ΤΑ ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ CIA ΚΑΙ Η ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΩΝ ΨΥΧΟΤΡΟΠΩΝ ΟΥΣΙΩΝ
Ποια είναι η ιστορία της πιο ισχυρής ψυχότροπης ουσίας που ανακαλύφθηκε ποτέ; Γιατί το LSD θεωρήθηκε ως «ατομική βόμβα της σκέψης»; Γιατί έγινε αμέσως το «αγαπημένο παιδί» της CIA; Ποια ήταν τα παράνομα και μυστικά πειράματα με LSD, που έκαναν οι πράκτορες της CIA και οι συνεργαζόμενοι μαζί τους «επιστήμονες», πάνω σε ανυποψίαστα θύματα; Πως το LSD συνέβαλε στην εμφάνιση της ψυχεδελικής κουλτούρας; Άνοιξε όντως το LSD μια νέα αντιληπτική πύλη, που οδήγησε το ανθρώπινο πνεύμα σε νέες κατευθύνσεις;
Αν οι πύλες της αντίληψης καθαριστούν, τότε ο
άνθρωπος θα δει τα πάντα όπως είναι, άπειρα.
William Blake
Το πρωινό της Τρίτης 29 Απριλίου του 2008, σ’ ένα όμορφο ξύλινο σπίτι σε προάστιο της ελβετικής πόλης Βασιλεία, πέθανε ένας υπεραιωνόβιος χημικός, που μόλις πριν από μια βδομάδα φλέρταρε με τη χαρά της ζωής στον ανθισμένο κήπο της οικίας του. Μέχρι να πεθάνει αυτός ο υπεραιωνόβιος χημικός ήταν πολύ δραστήριος, έδινε συχνά συνεντεύξεις, συμμετείχε σε σεμινάρια, επικοινωνούσε με ειδικούς και ερευνητές και δεν αδιαφορούσε για την πορεία και τα προβλήματα του κόσμου. Το όνομα του ήταν δρ. Άλμπερτ Χόφμαν (Albert Hofmann) και ήταν 102 ετών. Η είδηση αυτή θα περνούσε ίσως απαρατήρητη αν ο δρ. Χόφμαν δεν ήταν ο άνθρωπος που ανακάλυψε την πιο ισχυρή ψυχεδελική ουσία όλων των εποχών, την ουσία που εξ αρχής αποτέλεσε το «αγαπημένο παιδί» της CIA, που χρησιμοποιήθηκε όπως καμία άλλη σε πειράματα τροποποίησης της ανθρώπινης συμπεριφοράς, «πλύσης εγκεφάλου» (Brainwashing) και ελέγχου του νου (Mind Control), αλλά και οδήγησε στην εμφάνιση της λεγόμενης ψυχεδελικής κουλτούρας. Η ουσία αυτή είχε μόνο τρία γράμματα κι συνέβαλε όσο καμία άλλη στην έλευση μιας νέας ψυχεδελικής εποχής: το LSD.
ΔΡ. ΑΛΜΠΕΡΤ ΧΟΦΜΑΝ: Ο ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ ΤΟ ΠΡΩΤΟ «ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ» ΜΕ LSD Το απόγευμα της 16ης Απριλίου 1943 σ’ ένα προάστιο της ελβετικής πόλης Βασιλεία, όπου βρισκόταν η καρδιά και τα εργαστήρια της φαρμακευτικής εταιρείας Sandoz, ο 37χρονος Ελβετός χημικός δρ. Άλμπερτ Χόφμαν έκανε τυχαία μια εκπληκτική ανακάλυψη, που έμελλε να ανοίξει ένα καινούργιο κεφάλαιο στην ιστορία των ψυχεδελικών ουσιών. Ο δρ. Χόφμαν, ενώ εργαζόταν σκληρά στο εργαστήριο του πειραματιζόμενος πάνω στην παρασκευή μιας νέας φαρμακευτικής ουσίας βασισμένης στο λυσεργικό οξύ, απορρόφησε κατά λάθος μια μικρή ποσότητα αυτής της ουσίας. Αμέσως αισθάνθηκε ίλιγγο και τον πλημμύρισε μια παράξενη αίσθηση, που όμως δεν ήταν καθόλου δυσάρεστη. Αισθάνθηκε ένα παράξενο είδος μέθης, κυριεύτηκε από φαντασιώσεις και αλλόκοτες εικόνες, και, χάνοντας το ενδιαφέρον για το πείραμα, εγκατέλειψε τρέχοντας το εργαστήριό του… Βγαίνοντας από το εργαστήριο του δρ. Χόφμαν πήρε το ποδήλατό του για να επιστρέψει στο σπίτι του. Εκεί ξάπλωσε σε μια πολυθρόνα κι έκλεισε τα μάτια του, επειδή το φως της ημέρας του φαινόταν δυσάρεστα λαμπερό. Αμέσως το μυαλό του άρχισε να στροβιλίζεται μ’ έναν παράξενο ίλιγγο. Όπως περιέγραψε αργότερα στο βιβλίο του LSD: Το Προβληματικό μου Παιδί: «Με πλημμύρισε ένα ακατάπαυστο κύμα από φανταστικές εικόνες εξαιρετικής πλαστικότητας και λαμπρότητας, συνοδευόμενες από ένα έντονο καλειδοσκοπικό παιχνίδι των χρωμάτων».
Τα ψυχεδελικά οράματά του χρειάστηκε να περάσουν αρκετές ώρες για να καταλαγιάσουν. Όταν αυτό συνέβη ο δρ. Χόφμαν κατάλαβε πως είχε ανακαλύψει κατά λάθος μια πολύ ισχυρή παραισθησιογόνα ουσία, την οποία ονόμασε LSD (Lysergic Acid Diethylamide). Το LSD ή διαιθυλαμίδη του λυσεργικού οξέος είναι μια ημισυνθετική ουσία, που παράγεται από λυσεργικό οξύ, το οποίο είναι φυσικό προϊόν και απαντάται στο μύκητα ερυσιβώδη όλυρα (Claviceps purpurea) –ένας σκληρώτιος μύκητας που παρασιτεί στη σίκαλη και σε άλλα δημητριακά–, καθώς και από την ομάδα των διαιθυλαμιδών, που παράγεται εργαστηριακά.
Για να επιβεβαιώσει την ανακάλυψη του ο δρ. Χόφμαν δοκίμασε για άλλη μια φορά LSD, και μάλιστα την ποσότητα των 250 μικρογραμμαρίων, πραγματοποιώντας έτσι το πρώτο χημικό «ψυχεδελικό ταξίδι» στη σύγχρονη ιστορία. Ο ίδιος θα ανακαλούσε αργότερα στη μνήμη του αυτή του την «εξωσωματική» του εμπειρία: «Τρομακτικό… Είχα φοβηθεί. Φοβόμουν πως θα τρελαινόμουν. Είχα την εντύπωση πως βρισκόμουν έξω από το σώμα μου. Νόμιζα πως είχα πεθάνει. Δεν ήξερα πως θα τέλειωνε όλο αυτό. Αν ήξερα ότι θα επέστρεφα από αυτόν τον πολύ παράξενο κόσμο, τότε μόνον θα τον απολάμβανα». Ο ίδιος έγραψε αργότερα στις σημειώσεις του σχετικά με την πρώτη συνειδητή ψυχεδελική του εμπειρία: «Με κατέλαβε ένας τρομερός φόβος ότι θα χάσω τα λογικά μου. Οδηγήθηκα σ’ έναν άλλο κόσμο, σ’ έναν άλλο τόπο, σε μιαν άλλη χρονική στιγμή. Το σώμα μου δεν ένιωθε τίποτε, ήταν χωρίς ζωή, παράξενο. Μήπως θα πέθαινα;»
Φυσικά ο δρ. Χόφμαν δεν είχε τρόπο να γνωρίζει πως θα μπορούσε να «επιστρέψει» από το ψυχεδελικό του «ταξίδι», εφόσον είχε ανακαλύψει τη χημική ουσία διαθυλαμίδη 25 του λυσεργικού οξέως, το LSD, μόλις πριν από τρεις ημέρες και δεν γνώριζε πολλά γι’ αυτό. Δεν γνώριζε ακόμη για τις δοσολογίες και για το πόσο χρόνο χρειάζεται ο ανθρώπινος οργανισμός για να μεταβολίσει και να αποβάλλει την ουσία. Και αυτή του η άγνοια καθιστούσε το πρώτο συνειδητό ψυχεδελικό του «ταξίδι» μια πολύ τρομακτική περιπέτεια του μυαλού του.
Το παράδοξο είναι πως ο δρ. Χόφμαν έπεσε τυχαία πάνω στην ανακάλυψη του LSD, καθώς έκανε έρευνες για να ανακαλύψει μια ουσία διεγερτική του κυκλοφορικού συστήματος, που θα χρησιμοποιούνταν ως φάρμακο. Όπως ήταν φυσικό το LSD δεν ήταν αυτό που έψαχνε, γι’ αυτό και το παράτησε για να ασχοληθεί μαζί του έπειτα από πέντε χρόνια, το 1948.
Τότε συνειδητοποίησε πως το LSD, που ανακάλυψε τυχαία το 1943, ήταν πάρα πολύ ισχυρό και δραστικό. Ήταν πέντε ως δέκα φορές ισχυρότερο από τη πανίσχυρη μεσκαλίνη (mescaline), τη μοναδική χημική ουσία που είχε παρόμοιες ιδιότητες και η οποία ήδη είχε χρησιμοποιηθεί σε πειράματα που έκαναν Ναζί επιστήμονες το 1943 μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα βορείως του εργαστηρίου του δρ. Χόφμαν στη Sandoz Pharmaceuticals.
ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΟΙ ΝΑΖΙ
Μόλις 300 χιλιόμετρα βορειότερα από το εργαστήριο του δρ. Χόφμαν, βρισκόταν το ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου, όπου Ναζί γιατροί, που συνδέονταν με τα SS και τη Γκεστάπο, πραγματοποιούσαν χωρίς καμία αναστολή πειράματα χορήγησης μεγάλων ποσοτήτων μεσκαλίνης (ένα ναρκωτικό που δημιουργεί στον εγκέφαλο παρόμοιες καταστάσεις με το LSD) καθώς και εγχειρίσεις εγκεφαλικών εμφυτευμάτων στους δύστυχους κρατουμένους τους, που ούτως ή άλλως ήταν αναλώσιμοι. Οι Γερμανοί γιατροί είχαν τη φαεινή ιδέα να χρησιμοποιήσουν ναρκωτικές ουσίες, όπως η μεσκαλίνη, προκειμένου να θέσουν υπό έλεγχο ανθρώπους απρόθυμους να ενταχθούν στη Νέα Τάξη Πραγμάτων του Χίτλερ. Σύμφωνα με τον Γουόλτερ Νέφ (Walter Neff), μέλος της ερευνητικής ομάδας του Νταχάου, ο σκοπός των πειραμάτων ήταν να «εξαφανίσουν τη θέληση των ανθρώπινων-πειραματόζωων». Αλλ
Στο Νταχάου οι Ναζί γιατροί έκαναν επιστημονικές έρευνες, με γνώμονα πάντα τη στρατιωτική τους εφαρμογή. Οι τρόφιμοι του στρατοπέδου ήταν αναλώσιμοι. Έτσι τα «πειραματόζωά» τους σπάνια επιβίωναν. Στο ίδιο στρατόπεδο πραγματοποιήθηκαν από S.S. γιατρούς και πειράματα για να διαπιστωθεί ο ακριβής χρόνος που μπορούσε να επιζήσει ένας αεροπόρος, που θα πετούσε πάνω από τον παγωμένο Βόρειο Ατλαντικό το μήνα Φεβρουάριο (δυστυχώς χρησιμοποιήθηκαν κρατούμενοι στο ρόλο των «αεροπόρων»)….
Με διαταγή λοιπόν του ίδιου του Χάινριχ Χίμλερ οι γιατροί του Νταχάου χρησιμοποιούσαν τεράστιες δεξαμενές παγωμένου νερού, που ήταν εφοδιασμένες με χρονόμετρα, για να καταγράψουν το χρόνο που απαιτούνταν μέχρι να πεθάνουν μέσα τους οι κρατούμενοι. Σε άλλα πειράματα «αεροπορικής ιατρικής» οι τρόφιμοι του στρατοπέδου συνθλίβονταν μέχρι θανάτου μέσα σε θαλάμους υψηλής πίεσης, προκειμένου να μάθουν οι γιατροί πόσο ψηλά θα μπορούσαν να πετάξουν με ασφάλεια οι Γερμανοί πιλότοι. Κάποιοι άλλοι πυροβολούνταν σκόπιμα και κατόπιν χορηγούνταν ενέσιμα σ’ αυτούς μια ειδική θρομβωτική ουσία, για να δοκιμαστεί κατά πόσο μπορούσαν οι πληγές τους να κλείσουν. Και η παρέλαση των πειραμάτων της φρίκης δεν έχει τέλος…
Λιγότερο θανατηφόρα από τα περιβόητα «αεροπορικά πειράματα» ήταν αυτά που αφορούσαν τη χορήγηση της μεσκαλίνης σε επιλεγμένους κρατουμένους. Αυτά τα πειράματα, επικεφαλής των οποίων ήταν ο δρ. Κούρτ Πλότνερ (Dr. Kurt Plöther), αν και δεν σκότωναν, προκαλούσαν ωστόσο μοιραίες βλάβες, ειδικά σε όσους δεν ήταν σε καλή διανοητικά κατάσταση. Ο κίνδυνος αυξάνονταν και από το γεγονός πως η μεσκαλίνη χορηγούνταν κρυφά, εφόσον οι άνθρώποι των S.S. έβαζαν μυστικά την ουσία στα ποτά των κρατουμένων. Έτσι τα «πειραματόζωα» δεν είχαν ιδέα πως μια ουσία ήταν υπεύθυνη για τον ξαφνικό ίλιγγο και τον αποπροσανατολισμό που αισθάνονταν. Ορισμένοι από αυτούς τρελαίνονταν και επιτίθονταν ο ένας στον άλλο! Πάντα τα θύματα ήταν Εβραίοι, Τσιγγάνοι, Ρώσοι αιχμάλωτοι και άλλες ανεπιθύμητες ομάδες πληθυσμού, για τις οποίες οι Ναζί δεν νοιάζονταν καθόλου. Κανείς τους δεν συμμετείχε εθελοντικά στα πειράματα αυτά, αν και ορισμένοι είχαν την ψευδαίσθηση ότι τους χορηγούσαν μια καλύτερη «θεραπεία» για την υποτιθέμενη «ασθένεια» τους…
Μετά το τέλος του πολέμου ο Γουόλτερ Νέφ, που συνελήφθη από τον Αμερικανικό Στρατό, είπε στους Αμερικανούς ανακριτές του πως οι κρατούμενοι-«πειραματόζωα» του Νταχάου παρουσίαζαν μια μεγάλη ποικιλία αντιδράσεων που οφείλονταν στη μεσκαλίνη. Ορισμένοι γινόντουσαν ορμητικοί και επιθετικοί, άλλοι γινόντουσαν μελαγχολικοί ή ανέπτυσσαν ομοφυλοφιλική συμπεριφορά… Σχεδόν σε κάθε περίπτωση εμφανίζονταν αισθήματα μίσους και εκδίκησης. Ο Νεφ σημείωσε μάλιστα πως η ουσία προκαλούσε σε αρκετούς ανθρώπους μια ακατανίκητη διάθεση να αποκαλύψουν ακόμη και τα πιο ανομολόγητα μυστικά τους. Ωστόσο οι Γερμανοί δεν ήταν ακόμη έτοιμοι να αποδεχθούν τη μεσκαλίνη ως έναν ακόμη τρόπο για να κάνουν τις «ανακριτικές μεθόδους» τους πιο αποτελεσματικές. Ήθελαν να προχωρήσουν στο συνδυασμό της ύπνωσης με τη χορήγηση μεσκαλίνης, αλλά δεν μπορούσαν να βρουν ακόμη τον τρόπο για να αναλάβουν τον έλεγχο του μυαλού των θυμάτων τους, όπως και διακαώς επιθυμούσαν.
MARIJUANA NON STOP: Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΤΕΛΕΙΟΥ «ΝΑΡΚΩΤΙΚΟΥ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ»
Όσο καιρό οι Ναζί γιατροί πραγματοποιούσαν τα αποτρόπαια ψυχεδελικά τους πειράματα στο Νταχάου, στις ΗΠΑ το Γραφείο των Στρατηγικών Υπηρεσιών (Office of Strategic Services ή OSS), που ήταν η υπηρεσία πληροφοριών της εμπόλεμης Αμερικής (ιδρύθηκε το 1942), αναζητούσε το «ναρκωτικό της αλήθειας», το οποίο θα «έλυνε το στόμα» των ανακρινόμενων, αποσπώντας από αυτούς κάθε χρήσιμη πληροφορία. Για το σκοπό αυτό συγκροτήθηκε μια ειδική επιτροπή υπό τον δρ. Γουίνφρεντ Όβερολσερ (Dr. Winfred Overholser), που δοκίμασε πολλές ουσίες αλλά απέρριψε τη μεσκαλίνη, τη σκοπολαμίνη καθώς και αρκετά βαρβιτουρικά. Τότε, την άνοιξη του 1943, η επιτροπή αποφάσισε πως η μαριχουάνα (cannabis indica), έδινε τις μεγαλύτερες υποσχέσεις, και ξεκίνησε έτσι ένα πρόγραμμα δοκιμών, σε συνεργασία με το Σχέδιο Μανχάταν, το άκρως απόρρητο σχέδιο για την κατασκευή της πρώτης αμερικανικής ατομικής βόμβας. Η συνεργασία αυτή είχε ως αντικείμενο την προστασία της απόλυτης μυστικότητας του Σχεδίου Μανχάταν, από τυχόν διαρροή πληροφοριών από το προσωπικό που υπηρετούσε σ’ αυτό. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιήθηκε μαριχουάνα σε υγρή μορφή, που αποκαλούνταν «TD» και η οποία είχε μια σειρά από δυσάρεστες παρενέργειες σε όσους άθελά τους την κατανάλωσαν. Το ναρκωτικό «δεν δούλεψε με τον τρόπο που ήθελαν» και τα «αντικείμενα του πειράματος» αρρώστησαν από τους πολλούς εμετούς και κατέληξαν στο νοσοκομείο.
Τότε ήταν που οι ειδικοί επιστήμονες του OSS αποφάσισαν πως ο καλύτερος τρόπος για να απορροφηθεί η μαριχουάνα ήταν η έγχυση της στον καπνό. Δεν άργησαν λοιπόν να καταλήξουν στο συμπέρασμα πως ο πιο αποτελεσματικός τρόπος διανομής του ναρκωτικού ήταν ο ίδιος που χρησιμοποιούσαν εδώ και δεκαετίες οι μουσικοί του περιθωρίου, δηλαδή τα τσιγάρα. Σύμφωνα με έγγραφα του OSS η ανάμειξη καπνού με μαριχουάνα και το κάπνισμα τους προκαλούσε μια «κατάσταση ανευθυνότητας, που δημιουργούσε στο χρήστη μια φλυαρία και μια ελευθεριότητα στην μετάδοση των πληροφοριών που κατείχε».
Η πρώτη πραγματική δοκιμή αυτού του τσιγάρου, που περιείχε μείγμα καπνού και μαριχουάνας, έλαβε χώρα στις 27 Μαΐου του 1943. Αντικείμενο πειραματισμού ήταν ο Αουγκούστο Ντελ Γκράτσιο (August Del Gracio), ένας φημισμένος ιταλικής καταγωγής γκάνγκστερ της Νέας Υόρκης. Τον προσέγγισε ο Τζορτζ Γουάϊτ (George White) ένας αξιωματικός του Στρατού, που αποσπάστηκε στον OSS από το Ομοσπονδιακό Γραφείο Ναρκωτικών (FBN). Αυτός επισκέφτηκε τον Ντελ Γκράτσιο στο διαμέρισμά του, όπου και του έδωσε να καπνίσει το «ειδικό τσιγάρο». Ήθελε να εκμαιεύσει από τον Ιταλό μαφιόζο πληροφορίες σχετικά με τις διασυνδέσεις της ιταλικής μαφίας της Νέας Υόρκης με πράκτορες του Άξονα (η φασιστική Ιταλία ήταν τότε ακόμη σύμμαχος της Γερμανίας), σε μια περίοδο που οι Αμερικανοί προετοίμαζαν την απόβαση στη Σικελία. Ο Γούαιτ προσέφερε συνεχώς στον Ντελ Γκράτσιο τσιγάρα με μαριχουάνα μέχρι εκείνος να γίνει «υπερβολικά φλύαρος». Έβαλε μέσα σ’ αυτά τόσο πολύ μαριχουάνα, ώστε ο γκάνγκστερ άρχισε να χάνει τους λογικούς του ειρμούς για μια σχεδόν ώρα, και η γλώσσα του «λύθηκε». Κάτω από την επίδραση του «ειδικού τσιγάρου» ο σκληρός Ιταλός μαφιόζος άρχισε να «ξερνάει» όλα όσα ήξερε, αλλά τελικά αποδείχθηκε πως ήταν «καθαρός» καθώς δεν γνώριζε σημαντικές πληροφορίες για τις δραστηριότητες των πρακτόρων του Άξονα. Γνώριζε ωστόσο αρκετά πράγματα για το εμπόριο ναρκωτικών στη Νέα Υόρκη και αποκάλυψε όλα τα μυστικά του στον Αμερικανό αξιωματικό. Μάλιστα οι πληροφορίες που αποκάλυψε σχετικά με το εμπόριο ναρκωτικών ήταν τόσο ευαίσθητες, ώστε αργότερα η CIA αναγκάστηκε να τις κρατήσει διαβαθμισμένες μέχρι το 1977! Αφού τέλειωσε την εξομολόγηση του ο Ντελ Γκράτσιο είπε στον Τζορτζ Γουάϊτ: «Ότι και να κάνεις, μη χρησιμοποιήσεις ποτέ τίποτε από αυτά που σου είπα». Φυσικά ο πράκτορας του OSS έκανε ακριβώς το αντίθετό…
Παρά την επιτυχία του πειράματος στον Ντελ Γκράτσιο οι αξιωματούχοι του OSS δεν πείστηκαν ποτέ πως η μαριχουάνα, σε υψηλές συγκεντρώσεις, θα μπορούσε να ωθήσει ένα άτομο να εξομολογηθεί τα πιο βαθύτερα μυστικά του. Παρ’ όλα αυτά επέτρεψαν στον Τζορτζ Γουάϊτ, μαζί μ’ έναν ακόμη πράκτορα του Σχεδίου Μανχάταν, να χρησιμοποιήσουν για μια ακόμη φορά 18 τσιγάρα με υψηλή περιεκτικότητα σε μαριχουάνα σε στρατιώτες, που υπηρετούσαν στην Ατλάντα, στο Μέμφις και στη Νέα Ορλεάνη και ήταν ύποπτοι για φιλικές προς τον κομμουνισμό στάσεις. Οι δύο άνδρες «περνούσαν καλά» ενόσω εκτελούσαν την αποστολή τους, καθώς έμεναν σε ακριβά ξενοδοχεία του αμερικανικού νότου κι έτρωγαν στα καλύτερα εστιατόρια. Όταν ο Γουάϊτ ρωτήθηκε αργότερα αν ο ίδιος είχε δοκιμάσει αυτά τα ενισχυμένα τσιγάρα μαριχουάνας, παραδέχθηκε ότι το έκανε: «Τα τσιγάρα σου έδιναν την αίσθηση ότι περπατούσες αρκετά εκατοστά πάνω από το πάτωμα…»
Η ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΗ ΣΥΝΩΜΟΣIA ΤΗΣ CIA ΞΕΚΙΝΑ…
Αφού ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος τέλειωσε και οι Σύμμαχοι νίκησαν, οι ΗΠΑ δεν επέστρεψαν στον παραδοσιακό απομονωτισμό τους αλλά, με πρόσχημα την αντιμετώπιση της «κόκκινης απειλής», δημιούργησαν ένα πανίσχυρο κράτος εθνικής ασφάλειας που αναμείχθηκε σε δεκάδες φανερούς και κρυφούς πολέμους, δημιούργησε πανίσχυρες κρατικές υπηρεσίες πληροφοριών, που έφτασαν στο σημείο να διεξάγουν εκατοντάδες μυστικά πειράματα ακόμη και εις βάρος των ανυποψίαστων πολιτών της χώρας. Το Γραφείο των Στρατηγικών Υπηρεσιών (OSS), που δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τα πήγε μια χαρά, ήταν φανερό ότι δεν επαρκούσε στις νέες συνθήκες του Ψυχρού Πολέμου. Έτσι στις 18 Σεπτεμβρίου του 1947 δημιουργήθηκαν η Εθνική Υπηρεσία Ασφαλείας (National Security Agency ή NSA) και η CIA (Central Intelligence Agency). Με τη νομική κάλυψη που της προσέφερε το National Security Act του 1947, η CIA αναμείχθηκε σε πάρα πολλά επιστημονικά πειράματα που πραγματοποιήθηκαν πάνω σε ανθρώπους, με γνώμονα δήθεν το «εθνικό συμφέρον». Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 η CIA ήταν πλέον αρκετά ανεξάρτητη και ισχυρή, ώστε να μη φοβάται τίποτε. Οι κρουνοί των κρατικών χρηματοδοτήσεων άρχισαν να ρέουν άφθονοι και η CIA άρχισε να επιχορηγεί διάφορα ερευνητικά ινστιτούτα για την πραγματοποίηση μυστικών πειραμάτων ελέγχου της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Το LSD, που εγκαινίασε την εποχή των χημικών ψυχεδελικών, προσέφερε στις μυστικές υπηρεσίες ένα πανίσχυρο όπλο, το οποίο θα έφερνε πραγματική επανάσταση στις τεχνικές του Mind Control…
Η νεοϊδρυθείσα CIA, χάρη στα τεράστια κονδύλια και τις υπερεξουσίες που εξασφάλισε από τον κρατικό προϋπολογισμό των ΗΠΑ, μπόρεσε να διεξάγει όσες ανορθόδοξες επιχειρήσεις, μυστικά προγράμματα και πειράματα χρειαζόταν και μάλιστα σε βάρος των ίδιων των Αμερικανών. Τα πειράματα της CIA, που αποσκοπούσαν στον έλεγχο του ανθρώπινου μυαλού, αποτελούσαν στην ουσία τη συνέχεια των πειραμάτων του OSS για την αναζήτηση του «ναρκωτικού της αλήθειας» καθώς και των πειραμάτων των Ναζί γιατρών στο Νταχάου. Οι μεταπολεμικές έρευνες της CIA για την ανάπτυξη τεχνικών Mind Control έμοιαζαν αρκετά με τα «αεροπορικά πειράματα», που έκαναν οι Ναζί στους κρατούμενους του Νταχάου. Όπως και οι Ναζί γιατροί, έτσι και οι πράκτορες της CIA δεν είχαν ηθικούς φραγμούς στην προσπάθειά τους να χειραγωγήσουν το ανθρώπινο μυαλό. Και οι δυό πειραματίζονταν πάνω σε ανυποψίαστους ανθρώπους, χρησιμοποιώντας επικίνδυνες και άγνωστες τεχνικές, χωρίς να έχουν ιδέα τι θα συμβεί. Οι πράκτορες της CIA, όπως και οι Γερμανοί, επέλεξαν να θυματοποιήσουν ειδικές ομάδες πληθυσμού, που ήταν κοινωνικά αποκλεισμένοι και ευάλωτοι. Έτσι, αντί για Εβραίους, Τσιγγάνους κ.α., οι πράκτορες της CIA χρησιμοποιούσαν ως πειραματόζωα τους ψυχασθενείς, τους ναρκομανείς, τις πόρνες, τους φυλακισμένους και τις μειονότητες (αφροαμερικάνους κ.α.).
Υπήρχε ωστόσο και μια διαφορά. Οι Ναζί γιατροί δεν είχαν κανένα ηθικό ή νομικό φραγμό για την διεξαγωγή των απάνθρωπων πειραμάτων τους. Όταν στη Δίκη της Νυρεμβέργης δικάστηκαν και καταδικάστηκαν για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», κανένας Γερμανός επιστήμονας από το Νταχάου δεν δήλωσε μεταμέλεια. Μάλιστα ο δρ. Καρλ Μπραντ (Carl Brandt), ο προσωπικός θεραπευτής του Χίτλερ, όταν ρωτήθηκε από τους δικαστές «τι είναι αυτό που κάνει ένα πείραμα σημαντικό ή ασήμαντο», απάντησε κυνικά πως δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστικό αποτέλεσμα σ’ ένα πείραμα χωρίς να πληρωθεί ένα συγκεκριμένο τίμημα σε ανθρώπινες ζωές. Αμερικανοί δικαστές και ψυχίατροι χαρακτήρισαν τους περισσότερους Ναζί επιστήμονες «νευρωτικούς ψυχοπαθείς», όπως άλλωστε και τον αρχηγό τους, τον Αδόλφο Χίτλερ. Από τους Ναζί επιστήμονες που δικάστηκαν στη Νυρεμβέργη οι επτά, ανάμεσά τους και ο δρ. Μπραντ, εκτελέστηκαν και οι εννέα παρέμειναν στη φυλακή για πολλά χρόνια. Οι έρευνες τους όμως πάνω στο Mind Control, στη χορήγηση μεσκαλίνης και στην ύπνωση, ενέπνευσαν τους Αμερικανούς συναδέλφους τους που εργάστηκαν αργότερα για λογαριασμό της CIA.
ΤΟ LSD ΦΘΑΝΕΙ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΩΣ «ΘΕΡΑΠΕΙΑ» ΤΩΝ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΩΝ!
Είναι γεγονός πως εκείνο που λειτούργησε καταλυτικά στην ανάπτυξη των πειραμάτων Mind Control από τη CIA, ήταν η ανακάλυψη του LSD από τον δρ. Άλμπερτ Χόφμαν το 1943. Το 1947 ο δρ. Χόφμαν δημοσίευσε την ανακάλυψη του σ’ ένα επιστημονικό άρθρο, αλλά κανείς στις ΗΠΑ δεν έδωσε σημασία. Δύο χρόνια αργότερα, το 1949, ο φημισμένος Βιεννέζος γιατρός Ότο Κάουντερς (Otto Kauders) ταξίδεψε στις ΗΠΑ προκειμένου να αναζητήσει χρηματοδότες για τις έρευνές του. Εκεί συμμετείχε σ’ ένα συνέδριο που οργάνωσε το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο της Βοστόνης, ένα πρωτοποριακό ψυχιατρικό ίδρυμα, που συνεργαζόταν στενά με την Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ. Όταν ανέβηκε στο βήμα ο Ότο Κάουντερς μίλησε για μια νέα πειραματική ουσία, που ονομάζονταν διαιθυλαμίδη του λυσεργικού οξέος ή LSD-25. Περιέγραψε μάλιστα την εμπειρία της «παροδικής τρέλας», που είχε ο δρ. Χόφμαν μόλις πήρε μια μικρή δόση αυτής της ουσίας. Οι γιατροί, που συμμετείχαν στο συνέδριο, εντυπωσιάστηκαν κι έδειξαν ενδιαφέρον για την ουσία που δημιουργούσε «προσωρινή σχιζοφρένεια». Κάποιοι απ’ αυτούς σκέφτηκαν πως, εφόσον αυτή η ουσία προκαλούσε ένα είδος προσωρινής ψύχωσης –πίστευαν πως το σώμα των σχιζοφρενών παράγει πιθανότατα μικρές ποσότητες LSD προκαλώντας παραισθήσεις και άλλα συμπτώματα– , θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως αντίδοτο ή ακόμη και ως θεραπεία κατά της σχιζοφρένειας! Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια ερευνών για να ανακαλυφθεί πως το LSD δεν παρήγαγε ένα είδος «ψύχωσης», αλλά ήταν μια ψυχοτρόπος ουσία που ενεργοποιούσε διαφορετικές ή ολοτροπικές καταστάσεις της συνείδησης.
Το LSD έφτασε για πρώτη φορά στις ΗΠΑ το 1949 μέσω του δρ. Μαξ Ρίνκελ (Max Rinkel), ενός νευροψυχίατρου που είχε έδρα τη Βοστόνη. Ο Ρίνκελ ήταν ένας πρόσφυγας από την Ναζιστική Γερμανία, ο οποίος είχε γοητευθεί από την ομιλία του Ότο Κάουντερς. Δεν άργησε λοιπόν να έρθει σε επαφή με τη φαρμακευτική εταιρεία Sandoz για να προμηθευτεί LSD. Ο ίδιος γνώριζε πως συγκριτικά με το LSD ουσίες όπως η μεσκαλίνη, το sodium amyntal, το sodium pentothal κ.α. ήταν απλώς ένα μπουκάλι μπύρας μπροστά σ’ ένα μπουκάλι δυνατό ουίσκι: η δράση του ήταν ασύγκριτα πιο μικρή.
Ο δρ. Ρίνκελ, μαζί με τον δρ. Ρόμπερτ Χάιντ (Robert Hyde), έβαλαν τα θεμέλια του πρώτου αμερικανικού προγράμματος έρευνας του LSD στο Ινστιτούτο Ψυχοπαθολογίας της Βοστόνης, το οποίο συνδέονταν με το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Οι δυό τους πειραματίζονταν αρχικά στη χρήση του LSD ως θεραπεία για τους σχιζοφρενείς. Μάλιστα ο δρ. Χάιντ ήταν ο πρώτος Αμερικανός που δοκίμασε LSD, λαμβάνοντας 100 μικρογραμμάρια της ουσίας, τη μισή δόση από εκείνη που πρωτοδοκίμασε κατά λάθος ο δρ. Χόφμαν. Κάποιος που τον παρακολουθούσε είπε πως οι αντιδράσεις του δρ. Χάιντ δεν είχαν «τίποτε το τρομακτικό», αν και ο δρ. Ρίνκελ δήλωσε αργότερα σ’ ένα επιστημονικό συνέδριο πως ο Χάιντ «είχε γίνει παρανοϊκός και μάλωνε με όλους, ενώ κανονικά ήταν ένα πολύ ευχάριστο άτομο». Σύμφωνα με τους συνεργάτες του ο δρ. Χάιντ έγινε ξαφνικά ανταγωνιστικός και προκλητικός, όσο βρισκόταν υπό την επήρεια της ψυχεδελικής ουσίας. Το 1957 ο δρ. Χάιντ μετέφερε την ερευνητική ομάδα και το εργαστήριό του στο Πρόβιντενς, όπου έστησε ένα εργαστήριο πολυτελείας με μπαρ και φλίπερς –όλα βεβαίως με τη χρηματοδότηση της CIA.
Το 1950 εμφανίστηκε το πρώτο επιστημονικό άρθρο για το LSD στη Αμερικανική Ψυχιατρική Επιθεώρηση (American Psychiatric Journal). Οι ειδικοί αλλά και το κοινό πληροφορήθηκαν τότε πως το LSD ήταν μια νέα ψυχιατρική θεραπεία, που θεράπευε από αλκοολισμό μέχρι σχιζοφρένεια. Χρόνια αργότερα το LSD έγινε επίκεντρο του αντιπολεμικού κινήματος, της μουσικής ροκ ‘ν’ ρολ και μιας ολόκληρης υποκουλτούρας, της ψυχεδέλειας.
Η CIA ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΑ-ΒΙΤΡΙΝΕΣ ΓΙΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ ΜΕ LSD
Η CIA πληροφορήθηκε για την ύπαρξη και την δραστικότητα του LSD το Νοέμβριο του 1951, όταν ένας εξωτερικός σύμβουλος ενημέρωσε έναν αξιωματούχο της CIA ότι το «LSD είχε πολύ μεγάλη σημασία για την εθνική ασφάλεια». Αμέσως έγιναν προσπάθειες για την προμήθεια κάποιας ποσότητας για λογαριασμό του προγράμματος ARTICHOKE. Το πρώτο φιαλίδιο που έφτασε στη CIA είχε την υπόμνηση πως το περιεχόμενο ήταν άγευστο και άοσμο κι έτσι ήταν «ικανό να αποκρυβεί εύκολα σε κάθε είδος ποτό, ζεστό ή κρύο», ενώ επισημαίνονταν πως μια «ισχυρή δόση» της ουσίας χωρούσε στην κεφαλή μιας καρφίτσας!
Μετά την προμήθεια του LSD η CIA έσπευσε να δοκιμάσει τη νέα «πανίσχυρη ουσία». Αυτό έγινε στα πλαίσια του πολυπλόκαμου προγράμματος MKULTRA, που ξεκίνησε τον Απρίλιο 1953 από τον διευθυντή της CIA, και χρηματοδοτούσε πολλούς οργανισμούς και ινστιτούτα-βιτρίνες για να διεξαγάγουν μια σειρά από υποπρογράμματα ελέγχου του νου. Η CIA ακολουθούσε αυτή τη μέθοδο για να προφυλάξει τόσο τον εαυτό της, όσο και τους ερευνητές, που λάμβαναν χρήματα από χρηματοδότες «πέραν κάθε υποψίας». Υπολογίζεται πως στα πλαίσια του MULTRA η CIA συνεργάστηκε με 80 διαφορετικά ιδρύματα, ανάμεσά τους με 44 πανεπιστήμια ή κολέγια, 17 ερευνητικά εργαστήρια ή ιδιωτικές εταιρείες, δώδεκα νοσοκομεία και τρία σωφρονιστικά καταστήματα! Ανάμεσα τους ήταν και το περιβόητο Addiction Research Center στο Λέξινγκτον του Κεντάκι, ένα τεράστιο κέντρο αποτοξίνωσης από τα ναρκωτικά, όπου οι εξαρτημένοι υποχρεώνονταν να δουν κατάματα την εξάρτησή τους και να τη νικήσουν πριν επανενταχθούν στην κοινωνία.
ΧΟΡΗΓΟΥΣΑΝ LSD ΣΕ ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΟΥΣ ΕΠΙ 77 ΜΕΡΕΣ!
Σ’ αυτό το ίδρυμα η CIA έστελνε από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 μεγάλες ποσότητες LSD, μαζί με άλλα φάρμακα και επικίνδυνα ναρκωτικά, για να δοκιμαστούν ανηλεώς πάνω στα ανθρώπινα πειραματόζωα. Αυτό σήμαινε πως δύστυχοι εξαρτημένοι, που βρίσκονταν εκεί έγκλειστοι λόγω της παράνομης χρήσης ναρκωτικών, έπαιρναν ακόμη περισσότερα ναρκωτικά για να θεραπευτούν από την εξάρτησή τους!
Το 1977 και κατόπιν το 1995 πολλά απόρρητα έγγραφα της CIA αποχαρακτηρίστηκαν κι έδωσαν πολλές πληροφορίες σχετικά με το πρόγραμμα MKULTRA και ειδικά για τα πειράματα που έγιναν στο Λέξινγκτον, όπου το LSD ήταν το αγαπημένο φάρμακο των γιατρών, και χορηγούνταν αφειδώς ώστε να διαπιστωθεί μέχρι ποια ποσότητα μπορεί να αντέξει ο ανθρώπινος οργανισμός. «Έχω επτά ασθενείς», σημείωνε ο επικεφαλής δρ. Χάρις Άισμπελ, «που το λαμβάνουν περισσότερες από 42 μέρες… και οι επτά δείχνουν αρκετή αντοχή και στις φυσιολογικές και στις πνευματικές επιπτώσεις του φαρμάκου. Επιχειρήσαμε να επηρεάσουμε αυτή την αντοχή με χορήγηση διπλάσιας, τριπλάσιας και τετραπλάσιας δόσης…»
Τελικά αυτά τα επτά ανθρώπινα πειραματόζωα έφτασαν να παίρνουν LSD για 77 μέρες! Επρόκειτο για ένα επίσημο ρεκόρ, που δεν καταρρίφθηκε ποτέ. Αλλά η τρέλα με τα πειράματα με LSD δεν περιορίστηκαν μόνο σε ανθρώπους…
ΤΡΙΠΑΡΙΣΜΕΝΟΙ ΕΛΕΦΑΝΤΕΣ
Το 1962 Αμερικανοί ερευνητές –χρηματοδοτούμενοι από τη CIA– ήθελαν να ανακαλύψουν την επίδραση του LSD στους ελέφαντες. Συγκεκριμένα ο δρ. Λούις Τζόλιον Γουέστ, χρησιμοποίησε ένα πιστόλι εκτόξευσης μικρών βελών για έγχυση 300.000 μικρογραμμαρίων της ουσίας –η δόση ήταν 3.000 φορές μεγαλύτερη απ’ ότι σ’ έναν άνθρωπο– σ’ ένα ελέφαντα βάρους επτά τόνων, τον Τούσκο, που μέχρι τότε έβοσκε αμέριμνος στο ζωολογικό κήπο της Οκλαχόμα. Πέντε λεπτά αργότερα ο ελέφαντας «χοροπήδησε, έγειρε, έπεσε στη δεξιά πλευρά του με θόρυβο, κένωσε το έντερο του και έπεσε σε μια κατάσταση που θύμιζε επιληψία». Σε μια προσπάθεια να τον συνεφέρει ο δρ. Γουέστ του χορήγησε 2.800 μιλιγκράμ θοραζίνης και κατόπιν το βαρβιτουρικό pentobarbital sodium, όμως δεν κατάφερε να τον σώσει. Το γιγαντιαίο παχύδερμο πέθανε έπειτα από μιάμιση ώρα. Ο φάκελος έκλεισε με τη σημείωση ότι «οι ελέφαντες είναι εξαιρετικά ευαίσθητοι στο LSD»….
ΣΤΕΛΕΧΗ ΤΗΣ CIA ΥΠΟ ΤΗΝ ΕΠΗΡΕΙΑ LSD
Τα πειράματα με LSD, που έγιναν σε ανυποψίαστα θύματα και σε ανθρώπους πειραματόζωα, δεν αρκούσαν για να πείσουν τους αξιωματούχους της CIA για τη χρηστικότητα αυτής της ουσίας. Μόνον όταν δοκίμασαν LSD και οι ίδιοι –απλοί πράκτορες, αξιωματούχοι, ακόμη και επιστήμονες– πείστηκαν ότι αυτή τη ουσία άξιζε όντως μια περίοπτη θέση στο μυστικό τους οπλοστάσιο. Όμως τα πειράματα με LSD σε στελέχη της CIA δεν ήταν χωρίς απρόοπτα και παρενέργειες. Αν και ορισμένοι από αυτούς καταλάβαιναν πως βρίσκονταν υπό την επήρεια της ουσίας και προσπάθησαν να συνέλθουν, κάποιοι άλλοι έφτασαν στα πρόθυρα της τρέλας. Ένα μάλιστα στέλεχος της CIA, αφού έλαβε LSD, πανικοβλήθηκε κι άρχισε να τρέχει σαν τρελός στους πολυσύχναστους δρόμους της Ουάσιγκτον. Όταν άρχισαν να τον αναζητούν τον βρήκαν κρυμμένο και κατατρομαγμένο σ’ ένα σιντριβάνι στην άλλη άκρη της πόλης. Κρύβονταν γιατί πίστευε πως κάθε αυτοκίνητο που περνούσε από μπροστά του δεν ήταν παρά ένα τέρας με γουρλωτά μάτια που ήθελε να τον βρει και να το κατασπαράξει. Τα άλλα στελέχη της CIA που τον εντόπισαν σ’ αυτή την κατάσταση ταλαιπωρήθηκαν πολύ για να τον επαναφέρουν. Είχε γίνει παρανοϊκός.
Ήταν τόσο μεγάλος ο ζήλος της αμερικανικής μυστικής υπηρεσίας για πειράματα με LSD εκείνη την περίοδο, που ένα μνημόνιο ασφάλειας προειδοποιούσε τον Δεκέμβριο του 1954: «Να αποφεύγονται οι δοκιμές του φαρμάκου μέσω των παραδοσιακών χριστουγεννιάτικων κοκτέιλ ποτών. Καλά είναι τα αστεία αυτής της περιόδου, αλλά η άστοχη χορήγηση LSD, μέσα και έξω από CIA, μπορεί να έχει ολέθρια αποτελέσματα».
Υπήρχε μάλιστα και μια περίπτωση αυτοκτονίας στελέχους της CIA, έπειτα από χορήγηση LSD, όπως αναφέρει σχετικό μνημόνιο της υπηρεσίας με ημερομηνία 31 Ιανουαρίου 1975: «Κάποιος Φρανκ Όλσον (Frank Olson), πολιτικό προσωπικό του Στρατιωτικού τμήματος, αυτοκτόνησε μια εβδομάδα ή κάπου τόσο μετά τη χορήγηση LSD από τον εκπρόσωπο της υπηρεσίας. Οι λεπτομέρειες σχετικά με αυτό το περιστατικό θα έχουν δοθεί σε κάποιο ξεχωριστό μνημόνιο, αλλά φαίνεται ότι οι ουσίες έχουν χορηγηθεί σε μερικά άγνωστα πρόσωπα από τον δρ. Γκότλιμπ (Gottlieb) την εποχή που επικεφαλής του τμήματος TSS (τώρα OTS). Λίγο πιο μετά τη χορήγηση του LSD στα πρόσωπα ειπώθηκε πως τους δόθηκε LSD. Μια μέρα μετά το πείραμα ο Όλσον άρχισε να συμπεριφέρεται μ’ έναν περίεργο και διαφορετικό τρόπο και αργότερα τον έθεσαν υπό ψυχιατρική αγωγή. Λίγες μέρες αργότερα ο Όλσον έπεσε από το παράθυρο δωματίου του New York Hotel και αυτοκτόνησε. Το μνημόνιο με ημερομηνία 1η Δεκεμβρίου 1953 από το προσωπικό του IG προκάλεσε τη συλλογή όλου του υλικού που αφορούσε το LSD. Οι πληροφορίες που περιείχαν οι προαναφερόμενοι φάκελοι έδειξαν ότι τα ναρκωτικά έχουν χορηγηθεί χωρίς την προηγούμενη γνώση ή έγκριση από το Γραφείο Ασφάλειας (Office of Security) ή το Γραφείο των Ιατρικών Υπηρεσιών (Office of Medical Services)».
ΚΑΤΙ ΒΑΖΟΥΝ ΣΤΟ ΝΕΡΟ ΠΟΥ ΠΙΝΟΥΜΕ
Εκτός από τους πράκτορες της CIA το LSD δοκιμάστηκε και σε στρατιώτες. Υπολογίζεται πως το LSD δοκιμάστηκε σε περίπου 1.500 Αμερικανούς στρατιώτες που, υποτίθεται, δέχθηκαν να το χρησιμοποιήσουν υπακούοντας σε διαταγές ανωτέρων, ενώ υπήρξαν και περιπτώσεις που το δοκίμασαν χωρίς καθόλου να έχουν ενημερωθεί. Ένας από τους στρατιώτες-πειραματόζωα ήταν και ο αρχιλοχίας Τζιμ Στάνλεϊ, που του έβαλαν LSD στο νερό που έπινε, και αυτό τον κατέστρεψε ψυχολογικά. Οι τρομακτικές παραισθήσεις του δεν τον εγκατέλειψαν ακόμη και μετά την επίδραση της ουσίας. Αποτέλεσμα ήταν να καταστραφεί η καριέρα του αλλά και ο γάμος του. Ο Αμερικανικός Στρατός τον ενημέρωσε έπειτα από 17 χρόνια ότι τον είχε χρησιμοποιήσει ως πειραματόζωο με LSD. Τότε εκείνος αποφάσισε να προβεί σε μήνυση προς το αμερικανικό κράτος. Το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ όμως αποφάσισε ότι κανείς Αμερικανός στρατιώτης, που συμμετείχε σε πειράματα LSD, δεν μπορούσε να μηνύσει γι’ αυτό το λόγο το αμερικανικό κράτος…
Το LSD δοκιμάστηκε την ίδια εποχή και σε Βρετανούς στρατιώτες, όπως σε δύο σμηνίτες της RAF, που μεταφέρθηκαν σε ειδικό στρατόπεδο και τους έδωσαν να πιουν δύο ποτήρια με νερό με μια ουσία μέσα και τους είπαν: «θέλουμε να δούμε πως θα αντιδράσετε σ’ αυτή την ουσία». Ο σμηνίτης Γουέμπ, τη δεύτερη φορά που συμμετείχε στο πείραμα, άρχισε να αισθάνεται τα αποτελέσματά του: «Πολύ παράξενα πράγματα άρχισαν να συμβαίνουν στους τοίχους και στο πάτωμα. Όλα έδιναν την εντύπωση πως ήταν σκεπασμένα με δέκα εκατοστά διαφανές υγρό… Μετά άρχισαν να ανοίγουν και να μαδούν τα πρόσωπα των ανθρώπων. Αυτό κι αν ήταν παράξενο! Τα πρόσωπα, οι σάρκες τους, μαδούσαν και φαίνονταν ο σκελετός τους. Ήξερες κάλλιστα ότι ο τύπος αυτός σου μιλούσε επειδή μπορούσες να τον ακούσεις, αλλά δεν τον καταλάβαινες. Ήταν μια φρικτή αίσθηση».
Στο μεταξύ την ίδια περίοδο άγχος κατέλαβε τη CIA μη τυχόν και οι Σοβιετικοί έπαιρναν στην κατοχή τους το LSD και γι’ αυτό έσπευσαν να αγοράσουν όλες τις ποσότητες της ουσίας που είχε παρασκευάσει η φαρμακευτική εταιρεία Sandoz. Πίστευαν πως η εταιρεία είχε στην κατοχή της ποσότητα δέκα κιλών –ποσότητα ικανή για να τριπαριστεί ολόκληρη η πολιτεία της Νέας Υόρκης για μια μέρα. Στην πραγματικότητα η Sandoz είχε προλάβει να παρασκευάσει μονάχα 40 γραμμάρια LSD, τα οποία και αγόρασε όλα ένας πράκτορας της CIA έναντι 240.000 δολαρίων. Γεγονός είναι πάντως πως η φαρμακευτική εταιρεία Sandoz παραπονιόνταν πως το LSD δεν τους απέφερε έσοδα, αλλά αντίθετα έγινε αιτία πολλών προβλημάτων και σκοτούρας.
ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΙΟΓΟΝΑ ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ
Εκτός από ανυποψίαστους πολίτες, στρατιώτες και στελέχη της CIA, το LSD έσπευσαν να το δοκιμάσουν και ορισμένοι επιστήμονες για να διαπιστώσουν βιωματικά την επίδρασή του. Την ίδια εποχή το ενδιαφέρον των ειδικών στράφηκε και προς τα «ιερά μανιτάρια» της κεντρικής Αμερικής, που φαίνονταν να έχουν έντονη παραισθησιογόνα δράση. Μάλιστα ένας μυκητολόγος κατάφερε να αναπαραγάγει τα παραισθησιογόνα μανιτάρια και στη συνέχεια αποξήρανε εκατό γραμμάρια από αυτά και τα έστειλε στον δρ. Άλμπερτ Χόφμαν. Αυτός, αφού τα χορήγησε πρώτα σε πειραματόζωα, προσφέρθηκε να τα δοκιμάσει και τα αποτελέσματα ήταν επιεικώς εντυπωσιακά. Μέσα σε μισή ώρα ο κόσμος γύρω του άλλαξε και όλα ξαφνικά του θύμιζαν Μεξικό! Οι εικόνες εναλλάσσονταν αστραπιαία μπροστά στα μάτια κι αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσε να αντέξει: «Φοβήθηκα ότι θα με παρέσυρε η δίνη σχημάτων και χρωμάτων και γρήγορα θα έλιωνα», έγραψε αργότερα ο δρ. Χόφμαν. Ο ίδιος διαπίστωσε πως τα παραισθησιογόνα μανιτάρια περιείχαν δύο νέες δραστικές Ψυχοτρόπες ουσίες, στις οποίες έδωσε τα ονόματα psilocin και psilocybin. Σύμφωνα με τον ίδιο αυτές οι ουσίες προκαλούν τα θρησκευτικά οράματα, που ήταν συνηθισμένο φαινόμενο στους σαμάνους του Μεξικό.
LSD: ΤΟ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ
Στο μεταξύ η CIA συνέχισε να δοκιμάζει LSD σε ανυποψίαστα θύματα για να προσδιορίσει επακριβώς τη δράση του. Οι δοκιμές αυτές γινόταν από πράκτορες της υπηρεσίας μέσα σε «ασφαλή σπίτια», που είχε νοικιάσει και διαμορφώσει κατάλληλα, και βρίσκονταν στη Νέα Υόρκη και στο Σαν Φραντσίσκο. Τα πειραματόζωα ήταν συνήθως πόρνες, ναρκομανείς και εγκληματίες, που δεν ήξεραν τι ακριβώς τους είχαν χορηγήσει. Οι δοκιμές αυτές κράτησαν ως το 1965-1966 και στο τέλος οι ειδικοί της CIA κατέληξαν στο συμπέρασμα πως το LSD δεν ήταν αποτελεσματικό «φάρμακο της αλήθειας», δηλαδή ότι δεν ενδεικνύονταν για τις λεγόμενες «ειδικές ανακριτικές μεθόδους» της. Αντίθετα συμπέραναν πως το LSD ήταν ένα «απρόβλεπτο φάρμακο», που μερικές φορές προκαλούσε απόλαυση και άλλοτε πανικό. Το χειρότερο πάντως είναι πως όσοι το χρησιμοποιούσαν θυμόντουσαν πάντοτε την εμπειρία που έζησαν –κι αυτό κάθε άλλο παρά βόλευε τη CIA. Τελικά η CIA αποφάσισε πως το LSD αντί για φάρμακο της αλήθειας ήταν ένα φάρμακο κατά της αλήθειας, εφόσον όσοι το έπαιρναν έλεγαν ακατάληπτα, ασυνάρτητα και εντελώς παραπλανητικά πράγματα…
LSD ΚΑΙ Η ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΗΣ ΨΥΧΕΔΕΛΕΙΑΣ
Αν και απέτυχε ως πολλά υποσχόμενο «φάρμακο της αλήθειας» στο ανακριτικό οπλοστάσιο της CIA, το LSD κατάφερε να πετύχει ως η κατεξοχήν ουσία που θα προκαλούσε την έκρηξη της νέας ψυχεδελικής εποχής. Αρκετοί προωθημένοι επιστήμονες, διανοούμενοι και καλλιτέχνες μπήκαν τότε στον πειρασμό να δοκιμάσουν αυτό το «μαγικό χάπι» και να εντρυφήσουν έτσι στην ανερχόμενη κουλτούρα της ψυχεδέλειας. Ο Άλντους Χάξλεϋ στο περίφημο βιβλίο του Οι Πύλες της Αντίληψης (The Doors of Perception), από το οποίο πήρε και το όνομα του το γνωστό ροκ συγκρότημα Doors, περιέγραψε την προσωπική του ψυχεδελική εμπειρία, όταν το 1954 δοκίμασε για πρώτη φορά μεσκαλίνη, η οποία περιέχει κι αυτή λυσεργικό οξύ: «Μισή ώρα μετά, που ήπια το ναρκωτικό, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι μπροστά μου χόρευαν αργά χρυσά φώτα. Λίγο αργότερα, εμφανίστηκαν υπέροχες κόκκινες επιφάνειες που φούσκωναν κι απλώνονταν από κάποιους λαμπρούς κόμπους ενέργειας, και πάλλονταν από μια ζωή που ακολουθούσε κάποιο σχήμα που συνέχεια άλλαζε. Σε μια άλλη στιγμή, το κλείσιμο των ματιών μου αποκάλυψε ένα σύμπλεγμα γκρίζων δομών, μέσα από τις οποίες αναδύονταν απαλές γαλαζωπές σφαίρες κι αποκτούσαν μια έντονη στερεότητα. Αφού έκαναν την εμφάνισή τους, θα γλιστρούσαν αθόρυβα προς τα πάνω και θα εξαφανίζονταν… Έβλεπα με κάθε λεπτομέρεια το θαύμα της απογυμνωμένης ύπαρξης». Ο Χάξλεϋ υποστήριζε πως οι ψυχεδελικές ουσίες ακυρώνουν τη λεγόμενη «βαλβίδα περιορισμού» του εγκεφάλου και δημιουργούν στο χρήστη τους μια προσωρινή διέξοδο μέσω της οποίας μπορεί να αντιληφθεί όλο το περιεχόμενο του, όπως το αποκαλούσε, Ελεύθερου Πνεύματος.
Ανάμεσα στους πρώτους που δεν αντιστάθηκαν στον πειρασμό να δοκιμάσουν το LSD, καθώς και την ψιλοκυβίνη, ήταν και ο Τόμοθι Λίρι (1920-1996), ένας ψυχολόγος που δίδασκε στο Χάρβαρντ, αλλά σύντομα εξελίχθηκε σε «γκουρού» της ψυχεδελικής κουλτούρας. Οι περιγραφές των εμπειριών του έχουν μείνει πλέον κλασικές, ειδικά αυτές που αφορούν την ψιλοκυβίνη από τα παραισθησιογόνα μανιτάρια: «Ήταν το κλασικό οραματικό ταξίδι. Επανήλθα αλλαγμένος. Ποτέ δεν είσαι ο ίδιος αν προηγουμένως ρίξεις μια ματιά στη σήραγγα του χρόνου. Ποτέ δεν είσαι ο ίδιος αν προηγουμένως δεν αφαιρέσεις το πέπλο». Ο Λίρι εξελίχθηκε σε ένθερμος υποστηρικτής της ψιλοκυβίνης, παρήγγειλε πολλές ταμπλέτες της ουσίας, τις μοίρασε σε φίλους και συνεργάτες και ξεκίνησε το Πρόγραμμα Psilocybin του Χάρβαρντ, χορηγώντας το φάρμακο σε 34 τροφίμους των φυλακών της Μασαχουσέτης, έχοντας το σύνθημα: «Ας δούμε αν μπορούμε να μεταμορφώσουμε τους εγκληματίες σε αγγέλους!» Ανάμεσα σ’ εκείνους που δοκίμασαν την ψιλοκυβίνη του Λίρι ήταν και οι Beatnik συγγραφείς Τζακ Κέρουακ και Άλεν Γκίνσμπεργκ. Μάλιστα ο τελευταίος, μισή ώρα μετά τη λήψη της ουσίας εμφανίστηκε ολόγυμνος μέσα σε μια αίθουσα κραυγάζοντας: «Είμαι ο Μεσσίας! Ήρθα για να διδάξω την αγάπη στον κόσμο».
Ορισμένοι αντισυμβατικοί επιστήμονες και κυρίως ψυχολόγοι μελέτησαν σε βάθος και πειραματίστηκαν με το LSD, προκειμένου να κατανοήσουν καλύτερα τις λειτουργίες και δυσλειτουργίες της ανθρώπινης συνείδησης. Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο Τσεχικής καταγωγής ψυχίατρος Στάνισλαβ Γκροφ (Stanislav Grof), ο οποίος το 1975 αυτομόλησε στις ΗΠΑ. Ο Γκροφ μελέτησε επισταμένα τη χρήση των ψυχεδελικών ουσιών για τη θεραπεία ψυχικών διαταραχών και πρώτος έκανε λόγο για ολοτροπικές καταστάσεις της συνείδησης, δηλαδή «τρεπόμενες προς την ολότητα». Σ΄ αυτές τις καταστάσεις, που δημιουργούνται κι από τη χρήση ψυχεδελικών ουσιών, παρατηρείται εισβολή στο επίπεδο της συνείδησης περιεχομένων από άλλες διαστάσεις της ύπαρξης. Οι ολοτροπικές καταστάσεις της συνείδησης χαρακτηρίζονται από κατακλυσμιαίες αλλοιώσεις της αντίληψης σε όλες τις αισθητηριακές περιοχές, που συνήθως προέρχονται από το ατομικό και συλλογικό ασυνείδητο. Σύμφωνα με τον Γκροφ αυτές οι συνειδησιακές καταστάσεις χαρακτηρίζονται από «αισθήματα εκστατικής αγαλλίασης, ουράνιας ευδαιμονίας και ‘’άφατης γαλήνης’’ μέχρι επεισόδια αβυσσώδους τρόμου, φονικού μίσους, έσχατης απελπισίας, βασανιστικών ενοχών και άλλες μορφές αφάνταστου ψυχικού μαρτυρίου. Στις ακραίες τους εκδοχές αυτές οι συγκινησιακές καταστάσεις ταιριάζουν με τις περιγραφές των παραδείσιων ή ουράνιων σφαιρών και των κολάσεων, όπως περιγράφονται στις γραφές των μεγάλων θρησκειών του κόσμου» (Stanislav Grof, Η Ψυχολογία του Μέλλοντος).
Οι ολοτροπικές καταστάσεις της συνείδησης δεν ήταν κάτι το καινούργιο, εφόσον έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ανθρώπινη ιστορία. Έκαναν την εμφάνισή τους σχεδόν σε όλους τους πολιτισμούς και σε όλες τις θρησκείες, και προκαλούνταν κυρίως με την τελετουργική χρήση των φυσικών ψυχεδελικών ουσιών (π.χ. σ’ αυτές βασίζεται ο σαμανισμός). Είναι γνωστό άλλωστε πως οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν στα Ελευσίνια Μυστήρια τον μύκητα ερυσιβώδη όλυρα των σιτηρών (Claviceps purpurea) ή τα «ιερά μανιτάρια», οι Αζτέκοι, οι Μάγιας και οι Τολτέκοι του Μεξικού τη μεσκαλίνη από τον κάκτο πεγιότ (Lophophora williamsii), το ιερό μανιτάρι τεονανακάτλ (Psilocybe mexicana) και διάφορα άλλα παραισθησιογόνα φυτά.
Η σύγχρονη ψυχοφαρμακολογική έρευνα εμπλούτισε το οπλοστάσιο των μεθόδων για την πρόκληση ολοτροπικών καταστάσεων της συνείδησης, με την ανακάλυψη νέων χημικών ψυχεδελικών ουσιών, που παρήχθησαν σε εργαστηριακές συνθήκες. Το LSD, η λεγόμενη «ατομική βόμβα της σκέψης», αποτέλεσε την αιχμή του δόρατος των χημικών ψυχεδελικών ουσιών και συνεισέφερε σημαντικά στη δημιουργία μιας ολόκληρης «ψυχεδελικής υποκουλτούρας», που μεταμόρφωσε το Δυτικό πολιτισμό. Ήταν αναμφισβήτητα ένα επικίνδυνο όπλο, που χρησιμοποιήθηκε εξ αρχής για τον έλεγχο και όχι για την απελευθέρωση του ανθρώπινου νου. Αυτό άλλωστε είχε επισημάνει και το 1977 ο ίδιος ο δρ. Άλμπερτ Χόφμαν: «Έχω τελειοποιήσει το LSD για ιατρική χρήση, όχι ως όπλο. Αυτή η ουσία μπορεί να σας τρελάνει ή ακόμη και να σας σκοτώσει, αν δεν χρησιμοποιηθεί κατάλληλα κάτω από ιατρική επίβλεψη. Σε κάθε περίπτωση, η έρευνα θα πρέπει να συνεχιστεί από ιατρικό προσωπικό και όχι από στρατιωτικούς ή μυστικές υπηρεσίες».
Γιώργος Στάμκος
πηγη: www.ramnousia
Αν οι πύλες της αντίληψης καθαριστούν, τότε ο
άνθρωπος θα δει τα πάντα όπως είναι, άπειρα.
William Blake
Το πρωινό της Τρίτης 29 Απριλίου του 2008, σ’ ένα όμορφο ξύλινο σπίτι σε προάστιο της ελβετικής πόλης Βασιλεία, πέθανε ένας υπεραιωνόβιος χημικός, που μόλις πριν από μια βδομάδα φλέρταρε με τη χαρά της ζωής στον ανθισμένο κήπο της οικίας του. Μέχρι να πεθάνει αυτός ο υπεραιωνόβιος χημικός ήταν πολύ δραστήριος, έδινε συχνά συνεντεύξεις, συμμετείχε σε σεμινάρια, επικοινωνούσε με ειδικούς και ερευνητές και δεν αδιαφορούσε για την πορεία και τα προβλήματα του κόσμου. Το όνομα του ήταν δρ. Άλμπερτ Χόφμαν (Albert Hofmann) και ήταν 102 ετών. Η είδηση αυτή θα περνούσε ίσως απαρατήρητη αν ο δρ. Χόφμαν δεν ήταν ο άνθρωπος που ανακάλυψε την πιο ισχυρή ψυχεδελική ουσία όλων των εποχών, την ουσία που εξ αρχής αποτέλεσε το «αγαπημένο παιδί» της CIA, που χρησιμοποιήθηκε όπως καμία άλλη σε πειράματα τροποποίησης της ανθρώπινης συμπεριφοράς, «πλύσης εγκεφάλου» (Brainwashing) και ελέγχου του νου (Mind Control), αλλά και οδήγησε στην εμφάνιση της λεγόμενης ψυχεδελικής κουλτούρας. Η ουσία αυτή είχε μόνο τρία γράμματα κι συνέβαλε όσο καμία άλλη στην έλευση μιας νέας ψυχεδελικής εποχής: το LSD.
ΔΡ. ΑΛΜΠΕΡΤ ΧΟΦΜΑΝ: Ο ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ ΤΟ ΠΡΩΤΟ «ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ» ΜΕ LSD Το απόγευμα της 16ης Απριλίου 1943 σ’ ένα προάστιο της ελβετικής πόλης Βασιλεία, όπου βρισκόταν η καρδιά και τα εργαστήρια της φαρμακευτικής εταιρείας Sandoz, ο 37χρονος Ελβετός χημικός δρ. Άλμπερτ Χόφμαν έκανε τυχαία μια εκπληκτική ανακάλυψη, που έμελλε να ανοίξει ένα καινούργιο κεφάλαιο στην ιστορία των ψυχεδελικών ουσιών. Ο δρ. Χόφμαν, ενώ εργαζόταν σκληρά στο εργαστήριο του πειραματιζόμενος πάνω στην παρασκευή μιας νέας φαρμακευτικής ουσίας βασισμένης στο λυσεργικό οξύ, απορρόφησε κατά λάθος μια μικρή ποσότητα αυτής της ουσίας. Αμέσως αισθάνθηκε ίλιγγο και τον πλημμύρισε μια παράξενη αίσθηση, που όμως δεν ήταν καθόλου δυσάρεστη. Αισθάνθηκε ένα παράξενο είδος μέθης, κυριεύτηκε από φαντασιώσεις και αλλόκοτες εικόνες, και, χάνοντας το ενδιαφέρον για το πείραμα, εγκατέλειψε τρέχοντας το εργαστήριό του… Βγαίνοντας από το εργαστήριο του δρ. Χόφμαν πήρε το ποδήλατό του για να επιστρέψει στο σπίτι του. Εκεί ξάπλωσε σε μια πολυθρόνα κι έκλεισε τα μάτια του, επειδή το φως της ημέρας του φαινόταν δυσάρεστα λαμπερό. Αμέσως το μυαλό του άρχισε να στροβιλίζεται μ’ έναν παράξενο ίλιγγο. Όπως περιέγραψε αργότερα στο βιβλίο του LSD: Το Προβληματικό μου Παιδί: «Με πλημμύρισε ένα ακατάπαυστο κύμα από φανταστικές εικόνες εξαιρετικής πλαστικότητας και λαμπρότητας, συνοδευόμενες από ένα έντονο καλειδοσκοπικό παιχνίδι των χρωμάτων».
Τα ψυχεδελικά οράματά του χρειάστηκε να περάσουν αρκετές ώρες για να καταλαγιάσουν. Όταν αυτό συνέβη ο δρ. Χόφμαν κατάλαβε πως είχε ανακαλύψει κατά λάθος μια πολύ ισχυρή παραισθησιογόνα ουσία, την οποία ονόμασε LSD (Lysergic Acid Diethylamide). Το LSD ή διαιθυλαμίδη του λυσεργικού οξέος είναι μια ημισυνθετική ουσία, που παράγεται από λυσεργικό οξύ, το οποίο είναι φυσικό προϊόν και απαντάται στο μύκητα ερυσιβώδη όλυρα (Claviceps purpurea) –ένας σκληρώτιος μύκητας που παρασιτεί στη σίκαλη και σε άλλα δημητριακά–, καθώς και από την ομάδα των διαιθυλαμιδών, που παράγεται εργαστηριακά.
Για να επιβεβαιώσει την ανακάλυψη του ο δρ. Χόφμαν δοκίμασε για άλλη μια φορά LSD, και μάλιστα την ποσότητα των 250 μικρογραμμαρίων, πραγματοποιώντας έτσι το πρώτο χημικό «ψυχεδελικό ταξίδι» στη σύγχρονη ιστορία. Ο ίδιος θα ανακαλούσε αργότερα στη μνήμη του αυτή του την «εξωσωματική» του εμπειρία: «Τρομακτικό… Είχα φοβηθεί. Φοβόμουν πως θα τρελαινόμουν. Είχα την εντύπωση πως βρισκόμουν έξω από το σώμα μου. Νόμιζα πως είχα πεθάνει. Δεν ήξερα πως θα τέλειωνε όλο αυτό. Αν ήξερα ότι θα επέστρεφα από αυτόν τον πολύ παράξενο κόσμο, τότε μόνον θα τον απολάμβανα». Ο ίδιος έγραψε αργότερα στις σημειώσεις του σχετικά με την πρώτη συνειδητή ψυχεδελική του εμπειρία: «Με κατέλαβε ένας τρομερός φόβος ότι θα χάσω τα λογικά μου. Οδηγήθηκα σ’ έναν άλλο κόσμο, σ’ έναν άλλο τόπο, σε μιαν άλλη χρονική στιγμή. Το σώμα μου δεν ένιωθε τίποτε, ήταν χωρίς ζωή, παράξενο. Μήπως θα πέθαινα;»
Φυσικά ο δρ. Χόφμαν δεν είχε τρόπο να γνωρίζει πως θα μπορούσε να «επιστρέψει» από το ψυχεδελικό του «ταξίδι», εφόσον είχε ανακαλύψει τη χημική ουσία διαθυλαμίδη 25 του λυσεργικού οξέως, το LSD, μόλις πριν από τρεις ημέρες και δεν γνώριζε πολλά γι’ αυτό. Δεν γνώριζε ακόμη για τις δοσολογίες και για το πόσο χρόνο χρειάζεται ο ανθρώπινος οργανισμός για να μεταβολίσει και να αποβάλλει την ουσία. Και αυτή του η άγνοια καθιστούσε το πρώτο συνειδητό ψυχεδελικό του «ταξίδι» μια πολύ τρομακτική περιπέτεια του μυαλού του.
Το παράδοξο είναι πως ο δρ. Χόφμαν έπεσε τυχαία πάνω στην ανακάλυψη του LSD, καθώς έκανε έρευνες για να ανακαλύψει μια ουσία διεγερτική του κυκλοφορικού συστήματος, που θα χρησιμοποιούνταν ως φάρμακο. Όπως ήταν φυσικό το LSD δεν ήταν αυτό που έψαχνε, γι’ αυτό και το παράτησε για να ασχοληθεί μαζί του έπειτα από πέντε χρόνια, το 1948.
Τότε συνειδητοποίησε πως το LSD, που ανακάλυψε τυχαία το 1943, ήταν πάρα πολύ ισχυρό και δραστικό. Ήταν πέντε ως δέκα φορές ισχυρότερο από τη πανίσχυρη μεσκαλίνη (mescaline), τη μοναδική χημική ουσία που είχε παρόμοιες ιδιότητες και η οποία ήδη είχε χρησιμοποιηθεί σε πειράματα που έκαναν Ναζί επιστήμονες το 1943 μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα βορείως του εργαστηρίου του δρ. Χόφμαν στη Sandoz Pharmaceuticals.
ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΟΙ ΝΑΖΙ
Μόλις 300 χιλιόμετρα βορειότερα από το εργαστήριο του δρ. Χόφμαν, βρισκόταν το ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου, όπου Ναζί γιατροί, που συνδέονταν με τα SS και τη Γκεστάπο, πραγματοποιούσαν χωρίς καμία αναστολή πειράματα χορήγησης μεγάλων ποσοτήτων μεσκαλίνης (ένα ναρκωτικό που δημιουργεί στον εγκέφαλο παρόμοιες καταστάσεις με το LSD) καθώς και εγχειρίσεις εγκεφαλικών εμφυτευμάτων στους δύστυχους κρατουμένους τους, που ούτως ή άλλως ήταν αναλώσιμοι. Οι Γερμανοί γιατροί είχαν τη φαεινή ιδέα να χρησιμοποιήσουν ναρκωτικές ουσίες, όπως η μεσκαλίνη, προκειμένου να θέσουν υπό έλεγχο ανθρώπους απρόθυμους να ενταχθούν στη Νέα Τάξη Πραγμάτων του Χίτλερ. Σύμφωνα με τον Γουόλτερ Νέφ (Walter Neff), μέλος της ερευνητικής ομάδας του Νταχάου, ο σκοπός των πειραμάτων ήταν να «εξαφανίσουν τη θέληση των ανθρώπινων-πειραματόζωων». Αλλ
Στο Νταχάου οι Ναζί γιατροί έκαναν επιστημονικές έρευνες, με γνώμονα πάντα τη στρατιωτική τους εφαρμογή. Οι τρόφιμοι του στρατοπέδου ήταν αναλώσιμοι. Έτσι τα «πειραματόζωά» τους σπάνια επιβίωναν. Στο ίδιο στρατόπεδο πραγματοποιήθηκαν από S.S. γιατρούς και πειράματα για να διαπιστωθεί ο ακριβής χρόνος που μπορούσε να επιζήσει ένας αεροπόρος, που θα πετούσε πάνω από τον παγωμένο Βόρειο Ατλαντικό το μήνα Φεβρουάριο (δυστυχώς χρησιμοποιήθηκαν κρατούμενοι στο ρόλο των «αεροπόρων»)….
Με διαταγή λοιπόν του ίδιου του Χάινριχ Χίμλερ οι γιατροί του Νταχάου χρησιμοποιούσαν τεράστιες δεξαμενές παγωμένου νερού, που ήταν εφοδιασμένες με χρονόμετρα, για να καταγράψουν το χρόνο που απαιτούνταν μέχρι να πεθάνουν μέσα τους οι κρατούμενοι. Σε άλλα πειράματα «αεροπορικής ιατρικής» οι τρόφιμοι του στρατοπέδου συνθλίβονταν μέχρι θανάτου μέσα σε θαλάμους υψηλής πίεσης, προκειμένου να μάθουν οι γιατροί πόσο ψηλά θα μπορούσαν να πετάξουν με ασφάλεια οι Γερμανοί πιλότοι. Κάποιοι άλλοι πυροβολούνταν σκόπιμα και κατόπιν χορηγούνταν ενέσιμα σ’ αυτούς μια ειδική θρομβωτική ουσία, για να δοκιμαστεί κατά πόσο μπορούσαν οι πληγές τους να κλείσουν. Και η παρέλαση των πειραμάτων της φρίκης δεν έχει τέλος…
Λιγότερο θανατηφόρα από τα περιβόητα «αεροπορικά πειράματα» ήταν αυτά που αφορούσαν τη χορήγηση της μεσκαλίνης σε επιλεγμένους κρατουμένους. Αυτά τα πειράματα, επικεφαλής των οποίων ήταν ο δρ. Κούρτ Πλότνερ (Dr. Kurt Plöther), αν και δεν σκότωναν, προκαλούσαν ωστόσο μοιραίες βλάβες, ειδικά σε όσους δεν ήταν σε καλή διανοητικά κατάσταση. Ο κίνδυνος αυξάνονταν και από το γεγονός πως η μεσκαλίνη χορηγούνταν κρυφά, εφόσον οι άνθρώποι των S.S. έβαζαν μυστικά την ουσία στα ποτά των κρατουμένων. Έτσι τα «πειραματόζωα» δεν είχαν ιδέα πως μια ουσία ήταν υπεύθυνη για τον ξαφνικό ίλιγγο και τον αποπροσανατολισμό που αισθάνονταν. Ορισμένοι από αυτούς τρελαίνονταν και επιτίθονταν ο ένας στον άλλο! Πάντα τα θύματα ήταν Εβραίοι, Τσιγγάνοι, Ρώσοι αιχμάλωτοι και άλλες ανεπιθύμητες ομάδες πληθυσμού, για τις οποίες οι Ναζί δεν νοιάζονταν καθόλου. Κανείς τους δεν συμμετείχε εθελοντικά στα πειράματα αυτά, αν και ορισμένοι είχαν την ψευδαίσθηση ότι τους χορηγούσαν μια καλύτερη «θεραπεία» για την υποτιθέμενη «ασθένεια» τους…
Μετά το τέλος του πολέμου ο Γουόλτερ Νέφ, που συνελήφθη από τον Αμερικανικό Στρατό, είπε στους Αμερικανούς ανακριτές του πως οι κρατούμενοι-«πειραματόζωα» του Νταχάου παρουσίαζαν μια μεγάλη ποικιλία αντιδράσεων που οφείλονταν στη μεσκαλίνη. Ορισμένοι γινόντουσαν ορμητικοί και επιθετικοί, άλλοι γινόντουσαν μελαγχολικοί ή ανέπτυσσαν ομοφυλοφιλική συμπεριφορά… Σχεδόν σε κάθε περίπτωση εμφανίζονταν αισθήματα μίσους και εκδίκησης. Ο Νεφ σημείωσε μάλιστα πως η ουσία προκαλούσε σε αρκετούς ανθρώπους μια ακατανίκητη διάθεση να αποκαλύψουν ακόμη και τα πιο ανομολόγητα μυστικά τους. Ωστόσο οι Γερμανοί δεν ήταν ακόμη έτοιμοι να αποδεχθούν τη μεσκαλίνη ως έναν ακόμη τρόπο για να κάνουν τις «ανακριτικές μεθόδους» τους πιο αποτελεσματικές. Ήθελαν να προχωρήσουν στο συνδυασμό της ύπνωσης με τη χορήγηση μεσκαλίνης, αλλά δεν μπορούσαν να βρουν ακόμη τον τρόπο για να αναλάβουν τον έλεγχο του μυαλού των θυμάτων τους, όπως και διακαώς επιθυμούσαν.
MARIJUANA NON STOP: Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΤΕΛΕΙΟΥ «ΝΑΡΚΩΤΙΚΟΥ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ»
Όσο καιρό οι Ναζί γιατροί πραγματοποιούσαν τα αποτρόπαια ψυχεδελικά τους πειράματα στο Νταχάου, στις ΗΠΑ το Γραφείο των Στρατηγικών Υπηρεσιών (Office of Strategic Services ή OSS), που ήταν η υπηρεσία πληροφοριών της εμπόλεμης Αμερικής (ιδρύθηκε το 1942), αναζητούσε το «ναρκωτικό της αλήθειας», το οποίο θα «έλυνε το στόμα» των ανακρινόμενων, αποσπώντας από αυτούς κάθε χρήσιμη πληροφορία. Για το σκοπό αυτό συγκροτήθηκε μια ειδική επιτροπή υπό τον δρ. Γουίνφρεντ Όβερολσερ (Dr. Winfred Overholser), που δοκίμασε πολλές ουσίες αλλά απέρριψε τη μεσκαλίνη, τη σκοπολαμίνη καθώς και αρκετά βαρβιτουρικά. Τότε, την άνοιξη του 1943, η επιτροπή αποφάσισε πως η μαριχουάνα (cannabis indica), έδινε τις μεγαλύτερες υποσχέσεις, και ξεκίνησε έτσι ένα πρόγραμμα δοκιμών, σε συνεργασία με το Σχέδιο Μανχάταν, το άκρως απόρρητο σχέδιο για την κατασκευή της πρώτης αμερικανικής ατομικής βόμβας. Η συνεργασία αυτή είχε ως αντικείμενο την προστασία της απόλυτης μυστικότητας του Σχεδίου Μανχάταν, από τυχόν διαρροή πληροφοριών από το προσωπικό που υπηρετούσε σ’ αυτό. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιήθηκε μαριχουάνα σε υγρή μορφή, που αποκαλούνταν «TD» και η οποία είχε μια σειρά από δυσάρεστες παρενέργειες σε όσους άθελά τους την κατανάλωσαν. Το ναρκωτικό «δεν δούλεψε με τον τρόπο που ήθελαν» και τα «αντικείμενα του πειράματος» αρρώστησαν από τους πολλούς εμετούς και κατέληξαν στο νοσοκομείο.
Τότε ήταν που οι ειδικοί επιστήμονες του OSS αποφάσισαν πως ο καλύτερος τρόπος για να απορροφηθεί η μαριχουάνα ήταν η έγχυση της στον καπνό. Δεν άργησαν λοιπόν να καταλήξουν στο συμπέρασμα πως ο πιο αποτελεσματικός τρόπος διανομής του ναρκωτικού ήταν ο ίδιος που χρησιμοποιούσαν εδώ και δεκαετίες οι μουσικοί του περιθωρίου, δηλαδή τα τσιγάρα. Σύμφωνα με έγγραφα του OSS η ανάμειξη καπνού με μαριχουάνα και το κάπνισμα τους προκαλούσε μια «κατάσταση ανευθυνότητας, που δημιουργούσε στο χρήστη μια φλυαρία και μια ελευθεριότητα στην μετάδοση των πληροφοριών που κατείχε».
Η πρώτη πραγματική δοκιμή αυτού του τσιγάρου, που περιείχε μείγμα καπνού και μαριχουάνας, έλαβε χώρα στις 27 Μαΐου του 1943. Αντικείμενο πειραματισμού ήταν ο Αουγκούστο Ντελ Γκράτσιο (August Del Gracio), ένας φημισμένος ιταλικής καταγωγής γκάνγκστερ της Νέας Υόρκης. Τον προσέγγισε ο Τζορτζ Γουάϊτ (George White) ένας αξιωματικός του Στρατού, που αποσπάστηκε στον OSS από το Ομοσπονδιακό Γραφείο Ναρκωτικών (FBN). Αυτός επισκέφτηκε τον Ντελ Γκράτσιο στο διαμέρισμά του, όπου και του έδωσε να καπνίσει το «ειδικό τσιγάρο». Ήθελε να εκμαιεύσει από τον Ιταλό μαφιόζο πληροφορίες σχετικά με τις διασυνδέσεις της ιταλικής μαφίας της Νέας Υόρκης με πράκτορες του Άξονα (η φασιστική Ιταλία ήταν τότε ακόμη σύμμαχος της Γερμανίας), σε μια περίοδο που οι Αμερικανοί προετοίμαζαν την απόβαση στη Σικελία. Ο Γούαιτ προσέφερε συνεχώς στον Ντελ Γκράτσιο τσιγάρα με μαριχουάνα μέχρι εκείνος να γίνει «υπερβολικά φλύαρος». Έβαλε μέσα σ’ αυτά τόσο πολύ μαριχουάνα, ώστε ο γκάνγκστερ άρχισε να χάνει τους λογικούς του ειρμούς για μια σχεδόν ώρα, και η γλώσσα του «λύθηκε». Κάτω από την επίδραση του «ειδικού τσιγάρου» ο σκληρός Ιταλός μαφιόζος άρχισε να «ξερνάει» όλα όσα ήξερε, αλλά τελικά αποδείχθηκε πως ήταν «καθαρός» καθώς δεν γνώριζε σημαντικές πληροφορίες για τις δραστηριότητες των πρακτόρων του Άξονα. Γνώριζε ωστόσο αρκετά πράγματα για το εμπόριο ναρκωτικών στη Νέα Υόρκη και αποκάλυψε όλα τα μυστικά του στον Αμερικανό αξιωματικό. Μάλιστα οι πληροφορίες που αποκάλυψε σχετικά με το εμπόριο ναρκωτικών ήταν τόσο ευαίσθητες, ώστε αργότερα η CIA αναγκάστηκε να τις κρατήσει διαβαθμισμένες μέχρι το 1977! Αφού τέλειωσε την εξομολόγηση του ο Ντελ Γκράτσιο είπε στον Τζορτζ Γουάϊτ: «Ότι και να κάνεις, μη χρησιμοποιήσεις ποτέ τίποτε από αυτά που σου είπα». Φυσικά ο πράκτορας του OSS έκανε ακριβώς το αντίθετό…
Παρά την επιτυχία του πειράματος στον Ντελ Γκράτσιο οι αξιωματούχοι του OSS δεν πείστηκαν ποτέ πως η μαριχουάνα, σε υψηλές συγκεντρώσεις, θα μπορούσε να ωθήσει ένα άτομο να εξομολογηθεί τα πιο βαθύτερα μυστικά του. Παρ’ όλα αυτά επέτρεψαν στον Τζορτζ Γουάϊτ, μαζί μ’ έναν ακόμη πράκτορα του Σχεδίου Μανχάταν, να χρησιμοποιήσουν για μια ακόμη φορά 18 τσιγάρα με υψηλή περιεκτικότητα σε μαριχουάνα σε στρατιώτες, που υπηρετούσαν στην Ατλάντα, στο Μέμφις και στη Νέα Ορλεάνη και ήταν ύποπτοι για φιλικές προς τον κομμουνισμό στάσεις. Οι δύο άνδρες «περνούσαν καλά» ενόσω εκτελούσαν την αποστολή τους, καθώς έμεναν σε ακριβά ξενοδοχεία του αμερικανικού νότου κι έτρωγαν στα καλύτερα εστιατόρια. Όταν ο Γουάϊτ ρωτήθηκε αργότερα αν ο ίδιος είχε δοκιμάσει αυτά τα ενισχυμένα τσιγάρα μαριχουάνας, παραδέχθηκε ότι το έκανε: «Τα τσιγάρα σου έδιναν την αίσθηση ότι περπατούσες αρκετά εκατοστά πάνω από το πάτωμα…»
Η ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΗ ΣΥΝΩΜΟΣIA ΤΗΣ CIA ΞΕΚΙΝΑ…
Αφού ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος τέλειωσε και οι Σύμμαχοι νίκησαν, οι ΗΠΑ δεν επέστρεψαν στον παραδοσιακό απομονωτισμό τους αλλά, με πρόσχημα την αντιμετώπιση της «κόκκινης απειλής», δημιούργησαν ένα πανίσχυρο κράτος εθνικής ασφάλειας που αναμείχθηκε σε δεκάδες φανερούς και κρυφούς πολέμους, δημιούργησε πανίσχυρες κρατικές υπηρεσίες πληροφοριών, που έφτασαν στο σημείο να διεξάγουν εκατοντάδες μυστικά πειράματα ακόμη και εις βάρος των ανυποψίαστων πολιτών της χώρας. Το Γραφείο των Στρατηγικών Υπηρεσιών (OSS), που δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τα πήγε μια χαρά, ήταν φανερό ότι δεν επαρκούσε στις νέες συνθήκες του Ψυχρού Πολέμου. Έτσι στις 18 Σεπτεμβρίου του 1947 δημιουργήθηκαν η Εθνική Υπηρεσία Ασφαλείας (National Security Agency ή NSA) και η CIA (Central Intelligence Agency). Με τη νομική κάλυψη που της προσέφερε το National Security Act του 1947, η CIA αναμείχθηκε σε πάρα πολλά επιστημονικά πειράματα που πραγματοποιήθηκαν πάνω σε ανθρώπους, με γνώμονα δήθεν το «εθνικό συμφέρον». Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 η CIA ήταν πλέον αρκετά ανεξάρτητη και ισχυρή, ώστε να μη φοβάται τίποτε. Οι κρουνοί των κρατικών χρηματοδοτήσεων άρχισαν να ρέουν άφθονοι και η CIA άρχισε να επιχορηγεί διάφορα ερευνητικά ινστιτούτα για την πραγματοποίηση μυστικών πειραμάτων ελέγχου της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Το LSD, που εγκαινίασε την εποχή των χημικών ψυχεδελικών, προσέφερε στις μυστικές υπηρεσίες ένα πανίσχυρο όπλο, το οποίο θα έφερνε πραγματική επανάσταση στις τεχνικές του Mind Control…
Η νεοϊδρυθείσα CIA, χάρη στα τεράστια κονδύλια και τις υπερεξουσίες που εξασφάλισε από τον κρατικό προϋπολογισμό των ΗΠΑ, μπόρεσε να διεξάγει όσες ανορθόδοξες επιχειρήσεις, μυστικά προγράμματα και πειράματα χρειαζόταν και μάλιστα σε βάρος των ίδιων των Αμερικανών. Τα πειράματα της CIA, που αποσκοπούσαν στον έλεγχο του ανθρώπινου μυαλού, αποτελούσαν στην ουσία τη συνέχεια των πειραμάτων του OSS για την αναζήτηση του «ναρκωτικού της αλήθειας» καθώς και των πειραμάτων των Ναζί γιατρών στο Νταχάου. Οι μεταπολεμικές έρευνες της CIA για την ανάπτυξη τεχνικών Mind Control έμοιαζαν αρκετά με τα «αεροπορικά πειράματα», που έκαναν οι Ναζί στους κρατούμενους του Νταχάου. Όπως και οι Ναζί γιατροί, έτσι και οι πράκτορες της CIA δεν είχαν ηθικούς φραγμούς στην προσπάθειά τους να χειραγωγήσουν το ανθρώπινο μυαλό. Και οι δυό πειραματίζονταν πάνω σε ανυποψίαστους ανθρώπους, χρησιμοποιώντας επικίνδυνες και άγνωστες τεχνικές, χωρίς να έχουν ιδέα τι θα συμβεί. Οι πράκτορες της CIA, όπως και οι Γερμανοί, επέλεξαν να θυματοποιήσουν ειδικές ομάδες πληθυσμού, που ήταν κοινωνικά αποκλεισμένοι και ευάλωτοι. Έτσι, αντί για Εβραίους, Τσιγγάνους κ.α., οι πράκτορες της CIA χρησιμοποιούσαν ως πειραματόζωα τους ψυχασθενείς, τους ναρκομανείς, τις πόρνες, τους φυλακισμένους και τις μειονότητες (αφροαμερικάνους κ.α.).
Υπήρχε ωστόσο και μια διαφορά. Οι Ναζί γιατροί δεν είχαν κανένα ηθικό ή νομικό φραγμό για την διεξαγωγή των απάνθρωπων πειραμάτων τους. Όταν στη Δίκη της Νυρεμβέργης δικάστηκαν και καταδικάστηκαν για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», κανένας Γερμανός επιστήμονας από το Νταχάου δεν δήλωσε μεταμέλεια. Μάλιστα ο δρ. Καρλ Μπραντ (Carl Brandt), ο προσωπικός θεραπευτής του Χίτλερ, όταν ρωτήθηκε από τους δικαστές «τι είναι αυτό που κάνει ένα πείραμα σημαντικό ή ασήμαντο», απάντησε κυνικά πως δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστικό αποτέλεσμα σ’ ένα πείραμα χωρίς να πληρωθεί ένα συγκεκριμένο τίμημα σε ανθρώπινες ζωές. Αμερικανοί δικαστές και ψυχίατροι χαρακτήρισαν τους περισσότερους Ναζί επιστήμονες «νευρωτικούς ψυχοπαθείς», όπως άλλωστε και τον αρχηγό τους, τον Αδόλφο Χίτλερ. Από τους Ναζί επιστήμονες που δικάστηκαν στη Νυρεμβέργη οι επτά, ανάμεσά τους και ο δρ. Μπραντ, εκτελέστηκαν και οι εννέα παρέμειναν στη φυλακή για πολλά χρόνια. Οι έρευνες τους όμως πάνω στο Mind Control, στη χορήγηση μεσκαλίνης και στην ύπνωση, ενέπνευσαν τους Αμερικανούς συναδέλφους τους που εργάστηκαν αργότερα για λογαριασμό της CIA.
ΤΟ LSD ΦΘΑΝΕΙ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΩΣ «ΘΕΡΑΠΕΙΑ» ΤΩΝ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΩΝ!
Είναι γεγονός πως εκείνο που λειτούργησε καταλυτικά στην ανάπτυξη των πειραμάτων Mind Control από τη CIA, ήταν η ανακάλυψη του LSD από τον δρ. Άλμπερτ Χόφμαν το 1943. Το 1947 ο δρ. Χόφμαν δημοσίευσε την ανακάλυψη του σ’ ένα επιστημονικό άρθρο, αλλά κανείς στις ΗΠΑ δεν έδωσε σημασία. Δύο χρόνια αργότερα, το 1949, ο φημισμένος Βιεννέζος γιατρός Ότο Κάουντερς (Otto Kauders) ταξίδεψε στις ΗΠΑ προκειμένου να αναζητήσει χρηματοδότες για τις έρευνές του. Εκεί συμμετείχε σ’ ένα συνέδριο που οργάνωσε το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο της Βοστόνης, ένα πρωτοποριακό ψυχιατρικό ίδρυμα, που συνεργαζόταν στενά με την Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ. Όταν ανέβηκε στο βήμα ο Ότο Κάουντερς μίλησε για μια νέα πειραματική ουσία, που ονομάζονταν διαιθυλαμίδη του λυσεργικού οξέος ή LSD-25. Περιέγραψε μάλιστα την εμπειρία της «παροδικής τρέλας», που είχε ο δρ. Χόφμαν μόλις πήρε μια μικρή δόση αυτής της ουσίας. Οι γιατροί, που συμμετείχαν στο συνέδριο, εντυπωσιάστηκαν κι έδειξαν ενδιαφέρον για την ουσία που δημιουργούσε «προσωρινή σχιζοφρένεια». Κάποιοι απ’ αυτούς σκέφτηκαν πως, εφόσον αυτή η ουσία προκαλούσε ένα είδος προσωρινής ψύχωσης –πίστευαν πως το σώμα των σχιζοφρενών παράγει πιθανότατα μικρές ποσότητες LSD προκαλώντας παραισθήσεις και άλλα συμπτώματα– , θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως αντίδοτο ή ακόμη και ως θεραπεία κατά της σχιζοφρένειας! Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια ερευνών για να ανακαλυφθεί πως το LSD δεν παρήγαγε ένα είδος «ψύχωσης», αλλά ήταν μια ψυχοτρόπος ουσία που ενεργοποιούσε διαφορετικές ή ολοτροπικές καταστάσεις της συνείδησης.
Το LSD έφτασε για πρώτη φορά στις ΗΠΑ το 1949 μέσω του δρ. Μαξ Ρίνκελ (Max Rinkel), ενός νευροψυχίατρου που είχε έδρα τη Βοστόνη. Ο Ρίνκελ ήταν ένας πρόσφυγας από την Ναζιστική Γερμανία, ο οποίος είχε γοητευθεί από την ομιλία του Ότο Κάουντερς. Δεν άργησε λοιπόν να έρθει σε επαφή με τη φαρμακευτική εταιρεία Sandoz για να προμηθευτεί LSD. Ο ίδιος γνώριζε πως συγκριτικά με το LSD ουσίες όπως η μεσκαλίνη, το sodium amyntal, το sodium pentothal κ.α. ήταν απλώς ένα μπουκάλι μπύρας μπροστά σ’ ένα μπουκάλι δυνατό ουίσκι: η δράση του ήταν ασύγκριτα πιο μικρή.
Ο δρ. Ρίνκελ, μαζί με τον δρ. Ρόμπερτ Χάιντ (Robert Hyde), έβαλαν τα θεμέλια του πρώτου αμερικανικού προγράμματος έρευνας του LSD στο Ινστιτούτο Ψυχοπαθολογίας της Βοστόνης, το οποίο συνδέονταν με το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Οι δυό τους πειραματίζονταν αρχικά στη χρήση του LSD ως θεραπεία για τους σχιζοφρενείς. Μάλιστα ο δρ. Χάιντ ήταν ο πρώτος Αμερικανός που δοκίμασε LSD, λαμβάνοντας 100 μικρογραμμάρια της ουσίας, τη μισή δόση από εκείνη που πρωτοδοκίμασε κατά λάθος ο δρ. Χόφμαν. Κάποιος που τον παρακολουθούσε είπε πως οι αντιδράσεις του δρ. Χάιντ δεν είχαν «τίποτε το τρομακτικό», αν και ο δρ. Ρίνκελ δήλωσε αργότερα σ’ ένα επιστημονικό συνέδριο πως ο Χάιντ «είχε γίνει παρανοϊκός και μάλωνε με όλους, ενώ κανονικά ήταν ένα πολύ ευχάριστο άτομο». Σύμφωνα με τους συνεργάτες του ο δρ. Χάιντ έγινε ξαφνικά ανταγωνιστικός και προκλητικός, όσο βρισκόταν υπό την επήρεια της ψυχεδελικής ουσίας. Το 1957 ο δρ. Χάιντ μετέφερε την ερευνητική ομάδα και το εργαστήριό του στο Πρόβιντενς, όπου έστησε ένα εργαστήριο πολυτελείας με μπαρ και φλίπερς –όλα βεβαίως με τη χρηματοδότηση της CIA.
Το 1950 εμφανίστηκε το πρώτο επιστημονικό άρθρο για το LSD στη Αμερικανική Ψυχιατρική Επιθεώρηση (American Psychiatric Journal). Οι ειδικοί αλλά και το κοινό πληροφορήθηκαν τότε πως το LSD ήταν μια νέα ψυχιατρική θεραπεία, που θεράπευε από αλκοολισμό μέχρι σχιζοφρένεια. Χρόνια αργότερα το LSD έγινε επίκεντρο του αντιπολεμικού κινήματος, της μουσικής ροκ ‘ν’ ρολ και μιας ολόκληρης υποκουλτούρας, της ψυχεδέλειας.
Η CIA ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΑ-ΒΙΤΡΙΝΕΣ ΓΙΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ ΜΕ LSD
Η CIA πληροφορήθηκε για την ύπαρξη και την δραστικότητα του LSD το Νοέμβριο του 1951, όταν ένας εξωτερικός σύμβουλος ενημέρωσε έναν αξιωματούχο της CIA ότι το «LSD είχε πολύ μεγάλη σημασία για την εθνική ασφάλεια». Αμέσως έγιναν προσπάθειες για την προμήθεια κάποιας ποσότητας για λογαριασμό του προγράμματος ARTICHOKE. Το πρώτο φιαλίδιο που έφτασε στη CIA είχε την υπόμνηση πως το περιεχόμενο ήταν άγευστο και άοσμο κι έτσι ήταν «ικανό να αποκρυβεί εύκολα σε κάθε είδος ποτό, ζεστό ή κρύο», ενώ επισημαίνονταν πως μια «ισχυρή δόση» της ουσίας χωρούσε στην κεφαλή μιας καρφίτσας!
Μετά την προμήθεια του LSD η CIA έσπευσε να δοκιμάσει τη νέα «πανίσχυρη ουσία». Αυτό έγινε στα πλαίσια του πολυπλόκαμου προγράμματος MKULTRA, που ξεκίνησε τον Απρίλιο 1953 από τον διευθυντή της CIA, και χρηματοδοτούσε πολλούς οργανισμούς και ινστιτούτα-βιτρίνες για να διεξαγάγουν μια σειρά από υποπρογράμματα ελέγχου του νου. Η CIA ακολουθούσε αυτή τη μέθοδο για να προφυλάξει τόσο τον εαυτό της, όσο και τους ερευνητές, που λάμβαναν χρήματα από χρηματοδότες «πέραν κάθε υποψίας». Υπολογίζεται πως στα πλαίσια του MULTRA η CIA συνεργάστηκε με 80 διαφορετικά ιδρύματα, ανάμεσά τους με 44 πανεπιστήμια ή κολέγια, 17 ερευνητικά εργαστήρια ή ιδιωτικές εταιρείες, δώδεκα νοσοκομεία και τρία σωφρονιστικά καταστήματα! Ανάμεσα τους ήταν και το περιβόητο Addiction Research Center στο Λέξινγκτον του Κεντάκι, ένα τεράστιο κέντρο αποτοξίνωσης από τα ναρκωτικά, όπου οι εξαρτημένοι υποχρεώνονταν να δουν κατάματα την εξάρτησή τους και να τη νικήσουν πριν επανενταχθούν στην κοινωνία.
ΧΟΡΗΓΟΥΣΑΝ LSD ΣΕ ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΟΥΣ ΕΠΙ 77 ΜΕΡΕΣ!
Σ’ αυτό το ίδρυμα η CIA έστελνε από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 μεγάλες ποσότητες LSD, μαζί με άλλα φάρμακα και επικίνδυνα ναρκωτικά, για να δοκιμαστούν ανηλεώς πάνω στα ανθρώπινα πειραματόζωα. Αυτό σήμαινε πως δύστυχοι εξαρτημένοι, που βρίσκονταν εκεί έγκλειστοι λόγω της παράνομης χρήσης ναρκωτικών, έπαιρναν ακόμη περισσότερα ναρκωτικά για να θεραπευτούν από την εξάρτησή τους!
Το 1977 και κατόπιν το 1995 πολλά απόρρητα έγγραφα της CIA αποχαρακτηρίστηκαν κι έδωσαν πολλές πληροφορίες σχετικά με το πρόγραμμα MKULTRA και ειδικά για τα πειράματα που έγιναν στο Λέξινγκτον, όπου το LSD ήταν το αγαπημένο φάρμακο των γιατρών, και χορηγούνταν αφειδώς ώστε να διαπιστωθεί μέχρι ποια ποσότητα μπορεί να αντέξει ο ανθρώπινος οργανισμός. «Έχω επτά ασθενείς», σημείωνε ο επικεφαλής δρ. Χάρις Άισμπελ, «που το λαμβάνουν περισσότερες από 42 μέρες… και οι επτά δείχνουν αρκετή αντοχή και στις φυσιολογικές και στις πνευματικές επιπτώσεις του φαρμάκου. Επιχειρήσαμε να επηρεάσουμε αυτή την αντοχή με χορήγηση διπλάσιας, τριπλάσιας και τετραπλάσιας δόσης…»
Τελικά αυτά τα επτά ανθρώπινα πειραματόζωα έφτασαν να παίρνουν LSD για 77 μέρες! Επρόκειτο για ένα επίσημο ρεκόρ, που δεν καταρρίφθηκε ποτέ. Αλλά η τρέλα με τα πειράματα με LSD δεν περιορίστηκαν μόνο σε ανθρώπους…
ΤΡΙΠΑΡΙΣΜΕΝΟΙ ΕΛΕΦΑΝΤΕΣ
Το 1962 Αμερικανοί ερευνητές –χρηματοδοτούμενοι από τη CIA– ήθελαν να ανακαλύψουν την επίδραση του LSD στους ελέφαντες. Συγκεκριμένα ο δρ. Λούις Τζόλιον Γουέστ, χρησιμοποίησε ένα πιστόλι εκτόξευσης μικρών βελών για έγχυση 300.000 μικρογραμμαρίων της ουσίας –η δόση ήταν 3.000 φορές μεγαλύτερη απ’ ότι σ’ έναν άνθρωπο– σ’ ένα ελέφαντα βάρους επτά τόνων, τον Τούσκο, που μέχρι τότε έβοσκε αμέριμνος στο ζωολογικό κήπο της Οκλαχόμα. Πέντε λεπτά αργότερα ο ελέφαντας «χοροπήδησε, έγειρε, έπεσε στη δεξιά πλευρά του με θόρυβο, κένωσε το έντερο του και έπεσε σε μια κατάσταση που θύμιζε επιληψία». Σε μια προσπάθεια να τον συνεφέρει ο δρ. Γουέστ του χορήγησε 2.800 μιλιγκράμ θοραζίνης και κατόπιν το βαρβιτουρικό pentobarbital sodium, όμως δεν κατάφερε να τον σώσει. Το γιγαντιαίο παχύδερμο πέθανε έπειτα από μιάμιση ώρα. Ο φάκελος έκλεισε με τη σημείωση ότι «οι ελέφαντες είναι εξαιρετικά ευαίσθητοι στο LSD»….
ΣΤΕΛΕΧΗ ΤΗΣ CIA ΥΠΟ ΤΗΝ ΕΠΗΡΕΙΑ LSD
Τα πειράματα με LSD, που έγιναν σε ανυποψίαστα θύματα και σε ανθρώπους πειραματόζωα, δεν αρκούσαν για να πείσουν τους αξιωματούχους της CIA για τη χρηστικότητα αυτής της ουσίας. Μόνον όταν δοκίμασαν LSD και οι ίδιοι –απλοί πράκτορες, αξιωματούχοι, ακόμη και επιστήμονες– πείστηκαν ότι αυτή τη ουσία άξιζε όντως μια περίοπτη θέση στο μυστικό τους οπλοστάσιο. Όμως τα πειράματα με LSD σε στελέχη της CIA δεν ήταν χωρίς απρόοπτα και παρενέργειες. Αν και ορισμένοι από αυτούς καταλάβαιναν πως βρίσκονταν υπό την επήρεια της ουσίας και προσπάθησαν να συνέλθουν, κάποιοι άλλοι έφτασαν στα πρόθυρα της τρέλας. Ένα μάλιστα στέλεχος της CIA, αφού έλαβε LSD, πανικοβλήθηκε κι άρχισε να τρέχει σαν τρελός στους πολυσύχναστους δρόμους της Ουάσιγκτον. Όταν άρχισαν να τον αναζητούν τον βρήκαν κρυμμένο και κατατρομαγμένο σ’ ένα σιντριβάνι στην άλλη άκρη της πόλης. Κρύβονταν γιατί πίστευε πως κάθε αυτοκίνητο που περνούσε από μπροστά του δεν ήταν παρά ένα τέρας με γουρλωτά μάτια που ήθελε να τον βρει και να το κατασπαράξει. Τα άλλα στελέχη της CIA που τον εντόπισαν σ’ αυτή την κατάσταση ταλαιπωρήθηκαν πολύ για να τον επαναφέρουν. Είχε γίνει παρανοϊκός.
Ήταν τόσο μεγάλος ο ζήλος της αμερικανικής μυστικής υπηρεσίας για πειράματα με LSD εκείνη την περίοδο, που ένα μνημόνιο ασφάλειας προειδοποιούσε τον Δεκέμβριο του 1954: «Να αποφεύγονται οι δοκιμές του φαρμάκου μέσω των παραδοσιακών χριστουγεννιάτικων κοκτέιλ ποτών. Καλά είναι τα αστεία αυτής της περιόδου, αλλά η άστοχη χορήγηση LSD, μέσα και έξω από CIA, μπορεί να έχει ολέθρια αποτελέσματα».
Υπήρχε μάλιστα και μια περίπτωση αυτοκτονίας στελέχους της CIA, έπειτα από χορήγηση LSD, όπως αναφέρει σχετικό μνημόνιο της υπηρεσίας με ημερομηνία 31 Ιανουαρίου 1975: «Κάποιος Φρανκ Όλσον (Frank Olson), πολιτικό προσωπικό του Στρατιωτικού τμήματος, αυτοκτόνησε μια εβδομάδα ή κάπου τόσο μετά τη χορήγηση LSD από τον εκπρόσωπο της υπηρεσίας. Οι λεπτομέρειες σχετικά με αυτό το περιστατικό θα έχουν δοθεί σε κάποιο ξεχωριστό μνημόνιο, αλλά φαίνεται ότι οι ουσίες έχουν χορηγηθεί σε μερικά άγνωστα πρόσωπα από τον δρ. Γκότλιμπ (Gottlieb) την εποχή που επικεφαλής του τμήματος TSS (τώρα OTS). Λίγο πιο μετά τη χορήγηση του LSD στα πρόσωπα ειπώθηκε πως τους δόθηκε LSD. Μια μέρα μετά το πείραμα ο Όλσον άρχισε να συμπεριφέρεται μ’ έναν περίεργο και διαφορετικό τρόπο και αργότερα τον έθεσαν υπό ψυχιατρική αγωγή. Λίγες μέρες αργότερα ο Όλσον έπεσε από το παράθυρο δωματίου του New York Hotel και αυτοκτόνησε. Το μνημόνιο με ημερομηνία 1η Δεκεμβρίου 1953 από το προσωπικό του IG προκάλεσε τη συλλογή όλου του υλικού που αφορούσε το LSD. Οι πληροφορίες που περιείχαν οι προαναφερόμενοι φάκελοι έδειξαν ότι τα ναρκωτικά έχουν χορηγηθεί χωρίς την προηγούμενη γνώση ή έγκριση από το Γραφείο Ασφάλειας (Office of Security) ή το Γραφείο των Ιατρικών Υπηρεσιών (Office of Medical Services)».
ΚΑΤΙ ΒΑΖΟΥΝ ΣΤΟ ΝΕΡΟ ΠΟΥ ΠΙΝΟΥΜΕ
Εκτός από τους πράκτορες της CIA το LSD δοκιμάστηκε και σε στρατιώτες. Υπολογίζεται πως το LSD δοκιμάστηκε σε περίπου 1.500 Αμερικανούς στρατιώτες που, υποτίθεται, δέχθηκαν να το χρησιμοποιήσουν υπακούοντας σε διαταγές ανωτέρων, ενώ υπήρξαν και περιπτώσεις που το δοκίμασαν χωρίς καθόλου να έχουν ενημερωθεί. Ένας από τους στρατιώτες-πειραματόζωα ήταν και ο αρχιλοχίας Τζιμ Στάνλεϊ, που του έβαλαν LSD στο νερό που έπινε, και αυτό τον κατέστρεψε ψυχολογικά. Οι τρομακτικές παραισθήσεις του δεν τον εγκατέλειψαν ακόμη και μετά την επίδραση της ουσίας. Αποτέλεσμα ήταν να καταστραφεί η καριέρα του αλλά και ο γάμος του. Ο Αμερικανικός Στρατός τον ενημέρωσε έπειτα από 17 χρόνια ότι τον είχε χρησιμοποιήσει ως πειραματόζωο με LSD. Τότε εκείνος αποφάσισε να προβεί σε μήνυση προς το αμερικανικό κράτος. Το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ όμως αποφάσισε ότι κανείς Αμερικανός στρατιώτης, που συμμετείχε σε πειράματα LSD, δεν μπορούσε να μηνύσει γι’ αυτό το λόγο το αμερικανικό κράτος…
Το LSD δοκιμάστηκε την ίδια εποχή και σε Βρετανούς στρατιώτες, όπως σε δύο σμηνίτες της RAF, που μεταφέρθηκαν σε ειδικό στρατόπεδο και τους έδωσαν να πιουν δύο ποτήρια με νερό με μια ουσία μέσα και τους είπαν: «θέλουμε να δούμε πως θα αντιδράσετε σ’ αυτή την ουσία». Ο σμηνίτης Γουέμπ, τη δεύτερη φορά που συμμετείχε στο πείραμα, άρχισε να αισθάνεται τα αποτελέσματά του: «Πολύ παράξενα πράγματα άρχισαν να συμβαίνουν στους τοίχους και στο πάτωμα. Όλα έδιναν την εντύπωση πως ήταν σκεπασμένα με δέκα εκατοστά διαφανές υγρό… Μετά άρχισαν να ανοίγουν και να μαδούν τα πρόσωπα των ανθρώπων. Αυτό κι αν ήταν παράξενο! Τα πρόσωπα, οι σάρκες τους, μαδούσαν και φαίνονταν ο σκελετός τους. Ήξερες κάλλιστα ότι ο τύπος αυτός σου μιλούσε επειδή μπορούσες να τον ακούσεις, αλλά δεν τον καταλάβαινες. Ήταν μια φρικτή αίσθηση».
Στο μεταξύ την ίδια περίοδο άγχος κατέλαβε τη CIA μη τυχόν και οι Σοβιετικοί έπαιρναν στην κατοχή τους το LSD και γι’ αυτό έσπευσαν να αγοράσουν όλες τις ποσότητες της ουσίας που είχε παρασκευάσει η φαρμακευτική εταιρεία Sandoz. Πίστευαν πως η εταιρεία είχε στην κατοχή της ποσότητα δέκα κιλών –ποσότητα ικανή για να τριπαριστεί ολόκληρη η πολιτεία της Νέας Υόρκης για μια μέρα. Στην πραγματικότητα η Sandoz είχε προλάβει να παρασκευάσει μονάχα 40 γραμμάρια LSD, τα οποία και αγόρασε όλα ένας πράκτορας της CIA έναντι 240.000 δολαρίων. Γεγονός είναι πάντως πως η φαρμακευτική εταιρεία Sandoz παραπονιόνταν πως το LSD δεν τους απέφερε έσοδα, αλλά αντίθετα έγινε αιτία πολλών προβλημάτων και σκοτούρας.
ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΙΟΓΟΝΑ ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ
Εκτός από ανυποψίαστους πολίτες, στρατιώτες και στελέχη της CIA, το LSD έσπευσαν να το δοκιμάσουν και ορισμένοι επιστήμονες για να διαπιστώσουν βιωματικά την επίδρασή του. Την ίδια εποχή το ενδιαφέρον των ειδικών στράφηκε και προς τα «ιερά μανιτάρια» της κεντρικής Αμερικής, που φαίνονταν να έχουν έντονη παραισθησιογόνα δράση. Μάλιστα ένας μυκητολόγος κατάφερε να αναπαραγάγει τα παραισθησιογόνα μανιτάρια και στη συνέχεια αποξήρανε εκατό γραμμάρια από αυτά και τα έστειλε στον δρ. Άλμπερτ Χόφμαν. Αυτός, αφού τα χορήγησε πρώτα σε πειραματόζωα, προσφέρθηκε να τα δοκιμάσει και τα αποτελέσματα ήταν επιεικώς εντυπωσιακά. Μέσα σε μισή ώρα ο κόσμος γύρω του άλλαξε και όλα ξαφνικά του θύμιζαν Μεξικό! Οι εικόνες εναλλάσσονταν αστραπιαία μπροστά στα μάτια κι αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσε να αντέξει: «Φοβήθηκα ότι θα με παρέσυρε η δίνη σχημάτων και χρωμάτων και γρήγορα θα έλιωνα», έγραψε αργότερα ο δρ. Χόφμαν. Ο ίδιος διαπίστωσε πως τα παραισθησιογόνα μανιτάρια περιείχαν δύο νέες δραστικές Ψυχοτρόπες ουσίες, στις οποίες έδωσε τα ονόματα psilocin και psilocybin. Σύμφωνα με τον ίδιο αυτές οι ουσίες προκαλούν τα θρησκευτικά οράματα, που ήταν συνηθισμένο φαινόμενο στους σαμάνους του Μεξικό.
LSD: ΤΟ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ
Στο μεταξύ η CIA συνέχισε να δοκιμάζει LSD σε ανυποψίαστα θύματα για να προσδιορίσει επακριβώς τη δράση του. Οι δοκιμές αυτές γινόταν από πράκτορες της υπηρεσίας μέσα σε «ασφαλή σπίτια», που είχε νοικιάσει και διαμορφώσει κατάλληλα, και βρίσκονταν στη Νέα Υόρκη και στο Σαν Φραντσίσκο. Τα πειραματόζωα ήταν συνήθως πόρνες, ναρκομανείς και εγκληματίες, που δεν ήξεραν τι ακριβώς τους είχαν χορηγήσει. Οι δοκιμές αυτές κράτησαν ως το 1965-1966 και στο τέλος οι ειδικοί της CIA κατέληξαν στο συμπέρασμα πως το LSD δεν ήταν αποτελεσματικό «φάρμακο της αλήθειας», δηλαδή ότι δεν ενδεικνύονταν για τις λεγόμενες «ειδικές ανακριτικές μεθόδους» της. Αντίθετα συμπέραναν πως το LSD ήταν ένα «απρόβλεπτο φάρμακο», που μερικές φορές προκαλούσε απόλαυση και άλλοτε πανικό. Το χειρότερο πάντως είναι πως όσοι το χρησιμοποιούσαν θυμόντουσαν πάντοτε την εμπειρία που έζησαν –κι αυτό κάθε άλλο παρά βόλευε τη CIA. Τελικά η CIA αποφάσισε πως το LSD αντί για φάρμακο της αλήθειας ήταν ένα φάρμακο κατά της αλήθειας, εφόσον όσοι το έπαιρναν έλεγαν ακατάληπτα, ασυνάρτητα και εντελώς παραπλανητικά πράγματα…
LSD ΚΑΙ Η ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΗΣ ΨΥΧΕΔΕΛΕΙΑΣ
Αν και απέτυχε ως πολλά υποσχόμενο «φάρμακο της αλήθειας» στο ανακριτικό οπλοστάσιο της CIA, το LSD κατάφερε να πετύχει ως η κατεξοχήν ουσία που θα προκαλούσε την έκρηξη της νέας ψυχεδελικής εποχής. Αρκετοί προωθημένοι επιστήμονες, διανοούμενοι και καλλιτέχνες μπήκαν τότε στον πειρασμό να δοκιμάσουν αυτό το «μαγικό χάπι» και να εντρυφήσουν έτσι στην ανερχόμενη κουλτούρα της ψυχεδέλειας. Ο Άλντους Χάξλεϋ στο περίφημο βιβλίο του Οι Πύλες της Αντίληψης (The Doors of Perception), από το οποίο πήρε και το όνομα του το γνωστό ροκ συγκρότημα Doors, περιέγραψε την προσωπική του ψυχεδελική εμπειρία, όταν το 1954 δοκίμασε για πρώτη φορά μεσκαλίνη, η οποία περιέχει κι αυτή λυσεργικό οξύ: «Μισή ώρα μετά, που ήπια το ναρκωτικό, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι μπροστά μου χόρευαν αργά χρυσά φώτα. Λίγο αργότερα, εμφανίστηκαν υπέροχες κόκκινες επιφάνειες που φούσκωναν κι απλώνονταν από κάποιους λαμπρούς κόμπους ενέργειας, και πάλλονταν από μια ζωή που ακολουθούσε κάποιο σχήμα που συνέχεια άλλαζε. Σε μια άλλη στιγμή, το κλείσιμο των ματιών μου αποκάλυψε ένα σύμπλεγμα γκρίζων δομών, μέσα από τις οποίες αναδύονταν απαλές γαλαζωπές σφαίρες κι αποκτούσαν μια έντονη στερεότητα. Αφού έκαναν την εμφάνισή τους, θα γλιστρούσαν αθόρυβα προς τα πάνω και θα εξαφανίζονταν… Έβλεπα με κάθε λεπτομέρεια το θαύμα της απογυμνωμένης ύπαρξης». Ο Χάξλεϋ υποστήριζε πως οι ψυχεδελικές ουσίες ακυρώνουν τη λεγόμενη «βαλβίδα περιορισμού» του εγκεφάλου και δημιουργούν στο χρήστη τους μια προσωρινή διέξοδο μέσω της οποίας μπορεί να αντιληφθεί όλο το περιεχόμενο του, όπως το αποκαλούσε, Ελεύθερου Πνεύματος.
Ανάμεσα στους πρώτους που δεν αντιστάθηκαν στον πειρασμό να δοκιμάσουν το LSD, καθώς και την ψιλοκυβίνη, ήταν και ο Τόμοθι Λίρι (1920-1996), ένας ψυχολόγος που δίδασκε στο Χάρβαρντ, αλλά σύντομα εξελίχθηκε σε «γκουρού» της ψυχεδελικής κουλτούρας. Οι περιγραφές των εμπειριών του έχουν μείνει πλέον κλασικές, ειδικά αυτές που αφορούν την ψιλοκυβίνη από τα παραισθησιογόνα μανιτάρια: «Ήταν το κλασικό οραματικό ταξίδι. Επανήλθα αλλαγμένος. Ποτέ δεν είσαι ο ίδιος αν προηγουμένως ρίξεις μια ματιά στη σήραγγα του χρόνου. Ποτέ δεν είσαι ο ίδιος αν προηγουμένως δεν αφαιρέσεις το πέπλο». Ο Λίρι εξελίχθηκε σε ένθερμος υποστηρικτής της ψιλοκυβίνης, παρήγγειλε πολλές ταμπλέτες της ουσίας, τις μοίρασε σε φίλους και συνεργάτες και ξεκίνησε το Πρόγραμμα Psilocybin του Χάρβαρντ, χορηγώντας το φάρμακο σε 34 τροφίμους των φυλακών της Μασαχουσέτης, έχοντας το σύνθημα: «Ας δούμε αν μπορούμε να μεταμορφώσουμε τους εγκληματίες σε αγγέλους!» Ανάμεσα σ’ εκείνους που δοκίμασαν την ψιλοκυβίνη του Λίρι ήταν και οι Beatnik συγγραφείς Τζακ Κέρουακ και Άλεν Γκίνσμπεργκ. Μάλιστα ο τελευταίος, μισή ώρα μετά τη λήψη της ουσίας εμφανίστηκε ολόγυμνος μέσα σε μια αίθουσα κραυγάζοντας: «Είμαι ο Μεσσίας! Ήρθα για να διδάξω την αγάπη στον κόσμο».
Ορισμένοι αντισυμβατικοί επιστήμονες και κυρίως ψυχολόγοι μελέτησαν σε βάθος και πειραματίστηκαν με το LSD, προκειμένου να κατανοήσουν καλύτερα τις λειτουργίες και δυσλειτουργίες της ανθρώπινης συνείδησης. Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο Τσεχικής καταγωγής ψυχίατρος Στάνισλαβ Γκροφ (Stanislav Grof), ο οποίος το 1975 αυτομόλησε στις ΗΠΑ. Ο Γκροφ μελέτησε επισταμένα τη χρήση των ψυχεδελικών ουσιών για τη θεραπεία ψυχικών διαταραχών και πρώτος έκανε λόγο για ολοτροπικές καταστάσεις της συνείδησης, δηλαδή «τρεπόμενες προς την ολότητα». Σ΄ αυτές τις καταστάσεις, που δημιουργούνται κι από τη χρήση ψυχεδελικών ουσιών, παρατηρείται εισβολή στο επίπεδο της συνείδησης περιεχομένων από άλλες διαστάσεις της ύπαρξης. Οι ολοτροπικές καταστάσεις της συνείδησης χαρακτηρίζονται από κατακλυσμιαίες αλλοιώσεις της αντίληψης σε όλες τις αισθητηριακές περιοχές, που συνήθως προέρχονται από το ατομικό και συλλογικό ασυνείδητο. Σύμφωνα με τον Γκροφ αυτές οι συνειδησιακές καταστάσεις χαρακτηρίζονται από «αισθήματα εκστατικής αγαλλίασης, ουράνιας ευδαιμονίας και ‘’άφατης γαλήνης’’ μέχρι επεισόδια αβυσσώδους τρόμου, φονικού μίσους, έσχατης απελπισίας, βασανιστικών ενοχών και άλλες μορφές αφάνταστου ψυχικού μαρτυρίου. Στις ακραίες τους εκδοχές αυτές οι συγκινησιακές καταστάσεις ταιριάζουν με τις περιγραφές των παραδείσιων ή ουράνιων σφαιρών και των κολάσεων, όπως περιγράφονται στις γραφές των μεγάλων θρησκειών του κόσμου» (Stanislav Grof, Η Ψυχολογία του Μέλλοντος).
Οι ολοτροπικές καταστάσεις της συνείδησης δεν ήταν κάτι το καινούργιο, εφόσον έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ανθρώπινη ιστορία. Έκαναν την εμφάνισή τους σχεδόν σε όλους τους πολιτισμούς και σε όλες τις θρησκείες, και προκαλούνταν κυρίως με την τελετουργική χρήση των φυσικών ψυχεδελικών ουσιών (π.χ. σ’ αυτές βασίζεται ο σαμανισμός). Είναι γνωστό άλλωστε πως οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν στα Ελευσίνια Μυστήρια τον μύκητα ερυσιβώδη όλυρα των σιτηρών (Claviceps purpurea) ή τα «ιερά μανιτάρια», οι Αζτέκοι, οι Μάγιας και οι Τολτέκοι του Μεξικού τη μεσκαλίνη από τον κάκτο πεγιότ (Lophophora williamsii), το ιερό μανιτάρι τεονανακάτλ (Psilocybe mexicana) και διάφορα άλλα παραισθησιογόνα φυτά.
Η σύγχρονη ψυχοφαρμακολογική έρευνα εμπλούτισε το οπλοστάσιο των μεθόδων για την πρόκληση ολοτροπικών καταστάσεων της συνείδησης, με την ανακάλυψη νέων χημικών ψυχεδελικών ουσιών, που παρήχθησαν σε εργαστηριακές συνθήκες. Το LSD, η λεγόμενη «ατομική βόμβα της σκέψης», αποτέλεσε την αιχμή του δόρατος των χημικών ψυχεδελικών ουσιών και συνεισέφερε σημαντικά στη δημιουργία μιας ολόκληρης «ψυχεδελικής υποκουλτούρας», που μεταμόρφωσε το Δυτικό πολιτισμό. Ήταν αναμφισβήτητα ένα επικίνδυνο όπλο, που χρησιμοποιήθηκε εξ αρχής για τον έλεγχο και όχι για την απελευθέρωση του ανθρώπινου νου. Αυτό άλλωστε είχε επισημάνει και το 1977 ο ίδιος ο δρ. Άλμπερτ Χόφμαν: «Έχω τελειοποιήσει το LSD για ιατρική χρήση, όχι ως όπλο. Αυτή η ουσία μπορεί να σας τρελάνει ή ακόμη και να σας σκοτώσει, αν δεν χρησιμοποιηθεί κατάλληλα κάτω από ιατρική επίβλεψη. Σε κάθε περίπτωση, η έρευνα θα πρέπει να συνεχιστεί από ιατρικό προσωπικό και όχι από στρατιωτικούς ή μυστικές υπηρεσίες».
Γιώργος Στάμκος
πηγη: www.ramnousia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου