ΣΤΗΛΕΣ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ....ΟΒΕΛΙΣΚΟΙ..[ΜΕΡΟΣ Γ΄]

Συγγραφή : Μαρίνης Βασίλειος Μετάφραση : Πέτρακα Ελένη  «Στήλες και Οβελίσκοι», Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Ελληνισμού, Κωνσταντινούπολη URL: <http://www.ehw.gr/l.aspx?id=12452>
1. Εισαγωγή Οι Βυζαντινοί κληρονόμησαν από τους Ρωμαίους την πρακτική να υψώνουν τιμητικές στήλες χωρίς δομική χρήση. Ο κύριος προορισμός τέτοιων στηλών ήταν η μνημόνευση ενός προσώπου (συνήθως αυτοκράτορα) ή ενός γεγονότος (συνήθως μιας νίκης επί εχθρών). Τέτοιες στήλες σώζονται στην Κωνσταντινούπολη, ορισμένες αποσπασματικά. Χοντρικά μπορούν να διαιρεθούν σε δύο κατηγορίες: α) μονολιθικοί κίονες με βάση και κιονόκρανο, που υποβαστάζουν το άγαλμα του τιμώμενου προσώπου (όπως η στήλη του Μαρκιανού), β) ιστορημένες στήλες, εμπνευσμένες από τη στήλη του Τραϊανού στη Ρώμη, οι οποίες αποτελούνταν από σπονδύλους που εδράζονταν σε μια βάση και υποβάσταζαν ένα κιονόκρανο, πάνω στο οποίο υπήρχε ένα άγαλμα (στήλες του Θεοδοσίου Α΄ και του Αρκαδίου). Η συνήθεια εγκαταλείφθηκε μετά τον 6ο αιώνα. Αναβίωσε εκ νέου το 13ο αιώνα με τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄, που τοποθέτησε έναν κίονα με το άγαλμα του Αρχάγγελου Μιχαήλ κοντά στην εκκλησία των Αγίων Αποστόλων.1 Η τοποθέτηση οβελίσκων, οι οποίοι μεταφέρονταν συνήθως από την Αίγυπτο, επίσης συνέχιζε μια ρωμαϊκή πρακτική. Ένας τέτοιος οβελίσκος, που πήρε την ονομασία του από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Α΄, κοσμούσε τον Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης. Ένας άλλος, γνωστός ως Κτιστός οβελίσκος, κατασκευάστηκε από λαξευμένους λίθους κοντά στον πρώτο. 2. Στήλες 2.1. Ο κίονας από πορφυρίτη στο φόρο του Κωνσταντίνου Το φόρο του Κωνσταντίνου βρισκόταν επί της Μέσης οδού, ακριβώς έξω από τα αρχαία τείχη του Βυζαντίου.2 Στο κέντρο υπήρχε ένας κίονας, ο οποίος σώζεται μέχρι σήμερα, με την ονομασία Çemberlitaş (δηλ. «η κολόνα με τα τσέρκια», εξαιτίας των μεταλλικών στεφάνων που κρατούν ενωμένους τους δακτυλίους της στήλης). Ο κορμός του κίονα αποτελείται από επτά δακτυλίους από πορφυρίτη. Αρχικά η στήλη επιστεφόταν με κορινθιακό κιονόκρανο πάνω στο οποίο έστεκε ένα κολοσσιαίο άγαλμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου ως Απόλλωνα/Ήλιου, εστεμμένου με ακτινωτό στέμμα.3 Το άγαλμα κατέρρευσε το έτος 1106. Επί Μανουήλ Α΄ Κομνηνού (1143-1180) τοποθετήθηκε στη θέση του ένας σταυρός, ενώ την ίδια εκείνη περίοδο το κορινθιακό κιονόκρανο αντικαταστάθηκε με το κοινό για την εποχή τεκτονικό, το οποίο φέρει μία επιγραφή που μνημονεύει την αναστήλωση του Μανουήλ.4 Μία μεταγενέστερη κτιστή βάση καλύπτει σήμερα το κατώτερο τμήμα του κίονα. Στη βάση της στήλης υπήρχε ένα παρεκκλήσιο αφιερωμένο στον άγιο Κωνσταντίνο.5 2.2. Η στήλη του Μαρκιανού Η στήλη αυτή, που είχε στηθεί προς τιμήν του αυτοκράτορα Μαρκιανού (450-457), βρίσκεται στον τέταρτο λόφο της πόλης, στο σημείο όπου θα βρισκόταν η βορειοδυτική διακλάδωση της Μέσης.6 Σώζεται σε σχετικά καλή κατάσταση. Η λατινική επιγραφή στη βάση της στήλης μαρτυρά ότι ανυψώθηκε από τον Τατιανό, που υπηρέτησε ως έπαρχος πόλεως από το 450 έως το 452.7 Η ίδια η στήλη έφτανε σε ύψος περίπου τα 10 μ., είναι από γρανίτη και επιστέφεται με ένα κομμένο κορινθιακό κιονόκρανο που φέρει κυβολιθικό επίκρανο με αετούς στις τέσσερις γωνίες. Η στήλη υποβάσταζε αρχικά ένα άγαλμα του Μαρκιανού. Η βάση της κοσμείται στην ανατολική και δυτική πλευρά με ένα χριστόγραμμα εγγεγραμμένο σε ένα στεφάνι και στη νότια πλευρά με ένα σταυρό μέσα σε ένα στεφάνι. Στη βόρεια πλευρά έχει χαραχτεί μία αναθηματική επιγραφή μαζί με δύο Νίκες που φέρουν ασπίδα. Έτσι ερμηνεύεται και η τουρκική ονομασία της στήλης, Kıztaşı (δηλ. «η κολόνα με τις κόρες»). 2.3. Η στήλη της Ευδοξίας Η Ευδοξία (†404) ήταν η σύζυγος του αυτοκράτορα Αρκαδίου και είναι περισσότερο γνωστή για τη διαμάχη της με τον Ιωάννη Χρυσόστομο, η οποία και οδήγησε στην εξορία του δεύτερου. Προς τιμήν της ο ύπατος Σιμπλίκιος ύψωσε το 403 έναν κίονα στη βορειοανατολική πλευρά του Αυγουσταίου.8 Ο κορμός της στήλης ήταν κατασκευασμένος από πορφυρίτη και επιστεφόταν με ένα συμπαγές ασημένιο άγαλμα της αυτοκράτειρας. Η βάση της στήλης αποκαλύφθηκε το 1848. Φέρει δύο επιγραφές, ένα τετράστιχο στα ελληνικά κι ένα δίστιχο στα λατινικά.9 2.4. Η στήλη των Γότθων Αυτό το μνημείο βρίσκεται στον εξωτερικό κήπο του ανακτόρου του Topkapı.10 Η μονολιθική στήλη ύψους 15 μέτρων από μάρμαρο εδράζεται σε ένα ψηλό βάθρο και επιστέφεται με κορινθιακό κιονόκρανο. Η λατινική επιγραφή μαρτυρά ότι υψώθηκε σε ανάμνηση μιας επιτυχούς εκστρατείας εναντίον των Γότθων, εξ ου και η σύγχρονη ονομασία της.11 Η άλλη πλευρά φέρει ένα σταυρό με την επιγραφή IC XC NIKA. Η χρονολόγηση αυτής της στήλης είναι αβέβαιη. Έχει αποδοθεί στον Κλαύδιο Β΄, τον Κωνσταντίνο Α΄ και το Θεοδόσιο Α΄. 2.5. Η στήλη στο φόρο του Ταύρου Η στήλη αυτή στήθηκε στο φόρο του Ταύρου (γνωστό και ως φόρο του Θεοδοσίου) κατά τον ύστερο 4ο αιώνα.12 Σε μίμηση των στηλών του Τραϊανού και του Μάρκου Αυρήλιου στη Ρώμη, ο κορμός ήταν διακοσμημένος με χαμηλό ανάγλυφο οργανωμένο σε μια σπειροειδή ζωφόρο, όπου απεικονίζονταν οι θρίαμβοι του Θεοδοσίου επί των βαρβάρων. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, η στήλη ήταν κοίλη, με εσωτερική κλίμακα που οδηγούσε στην κορυφή της. Επιστεφόταν με ένα ασημένιο άγαλμα του Θεοδοσίου Α΄, το οποίο έπεσε το έτος 480 εξαιτίας ενός σεισμού. Τον ύστερο 15ο αιώνα ο σουλτάνος Βαγιαζήτ Β΄ κατέστρεψε τη στήλη. Θραύσματά της, που απεικονίζουν κυρίως Ρωμαίους στρατιώτες να παρελαύνουν, έχουν μεταφερθεί στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Κωνσταντινούπολης είτε έχουν χρησιμοποιηθεί ως δομικά υλικά για το Beyazıt. Τα ερείπια του φόρου του Ταύρου, όπου στεκόταν η στήλη, έχουν αποκαλυφθεί στη σημερινή περιοχή του Beyazıt. 2.6. Η στήλη του Αρκαδίου Το φόρο του Αρκαδίου βρισκόταν στον έβδομο λόφο (Ξηρόλοφο) και περιλάμβανε μια μνημειακή ιστορημένη στήλη την οποία τοποθέτησε στο χώρο ο αυτοκράτορας το έτος 402 προς τιμήν του πατέρα του Θεοδοσίου Α΄.13 Η διακόσμηση του κορμού, χαμηλό ανάγλυφο σε σπειροειδή διάταξη, απεικονίζει τους αυτοκρατορικούς θριάμβους επί των βαρβάρων και ήταν ανάλογη με το διάκοσμο της στήλης του Θεοδοσίου· κατά βάθος πάντως ακολουθούσε ρωμαϊκά πρότυπα, όπως για παράδειγμα τη στήλη του Τραϊανού. Η στήλη του Αρκαδίου διέθετε κι αυτή εσωτερική κλίμακα που οδηγούσε στην κορυφή. Συνολικά το μνημείο θα πρέπει να έφτανε τα 50 μ. σε ύψος. Η βάση (9 μ. ύψος και 6 μ. πλάτος) ήταν διακοσμημένη με γλυπτά στις τρεις πλευρές, τα οποία απεικόνιζαν τους αυτοκράτορες Αρκάδιο και Ονώριο να συμμετέχουν σε τελετές που υπογράμμιζαν το αυτοκρατορικό μεγαλείο:14 στην ανατολική πλευρά οι αυτοκράτορες επευφημούνται από τις συγκλήτους της Ρώμης και της Κωνσταντινούπολης· στη δυτική πλευρά βάρβαροι στρατιώτες ταπεινώνονται μπροστά σε ένα ρωμαϊκό τρόπαιο και, τέλος, στη νότια πλευρά ξένοι πρεσβευτές φέρουν δώρα. Το 421 ο Θεοδόσιος Β΄ τοποθέτησε στην κορυφή της στήλης ένα άγαλμα που παρίστανε τον Αρκάδιο, το οποίο σωζόταν μέχρι το σεισμό του 740. Ο κορμός της στήλης κατεδαφίστηκε το 1719, αφού προηγουμένως είχε καταστραφεί από ένα σεισμό. Σήμερα, σώζεται επιτόπου μόνο η βάση της στήλης, που έχει υποστεί εκτεταμένες παραμορφώσεις από πυρκαγιές. Σπαράγματα των σπονδύλων διατηρούνται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Κωνσταντινούπολης. 