ολλά εγράφησαν αυτές τις μέρες, με αφορμή το μαλθακισμένον που ήθελε τη «μεγάλη ζωή» (χωρίς να κοπιάσει), αλλά κατέληξε στην ψειρού του Χόνγκ-Κόνγκ. (Να κάνει παρέα με τα ποντίκια του Χόνγκ-Κόνγκ, καί να της κάνουν καθημερινή κωλοσκόπηση οι δεσμοφυλακίνες.)
Δεν θα έδινα καμμία σημασία στις μαλακίες που πέρασαν απ’ τα μάτια μου· δεν είναι, δά, κι η πρώτη φορά, που ο κάθε αγράμματος κι ο κάθε βλάξ προβάλλει στο Διαδίκτυο την κενότητα της κεφάλας του. Αλλά υπήρξε μία φράση, που με εξόργισε. Κάτι σάν: «- Ελάτε τώρα, παιδί είναι! Τί παπαριές είν’ αυτές που λένε μερικοί, ότι θα την τουφεκίσουν!'»
Υπό φυσιολογικές συνθήκες, όχι μόνο θα την τουφεκίσουν, μαλάκες, αλλά καί θα χρεώσουν τις σφαίρες στους γονείς της. Μέσωι της πρεσβείας μας, εννοείται.
Εξοργίστηκα, λοιπόν, όχι μόνο γιά την ολοφάνερη βλακεία κι ανιστορησία της συγκεκριμένης φράσης, αλλά καί γιά τον αισχρό υπαινιγμό που κρύβει εις βάρος της Ελλάδας. Ακολουθούν οι εξηγήσεις – να δούμε καί ποιός απ’ τους δυό μας λέει καί γράφει βλακείες. Εγώ, ή οι Διαδικτυακοί ξερόλες;

Κατ’ αρχήν, σε ηλικία 19 ετών, κανείς στην Ελλάδα δεν είναι παιδί. Είναι ενήλικος, που ψηφίζει. (Ψηφίζει; αλοίμονό μας!…) Που σημαίνει ότι, όταν συμβεί η στραβή, ας πρόσεχε.
Βεβαίως, στην Ελλάδα ελάχιστοι το παραδέχονται αυτό – αν καί αποτελεί πραγματικότητα εδώ καί δεκαετίες. Καί πιό πολύ απ’ όλους, οι γονείς κάτι «επαναστατών» του κώλου. Το «παιδί» δεν είναι καθόλου παιδί, όταν σπάει, καταστρέφει, πετάει μολότωφ, πλακώνει στο ξύλο όσους δεν γουστάρει. Σ’  αυτές τις περιπτώσεις, οι γονείς είναι …ήσυχοι· μή σου πω, καμαρώνουν κιόλας. (Τόσο μυαλό έχουν! Το ότι τις καταστροφές δημόσιας περιουσίας, που διαπράττει το κωλόπαιδό τους, τις πληρώνουν οι ίδιοι μέσωι φορολογίας, μάλλον δεν τους απασχόλησε ποτέ.) Αλλ’ αν συμβεί καμιά φορά να ξυπνήσουν απ’ τη νιρβάνα τους αι Αρχαί, καί τσακώσουν κανέναν τέτοιο τσόγλανο, τότε τρέχουν θορυβημένοι οι γονείς, σέρνοντας τον μεγαλοδικηγόρο από δίπλα. (Καί κάνοντας δηλώσεις στα κανάλια: «- Άπαπάααα, το …παιδί το παρέσυραν!»)
Βεβαίως (δίς), ελάχιστοι γονείς τέτοιων ατόμων παραδέχονται πως απέτυχαν ως γονείς. Εν άλλαις λέξεσιν, δεν θα δείς πολλούς τέτοιους ν’ αυτοκτονούν από ντροπή. Απεναντίας, τα πρώτα έξι έτη της ζωής του παιδιού είναι απόντες (δεν κόβεται εύκολα το ξενύχτι καί το ποτό, βλέπεις – αν κι ένα παιδί σημαίνει ευθύνες), καί τα επόμενα δώδεκα πάνε στα σχολεία καί βαράνε το χέρι στο τραπέζι, απειλώντας τους δασκάλους να βάλουνε άριστα στο καθηκάκι. (Το οποίο διαπράττει ό,τι παραβατικό φανταστείς, μόνο που δεν καίει το σχολείο του.) Κι όλο αυτό το διάστημα της δεκαοκταετίας είναι έτοιμοι να φάνε ζωντανόν, όποιον φέρει αντίρρηση στο μπουμπούκι τους.
Βλέπετε, εδώ καί πολλά χρόνια έχουμε γεμίσει με κάτι ηλίθιες θεωρίες, που απαγορεύουν το «όχι» στα παιδιά, γιά να μην τους δημιουργούνται …ψυχικά τραύματα. Μαλακίες, βέβαια, διότι ένα άκρως απαραίτητο καθήκον γονιών και δασκάλων απλώς αναβάλλεται γι’ αργότερα – καί το «όχι» τελικά το λέει η κοινωνία, μία καί καλή. Η οποία κοινωνία ουδόλως αποτελείται από γονείς με χαδάκια καί δασκάλους με γιαλαντζή άριστα. (Αλλά είπαμε, η σκεπτική ικανότητα είναι λίαν περιορισμένη στον ευρύ πληθυσμό. Επομένως, ποιός να κάτσει να σκεφτεί κάτι τέτοιες «λεπτομέρειες»…)
Μόνο που τότε (μετά τα 18,δηλαδή) το πρώτο «όχι» τσούζει πολύ άσχημα.

Όχι μόνο δεν λένε «όχι» στα τσογλανάκια τους οι αποτυχημένοι γονείς, αλλ’ αντιθέτως δέχονται οι ίδιοι το «όχι» των καμαριών τους! Καί δή, με το παραμικρό.
Αντιπαράδειγμα, στο οποίο υπήρξα παρών: μαλθακισμένη μαμά σε καφετέρια δίπλα σε πάρκο, απευθυνόμενη -με ηλίθιο χαμόγελο- σε τετράχρονο: «- Φάε το τοστάκι σου, Σία μου!»
«- Δε θέλω!»
«- Φάε σε παρακαλώ!»
«- Δε θέλω!»
Παρέμβαση δική μου: «- Γιατί δεν του δίνετε καμμία στον πωπό, να δήτε γιά πότε θα φάει μέχρι καί το αλουμινόχαρτο;»
Μαμά (με ηλίθιο χαμόγελο) : «- Χί χί χί!!! Έ, όχι το παιδί!… Άμα δε θέλει, τί να κάνω;!…»
«- Τί να σας πώ, μανδάμ! Αν εσείς ενθουσιάζεστε στην προοπτική ν’ αποκτήσει ύψος καί βάρος όχι ενήλικης γυναίκας, αλλά θηλυκιάς μαϊμούς, εγώ περισσεύω!»
Καί σωστά το μαντέψατε, εισέπραξα αγριοκοίταγμα.
Αγριοκοίταξε-δεν αγριοκοίταξε η μανδάμ, όμως, προσωπικώς ουδόλως πείθομαι πως οι φυλακές του Χόνγκ Κόνγκ διαθέτουν διαμπερή διαμερίσματα με ειδυλλιακή θέα.
Τέλος πάντων, στο θέμα μας. Έχουμε μία μακάρια χώρα (με πληθυσμό -φοβάμαι- μαστουρωμένον συλλήβδην), η οποία στα παιδιά της λέει συνεχώς «ναί», καί τα οποία παιδιά της θεωρούν «ηλιθιότητα» το διάβασμα καί τη μόρφωση. (Ου μην κι ενασχόληση αποκλειστικώς σπασικλών.) Καί τα οποία «παιδιά» νομίζουν ότι διαρκώς θα ζούν στον τεχνητό παράδεισο της μαλακίας των γονιών τους.
Ας δούμε, όμως, μαζί μερικές ηλιθιότητες αυτής της ηλίθιας, της Ιστορίας – καί θα συνεχίσουμε με ηλιθιότητες της άλλης ηλίθιας, της Λογοτεχνίας.

α. Ιστορία
Η αγγλίτσα επεξετάθη (εις βάρος άλλων λαών, εννοείται) μετά από μία μακρά διαδικασία αιώνων – που άρχισε με την καταστροφή της Ισπανικής Αρμάδας το 1588 στα βράχια της νότιας αγγλίτσας (με τα μάγια του Τζών Ντήη, ως λέγεται, ο οποίος επικαλέστηκε τους δαίμονες της θύελλας), καί -ουσιαστικά- τελείωσε με τη ναυμαχία του Τραφάλγκαρ το 1805. (Πάλι οι Ισπανοί την πλήρωσαν! Εάν, δέ, αρχίσετε να σκέφτεστε διάφορα γιά τους αριθμούς 1, 5, 8 των χρονολογιών… ξέρω ‘γώ; ψάξτε το. Μην τα περιμένετε όλα από μένα.)
Θαλασσοκράτειρα, λοιπόν, η αγγλίτσα, πήραν τα μυαλά της αέρα απ’ το 1588, κι έφτιαξε την Εταιρεία των Ανατολικών Ινδιών το 1600. Γιά νομιμοφανές πλιάτσικο των αγαθών των …ιθαγενών, εννοείται· ήτοι, ήγουν, καί τουτέστιν,
…ν’ αγοράζει μπίρ παρά
τσάγια καί μπαχαρικά…
(μου βγαίνει συνεχώς καί το ποιητικό, τί να κάνουμε!    ), καί να τα μοσχοπουλάει ανά τας Ευρώπας. (Τα μπαχαρικά τότε παίζανε τον ρόλο του ψυγείου, διότι χασάπηδες καί μπακάληδες παστώνανε τα κρέατα καί τα ψάρια με δαύτα, καί καθυστερούσαν το σάπισμα.)
Επισημοποίησε καί τους μασώνους της, η αγγλίτσα, το 1717, κι άρχισε μέσωι αυτών να προσεταιρίζεται την άρχουσα τάξη των κατακτημένων χωρών. Παναπεί, πρώτα πήγαιναν οι μασώνοι της αγγλίτσας, καί μετά τα κανόνια της αγγλίτσας – αν χρειαζόταν. Αν, δηλαδή, οι ιθαγενείς ήσαντε αγύργιαγα κεφάλια, καί δε λέγαν να χαμπαριάσουν από διαβήτες καί βαλσαμωμένα κοκκόρια. Ή αν ήσαντε τόσο πρωτόγονοι, βραδερφέ, που τον διαβήτη τον περνούσαν γιά σούβλα, χρήσιμη στο ψήσιμο του κόκκορα. Τότε αναλάμβαναν να κάνουν φροντιστήριο στους ιθαγενείς οι κανονιοφόροι της αγγλίτσας …από μακριά – κι από κοντά, τα διάφορα συντάγματα αγγλίτσων τυφεκιοφόρων καί αγγλίτσικου πυροβολικού.
Κι έτσι (με μασώνους καί κανόνια, δηλαδή), η αγγλίτσα πρώτα κατσικώθηκε στην Ινδία… όπου εκατό χιλιάδες αγγλίτσοι στρατιωτικοί έκαναν κουμάντο επί αιώνες σε μιά χώρα μερικών εκατοντάδων εκατομμυρίων. (Κι άλλαξαν τα -μεταφραστικά- φώτα σε Βέδδες καί λοιπά συγγράμματα.)

