ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Ο ΛΟΓΟΣ[Μέρος Α΄]

ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Ο ΛΟΓΟΣ

Στη φιλοσοφία, Λόγος είναι η ρυθμιστική αρχή του σύμπαντος, ενώ η λέξη χρησιμοποιείται με αρκετά συναφή έννοια σε θρησκευτικά και μυστικιστικά κείμενα, ως "εκδήλωση θεϊκής σοφίας". Εκ πρώτης όψεως, η έννοια αυτή φαίνεται ασύνδετη με τη συνήθη έννοια της λέξης στην καθημερινή της χρήση. Κι όμως, δεν είναι. Στις σκέψεις που ακολουθούν έγινε προσπάθεια να αποσαφηνιστεί το θέμα με τρόπο κατανοητό και παρατηρήσιμο, μακριά από ακαθόριστους συμβολισμούς και θολές έννοιες. Το θολό έχει γίνει αποδεκτό στις μέρες μας ως μορφή αλήθειας. Θολό, όμως, είναι μόνο ό,τι δεν κατανοούμε. Κι ενώ δε θα ήταν ίσως δυνατόν να κατανοήσουμε τα πάντα, είναι σημαντικό να έχουμε επίγνωση πότε κατανοούμε κάτι και πότε όχι. Βοηθός μου στην έρευνα αυτή ήταν η ελληνική γλώσσα, μια γλώσσα που δεν είναι απλά αντιστοίχιση συμβόλων σε έννοιες, αλλά ένας κώδικας που περιέχει ίσως όλη τη γνώση αυτού του κόσμου.

Λόγος

Το λεξικό δίνει πολλούς ορισμούς για τη λέξη, φαίνεται όμως ότι λείπει ένας πολύ βασικός... Όταν ρωτάμε ένα άτομο "για ποιο λόγο το έκανες αυτό;", θέλουμε να μάθουμε ποιο είναι το αποτέλεσμα που ήθελε να πετύχει. Περιέργως, ο ορισμός αυτός απουσιάζει ακόμη και από τα μεγαλύτερα λεξικά - ο ορισμός "ζητούμενο". Θα σταθώ λίγο εδώ, γιατί είναι ένας ορισμός που δεν έχουμε μάθει και δεν έχουμε συνηθίσει, παρόλο που χρησιμοποιούμε διαρκώς τη λέξη μ' αυτή την έννοια. Ο νους χρειάζεται να βγει από τη ρουτίνα του για να το αντιληφθεί.
Αν το σκεφθούμε λίγο, θα δούμε ότι πίσω από οτιδήποτε κάνουμε υπάρχει ένα ζητούμενο. Περπατάμε για να μετακινηθούμε στο χώρο, σκεφτόμαστε για να υπολογίσουμε την επόμενη κίνησή μας, φέρνουμε το ποτήρι στα χείλη μας για να πιούμε - ό,τι μα ό,τι και αν κάνουμε είναι υλοποίηση ενός ζητούμενου. Και το ζητούμενο είναι ο λόγος που το κάνουμε. Σκεφθείτε το. Σκεφθείτε όλα όσα κάνετε στη διάρκεια μιας ημέρας. Όλα έχουν κάποιο λόγο, καθετί αποσκοπεί στην εκπλήρωση ενός ζητούμενου, όποιο και αν είναι αυτό. Κάποιες φορές το ζητούμενο δεν είναι εμφανές. Σ' αυτές τις περιπτώσεις, η ψυχολογία κάνει λόγο για το υποσυνείδητο. Ή μπορεί να είναι ζητούμενο κάποιου άλλου. Όπως και να 'χει, ωστόσο, δε φτάνουμε ποτέ να κάνουμε κάτι, αν δεν το έχουμε κάνει δικό μας ζητούμενο, είτε μας ευχαριστεί είτε όχι.

Οποιαδήποτε πράξη μας, λοιπόν, ωθείται από το κίνητρο να κάνουμε το ζητούμενο (τον λόγο) να αληθεύσει. Αντιστρόφως, οτιδήποτε αληθεύει είναι ένας Λόγος. Αυτό δε φαίνεται αμέσως. Ας δούμε ένα παράδειγμα. Έχουμε μάθει και έχουμε διαπιστώσει ότι ο ύπνος ξεκουράζει το σώμα. Έτσι, όταν το ζητούμενο είναι να ξεκουράσουμε το σώμα, πέφτουμε για ύπνο. Ο βασικός λόγος είναι να ξεκουράσουμε το σώμα. Και υπάρχει και ένας ακόμη λόγος, ότι ο ύπνος ξεκουράζει το σώμα. Δε θα ήταν απαραίτητο να κοιμηθούμε, αν δεν υπήρχε ο άλλος λόγος που λέει ότι το σώμα ξεκουράζεται με τον ύπνο. Θα αρκούσε η εντολή "Σώμα ξεκουράσου".

Είναι λοιπόν βάσιμο να πούμε πως οτιδήποτε ισχύει αποτελεί έναν Λόγο. Ο λόγος που το μήλο πέφτει όταν το αφήσουμε είναι η βαρύτητα. Η βαρύτητα είναι ένας Λόγος. Κάθε νόμος είναι ένας Λόγος.

Αναπόφευκτα οδηγηθήκαμε στη σφαίρα των φυσικών νόμων, με τους οποίους συμμορφωνόμαστε για να κάνουμε τους δικούς μας λόγους να βγουν αληθινοί. Κι εδώ γεννάται ένα βαθύτερο φιλοσοφικό ερώτημα: Ποιος είναι ο λόγος για τους φυσικούς νόμους; Απαντήσεις θα μπορούσαν να δοθούν σχετικά εύκολα, ωστόσο το δεύτερο φιλοσοφικό ερώτημα που προκύπτει είναι πιο ενδιαφέρον: ΠΟΙΟΣ ζήτησε αυτούς τους νόμους; Η θρησκεία ονομάζει την αιτία των πάντων Θεό, και εννοεί συνήθως ένα ον πάνω και πέρα από εμάς, τους "κοινούς θνητούς"...

Ας ξαναδούμε το εδάφιο: "Και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος". Το "προς" εδώ δε δηλώνει κατεύθυνση, αλλά σχέση. Θα μπορούσαμε να το παραφράσουμε ως "ο Λόγος ην ίδιον του Θεού". Προφανώς, ο Λόγος είναι επίσης ίδιον του ανθρώπου - αφού δεν κάνει τίποτε άλλο από το να πραγματοποιεί λόγους.

Ο Λόγος είναι λοιπόν το ζητούμενο, αλλά είναι επίσης και αυτό που ισχύει. Επεκτείνοντας αυτή τη σκέψη, μπορούμε να δούμε ότι το ζητούμενο ισχύει, ακριβώς όπως μάς λέει και ο Νόμος της Έλξης - τουλάχιστον σε ένα επίπεδο που θα ονομάζαμε "θεϊκό": "Και είπεν ο Θεός: γενηθήτω φως, και εγένετο φως"...

ΛογικήΓια να εκπληρώσουμε τα ζητούμενά μας, χρησιμοποιούμε τη λογική. Αν οι σκέψεις και οι ενέργειές μας οδηγούν στο ζητούμενο αποτέλεσμα, τότε είναι λογικές. Είναι παράλογο, π.χ., να κλείσουμε τα μάτια για να δούμε κάτι ή να κατέβουμε στο ισόγειο πηδώντας από το παράθυρο - εκτός και αν το ζητούμενο ήταν να αυτοκτονήσουμε. Συμφωνεί αυτό που κάνουμε με το ζητούμενο; Αν ναι, είναι λογικό.

Με βάση αυτές τις σκέψεις μπορούμε να καθορίσουμε τι είναι η λογική: Είναι η συμμόρφωση προς τους κανόνες που γνωρίζουμε ότι ισχύουν για την υλοποίηση ενός ζητούμενου. Αν δεν υπήρχε η βαρύτητα ή αν μπορούσαμε να πετάμε, θα ήταν λογικό να πηδάμε από τα παράθυρα. Σ' ένα άλλο σύμπαν, θα ήταν λογικό να κάνουμε δίαιτα για να πάρουμε βάρος, αν εκεί η πρόσληψη τροφής οδηγούσε σε απώλεια βάρους. Η γνώση των κανόνων προκύπτει από παρατήρηση και μελέτη. Αλλά και πέρα από τους αναλλοίωτους νόμους του σύμπαντος, λογική συμπεριφορά είναι αυτή που λαμβάνει υπόψη τα γνωστά και ισχύοντα. Αν, για παράδειγμα, γνωρίζουμε από την εμπειρία μας ότι μια συγκεκριμένη λέξη θα πυροδοτήσει έναν καβγά -και δε σκοπεύουμε να καβγαδίσουμε-, θα ήταν λογικό να την αποφύγουμε. Ζούμε βέβαια σε έναν κόσμο όπου ο παραλογισμός βασιλεύει, αλλά αυτό δεν αναιρεί τους παραπάνω ορισμούς και διαπιστώσεις. Φανερώνει απλά ότι υπάρχουν παράγοντες που ωθούν ένα άτομο να επιδιώκει κάτι με τρόπο παράλογο ή να επιδιώκει κάτι που συνειδητά δε θέλει.

Η ουσία είναι πως αν οι σκέψεις και οι πράξεις μας οδηγούν στο αποτέλεσμα που θέλουμε, με βάση τον γνωστό τρόπο λειτουργίας του κόσμου και τη συνήθη συμπεριφορά των όντων που μας περιβάλλουν, τότε οι πράξεις είναι λογικές. Αν αντιβαίνουν στους γνωστούς τρόπους λειτουργίας, τότε είναι παράλογες.

Συμφωνία

Ένα τρίτο ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: Οι φυσικοί νόμοι ισχύουν ανεξάρτητα από τη δική μας βούληση; Θα είχαν ισχύ για εμάς αν δεν τους είχαμε δεχτεί ως αλήθειες; Ή, με άλλα λόγια: Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να υλοποιήσουμε ένα ζητούμενο πέρα από τη χρήση της λογικής;

Στο παραπάνω παράδειγμα, είδαμε ότι χρειάζεται να κοιμηθούμε, επειδή έχουμε συμφωνήσει με το Λόγο ότι τα σώματα χρειάζονται ύπνο. Όταν συμφωνούμε με ένα λόγο, ο λόγος αυτός είναι πλέον δικός μας. Και τον κάνουμε να αληθεύει. Ίσως είναι σωστή η γενίκευση πως τίποτε δε θα μπορούσε να είναι αλήθεια, αν δεν το είχαμε "πει".

Αφού είμαστε -προφανώς- σε θέση να υλοποιούμε το Λόγο μας, και τα δικά μας ζητούμενα θα έπρεπε να ισχύουν. Επειδή όμως στη ζωή μας εμπλέκονται και πολλοί άλλοι λόγοι, εκτός από τον δικό μας, με ανώτερους τους φυσικούς νόμους, ζητούμενο καταλήγει να γίνει αυτό που ισχύει. Γνωρίζουμε τι πρέπει να περιμένουμε, και αυτό ζητάμε, χωρίς να το συνειδητοποιούμε. Ζητάμε άθελά μας την αποτυχία, τη στέρηση, την απογοήτευση. Στην περίπτωση αυτή το ζητούμενο δεν είναι επιθυμητό. Γνωρίζουμε ότι δεν αποτελεί επιλογή μας, γνωρίζουμε ότι δεν το θέλουμε, δε συνειδητοποιούμε όμως ότι το καλούμε σε ύπαρξη. Φαίνεται πως και ο δικός μας Λόγος αληθεύει. Και φαίνεται ακόμη πως ο λόγος που τα λεξικά αποτυγχάνουν να ορίσουν τη λέξη όπως παραπάνω είναι η επισκίασή μας ως ικανά αίτια από λόγους με τους οποίους έχουμε συμφωνήσει, θεωρώντας πως δεν μπορούμε να τους παρακάμψουμε.

Ύπαρξη

"Εν αρχή ην ο Λόγος". Τι σημαίνει άραγε εδώ η λέξη Αρχή; Είναι χρονικός προσδιορισμός; Δηλώνει την αρχή του χρόνου; Ίσως, γιατί από τη στιγμή που μια αρχή (=πρώτη αιτία) φέρνει κάτι σε Ύπαρξη, δημιουργείται χρόνος, εκτός και αν η αρχή συμπίπτει με το τέλος, οπότε δεν υπάρχει διάρκεια και δεν υπάρχει χρόνος. Η λέξη "τέλος" στην ελληνική γλώσσα σημαίνει ακόμη εκπλήρωση, σκοπός, αποτέλεσμα. Βλέπουμε λοιπόν ότι πίσω από τη γραμμική, χρονική έννοια των λέξεων Αρχή και Τέλος υπάρχει μια σχέση Αιτίου-Αιτιατού. Αν αρχή είναι η αιτία και τέλος ο σκοπός της αιτίας, τότε ο χρόνος θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι τα ενδιάμεσα στάδια ως την εκπλήρωση ενός σκοπού, τα στάδια κατά τα οποία το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα είναι ατελές, αλλά ολοκληρώνεται όλο και περισσότερο. Χρόνος είναι ο μηχανισμός που παρέχει διάρκεια στην Ύπαρξη - ο μηχανισμός που επιτρέπει την Ύπαρξη.

Για κάθε αρχή που κάνουμε έχουμε κατά νου ένα τέλος - ένα σκοπό. Το αίτιο -η αρχή- φέρει σε ύπαρξη κάτι ανύπαρκτο, το κάνει να υπάρχει. Το πρόθεμα -υπο δηλώνει ότι το υπαρκτό υπόκειται σε μια Αρχή.

Με βάση τα παραπάνω, η φράση "εν αρχή ην ο Λόγος" επιδέχεται δύο ερμηνείες. Η πρώτη είναι να πάρουμε τη λέξη "αρχή" χρονικά. Η δεύτερη είναι να αποδώσουμε το νόημα με βάση τον ορισμό Αιτία για τη λέξη Αρχή: "Ο Λόγος είναι (ανήκει) στην Αιτία. Και ο Λόγος είναι ίδιον του Θεού, και ο Λόγος είναι Θεός (= μπορεί να κάνει τα πάντα). Τα πάντα έγιναν μέσω του Λόγου και χωρίς αυτόν τίποτε δε θα είχε γίνει απ' όσα έγιναν."

Ο Λόγος είναι σίγουρα και δικό μας ίδιον, αφού όλη η ζωή μας είναι εκπλήρωση των Λόγων μας. Αν είμαστε λιγότερο θεοί, είναι επειδή οικειοποιούμαστε πολλούς Λόγους που δεν είναι της επιλογής μας ή επειδή αγνοούμε κάποιους από τους Λόγους μας, με αποτέλεσμα να πιστεύουμε ότι δεν είχαμε συμμετοχή στην εκπλήρωσή τους. Πιθανόν αυτό που ζητάμε σήμερα να μην είναι το ίδιο μ' αυτό που ζητούσαμε σε μια προηγούμενη ζωή. Κι εκείνος ο λόγος εξακολουθεί να ισχύει, εμποδίζοντάς μας σήμερα να επιτύχουμε κάποιο στόχο. Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε με αρκετή ακρίβεια ότι αλήθεια είναι η γνώση των Λόγων. Λήθη είναι η μη γνώση τους.

Πολλά θα μπορούσαν ακόμη να ειπωθούν για τα ζητούμενα, το χρόνο, την υλοποίηση, τους θεούς και τη δημιουργία της πραγματικότητας, όμως θα ξέφευγαν από το πλαίσιο του παρατηρήσιμου και του επιστητού. Ο αναγνώστης, ωστόσο, μπορεί -και τον παροτρύνω- να ξεφύγει όσο θέλει με τις ιδέες αυτές. Και είθε μια μέρα όλοι να ξεφύγουμε από λόγους και νόμους που μας καθηλώνουν σε ανεπιθύμητες πραγματικότητες.

http://spiritsonquest.blogspot.gr/ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....

Ο ΑΡΙΘΜΟΣ 17

17 – Η ΜΥΗΣΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ Η ΕΞΟΔΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΑΝΗ

ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ
Όπως τα ψάρια κολυμπούν μέσα στο νερό, έτσι οι ψυχές των ανθρώπων μέσα στην άγνοια περιφέρονται αναζητώντας το φως του προσώπου τους. Τα συναισθήματα που κυριαρχούν είναι ο φόβος και η ανασφάλεια. Κάθε επέμβαση μέσα στην καρδιά, η οποία θα αγγίξει ευαίσθητα σημεία του βαθύτερου εαυτού μας θα προκαλέσει δυνατά συναισθήματα, φόβου ή θυμού. Η ψυχή είναι σαν ένα ψάρι που πρέπει να βγει από το νερό και να μάθει να αναπνέει τον παγωμένο αέρα, όπως ακριβώς έκανε το βρέφος που εξήλθε από την μήτρα της μάνας. Αυτή είναι η δεύτερη γέννηση, η άνοδος της ψυχής στο φως, η λύτρωση της από το σκοτάδι του φόβου και της άγνοιας.

Ο αριθμός 17 ως το πρώτο άθροισμα του αριθμού 8, 1+7=8, αποκαλύπτει το ξεκίνημα της ψυχής για την ανάσταση. Επειδή κάθε αρχή είναι δύσκολη, το 17 έχει παρουσιαστεί με πολλούς τρόπους στους μύθους των λαών. Είναι αλήθεια ότι στην δυσκολία παρουσιάζεται η ευκαιρία. Και το 17 συμβολίζει αυτή την μεγάλη δυσκολία που πρέπει να ξεπεραστεί για να ξεκινήσει το ταξίδι της ανόδου της ψυχής προς τον παράδεισο.

Υπάρχει ο παράδεισος στον ουρανό, αναφερόμενος στην Αποκάλυψη είναι ένας κρυστάλλινος κύβος, δώδεκα επί δώδεκα και ο αριθμός 144 συμβολίζει αυτόν τον ουράνιο παράδεισο. Κατά ένα όχι τόσο απλό τρόπο, υπάρχει και ο γήινος παράδεισος, και μακάριοι όσοι τον έχουν ανακαλύψει εδώ στη γη, καθοδηγούμενοι από την γνώση των μεγάλων δασκάλων. Οι περισσότεροι από εμάς, οδηγούμενοι από τις επιθυμίες μας, αναζητούμε καλές στιγμές, και όπως οι μαθητές του Ιησού, ρίχνουμε τα δίχτυα μας στην θάλασσα, αλλά δεν πιάνουμε κανένα ψάρι για να χορτάσουμε την καρδιά μας με γαλήνη και ευτυχία.



Οι μαθητές έβγαλαν 153 ψάρια. Το 153 ειναι το άθροισμα όλων των αριθμών από το 1 έως το 17.

Ήρθε τότε ο Ιησούς και τους είπε, πιάσατε κανένα ψάρι; Όλη νύχτα ψαρεύαμε Κύριε και ουδέν επιάσαμε. Ρίξτε τα δίκτυα στα δεξιά μέρη του πλοίου τους είπε ο Κύριος. Και μετά την παρέμβαση αυτή του Ιησού οι μαθητές έπιασαν πολλά ψάρια, που όταν τα μέτρησαν ήταν 153. Αυτός είναι ο αριθμός του γήινου παραδείσου και τα μυστικά που κρύβει είναι πολλά. Ο Πατέρας Νείλος ο ασκητής, έγραψε 153 κεφάλαια για την προσευχή, γνωρίζοντας την «συμβολική τερπνότητα» του αριθμού και την «ένσοφον γνώση» την οποία προσφέρει, για την ευσεβή Τριάδα αλλα και για την τετρακτίδα των αρετών. Στον πρώτο κιόλας στίχο, ο γέροντας συμβολίζει την επιτυχή προσευχή με το καλοφτιαγμένο ευώδες θυμίαμα από τα τέσσερα υλικά που θα αναμειχθούν σε σωστές αναλογίες, λίβανο, κασσία, όνυχα και στακτήν και αυτά είναι η τετράδα των αρετών.

Το μυστικό όμως του αριθμού 153 δεν βρίσκεται στην αριθμολογική ανάλυση που κάνει ο πατέρας Νείλος. Το αριθμολογικό άθροισμα του 153 είναι 1+5+3= 9, ο οποίος είναι ο αριθμός που δηλώνει την θεότητα. Για να φτάσεις σε αυτό τον αριθμό θα βαδίσεις αναπτύσσοντας τον αριθμό δεκαεφτά.

Όπως γνωρίζουμε η τετρακτίδα δεν είναι παρά το άθροισμα των πρώτων τεσσάρων αριθμών. 1+2+3+4 = 10 Έτσι το τέσσερα έχει μια αριθμολογική δύναμη ίση με δέκα και αυτή είναι η δύναμη της τετρακτίδος. Το 153 είναι η αριθμολογική δύναμη του αριθμού δεκαεφτά. Αν προσθέσεις όλους τους αριθμούς από το ένα έως και τον δεκαεφτά θα έχεις σύνολο εκατόν πενήντα τρία. 1+2+3+4+5+ ….. 15+16+17 = 153

Ας ξετυλίξουμε τους συμβολισμούς αυτού του αριθμού. Πρώτα θα πάμε στο νησί της Καλυψώς, εκεί που ο Οδυσσέας έχει εγκλωβιστεί και την καρδιά του πνίγει ο πόθος να δει την πατρίδα του και να αγκαλιάσει το ταίρι του. Η θεά τον άφησε να φύγει δίνοντας του τα απαραίτητα υλικά για να φτιάξει μια σχεδία και είχαν περάσει τέσσερις μέρες σαν την τέλειωσε ο Οδυσσέας, την πέμπτη η Καλυψώ τον άφησε από το νησί να φύγει.

«Τότε ο Οδυσσέας ο θείος, χαρούμενος από τον πρίμο αγέρα,

σηκώνει τα πανιά, και κάθισε με τέχνη στο τιμόνι,

να κυβερνά, κι ουδέ που βάραινε τα βλέφαρα του ο γύπνος,

την Πούλια, το Βουκόλο ως κοίταζε, που αργεί να βασιλέψει,

και το χορό τον εφταπάρθενο, που τονε λεν κι αμάξι,

κι αυτού γυρνάει παραμονεύοντας το Αλετροπόδι πάντα

και μόνος αυτός λουτρό δε χαίρεται στον Ωκεανό ποτέ του.

Τι η Καλυψώ η θεά, η πανέμοστη, του τόχε πει, το Αμάξι

Να τόχει ως αρμενίζει, αδιάκοπα στο χέρι το ζερβί του.

Διαβήκαν δεκαεφτά μερόνυχτα που αρμένιζε ο Οδυσσέας,

Στις δεκαοκτώ τα βαθυγίσκιωτα βουνά προβάλαν τέλος

Απ τη μεριά που εκείνος βρίσκουνταν, της χώρα των Φαιάκων.»



Η Καλυψώ δίνει την ζώνη στον Οδυσσέα για να τον προστατέψει από τα κύματα της θάλασσας.

Δεκά εφτά ημέρες ήταν στο πέλαγος με την σχεδία ο Οδυσσέας σύμφωνα με τον Όμηρο. Κι αυτό το ταξίδι είναι το τελευταίο πριν το νησί των Φαιάκων, από όπου θα φύγει για την Ιθάκη με τα μαγικά καράβια που πλέουν χωρίς οδηγό. Βέβαια, μετά τις δεκαεφτά ημέρες μένει μόνο ένα λουτρό στο πέλαγος για δύο μερόνυχτα μέχρι να φτάσει στην αμμουδιά του νησιού, εκεί που θα τον βρει η Ναυσικά.

Το ταξίδι των δεκαεπτά ημερών με μια ξύλινη σχεδία και καθοδηγούμενος από τα άστρα συμβολίζει το εσωτερικό ταξίδι του ανθρώπου, που καθοδηγείτε από την διαίσθηση του και από την ηθική του ή όπως το λέει ο Ηράκλειτος από τον δαίμονα του. Γι αυτό ο Οδυσσέας μένει άγρυπνος να παρακολουθεί τα σημάδια και προσέχει να έχει αριστερά του πάντα το Αμάξι, τον αστερισμό της άρκτου.

Η σχεδία είναι ένα όχημα φυλακή, που τελείωσε σε τέσσερις ημέρες και την πέμπτη ήταν έτοιμος να φύγει. Η ξύλινη σχεδία είναι ο περιορισμός των κινήσεων του, καθώς δεν βαδίζει με τα πόδια του, ούτε κολυμπάει με τα χέρια του, αλλά μεταφέρεται με το πνεύμα του. Η σχεδία είναι ένας περιορισμός που δύσκολα αποδέχεται μια καρδιά σαν του Οδυσσέα, ο οποίος έχει συνηθίσει να πλέει με μεγάλα πλοία τα πελάγη και τώρα αναγκάζεται για να λυτρωθεί να χρησιμοποιήσει ένα μικρό όχημα, πράγμα το οποίο όμως κάνει με ενθουσιασμό. Ωστόσο αυτό το όχημα είναι καταδικασμένο να καταστραφεί γιατί η χρήση του είναι μονάχα μυητική. Είναι ένα κιβώτιο που μέσα του εγκλωβίζεται ξανά ο ήρωας για να λυτρωθεί με την καταστροφή του.

Γι αυτό και η σχεδία του Οδυσσέα πριν φτάσει στην ακτή θα καταστραφεί και ο ήρωας θα αναγκαστεί να κολυμπήσει για δύο μερόνυχτα στα κύματα μέχρι να φτάσει στην αμμουδιά τους νησιού των Φαιάκων. Αυτή θα είναι η τελευταία περιπέτεια του Οδυσσέα και το τέλος του επίπονου ταξιδιού του.

Αυτό το ίδιο κιβώτιο δεν είναι παρά η λάρνακα του Όσιρη, στην οποία τον έκλεισαν οι συνωμότες του Τυφώνα. Αφού το έκλεισαν με καρφιά και έχυσαν μόλυβδο από πάνω του, το έριξαν στο Νείλο κι έφτασε έτσι στη θάλασσα. Όλα αυτά λένε οι ιερείς ότι συνέβησαν στις δεκαεφτά του μηνός Αθύρ.

Στα αρχαία μυστήρια, οι μύθοι ήταν ο κύριος τρόπος διδασκαλίας. Στις αρχαίες Αιγυπτιακές μυήσεις, ο Μεγάλος ιερέας διηγιόταν την ιστορία της δολοφονίας του Όσιρη, που κάθε Αιγύπτιος την ήξερε από παιδί.

«Στην Αίγυπτο, ο 3ος βαθμός ονομαζόταν θύρα του θανάτου. Το φέρετρο του Οσίριδος που, λόγω της υποτιθέμενης πρόσφατης δολοφονίας του, έφερε ακόμα ίχνη αίματος, εγειρόταν στο μέσον της Αίθουσας των Νεκρών. Ρωτούσαν τον υποψήφιο αν είχε πάρει μέρος στην δολοφονία του Οσίριδος. Μετά από νέες δοκιμασίες και παρά τις αρνήσεις του, τον κτυπούσαν στο κεφάλι με ένα πέλεκυ. Τον έριχναν κάτω και τον τύλιγαν με ιμάντες όπως τυλίγουν τις μούμιες. Θρηνούσαν γύρω του. Έπεφταν αστραπές και κεραυνοί. Ο υποτιθέμενος νεκρός περιβαλλόταν από φωτιά. Έπειτα επέστρεφε στη γη.» (Ragon Orthodoxie maconnique, σελ. 101)
Την δεκάτη εβδόμη του μηνός Αθυρ πέθανε ο Όσιρις, από την συνωμοσία του Τυφώνα. Την δεκάτη εβδόμη ημέρα οι Πυθαγόριοι αποκαλούν αντίφραξιν και στην μνήμη του θανάτου αφιέρωναν αυτό τον αριθμό.
Μετά από την παρέλευση και των δύο τελευταίων ημερών, είχαμε το τέλος της δοκιμασίας και την ανάσταση ή την νίκη απέναντι στην πλάνη και τον θάνατο.

Κατά δε την νύκτα της δεκάτης ενάτης ημέρας κατέρχονται εις την παραλίαν και επιδεικτικώς κρατούν οι αμφιοφύλακες και οι ιερείς την ιεράν κιβωτόν, έχουσα εντός αυτής μικρόν χρυσούν δοχείον, μέσα εις το οποίον χύνουν ολίγον πόσιμον ύδωρ, τότε ακουγεται μία κραυγή εκ μέρους των παρισταμένων ότι ευρέθη ο Όσιρις.

Κατά την δεκάτη ενάτη του πρώτου μηνός τελούσαν και την εορτήν προς τιμήν του Ερμήν τρώγοντας μέλι και σύκα αναφωνούντες γλυκιά είναι η αλήθεια. Το φυλακτό της Ίσιδος, το οποίο εκείνη κρεμάει στο λαιμό της ονομάζεται με ακρίβεια «φωνή αληθής».

Στην κάρτα του Ταρό, το 17 είναι το αστέρι. Μια κοπέλα, η οποία συμβολίζει την ψυχή γυμνωμένη από κάθε υποκρισία, κρατάει δύο κύπελα με νερό και αδειάζει το ένα στο ποτάμι και το άλλο στη στεριά. Αυτό συμβολίζει την επαφή της και την εργασία της, ταυτόχρονα με τα δύο στοιχεία, το νερό και τη γη. Το χύσιμο του νερού είναι η προσφορά της στους άλλους καθώς η ίδια στερείτε την ηδονή. Η αγνότητα αυτή είναι ένα στοιχείο και των φυλακισμένων βασιλιάδων, του Οδυσσέα που αφήνει μια θεά για την θνητή γυναίκα του και του Όσιρι που ξεγελασμένος από τον Τυφώνα μπαίνει μέσα στην λάρνακα.
Ψηλά, πάνω από την γυμνή κοπέλα, είναι ένα οκτάκτινο αστέρι το οποίο την καθοδηγεί. Έτσι έχουμε εδώ τον ίδιο συμβολισμό για αυτή την εργασία της ψυχής, η οποία με διαίσθηση και καθοδήγηση από ψηλά εργάζεται για την εξέλιξη της.
Και η Δανάη, που φυλακίστηκε σε ένα κουτί που πετάχτηκε στη θάλασσα, είναι το θηλυκό αντίστοιχο του φυλακισμένου βασιλιά.
Ας πούμε όμως για τις κρυφές ιδιότητες του αριθμού και την εργασία που πρέπει να γίνει μέσα στην απομόνωση και τις ιδιότητες που πρέπει να αναπτύξει ο φυλακισμένος για να επιτύχει το σκοπό του. Το 17 μας δίνει το άθροισμα 8 που φυσικά είναι ο αριθμός της απόκρυφης εργασίας. Μια τέτοια εργασία εδώ δεν θα γίνει άμεσα με την διαταγή του βασιλιά. Δεν θα εμπλακεί ούτε η προσωπική του ενέργεια αφού δεν θα έρθει σε επαφή με κανένα άλλο σώμα.

Το δέκα είναι η τετρακτίδα, ο υψωμένος δαίμων, ένα πλήρες πνευματικό σώμα και με την βοήθεια αυτού του σώματος ο βασιλιάς θα τελειώσει την εργασία του η οποία θα γίνει έξω από το κουτί ώστε να ανοίξει ο δρόμος προς την ελευθερία. Αυτή η δυνατότητα του βασιλιά σημαίνει πως όταν εκείνος έχει βγει από το κουτί του θα έχει την δυνατότητα να εκτελεί εργασίες από απόσταση χωρίς να τον περιορίζει κανένα εμπόδιο υλικό ή πνευματικό.

Το εφτά είναι ο πιο πνευματικός αριθμός μέσα στην δεκάδα, ένας αριθμός χωρίς πατέρα και χωρίς μητέρα όπως λέγεται, και η εργασία στο εφτά είναι πλήρως πνευματική. Έτσι το δεκαεφτά είναι η βασιλική εργασία επενδυμένη με ιερατική εξουσία και θεία δύναμη. Αναφερόμαστε λοιπόν εδώ στην ανάπτυξη των μαγικών δυνάμεων του βασιλιά σύμφωνα με την αλχημιστική τέχνη.

Το πιο απλό κιβώτιο που μπορεί να κατασκευάσει κανείς από αρχαιοτάτων χρόνων είναι το εκείνο που συμβολίζεται με τον αριθμό 100, ο οποίος είναι το γράμμα Ρο στο ελληνικό αλφάβητο και βέβαια όχι τυχαία το Ρο είναι το 17^ο γράμμα της ελληνικής αλφαβήτου.

Το 17 είναι λοιπόν το πιο σημαντικό στάδιο της διαδικασίας ολοκλήρωσης της ατομικής προσωπικότητας. Ωστόσο πολύ το χρησιμοποιούν για κατοικία κι επιπλώνουν μάλιστα το κουτί τους. Άλλοι, ελεύθερα πνεύματα καθώς είναι, αρνούνται να κατοικίσουν μόνιμα εκεί και θεωρούν όντως την παραμονή τους προσωρινή. Υπάρχουν πάντα και τα ατυχήματα, όταν ένα κιβώτιο που περιέχει μεγάλο βασιλιά καταστραφεί πριν την ολοκλήρωση, προκαλούνται σεισμοί και ανεξέλεχτα καιρικά φαινόμενα.



Εγώ είμαι ο άνεμος που φυσά πάνω από την θάλασσα.

Εγώ είμαι το κύμα του ωκεανού

Εγώ είμαι το γεράκι πάνω στον βράχο

Το δεκαεπτά είναι ο δύσκολος δρόμος προς την ολοκλήρωση της εργασίας που οδηγεί στον επίγειο παράδεισο.

Για να κατανοήσουμε όσα είπαμε για τον αριθμό 17 ως προεργασία για ολοκλήρωση του θεού μέσα μας, και το 153 ως την βασιλεία του θεού μέσα μας και την δημιουργία του γήινου παράδεισου, και το 9 ως τον αριθμό της θεότητας, θα αναφερθώ και σε ένα Ιρλανδέζικο θρύλο.

Την Ιρλανδία κατείχαν οι Δαναοί (Danaans) μέχρι που εμφανίστηκαν οι Μιλήσιοι (Milesians). Οι Δαναοί αναφέρονται στην Ιρλανδική μυθολογία σαν ανθρωπόμορφοι θεοί με μαγικές δυνατότητες. Στην πραγματικότητα λογαριάζονται σαν θεοί. Οι Μιλήσιοι αν κι έχουν θεϊκή καταγωγή δεν είναι θεοί. Μαζί τους όμως έχει έρθει ο μάγος της φυλής τους ο ποιητής Αμεργίν. (Amergin)

Οι Μιλήσιοι έφτασαν στις ακτές της Ιρλανδίας την 17^η ημέρα του φεγγαριού. Είχαν λοιπόν ήδη διανύσει το μεγάλο ταξίδι του Οδυσσέα, δεκαεφτά ημέρες στη θάλασσα. Ήταν η ώρα που θα έβγαιναν από το μαγικό αλχημικό κιβώτιο τους.

Όταν ο ποιητής Αμεργίν πάτησε το πόδι του στο χώμα της Ιρλανδίας, λέγεται ότι τραγούδησε ένα παράξενο και μυστικό σκοπό.

Εγώ είμαι ο άνεμος που φυσά πάνω από την θάλασσα.

Εγώ είμαι το κύμα του ωκεανού

Εγώ ειμαι το μουρμούρισμα των κυμμάτων

Εγω ειμαι το βόδι των εφτά μαχών.

Εγώ είμαι το γεράκι πάνω στον βράχο

Εγώ είμαι η ακτίνα του ήλιου

Εγώ είμαι το ομορφότερο των φυτών.

Εγώ είμαι ο γενναίος αγριόχοιρος

Εγώ είμαι ο σολωμός μέσα στο ποτάμι

Εγώ είμαι η λίμνη στην πεδιάδα

Εγώ είμαι η τέχνη του τεχνίτη.

Εγώ είμαι ο λόγος της επιστήμης

Εγώ είμαι η αιχμή του δόρατος

Εγώ είμαι ο θεός που δημιουργεί στον άνθρωπο την φωτιά της σκέψης.

Ποιος είναι αυτός που φωτίζει την συγκέντρωση πάνω στο βουνό, αν όχι εγώ;

Ποιος είναι αυτός που μιλάει για τις εποχές του φεγγαριού, αν όχι εγώ;

Ποιος φανέρωσε το μέρος που ο ήλιος πηγαίνει να ξαποστάσει, αν όχι εγώ;

Οι Μιλήσιοι βρήκαν τους τρεις Δαναούς βασιλιάδες στην ακτή και τους ζήτησαν να παραδώσουν το νησί. Οι Δαναοί ζήτησαν τρεις μέρες για να αποφασίσουν. Ο μάγος Αμεργίν συμφωνεί να μην αιφνιδιάσουν τους Δαναούς αλλά να επιστρέψουν στα καράβια τους και να απομακρυνθούν εννέα κύματα από την ακτή κι έπειτα να επιστρέψουν. Οι Μιλήσιοι υπακούνε στην απόφαση του Αμεργίν αλλα μόλις τα καράβια ανοίχτηκαν στην θάλασσα, η ακτή χάθηκε από τα μάτια τους και ένας άνεμος τους σκόρπισε στο πέλαγος. Αρκετά καράβια χάθηκαν στην θάλασσα μέχρι οι Μιλήσιοι να καταφέρουν να βγουνε ξανά στην στεριά της Ιρλανδίας. Εκεί έδωσαν την μάχη τους και νίκησαν την θεϊκή φυλή των Δαναών. Οι Δαναοί δεν χάθηκαν, αλλά αποτραβήχτηκαν βαθιά στα δάση και τα ψηλά βουνά. Στην Ιρλανδική μυθολογία είναι γνωστοί ως οι αόρατοι θεοί με τις μαγικές ικανότητες.
Έτσι μια ανθρώπινη φυλή, νίκησε την θεϊκή φυλή των Δαναών, εφόσον όμως πέρασε η ίδια την διαδικασία της θέωσης, με την βοήθεια του μάγου Αμεργίν. Ο Αμεργίν γνώριζε ότι όσο και να προσπαθούσαν δεν θα νικούσαν ποτέ τους θεϊκούς Δαναούς. Είχαν διασχίσει την μοναξιά της θάλασσας για να φτάσουν την δεκάτη εβδόμη στις ακτές της Ιρλανδίας. Έμενε όμως ακόμα το τελευταίο καθαρτήριο βάψιμο, ο τελικός εξαγνισμός, η τελευταία θυσία. Έπρεπε να οπισθοχωρήσουν μπροστά στην δύναμη των θεών, εννέα κύματα, εφόσον το 9 είναι ο αριθμός που δηλώνει την θεότητα. Στην θάλασσα θα πλήρωναν το τίμημα και θα επέστρεφαν έτοιμοι πια για να δώσουν την νικηφόρα μάχη.
Υ.Γ. 1
Ένας άλλος γνωστός ψαράς της μυθολογίας είναι ο Γλαύκος. Εκείνος είδε ξαφνικά τα ψάρια του να ζωντανεύουν και να πέφτουν ξανά μέσα στη θάλασσα. Τότε σκέφτηκε ότι το χορτάρι ήταν μαγικό και τα ζωντάνεψε γι αυτό έφαγε από αυτό. Έγινε αμέσως ένας θαλάσσιος θεός με ουρά ψαριού κι έπεσε στην θάλασσα. Καθώς βρισκόταν κάποτε στο ακρογιάλι είδε μια γυναίκα και την ερωτεύθηκε. Αυτή ήταν η Σκύλα. Δεν μπορούσε όμως να βρεθεί μαζί της γιατί βρισκόταν πάνω στα βράχια κι εκείνος ζούσε σαν θεός της θάλασσας, από την μέση και πάνω μόνο άνθρωπος.

Τότε πήγε στην θεά Κίρκη να τον βοηθήσει. Εκείνη άκουσε τον πόνο του με προθυμία αλλά επειδή ερωτεύθηκε η ίδια τον Γλαύκο δεν τον βοήθησε. Του ζήτησε να μείνει μαζί της. Ο Γλαύκος παρόλες τις ικεσίες της θεάς, αρνήθηκε τον έρωτα της και η Κίρκη μίσησε την Σκύλα. Γι αυτό της έκανε μάγια και την μεταμόρφωσε σε ένα τέρας. Από το σώμα της βγήκαν κεφάλια σκύλων και φιδιών. Ζούσε από τότε πάντα πάνω στα βράχια, κατασκοπεύοντας τα πλοία που περνούσαν. Απέναντι όπως ξέρετε ήταν η Χάρυβδη. !!!!

Υ.Γ. 2 Η αγάπη του ουρανού σε σας φυλακισμένοι βασιλιάδες της γης. Μη δίνετε σημασία στη συνωμοσία. Αψηφήστε τα όρια και πολεμήστε με την καρδιά σας, γιατί για σας έχει φτιαχτεί αυτή η φυλακή και για σας είναι ετοιμασμένος ο κήπος της Εδέμ. Αυξηθείτε, ωριμάστε, λυτρωθείτε.

Βασιλάκης Φ. Νεκτάριος

Σημειώσεις :
Α) Λέγει αυτοίς ο Ιησούς, ενέγκατε από των οψαρίων ως επιάσατε νυν. Ανέβη Σίμων Πέτρος και είλκυσε το δίκτυον επί της γης, μεστόν ιχθύων μεγάλων εκατόν πεντήκοντα τριών, και τοσούτων όντων ουκ εσχίσθη το δίκτυον.

ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ - ΚΕΦ. κα, 10-12

Β) Εις εκατόν γαρ και πεντήκοντα τρία, τον περί προσευχης λόγον διειληφότες, ευαγγελικόν οψώνιον σοι πεπόμφαμεν, ιν’ εύρης συμβολικού αριθμού τερπνότητα και σχήμα τρίγωνον και εξάγωνον. Ομου μεν ευσεβή γνώσιν Τριάδος, ομου δε και τησδε της διακοσμήσεως την περιγραφήν, υπεμφαίνον. Αλλά και ο εκατόν αριθμός καθ’ εαυτόν, τετράγωνος εστίν. Ο δε πεντήκοντα τρίς, τρίγωνος και σφαιρικός. Ο γαρ εικοσιοκτώ μεν, τρίγωνος, σφαιρικός δε, ο εικοστός πέμπτος. Πεντάκις γαρ πέντε, εικοσιπέντε. Ουκούν, έχεις το τετράγωνον σχήμα, ου μόνον δια της τετρακτύος των αρετών, αλλά και τούδε του αιώνος την ένσοφον γνώσιν, τω εικοσιπέντε αριθμώ εοικύιαν, δια το σφαιρικόν των χρόνων.

Αλλως δε ει δια της πληθύος, τον αριθμόν κομίζει των εκατόν πεντήκοντα τριών, τρίγωνον τρίγωνον όντα νόει, πρακτικήν, φυσικήν και θεολογικήν, ή πίστιν ελπίδα, αγάπην, χρυσίον, άργυρον τιμίους λίθους.

ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΝΕΙΛΟΥ ΑΣΚΗΤΟΥ

ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΕΚΑΤΟΝ ΠΕΝΤΗΚΟΝΤΑ ΤΡΙΑ

ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ

1. Εις τις βούλοιτο το ευώδες θυμίαμα σκευάσαι, τον διαφανή λίβανον και την κασσίαν και τον όνυχα και την στακτήν, εξίσου συνθήσει κατά τον νόμο. Ταύτα δε εστίν η τετράς των αρετών. Εάν γαρ πληρέσταται και ίσαι τυγχάνωσιν, ου προδοθήσεται ο νους.

ΠΗΓΉanapodaris.blogspot.com

ΣΑΒΙΤΡΙ ΝΤΕΒΙ..

ΣΑΒΙΤΡΙ ΝΤΕΒΙ Η ΠΡΟΦΗΤΙΣΣΑ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ

ΣΟΦΙΑ ΑΚΡΙΔΕΛΗ

Εισαγωγή Αντ.Εγκόλπιου: Τα βιβλία και οι ιδέες της Σαβίτρι Ντέβι προβάλλονται συστηματικά από το διεθνές και εγχώριο Εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα. Στα βιβλιοπωλεία τους αλλά και στον ηλεκτρονικό τύπο, πωλούν και προωθούν βιβλία και κείμενά της. Το άρθρο που ακολουθεί θα βοηθήσει τον αναγνώστη να κατανοήσει τη σχέση της Σαβίτρι με τον αποκρυφισμό και την αντι-Χριστιανική θεώρηση του κόσμου. Θεωρούμε τραγωδία την επιχειρούμενη συμπόρευση πατριωτισμού και Αντιχριστιανικού πνεύματος -με Ορθόδοξο προσωπείο-, όπως διαπιστώνεται σε συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα και ελπίζουμε να μην λειτουργήσει η φιλοπατρία και η αγάπη προς το έθνος ως δούρειος ίππος του αποκρυφισμού. Ανάμεσα στις παραγράφους του κειμένου παρεμβάλλονται αποκαλυπτικά αποσπάσματα από τα βιβλία της Ντέβι «Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ» των εκδόσεων ΛΟΓΧΗ και «ΙΝΔΙΑ & ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ» των εκδόσεων ΝΕΑ ΣΠΑΡΤΗ τα οποία βρήκαμε στο διαδίκτυο.

Μετά το θάνατο του Χίτλερ και την κατάρρευση της Ναζιστικής Γερμανίας, ο Ναζισμός δεν σταμάτησε ως ιδεολογία, αλλά αναζήτησε νέ­ους δρόμους έκφρασης και νέους ηγέτες. Μια από τις πιο εξέχουσες μορφές του

μεταπολεμικού νεονα­ζιστικού κινήματος υπήρξε η Σαβίτρι Ντέβι (1905-1982), η λεγόμενη «Ιέρεια του Χίτλερ».

Τα περιθωριακά κείμενα της «προφήτισσας» της άριας αναγέννησης και της μετενσάρκωσης του Χίτλερ, επηρέ­ασαν και εξακολουθούν να επηρεάζουν σημαντικά τον παγκόσμιο Ναζισμό μέχρι και σήμερα. Η ένθερμη αφο­σίωσή της στον Αδόλφο Χίτλερ, η πομπώδης γλώσσα των βιβλίων της, η απροκάλυπτη θρησκευτικότητα του ιερα­ποστολικού της ζήλου και τα προσκυνήματά της στην κατεχόμενη από τους Συμμάχους Γερμανία, την ανέδει­ξαν σε μορφή-σύμβολο της μεταπολεμικής ναζιστικής πίστης.

Με το εξωτικό ινδουιστικό της υπόβαθρο, πρόσφερε στους απολογητές του Ναζισμού μια ανυποχώρητα παγα­νιστική και αντιχριστιανική διατύπωση της κοσμοθεω­ρίας του Χίτλερ. Περιφρονώντας τα ανθρωποκεντρικά πιστεύω της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφότη­τας, αποστρεφόταν το Χριστιανισμό, τον Ιουδαϊσμό και το Μαρξισμό και προσέβλεπε σε μια παγανιστική άρια κληρονομιά βασισμένη στη θρησκεία της κλασικής Ελλάδας, της αρχαίας Γερμανίας και της βεδικής Ινδίας, όπως βέβαια η ίδια τις αντιλαμβάνονταν...

Από τον Ινδουισμό στο Ναζισμό

Το πραγματικό της όνομα ήταν Μαξιμιανή Πορτάς. Γεν­νήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 1905 στη Λιόν, όπου και μεγάλωσε με όλες τις ανέσεις. Η μητέρα της ήταν από την Κορνουάλη, και ο πατέρας της είχε μικτή μεσογειακή κα­ταγωγή: η μητέρα του ήταν Ιταλίδα και ο πατέρας του Έλληνας, ο οποίος είχε πολιτογραφηθεί Γάλλος. Μικρή ένιωθε έντονη πατριωτική συμπάθεια για την κλασική Ελλάδα και ο ήρωας των νεανικών της χρόνων ήταν ο Μέ­γας Αλέξανδρος. Το 1929, μετα­πτυχιακή ακόμη φοιτήτρια στη Λιόν και στην Αθήνα, ταυτιζό­ταν ήδη με την αντισημιτική άρια ιδεολογία του γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού. Το 1932 ταξίδεψε στην Ινδία αναζητώ­ντας τον παρα­δοσιακό αριο-βεδικό πολιτισμό της, θεωρώντας ότι οι ινδοευρωπαίοι παγανιστι­κοί θεοί της και οι δοξασίες της δεν είχαν μολυν­θεί από τον ιουδαιοχριστιανικό μονοθεϊσμό.

Μέσα από το πέρασμά της στην Ινδία σε αναζήτηση της άριας κληρονομιάς, η Μαξιμιανή Πορτάς άρχισε να βαδί­ζει στα πνευματικά ίχνη πολλών Ευ­ρωπαίων φιλοσόφων και φιλολόγων που, από τα μέσα του 18^ου αιώνα και μετά, είχαν αρχίσει να αναζητούν στην Ινδία την προέλευση του ανθρώ­πινου γένους.

Η Πορτάς υιοθέτησε ένα φυλετικό μανιχαϊσμό βασισμένο σε έναν αριο-σημιτικό δυϊσμό. Ωστόσο οι ιδέες της σχετικά με την αρχική κοιτίδα των Αρίων, πήγαζαν μάλλον από τον ευ­ρωπαϊκό ρομαντισμό και τα έργα των γηγενών Ινδών λογίων, παρά από τις σύγχρονες θεωρίες των Γερμανών ρα­τσιστών και εθνικιστών συγγραφέων. Αντί να αναζητήσει τους κληρονόμους της πρωτογενούς φυλής στη βόρεια Ευρώπη, προτίμησε να ταξιδέψει στην Ινδία, «την ανατολικότερη και νοτιό­τερη πατρίδα της Άριας Φυλής». Από αυτήν την άποψη, η σκέψη της ήταν σαφώς παραδοσιακή. Τις ιδέες της σχε­τικά με την προέλευση των Αρίων τις είχε αντλήσει από τα βιβλία του Μπαλ Γκανγκαντάρ (Λοκμάνια) Τίλακ. Ωστόσο, αυτό που κυρίως τράβηξε το ενδιαφέρον της ήταν το ινδουιστικό σύστημα των καστών, που το θεω­ρούσε σαν το αρχέτυπο των φυλετικών νόμων των οποί­ων ο σκοπός ήταν η διατήρηση του διαχωρισμού των δια­φόρων φυλών και της καθαρότητας του αίματος των ανοιχτόχρωμων Αρίων.

Η ίδια ένιωθε σεβασμό για την άρια φυλή λόγω της φυ­λετικής της καθαρότητας, που κατά την άποψή της απο­τελούσε το ζενίθ της σωματικής τελειότητας, και για τις εξέχουσες αρετές της: κάλλος, ευφυΐα, θέληση και ακρί­βεια. Παράλληλα, ο Ινδουισμός ήταν ο θεματοφύλακας της άριας και βεδικής κληρονομιάς διαμέσου των αιώ­νων, η ίδια η ουσία της Ινδίας. Τον θεωρούσε σαν το μο­ναδικό ζωντανό παράδειγμα του ινδοευρωπαϊκού Παγα­νισμού που κάποτε ήταν κοινός σε όλα τα άρια έθνη. Σε μια παλιότερη επίσκεψή της στην Παλαιστίνη, είχε αποφασίσει να τιμά τους παγανιστικούς θεούς και να πολεμήσει την ιουδαιοχριστιανική κληρονομιά της Δύ­σης. Στη δεκαετία του 1930, θεωρούσε τον εαυτό της σκαπανέα των ναζιστικών ιδεωδών στην Ανατολή και αποφάσισε να κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι της για να διατηρήσει τις ινδουιστικές παραδόσεις ενάντια στο Χριστιανισμό και τις άλλες φιλοσοφίες της ισότητας. Έκτοτε, η Μαξιμιανή έβλεπε την Ινδία σαν πατρίδα της.

Χίτλερ, ο Νέος Αβατάρ!

Από το 1932 ως τα μέσα του 1935, έκανε μια σειρά μεγά­λα ταξίδια σε όλη την Ινδία. Στη συνέχεια δίδαξε Αγγλι­κά και ινδική ιστορία στο Κολέγιο Τζεράνταν, κοντά στο Δελχί, ενώ το 1936 εργάστηκε σε ανάλογη θέση στη Μαθούρα, την ιερή πόλη του Κρίσνα. Ασπαζόμενη όλο και εντονότερα τον τρόπο ζωής και τα έθιμα του Ινδουισμού, υιοθέτησε το ινδουιστικό όνομα Σαβίτρι Ντέβι, προς τιμή της ομώνυμης ηλιακής θηλυκής θεότητας. Την εποχή εκείνη οι ινδουιστικές πολιτικές οργανώσεις ήρθαν στο προσκήνιο, θέτοντας το ζήτημα της μειούμε­νης επιρροής του Ινδουισμού, που προσπάθησαν να λύ­σουν ασκώντας προσηλυτισμό στους μη Ινδουιστές και καλώντας τους αρνησίθρησκους να ανανήψουν. Στη συ­γκεκριμένη φάση, ο αριοϊνδουιστικός ενθουσιασμός της Σαβίτρι Ντέβι συναντήθηκε με τη στρατευμένη αυτή έκ­φραση του ινδουιστικού εθνικισμού.

Στα τέλη του 1936, η Σαβίτρι Ντέβι εγκαταστάθηκε στην Καλκούτα, και εκεί ανακάλυψε την οργάνωση Ινδουιστική Αποστολή, στην οποία προσέφερε τις υπηρεσίες της. Οι φιλοναζιστικές απόψεις της Ινδουιστικής Αποστολής έφεραν τη Σαβίτρι Ντέβι σε επαφή με το εθνικιστικό Ινδουιστικό Κόμμα Μαχασάμπα, το οποίο είχε υιοθετή­σει άκρως φιλογερμανικές θέσεις, επισφραγίζοντας τη σύγκλιση ανάμεσα στην άρια ναζιστική λατρεία και στον ινδουιστικό εθνικισμό.

Κινούμενη σε αυτούς τους κύκλους, η Σαβίτρι γνωρίστη­κε με τον Ινδό εκδότη Άσιτ Κρίσνα Μουχέρτζι, γνωστό για τον άκρατο φιλογερμανισμό του. Ο Μουχέρτζι θαύ­μαζε την αυξανόμενη ισχύ και επιρροή του Τρίτου Ράιχ. Η συνάντηση της Σαβίτρι Ντέβι με τον Μουχέρτζι αποτέ­λεσε σημείο καμπής στη ζωή της. Επιτέλους είχε βρει έναν ακτιβιστή του παν-Αριανισμού, ο οποίος συμμερι­ζόταν την πίστη της στην άρια αναγέννηση της Ινδίας. Η Σαβίτρι παντρεύτηκε τον Άσιτ Κρίσνα Μουχέρτζι σε μια ινδουιστική τελετή στις 9 Ιουνίου του 1940 στην Καλ­κούτα. Όπως παραδεχόταν η ίδια, δεν ήταν ένα ρομαντι­κό αίσθημα, αλλά μια ένωση βασισμένη στην εγκάρδια φιλία και στα κοινά ιδεώδη.

Σε όλη τη διάρκεια του πολέμου προσδοκούσε τη νίκη του Άξονα και το διαμελισμό της Ινδίας ανάμεσα στη Γερ­μανία και την Ιαπωνία. Ο σύζυγός της μετείχε σε κατα­σκοπευτικές δραστηριότητες υπέρ των Ιαπώνων στην Ινδία και τη Βιρμανία. Μέχρι το τέλος του πολέμου, η ίδια είχε αφομοιώσει πολλές ινδουιστικές αντιλήψεις σε μια ετερόδοξη μορφή Εθνικοσοσιαλισμού που εξήρε την άρια φυλή και τον Αδόλφο Χίτλερ.

Η Σαβίτρι Ντέβι συνδύαζε αυτές τις αντιλήψεις με τη θεϊστική ινδουιστική ιδέα του αβατάρ, που ενσαρκώνει την περιοδική κάθοδο στη γη της θεότητας, συνήθως του Βισνού, με ανθρώπινη, υπερανθρώπινη ή ζωώδη μορφή. Αυ­τός ο διαμεσολαβητής ανάμεσα στον Θεό και τους αν­θρώπους είχε προκύψει από τους εξωανθρώπινους θεούς της βεδικής περιόδου. Μέσα από αυτή την ιδεολογία, η Σαβίτρι έκανε το επόμενο (μεγάλο για την ίδια) βήμα στη σκέψη της:αναγνώρισε, πρώτη αυτή ανάμεσα στους δυ­τικούς συγγραφείς, στο πρόσωπο του Αδόλφου Χίτλερ τον μετενσαρκωμένο αβατάρ...

Η Επιστροφή στην Ευρώπη και η Καταδίκη

Οπλισμένη με αυτό το περίεργο κράμα από αριοϊνδουιστικούς μύθους και ναζιστικά πιστεύω, η Σαβίτρι Ντέβι επέστρεψε στην Ευρώπη τον Οκτώβριο του 1945. Πλημ­μυρισμένη από πικρές τύψεις και κατηγορώντας τον εαυτό της που δεν είχε βιώσει τις «ένδοξες ημέρες» του Τρίτου Ράιχ, ήταν αποφασισμένη να προσφέρει, έστω και καθυστερημένα, τη συμβολή της στο γερμανικό Εθνικοσοσιαλισμό.

Στο Λονδίνο βρήκε μια περιστασιακή εργασία σαν υπεύ­θυνη της γκαρνταρόμπας ενός περιοδεύοντος ινδικού χο­ρευτικού θιάσου, και είχε την ιδέα να διανέμει φιλοναζιστικά φυλλάδια στη Γερμανία από τον Ιούνιο του 1948 στις κατεχόμενες από τους Δυτικούς ζώνες. Προετοιμάζο­ντας την τρίτη προπαγανδιστική της εξόρμηση στη Γερ­μανία, τύπωσε στο Λονδίνο ένα μικρό φέιγ-βολάν με τον αγκυλωτό σταυρό, γραμμένο στα Γερμανικά. Στο κείμενο προέτρεπε τους Γερμανούς να παραμείνουν πιστοί στο Φύρερ τους, ο οποίος ήταν, υποτίθεται, ακόμη ζωντανός, και να εξεγερθούν κατά των συμμαχικών δυνάμεων.

Ο Κάλκι είναι ο εσχατολογικός αβατάρ του θεού Βισνού που θα έρθει στο τέλος του ΄΄κακού΄΄ αιώνα, του ΄΄Κάλι Γιούγκα΄΄ που τώρα ζούμε. Θα έλθει καβάλα σε ένα άσπρο άλογο, όταν το κακό θα βασιλέψει και θα καταστρέψει τον κόσμο για να ξαναδημιουργηθεί ένας νεός ΄΄καλός΄΄ αιώνας. (Γρηγόριος Ζιάκας, Ιστορία των θρησκευμάτων,τομ.Α΄) Σίγουρο είναι ότι ο Κάλκι δεν έχει σχέση με τον Μεσία και την Β' Παρουσία Του αλλά με τον αντίχριστο.

Με δεδομένη την ολοσχερή ήττα της Γερμανίας, μια τέ­τοια έκκληση μόνο συμβολική αξία μπορούσε να έχει. Κυρίως εξυπηρετούσε την επιτακτική ανάγκη της Σαβίτρι Ντέβι να εκδηλώσει την αλληλεγγύη της στο Ναζισμό, τη νομιμοφροσύνη της προς τον Αδόλφο Χίτλερ και το μί­σος της για τη Δύση. Συνελήφθη στις 21^η Φεβρουαρίου 1949. Μέχρι την επίσημη δίκη της, που ορίστηκε για τις 5 Απριλίου 1949, κρατούνταν στις βρετανικές στρατιω­τικές φυλακές στο Βερλ.

Ο Ινδουισμός, πέραν του ότι παρέσχε στο Ναζισμό μια μη χριστιανική θρησκευτική μυθολογία, προσέφερε επι­πλέον στη Σαβίτρι Ντέβι ένα λατρευτικό ύφος που ταί­ριαζε στην αφοσίωσή της στον Χίτλερ. Αυτή η ινδουιστικού τύπου αφοσίωση έγινε το σήμα κατατεθέν της δικής της λατρείας προς τον Χίτλερ, που περιλάμβανε προσευ­χές, διαλογισμό και τελετουργίες.

Επανειλημμένα διακήρυσσε τα χιτλερικά της πιστεύω με όρους θρησκευτικής έμπνευσης και πεποίθησης στους έκ­πληκτους ανακριτές της και στον υπομονετικό συνήγορό της. Οι ελπίδες της να αναδειχθεί σε μάρτυρα γιγαντώνονταν καθώς πλησίαζε η δίκη της.

 

Μετά την καταδίκη της σε τριετή κάθειρξη, ένιωσε ότι εί­χε στ' αλήθεια ενταχθεί στη χορεία των διωκόμενων «πι­στών». Μέσα στη φυλακή, η μεγαλύτερη χαρά της ήταν να συνάπτει στενές φιλίες με τις καταδίκες του Μπέλσεν, που «επιτηρούσαν» τις Εβραίες κρατούμενες στα στρατό­πεδα συγκέντρωσης, και η λαθραία συγγραφή των απο­μνημονευμάτων της προπαγανδιστικής της αποστολής. Μετά την πρόωρη αποφυλάκισή της τον Αύγουστο του 1949, απελάθηκε από τη Γερμανία και εγκαταστάθηκε στη γενέτειρά της, τη Λιόν. Τον Απρίλιο του 1953 επέ­στρεψε στη Γερμανία, τη φορά αυτή σαν προσκυνήτρια σε μια προσωπική περιοδεία στην «Ιερή Χώρα των Αρίων», στα μέρη εκείνα που είχαν, κατά τη γνώμη της, καθαγιαστεί από τη σύνδεσή τους με τον Χίτλερ και το εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα.

Το προσκύνημα αυτό το κατέγραψε με τρόπο δραματικό και συγκινησιακά φορτισμένο. Μαζί με τα προγενέστερα απομνημονεύματα της από την προπαγανδιστική της αποστολή (Πρόκληση, 1950) και τη φυλάκιση της (Χρυσός εν Καμίνω, 1951), το Προσκύνημα (Pilgrimage, 1958) έγινε διάσημο παράδειγμα ναζιστικής αφιερωματικής λογοτε­χνίας και προσφιλές ανάγνωσμα του νεοναζιστικού περι­θωρίου.

Γρήγορα καθιερώθηκε ως έμπιστη σύμβουλος και συνο­δοιπόρος των ηγετών της αναγεννώμενης εθνικιστικής σκηνής στη Γερμανία. Από τη στιγμή που η αποναζιστικοποίηση θυσιάστηκε στο βωμό του συμφέροντος των Συμμάχων, οι οποίοι επιδίωκαν να προσεταιρισθούν τους Γερμανούς ενόψει του Ψυχρού Πολέμου κατά της Σοβιε­τικής Ένωσης, άρχισαν να αναφύονται στη Γερμανία νέα πολιτικά κόμματα, εμπνεόμενα από τον Εθνικοσοσιαλισμό.

Οι Διασυνδέσεις με το Παγκόσμιο Νεοναζιστικό Κίνημα

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 η Σαβίτρι Ντέβι συνάντησε τον άσσο της Λουφτβάφε σμήναρχο Χανς-Ούλριχ Ρούντελ και οι δυο τους γνωρίστηκαν καλά. Το 1945 ο Ρούντελ είχε διαφύγει στην Αργεντινή. Επιστρέφοντας στη Γερμανία το 1951, ο Ρούντελ διακήρυξε δημοσίως τον άσβεστο θαυμασμό του για τον Χίτλερ και το όραμά του για μια αναγεννημένη, ισχυρή Γερμανία. Αυτή η απροκά­λυπτη νομιμοφροσύνη του προς το Τρίτο Ράιχ, ενισχυμέ­νη από τους θρύλους των πολεμικών του κατορθωμάτων, τον εδραίωσε στο ρόλο του ειδώλου του αναγεννώμενου νεοναζιστικού κινήματος.

Χάρη στις γνωριμίες του Ρούντελ, η Σαβίτρι συνδέθηκε με το διεθνές δίκτυο των σκληροπυρηνικών Ναζιστών και έκτοτε είχε συναντήσεις με ηγετικά στελέχη του εξό­ριστου Ναζισμού στη Μέση Ανατολή και στην Ισπανία. Την εποχή που η ίδια δίδασκε στο Μονμπριζόν της Γαλ­λίας, τη δεκαετία του 1960, συνέχιζε να καλλιεργεί τις επαφές της με τους παλιούς Ναζιστές φίλους της στη Βαυαρία. Σύντομα όμως επρόκειτο να ασκήσει μεγαλύτε­ρη επιρροή στο διεθνές νεοναζιστικό κίνημα, το οποίο άρχισε να αναπτύσσεται από το 1960 και μετά. Στις αρ­χές της άνοιξης του 1961 ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τους Βρετανούς νεοναζιστές.

 

Τον Αύγουστο του 1962 έλαβε μέρος στην πολυδιαφημι­σμένη κατασκήνωση-συνδιάσκεψη του Γκλαουστεστερσάιρ και συνυπέγραψε την ιδρυτική διακήρυξη της Συμ­φωνίας του Κότσουολντ, με την οποία συγκροτήθηκε η Παγκόσμια Ένωση των Εθνικοσοσιαλιστών. Η ανάμιξη της στην ΠΕΕΣ υπήρξε η αφετηρία για την αίγλη την οποία θα απολάμβανε έκτοτε στους διεθνείς νεοναζιστι­κούς κύκλους.

Μέχρι τότε, τα βιβλία της που εξυμνούσαν τον Εθνικοσοσιαλισμό κυκλοφορούσαν στην Καλκούτα ιδιωτικά και σε περιορισμένα αντίτυπα, και στη συνέχεια διανέμονταν μέσω των προσωπικών της επαφών στην Αγγλία, τη Γαλ­λία και τη Γερμανία - ιδίως μέσω των παλιών Ναζιστών. Τώρα όμως οι ιδέες της για τον Εθνικοσοσιαλισμό ως θρησκείας της Φύσης, τον ινδουιστικό κύκλο των εποχών και την παγκόσμια σημασία του Χίτλερ σαν αβατάρ, άρ­χισαν να γίνονται γνωστές σε ένα πολύ ευρύτερο αναγνωστικό κοινό στη Δυτική Ευρώπη, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Νότιο Αμερική και την Αυστραλία. Μετά τη συνταξιοδότησή της από τη διδακτική της θέση στη Γαλλία, η Σαβίτρι Ντέβι αποφάσισε να λαμβάνει τη μικρή σύνταξή της στην Ινδία, όπου είχε ακόμη τη φιλία του συζύγου της και της οικογένειάς του, έστω κι αν είχαν ζήσει τόσον καιρό χωριστά. Έτσι, τον Αύγουστο του 1971 επέστρεψε στο Νέο Δελχί. Αν και απείχε πλέον από τις δραστηριότητες του ευρωπαϊκού και αμερικάνικου Νεο­ναζισμού, εξακολούθησε να αλληλογραφεί με τον Κόλιν Τζόρνταν, τον Ματ Κελ και άλλους ζηλωτές Ναζί στην Ευρώπη και την Αμερική.

Το Τέλος της «Ιέρειας»

Η Σαβίτρι Ντέβι πέθανε στις 22 Οκτωβρίου 1982 στην Αγγλία. Όπως είχε προσυμφωνηθεί, μια ενεπίγραφη τεφροδόχος που περιείχε τις στάχτες της τοποθετήθηκε στην τιμητική αίθουσα της Νέας Τάξης, στο Μιλγουόκι του Ουισκόνσιν, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έτσι, η Σαβί­τρι Ντέβι, η νομάδα Ναζίστρια, θιασώτρια του παν-Αριανισμού και αφοσιωμένη στη λατρεία του Χίτλερ, ει­σήλθε στη νεοναζιστική Βαλχάλα του πρώην Αμερικάνι­κου Ναζιστικού Κόμματος.

Η Σαβίτρι Ντέβι πρόσφερε στο μεταπολεμικό νεοναζι­στικό κίνημα ένα μυστικιστικό παν-αριανικό μύθο, ο οποίος αγκαλιάζει τους λευκούς όλου του κόσμου. Μέσα από υπόγειους διαύλους, οι ιδέες της εξακολούθησαν να επηρεάζουν μια νεότερη γενιά Νεοναζί με μεταφυσικό προσανατολισμό κατά τις δεκαετίες του 1980 και 1990. Σημαντικός προπαγανδιστής του έργου της υπήρξε ο Χι­λιανός διπλωμάτης και συγγραφέας Μιγκέλ Σεράνο. Ο Σεράνο εξήρε τη Σαβίτρι Ντέβι σαν πρωτοπόρο του αποκρυφιστικού χιτλερισμού και σαν «ιέρεια του Οντίν»! Σήμερα τα βιβλία της γνωρίζουν όλο και ευρύτερη διάδο­ση στους κύκλους των ρατσιστών παγανιστών, των σκίνχεντ και των ναζιστών οπαδών της μουσικής χέβι μέταλ στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Σκανδιναβία και τη Δυτική Ευρώπη.

ΠΗΓΗ: ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ» τεύχος 3 ΜΑΡΤΙΟΣ-ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2007 (Τα στοιχεία του άρθρου προέρχονται από το βιβλίο του Nicholas Goodrick-Clarke Μαύρος Ήλιος, πουκυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρχέτυπο).

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον

www.egolpion.com

http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/09/blog-post_338.html#ixzz29Nlq3Nx8

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΑ ΔΟΔΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΕΟΤΑΞΙΚΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ

Corpus Christi: Μια επιχείρηση επιδοτούμενη και στημένη…

Του Θύμιου Παπανικολάου- Όλες οι ύαινες του νεοταξικού φασισμού ουρλιάζουν υστερικά για τη «φασιστική βία» που ασκείται εναντίον μιας «καλλιτεχνικής» χυδαιότητας: Το θεατρικό έργο Corpus Christi…Εδώ πλέον έχουμε μια ολοκληρωτική και τερατουργηματική αναστροφή των πραγμάτων: Οι στρατιές του σύγχρονου ΦΑΣΙΣΜΟΥ, του ΦΑΣΙΣΜΟΥ της νεοταξικής φρενοβλάβειας, όλοι αυτοί που έχουν υπογράψει το θάνατο της Ελλάδας και δολοφονούν ανελέητα και καθημερινά τον ελληνικό λαό, στιγματίζουν σαν «φασιστική βία» κάποιες διαμαρτυρίες, έστω πρόχειρες και σπασμωδικές, Ελλήνων πολιτών εναντίον ενός θεάματος που προσβάλλει βάναυσα το θρησκευτικό αίσθημα ενός ολόκληρου λαού, ΚΑΙ το οποίο, τυγχάνει σκανδαλώδους χορηγίας του καθεστώτος (για τέτοιες χυδαιότητες δεν υπάρχει κρίση, επιδοτούνται πολύπλευρα και αφηνιασμένα…).

Στην πρωτοπορία, φυσικά, αυτής της ΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ, «αντιφασιστικής» φρενίτιδας είναι οι επίλεκτες στρατιές της Νέας Τάξης, οι επαγγελματίες του είδους: Όλοι αυτοί που φοράνε κόκκινα γιλέκα για να ΕΞΑΠΑΤΟΥΝ πιο αποτελεσματικά…

Στο χορό μπήκε και η ηγεσία του ΚΚΕ για να υποβάλλει και αυτή τα διαπιστευτήριά της στον επελαύνοντα πλανητικό φασισμό…

Αν παρατηρήσει κανείς προσεκτικά και έξω από τις οργισμένες συναισθηματικές φορτίσεις που προκαλούν οι θηριώδεις, τελετουργικοί κανιβαλισμοί των μίσθαρνων οργάνων του καθεστώτος (ΜΜΕ και το δημοσιογραφικό, ανεγκέφαλο σκυλολόι τους) καθώς και οι «επαγγελματίες» της Νέας Τάξης με τα κόκκινα γιλέκα, θα διακρίνει καθαρά τούτο: Ότι ΟΛΗ αυτή η επιχείρηση είναι από την αρχή στημένη, οργανωμένη, καθοδηγούμενη και ενορχηστρωμένη.

Μια επιχείρηση στημένη από την πρώτη στιγμή: από το κοπρώδες και επιχορηγούμενο έργο (Corpus Christi), τη λυσσαλέα στήριξή του από τις «αριστερές» μαγκούρες, τις θορυβώδεις βροντές και αστραπές των γενιτσάρων των ΜΜΕ, μέχρι τα ΜΑΤ, τις αχαλίνωτες προβοκάτσιες με τη Χρυσή Αυγή και κάποιες, ίσως, «φανατικές» και «ελεγχόμενες» παραθρησκευτικές σέχτες…

Από την αρχή υπήρξε σχεδιασμός. Τα επιτελεία του καθεστώτος γνώριζαν πολύ καλά ότι ένα τέτοιο έργο σκανδαλώδους και εμπορεύσιμης βλασφημίας, αχαλίνωτα προβεβλημένης, θα προκαλούσε το θρησκευτικό αίσθημα, θα προκαλούσε αντιδράσεις και θα «λίπανε» το έδαφος για να στηθούν ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΕΣ εναντίον ΣΥΝΟΛΙΚΑ της Ορθοδοξίας, από τους επαγγελματίες «φωταδιστές» (τους σύγχρονους φασίστες της Νέας Τάξης) και τα μεγάλα προπαγανδιστικά λαρύγγια του ΦΑΣΙΣΜΟΥ που ζούμε (ΜΜΕ).

Πριν από λίγες ημέρες είχαμε υπογραμμίσει:

«Οι επίλεκτες, λοιπόν, στρατιές της Νέας Τάξης με τις «αριστερές» πανοπλίες, έχοντας στοιχισμένες πίσω τους ΟΛΕΣ τις δωσίλογες καθεστωτικές δυνάμεις με τα βυθοκορήματά τους και τη σκουριά τους, επιτίθενται κατά κύματα και με μανία ασυνήθιστη εναντίον της Ορθοδοξίας, επιχειρώντας να υποσκάψουν, να ευτελίσουν και να αφορίσουν το θρησκευτικό συναίσθημα του ελληνικού λαού, με τα χυδαία, ταπεινά και φασιστικά «όπλα» του χλευασμού, της βλασφημίας και του κανιβαλισμού…

ΕΔΩ:
Ένα από τα στρατηγικά τεχνάσματα της Νέας Τάξης εναντίον των κινημάτων και όλων εκείνων που θέλει να κτυπήσει, είναι το κλασσικό όπλο της ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑΣ.

Γίνεται αντιληπτό ότι η ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ αποτελεί προνομιούχο μέσον και εναντίον της Ορθοδοξίας και του θρησκευτικού αισθήματος των Ελλήνων που, σήμερα, τα καθεστωτικά «τάγματα», πάση θυσία, θέλουν να ευτελίσουν και να κατεδαφίσουν.

Το φασιστικό, νεοταξικό καθεστώς έχει κατασκευάσει και γιγαντώσει και τα απαραίτητα παρακρατικά «εργαλεία»: Τη Χρυσή Αυγή και ποικίλες παραθρησκευτικές σέχτες…

Έτσι βλέπουμε ότι ΠΑΝΤΟΥ εμφανίζεται η Χρυσή Αυγή για να δώσει το στίγμα και να στρώσει το έδαφος στους δίδυμους, «αριστερούς» αδελφούς και στους γενίτσαρους των «νταβάδων», έτσι ώστε να ταυτίζεται και να μαγαρίζεται κάθε διαμαρτυρία εναντίον του καθεστώτος, να στιγματίζεται σαν «φασιστική», να λειτουργεί ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΤΙΚΑ και να στρώνει το έδαφος στη ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ τρομοκρατία της Νέας Εποχής…

Τα πρόσφατα επεισόδια στο θέατρο «Χυτήριο», ήταν προσχεδιασμένα και καθοδηγούμενα, προκειμένου να δοθεί ένα νέο κτύπημα εναντίον του Ορθόδοξου φρονήματος των Ελλήνων και της Ορθόδοξης Εκκλησίας…

Τα «δολώματα» ήταν οι παραθρησκευτικές σέχτες και κυρίως η Χρυσή Αυγή, η παρακρατική αυτή «ομάδα κρούσης» του καθεστώτος…

Γι αυτό ΠΡΕΠΕΙ να είμαστε πολύ προσεκτικοί, διότι τα «δολώματα» που θα μας ρίξουν θα είναι πολλά, σήμερα, στον ανελέητο και ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟ πόλεμο που μας έχουν κηρύξει οι πλανητικές στρατιές του ΦΑΣΙΣΜΟΥ: Του κανιβαλικού και κατοχικού ΦΑΣΙΣΜΟΥ που ζούμε..

Διαβάστε και το άρθρο: Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ είναι δω, επελαύνει…

http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=6973

Και λίγα λόγια για τη θλιβερή ηγεσία του ΚΚΕ.

Ωρύεται και η ηγεσία του ΚΚΕ για τις «καλλιτεχνικές ελευθερίες».

Παρατήρηση πρώτη:

Είναι να γελάς με τις «δημοκρατικές ευαισθησίες» αυτού του σταλινικού απολιθώματος. Ενώ πέρναγε από φαλτσέτα κάθε κριτική εναντίον του Στάλιν (δεν μιλάμε για χλευασμό), καρατόμησε κάθε ίχνος «καλλιτεχνικής ελευθερίας» (την κλείδωσε στις προσταγές του κόμματος) ΚΑΙ τώρα, μπροστά σε ένα χυδαίο «έργο» βλασφημίας, μιλάει για «καλλιτεχνική ελευθερία»…

Παρατήρηση δεύτερη:

Η Ηγεσία του ΚΚΕ βλέπει μόνο τις «φασιστικές» διαμαρτυρίες και τη «Χρυσή Αυγή», αλλά δεν διακρίνει καθόλου τη θεατρική τελετουργική και προβοκατόρικη φιέστα του καθεστώτος που στήθηκε πάνω στο εμετικό και διεστραμμένο αυτό « θεατρικό έργο».

ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΙΚΗ φιέστα που υψώθηκε σε κεντρικό ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ και πήρε ψυχωτική διάσταση ΚΟΥΚΟΥΛΩΝΟΝΤΑΣ τα πάντα, τη ΣΦΑΓΗ μας και λειτουργώντας σκανδαλωδώς ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΤΙΚΑ, προς όφελος των δωσίλογων κατοχικών δυνάμεων…

Εδώ η ηγεσία του ΚΚΕ δεν μας ΕΞΑΠΑΤΑ συνειδητά, αλλά και αυτό-αναιρείται.

Όταν λέει ότι η Χρυσή Αυγή είναι παρακρατικό κομμάτι του καθεστώτος, θα έπρεπε ΛΟΓΙΚΑ να καταγγείλει την προβοκατόρικη λειτουργία της Χρυσής Αυγής στα γεγονότα, σαν καθοδηγούμενη από το κράτος και το παρακράτος, δηλαδή από το ΚΑΘΕΣΤΩΣ, καθώς και να αναρωτηθεί: ΓΙΑΤΙ στήθηκε αυτή η προβοκάτσια και τι επιδίωκε;

Η ηγεσία, όμως, του ΚΚΕ τάσσεται ανοικτά ΥΠΕΡ του ΕΠΙΔΟΤΟΥΜΕΝΟΥ, από το καθεστώς, έργου: Ένα αισχρό έργο σκανδαλολάγνης βλασφημίας και διεστραμμένης ΕΜΠΟΡΙΑΣ της βλασφημίας…

Τρίτη παρατήρηση:

Η ηγεσία κλείνει εντελώς τα μάτια και στη σκοπιμότητα του έργου, καθώς και στα καλλιτεχνικά κριτήρια.

α). Εδώ ο κόσμος καίγεται, η Ελλάδα βρίσκεται υπό κατοχή, ο ελληνικός λαός λεηλατείται και δολοφονείται ανελέητα και κτηνωδώς και οι «καλλιτέχνες» της καθεστωτικής ΕΠΙΔΟΤΗΣΗΣ, «εμπνεύστηκαν» για τις ανωμαλίες του Corpus Christi!!!

Δεν λένε τίποτα στην ηγεσία του ΚΚΕ, αλλά και σε όλους τους «προοδευτικούς» και «αριστερούς» αυτά τα παρακμιακά και άκρως νοσηρά «ερείσματα» της καλλιτεχνικής «έμπνευσης» και «δημιουργίας»; ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ αυτά ΚΡΙΤΗΡΙΑ καλλιτεχνικά ή νοσηρό, σκανδαλολογικό εμπόριο της σήψης, της παρακμής και των ΔΙΑΣΤΡΟΦΩΝ της πλανητικής καπιταλιστικής ισοπέδωσης του μυαλού και των συναισθημάτων;

β). η Ηγεσία του ΚΚΕ νομιμοποιεί και προβάλλει και αυτή τα «καλλιτεχνικά κριτήρια» των διαστροφών του χρηματιστηριακού κεφαλαίου: «Κριτήρια» που δολοφονούν ανελέητα τον ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ χαρακτήρα της Τέχνης, που μετατρέπουν την Τέχνη σε ένα νοσηρό κατασκεύασμα των «νονών» του χρήματος, ΕΞΩ , ΠΕΡΑΝ και ΜΑΚΡΙΑ από την κοινωνία, τις αγωνίες, τους πόνους, τους πόθους και τα αγωνιστικά ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ των λαών: ΕΞΩ και ΠΕΡΑΝ από το ιστορικό ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ…

Πιο αναλυτικά παραπέμπουμε στα άρθρο:

Η σκανδαλοθηρία δεν είναι Τέχνη, είναι φασιστική χυδαιότητα

Και στο:

Στο στόχαστρο και η θεατρική μας παράδοση

Θα κλείσουμε με μια υπογράμμιση από το πρώτο άρθρο:

«Αυτοί που το παίζουν «καλλιτέχνες», «συνωστίζονται» στις αυλές της Νέας Τάξης και σιτίζονται στο παχνί τους: Είναι το «τάγμα» των σύγχρονων, ακριβοπληρωμένων, ιδεολογικών «μπράβων» του καθεστώτος, μια «εστία» παχύσαρκων επιδοτούμενων, οι οποίοι έχουν αναγάγει σε Τέχνη τη φαιά είδηση (κατά κανόνα κατασκευασμένη) και ιδιαίτερα τη χυδαία σκανδαλοθηρία: Το δηλητηριώδες «όπλο» της φασιστικής νεοταξικής προπαγάνδας…».

ΠΗΓΗ:

http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=6983

 http://greeknation.blogspot.gr/

ΠΩς ΕΓΙΝΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ

Γιατί έγιναν οι Έλληνες χριστιανοί;

Θεόδωρος Ζιάκας

Tο ερώτημα “γιατί νίκησε ο χριστιανισμός;” είναι ισοδύναμο με το ερώτημα “γιατί έγιναν οι Έλληνες χριστιανοί;”. Η ταύτιση των δύο ερωτημάτων δεν είναι αυθαίρετη. Αν δεν γίνονταν οι Έλληνες χριστιανοί δεν θα γίνονταν ούτε οι Ρωμαίοι. Και με δεδομένη την άρνηση των Εβραίων και την αδιαφορία των άλλων κολεκτιβιστικών λαών της Ανατολής, χριστιανισμός δεν θα υπήρχε. Η οργανική αυτή συνάφεια κάνει το ερώτημα “γιατί νίκησε ο χριστιανισμός;” θεμελιώδες πρόβλημα της ελληνικής ταυτότητας.
1. Η νεωτερικότητα του ερωτήματος
Ο κοινός νους των χριστιανικών αιώνων δεν έβλεπε τίποτε το παράδοξο στην επικράτηση του χριστιανισμού: Έγιναν οι Έλληνες χριστιανοί επειδή ο αρχαίος παγανισμός ήταν μια ψεύτικη θρησκεία, ενώ ο χριστιανισμός ήταν η μοναδική αληθινή θρησκεία. Το βάπτισμα του Ελληνισμού γίνεται πρόβλημα μόνο στη νεωτερική εποχή, επειδή για τον διαφωτισμένο άνθρωπο ο χριστιανισμός είναι το θεμέλιο του μισητού μεσαιωνικού δεσποτισμού (: πώς ένα τόσο καλλιεργημένο πνεύμα, όπως το ελληνικό, υποτάχθηκε στον χριστιανικό σκοταδισμό;).
Με προκείμενη την εξίσωση “μεσαιωνικός σκοταδισμός = χριστιανισμός” τρεις λύσεις είναι δυνατές: Η πρώτη λύση είναι να υποθέσουμε ότι οι Έλληνες έγιναν χριστιανοί με το στανιό (θεωρία της βίας). Η δεύτερη λύση είναι να διαφοροποιήσουμε τον χριστιανισμό (: να υποθέσουμε ότι στην αρχή ο χριστιανισμός ήταν καλός αλλά ύστερα χάλασε). Η τρίτη λύση είναι να διαφοροποιήσουμε τον ίδιο τον Ελληνισμό (: ο καλός Ελληνισμός παρήκμασε και σε μια δύσκολη στιγμή, στιγμή παρακμής-αγωνίας, ο κακός χριστιανισμός τον έπιασε στον ύπνο).

Συνέπεια της δεύτερης απάντησης είναι ο χριστιανικός φονταμενταλισμός: να “καθαρίσουμε” τον χριστιανισμό από τις μεταγενέστερες “προσθήκες-αλλοιώσεις”. Ειδικότερα: Να τον καθαρίσουμε από τις ελληνικές αλλοιώσεις. Να επιστρέψουμε στον χριστιανισμό της “αρχικής” εκκλησίας. Η φονταμενταλιστική αυτή αποελληνοποίηση-απορωμαιοποίηση, δηλαδή εβραιοποίηση του χριστιανισμού, έγινε ο πυρήνας του προτεσταντισμού. Είναι πολύ πιθανό η επιτυχία της νεωτερικής επιλογής, που χρονικά ακολούθησε την προτεσταντική, να συσχετίζεται με την αδυναμία της Μεταρρύθμισης να ξεμπερδέψει τελείως με τον κολεκτιβιστικό δεσποτισμό. Οι διαφοροποιήσεις όμως που πέτυχε ο προτεσταντισμός, εισάγοντας την εξατομικευμένη-ιδιωτική σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και τον Θεό, επέτρεπαν την προώθηση της ρήξης με τον μεσαιωνικό κολεκτιβισμό από πολύ ριζοσπαστικότερες θέσεις. (Εδώ βρίσκεται και η βάση της θεωρίας του Μαξ Βέμπερ, για τις ρίζες του καπιταλισμού στο πνεύμα του προτεσταντισμού.)

Η συνέπεια της τρίτης εκδοχής (ότι ο χριστιανισμός βρήκε τους Έλληνες σε κακή στιγμή) είναι ένας “παγανιστικός” φονταμενταλισμός. Όπως όμως και στην περίπτωση του προτεσταντισμού, δεν επρόκειτο για “επιστροφή” (: στον “καλό χριστιανισμό” εκεί, στον “καλό ελληνισμό” εδώ). Το αποτέλεσμα ήταν η νεωτερικότητα, ένας νέος πολιτισμός, μια νέα ιστορική μορφή οικουμένης. Ο φυσιοκεντρισμός της νεωτερικότητας μοιάζει παγανιστικός αλλά δεν είναι. Σε αντίθεση με την αρχαιοελληνική πίστη, ο Κόσμος δεν είναι εδώ η υπέρτατη αξία - πρότυπο. Περιέχεται στην Ιστορία, στο κέντρο της οποίας τοποθετείται το ανθρώπινο υποκείμενο. Απορρίπτοντας ριζικά τον Μεσαίωνα, ο νεωτερικός Άνθρωπος υποσκέλισε τον Θεό, αλλά και τον Κόσμο. Από τον αρχαίο οντολογικό κοσμοκεντρισμό και τον μεσαιωνικό οντολογικό θεοκεντρισμό, περνούμε στον οντολογικό ανθρωποκεντρισμό. (Κ. Παπαϊωάννου αποθέωση της Ιστορίας. Εναλλακτικές Εκδόσεις.) Ανθρωποκεντρισμός όμως σημαίνει εφαρμογή της ανθρωποκεντρικής νοηματοδότησης προς κάθε κατεύθυνση και πριν απ’ όλα στην ερμηνεία του δικού του ιστορικού παρελθόντος. Κοντολογίς: Αν θέλουμε να μη θιγεί το ανθρωποκεντρικό μας πρόταγμα, οι επιλογές που συζητούμε, θεωρία της βίας και θεωρία της παρακμής-αγωνίας, προβάλλουν υποχρεωτικές.
Συναφείς με το ερώτημα του θέματός μας είναι, λοιπόν, η πρώτη και η τρίτη λύση, τις οποίες και θα εξετάσουμε. Και οι δύο δέχονται ότι ο χριστιανισμός υπέβαλε σε τόσο βαθιά αλλοίωση τους Έλληνες, που στο εξής παύουν να είναι και να λέγονται Έλληνες. Το συμπέρασμα των δυο προσεγγίσεων κοινό: Ο χριστιανικός Ελληνισμός δεν υπήρξε ποτέ. Είναι μια φανταστική κατασκευή. Εφεύρημα του νεοελληνικού εθνικισμού.
. Η θεωρία της βίας
Φαίνεται ότι η θεωρία της βίας μόνο στην Ελλάδα έχει οπαδούς. Οι οπαδοί της επικαλούνται τα διωκτικά μέτρα των πρώτων βυζαντινών αυτοκρατόρων εναντίον των παγανιστικών ιερών και σχολών. Επικαλούνται δηλαδή γεγονότα που συμβαίνουν μετά τον τέταρτο αιώνα, όταν η νίκη του χριστιανισμού ήταν ήδη δεδομένη. Παραβλέπουν το γεγονός ότι ο εκχριστιανισμός των μεγάλων αστικών κέντρων είχε ήδη συντελεστεί, πριν υπάρξουν “χριστιανοί” αυτοκράτορες να στραφούν εναντίον του αρχαίου παγανισμού. Ότι στην προβυζαντινή περίοδο συνέβη ακριβώς το αντίθετο: ότι οι Έλληνες έγιναν χριστιανοί παρά τους διωγμούς εκ μέρους της ρωμαϊκής εξουσίας.
Ποια ήταν η εθνικότητα των προβυζαντινών χριστιανών μαρτύρων; Δεν διαθέτουμε κάποια ειδική διατριβή πάνω στα μαρτυρολόγια, αλλά μάλλον μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι η πλειονότητά τους ήταν Έλληνες. (Έλληνες βεβαίως με κριτήριο την παιδεία. Εφαρμόζοντας το κριτήριο της παιδείας συμμορφωνόμαστε απολύτως με την κλασική αντίληψη, σύμφωνα με την οποία η πνευματική καταγωγή είναι το κριτήριο της εθνικότητας και όχι η φυλετική.) Εβραίοι πάντως δεν ήταν οι προβυζαντινοί χριστιανοί. Γνωρίζουμε ήδη από τις Πράξεις των Αποστόλων, ότι αυτοί που δημιουργούσαν προβλήματα στο έργο του Παύλου, ήταν μονίμως οι ιουδαίοι συμπατριώτες του. Ώσπου το πήρε απόφαση και έπαψε να ασχολείται μαζί τους. Στόχος του ήταν οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι.
Το πότε έλαβε χώρα η μετάβαση από τον παγανισμό στον χριστιανισμό είναι, λοιπόν, γνωστό: Από τα μέσα του 1ου αιώνα ως τα μέσα του 4ου αιώνα. Στο διάστημα αυτό έχει ολοκληρωθεί, στις μεγάλες ελληνιστικές πόλεις η θρησκευτική μετάλλαξη του Ελληνισμού. Στην ελληνιστική περίοδο, το κέντρο βάρους του Ελληνισμού είχε μετατοπιστεί στις μεγαλουπόλεις της Ανατολής. “Εμείς οι Αλεξανδρείς, οι Αντιοχείς, / οι Σελευκείς, κι οι πολυάριθμοι / επίλοιποι Έλληνες Αιγύπτου και Συρίας, / κι οι εν Μηδία, κι οι εν Περσίδι, κι όσοι άλλοι. /Με τες εκτεταμένες επικράτειες, / με την ποικίλη δράση των στοχαστικών προσαρμογών. / Και την Κοινήν Ελληνική Λαλιά /ως μέσα στην Βακτριανή την επήγαμεν, ως τους Ινδούς. / Για Λακεδαιμoνίους να μιλούμε τώρα!”. (Κ. Καβάφης, 200 π.Χ.) Η κατάσταση αυτή δεν έχει αλλάξει στην υστερορωμαϊκή εποχή. Ο Ελληνισμός εκπροσωπείται κυρίως από τον μείζονα Ελληνισμό των οικουμενικών μεγαλουπόλεων και λιγότερο από τους αγροτικούς πληθυσμούς του ελλαδικού χώρου.
Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι όλοι οι Έλληνες έγιναν χριστιανοί στους τρεις αυτούς αιώνες. Υπάρχουν ακόμη πολλοί “εθνικοί”. Tον τέταρτο αιώνα ο αυτοκράτωρ Ιουλιανός στηρίζει σ’ αυτούς τις ελπίδες του, για να πετύχει την παλινόρθωση του παγανισμού. Στους αγροτικούς πληθυσμούς του ελλαδικού χώρου η είσοδος της νέας θρησκείας ακολουθεί, φυσικά, πιο αργούς ρυθμούς. Το Κοινό των Ελευθερολακώνων θα εκχριστιανιστεί μόλις τον δέκατο αιώνα, από τον άγιο Νίκωνα. Αλλά τι ποσοστό αντιπροσώπευαν οι αγροτικοί ελλαδικοί πληθυσμοί έναντι του μείζονος Ελληνισμού; Ποσοτικά μικρό και ποιοτικά (πολιτισμικά) ασήμαντο. (Για Λακεδαιμονίους θα μιλάμε τώρα;). Είναι, λοιπόν, δεδομένο ότι οι Έλληνες έγιναν χριστιανοί με τη θέλησή τους. Μαρτύρησαν για τον χριστιανισμό και η μαρτυρία τους του εξασφάλισε τη νίκη.
Βεβαίως όταν η ρωμαϊκή εξουσία “προσέλαβε” τον χριστιανισμό με “κοπτάτσια”1, η πολιτική βία άλλαξε κατεύθυνση και στράφηκε εναντίον των άλλων θρησκειών ή αιρέσεων, μεταξύ των οποίων και εναντίον της ολυμπιακής θρησκείας. Αυτή όμως ήταν ήδη νεκρή. Απέσβετο και λάλον ύδωρ.
3. Η θεωρία της παρακμής-αγωνίας
Αποκλειομένης της βίας μένει το σχήμα της “παρακμής-αγωνίας”. Η θεωρία ότι στους τρεις πρώτους αιώνες ο ελληνορωμαϊκός κόσμος έπεσε σε φοβερή παρακμή. Χωρίς πίστη στον εαυτό του και στις αξίες του, ήταν έτοιμος να αρπαχτεί απ’ οποιαδήποτε σανίδα σωτηρίας έβρισκε μπροστά του. Ο χριστιανισμός εμφανίστηκε σε μια τέτοια ακριβώς στιγμή, σαν από μηχανής θεός. Κι έτσι δεν αποφύγαμε το μοιραίο. Όπερ έδει δείξαι.
Σ’ αυτή την πολύ απλή ιδέα βασίζεται η κυρίαρχη νεωτερική προσέγγιση στο χριστιανικό φαινόμενο. Μπορεί να την παρακολουθήσει κανείς, βήμα προς βήμα, μέσω του Ε. R. Dodds.2 Ο Dodds είναι μια αναγνωρισμένη αυθεντία. Η αρχαιογνωσία του αναμφισβήτητη. Η φιλολογική του κατάρτιση εκπληκτική. Η έκθεσή του αντιπροσωπεύει την “τελευταία λέξη” της νεωτερικής επιστημοσύνης πάνω στο θέμα. Πρέπει να το μελετήσει κανείς με προσοχή αν θέλει να αποκτήσει προσωπική άποψη.
Σε τι συνίσταται η “αγωνία”; Σε υλική και ηθική ανασφάλεια, μας βεβαιώνει ο Dodds. Βεβαίως η ηθική ανασφάλεια δεν προκύπτει οπωσδήποτε από την υλική. Η ηθική και πνευματική ανασφάλεια συχνά προηγείται της υλικής. Με τη διευκρίνιση αυτή ο Dodds παίρνει τις αποστάσεις του από την ανυπόληπτη σήμερα ιστορικο-υλιστική ιδέα της αναγωγής της ηθικο-πνευματικής ανασφάλειας σε υλική ανασφάλεια. Αναγνωρίζει δηλαδή μια σχετική αυτονομία στις ηθικο-πνευματικές συνιστώσες της “αγωνίας”. Αλλά από ποια εμπειρικά δεδομένα συνάγεται η διαπίστωση ότι στους αιώνες της “ύστερης αυτοκρατορίας” κυριαρχεί μια τόσο βαθιά και γενικευμένη ηθικο-πνευματική ανασφάλεια, που να μας κάνει να μιλάμε για “εποχή αγωνίας”; Συνάγεται, λέει ο Dodds, από τρεις ηθικο-πνευματικές στάσεις, που κυριαρχούσαν στο πνεύμα της εποχής: α) Τη στροφή του ενδιαφέροντος των ανθρώπων από τον Κόσμο στον Εαυτό. β) Την ανάπτυξη της πίστης στα πνεύματα, στους μάγους και στους προφήτες. γ) Τη στροφή στον μυστικισμό.
Ο Dodds παραλείπει να μας εξηγήσει γιατί οι “στάσεις” αυτές μαρτυρούν οπωσδήποτε “ανασφάλεια”. Γιατί η απουσία τους θα βεβαίωνε “έλλειψη ανασφάλειας”. Δεν είναι φυσικά καθόλου εύκολο να επιχειρηματολογηθεί η ύπαρξη αιτιώδους συνάφειας ανάμεσα σε φιλοσοφικές και θρησκευτικές επιλογές, αφ’ ενός και σε συναισθήματα ανασφάλειας, αφ’ ετέρου: Πώς θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι το εσωστρεφές άτομο είναι περισσότερο ανασφαλές από το εξωστρεφές; Ότι η μελέτη του εαυτού υποδηλώνει ανασφαλέστερα κίνητρα από τη μελέτη του κόσμου. (Στάση πρώτη). Ότι η μη πίστη σε πνεύματα συνοδεύεται από την απουσία ανασφάλειας; (Στάση δεύτερη). Ότι ο μυστικιστής είναι οπωσδήποτε πιο φοβισμένος από τον υλιστή. Ο Πλωτίνος ανασφαλέστερος από τον Επίκουρο. (Στάση τρίτη). Όσο η “υλική ανασφάλεια” μπορεί να θεωρηθεί πηγή της “πνευματικής ανασφάλειας”, άλλο τόσο αυθαίρετα μπορεί κι αυτή η τελευταία να αναχθεί σε πηγή ηθικοπνευματικών στάσεων. Και μάλιστα στάσεων που αγκαλιάζουν μια ολόκληρη ιστορική εποχή.
Είναι πολύ ενδιαφέρον να εντρυφήσει κανείς στην παρουσίαση των τριών ελκυστών που ορίζουν το πνευματικό κλίμα εκείνης της εποχής: Τη στροφή στον εαυτό· τον πνευματισμό και τον μυστικισμό.3 Ως σύνολο το κλίμα αυτό χαρακτηρίζει πιο έντονα τις γνωστικιστικές ομάδες, γι’ αυτό μπορεί να καλυφθεί κάτω από τον γενικό όρο Γνωστικισμός. Πρόκειται για μια γενική τάση, που στους γνωστικούς παίρνει εντελώς ακραίες μορφές. Γνωστικισμός είναι κάθε σύστημα που κηρύσσει έναν τρόπο απόδρασης από τον κόσμο, μέσω μιας ιδιαίτερης διαφώτισης, η οποία δεν είναι προσιτή σε όλους και δεν εξαρτάται από τον Λόγο. Έχουμε, αυτή την εποχή, παγανιστικό4 και χριστιανικό γνωστικισμό. Για όλους τους γνωστικούς, παγανιστές και χριστιανούς, ο υποσελήνιος κόσμος είναι μια κοσμική φυλακή, από την οποία θα πρέπει ο άνθρωπος να αποδράσει.
3.1 Γνωστικισμός και χριστιανισμός
Την υστερορωμαϊκή εποχή τη διαποτίζει, λοιπόν σαφώς, πνεύμα γνωστικισμού: α) Ο κόσμος είναι φυλακή. β) Ματαιότης τα ανθρώπινα. γ) Η ζωή είναι όνειρο και εφιάλτης. δ) Το αυθεντικό (το μη ονειρικό) βρίσκεται “κάπου αλλού”, στον “εσωτερικό χώρο”. ε) Απαξίωση του σώματος, σωτηρία της ψυχής. Το γνωστικιστικό πνεύμα δεν είναι, βεβαίως, φαινόμενο μόνο της υστερορωμαϊκής εποχής. Υπάρχει σε κάθε εποχή. Αν δεν γίνεται αντικείμενο προσοχής, είναι γιατί έχει περιθωριακό χαρακτήρα. Το θέμα είναι να δούμε γιατί ο γνωστικισμός ήταν κυρίαρχηπνευματική στάση την εποχή που εξετάζουμε.
Συνιστά, κατ’ αρχάς, απλοϊκή ερμηνευτική πρόταση η αναγωγή του γνωστικισμού σε υλική “ανασφάλεια”, γιατί είναι ανεξάρτητος από την υλική ανασφάλεια. Δεν δείχνει καμιά ιδιαίτερη προτίμηση στους φτωχούς. Απεναντίας οι άνθρωποι που εμφανίζουν, αυτή την εποχή, ιδιαίτερη δεκτικότητα σε γνωστικιστικές αντιλήψεις είναι άνθρωποι κορεσμένοι από υλικές ανέσεις. Μήπως όμως μπορούμε, αντίθετα, να καταφύγουμε στην ηθικο-πνευματική ανασφάλεια; Στην πραγματικότητα μια τέτοια αναγωγή θα μας απομάκρυνε από το πρόβλημα. Θα το σκέπαζε με μια απλή ετικέτα. Η λέξη “ανασφάλεια”, στο μέτρο μάλιστα που είναι απογυμνωμένη από υλικά συμπαρομαρτούντα, δεν σημαίνει τίποτα το συγκεκριμένο, ενώ η περιγραφή του γνωστικιστικού πνεύματος, όπως γίνεται στο βιβλίο, είναι πολύ συγκεκριμένη και ακριβής. Το γνωστικιστικό πνεύμα εκφράζει ασφαλώς μια “αγωνία”, αλλά αυτή έχει βαθύ υπαρξιακό περιεχόμενο, όχι μόνο ατομικό αλλά και συλλογικό. Το υποκείμενο του γνωστικισμού δεν βρίσκει νόημα στη ζωή του, την προσωπική και τη συλλογική. Τι πιο φυσιολογικό, στην περίπτωση αυτή, από τη στάση της “φυγής από τον κόσμο”; Της “στροφής στον εαυτό” και της αναζήτησης νοήματος “εντός” του;
Όταν ο κόσμος έχει χάσει το νόημά του, είναι λογικό να το αναζητήσω έξω απ’ αυτόν, γιατί όπως είπε ο Βιτγκενστάιν, το νόημα του κόσμου βρίσκεται έξω από τον κόσμο. Τι σημαίνει “έξω από τον κόσμο” αν όχι “μέσα στον εαυτό”;
3.1.1 Η κατάρρευση του Ατόμου

Αγωνία, λοιπόν, υπάρχει και είναι εμφανής. Είναι όμως άλλου είδους. Είναι η αγωνία του Ατόμου για το νόημα της ύπαρξής του.

Ο Dodds συγχέει, αυτό το είδος αγωνίας, με την αγωνία του ξεριζωμένου από την πατριαρχική του κοινότητα, κι από τις κολεκτιβιστικές δομές εν γένει. Του πεταγμένου στα αφιλόξενα σοκάκια των ελληνορωμαϊκών μεγαλουπόλεων. Δεν χωρά αμφιβολία ότι αυτό το είδος αγωνίας, η αγωνία του κολεκτιβιστικού ανθρώπου, που μπαίνει στον δρόμο μιας βίαιης εξατομίκευσης, παίζει ένα πολύ σημαντικό ρόλο. Αλλά αυτό το είδος αγωνίας δεν αφορά τους Έλληνες. Δεν μπορεί να συσχετιστεί με την εκ μέρους τους αποδοχή του χριστιανισμού, αν ο χριστιανισμός έδινε απλώς διέξοδο στην αγωνία του κολεκτιβιστικού ανθρώπου. Μιλώντας για τον εκχριστιανισμό των Ελλήνων, αναφερόμαστε σε άτομα-πολίτες μιας ατομοκεντρικής κοινότητας-πόλεως. Η κοινότητα αυτή, η πόλις, είχε καταρρεύσει, αφήνοντας μετέωρη την ελληνική ατομικότητα. Μιλάμε δηλαδή για την κρίση της ελληνικής εξατομίκευσης.
Η εξατομίκευση μπορεί να κοιταχθεί από δύο σκοπιές: από τη σκοπιά του συλλογικού και από τη σκοπιά του ατομικού υποκειμένου. Στην πρώτη περίπτωση αντιστοιχεί στη μετάβαση από μια κολεκτιβιστική κοινότητα σε μια κοινότητα ατομοκεντρική. Στη δεύτερη περίπτωση η σημασία εστιάζεται στη “διάλυση” της ομάδας και στη μετατροπή των ανθρώπων σε “άσχετα άτομα”. Η δεύτερη αυτή χρήση είναι παραπλανητική, γιατί κρύβει το είδος της ομάδας, στην οποία, παρά ταύτα, ανήκουν τα άτομα. Άνθρωπος εντελώς μόνος ή θηρίο ή θεός, λέει ο Αριστοτέλης. Δηλαδή θα ανήκει πάντα σε ομάδα. Το “περιθώριο” είναι κι αυτό μια μορφή του “ανήκειν”. Ο “υπόκοσμος” π.χ. ανήκει στον “κόσμο”. Ο τρόπος που χρησιμοποιούμε εδώ τη λέξη “εξατομίκευση” είναι μόνο ο πρώτος, γιατί είναι ο μόνος πλήρης και ακριβής. Έτσι όταν μιλούμε για “κρίση της εξατομίκευσης” αναφερόμαστε στο σημείο εκείνο όπου η εξατομίκευση έχει ολοκληρωθεί: η ατομοκεντρική κοινότητα έχει αντικαταστήσει την κολεκτιβιστική και έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο ανάπτυξης, ώστε το άτομο να ξεπερνά τα συλλογικά νοηματοδοτικά πλαίσια, που ρυθμίζουν την προσωπικότητά του, με αποτέλεσμα την εσωτερική της κατάρρευση. Μιλάμε, δηλαδή, για εκείνη τη φάση της εξατομίκευσης όπου ο κόσμος της ατομοκεντρικής κοινότητας τείνει να χάσει το νόημά του. Η ελληνική αγωνία είναι διαφορετική, απ’ αυτή την οποία περιγράφει ο Dodds, γιατί αφορά ακριβώς το νόημα της ατομικότητας και της πολιτικής κοινότητας που της αντιστοιχεί.
Άρα, λογικά σκεπτόμενοι, με αυτήν ακριβώς την ειδική μορφή αγωνίας θα πρέπει να συσχετίσουμε την εκ μέρους των Ελλήνων αποδοχή του χριστιανισμού. Έδινε νέο νόημα στην από καιρό προβληματική ατομικότητά τους; Ιδού το κρίσιμο ερώτημα.
3.1. 2 Κόντρα στο ρεύμα

Στο σημείο αυτό πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι ο χριστιανισμός είχε εξ αρχής απολύτως εχθρική στάση απέναντι στον γνωστικισμό.

Πήγαινε κόντρα στο ρεύμα. Και ιδού γιατί: α) Για τον χριστιανό ο κόσμος δεν είναι φυλακή. Είναι καλός λίαν. Δημιούργημα του Θεού. Δώρο του Θεού στον άνθρωπο. β) Ματαιότης δεν είναι συλλήβδην τα ανθρώπινα, αλλά μόνο τα έργα του κακού. γ) Το αυθεντικό (το μη ονειρικό και ψεύτικο) δεν βρίσκεται “κάπου αλλού”, σε έναν “εσωτερικό χώρο”, αλλά στο εδώ και τώρα, στο έργο της αγάπης και της δικαιοσύνης. Η πραγματικότητα είναι μία και αδιαίρετη. Η ζωή δεν είναι όνειρο και εφιάλτης γενικά, αλλά μόνο η ζωή η βουτηγμένη στο κακό. δ) Ο χριστιανισμός δεν επικεντρώνει το ενδιαφέρον του στη σωτηρία της ατομικής ψυχής. Απεναντίας. Φτιάχνει κοινότητα στραμμένη στον ευαγγελισμό του κόσμου. Υποτάσσει τη “σωτηρία” στην κοινωνική προσφορά. Τέλος, ε) δεν απαξιώνει το σώμα, γιατί πιστεύει στην ανάσταση. Τους χριστιανούς δεν τους ενδιαφέρει τόσο η σωτηρία της ψυχής, όσο η σωτηρία του σώματος. Γι’ αυτό και ο Κέλσος φτάνει να τους κατηγορήσει για “φιλοσώματον γένος”. Εδώ κι αν πήγαιναν κόντρα στο ρεύμα.
Το γεγονός ότι ο χριστιανισμός πήγαινε κόντρα στο ρεύμα δεν συνάγεται μόνο από τις πεποιθήσεις των χριστιανών, αλλά και από την πρακτική τους, η οποία βασιζόταν ακριβώς στην αδιάλλακτη απόρριψη όλων των πίστεων που έρχονταν σε αντίθεση με τα παραπάνω. Το σημαντικό είναι ότι η μαχητική αυτή απόρριψη δεν κάμφθηκε ούτε από τη σκληρότητα των διωγμών. Ηθικοί αυτουργοί των διωγμών ήταν, φυσικά, οι ιδεολογικοί τους αντίπαλοι: οι παγανιστές, οι οποίοι και ηττήθηκαν κατά κράτος. Έχει επίσης τη σημασία του να σημειώσουμε ότι οι χριστιανοί γνωστικοί εξαιρέθηκαν από τους διωγμούς, παρ’ ότι “κι αυτοί χριστιανοί ήταν”. Δεν διώχθηκαν, γιατί δεν είχαν κανένα πρόβλημα να φάνε από τα ειδωλόθυτα ή να λιβανίσουν την εικόνα του Αυτοκράτορα. Τα πογκρόμ δεν ήταν καθόλου “τυφλά”, όπως θα περίμενε κανείς. Ήταν προσεκτικά σχεδιασμένα και επιλεκτικά.
Επιδίωξη του Dodds είναι να αποσυνδέσει την ιστορική επιτυχία του χριστιανισμού από την ποιότητα των αξιών του. Για τον λόγο αυτό αποσιωπά την άβυσσο που χωρίζει τους εθνικούς και τους χριστιανούς, τους “χριστιανούς” γνωστικούς από τους ορθόδοξους χριστιανούς, παρουσιάζοντας τα πράγματα σαν κατά βάθος να συμμερίζονται όλοι το ίδιο γνωστικιστικό πνεύμα. Και τελικώς σαν οι διωγμοί να ήταν μια ακατανόητη “θλιβερή παρεξήγηση”. Σαν υπεύθυνα για τους διωγμούς να ήταν τα ίδια τους τα θύματα. Ούτε λίγο ούτε πολύ, αυτό μας λέει ο Dodds. Χωρίς ενδοιασμούς, ο σοφός μελετητής μας ενοχοποιεί τα ίδια τα θύματα των διωγμών και απαλλάσσει τους θύτες. Σύμφωνα με τη διάγνωσή του έφταιγε, κατά βάθος, η “θανατολαγνεία” των ίδιων των χριστιανών. Ήταν, λέει, “ερωτευμένοι με τον θάνατο” και τον επιζητούσαν!
3.1.3 Η ελληνο-χριστιανική συμμαχία εναντίον του γνωστικισμού
Δεν είναι εύκολο να αποφανθούμε αν η παραπλανητική χρήση του ιστορικού υλικού, εκ μέρους του Dodds, είναι συνειδητή και σκόπιμη. Στηρίζεται πάντως σε τρεις τρόπους χειρισμού: α) αφήνει τον αναγνώστη να νομίζει ότι ο χριστιανισμός των πρώτων αιώνων είναι ο ίδιος με τον σημερινό, απλώς πολύ πιο φανατικός,β) συλλέγει με εξονυχιστική επιμέλεια από τα χριστιανικά κείμενα και προβάλλει όλες εκείνες τις διατυπώσεις που μοιάζουν γνωστικιστικές και νεοπλατωνικές και γ) νεοπλατωνικά στοιχεία, που εδραιώθηκαν στον χριστιανισμό μόνο πολύ αργότερα, αποφεύγει να διευκρινίσει ότι αυτή την εποχή ήταν εντελώς περιθωριακά. Το θέμα όμως δεν είναι αν υπήρχαν κάποιες γνωστικές ή νεοπλατωνικές διατυπώσεις, ή ακόμη και ουσιαστικές παραχωρήσεις στον γνωστικισμό (όπως συμβαίνει με τον Ωριγένη, ο οποίος χαρακτηρίστηκε “μεταλλείο αιρέσεων”” από τις Συνόδους), αλλά αν υπήρξε αγώνας εναντίον του γνωστικισμού, πράγμα που είναι και η ιστορική αλήθεια. Οι τρεις πρώτοι αιώνες του χριστιανισμού είναι ακριβώς ένας ανειρήνευτος, σκληρός και παρατεταμένος αγώνας εναντίον του γνωστικισμού.
Θα συμφωνήσουμε με τον Dodds ότι η θεμελιακή τάση της εποχής είναι γνωστικίζουσα, αλλά πέρα από τη διαπίστωση χρειάζεται και μια σοβαρή ερμηνεία. Αν το γνωστικιστικό κλίμα το θεωρήσουμε όχι ως σύμπτωμα ανασφάλειας, αλλά ως πνευματικό σύμπτωμα της κρίσης του ελληνικού Ατόμου, τότε μόνο κερδίζουμε πραγματικά σε κατανόηση. Η ατομική ύπαρξη, αφού είχε διανύσει την πορεία της ολοκλήρωσής της, ξαφνικά είδε το συλλογικό της έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια της και να βιώνει την αγωνία της αποσύνθεσής της. Αυτή είναι η ανθρωπολογική βάση της “στροφής στον εαυτό”. Βεβαίως η στροφή στον εαυτό δεν είναι από μόνη της γνωστικισμός. Προσλαμβάνει γνωστικιστικό χαρακτήρα, όταν ξεχάσει τον λόγο για τον οποίο ξεκίνησε και ο οποίος είναι η ανεύρεση νοήματος και η επιστροφή στον κόσμο, με στόχο την ανα-νοηματοδότησή του. Ενώ το αυθόρμητο γνωστικιστικό κλίμα έχει ως βάση την κατάρρευση του νοήματος και την απογοήτευση από τη δυσκολία επανανακάλυψής του, ο γνωστικισμός, ως σύνολο ιδεολογικών συστημάτων, μπορεί μάλλον να εξηγηθεί σαν γέννημα της συνάντησης του χριστιανισμού με το αυθόρμητο γνωστικιστικό κλίμα της εποχής. Αν μια τέτοια προσέγγιση ευσταθεί θα ήταν ερμηνευτικά λειτουργικότερο να θεωρήσουμε τη “χριστιανική” Γνώση σαν τον ειδικό “τρόπο”, με τον οποίο το αποσαθρωμένο ατομοκεντρικό περιβάλλον της ελληνιστικής περιμέτρου τείνει να προσλάβει-ενσωματώσει τον χριστιανισμό. Ο “χριστιανικός” γνωστικισμός θα ήταν το “κέλυφος”,που αυτόματα σχηματιζόταν γύρω από τον χριστιανισμό, καθώς αυτός εισχωρούσε στον ελληνορωμαϊκό κόσμο. Στη βάση αυτού του σχήματος ερμηνείας, η παγανιστική Γνώση θα μπορούσε να κατανοηθεί σε μεγάλο βαθμό και σαν “αντίλαλος” της “χριστιανικής” Γνώσης, δεδομένου ότι διαθέτουμε πλείστα όσα δείγματα μιας τέτοιας “αντ-ήχησης”.
Έχει ιδιαίτερη σημασία να επισημάνουμε ότι ο γνωστικός δυισμός στρεφόταν τόσο εναντίον του χριστιανισμού, όσο και εναντίον της κυρίως ελληνικής παραδόσεως, η οποία ήταν κοσμοκεντρική και όχι αρνησίκοσμη, κοινωνιοκεντρική και όχι εαυτο-εγκλειστική. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ο πατριάρχης του νεοπλατωνικού εσωτερισμού, ο Πλωτίνος, γίνεται γρήγορα σφοδρός πολέμιος του γνωστικισμού, ενώ στα πρώιμα γραπτά του, ερωτοτροπεί με τις γνωστικές απόψεις. Στην πάλη του εναντίον του γνωστικισμού, χριστιανικού και παγανιστικού, ο νεοπλατωνισμός υπερασπίζεται ουσιαστικά την κλασική ελληνική παράδοση, δηλαδή την ελληνική ατομικότητα και τις αξίες της. Τελικώς είναι η “συμμαχία” χριστιανισμού και νεοπλατωνισμού, που θα καταβάλει τον γνωστικισμό. Εδώ πρέπει να αναχθεί και η εκτεταμένη χρήση νεοπλατωνικού λεξιλογίου από τους χριστιανούς ή τα αντίστοιχα “χριστιανικά” δάνεια των νεοπλατωνικών. Πώς πρέπει να αξιολογήσουμε το ανθρωπολογικό περιεχόμενο αυτής της “μετωπικής” σύμπραξης; Η απάντηση στο ερώτημα πρέπει να λάβει υπόψη ότι ο χριστιανισμός εμφανίζεται ενώπιον του ελληνικού Ατόμου, ως πιο συνεπής αντιγνωστικισμός από τον νεοπλατωνισμό και συνεπώς ως “πιο ελληνικός” απ’ αυτόν, δηλαδή πιο κοντά στην κλασική ελληνική νοοτροπία.
4. Η υπαρξιακή ανεστιότητα
Έχουμε, πράγματι, ένα “κύμα απαισιοδοξίας”, που διχοτομεί τον κόσμο σε “εξωτερικό” και “εσωτερικό”, για να τους αντιπαραθέσει απότομα, αφαιρώντας κάθε αξία από τον πρώτο και αποδίδοντάς την στον δεύτερο.
Η “πεσιμιστική” αυτή διάθεση συμφύρεται όμως με το μελαγχολικό συναίσθημα της ανεστιότητας, όπου και πρέπει να αναζητηθεί ο ανθρωπολογικός πυρήνας του προβλήματος. Όπως επισημάναμε η ανεστιότητα είναι δύο τύπων: Είναι η ανεστιότητα του κολεκτιβιστικού ανθρώπου, την οποία δεν παραλείπει να περιγράψει ο Dodds. Είναι όμως και η ανεστιότητα του ελληνικού Ατόμου, το οποίο έχασε την πόλιν του, όπου “έδιδε λόγο” στους όψει γνωστούς του και όπου ταύτιζε το νόημα της ατομικότητάς του με τη διακεκριμένη-προσωπική μετοχή του στα πολιτικά δρώμενα. Το ερώτημα του ανέστιου Ατόμου: Για ποιο σκοπό είμαστε εδώ; Επί τι εγεγόναμεν; Δεν είναι φυσικά ένα ερώτημα που θέτει ο “ευτυχισμένος άνθρωπος”. Η “έλλειψη ευτυχίας”, μια έκφραση σαφώς νεωτερική και σε μεγάλο βαθμό παραπλανητική, εφαρμοζόμενη εδώ, θα συνδεόταν ασφαλώς με την ανθρωπολογικά αδιαφοροποίητη ανεστιότητα και των δύο τύπων, με την απομόνωση, την αποξένωση και τη μελαγχολία, που τις συνοδεύουν. Στη συστηματική όμως διατύπωση υπαρξιακών ερωτημάτων οδηγεί μόνον η ανεστιότητα του ανθρώπου που έχει αποκτήσει ατομικότητα. Βεβαίως και δεν έχει σχέση με την ανασφάλεια, η ανεστιότητα αυτή, εκτός και αν ξεχειλώσουμε τόσο τη λέξη “ανασφάλεια”, ώστε να σημαίνει τα πάντα και τίποτα. Τα μελαγχολικά συμπτώματα, που συνοδεύουν την ανεστιότητα, δεν είναι συμπτώματα ανασφάλειας. Στο σημείο αυτό ο Dodds αστοχεί εντελώς, όχι μόνο εξ αιτίας ενός ρηχού ψυχολογισμού, αλλά και γιατί δεν αντιλαμβάνεται τη διαφορά περιεχομένουανάμεσα στις δύο κατηγορίες ανεστιότητας, που συνδέονται η μια με την κρίση του κολεκτιβισμού και η άλλη με την κρίση της εξατομίκευσης.
Πρέπει να δεχθούμε ότι ο χριστιανισμός προσέφερε λύση στο ενδημικό αυτό πρόβλημα της ανεστιότητας: Ουκ έχωμεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν (Παύλος). Ξένοι είμαστε και οδοιπόροι. Κάθε ξένος τόπος πατρίδα και κάθε πατρίδα ξένη (Επιστολή προς Διόγνητον). Άλλο είναι το δικό μας Σύστημα Πατρίδος (Ωριγένης). Στο θέμα αυτό ο χριστιανισμός κάθε άλλο παρά συμπορευόταν με την εποχή του: όχι μόνο πήγαινε κόντρα στο ρεύμα, αλλά κατόρθωσε και να το αναστρέψει. Βεβαίως αλλιώς εισέπραττε τη χριστιανική λύση ο κολεκτιβιστικός άνθρωπος κι αλλιώς το Άτομο. Άλλα προβλήματα έλυνε στον ένα τύπο και άλλα στον άλλο.
Υπό “κανονικές συνθήκες” με απορροφά η επιβίωση. Η ζωή μου δεν έχει άλλο νόημα από την αναπαραγωγή της. Η επιβίωση καταντά αυτοσκοπός. Εδώ δεν υπάρχουν υπαρξιακά προβλήματα. Αποτελούν “προβλήματα πολυτελείας”. Μερικοί δοκησίσοφοι ορίζουν τη “δυστυχία” ως την “απόσταση” ανάμεσα στην επιθυμία και στην ικανότητα κορεσμού της. Δίδουν μάλιστα και το κοινωνικό της μέτρο: την απόσταση από την άρχουσα τάξη. Αλλά ακόμα κι όταν συμβεί να καλύψω το “κενό” (μέχρι σκασμού), είτε γιατί μπόρεσα να “κάνω την καλή”, είτε γιατί τυχάρπαστος “ήρθα στα πράματα”, ανακαλύπτω ότι παραμένω “δυστυχής”, αλλά με καινούργιο τρόπο: Πάλι “κάτι μου λείπει”, αλλά δεν ξέρω τι. Η “ευτυχία” δεν συμπίπτει με τον επιθυμητικό κορεσμό. Τουναντίον. “Κρίση νοήματος”, λοιπόν. Και νέου τύπου “δυστυχία”. Σύνηθες αποτέλεσμα: η ψυχική απονέκρωση και η προσωπική αποσύνθεση. Λιγότερο σύνηθες: Η αναζήτηση πνευματικής διεξόδου. Και τα αντίστοιχα “υπαρξιακά” ερωτήματα. Σ’αυτή την περίπτωση ο κορεσμός μοιάζει να λειτουργεί σαν την αφετηρία για την ανάδυση νέων αινιγματικών αναγκών της ψυχής. Σαν να υπάρχει δρόμος ακόμα και πέρα από το Άτομο...
Δεν ανάγονται, λοιπόν, όλα τα υπαρξιακά προβλήματα στην ανεστιότητα του Ατόμου, στην πολιτική κατάρρευση του οικοσυστήματός του. Αν και ξεκινούν από κει. Ούτε, κατά συνέπεια, και οι απαντήσεις τελειώνουν εκεί. Τη νηστεία, για παράδειγμα, την επινόησαν άνθρωποι χορτασμένοι. Περιττό να επαναλάβουμε ότι η “ανασφάλεια” είναι, για όλα αυτά, ένας πολύ ακατάλληλος όρος.
5. Οι “αιτίες” της ιστορικής επιτυχίας του χριστιανισμού
Ο Dodds συνοψίζει σε τέσσερεις τους λόγους που, στα πλαίσια της “γενικής παρακμής-αγωνίας”, καθόρισαν τη νίκη του χριστιανισμού: α) τον αδιάλλακτο σεχταρισμό του, ο οποίος έλκει πάντα τα σαστισμένα μυαλά (που βρίθουν σε “εποχές αγωνίας”), β) την εκμετάλλευση της ενδημικής την εποχή αυτή θανατολαγνείας (προσφέροντας πλούσιες δοξαστικές και μεταφυσικές αντιπαροχές), και γ) την ευφυία των χριστιανών ηγετών να αναπτύξουν ένα χωρίς κοινωνικές διακρίσεις οργανωμένο σύστημα κοινωνικής πρόνοιας. Αυτό που αποκλείει ρητά ο Dodds είναι η πιθανότητα να οφείλεται,η νίκη του χριστιανισμού, στις “εγγενείς αξίες της χριστιανικής πίστεως”. Κοντολογίς: η επικράτηση του χριστιανισμού ήταν ανεξάρτητη από το περιεχόμενο της χριστιανικής πίστης!
Δεν έχουμε χώρο να δούμε από κοντά τους λόγους αυτούς. Θα σταθούμε μόνο στη βασική ιδέα του: Ο τρόπος που διατυπώνει τις εξηγήσεις του ο Dodds απαντά μόνο στο ερώτημα γιατί οι κολεκτιβιστικές μάζες αγκάλιασαν τον χριστιανισμό. Δεν απαντά στο ερώτημα γιατί τα ελληνικά Άτομα ασπάστηκαν τον χριστιανισμό. Ο κολεκτιβιστικός άνθρωπος, λόγω της δομής της προσωπικότητάς του, που βασίζεται στον φόβο, είναι φυσικό να αναζητά στην κοινότητα θαλπωρή και προστασία, με αντάλλαγμα υποταγή-αφοσίωση. Όμως το Άτομο, που βρίσκεται σε υπαρξιακή αναζήτηση, λόγω κατάρρευσης του συλλογικού οικοσυστήματος της ελευθερίας του (“πολιτική” ανεστιότητα) δεν μπορεί να προσχώρησε στη χριστιανική κοινότητα για τέτοιους λόγους.
6. Γιατί ηττήθηκε ο παγανισμός;
Σκοπός του όλου ερμηνευτικού στρατηγήματος είναι να αποκλειστεί το πιθανό συμπέρασμα ότι η νίκη του χριστιανισμού ενδέχεται να ήταν συνέπεια της υπεροχής των αξιών του, έναντι των παγανιστικών αξιών. Αυτό είναι φανερό όχι μόνο στην προσπάθεια να καλλιεργηθεί η εντύπωση ότι στα βασικά θέματα οι ιδέες ήταν παραπλήσιες, αν όχι ταυτόσημες, αλλά ακόμα και στον τρόπο με τον οποίο περιγράφεται η ήττα του παγανισμού: Ο παγανισμός ηττήθηκε γιατί είχε παρακμάσει. Είχε χάσει την πίστη του, τόσο στην επιστήμη όσο και στον εαυτό του. Βρισκόταν σε αδυναμία και κόπωση. Οι δυνάμεις του τον είχαν εγκαταλείψει. Η επιτυχία του χριστιανισμού εξηγείται από την αδυναμία του αντιπάλου του. Το επιχείρημα όμως είναι άνευ αξίας, επειδή απλώς διαπιστώνει το προς εξήγηση γεγονός με διαφορετικά λόγια. Ούτε του προσθέτει βάρος η επίκληση του πλεονεκτήματος ότι ο νικητής χριστιανισμός δεν φοβόταν τον θάνατο. Το θάρρος μπρος στον θάνατο εντυπωσιάζει, αλλά από μόνο του δεν παράγει οπαδούς. Εντυπωσιάζομαι, αλλά ο εντυπωσιασμός με κάνει απλώς να προσέξω την πίστη και την πράξη, για χάρη των οποίων ο μάρτυς αψηφά τον θάνατο. Θα προσηλυτιστώ μόνο αν βρω σ’ αυτά κάτι το πολύ σημαντικό, που να δικαιώνει την αυτοθυσία. Αυτό μετατοπίζει αυτομάτως τη συζήτηση εκεί που βρίσκεται και το πρόβλημα, δηλαδή στο πεδίο των συγκρουόμενων αξιών.
Αυτό που διεκδικούν οι δύο μονομάχοι, ο παγανισμός και ο χριστιανισμός, είναι να κερδίσουν τον κόσμο με το μέρος τους. Δεν θα μπορούσαν φυσικά να ελπίζουν στη νίκη αν οι αξίες τους, οι αντιλήψεις και οι πρακτικές τους, δεν ανταποκρίνονταν σε ομόλογα στοιχεία-αναμονές της λαϊκής ψυχής. Με άλλα λόγια: ο χριστιανισμός δεν θα μπορούσε να νικήσει τον παγανισμό αν δεν υπήρχε στον λαό καμία ευνοϊκή “προδιάθεση”, κανένα στοιχείο “αυθόρμητου χριστιανισμού”. Αντιστοίχως: ο παγανισμός δεν θα μπορούσε να ηττηθεί αν μέσα στον λαό δεν είχε ήδη ξεπεραστεί, αν δεν είχε καταστεί ανίκανος να εκφράσει τις τάσεις της λαϊκής ψυχής. Όταν συσχετίζουμε τα δύο ρεύματα πρέπει να συμπεριλάβουμε στη δύναμή τους και τα αντίστοιχα λαϊκά τους ερείσματα. Αν δούμε τη διαμάχη “σφαιρικά”, θα αντιληφθούμε ότι είχαν σημειωθεί δύο αλλαγές κοσμοϊστορικής κλίμακας: Η κατάρρευση της ελληνικής πόλεως και η δημιουργία της ελληνικής οικουμένης. Η κρίση της ώριμης ελληνικής εξατομίκευσης, αφ’ ενός, και το ρίξιμο μεγάλων κολεκτιβιστικών μαζών στη χοάνη της εξαναγκαστικής εξατομίκευσης, από την άλλη. Και βεβαίως οι δυο τελείως διαφορετικές μορφές ανεστιότητας και κρίσης ταυτότητας, με τις οποίες τα φαινόμενα αυτά συνοδεύονται. Υπήρχε, λοιπόν, ένα διπλό πρόβλημα: να δοθεί διέξοδος στην κρίση της ελληνικής εξατομίκευσης και συγχρόνως να χειραγωγηθούν στην εξατομίκευση οι διαλυμένες κολεκτιβιστικές μάζες, που συσσώρευσε η διαμόρφωση της ελληνικής οικουμένης. Πρέπει, επομένως, να τοποθετήσουμε τους δύο “μονομάχους” σε σχέση μ’ αυτό το διπλό ανθρωπολογικό πρόβλημα. Από την εποχή του Πλάτωνα και μετά, ο παγανισμός εργάστηκε σκληρά για να το λύσει. Στον ίδιο αγώνα ρίχτηκε ψυχή τε και σώματι και ο χριστιανισμός. Πρότεινε τη δική του λύση και έπεισε τον ελληνικό κόσμο ότι ήταν η καταλληλότερη. Και γι’ αυτό νίκησε. Ανταποκρίθηκε α) στην ανάγκη του ελληνικού πνεύματος να βγει από την κρίση του, πηγαίνοντας πέρα από το Άτομο και β) στην ανάγκη της ανθρωπολογικής αναβάθμισης του κολεκτιβιστικού του περίγυρου.
7. Συμπεράσματα
Η πηγή των σφαλμάτων του μελετητή μας βρίσκεται στη νεωτερική διανοητική αφετηρία του: ότι η “ύστερη Αυτοκρατορία” ήταν μια εποχή “παρακμής”. Στην πραγματικότητα δεν ήταν καθόλου έτσι. Ήταν μια φυσιολογική εποχή με πρωτοφανή και αναμφισβήτητα επιτεύγματα, με μεγαλύτερο απ’ όλα το θαύμα της επέκτασης των πολιτικών δικαιωμάτων σε όλη τη ρωμαϊκή οικουμένη. Δεν υπάρχουν πιο ύποπτες λέξεις από την “παρακμή” και την “πρόοδο”. Η ιδέα της “παρακμής” επιβλήθηκε από την επιτακτική ανάγκη να θεωρηθεί ο χριστιανισμός ως οπισθοδρόμηση έναντι της κλασικής αρχαιότητας. Αυτή είναι η εμβόλιμη στον όρο σκοπιμότητα και αυτή καθορίζει τη χρήση του. Άπαξ και εγκαινιάστηκε από τους διαφωτιστές, πέρασε στα ιστορικά εγχειρίδια και “τεκμηριώθηκε” από την υψηλή ρητορική ιστορικών τύπου Γίββωνα. Για να μπει έκτοτε στα σχολεία και με το πέρασμα των γενεών να εμπεδωθεί ως αναμφισβήτητο γεγονός. Ένα μόνο είδος “παρακμής” υπήρχε: ήταν η παρακμή του ελληνικού Ατόμου. Αλλά αν θέλουμε να κυριολεκτήσουμε αυτό δεν είναι “παρακμή”. Το Άτομο καταρρέει πάντοτε, όταν φτάσει στο σημείο της ολοκλήρωσής του. Αλλά αυτή η κατάρρευση είναι απλώς ο τρόπος με τον οποίο εκδηλώνεται η ωρίμανση των όρων για την αναγέννησή του σεανώτερο επίπεδο ατομικότητας: στο επίπεδο του Προσώπου. Η κρίση της εξατομίκευσης δεν είναι παρακμή. Παρακμή στην κυριολεξία είναι μόνο η υποστροφή του Ατόμου στην κολεκτιβιστική απροσωπία.
Σημειώσεις
1. “Κοπτάτσια”: όρος της κομμουνιστικής διαλέκτου. Θα πει: τοποθετώ κάποιον σε ηγετική θέση παρακάμπτοντας κάθε φυσιολογική διαδικασία. Βέβαια δεν υπάρχει άλλος τρόπος ειρηνικής μεταβολής καθεστωτικού θρησκεύματος από την κοπτάτσια. Ο άλλος δρόμος είναι η επανάσταση, όπως στην περίπτωση της κατάλυσης της κυριαρχίας του καθολικισμού από τη Γαλλική Επανάσταση και της εγκαθίδρυσης της θρησκείας των Φώτων. 2. E. R. DODDS, Εθνικοί και Χριστιανοί σε μια εποχή αγωνίας,Από τον Μάρκο Αυρήλιο ως τον Μ. Κωνσταντίνο. Αλεξάνδρεια, Αθήνα 1995. Αγγλική έκδοση 1990.3. Δυστυχώς δεν μπορούμε εδώ να περιγράψουμε αναλυτικά τους ελκυστές αυτούς. Είμαστε αναγκασμένοι να παραπέμψουμε τον αναγνώστη στο βιβλίο.4. Η παγανιστική Γνώση περιλαμβάνεται σε κείμενα όπως τα Ερμητικά, η Λειτουργία του Μίθρα, τα Χαλδαϊκά Λόγια και τα Αποσπάσματα του Νουμηνίου.
Πηγή: www.ardin.gr