Η ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ Η ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΩΣ «ΜΗ ΛΥΣΗ» ΚΑΙ ΩΣ ΔΙΑΙΩΝΙΣΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΧΡΙ, ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ ΔΟΘΕΙΣΗΣ, ΝΑ ΤΕΡΜΑΤΙΣΤΟΥΝ ΤΑ ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΕΤΕΛΕΣΜΕΝΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ

Π. Ήφαιστος, ΠΕΡΙ «ΑΠΟΡΡΙΠΤΙΚΩΝ»: Η ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ Η ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΩΣ «ΜΗ ΛΥΣΗ» ΚΑΙ ΩΣ ΔΙΑΙΩΝΙΣΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΧΡΙ, ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ ΔΟΘΕΙΣΗΣ, ΝΑ ΤΕΡΜΑΤΙΣΤΟΥΝ ΤΑ ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΕΤΕΛΕΣΜΕΝΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ

 

Τέσσερεις δεκαετίες ανορθολογικών προσεγγίσεων και αδιεξόδων απαιτούν ξεκάθαρες και ριζικά διαφορετικές θέσεις και μια άλλη στρατηγική όσον αφορά την Τουρκία και την διάσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Δεν χρειάζονται αξιολογικά ουδέτερες περιγραφές και σχοινοβατούσες ακαδημαϊκές ή άλλες ακροβασίες ή αποστασιοποιήσεις όταν κανείς υπερασπίζεται την Ελευθερία. Η Ελευθερία είναι έσχατη και υπέρτατη λογική κάθε ανθρώπου, κάθε κοινωνίας και κάθε κράτους. Απορρίπτεται κάθετα και προγραμματικά οτιδήποτε καταστρατηγεί την Ελευθερία.
Η Ελευθερία ως πολιτική έννοια διακρίνεται στην συλλογική ελευθερία που στις μέρες μας ενσαρκώνεται στην κοσμοθεωρία της Εθνικής Ανεξαρτησίας και στην πολιτική Ελευθερία που σχετίζεται με τις βαθμίδες δημοκρατικής συγκρότησης μιας Πολιτείας.
Αποτυπώνεται νομικά, πολιτικά και κοσμοθεωρητικά στις υψηλές αρχές του διεθνούς δικαίου όπως κωδικοποιήθηκαν και επικυρώθηκαν πανηγυρικά από όλα τα κράτη στον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ το 1945.
Εθνική Ανεξαρτησία σημαίνει, κατά βάση και ουσιαστικά, εσωτερική και εξωτερική πολιτική κυριαρχία η οποία διασφαλίζει εσωτερική πολιτική αυτοδιάθεση σύμφωνα με την ετερότητα κάθε κυρίαρχης κοινωνικής οντότητας.
Η υπεράσπισή της εθνικής ανεξαρτησίας αποτελεί υποχρέωση όλων των πολιτών  όλων των κρατών. Αντίθετες στάσεις κατατάσσουν τους δράστες στην μεγάλη συνομοταξία των Εφιαλτών της ιστορίας. Στον ανελέητο διαχρονικό ανταγωνισμό μεταξύ κρατών, πάντως, τους Εφιάλτες, όπως συνηθίζεται να λέγεται, πολλοί χρησιμοποιούν κανείς όμως δεν αγαπά.
Προς αποφυγή κάθε παρανόησης διευκρινίζεται αφετηριακά ότι οι υψηλές αρχές του πολιτικού πολιτισμού περί εσωτερικής και εξωτερικής κυριαρχίας, μη επέμβασης, εσωτερικής αυτοδιάθεσης και εθνικής ανεξαρτησίας, δεν είναι «κανόνες» με την έννοια που το αντιλαμβανόμαστε στην ενδοκρατική δικαιοταξία αλλά αρχές και η εφαρμογή τους δεν χαρίζεται αλλά κερδίζεται.
Με διαφορετικά λόγια, οι νομικές πτυχές του διεθνούς συστήματος ενέχουν πολιτικές όψεις που αφορούν την εθνοκρατοκεντρική δομή της διεθνούς πολιτικής, την ανισότητα ισχύος και το γεγονός πως αφορούν την διεθνή τάξη και όχι κάποια διεθνή δικαιοσύνη με την έννοια πως κάποιοι μπορούν να αποφανθούν για το τι συνιστά δικαιοσύνη στην χάραξη των συνόρων διαμέσου της ιστορίας.
Η χάραξη των συνόρων συνήθως μετά από κάθε πόλεμο ή διάλυση Αυτοκρατοριών είναι, ουσιαστικά, η διεθνής τάξη. Τα σύνορα που ορίζονται με διεθνείς Συνθήκες αποτυπώνουν την εκάστοτε αποδεκτή διεθνή τάξη και όπως καθημερινά καταμαρτυρείται αυτή η τάξη αμφισβητείται με αναθεωρητικές αξιώσεις ή με αξιώσεις επικυριαρχίας και κατοχής πλουτοπαραγωγικών πόρων σε «αμφισβητούμενες» περιοχές του πλανήτη. Αυτή είναι η σύγχρονη διεθνής πολιτική.
Κάνουμε λοιπόν σαφές ότι η νομικίστικη θεώρηση της διεθνούς πολιτικής θεωρούμε είναι λάθος. Οι υψηλές αρχές του διαχρονικού πολιτισμού δεν είναι κανόνες. Κάθε κυρίαρχο κράτους τους καθιστά κανόνες με το να φροντίζει να κατέχει επαρκείς συντελεστές ισχύος οι οποίοι θα διασφαλίζουν την εσωτερική ομαλή πολιτική ζωή και θα προσφέρουν εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια. Αυτά καταμαρτυρούμενα ισχύουν για όλα τα κράτη. Γι’ αυτό, θεωρούμε τις συζητήσεις των τελευταίων δεκαετιών περί το κυπριακό τερατώδεις και πολιτικά διαστρεμμένες.
Αυτή η διαστροφή οφείλεται στο ανάλγητο και ανορθολογικό δόγμα των Αθηνών η «Κύπρος είναι μακριά» που οδήγησαν την Κύπρο και την Ελλάδα αντί σε ανένδοτη αξίωση τερματισμού των τετελεσμένων, σύμφωνα με τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας για την διεθνή τάξη (βλ. και πιο κάτω), σε συζήτηση νομιμοποίησης των τετελεσμένων. Για όσους δεν το γνωρίζουν ή δεν το σκέφτηκαν, έτσι είναι που η Ελληνική πλευρά οδηγήθηκε από το ένα αδιέξοδο στο άλλο και σε ανυπόστατα λεκτικά παιχνίδια πρώτα περί δικοινοτικής, μετά περί διζωνικής κα στην τερατώδη διαιρετική διχοτομική πολιτική ισότητα που αποτελεί συνταγή θανάτωσης του κράτους και της κοινωνίας του.
Τερατώδεις και αδιέξοδες είναι οι διαρκείς υποχωρήσεις που οδηγούν στην αποδοχή των τετελεσμένων στην Κύπρο, στην αποδοχή μιας τερατώδους λογικής ότι 82%=18% στην πολιτειακή συγκρότηση (και μάλιστα με δικαίωμα βέτο), στην νομιμοποίηση των εγκλημάτων πολέμου και στην ως εκ τούτου δημιουργία ενός τουρκικού κράτους εντός μιας διαλυμένης Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτά εάν γίνουν αποδεκτά ή αν διολισθήσουμε και εξαναγκαστούμε να τα αποδεχθούμε, θα σημαίνει την ουσιαστική ένταξη της Κύπρου στα πεδία της τουρκικής επικυριαρχίας. Η μόνη ορθολογική στάση ήταν και συνεχίζει να είναι:

• Ανένδοτη αξίωση τερματισμού των τετελεσμένων
• Ανένδοτη αξίωση τερματισμού και όχι ενίσχυσης των αποικιακών διατάξεων του διαίρει και βασίλευε.
• Απόρριψη κάθε ιδέας που διαιρεί, διχοτομεί και καταργεί την Κυπριακή Δημοκρατία η οποία μετά το 2004 είναι και πλήρες κράτος μέλος της ΕΕ.
• Αξίωση εφαρμογής των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας για την αποκατάσταση της διεθνούς τάξης στην Κύπρο (και τίποτα άλλο βλ. πιο κάτω)
• Διαιώνιση και ενίσχυση της κυρίαρχης και αναγνωρισμένης από όλους Κυπριακής Δημοκρατίας.
• Μη λύση μέχρι να δοθεί η ευκαιρία τερματισμού των τετελεσμένων.
• Οτιδήποτε άλλο σημαίνει θάνατο της Κυπριακής Δημοκρατίας, απώλεια της Ελευθερίας της Κυπριακής κοινωνίας και μετατροπή της Κύπρου σε κρατικό βασανιστήριο και πεδίο συγκρούσεων και πολέμου.
• Εγγυήσεις δεν ισχύουν καθότι πέραν της αποικιακής προέλευσής τους αναιρέθηκαν από τους ίδιους τους «εγγυητές».
• Τα στρατεύματα είναι παράνομα και αξιώνεται η άμεση αποχώρησή τους (τίποτα μεταβατικό, μερικές μέρες αρκούν, όπως έγινε με την Ελληνική Μεραρχία).
• Οι έποικοι είναι έγκλημα πολέμου και ζητείται άμεση αποχώρησή τους σύμφωνα με τις διατάξεις των σχετικών συμβάσεων.
• Το πρόβλημα δεν είναι ενδοκυπριακό αλλά ζήτημα ξένης εισβολής και δημιουργίας παράνομων τετελεσμένων της βίας.
• Τα τετελεσμένα δεν αναγνωρίζονται, τα κατεχόμενα παραμένουν αδούλωτα και αγωνιζόμαστε να απελευθερωθούν. Ακόμη και αν δεν επιτευχθεί αυτό είναι το λιγότερο χειρότερο από το πολύ χειρότερο που είναι η θανάτωση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Θα προσπαθήσουμε τώρα να συνοψίσουμε στοιχειωδώς την αιτιολογική βάση των προαναφερθέντων.
Η Ελευθερία όπως είπαμε διακρίνεται στην συλλογική ελευθερία, η οποία στην αρχαιότητα ονομαζόταν το ιδεώδες της ανεξαρτησίας (σήμερα εθνική ανεξαρτησία) και στην πολιτική ελευθερία που κορυφώνει την δημοκρατία.
Η εθνική ανεξαρτησία νοούμενη ως απαλλαγή έξωθεν καταναγκασμών αποτελεί προϋπόθεση για την απερίσπαστη άσκηση της εσωτερικής αυτοδιάθεσης και τον δημοκρατικό προσανατολισμό προς την πολιτική ελευθερία.
Χωρίς εθνική ανεξαρτησία δεν υπάρχει κράτος και πολιτική κυριαρχία. Κατά συνέπεια η κοινωνία δεν είναι ελεύθερη και ασφαλώς περιττεύει καν να μιλάμε για δημοκρατία γιατί ένα υπόδουλο έθνος δεν μπορεί να έχει κοινωνικοπολιτικό σύστημα το οποίο είναι απαλλαγμένο έξωθεν καταναγκασμών που το υποτάσσουν σε ξένα συμφέροντα.
Ο όρος δημοκρατία τώρα μπορεί να οριστεί μόνο αν παρακάμψουμε εκλογικεύσεις, προπαγάνδες και αξιώσεις ξένων δυνάμεων, εάν και όταν απαιτούν διαίρεση ενός κράτους, υποταγή του σε ξένα συμφέροντα και μετατροπή του σε κρατίδιο-υποχείριο στρατηγικών παιγνίων.
Απαλλαγμένοι από τέτοιες βεβαρημένες προθέσεις η δημοκρατία συμβολίζεται και ενσαρκώνεται από τα εξής:

• Πιο συγκεκριμένα σε όλα τα κράτη υπάρχουν μειοψηφούσες εθνικές οντότητες και σε όλα ανεξαιρέτως κάθε αντικειμενική παρατήρηση εδραιώνει την θέση ότι οι βαθμίδες συμμετοχής στην πολιτική των μειονοτικών εθνικών οντοτήτων και η διασφάλιση των πολιτικών τους δικαιωμάτων συναρτάται με τις βαθμίδες δημοκρατικής συγκρότησης και όχι με διχοτόμηση της Πολιτειακής δομής εντός της οποίας όλοι οι πολίτες μπορούν να εγκαθίστανται και να ασκούν τα πολιτικά τους δικαιώματα χωρίς περιορισμούς.
• Η πολιτική προσανατολίζεται με τρόπο που καθιστά τον πολίτη ολοένα και περισσότερο εντολέα της εκάστοτε (ανακλητής) εξουσίας και την κοινωνία ως πολιτικό σώμα κάτοχο του κράτους.
• Το Πολιτειακό γεγονός συγκροτεί νόμους οι οποίοι προσδιορίζουν τα πολιτικά δικαιώματα τα οποία τόσο περισσότερη δημοκρατία έχουμε όσο περισσότερο καθιστούν τους πολίτες εντολείς της πολιτικής εξουσίας.
• Εντός μιας ελεύθερης και δημοκρατικά προσανατολισμένης Πολιτείας δεν υπάρχουν διακρίσεις και διαιρέσεις σε εθνική ή ρατσιστική βάση καθόσον στον προσδιορισμό ή στην αλλαγή των πολιτικών δικαιωμάτων συμμετέχουν όλοι οι πολίτες ανεξαρτήτως φυλετικών ή εθνικών καταβολών και πεποιθήσεων.
• Κύρια διάκριση και διαφορά μεταξύ της ενδο-Πολιτειακής τάξης και της δια-Πολιτειακής τάξης είναι ότι στην πρώτη είναι καθημερινά εφικτό να αλλάζουν οι νόμοι και οι ηθικές-κανονιστικές δομές. Στην διεθνή τάξη και όταν τα κράτη διαφωνούν για τις οριοθετήσεις της Επικράτειάς του δεν υπάρχει αλλαγή αλλά διατήρηση του status quo με ισορροπία δυνάμεων και αποτρεπτική στρατηγική ή αλλαγή του status quo με πόλεμο. Σπανίως όταν αυτό που διακυβεύεται δεν είναι ζωτικό και σπουδαίο υπάρχει και «ειρηνική» επίλυση οριακών διαφορών.
• Τουτέστιν, η αλλαγή των νόμων εντός ενός κράτους που προσδιορίζουν την τάξη και την διανεμητική δικαιοσύνη εντάσσεται σε ένα διαρκή και απρόσκοπτα διεξαγόμενο συλλογικό πολιτικό βίο. Πολιτικός βίος ο οποίος αναζητεί, προσδιορίζει και αλλάζει την πολιτική ηθική και την νομιμοποιητική διανεμητική δικαιοσύνη. Νομιμοποιεί έτσι και καθιστά αποδεκτό τον ανά πάσα στιγμή συλλογικό τρόπο ζωής. «Τρόπος ζωής» ο οποίος σμιλεύεται μέσα στην Πολιτική, νομιμοποιείται από την διανεμητική δικαιοσύνη και ρυθμίζεται κανονιστικά.
• Διανεμητική δικαιοσύνη, συλλογική αλήθεια, συλλογικός τρόπος ζωής, νόμοι και κανονιστικές διατάξεις είναι όλα ένα άθλημα συλλογικού κατ’ αλήθειαν βίου το οποίο κινείται μέσα στην δίνη του Κοινωνικού και Πολιτικού γεγονότος. Αυτά δεν προσδιορίζονται προγραμματικά και μάλιστα διαιρετικά και διχοτομικά σε εθνική/ρατσιστική όπως οι πολιτικά διαστρεμμένες «ενδοκυπριακές διαπραγματεύσεις» επιχειρούν να κάνουν. «Διαπραγματεύσεις» στις οποίες οι Κύπριοι σύρθηκαν λόγω αδυναμίας και εγκατάλειψής τους από την Αθήνα και από τις οποίες έχουν κάθε δυνατότητα να τερματίσουν όποτε θέλουν αξιώνοντας αδιαπραγμάτευτα την εφαρμογή της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας.
• Η συγκρότηση κα συγκράτηση εύτακτου και νομιμοποιημένου συλλογικού βίου στο πλαίσιο αυτού του αθλήματος είναι πάντα κοινωνικοπολιτική σχοινοβασία η οποία σταθεροποιεί και στην συνέχεια αλλάζει κριτήρια πολιτικής ηθικής τα οποία ανά πάσα στιγμή ενσαρκώνουν την συνισταμένη των πολιτικών βουλήσεων των μελών της κοινωνίας. Όσο περισσότερο ισχύει αυτό εντός ενός δημοκρατικά προσανατολισμένου Πολιτειακού βίου τόσο περισσότερη δημοκρατία έχουμε και το αντίστροφο.
• Τα πολιτικά δικαιώματα συγκεκριμενοποιούν τον ρόλο του εντολέα πολίτη και που διασφαλίζουν σε όλους τους πολίτες την άσκηση του ρόλου αυτού ανεξαρτήτως εθνικών, φυλετικών, θρησκευτικών ή άλλων χαρακτηριστικών.
  • Αυτό διασφαλίζει μια πολιτική ανθρωπολογία η οποία ενώ στηρίζεται στην πλειοψηφούσα κυρίαρχη άποψη επί κάθε πολιτικού ζητήματος δεν διαιρεί εσωτερικά την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα σε ρατσιστική ή εθνική βάση ενώ διασφαλίζει σε όλους τους πολίτες τα ίδια πολιτικά δικαιώματα.
  • Αυτό εξηγεί γιατί παρά το γεγονός ότι εντός των κρατών υπάρχουν εθνικές πλειοψηφίες και μειονότητες δεν υπάρχουν εσωτερικά πολιτικά ή άλλα σύνορα σε εθνική ή ρατσιστική βάση. Αυτό κανείς μπορεί να το παρατηρήσει σε κάθε κράτος ακόμη και στις ομοσπονδίες όπου τέτοιες διαιρέσεις δεν υιοθετούνται.
  • Η συγκρότηση και η συγκράτηση μιας νομιμοποιημένης πολιτικής δομής ποτέ δεν ήταν εύκολη και ποτέ δεν θα είναι. Το κράτος είναι θεσμικό εποικοδόμημα το οποίο θεμελιώνεται πάνω σε εθνικούς πολιτισμούς και εθνικές πολιτικές παραδόσεις οι οποίες το νομιμοποιούν και διαιωνίζουν ενιαίο. Η διαίρεση στην βάση εθνικών πολιτικών παραδόσεων είναι συνταγή πολιτικών διαιρέσεων, συγκρούσεων, διχοτόμησης και ξένων επεμβάσεων.
• Στην σύγχρονη εποχή, μάλιστα, αναπτύχθηκαν και συγκεκριμένες συμβάσεις με τις οποίες τα πλείστα κράτη είναι συμβεβλημένα. Εντός ενός δημοκρατικά προσανατολισμένου κράτους αυτές οι Συμβάσεις αποτελούν μια επιπρόσθετη ασφαλιστική δικλείδα που ενισχύεται ακόμη περισσότερο όταν ένα κράτος όπως η Κυπριακή Δημοκρατία είναι πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής έννομης τάξης που συγκροτεί την ΕΕ.
• Η διαίρεση σε εθνική-ρατσιστική βάση, τονίζεται και υπογραμμίζεται ποτέ και πουθενά δεν διασφαλίζει οτιδήποτε παρά μόνο προκαλεί συγκρούσεις και/ή διχοτόμηση του κράτους και/ή την κατάληψή του από ξένες δυνάμεις.
• Στην συγκεκριμένη περίπτωση της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι εξωφρενικό (αλλά όχι ανερμήνευτο στην διεθνή πολιτική) να ακούει κανείς τουρκικές θέσεις ή κυμαινόμενες θέσεις άλλων ανάλογα με τα συμφέροντά τους στην Ανατολική Μεσόγειο, να μιλούν για ρατσιστική/εθνική διαίρεση της Κύπρου η οποία υπήρξε θύμα αποικιοκρατικού διαίρει και βασίλευε και δύο εξωτερικών επεμβάσεων (της ξενόβαλτης Χούντας των Αθηνών και της Τουρκίας) (την στιγμή που πχ η Τουρκία δεν προηγείται στην εφαρμογή τέτοιων διαιρέσεων όσον αφορά τους Κούρδους που αποτελούν κοντά το ένα τρίτο του πληθυσμού).
• Πέραν των πιο πάνω και εάν σταθούμε στην Κύπρο υπογραμμίζεται ότι πέραν των αποφάσεων του Συμβουλίου της Ευρώπης, της ιδιότητας πλήρους μέλους της ΕΕ και του γεγονότος ότι οι αποικιακές ρυθμίσεις οδήγησαν σε πόλεμο, η διαίρεση συμπεριλαμβάνει τους εποίκους οι οποίοι σύμφωνα με τις διεθνείς συνθήκες, επαναλαμβάνουμε και υπογραμμίζουμε, αποτελούν έγκλημα πολέμου.

Η ένταξη της Κύπρου στα πεδία της επικυριαρχίας του Τουρκικού κράτους –ενός δηλαδή ασταθούς και διαχρονικά μετά την ίδρυσή του πριν ένα αιώνα αμφιλεγόμενου και εσωτερικά κοσμοθεωρητικά διχασμένου κράτους– κανένα δεν θα εξυπηρετήσει σίγουρα όχι τους Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους. Θα αποτελέσει επιπλέον πεδίο αστάθειας και πολέμου για όλους τους εμπλεκόμενους.
Με «ένταξη στα πεδία της Τουρκικής επικυριαρχίας» εννοούμε όχι μόνο των κατεχομένων αλλά επιπλέον, αφενός αυτών που δήθεν θα «επιστραφούν» και αφετέρου των σημερινών μη κατεχομένων εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας που θα εκλείψει. Θα παύσει δηλαδή να υπάρχει ως κυρίαρχο κράτος προικισμένο όπως όλα τα άλλα μέλη του ΟΗΕ με εσωτερική και εξωτερική πολιτική κυριαρχία που του επιτρέπει να διεξάγει ένα ελεύθερο πολιτειακό βίο.
Κοντολογίς, όλα αυτά που προτείνονται στις λεγόμενες ενδοκυπριακές διαπραγματεύσεις και κυρίως η λεγόμενη Διζωνική, Δικοινοτική Ομοσπονδία με πολιτική ισότητα σε εθνική/ρατσιστική βάση (ΔΔΟ), μια με κάθε κριτήριο τερατώδης πρόταση, είναι προφάσεις και υποκρισίες για να καταργηθεί το κράτος των Κυπρίων και να ενταχθεί όλο το νησί στα πεδία της Τουρκικής επιρροής ή τελικά και Τουρκικής επικράτειας και ταυτόχρονα να διαιωνιστούν τα αποικιακά ερείσματα της πρώην αποικιακής δύναμης.
Συνοψίζουμε λοιπόν και υπογραμμίζουμε ότι όσοι χαρακτηρίζονται από ΤΟΝ ΤΙΜΗΤΙΚΟ ΤΙΤΛΟ «ΑΠΟΡΡΙΠΤΙΚΟΣ» είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι όταν ένα κράτος καταληφθεί από εισβολέα ο σκοπός είναι η απελευθέρωση και όχι η προσφορά υπηρεσιών στον κατακτητή.
Η μετατροπή δηλαδή μιας ελεύθερης κοινωνίας σε υποτελή ακταρμά φοβισμένων ατόμων τα οποία –όσα δεν θα μεταναστεύσουν έγκαιρα– θα είναι υπόδουλα στην θηριώδη τουρκική βούληση. Ας δούμε γύρω τι κάνουν στους Κούρδους, τι κάνουν στις άλλες μειονότητες και τι έκαναν στους ίδιους τους πολίτες τους όταν πριν διαφωνούσαν με τον Κεμαλισμό και τώρα όταν διαφωνούν με τον ακραίο νέο-ισλαμισμό.
Όσοι δεν μεταναστεύσουν η πείρα δείχνει ότι πολλοί θα λειτουργήσουν ως γενίτσαροι, άλλοι ως αξιοθρήνητοι λεβαντίνοι και άλλοι θα αλλαξοπιστήσουν. Ας ρίξουμε μια ματιά στην Τουρκία γιατί αυτά είναι τρανταχτή πραγματικότητα.
Κοντολογίς μόνο ανευθυνότητα και ακραία επικίνδυνες θέσεις και απόψεις υποστηρίζουν την επικύρωση των τετελεσμένων της εισβολής του 1974 και τη δημιουργία ενός τερατώδους κρατιδίου υπό τουρκική επικυριαρχία. Αυτά σημαίνουν αναπόδραστη εθνοκάθαρση των κατοίκων της για να εποικιστεί όλο το νησί από ισλαμιστές κάθε είδους.
Τίτλος τιμής είναι λοιπόν όποιος κατηγορείται ότι είναι απορριπτικός επειδή απορρίπτει φρικτά εγκλήματα. Αξιοθρήνητοι είναι επιπλέον όσοι συνειδητά ή ανεπίγνωστα δεν κατανοούν πως τερματίζεται ο ελεύθερος πολιτικός τους βίος εάν αφήνονται να συρθούν σε αδιέξοδες διαπραγματεύσεις η Κυπριακή Δημοκρατία σε αδιέξοδες και θανατηφόρες καταστάσεις.
Συνοψίζουμε λοιπόν και ως προς κάποια επαναλαμβάνουμε τι προϋποθέτει ο τιμητικός τίτλος «απορριπτικός» στην παρούσα συγκυρία.

• Απορρίπτονται τα τετελεσμένα της εισβολής και κατοχής της Τουρκίας.
• Απορρίπτεται οτιδήποτε καταργεί, αποδυναμώνει ή συρρικνώνει την κρατική κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενός δηλαδή κυρίαρχου κράτους-μέλους του ΟΗΕ, μέλος της ΕΕ και αναγνωρισμένο από όλα τα κράτη του πλανήτη.
• Απορρίπτεται ο τουρκικός αναθεωρητισμός σε όλο το φάσμα και υποστηρίζεται ότι η αποτροπή εκπλήρωσης των τουρκικών κατακτητικών σκοπών.
• Χάραξη εθνικής στρατηγικής με απαραβίαστες κόκκινες γραμμές.
• Απορρίπτεται το έγκλημα πολέμου του εποικισμού.
• Απορρίπτεται η διατήρηση των εγκληματικών αποικιακών εγγυήσεων και η παραμονή στρατευμάτων κατοχής στην Κύπρο.
• Απορρίπτεται αποδοχή μεταβατικής περιόδου παραμονής στρατευμάτων (και για όσους μιλούν για μακρά περίοδο ξέγνοιαστης αποχώρησης ας ρωτήσουν πόσο χρόνο χρειάστηκε η αποχώρηση της Ελληνικής Μεραρχίας από την Κύπρο την δεκαετία του 1960).
• Απορρίπτεται η δημιουργία ενός τερατόμορφου κρατιδίου διαιρεμένου σε εθνική/ρατσιστική βάση όπου οι συμμετέχοντες θα πρέπει να αποφασίζουν ομόφωνα, δηλαδή 82%=18%.
• Απορρίπτεται η λεγόμενη ΔΔΟ ως τερατώδης και ανεφάρμοστη και υπογραμμίζεται το γεγονός πως αποτελεί μεγάλη ασθένεια της νεοελληνικής πολιτικής το γεγονός ότι δεν έχει ήδη απορριφθεί από όλους και ομόφωνα.
• Απορρίπτονται τα εθελόδουλα μουρμουρητά πως δήθεν η ΔΔΟ αποτελεί απόφαση του ΟΗΕ, κάτι στο οποίο θα πρέπει να επιμείνουμε. Πιο συγκεκριμένα, ο ΟΗΕ είναι αρμόδιος μόνο για την διεθνή τάξη [Κεφάλαιο Ι, Άρθρο 2. 7. «Καμιά διάταξη αυτού του Χάρτη δεν θα δίνει το δικαίωμα στα Η.Ε. να επεμβαίνουν επί ζητημάτων που ανήκουν ουσιαστικά στην εσωτερική διαδικασία οποιουδήποτε κράτους και δεν θα αναγκάζει τα Μέλη να υποβάλλουν τέτοια θέματα για ρύθμιση σύμφωνα με την τους όρους αυτού του Χάρτη».
  • Το μείζον και μόνο ισχύον των αποφάσεων του ΣΑ είναι η έκκληση για την αποκατάσταση της διεθνούς τάξης, δηλαδή της κρατικής κυριαρχίας της ΚΔ και όχι οι παραινέσεις για να συνεχίσουμε τις συνομιλίες στο σημείο που διακόπηκαν την τελευταία φορά ενώ πάντα είχαμε και είχαμε το δικαίωμα απαγκίστρωσης από αποτυχημένες διαδικασίες τεσσάρων διαδικασιών και από συζητήσεις που παραβιάζουν τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ και την έννομη τάξη της ΕΕ της οποίας η Κύπρος είναι πλήρες μέλος ενώ εντάχθηκε ως de jure κυρίαρχο επί όλου του νησιού.
• Η ΚΥΠΡΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΔΙΑΣΩΘΟΥΝ ΑΠΟ ΜΙΑ ΔΡΟΜΟΛΟΓΗΜΕΝΗ ΑΒΑΣΤΑΚΤΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΜΟΝΟ ΕΑΝ ΟΛΟΙ ΓΙΝΟΥΝ ΑΠΟΡΡΙΠΤΙΚΟΙ:
  • α) ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΤΑΙ ως ακραία παράλογη η θέση πως πρέπει δήθεν να αυτοκτονήσουμε από φόβο μήπως και αρρωστήσουμε και πεθάνουμε στο μέλλον,
  • β) ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΤΑΙ η θέση πως πρέπει να αυτοκτονήσουμε από φόβο μήπως και δεν καταφέρουμε σύντομα αυτό που θέλουμε να γίνει (και που πρέπει να γίνει) και
  • γ) ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΤΑΙ πως θα πρέπει να αυτοκτονήσουμε εάν παρά το γεγονός ότι θα προσπαθούμε (χωρίς χρονικό περιορισμό) τελικά ενδέχεται να μην επιτύχουμε αυτό που θέλουμε (και που πρέπει να γίνει). ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΙΡΕΙ ΚΑΘΕ ΣΚΟΠΟ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ταυτόχρονα και ανεπίστροφη στρατηγική παγίδευση του νεοελληνικού κράτους.
• ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΝΤΑΙ τα καρότα των Τούρκων περί επιστροφής κάποιων περιοχών που θα διχάσουν την κοινωνία χωρίς λόγο καθότι αν καταργηθεί το κράτος χάνονται τόσο τα κατεχόμενα όσο και το νυν ελεύθερο μέρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, συμπεριλαμβανομένων, δηλαδή, και αυτό που θα … «επιστραφούν».
• ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΤΑΙ οποιαδήποτε μεταβατική φάση μιας πορείας προς δήθεν μια λύση που θα καταργεί την Κυπριακή Δημοκρατία γιατί δεν θα είναι μετάβαση σε οποιαδήποτε λύση αλλά προσφορά στην Άγκυρα ελεύθερου πεδίου παιγνίων εκφοβισμού, απειλών και νέων εθνοκαθάρσεων ή και τελικής πλήρους κατάληψης του νησιού.

Φέροντας λοιπόν με περηφάνεια τον τίτλο του «απορριπτικού» λέμε ότι οτιδήποτε από τα πιο πάνω εάν δεν απορριφθεί:

• σημαίνει απώλεια ελευθερίας,
• αποκλεισμό κάθε ενδεχομένου δημοκρατικής συγκρότησης στην Κύπρο
• αναπόδραστα τελικό θάνατο της κυπριακής κοινωνίας
• καταφυγή όσων δεν σφαχτούν ή υποδουλωθούν στην προσφυγομάνα Ελλάδα.
• Παγίδευση, συρρίκνωση και κατήφορο αυτού που απέμεινε ως νεοελληνικό κράτος.

Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
www.ifestos.edu.gr / www.ifestosedu.gr –