3. Οβελίσκοι 3.1. Στον Ιππόδρομο Δύο οβελίσκοι κοσμούσαν τη σπίνα (spina, δηλ. το φράγμα που χώριζε κατά μήκος την αρένα σε δύο μέρη) στον Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης, εκ των οποίων ο ένας έφερε το όνομα του Θεοδοσίου Α΄ και ο άλλος είναι γνωστός ως Κτιστός οβελίσκος αλλά και ως οβελίσκος του Πορφυρογέννητου. Ο οβελίσκος του Θεοδοσίου ήταν στην πραγματικότητα ο αιγυπτιακός οβελίσκος του Τούθμωση Γ΄ (1490-1436 π.Χ.), ο οποίος είχε τοποθετηθεί σε μία ανάγλυφη βάση που ανάγεται στο 390. Ο οβελίσκος μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη πιθανόν την εποχή του Κωνσταντίνου Α΄ και υψώθηκε στον Ιππόδρομο επί βασιλείας του Θεοδοσίου Α΄. Η ανάγλυφη βάση είναι ένα από από τα πιο σημαντικά κοσμικά μνημεία που σώζονται στην πόλη.15 Αν και τα ανάγλυφα σήμερα είναι πολύ διαβρωμένα, οι παραστάσεις παρέχουν σημαντικές πληροφορίες για τους αγώνες, το ρόλο του αυτοκράτορα και τη διασκέδαση στον Ιππόδρομο κατά την Πρώιμη Βυζαντινή περίοδο. Στο κατώτερο τμήμα του απεικονίζεται η ύψωση του οβελίσκου, που προφανώς εκλαμβανόταν ως σημαντικό κατόρθωμα,16 καθώς και σκηνές από τους αγώνες των αρματοδρόμων. Σύμφωνα με τις ελληνικές και τις λατινικές επιγραφές στη βάση, ο οβελίσκος υψώθηκε μέσα σε 32 μέρες, όταν έπαρχος ήταν ο Πρόκλος. Ανάγλυφα στις τέσσερις πλευρές καλύπτουν το μεγαλύτερο τμήμα της βάσης, απεικονίζοντας τον αυτοκράτορα, την οικογένειά του, αξιωματούχους και στρατιωτικούς, ανθρώπους της πόλης αλλά και άλλους, όπως για παράδειγμα βαρβάρους που φέρουν δώρα. Ο Κτιστός οβελίσκος, όπως το υποδηλώνει η ονομασία του, δεν είναι ένας αυθεντικός μονολιθικός οβελίσκος αλλά μάλλον μια απομίμηση χτισμένη με ορθογωνισμένους λίθους, ύψους σχεδόν 32 μέτρων.17 Πολύ λίγα μας είναι γνωστά γι’ αυτόν: Υψώθηκε είτε από τον Κωνσταντίνο Α΄ είτε από το Θεοδόσιο Α΄, πιθανώς ως συμπληρωματικός του οβελίσκου του Θεοδοσίου. Το 10ο αιώνα o Κωνσταντίνος Ζ΄ τον κάλυψε με επιχρυσωμένες χάλκινες πλάκες (χαμένες σήμερα), γεγονός που αποτυπώθηκε σε επιγραφή στη βάση του οβελίσκου. Το μνημείο αναστηλώθηκε το 1895-1896. 1. Γι’ αυτό το άγαλμα, βλ. Talbot, A.M., “The Restoration of Constantinople under Michael VIII”, Dumbarton Oaks Papers (1993), σελ. 258-260. Το παρόν λήμμα αφορά μόνο τις σωζόμενες στήλες και τους οβελίσκους. Σχετικά με τις στήλες που δε σώζονται, βλ. Janin, R., Constantinople byzantine. Développement urbain et répertoire topographique2 (Paris 1964), σελ. 73-86. 2. Janin, R., Constantinople byzantine: développement urbain et répertoire topographique2 (Paris 1964), σελ. 77-80· Müller-Wiener, W., Bildlexikon zur Topographie Istanbuls: Byzantion, Konstantinupolis, Istanbul bis zum Beginn des 17. Jahrhunderts (Tübingen 1977), σελ. 255-257· Berger, A., Untersuchungen zu den Patria Konstantinupoleos (Ποικίλα Βυζαντινά 8, Bonn 1988), σελ. 288-301. 3. Αυτή η ερμηνεία του αγάλματος στη στήλη από πορφυρίτη απαντάται συχνά στις βυζαντινές πηγές, ιδίως από τον 8ο αιώνα. Ωστόσο ο Fowden, G., “Constantine’s Porphyry column: The earliest literary allusion”, Journal of Roman Studies 81 (1991), σελ. 125-131, αναλύει διεξοδικά τις πηγές που αφορούν το άγαλμα και δείχνει ότι αυτό δεν προοριζόταν κατ’ ανάγκην να παραστήσει τον αυτοκράτορα ως Ήλιο, αλλά ότι μάλλον επρόκειτο για ένα θρύλο που διαμορφώθηκε μεταξύ του 8ου και του 10ου αιώνα. 4. Mango, C., “The Byzantine Inscriptions of Constantinople: A Bibliographical Survey”, American Journal of Archaeology 55:1 (1951), σελ. 62. 5. Janin, R., La géographie ecclésiastique de l'empire byzantin I: Le Siège Constantinople et le Patriarcat Oecuménique 3: Les églises et les monastères2 (Paris 1969), σελ. 296. 6. Janin, R., Constantinople byzantine. Développement urbain et répertoire topographique2 (Paris 1964), σελ. 84-85· Müller-Wiener, W., Bildlexikon zur Topographie Istanbuls: Byzantion, Konstantinupolis, Istanbul bis zum Beginn des 17. Jahrhunderts (Tübingen 1977), σελ. 54-55. 7. Για την επιγραφή, βλ. Mango, C., “The Byzantine Inscriptions of Constantinople: A Bibliographical Survey”, American Journal of Archaeology 55:1 (1951), σελ. 62. 8. Janin, R., Constantinople byzantine. Développement urbain et répertoire topographique2 (Paris 1964), σελ. 76-77· Müller-Wiener, W., Bildlexikon zur Topographie Istanbuls: Byzantion, Konstantinupolis, Istanbul bis zum Beginn des 17. Jahrhunderts (Tübingen 1977), σελ. 52-53. 9. Mango, C., “The Byzantine Inscriptions of Constantinople: A Bibliographical Survey”, American Journal of Archaeology 55:1 (1951), σελ. 63. 10. Janin, R., Constantinople byzantine. Développement urbain et répertoire topographique2 (Paris 1964), σελ. 85-86· Müller-Wiener, W., Bildlexikon zur Topographie Istanbuls: Byzantion, Konstantinupolis, Istanbul bis zum Beginn des 17. Jahrhunderts (Tübingen 1977), σελ. 53. 11. Mango, C., “The Byzantine Inscriptions of Constantinople: A Bibliographical Survey”, American Journal of Archaeology 55:1 (1951), σελ. 62. 12. Janin, R., Constantinople byzantine. Développement urbain et répertoire topographique2 (Paris 1964), σελ. 81-82· Müller-Wiener, W., Bildlexikon zur Topographie Istanbuls: Byzantion, Konstantinupolis, Istanbul bis zum Beginn des 17. Jahrhunderts (Tübingen 1977), σελ. 258-265. 13. Janin, R., Constantinople byzantine. Développement urbain et répertoire topographique2 (Paris 1964), σελ. 82-84· Müller-Wiener, W., Bildlexikon zur Topographie Istanbuls: Byzantion, Konstantinupolis, Istanbul bis zum Beginn des 17. Jahrhunderts (Tübingen 1977), σελ. 250-253. 14. Grigg, R., “"Symphōnian Aeidō tēs Basileias": An Image of Imperial Harmony on the Base of the Column of Arcadius”, Art Bulletin 59:4 (1977), σελ. 469-482. 15. Bruns, G., Der Obelisk und seine Basis auf dem Hippodrom zu Konstantinopel (Istanbuler Forschungen 7, Istanbul 1935)· Grabar, A., Sculptures byzantines de Constantinople (IVe-Xe siècle) (Paris 1963), σελ. 25-28· Safran, L., “Points of View: The Theodosian Obelisk Base in Context”, Greek, Roman, and Byzantine Studies 34:4 (Winter 1993 [1995]), σελ. 409-435· Kiilerich, Β., The Obelisk Base in Constantinople: Court Art and Imperial Ideology (Rome 1988). 16. Wrede, H., “Zur Errichtung des Theodosiusobelisken in Istanbul”, Istanbuler Mitteilungen 16 (1966), σελ. 178-198. 17. Müller-Wiener, W., Bildlexikon zur Topographie Istanbuls: Byzantion, Konstantinupolis, Istanbul bis zum Beginn des 17. Jahrhunderts (Tübingen 1977), σελ. 65, 71· Guberti Bassett, S., “The Antiquities in the Hippodrome of Constantinople”, Dumbarton Oaks Papers 45 (1991), σελ. 87-96· Mango, C., “The Palace of Boukoleon”, Cahiers Archéologiques 45 (1997), σελ. 41-

Συγγραφή : Μαρίνης Βασίλειος (1/9/2008) Μετάφραση : Πέτρακα Ελένη Για παραπομπή: Μαρίνης Βασίλειος , «Στήλες και Οβελίσκοι», Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Ελληνισμού, Κωνσταντινούπολη URL: <http://www.ehw.gr/l.aspx?id=12452>
1. Εισαγωγή Οι Βυζαντινοί κληρονόμησαν από τους Ρωμαίους την πρακτική να υψώνουν τιμητικές στήλες χωρίς δομική χρήση. Ο κύριος προορισμός τέτοιων στηλών ήταν η μνημόνευση ενός προσώπου (συνήθως αυτοκράτορα) ή ενός γεγονότος (συνήθως μιας νίκης επί εχθρών). Τέτοιες στήλες σώζονται στην Κωνσταντινούπολη, ορισμένες αποσπασματικά. Χοντρικά μπορούν να διαιρεθούν σε δύο κατηγορίες: α) μονολιθικοί κίονες με βάση και κιονόκρανο, που υποβαστάζουν το άγαλμα του τιμώμενου προσώπου (όπως η στήλη του Μαρκιανού), β) ιστορημένες στήλες, εμπνευσμένες από τη στήλη του Τραϊανού στη Ρώμη, οι οποίες αποτελούνταν από σπονδύλους που εδράζονταν σε μια βάση και υποβάσταζαν ένα κιονόκρανο, πάνω στο οποίο υπήρχε ένα άγαλμα (στήλες του Θεοδοσίου Α΄ και του Αρκαδίου). Η συνήθεια εγκαταλείφθηκε μετά τον 6ο αιώνα. Αναβίωσε εκ νέου το 13ο αιώνα με τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄, που τοποθέτησε έναν κίονα με το άγαλμα του Αρχάγγελου Μιχαήλ κοντά στην εκκλησία των Αγίων Αποστόλων.1 Η τοποθέτηση οβελίσκων, οι οποίοι μεταφέρονταν συνήθως από την Αίγυπτο, επίσης συνέχιζε μια ρωμαϊκή πρακτική. Ένας τέτοιος οβελίσκος, που πήρε την ονομασία του από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Α΄, κοσμούσε τον Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης. Ένας άλλος, γνωστός ως Κτιστός οβελίσκος, κατασκευάστηκε από λαξευμένους λίθους κοντά στον πρώτο. 2. Στήλες 2.1. Ο κίονας από πορφυρίτη στο φόρο του Κωνσταντίνου Το φόρο του Κωνσταντίνου βρισκόταν επί της Μέσης οδού, ακριβώς έξω από τα αρχαία τείχη του Βυζαντίου.2 Στο κέντρο υπήρχε ένας κίονας, ο οποίος σώζεται μέχρι σήμερα, με την ονομασία Çemberlitaş (δηλ. «η κολόνα με τα τσέρκια», εξαιτίας των μεταλλικών στεφάνων που κρατούν ενωμένους τους δακτυλίους της στήλης). Ο κορμός του κίονα αποτελείται από επτά δακτυλίους από πορφυρίτη. Αρχικά η στήλη επιστεφόταν με κορινθιακό κιονόκρανο πάνω στο οποίο έστεκε ένα κολοσσιαίο άγαλμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου ως Απόλλωνα/Ήλιου, εστεμμένου με ακτινωτό στέμμα.3 Το άγαλμα κατέρρευσε το έτος 1106. Επί Μανουήλ Α΄ Κομνηνού (1143-1180) τοποθετήθηκε στη θέση του ένας σταυρός, ενώ την ίδια εκείνη περίοδο το κορινθιακό κιονόκρανο αντικαταστάθηκε με το κοινό για την εποχή τεκτονικό, το οποίο φέρει μία επιγραφή που μνημονεύει την αναστήλωση του Μανουήλ.4 Μία μεταγενέστερη κτιστή βάση καλύπτει σήμερα το κατώτερο τμήμα του κίονα. Στη βάση της στήλης υπήρχε ένα παρεκκλήσιο αφιερωμένο στον άγιο Κωνσταντίνο.5 2.2. Η στήλη του Μαρκιανού Η στήλη αυτή, που είχε στηθεί προς τιμήν του αυτοκράτορα Μαρκιανού (450-457), βρίσκεται στον τέταρτο λόφο της πόλης, στο σημείο όπου θα βρισκόταν η βορειοδυτική διακλάδωση της Μέσης.6 Σώζεται σε σχετικά καλή κατάσταση. Η λατινική επιγραφή στη βάση της στήλης μαρτυρά ότι ανυψώθηκε από τον Τατιανό, που υπηρέτησε ως έπαρχος πόλεως από το 450 έως το 452.7 Η ίδια η στήλη έφτανε σε ύψος περίπου τα 10 μ., είναι από γρανίτη και επιστέφεται με ένα κομμένο κορινθιακό κιονόκρανο που φέρει κυβολιθικό επίκρανο με αετούς στις τέσσερις γωνίες. Η στήλη υποβάσταζε αρχικά ένα άγαλμα του Μαρκιανού. Η βάση της κοσμείται στην ανατολική και δυτική πλευρά με ένα χριστόγραμμα εγγεγραμμένο σε ένα στεφάνι και στη νότια πλευρά με ένα σταυρό μέσα σε ένα στεφάνι. Στη βόρεια πλευρά έχει χαραχτεί μία αναθηματική επιγραφή μαζί με δύο Νίκες που φέρουν ασπίδα. Έτσι ερμηνεύεται και η τουρκική ονομασία της στήλης, Kıztaşı (δηλ. «η κολόνα με τις κόρες»). 2.3. Η στήλη της Ευδοξίας Η Ευδοξία (†404) ήταν η σύζυγος του αυτοκράτορα Αρκαδίου και είναι περισσότερο γνωστή για τη διαμάχη της με τον Ιωάννη Χρυσόστομο, η οποία και οδήγησε στην εξορία του δεύτερου. Προς τιμήν της ο ύπατος Σιμπλίκιος ύψωσε το 403 έναν κίονα στη βορειοανατολική πλευρά του Αυγουσταίου.8 Ο κορμός της στήλης ήταν κατασκευασμένος από πορφυρίτη και επιστεφόταν με ένα συμπαγές ασημένιο άγαλμα της αυτοκράτειρας. Η βάση της στήλης αποκαλύφθηκε το 1848. Φέρει δύο επιγραφές, ένα τετράστιχο στα ελληνικά κι ένα δίστιχο στα λατινικά.9 2.4. Η στήλη των Γότθων Αυτό το μνημείο βρίσκεται στον εξωτερικό κήπο του ανακτόρου του Topkapı.10 Η μονολιθική στήλη ύψους 15 μέτρων από μάρμαρο εδράζεται σε ένα ψηλό βάθρο και επιστέφεται με κορινθιακό κιονόκρανο. Η λατινική επιγραφή μαρτυρά ότι υψώθηκε σε ανάμνηση μιας επιτυχούς εκστρατείας εναντίον των Γότθων, εξ ου και η σύγχρονη ονομασία της.11 Η άλλη πλευρά φέρει ένα σταυρό με την επιγραφή IC XC NIKA. Η χρονολόγηση αυτής της στήλης είναι αβέβαιη. Έχει αποδοθεί στον Κλαύδιο Β΄, τον Κωνσταντίνο Α΄ και το Θεοδόσιο Α΄. 2.5. Η στήλη στο φόρο του Ταύρου Η στήλη αυτή στήθηκε στο φόρο του Ταύρου (γνωστό και ως φόρο του Θεοδοσίου) κατά τον ύστερο 4ο αιώνα.12 Σε μίμηση των στηλών του Τραϊανού και του Μάρκου Αυρήλιου στη Ρώμη, ο κορμός ήταν διακοσμημένος με χαμηλό ανάγλυφο οργανωμένο σε μια σπειροειδή ζωφόρο, όπου απεικονίζονταν οι θρίαμβοι του Θεοδοσίου επί των βαρβάρων. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, η στήλη ήταν κοίλη, με εσωτερική κλίμακα που οδηγούσε στην κορυφή της. Επιστεφόταν με ένα ασημένιο άγαλμα του Θεοδοσίου Α΄, το οποίο έπεσε το έτος 480 εξαιτίας ενός σεισμού. Τον ύστερο 15ο αιώνα ο σουλτάνος Βαγιαζήτ Β΄ κατέστρεψε τη στήλη. Θραύσματά της, που απεικονίζουν κυρίως Ρωμαίους στρατιώτες να παρελαύνουν, έχουν μεταφερθεί στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Κωνσταντινούπολης είτε έχουν χρησιμοποιηθεί ως δομικά υλικά για το Beyazıt. Τα ερείπια του φόρου του Ταύρου, όπου στεκόταν η στήλη, έχουν αποκαλυφθεί στη σημερινή περιοχή του Beyazıt. 2.6. Η στήλη του Αρκαδίου Το φόρο του Αρκαδίου βρισκόταν στον έβδομο λόφο (Ξηρόλοφο) και περιλάμβανε μια μνημειακή ιστορημένη στήλη την οποία τοποθέτησε στο χώρο ο αυτοκράτορας το έτος 402 προς τιμήν του πατέρα του Θεοδοσίου Α΄.13 Η διακόσμηση του κορμού, χαμηλό ανάγλυφο σε σπειροειδή διάταξη, απεικονίζει τους αυτοκρατορικούς θριάμβους επί των βαρβάρων και ήταν ανάλογη με το διάκοσμο της στήλης του Θεοδοσίου· κατά βάθος πάντως ακολουθούσε ρωμαϊκά πρότυπα, όπως για παράδειγμα τη στήλη του Τραϊανού. Η στήλη του Αρκαδίου διέθετε κι αυτή εσωτερική κλίμακα που οδηγούσε στην κορυφή. Συνολικά το μνημείο θα πρέπει να έφτανε τα 50 μ. σε ύψος. Η βάση (9 μ. ύψος και 6 μ. πλάτος) ήταν διακοσμημένη με γλυπτά στις τρεις πλευρές, τα οποία απεικόνιζαν τους αυτοκράτορες Αρκάδιο και Ονώριο να συμμετέχουν σε τελετές που υπογράμμιζαν το αυτοκρατορικό μεγαλείο:14 στην ανατολική πλευρά οι αυτοκράτορες επευφημούνται από τις συγκλήτους της Ρώμης και της Κωνσταντινούπολης· στη δυτική πλευρά βάρβαροι στρατιώτες ταπεινώνονται μπροστά σε ένα ρωμαϊκό τρόπαιο και, τέλος, στη νότια πλευρά ξένοι πρεσβευτές φέρουν δώρα. Το 421 ο Θεοδόσιος Β΄ τοποθέτησε στην κορυφή της στήλης ένα άγαλμα που παρίστανε τον Αρκάδιο, το οποίο σωζόταν μέχρι το σεισμό του 740. Ο κορμός της στήλης κατεδαφίστηκε το 1719, αφού προηγουμένως είχε καταστραφεί από ένα σεισμό. Σήμερα, σώζεται επιτόπου μόνο η βάση της στήλης, που έχει υποστεί εκτεταμένες παραμορφώσεις από πυρκαγιές. Σπαράγματα των σπονδύλων διατηρούνται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Κωνσταντινούπολης. 3. Οβελίσκοι 3.1. Στον Ιππόδρομο Δύο οβελίσκοι κοσμούσαν τη σπίνα (spina, δηλ. το φράγμα που χώριζε κατά μήκος την αρένα σε δύο μέρη) στον Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης, εκ των οποίων ο ένας έφερε το όνομα του Θεοδοσίου Α΄ και ο άλλος είναι γνωστός ως Κτιστός οβελίσκος αλλά και ως οβελίσκος του Πορφυρογέννητου. Ο οβελίσκος του Θεοδοσίου ήταν στην πραγματικότητα ο αιγυπτιακός οβελίσκος του Τούθμωση Γ΄ (1490-1436 π.Χ.), ο οποίος είχε τοποθετηθεί σε μία ανάγλυφη βάση που ανάγεται στο 390. Ο οβελίσκος μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη πιθανόν την εποχή του Κωνσταντίνου Α΄ και υψώθηκε στον Ιππόδρομο επί βασιλείας του Θεοδοσίου Α΄. Η ανάγλυφη βάση είναι ένα από από τα πιο σημαντικά κοσμικά μνημεία που σώζονται στην πόλη.15 Αν και τα ανάγλυφα σήμερα είναι πολύ διαβρωμένα, οι παραστάσεις παρέχουν σημαντικές πληροφορίες για τους αγώνες, το ρόλο του αυτοκράτορα και τη διασκέδαση στον Ιππόδρομο κατά την Πρώιμη Βυζαντινή περίοδο. Στο κατώτερο τμήμα του απεικονίζεται η ύψωση του οβελίσκου, που προφανώς εκλαμβανόταν ως σημαντικό κατόρθωμα,16 καθώς και σκηνές από τους αγώνες των αρματοδρόμων. Σύμφωνα με τις ελληνικές και τις λατινικές επιγραφές στη βάση, ο οβελίσκος υψώθηκε μέσα σε 32 μέρες, όταν έπαρχος ήταν ο Πρόκλος. Ανάγλυφα στις τέσσερις πλευρές καλύπτουν το μεγαλύτερο τμήμα της βάσης, απεικονίζοντας τον αυτοκράτορα, την οικογένειά του, αξιωματούχους και στρατιωτικούς, ανθρώπους της πόλης αλλά και άλλους, όπως για παράδειγμα βαρβάρους που φέρουν δώρα. Ο Κτιστός οβελίσκος, όπως το υποδηλώνει η ονομασία του, δεν είναι ένας αυθεντικός μονολιθικός οβελίσκος αλλά μάλλον μια απομίμηση χτισμένη με ορθογωνισμένους λίθους, ύψους σχεδόν 32 μέτρων.17 Πολύ λίγα μας είναι γνωστά γι’ αυτόν: Υψώθηκε είτε από τον Κωνσταντίνο Α΄ είτε από το Θεοδόσιο Α΄, πιθανώς ως συμπληρωματικός του οβελίσκου του Θεοδοσίου. Το 10ο αιώνα o Κωνσταντίνος Ζ΄ τον κάλυψε με επιχρυσωμένες χάλκινες πλάκες (χαμένες σήμερα), γεγονός που αποτυπώθηκε σε επιγραφή στη βάση του οβελίσκου. Το μνημείο αναστηλώθηκε το 1895-1896. 1. Γι’ αυτό το άγαλμα, βλ. Talbot, A.M., “The Restoration of Constantinople under Michael VIII”, Dumbarton Oaks Papers (1993), σελ. 258-260. Το παρόν λήμμα αφορά μόνο τις σωζόμενες στήλες και τους οβελίσκους. Σχετικά με τις στήλες που δε σώζονται, βλ. Janin, R., Constantinople byzantine. Développement urbain et répertoire topographique2 (Paris 1964), σελ. 73-86. 2. Janin, R., Constantinople byzantine: développement urbain et répertoire topographique2 (Paris 1964), σελ. 77-80· Müller-Wiener, W., Bildlexikon zur Topographie Istanbuls: Byzantion, Konstantinupolis, Istanbul bis zum Beginn des 17. Jahrhunderts (Tübingen 1977), σελ. 255-257· Berger, A., Untersuchungen zu den Patria Konstantinupoleos (Ποικίλα Βυζαντινά 8, Bonn 1988), σελ. 288-301. 3. Αυτή η ερμηνεία του αγάλματος στη στήλη από πορφυρίτη απαντάται συχνά στις βυζαντινές πηγές, ιδίως από τον 8ο αιώνα. Ωστόσο ο Fowden, G., “Constantine’s Porphyry column: The earliest literary allusion”, Journal of Roman Studies 81 (1991), σελ. 125-131, αναλύει διεξοδικά τις πηγές που αφορούν το άγαλμα και δείχνει ότι αυτό δεν προοριζόταν κατ’ ανάγκην να παραστήσει τον αυτοκράτορα ως Ήλιο, αλλά ότι μάλλον επρόκειτο για ένα θρύλο που διαμορφώθηκε μεταξύ του 8ου και του 10ου αιώνα. 4. Mango, C., “The Byzantine Inscriptions of Constantinople: A Bibliographical Survey”, American Journal of Archaeology 55:1 (1951), σελ. 62. 5. Janin, R., La géographie ecclésiastique de l'empire byzantin I: Le Siège Constantinople et le Patriarcat Oecuménique 3: Les églises et les monastères2 (Paris 1969), σελ. 296. 6. Janin, R., Constantinople byzantine. Développement urbain et répertoire topographique2 (Paris 1964), σελ. 84-85· Müller-Wiener, W., Bildlexikon zur Topographie Istanbuls: Byzantion, Konstantinupolis, Istanbul bis zum Beginn des 17. Jahrhunderts (Tübingen 1977), σελ. 54-55. 7. Για την επιγραφή, βλ. Mango, C., “The Byzantine Inscriptions of Constantinople: A Bibliographical Survey”, American Journal of Archaeology 55:1 (1951), σελ. 62. 8. Janin, R., Constantinople byzantine. Développement urbain et répertoire topographique2 (Paris 1964), σελ. 76-77· Müller-Wiener, W., Bildlexikon zur Topographie Istanbuls: Byzantion, Konstantinupolis, Istanbul bis zum Beginn des 17. Jahrhunderts (Tübingen 1977), σελ. 52-53. 9. Mango, C., “The Byzantine Inscriptions of Constantinople: A Bibliographical Survey”, American Journal of Archaeology 55:1 (1951), σελ. 63. 10. Janin, R., Constantinople byzantine. Développement urbain et répertoire topographique2 (Paris 1964), σελ. 85-86· Müller-Wiener, W., Bildlexikon zur Topographie Istanbuls: Byzantion, Konstantinupolis, Istanbul bis zum Beginn des 17. Jahrhunderts (Tübingen 1977), σελ. 53. 11. Mango, C., “The Byzantine Inscriptions of Constantinople: A Bibliographical Survey”, American Journal of Archaeology 55:1 (1951), σελ. 62. 12. Janin, R., Constantinople byzantine. Développement urbain et répertoire topographique2 (Paris 1964), σελ. 81-82· Müller-Wiener, W., Bildlexikon zur Topographie Istanbuls: Byzantion, Konstantinupolis, Istanbul bis zum Beginn des 17. Jahrhunderts (Tübingen 1977), σελ. 258-265. 13. Janin, R., Constantinople byzantine. Développement urbain et répertoire topographique2 (Paris 1964), σελ. 82-84· Müller-Wiener, W., Bildlexikon zur Topographie Istanbuls: Byzantion, Konstantinupolis, Istanbul bis zum Beginn des 17. Jahrhunderts (Tübingen 1977), σελ. 250-253. 14. Grigg, R., “"Symphōnian Aeidō tēs Basileias": An Image of Imperial Harmony on the Base of the Column of Arcadius”, Art Bulletin 59:4 (1977), σελ. 469-482. 15. Bruns, G., Der Obelisk und seine Basis auf dem Hippodrom zu Konstantinopel (Istanbuler Forschungen 7, Istanbul 1935)· Grabar, A., Sculptures byzantines de Constantinople (IVe-Xe siècle) (Paris 1963), σελ. 25-28· Safran, L., “Points of View: The Theodosian Obelisk Base in Context”, Greek, Roman, and Byzantine Studies 34:4 (Winter 1993 [1995]), σελ. 409-435· Kiilerich, Β., The Obelisk Base in Constantinople: Court Art and Imperial Ideology (Rome 1988). 16. Wrede, H., “Zur Errichtung des Theodosiusobelisken in Istanbul”, Istanbuler Mitteilungen 16 (1966), σελ. 178-198. 17. Müller-Wiener, W., Bildlexikon zur Topographie Istanbuls: Byzantion, Konstantinupolis, Istanbul bis zum Beginn des 17. Jahrhunderts (Tübingen 1977), σελ. 65, 71· Guberti Bassett, S., “The Antiquities in the Hippodrome of Constantinople”, Dumbarton Oaks Papers 45 (1991), σελ. 87-96· Mango, C., “The Palace of Boukoleon”, Cahiers Archéologiques 45 (1997), σελ. 41-

ΟΒΕΛΙΣΚΟΙ..[ΜΕΡΟΣ Β΄]

ΠΗΓΉhttp://www.promitheasblog.com/
Στους Αιγύπτιους ήταν το σχήμα αφιερωμένο στον Θεό - Ρα ,τον δημιουργό της ανθρωπότητας, την πηγή του φωτός,την οντότητα στην οποία ο άνθρωπος ήταν απολύτως εξαρτημένος. Έμβλημά του ήταν ο ήλιος, το σύμβολο της ζωής, του φωτός, της γονιμότητας.
Το κύριο κέντρο λατρείας του ήταν η Ηλιούπολη ,Πι-Ρα το Αιγυπτιακό της όνομα,που σημαίνει η πόλη του θεού Ρα, όπου οι πρώτοι βασιλείς έχτισαν οβελίσκους με πυραμοειδή κορυφή.

Το πνεύμα του Θεού ήλιου υποτίθεται οτι εισερχόταν στον οβελίσκο σε συγκεκριμένες περιόδους και σε αυτές τις περιόδους προσφέρονταν ανθρώπινες θυσίες. Τα θύματα ήταν κυρίως σκλάβοι και ξένοι, ενω ανά δεν υπήρχαν γινόταν διαλογή από τον τοπικό πληθυσμό.
Μέχρι το 1300 π.Χ. η πόλη ήταν γεμάτη οβελίσκους, κάποιοι ήταν διακοσμημένοι με χρυσό για να συμβολίζουντις ακτίνες του ηλίου και κάποιοι είχαν ανάγλυφες επιγραφές οι οποίες δόξαζαν το καθημερινό πέρασμα του Ρα στον ουρανό.

Στις μεταγενέστερες δυναστείες η αφιέρωση των οβελίσκων μεταστράφηκε από τον Ρα, στον Οσιρι θεό της γης, της βλάστησης, θεό της αναγέννησης, όπως επίσης και θεό του κάτω κόσμου και της τελικής κρίσης. Οι ιερείς της Ηλιουπόλεως για ναδιατηρήσουν την λατρεία του Ρα, είπαν ότι ο Οσιρις ήταν εγγονός του Ρα.

Στην είσοδο κάθε Αιγυπτιακού ναού, τοποθετούνταν 2 οβελίσκοι(Σετ κ' Ωρος) ,χτισμένοι πάντοτε σε ζευγάρια, με τον έναν οβελίσκο ψηλότερο από τον 2ο.Οι διαστάσεις και οι ακριβείς γωνίες των πλευρών και της πυραμοειδής κορυφής υπολογίζονταν σύμφωνα με ταγεωδαιτικά δεδομένα της περιοχής όπου τοποθετούνταν.


Οι 2 πύλες Bοaz και Jachin που ήταν μπροστά από τον ναό του Σολομώντα, θεωρούνται απομίμηση των 2 οβελίσκων μπροστά από έναν Αιγυπτιακό ναό.
Από αρκετούς θεωρείται ως φαλλικό σύμβολο, αν λάβουμε υπόψη την ιστορία τους Όσιρη και της Ίσιδας.

Με λίγα λόγια, ο Σετ ο αδερφός του Όσιρι ,επειδή τον ζήλευε ως βασιλιά, τον έβαλε με δόλιο τρόπο μέσα σε μια σαρκοφάγο και αφού την σφράγισε την πέταξε στον Νείλο. Η Ίσιδα μόλις το έμαθε ,έψαξε να τον βρει. Αργότερα έμαθε ότι η σαρκοφάγος ,βρέθηκε στην πόλη Βύβλος, στον σημερινό Λίβανο. Ο Σετ, προκειμένου η Ίσιδα να μην τον αναστήσει βρήκε πρώτος την σαρκοφάγο και τον τεμάχισε σε 13 τεμάχια, όσα και οι σεληνιακοί μήνες τους έτους και τα σκόρπισε σε όλη την Αίγυπτο.
Η Ίσιδα κατάφερε να βρει μόνο τα 12 από τα 13 κομμάτια, επειδή
το 13 είχε φαγωθεί από ένα ψάρι. Ετσι έφτιαξε έναν φαλλό από χρυσό και κατάφερε να αναστήσει τον Όσιρι


Οβελίσκοι ανά τον κόσμο.

Το Παρίσι, ήταν η πρώτη μεγάλη πόλη, όπου μεταφέρθηκε ο οβελίσκος από τον ναό του Λούξορ, όπου στεκότανε 3.500 χρόνια, ως δώρο στον βασιλιά Κάρολο τον 10ο,ύψους 92 πόδια και βάρους 246 τόνων, στην πλατεία της Γαλλικής επαναστάσεως.



Στις 13 Σεπτεμβρίου 1978,υψώθηκε οβελίσκος στο Λονδίνο ύψους 68,5 πόδια(20,9 μέτρα),βάρους 186 τόνων στην περιοχή Victoria Embankment, απο την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.

Και στις 2 μεταφορές σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι μασώνοι, στην 1η περίπτωση όπου ύστερα από συνωμοσία του Louis Τhiers, που ήταν μασώνος, ο βασιλιάς Κάρολος ο 10ος αντικαταστάθηκε από τον Lοuis Philippe, Ο Louis Τhiers την περίοδο που υψώθηκε ο οβελίσκος ήταν πρωθυπουργός ενώ 35 χρόνια αργότερα, το 1871,έγινε ο πρώτος πρόεδρος της Γαλλίας. Στην 2η περίπτωση,τόσο οι χρηματοδότες, οσο και αυτοί που κανόνισαν την μεταφορά ήταν επίσης μασόνοι.

Ο δίδυμος οβελίσκος που τοποθετήθηκε στην Αγγλία, βαρους 220 τόνων και ύψους 69,5 πόδια ( 21,2 μέτρα ),δόθηκεστην Αμερική.
Αρχικά οι 2 αυτοί οβελίσκοι ήταν στην Ηλιούπολη, τους οποίους μετέφερε στην Αλεξάνδρεια το 22 π.Χ. ο Καίσαρας Αύγουστος.



Μεταφέρθηκε στην Αμερική το 1880,απο μασόνους στο Central Park όπου έγινε ειδική τελετή στις 9 Οκτωβρίου, στην οποία ο Jesse Antony o grand master mason της Νέας Υόρκης τοποθέτησε τον ακρογωνιαίο λίθο.
Eντέλλει, τοποθετήθηκε τον Ιανουάριο του 1881,υπο το τραγούδι του Martin Luther King "Ein Feste Burg".


Great God, to Whom since time began, The world has prayed and striven; Maker of stars, and earth, and man -
To thee our praise is given! Here by this ancient Sign Of Thine own Light Divine, We lift to Thee our eyes,
Thou Dweller of the skies - Hear us, O God in Heaven!

Και οι 4 πλευρές του Οβελίσκου είναι καλυμμένες με Αιγυπτιακά ιερογλυφικά. Στην μια πλευρά του αναφέρει
".... για την προσευχή στην θεότητα του ηλίου ,που λατρευόταν από τους Αιγύπτιους ως η πηγή του φωτός και της ζωής.
Είναι ένα σύμβολο του θεού Ρα ,του θεού του ήλιου..."

Από το 1848 άρχισε να ανυψώνεται στην Ουάσινγκτον (σε ευθεία 900 μέτρων στα Δυτικά του Καπιτωλίου και ακριβώς 900 μέτρα από το αρχηγείο των μασόνων) οβελίσκος προς τιμήν του George Washington ,ο οποίος ήταν μασόνος και υπήρξε ένας από τους ιδρυτές - προέδρους της Αμερικής, η κηδεία του οποίου έγινε με βάση την μασονική τελετουργία.
Εξαιτίας του εμφυλίου πολέμου, ολοκληρώθηκε στις 6/12/1884 με ύψος 555 πόδια και αλουμινένια κορυφή. Η αλουμινένια κορυφή είναι βάρους 3300 pounds και κάποιοι αποδίδουν στον αριθμό αυτό μια συνδετική σχέση με τους μασόνους και ειδικά με τον 33ο βαθμό της μασονίας.



Έχουν κατασκευαστεί 8 παράθυρα ,τα 6 έχουν το ίδιο μέγεθος ,ενώ το 7ο και το 8ο που κοιτάνε στην Ανατολή είναι μεγαλύτερα.

Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται περί αυθεντικού οβελίσκου ,αλλά από 36.000 κομμάτια ενωμένα μεταξύ τους και από 188 Memorial stones 35 από τα οποία προήλθαν από Μασονικές στοές.

Όλοι οι πρόεδροι μετά τον Washington ορκίζονταν στην ανατολική πλευρά του Καπιτωλίου, εκτος από τον Ριγκαν, που ορκίστηκε στην Δυτική πλευρά κάτι που αναφέρθηκε στο περιοδικό Newsweek στις 26 Ιανουαρίου του 1981.
Ενώ το περιοδικό Time αναφέρει "Before some 150,000 listeners at the West Front of the Capitol, Reagan gazes toward the Washington Monument and delivers his address." 276


13 οβελίσκοι μεταφέρθηκαν στην Ρώμη.

Ο κυριότερος είναι αυτός που βρίσκεται στο Βατικανό και έχει τοποθετηθεί με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε όταν ο Πάπας κάνει κήρυγμα στον λαό να βλέπει πάντα τον οβελίσκο.



Είναι ο μεγαλύτερος οβελίσκος στον κόσμο, κατασκευάστηκε κατά την βασιλεία του Φαραώ Τουθμώσι του 3ου στο ναό του Αμούν στις Θήβες(Καρνακ).Μεταφέρθηκε στην Ρώμη από τον αυτοκράτορα Κωνστάντιο (317-361 μ.Χ.) και τοποθετήθηκε στο Circus Maximus.





Ο οβελίσκος του Θεοδοσίου : Ο οβελίσκος τοποθετήθηκε στον ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης. Αρχικά ο οβελίσκος ήταν τοποθετημένος στο Καρνάκ στον ναό του Αμουν ( τώρα Λούξορ ) και μεταφέρθηκε στην Αλεξάνδρεια από τον Κωνστάντιο τον Β'.

Οβελίσκοι και εβραϊκή βίβλος

Ο οβελίσκος αναφέρεται και στην Εβραϊκή βίβλο ,με τον όρο matstsebah.
Συμφώνα με το Εβραϊκό λεξικό η λέξη matstsebah σημαίνει
1. pillar, mastaba, stump
a. pillar
1. as monument, personal memorial
2. with an altar
b. (Hoph) stock, stump (of tree)
Δηλάδη μια στήλη, ένα προσωπικό μνημείο με βωμό.

Στα παρακάτω χωρία της Εβραϊκής Βίβλου λέξη μεταφράζετε είτε ως βωμός, είτε ως στήλη ,είτε ως άγαλμα,είτε ως εικόνα.

Εξοδος 23.24
οὐ προσκυνήσεις τοῖς θεοῖς αὐτῶν, οὐ δὲ μὴ λατρεύσῃς αὐτοῖς· οὐ ποιήσεις κατὰ τὰ ἔργα αὐτῶν, ἀλλὰ καθαιρέσει καθελεῖς καὶ συντρίβων συντρίψεις τὰς στήλας αὐτῶν.

Εξοδος 34.13
τούς βωμοὺς αὐτῶν καθελεῖτε καὶ τάς στήλας αὐτῶν συντρίψετε καὶ τὰ ἄλση αὐτῶν ἐκκόψετε, καὶ τὰ γλυπτὰ τῶν θεῶν αὐτῶν κατακαύσετε ἐν πυρί·

Λευιτικόν26.1
ΟΥ ποιήσετε ὑμῖν αὐτοῖς χειροποίητα, οὐδὲ γλυπτά, οὐδὲ στήλην ἀναστήσετε ὑμῖν, οὐδὲ λίθον σκοπὸν θήσετε ἐν τῇ γῇ ὑμῶν προσκυνῆσαι αὐτῷ·

Δευτερονόμιον 7.5

ἀλλ᾿ οὕτω ποιήσετε αὐτοῖς· τοὺς βωμοὺς αὐτῶν καθελεῖτε καὶ τὰς στήλας αὐτῶν συντρίψετε καὶ τὰ ἄλση αὐτῶν ἐκκόψετε καὶ τὰ γλυπτὰ τῶν θεῶν αὐτῶν κατακαύσετε πυρί·

Δευτερονόμιον 12.3

καὶ κατασκάψετε τοὺς βωμοὺς αὐτῶν καὶ συντρίψετε τὰς στήλας αὐτῶν καὶ τὰ ἄλση αὐτῶν ἐκκόψετε καὶ τὰ γλυπτὰ τῶν θεῶν αὐτῶν κατακαύσετε πυρί, καὶ ἀπολεῖται τὸ ὄνομα αὐτῶν ἐκ τοῦ τόπου ἐκείνου.

Χρονικά Β΄31.1

Καὶ ὡς συνετελέσθη πάντα ταῦτα, ἐξῆλθε πᾶς Ἰσραὴλ οἱ εὑρεθέντες ἐν πόλεσιν Ἰούδα καὶ συνέτριψαν τὰς στήλας καὶ ἔκοψαν τά ἄλση καὶ κατέσπασαν τὰ ὑψηλὰ καὶ τοὺς βωμοὺς ἀπὸ πάσης τῆς Ἰουδαίας καὶ Βενιαμίν

Βασιλειών Β’ 3.2
ΚΑΙ ΕΠΡΑΞΕ ΠΟΝΗΡΑ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΟΥΧΙ ΟΜΩΣ ΚΑΘΩΣ Ο ΠΑΤΗΡ ΑΥΤΟΥ ΚΑΙ Η ΜΗΤΗΡ ΑΥΤΟΥ ΔΙΟΤΙ ΕΣΗΚΩΣΕ ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΤΟΥ ΒΑΑΛ ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΕΙΧΕ ΚΑΜΕΙ Ο ΠΑΤΗΡ ΑΥΤΟΥ.

Εδώ μεταφράστηκε ως άγαλμα

Βασιλειων Β’ 10.25-26

26 ΚΑΙ ΕΞΕΒΑΛΟΝ ΤΑ ΕΙΔΩΛΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥ ΤΟΥ ΒΑΑΛ ΚΑΙ ΚΑΤΕΚΑΥΣΑΝ ΑΥΤΑ

27 ΚΑΙ ΚΑΤΕΣΥΝΤΡΙΨΑΝ ΤΟ ΕΙΔΩΛΟΝ ΤΟΥ ΒΑΑΛ ΚΑΙ ΚΑΤΕΚΡΗΜΝΙΣΑΝ ΤΟΝ ΟΙΚΟΝ ΤΟΥ ΒΑΑΛ

Εδώ η στήλη μεταφράστηκε σαν είδωλο του Βααλ.

Είναι αρκετοί που πιστεύουν ότι η λέξη οβελίσκος, στα αγγλικά obelisk ,προέρχεται από το baal’s shaft,δηλαδή το αναπαραγωγικό όργανο του Βααλ.

Το πιο λογικό είναι ότι προέρχεται από την Ελληνική λέξη οβελός που σημαίνει μεταλλικό ραβδί, από το οποίο προέρχονται και οι λέξεις οβελίας (το αρνί που ψήνεται στην σούβλα ) και οβελιστήριο.

Πηγή

Φιλούμενος 

ΟΙ ΟΒΕΛΙΣΚΟΙ......Ο ΟΒΕΛΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΑΝΕΓΙΟΣΙ.....

Μέ τήν ευκαιρία τής είδησης γιά εναν παράξενο οβελίσκο σε χωριό τής Ιαπωνίας θά πούμε και δυό λόγια για τούς Οβελίσκους συνολικά...ας αρχίσουμε ομως με τήν πέτρα του Ανεγιοσι

Ο οβελίσκος που βρίσκεται στην είσοδο του χωριού Ανεγιόσι μπορεί να φαίνεται συνηθισμένος, όμως προστάτευσε τις ζωές των κατοίκων από το φονικό τσουνάμι που χτύπησε την Ιαπωνία στις 11 Μαρτίου.

Ο οβελίσκος που βρίσκεται στην είσοδο του χωριού Ανεγιόσι μπορεί να φαίνεται συνηθισμένος, όμως προστάτευσε τις ζωές των κατοίκων από το φονικό τσουνάμι που χτύπησε την Ιαπωνία στις 11 Μαρτίου.Βρίσκεται εκεί εκατοντάδες χρόνια και έχει πάνω του χαραγμένα τα λόγια των προγόνων των σημερινών κατοίκων του Ανεγιόσι. «Μην χτίζετε τα σπίτια σας κάτω από αυτό το σημείο!», προειδοποιεί μία από τις φράσεις που είναι γραμμένες επάνω του.Οι 34 κάτοικοι του χωριού δεν παραβίασαν την αρχαία συμβουλή και έτσι η μικροσκοπική κοινότητα γλίτωσε από το καταστροφικό παλιρροϊκό κύμα, παρόλο που γεωγραφικά βρίσκεται σε μία από τις πιο βαριά χτυπημένες περιοχές.

Την αρχαία πέτρα έστησαν εκεί όσοι επέζησαν από κάποιο άλλο γιγαντιαίο τσουνάμι που σάρωσε τις βορειοανατολικές ακτές της Ιαπωνίας, σε κάποια στιγμή της ιστορίας.Το 1896 είχε καταγραφεί το ως τώρα μεγαλύτερο κύμα σε ύψος στην περιφέρεια Ιουάτε, που είχε φτάσει τα 38 μέτρα. Τότε είχαν χάσει τη ζωή τους 22 χιλιάδες άνθρωποι.Η συσσωρευμένη εμπειρία των Ιαπώνων από τα συχνά πλήγματα του τσουνάμι ανά τις εποχές είναι καταγεγραμμένη σε τέτοιου είδους οβελίσκους, οι οποίοι υπάρχουν σε διάφορα σημεία της χώρας, για να προστατεύουν τις επόμενες γενιές από τους φυσικούς κινδύνους
πηγή http://www.newsbomb/ καί αντιγραφή http://solidaritymit.blogspot.com/2011/04/11_5453.html

====================
ΟΙ ΟΒΕΛΙΣΚΟΙ

οβελίσκος < υποκοριστικό του αρχαίου ὀβελὸς  ^(grc) = σούβλα - οριζόντια γραμμή (από λεξικό Γ. Μπαμπινιώτη)

Ουσιαστικό ο λατρευτικός μονολιθικός στύλος (κυλινδρικός ή τετράεδρος) που τοποθετείτο ζευγαρωτά, συνήθως στην είσοδο αρχαίων αιγυπτιακών ναών. Αυτοί οι στύλοι συνήθως απολήγουν σε μικρή πυραμίδα. Γενικά η λέξη χρησιμοποιείται για κάθε μνημείο που έχει αυτή τη μορφή.

Συνεχίζεται...

 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΚΙΔΗΣ......ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!!!!

Κωνσταντίνος Κουκίδης
Σχετικά με την περίπτωση του Κωνσταντίνου Κουκίδη, υπάρχουν 2-3 εκδοχές. Η πιο διαδεδομένη, είναι ότι ήταν εύζωνος, ο οποίος ήταν φρουρός στην Ακρόπολη, στις 27 Απριλίου 1941, την πρώτη ημέρα παρουσίας δηλαδή των Γερμανών στην Αθήνα. Όταν ένα γερμανικό απόσπασμα με επικεφαλείς τον λοχαγό Γιάκομπι (Peter Jacoby) και τον υπολοχαγό Έλσνιτς (Georg Elsnits), ανέβηκαν στην Ακρόπολη για να αναρτήσουν την γερμανική σημαία, ζήτησαν από τον Κουκίδη να υποστείλει την ελληνική. Σ’ αυτό το σημείο, σύμφωνα με μια εκδοχή, ο Κουκίδης βουβός και βουρκωμένος κατέβασε την ελληνική σημαία, τύλιξε το κορμί του μ’ αυτή και πήδηξε από την Ακρόπολη. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, ο Κουκίδης αρνήθηκε να την υποστείλει και το χρέος αυτό ανέλαβε ένας Γερμανός στρατιώτης, ο οποίος αφού υπέστειλε την ελληνική σημαία, την δίπλωσε και την παρέδωσε στον Κουκίδη που στην συνέχεια πήδηξε μαζί μ’ αυτήν απ’ την Ακρόπολη.
Οι έρευνες που έχουν γίνει έκτοτε, δεν κατάφεραν να ανακαλύψουν κανέναν στρατιώτη ή εύζωνο στα στρατιωτικά αρχεία, με το όνομα Κωνσταντίνος Κουκίδης, προκαλώντας εύλογα ερωτηματικά. Ως απάντηση σ’ αυτή την αδυναμία έρχεται μια άλλη εκδοχή που λέει ότι ο Κουκίδης δεν ήταν στρατιώτης και δεν βρισκόταν μ’ αυτή την ιδιότητα στην Ακρόπολη (κάτι τέτοιο δεν προβλέπονταν ούτως ή άλλως όμως, καθώς είχε ήδη συναφθεί συνθήκη ανακωχής-παράδοσης με την Γερμανία). Ο Κωνσταντίνος Κουκίδης, σύμφωνα με τον συγγραφέα Ιωάννη Γιαννόπουλο (βιβλίο «Μυστική Ακρόπολη»), «Είναι μόλις 17 χρονών και μέλος της Εθνικής Οργάνωσης Νεολαίας (ΕΟΝ). Μόλις χθες (σ.σ: 26 Απριλίου 1941), η τοπική επιτροπή της Νεολαίας του Θησείου απεφάσισε όπως τα νεαρά της μέλη εκτελούν τα καθήκοντα του φρουρού της σημαίας μέχρις ότου το κατοχικό κράτος θα απεφάσιζε -με την συνεργασία των κατοχικών δυνάμεων- το τι θα έμελλε να γίνει».
Πάντως, αργότερα ο Γερμανός στρατηγός φον Στούμε έδωσε διαταγή και στις 3 το μεσημέρι της ίδιας μέρας, της πρώτης μέρας της Κατοχής, υψώθηκε στην Ακρόπολη και το Δημαρχείο και η ελληνική σημαία, δίπλα από τη γερμανική. Σύμφωνα με μια εκδοχή, οι προαναφερθέντες Γερμανοί αξιωματικοί, Γιάκομπι και Έλσνιτς, αναγνωρίζοντας το ηρωικό της πράξεως του Κουκίδη, ζήτησαν άδεια και την έλαβαν από την γερμανική διοίκηση (Βέρμαχτ) να αναρτείται και η ελληνική σημαία στην Ακρόπολη, όπως κι έγινε. Αυτή η εκδοχή όμως δεν φαίνεται να συμφωνεί με το γεγονός (που εμμέσως πάντως, επιβεβαιώνει το συμβάν) ότι γερμανική στρατιωτική διοίκηση Αθηνών υποχρέωσε την προδοτική κυβέρνηση Τσολάκογλου να δημοσιεύσει στον Τύπο ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία ο φρουρός της σημαίας μας, υπέστη έμφραγμα από την συγκίνηση όταν του ζητήθηκε να την παραδώσει.
Κάποια άλλα στοιχεία που φαίνεται να συνηγορούν υπέρ τού ανωτέρω ηρωικού γεγονότος και των οποίων γίνεται επίκληση, είναι τα εξής:
1. Η δήλωση τού επί κεφαλής τής Διευθύνσεως Ιστορίας Στρατού (Δ.Ι.Σ.), ότι πράγματι εκ των ιστορικών αρχείων, εμφαίνεται ότι «ο φρουρός στρατιώτης τής σημαίας ηυτοκτόνησεν περιβληθείς ταύτην».
2. Ο τότε Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος, στα απομνημονεύματά του, αναφέρει ότι: «Ο Έλλην φρουρός τής Ελληνικής σημαίας επί τής Ακροπόλεως, μή θελήσας νά παραστή μάρτυς τού θλιβερού θεάματος τής αναρτήσεως τής εχθρικής σημαίας, ώρμησεν εκ τής Ακροπόλεως κρημνισθείς καί εφονεύθη. Εκάθησα στό γραφείον μου περίλυπος μέχρι θανάτου καί δακρύων…».
3. Η εφημερίδα Daily Mail δημοσίευσε στις 9 Ιουνίου 1941, σε δημοσίευμα με τίτλο «A Greek carries his flag to the death» (Ένας Έλληνας φέρει την σημαία του έως τον θάνατο) γράφει: «Ο Κώστας Κουκίδης, Έλληνας στρατιώτης ο οποίος φρουρούσε το εθνικό σύμβολο των Ελλήνων πάνω στην Ακρόπολη, τυλιγμένος με την Γαλανόλευκη, εφόρμησε στο κενό και αυτοκτόνησε (27/4/1941)».
4. Ο Νίκολας Χάμοντ (Nicolas Hammond), καθηγητής τού Πανεπιστημίου τού Κέμπριτζ, αξιωματικός Ειδικών Επιχειρήσεων Καΐρου στην Ελλάδα κατά την Κατοχή, γράφει: «Την 27ην Απριλίου 1941, λίγο προτού χαράξει, όλα ήσαν κλειστά. Τότε έμαθα ότι οι Γερμανοί διέταξαν τον φρουρό τής Ακροπόλεως να κατεβάσει το ελληνικό σύμβολο. Πράγματι, εκείνος την υπέστειλε. Τυλίχθηκε με αυτήν και αυτοκτόνησε, πέφτοντας από τον βράχο…».
5. Μια αναφορά του λογοτέχνη Μενέλαου Λουντέμη στο διήγημά του «Τα άλογα του Κουπύλ», που γράφτηκε τον Οκτώβριο του 1944: «…την κατέβασε, τυλίχθηκε μέσα κι έπεσε χωρίς ηρωισμούς απ’ το βράχο».
6. Το Λεύκωμα «Έπεσαν για τη ζωή», του ΚΚΕ: «Τη στιγμή που άλλοι έδιναν γη και ύδωρ στους χιτλερικούς, ο Έλληνας στρατιώτης, πιστός στα πατριωτικά ιδανικά, προτίμησε να αυτοκτονήσει τυλιγμένος με τη γαλανόλευκη, πέφτοντας από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης, παρά ν’ ανεβάσει στον ιστό τη σβάστικα».
7. Σύμφωνα με την ιστορική έρευνα τού αντιστασιακού ερευνητή Κώστα Γ. Κωστοπούλου: «Ο Ήρωας Στρατιώτης, χτυπώντας πάνω στα βράχια, στην διαδρομή τής πτώσεώς του στον γκρεμό από τον βράχο τής Ακροπόλεως, όταν τελικά κατατρακυλώντας, έπεσε στην οδό Θρασύλλου στήν Πλάκα, είχε πολτοποιηθεί και η στολή του ήταν καταξεσκισμένη. Όταν τον περιμάζεψαν δύο-τρεις κάτοικοι τής Πλάκας, δεν βρήκαν τίποτε επάνω του εκτός από ένα τσαλακωμένο ταχυδρομικό δελτάριο στο οποίο έγραφε πολύ κακογραμμένα το όνομα τού παραλήπτη: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ. Αυτά τα στοιχεία είχαν καταθέσει δύο γέροντες (επιζώντες ακόμη) σχετικά με το ανωτέρω περιστατικό».
8. Μια προσωπική έρευνα του αντιστασιακού Χαράλαμπου Ρούπα, η οποία δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Το Βήμα της Αιγιαλείας» (12 Μαΐου 2006):
«Εγώ και οι φίλοι μου, περίεργοι και αργόσχολοι συνταξιούχοι, αρχίσαμε νά ψάχνουμε στήν Πλάκα μέσα στα παραδοσιακά ταβερνάκια και καφενεία, μήπως βρούμε κάποιο γεροντάκι που να μάς έλεγε κάτι το σχετικό. Όλοι γνώριζαν το περιστατικό, αλλά μάς έλεγαν, “άκουσα… μού είπαν…”, δηλαδή αυτά πού γνωρίζαμε κι εμείς. Τελικά, ψάχνοντας καί κάνοντας με υπομονή την έρευνά μας, βρήκαμε μία γριούλα που μάς είπε: “Πηγαίνετε κάτω στού Μακρυγιάννη (μάς είπε περίπου την διεύθυνση), κι εκεί ζει ένας πρώην τσαγκάρης. Αυτός είναι ο γιος τού παγοπώλη ο οποίος μέ τό καροτσάκι του πήρε τον νεκρό στρατιώτη, και τον επήγε στο Α’ Νεκροταφείο καί τόν έθαψε”.
Τελικά, συναντήσαμε τον γερο-τσαγκάρη. Δυσκολευθήκαμε όμως να τού δώσουμε να καταλάβει το τι θέλαμε να μας πει, διότι ούτε άκουγε, κι ούτε έβλεπε καλά. Στο τέλος, συγκινημένος, μάς είπε: “Εκείνη την ημέρα είχαμε κλεισθεί στα σπίτια μας, όπως κι όλη η Αθήνα. Εγώ τότε ήμουν 16 χρονών. Ακούσαμε στον δρόμο μία γριά που στρίγκλιζε. Πεταχθήκαμε τότε στον δρόμο δύο-τρεις, για να δούμε το τι συμβαίνει, και τότε είδαμε το τραγικό αυτό θέαμα: Ένα χιλιοστραπατσαρισμένο πτώμα ντυμένο στο χακί και μία σημαία γύρω του ματωμένη. Χαρτιά, πορτοφόλι κλπ. δεν βρέθηκαν επάνω του, εκτός από ένα δελτάριο που έγραφε το όνομά του. Τό δελτάριο το κράτησε ένας φίλος τού πατέρα μου. Επειδή ο πατέρας μου κι εγώ μοιράζαμε κολώνες πάγου στα σπίτια, είχαμε ένα καρότσι. Το έβαλαν το παλληκάρι μέσα μαζί με την σημαία, το σκέπασαν με μία κουβέρτα και το πήγαν μαζί με τον φίλο του στο Α΄ Νεκροταφείου και το έθαψαν.
Εκεί βρήκαν έναν παπά και του είπαν τι είχε συμβεί. Αυτός τούς πήγε σε έναν ανοικτό τάφο, τύλιξαν το παλληκάρι με ό,τι είχε μείνει από την σημαία, είπε και δύο-τρία λόγια ο παπάς και το παράχωσαν. Εκείνο όμως που πρέπει να σας τονίσω, αυτό το τραγικό περιστατικό από στόμα σέ στόμα το είχε μάθει όλη η Αθήνα. Ο πατέρας μου φοβήθηκε και δεν με πήρε μαζί του. Εάν πήγαινα κι εγώ, τότε θα σας υπέδειχνα που ακριβώς είναι παραχωμένο το παλληκάρι. Τον πατέρα μου, τον έχασα τον Ιανουάριο τού 1942 στην μεγάλη πείνα.”».
9. Από το βιβλίο «Μυστική Ακρόπολη» του Ιωάννη Γιαννόπουλου, παρατίθενται δύο ακόμα μαρτυρίες.
Ο Κυριάκος Γιαννακόπουλος, παιδί ακόμη, πουλούσε τσιγάρα στην Πλάκα, γεννημένος πριν ένδεκα χρόνια στο Θησείο. Έτυχε την στιγμή της θυσίας να στρέψει το βλέμμα του προς την Ακρόπολη: «Την ώρα ακριβώς που έπεφτε το παιδί με την σημαία τυλιγμένο και κτυπούσε στους βράχους. Έκανα να τρέξω προς τα εκεί και δεν μπορούσα. Ναι προσπάθησα, να πάω και εγώ εκεί… Το παιδί… τρέξανε, χάλασε ο κόσμος, έγινε σεισμός εκείνη την ώρα που είδαν το παιδί, όλος ο κόσμος αναστατώθηκε. Πού να πάω εγώ παιδάκι τότε, να χωθώ, εκεί μέσα στην στοά της Ακροπόλεως, να μαζέψω… να προσφέρω τι; Απλώς πήρα τα πράγματά μου και έφυγα. Σκοτώθηκε εκείνη την ώρα. Κτύπησε στους βράχους και εκτινάχθηκε. Το θυμάμαι, το βλέπω σαν να το βλέπω τώρα. Αυτό το πράγμα δεν πρόκειται να φύγει ποτέ από τα μάτια μου, μόνο όταν πεθάνω!».
Ο Στάθης Αρβανίτης, μικρό παιδί κι αυτός, θυμάται: «Ήμουνα τότε επτά χρονών. Μέναμε ακριβώς κάτω απ’ την Ακρόπολη. Εκείνη την ημέρα στις 27 Απριλίου -μια ημέρα ηλιόλουστη με καθαρότατο ουρανό- ο πατέρας μου είχε απαγορέψει και στον αδελφό μου και στην μητέρα μου να βγούνε απ’ το σπίτι. Εγώ ήμουνα στην ταράτσα και έπαιζα με το αυτοκινητάκι μου. Ξαφνικά βλέπω ένα σώμα, μάλλον πρέπει να ‘τανε τσολιάς, να πέφτει από την Ακρόπολη και να χτυπιέται στους βράχους. Κατέβηκα κάτω και το ανέφερα στον πατέρα μου, ο οποίος μέσα στην σύγχυση την στιγμή που έμπαιναν οι Γερμανοί, κάπως δεν με πίστεψε. Μετά 15 ημέρες έρχεται και μου λέει: “Μικρέ είχες δίκιο. Το είπε το BBC.”».
10. Το γεγονός φέρεται να μνημονεύτηκε σε εφημερίδες του τότε αθηναϊκού Τύπου.
Ανεξαρτήτως πάντως, από τα παραπάνω, επισήμως και βάσει ερευνών (του Γ.Ε.Σ. και του Υπουργείου Πολιτισμού), ο Κωνσταντίνος Κουκίδης θεωρείται ανύπαρκτο πρόσωπο, καθώς αυτές οι μαρτυρίες δεν αποτελούν (για τους επίσημους φορείς) ισχυρά αποδεικτικά στοιχεία, παρ’ ότι στο σημείο που εικάζεται ότι έπεσε ο Κουκίδης, ο Δήμος Αθηναίων συμβολικά έχει αναγείρει αναθηματική στήλη που μνημονεύει το όνομά του. Αποτελεί μυστήριο και ερωτηματικό επίσης, το ότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο, είτε γι’ αυτόν είτε για την οικογένεια του, που λογικά θα έπρεπε να τον αναζητήσει και να τον «διεκδικήσει». Η μοναδική μαρτυρία που επιβεβαιώνει την ύπαρξη του Κουκίδη, είναι του αντιστασιακού Σπύρου Μήλα (περιοδικό Ελλοπία, Μάιος 1998), ο οποίος ισχυρίστηκε ότι τον γνώριζε προσωπικά (τον περιγράφει, ως έναν 20χρονο νέο, μάλλον κοντό κι αδύνατο, ακομμάτιστο, οικοδόμο στο επάγγελμα και κάτοικο Περάματος ή Κερατσινίου) κι ότι έμαθε για τον τραγικό του θάνατο, 2-3 ημέρες μετά το συμβάν. Λίγα χρόνια όμως αργότερα, ο 84χρονος -τότε- Μήλας σε τηλεοπτική εκπομπή (Τηλετώρα 21.4.2000), αντιφάσκει, καθώς ισχυρίστηκε πως είδε με τα μάτια του την πτώση του Κουκίδη. Λέγεται πάντως, χωρίς να επιβεβαιώνεται και να εξακριβώνεται, ότι στα αρχεία κάποιου νεκροταφείου των Αθηνών, υπάρχουν η ημερομηνία θανάτου και η ηλικία του Κωνσταντίνου Κουκίδη.
Κλείνοντας την περίπτωση Κουκίδη, θα πρέπει να αναφερθεί και η άποψη που λέει, πως η δυστοκία και αναποτελεσματικότητα ως προς την εύρεση στοιχείων επιπλέον αποδεικτικών στοιχείων ή και αποδοχή των ήδη υπαρχόντων, οφείλεται εν πολλοίς στο ότι ο Κουκίδης εμφανίζεται να ήταν μέλος της νεολαίας (ΕΟΝ) του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά, στοιχείο μάλλον «επιβαρυντικό» γι’ αυτόν.


Διαβάστε περισσότερα: http://www.pare-dose.net/?p=2795#ixzz1KfGbUxVj

Ο ΑΜΝΟΣ Ο ΛΑΓΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΓΟ...ΒΑΣΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΤΗΣ ΛΑΜΠΡΗΣ

Πάσχα: Συμβολισμοί και στήν διακόσμηση

Τα βασικά σύμβολα του Πάσχα είναι ο αμνός, το αυγό κι ο λαγός.
 Ας δούμε λιγάκι το νόημα αυτών των συμβολισμών.
Σύμφωνα με την παράδοση, ο λαγός είναι αυτός που φέρνει τα αυγά. Πρόκειται για έναν παλαιο-γερμανικό μύθο, κατά τον οποίον, μια φτωχή χωριάτισσα, μην έχοντας χρήματα για να φτιάξει στα παιδιά της γλυκίσματα, έβαψε αυγά, τα έκρυψε στον κήπο και έστειλε τα παιδιά να ψάξουν και να βρουν τα δώρα τους εκεί. Ανακαλύπτοντας λοιπόν τα παιδιά αυτά τα περίτεχνα αυγά στον κήπο, πρόσεξαν πως εκεί ήταν κι ένας λαγός κι έτσι πίστεψαν πως εκείνος ήταν που τους τα είχε φέρει.
Αυτά όσον αφορά τη σύγχρονη λαϊκή δοξασία. Η αλήθεια όμως είναι πως αυτά τα τρία σύμβολα συνδέονται μεταξύ τους από την αρχαιότητα.

Προχριστιανικά οι αγγλοσάξονες λάτρευαν την θεά Eostre, μια ανοιξιάτικη θεότητα της μητρότητας και της γονιμότητας, που εορταζόταν κατά την εαρινή ισημερία και σύμβολά της ήταν τα αυγά, τα οποία τα έφερνε ο μαρτιάτικος λαγός. Από αυτήν τη θεότητα πήρε το όνομά του το Πάσχα στα αγγλικά (Easter), το οποίο όνομα στην ουσία σημαίνει “ανατολική”.
Αυτή η ονομασία, θα μπορούσε να έχει προκύψει από την λατρεία των Περσών, οι οποίοι κατά την εαρινή ισημερία, γιόρταζαν την δική τους πρωτοχρονιά βάφοντας αυγά, γιατί η παράδοσή τους ήθελε το κοσμικό αυγό, να το σπάει με τα κέρατά του ο ταύρος, ο οποίος ήταν και το πρώτο γέννημα της Δημιουργίας, και να ξεπηδούν από αυτό όλες οι υπόλοιπες ζωντανές οντότητες.
Στην Κίνα επίσης συνήθιζαν να προσφέρουν αυγά την άνοιξη, ως σύμβολα γονιμότητας και αναγέννησης.
Στην Ελλάδα πάλι αποθέτανε αυγά στα χέρια των ειδωλίων του Διονύσου ως σύμβολα αναγέννησης, αλλά και το σύμβολο των Ορφικών Μυστηρίων δεν ήταν άλλο από ένα φίδι περιελισσόμενο γύρω από ένα αυγό, το οποίο ήταν το μισό λευκό και το άλλο μισό μαύρο ή κόκκινο.
Κατά την Ινδική θεογονία, η Βαβανή, η Μητέρα της Αγίας Τριάδας του ινδικού πανθέου, γέννησε τρία αυγά, από τα οποία βγήκαν ο Βράμα, ο Βισνού και ο Σίβα.
Κατά την Φοινικική παράδοση, η Αστάρτη (η αντίστοιχη δική μας Αφροδίτη) γεννήθηκε από ένα αυγό που έπεσε από τον ουρανό στις όχθες του ποταμού Ευφράτη.
Στην αρχαία Αιγυπτιακή παράδοση, το αυγό παίζει πρωταρχικό ρόλο στην κοσμογονία και ο λαγός ήταν ένα ιερό ζώο, προσωποποιημένο σε θεότητα, από την εποχή της παλιάς Δυναστείας (γύρω στο 2650π.Χ.). Αυτή η λαγουδένια θεότητα ονομαζόταν Ουνούτ (ως θηλυκή) ή Ουν και Ουνού (ως αρσενική). Υπάρχουν απεικονίσεις αυτής της θεότητας με λαγουδένιο κεφάλι, κρατώντας στα χέρια της το μαστίγιο και τη ράβδο, όπως ο Όσιρις.

Ο λαγός συσχετίζεται πολλές φορές με τον Όσιρι κι έτσι συμπεραίνεται πως για τους αρχαίους Αιγυπτίους, ο λαγός είχε μια σεληνιακή σημασία. Η δε Σελήνη, στην αρχή ως γονιμοποιός επήρρεια κι αργότερα ως θεότητα, είχε πάντα μια ιδιαίτερη σχέση με την γυναίκα. Ο Όσιρις από την άλλη πλευρά, ταυτίζεται με τον αρχαίο θεό των βασιλέων Ανέτστι (!!), από τον οποίον και έλαβε τα αντικείμενα της κυριαρχίας του, τη ράβδο και το μαστίγιο. Η δε φυτική του όψη είναι ο κόκκος (σπόρος).
Σαν κυρίαρχος του Κάτω Κόσμου, ο Όσιρις αντιπροσωπεύει τον Ήλιο στη νυχτερινή μορφή του. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι τον αναγνώριζαν στις φάσεις της Σελήνης, οι οποίες ερμηνεύονταν σαν θάνατος και ανάστασή του. Ένα από τα ονόματα του Όσιρι ήταν Ουν Νφρ, που μεταφράζεται ως “η αγαθή οντότητα”, “το Είναι του Αγαθού” (ή “Αγαθοδαίμων”) ή ως “ο ωραίος λαγός”. Αυτός ο “ωραίος λαγός” ονομάζεται επίσης “ο Αναστάς των Αιγυπτίων”.
Οι Έλληνες της Αιγύπτου, από την ονομασία του Ουν Νφρ παρήγαγαν το εξελληνισμένο όνομα Ονούφρης. Επίσης, παράλληλα με τα αιγυπτιακά ονόματα και με τους αιγυπτιακούς τίτλους, εμφανίζεται το ελληνικό όνομα λαγός σαν τιμητικός τίτλος (ταύτιση με τον Όσιρι). Έτσι, ο πρώτος Μακεδόνας βασιλιάς στην Αίγυπτο έλαβε τον τίτλο “λαγός”. Αυτή η προσωνυμία μεταφέρεται με την εμφάνιση του Χριστιανισμού στο Χριστό, αφού τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά του “λαγού”, δηλαδή η ανόρθωση του ΚΑ (μέσω του σχήματος της ορθής στάσης του λαγού), της νέας ζωής και της επαναγέννησης του Όσιρι, ίσχυαν και στη Χριστιανική παράδοση, ειδικότερα για την περίοδο του Πάσχα.
Την εισδοχή του λαγού στο χριστιανικό συμβολισμό, μπορεί να παρακολουθήσει κανείς αρχικά στο χώρο των Κοπτών Χριστιανών (κατά το 450), αργότερα στο χώρο της ανατολικής Μεσογείου και τέλος στη ρομαντική χριστιανική Τέχνη. Με τον εκχριστιανισμό της Ευρώπης, όπου ένα σπουδαίο ρόλο έπαιξαν οι μοναχοί από την Αίγυπτο, αυτή η μυθολογική εισδοχή του λαγού στο χριστιανικό συμβολισμό, βρίσκει μια πλατειά εφαρμογή. Έτσι συναντάμε συχνά το λαγό στις αψίδες των ρομαντικών εκκλησιών. Μάλιστα στην Ελβετία, στο μοναστήρι του Muothal, είναι απεικονισμένη μια Τριαδικότητα από κεφάλια λαγών.
Σε πολλούς λαούς, ο λαγός ήταν ένα Σεληνιακό ζώο, όπως για παράδειγμα στους Κινέζους, στους Αζτέκους και σε άλλους ινδιάνους. Το λαγοπόδαρο θεωρείται σημαντικό φυλαχτό, ιδιαίτερα στους νέγρους της νότια Αμερικής, οι οποίοι μάλιστα πιστεύουν πως αυτό το φυλαχτό είναι πιο αποτελεσματικό εάν ο λαγός πιάστηκε μέσα σε νεκροταφείο με πανσέληνο.
Τα σημάδια που φαίνονται πάνω στην επιφάνεια της Σελήνης, ονομάζονται στο Θιβέτ, στην Κίνα, στην Κεϋλάνη, στην Αφρική και στη βόρεια Αμερική “τα ίχνη του λαγού”. Ο λαγός αντιπροσωπεύει τη ζωική ενσάρκωση του ήρωα. Αυτή η ενσάρκωση του λαγού αντιστοιχεί περίπου στο χριστιανικό συμβολισμό του Χριστού σαν ήρωα, που είναι ο Αμνός που προορίζεται για σφαγή.
Το Πασχαλινό λαγουδάκι περιέχει έναν συμβολισμό που είναι κοντά στις ιδέες αυτές και το Πάσχα ήταν αρχικά μια σεληνιακή γιορτή, που σχετιζόταν με την ανάσταση του σεληνιακού ήρωα, πολύ πριν εμφανιστεί ο Χριστιανισμός.
Τη σύνδεση του Ονούφριου ( <  Όσιρις < λαγός) με το αυγό, την βρίσκουμε στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους. Στην ανατολική εκκλησία, ο Άγιος Ονούφριος γίνεται ο προστάτης της αγοράς των αυγών. Στη νότια Κρήτη, στην Αγία Τριάδα, υπάρχει ένα μικρό παρεκκλήσι, αφιερωμένο στον Άγιο Ονούφριο, που χτίστηκε τον 14ο αιώνα από τις πέτρες ενός παλιότερου παρεκκλησιού του 8ου αιώνα. Σε μια απ’ αυτές τις πέτρες που είναι εντοιχισμένη πλάι στην είσοδο, απεικονίζονται τα δύο μισά ενός αυγού. Λέγεται μάλιστα, ότι το άγγιγμα αυτών των μισών του αυγού, φέρνει τύχη και καρπούς.
Έτσι λοιπόν, έπειτα από αυτήν τη μικρή ιστορική αναδρομή, προκύπτει ότι το αυγό είναι αρχαίο σύμβολο αναγέννησης, ο λαγός που “φέρνει” αυτή την αναγέννηση είναι το σύμβολο του ήρωα που σε συσχετισμό με τις σεληνιακές του αναφορές παίρνει τον ρόλο του “μάρτυρα”.
Ο αμνός από την άλλη, το “αρνίον το εσφαγμένον”, ο “αμνός του Θεού”, ή κατά άλλους ο “αγνός” ή Κριός, έχει επίσης βαθύτατες ρίζες.
Ο θρίαμβος του Ηλίου γίνεται κάθε χρόνο στο Ουράνιο σημείο του Αμνού, το ζώδιο του Κριού, στο οποίο λαμβάνει χώρα η Εαρινή Ισημερία. Οι Τρώες θυσιάζανε την Εαρινή Ισημερία ένα λευκό Αμνό στα μυστήρια του Άττη. Η εορτή αυτή στις 25 Μαρτίου, εορτή χαράς, συμβολίζει την κυριαρχία του Ηλίου Άττη στις μεγάλες νύχτες του χειμώνα. Οι Φρύγες ονομάζουν το βιβλίο της μύησης στα Μυστήρια του Αμνού Αποκάλυψη και αυτό, σύμφωνα με τον αυτοκράτορα Ιουλιανό, διότι τότε ο Ήλιος διέρχεται την γραμμή που τον χωρίζει από τα δικά μας κλίματα και επιμηκύνει την διάρκεια της ημέρας στο ημισφαίριό μας, όταν ο Βασιλιάς Ήλιος περνάει κάτω από την επιρροή του Κριού-Αμνού.
πηγές:

Πάρε-Δώσε
Αυτόθι 3 - Γερ. Στουραΐτης - Ο Μύθος της Ωραίας Ελένης - Εκδόσεις Βιβλιοθήκη του Ρόδου
Ελληνική Θρησκεία

Αναδημοσίευση από: Decoration de la maison: Πάσχα: Συμβολισμοί και διακόσμηση
Αναδημοσίευση από: Decoration de la maison: Πάσχα: Συμβολισμοί και διακόσμηση