Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΗΤΕΡΑ....[Μέρος Α΄]

Μεγάλη Μητέρα

Η Μεγάλη Μητέρα (Great Mother), η αλλιώς Μητέρα Γη (Earth Mother) είναι ένα μητριαρχικό αρχετυπικό μοντέλο που επαναλαμβάνεται σε διάφορες μυθολογίες ανα τον κόσμο. Σύμφωνα με τη θεωρία του Γιουνγκ το αρχέτυπο της Μεγάλης Μητέρας - Θεάς είναι βαθιά ριζωμένο στον ανθρώπινο νου ακόμα και πριν την κύηση. Συνήθως τη συναντάμε σε τρεις βασικές μορφές - ως Παρθένο, ως Μητέρα και ως Γριά - και ανάλογα με τη μορφή που έχει συμβολίζει την αγνότητα, τη γονιμότητα, τη σοφία.

 Η Μεγάλη Μητέρα στην προϊστορία

Σύμφωνα με τον Μίρτσεα Ελιάντε ως τις μέρες μας έχει φθάσει ένας σημαντικός αριθμός δοξασιών, μύθων, τελετουργικών και τέχνεργων σχετικών με τη γη, τις θεότητές της και το αρχέτυπο της μεγάλης μητέρας. Η Μεγάλη Μητέρα στις παραδόσεις του κοσμογονικού ζεύγους είναι η σύντροφος, η θηλυκή όψη που γονιμοποιείται με τρόπο θαυματουργό ή μη και γεννά, αποκαλύπτει τα σιτηρά, τους καρπούς και όλα τα γεννήματα της γης. Ο Τζέιμς Φρέιζερ ο συγγραφέας του Χρυσού Κλώνου και εκείνοι που επηρέασε, όπως ο Ρόμπερτ Γκρέιβς και η Μαρίγια Γκιμπούτας ανέπτυξαν τη θεωρία ότι όλες οι θεότητες της Ευρώπης και της αιγαιακής λεκάνης προήλθαν από μία προ-ινδοευρωπαϊκή ή πρωτο-ινδοευρωπαϊκή θεότητα της νεολιθικής μητριαρχίας. Ως θεμέλιο της θεωρίας της έθεσε την ανακάλυψη ειδωλίων με ασυνήθιστες υπερβολές σε διάφορους πολιτισμούς της προϊστορικής Ευρώπης, τα οποία εκείνη ονόμασε ειδώλια γονιμότητας και τους απέδωσε τις λειτουργίες της αναπαραγωγής, της γαλούχησης και της αύξησης της ζωής. Τα παραδείγματά της άντλησε τόσο από τον Πολιτισμό του Σέσκλου (Αχίλλειον: Φάση 3, Θεσσαλία), όσο και από τον πολιτισμό Βίντσα και τον πολιτισμό Στάρτσεβο.
Οι θεωρίες των Φρέιζερ, Γκρέιβς και κύριως της Γκιμπύτας προκάλεσαν διχογνωμίες και αμφισβητήθηκαν εντόνως, ιδιαίτερα από τον Πήτερ Ούκο (Peter Ucko), καθηγητή της συγκριτικής αρχαιολογίας, ο οποίος χαρακτήρισε τα προϊστορικά ειδώλια θηλυκών θεοτήτων -όπως η Αφροδίτη του Βίλεντορφ- είτε παιδικά παιχνίδια ή φυλακτά συμπαθητικής μαγείας.

Το αρχέτυπο στους ιστορικούς χρόνους

 

Πολλοί ιστορικοί της θρησκείας υποστηρίζουν ότι τους αιώνες κατά τους οποίους διαμορφωνόταν ο Χριστιανισμός υιοθέτησε και μεταμόρφωσε χαρακτηριστικά θρησκευτικών παραδόσεων που προηγήθηκαν ή/και χρειάστηκε να ανταγωνιστεί. Η απόδοση τιμών στο πρόσωπο της Μαρίας (Παναγία) της Καινής Διαθήκης, της μητέρας του Ιησού Χριστού, αποτελεί μεταγενέστερη δογματική εξέλιξη που περιέλαβε στοιχεία προηγούμενων θηλυκών θεοτήτων. Ως «μητέρα του Θεού» και «Θεοτόκος» ενσωμάτωσε στοιχεία θηλυκών θεοτήτων που επί χιλιετίες πιστευόταν ότι συντηρούσαν τους επαναλαμβανόμενους εποχικούς κύκλους θανάτου και αναγέννησης. Ήδη πριν από τον 6ο αιώνα, αποδόθηκαν στη Μαρία χαρακτηριστικά όπως η αειπαρθενία, η οποία ήδη ίσχυε για την Αθηνά και την Άρτεμη, και η θέση της «βασίλισσας του ουρανού» και της «μεσολαβήτριας» υπέρ της ανθρωπότητας, όπως συνέβαινε με την ευρέως διαδεδομένη λατρεία της Ίσιδος.Από τήν Βικιπαιδεία

 Η ΜΕΓΑΛΗ ΘΕΑ[Γράφει ο Βασίλης Χλέτσος]

Tα Κρητικά μυστήρια είναι ίσως τα αρχαιότερα στον Ελλαδικό χώρο, καθότι η Μινωική Κρήτη αποτελεί τον αρχαιότερο πολιτισμικά και θρησκευτικά Ελληνικό πολιτισμό.
Βάση της μινωικής θρησκείας, όπως και όλων των πρωτόγονων θρησκειών είναι «ο κύκλος της βλάστησης». Η Φύση πήρε στην φαντασία του ανθρώπου την μορφή της μεγάλης θεάς , ενώ η βλάστηση την μορφή του θείου βρέφους. Η μεγάλη μητέρα, είναι η σύζυγος του θεού, που γεννιέται και πεθαίνει συμβολίζοντας έτσι την αναγέννηση της φύσης. Η σχέση των δύο αυτών προσώπων δεν είναι σαφής. Άλλοτε είναι ερωτική που όμως δεν ολοκληρώνεται μίας και ο νεαρός θεός πεθαίνει, και άλλοτε είναι σχέση μητρική ή αδελφική. Ανάμεσα στις δύο θεότητες τελείται ο ιερός γάμος, που γίνονταν για να συντείνουν στη γονιμοποίηση και την καρποφορία.
Αργότερα τα πρόσωπα του ιερού αυτού γάμου τα υποδύονται ο βασιλιάς και η βασίλισσα της Κνωσού, της οποίας το όνομα είναι Πασιφανή, που σημαίνει «ολόφωτη» και υποδεικνύει την σχέση της βασίλισσας με την σελήνη. Ο γιος της ο Μινώταυρος άνθρωπος με κεφάλι ταύρου λέγεται και Αστερίων, γιατί αυτός, όπως ο πατέρας του ταυτίζεται με τον έναστρο Ουρανό. Στην Κρήτη ο ταύρος ταυτίζεται με τον ουρανό και τον ήλιο, που γονιμοποιούν τη γη με τη ζέστη και τις βροχές, ενώ το θηλυκό στοιχείο, η θεϊκή αγελάδα, συσχετίζεται με τη Σελήνη, που το σχήμα της θυμίζει τα κέρατα.
Έτσι ο γάμος του ταύρου με την αγελάδα είναι μαζί γάμος του ήλιου και του φεγγαριού, των δύο ουράνιων σωμάτων που ρυθμίζουν την ζωή πάνω στον πλανήτη.
Έτσι στην μινωική Κρήτη μεγάλη θεότητα είναι η ίδια η φύση, η Μεγάλη Μητέρα Κουροτρόφος , ως «Ορεία Μήτηρ» και «Πότνια θηρών», άλλοτε ως «Θεά των Όφεων» ή του ιερού δέντρου, των πουλιών ή των λουλουδιών.
Άλλοτε πάλι παρουσιάζεται ως πολεμική θεότητα με ασπίδα και ξίφος και άλλοτε ως θαλάσσια θεότητα που ταξιδεύει μέσα σε ιερό πλοίο.
Η Μινωική θεότητα απεικονίζεται σε κορυφές ορέων μεταξύ δύο λεόντων, ως Ορεία Μήτηρ ή Πότνια Θηρών, ως θεά του ιερού δέντρου, θεά των όφεων, των περιστεριών ή των μηκώνων, αλλά και με πολεμικές εξάρτηση με ξίφος και ασπίδα. Το Ιερό Δέντρο και το Ιερό Σπήλαιο ήταν σύμβολα της μητρότητας και της ζωής, δύο σημαντικά σύμβολα που επίσης συναντούνται σε όλες σχεδόν τις αρχαίες θρησκείες. Μπροστά από το Ιερό δέντρο γινόταν οι προσφορές και οι χοροί. Το δέντρο ως σύμβολο συμβόλιζε τη μητέρα που προσφέρει τον καρπό της ζωής. Το κατεξοχήν ιερό δένδρο είναι η Ελιά. Η μακροβιότητα του δένδρου και η σημασία του για την ζωή, εξηγούν γιατί η Ελιά θεωρήθηκε ιερή σε μία εποχή που το λάδι και το στάρι αποτελούσαν πρωταρχικές αξίες της ζωής του ανθρώπου. Οι όφεις φίδια συμβόλιζαν τον χθόνιο χαρακτήρα της, τα περιστέρια ήταν το σύμβολο του ουράνιου πεδίου και οι υπνοφόρες παπαρούνες τα σύμβολα της μητρικής θεάς, που κατευνάζει τα νήπια.Η μεγάλη μητέρα όπως φαίνεται επηρέασε και την διαμόρφωση των Θεών του Δωδεκαθέου.
Για παράδειγμα η Αθηνά, ως θεά του πολέμου, απεικονίζεται με όπλα, η Άρτεμις είναι η θεά των θηρίων, η Αφροδίτη συμβολίζεται με τα περιστέρια, ενώ τα λιοντάρια συναντώνται στη λατρεία της Kυβέλης. Ο Δίας επίσης λέγεται ότι γεννήθηκε στην Κρήτη. Σύμφωνα με τις μινωικές παραδόσεις, οι Ιδαίοι Δάκτυλοι, οι Κορύβαντες και οι Κουρήτες, ήταν οι συνοδοί της Ρέας στο νησί της Κρήτης και οι προστάτες του νεαρού κούρου της Δία, γιατί αυτοί τον ανέθρεψαν και τον προστάτεψαν από νεογέννητο ακόμη. Ο Πλάτων μας πληροφορεί ότι οι Κορύβαντες έκαναν την τελετή ενθρόνισης σε όποιον μυούσαν στα Μυστήρια, ενώ ο Πορφύριος αναφέρει για τον Πυθαγόρας ότι όταν πήγε στην Κρήτη για να μυηθεί έκανε καθαρμούς στην παραλία της Κρήτης , νηστεύοντας 9 ημέρες κι έπειτα πήγε στο Ιδαίο Άντρο όπου γίνονταν η μύηση. Λέγεται επίσης ότι ο Πυθαγόρας διδάχθηκε από τους Ιδαίους Δακτύλους ότι ο Ζευς δεν είχε ακόμη θεοποιηθεί κι ότι ήταν θνητός εφόσον μέσα στο Ιδαίο Άντρο υπήρχε ο τάφος του.
Τα Μυστήρια ήταν διαχωρισμένα σε Μεγάλα και Μικρά.
Στα Μικρά έπρεπε οι υποψήφιοι προς μύηση να προπαρασκευαστούν κατάλληλα ώστε να καταστούν καθαροί και αγνοί σωματικά και ψυχικά, έτσι ώστε να προχωρήσουν στα Μεγάλα Μυστήρια. Στα Μικρά Μυστήρια διδάσκονταν οι παραδόσεις γύρω από τους Θεούς και τους ήρωες και η ερμηνεία των συμβολισμών της Μεγάλης Μητέρας στη γη, στη θάλασσα, στον αέρα και στη φωτιά, που ήταν συμβολικά ο όφις, ο ιχθύς, η περιστερά και ο λέων.
Στα Μεγάλα Μυστήρια λειτουργούσαν βαθμοί μυστικών τελετουργιών προς τη θεά των όφεων, η οποία συμβόλιζε τη Μεγάλη Μητέρα Θεά. Βασικό μέρος των τελετουργιών αποσκοπούσε στη Θεοφάνια, την εμφάνιση δηλαδή της θεάς στη θρησκευτική κοινότητα. Αυτό επιτυγχανόταν μέσω επικλήσεων, ύμνων και του εκστατικού χορού ο οποίος προκαλούσε την έκσταση και συνέβαλλε έτσι στον οραματισμό της θεοφάνειας.
Οι τελετουργικοί χοροί λάμβαναν χώρα συχνά σε ιερά άλση. Οι ιερείς πέφτοντας σε έκσταση έβλεπαν την θεά να κατεβαίνει από τους Ουρανούς και να κάθεται στον βωμό της. Ο μινωικός πολιτισμός αισθανόταν τη θεότητα σαν κάτι μυστηριακό, φευγαλέο και άπιαστο, που μόνο στιγμιαία παρουσιαζόταν με ανθρώπινη μορφή ή με διάφορες μορφές ιερών ζώων.
Προκαταρτικοί της τελικής μυστηριακής ιερουργίας ήταν οι ιεροί χοροί, τα Ταυροκαθάψια, και η πυρρίχη, ο ένοπλος ενθουσιαστικός χορός, που έφερνε τους χορευτές σε ενθουσιαστική έκσταση, τους έκανε δηλαδή σαν «μαινόμενους».
Αλλά εκτός από τους χορούς λάμβαναν μέρος και συμβολικές λιτανείες ιερειών και ιερέων, μυστικές συνεστιάσεις, λατρευτικές προσφορές και θυσίες μέσα σε σπονδικές φιάλες και ρυτά, που προσφέρονταν στο Ιερό Δέντρο και στη Στήλη του Διπλού Πέλεκυ. Ο Διπλός Πέλεκυς βρισκόταν στο κέντρο του ιερού, για να φανερώνει την ιερότητα και το «άβατο» του μέρους αυτού. Ο διπλός πέλεκυς συμβόλιζε την δημιουργική ένωση των δυο δυνάμεων της Φύσεως, της παραγωγικής και της γονιμοποιού. Η λατρεία προσφέρεται με διάφορους τρόπους. Οι ιερείς φοράνε δέρματα ζώων υποδυόμενοι δαίμονες , κρατούν στα χέρια τελετουργικούς πέλεκυς και λίθινες σφύρες. Κύπελλα με ακατάληπτες για εμάς φράσεις γραμμές στο εσωτερικό τους χρησίμευαν μάλλον για να προσφέρουν θεραπευτική δύναμη στο ποτό. Ο πιστός εισέρχεται στο ιερό όχι γονατιστός αλλά όρθιος με το άκρο σφιγμένο και υψωμένος το μέτωπο. Στην συνεχεία προσφέρει αναίμακτη προσφορά καρπών ή κρασιού. Υπάρχουν όμως και αιματηρές θυσίες ταύρων αλλά και άλλων ζώων που το αίμα τους προσφέρεται στους θεούς , υπό την συνοδεία μουσικής από την επτάχορδη λύρα.
Η θυσία του Ταύρου, συμβόλιζε την αναγέννηση από το αίμα του, ενώ αντίστοιχα στο επίπεδο του υποψήφιου μύστη ο πλασματικός θάνατος συμβόλιζε την πλασματική αναβίωση του μύστη, που πέθαινε στην παλιά του κατάσταση και ανασταινόταν σε μια υψηλότερη σφαίρα. Την ανακήρυξη των μυημένων ως ιερέων ακολουθούσε η τελετή του Θρονισμού.πηγήxletsos-basilhs.blogspot.com

 ====

Ας δούμε τό θέμα κι απο τήν εσωτερική του πλευρά...τό παρακάτω από

H Ψυχή και η Μεγάλη Μητέρα

"Ολοι οι Θεοί είναι Ένας Θεός, όλες οι Θεές είναι Μία Θεά και υπάρχει ένας Μυητής".

Η Θεά Μητέρα, η Μεγάλη Θεά δεν είναι άλλη από την Ψυχή του Κόσμου, στις διάφορες εκφράσεις της και από αυτήν εκπορεύονται οι ατομικές Ψυχές.

Οι διάφορες Κοσμογονίες δείχνουν πως κάθε έθνος θεωρούσε την Συμπαντική Ψυχή , την Μεγάλη Θάλασσα, την Βασίλισσα των Ουρανών σαν τον Νού του Δημιουργού Πλάστη και πως ονομαζόταν Μητέρα. Είνα η Anima Mundi, η Παγκόσμια Ψυχή του Πλάτωνα,ο φορέας του Φωτός, το δοχείο των μορφών, το Θείο Πνεύμα των Αιγυπτίων, το Αγιο Πνεύμα των Χριστιανών, το Ακάσα των Ινδουιστών,η Μήτρα του Σύμπαντος.
Το Πνεύμα της κυβερνά τα αστραφτερά ύψη του Ουρανού, την θάλασσα, την θρηνητική σιωπή του κάτω κόσμου. Λατρεύεται με πολλές όψεις και είναι γνωστή με αμέτρητα ονόματα. Είναι το θηλυκό Αρχέτυπο, η πηγή κάθε ζωής. Είναι η Βασίλισσα του Ουρανού, αυτή που κρατάει τα κλειδιά της γονιμότητας. των πυλών της γέννησης και του θανάτου
Μία δύναμη διασκορπισμένη σε όλη την δημιουργία.

Κυβερνήτης των τριών Κόσμων είναι η ίδια αρχή σε τρία επίπεδα.Στο Πνευματικό, Ουράνιο επίπεδο είναι η Ουράνια Αφροδίτη, τον Αστρικό Κόσμο είναι η Σελήνη ή η Περσεφόνη και στο Φυσικό κόσμο είναι η Δημήτηρ (Γή-Μήτηρ).

Χωρίς αυτήν την αρχή που ονομάζουμε ΜΑΝΑΣ (Νοητικό) στο ανθρώπινο επίπεδο και είναι εκπομπή και ουσία της καθαρής αρχής ΜΑΧΑΤ, (Συμπαντική Ψυχή) δεν θα αξίζαμε περισσότερο από τα ζώα.
Στην Κατώτερη όψη της είναι το Αστρικό Φώς.

Η Χρυσή Αφροδίτη είναι η Αφυπνίστρια, η Επιθυμητή. Ως εξώτερο διάστημα στέλνει το κάλεσμά της και ο Πατέρας των πάντων ανταποκρίνεται και αρχίζει να ερωτοτροπεί. Εκείνη ξύπνησε την επιθυμία του και δημιουργήθηκαν οι κόσμοι. Αυτή είναι που Αφυπνίζει.

Ο Πλανήτης Αφροδίτη είναι ο πιό απόκρυφος, ο πιό δυνατός, ο πιό Μυστηριώδης από όλους τους πλανήτες. Η Ε.Π.Μπλαβάτσκυ αναφέρει ότι η Αφροδίτη είναι εκείνη της οποίας είναι πιό έκδηλη η επίδρασή της επί της Γής και η σχέση της με την Γή. Ο Πυθαγόρας την ονόμαζε SOL ALTER, άλλο Ηλιο.

Η Σελήνη ή η Περσεφόνη είναι η Βασίλισσα του Αδη, που κυβερνά τα βασίλεια του ύπνου και του θανάτου. Πολυάριθμες είναι οι παραδόσεις που την ορίζουν σαν την χώρα των νεκρών. Το μεταθανάτιο ταξείδι της Ψυχής στην Σελήνη διατηρήθηκε και σε εξελιγμένους πολιτισμούς (Ινδία, Ιράν,Ελλάδα). Για τους Ινδούς είναι ο "δρόμος των Ψυχών". οι ψυχές ξεκουράζονται στην Σελήνη, περιμένοντας μία καινούργια ενσάρκωση, κατ' αντιδιαστολή με την πορεία του Ηλιου ή του "δρόμου των Θεών" που παίρνουν οι μυημένοι, αυτοί δηλ. που έχουν λυτρωθεί από την πλάνη της άγνοιας.

Οι ψυχές των νεκρών αφού περνούσαν την γέφυρα Cinvat κατευθύνονταν πρός τα άστρα και αν ήταν ενάρετες φτάναν στην Σελήνη, έπειτα στον Ηλιο, ενώ οι πιό ενάρετες εισχωρούσαν στο άπειρο φώς του Αχούρα Μάζντα. Ο Πυθαγορισμός δίνει νέα ώθηση στην αστρική Θεολογία, κάνοντας γνωστή στον λαό την έννοια του Ουράνιου στερεώματος : στην Σελήνη βρίσκονταν τα Ηλύσια πεδία, όπου αναπαύονταν οι ήρωες και οι Καίσαρες. Σελήνη η χώρα των νεκρών, Σελήνη, αναγεννητικό καταφύγιο των Ψυχών. Τα νησιά των Μακάρων και ολόκληρη η μυθική γεωγραφία του θανάτου προβλήθηκαν στα Ουράνια επίπεδα ¨Σελήνη, Ηλιο, Γαλαξία.

Ηλιος και Σελήνη γονιμοποιούν την Γή την μικροκοσμική Μητέρα, και αυτή με την σειρά της συλλαμβάνει και γεννάει.

Η Μεγάλη Μητέρα , Η Ψυχή και το Κοσμικό Δένδρο-Αξονας

Ο Κόσμος είναι ιδωμένος με την μορφή ενός γιγαντιαίου δένδρου. Αυτό το βλέπουμε σε όλες τις παραδόσεις των λαών.
Στις Ουπανισάδες βλέπουμε ότι το Σύμπαν είναι ένα αντεστραμμένο δένδρο που βυθίζει τις ρίζες στον Ουρανό και απλώνει τα κλαριά του πάνω στη γή ολόκληρη. Ετσι πάντα το Κοσμικό δένδρο συσχετίζεται με την Ψυχή του Κόσμου και την Μεγάλη Θεά. Ο Πλάτωνας είχε πεί ότι και ο άνθρωπος είναι ένα αναποδογυρισμένο φυτό, που οι ρίζες του απλώνονται στον Ουρανό και τα κλαριά πρός την γή.

Το δένδρο είναι σύμβολο του ανθρώπου και του Σύμπαντος. Είναι "ο δρόμος των Ψυχών με τα 7 ή τα 9 σκαλοπάτια". Στη Ρατοτούνγκ είναι ένα δένδρο που ονομάζεται "η Θρήνουσα Δάφνη". Εκεί οι ψυχές πρέπει να πιαστούν από το κλαδί του γερικου αυτού δένδρου. Αν το κλαδί δεν σπάσει ξαναγυρίζουν στην γή, αν σπάσει πέφτουν στο δίχτυ ενός δαίμονα που τις τρώει. Είναι το δένδρο της ζωής και του θανάτου. Στις Ουπανισάδες συναντάμε την ίδια αντίληψη. Υπάρχουν δύο δρόμοι. Ο δρόμος των θεών και ο δρόμος των πατέρων , ο δρόμοςτης φωτιάς και ο δρόμος του καπνού. Οι Ψυχές αφήνοντας τον κόσμο ακολουθούν τον ένα ή τον άλλο δρόμο, ανάλογα με το επίπεδο που έχουν φτάσει.
Εκείνοι που έχουν φτάσει στην τελειότητα, φεύγουν από τον δρόμο των θεών, για να μην ξαναγυρίσουν ποτέ ξανά στην γή σε μία πορεία πρός το Φώς, πρός τον Αιώνιο Ηλιο. Οι άλλοι ακολουθούν τον δρόμο των προγόνων, που τους οδηγεί στο Candraloka, τον κόσμο της Σελήνης. απ' όπου ξαναγυρίζουν πίσω στην γή για να ξαναγεννηθούν. (Μπαγκ. Γκιτά, Κεφ. 8ο. 23).

Παρόμοια αντίληψη συναντάμε στην Αρχαία Ελλάδα, μέσα από τον Πλούταρχο, που είναι πιό επεξηγηματικός. Ξέρει ότι ο άνθρωπος είναι τρισυπόστατος μιά και αποτελείται από το σώμα, την ψυχή και το πνεύμα. Ο άνθρωπος γνωρίζει δύο θανάτους, γράφει ο Πλούταρχος. Ο πρώτος λαμβάνει χώρα πάνω στην Γή, στη Δήμητρα (Δα-Ματερ, Γή-Μητέρα), όταν το σώμα χωρίζεται από το σύνολο Ψυχή-νούς και ξαναγίνεται χώμα. Γι αυτό οι Αθηναίοι τους νεκρούς τους ονόμαζαν "Δημήτριους". Ο δεύτερος πραγματοποιείται στην Σελήνη, στην Περσεφόνη, όταν η Ψυχή αποσπάται από τον νού και απορροφάται μέσα στην Σεληνιακή υπόσταση. Η Ψυχή παραμένει στην Σελήνη, διατηρώντας για λίγο καιρό τα όνειρα και τις αναμνήσεις της ζωής. Οι δίκαιοι "αποξηραίνονται" γρήγορα. Οι Ψυχές των φιλόδοξων, των πεισματικών και όσων αγαπούν το σώμα τους, έλκονται αδιάκοπα από την γή και η απορρόφησή τους απαιτεί πολύ χρόνο. Ο νούς έλκεται και γίνεται δεκτός στον Ήλιο, στην ουσία με την οποία αντιστοιχεί η λογική.

Το ανθρώπινο Ον λοιπόν, έχει μία Φυσική ,μία ψυχική και μία Νοητική ζωή, που διαδραματίζεται σε τρείς σφαίρες, 3 κόσμους.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ : Αγγελικός Ηλιος Πνεύμα Αετός
ΨΥΧΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ : Αστρικός Σελήνη Ψυχή Πεταλούδα, μέλισσα-Νύμφη
ΦΥΣΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ : Γηινος Γή Σώμα Σκουλίκι

Η Ψυχή και ο διπλός Πέλεκυς

Ο διπλός πέλεκυς είναι έμβλημα των Ουρανίων θεών, σύμβολο δύναμης και κατανίκησης του λάθους. Αντιπροσωπεύει την ιερή ένωση του Ουράνιου θεού και της Γήινης θεάς, σύμβολο ιερογαμίας.

Για τους Βουδιστές είναι ο καταστροφέας του τροχού της γέννησης και του θανάτου και για τους Κέλτες υποδηλώνει μία θεία ύπαρξη, έναν αρχηγό, έναν πολεμιστή. Στην Ρωμαική εποχή ο Πέλεκυς των ραβδούχων είναι σύμβολο δικαιοσύνης. Από τα Μινωικά θρησκευτικά σύμβολα είναι το κυριώτερο και είναι γνωστότατο, όπως ο σταυρός στον χριστιανισμό, αν και οι περισσότεροι από τους ερευνητές του Μινωικού Πολιτισμού θεωρούν τον πέλεκυ κάτι περισσότερο από σύμβολο, τον θεωρούν ενσάρκωση της ίδιας της Θεότητας.

Στις Ελληνικές αγγειογραφίες βλέπομε να τον κρατούν οι θεοί,και οι ιερείς, έτσι ώστε αποκτά μία θρησκευτική σημασία,διότι είναι ιερό σκεύος. Στην Κρήτη απεικονίζεται συνήθως πάνω από το κεφάλι της θεάς ή τον κρατά με τα δυό της χέρια.

Στην Αγία Τριάδα βρέθηκε Πέλεκυς που πάνω του είναι χαραγμένη η πεταλούδα σύμβολο της Ψυχής. Πολλές φορές παρουσιάζεται ο πέλεκυς με διπλές γωνιώσεις των ακμών και ο Evans ισχυρίζεται ότι παριστάνεται η ένωση του θείου ζεύγους μιας ηλιακής και μιας σεληνιακής θεότητας.

Πολλές φορές επίσης ο πέλεκυς βρίσκεται στο κέντρο των "ιερών κεράτων. Στο σπήλαιο της Πατσού βρέθηκαν πήλινα κέρατα όπου έφεραν στην μέση έναν διπλό πέλεκυ. Είναι τα κέρατα του Ταύρου, όπου ο Evanς τα ονόμασε "κέρατα καθιερώσεως", επειδή είναι τόποι καθιέρωσης όπου τοποθετούνται τα ιερά αντικείμενα, όπως η Αγία Τράπεζα στον Χριστιανισμό. Συσχετίζονται επίσης και με την τελετουργική χειρονομία των υψωμένων χεριών, που τη συναντάμε και στην Αίγυπτο ή το σύμβολο του ανατέλλοντος ηλιου μέσα από τα δύο βουνά. Αυτό υποστηρίζει ο Kristensen, που παρατηρεί ότι ο Ταύρος είναι σύμβολο της Γής που καρποφορεί και ότι οι Αιγύπτιοι αποκαλούσαν τα 4 ακρα της Γής "κέρατα της Γής". Η Γή παραβάλλεται πρός τον Ταύρο και ο διπλός Πέλεκυς με τον ήλιο, είναι ο ηλιακός δίσκος που βγαίνει από το μεγάλο όρος, το όρος της αφετηρίας των πηγών.

Σύμβολο της Πνευματικής Αθανασίας και της Σοφίας του Ιερού Ζεύγους Ουρανού και Γής (Ηλιος - Σελήνη), σύμβολο της ενωμένης τους Δύναμης πάνω στην Γή, στους Εσωτερικούς βαθμούς των Κρητικών Μυστηρίων είχε την σημασία της ένωσης των δύο δυνάμεων της Φύσης, της Παραγωγικής και της Γονιμοποιού. Το σημαντικώτερο μέρος των Μεγάλων Μυστηρίων, με τις ενωμένες δυνάμεις της Θεάς Μητέρας και του Θείου συντρόφου της, σε μία Ιερή Ενωση, ήταν η απόκτηση από τους Μύστες του Χρυσού Διπλού Πέλεκυ.

Στο σχήμα που έχουμε με τους τρείς κόσμους , τους τρείς κύκλους, ο κεντρικός κύκλος αντιπροσωπεύει την Ψυχή σε εξέλιξη που μεταμορφώνεται και ο πιό πάνω το Πνεύμα. Βλέπουμε ότι τα μέρη που αποσπώνται από την σύνδεση των κύκλων μοιάζουν με Πελέκεις που έχουν διπλή κόψη. Ο διπλός Πέλεκυς συμβολίζει την διπλή κίνηση πρός τα μέσα και πρός τα έξω, που πρέπει να πραγματοποιείται από τον υποψήφιο στην Μύηση. Συνοψίζει τον Νόμο της Δράσης και της αντίδρασης που υπάρχει στη Φύση. Ονομάζεται και Λάβρυς που σχετίζεται με το "οργώνω" και από εκεί βγαίνει η λέξη λαβύρινθος= οίκος του λάβρυος. Είναι όπλο και εργαλείο ταυτόχρονα για την Εσωτερική μάχη του ανθρώπου, επιτρέποντάς του να εισχωρήσει με ετοιμότητα στον "Λαβύρινθο" της ζωής. Είναι το μαγικό σύμβολο που επιτρέπει να χαραχθεί η Ατραπός της εξέλιξης, να βρεθεί και να σκαφτεί ο "Ιερός" χώρος μεταξύ του Ουρανού και της Γής. Βρίσκεται στο κέντρο του Λαβύρινθου, εκεί που γίνεται το πέρασμα του οριζόντιου κόσμου με τον κάθετο. Ο Λαβύρινθος είναι η σχηματική παράσταση του Σπήλαιου, του δρόμου-περάσματος από τον ένα κόσμο στο άλλο. Κάθε νίκη πάνω στον εαυτό μας είναι ένα χτύπημα για τον Μινώταυρο και ο μεγάλος θάνατός του είναι η τελική νίκη πάνω στον εαυτό μας.
Γιαυτό είναι απαραίτητο ο μαθητής να δαμάσει αυτό το όπλο, τον διπλό του Πέλεκυ, την Ψυχή του, ετοιμάζοντάς την με την διπλή εργασία την Εσωτερική και την Εξωτερική. Το να κάνουμε σωστές πράξεις και να έχουμε καθαρές σκέψεις, είναι το επίτευγμα μιας καλά δαμασμένης ψυχής, που έχει συμφιλιώσει τις αντιθέσεις κάνοντας εφικτή την "Ιερογαμία".

πηγήhttp://www.nea-acropoli.gr/