ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ...ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ....

«Δός μοι τούτον τον ξένον,

Τον εκ βρέφους ως ξένον ξενωθέντα εν κόσω.

Δος μοι τούτον τον ξένον,

ον ομόφυλοι, μισούντες θανατούσιν ως ξένον.

Δος μοι τούτον τον ξένον,

ον ξενίζομαι βλέπειν του θανάτου τον ξένον.

Δος μοι τούτον τον ξένον,

όστις οίδε ξενίζειν τους πτωχούς και τους ξένους.

Δος μοι τούτον τον ξένον,

Ον Εβραίοι τω φθόνω απεξένωσαν κόσμω.

Δος μοι τούτον τον ξένον,

ίνα κρύψω εν τάφω, ος ως ξένος ουκ έχει την κεφαλήν πού κλίνη.

Δος μοι τούτον τον ξένον,

ον η μήτηρ ορώσα νεκρωθέντα εβόα:

Ω Υιέ και Θεέ μου, ει και τα σπλάχνα τριτρώσκομαι

και καρδίαν σπαράττομαι νεκρόν σε καθορώσα

αλλά τη ση αναστάσει θαρρούσα μεγαλύνω».

Και τούτοις τοις λόγοις δυσωπών τον Πιλάτον

ο ευσχήμων λαμβάνει του Σωτήρος το σώμα,

ο και φόβω εν σινδόνι ενειλήσας και σμύρνη,

κατέθετο εν τάφω τον παρέχοντα πάσι

ζωήν αιώνοιν και το μέγα έλεος

===

Sotiris Kazakis https://www.facebook.com/sotiris.kazakis

 Ενός λεπτού σιγή

 Τετέλεσται!...Η ζωή? Το έργο? Ή αποστολή? Η πληγωμένη μορφή εμαράνθη…επί του Σταυρού. Ετελεύτησεν?

Κάποιοι κάτω χαίρονται…άλλοι λυπούνται…η μάνα σπαράζει…Το σώμα υποστέλλεται, αποκαθηλώνεται, τυλίγεται σε λευκό σεντόνι, ενταφιάζεται.

Και κατεβαίνει απαλά η Σιωπή, αφράτη, πλούσια, ζεστή και τα φιμώνει όλα. Ησυχία…ησυχία…ησυχία… Μαλακώνει το ατσάλι των σπαθιών, η πέτρα των ψυχών, ο φόβος των Μαθητών, το δρεπάνι του μίσους…...

Ο ογκόλιθος του τάφου και οι οπλισμένοι λεγεωνάριοι …απαγορεύουν την Ανάσταση. Απαγορεύεται η Άνοιξη?

Όλοι, δικοί και ξένοι, κοιτούν προς τον Ουρανό αναζητώντας σημάδια της προαναγγελθείσας εξ – έγερσης! Την φαντάζονται σαν μεγαλειώδες θέαμα και ακρόαμα! Ρωμαϊκό θρίαμβο. Με κλίμακες ουράνιες, σάλπιγγες και κρουστά, λόχους αγγέλων, σπασμένα κλείθρα και σανιδώματα, και έναν αντάρτη Ιησού να κρατά κόκκινη σημαία, να εγείρει τους ενοίκους του Άδη …να λαμπαδιάζει ο τόπος!...

Αυτός είναι ο περιορισμένος κόσμος των αισθήσεων. Η περιορισμένη αντίληψη των πραγμάτων. Ο τρόπος αυτού του Κόσμου. Ο Κόσμος που ετοιμάζεται για νέα λάθη.

 Οι υποψιασμένοι, βάζουν αυτί στο χώμα, χαμηλώνουν την αναπνοή και αφουγκράζονται. Τους χυμούς που δειλά – δειλά άρχισαν να διατρέχουν την ξεραϊλα και να ζωογονούν τον ενταφιασμένο σπόρο. Ακούν τον βολβό να μεγαλώνει, να ρήγνυται, να πετά φύτρα, να διαπερνά την φλούδα της γης, να ξεπηδά ελεύθερος στον Ήλιο, αρχηγός τροπαιοφόρος μιας Νέας Αρχής, του αιώνιου Έαρος που θα ανακαινίζει διαρκώς την Δημιουργία απ΄τα κόκκαλα βγαλμένο των ανθρώπων τα ιερά. Λιπασμένο απ’ τα λάθη και τις αμαρτίες, από το ίδιο το κακό που κατεδαφίζει και ανοικοδομεί ταυτοχρόνως!...

 Εντός μας, συντελείται η Ανάσταση, μετά από επιτόκιους πόνους, αδιέξοδα, πτώσεις, αρκεί να το θέλουμε, αρκεί να πιστεύουμε, αρκεί να «πεθάνουμε» για να δώσουμε τόπο σε τελειότερη ζωή. Πάντα ανώτερη ζωή. Θάνατος δεν υπάρχει. Μόνο μεταμορφώσεις της Ύλης προκειμένου να εκφραστεί καλύτερα το «άρρητο» που μας στοιχειώνει και μας δονεί!

 Πάντα με θάνατο θα πατάμε τον θάνατο και θα ανασταινόμαστε την κρίσιμη στιγμή σε ένα ανώτερο πεδίο!

Μην κλαίτε! Γελάστε! Ο Χριστός, μας έδειξε το «γιατί» και το «πως»! Γιαυτό υπερυψούται εις πάντας τους αιώνας!...