H ΕΕ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) είναι το πρώτο βήμα προς την ίδρυση ενός ευρωπαϊκού
υπερκράτους, το οποίο θα συγχωνευθεί
τελικά σε μια παγκόσμια διακυβέρνηση που
θα κυριαρχείται από τις
ΗΠΑ και την κεντρική τους τράπεζα, την
Fed
Συνοπτική ανάλυση του Κράτους
Τα κράτη, ανεξάρτητα από το πολίτευμά τους, δεν είναι επιχειρήσεις. Σε αντίθεση με αυτές, τα κράτη δεν χρηματοδοτούνται πουλώντας προϊόντα και υπηρεσίες σε πελάτες που πληρώνουν οικειοθελώς, αλλά με υποχρεωτικές εισφορές: φόρους που εισπράττονται μέσω της απειλής και της χρήσης βίας (και μέσω της κοπής νομίσματος, το οποίο κυριολεκτικά δημιουργούν από το τίποτα). Είναι σημαντικό, επομένως, ότι οι οικονομολόγοι αναφέρονται στα κράτη -δηλαδή, στους κατόχους της κρατικής εξουσίας- ως εγκατεστημένους ληστές. Τα κράτη και όλοι οι μισθωτοί τους υπάλληλοι ζουν από τα λάφυρα που έχουν κλαπεί από άλλους ανθρώπους. Διάγουν μια παρασιτική ζωή σε βάρος ενός υποτελούς και «ξενιστή» πληθυσμού.
Από τα παραπάνω προκύπτουν ορισμένοι περαιτέρω συλλογισμοί.
Φυσικά, οι εγκατεστημένοι ληστές προτιμούν να έχουν περισσότερα λάφυρα παρά λιγότερα. Αυτό σημαίνει ότι τα κράτη θα προσπαθούν πάντα να αυξάνουν τα φορολογικά τους έσοδα και να αυξάνουν περαιτέρω τις δαπάνες τους, εκδίδοντας περισσότερα χαρτονομίσματα. Όσο περισσότερα είναι τα λάφυρα, τόσο περισσότερα χατήρια μπορούν να κάνουν στον εαυτό τους, τους υπαλλήλους τους και τους υποστηρικτές τους. Υπάρχουν όμως κάποια φυσικά όρια σε αυτή τη δραστηριότητα.
Από τη μια πλευρά, οι ληστές πρέπει να προσέχουν να μην επιβαρύνουν τόσο πολύ τον «ξενιστή» τους (του οποίου η εργασία και η απόδοση καθιστούν εφικτή την παρασιτική ύπαρξή τους), που ο τελευταίος να πάψει να εργάζεται. Από την άλλη πλευρά, έχουν να φοβούνται ότι οι «ξενιστές» τους —και ιδιαίτερα οι πιο παραγωγικοί ανάμεσά τους— θα μεταναστεύσουν από την εδαφική τους επικράτεια και θα εγκατασταθούν αλλού.
Σε αυτό το πλαίσιο, γίνονται κατανοητές μια σειρά από ιστορικές τάσεις και διεργασίες.
Πρώτα απ’ όλα, γίνεται κατανοητό το γιατί υπάρχει μια τάση προς την εδαφική επέκταση και τον πολιτικό συγκεντρωτισμό: με αυτά τα δύο, τα κράτη πετυχαίνουν να θέτουν όλο και περισσότερους «ξενιστές» υπό τον έλεγχό τους και να τους δυσκολεύουν να μεταναστεύσουν σε ξένα εδάφη. Αυτό αναμένεται να οδηγήσει σε μεγαλύτερη ποσότητα λαφύρων. Και γίνεται σαφές γιατί το τελικό σημείο αυτής της διαδικασίας, η ίδρυση ενός παγκόσμιου κράτους, δεν θα ήταν σε καμία περίπτωση μια ευλογία για όλη την ανθρωπότητα, όπως συχνά ισχυρίζονται κάποιοι. Γιατί δεν μπορεί κανείς να μεταναστεύσει από ένα παγκόσμιο κράτος, και από αυτή την άποψη δεν υπάρχει δυνατότητα να ξεφύγει από την κρατική λεηλασία μεταναστεύοντας. Ως εκ τούτου, είναι αναμενόμενο ότι με την εγκαθίδρυση ενός παγκόσμιου κράτους, το εύρος και η έκταση της κρατικής εκμετάλλευσης —που υποδεικνύεται, μεταξύ άλλων, από το επίπεδο των κρατικών εσόδων και δαπανών, από τον νομισματικό πληθωρισμό, ο αριθμός και ο όγκος των λεγόμενων δημόσιων αγαθών, και των ατόμων που απασχολούνται στις «δημόσιες υπηρεσίες»—θα συνεχίσει να αυξάνεται πέρα από οποιοδήποτε προηγουμένως γνωστό επίπεδο. Και αυτό σίγουρα δεν είναι ευλογία για τον «πληθυσμό-ξενιστή» που θα πρέπει να χρηματοδοτήσει αυτό το κρατικό εποικοδόμημα!
Δεύτερον, γίνεται κατανοητός ένας βασικός λόγος για
την ανάδυση της «Δύσης» σε κορυφαία οικονομική, επιστημονική και
πολιτιστική περιοχή του κόσμου. Σε αντίθεση με την Κίνα συγκεκριμένα, η
Ευρώπη χαρακτηριζόταν από υψηλό βαθμό πολιτικής αποκέντρωσης, με εκατοντάδες
ή και χιλιάδες ανεξάρτητες επικράτειες, από τον πρώιμο Μεσαίωνα μέχρι το
πρόσφατο παρελθόν. Ορισμένοι ιστορικοί έχουν περιγράψει αυτή την
κατάσταση πραγμάτων ως «εύτακτη πολιτική αναρχία». Και είναι πλέον σύνηθες
μεταξύ των οικονομικών ιστορικών να βλέπουν σε αυτή την οιονεί άναρχη κατάσταση έναν
βασικό λόγο για το λεγόμενο ευρωπαϊκό θαύμα. Επειδή σε ένα περιβάλλον με
μεγάλη ποικιλομορφία από ανεξάρτητες, μικρής κλίμακας επικράτειες σε άμεση
γειτνίαση μεταξύ τους, είναι σχετικά εύκολο για τους υπηκόους να «ψηφίσουν με
τα πόδια τους» και να ξεφύγουν από την καταλήστευση των κρατικών αρχόντων μέσω
της μετανάστευσης. Για να αποφευχθεί αυτός ο κίνδυνος και να κρατήσουν
τους εγχώριους παραγωγούς πλούτου υπό τον έλεγχό τους, αυτοί οι κυβερνώντες
δέχονται συνεχώς μεγάλη πίεση για να μετριάσουν την εκμετάλλευσή τους. Και
αυτή η μετριοπάθεια, με τη σειρά της, προάγει την οικονομική επιχειρηματικότητα,
την επιστημονική περιέργεια και την πολιτιστική δημιουργικότητα.
Η περίπτωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Τέλος, υπό το φως των παραπάνω συλλογισμών, γίνεται δυνατή μια τεκμηριωμένη ιστορική ταξινόμηση και αξιολόγηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ).
Η ΕΕ αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της προαναφερθείσας τάσης προς εδαφική επέκταση και πολιτικό συγκεντρωτισμό, με τις επακόλουθες συνέπειες: την αύξηση των εκμεταλλευτικών κρατικών μέτρων και την αντίστοιχη ανάπτυξη του παρασιτικού κρατικού εποικοδομήματος (λέξη κλειδί: Βρυξέλλες).
Πιο συγκεκριμένα: η ΕΕ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) είναι το πρώτο βήμα προς την ίδρυση ενός ευρωπαϊκού υπερκράτους, το οποίο θα πρέπει τελικά να συγχωνευθεί σε μια παγκόσμια διακυβέρνηση που θα κυριαρχείται από τις ΗΠΑ και την κεντρική τους τράπεζα, την Federal Reserve. Σε αντίθεση με τις ευφημιστικές πολιτικές της διακηρύξεις, η ΕΕ και η ΕΚΤ δεν αφορούσαν ποτέ το ελεύθερο διεθνές εμπόριο και τον ανταγωνισμό. Δεν χρειάζεστε χιλιάδες επί χιλιάδων σελίδες χαρτί για αυτό, γεμάτες διατάγματα και κανονισμούς! Αντιθέτως, η ΕΕ ήταν πάντα και πάνω απ' όλα θέμα εναρμόνισης των φορολογικών, νομικών και κανονιστικών διατάξεων όλων των κρατών μελών, προκειμένου να μειωθεί ή να εξαλειφθεί με αυτόν τον τρόπο κάθε γεωγραφικός οικονομικός ανταγωνισμός. Διότι εάν οι φορολογικοί συντελεστές και οι κρατικοί κανονισμοί είναι παντού ίδιοι ή ευθυγραμμίζονται όλο και περισσότερο, τότε υπάρχουν όλο και λιγότεροι οικονομικοί λόγοι για τους παραγωγικούς ανθρώπους να μεταφέρουν τις δραστηριότητές τους σε μιαν άλλη τοποθεσία, και οι εγκατεστημένοι ληστές-κράτη μπορούν να είναι όλο και πιο απαρεμπόδιστοι, και επομένως να συνεχίζουν τη δραστηριότητά τους, να αποσπούν και να διανέμουν την λεία τους.
Επιπλέον, η σημερινή ΕΕ, ως καρτέλ διαφόρων κυβερνήσεων, παραμένει ενωμένη μόνο για όσο τα πλουσιότερα κράτη-ληστές (τα οποία μπορούν να αντλούν πόρους από έναν πιο παραγωγικό «πληθυσμό-ξενιστή», πάνω απ' όλα οι γερμανικές κυβερνήσεις) είναι πρόθυμα και ικανά να υποστηρίζουν τους πιο ενδεείς ομολόγους τους στα νότια και τα ανατολικά, με τους λιγότερο παραγωγικούς «ξενιστές-πολίτες» τους, σε μόνιμη και μεγάλη κλίμακα. Και όλα σε βάρος των εγχώριων παραγωγών πλούτου!
Εν ολίγοις, η ΕΕ και η ΕΚΤ είναι ηθικές και οικονομικές τερατογενέσεις. Δεν μπορείτε να τιμωρείτε συστηματικά την παραγωγικότητα και την οικονομική επιτυχία, ενώ ανταμείβετε τον παρασιτισμό, τη σπατάλη και την οικονομική αποτυχία, δίχως να προκαλέσετε την καταστροφή. Η ΕΕ θα κατρακυλά από τη μια οικονομική κρίση στην επόμενη, και τελικά θα διαλυθεί.
Ενόψει αυτής της κατάληξης, φαίνεται πως είναι επείγον να
αποκτήσουμε μια σαφή ιδέα για τις πιθανές εναλλακτικές λύσεις στην τρέχουσα
πορεία του αυξανόμενου πολιτικού συγκεντρωτισμού. Και η ανάμνηση του
προαναφερθέντος «ευρωπαϊκού θαύματος» θα πρέπει να δείχνει τον δρόμο προς τα
εμπρός. Απαιτείται η ριζική αποκέντρωση για να ευδοκιμήσει η
Ευρώπη. Αντί για την ΕΕ και την ΕΚΤ, αυτό που χρειaζόμαστε είναι μια
Ευρώπη αποτελούμενη από χιλιάδες Λιχτενστάιν και ελβετικά καντόνια, που
συνδέονται μέσω του ελεύθερου εμπορίου και ένα διεθνή Κανόνα του Χρυσού,
και ανταγωνίζονται για να κρατήσουν και να προσελκύσουν τους παραγωγικούς
ανθρώπους με ελκυστικές τοπικές συνθήκες.
Ωστόσο, για να καταστεί αυτή η κατάσταση όχι μόνο νοητή, αλλά και εφικτή, είναι απαραίτητο τα κράτη και οι πολιτικοί να μην θεωρούνται πλέον ως αυτό που ισχυρίζονται ότι είναι, αλλά ως αυτό που είναι στην πραγματικότητα: εγκατεστημένοι ληστές, γκάνγκστερ και απατεώνες. Μέχρι πρόσφατα, αυτή η εικόνα ήταν αδιανόητη για τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού. Ωστόσο, το καθεστώς του κορωνοϊού τα τελευταία δύο χρόνια, με τις αυθαίρετες και παράλογες απαγορεύσεις εξόδου, επαφών και συναθροίσεων, και τους συνεχώς μεταβαλλόμενους κανονισμούς διαγνωστικών τεστ, πιστοποιητικών και εμβολιασμών, συμπεριλαμβανομένων των υποχρεωτικών εμβολιασμών, έχει οδηγήσει, στο μεταξύ, πάρα πολλοί πολιτικοί να θεωρούνται (σ.σ. ορθά) ως βαριά οπλισμένοι και αδίστακτοι βίαιοι εγκληματίες.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία
Μήπως τα τρέχοντα στρατιωτικά γεγονότα στην Ουκρανία απαιτούν την αναθεώρηση ή την διόρθωση των παραπάνω αναλύσεων;
Αντιθέτως.
Πρώτα απ’ όλα, δεν είναι οι Ρώσοι, οι Ουκρανοί, οι Γερμανοί, ή οι Αμερικανοί που προκαλούν τους πολέμους, αλλά οι συμμορίες ληστών (σ.σ. τα κράτη) που κυβερνούν τη Ρωσία, την Ουκρανία, τη Γερμανία και την Αμερική, και που μπορούν να μετακυλίσουν το κόστος ενός πολέμου στους πολίτες των εν λόγω πληθυσμών.
Οπότε, τα μικρά κράτη ή συμμορίες ληστών διεξάγουν μόνο μικρής κλίμακας πολέμους εναντίον μικρών αντιπάλων. Τα μεγάλα κράτη, από την άλλη πλευρά, που προέκυψαν από επιτυχημένους πρωθύστερους μικρής κλίμακας πολέμους, είναι γενικά πιο πολεμοχαρή και διεξάγουν όχι μόνο μικρούς αλλά και μεγαλύτερους πολέμους εναντίον μεγάλων αντιπάλων. Και το μεγαλύτερο και πιο ισχυρό από όλα τα κράτη, οι ΗΠΑ, και τα υποτελή κράτη τους που είναι συγκεντρωμένα στο ΝΑΤΟ (Οργανισμός του Βορείο-Ατλαντικού Συμφώνου), είναι το πιο ένθερμο υπέρ του πολέμου και της επέκτασης κράτος. Αυτό και μόνο είναι επαρκής λόγος για να θέλουμε μικρά κράτη και αποκέντρωση.
Τέλος, όταν ένα μικρότερο κράτος βρίσκεται αντιμέτωπο με την επεκτατική ορμή και την απειλή ενός μεγαλύτερου, έχει βασικά δύο επιλογές: Μπορεί να υποταχθεί. Ή μπορεί να προσπαθήσει να διατηρήσει την ανεξαρτησία του. Και για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος και να αποφευχθεί ο πόλεμος ή να ελαχιστοποιηθεί ο κίνδυνος του πολέμου, υπάρχει μόνο μια πολλά υποσχόμενη συνταγή: η ουδετερότητα. Δεν ανακατεύεται κανείς στις εσωτερικές υποθέσεις της μεγάλης δύναμης, δεν την απειλεί και δεν την προκαλεί. Ακόμη και μια μεγάλη δύναμη, δεν μπορεί απλά να εισβάλει σε μια άλλη χώρα. Γιατί αυτό απαιτεί πάντα μια δικαιολόγηση προς τον ίδιο τον εγχώριο πληθυσμό του, ο οποίος πρέπει να επωμιστεί το βάρος ενός πολέμου. Και όσο μικρότερο είναι ένα κράτος, τόσο πιο δύσκολο είναι να παρουσιαστεί η συμπεριφορά του σαν απειλή ή σαν πρόκληση. (Ποιος αισθάνεται ότι απειλείται από το Λιχτενστάιν;!)
Και αυτή η επιταγή της ουδετερότητας ισχύει ακόμη περισσότερο όταν, όπως στην περίπτωση της Ουκρανίας, βρίσκεστε αντιμέτωποι με δύο μεγάλες δυνάμεις με αντίπαλες αξιώσεις ταυτόχρονα και το να παίρνετε το μέρος της μιας σημαίνει μια πρόσθετη απειλή για την άλλη. Ο τρέχων πόλεμος είναι το αποτέλεσμα πολλαπλών παραβιάσεων αυτού του κανόνα από την κυβέρνηση της Ουκρανίας. Αν η κυβέρνηση που ανέλαβε την εξουσία με ένα πραξικόπημα που ενορχηστρώθηκε από τις ΗΠΑ το 2014 είχε αποφύγει ρητά να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, όπως έκανε η Ελβετία, τότε και οι δύο αποσχισθείσες ρωσόφωνες επαρχίες στα ανατολικά της χώρας θα είχαν αφεθεί να αποχωρήσουν, αντί να γίνουν αντικείμενα εκφοβισμού και τρομοκρατίας, η πιθανή απειλή για τη Ρωσία θα είχε μειωθεί, και η παρούσα καταστροφή σχεδόν σίγουρα δεν θα είχε συμβεί.
Υπό τη συνεχή πίεση των ΗΠΑ, σε συνδυασμό με το δικό
της θράσος, η ουκρανική κυβερνώσα κλίκα δεν έκανε τίποτα τέτοιο και συνέχισε να απαιτεί την ένταξη στο ΝΑΤΟ. Κάτι τέτοιο θα είχε επεκτείνει τη στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ μέχρι τα σύνορα της ευρύτερης Ρωσίας, η οποία είχε κηρυχθεί ως εχθρικό κράτος. Ως εκ τούτου, κανείς δεν μπορούσε να αμφισβητήσει ότι η συμπεριφορά της ουκρανικής κυβέρνησης θα εκλαμβανόταν από τη ρωσική πλευρά ως τρομερή πρόκληση και σοβαρή απειλή. Το πραγματικό αποτέλεσμα αυτής της πρόκλησης, που τώρα είναι απτό, δεν ήταν προβλέψιμο, ήταν όμως αρκετά προβλέψιμο ότι η δική της συμπεριφορά θα έκανε επίσης πιο πιθανή μια ρωσική αντίδραση όπως αυτή που έλαβε χώρα στην πραγματικότητα.
Στον πόλεμο στην Ουκρανία, όπως συχνά συμβαίνει στην ιστορία,
ο Πούτιν δεν έχει μόνο έναν πατέρα, αλλά πολλούς. Η εντελώς μονόπλευρη αντι-ρωσική υστερία και αναταραχή που είναι σήμερα ευρέως διαδεδομένη στη Δύση
είναι επομένως όχι μόνο ανακριβής, αλλά έχει κυρίως σκοπό να αποσπάσει την
προσοχή από τον ρόλο της ίδιας της Δύσης στο εκτυλισσόμενο δράμα. Και έχει
σκοπό να μας κάνει να ξεχνάμε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι υποτελείς τους
στο ΝΑΤΟ ευθύνονται για πολύ περισσότερα θύματα πολέμου και πολεμικές ζημιές τα
τελευταία τριάντα χρόνια από ό,τι η Ρωσία μετά την κατάρρευση της
Σοβιετικής Ένωσης και επί του παρόντος στην Ουκρανία.
Ανάλυση του κορυφαίου Αμερικανού διεθνολόγου John Mearsheimer:
***
Ο Hans-Hermann Hoppe είναι οικονομολόγος της Αυστριακής Σχολής
και λιμπερταριανός/αναρχοκαπιταλιστής φιλόσοφος. Είναι
ο ιδρυτής και πρόεδρος της The Property and Freedom
Society .
