Κάτων, ο παραδοσιακός
Όπως στις μέρες μας ο δυτικός τρόπος ζωής αποτελεί το ιδανικό για τους περισσότερους ανθρώπους στον πλανήτη, οι οποίοι μεταναστεύουν και σωρεύονται στις μεγαλουπόλεις “προς βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης”, έτσι αντίστοιχα τότε, ο ελληνισμός εξαπλωνόταν αλλοτριώνοντας τους λιγότερο ισχυρούς πολιτισμούς, δια του εξελληνισμού των. Η ιστορία μας δίνει πληροφορίες για τους τρόπους και τα μέσα που μεταχειρίζονταν οι πατριώτες των τότε κοινωνιών ώστε να ανακόψουν την επέλαση του ελληνισμού. Μια τέτοια περίπτωση εξετάζουμε εδώ, σε αντιδιαστολή με τον μισελληνισμό.
Ο Κάτων ο Πρεσβύτερος (234 π.Χ, – 149 π.Χ) ήταν Ρωμαίος γερουσιαστής και ιστορικός γνωστός για τον συντηρητισμό και την αντίθεσή του στον Ελληνισμό. Ως Κήνσορας, προσπάθησε να διατηρήσει τα προγονικά έθιμα της Ρώμης και να καταπολεμήσει τις «εκφυλιστικές» ελληνικές επιρροές. Μέσα στη ρωμαϊκή κοινωνία ήταν τότε ορατή μια μετάβαση από τη απλότητα των Σαμνιτών στον πολιτισμό του ελληνισμού και την ανατολίτικη φιληδονία.
Ο Κάτων αντιτάχθηκε στην εξάπλωση του ελληνικού πολιτισμού, για τον οποίο πίστευε πως απειλούσε να καταστρέψει την απλοϊκή παραδοσιακή στιβαρότητα του ρωμαϊκού τύπου. Στην εκδήλωση αυτής της λογοκρισίας οφείλονταν η αποφασιστικότητά του να αντιταχθεί στον Ελληνισμό τόσο επίμονα, και ως εκ τούτου η συμπεριφορά από την οποία προέκυψε ο τίτλος του Κήνσορα (επόπτης δημόσιας ηθικής, μεταξύ άλλων) με τον οποίο γενικά διακρίθηκε.
Από την ημερομηνία της ανάδειξής του σε Κήνσορα (184 π.Χ.) μέχρι το θάνατό του το 149 π.Χ., ο Κάτων δεν κατείχε δημόσιο αξίωμα, αλλά συνέχιζε να ξεχωρίζει τον εαυτό του εντός της γερουσίας ως τον πιο επίμονο αντίπαλο των νέων ιδεών.
Τον είχε κατακεραυνώσει η φρίκη, μαζί με πολλούς άλλους Ρωμαίους, λόγω της υπερβολικής ελευθερίας των Βακχικών μυστηρίων Bacchanalia, που εκείνος τα απόδιδε στην επιρροή των ελληνικών μεθόδων. Προώθησε με ζήλο την παύση των φιλοσόφων Καρνεάδη, Διογένη και Κριτόλαου, που είχαν έρθει ως πρεσβευτές από την Αθήνα, λόγω της πίστης του για την επικίνδυνη φύση των ιδεών τους. Είχε επίσης προειδοποιήσει ενάντια στην σκανδαλιστική επιρροή των Χαλδαίων αστρολόγων που είχαν εισέλθει στην Ιταλία μαζί με τον ελληνικό πολιτισμό.
Η επίμονη αρνητική άποψη του για την ελληνική καταγωγή των λατρειών και το χαμηλό ηθικό χαρακτήρα των, -ούτε καν οι Βακχείες δεν εξαιρούνται από την εκτίμηση αυτή- δεν είναι σε θέση να δικαιολογήσουν την καταστολή τους ως μια ξαφνική «διείσδυση πάρα πολλών ελληνικών στοιχείων στη ρωμαϊκή λατρεία». Η λατρεία ήταν ενεργή στη Ρώμη εδώ και πολλά χρόνια πριν από τη δήθεν ξαφνική ανακάλυψή τους και οι Βακχικές και Διονυσιακές λατρείες αποτελούσαν μέρος της ζωής της ρωμαϊκής και συμμαχικής ελληνόφωνης Ιταλίας για πολλές δεκαετίες. Οι ελληνικές λατρείες και οι ελληνικές επιρροές ήταν μέρος της θρησκευτικής ζωής της Ρώμης από τον 5ο αιώνα π.Χ. και η απόκτηση ξένων λατρειών από την Ρώμη – ελληνικών ή άλλων – μέσω συμμαχιών, συνθηκών, συλλήψεων ή κατακτήσεων ήταν ακρογωνιαίος λίθος της εξωτερικής της πολιτικής, και ένα βασικό χαρακτηριστικό της ενδεχόμενης ηγεμονίας της. Ενώ ο ρυθμός συγκέντρωσης τέτοιων “εισαγωγών” ήταν συχνός κατά τον 3ο αιώνα, οι σύγχρονες αποδείξεις για τη μεταρρύθμιση των Βακχικών λατρειών δεν δηλώνουν καμία αντι-ελληνική ή αντι-εξωτερική πολιτική ή αισθήματα.
Ο Κάτων είχε τρόμο για τους γιατρούς, οι οποίοι ήταν κυρίως Έλληνες. Προέβαλε την απελευθέρωση του Πολύβιου -του ιστορικού- και των φυλακισμένων συντοπιτών του, με περιφρόνηση ως προς το αν η Γερουσία δεν είχε τίποτα πιο σημαντικό να κάνει από το να συζητά για το αν λίγοι Έλληνες θα έπρεπε να πεθάνουν στη Ρώμη ή στη χώρα τους. (Επειδή ο Λυκόρτας, θεωρήθηκε ύποπτος από τους Ρωμαίους, ο γιος του Πολύβιος ήταν μεταξύ των 1.000 Αχαιών ευγενών οι οποίοι μεταφέρθηκαν στη Ρώμη το 168 π.Χ. ως όμηροι, και παρέμειναν εκεί επί δεκαεπτά έτη. Μετά την απελευθέρωση των Αχαιών ομήρων το 150 π.Χ., επετράπη στον Πολύβιο να επιστρέψει στην πόλη του.)
Μερικοί ισχυρίστηκαν ότι αν δεν ήταν η επίδραση της γραφής του Κάτωνος, τα Λατινικά μπορούσαν να αντικατασταθούν από την ελληνική ως λογοτεχνική γλώσσα της Ρώμης. Ήταν επίσης ένας από τους λίγους αρχαίους Λατίνους συγγραφείς που θα μπορούσαν να αξιώνουν τα Λατινικά ως μητρική γλώσσα.
Πηγή
Η διαφορά του τότε με το τώρα:
τότε οι “Πόλεις” ήταν ‘κτήση’ (δημιούργημα) των ανθρωποκεντρικών κοινωνιών των ανθρώπων και για ιδανικό είχαν την αγαθή πολιτεία. Σήμερα, υπό το δυτικό υλιστικό, μηχανιστικό πρίσμα έχουν αναχθεί σε ‘κτήτορα’ (κάτοχος τίνος, κύριος) και άρα φαύλες είναι οι σύγχρονες πόλεις για τον άνθρωπο, δεδομένου ότι: Εάν οι δείκτες της οικονομίας ολισθαίνουν, τότε γίνονται βελτιωτικές – διορθωτικές κινήσεις για να επανέλθουν σε ανοδική πορεία.. οι δείκτες. Η αναζήτηση των θετικών πρόσημων των δεικτών (παραγωγικότητα) είναι το ζητούμενο σήμερα και όχι η ανάγκη του καταναλωτή (ποιότητα του πολίτη) να διάγει ένα ευτυχισμένο και σε μέτρο βίο.
Το ελληνικό πολιτισμικό μοντέλο -που σχεδόν τίποτε κοινό δεν έχει με το δυτικοευρωπαϊκό- δεν έχει ακόμα βρει αποτελεσματική φωνή να αντιτάξει, δεδομένου ότι έχει λόγους να αποπειραθεί την “ανάσχεση” του δυτικού αυτοκαταστροφικού μηχανιστικού μοντέλου ‘κουλτούρας’. Η δυτική λαίλαπα που αφομοιώνει πολιτισμούς για να τους μεταβολίσει στη συνέχεια, μπορεί να ιδωθεί μέσα από τα νομοτελειακά πλαίσια που χρησιμοποιεί η Ηρακλείτεια σκέψη, όπου ‘ανάσχεσης’ = φωνή ισχυρών επιχειρημάτων προς αναζήτηση της ισορροπίας μέσα από την αρμονία των αντιθέτων, στη συνέχεια. Εξοντωτικές ρήξεις, πόλεμοι επιχειρημάτων έως ότου γεννηθεί μια ‘σύνθεση’: το νέο πολιτισμικό μοντέλο που θα κυριαρχήσει.. δια μέσω της παγκοσμιοποίησης. https://teteleste.wordpress.com
Όπως στις μέρες μας ο δυτικός τρόπος ζωής αποτελεί το ιδανικό για τους περισσότερους ανθρώπους στον πλανήτη, οι οποίοι μεταναστεύουν και σωρεύονται στις μεγαλουπόλεις “προς βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης”, έτσι αντίστοιχα τότε, ο ελληνισμός εξαπλωνόταν αλλοτριώνοντας τους λιγότερο ισχυρούς πολιτισμούς, δια του εξελληνισμού των. Η ιστορία μας δίνει πληροφορίες για τους τρόπους και τα μέσα που μεταχειρίζονταν οι πατριώτες των τότε κοινωνιών ώστε να ανακόψουν την επέλαση του ελληνισμού. Μια τέτοια περίπτωση εξετάζουμε εδώ, σε αντιδιαστολή με τον μισελληνισμό.Ο Κάτων ο Πρεσβύτερος (234 π.Χ, – 149 π.Χ) ήταν Ρωμαίος γερουσιαστής και ιστορικός γνωστός για τον συντηρητισμό και την αντίθεσή του στον Ελληνισμό. Ως Κήνσορας, προσπάθησε να διατηρήσει τα προγονικά έθιμα της Ρώμης και να καταπολεμήσει τις «εκφυλιστικές» ελληνικές επιρροές. Μέσα στη ρωμαϊκή κοινωνία ήταν τότε ορατή μια μετάβαση από τη απλότητα των Σαμνιτών στον πολιτισμό του ελληνισμού και την ανατολίτικη φιληδονία.
Ο Κάτων αντιτάχθηκε στην εξάπλωση του ελληνικού πολιτισμού, για τον οποίο πίστευε πως απειλούσε να καταστρέψει την απλοϊκή παραδοσιακή στιβαρότητα του ρωμαϊκού τύπου. Στην εκδήλωση αυτής της λογοκρισίας οφείλονταν η αποφασιστικότητά του να αντιταχθεί στον Ελληνισμό τόσο επίμονα, και ως εκ τούτου η συμπεριφορά από την οποία προέκυψε ο τίτλος του Κήνσορα (επόπτης δημόσιας ηθικής, μεταξύ άλλων) με τον οποίο γενικά διακρίθηκε.
Από την ημερομηνία της ανάδειξής του σε Κήνσορα (184 π.Χ.) μέχρι το θάνατό του το 149 π.Χ., ο Κάτων δεν κατείχε δημόσιο αξίωμα, αλλά συνέχιζε να ξεχωρίζει τον εαυτό του εντός της γερουσίας ως τον πιο επίμονο αντίπαλο των νέων ιδεών.
Τον είχε κατακεραυνώσει η φρίκη, μαζί με πολλούς άλλους Ρωμαίους, λόγω της υπερβολικής ελευθερίας των Βακχικών μυστηρίων Bacchanalia, που εκείνος τα απόδιδε στην επιρροή των ελληνικών μεθόδων. Προώθησε με ζήλο την παύση των φιλοσόφων Καρνεάδη, Διογένη και Κριτόλαου, που είχαν έρθει ως πρεσβευτές από την Αθήνα, λόγω της πίστης του για την επικίνδυνη φύση των ιδεών τους. Είχε επίσης προειδοποιήσει ενάντια στην σκανδαλιστική επιρροή των Χαλδαίων αστρολόγων που είχαν εισέλθει στην Ιταλία μαζί με τον ελληνικό πολιτισμό.
Η επίμονη αρνητική άποψη του για την ελληνική καταγωγή των λατρειών και το χαμηλό ηθικό χαρακτήρα των, -ούτε καν οι Βακχείες δεν εξαιρούνται από την εκτίμηση αυτή- δεν είναι σε θέση να δικαιολογήσουν την καταστολή τους ως μια ξαφνική «διείσδυση πάρα πολλών ελληνικών στοιχείων στη ρωμαϊκή λατρεία». Η λατρεία ήταν ενεργή στη Ρώμη εδώ και πολλά χρόνια πριν από τη δήθεν ξαφνική ανακάλυψή τους και οι Βακχικές και Διονυσιακές λατρείες αποτελούσαν μέρος της ζωής της ρωμαϊκής και συμμαχικής ελληνόφωνης Ιταλίας για πολλές δεκαετίες. Οι ελληνικές λατρείες και οι ελληνικές επιρροές ήταν μέρος της θρησκευτικής ζωής της Ρώμης από τον 5ο αιώνα π.Χ. και η απόκτηση ξένων λατρειών από την Ρώμη – ελληνικών ή άλλων – μέσω συμμαχιών, συνθηκών, συλλήψεων ή κατακτήσεων ήταν ακρογωνιαίος λίθος της εξωτερικής της πολιτικής, και ένα βασικό χαρακτηριστικό της ενδεχόμενης ηγεμονίας της. Ενώ ο ρυθμός συγκέντρωσης τέτοιων “εισαγωγών” ήταν συχνός κατά τον 3ο αιώνα, οι σύγχρονες αποδείξεις για τη μεταρρύθμιση των Βακχικών λατρειών δεν δηλώνουν καμία αντι-ελληνική ή αντι-εξωτερική πολιτική ή αισθήματα.
Ο Κάτων είχε τρόμο για τους γιατρούς, οι οποίοι ήταν κυρίως Έλληνες. Προέβαλε την απελευθέρωση του Πολύβιου -του ιστορικού- και των φυλακισμένων συντοπιτών του, με περιφρόνηση ως προς το αν η Γερουσία δεν είχε τίποτα πιο σημαντικό να κάνει από το να συζητά για το αν λίγοι Έλληνες θα έπρεπε να πεθάνουν στη Ρώμη ή στη χώρα τους. (Επειδή ο Λυκόρτας, θεωρήθηκε ύποπτος από τους Ρωμαίους, ο γιος του Πολύβιος ήταν μεταξύ των 1.000 Αχαιών ευγενών οι οποίοι μεταφέρθηκαν στη Ρώμη το 168 π.Χ. ως όμηροι, και παρέμειναν εκεί επί δεκαεπτά έτη. Μετά την απελευθέρωση των Αχαιών ομήρων το 150 π.Χ., επετράπη στον Πολύβιο να επιστρέψει στην πόλη του.)
Μερικοί ισχυρίστηκαν ότι αν δεν ήταν η επίδραση της γραφής του Κάτωνος, τα Λατινικά μπορούσαν να αντικατασταθούν από την ελληνική ως λογοτεχνική γλώσσα της Ρώμης. Ήταν επίσης ένας από τους λίγους αρχαίους Λατίνους συγγραφείς που θα μπορούσαν να αξιώνουν τα Λατινικά ως μητρική γλώσσα.
- Πιθανώς το σημαντικότερο έργο του Κάτωνος, το “Origines”, σε επτά βιβλία, συνέδεε την ιστορία των ιταλικών πόλεων και τη πρώιμη γεμάτη με θρύλους ιστορία απεικονίζοντας τις ρωμαϊκές αρετές. Στο Origines μιλούσε επίσης για το πώς, όχι μόνο η Ρώμη αλλά και οι άλλες ιταλικές πόλεις ήταν σεβαστές, και ισχυρίστηκε ότι οι Ρωμαίοι ήταν πραγματικά ανώτεροι των Ελλήνων.
- Στο “Praecepta ad Filium”, επιβιώνει το απόσπασμα, όπου o Maxim (Μέγιστος) απευθύνεται στον γιο του : “Εν ευθέτω χρόνω, γιε μου Marcus, θα εξηγήσω τι έμαθα στην Αθήνα για αυτούς τους Έλληνες, και θα αποδείξω τι όφελος μπορεί να προκύψει εξετάζοντας τα γραπτά τους (αν και χωρίς να τους παίρνεις πολύ στα σοβαρά). Είναι μια άχρηστη και ανυπόφορη φυλή. Πάρε το αυτό σαν μια προφητεία: όταν αυτοί οι λαοί μας δίνουν τα γραπτά τους, θα διαφθείρουν τα πάντα. Ακόμα περισσότερο αν στείλουν τους γιατρούς τους εδώ. Ορκίστηκαν να σκοτώσουν όλους τους βαρβάρους με φάρμακα – ενώ χρεώνουν και αμοιβή για να το κάνουν αυτό, ώστε να είναι έμπιστοι και να δουλεύουν πιο εύκολα. Μας αποκαλούν βάρβαρους επίσης, φυσικά, αλλά και Οπικούς*, το πιο βρώμικο όνομα από τα υπόλοιπα. Σου απαγορεύω να ασχοληθείς με τους γιατρούς.” — Αναφορά από τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο στο έργο του, Φυσική Ιστορία 29.13–14.
*Opici : (Οπικοί, Οσκοί) Οι Οσκοί ήταν γνωστοί μεταξύ των γειτόνων τους για τα λάγνα φεστιβάλ, τα παιχνίδια και τα έργα τους …Αν και πρόθυμοι να πάνε στον πόλεμο, δεν ήταν ποτέ μια δύναμη που θα λαμβάνονταν σοβαρά υπόψιν, στρατιωτικά. Δεν κόστιζαν στους Ρωμαίους τίποτε περισσότερο από μία μάχη για να νικούν κάθε εκδήλωση της ανδρείας των. Και η τελική έκβαση έμοιαζε περισσότερο με τις φάρσες που έκαναν στο ρωμαϊκό κοινό παρά με έναν σοβαρό πόλεμο. - Σε μια συλλογή παροιμιών, κάποιες είναι μεταφρασμένες από τα Ελληνικά.
Πηγή
Η διαφορά του τότε με το τώρα:
τότε οι “Πόλεις” ήταν ‘κτήση’ (δημιούργημα) των ανθρωποκεντρικών κοινωνιών των ανθρώπων και για ιδανικό είχαν την αγαθή πολιτεία. Σήμερα, υπό το δυτικό υλιστικό, μηχανιστικό πρίσμα έχουν αναχθεί σε ‘κτήτορα’ (κάτοχος τίνος, κύριος) και άρα φαύλες είναι οι σύγχρονες πόλεις για τον άνθρωπο, δεδομένου ότι: Εάν οι δείκτες της οικονομίας ολισθαίνουν, τότε γίνονται βελτιωτικές – διορθωτικές κινήσεις για να επανέλθουν σε ανοδική πορεία.. οι δείκτες. Η αναζήτηση των θετικών πρόσημων των δεικτών (παραγωγικότητα) είναι το ζητούμενο σήμερα και όχι η ανάγκη του καταναλωτή (ποιότητα του πολίτη) να διάγει ένα ευτυχισμένο και σε μέτρο βίο.
Το ελληνικό πολιτισμικό μοντέλο -που σχεδόν τίποτε κοινό δεν έχει με το δυτικοευρωπαϊκό- δεν έχει ακόμα βρει αποτελεσματική φωνή να αντιτάξει, δεδομένου ότι έχει λόγους να αποπειραθεί την “ανάσχεση” του δυτικού αυτοκαταστροφικού μηχανιστικού μοντέλου ‘κουλτούρας’. Η δυτική λαίλαπα που αφομοιώνει πολιτισμούς για να τους μεταβολίσει στη συνέχεια, μπορεί να ιδωθεί μέσα από τα νομοτελειακά πλαίσια που χρησιμοποιεί η Ηρακλείτεια σκέψη, όπου ‘ανάσχεσης’ = φωνή ισχυρών επιχειρημάτων προς αναζήτηση της ισορροπίας μέσα από την αρμονία των αντιθέτων, στη συνέχεια. Εξοντωτικές ρήξεις, πόλεμοι επιχειρημάτων έως ότου γεννηθεί μια ‘σύνθεση’: το νέο πολιτισμικό μοντέλο που θα κυριαρχήσει.. δια μέσω της παγκοσμιοποίησης. https://teteleste.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου