Ο ΡΥΘΜΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Μια απ’ τις βασικές και πιο μυστηριώδεις ιδιότητες της Ζωής, σ’ όλα της τα επίπεδα εκδήλωσης, είναι η εξάρτησή της από ρυθμούς και κύκλους. Από ένα μικροοργανισμό μέχρι τους μεγάλους οργανισμούς των φυλών και των πολιτισμών και από ένα άτομο μέχρι ένα Γαλαξία, όλα στο Σύμπαν υπακούουν στο νόμο των ρυθμών. Υπάρχουν μεγάλοι και μικροί ρυθμοί τόσο στον άνθρωπο όσο και σε ανώτερους συλλογικούς οργανισμούς, όπως είναι, για παράδειγμα, η Ανθρωπότητα, μια φυλή, ένας πολιτισμός ή μια πόλη. Αυτοί οι ρυθμοί συνδέονται τόσο μεταξύ τους όσο και με τον Μακρόκοσμο των πλανητών και των άστρων με θαυμάσια ακρίβεια και συντονισμό. Στην ανθρώπινη περίπτωση, ο ρυθμός της Μετενσάρκωσης μπορεί να θεωρηθεί ένας μακρόρυθμος. Όταν όμως ενσωματώνεται στον κύκλο ενός Πολιτισμού, αποτελεί έναν μικρόρυθμο. Στον άνθρωπο υπάρχουν διάφοροι μικρόρυθμοι δεκαετείς ή και ετήσιοι. Οι πιο σημαντικοί ωστόσο είναι τρεις.
Ο πρώτος συνδέεται με το γήινο ρυθμό, διαρκεί 23 ημέρες και αφορά στους κύκλους του φυσικού σώματος. Δηλαδή κάθε 23 ημέρες το ανθρώπινο σώμα, από ενεργειακή άποψη, περνάει από μια καμπή ή μια κάθοδο. Ο δεύτερος συνδέεται με το σεληνιακό ρυθμό, διαρκεί 28 ημέρες και ευθύνεται για τις ψυχολογικές εναλλαγές. Ο τρίτος διαρκεί 31 μέρες, ρυθμίζει τη νοητική δραστηριότητα και συσχετίζεται με τον Ήλιο (1). Γενικά, μπορούμε να πούμε ότι οι ρυθμοί, τόσο οι φυσιολογικοί όσο και αυτοί των αόρατων ψυχολογικών και νοητικών σωμάτων (τα οποία συνδέονται περισσότερο με τις λεπτές αστρολογικές επιδράσεις), έχουν την τάση να προσαρμόζονται στο περιβάλλον, στους ρυθμούς της Γης, της Σελήνης, του Ήλιου, των πλανητών και των άστρων. Οι τέσσερις κύριοι περιβαλλοντικοί ρυθμοί σε σχέση με τη Γη είναι ο καθημερινός ρυθμός, που εξαρτάται απ’ την περιστροφή του πλανήτη κάθε εικοσιτετράωρο, ο μηνιαίος ρυθμός της Σελήνης, που περιφέρεται γύρω απ’ τη Γη, ο ετήσιος ρυθμός της γήινης περιφοράς γύρω απ’ τον Ήλιο και τέλος ο ρυθμός των ηλιακών κηλίδων κάθε 112 περίπου χρόνια.
Αυτοί οι ρυθμοί είναι οι βασικότεροι ρυθμιστές της φυσικής και πρανικής ζωής πάνω στη Γη. Υπάρχουν όμως μεγαλύτεροι ρυθμοί, οι οποίοι ευθύνονται για τη ζωή σε άλλα ανώτερα επίπεδα συνείδησης. Ο ρυθμός της λεγόμενης μετατόπισης του περιήλιου της Γης (το σημείο που η γήινη τροχιά βρίσκεται εγγύτερα στον Ήλιο) που ολοκληρώνει έναν κύκλο κάθε 108.000 χρόνια περίπου και ο ρυθμός της μετάπτωσης των ισημεριών της Γης (26.000 χρόνια περίπου), για παράδειγμα, παίζουν ένα σημαντικό ρόλο στην καθιέρωση των Ιστορικών κύκλων που σχετίζονται με τις ανόδους και τις πτώσεις, τις γεννήσεις και τους θανάτους των πολιτισμών και των εθνών. Η αρχέγονη εσωτερική παράδοση της Ανατολής και της Δύσης (2) διδάσκει την ύπαρξη μεγάλων και μικρών ιστορικών Κύκλων, που στα σανσκριτικά ονομάζονται ΓΙΟΥΓΚΑ (Κρίκος) και αλληλοσυνδέονται καθώς ξετυλίγεται η ανθρώπινη ιστορία. Αυτοί οι κύκλοι, που διέπουν την ανθρώπινη ιστορική εξέλιξη, συντονίζονται με μεγαλύτερους Κοσμικούς Ρυθμούς, των οποίων είναι αντανακλάσεις. Η βασικότερη μονάδα του ιστορικού χρονικού ρυθμού είναι η λεγόμενη ΚΑΛΙ ΓΙΟΥΓΚΑ που διαρκεί 432.000 χρόνια.
Αυτός ο αριθμός δεν είναι βέβαια τυχαίος, αλλά συνδέεται με τους δύο μεγάλους κοσμικούς ρυθμούς της Γης που αναφέραμε προηγουμένως, της μετατόπισης του περιηλίου και της μετάπτωσης των Ισημεριών. Το τετραπλάσιο της περιόδου της μετατόπισης είναι η διάρκεια αυτής της Γιούγκα. Επιπλέον, η περίοδος της μετατόπισης πλησιάζει το τετραπλάσιο της διάρκειας της μεταπτωτικής περιόδου, η οποία αντιστοιχεί απ’ τη μια με τον αριθμό των ανθρώπινων αναπνοών που γίνονται σε μια μέρα και απ’ την άλλη με το χιλιαπλάσιο της διάρκειας της περιφοράς του ηλιακού μας συστήματος γύρω απ’ το κέντρο του Γαλαξία μας. Αυτοί και άλλοι πολλοί ρυθμικοί συντονισμοί Μικρόκοσμου - Μακρόκοσμου αποτελούν θαυμάσια έκφραση της Παγκόσμιας Διάνοιας και της ουσιαστικής ένωσης των Πάντων, επειδή, όπως λέει η Αρχή της Αναλογίας, «όπως είναι πάνω είναι και κάτω και όπως είναι κάτω είναι και πάνω». Σύμφωνα με την Εσωτερική Διδασκαλία, η έναρξη της τελευταίας περιόδου της Κάλι Γιούγκα έγινε περίπου πριν από 5.000 χρόνια. Τότε άρχισε μια μαύρη, σιδερένια, υλιστική εποχή για την Ανθρωπότητα. Η λέξη Κάλι στα σανσκριτικά σημαίνει ακριβώς αυτό. Πριν όμως απ’ την έναρξη της Γιούγκα του Σιδήρου και του Σκοταδισμού υπήρξαν άλλοι ιστορικοί κύκλοι, των οποίων η διάρκεια ρυθμίζεται ανάλογα με το μεγάλο εσωτερικό νόμο της Τετρακτύος, που ήδη αναφέραμε προηγουμένως.
Με βάση τη μονάδα της Κάλι Γιούγκα, ο προηγούμενος κύκλος διαρκεί το διπλάσιο χρόνο, ο προπροηγούμενος τον τριπλάσιο και ο τελευταίος τον τετραπλάσιο, σύμφωνα με τον ακόλουθο πίνακα:
1. Κάλι Γιούγκα ή Σιδερένια Εποχή 432.000 χρόνια
2. Δυαπάρα Γιούγκα ή Χάλκινη Εποχή 864.000 χρόνια
3. Τρέτα Γιούγκα ή Ασημένια Εποχή 1.296.000 χρόνια
4. Κρίγια ή Σάτυα Γιούγκα ή Χρυσή Εποχή 1.728.000 χρόνια
Το σύνολο των Τεσσάρων αυτών Εποχών, που συνδέονται εσωτερικά με τα 4 μέταλλα και τα 4 Στοιχεία, ονομάζεται Μάχα Γιούγκα (ίδια ρίζα με την ελληνική λέξη «μέγας» και ίδιας σημασίας) και διαρκεί το δεκαπλάσιο της βασικής μονάδας της Κάλι Γιούγκα. Για τους ίδιους ρυθμούς μας μιλάει ο Ησίοδος στο «Έργα και Ημέρες» (3), ο Πλάτωνας στους «Νόμους» και σε άλλους διαλόγους του και τόσοι άλλοι κλασικοί Δυτικοί Φιλόσοφοι. Με τη σειρά της, η Μάχα Γιούγκα Εποχή είναι ένας μικρός χρονικός Κύκλος που ενσωματώνεται σε άλλους μεγαλύτερους φτάνοντας ως τη διάρκεια της ζωής του Συμπαντικού Οργανισμού, του Σώματος της Θεότητας. Ένας τέτοιος Κύκλος είναι το ΚΑΛΠΑ το οποίο αποτελείται από 2.000 Μάχα Γιούγκα, δηλαδή από 8.640.000.000 χρόνια. Στην ινδική φιλοσοφία ονομάζεται επίσης «Μέρα και Νύχτα του Βράχμα». Η Μέρα αντιστοιχεί με την περίοδο δράσης ενός Εκδηλωμένου Κόσμου ή Πλανήτη και η Νύχτα με την περίοδο ανάπαυσης. Αυτές οι περίοδοι λέγονται επίσης ΜΑΝΒΑΝΤΑΡΑ και ΠΡΑΛΑΓΙΑ αντίστοιχα. Τριακόσιες εξήντα απ’ αυτές τις Μέρες και Νύχτες αποτελούν έναν ακόμη μεγαλύτερο Χρονικό Κύκλο, το «Έτος του Βράχμα», ενώ 100 απ’ αυτά τα Θεία Έτη αποτελούν μια «Εποχή ή Ζωή του Βράχμα» με διάρκεια 311.040.000.000.000 δικά μας, γήινα χρόνια.
Την ίδια Γνώση για τους Ιστορικούς Ρυθμούς είχαν οι Αρχαίοι Μαζδεϊστές ή Μάγοι της Περσίας(η Χαλδαϊκή ρίζα «μαγ» είναι ίδια με της ελληνικής λέξης «μέγας» και ίδιας σημασίας). Αν διαιρέσουμε ένα Μάχα Γιούγκα δια 360 θα έχουμε τη διάρκειά του σε «Θεία Έτη», δηλαδή 4.320.000:360=12.000, διάρκεια που την ονόμασαν «Κύριο Χρόνο Μακράς Διάρκειας» (Ζουρβάν Δαρέγκο Υαδάτα). Αντίθετα, το «Ζουρβάν Ακαράνα» είναι ο Χρόνος χωρίς όρια που ανέφερε ο Ζαρατούστρα, ο Χρόνος της Αιωνιότητας πέρα απ’ το Χώρο και το Χρόνο, ο Κάλα του Παραβραχμάν (4). Σε κάθε Γιούγκα κυριαρχούν ορισμένα χαρακτηριστικά, ανθρώπινοι τύποι, νοοτροπίες, αρετές, πολιτεύματα, τα οποία διαδέχονται το ένα τ’ άλλο ώσπου να ξαναρχίσει ο Κύκλος απ’ την αρχή με μια νέα Χρυσή Εποχή. Τα χαρακτηριστικά αυτά θα επανέλθουν αλλά σε μια ανώτερη κλίμακα ή στροφή της αναβατικής κωνικής Σπείρας της Εξέλιξης.
Στον ακόλουθο πίνακα συνοψίζουμε μερικά στοιχεία:
Η διαδοχή των στοιχείων αυτών επαναλαμβάνεται επίσης, σε μικρογραφία, μέσα στον κάθε κύκλο, έτσι ώστε μεγάλοι και μικροί κύκλοι αλληλοσυνδέονται αδιάκοπα. Για παράδειγμα, ο κύκλος των πολιτευμάτων επαναλαμβάνεται, με μικρότερες διάρκειες μέσα στο κάθε πολίτευμα, σαν μικρόκυκλος ή υπόκυκλος. Όπως είπαμε και προηγουμένως όμως, οι διάρκειές τους δεν είναι ίδιες, αλλά ρυθμίζονται σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Νόμο της Τετρακτύος: 1,2,3 και 4. Για παράδειγμα, με την έναρξη της Κάλι Γιούγκα το 3001 π.Χ., η ανθρωπότητα μπήκε στο γενικό Δημοκρατικό πολίτευμα. Αλλά μέσα σ’ αυτό, έως σήμερα και στους διάφορους πολιτισμούς, εναλλάχτηκαν πολλοί υπόκυκλοι αλληλοδιαδοχής όλων των πολιτευμάτων. Είναι σαν χροιές μέσα στο γενικό χρώμα. Άλλοι σημαντικοί Ιστορικοί Κύκλοι είναι αυτοί που βρίσκουμε στην Αίγυπτο, στους Μάγιας και τους Αζτέκους σε σχέση με το άστρο Σείριο και τον πλανήτη Αφροδίτη.
Ο Κύκλος του άστρου Σωτήρ (Σείριος του Μεγάλου Κυνός) διαρκούσε 1.460 χρόνια. Ο Σείριος ερχόταν μαζί με τον Ήλιο την πρώτη μέρα του μήνα Θωτ δείχνοντας την πλημμύρα του Νείλου. Συσχετιζόταν με το ηλιακό έτος, αλλά, αφού το πολιτικό έτος καθυστερούσε ένα τέταρτο της ημέρας κάθε χρόνο, δημιουργούταν μια διαφορά ανάμεσα στους δύο κύκλους, το Σειριακό και τον Ηλιακό, ώστε μόνο με το πέρασμα 1.460 χρόνων μπορούσαν να ξανασυμπέσουν. Αυτός ο κύκλος λεγόταν «του Φοίνικα» και αντιστοιχεί με 4 φορές επί 365 χρόνια, δηλαδή 4 Σειριακά χρόνια, των οποίων οι μέρες είναι τα δικά μας γήινα χρόνια. Οι Αιγύπτιοι Μύστες είχαν καταγράψει στα αρχεία τους αρκετούς απ’ τους κύκλους αυτούς στη μακρόχρονη ιστορία του Πολιτισμού τους. Στους Νοτιοαμερικάνικους Πολιτισμούς ο ηλιακός ετήσιος ρυθμός συνέπιπτε με το Ιερό Έτος του πλανήτη Αφροδίτη κάθε 54 χρόνια, οπότε γινόταν η Τελετή της Ανανέωσης της Φωτιάς στις κορυφές των λόφων. Αντιστοιχεί, αν και είναι μικρότερης διάρκειας, με τον Αιγυπτιακό Κύκλο του Φοίνικα της Ανάστασης. Η γέννηση, η ανάπτυξη, ο θάνατος και η ανάσταση ή η μετενσάρκωση των Πολιτισμών γίνεται σύμφωνα μ’ αυτούς τους Ιστορικούς Ρυθμούς για τους οποίους αναφέραμε μερικά παραδείγματα.
Τι είναι όμως αυτό που μετενσαρκώνεται στους Πολιτισμούς; Εδώ χρειάζεται να διευκρινίσουμε ότι μια πολιτισμική μορφή αποτελεί ένα ζωντανό οργανισμό με δικά του χαρακτηριστικά σε όλα τα επίπεδα, του οποίου κύτταρα ή άτομα είναι οι άνθρωποι που τον συγκροτούν. Αυτό το οργανικό Ον έχει, όπως κάθε ον στη φύση, μια Προσωπικότητα και ένα Εγώ ή Πνεύμα. Η προσωπικότητά του είναι τετραπλής φύσης. Αποτελείται από μια Νοοτροπία Κουλτούρας, τον τρόπο αντιμετώπισης δηλαδή των Τεχνών, των Επιστημών και των Γραμμάτων (Νοητικό), ένα χαρακτήρα, δηλαδή τα ήθη, τα έθιμα, τις λαϊκές γιορτές και τελετές (Αστρικό), μια συγκεκριμένη αντίληψη περί εργασίας, εμπορίου και κοινωνικών υπηρεσιών (Βιοενεργειακό) και τέλος από συγκεκριμένες φυσικές εκφράσεις στα τεχνικά θέματα, στα υλικά και στη μορφή των οικοδομών, στις εγκαταστάσεις, στις ενδυμασίες, στην υγιεινή κ.λ.π. (Αιθερο-φυσικό). Αυτά τα στοιχεία φθείρονται, αλλάζουν, μεταβάλλονται και εξαλείφονται με το θάνατο του Πολιτισμού (5). Το Πνεύμα τους όμως δεν πεθαίνει. Παραμένει και, αργά ή γρήγορα, θα μετενσαρκωθεί σ’ έναν επόμενο Πολιτισμό με νέα στοιχεία, νοοτροπία, χαρακτήρα κ.λ.π. Σαν παράδειγμα μπορούμε να θεωρήσουμε τον Τρωικό Πολιτισμό που μετενσαρκώθηκε, μέσω του Πρίγκιπα Αινεία, στο Ρωμαϊκό, όπως υποδηλώνει ο ίδιος ο Βιργίλιος στην Αινειάδα.
Η Ιταλική Αναγέννηση, που ήταν μια μετενσάρκωση του Πνεύματος του Κλασικού Ελληνικού Πολιτισμού, και το Μακεδονικό Πνεύμα, που μετενσαρκώθηκε στη Δύση των Σταυροφοριών, είναι άλλα ενδεικτικά παραδείγματα. Ο ενδιαφερόμενος αναγνώστης μπορεί ν’ αναζητήσει περισσότερα στοιχεία στα θαυμάσια έργα των Χέγκελ, Σπέγκλερ και Α. Τόυνμπυ για τη Φιλοσοφία της Ιστορίας (6). Το Πνεύμα ενός Πολιτισμού είναι τα Εγωικά χαρακτηριστικά του, τα Ιδανικά, οι υψηλές Ιδέες, οι πνευματικές κατακτήσεις και οι γραμμές συμπεριφοράς και δράσης που τον εμψύχωσαν πέρα απ’ τις προσαρμογές που αναγκάζεται να κάνει στον ιστορικό χρόνο και το γεωγραφικό χώρο. Η πεμπτουσία των θρησκευτικών, φιλοσοφικών και πολιτικών στοιχείων αποτελεί το γνώρισμα της Ψυχής του Πολιτισμού. Αυτή δεν πεθαίνει μαζί του, αλλά μετά από μια μικρότερη ή μεγαλύτερη περίοδο ανάπαυσης ή νάρκης θα μετενσαρκωθεί ξανά σε νέες πολιτισμικές μορφές, σ’ άλλο χρόνο και ίσως σ’ άλλον, εντελώς διαφορετικό, χώρο ανάλογα με τις Καρμικές ανάγκες της ακολουθώντας την Κοσμική Μοίρα της προς την ΤελειότηταΕδώ και λίγο καιρό έχει αρχίσει να έρχεται ξανά στην επικαιρότητα μια θεωρία, η οποία παρο υσιάστηκε αρχικά στην αρχαιότερη θρησκεία του κόσμου, το Βενταϊσμό. Αργότερα τη δίδαξαν διάφοροι Έλληνες φιλόσοφοι και στη συνέχεια την υποστήριξαν οι Θεοσοφιστές του Μεσαίωνα. Είναι η θεωρία των ιστορικών κύκλων του Toynbee, o oποίος με τη δεκάτομη «Μελέτη της Ιστορίας » (1939-1953) προσπαθεί να καθορίσει τους νόμους που ρυθμίζουν την ακμή και την πτώση των πολιτισμών και επηρέασε όλη τη νεότερη ιστοριογραφία.
Η θεωρία προκάλεσε μια αναθεώρηση των σύγχρονων ιστορικών αντιλήψεων και μια προσέγγιση στις αντιλήψεις του Κικέρωνα (106-43π.Χ.), ο οποίος μας λέει με οξυδέρκεια ότι η Ιστορία είναι ρυθμική, κυκλική και συνεχώς μπορεί να μας προσδιορίζει την επιστροφή των ιστορικών γεγονότων. Έτσι η εμπειρία και μάθηση από το παρελθόν μπορεί να μας διδάξει για το μέλλον.
Μια ανάλογη αντίληψη είχαν και ο Πλάτωνας και ο Νίτσε με την Ιστορική θεωρεία των περιτροπών. Απορρίφθηκε ανοιχτά από τους σοφούς της Δύσης, και αντίθετα από τον κανόνα, εκείνοι που την υποστηρίζουν είναι οι άνθρωποι της επιστήμης. Με τις εμπειρίες και τις διδασκαλίες του ιστορικού παρελθόντος οι άνθρωποι μπορούν να αναγνωρίσουν ότι οι αιτίες του μέλλοντος είναι σχεδόν οι ίδιες με του παρελθόντος και τότε μπορούν να κατανοήσουν ένα μέρος από το «νόημα των Κυκλικών Επιστροφών», που αποτελείται από παρόμοια γεγονότα σε όλες τις εποχές.
ΚΥΚΛΟΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Όλα τα πράγματα επιστρέφουν, κυκλικά και περιοδικά, στο σημείο της εκκίνησής τους και αλλάζουν μόνο φαινομενικά. Σ' ένα άλλο επίπεδο, η Ανθρώπινη Ζωή πρέπει να συμφωνήσει με τους Κύκλους αυτούς, οι οποίοι, μέσα σε άλλους μεγαλύτερους (που διαρκούν εκατομμύρια χρόνια και περιέχουν άλλους χίλιους δυο πιο μικρούς κύκλους), επαναλαμβάνουν, στη μία ή στην άλλη κλίμακα, το ίδιο αριθμητικό-μουσικό θέμα: τη Συμφωνία της Εξέλιξης
Οι κατηγορίες αυτές του χρόνου έχουν ονομαστεί "YUGA", από τους αρχαίους Ινδούς φιλόσοφους, τους Βραχμάν ους, που σημαίνει "κρίκος αλυσίδας". Η ιδέα τους για την ιστορία μοιάζει με μια μακριά αλυσίδα που αποτελείται από κρίκους, οι οποίοι ενώνουν μεγάλους και μικρούς κύκλους. Όλη η αλυσίδα που εμείς μπορούμε να διανοηθούμε είναι όπως ένας μεγαλύτερος κρίκος μιας απέραντης Κοσμικής Αλυσίδας.
Μια απ’ τις βασικές και πιο μυστηριώδεις ιδιότητες της Ζωής, σ’ όλα της τα επίπεδα εκδήλωσης, είναι η εξάρτησή της από ρυθμούς και κύκλους. Από ένα μικροοργανισμό μέχρι τους μεγάλους οργανισμούς των φυλών και των πολιτισμών και από ένα άτομο μέχρι ένα Γαλαξία, όλα στο Σύμπαν υπακούουν στο νόμο των ρυθμών. Υπάρχουν μεγάλοι και μικροί ρυθμοί τόσο στον άνθρωπο όσο και σε ανώτερους συλλογικούς οργανισμούς, όπως είναι, για παράδειγμα, η Ανθρωπότητα, μια φυλή, ένας πολιτισμός ή μια πόλη. Αυτοί οι ρυθμοί συνδέονται τόσο μεταξύ τους όσο και με τον Μακρόκοσμο των πλανητών και των άστρων με θαυμάσια ακρίβεια και συντονισμό. Στην ανθρώπινη περίπτωση, ο ρυθμός της Μετενσάρκωσης μπορεί να θεωρηθεί ένας μακρόρυθμος. Όταν όμως ενσωματώνεται στον κύκλο ενός Πολιτισμού, αποτελεί έναν μικρόρυθμο. Στον άνθρωπο υπάρχουν διάφοροι μικρόρυθμοι δεκαετείς ή και ετήσιοι. Οι πιο σημαντικοί ωστόσο είναι τρεις.
Ο πρώτος συνδέεται με το γήινο ρυθμό, διαρκεί 23 ημέρες και αφορά στους κύκλους του φυσικού σώματος. Δηλαδή κάθε 23 ημέρες το ανθρώπινο σώμα, από ενεργειακή άποψη, περνάει από μια καμπή ή μια κάθοδο. Ο δεύτερος συνδέεται με το σεληνιακό ρυθμό, διαρκεί 28 ημέρες και ευθύνεται για τις ψυχολογικές εναλλαγές. Ο τρίτος διαρκεί 31 μέρες, ρυθμίζει τη νοητική δραστηριότητα και συσχετίζεται με τον Ήλιο (1). Γενικά, μπορούμε να πούμε ότι οι ρυθμοί, τόσο οι φυσιολογικοί όσο και αυτοί των αόρατων ψυχολογικών και νοητικών σωμάτων (τα οποία συνδέονται περισσότερο με τις λεπτές αστρολογικές επιδράσεις), έχουν την τάση να προσαρμόζονται στο περιβάλλον, στους ρυθμούς της Γης, της Σελήνης, του Ήλιου, των πλανητών και των άστρων. Οι τέσσερις κύριοι περιβαλλοντικοί ρυθμοί σε σχέση με τη Γη είναι ο καθημερινός ρυθμός, που εξαρτάται απ’ την περιστροφή του πλανήτη κάθε εικοσιτετράωρο, ο μηνιαίος ρυθμός της Σελήνης, που περιφέρεται γύρω απ’ τη Γη, ο ετήσιος ρυθμός της γήινης περιφοράς γύρω απ’ τον Ήλιο και τέλος ο ρυθμός των ηλιακών κηλίδων κάθε 112 περίπου χρόνια.
Αυτοί οι ρυθμοί είναι οι βασικότεροι ρυθμιστές της φυσικής και πρανικής ζωής πάνω στη Γη. Υπάρχουν όμως μεγαλύτεροι ρυθμοί, οι οποίοι ευθύνονται για τη ζωή σε άλλα ανώτερα επίπεδα συνείδησης. Ο ρυθμός της λεγόμενης μετατόπισης του περιήλιου της Γης (το σημείο που η γήινη τροχιά βρίσκεται εγγύτερα στον Ήλιο) που ολοκληρώνει έναν κύκλο κάθε 108.000 χρόνια περίπου και ο ρυθμός της μετάπτωσης των ισημεριών της Γης (26.000 χρόνια περίπου), για παράδειγμα, παίζουν ένα σημαντικό ρόλο στην καθιέρωση των Ιστορικών κύκλων που σχετίζονται με τις ανόδους και τις πτώσεις, τις γεννήσεις και τους θανάτους των πολιτισμών και των εθνών. Η αρχέγονη εσωτερική παράδοση της Ανατολής και της Δύσης (2) διδάσκει την ύπαρξη μεγάλων και μικρών ιστορικών Κύκλων, που στα σανσκριτικά ονομάζονται ΓΙΟΥΓΚΑ (Κρίκος) και αλληλοσυνδέονται καθώς ξετυλίγεται η ανθρώπινη ιστορία. Αυτοί οι κύκλοι, που διέπουν την ανθρώπινη ιστορική εξέλιξη, συντονίζονται με μεγαλύτερους Κοσμικούς Ρυθμούς, των οποίων είναι αντανακλάσεις. Η βασικότερη μονάδα του ιστορικού χρονικού ρυθμού είναι η λεγόμενη ΚΑΛΙ ΓΙΟΥΓΚΑ που διαρκεί 432.000 χρόνια.
Αυτός ο αριθμός δεν είναι βέβαια τυχαίος, αλλά συνδέεται με τους δύο μεγάλους κοσμικούς ρυθμούς της Γης που αναφέραμε προηγουμένως, της μετατόπισης του περιηλίου και της μετάπτωσης των Ισημεριών. Το τετραπλάσιο της περιόδου της μετατόπισης είναι η διάρκεια αυτής της Γιούγκα. Επιπλέον, η περίοδος της μετατόπισης πλησιάζει το τετραπλάσιο της διάρκειας της μεταπτωτικής περιόδου, η οποία αντιστοιχεί απ’ τη μια με τον αριθμό των ανθρώπινων αναπνοών που γίνονται σε μια μέρα και απ’ την άλλη με το χιλιαπλάσιο της διάρκειας της περιφοράς του ηλιακού μας συστήματος γύρω απ’ το κέντρο του Γαλαξία μας. Αυτοί και άλλοι πολλοί ρυθμικοί συντονισμοί Μικρόκοσμου - Μακρόκοσμου αποτελούν θαυμάσια έκφραση της Παγκόσμιας Διάνοιας και της ουσιαστικής ένωσης των Πάντων, επειδή, όπως λέει η Αρχή της Αναλογίας, «όπως είναι πάνω είναι και κάτω και όπως είναι κάτω είναι και πάνω». Σύμφωνα με την Εσωτερική Διδασκαλία, η έναρξη της τελευταίας περιόδου της Κάλι Γιούγκα έγινε περίπου πριν από 5.000 χρόνια. Τότε άρχισε μια μαύρη, σιδερένια, υλιστική εποχή για την Ανθρωπότητα. Η λέξη Κάλι στα σανσκριτικά σημαίνει ακριβώς αυτό. Πριν όμως απ’ την έναρξη της Γιούγκα του Σιδήρου και του Σκοταδισμού υπήρξαν άλλοι ιστορικοί κύκλοι, των οποίων η διάρκεια ρυθμίζεται ανάλογα με το μεγάλο εσωτερικό νόμο της Τετρακτύος, που ήδη αναφέραμε προηγουμένως.
Με βάση τη μονάδα της Κάλι Γιούγκα, ο προηγούμενος κύκλος διαρκεί το διπλάσιο χρόνο, ο προπροηγούμενος τον τριπλάσιο και ο τελευταίος τον τετραπλάσιο, σύμφωνα με τον ακόλουθο πίνακα:
1. Κάλι Γιούγκα ή Σιδερένια Εποχή 432.000 χρόνια
2. Δυαπάρα Γιούγκα ή Χάλκινη Εποχή 864.000 χρόνια
3. Τρέτα Γιούγκα ή Ασημένια Εποχή 1.296.000 χρόνια
4. Κρίγια ή Σάτυα Γιούγκα ή Χρυσή Εποχή 1.728.000 χρόνια
Το σύνολο των Τεσσάρων αυτών Εποχών, που συνδέονται εσωτερικά με τα 4 μέταλλα και τα 4 Στοιχεία, ονομάζεται Μάχα Γιούγκα (ίδια ρίζα με την ελληνική λέξη «μέγας» και ίδιας σημασίας) και διαρκεί το δεκαπλάσιο της βασικής μονάδας της Κάλι Γιούγκα. Για τους ίδιους ρυθμούς μας μιλάει ο Ησίοδος στο «Έργα και Ημέρες» (3), ο Πλάτωνας στους «Νόμους» και σε άλλους διαλόγους του και τόσοι άλλοι κλασικοί Δυτικοί Φιλόσοφοι. Με τη σειρά της, η Μάχα Γιούγκα Εποχή είναι ένας μικρός χρονικός Κύκλος που ενσωματώνεται σε άλλους μεγαλύτερους φτάνοντας ως τη διάρκεια της ζωής του Συμπαντικού Οργανισμού, του Σώματος της Θεότητας. Ένας τέτοιος Κύκλος είναι το ΚΑΛΠΑ το οποίο αποτελείται από 2.000 Μάχα Γιούγκα, δηλαδή από 8.640.000.000 χρόνια. Στην ινδική φιλοσοφία ονομάζεται επίσης «Μέρα και Νύχτα του Βράχμα». Η Μέρα αντιστοιχεί με την περίοδο δράσης ενός Εκδηλωμένου Κόσμου ή Πλανήτη και η Νύχτα με την περίοδο ανάπαυσης. Αυτές οι περίοδοι λέγονται επίσης ΜΑΝΒΑΝΤΑΡΑ και ΠΡΑΛΑΓΙΑ αντίστοιχα. Τριακόσιες εξήντα απ’ αυτές τις Μέρες και Νύχτες αποτελούν έναν ακόμη μεγαλύτερο Χρονικό Κύκλο, το «Έτος του Βράχμα», ενώ 100 απ’ αυτά τα Θεία Έτη αποτελούν μια «Εποχή ή Ζωή του Βράχμα» με διάρκεια 311.040.000.000.000 δικά μας, γήινα χρόνια.
Την ίδια Γνώση για τους Ιστορικούς Ρυθμούς είχαν οι Αρχαίοι Μαζδεϊστές ή Μάγοι της Περσίας(η Χαλδαϊκή ρίζα «μαγ» είναι ίδια με της ελληνικής λέξης «μέγας» και ίδιας σημασίας). Αν διαιρέσουμε ένα Μάχα Γιούγκα δια 360 θα έχουμε τη διάρκειά του σε «Θεία Έτη», δηλαδή 4.320.000:360=12.000, διάρκεια που την ονόμασαν «Κύριο Χρόνο Μακράς Διάρκειας» (Ζουρβάν Δαρέγκο Υαδάτα). Αντίθετα, το «Ζουρβάν Ακαράνα» είναι ο Χρόνος χωρίς όρια που ανέφερε ο Ζαρατούστρα, ο Χρόνος της Αιωνιότητας πέρα απ’ το Χώρο και το Χρόνο, ο Κάλα του Παραβραχμάν (4). Σε κάθε Γιούγκα κυριαρχούν ορισμένα χαρακτηριστικά, ανθρώπινοι τύποι, νοοτροπίες, αρετές, πολιτεύματα, τα οποία διαδέχονται το ένα τ’ άλλο ώσπου να ξαναρχίσει ο Κύκλος απ’ την αρχή με μια νέα Χρυσή Εποχή. Τα χαρακτηριστικά αυτά θα επανέλθουν αλλά σε μια ανώτερη κλίμακα ή στροφή της αναβατικής κωνικής Σπείρας της Εξέλιξης.
Στον ακόλουθο πίνακα συνοψίζουμε μερικά στοιχεία:
Η διαδοχή των στοιχείων αυτών επαναλαμβάνεται επίσης, σε μικρογραφία, μέσα στον κάθε κύκλο, έτσι ώστε μεγάλοι και μικροί κύκλοι αλληλοσυνδέονται αδιάκοπα. Για παράδειγμα, ο κύκλος των πολιτευμάτων επαναλαμβάνεται, με μικρότερες διάρκειες μέσα στο κάθε πολίτευμα, σαν μικρόκυκλος ή υπόκυκλος. Όπως είπαμε και προηγουμένως όμως, οι διάρκειές τους δεν είναι ίδιες, αλλά ρυθμίζονται σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Νόμο της Τετρακτύος: 1,2,3 και 4. Για παράδειγμα, με την έναρξη της Κάλι Γιούγκα το 3001 π.Χ., η ανθρωπότητα μπήκε στο γενικό Δημοκρατικό πολίτευμα. Αλλά μέσα σ’ αυτό, έως σήμερα και στους διάφορους πολιτισμούς, εναλλάχτηκαν πολλοί υπόκυκλοι αλληλοδιαδοχής όλων των πολιτευμάτων. Είναι σαν χροιές μέσα στο γενικό χρώμα. Άλλοι σημαντικοί Ιστορικοί Κύκλοι είναι αυτοί που βρίσκουμε στην Αίγυπτο, στους Μάγιας και τους Αζτέκους σε σχέση με το άστρο Σείριο και τον πλανήτη Αφροδίτη.
Ο Κύκλος του άστρου Σωτήρ (Σείριος του Μεγάλου Κυνός) διαρκούσε 1.460 χρόνια. Ο Σείριος ερχόταν μαζί με τον Ήλιο την πρώτη μέρα του μήνα Θωτ δείχνοντας την πλημμύρα του Νείλου. Συσχετιζόταν με το ηλιακό έτος, αλλά, αφού το πολιτικό έτος καθυστερούσε ένα τέταρτο της ημέρας κάθε χρόνο, δημιουργούταν μια διαφορά ανάμεσα στους δύο κύκλους, το Σειριακό και τον Ηλιακό, ώστε μόνο με το πέρασμα 1.460 χρόνων μπορούσαν να ξανασυμπέσουν. Αυτός ο κύκλος λεγόταν «του Φοίνικα» και αντιστοιχεί με 4 φορές επί 365 χρόνια, δηλαδή 4 Σειριακά χρόνια, των οποίων οι μέρες είναι τα δικά μας γήινα χρόνια. Οι Αιγύπτιοι Μύστες είχαν καταγράψει στα αρχεία τους αρκετούς απ’ τους κύκλους αυτούς στη μακρόχρονη ιστορία του Πολιτισμού τους. Στους Νοτιοαμερικάνικους Πολιτισμούς ο ηλιακός ετήσιος ρυθμός συνέπιπτε με το Ιερό Έτος του πλανήτη Αφροδίτη κάθε 54 χρόνια, οπότε γινόταν η Τελετή της Ανανέωσης της Φωτιάς στις κορυφές των λόφων. Αντιστοιχεί, αν και είναι μικρότερης διάρκειας, με τον Αιγυπτιακό Κύκλο του Φοίνικα της Ανάστασης. Η γέννηση, η ανάπτυξη, ο θάνατος και η ανάσταση ή η μετενσάρκωση των Πολιτισμών γίνεται σύμφωνα μ’ αυτούς τους Ιστορικούς Ρυθμούς για τους οποίους αναφέραμε μερικά παραδείγματα.
Τι είναι όμως αυτό που μετενσαρκώνεται στους Πολιτισμούς; Εδώ χρειάζεται να διευκρινίσουμε ότι μια πολιτισμική μορφή αποτελεί ένα ζωντανό οργανισμό με δικά του χαρακτηριστικά σε όλα τα επίπεδα, του οποίου κύτταρα ή άτομα είναι οι άνθρωποι που τον συγκροτούν. Αυτό το οργανικό Ον έχει, όπως κάθε ον στη φύση, μια Προσωπικότητα και ένα Εγώ ή Πνεύμα. Η προσωπικότητά του είναι τετραπλής φύσης. Αποτελείται από μια Νοοτροπία Κουλτούρας, τον τρόπο αντιμετώπισης δηλαδή των Τεχνών, των Επιστημών και των Γραμμάτων (Νοητικό), ένα χαρακτήρα, δηλαδή τα ήθη, τα έθιμα, τις λαϊκές γιορτές και τελετές (Αστρικό), μια συγκεκριμένη αντίληψη περί εργασίας, εμπορίου και κοινωνικών υπηρεσιών (Βιοενεργειακό) και τέλος από συγκεκριμένες φυσικές εκφράσεις στα τεχνικά θέματα, στα υλικά και στη μορφή των οικοδομών, στις εγκαταστάσεις, στις ενδυμασίες, στην υγιεινή κ.λ.π. (Αιθερο-φυσικό). Αυτά τα στοιχεία φθείρονται, αλλάζουν, μεταβάλλονται και εξαλείφονται με το θάνατο του Πολιτισμού (5). Το Πνεύμα τους όμως δεν πεθαίνει. Παραμένει και, αργά ή γρήγορα, θα μετενσαρκωθεί σ’ έναν επόμενο Πολιτισμό με νέα στοιχεία, νοοτροπία, χαρακτήρα κ.λ.π. Σαν παράδειγμα μπορούμε να θεωρήσουμε τον Τρωικό Πολιτισμό που μετενσαρκώθηκε, μέσω του Πρίγκιπα Αινεία, στο Ρωμαϊκό, όπως υποδηλώνει ο ίδιος ο Βιργίλιος στην Αινειάδα.
Η Ιταλική Αναγέννηση, που ήταν μια μετενσάρκωση του Πνεύματος του Κλασικού Ελληνικού Πολιτισμού, και το Μακεδονικό Πνεύμα, που μετενσαρκώθηκε στη Δύση των Σταυροφοριών, είναι άλλα ενδεικτικά παραδείγματα. Ο ενδιαφερόμενος αναγνώστης μπορεί ν’ αναζητήσει περισσότερα στοιχεία στα θαυμάσια έργα των Χέγκελ, Σπέγκλερ και Α. Τόυνμπυ για τη Φιλοσοφία της Ιστορίας (6). Το Πνεύμα ενός Πολιτισμού είναι τα Εγωικά χαρακτηριστικά του, τα Ιδανικά, οι υψηλές Ιδέες, οι πνευματικές κατακτήσεις και οι γραμμές συμπεριφοράς και δράσης που τον εμψύχωσαν πέρα απ’ τις προσαρμογές που αναγκάζεται να κάνει στον ιστορικό χρόνο και το γεωγραφικό χώρο. Η πεμπτουσία των θρησκευτικών, φιλοσοφικών και πολιτικών στοιχείων αποτελεί το γνώρισμα της Ψυχής του Πολιτισμού. Αυτή δεν πεθαίνει μαζί του, αλλά μετά από μια μικρότερη ή μεγαλύτερη περίοδο ανάπαυσης ή νάρκης θα μετενσαρκωθεί ξανά σε νέες πολιτισμικές μορφές, σ’ άλλο χρόνο και ίσως σ’ άλλον, εντελώς διαφορετικό, χώρο ανάλογα με τις Καρμικές ανάγκες της ακολουθώντας την Κοσμική Μοίρα της προς την ΤελειότηταΕδώ και λίγο καιρό έχει αρχίσει να έρχεται ξανά στην επικαιρότητα μια θεωρία, η οποία παρο υσιάστηκε αρχικά στην αρχαιότερη θρησκεία του κόσμου, το Βενταϊσμό. Αργότερα τη δίδαξαν διάφοροι Έλληνες φιλόσοφοι και στη συνέχεια την υποστήριξαν οι Θεοσοφιστές του Μεσαίωνα. Είναι η θεωρία των ιστορικών κύκλων του Toynbee, o oποίος με τη δεκάτομη «Μελέτη της Ιστορίας » (1939-1953) προσπαθεί να καθορίσει τους νόμους που ρυθμίζουν την ακμή και την πτώση των πολιτισμών και επηρέασε όλη τη νεότερη ιστοριογραφία.
Η θεωρία προκάλεσε μια αναθεώρηση των σύγχρονων ιστορικών αντιλήψεων και μια προσέγγιση στις αντιλήψεις του Κικέρωνα (106-43π.Χ.), ο οποίος μας λέει με οξυδέρκεια ότι η Ιστορία είναι ρυθμική, κυκλική και συνεχώς μπορεί να μας προσδιορίζει την επιστροφή των ιστορικών γεγονότων. Έτσι η εμπειρία και μάθηση από το παρελθόν μπορεί να μας διδάξει για το μέλλον.
Μια ανάλογη αντίληψη είχαν και ο Πλάτωνας και ο Νίτσε με την Ιστορική θεωρεία των περιτροπών. Απορρίφθηκε ανοιχτά από τους σοφούς της Δύσης, και αντίθετα από τον κανόνα, εκείνοι που την υποστηρίζουν είναι οι άνθρωποι της επιστήμης. Με τις εμπειρίες και τις διδασκαλίες του ιστορικού παρελθόντος οι άνθρωποι μπορούν να αναγνωρίσουν ότι οι αιτίες του μέλλοντος είναι σχεδόν οι ίδιες με του παρελθόντος και τότε μπορούν να κατανοήσουν ένα μέρος από το «νόημα των Κυκλικών Επιστροφών», που αποτελείται από παρόμοια γεγονότα σε όλες τις εποχές.
ΚΥΚΛΟΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Όλα τα πράγματα επιστρέφουν, κυκλικά και περιοδικά, στο σημείο της εκκίνησής τους και αλλάζουν μόνο φαινομενικά. Σ' ένα άλλο επίπεδο, η Ανθρώπινη Ζωή πρέπει να συμφωνήσει με τους Κύκλους αυτούς, οι οποίοι, μέσα σε άλλους μεγαλύτερους (που διαρκούν εκατομμύρια χρόνια και περιέχουν άλλους χίλιους δυο πιο μικρούς κύκλους), επαναλαμβάνουν, στη μία ή στην άλλη κλίμακα, το ίδιο αριθμητικό-μουσικό θέμα: τη Συμφωνία της Εξέλιξης
Οι κατηγορίες αυτές του χρόνου έχουν ονομαστεί "YUGA", από τους αρχαίους Ινδούς φιλόσοφους, τους Βραχμάν ους, που σημαίνει "κρίκος αλυσίδας". Η ιδέα τους για την ιστορία μοιάζει με μια μακριά αλυσίδα που αποτελείται από κρίκους, οι οποίοι ενώνουν μεγάλους και μικρούς κύκλους. Όλη η αλυσίδα που εμείς μπορούμε να διανοηθούμε είναι όπως ένας μεγαλύτερος κρίκος μιας απέραντης Κοσμικής Αλυσίδας.
ΟΙ ΓΙΟΥΓΚΑ, ΜΕΓΑΛΟΙ ΚΥΚΛΟΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
(Βραχμανικές χρονολογίες)
1.- Κρίτα Γιούγκα διαρκεί 1.728.000 χρόνια (4Χ1 Κάλι)
2.- Τρέτα Γιούγκα "1.296.000 χρόνια (3Χ1 Κάλι)
3.- Ντβάπαρα Γιούγκα 864.000 χρόνια (2Χ1 Κάλι)
4.- Κάλι Γιούγκα 432.000 χρόνια (Μονάδα)
Σύνολο: Μάχα Γιούγκα 4.320.000 χρόνια (10χ1 Κάλι) = (Μεγάλος Κύκλος)
Η διδασκαλία και η μελέτη του Νόμου των Κύκλων και των Εποχών επιτρέπει στο φιλόσοφο, μέσα από την εξέταση του παρελθόντος, να προβλέψει το Μέλλον με αρκετή ακρίβεια.
Στατιστικά στοιχεία από διαφορετικά γεγονότα συγκεντρώνονται γοργά και συγκρίνονται με τη σοβαρότητα που απαιτούν τα σημαντικά επιστημονικά θέματα. Στατιστική των πολέμων και των περιόδων (ή κύκλων), της εμφάνισης σπουδαίων ανθρώπων –τουλάχιστον εκείνων που αναγνωρίζονται σαν τέτοιοι από τους συγχρόνους τους, άσχετα από τις μεταγενέστερες απόψεις, στατιστικές των περιόδων ανάπτυξης και προόδου μεγάλων εμπορικών κέντρων, της ανόδου και της πτώσης των τεχνών και των επιστημών, των κατακλυσμών, σεισμών, επιδημιών, των περιόδων του υπερβολικού ψύχους και της ζέστης, του κύκλου των επαναστάσεων, της ανόδου και της πτώσης αυτοκρατοριών κ.λπ. Όλα αυτά υποβάλλονται στην ανάλυση με λεπτομερέστατους μαθηματικούς υπολογισμούς.
Όπως λέει ένας συγγραφέας στον NovoyeVremya, εφημερίδα της Πετρούπολης, «Αν, εξαιτίας της κυριαρχίας της σύγχρονης επιστήμης, θεωρείται παιδικό παιχνίδι ο ισχυρισμός της πρόβλεψης μελλοντικών γεγονότων ή συνειδητή απάτη, τότε χρειάζεται να δείξουμε την επιστήμη η οποία ανέλαβε και κατέγραψε το ερώτημα σε σχέση με τα γεγονότα του παρελθόντος, για το αν υπάρχει ή όχι στη συνεχή επανάληψη των γεγονότων μια ορισμένη περιοδικότητα, δηλαδή τη στατιστική. Με άλλα λόγια, για το αν αυτά τα γεγονότα επανεμφανίζονται ύστερα από μια σταθερή και καθορισμένη χρονική περίοδο σε κάθε έθνος. Και αν υπάρχει η περιοδικότητα, τότε χρειάζεται να εξεταστεί αν οφείλεται στην τυφλή τύχη ή βασίζεται στους ίδιους βασικούς νόμους πάνω στους οποίους στηρίζονται πολλά από τα φαινόμενα της ανθρώπινης ζωής».
Αναμφίβολα ισχύει το τελευταίο. Και ο συγγραφέας βρίσκει την καλύτερη μαθηματική απόδειξη του θέματος σε έργα του δρ. Ε. Ζάσε (E. Zasse) και ορισμένων άλλων. Αρκετές μελέτες που ασχολούνται με το θέμα εμφανίστηκαν πρόσφατα και μάλιστα τα περισσότερα ανήκουν σε διακεκριμένους επιστήμονες. Δημοσιεύθηκαν στο Πρωσικό Περιοδικό Στατιστικής και επιβεβαιώνουν απόλυτα την αρχαία θεωρία των Κύκλων.
Αυτές οι περίοδοι που επαναφέρουν τα διαρκώς επαναλαμβανόμενα γεγονότα αρχίζουν από μια άπειρα μικρή περίοδο –ας πούμε δέκα ετών- και φτάνουν σε κύκλους που απαιτούν 250, 500, 700 και 1000 χρόνια για να ολοκληρωθούν. Όλες περιέχονται μέσα στη Μάχα Γιούγκα, η «Μεγάλη Εποχή» ή Κύκλο του Υπολογισμού του Μανού, που η ίδια περιστρέφεται ανάμεσα σε δυο αιωνιότητες –τις «Πραλάγια» ή "Νύχτες του- Μπράχμα».
Σαν πείραμα προς αυτή την κατεύθυνση ο δρ. Ζάσε διάλεξε τη στατιστική διερεύνηση όλων των πολέμων, η διεξαγωγή των οποίων έχει καταγραφεί στην ιστορία. Είναι ένα θέμα που επιδέχεται πιο εύκολα την επιστημονική επαλήθευση από οποιοδήποτε άλλο. Για να αποδείξει την άποψή του με τον πιο απλό και κατανοητό τρόπο ο δρ. Ζάσε απεικονίζει τις περιόδους πολέμου και ειρήνης με τη μορφή μικρών και μεγάλων καμπυλών που κινούνται πάνω στο χάρτη του αρχαίου κόσμου.
Πριν να ασχοληθεί, όμως, με τους κύκλους των πολέμων, ο συγγραφέας επισημαίνει την άνοδο και την πτώση των μεγαλύτερων αυτοκρατοριών του κόσμου και δείχνει το βαθμό της δραστηριότητας που έπαιξαν στην παγκόσμια ιστορία. Τονίζει το γεγονός ότι αν διαιρέσουμε το χάρτη του αρχαίου κόσμου σε πέντε μέρη –ανατολική, κεντρική και δυτική Ασία, ανατολική, δυτική Ευρώπη και Αίγυπτο- τότε θα αντιληφθούμε εύκολα ότι κάθε 250 χρόνια ένα τεράστιο κύμα περνάει πάνω από αυτές τις περιοχές, φέρνοντας στην καθεμία με τη σειρά τα γεγονότα που έφερε στην προηγούμενη. Τούτο μπορούμε να το ονομάσουμε «ιστορικό κύμα» του κύκλου των 250 ετών. Ο αναγνώστης παρακαλείται να παρακολουθήσει αυτόν το μυστικό αριθμό ετών.
Αυτές οι περίοδοι που επαναφέρουν τα διαρκώς επαναλαμβανόμενα γεγονότα αρχίζουν από μια άπειρα μικρή περίοδο –ας πούμε δέκα ετών- και φτάνουν σε κύκλους που απαιτούν 250, 500, 700 και 1000 χρόνια για να ολοκληρωθούν. Όλες περιέχονται μέσα στη Μάχα Γιούγκα, η «Μεγάλη Εποχή» ή Κύκλο του Υπολογισμού του Μανού, που η ίδια περιστρέφεται ανάμεσα σε δυο αιωνιότητες –τις «Πραλάγια» ή "Νύχτες του- Μπράχμα».
Σαν πείραμα προς αυτή την κατεύθυνση ο δρ. Ζάσε διάλεξε τη στατιστική διερεύνηση όλων των πολέμων, η διεξαγωγή των οποίων έχει καταγραφεί στην ιστορία. Είναι ένα θέμα που επιδέχεται πιο εύκολα την επιστημονική επαλήθευση από οποιοδήποτε άλλο. Για να αποδείξει την άποψή του με τον πιο απλό και κατανοητό τρόπο ο δρ. Ζάσε απεικονίζει τις περιόδους πολέμου και ειρήνης με τη μορφή μικρών και μεγάλων καμπυλών που κινούνται πάνω στο χάρτη του αρχαίου κόσμου.
Πριν να ασχοληθεί, όμως, με τους κύκλους των πολέμων, ο συγγραφέας επισημαίνει την άνοδο και την πτώση των μεγαλύτερων αυτοκρατοριών του κόσμου και δείχνει το βαθμό της δραστηριότητας που έπαιξαν στην παγκόσμια ιστορία. Τονίζει το γεγονός ότι αν διαιρέσουμε το χάρτη του αρχαίου κόσμου σε πέντε μέρη –ανατολική, κεντρική και δυτική Ασία, ανατολική, δυτική Ευρώπη και Αίγυπτο- τότε θα αντιληφθούμε εύκολα ότι κάθε 250 χρόνια ένα τεράστιο κύμα περνάει πάνω από αυτές τις περιοχές, φέρνοντας στην καθεμία με τη σειρά τα γεγονότα που έφερε στην προηγούμενη. Τούτο μπορούμε να το ονομάσουμε «ιστορικό κύμα» του κύκλου των 250 ετών. Ο αναγνώστης παρακαλείται να παρακολουθήσει αυτόν το μυστικό αριθμό ετών.
Το πρώτο από αυτά τα κύματα άρχισε στην Κίνα το 2000 π.Χ., τη «χρυσή εποχή» της αυτοκρατορίας, την εποχή της φιλοσοφίας, των ανακαλύψεων και των αναμορφώσεων.
Το 1750 π.Χ. οι Μογγόλοι της Κεντρικής Ασίας εγκαθίδρυσαν μια πανίσχυρη αυτοκρατορία.
Το 1500 π.Χ. η Αίγυπτος αναδύεται από την προσωρινή της υποβάθμιση και απλώνει την κυριαρχία της σε πολλά μέρη της Ευρώπης και της Ασίας.
Περίπου το 1250 π.Χ. το ιστορικό κύμα φτάνει και διασχίζει την ανατολική Ευρώπη, γεμίζοντάς την με το πνεύμα της Αργοναυτικής εκστρατείας.
Πεθαίνει το 1000 π.Χ. με την πολιορκία της Τροίας.
Ένα δεύτερο ιστορικό κύμα κάνει την εμφάνισή του εκείνη περίπου την εποχή στην κεντρική Ασία. Οι Σκύθες εγκαταλείπουν τις στέπες τους και πλημμυρίζουν το 750 π.Χ. τις γειτονικές χώρες, κατευθυνόμενοι προς το Νότο και τη Δύση.
Περίπου το 500 π.Χ. στη δυτική Ασία αρχίζει μια εποχή δόξας για την αρχαία Περσία και το κύμα κινείται προς τα ανατολικά της Ευρώπης.
Το 250 π.Χ. η Ελλάδα φτάνει στο ανώτερο στάδιο τέχνης και πολιτισμού.
Προχωρά ακόμα πιο πέρα, στη Δύση, όπου κατά τη γέννηση του Χριστού (έτος 0), η ρωμαϊκή αυτοκρατορία βρίσκεται στο απόγειο της δύναμης και του μεγαλείου της.
Στην ίδια περίοδο βλέπουμε την εμφάνιση ενός τρίτου ιστορικού κύματος στην άπω Ανατολή. Ύστερα από μακρόχρονες επαναστάσεις, αυτή την περίοδο περίπου η Κίνα σχηματίζει ξανά μια πανίσχυρη αυτοκρατορία και οι τέχνες, οι επιστήμες και το εμπόριο ανθίζουν ξανά. 250 χρόνια αργότερα βλέπουμε τους Ούννους να εμφανίζονται από τα βάθη της κεντρικής Ασίας.
Το έτος 500 μ.Χ. ένα καινούργιο και πανίσχυρο περσικό βασίλειο σχηματίζεται.
Το 750 μ.Χ. στην ανατολική Ευρώπη υπάρχει η βυζαντινή αυτοκρατορία.
Το 1000 μ.Χ. στα δυτικά της σύνορα αναπτύσσεται η δεύτερη ρωμαϊκή δύναμη, η αυτοκρατορία του Παπισμού, η οποία φθάνει σύντομα σε εξαιρετική ανάπτυξη πλούτου και λαμπρότητας. Κατά την ίδια περίοδο το τέταρτο κύμα πλησιάζει από την Ανατολή. Η Κίνα ακμάζει ξανά.
Το 1250 μ.Χ. το μογγολικό κύμα από την κεντρική Ασία πλημμυρίζει και καλύπτει μια τεράστια περιοχή, περιλαμβανόμενης και της Ρωσίας.
Το 1500 μ.Χ. περίπου, στη δυτική Ασία, η οθωμανική αυτοκρατορία εμφανίζεται σε όλη της τη δύναμη και κατακτά τη χερσόνησο των Βαλκανίων. Αλλά κατά την ίδια περίοδο στην ανατολική Ευρώπη η Ρωσία αποτινάζει τον ταταρικό ζυγό.
Το 1750 μ.Χ. κατά τη διάρκεια της βασιλείας της Μεγάλης Αικατερίνης ανέρχεται σε απροσδόκητο μεγαλείο και περιβάλλεται με δόξα. Το κύμα κινείται ασταμάτητα προς τη Δύση.
Αρχίζοντας από το μέσον του περασμένου αιώνα, η Ευρώπη ζει μια περίοδο επαναστάσεων και αναμορφώσεων και –σύμφωνα με το συγγραφέα- «μπορεί να μας επιτραπεί να προφητεύσουμε ότι το έτος 2000 μ.Χ. η δυτική Ευρώπη θα ζήσει μια από εκείνες τις περιόδους πολιτισμού και προόδου που είναι σπάνιες στην ιστορία». Τα σημεία της αναγέννησης πολλαπλασιάζονται γοργά στην Ιαπωνία και την Κίνα, αποκαλύπτοντας το πλησίασμα ενός νέου ιστορικού κύματος από την Άπω Ανατολή.
Αν από τον κύκλο των δυόμισι αιώνων περάσουμε σε εκείνους που αφήνουν το αποτύπωμά τους κάθε αιώνα και συγκεντρώσουμε τα γεγονότα της αρχαίας ιστορίας, θα εντοπίσουμε τη δημιουργία και την άνοδο αυτοκρατοριών. Τότε θα βεβαιωθούμε ότι, αρχίζοντας από το 700 π.Χ., το εκατονταετές κύμα κινείται προς τα εμπρός, φέρνοντας στο προσκήνιο τα παρακάτω έθνη –Ασσύριους, Μήδες, Βαβυλώνιους, Πέρσες, Έλληνες, Καρχηδόνιους, Ρωμαίους και Γερμανούς.
Αρχίζοντας από το 1700 μ.Χ., κάθε δέκα χρόνια σημειώνεται ένας πόλεμος ή μια επανάσταση. Οι περίοδοι έντασης και μείωσης της πολεμικής δραστηριότητας των ευρωπαϊκών εθνών σχηματίζουν ένα κύμα με κανονική περιοδικότητα, το οποίο κυλάει ακατάπαυστα σαν να ωθείται από κάποιον αόρατο σταθερό νόμο.
Ταυτόχρονα, ο ίδιος μυστηριώδης νόμος φαίνεται πως προκαλεί τη σύμπτωση αυτών των γεγονότων με το αστρονομικό κύμα ή κύκλο. Κάθε κύκλος στη νέα του περιστροφή συνοδεύεται από εμφάνιση ηλιακών κηλίδων. Οι περίοδοι κατά τις οποίες οι ευρωπαϊκές δυνάμεις έδειξαν την πιο καταστροφική ενέργεια σημειώνονται από έναν κύκλο διάρκειας 50 ετών.
Θα ήταν χρονοβόρο και κουραστικό να τους αναφέρουμε από την αρχή της ιστορίας. Μπορούμε, όμως, να περιορίσουμε τη μελέτη μας στον κύκλο που αρχίζει το έτος 1712, όταν όλα τα ευρωπαϊκά έθνη πολεμούσαν ταυτόχρονα. Οι βόρειοι και οι τουρκικοί πόλεμοι και ο πόλεμος για το θρόνο της Ισπανίας. Το 1761 περίπου διεξήχθη ο «Επταετής πόλεμος». Το 1810 έγιναν οι πόλεμοι του Ναπολέοντα Α΄. Προς το 1861 το κύμα λοξοδρόμησε από την κανονική πορεία του, αλλά επανήλθε με ασυνήθιστη σφοδρότητα στον πόλεμο της Κριμαίας κατά την πρώτη περίοδο και της αμερικανικής επανάστασης κατά τη δεύτερη.
Τέλος, ο συγγραφέας φτάνει στο συμπέρασμα ότι εν όψει των γεγονότων, είναι εντελώς αδύνατο να αρνηθούμε την παρουσία μιας κανονικής περιοδικότητας στη διέγερση των νοητικών και φυσικών δυνάμεων των εθνών του κόσμου.
Το 1750 π.Χ. οι Μογγόλοι της Κεντρικής Ασίας εγκαθίδρυσαν μια πανίσχυρη αυτοκρατορία.
Το 1500 π.Χ. η Αίγυπτος αναδύεται από την προσωρινή της υποβάθμιση και απλώνει την κυριαρχία της σε πολλά μέρη της Ευρώπης και της Ασίας.
Περίπου το 1250 π.Χ. το ιστορικό κύμα φτάνει και διασχίζει την ανατολική Ευρώπη, γεμίζοντάς την με το πνεύμα της Αργοναυτικής εκστρατείας.
Πεθαίνει το 1000 π.Χ. με την πολιορκία της Τροίας.
Ένα δεύτερο ιστορικό κύμα κάνει την εμφάνισή του εκείνη περίπου την εποχή στην κεντρική Ασία. Οι Σκύθες εγκαταλείπουν τις στέπες τους και πλημμυρίζουν το 750 π.Χ. τις γειτονικές χώρες, κατευθυνόμενοι προς το Νότο και τη Δύση.
Περίπου το 500 π.Χ. στη δυτική Ασία αρχίζει μια εποχή δόξας για την αρχαία Περσία και το κύμα κινείται προς τα ανατολικά της Ευρώπης.
Το 250 π.Χ. η Ελλάδα φτάνει στο ανώτερο στάδιο τέχνης και πολιτισμού.
Προχωρά ακόμα πιο πέρα, στη Δύση, όπου κατά τη γέννηση του Χριστού (έτος 0), η ρωμαϊκή αυτοκρατορία βρίσκεται στο απόγειο της δύναμης και του μεγαλείου της.
Στην ίδια περίοδο βλέπουμε την εμφάνιση ενός τρίτου ιστορικού κύματος στην άπω Ανατολή. Ύστερα από μακρόχρονες επαναστάσεις, αυτή την περίοδο περίπου η Κίνα σχηματίζει ξανά μια πανίσχυρη αυτοκρατορία και οι τέχνες, οι επιστήμες και το εμπόριο ανθίζουν ξανά. 250 χρόνια αργότερα βλέπουμε τους Ούννους να εμφανίζονται από τα βάθη της κεντρικής Ασίας.
Το έτος 500 μ.Χ. ένα καινούργιο και πανίσχυρο περσικό βασίλειο σχηματίζεται.
Το 750 μ.Χ. στην ανατολική Ευρώπη υπάρχει η βυζαντινή αυτοκρατορία.
Το 1000 μ.Χ. στα δυτικά της σύνορα αναπτύσσεται η δεύτερη ρωμαϊκή δύναμη, η αυτοκρατορία του Παπισμού, η οποία φθάνει σύντομα σε εξαιρετική ανάπτυξη πλούτου και λαμπρότητας. Κατά την ίδια περίοδο το τέταρτο κύμα πλησιάζει από την Ανατολή. Η Κίνα ακμάζει ξανά.
Το 1250 μ.Χ. το μογγολικό κύμα από την κεντρική Ασία πλημμυρίζει και καλύπτει μια τεράστια περιοχή, περιλαμβανόμενης και της Ρωσίας.
Το 1500 μ.Χ. περίπου, στη δυτική Ασία, η οθωμανική αυτοκρατορία εμφανίζεται σε όλη της τη δύναμη και κατακτά τη χερσόνησο των Βαλκανίων. Αλλά κατά την ίδια περίοδο στην ανατολική Ευρώπη η Ρωσία αποτινάζει τον ταταρικό ζυγό.
Το 1750 μ.Χ. κατά τη διάρκεια της βασιλείας της Μεγάλης Αικατερίνης ανέρχεται σε απροσδόκητο μεγαλείο και περιβάλλεται με δόξα. Το κύμα κινείται ασταμάτητα προς τη Δύση.
Αρχίζοντας από το μέσον του περασμένου αιώνα, η Ευρώπη ζει μια περίοδο επαναστάσεων και αναμορφώσεων και –σύμφωνα με το συγγραφέα- «μπορεί να μας επιτραπεί να προφητεύσουμε ότι το έτος 2000 μ.Χ. η δυτική Ευρώπη θα ζήσει μια από εκείνες τις περιόδους πολιτισμού και προόδου που είναι σπάνιες στην ιστορία». Τα σημεία της αναγέννησης πολλαπλασιάζονται γοργά στην Ιαπωνία και την Κίνα, αποκαλύπτοντας το πλησίασμα ενός νέου ιστορικού κύματος από την Άπω Ανατολή.
Αν από τον κύκλο των δυόμισι αιώνων περάσουμε σε εκείνους που αφήνουν το αποτύπωμά τους κάθε αιώνα και συγκεντρώσουμε τα γεγονότα της αρχαίας ιστορίας, θα εντοπίσουμε τη δημιουργία και την άνοδο αυτοκρατοριών. Τότε θα βεβαιωθούμε ότι, αρχίζοντας από το 700 π.Χ., το εκατονταετές κύμα κινείται προς τα εμπρός, φέρνοντας στο προσκήνιο τα παρακάτω έθνη –Ασσύριους, Μήδες, Βαβυλώνιους, Πέρσες, Έλληνες, Καρχηδόνιους, Ρωμαίους και Γερμανούς.
Αρχίζοντας από το 1700 μ.Χ., κάθε δέκα χρόνια σημειώνεται ένας πόλεμος ή μια επανάσταση. Οι περίοδοι έντασης και μείωσης της πολεμικής δραστηριότητας των ευρωπαϊκών εθνών σχηματίζουν ένα κύμα με κανονική περιοδικότητα, το οποίο κυλάει ακατάπαυστα σαν να ωθείται από κάποιον αόρατο σταθερό νόμο.
Ταυτόχρονα, ο ίδιος μυστηριώδης νόμος φαίνεται πως προκαλεί τη σύμπτωση αυτών των γεγονότων με το αστρονομικό κύμα ή κύκλο. Κάθε κύκλος στη νέα του περιστροφή συνοδεύεται από εμφάνιση ηλιακών κηλίδων. Οι περίοδοι κατά τις οποίες οι ευρωπαϊκές δυνάμεις έδειξαν την πιο καταστροφική ενέργεια σημειώνονται από έναν κύκλο διάρκειας 50 ετών.
Θα ήταν χρονοβόρο και κουραστικό να τους αναφέρουμε από την αρχή της ιστορίας. Μπορούμε, όμως, να περιορίσουμε τη μελέτη μας στον κύκλο που αρχίζει το έτος 1712, όταν όλα τα ευρωπαϊκά έθνη πολεμούσαν ταυτόχρονα. Οι βόρειοι και οι τουρκικοί πόλεμοι και ο πόλεμος για το θρόνο της Ισπανίας. Το 1761 περίπου διεξήχθη ο «Επταετής πόλεμος». Το 1810 έγιναν οι πόλεμοι του Ναπολέοντα Α΄. Προς το 1861 το κύμα λοξοδρόμησε από την κανονική πορεία του, αλλά επανήλθε με ασυνήθιστη σφοδρότητα στον πόλεμο της Κριμαίας κατά την πρώτη περίοδο και της αμερικανικής επανάστασης κατά τη δεύτερη.
Τέλος, ο συγγραφέας φτάνει στο συμπέρασμα ότι εν όψει των γεγονότων, είναι εντελώς αδύνατο να αρνηθούμε την παρουσία μιας κανονικής περιοδικότητας στη διέγερση των νοητικών και φυσικών δυνάμεων των εθνών του κόσμου.
Ο δρ. Ε. Ζάσε παρατήρησε επίσης την εκπληκτική περιοδικότητα των πολέμων στην Ευρώπη.οδεικνύει ότι στην ιστορία όλων των λαών και των αυτοκρατοριών των αρχαίου κόσμου, οι κύκλοι που σημειώνουν τις χιλιετίες, τις εκατονταετίες, καθώς και άλλοι μικρότεροι, διάρκειας 50 και 100 χρόνων, είναι οι πλέον σημαντικοί, γιατί προκάλεσαν αξιόλογα γεγονότα στην ιστορία των εθνών που σαρώνονταν από αυτά τα ιστορικά κύματα.
Αρκετά παρουσιάστηκαν, όμως, που αποδεικνύουν ότι ούτε οι ιδέες του Πυθαγόρα για τη μυστηριώδη επιρροή των αριθμών, ούτε οι θεωρίες των αρχαίων παγκόσμιων θρησκειών και φιλοσοφιών ήταν τόσο ρηχές και ανόητες, όσο θα ήθελαν να κάνουν τον κόσμο να πιστέψει μερικοί.
Αν και οι Κύκλοι της Ιστορίας μπορούν να επαναλαμβάνονται, αυτό γίνεται μόνον ως προς την ουσία τους και όχι ως προς τη μορφή τους (χωρο-χρονικά πλαίσια), γιατί εκεί είναι πια για πάντα ανεπανάληπτοι. Γι' αυτό κάθε γενιά είναι πρωτότυπη μόνο σε μια μικρή ποσότητα έργων.
Το ποσό αυτών των πρωτοτυπιών, με τις ανισότητές τους, κάνει να περιστρέφεται ο Τροχός της Ιστορίας και ό,τι σήμερα υπερτιμούμε, αύριο θα υποτιμηθεί και μεθαύριο θα το περιφρονήσουμε... για να ξανα-εκτιμηθεί σ' έναν άλλο χρόνο. Αλλά, αργά ή γρήγορα, ο Τροχός επανέρχεται, και ακόμη κι αν ο δρόμος είναι διαφορετικός, η σκοπιμότητα και οι ουσίες θα είναι οι ίδιες. Θα 'ρθει μια μέρα, όπου τα ενδιαφέροντα των ανθρώπων θα είναι πάλι πνευματικά και θρησκευτικά, αν και σήμερα μας φαίνεται άτοπη μία τέτοια διαβεβαίωση........
.πηγή.nea-acropoli.gr
Επτά χρόνια μετά το 1848, το 1855-56 υπάρχει ο Κριμαϊκός Πόλεμος. Επτά χρόνια μετά το 1863-64, το 1870-71, υπάρχει ο Γαλλοπρωσικός Πόλεμος και η Ένωση της Γερμανίας.
Στο παραπάνω σχήμα βλέπουμε αναλυτικά τα τελευταία τέσσερα κύματα ανάπτυξης-ύφεσης σύμφωνα με το “The Major Economic Cycles" του Nikolai Dimitriyevich Kondtratiev:
Αρκετά παρουσιάστηκαν, όμως, που αποδεικνύουν ότι ούτε οι ιδέες του Πυθαγόρα για τη μυστηριώδη επιρροή των αριθμών, ούτε οι θεωρίες των αρχαίων παγκόσμιων θρησκειών και φιλοσοφιών ήταν τόσο ρηχές και ανόητες, όσο θα ήθελαν να κάνουν τον κόσμο να πιστέψει μερικοί.
Αν και οι Κύκλοι της Ιστορίας μπορούν να επαναλαμβάνονται, αυτό γίνεται μόνον ως προς την ουσία τους και όχι ως προς τη μορφή τους (χωρο-χρονικά πλαίσια), γιατί εκεί είναι πια για πάντα ανεπανάληπτοι. Γι' αυτό κάθε γενιά είναι πρωτότυπη μόνο σε μια μικρή ποσότητα έργων.
Το ποσό αυτών των πρωτοτυπιών, με τις ανισότητές τους, κάνει να περιστρέφεται ο Τροχός της Ιστορίας και ό,τι σήμερα υπερτιμούμε, αύριο θα υποτιμηθεί και μεθαύριο θα το περιφρονήσουμε... για να ξανα-εκτιμηθεί σ' έναν άλλο χρόνο. Αλλά, αργά ή γρήγορα, ο Τροχός επανέρχεται, και ακόμη κι αν ο δρόμος είναι διαφορετικός, η σκοπιμότητα και οι ουσίες θα είναι οι ίδιες. Θα 'ρθει μια μέρα, όπου τα ενδιαφέροντα των ανθρώπων θα είναι πάλι πνευματικά και θρησκευτικά, αν και σήμερα μας φαίνεται άτοπη μία τέτοια διαβεβαίωση........
.πηγή.nea-acropoli.gr
===========
Η θεωρία των «ιστορικών κύκλων» στη Στρατηγική Ανάλυση.τού Χρύσανθου Λαζαρίδη
Ήδη από τις αρχές του 19ου αιώνα, σημαντικοί στοχαστές προσπάθησαν να αναλύσουν τη (μακροχρόνια και βραχυχρόνια) κυκλική συμπεριφορά σε διάφορα φαινόμενα: δημογραφικά (Malthus), κοινωνικά (Marx), οικονομικά (Kontrayev και Sumpetter), στους πιο βραχυχρόνιους οικονομικούς κύκλους (Keynes και Hicks), αλλά και στις κεφαλαιαγορές (Dow και Elliot).
Έτσι διαμορφώθηκε σταδιακά ένα σώμα αναλυτικών θεωριών, όπου διαφορετικοί κύκλοι, διαφορετικής διάρκειας (ετήσιοι, τετραετείς, επταετείς ή και πιο μακροχρόνιοι) σε διαφορετικούς τομείς (στην οικονομία, στην επένδυση, στην πολιτική, στις πληθυσμιακές εξελίξεις, ακόμα και στην διαπάλη των ιδεών) αντεπιδρούν μεταξύ τους δίνοντας διαφορετικά αποτελέσματα. Λίγοι διαφορετικοί κύκλοι βρίσκονται σε διαφορά φάσης, και συνδυάζονται μεταξύ τους με μοναδικό τρόπο κάθε φορά. Η επαναληπτικότητα διαφορετικών κυκλικών φαινομένων ΔΕΝ οδηγεί σε μονότονη «επανάληψης της ιστορίας», αλλά σε διαφορετικές, ιστορικά μοναδικές, φάσεις.
Διαπιστώθηκε, ακόμα, ότι υπάρχουν κυκλικά φαινόμενα σε τομείς που δεν είναι μετρήσιμοι – στους ιδεολογικούς συσχετισμούς και τις ιδεολογικές σταθερές των κοινωνιών. Για παράδειγμα, άλλοτε επικρατούν αντιλήψεις προστατευτισμού, άλλοτε ιδέες απελευθέρωσης του διεθνούς εμπορίου. Άλλοτε κυριαρχούν ιδεολογίες οικονομικού παρεμβατισμού κι αναδιανομής εισοδήματος κι άλλοτε επιστροφή στις αντιλήψεις της ελεύθερης αγοράς και της συρρίκνωσης του κράτους. Άλλοτε επικρατούν αντιλήψεις διεθνούς συνεργασίας στα πλαίσια πολυεθνικών οργανισμών κι άλλοτε πρακτικές εθνικών ανταγωνισμών. Έτσι το ενδιαφέρον μετακινήθηκε, σταδιακά, στην αναζήτηση πιο μεσοπρόθεσμων χρονικών περιόδων – λίγο ως πολύ σταθερών – στη διάρκεια των οποίων αλλάζουν οι συρμοί και οι κυρίαρχες πεποιθήσεις σε οικουμενικό επίπεδο, με αποτέλεσμα να αναδεικνύονται νέες τάσεις, νέες πρακτικές, νέοι «κανόνες του παιχνιδιού». Δεν αναζητούμε πλέον διαφορετικούς κύκλους και διαφορετικούς συνδυασμούς (ή συγχρονισμούς) κυκλικών φαινομένων, αλλά σημεία καμπής σε, λίγο ως πολύ, τακτά διαστήματα. Η αναζήτηση τέτοιων τακτικών σημείων καμπής, εμφανίζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και σε διεθνή κλίμακα και μέσα σε κάθε εθνική κοινωνία. Πολύ περισσότερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν συγκυρίες, όπου συμπίπτουν διεθνή και εθνικά σημεία καμπής.
14ετής και 49ετής διεθνής κύκλος
* Διεθνώς ενδιαφέρον παρουσιάζει ο 14ετής κύκλος (ή μάλλον η 14ετής περίοδος ανάμεσα σε δύο σημεία καμπής).
-Ως αφετηρία παίρνουμε το 1849, μία χρόνια μετά τα μεγάλα κύματα των αστικοδημοκρατικών επαναστάσεων που σάρωσαν την Ευρώπη, παρασύροντας, μεταξύ άλλων, και τον ίδιο τον Μέτερνιχ, αρχιτέκτονα, εγγυητή και σύμβολο της Ιεράς Συμμαχίας.
-Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα φτάνουμε στο 1863, όταν ετοιμάζεται ο Πόλεμος της Πρωσίας και της Αυστρίας εναντίον της Δανίας, για τον έλεγχο των βορειοδυτικών γερμανικών κρατιδίων. Η σύγκρουση αυτή, οδήγησε στην κατοπινή αναμέτρηση Πρωσίας – Αυστρίας και αμέσως μετά στη σύγκρουση Πρωσίας – Γαλλίας και στην ένωση της Γερμανίας υπό την Πρωσική αιγίδα. Το 1863 άρχισε η δυναμική που οδήγησε στην γερμανική ενοποίηση, που θα ανέτρεπε όλα τα δεδομένα κι όλες τις σταθερές των ευρωπαϊκών συσχετισμών.
-Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα, φτάνουμε στο 1877, όταν υπογράφηκε η «Συνθήκη Επαναβεβαίωσης», μεταξύ Γερμανίας-Ρωσίας. Επρόκειτο για την ύστατη προσπάθεια να αποκατασταθεί η σταθερότητα της Ιεράς Συμμαχίας, σε άλλη βάση πλέον, και να συγκρατηθούν τα μεγάλα ευρωπαϊκά έθνη από την δυναμική της μεταξύ τους σύγκρουσης. Την ίδια εποχή ξεσπά και η μεγάλη κρίση του «Ανατολικού ζητήματος» με το Ρωσοτουρκικό πόλεμο, την πλήρη υιοθέτηση κι αμέσως μετά την οριστική εγκατάλειψη των δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων (Τανζιμάτ) στην Οθωμανική Τουρκία.
-Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα φτάνουμε στο 1891, όταν ο Βίσμαρκ, ο εγγυητής της ευρωπαϊκής σταθερότητας στις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα, έχει πλέον παραμεριστεί από τον νέο Κάϊζερ και η Γαλλία με τη Ρωσία σπεύδουν να συνάψουν την «Εγκάρδια Συνεννόηση», που αποτελούσε το πρώτο βήμα συγκρότησης συμμαχίας κατά της Γερμανίας.
-Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα, φτάνουμε στο 1905, όταν η Βρετανία, μετά από χρόνια δισταγμών, προσυπογράφει κι αυτή την «Εγκάρδια Συνεννόηση», που έχει μετατραπεί σε πλήρη στρατιωτική συμμαχία σε βάρος των κεντρικών δυνάμεων (Γερμανίας-Αυστρίας). Η ευρωπαϊκής σύγκρουση μπαίνει πια στην τελική ευθεία.
-Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα φτάνουμε στο 1919, όταν ο (Πρώτος) Πανευρωπαϊκός Πόλεμος έχει μόλις λήξει και η Συνθήκη των Βερσαλλιών θεσπίζει τη νέα μεταπολεμική «τάξη πραγμάτων», στηριγμένη πλέον στις καινοφανείς ιδέες της συνεργασίες των εθνών, του αφοπλισμού, της αποκήρυξης κάθε συμμαχικού σχήματος και της επίλυσης των διεθνών προβλημάτων «βάσει αρχών του Διεθνούς Δικαίου» στα πλαίσια της Κοινωνίας των Εθνών. Μια νέα περίοδος ελπίδας αρχίζει, μετά την οδυνηρή καταστροφή. Η ελπίδα αυτή δεν θα διαρκέσει πολύ.
-Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα φτάνουμε στο 1933, όταν ο Χίτλερ εκλέγεται Καγκελάριος στη Γερμανία. Λίγο αργότερα, αποσύρει τη Γερμανία από την Κοινωνία των Εθνών και παραβιάζει τις συνθήκες αφοπλισμού. Η Κοινωνία των Εθνών σύντομα θα καταρρεύσει, κι όλοι σπεύδουν να αναζητήσουν συμμάχους…
-Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα, φτάνουμε στο 1947, ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έχει τελειώσει, ο Χίτλερ έχει ηττηθεί, αλλά ανάμεσα στους νικητές ξεσπά μια νέα μακροχρόνια διαμάχη: ο Ψυχρός Πόλεμος…
-Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα, φτάνουμε στο 1961, όταν έχουμε ταυτόχρονα την τελευταία κρίση του Βερολίνου (τότε χτίζεται το διαβόητο τείχος) και την πρώτη κρίση της Κούβας (την αποτυχημένη αμερικανική προσπάθεια ανατροπής του Φιντέλ Κάστρο, στον Κόλπο των Χοίρων). Η περίοδος 1961-63 θεωρείται η κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου και η απαρχή της Ύφεσης.
-Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα φτάνουμε στο 1975, όταν υπογράφεται η Τελική Πράξη του Ελσίνκι. Για πρώτη φορά νομιμοποιούνται τα τετελεσμένα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη. Το 1975 θεωρείται το απόγειο της Ύφεσης, αλλά δεν έμελλε να κρατήσει πολύ. Λίγο αργότερα οι σχέσεις των δύο υπερδυνάμεων θα ξανακυλήσουν σε ψυχρότητα και αμοιβαία καχυποψία…
-Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα, φτάνουμε στο 1989, όταν καταρρέουν τα τείχη του διπολισμού στην Ευρώπη. Ταυτόχρονα καταρρέουν ένα-ένα τα καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού, διαλύεται το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και λίγο αργότερα διαλύεται η ίδια η ΕΣΣΔ. Το 1989 θεωρείται χρονολογία-ορόσημο για το τέλος του διπολισμού και του Ψυχρού Πολέμου.
-Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα, φτάνουμε στο 2003, όταν προκύπτει μείζον εσωτερικό ρήγμα στο ΝΑΤΟ: ΗΠΑ και Γαλλογερμανοί διαφωνούν πλήρως για την αμερικανική επέμβαση στο Ιράκ. Την ίδια χρονιά διευρύνεται η Ευρώπη με 10 νέα μέλη, για να διαπιστωθεί, αμέσως μετά, ότι το ατλαντικό ρήγμα έχει μεταφερθεί μέσα στην ίδια την Ενωμένη Ευρώπη, αφού κάποια κράτη-μέλη ταυτίζονται με τους Γαλλογερμανούς και κάποια άλλα με τους Αμερικανοβρετανούς.
-Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα φτάνουμε στο 2017, επόμενο ορόσημο του 14ετούς διεθνούς «κύκλου» (και πρώτου τέτοιου σταθμού στο μέλλον, κοιτώντας από σήμερα)
* Εναλλακτικώς, υπάρχει και ο διεθνής κύκλος των 49 ετών (πολύ κοντά στο κύκλο του Kontratyev, που προσδιορίστηκε σε 53 χρόνια περίπου). Ξεκινώντας από το Συνέδριο της Βιέννης, το 1815, που θέσπισε την κυριαρχία της Ιεράς Συμμαχίας στην Ευρώπης, φτάνουμε στο 1864 τη χρονιά που (όπως είδαμε ανωτέρω) αρχίζει η διαδικασία ένωσης της Γερμανίας κι ανάδειξής της σε κεντρικό πρωταγωνιστή των Ευρωπαϊκών εξελίξεων.
-49 χρόνια αργότερα φτάνουμε το 1913, τις παραμονές του (Πρώτου) Πανευρωπαϊκού Πολέμου, που θα ανατρέψει τα πάντα στην Ευρώπη και θα βάλει στο διεθνές προσκήνιο ως ηγετική δύναμη της ΗΠΑ.
-49 χρόνια αργότερα φτάνουμε στο 1962 όταν ο Ψυχρός Πόλεμος φτάνει στο απόγειό του.
-49 χρόνια αργότερα φτάνουμε στο 2011, πρώτο ορόσημο του μακροχρόνιου αυτού «κύκλου» στο μέλλον (κοιτώντας από σήμερα).
* Σημαδιακό ρόλο στη ροή των διεθνών γεγονότων παίζει η επταετία: Συνήθως, επτά χρόνια πριν ή μετά από κάθε σημείο καμπής αμφοτέρων των κύκλων, υπάρχει «συμπύκνωση» πολύ σημαδιακών γεγονότων:
Επτά χρόνια μετά το 1848, το 1855-56 υπάρχει ο Κριμαϊκός Πόλεμος. Επτά χρόνια μετά το 1863-64, το 1870-71, υπάρχει ο Γαλλοπρωσικός Πόλεμος και η Ένωση της Γερμανίας.
Επτά χρόνια μετά το 1905, το 1912-13, κλείνει ο 49ετής κύκλος, σύμπτωση που ταυτίζεται σχεδόν με την έναρξη του Πρώτου Πανευρωπαϊκού Πολέμου.
Επτά χρόνια μετά το 1933, το 1940, συμπίπτει με την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Επτά χρόνια μετά το 1947, το 1955, έχουμε την κρίση του Σουέζ (και την ταυτόχρονη κρίση της Ουγγαρίας).
Επτά χρόνια μετά το 1961-62, το 1968-69 έχουμε σοβαρότατες κρίσεις στη Δυτική Ευρώπη (Μάης του 68 στη Γαλλία κλπ.) στην Ανατολική Ευρώπη (εισβολή στη Τσεχοσλοβακία), στις ΗΠΑ (ανατροπή του πολιτικού σκηνικού σε βάρος του Πολέμου στο Βιετνάμ), ακόμα και στην Άπω Ανατολή (ρήξη ΕΣΣΔ-Κίνας, που οδήγησε σε μεθοριακές συγκρούσεις μεταξύ των δύο κομμουνιστικών καθεστώτων).
Επίσης, πυκνά κι ανατρεπτικά γεγονότα παρατηρούνται, όταν ανάμεσα στο τέλος ενός 49ετούς κύκλου κι ενός 14ετούς μεσολαβούν επτά χρόνια ή λιγότερα. Για παράδειγμα η περίοδος 1913-19 και η περίοδος 1961-63. Από την άποψη αυτή ιδιαίτερη κρισιμότητα παρουσιάζει και η επικείμενη περίοδος 2011-2017.
Τόσο η 14ετία όσο και η 49ετία είναι ακριβή πολλαπλάσια της 7ετίας. Ωστόσο, δεν υπάρχει τίποτε το «μαγικό» στον αριθμό επτά. Επταετής είναι συνήθως ο κύκλος εναλλαγής κομμάτων στην εξουσία στις δημοκρατικές χώρες, όπου υπάρχει σύστημα δικομματισμού. Επταετής είναι και η μέση διάρκεια ενός πλήρους οικονομικού κύκλου στις αναπτυγμένες οικονομίες. Έτσι, πολλά κυκλικά γεγονότα συγχρονίζονται ή από-συντονίζονται ανά 7ετία. Αξίζει, λοιπόν, να προσέξουμε τις «αρμονικές ιδιότητες» της επταετίας, χωρίς να καταφεύγουμε σε μεταφυσικές ερμηνείες της Πυθαγόρειας αριθμολογίας.
Ελληνικός 30ετής κύκλος.
Στην Ελλάδα μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο 30ετής κύκλος (με λίγο πιο ελαστική εφαρμογή):
-Αρχίζουμε από το 1833 χρονιά άφιξης του Όθωνα στην Ελλάδα.
-30 χρόνια αργότερα φτάνουμε στο 1863, ο Όθωνας έχει μόλις εκδιωχθεί, νέος Μονάρχης για το Ελληνικό Βασίλειο έχει επιλεγεί ο πρίγκιπας της Δανίας Γεώργιος και η Ελλάδα παίρνει τα Επτάνησα. Πρόκειται για την πρώτη διεύρυνση του εθνικού χώρου μετά την απελευθέρωση.
-30 χρόνια αργότερα φτάνουμε στο 1893, όταν ο Χαρίλαος Τρικούπης εκφωνεί το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Μια πρώτη περίοδος κοινοβουλευτικής ωρίμανσης και αναπτυξιακής προσπάθειας κλείνει, οδηγώντας σε αστάθεια αλλά και σημαντικές κοινωνικές και πολιτικές ζυμώσεις.
-29 χρόνια αργότερα φτάνουμε στο 1922: μια ολόκληρη περίοδος πολιτικού εκσυγχρονισμού και εθνικής ολοκλήρωσης κλείνει με τη Μικρασιατική Καταστροφή, αλλά και με τη σημαντικότατη διεύρυνση του εθνικού χώρου που έχει προηγηθεί.
-30 χρόνια αργότερα φτάνουμε στο 1952, όταν έρχεται στην εξουσία ο Αλέξανδρος Παπάγος. Αρχίζει νέα περίοδος εσωτερικής σταθεροποίησης (μετά την φοβερή δεκαετία του ’40). Εγκαινιάζεται η «κυριαρχία της δεξιάς», εμπεδώνεται το μετεμφυλιακό κράτος, αλλά ξεκινά, επίσης, περίοδος ανοικοδόμησης κι ανάπτυξης, που θα αλλάξει τη δομή και τις συμπεριφορές της ελληνικής κοινωνίας.
-29 χρόνια αργότερα, φτάνουμε στο 1981, όταν έρχεται στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Το μετεμφυλιακό κράτος ξηλώνεται οριστικά, αρχίζει η κυριαρχία της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα με βασικό αίτημα την αναδιανομή του εισοδήματος και με βασικό χαρακτηριστικό την επέκταση του κρατισμού.
-30 χρόνια αργότερα, φτάνουμε στο 2011, επόμενο ορόσημο αυτού του 30ετούς κύκλου στις ελληνικές εξελίξεις.
Διαπιστώνουμε κάτι ακόμα πιο σημαντικό: όταν «συμπίπτουν» ή «πέφτουν πολύ κοντά» ο ελληνικός (30ετής) κύκλος με κάποιον από τους διεθνείς (13 ή 49 ετών αντιστοίχως), τότε στην Ελλάδα έχουμε μεγάλες ανατροπές. Για παράδειγμα το 1863-64, το 1891-93, το 1913-22, το 1947-52 και το 1975-81. Η επόμενη τέτοια «σύμπτωση» είναι σχετικά κοντά: πρόκειται για το 2011 (συμπίπτει, απολύτως, ο ελληνικός 30ετής με το διεθνή 49ετή κύκλο), αλλά και για όλη την περίοδο 2011-17 όταν συμπίπτουν και οι τρεις κύκλοι. Αυτό σημαίνει ότι ζούμε ήδη μια μεταβατική περίοδο κι ότι η επόμενη δεκαετία (κυρίως από το 2011 ως το 2017) είναι πολύ πιθανό να μας επιφυλάσσει μεγάλες εκπλήξεις, να είναι γεμάτη από ανατρεπτικές εξελίξεις σε διεθνές και εγχώριο επίπεδο – μεσοπρόθεσμης και μακροπρόθεσμης σημασίας.
Καταπολέμηση μοιρολατρίας.
Η θεωρία των κύκλων (για την ακρίβεια, η θεωρία των τακτικών σημείων καμπής) δεν έχει τίποτε «το μαγικό» ή «μεταφυσικό»: Δεν αποτελεί σύγχρονη επαναδιατύπωση παραδοσιακών αντιλήψεων περί της «ανθρώπινης μοίρας» και του «αναπόφευκτου πεπρωμένου. Δεν πρόκειται γι’ αυτό και δεν πρέπει να ερμηνευθεί έτσι, αν και υπάρχει πάντα αυτός ο κίνδυνος. Απλώς, υπογραμμίζει τη ρευστότητα όσων έχουμε μάθει να θεωρούμε «δεδομένα», «αιώνια» κι «αναλλοίωτα». Και προειδοποιεί για τις μεγάλες ευκαιρίες που παρουσιάζονται σε τακτά χρονικά διαστήματα, αλλά και τους νέους κινδύνους που αναφύονται κάθε τόσο, συμπυκνώνοντας μια σειρά από «υφιστάμενους» ήσσονες κύκλους που δεν είναι όλοι ορατοί δια γυμνού οφθαλμού, αλλά που συμπυκνώνονται σε ορατά αποτελέσματα και σε, λίγο-πολύ κανονικές, εναλλαγές φάσεων. Η θεωρία των τακτικών σημείων καμπής μας επιτρέπει να καταπολεμήσουμε τη μοιρολατρία: Να δούμε ότι οι σημερινές «σταθερές» δεν είναι υποχρεωτικό να υφίστανται για πάντα. Οι συσχετισμοί που κυριαρχούν σήμερα κάποια στιγμή μπορούν να ανατραπούν ή να τροποποιηθούν. Αν εγκαίρως προβλέψουμε πώς θα αλλάξουν τα πράγματα στο επόμενο (και ορατό από σήμερα) σημείο καμπής, μπορούμε να επωφεληθούμε, από τις νέες δυνατότητες που θα προκύψουν. Αλλιώς, ενδέχεται να ζημιωθούμε από τους νέους κινδύνους που θα αναδειχθούν και που εμείς θα τους διαπιστώσουμε όταν είναι πολύ αργά. Πρόκειται για μια νέα προβληματική που μας επιτρέπει να σχεδιάσουμε το μέλλον μας, εν όψει επικείμενων μεγάλων ανατροπών, κι όχι να «επαναπαυόμαστε στις δάφνες μας» ή να περιμένουμε το «μοιραίο».πηγήnationalpride.wordpress.com
===========
Προβλέψεις της οικονομικής κρίσης σύμφωνα με το “κύμα Kondratiev”
Στο τεύχος Ιουνίου – Ιουλίου 2009 του Hellenic Nexus, ο Γιώργος Ηλιόπουλος έβαλε ένα πολύ ενδιαφέρον ένθετο με τίτλο: “Το μεγάλο κύμα του Kondratiev” με θέμα τις θεωρίες του διάσημου Ρώσου (αφανούς) επιστήμονα ο οποίος μελέτησε και ανακάλυψε πως οι υφέσεις και οι εξάρσεις της παγκόσμιας οικονομίας σχηματίζουν 23-50ετείς επαναλαμβανόμενους κύκλους.
Ο Nikolai Dimitriyevich Kondtratiev to 1920, παρουσίασε το σύγγραμμα “The Major Economic Cycles όπου ο ρώσος επιστήμονας παρουσιάζει την μελέτη του για τη θεωρία των μεγάλων ημιτονοειδών κυμάτων, βάσει των οποίων εξελίσσεται κάθε οικονομία (αν και αυτός μιλούσε μόνο καπιταλιστικής).
Σύμφωνα με τον έλληνα συγγραφέα, τα κύματα αυτά, δείχνουν μια ενεργειακή επανάσταση η οποία έρχεται σαν λύση στην κρίση που μόλις ξεκίνησε.
Τα κύματα αυτά έχουν μια σχεδόν σταθερή διάρκεια 40-60 χρόνων.
Όπως φαίνεται στο σχήμα, κάθε κύμα αποτελείται από 8 φάσεις.
Ο Nikolai Dimitriyevich Kondtratiev to 1920, παρουσίασε το σύγγραμμα “The Major Economic Cycles όπου ο ρώσος επιστήμονας παρουσιάζει την μελέτη του για τη θεωρία των μεγάλων ημιτονοειδών κυμάτων, βάσει των οποίων εξελίσσεται κάθε οικονομία (αν και αυτός μιλούσε μόνο καπιταλιστικής).Σύμφωνα με τον έλληνα συγγραφέα, τα κύματα αυτά, δείχνουν μια ενεργειακή επανάσταση η οποία έρχεται σαν λύση στην κρίση που μόλις ξεκίνησε.
Τα κύματα αυτά έχουν μια σχεδόν σταθερή διάρκεια 40-60 χρόνων.
Όπως φαίνεται στο σχήμα, κάθε κύμα αποτελείται από 8 φάσεις.
- Ανάκαμψη από τον πάτο της ύφεσης και ανάπτυξη. Χαμηλός πληθωρισμός και επιτόκια, συνεχείς επενδύσεις και παραγωγή με χαμηλή ανεργία.
- Συσσώρευση πλούτου και άνοδος αγορών, πληθωρισμός, μείωση παραγωγικών επενδύσεων, σταδιακή αύξηση ανεργίας. Πιθανοί πόλεμοι.
- Κορυφή ανάπτυξης, με χειρότερη αναλογία αμοιβών προς τιμές, απότομη άνοδος ανεργίας και αναταραχές.
- Απότομος αποπληθωρισμός, πιθανή ισχυρή κρίση, μείωση αμοιβών και αύξηση ανεργίας με κοινωνικές αναταραχές.
- Μικρή αναλαμπή με μερική εξομάλυνση δυσμενών συνθηκών, στάσιμο πληθωρισμό και επιλεκτική Βιομηχανική παραγωγή.
- Αποπληθωρισμός, επέκταση νέων τεχνολογιών, βελτίωση αμοιβών, ψευδαίσθηση σταθερότητας, εξάντληση κεφαλαίων, άνοδος επιτοκίων.
- Κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, μαζική εφαρμογή νέων τεχνολογιών, βελτίωση αμοιβών, ήπιες πληθωριστικές πιέσεις, πιθανή βραχύβια κρίση.
- Βυθός. Ο πάτος της κρίσης και η αρχή της ανάκαμψης με κεφαλαιοποίηση νέων τεχνολογιών.
Το κύμα που βρισκόμαστε τώρα σύμφωνα με το διάγραμμα, ξεκίνησε με φάση 1 περίπου το 1987 με την είσοδο της πληροφορικής και τις τηλεπικοινωνίες στην παραγωγή. Ορθώθηκε σε ανάπτυξη φάσης 2 μέχρι το 2000 και έφτασε στη κορυφή της φάσης 3 το 2006. Κατόπιν άρχισε η βύθιση της κρίσης με φάση 4 μέχρι το τέλος του 2010. Ακολουθεί η φάση 5 με μικρή αναλαμπή μέχρι το 2012, για να πέσει στη φάση 6 το 2016, στη φάση 7 το 2020 και στο βυθό της φάσης 8 για μια νέα ανάκαμψη το 2027.
Στο παραπάνω σχήμα βλέπουμε αναλυτικά τα τελευταία τέσσερα κύματα ανάπτυξης-ύφεσης σύμφωνα με το “The Major Economic Cycles" του Nikolai Dimitriyevich Kondtratiev:
- 1847-1873 Ανάπτυξη και 1874-1895 Ύφεση
- 1896-1920 Ανάπτυξη και 1921 – 1944 Ύφεση
- 1945- 1965 Ανάπτυξη και 1966 –1986 Ύφεση
- 1987 – 2000 Ανάπτυξη και 2001- 2027 Ύφεση....πηγή http://anosospoliteia.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου