Εν τώι μηνί Ανθεστηριώνι
νθεστηριών… Μήνας στο Αττικό ημερολόγιο (μεικτό σεληνοηλιακό), ο οποίος συνέπιπτε περίπου με μέσα Ιανουαρίου έως μέσα Φεβρουαρίου. Περίπου με την εποχή που διανύουμε.
Το «περίπου» τίθεται, επειδή οι μήνες αυτοί είχαν ως βάση τις φάσεις της Σελήνης. Οι οποίες δεν είναι καθόλου σταθερές ανά κάποιες συγκεκριμένες ημέρες του χρόνου (όπως πχ είναι οι ισημερίες) – καί γιά κάθε χρόνο. Παίζουν. Γι’ αυτό καί η αναγωγή των αρχαίων ημερομηνιών (ιστορικών γεγονότων) σε σημερινές έχει μία ανακρίβεια + ή – δύο ημέρες.
(Γιά να είμαι ακριβής, είχε μέχρι τη δεκαετία του 1980. Πλην όμως, αγνοώ το κατά πόσο οι αρχαιολόγοι χρησιμοποιούν σήμερα μοντέρνα προγράμματα Αστρονομίας γιά υπολογιστές. Μ’ αυτά, η ανακρίβεια τέλος. Ακόμη, όμως, δεν έχω διαβάσει αναφορές γιά τελειωτικό καθορισμό με υπολογιστή πχ της μέρας της ναυμαχίας της Σαλαμίνας – κι έτσι, πολύ φοβάμαι ότι οι συμπαθείς αυτοί επαγγελματίες συνεχίζουν να πηγαίνουν με τον αραμπά.)
Τέλος πάντων, κατά τον μήνα Ανθεστηριώνα διεξήγοντο τα Μικρά Ελευσίνια Μυστήρια.
Τα Ελευσίνια Μυστήρια είναι μιά περίεργη ιστορία… Πολλά λέγονται, αλλά τίποτε δεν γνωρίζουμε σήμερα γι’ αυτά – εκτός από τους εξωτερικούς τύπους. Δηλαδή, όλα τα πανηγυρτζήδικα εξωτερικά στοιχεία (πχ ποιά μέρα πήγαιναν οι μύστες στη θάλασσα, κτλ κτλ). Αλλά γιά το τί γινόταν μέσα στο τελεστήριον, δεν έχουμε ιδέα. (Γι’ αυτό, σ’ όσους βγάζουν «σοβαρά» βιβλία -κι όχι μυθιστορήματα- γιά να σας περιγράψουν το τί γινόταν μέσα, να τους πήτε να τα χώσουν εκεί που ξέρουν. Είναι απατεώνες εξ ορισμού.)
Θα μου πεις… εντάξει, στην εποχή των Μαραθωνομάχων όντως υπήρχε αυστηρότατη απαγόρευση (επί ποινήι θανάτου) να μιλάει κανείς δημοσίως γιά τα δρώμενα. Αλλά μετά; στην Ελληνιστική εποχή; στη δεύτερη Ελευσίνα της Αιγύπτου; (Άγνωστο σε πολλούς, αλλά μέτοικοι Αθηναίοι στην Αλεξάνδρεια ζήτησαν από τον Πτολεμαίο άδεια, ώστε να ιδρύσουν εκεί μιά δεύτερη «Ελευσίνα», γιά να γιορτάζουν τα μυστήριά τους. Όπερ καί εγένετο.)
Εκεί, επειδή κατά τους χρόνους εκείνους είχε επικρατήσει πεύμα κοσμοπολιτισμού, είχαν χαλαρώσει οι θρησκευτικές απαγορεύσεις καί όντως παρακολουθούσανε τα δρώμενα καί μή πιστοί. Νομίζω πως είναι ο (χριστιανός επίσκοπος) Ευσέβιος Καισαρείας, που έγραψε -στο περίπου- το αμίμητο: «- Χαρά στη θρησκεία! Η ύψιστη πράξη του ιεροφάντη είναι να δείχνει ένα στάχυ στον μυούμενο!» (Τώρα, βέβαια, το να εξηγήσουμε στον κάθε Ευσέβιο ότι το στάχυ συμβολίζει τον -κυριολεκτικό ή μεταφορικό- θάνατο του ανθρώπου καί την αναγέννησή του, είναι ψιλά γράμματα. Πιο ψιλά κι από συμφωνητικό δανείου σε τράπεζα. Άφ’ στα, παλληκάρι μου, δεν τό ‘χεις το σπόρ.)
Εν πάσει περιπτώσει, τα ελάχιστα που ξέρουμε γιά τις εσωτερικές τελετές των Ελευσινίων, τα ξέρουμε από πρωτοχριστιανούς συγγραφείς τύπου Ευσεβίου – κι από τη δεύτερη Ελευσίνα (της Αλεξάνδρειας). Των οποίων κι αυτών τα γραπτά «χάθηκαν» σε μεγάλο μέρο τους, άρα πάλι είμαστε στο σκοτάδι.
Μέχρι στιγμής βλέπουμε τα Ελευσίνια Μυστήρια σαν μιά θρησκευτικού χαρακτήρα γιορτή, σωστά; Σωστά. Πλην όμως, υπάρχει καί μία δεύτερη αφήγηση.
Κάποτε η Αθήνα, λέει, πρό Κατακλυσμού Δευκαλίωνος, βρισκόταν εκεί που σήμερα βρίσκεται η λίμνη Κωπαΐδα. (…Βρισκόταν. Η λίμνη. Διότι ήδη έχει αποξηρανθεί. Ο ενεστώς διαρκείας, το «βρίσκεται», ισχύει μόνον γιά το αθάνατο Δημόσιο του ψευτο-Ρωμαίϊκου, το οποίο -κάποιες δεκαετίες μετά την αποξήρανση- επιμένει να μην καταργεί τον «Οργανισμό αποξηράνσεως λίμνης Κωπαΐδος».) Εν πάσει περιπτώσει, όταν γέμισε νερά η περιοχή μετά τον Κατακλυσμό, κι αυτά δεν φεύγανε (ρίξτε μιά βόλτα μέχρι τη σημερινή Θήβα, καί θα καταλάβετε – γεωφυσική «λεκάνη» περίκλειστη από βουνά), το μέρος κατέστη μή κατοικήσιμο. Κι έτσι, οι απόγονοι των τότε Αθηναίων κατέβηκαν κι έφτιαξαν τη σημερινή Αθήνα.
Όχι όλοι, όμως. Μερικοί πήγαν δυτικώτερα, καί οίκησαν την Ελευσίνα.
Γιατί έγιναν από δύο χωριών χωριάτες οι πάλαι ποτέ συμπολίτες, όμως; διότι, στο πολύ περίπου, επειδή οι της Ελευσίνας ήθελαν να θυμούνται, ενώ οι της (νέας) Αθήνας να ξεχάσουν. (Επειδή πονούσε. Κι επειδή δεν ήθελαν ν’ αφήσουν ανοιχτόν τον δρόμο, να τον ξαναπορευτεί στο μέλλον κάποιος πονηρός – ή κάποιος απερίσκεπτος μαλάκας. Διότι η νέα αυτή πορεία θα είχε ακριβώς την ίδια κατάληξη: την απόλυτη καταστροφή.) Εδώ κάπου μπαίνουν καί τα ιερατεία στη μέση (καί το Φενιστίλ γιά τη φαγούρα της ανωφυλαξίας στον «Παλαιό»! Λόλ!!!), καί τελικά η όλη φάση διαμορφώνεται σε αυστηρό τελετουργικό, που στέγαζε έναν συμβιβασμό «μέσης οδού» (να θυμούνται μέν, υπό περιοριστικούς όρους δέ – άν καί όταν καί εφ’ όσον)…
…αλλά οι φήμες επιμένουν ότι μέσα στον ναό καί το τελεστήριο δεν γινόταν πράγματα που είχαν σχέση με θεούς καί θρησκείες.
Η φαντασία μας είναι ελεύθερη να δημιουργήσει ό,τι γουστάρει, εδώ. Όμως, ο γράφων είναι της γνώμης ότι εκεί μεταδιδόντουσαν γνώσεις καί γιά την πορεία του ανθρώπου (φυσική καί μεταφυσική), καί γιά την πορεία (επίσης φυσική καί μεταφυσική) του πλανήτη μας καί της ανθρωπότητας.
Όπως ο γράφων είναι απόλυτα πεπεισμένος ότι αυτές οι γνώσεις είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ χρήσιμες καί γιά σήμερα, καί γιά το άμεσο (ίσως καί απώτερο) μέλλον. Καί ότι θ’ αρχίσουν να επανέρχονται στο συνειδητό μέρος των ενθυμουμένων.
Δηλαδή, αυτών που πρέπει.
…Τις περισσότερες φορές, είναι ωραίο που βλέπουμε όνειρα.
Αν, λοιπόν, στα όνειρα που βλέπετε (αυτές τις μέρες – καί ίσως μέχρι καναδυό μήνες μετά), παίζει αυτό το όνομα,…
…(προ)ετοιμαστήτε!
Η κλήση «άνωθεν» δεν θα μπορούσε να είναι σαφέστερη.
νθεστηριών… Μήνας στο Αττικό ημερολόγιο (μεικτό σεληνοηλιακό), ο οποίος συνέπιπτε περίπου με μέσα Ιανουαρίου έως μέσα Φεβρουαρίου. Περίπου με την εποχή που διανύουμε.Το «περίπου» τίθεται, επειδή οι μήνες αυτοί είχαν ως βάση τις φάσεις της Σελήνης. Οι οποίες δεν είναι καθόλου σταθερές ανά κάποιες συγκεκριμένες ημέρες του χρόνου (όπως πχ είναι οι ισημερίες) – καί γιά κάθε χρόνο. Παίζουν. Γι’ αυτό καί η αναγωγή των αρχαίων ημερομηνιών (ιστορικών γεγονότων) σε σημερινές έχει μία ανακρίβεια + ή – δύο ημέρες.
(Γιά να είμαι ακριβής, είχε μέχρι τη δεκαετία του 1980. Πλην όμως, αγνοώ το κατά πόσο οι αρχαιολόγοι χρησιμοποιούν σήμερα μοντέρνα προγράμματα Αστρονομίας γιά υπολογιστές. Μ’ αυτά, η ανακρίβεια τέλος. Ακόμη, όμως, δεν έχω διαβάσει αναφορές γιά τελειωτικό καθορισμό με υπολογιστή πχ της μέρας της ναυμαχίας της Σαλαμίνας – κι έτσι, πολύ φοβάμαι ότι οι συμπαθείς αυτοί επαγγελματίες συνεχίζουν να πηγαίνουν με τον αραμπά.)
Τέλος πάντων, κατά τον μήνα Ανθεστηριώνα διεξήγοντο τα Μικρά Ελευσίνια Μυστήρια.
Τα Ελευσίνια Μυστήρια είναι μιά περίεργη ιστορία… Πολλά λέγονται, αλλά τίποτε δεν γνωρίζουμε σήμερα γι’ αυτά – εκτός από τους εξωτερικούς τύπους. Δηλαδή, όλα τα πανηγυρτζήδικα εξωτερικά στοιχεία (πχ ποιά μέρα πήγαιναν οι μύστες στη θάλασσα, κτλ κτλ). Αλλά γιά το τί γινόταν μέσα στο τελεστήριον, δεν έχουμε ιδέα. (Γι’ αυτό, σ’ όσους βγάζουν «σοβαρά» βιβλία -κι όχι μυθιστορήματα- γιά να σας περιγράψουν το τί γινόταν μέσα, να τους πήτε να τα χώσουν εκεί που ξέρουν. Είναι απατεώνες εξ ορισμού.)
Θα μου πεις… εντάξει, στην εποχή των Μαραθωνομάχων όντως υπήρχε αυστηρότατη απαγόρευση (επί ποινήι θανάτου) να μιλάει κανείς δημοσίως γιά τα δρώμενα. Αλλά μετά; στην Ελληνιστική εποχή; στη δεύτερη Ελευσίνα της Αιγύπτου; (Άγνωστο σε πολλούς, αλλά μέτοικοι Αθηναίοι στην Αλεξάνδρεια ζήτησαν από τον Πτολεμαίο άδεια, ώστε να ιδρύσουν εκεί μιά δεύτερη «Ελευσίνα», γιά να γιορτάζουν τα μυστήριά τους. Όπερ καί εγένετο.)
Εκεί, επειδή κατά τους χρόνους εκείνους είχε επικρατήσει πεύμα κοσμοπολιτισμού, είχαν χαλαρώσει οι θρησκευτικές απαγορεύσεις καί όντως παρακολουθούσανε τα δρώμενα καί μή πιστοί. Νομίζω πως είναι ο (χριστιανός επίσκοπος) Ευσέβιος Καισαρείας, που έγραψε -στο περίπου- το αμίμητο: «- Χαρά στη θρησκεία! Η ύψιστη πράξη του ιεροφάντη είναι να δείχνει ένα στάχυ στον μυούμενο!» (Τώρα, βέβαια, το να εξηγήσουμε στον κάθε Ευσέβιο ότι το στάχυ συμβολίζει τον -κυριολεκτικό ή μεταφορικό- θάνατο του ανθρώπου καί την αναγέννησή του, είναι ψιλά γράμματα. Πιο ψιλά κι από συμφωνητικό δανείου σε τράπεζα. Άφ’ στα, παλληκάρι μου, δεν τό ‘χεις το σπόρ.)
Εν πάσει περιπτώσει, τα ελάχιστα που ξέρουμε γιά τις εσωτερικές τελετές των Ελευσινίων, τα ξέρουμε από πρωτοχριστιανούς συγγραφείς τύπου Ευσεβίου – κι από τη δεύτερη Ελευσίνα (της Αλεξάνδρειας). Των οποίων κι αυτών τα γραπτά «χάθηκαν» σε μεγάλο μέρο τους, άρα πάλι είμαστε στο σκοτάδι.
Μέχρι στιγμής βλέπουμε τα Ελευσίνια Μυστήρια σαν μιά θρησκευτικού χαρακτήρα γιορτή, σωστά; Σωστά. Πλην όμως, υπάρχει καί μία δεύτερη αφήγηση.
Κάποτε η Αθήνα, λέει, πρό Κατακλυσμού Δευκαλίωνος, βρισκόταν εκεί που σήμερα βρίσκεται η λίμνη Κωπαΐδα. (…Βρισκόταν. Η λίμνη. Διότι ήδη έχει αποξηρανθεί. Ο ενεστώς διαρκείας, το «βρίσκεται», ισχύει μόνον γιά το αθάνατο Δημόσιο του ψευτο-Ρωμαίϊκου, το οποίο -κάποιες δεκαετίες μετά την αποξήρανση- επιμένει να μην καταργεί τον «Οργανισμό αποξηράνσεως λίμνης Κωπαΐδος».) Εν πάσει περιπτώσει, όταν γέμισε νερά η περιοχή μετά τον Κατακλυσμό, κι αυτά δεν φεύγανε (ρίξτε μιά βόλτα μέχρι τη σημερινή Θήβα, καί θα καταλάβετε – γεωφυσική «λεκάνη» περίκλειστη από βουνά), το μέρος κατέστη μή κατοικήσιμο. Κι έτσι, οι απόγονοι των τότε Αθηναίων κατέβηκαν κι έφτιαξαν τη σημερινή Αθήνα.
Όχι όλοι, όμως. Μερικοί πήγαν δυτικώτερα, καί οίκησαν την Ελευσίνα.
Γιατί έγιναν από δύο χωριών χωριάτες οι πάλαι ποτέ συμπολίτες, όμως; διότι, στο πολύ περίπου, επειδή οι της Ελευσίνας ήθελαν να θυμούνται, ενώ οι της (νέας) Αθήνας να ξεχάσουν. (Επειδή πονούσε. Κι επειδή δεν ήθελαν ν’ αφήσουν ανοιχτόν τον δρόμο, να τον ξαναπορευτεί στο μέλλον κάποιος πονηρός – ή κάποιος απερίσκεπτος μαλάκας. Διότι η νέα αυτή πορεία θα είχε ακριβώς την ίδια κατάληξη: την απόλυτη καταστροφή.) Εδώ κάπου μπαίνουν καί τα ιερατεία στη μέση (καί το Φενιστίλ γιά τη φαγούρα της ανωφυλαξίας στον «Παλαιό»! Λόλ!!!), καί τελικά η όλη φάση διαμορφώνεται σε αυστηρό τελετουργικό, που στέγαζε έναν συμβιβασμό «μέσης οδού» (να θυμούνται μέν, υπό περιοριστικούς όρους δέ – άν καί όταν καί εφ’ όσον)…
…αλλά οι φήμες επιμένουν ότι μέσα στον ναό καί το τελεστήριο δεν γινόταν πράγματα που είχαν σχέση με θεούς καί θρησκείες.
Η φαντασία μας είναι ελεύθερη να δημιουργήσει ό,τι γουστάρει, εδώ. Όμως, ο γράφων είναι της γνώμης ότι εκεί μεταδιδόντουσαν γνώσεις καί γιά την πορεία του ανθρώπου (φυσική καί μεταφυσική), καί γιά την πορεία (επίσης φυσική καί μεταφυσική) του πλανήτη μας καί της ανθρωπότητας.
Όπως ο γράφων είναι απόλυτα πεπεισμένος ότι αυτές οι γνώσεις είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ χρήσιμες καί γιά σήμερα, καί γιά το άμεσο (ίσως καί απώτερο) μέλλον. Καί ότι θ’ αρχίσουν να επανέρχονται στο συνειδητό μέρος των ενθυμουμένων.
Δηλαδή, αυτών που πρέπει.
…Τις περισσότερες φορές, είναι ωραίο που βλέπουμε όνειρα.
Αν, λοιπόν, στα όνειρα που βλέπετε (αυτές τις μέρες – καί ίσως μέχρι καναδυό μήνες μετά), παίζει αυτό το όνομα,…
…(προ)ετοιμαστήτε!
Η κλήση «άνωθεν» δεν θα μπορούσε να είναι σαφέστερη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου