Οι αρχιτέκτονες μιας εθνικής παραίτησης
Τι απομένει μετά την αναγνώριση του κρατίδιου των Σκοπίων με το όνομα Μακεδονία; Νομίζω να ξεκινήσει αμέσως ο Υπουργός Εξωτερικών κ. Νίκος Κοτζιάς μια διαπραγμάτευση και με τους Τούρκους για την αναγνώριση του ψευδοκράτους της Τουρκικής Δημοκρατίας της Κύπρου. Στη λογική του «κλείνουμε όλα τα ανοιχτά ζητήματα», μπορούμε άνετα να το κλείσουμε κι αυτό. Θα πει κάποιος ότι θα διαφωνήσουν οι Κύπριοι. Ε και; Εδώ για την διαπραγμάτευση με τα Σκόπια διαφωνούν οι Ελληνες και ο Κοτζιάς, ο Τσίπρας κι ο Καμμένος τους γράψανε στα παλιά τους τα παπούτσια, με τους Κύπριους θα στεναχωρηθούνε;
Περιμένοντας το φύλλο αγώνα
Ακούω από χθες ότι πρέπει να κάνουμε υπομονή για να μάθουμε το τελικό κείμενο της συμφωνίας με τους γείτονες. Δεν διαφωνώ, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω σε τι ακριβώς αυτό θα διαφέρει από όσα ήδη ξέρουμε. Είναι σαν να έχεις χάσει το ματς και να περιμένεις να σου φέρουν το φύλλο με τα στατιστικά: άντε και στο φέρανε, τι θα αλλάξει; Απολύτως τίποτα. Η ιστορία αυτή ήταν μια χαμένη υπόθεση χρόνια τώρα κι αυτό οφείλουμε να το έχουμε υπόψην μας: υπάρχει όμως μια διαφορά ανάμεσα στην ήττα και στην παραίτηση. Ήττα υπήρξε και ήταν μια ήττα εθνική: δεν καταφέραμε να φρενάρουμε τις εξελίξεις, δεν καταφέραμε να πείσουμε τον υπόλοιπο κόσμο για τα όποια δίκια μας, δεν καταφέραμε να επιβάλουμε τη θέλησή μας σε ένα κρατίδιο χωρίς ιστορία και με ασθενέστατη εσωτερική συνοχή. Η ήττα της Ελλάδας αποτυπώθηκε με τον καλύτερο τρόπο στην παλιά ιστορική γελοιογραφία του άριστου σχολιαστή Δημήτρη Χατζόπουλου, που είχε προβλέψει ότι θα ρθει μια στιγμή που όλοι θα αποκαλούν το κρατίδιο «Μακεδονία» και μόνο εμείς θα το λέμε «Νίτσα» - έτσι κι έγινε. Όμως καμία ήττα δεν είναι χειρότερη από την παράδοση: στις ήττες μπορείς να χτίσεις ελπίδες και αντιστάσεις – η παράδοση είναι ταφόπλακα. Ο Τσίπρας, ο Καμμένος και ο Κοτζιάς περνάνε στην ιστορία ως οι αρχιτέκτονες μιας εθνικής παραίτησης.
