Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΕΡΥΣΙΧΘΟΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΡΥΣΙΧΘΟΝΕΣ

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΕΡΥΣΙΧΘΟΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΡΥΣΙΧΘΟΝΕΣ  Δημήτριος Μάρκου

 

 

Υπάρχει ένας αρχαίος μύθος, πολύ λίγο γνωστός, που ταιριάζει απόλυτα στην εποχή μας και φανερώνει τις ολέθριες συνέπειες της υπερτροφίας του “εγώ” μιας μικρής μερίδας άπληστων ανθρώπων. Είναι ο μύθος του Ερυσίχθονα.

Το όνομα του Ερυσίχθονα –ερυσίχθονας είναι αυτός που σχίζει, αυλακίζει τη γη - μπορεί και να σημαίνει εκείνον που προκαλεί πληγή στη γη. Αυτή την πληγή που δημιουργεί το αδυσώπητο “εγώ”, και στις μέρες μας έχει θεριέψει και νομιμοποιηθεί. Ατομισμός, υπερκαταναλωτισμός, ανταγωνισμός, παγκοσμιοποίηση της εξουσίας, οι οικονομικές και λογιστικές μονάδες να έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία από τις ανθρώπινες μονάδες. Οι άνθρωποι να είναι σκέτα σκουπίδια μπροστά στα χωρίς λογική κέρδη. Αυτές είναι οι αξίες μας σήμερα, Αυτές προβάλλονται και επιβάλλονται από τα marketing, τα advertising, τα ΜΜΕ, την κάθε υπερδύναμη. Και υπερδυνάμεις σήμερα δεν είναι κάποια κράτη. Υπερδυνάμεις είναι οι τραπεζικοί οίκοι και οι οίκοι αξιολόγησης, δηλ. οίκοι που πουλάνε χαρτιά και παίρνουν αίμα. Είναι οι πολυεθνικές εταιρείες που κάνουν σκλάβους τους εργαζόμενους. Είναι οι εταιρείες πετρελαίου, οι εταιρείες παραγωγής όπλων, οι μεγάλες εταιρείες τροφίμων. Σ’ αυτές σκοτωνόμαστε να ανταποκριθούμε και σαν τον Ερυσίχθονα τρώμε τις σάρκες μας και βλαστημάμε τη ζωή μας. Σήμερα θέλω να γράψω και να πετύχω να ξεφύγω από την μιζέρια και τον παραλογισμό των ημερών με τους αλλεπάλληλους εφιάλτες, δίνοντας ένα μήνυμα ελπίδας, χρησιμοποιώντας την μυθολογική γνώση.

Η μυθολογία αναφέρει ότι κάθε βελανιδιά έχει τη δική της νύμφη που γεννιέται και πεθαίνει με το δέντρο της και την ονομάζανε Αμαδρυάδα. Επίσης στα βελανοδάση ζούσαν οι Δρυάδες. Η βελανιδιά αποτελούσε το ιερό δένδρο του Δία και το χαρακτηριστικό θρόϊσμα των φύλλων της μαζί με το νερό που έβγαινε από την κοιλότητα του δέντρου θεωρούνταν στη Δωδώνη έδινε χρησμό. Ο Λατίνος ποιητής Οβίδιος στο ποιητικό του έργο “Μεταμορφώσεις” γράφει για ένα μύθο σχετικό με την βλασφημία που ήταν η κοπή της βελανιδιάς για τους αρχαίους Έλληνες. Συγκεκριμένα αναφέρει ότι ο Ερυσίχθονας ο Θεσσαλός από υπεροψία προς τους θεούς διέταξε να κόψουν μια ιερή βελανιδιά που ήταν αφιερωμένη στη θεά Δήμητρα Ο Ερυσίχθονας ήταν βασιλιάς στη Θεσσαλία. Ήταν μυθικός γιος του Μυρμιδόνα ή του Τρίοπα και εγγονός του θεού Ποσειδώνα. Είχε αποκτήσει μεγάλη φήμη, όχι για τα ηρωικά του κατορθώματα, ούτε για την καλοσύνη του, αλλά για τη σκληρότητα του, τον οξύθυμο χαρακτήρα του, και την πλεονεξία του.

Θέλοντας να χτίσει ένα μεγαλόπρεπο παλάτι αποφάσισε να κόψει ξύλα από ένα δάσος κοντά στο παλάτι του. Έτσι ο Ερυσίχθονας άρχισε να κόβει αλόγιστα τα δέντρα του δάσους. Οι υπήκοοι του έχοντας διαπιστώσει την κατάχρηση που έκανε εξαιτίας της πλεονεξίας του, προσπάθησαν να τον μεταπείσουν για την άσκοπη κοπή τόσων δένδρων, και του εξέφρασαν τους φόβους τους για το ενδεχόμενο να ξεσπούσε επάνω του η οργή της θεάς Δήμητρας. Ο Ερυσίχθονας όχι μόνο δεν έλαβε υπόψη του τις προειδοποιήσεις των ανδρών του, αλλά εκστόμισε σκληρά λόγια τόσο για τα δέντρα, όσο και για τις νύμφες Αμαδρυάδες που κατοικούσαν μέσα σ’ αυτά, αλλά και για την ίδια τη θεά της γεωργίας. Μια ημέρα πήρε μαζί του είκοσι δούλους του και πήγε στο άλσος που είχαν αφιερώσει οι Πελασγοί στη θεά Δήμητρα. Εκεί διέταξε τους δούλους να κόψουν τα δέντρα για να μπορέσει να χτίσει ένα δώμα στο οποίο θα γλεντούσε με τους φίλους του. Ανάμεσα στα άλλα δέντρα βρισκόταν και μία πανύψηλη βελανιδιά που ήταν το αγαπημένο δέντρο της Δήμητρας. Γύρω από τη βελανιδιά αυτή οι Δρυάδες Νύμφες έψελναν τα όμορφα τραγούδια τους και χόρευαν τους μαγικούς χορούς τους. Ο ασεβής Ερυσίχθονας δεν σταμάτησε το καταστρεπτικό του έργο ούτε μπροστά στο ιερό αυτό δέντρο. Με την πρώτη όμως τσεκουριά που του έδωσε παρουσιάσθηκε μπροστά του η ιέρεια της Δήμητρας Νικίππη, που δεν ήταν παρά η ίδια η θεά μεταμορφωμένη. Η ιέρεια προσπάθησε να σταματήσει το κόψιμο των δέντρων, αλλά ο Ερυσίχθονας την απείλησε με το τσεκούρι του. «Φύγε, μη σου μπήξω τούτο το τσεκούρι στο κορμί», της είπε ο ασεβής. Η θεά τότε πέταξε τη μεταμφίεση της ιέρειας και εμφανίσθηκε με όλη της τη θεϊκή μεγαλοπρέπεια. Οι δούλοι σκόρπισαν από δω και από κει, έτοιμοι να πεθάνουν από τον φόβο τους. Η Δήμητρα όμως τους λυπήθηκε και τους άφησε να φύγουν χωρίς να τους βλάψει, ενώ τον ασεβή Ερυσίχθονα τον τιμώρησε με ακράτητη πείνα. «Ναι λοιπόν, φτιάξε το δώμα, σκύλε, να τραπεζώνεις συχνά. Αφού αυτό είναι που επιθυμείς, από εδώ και πέρα συχνά πυκνά θα τρως!» Αυτά είπε η θεά, και μεγάλα βάσανα περίμεναν πια τον Ερυσίχθονα.

Η Δήμητρα πρόσταξε την θεά Πείνα να τον επισκεφτεί. Η Πείνα υπάκουσε αμέσως κάνοντας τον βασιλιά της Θεσσαλίας να πεινάει συνεχώς. Από τη στιγμή εκείνη ο Ερυσίχθων άρχισε να τρώει ό,τι έβρισκε μπροστά του. Αφού έφαγε ό,τι φαγώσιμο βρισκόταν στο σπίτι του και όλα του τα ζώα, άρχισε να γυρίζει στους δρόμους και να αρπάζει τις προσφορές από τους βωμούς. Ο Ερυσίχθονας άρχισε να υποφέρει καθώς έβλεπε ότι η πείνα του δε μπορούσε να κορεστεί με κανέναν τρόπο, καθώς όσο και αν έτρωγε άλλο τόσο επιθυμούσε να φάει. Οι δυστυχισμένοι οι γονείς του δεν ήξεραν πώς να τον βοηθήσουν. Ο πατέρας του κατέφυγε στον Ποσειδώνα, ο οποίος όμως ήταν εξίσου ανίκανος να θεραπεύσει τον εγγονό του από το κακό που τον βρήκε.

Στο μεταξύ ο Ερυσίχθονας βασανιζόταν όλο και περισσότερο από την πείνα. Σύντομα άρχισε να ξεπουλάει όλη του την περιουσία, για να μπορεί να έχει χρήματα ώστε να αγοράζει φαγητό. Στο τέλος αναγκάστηκε να πουλήσει το παλάτι του, τους δούλους του και την όμορφη μοναχοκόρη του Μήστρα για να αγοράσει τρόφιμα. Αλλά η Μήστρα, που ήταν μάγισσα, επέστρεψε στο σπίτι της και παρεκάλεσε και πάλι τον Ποσειδώνα. Ο θεός, μη μπορώντας να βοηθήσει τον Ερυσίχθονα, έδωσε στη Μήστρα την ικανότητα να μεταμορφώνεται σε διάφορα ζώα και να ξεφεύγει από τον πατέρα της. Μία εκδοχή αναφέρει ότι η Μήστρα, από δική της πρωτοβουλία, εκμεταλλεύθηκε το χάρισμα της μεταμορφώσεως για να πουλιέται ως δούλα συνεχώς και να βοηθά έτσι τον πατέρα της. Αλλά στο τέλος, ο Ερυσίχθονας, μη έχοντας να φάει τίποτα πια, άρχισε να τρώει το ίδιο του το κρέας μέχρι που πέθανε.

Σύγχρονος Ερυσίχθονας είναι η Νέα Τάξη (ή γενικεύοντας μπορούμε να πούμε ότι σαν την Λερναία Ύδρα ο σύγχρονος Ερυσίχθονας είναι πολυκέφαλος). Αυτή η αδηφάγος κάστα της οικονομικής ελίτ, που επιθυμεί να επιβάλλει την Παγκόσμια Διακυβέρνηση, να καταστήσει την ανθρωπότητα υποχείριό της και τον άνθρωπο άβουλο είλωτα. Βελανιδιές είναι τα κράτη και Αμαδρυάδες οι λαοί. Πρόθυμοι υπηρέτες του Ερυσίχθονα οι πολιτικοί ηγέτες των κρατών, γαλουχημένοι στα ειδικά κολλέγια και πανεπιστήμια να μη νιώθουν διόλου οίκτο για τους απλούς πολίτες, τους ξωμάχους, τους μεροκαματιάρηδες. Αυτοί είναι αναλώσιμοι. Τους χρησιμοποιούν οι πολιτικοί λέγοντας λόγια απατηλά για να αναρριχηθούν στην εξουσία και μετά τους πίνουν σαν βρικόλακες το αίμα για να ζήσουν αυτοί πλουσιοπάροχα, εντελώς αποκομμένοι από τα προβλήματα του όχλου.

Πληρωμένοι υπηρέτες του Ερυσίχθονα, που φρόντισαν και μάζεψαν αρκετούς ομόφρονες δούλους, πρόθυμους να υλοποιήσουν χωρίς λύπηση τα σχέδια του βασιλιά, για να χτίσουν το νέο παγκοσμιοποιημένο παλάτι, απ’ όπου θα ασκεί την παγκόσμια Διακυβέρνηση, είναι οι αρχηγοί των πολιτικών κομμάτων στην χώρα μας και ο συρφετός των βουλευτών που σαν γυμνοσάλιαγκες τους γλύφουν. Πληρωμένοι με τα τριάκοντα αργύρια- διάβαζε εκατομμύρια- της προδοσίας και τη υποταγής της χώρας. Χωρίς αιδώ πρωθυπουργοί της χώρας μας ζήτησαν ένα παγκόσμιο οικονομικό σύστημα! Αφού φρόντισαν να χρεωκοπήσει το δικό μας οικον. σύστημα, ζητούν το σύστημα των Ρότσιλντ, Ροκφέλερ, Σόρρος και των λοιπών βρυκολάκων.

Από κοντά η δική μας οικονομική ελίτ, εφοπλιστές, βιομήχανοι και τραπεζίτες. Τίποτα για τον εργαζόμενο, όλα για το δικό τους κέρδος. Κανένας να μην πληρώσει. Κανένας να μην ματώσει. Η απάντηση στην οικονομική κρίση είναι απολύσεις, μεταφορά των εργοστασίων στο εξωτερικό, φορολογικές απαλλαγές. Παράδειγμα: ο μεγαλύτερος εμπορικός στόλος στη υδρόγειο και δεν προσφέρει ούτε ένα ευρώ στο δημόσιο ταμείο.

Και στο τέλος το δέντρο- ελληνικό κράτος, η βελανιδιά μας, θα σωριαστεί άψυχο με μεγάλο γδούπο. Μπορεί και να παρασύρει κι άλλα δέντρα…

Αλλά η αδηφαγία τους θα τους κάνει στο τέλος να φάνε τις σάρκες τους. Γιατί διαπράττουν ύβρη. Στην αρχαιότητα, οι πρόγονοί μας πίστευαν στη διαδοχή: ύβρις→άτη→νέμεσις→τίσις. Μπορούμε να πούμε ότι οι αρχαίοι πίστευαν πως μια “ύβρις” συνήθως προκαλούσε την επέμβαση των θεών, και κυρίως του Δία, που έστελνε στον υβριστή την “άτην”, δηλαδή το θόλωμα, την τύφλωση του νου- σ’ αυτό το στάδιο βρισκόμαστε τώρα. Αυτή με τη σειρά της οδηγούσε τον υβριστή σε νέες ύβρεις, ώσπου να διαπράξει μια πολύ μεγάλη α-νοησία, να υποπέσει σε ένα πολύ σοβαρό σφάλμα, το οποίο προκαλούσε την “νέμεσιν”, την οργή και εκδίκηση δηλαδή των θεών, που επέφερε την “τίσιν”, δηλ. την τιμωρία και τη συντριβή/καταστροφή του.

Οι πρόγονοί μας έλεγαν: « έστ’ ήμαρ ότε Φοίβος πάλιν ελεύσεται και ες αεί έσεται!» [Θα έρθει μέρα που ο Φοίβος (Απόλλωνας) θα επιστρέψει και θα μείνει για πάντα!] Ο Φοίβος συνδεόταν με το φως. Το σκοτάδι δεν μπορεί να είναι παντοτινό. Το φως θα επανέλθει και θα σκορπίσει το σκοτάδι της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Ο νόμος είναι αδυσώπητος. Όποτε διαπραχθεί ύβρις, ακολουθεί η νέμεσις και η τίσις. Και οι κοσμικοί νόμοι- κοσμικοί νόμοι είναι αυτοί που ρυθμίζουν τη λειτουργία του σύμπαντος, του κόσμου- είναι πάνω από τους νόμους που θεσπίζουν οι επικυρίαρχοι για τα άνομα συμφέροντά τους…vagiablog.blogspot.com/