ΕΥΔΑΙΜΟΝ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ,ΤΟ Δ ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΤΟ ΕΥΨΥΧΟΝ ΚΡΙΝΟΜΕΝ...…
[Το μπλόγκ δημιουργήθηκε εξ αρχής,γιά να εξυπηρετεί,την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και την ελευθερία του λόγου...υπό το κράτος αυτού επιλέγω με σεβασμό για τους αναγνώστες μου ,άρθρα που καλύπτουν κάθε διάθεση και τομέα έρευνας...άρθρα που κυκλοφορούν ελεύθερα στο διαδίκτυο κι αντιπροσωπεύουν κάθε άποψη και με τά οποία δεν συμφωνώ απαραίτητα.....Τά σχόλια είναι ελεύθερα...διαγράφονται μόνο τά υβριστικά και οσα υπερβαίνουν τά όρια κοσμιότητας και σεβασμού..Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές..]
Τετάρτη 25 Απριλίου 2018
ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΑΚΣΕΝΕΡ!!!ΤΙ ΑΓΝΟΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ!!
Έρχεται η Ακσενέρ! – Τι αγνοούν οι Έλληνες σχετικά με την Τουρκία, τον Ατατούρκ, τον Φετουλάχ Γκιουλέν, τους ισλαμιστές, τους κεμαλιστές και τους παντουρανιστές
ΓΡΑΦΕΙ Ο .greeksoftheorient ...........Εδώ θα παρουσιάσω κάπως πιο συστηματικά και συνοπτικά τα όσα γίνονται στην Τουρκία και δεν λέγονται καθόλου ή περιγράφονται λάθος στην Ελλάδα με σκοπό να εμπεδωθεί στον μέσο Έλληνα μια απόλυτη άγνοια της Τουρκίας. Το άθλιο κι ανίκανο νεοελληνικό κατεστημένο νομίζει ότι έτσι είναι καλύτερα για την μακροημέρευση του ίδιου, αλλά οι ξένοι διπλωμάτες (Αμερικανοί, Γάλλοι κι Άγγλοι) που το παρωθούν σε μια τέτοια πολιτική έχουν άλλους στόχους και ξέρουν ότι όσο περισσότερο ο μέσος Έλληνας αγνοεί την Τουρκία και δεν καταλαβαίνει τον μέσο Τούρκο, τόσο πιο κοντά βαδίζει η Ελλάδα στην καταστροφή που της έχουν ετοιμάσει.
Βασικά Σημεία που καθορίζουν την σημερινή Τουρκία
1. Καθοριστικό σημείο για την νεώτερη Τουρκία που αγνοείται στην Ελλάδα είναι το γεγονός ότι μετά τον θάνατο του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ (1938) όλοι σχεδόν εμφανίστηκαν ως κεμαλικοί ή κεμαλιστές. Αυτό έγινε επειδή όποιος εμφανιζόταν αντίθετος θα εξαφανιζόταν από τους στρατιωτικούς – θεματούλακες της κληρονομιάς του Ατατούρκ. Έτσι όμως, και με την πάροδο του χρόνου, όλα θα μπορούσαν να παρουσιασθούν ως ‘κεμαλικά’, κι η θεωρητική καθαρότητα την οποία είχε επιδιώξει ο Ατατούρκ να μετατραπεί σε μια αναίσχυντη θολούρα. Έτσι, και μόνον μετά τον θάνατο του Ατατούρκ, αρχίζει να ακούγεται ο όρος ‘κεμαλισμός’ – κάτι το ανήκουστο όσο εκείνος εξουσίαζε την Τουρκία (1919-1938).
2. Αυτό ήδη οδηγεί σε μια τραγική παρερμηνεία κι ιστορική παραχάραξη. Κατ’ ουσίαν δεν υπάρχει ‘κεμαλισμός’ διότι ο Κεμάλ Ατατούρκ δεν συνέθεσε ούτε εφάρμοσε καμμιά θεωρία ή πολιτική ιδεολογία. Πολύ περισσότερο, ο Ατατούρκ εμπράκτως κι επί σχεδόν 20 χρόνια απέρριψε κάθε ιδεολογία, κάθε θεωρία, κάθε θεωρητικολογία ως επικίνδυνη για την χώρα. Στην κάθε περίσταση και συγκυρία, ο Ατατούρκ στη διάρκεια της εξουσίας του, όπου δεν θα μπορούσε κανένας να διανοηθεί να ιδρύσει άλλο κόμμα (άλλωστε το ‘κόμμα’ του Ερντογάν ήταν το εθνικό κίνημα), εφάρμοσε ό,τι ήταν πρακτικώς σωστό. Κι αυτό δεν απαιτεί μια ιδεολογία ή θεωρία αλλά ικανότητα να βλέπει κάποιος καθαρά, ενώ αντίθετα όλες οι ιδεολογίες και θεωρίες είναι από μόνες του μια προσπάθεια να θολωθεί η αλήθεια.
Ο Ατατούρκ δεν συνέθεσε, ούτε εφάρμοσε καμμιά ιδεολογία. Οι κεμαλιστές τον επικαλούνται αλλά ό,τι κάνουν εκείνος θα απέρριπτε.
3. Εφόσον οι πρώϊμοι ‘κεμαλιστές’ πήραν ένα κεντροαριστερό και σοσιαλδημοκρατικό χρώμα, έγινε σαφές ότι πρακτικά μιλώντας ο οποιοσδήποτε, εμφανιζόμενος ως ‘κεμαλιστής’, θα μπορούσε να προσδώσει στον κεμαλισμό όποιο άλλο χρώμα ήθελε: συντηρητικό, φιλελεύθερο, μαρξιστικό, εθνικιστικό, ή ακόμη κι ισλαμιστικό. Κι έτσι έγινε.
4. Έτσι άρχισαν να διαδίδονται ψευτο-δικαιολογίες των πολιτικών πρακτικών με παραχαρακτική αναφορά πάντοτε στον Ατατούρκ! Κάποιοι πρότειναν κρατικοποιήσεις, επειδή κι ο Ατατούρκ είχε κάνει κραικοποιήσεις. Αυτό όμως ήταν ψέμμα γιατί ο Ατατούρκ είχε κρατικοποιήσει εταιρείες για να τις εξυγιάνει και να τις επιστρέψει στον ιδιωτικό τομέα.
5. Οι στρατιωτικοί παρουσιάσθηκαν πάντοτε ως θεματοφύλακες της κληρονομιάς του Ατατούρκ κι ήθελαν όντως να είναι έτσι αλλά δεν τα κατάφερναν πάντοτε. Αιτία ήταν τα ψέμματα κι οι ψευτο-δικαιολογίες των πολιτικών για μερικές από τις επιλογές τους που ήταν ολότελα εναντίον των επιλογών και της πρακτικής του Ατατούρκ. Έτσι εμφανίστηκε ο πολυκομματισμός μετά τον Β’ ΠΠ – κάτι το άχρηστο, καταστροφικό, διαιρετικό, κι αδιανόητο στα χρόνια του Κεμάλ.
6. Το κράτος που έστησε ο Κεμάλ Ατατούρκ ήταν ένα σύγχρονο κράτος, πολύ πιο μπροστά από την τότε Ελλάδα. Ήταν αναμφίβολα ένα κράτος που εκσυγχρονιζόταν σε όλα και δεν υστερούσε σε τίποτα από τα σύγχρονα κράτη της δεκαετίας του 1920 και 1930, αλλά δεν ήταν ούτε κι επεδίωκε να γίνει ένα κράτος ‘δυτικό’. Ούτε κι ο Ατατούρκ ήταν δυτικόφιλος, εκδυτικιστής ή εκδυτικισμένος.
7. Αν όμως κάποιος προσέξει τις λεπτομέρειες στα συντάγματα της Τουρκίας και στις αναθεωρήσεις τους, παρατηρεί ότι κάθε τόσο κάτι λίγες λέξεις βγαίνουν και μερικές άλλες μπαίνουν. Εδώ μπορεί να πάρει κάποιος μια μικρή γεύση: https://en.wikipedia.org/wiki/Kemalism#Analysis
8. Τα παραπάνω σημαίνουν ότι ήδη σε χρονιές όπως το 1960 ή το 1980, με ή χωρίς πραξικοπήματα, με κεντροαριστερούς ή με συντηρητικούς, η Τουρκία, παρά την εκπεφρασμένη θέληση των στρατιωτικών να διατηρήσουν στη χώρα αναλλοίωτη την πρακτική εξουσίας του Κεμάλ Ατατούρκ, βρισκόταν ήδη αρκετά μακριά από τις επιλογές του θεμελιωτή της.
9. Ο κύριος λόγος της απομάκρυνσης αυτής ήταν η συνεργασία Τούρκων πολιτικών (κι από την πλευρά των συντηρητικών κι από την πλευρά των κεντροαριστερών) με δυτικές χώρες (Αμερική, Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία, και ΝΑΤΟ) οι οποίες σταδιακά τους μετέτρεψαν σε δούρειο ίππο και τους έσυραν σε ολοένα περισσότερο αντι-ατατουρκιστές πρακτικές.
10. Ό,τι πολλοί δεν καταλαβαίνουν αναφορικά με την Τουρκία είναι ότι δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ισλαμιστής για να είναι εναντίον της πρακτικής Ατατούρκ. Κι οι φιλοδυτικοί είναι εναντίον της γραμμής Ατατούρκ, κι οι εκδυτικιστές, κι οι κεντροαριστεροί, κι οι φιλελεύθεροι, κι οι παντουρανιστές.
11. Από την δεκαετία του 1980, η Τουρκία μολύνθηκε από τη σιωνιστική διείσδυση που πήρε τη μορφή της χειραγώγησης ενός αμόρφωτου και αφελή ιεροκήρυκα ονόματι Φετουλλάχ Γκιουλέν. Αυτό το ασήμαντο και περιθωριακό υποκείμενο ξαφνικά περιτριγυρίστηκε από πλήθος δημοσιογράφων, ελευθέρων επαγγελματιών κι επιχειρηματιών που ήταν έτοιμοι να χρηματοδοτήσουν τις δραστηριότητές του, να οργανώσουν κοινωνικά δίκτυα, να τον καλέσουν για ομιλίες, και να του δημοσιεύσουν τα επιεικώς παιδαριώδη βιβλία. Ο Φετουλάχ Γκιουλέν υποστηρίχθηκε από όλα τα πρόσωπα της τουρκικής πολιτικής ζωής που είχαν κάποια σχέση με τη σιωνιστική χολέρα – είτε το Ισραήλ και τη Μοσάντ, είτε το σιωνιστικό λόμπι στις ΗΠΑ και την ΣΙΑ: Μπουλέντ Ετσεβίτ, Τουργκούτ Οζάλ, Τανσού Τσιλέρ. Ο Φετουλάχ Γκιουλέν επειδή δεν μπορούσε να κάνει αλλοιώς αποδέχθηκε το λαϊκό, άθρησκο κράτος του Ατατούρκ που ο ίδιος τόσο παθολογικά μισούσε, και έδωσε έμφαση στην ανοχή, την αλληλοβοήθεια, ΄και τον εξισλαμισμό μερικών κοινωνικών αγαθών αποδεκτών από το κράτος του Ατατούρκ και το μετέπειτα ‘κεμαλικό κατεστημένο’. Εμφανιζόμενος να υποστηρίζει ‘κεμαλικά’ ιδεώδη, αφέθηκε να δράσει κι, υπό το προσωπείο ενός παράξενου και πρωτότυπου ισλαμιστή που υποστηρίζει το κεμαλικό κατεστημένο και δικαιώνει το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1980, θεωρήθηκε ακίνδυνος από τους στρατιωτικούς. Έτσι, η οργάνωση του Φετουλάχ Γκιουλέν διαβρώθηκε από σιωνιστές, Ντονμέδες κι όργανα της Μοσάντ σε βαθμό που αν ποτέ κυβερνούσε, το Ισραήλ θα εξουσίαζε την Τουρκία.
12. Χαρακτηριστικά, ο πρώτος ισλαμιστής πρωθυπουργός της Τουρκίας καθ. Νετσμετίν Ερμπακάν ούτε καν καταδέχθηκε να συναντήσει ποτέ τον Φετουλάχ Γκιουλέν, τον οποίο αποκάλεσε ‘όργανο των Αμερικανών’ – γιατί αν θα αποκαλούσε ‘όργανο των σιωνιστών και των Ισραηλινών’ θα έδινε στους αφελείς στρατιωτικούς εντύπωση ακραίου ισλαμιστή. Στη διάρκεια του 1990 είχαν ξοδευτεί πολλά δισεκατομμύρια για να στηθεί ο γελοίος αυτός δούρειος ίππος του σιωνισμού, να πλαισιωθεί με τηλεοπτικά κανάλια, εφημερίδες, σχολεία και πανεπιστήμια. Και με σιωνιστική καθοδήγηση, μυστικά μέλη της οργάνωσης προωθούνταν σε όλο το τουρκικό κράτος. Είχε έτσι καταβληθεί τεράστια προσπάθεια να καταδειχθεί στον μέσο Τούρκο ότι το μόνο επιτρεπτό (ως ανεκτικό προς την παράδοση του Ατατούρκ) ισλαμικό κοινωνικό δίκτυο ήταν αυτό του Φετουλάχ Γκιουλέν. Εννοείται ότι αυτό ήταν ψέμμα κι εξαπάτηση.
13. Όταν οι ‘κεμαλιστές’ κι οι στρατιωτικοί κατάλαβαν ότι το Ισραήλ δεν ήταν μια φιλική χώρα αλλά ο χειρότερος εχθρός της Τουρκίας, τότε κινήθηκαν διαδικασίες για να δολοφονηθεί η κεφαλή του αιρετικού και δηλητηριώδους χταποδιού. Οι σιωνιστές πράκτορες που λειτουργούσαν μέσα στο δίκτυο Γκιουλέν το άκουσαν πρώτοι κι εργάστηκαν πυρετωδώς ώστε να του εξασφαλίσουν σωτηρία στις ΗΠΑ το 1999. Έκτοτε, την υπεράσπιση του δικτύου του στην Τουρκία ανέλαβαν εργολαβικά όλοι οι σιωνιστές Αμερικανοί ψευτο-πρεσβευτές στην Άγκυρα (‘ψευτο-πρεσβευτές’ επειδή ουσιαστικά είναι δουλικά ενός άλλου κράτους, δηλαδή του Ισραήλ). Και φυσικά ο αχρείος πράκτορας Γκιουλέν δεν έκανε καμμιά δήλωση όταν οι στρατιωτικοί επέβαλαν τη διάλυση των ισλαμικών κομμάτων του Νετσμετίν Ερμπακάν το 1998 και το 2001 – κάτι το πολύ ‘λογικό’ εφόσον ο Ερμπακάν ήταν κορυφαίος κι ικανός πολιτικός έντονα εχθρικός προς το σατανο-κράτος Ισραήλ. Ούτε κι έχει ποτέ του συναντηθεί ο Γκιουλέν στην Αμερική ή πουθενά αλλού με κάποιον άλλο ηγέτη ισλαμικού κινήματος.
14. Τα παραπάνω δείχνουν ότι υπήρχε πάντοτε μια πολυδιάσπαση στον περιθωριακό χώρο των ισλαμιστών της Τουρκίας. Πρέπει να σημειωθεί ότι όλοι τους ήταν άσχετοι και διαφορετικοί από είτε τους ουαχαμπιστές της Σαουδικής Αραβίας είτε το ‘πολιτικό ισλάμ’, το οποίο παρασκευάστηκε από τους Γάλλους και τους Άγγλους αποικιοκράτες και προβλήθηκε πάνω στους μουσουλμάνους αρχικά της αποικίας ‘Αίγυπτος’ κι ύστερα όλου του κόσμου.
Το τουρκικό Ισλάμ είχε διάφορα παρακλάδια τα οποία προέκυψαν σε διαφορετικές εποχές μετά την κατάργηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και του Χαλιφάτου. Αλλά είναι όλα τους άσχετα από τους σαλαφιστές (αυτός είναι ο όρος που οι ουαχαμπιστές προκρίνουν δι’ εαυτούς) κι από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους (που είναι η κυριώτερη οργάνωση του πολιτικού ισλάμ).
Έτσι, ούτε ο Φετουλάχ Γκιουλέν, ούτε ο Ερμπακάν, ούτε ο Ερντογάν ανήκουν στους παραπάνω κύκλους κι οργανώσεις – κι επιπλέον είναι αντίθετοι προς αυτές. Τυχόν συνεργασίες έγιναν αλλά συνεργασίες έγιναν και μεταξύ Χίτλερ και Στάλιν, ή Στάλιν και Τσώρτσιλ. Μάλιστα, όταν κυβερνούσαν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι στην Αίγυπτο (2011-2013), είχαν εμφανιστεί πολλές προστριβές στο προσκήνιο διότι ο Ερντογάν είχε μιλήσει θετικά για το λαϊκό, άθρησκο (secular / laic) κράτος που είναι κόκκινο πανί για τους καννίβαλους του φανατισμού του πολιτικού ισλάμ.
15. Πολλά στελέχη του Ερντογάν ανήκαν στην οργάνωση του Φετουλάχ Γκιουλέν κι όταν εκλέχτηκαν βουλευτές ή διορίσθηκαν υπουργοί, έδειξαν νομιμοφροσύνη στους σιωνιστές Αμερικανούς κι Ισραηλινούς κυρίους τους, κοροϊδεύοντας τον Ερντογάν και προωθώντας έντονα αντι-κεμαλική ατζέεντα – δεδομένου ότι το κράτος και προπάντων οι πρακτικές του Κεμάλ Ατατούρκ ήταν κόκκινο πανί για τους σιωνιστές και τους ψευτομασώνους που έχουν επικρατήσει σε Ευρώπη κι Αμερική.
16. Καθώς ο ίδιος ο Ερντογάν ήταν ένας ανίσχυρος πολιτικός το 2002-003, συνέφερε στους σιωνιστές που επεδίωκαν μια ασαφή κατάσταση στην Τουρκία, ούτως ώστε να επιβάλουν την ατζέντα τους χωρίς να τους μυριστεί κανείς. Οπότε, δεν πρέπει να αποδίδονται στον Ερντογάν όλες οι αντι-κεμαλικές απόπειρες των στελεχών του, ούτε βέβαια και να εκλαμβάνεται η πολιτική ιδεολογία του ταυτόσημη με την του Φετουλάχ Γκιουλέν. Ο ίδιος ο πρώην αρχηγός του, ο πρώτος ισλαμιστής πρωθυπουργός Νετσμετίν Ερμπακάν, είχε πολύ μέτρια ιδέα για τον Ερντογάν.
17. Η θεωρία ενός ‘μεγάλου’ πολιτικού, ενός ‘πανίσχυρου’ άνδρα, ενός ‘δικτάτορα’ ή ενός ‘σουλτάνου’ είναι παρασκεύασμα των διεθνών σιωνιστικών ΜΜΕ. Σε τι τους χρησιμεύει; Πάντα χρησιμεύει να παρουσιάζεις τον αδύναμο ως ισχυρό! Έτσι λειτουργούν διεθνώς τα ΜΜΕ – όχι μόνον για τον Ερντογάν αλλά για όλους όσοι τους είναι χρήσιμοι.
18. Γύρω στο 2005-2007 είχε δημιουργηθεί στην Τουρκία μία εκρηκτική κατάσταση. Οι γκιουλενιστές είχαν διηθηθεί σε όλα τα κόμματα: στο κόμμα του Ερντογάν, στην κεμαλική αντιπολίτευση, στο εθνικιστικό κόμμα, στα αριστερά κόμματα των Ζαζά και των Κουρμάντζι (που οι δυτικοί αποικιοκράτες και σιωνιστές αποκαλούν με ένα όνομα ‘Κούρδους’, ενώ είναι δυο διαφορετικά έθνη). Αυτό σημαίνει ότι η τουρκική πολιτική ζωή είχε κατατεμαχιστεί και στο κάθε κόμμα υπήρχαν αυθεντικοί υποστηρικτές της πολιτικής ιδεολογίας και σκιεροί εχθροί που στην κρίσιμη στιγμή δεν θα έκαναν όπως επέβαλε το πολιτικό τους πιστεύω αλλά ανάλογα με το τι εντολή θα έπαιρνε από το κέντρο εξουσίας που υπηρετούσαν.
19. Όταν οι γκιουλενικοί είχαν πια προσποριστεί αρκετή εξουσία επί Ερντογάν, άρχισαν να στρέφονται εναντίον των ‘κεμαλιστών’. Όλες οι σκευωρίες για τις οποίες κατηγορούσαν τους κεμαλιστές, ότι τάχα δηλαδή είχαν συγκροτήσει μυστικές οργανώσεις όπως η δήθεν Εργκενεκόν, ήταν αδύνατο να στηθούν χωρίς να έχουν πρώτα συγκεντρώσει ένα τεράστιο υλικό, έπειτα παραδώσει αυτό σε μια οργάνωση που είχε την τεχνογνωσία να μετατρέψει την αλήθεια σε ψέμμα (προφανώς η Μοσάντ κι η ΣΙΑ), και στο τέλος παρουσιάσει οι ίδιοι ως τάχα πρόβλημα.
20. Τα προβλήματα μεταξύ Ερντογάν και Φετουλάχ Γκιουλέν άρχισαν όταν διεθνείς αρθρογράφοι, όπως ο Έλληνας ανατολιστής ιστορικός Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης, δημοσίευαν κείμενα που έδειχναν πόσο επικίνδυνος για τον ίδιο τον Ερντογάν ήταν ο ίδιος ο Γκιουλέν. Ο κ. Μεγαλομμάτης άρχισε πολύ νωρίς, ήδη το 2007! Σε άρθρο υπαινίχθηκε ότι ο Ερντογάν θα μπορούσε να την πάθει όπως ο πρώην πρόεδρος Μπάνι Σαντρ από τον Χομεϊνί στο Ιράν:
Έπειτα, το 2010, σε ένα άρθρο του σε δύο συνέχειες, ο κ. Μεγαλομμάτης ζήτησε την φυσική εξόντωση του Φετουλάχ Γκιουλέν:
21. Η σύγκρουση Ερντογάν και Φετουλάχ Γκιουλέν μπορεί να διαιρεθεί σε δύο περιόδους: από το 2012 μέχρι το πραξικόπημα (2016), κι από τότε μέχρι σήμερα. Παρά τις πρωτοφανείς εκκαθαρίσεις, υπάρχουν ακόμη ‘σταγονίδια’ γκιουλενικών στην διοίκηση, στον στρατό και στην πολιτική. Και ο Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου της κεμαλικής αντιπολίτευσης, και ο Ντεβλέτ Μπαχτσελί των εθνικιστών, και ο Ερντογάν θέλουν να απαλλαγούν από τους γκιουλενικούς. Αλλά η Μεράλ Ακσενέρ είναι περιτριγυρισμένη από γκιουλενικούς. Είναι το τελευταίο χαρτί του Φετουλάχ Γκιουλέν, των Αμερικανών, των σιωνιστών και του Ισραήλ στην Τουρκία. Ο Κιλιτσντάρογλου μπορεί να μην θέλει γκιουλενικούς στο κόμμα του αλλά θέλει να πετάξει έξω τον Ερντογάν. Γι’ αυτό – πρωτοφανής ιστορία – συγκατατέθηκε στο να πάνε 15 βουλευτές του στο νεοπαγές κόμμα της Μεράλ Ακσενέρ, να του δώσουν ένσημα ‘ατατουρκισμού’!
Έντονα ‘ατατουρκιστικών’ αποχρώσεων και το προεκλογικό σποτ της Μεράλ Ακ-σενέρ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου