Οι Κάλπες μιας κάλπικης Ευρώπης…
Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη,
Υποψήφιου Δημοτικού Συμβούλου με τον Συνδυασμό Αθήνα για την Ελλάδα
Οδεύουμε προς τις ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου, στα πλαίσια της δομικής κρίσης μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης, «που δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στις ανάγκες προστασίας των λαών απέναντι στις μεγάλες ανακατατάξεις του σύγχρονου κόσμου», όπως ομολογεί και ο ίδιος ο κυνικός ευρωκράτης Μακρόν στο σχετικό με τα Κίτρινα Γιλέκα και τις εκλογές διάγγελμά του. Μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης που κατευθύνεται, μέσα σε καθεστώς μηδενισμού, προς την αυτοδιάλυσή της.
Χρειάστηκαν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι για να επιβληθεί αυτό που αρχικά παρουσιάστηκε σαν η μεγαλύτερη ιδέα, αλλά η ιστορία ίσως το κατατάξει ως το μεγαλύτερο ανοσιούργημα: η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Είναι, με λίγα λόγια, μια αποφασιστική στιγμή για την ευρωπαϊκή πραγματικότητα, καθώς για πρώτη φορά οι διάσπαρτες ευρωσκεπτικιστικές δυνάμεις, που αντιμάχονται τις ελίτ, έχουν την ευκαιρία να αποκτήσουν πολιτική ισχύ ικανή για να τις απειλήσουν.
Είναι μια εποχή που «…ο κόσμος τούτος κοιλιοπονάει τον καινούργιο άνθρωπο…», όπως έλεγε ένας ξεχασμένος μεγάλος Βυζαντινός μύστης, ο Νικόλαος Καβάσιλας.
Τώρα, η «μαύρη τρύπα» της Ευρωένωσης, το αγανακτισμένο πρεκαριάτο που έχει στραφεί ενάντια στο 1% των υπερπλουσίων και της ελίτ, μπορεί να καθορίσει την φύση της Ευρώπης για τα χρόνια που έρχονται. Τα κοινωνικά στρώματα που ζουν σαν υπνοβάτες μιας άψυχης αγοράς, χωρίς ελπίδα για το αύριο, και δίνουν την μάχη για την «ψυχή της Ευρώπης», μαζί με τον ανταγωνισμό των εξω-ευρωπαϊκών δυνάμεων, συνιστούν τις δύο μεγάλες απειλές για το απεχθές, πλέον, ευρω-οικοδόμημα του Βερολίνου και των Βρυξελλών.
Η επιχείρηση χειραγώγησης των λαών στην «ευρωπαϊκή ιδέα» έχει σε μεγάλο βαθμό αποκαλυφθεί. Οι υποσχέσεις για ένα οικοδόμημα «ειρήνης», «προόδου» και «ελευθερίας» έχουν ελάχιστη πειθώ σήμερα στις ευρωπαϊκές μάζες.
Άλλωστε την ειρήνη στην Ευρώπη δεν την έφερε καμμία Κομισιόν, παρά μόνο τα αμερικανικά και σοβιετικά όπλα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και η μεταξύ τους ισορροπία του τρόμου στις δεκαετίες που ακολούθησαν. Το «Ευρώ» έφερε την κρίση, δεν την αντιμετώπισε, όπως εξηγούν πολλοί διαπρεπείς δυτικοί οικονομολόγοι.
Οι συνειρμοί που δημιουργεί πλέον η λέξη «πρόοδος» παραπέμπουν περισσότερο σε έναν δυστοπικό κόσμο, παρά σε μια κοινωνία ευημερίας. Όσο για την «ελευθερία του ατόμου», σημαίνει όλο και λιγότερα πράγματα μέσα σ’ έναν «πολιτισμό» της Ζώνης Σένγκεν και των Αντιτρομοκρατικών έκτακτων μέτρων διαρκείας.
Οι τεχνολογικές αλλαγές φαίνεται να συγκεντρώνουν πάνω τους περισσότερο τους φόβους για βαρβαρότητα, παρά για πρόοδο. Οποιαδήποτε πανίσχυρη τεχνολογία, που δεν μπορεί να τεθεί υπό πολιτικό έλεγχο, μπορεί να επιταχύνει και να διαδώσει απίστευτες μορφές εκβαρβάρωσης.
Αυτό που δεν μπόρεσε να επιτύχει ο Χίτλερ εξοντώνοντας τις «κατώτερες» φυλές, μπορούν να το υλοποιήσουν οι μηχανικοί της ευγονικής με τις γενετικές παρεμβάσεις τους. Ο πολύπλοκος πλέον ορισμός τού πότε υπάρχει ζωή, η δυνατότητα επιμήκυνσης ή τερματισμού της, έχουν μεταφέρει μια τεράστια εξουσία στα χέρια των τεχνικών της ιατρικής.
Ο Ευρωπαίος άνθρωπος, και ο δυτικός κατ’ επέκταση, δείχνει ότι είναι ανέτοιμος να αντιμετωπίσει την ιστορία μ’ ένα «πεσμένο» σύστημα αξιών -είτε κοσμικό, είτε υπερβατικό-, όπως ένας οργανισμός με πεσμένο ανοσοποιητικό δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στα μικρόβια και τις λοιμώξεις. Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες έχουν γίνει έρμαια του κυνισμού και της απανθρωπότητας της χρηματο-πιστωτικής απολυταρχίας. Η ρήξη μεταξύ ατόμου και κοινωνίας έχει γίνει αβυσσαλέα. Η κοινωνία αδυνατεί να εναρμονιστεί με το κράτος, το κράτος με τον κόσμο, τροφοδοτώντας συνεχώς τον σκεπτικισμό, την άρνηση και τον μηδενισμό. Ο ορισμός του μηδενισμού, όπως έχει δοθεί, σημαίνει ότι η ασημαντότητα κυριαρχεί παντού. Δεν υπάρχουν σπουδαίες προσωπικότητες, υψηλές αξίες, υπέρτατοι στόχοι στην κοινωνική ζωή. Κυριαρχούν οι απαλλοτριωμένες προσωπικότητες, το άγχος, η καταστροφικότητα, η σύγχυση και η ερήμωση των νοημάτων.
Όλα, όμως, δείχνουν ότι το ιστορικό τέλος του νεοφιλελεύθερου, μονοπολικού, δυτικού μοντέλου είναι κοντά, μετά την πλήρη αποκάλυψη της γύμνιας του κι αυτό προοιωνίζει το τέλος αυτής της ΕΕ που δεν μεταρρυθμίζεται… καταστρέφεται.
Το τι θα ακολουθήσει εξαρτάται από το πόσο ώριμα και οργανωμένα θα αντιδράσουν τα κοινωνικά στρώματα, που επλήγησαν σκληρά από τον γκλομπαλισμό και τις ευρωπαϊκές ελίτ. Και αυτά, που είναι, όπως φαίνεται, η πλειοψηφία της ευρωπαϊκής κοινωνίας, θα καθορίσουν την νέα μορφή της Ευρώπης, μέσα στο πλαίσιο των πολυμέτωπων διεθνών αντιπαραθέσεων στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα.
Το ερώτημα που πρέπει να μας απασχολεί, ή ίσως ο γρίφος που πρέπει να λύσουμε, είναι αν έχουμε μπει στην αντίθετη κίνηση της ιστορίας. Μιας φυγόκεντρης τάσης που μπορεί να γεννήσει ένα νέο αξιακό οπλοστάσιο, να αφυπνίσει την θέληση των ανθρώπων για ζωή ώστε να παρακάμψουν την αγελαία, μεταμοντέρνα, παθητική συμπεριφορά και να απελευθερώσουν την ευρωπαϊκή ήπειρο από τον οδυνηρό εναγκαλισμό των ελίτ.
Και, αν ναι, πώς μπορούμε εμείς οι Έλληνες να νοηματοδοτήσουμε ξανά την ύπαρξή μας, συμμετέχοντας ενεργά σε μια τέτοια αναγεννησιακή κίνηση.
Να πάψουμε να βλέπουμε τον κόσμο ως ηττημένοι θεατές και να μετέχουμε στη νέα πραγματικότητα, που δεν είναι εύκολο να αγνοηθεί, δρώντας δημιουργικά, δίνοντας στις πανάρχαιες ελληνικές αξίες νέο, επίκαιρο, περιεχόμενο.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση στον δρόμο της έκρηξης
Υποψήφιου Δημοτικού Συμβούλου με τον Συνδυασμό Αθήνα για την Ελλάδα
Οδεύουμε προς τις ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου, στα πλαίσια της δομικής κρίσης μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης, «που δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στις ανάγκες προστασίας των λαών απέναντι στις μεγάλες ανακατατάξεις του σύγχρονου κόσμου», όπως ομολογεί και ο ίδιος ο κυνικός ευρωκράτης Μακρόν στο σχετικό με τα Κίτρινα Γιλέκα και τις εκλογές διάγγελμά του. Μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης που κατευθύνεται, μέσα σε καθεστώς μηδενισμού, προς την αυτοδιάλυσή της.
Χρειάστηκαν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι για να επιβληθεί αυτό που αρχικά παρουσιάστηκε σαν η μεγαλύτερη ιδέα, αλλά η ιστορία ίσως το κατατάξει ως το μεγαλύτερο ανοσιούργημα: η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Είναι, με λίγα λόγια, μια αποφασιστική στιγμή για την ευρωπαϊκή πραγματικότητα, καθώς για πρώτη φορά οι διάσπαρτες ευρωσκεπτικιστικές δυνάμεις, που αντιμάχονται τις ελίτ, έχουν την ευκαιρία να αποκτήσουν πολιτική ισχύ ικανή για να τις απειλήσουν.
Είναι μια εποχή που «…ο κόσμος τούτος κοιλιοπονάει τον καινούργιο άνθρωπο…», όπως έλεγε ένας ξεχασμένος μεγάλος Βυζαντινός μύστης, ο Νικόλαος Καβάσιλας.
Τώρα, η «μαύρη τρύπα» της Ευρωένωσης, το αγανακτισμένο πρεκαριάτο που έχει στραφεί ενάντια στο 1% των υπερπλουσίων και της ελίτ, μπορεί να καθορίσει την φύση της Ευρώπης για τα χρόνια που έρχονται. Τα κοινωνικά στρώματα που ζουν σαν υπνοβάτες μιας άψυχης αγοράς, χωρίς ελπίδα για το αύριο, και δίνουν την μάχη για την «ψυχή της Ευρώπης», μαζί με τον ανταγωνισμό των εξω-ευρωπαϊκών δυνάμεων, συνιστούν τις δύο μεγάλες απειλές για το απεχθές, πλέον, ευρω-οικοδόμημα του Βερολίνου και των Βρυξελλών.
Η επιχείρηση χειραγώγησης των λαών στην «ευρωπαϊκή ιδέα» έχει σε μεγάλο βαθμό αποκαλυφθεί. Οι υποσχέσεις για ένα οικοδόμημα «ειρήνης», «προόδου» και «ελευθερίας» έχουν ελάχιστη πειθώ σήμερα στις ευρωπαϊκές μάζες.
Άλλωστε την ειρήνη στην Ευρώπη δεν την έφερε καμμία Κομισιόν, παρά μόνο τα αμερικανικά και σοβιετικά όπλα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και η μεταξύ τους ισορροπία του τρόμου στις δεκαετίες που ακολούθησαν. Το «Ευρώ» έφερε την κρίση, δεν την αντιμετώπισε, όπως εξηγούν πολλοί διαπρεπείς δυτικοί οικονομολόγοι.
Οι συνειρμοί που δημιουργεί πλέον η λέξη «πρόοδος» παραπέμπουν περισσότερο σε έναν δυστοπικό κόσμο, παρά σε μια κοινωνία ευημερίας. Όσο για την «ελευθερία του ατόμου», σημαίνει όλο και λιγότερα πράγματα μέσα σ’ έναν «πολιτισμό» της Ζώνης Σένγκεν και των Αντιτρομοκρατικών έκτακτων μέτρων διαρκείας.
Οι τεχνολογικές αλλαγές φαίνεται να συγκεντρώνουν πάνω τους περισσότερο τους φόβους για βαρβαρότητα, παρά για πρόοδο. Οποιαδήποτε πανίσχυρη τεχνολογία, που δεν μπορεί να τεθεί υπό πολιτικό έλεγχο, μπορεί να επιταχύνει και να διαδώσει απίστευτες μορφές εκβαρβάρωσης.
Αυτό που δεν μπόρεσε να επιτύχει ο Χίτλερ εξοντώνοντας τις «κατώτερες» φυλές, μπορούν να το υλοποιήσουν οι μηχανικοί της ευγονικής με τις γενετικές παρεμβάσεις τους. Ο πολύπλοκος πλέον ορισμός τού πότε υπάρχει ζωή, η δυνατότητα επιμήκυνσης ή τερματισμού της, έχουν μεταφέρει μια τεράστια εξουσία στα χέρια των τεχνικών της ιατρικής.
Ο Ευρωπαίος άνθρωπος, και ο δυτικός κατ’ επέκταση, δείχνει ότι είναι ανέτοιμος να αντιμετωπίσει την ιστορία μ’ ένα «πεσμένο» σύστημα αξιών -είτε κοσμικό, είτε υπερβατικό-, όπως ένας οργανισμός με πεσμένο ανοσοποιητικό δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στα μικρόβια και τις λοιμώξεις. Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες έχουν γίνει έρμαια του κυνισμού και της απανθρωπότητας της χρηματο-πιστωτικής απολυταρχίας. Η ρήξη μεταξύ ατόμου και κοινωνίας έχει γίνει αβυσσαλέα. Η κοινωνία αδυνατεί να εναρμονιστεί με το κράτος, το κράτος με τον κόσμο, τροφοδοτώντας συνεχώς τον σκεπτικισμό, την άρνηση και τον μηδενισμό. Ο ορισμός του μηδενισμού, όπως έχει δοθεί, σημαίνει ότι η ασημαντότητα κυριαρχεί παντού. Δεν υπάρχουν σπουδαίες προσωπικότητες, υψηλές αξίες, υπέρτατοι στόχοι στην κοινωνική ζωή. Κυριαρχούν οι απαλλοτριωμένες προσωπικότητες, το άγχος, η καταστροφικότητα, η σύγχυση και η ερήμωση των νοημάτων.
Το τι θα ακολουθήσει εξαρτάται από το πόσο ώριμα και οργανωμένα θα αντιδράσουν τα κοινωνικά στρώματα, που επλήγησαν σκληρά από τον γκλομπαλισμό και τις ευρωπαϊκές ελίτ. Και αυτά, που είναι, όπως φαίνεται, η πλειοψηφία της ευρωπαϊκής κοινωνίας, θα καθορίσουν την νέα μορφή της Ευρώπης, μέσα στο πλαίσιο των πολυμέτωπων διεθνών αντιπαραθέσεων στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα.
Το ερώτημα που πρέπει να μας απασχολεί, ή ίσως ο γρίφος που πρέπει να λύσουμε, είναι αν έχουμε μπει στην αντίθετη κίνηση της ιστορίας. Μιας φυγόκεντρης τάσης που μπορεί να γεννήσει ένα νέο αξιακό οπλοστάσιο, να αφυπνίσει την θέληση των ανθρώπων για ζωή ώστε να παρακάμψουν την αγελαία, μεταμοντέρνα, παθητική συμπεριφορά και να απελευθερώσουν την ευρωπαϊκή ήπειρο από τον οδυνηρό εναγκαλισμό των ελίτ.
Και, αν ναι, πώς μπορούμε εμείς οι Έλληνες να νοηματοδοτήσουμε ξανά την ύπαρξή μας, συμμετέχοντας ενεργά σε μια τέτοια αναγεννησιακή κίνηση.
Να πάψουμε να βλέπουμε τον κόσμο ως ηττημένοι θεατές και να μετέχουμε στη νέα πραγματικότητα, που δεν είναι εύκολο να αγνοηθεί, δρώντας δημιουργικά, δίνοντας στις πανάρχαιες ελληνικές αξίες νέο, επίκαιρο, περιεχόμενο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου