιτροχάδην τα σχετικά.) Όθεν, ως μέγας θαυμαστής του μακαρίτη, είπα να του κάνω ένα μικρό αφιέρωμα!

Με τις γελοιογραφίες του δεν γελούσα πάντα. Είτε επειδή μερικές τους υποστήριζαν τις πωλητικές του θέσεις (ήταν αριστερός), ακόμη κι αν αυτές βρισκόντουσαν «εν αδίκωι», είτε επειδή ήταν φιλοσοφικές – καί με τις φιλοσοφικές γελοιογραφίες δεν γελάς· απλώς, κουνάς το κεφάλι σου απογοητευμένος, κι αναρωτιέσαι πώς φτάσαμ’ ώς εδώ. Αλλά, μ’ όσες γελούσα, δεν γελούσα απλώς. Κοπανιόμουνα στο πάτωμα!
Ο Καλαϊτζής επίσης είχε λεκτικό χιούμορ, καί είχε την τάση να μετονομάζει τους πάντες καί τα πάντα επί το αστειότερον. Ιδού όσες μετονομασίες ανακαλώ από μνήμης:
  • Ο Δήμος Αθηναίων είχε γίνει «Δήμιος Αθηναίων».
  • Το Υπουργείο Εξωτερικών (επί Γιωργάκη ΓΑΠ) είχε γίνει «Υπουργείον από το Εξωτερικόν».
  • Το ΥΠΕΧΩΔΕ μετεβλήθη σε «Χάρβαλον μέν, ΥΠΕΧΩ δέ».
  • Οι ΗΠΑ έγιναν «ηπαπάρα». (Από ‘κεί το κονόμησα κι εγώ! Αντιθέτως, το: «αγγλίτσα» είναι δικό μου!)
  • Το Υπουργείο Παιδείας έγινε «Υπουργείον χάριν Παιδιάς».
  • Ο υφυπουργός Τύπου έγινε «υφυπουργός τύποις».
  • Ο Γιωργάκης ΓΑΠ έγινε «Γεώργιος Β’ Παπανδρέου Γ’ «, ή συντομογραφικώς: «ο τρίτος ο μακρύτερος»!
  • Η Ολυμπιάδα «Άθενζ  2004»  έγινε «Άθενς 2000 στα τέσσερα»! (Εννοώντας ότι όλοι πέφτουν στο πάτωμα καί περπατάνε σα σκύλοι!)
Κι άλλα πολλά, που δεν θυμάμαι τώρα.
Ιδιαίτερη …μεταχείριση επεφύλασσε γιά τον «μακαριστό»! (Τον οποίον, ειρήσθω, ούτε κι εγώ πολυχώνευα.) Είχε πχ μιά γελοιογραφία το 2004 με τον Χριστόδουλο έξω απ’ το ΟΑΚΑ… κι εκεί που αναρωτιόταν ο αναγνώστης τί γυρεύει ο Χριστόδουλος με την Ολυμπιάδα Άθενζ 2004, ο πρωταγωνιστής της γελοιογραφίας μονολογούσε: «- Έμ, τί;! Στο μεγαλύτερο τζέρτζελο από καταβολής κράτους, εγώ να είμαι απέξω;»
Σ’ άλλη, πάλι, γελοιογραφία, ο «μακαριστός» ήταν επικεφαλής πορείας αγριεμένων θρησκοβαρεμένων. Την οποία παρακολουθούσαν έντρομοι δυό φίλοι, κρυμμένοι σε μιά γωνιά. Καί ρωτάει ο ένας φίλος τον άλλον: «- Πώπώωωω!!!… Ζητάνε κι άλλον τίτλο, εκτός απ’ το αυτοκέφαλον;» Κι απαντάει ο άλλος: «- Ναί! Καί το μπουμπουνοκέφαλον!»
Σε μιά τρίτη, πάλι με θέμα τα θρησκευτικά, ήταν σε μιά εκκλησία πίσω απ’ τον πάγκο με τα κεριά ο επίτροπος (ο κλασικός συντηρητικός τύπος με το κοστούμι) καί η επιτρόπισσα (η κλασική στριμμένη γριά με τον κότσο καί την ελιά στη μύτη), κι έμπαινε μέσα ένας πιστός, που τους κοίταζε με απορία. Καί λέει ο επίτροπος (δείχνοντας τον εαυτό του) : «- Ταμειακή μηχανή; Εμείς;…«
Άλλη, πάλι, γελοιογραφία του που θυμάμαι (τον καιρό των Ταλιμπάν) : ήταν κάτι εργάτες στο αεροδρόμιο, καί βίδωναν καινούργια επιγραφή «John Βενιζέλος». Καί τους κοίταζε με απορία το κλασικό εγχώριο μεσόκοπο ζευγάρι. Κι εξηγεί ο ένας εργάτης: «- Το βγάλαμε αυτό το ‘Ελ.’, επειδή ήταν πολύ τριτοκοσμικό!»
Άλλη, πάλι, με τις αδικίες των Δυτικών (εισβολή στο Ιράκ, κτλ) : είχε ζωγραφίσει μιά σειρά από κεφάλια ζώων, κι από κάτω έγραφε: «Σ’κλί – Μπλάρ’ – Γ’ρούν(ι)» Από κάτω είχε ζωγραφίσει μιά άλλη τριάδα, με κεφάλια μερικών τότε Δυτικών ηγετών αγριεμένα καί …γουρουνοποιημένα κάπως. Κι έγραφε: «Μπούσ(ι) – Μπλαίρ(ι) – Αθνάρ(ι)»! (Καί υπέγραφε ως «Γιάνν’ς»!)

Παραθέτω μιά επιλογή μερικών, που υπάρχουν «χύμα στο κύμα» του Διαδικτύου – αν καί ελαφρώς ανεπίκαιρες σήμερα (κλίκ επάνω τους γιά μεγέθυνση). Μόνο που δεν θα γράψω ανάλυση των τότε γεγονότων (τα CD της Διαμαντοπούλου στα σχολεία, αντί γιά βιβλία, κτλ). Θεωρώ πως είναι γνωστά.





























Στις δύσκολες μέρες μας, το γκροτέσκο καί λυτρωτικό χιούμορ του θα μας λείψει!