Μ’ αυτά καί μ’ αυτά, της αγγλίτσας της άνοιξε η όρεξη να πάει ανατολικώτερα – στην Κίνα. Έλα, όμως, που άλλο η Ινδία, κι άλλο η Κίνα!…
Στην Ινδία, δεν βρήκαν καμιά ουσιαστική αντίσταση οι αγγλίτσοι. Αυτό οφείλεται αποκλειστικά (θα έλεγα) στη νοοτροπία καί τη μεταφυσική φιλοσοφία αυτού του λαού (αυτού του συνόλου λαών, γιά την ακρίβεια), που συνοψίζεται σε μία καί μόνη λέξη: κάρμα! Γι’ αυτό βλέπεις τέτοια απάθεια, να μπαίνει ο Ινδός στον Γάγγη, να πλένεται ανάμεσα σε πτώματα / σκουπίδια / κόπρανα, καί να μην τρέχει τίποτε. Ή να ζή στα πεζοδρόμια, μέσα στη βρώμα. «- Τί μπορώ να κάνω;», σου λέει. «Είναι το κάρμα μου!»
Όμως, η Κίνα ήταν τελείως άλλη ιστορία… Επίσης πολυπληθής, με επίσης μακραίωνα δικό της πολιτισμό κι άλλο τόσο μακραίωνες αρχές. (Ναί, τ’ ανθρωπάκια είχαν -κι ακόμη σήμερα έχουν- μία υψηλή κοινωνική ηθική. Δεν είναι τόσο …έξυπνα, όσο οι νεο-Έλληνες, ώστε να πετάξουν στα σκουπίδια τις παραδόσεις τους, προς χάρη των πέραν του Ατλαντικού «πολιτισμικών» πορδών. Πώς να το κάνουμε;!) Κι επιπλέον, είχαν καί παράδοση στις πολεμικές τέχνες.
Τέλος, οι δυό θρησκείες των Κινέζων (η αρχαία, το τάο, κι η πιό καινούργια, ο βουδδισμός) δεν άφηναν έδαφος στη θρησκευτική επιθετικότητα καθολικών καί προτεσταντών ιεραποστόλων. (Άσε καί το εμπόδιο της γλώσσας!… Άντε να μεταφράσεις στα Κινέζικα έννοιες της χριστιανικής πατερικής θεολογίας!!!) Οι Κινέζοι τους γείωναν κανονικά, τους φλάρους, ου μην καί τους θεωρούσαν απολίτιστους καί ηλίθιους… που δεν πλενόντουσαν, δεν σκούπιζαν τον κώλο τους με χαρτί, καί δεν πήγαιναν με γυναίκες. Έτσι, οι ιεραπόστολοι είχαν ελάχιστη επιτυχία. Δεν ήταν Αφρική, εδώ!
Συνεπώς, γιά να κατακτήσουν καί την Κίνα, οι αγγλίτσοι έπρεπε να το παίξουν πονηρά.

Εφ’ όσον το έξυπνο πουλί απ’ τη μύτη πιάνεται, τον κάθε λαό τον πιάνεις από τα αδύναμα σημεία του. Στην περίπτωση των Κινέζων, τα αδύναμα σημεία τους είναι η παραδοπιστία, η φιληδονία, η προληπτικότητα, κι ο τζόγος. Καί η διαφθορά των περισσοτέρων καλομαθημένων αρχόντων τους. Την εποχή εκείνη, επίσης, αδυναμία της Κίνας ήταν κι ο απαρχαιωμένος στρατιωτικός καί ναυτικός της εξοπλισμός.
Τί έκαναν, λοιπόν, οι αγγλίτσοι; Πρώτα πήγαν με την απειλή των κανονιοφόρων καί φτιάξαν (μετά το 1842) αποικία στον πράγματι πανέμορφο κόλπο του Χόνγκ Κόνγκ, μιμούμενοι τους Πορτογάλους, που είχαν πιάσει πρωτύτερα τα γιοφύργια στο Μακάο. Μιά που είχαν νικήσει στο Τραφάλγκαρ (καί δεν είχαν πιά αντίπαλο στις θάλασσες), καί μιά που είχαν πράγματι στόλαρο, τότε φυσικά καί δεν μπορούσαν να τους αντισταθούν οι Κινέζικες ζόνγκες. Με αποτέλεσμα οι Κινέζοι να ηττηθούν, καί ν’ αρχίσουν να χορεύουν στον ρυθμό της αγγλίτσας.
Η οποία αγγλίτσα παράλληλα εφήρμοζε τις λοιπές γνωστές της κατακτητικές τακτικές: φιλοαγγλική προπαγάνδα με τους μασώνους, δωροδοκίες των διεφθαρμένων τοπικών αξιωματούχων, υποδαύλιση εμφυλίων πολέμων καί διαμαχών, καί το κυριώτερο: διοχέτευση οπίου στην αγορά της Κίνας. (Η φιληδονία, που λέγαμε.) Με προφανή σκοπό να μαστουρώσουν όλους τους Κινέζους, γιά να μην αντισταθούν αυτοί – στη δεύτερη φάση κατακτήσεως, κατά την οποία τα αγγλίτσικα στρατεύματα θα προχωρούσαν στα ενδότερα.
(Παρένθεση: Κάτι μου θυμίζουν όλ’ αυτά… αλλά έχω μιά απορία: καλά όλα τα υπόλοιπα, αλλά εμάς τους Έλληνες, με τί σκατά μας μαστουρώνουν καί μας έχουν καταντήσει ζόμπυ; Αυτό δεν τό ‘χω βρεί ακόμη.)

β. Λογοτεχνία
Το όπιο το παίρνανε οι αγγλίτσοι μπίρ παρά από δικές τους καλλιέργειες στην Ινδία – την αποικία τους, μην ξεχνάτε. Το φέρνανε με τα πλοία τους στην Κίνα (στο Χόνγκ Κόνγκ), καί το παραδίδανε σε τοπικά λαμόγια διά τα περαιτέρω. Η πληρωμή του ναρκωτικού γινότανε με τούβλα ασημιού, μέρος των οποίων οι αγγλίτσοι το ξαναφήνανε στην Κίνα: συγκεκριμένα, το πασάρανε ως δωροδοκία στους τοπικούς διεφθαρμένους άρχοντες, γιά να κάνουν τα στραβά μάτια. Το υπόλοιπο ασήμι, βέβαια, γέμιζε τα θησαυροφυλάκια του παλατιού τους… καί των Ρότσιλντ! 
(Παρένθεση: οι αποθήκες των Ρότσιλντ υφίστανται ακόμη σήμερα στο λιμάνι της Σαγκάης, καί θεωρούνται διατηρητέο κτίσμα – μπροστά από μοντέρνους, επιβλητικούς ουρανοξύστες. Μόνο που οι αναμνήσεις απ’ τους Ρότσιλντ δεν είναι καθόλου καλές γιά τους Κινέζους. Φυσικά καί δεν είναι να θυμάσαι με νοσταλγία τον βούρδουλα που κρατούσε ο Ρότσιλντ, καί τον κατέβαζε στις ράχες καί στα πρόσωπα των Κινέζων.)
Δηλαδή, μ’ ένα αυτοφυές φυτό άνευ αξίας, οι αγγλίτσοι γινόντουσαν πλούσιοι. (Εις βάρος άλλων, εννοείται.)
Αυτά όλα τα εξιστορεί πολύ όμορφα (καί  με λεπτομέρειες) με την υπέροχη πέννα του ο Τζέημς Κλαβέλλ, στο μυθιστόρημα του «Τάϊ Πάν». Η πλάκα είναι πως ο (Σκωτσέζος) μυθιστορηματικός αρχηγός των αγγλίτσων εμπόρων του Χόνγκ Κόνγκ διάλεξε αυτόν τον τίτλο γιά τον εαυτό του, μεταφράζοντας κατά κυριολεξία την Κινέζικη έκφραση «μεγάλος αρχηγός». Ωστόσο, ο «τάϊ πάν» είναι τίτλος, που δινόταν σε ιδιοκτήτη οίκου ανοχής! Lol!!! Πολύ ταιριαστό, πράγματι: ο αρχηγός των πρεζεμπόρων ν’ αυτοαποκαλείται «νταβατζής»!
Δεν γνωρίζω αν το «Τάϊ πάν» έχει μεταφραστεί στα Ελληνικά, πάντως -αν αυτό έχει κάποια σημασία- ο Κλαβέλλ είναι ο συγγραφέας καί του «Σογκούν», που αναφέρεται στην Ιαπωνία του 1590-1630. (Ρίχτε καί καμιά ματιά στο τσαρδί του Μάρκου, να μάθετε τί έγινε τότε.) Καλό είναι να μεταφράζονται στα Ελληνικά καί τέτοια μυθιστορήματα, κι όχι μόνον ο κάθε Κοέλιο.

γ. Ξανά Ιστορία
Στις αρχές του 20ου αιώνα, όμως, η κατάσταση στην Κίνα με τα ναρκωτικά των ξένων είχε φτάσει στο απροχώρητο. Έτσι, ξέσπασε η περίφημη επανάσταση των Μπόξερς. (Πιό σωστό όνομα: Εξέγερση «Της δίκαιης καί αρμονικής γροθιάς».)
Αυτή η επανάσταση είχε ξεκινήσει «εκ των κάτω», από τον λαό, αλλά υποστηρίχτηκε σιωπηρώς από την αυτοκράτειρα. (Ξένη κι αυτή, της Μογγολικής δυναστείας, που κυβερνούσε την Κίνα από τον 16ο αιώνα. Ωστόσο, πήρε το μέρος του λαού της.) Οι Κινέζοι πολιόρκησαν τις ξένες πρεσβείες, με παρ’ ολίγον τραγικά αποτελέσματα γιά τους Δυτικούς. (Λεπτομέρειες στην κλασική ταινία «55 μέρες στο Πεκίνο».) Αλλά πάλι έχασαν από την ίδια αιτία, τον πεπαλαιωμένο καί σχεδόν ανύπαρκτο εξοπλισμό τους.
Μετά, η Κίνα, εκτός του ότι πλήρωσε χοντρές αποζημιώσεις, αναγκάστηκε να δεχθεί όλα τα δυτικά «καλά»… καθαίρεση της δυναστείας, κοινοβουλευτισμό (ρίξτε μιά ματιά πχ εδώ), εμφυλίους πολέμους πολεμάρχων καί ληστάρχων, διάλυση, καί τέλος την εισβολή των Ιαπώνων καί την κατοχή απ’ αυτούς μεγάλου τμήματος της χώρας επί αρκετά χρόνια.
Μετά τον Β’ ΠΠ, την Κίνα τη συμμάζεψε η επικράτηση των κομμουνιστών του Μάο Τσέ Τούνγκ – κι η χώρα έγινε σιγά-σιγά αυτό που ξέρουμε σήμερα.

δ. Το σήμερα
Εφ’ όσον οι Κινέζοι δεν ξεχνούν το παρελθόν τους, εσείς τί λέτε; Λέτε να ξέχασαν το ομαδικό μαστούρωμα, στο οποίο τους υπέβαλαν οι αγγλίτσοι πρεζέμποροι; ή το τί τράβηξαν από δαύτους; Έ;
Κι όπως καταλαβαίνετε, το να φέρει μία Δυτική ναρκωτικά πάλι μέσωι Χόνγκ Κόνγκ, είναι κάτι που -καί σημειολογικώς- τους Κινέζους τους έκανε …Τούρκους!!! (Καί φυσικά δεν θα νοιαστούν καθόλου μα καθόλου, αν η πατρίς της δεσποινίς είναι η Σύ Λά – η Ελλάδα.)
Αυτό ακριβώς είναι που αγνοεί καί δε λέει να καταλάβει ο κάθε ανιστόρητος εγχώριος «εξυπνάκιας». Ας περιμένουν, λοιπόν, ν’ ακούσουν το «μπάμ!» των όπλων του Κινεζικού εκτελεστικού αποσπάσματος, κι ας μείνουν με τις εξυπνάδες τους, του τύπου: «- Έ, καλά τώρα!… Παιδί είναι!»
Ναί. Παιδί. Κι εντός ολίγου, παιδί σε συσκευασία φερέτρου.

Ωστόσο… Υπάρχει καμιά περίπτωση να μην το τουφεκίσουν οι Κινέζοι, το …βλήμα εκ Μυτιλήνης;
Ναί, υπάρχει.
Οι Κινέζοι θα ρίξουν πιό επιεική ποινή, όχι θανατική (μην περιμένετε τίποτε γενναίες εκπτώσεις, όμως… μιλάμε γιά μερικές δεκαετίες ειρκτή – παναπεί, όταν θα βγεί απ’ αυτή τη φυλακή, του «μοντέλου» θα τού ‘χει φύγει διά βίου η μαγκιά …καί η περίοδος), μόνο σε μία περίπτωση: αν θελήσουν να παζαρέψουν κάτι. Καί, πιστέψτε με, παζαρεύουν πολύ χοντρά κι επίμονα. Αν δείς Κινέζους να σου χαμογελάνε μετά από συμφωνία, ψάξε να βρείς πόσο μεγάλο κλύσμα σου χώσανε.
Μ’ έβαλε σε ιδέες ο Διηνέκης (πχ εδώ), ότι με την ιστορία αυτή παίζεται κάτι πολύ μεγαλύτερο. (Ανακατεύτηκαν κι οι ηπαπαραίοι, δηλαδή – άγνωστο σε μένα με ποιόν σκοπό.) Καί, κάπου σα να πήρε το μάτι μου, ότι η φερόμενη ως κυβέρνηση «άδειασε» μεγαλοπρεπώς Ευρωπαίους καί Καταριανούς γιά την επένδυση στο πρώην αεροδρόμιο Ελληνικού, αφήνοντας μόνο τους Κινέζους ως «παίχτες»… να φάνε το αεροδρόμιο, να φάνε καί τη ΔΕΗ. (Μεταξύ μας, το Ελληνικό πρέπει να παραμείνει ως δεύτερο αεροδρόμιο της Αθήνας των 6 εκατομμυρίων, καί τα υπόλοιπα είναι σαχλαμάρες. Αλλά, κουβέντα κάνουμε.) Δεν γνωρίζω, αλλά η τελική ποινή στο «μοντέλο» μπορεί να σχετίζεται άμεσα με τις «επενδύσεις» των Κινέζων στην Ελλάδα.
Λοιπόν,… ίδωμεν.

ε. Προς τί ο θυμός;
Τούτων ειπωθέντων, γιατί θύμωσα τόσο πολύ με τους Διαδικτυακούς βλάκες; Όντως, αυτό δεν σας το είπα.
Θύμωσα, επειδή κάτω από το: «- Έλα, μωρέ, σιγά μην την τουφεκίσουν!», κρύβεται η απαξίωση στη δική μου πατρίδα. Το: «-Έλα, μωρέ, καί τί έγινε;» (…με φορτίο δυόμιση κιλά κόκας στις αποσκευές του «μοντέλου»), υποκρύπτει τη θέση ότι τα σύνορα είναι ανύπαρκτα (άρα καί οι πατρίδες είναι σκουπίδια), οπότε καλώς μπαινοβγαίνει ο καθένας όπου γουστάρει (πχ λαθρέποικοι στην Ελλάδα), κουβαλώντας ό,τι γουστάρει.
Πάντως, οι μαλακισμένες αντεθνικές αντιλήψεις μερικών εγχωρίων συμπλεγματικών παρανοϊκών, ανατρέπονται άρδην από τους Κινέζους. Οι οποίοι καί πατρίδα έχουν (καί την τιμούν), καί παραδόσεις, καί Ιστορία, καί πολιτισμό, καί σύνορα, καί στρατό γιά να τα φυλάξουν, καί νόμους, καί δικαστές, καί φυλακές γιά τους παρανομούντες. Καί τιμωρούν -μαζί με το εμπόριο ναρκωτικών, καί- τη διαφθορά με τη θανατική ποινή.
Καί είναι καί κομμουνιστές, Αλεκσάκι. Αυτό να πείς στα ανά τα ΜΜΕ καί το Διαδίκτυο παπαγαλάκια σου, που έμειναν στο: «- Έλα, μωρέ!».

Υγ 1: Δε μπορώ, θα το πω… Αυτοί οι γονείς του «μοντέλου», είναι ντίπ νούμερα, εφάμιλλα της κόρης τους. (Λογικό, διότι πάντα η μηλιά βρίσκεται πάνω απ’ το πεσμένο μήλο.) Ζητάνε πανελλήνια χρηματική ενίσχυση… αλλά γιά ποιό λόγο, μωρέ; γιά να πληρώσουν ποινικώς καταδικασθέντα δικηγόρο, τον οποίο η μασωνία των δικαστάδων έβγαλε απ’ τη φυλακή με δήθεν «ανήκεστο» βλάβη της υγείας του, καταπώς το συνηθίζει! (Καί τον επίσης μασώνο Παττακό, με «ανήκεστο» τον είχε βγάλει.) Κι ο οποίος χαίρει άκρας υγείας καί δικηγορεί!!!
(Κι απ’ την άλλη, η μασωνία των δικηγόρων της Αθήνας, ούτε κάν σκέφθηκε επί τόσα χρόνια να τον θέσει σε οριστική αργία… καί δεν νομίζω πως δεν θυμάμαι καλά. Τα θερμά μου «συγχαρητήρια» -απ’ την ανάποδη- καί στους μέν, καί στους δέ. Λοιπόν, λεβέντες: ο ΜΑΤΣ μπορεί σήμερα να χαρίζει στους πιστούς του υπόλοιπα ποινών, έτσι, μαγκιά, αλλά δεν ξέρω αν τελικά τους γλυτώσει κι από τίποτις κρεμάλες… πού ‘ρχονται με πρόσω ολοταχώς.)
Έ, ρέ, γλέντια, καί μάθουν οι Κινέζοι ποιόν δικηγόρο έβαλε το «μοντέλο»!… Δε σου λέω τίποτε!   
«- Πώς θα το μάθουν, ρέ σύ Εργοδότη;»
Ρέ σείς, αφελέστατοι, οι πρεσβείες έχουν ανθρώπους, που καθημερινά διαβάζουν όλα όσα αφορούν τις χώρες τους! Δεν το ξέρατε;
Υγ 2: Επειδή πολλοί επιδίδονται στο σπόρ του κρεμάσματος ετικετών, τοιυς λέω πως οι Κινέζοι δεν είναι ούτε φοβιτσιάρηδες, ούτε πονηροί, ούτε καχύποπτοι… περισσότερο απ’ όσο είναι πχ οι ηπαπαραίοι.
Γνωρίζω άριστα ότι φοβούνται τον βιολογικό πόλεμο, γι’ αυτό σε συγκεκριμένο περιστατικό (που ξέρω) -πριν επιτρέψουν την είσοδο στη χώρα  τους- έβαλαν Έλληνα ταξιδιώτη να πετάξει στα σκουπίδια τρία μανταρίνια, που είχε μαζί του.
Πριν αρκετά χρόνια, κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ, οι αγγλίτσοι έριξαν -γιά πειραματισμό- μικρόβιο άνθρακα σ’ ένα νησάκι με λιβάδια, στη Σκωτία, το οποίο μέχρι σήμερα είναι σε καραντίνα. Σκεφθήτε, τώρα, οι (ούτε πονηροί, ούτε καχύποπτοι, ούτε τίποτε, αλλά) …Παναγίες ηπαπαραίοι ν’ αμολήσουν όλο το απόθεμα άνθρακα, που έχουν αποθηκεύσει στα μυστικά τους εργαστήρια!!!
Αυτά, γιά να μην ξαναδώ γραμμένο το: «- Έλα, μωρέ!» Κακώς έχουν δημόσια γνώμη οι αγράμματοι κι οι ηλίθιοι.