Από τα λίγα που μας ένωσαν
Ποτέ δεν πίστεψα ότι η Ελλάδα κινδυνεύει από τους Σκοπιανούς κι ακόμα και σήμερα γελάω όταν ακούω ανθρώπους να ισχυρίζονται σοβαρά ότι μπορεί κάποια στιγμή να εισβάλουν στη Θεσσαλονίκη οι Σκοπιανοί, που είναι κάτι φουκαράδες που δεν έχουν ούτε στρατό – κι ούτε πρόκειται να αποκτήσουν. Όμως το θέμα δεν είναι αυτό: στην ιστορία αυτή η ερώτηση που έγινε εξαρχής είναι αν η Ελλάδα θα συνθηκολογήσει μαζί τους, εξαιτίας μιας διεθνούς πίεσης, που ασκείται από όσους δεν θέλουν να ακούσουν καν τις θέσεις της. Αυτό ήταν το κυρίαρχο ζήτημα, ήδη από το 1992 και σε αυτό ο λαός μας έδωσε μια απάντηση δυναμική ζητώντας, πρώτα από όλα από τις ελληνικές κυβερνήσεις, να μην αναγνωρίσουν ποτέ ένα κρατίδιο με το όνομα Μακεδονία. Θέλετε να πούμε ότι έχουν δίκιο όσοι λένε ότι αυτή η αντίδραση υπήρξε συναισθηματική, εθνικιστική και κόντρα στη λογική του υπόλοιπου κόσμου; Δεν συμφωνώ, αλλά ας το πούμε. Υπήρξε, όμως, μια ενιαία εθνική θέση κι αυτό νομίζω μετρά περισσότερο. Σε μια χώρα που κουβαλά το βίτσιο του διχασμού στο DNA της, η θέση για μη αναγνώριση των γειτόνων με το όνομα Μακεδονία ήταν ένα από τα λίγα που μας ένωσαν. Το κίνητρο όλων δεν ήταν το ίδιο – αλλά η συνισταμένη ήταν κοινή κι αυτό είναι που μετράει. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έκλαψε λέγοντας ότι η Μακεδονία είναι ελληνική, ο Ανδρέας Παπανδρέου βροντοφώναξε ότι αναγνώριση του κρατιδίου με το όνομα Μακεδονία αποτελεί εθνική ντροπή. Και οι δυο, που ήταν αληθινά μεγάλοι ηγέτες, δεν έκαναν τίποτα περισσότερο από το να δώσουν περιεχόμενο σε αυτό που ήταν μια λαϊκή επιταγή κι απαίτηση. Κάποιοι άλλοι θα ήθελαν να κάνουμε μπίζνες με τα Σκόπια, να τα μεταβάλουμε σε ελληνικό προτεκτοράτο, να τα μετατρέψουμε σε τσιφλίκι μας – ένα προάστιο στα βόρεια: δεν είναι κακό σχέδιο, το ακούω με συμπάθεια και πιστεύω οι Αμερικάνοι στη θέση μας αυτό θα έκαναν. Αλλά εδώ ο κόσμος δεν ήθελε κάτι τέτοιο: ήθελε απλά να μην γίνει το όνομα της Μακεδονίας αντικείμενο διαπραγματεύσεων και συμβιβασμών, γιατί καταλάβαινε ότι θα χαθεί. Ας πούμε ότι ο κόσμος αυτός είναι πολιτικά ανώριμος ή κουτός ή μπερδεμένος ή ανίκανος να καταλάβει. Όμως από πότε του αφαιρέσαμε το δικαίωμα να αποφασίζει;
Ευκαιρία για διαπραγμάτευση
Οδηγήθηκε η Ελλάδα σε κάποιου είδους απομόνωση γιατί δεν αναγνώρισε τα Σκόπια με το όνομα Μακεδονία; Δεν μου προκύπτει. Οι ίδιοι οι γείτονες, παρότι πέτυχαν την αναγνώριση τους με όποιο όνομα ήθελαν, έφτασαν φέτος να μας παρακαλούν να καθίσουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων – είχαν, μάλιστα, όπως μάθαμε και άλλα ονόματα να προτείνουν. Ο Ζάεφ είπε ότι το δικό του Κράτος δεν έχει καμία σχέση με τους Μακεδόνες της αρχαιότητας κι άρχισε να κάνει μικρές, ελάχιστες όπως αποδείχτηκε παραχωρήσεις. Η ανάγκη των γειτόνων να μπουν στο ΝΑΤΟ αρχικά και ν αρχίσουν και τις διαπραγματεύσεις για είσοδο στην Ευρωπαϊκή Ενωση στη συνέχεια, ήταν δυο σοβαροί λόγοι για να μας ακούσουν. Ηταν επίσης μια ευκαιρία για να ακούσουν τις θέσεις μας όσοι τα Σκόπια τα θέλουν και στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ενωση: αν διαπραγμάτευση έπρεπε να υπάρξει, με αυτούς έπρεπε να γίνει – ο Ζάεφ και οι Σκοπιανοί τι να μας δώσουν; Δεν ξέρω πραγματικά πως το καταφέραμε, αλλά σήμερα υπογράφουμε μια παραίτηση χωρίς κανένα απολύτως αντάλλαγμα: δηλώνουμε πειθήνια στη διεθνή κοινή γνώμη ότι τόσα χρόνια κάναμε λάθος – οι Σκοπιανοί ήταν αυτοί που είχαν δίκιο. Το πιστεύει άραγε κανείς μας αυτό;
Οι κρυφές ατζέντες
Κι έπειτα υπάρχει και μια ακόμα ερώτηση: θυμάται κανείς το κλείσιμο του προβλήματος με τα Σκόπια να αποτελεί προεκλογική υπόσχεση του ΣΥΡΙΖΑ ή των ΑΝΕΛ, που στηρίζουν με τις ψήφους τους όλες μα όλες τις κινήσεις του Κοτζιά, κι ας λένε τα αντίθετα; Ειλικρινά δεν θυμάμαι τον Τσίπρα να λέει ότι θα αναγνωρίσει τα Σκόπια με το όνομα Μακεδονία – δεν τον θυμάμαι ούτε καν να το υπαινίσσεται. Τελικά δεν έχουμε απλά ένα πρωθυπουργό που δεν κάνει όσα έλεγε – το χειρότερο είναι ότι κάνει όσα δεν έλεγε, όσα δεν μας επέτρεπε καν να υποψιαστούμε ότι θα κάνει. Χειρότερο και από την εθνική παραίτηση για το θέμα των Σκοπίων είναι ότι ο Τσίπρας καθιερώνει ως εργαλείο πολιτικής την κρυφή αντζέντα – περνάει σε ένα κόσμο το μήνυμα ότι ο εκάστοτε πρωθυπουργός μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει ή ό,τι του λένε ή ό,τι του ζητάνε για εθνικά θέματα, χωρίς να δίνει λόγο σε κανένα. Απορώ πραγματικά ποιος του έδωσε το δικαίωμα.
Θα μας κάνουν και πλάκα
Η FYROM θα ονομάζεται Βόρειος Μακεδονία. Αν μπει στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, μπορεί ν αλλάξει πάλι και το όνομά της: στη σύντομη ζωή της έχει ήδη τρία ονόματα, που έχουν τύχει διεθνούς αναγνώρισης. Κανείς δεν της απαγορεύει αύριο να ονομαστεί και Μακεδονία σκέτη, χωρίς κανένα προσδιορισμό. Η γλώσσα της θα αποκαλείται μακεδονική, οι πολίτες της θα είναι Μακεδόνες, οι αλλαγές που θα δεσμευτούν να κάνουν στο Σύνταγμα είναι αστείες και είναι θέμα χρόνου να εκλέξουν πάλι ένα πρωθυπουργό που να μιλάει για Μεγαλέξανδρους. Οι τύποι πήραν ό,τι ήθελαν και μπορούν μάλιστα να μας κάνουν και πλάκα αθετώντας τα όλα αύριο, αρνούμενοι να δεχτούν όνομα με γεωγραφικό προσδιορισμούς ή να κάνουν έστω κάποιες ασήμαντες συνταγματικές αλλαγές. Βλέποντας μας να παραιτούμαστε, χωρίς κανένα απολύτως όφελος, γιατί να μην πετάξουν τη συμφωνία στο καλάθι των αχρήστων; Η ερώτηση είναι τι θα κάνουμε εμείς με τους δικούς μας άχρηστους…
Πηγή: http://karpetshow.gr/blog/oi-arxitektones-mias-ethnikis-paraitisis
Τι απομένει μετά την αναγνώριση του κρατίδιου των Σκοπίων με το όνομα Μακεδονία; Νομίζω να ξεκινήσει αμέσως ο Υπουργός Εξωτερικών κ. Νίκος Κοτζιάς μια διαπραγμάτευση και με τους Τούρκους για την αναγνώριση του ψευδοκράτους της Τουρκικής Δημοκρατίας της Κύπρου. Στη λογική του «κλείνουμε όλα τα ανοιχτά ζητήματα», μπορούμε άνετα να το κλείσουμε κι αυτό. Θα πει κάποιος ότι θα διαφωνήσουν οι Κύπριοι. Ε και; Εδώ για την διαπραγμάτευση με τα Σκόπια διαφωνούν οι Ελληνες και ο Κοτζιάς, ο Τσίπρας κι ο Καμμένος τους γράψανε στα παλιά τους τα παπούτσια, με τους Κύπριους θα στεναχωρηθούνε;
Περιμένοντας το φύλλο αγώνα
Ακούω από χθες ότι πρέπει να κάνουμε υπομονή για να μάθουμε το τελικό κείμενο της συμφωνίας με τους γείτονες. Δεν διαφωνώ, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω σε τι ακριβώς αυτό θα διαφέρει από όσα ήδη ξέρουμε. Είναι σαν να έχεις χάσει το ματς και να περιμένεις να σου φέρουν το φύλλο με τα στατιστικά: άντε και στο φέρανε, τι θα αλλάξει; Απολύτως τίποτα. Η ιστορία αυτή ήταν μια χαμένη υπόθεση χρόνια τώρα κι αυτό οφείλουμε να το έχουμε υπόψην μας: υπάρχει όμως μια διαφορά ανάμεσα στην ήττα και στην παραίτηση. Ήττα υπήρξε και ήταν μια ήττα εθνική: δεν καταφέραμε να φρενάρουμε τις εξελίξεις, δεν καταφέραμε να πείσουμε τον υπόλοιπο κόσμο για τα όποια δίκια μας, δεν καταφέραμε να επιβάλουμε τη θέλησή μας σε ένα κρατίδιο χωρίς ιστορία και με ασθενέστατη εσωτερική συνοχή. Η ήττα της Ελλάδας αποτυπώθηκε με τον καλύτερο τρόπο στην παλιά ιστορική γελοιογραφία του άριστου σχολιαστή Δημήτρη Χατζόπουλου, που είχε προβλέψει ότι θα ρθει μια στιγμή που όλοι θα αποκαλούν το κρατίδιο «Μακεδονία» και μόνο εμείς θα το λέμε «Νίτσα» - έτσι κι έγινε. Όμως καμία ήττα δεν είναι χειρότερη από την παράδοση: στις ήττες μπορείς να χτίσεις ελπίδες και αντιστάσεις – η παράδοση είναι ταφόπλακα. Ο Τσίπρας, ο Καμμένος και ο Κοτζιάς περνάνε στην ιστορία ως οι αρχιτέκτονες μιας εθνικής παραίτησης.
Από τα λίγα που μας ένωσαν
Ποτέ δεν πίστεψα ότι η Ελλάδα κινδυνεύει από τους Σκοπιανούς κι ακόμα και σήμερα γελάω όταν ακούω ανθρώπους να ισχυρίζονται σοβαρά ότι μπορεί κάποια στιγμή να εισβάλουν στη Θεσσαλονίκη οι Σκοπιανοί, που είναι κάτι φουκαράδες που δεν έχουν ούτε στρατό – κι ούτε πρόκειται να αποκτήσουν. Όμως το θέμα δεν είναι αυτό: στην ιστορία αυτή η ερώτηση που έγινε εξαρχής είναι αν η Ελλάδα θα συνθηκολογήσει μαζί τους, εξαιτίας μιας διεθνούς πίεσης, που ασκείται από όσους δεν θέλουν να ακούσουν καν τις θέσεις της. Αυτό ήταν το κυρίαρχο ζήτημα, ήδη από το 1992 και σε αυτό ο λαός μας έδωσε μια απάντηση δυναμική ζητώντας, πρώτα από όλα από τις ελληνικές κυβερνήσεις, να μην αναγνωρίσουν ποτέ ένα κρατίδιο με το όνομα Μακεδονία. Θέλετε να πούμε ότι έχουν δίκιο όσοι λένε ότι αυτή η αντίδραση υπήρξε συναισθηματική, εθνικιστική και κόντρα στη λογική του υπόλοιπου κόσμου; Δεν συμφωνώ, αλλά ας το πούμε. Υπήρξε, όμως, μια ενιαία εθνική θέση κι αυτό νομίζω μετρά περισσότερο. Σε μια χώρα που κουβαλά το βίτσιο του διχασμού στο DNA της, η θέση για μη αναγνώριση των γειτόνων με το όνομα Μακεδονία ήταν ένα από τα λίγα που μας ένωσαν. Το κίνητρο όλων δεν ήταν το ίδιο – αλλά η συνισταμένη ήταν κοινή κι αυτό είναι που μετράει. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έκλαψε λέγοντας ότι η Μακεδονία είναι ελληνική, ο Ανδρέας Παπανδρέου βροντοφώναξε ότι αναγνώριση του κρατιδίου με το όνομα Μακεδονία αποτελεί εθνική ντροπή. Και οι δυο, που ήταν αληθινά μεγάλοι ηγέτες, δεν έκαναν τίποτα περισσότερο από το να δώσουν περιεχόμενο σε αυτό που ήταν μια λαϊκή επιταγή κι απαίτηση. Κάποιοι άλλοι θα ήθελαν να κάνουμε μπίζνες με τα Σκόπια, να τα μεταβάλουμε σε ελληνικό προτεκτοράτο, να τα μετατρέψουμε σε τσιφλίκι μας – ένα προάστιο στα βόρεια: δεν είναι κακό σχέδιο, το ακούω με συμπάθεια και πιστεύω οι Αμερικάνοι στη θέση μας αυτό θα έκαναν. Αλλά εδώ ο κόσμος δεν ήθελε κάτι τέτοιο: ήθελε απλά να μην γίνει το όνομα της Μακεδονίας αντικείμενο διαπραγματεύσεων και συμβιβασμών, γιατί καταλάβαινε ότι θα χαθεί. Ας πούμε ότι ο κόσμος αυτός είναι πολιτικά ανώριμος ή κουτός ή μπερδεμένος ή ανίκανος να καταλάβει. Όμως από πότε του αφαιρέσαμε το δικαίωμα να αποφασίζει;
Οδηγήθηκε η Ελλάδα σε κάποιου είδους απομόνωση γιατί δεν αναγνώρισε τα Σκόπια με το όνομα Μακεδονία; Δεν μου προκύπτει. Οι ίδιοι οι γείτονες, παρότι πέτυχαν την αναγνώριση τους με όποιο όνομα ήθελαν, έφτασαν φέτος να μας παρακαλούν να καθίσουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων – είχαν, μάλιστα, όπως μάθαμε και άλλα ονόματα να προτείνουν. Ο Ζάεφ είπε ότι το δικό του Κράτος δεν έχει καμία σχέση με τους Μακεδόνες της αρχαιότητας κι άρχισε να κάνει μικρές, ελάχιστες όπως αποδείχτηκε παραχωρήσεις. Η ανάγκη των γειτόνων να μπουν στο ΝΑΤΟ αρχικά και ν αρχίσουν και τις διαπραγματεύσεις για είσοδο στην Ευρωπαϊκή Ενωση στη συνέχεια, ήταν δυο σοβαροί λόγοι για να μας ακούσουν. Ηταν επίσης μια ευκαιρία για να ακούσουν τις θέσεις μας όσοι τα Σκόπια τα θέλουν και στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ενωση: αν διαπραγμάτευση έπρεπε να υπάρξει, με αυτούς έπρεπε να γίνει – ο Ζάεφ και οι Σκοπιανοί τι να μας δώσουν; Δεν ξέρω πραγματικά πως το καταφέραμε, αλλά σήμερα υπογράφουμε μια παραίτηση χωρίς κανένα απολύτως αντάλλαγμα: δηλώνουμε πειθήνια στη διεθνή κοινή γνώμη ότι τόσα χρόνια κάναμε λάθος – οι Σκοπιανοί ήταν αυτοί που είχαν δίκιο. Το πιστεύει άραγε κανείς μας αυτό;
Οι κρυφές ατζέντες
Κι έπειτα υπάρχει και μια ακόμα ερώτηση: θυμάται κανείς το κλείσιμο του προβλήματος με τα Σκόπια να αποτελεί προεκλογική υπόσχεση του ΣΥΡΙΖΑ ή των ΑΝΕΛ, που στηρίζουν με τις ψήφους τους όλες μα όλες τις κινήσεις του Κοτζιά, κι ας λένε τα αντίθετα; Ειλικρινά δεν θυμάμαι τον Τσίπρα να λέει ότι θα αναγνωρίσει τα Σκόπια με το όνομα Μακεδονία – δεν τον θυμάμαι ούτε καν να το υπαινίσσεται. Τελικά δεν έχουμε απλά ένα πρωθυπουργό που δεν κάνει όσα έλεγε – το χειρότερο είναι ότι κάνει όσα δεν έλεγε, όσα δεν μας επέτρεπε καν να υποψιαστούμε ότι θα κάνει. Χειρότερο και από την εθνική παραίτηση για το θέμα των Σκοπίων είναι ότι ο Τσίπρας καθιερώνει ως εργαλείο πολιτικής την κρυφή αντζέντα – περνάει σε ένα κόσμο το μήνυμα ότι ο εκάστοτε πρωθυπουργός μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει ή ό,τι του λένε ή ό,τι του ζητάνε για εθνικά θέματα, χωρίς να δίνει λόγο σε κανένα. Απορώ πραγματικά ποιος του έδωσε το δικαίωμα.
Θα μας κάνουν και πλάκα
Η FYROM θα ονομάζεται Βόρειος Μακεδονία. Αν μπει στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, μπορεί ν αλλάξει πάλι και το όνομά της: στη σύντομη ζωή της έχει ήδη τρία ονόματα, που έχουν τύχει διεθνούς αναγνώρισης. Κανείς δεν της απαγορεύει αύριο να ονομαστεί και Μακεδονία σκέτη, χωρίς κανένα προσδιορισμό. Η γλώσσα της θα αποκαλείται μακεδονική, οι πολίτες της θα είναι Μακεδόνες, οι αλλαγές που θα δεσμευτούν να κάνουν στο Σύνταγμα είναι αστείες και είναι θέμα χρόνου να εκλέξουν πάλι ένα πρωθυπουργό που να μιλάει για Μεγαλέξανδρους. Οι τύποι πήραν ό,τι ήθελαν και μπορούν μάλιστα να μας κάνουν και πλάκα αθετώντας τα όλα αύριο, αρνούμενοι να δεχτούν όνομα με γεωγραφικό προσδιορισμούς ή να κάνουν έστω κάποιες ασήμαντες συνταγματικές αλλαγές. Βλέποντας μας να παραιτούμαστε, χωρίς κανένα απολύτως όφελος, γιατί να μην πετάξουν τη συμφωνία στο καλάθι των αχρήστων; Η ερώτηση είναι τι θα κάνουμε εμείς με τους δικούς μας άχρηστους…
Πηγή: http://karpetshow.gr/blog/oi-arxitektones-mias-ethnikis-paraitisis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου