ακόμη, εξηγούν επίσης περίεργα τη λέξη Τωβίτ (τόσο κοντά στην Dove) σαν Περιστέρι. Τι περίεργη σύναξη περιστεριών στην Πόλη Περιστερά!....
ΣΥΝΩΝΥΜΑ
Κατά την ανάλυση, που προηγήθηκε (τ.93 Οκτωβρίου 91), το πουλί αυτό, το περιστέρι ή πιτσούνι, είναι γνωστό στα ελληνικά κείμενα και με άλλες ονομασίες. Ετσι το περιστεράκι (το μικρό, ο νεοσσός) λέγεται και περιστερίδιον ή περιστερόπουλο, ενώ το αρσενικό, ο περίστερος (ή περιστεράς, στη δημοτική) λέγεται και γούτος. Η περιστέρα (το θηλυκό) λέγεται ιωνάς (απ1 όπου και η εβρ. λ. yonah) ενώ το κοκκινόχρωμο άγριο λέγεται οινάς (τόσο κοντά στη λ. ιωνάς), προφανώς απ' το χρώμα του κόκκινου κρασιού (-οίνου), χωρίς να ξεχνάμε την αρχική σημασία της λ. οιωνός (-πουλί γενικά) και τη μεταγενέστερη (=οιωνός, προμήνυμα, πρβλ. και την ταχυδρομική χρήση του περιστεριού), ίσως και μια συσχέτιση με τον Οινέα, το βασιλιά των Οινιάδων στην Αιτωλία. Το άγριο, γενικά, περιστέρι λεγόταν φάβα ή φάσσα1 ή φάψ, οπότε συνδυάζοντας τη 2η σημασία της λ.φάβα=φόβος μέγας με την ονομασία Φερσέφασσα της Περσεφόνης οδηγούμαστε σε περαιτέρω συσχετισμούς, ιδιαίτερα στην περιοχή της Σικυώνος (Φόβος) και Σικελίας, όπου θα καταλήξουμε με την πρόοδο του κειμένου. Το μαύρο (ή μαυρόστικτο) περιστέρι λέγεται πελειάς (πρβλ. και τη λ. πελιδνός) και σημειοδοτεί την ιστορική ονοματολογία της γραμμής πελειάδες (οι ιέρειες στη Δωδώνη)--> Πέλλα (η πρωτεύουσα των Μακεδόνων--->Πελίας (ο θείος του Ιάσονος) κλπ. Τρήρων ήταν επίσης ένα άλλο όνομα για την περιστέρα, απ' το τρεμούλιασμα της, αλλά και επίθετο της Ωραίας Ελένης, όπως το είδαμε στη σύνδεση της με τον άξονα Τροιζήνας-Τροίας (βλ.τ.92,Σεπτ. 91, σελ.20, στήλη β')·
ΑΛΛΕΣ ΣΗΜΑΣΙΕΣ
Η λ. περιστέρι(ον) βέβαια έχει και άλλες σημασίες στην Ελληνική γλώσσα και σημαίνει επίσης: 1) Το φυτό περιστερεών, που λέγεται και ιεροβοτάνη η φαρμακευτική(9) 2) Το περιστερίδιον, δηλ. μικρό κόσμημα (κοσμάριον), προφανώς το ίδιο (ή σε σμίκρυνση) με το γυναικείο κόσμημα, που λεγόταν περιστερίς (πρβλ. περιδέραιον)2· 3) Το αρτοφόριον (εκκλησιαστικό σκεύος)3Η λ. σημαίνει τον φέροντα τον άρτον (Ιησούν), κατά συνέπειαν φαίνεται και από δώ αυτό που τόνισα στο προηγούμενο τεύχος (τ. 93, Οκτ. 91) ότι ο Oliver Reiser έχει κάνει σύγχυση κι η λειτουργικότητα του φοίνικος πρέπει V αποδίδεται στον Ιησού (πρόσεξε ωστόσο την περίεργη συγγένεια της ισπαν. λ. paloma-περιστέρι με την λατιν. λ. palma-φοίνιξ-όχι όμως το πτηνό, αλλά το φυτό:πρόκειται προφανώς για τη γνωστή μετάπτωση του e σε a στα ισπανικά, οπότε φαίνεται πως η λ. paloma προήλθε από την ελλην. λ. πελειάς).
Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΡΟΛΟΓΙΑ
Οπως έχω τονίσει και στο βιβλίο μου "Γραμματαριθμικό Αριθμογραμματικό Λεξικό" (σελ.209 επ.) σε συσχέτιση με το Γραφικό Γέν.ΙΑ.1 περί ενιαίας αρχικής γλώσσας, υπήρξε μία και μόνη μητρική (και δη αναγκαστικά) γλώσσα στον πλανήτη, η Αρχαία Ελληνική ή Πρωτοελληνική, κι όλες οι άλλες (ομιλούμενες ή νεκρές) είναι απλώς ιδιωματισμοί αυτής της Πρώτης Ελληνικής (ακριβώς όπως είναι τα τσακώνικα, τα ποντιακά, τα κρητικά κλπ). Ετσι και η λ. περιστερά είναι καθαρά ελληνική, σύνθετη απ' το επίρρημα (τοπικό) περί και το ουσιαστικό στερά (=στεριά,ξηρά,γή). Ωστόσο οι ξένοι ερευνητές, αγνοώντας το 2ο συνθετικό (τη λ. στερά), προσανατολιζόμενοι μόνο με το 1ο συνθετικό, την τόσο γενική επιρρηματική λ. περί, εντοπίζουν την ετυμολογική καταγωγή στην περσική λ. peri = νεράιδα (οι άγγλοι την αποδίδουν με τη λ. fairy) και την, μάλλον προηγούμενη, επίσης περσική λ. pari, που σημαίνει φτερωτό πνεύμα, σε συσχέτιση με την (κατά την άποψη μου παράγωγη) ζενδική λ. pairika (Horn,παραγρ.310), που σημαίνει κακόβουλο αρχικά, αλλά ωραίο θηλυκό πνεύμα (ό,τι ήταν δηλ. η Αφροδίτη, η θεά που είχε σύμβολο το περιστέρι, όπως και η ασσυροβαβυλωνιακή έκδοση της, η Ιστάρ). Από δω προήλθε η αγγλ. λ. peri (πρόφ.πήρι)=νεράϊδα και, κατά την άποψη μου, η επίσης αγγλ. λ. parish=ενορία, διοικητική περιφέρεια, ενώ ο Walter Skeat την ετυμολογεί (στη σελ. 384 στο A Concise Etymological Dictionary of the English Language) απ' την ελληνική λ. πάροικος. Η άποψη του W.Skeat φαίνεται νάναι η ορθή, αλλά εγώ επιμένω και στη σύνδεση parish (=ενορία)-peri -περιστερά, όχι μόνο γιατί κάθε ενορία (σα ναός) έχει το πνεύμα της (θάπτονται οστά αγίων, όπως παλιότερα τα οστά του ήρωος της πολιτείας), αλλά και γιατί η έννοια "parish=περιφέρεια ενορίας" μας συνδέει με την ερμηνεία του ΙΖ,9 στην Αποκάλυψη, όπου, κατά την άποψη μου, ο όρος "όρη" στις φράσεις "επί επτά ορέων" και "επτά όρη" σημαίνει ενορίες ή διοικητικές περιφέρειες (parish) και όχι βουνά, όπως εσφαλμένα μεταφράζεται απ' όλους τους ερμηνευτές και στη Vulgata (mons=βουνό),που τους διέφυγε 4 να συσχετίσουν τις 7 Εκκλησίες με 7 Ενορίες, αφού η λ. "όρος" στ' αρχαία ελληνικά, εκτός από βουνό, σημαίνει επίσης: 1)διοικητική περιφέρεια γενικώς 2)ενορία ειδικώς. Αλλ' επ' αυτών θα επανέλθω αναλυτικά και κατά την ώρα της αποκαλύψεως του ονόματος και της ταυτότητος της Πόρνης Βασιλίσσης.
Ας δούμε τώρα την απόδοση της λ. περιστέρι στις κυριώτερες σημερινές γλώσσες. Υπάρχουν 4 βασικές ρίζες, η Dov-,η Pig-,η Gal-και η Colurnb-, Απ' τη ρίζα dov-(προφανώς απ' την ελλην. λ. θοάς=η ταχεία, η σπεύδουσα, αφού είναι ταχυδρόμος, κατ' αντικατάστασιν των οδοντικών θ,δ σε d) βγαίνει η αγγλ. λ. dove, η γερμανική Taube, η ολλανδική duif, η σουηδική duva, η δανέζικη και νορβηγική due και η tob στη γιντίς. Απ' τη ρίζα pig-, (προφανώς απ' την ελληνική λ. πίγγαν=νεοσσόν, βλ.και λ. πιγγουίνος) βγαίνει η αγγλ. λ. pigeon (απ' όπου, κατόπιν επαναδανεισμού, η ελλην. λ. πιτσούνι), το ίδιο και η γαλλική λέξη, η ισπανική pichon και η ιταλική piccione. Απ' τη ρίζα gal- (προφανώς απ' την ελλ. λ. γάλος, γαλοπούλα) βγαίνει η πολωνική λ. golab, η τσέχικη λ. holub, η σερβο-κροάτικη golub, η ουγγρική λ. galamb και η ρώσικη λ. golup. Απ' τη ρίζα columb-(προφανώ; απ την ελλην. λ. κόλυμβος=κολυμβητής, βλ. περίπτωση Νώε) βγαίνει η λατιν*λ. columba, η ιταλική και η εσπεράντο Kolombo. Φυσικά μπορεί να υποστηριχθεί πως όλες οι λέξεις της ρίζας gal- είναι τροποποιημένοι τύποι της ρίζας columb-. Η πορτογαλ. λ. pombo πιθανόν προέρχεται απ' την ρουμάνικη λ. porumbel, ενώ η φιλανδ. λ. είναι Kyyhkynen κι η τουρκική λ. guvercin (πρβλ. guverte=το κατάστρωμα, η κουβέρτα του καραβιού, σε σχέση με τον Ιωνά=περιστέρα, που τον πέταξαν απ' το κατάστρωμα (Ιων. Α,15) και την εβρ. λ. yonah=περιστέρι, σε σχέση με τη σανσκριτική λ. yoni=γυναικείο αιδοίο, δηλ. το "όργανο της Αφροδίτης". Hamama, τέλος, είναι η αραβική λέξη, hato η γιαπωνέζικη, merpati ή burung dara η ινδονησιακή και njiwa στα σουαχιλικά. Ωστόσο, η πορτογαλέζικη λέξη pompo, στην οποία αναφέρθηκα προηγουμένως, μπορεί να είναι απλούστατα η ελλην. λ. πέμπω, εννοείται απ' την μέχρι προ τίνος ακόμη σωζόμενη φράση "σου πέμπω επιστολήν (ή γράμμα ή γραφήν)", αφού οι επιστολές "επέμποντο" (στέλνονταν) με τις περιστερές κι η γνωστή ιστορική περιστερά, στην οποία αναφερθήκαμε (βλ.τ.93, Οκτ.91), δηλ. ο Χριστόφορος Κολόμβος, "εξεπέμφθη" (στάλθηκε) ακριβώς απ' την Πορτογαλία.
ΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ
Την περιστερά την πρωτοσυναντάμε μετά τον Κατακλυσμό του Νώε, που κατά μεν την εκδοχή της Παλ. Διαθήκης σώθηκε ο Νώε με την κιβωτό του πάνω στο Αραράτ, κατά δε την εκδοχή της Ελληνικής Μυθολογίας σώθηκαν η Πύρρα και ο Δευκαλίων με την κιβωτό τους στον Παρνασσό. Ηταν λοιπόν η περιστερά, που έφερε στον έγκλειστο Νώε (Γεν.Η,8-12) τον κλάδο ελαίας (στη 2η έξοδό της) κι ήταν τρείς συνολικά οι έξοδοι, που επιχείρησε, για να καταλάβει ο Νώε αν υποχώρησαν τα ύδατα του κατακλυσμού. Η περιστερά, λοιπόν, πτηνόν "λουόμενον", σύμφωνα με τη Ζωολογία, προφανώς εξετέλεσε χρέη δύτη ή κολυμβητή (ιδιαίτερα στην 1η έξοδο), ο δε δύτης ή κολυμβητής στ' αρχαία ελληνικά λέγεται κόλυμβος, απ' όπου, κατά την άποψή μου, η λατινική απόδοση columba της λ. περιστερά(10). Κόλυμπος ή κολύμπα, στα κρητικά, λέγεται κι ο λάκκος με τα στάσιμα νερά, και Κόλυμβος, στους βυζαντινούς, η κυρία αίθουσα στις Βλαχέρνες, του Αγιάσματος ή Λούσματος, χωρίς να ξεχνάμε πως στην κολυμβήθρα του Ιησού, δηλ. στον Ιορδάνη ποταμό, έγινε η κάθοδος του Αγ.Πνεύματος "εν είδει περιστεράς" (Ματθ.Γ,16 κλ), ενώ ο Ιωάννης, ο βαπτιστής Του, είδαμε πως ετυμολογικά σημαίνει Περιστέρι (απ' τη λ. ιωνάς ή οινάς, πρβλ. Μαρκ.Α,6: "ενδεδυμένος τρίχας καμήλου").
ΕΞΩΓΗΙΝΟΙ KΑI ΟΛΥΜΠΙΟΙ
Αναφέρθηκα εν παρόδω στο προηγούμενο τεύχος (τ.93,Οκτ.91) στις απόψεις του Λέων. Κύρρη για τον Όλυμπο. Τώρα, αναλυτικώτερα, ας σημειώσω πως στο τόσο σημαντικό έργο του ("Απόκρυφοι γνώσεις", 1966, σελ.56,57) αναφέρει πως και στην κυπριακή διάλεκτο η λ. κολύμπα ή κολυμπούα ή κόλυμπος σημαίνει "ένα μέρος μικρό, κάπου 2X3 ή 4X5 μέτρα, όπου υπάρχει στάσιμο νερό", για να συμπεράνει ότι "κολυμβώ εσήμαινε επιπλέω, το Κ είναι ευφωνικόν" και ότι "επομένως Όλυμπος, κατά τον Όμηρον, ήταν το μέρος, το οποίον επέπλεε της Γης, και αυτό είναι τα ανώτερα στρώματα της ατμοσφαίρας, όπου ούτε χιόνια ούτε βροχές υπάρχουν, αλλά αιθρία και λάμψις" και να καταλήξει ότι "ο τόπος αυτός είναι έξω από τον χώρον: είναι η κατάστασις του πνευματικού κόσμου... όπου βιούν οι θεοί". Αυτοί οι ολύμπιοι θεοί, ακριβώς, που ο Νταίνικεν θεωρεί εξωγήινους. Όμως, ας μου επιτραπεί να σημειώσω παρεμβαίνοντας στις απόψεις των δύο αυτών συγγραφέων-ερευνητών, πως ένας εξωγήινος χρειάζεται ένα σκάφος ή πλοίο (αυτός είναι ο όρος που χρησιμοποιείται πάντα για να δηλωθεί ένα αερόπλοιο ή αεροσκάφος, δηλ. "μηχανισμός εν πτήσει") και βέβαια ένα "σκάφος" ή "πλοίο" πλέει, δηλ. κολυμπά, κάπου. Κατά συνέπειαν η λ. Όλυμπος δεν είναι ένα κύριο όνομα, αλλά απλώς ένα επίθετο, που προσδιορίζει, λειτουργικά, το σκάφος-κατοικία των Ολύμπιων, δηλ. των Αστροναυτών: κολυμπάει, πλέει ή επιπλέει, στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας της Γης.
"Ο ΗΡΕΜΟΣ ΝΤΟΝ"
Ας δούμε, όσο μπορούμε, την προέλευση αυτού του Κ-ολύμπιου Δία. Μια που είναι κολύμπιος (columba) θα πρέπει, τουλ. αρχικά, να είχε σχέση με περιστέρια ή να προαναγγέλθηκε (ακριβώς όπως κι ο Ιησούς. Ο Υιός του Θεού) απ' το Περιστέρι. Πράγματι, βλέπουμε πως εκεί στην Ήπειρο (Στεριά, ε; περί- στέρα...) έρχονται αι δύο
"πέλειαι" (δηλ. μαυροπερίστερα) και ιδρύουν το μαντείο του Διός στη Δωδώνη. Ας πούμε δυό λόγια για την έννοια της λ. δωδώνη, πριν προσπαθήσουμε να μπούμε στα "εφτασφράγιστα" μυστικά της έννοιας της λ. πέλεια. Οι ευσεβείς μυθολόγοι της εποχής μας μιλάνε για το γιό του Δία και της Ευρώπης, που λεγόταν, λένε, Δώδων. Όμως φαίνεται σωστό πως η περιοχή πήρε τ' όνομα της απ' τον παρακείμενο ποταμό, που λεγόταν Δώδων, κι αυτό το όνομα πρέπει νάναι, κατά την άποψη μου, αναδιπλασιασμός8 της λ. Δών ή Δουν. Η λ. δων ή δουν είναι απλή μετατροπή απ' τη λ. δαν, σύνηθες πρόθεμα των ελληνικών λέξεων που σημαίνουν ποτάμι και, κατά την άποψη μου (όπως την αναλύω στο υπό έκδ. Μέγα Ετυμολογικόν της Ελληνικής) μετά από συγκοπή του αρκτικού Υ της λ. υδανός=υδαρός, υγρός. Ετσι έχουμε τα ποτάμια Ιάρδανος, απ' όπου παρηχήθηκε το Ιορδάνης, Ηριδανός, Δούναβις (η σωστή προφορά σώζεται στην ισπαν. λ. Danubio) και τον περίφημο ρωσικό ποταμό Ντον (γνωστό από το έργο "ο ήρεμος Ντον" του Μιχαήλ Σολόχωφ). Η βάρβαρη προφορά Ντον αποδίδει την αρχαιοελληνική και εξευγενισμένη Δών (απ1 όπου ένας απλός αναδιπλασιασμός μας δίνει τη λέξη Δώδων, το γνωστό μας ποταμό της Ηπείρου). Οι Τάταροι τον ονομάζουν Τούνα ή Ντούνα, αλλά οι αρχαίοι Ελληνες τον ονόμαζαν Τάναϊς, λέξη που δηλώνει και τη ρίζα Δαν (=υγρός) των ποταμών και την έννοια ταναός=μακρός, εκτεταμένος, αλλά και (εδώ αρχίζουν τα περίεργα) υψηλός, ιδιαίτερα σε φράσεις όπως "ταναός αήρ" ή "ταναός αιθήρ". Αν, λοιπόν, κατά τον Λέων. Κύρρη, ο Ολυμπος είναι "τα ανώτερα στρώματα της ατμοσφαίρας" όπου υπάρχει "αιθρία και λάμψις" (δηλ. ο αιθήρ) κι αν, κατά τον Σωκράτη11, Ήρα (η σύζυγος του Δία) σημαίνει "αήρ" δηλ. τα στρώματα της ατμοσφαίρας, τότε κάπου εδώ, λίγο πριν δούμε πιο καθαρά το πρόσωπο του ολύμπιου Δία, πρέπει να υπάρχει κάποια συσχέτιση (αν όχι και σχέση) ανάμεσα στο δικό μας (τον ελληνικό) ποταμό Δώδων και το ρωσικό Δών ή Ντόν: η σχέση αυτή, σύμφωνα με το Νόμο της Αποτύπωσεως των Γεγονότων υπάρχει,είναι αποτυπωμένη στα ονοματολογικά δεδομένα των γεωγραφικών αυτών περιοχών και είναι η εξής: ο μεν δικός μας ποταμός Δών (ή,αναδιπλασιασμένα, Δώδων), απ' όπου πήρε τ' όνομά της η Δωδώνη, είναι δίπλα στη λίμνη των Ιωαννίνων, ο δε ρώσικος Δων (ή Ντον) πηγάζει απ' τη λίμνη Ιβάν. Η λ. Ιβάν στα ρωσικά μεταφράζεται Ιωάννης, που σημαίνει πως κι αυτός ο Δών έχει να κάνει με τη λίμνη του Ιωάννου ή Ιωαννίνων. Ειδικώτερα η λίμνη λέγεται Ιβάν Οζερό (Ιωάννου λίμνη) κι αυτό μας βάζει στον πειρασμό να εξερευνήσουμε λίγο το βυθό της δικής μας λίμνης των Ιωαννίνων: βουλιάζοντας λοιπόν, νότια, φτάνουμε σε μια άλλη Ηπειρο ή Στεριά, τη Στερεά Ελλάδα, και κει, στο δυτικό άκρο της, βρίσκεται μια άλλη λίμνη, η λίμνη Οζερός (ή Οζηρός). Η λίμνη Οζερός (η δική μας, όχι η ρώσικη) λέγεται και Γαλίτσα (βλ. τη ρίζα gal- = περιστέρι) και βρίσκεται στην Ακαρνανία (λίγο ΒΔ και) κοντά στις Οινιάδες (ή οινάδες=περιστερές). Εδώ νομίζω πως τα πράγματα αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν. Ο Δίας κάθεται στον Ολυμπο, δηλ. στον αιθέρα, που είναι "ταναός" δηλ. "ψηλά τοποθετημένος", κι αυτό μας οδηγεί στον Τάναϊν ή Δών (δηλαδή ποταμό ψηλά τοποθετημένο), κι ο "ψηλά τοποθετημένος ποταμός" είναι ο Γαλαξίας, που ο Λαός μας λέει "Ιορδάνη ποταμό". Μας οδηγεί επίσης στη Δωδώνη, και βλέπουμε πως και τα δυο ποτάμια, Δών (στη Ρωσία) και Δώδων (στην Ηπειρο) έχουν να κάνουν με τη "Λίμνη του Ιωάννου", δηλ. του Βαπτιστή ή Κολύμπιου. Φαίνεται λοιπόν σαφώς το υγρό στοιχείο του Διός (ας μη ξεχνάμε πως ο άλλος αδελφός του, που επίσης "δεν τον έφαγε ο Κρόνος", ο Ποσειδών, λέγεται "ενάλιος Ζεύς" ή "Δίας της Θάλασσας") και κατά συνέπειαν έχει να κάνει με τις νύμφες του υγρού στοιχείου, τις Ναϊάδες: να λοιπόν που στη Δωδώνη το πραγματικό επίθετο του Διός είναι Νάϊος (δηλ.αρσενική Ναϊάς) και σημαίνει βέβαια τον δύτη, τον κολυμβητή (ή κόλυμβον στ' αρχαιοελληνικά), δηλ. τον Κ-Ολύμπιον5.
Το ότι η λ. "δωδώνη" μας θυμίζει τον αρβανίτικο τύπο δώνω=δίνω (απ' το αρχαιοελληνικό απαρέμφατο διδόναι), και το ρήμα δίνω=δίδω μας δίνει,οξυτονούμενο, το όνομα Διδώ, μεγαλοπερίστερο που ονομαζόταν και Ναζωραίος και γνώρισε τη μεγαλύτερη σφαγή (σωστή γενοκτονία, μέχρι πλήρους εξαφανίσεως), είναι κάτι που συνάδει, από πλευράς στοιχείων, στην απόδειξη της "μεγάλης γαλαξιακής συνωμοσίας" που κατήγγειλα ήδη από το προηγούμενο τεύχος (τ.93,Οκτ.91), αλλά τα στοιχεία αυτά θα τα δούμε αναλυτικά στο τέλος του κειμένου αυτού, μετά την ανάλυση (χρονικά και λογικά προηγούμενη) της έννοιας της λ. "πέλεια".
Η XPΥΣΗ ΦΙΑΛΗ
Για να συναντήσουμε, ετυμολογικά, την έννοια της πέλλας πρέπει να κάνουμε μια μικρή διαδρομή μέχρι την ιστορική Πέλλα και, για να γίνει αυτό, πρέπει να δούμε τι συμβαίνει στη Δωδώνη, που το ιερό του Δία το ιδρύουν δύο πελειάδες (μαυροπερίστερα) απ' την Αίγυπτο. Οι πελειάδες αυτές είναι αργότερα οι ιέρειες του Ναού, και κάθε ιέρεια ή ιερέας συνδέεται με την έννοια μιας προσφοράς ή θυσίας, που προσφέρεται (δίνεται) στην επικαλούμενη ή εξευμενιζόμενη θεότητα. Αυτές οι προσφορές τοποθετούνται σ' ένα δοχείο ή αγγείο, που, προφανώς, για να συγκρατεί το περιεχόμενο, έχει το σχήμα της κοιλότητος, κι έτσι φθάνουμε στην εικόνα του Κυπέλλου. Η λ. κύπελλον, με μια συγκοπή του αρκτικού ΚΥ6 μας δίνει τη λ. πέλλα, που σημαίνει, ακριβώς, ποτήρι ή κάδο [για μεγάλες προσφορές υγρών, ας πούμε γάλακτος13] ή λίθο (προφανώς θα ήταν κοιλώματα σε ιερούς βράχους, μενίρ ή κρόμλεχ, για τοποθέτηση προσφορών). Αλλά και ο αρσενικός τύπος της λ. πέλλα, ο τύπος πελλός, σημαίνει την φιάλη και, επιπλέον, τον μελανό ή μολυβδόχρωμο (ή και φαιό), το αμαύρωμα (στη Σικυώνα λεγόταν κιρρός), απ' όπου και η λ. πελιδνός (συνήθως χρησιμοποιείται σε φράσεις φόβου, φυσιολογικής κατάστασης για κάποιον που προορίζεται για ανθρωποθυσία), σε συσχέτιση και με τη λ. πελανός=πηκτόν αίμα, προφανώς θυσίας, σε συσχέτιση και με την αρχική σημασία της λ. πέλαινα=πόπανα, μειλίγματα, δηλ. πλακούς προσφερόμενος στους θεούς. Ετσι η λ. πέλλα, σαν έννοια του ποτηριού, μετατρέπεται στη λ. πελλός,σαν έννοια της φιάλης, κι αυτή η έννοια είναι μια πολύ γνωστή μας και τρομερή εικόνα, είναι "αι 7 χρυσαί φιάλαι" γεμάτες "με την οργή του Θεού" στην Αποκάλυψη του Ιωάννου (Αποκ.ΙΕ,7). Η έννοια της χρυσής φιάλης" (phiala στη Vulgata) είναι οικεία στον Ιωάννη, που γράφει και στέλνει (ίσως με περιστερές) τις 7 Επιστολές του στις 7 Εκκλησίες (Νήες ή Ναούς) της Ιωνίας (Μ.Ασίας): "χρυσή φιάλη"7 πράγματι (δηλ. πέλλα ή πελλός) προσφερόταν απ' τους έφηβους στην Αθήνα στη θεά Κυβέλη, κατά τη διάρκεια γιορτής, που γινόταν προς τιμήν της και λεγόταν Γαλαξία. Ο προσφερόμενος πολτός λεγόταν γαλαξία κι ήταν μίγμα κριθαριού και γάλακτος. Αποτρόπαια ή καννιβαλιστική λεπτομέρεια: εφόσον ξέρουμε πως ο εραστής της Κυβέλης, ο Αττις, της πρόσφερε, σα θυσία, τα γεννητικά του όργανα, προφανώς "εντός του γάλακτος", κι αφού στ' αρχαιοελληνικά το κριθάρι, δηλ. η λ. κριθή, σημαίνει πέος, ποια είναι η έννοια της προσφοράς της γαλαξίας (κριθάρι και γάλα) στη θεά Κυβέλη (=κυπέλη=κύπελλον); Προφανώς,κατά την άποψη μου, είναι η έννοια του ευνουχισμού, αφού κι οι ιερείς της, οι Γάλλοι (Galli) θυσίαζαν τον "ανδρισμό" τους (ευνουχίζονταν) προς χάριν της θεάς. Ετσι, ξέροντας πως η Κυβέλη λεγόταν στους Ρωμαίους Turrigera (Πυργοφόρος ή Πυργοστέφανος) απ' τη λατιν. λ. turris(-is)=πυργοειδής,αλλά και περιστερεών, αντιλαμβανόμαστε την έννοια του περιστερεώνος σαν κολουμβαρίου ή νεκροταφείου, όπως ακριβώς το κατήγγειλα στο προηγούμενο τεύχος (τ.93,Οκτ.91) κι όπως το εννοεί ο Ιωάννης, απευθυνόμενος στους αποδέκτες των επιστολών του στη Μ.Ασία, γνώστες της λατρείας αλλά και των οργίων της Κυβέλης, αφού εκεί επιχωρίαζε η λατρεία της, ιδιαίτερα στην περιοχή του Γάλλου ποταμού. Αυτά θα τα δούμε καθαρώτερα και αναλυτικώτερα, με την πρόοδο του κειμένου, κατά την εξέταση των δεδομένων του 666: εδώ απλώς θα σημειώσω πως ο gallus, δηλ. ο ευνούχος ιερέας της Κυβέλης, είναι μια λέξη που στα λατινικά σημαίνει επίσης αλέκτωρ (ο πετεινός), απ' όπου και το θηλυκό gallina (δηλ. κόττα): η κόττα, όμως, στ' αρχαία ελληνικά λέγεται αλεκτρίς, λέξη που γραμματαριθμικά βγάζει ακριβώς 666. Δηλαδή ο Αλέκτωρ-Ιερεύς, με τον ευνουχισμό του και την κατ' ανάγκην θηλυκοποίησή του, μεταβάλλεται σε Κόττα ή Αλεκτρίδα=666, διαδικασία στην οποία βασικά αποβλέπει (με την επέκταση της Ομοφυλοφιλίας) η Συνωμοσία της Περιστεράς.
Ας επανέλθουμε στη διαδρομή προς Πέλλαν, που την αφήσαμε σε εκκρεμότητα, μέχρι να ξεκαθαρίσουμε τα πιο πάνω στοιχεία. Η Δωδώνη, όπως την είδαμε, σαν Ιερό του Διός, βρίσκεται κάτω απ' την προστασία της βασιλικής ηπειρώτικης (δηλ ελληνικής) οικογένειας των Μολοσσών (ένα απ' τα 14 ηπειρωτικά γένη), που ονομάστηκαν έτσι απ' τον πρόγονο Μολοσσό ή κατ' εμέ, γιατί ήταν Μολόχες ή Μαλασσοί (χειροπράκτες. γιατροί) αφού κι ο πρόγονος Μολοσσός ήταν αγγόνι του (επίσης με ιατρικές γνώσεις) Αχιλλέα. Η κόρη της οικογένειας Μυρτάλη (ή, αριθμολογικα,879) μετονομάζεται15 σε Ολυμπιάδα (ή, αριθμολογικά,731), δηλ. Περιστέρα ή Περιστερογέννητη (όπως ακριβώς κι η Συρία Θεός) και παντρεύεται τον Φίλιππο Β', βασιλιά της Μακεδονίας, αδιόρθωτο γυναικά που οι σοβαροί φιλόλογοι ερμηνεύουν τ' όνομά του Φίλιππος=Αγαπάει τ' άλογα, ενώ η προσωπική μου ερμηνεία είναι Φίλιππος=αγαπάει τις γυναίκες αφού η λ. ίππος στ' αρχαιοελληνικά σημαίνει γενικά το αιδοίον, είναι δε γνωστή η έκλυτη ζωή του με έκφυλες τάσεις Φιλίππου Β'. Αμέσως μετά η πρωτεύουσα, που ήταν η πόλη Αιγαί (ή,αριθμολογικά,25) μεταφέρεται στην πόλη Πέλλα (ή,αριθμολογικά,146), που, τυπικά, σημαίνει Ποτήρι, όπως είδαμε,αλλά,ουσιαστικά, τα Μαυροπερίστερα (ή τις Ιέρειες=πρακτόρισσες) της Δωδώνης. Ετσι, η πρώην Μυρτάλη και νυν Ολυμπιάς, η υπεύθυνη για τη συνέχιση της παράδοσης (της γραμμής) της Δωδώνης, δηλ. του άξονα Αιγύπτου-Ηπείρου (κάτω απ' τη συνωμοτική κάλυψη των ιερατείων Αμμωνος Διός-Δωδωναίου Διός) βρίσκεται επικεφαλής της αιχμής του Ελληνικού Δόρατος, δηλ. των Μακεδόνων, σα βασίλισσα της Πέλλας. Και προκύπτει το -όχι μόνο ιστορικό- ερώτημα: τι κρατάει μέσα σ' αυτήν την πέλλα (-ποτήρι);
Ας δούμε λίγο ακόμη την έννοια της πέλλας=ποτηριού και του αριθμού της, του 146. Ξέρουμε πως το ύπατο ποτήρι είναι το Αγιο Δισκοπότηρο ή Γκράαλ17, όπου περιέχει το Σώμα και το Αίμα του Λόγου, εξελιγμένη μορφή, από πλευράς ιερατικής λειτουργικότητας, της Χρυσής Φιάλης με τη Γαλαξία. Είδαμε επίσης, παραπάνω, πως πέλαινα είναι πόπανα ή μειλίγματα, δηλ. πλακούς (αρτίδιο ή γλύκισμα, κάτι σαν τον Αρτο στις αρτοκλασίες) προσφερόμενος στους θεούς. Συμπεραίνουμε λοιπόν πως η πέλλα είναι λειτουργική, πολύ πιθανόν και σχηματική, μορφή του Αγιου Δισκοπότηρου. Καταφεύγοντας στην αριθμογραμματική εξίσωση του 146, βλέπουμε πως 146=ΠΕΛΛΑ=ΠΑΝΑΠΑ. Θεωρώντας όχι έτοιμη τη στιγμή, δεν προχωρώ, εδώ και τώρα, στην ανάλυση που δεν βλέπει, από μόνος του, ο αναγνώστης, αφίνοντάς την γι αργότερα. Θα σημειώσω μόνο πως η λ. "παναγία" μπορεί επίσης να σημαίνει "Αυτή, που οδηγεί-ή γεννάει-το ψωμί", κι είναι γνωστή η συσχέτιση Αρτου-Ιησού. Ομως η πόλη Πέλλα, παληά, ονομαζόταν Βουνομία, κι ή λέξη αυτή σημαίνει "τόπο -και τρόπο- μεγαλώματος κι ανατροφής βοδιών". Αν έτσι έχουν τα πράγματα, μπορούμε να προχωρήσουμε τις σκέψεις μας, διαλογιζόμενοι πάνω στη φράση "δάμαλις τον μόσχον η τεκούσα", με την οποία οι βυζαντινοί υμνογράφοι προσδιορίζουν -ή απλώς υμνούν-την Παναγία. Κι ύστερα, ο αριθμός 146 είναι ισόψηφος και με τις λέξεις ΔΙΑΝΟΙΑ και ΜΝΗΜΗ. Αν ο ιστός της Μνήμης είναι αναγκαίος για να διανοίξει το δρόμο της η διαδικασία της Διάνοιας, τότε καταλαβαίνουμε πως η Πέλλα, το Κύπελλο, είναι ακριβώς το βαθούλωμα του Κρανίου, που μέσα του, Μνήμη και Διάνοια, συνεργάζονται κι αγωνίζονται να κρατήσουν το Φώς σαν προσφορά (πέλαινα) του Ανθρώπου στο Θεό: δηλαδή στους Πλησίον του, για τώρα και για μετά (για τις επόμενες γενιές). Ναι, η χούφτα του Ανθρώπου, το Κύπελλο (Πέλλα) της Ζωής είναι το Κρανίο (Μνήμη και Διάνοια). Κι αν το Κύπελλο (πέλλα) της Ανθρωπότητος είναι ο Χριστός, που με τη θυσία Του σώθηκε, όμως το Κύπελλο ή Πέλλα (η μήτρα) που κράτησε τον Χριστό ήταν η Παναγία (πρβλ.Λουκ.ΙΑ,27: "μακαρία η κοιλία η βαστάσασά σε"). Αυτή είναι η βαθύτερη έννοια της Πέλλας ή Παναγίας ή Παρθένου. Και, ας το δούμε και λίγο αστρολογικά: η Παρθένος (σαν αστερισμός) κρατάει τον Στάχυν, απ' όπου προέρχεται ο Αρτος ή Ιησούς, δηλ. ο Γαλιλαίος, ενώ στο σώμα ελέγχει την περιοχή των εντέρων, που όμως λέγεται και γάλλια στ' αρχαιοελληνικά, όπως γαλέττα ο διπυρίτης άρτος. Νάναι λοιπόν εδώ η,περιοχή της Γαλιλαίος; Ποιος ξέρει...Ισως.
ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΜΕΓΑΛΕΞΑΝΤΡΟΣ
Το ότι η Ολυμπιάς, όπως θρυλείται, γεννάει τον Αλέξανδρο θεογαμικά, με την ένωσή της με τον Αμμωνα υπό μορφήν φιδιού, πιθανόν να υποκρύπτει μια απλή θεραπευτική αλήθεια: αν το σπέρμα του Φιλίππου, έπειτα απ' τις κραιπάλες, είχε εξασθενήσει σε βαθμό ολιγοσπερμίας ή ασπερμίας, ή αν η φιλόδοξη ηπειρώτισσα δεν είχε δυνατότητα συλλήψεως ή εμφωλεύσεως, αυτό θα ήταν κάτι που οπωσδήποτε θα την είχε προβληματίσει (έστω για λόγους διατηρήσεως της θέσης της) και δεν θάχε διστάσει να καταφύγει σε μυστικιστικές (μαγικές, αν θέλετε) διαδικασίες, προκειμένου να τεκνοποιήσει, έχοντας υπόψει της και τις εμπειρίες της απ' τη μύηση στα μυστήρια της Σαμοθράκης: οι ιερείς του Αμμωνος είναι βέβαιο πως ήξεραν την τεχνική του φιδιού για να μένει έγκυος μια στείρα γυναίκα και στο σύγχρονο κινηματογραφικό έργο This is Africa η τεχνική αυτή διασώζεται ολοζώντανη, όπως διασώζονται και μέχρι σήμερα οι πληροφορίες μας για τις θεραπείες στείρων γυναικών απ' τον Ασκληπιό: η γνωστή εικόνα του φιδιού γύρω απ' το κύπελλο (πέλλα) είναι το πασίγνωστο σημερινό ιατρικό σήμα. Εκείνο, όμως, που έχει ιδιαίτερη πολιτική σημασία, τουλάχιστο σε επίπεδο πλανητικής εξελίξεως, είναι πως ο Αλέξανδρος, ο γιος της Ολυμπιάδος, προσφωνείται "παίς Διός" απ' τους ιερείς του Αμμωνος, όταν εισέρχεται στην Αίγυπτο, ως ελευθερωτής. Ενας κύκλος στρατιωτικών επιχειρήσεων επικαλύπτει ένα κύκλο θρησκευτικοπολιτικών επιχειρημάτων: οι ιερείς του Αμμωνος στην Αίγυπτο (αιγύπτιοι ή μυημένοι Ελληνες υψηλού βαθμού) εγκαθιστούν το προγεφύρωμά τους στην Ηπειρο, σαν Ιερό Διός. Ο γιος της βασιλοπούλας της περιοχής, της Μυρτάλης, εγκαινιάζει μια νέα δυναστεία, γκρεμίζει την περσική αυτοκρατορία και μπαίνει σαν ελευθερωτής στην Αίγυπτο, καταλήγοντας, σαν γιος του Αμμωνος, στο μαντείο του θεού. Χρονικές συμπτώσεις ή πολιτικές επιπτώσεις; Ας δούμε και πάλι το θέμα από πλευράς Εσωτερικής Αστρολογίας. Ο Αλέξανδρος ξεκινάει απ' την Πέλλα (πρωτεύουσα του Μακεδονικού κράτους, που όμως παληά λεγόταν Βουνόμια (Τόπος για Βόδια, δηλ. Ταύρους) και καταλύει το βασίλειο των Περσών, που όμως είναι το Βασίλειο του Ταύρου (περιοχή Ταυρίδος, Ταύρου, Αντίταυρου κλπ) καβάλλα στο Βουκεφάλα, δηλ. αυτόν, που έχει Κεφάλι Ταύρου. Ο κορυφαίος του αστερισμού του Ταύρου, ο a Tauri ή Αλντεμπαράν σημαίνει "Ο Ακόλουθος". Ποιός ακολουθεί ποιόν; Στον ουρανό ο Κριός φαίνεται ν' ακολουθεί τον Ταύρο, που είναι 2ος στη σειρά του Ζωδιακού, άρα μπροστά απ' τον Κριό, που όμως στρέφει προς τα πίσω το κεφάλι του, σαν να παρακολουθεί κάποιον που τον ακολουθεί. Ο ίδιος ο Αλέξανδρος παριστάνεται πολλές φορές (και σε ελληνικό γραμματόσημο, που κυκλοφόρησε) με κέρατα Κριού (16), ο δε πατέρας του, ο Αμμων, σημαίνει, κατά την άποψη μου, ο Κριός, αφού το κριάρι στα αιγυπτιακά λέγεται amun κι αποδίδει την αρχαιοελληνική λ. αμνός. Και το ερώτημα παραμένει:Ποιός ακολουθεί ποιόν; Ποιος είναι ο Οδηγός και ποιος ο Ακόλουθος; Αν θελήσουμε να λύσουμε το πρόβλημα από πλευράς Εσωτερικού Χριστιανισμού, τα πράγματα είναι εύκολα, αφού το Αρνίον το Εσφαγμένον ή Αμνός (δηλ. ο Κριός) είναι ο Ιησούς, η δε κωδική φράση "ακολούθει μοι" (Ματθ. Η,22) είναι η Εντολή του Αμνού ή Κριού (του Χριστού) προς τα Πρόβατα ή Μαθητές Του, τους ακολούθους Του. Αν όμως θελήσουμε να λύσουμε το πρόβλημα από πλευράς Εξωτερικών Γεγονότων, γενικώτερα Ιστορικής Ερμηνείας, τα πράγματα περιπλέκονται. Ας προσπαθήσουμε να τα βάλουμε σε κάποια τάξη. Πρώτον, από πλευράς καταγωγής: ο Αλέξανδρος είναι, τυπικά, γιος μιας Ηπειρώτισσας κι ενός Μακεδόνα, δηλ. Ελληνας 100%, από γονείς όμως, που, όντας μυημένοι στα Καβείρια μυστήρια (στη Σαμοθράκη) είναι -πιθανόν- κάτοχοι δυνάμεων, που αγνοούμε, κι ενδεχομένως φορείς γνώσεων γενετικών μεταλλάξεων, συμπεριλαμβανομένης της ιστορίας για γέννηση του Αλέξανδρου από το θεό Αμμωνα (κι εδώ τα πράγματα χοντραίνουν σε σημείο, που δεν είναι της παρούσης, κι ίσως ούτε της επιούσης, μια που ο κάθε μυημένος αναγνωρίζει αμέσως το ολισθηρόν του εδάφους και κατά που τεντώνεται το σκοινί). Δεύτερον, από πλευράς ονόματος: παραδίδεται πως το όνομα του είναι Αλέξανδρος,αλλά ξέρουμε καλά πως ο απαγωγέας της Ελένης, ο Πάρις, λεγόταν επίσης Αλέξανδρος. Το όνομα πάρις,δωρική μορφή της λ. πήρα=σακούλι (πρβλ. ανάπηρος, ο φορτωμένος την πήρα του) σημαίνει και τον κλέφτη ("πήρα" τη γυναίκα του άλλου) ή γενικά τον συναποκομίζοντα κάτι (κι εδώ έχουμε τη συσχέτιση της σακούλας ή πήρας με την πέλλα ή ποτήρι, όπου ελένη=καλάθι, πρβλ. και το κόνδυ του Ιωσήφ μέσα στο σακί των αδελφών του), αλλά απ' τη στιγμή, που θα δεχθούμε, ότι η μυστική ονομασία Πάρις=Αλέξανδρος μεταστρέφεται σε Αλέξανδρος=Παρις και εφαρμόζεται στον Μακεδόνα βασιλέα, κι απ' τη στιγμή που παραδεχθούμε ότι είναι προϊόν μιας τέτοιας περίεργης ένωσης (της μάνας του με το θεό Αμμωνα), είναι προφανές πως κι αυτός είναι ένα "νεραϊδόπαιδο", ένας pari, όπως είδαμε πως είναι η περσική λέξη για το φτερωτό πνεύμα. Ομως ο όρος αυτός έχει να κάνει με το pairika, που σημαίνει "το κακόβουλο αλλά ωραίο θηλυκό πνεύμα" κι αυτό είναι η Αφροδίτη η Ιστάρ, που έχει σύμβολο το περιστέρι (κι ο Πάρις είναι ευνοούμενος της). Από αυγό μεγαλοπερίστερου βγαίνει, στον Ευφράτη, η Συρία θεός, η Δερκετώ ή Ατταργάτις, κι η Γυναίκα-Περιστερά είναι η Σεμίραμις,η κόρη της, η περήφανη στρατηλάτισσα, που υποτάσσει τα 7 Βασίλεια ή Ορη "επί των οποίων κάθεται" (δηλ. τα εξουσιάζει). Υποστηρίζω, από πλευράς ιστορικής ερμηνείας, ότι βάσει σχεδίου εξυφασμένου απ' το αιγυπτιακό Ιερατείο του Αμμωνος-Διός και εφαρμοσμένου στον άξονα Δωδώνης-Πέλλας, κάτω απ' τις τελικές οδηγίες της Σαμοθράκης, ο Πάρις-Αλέξανδρος εφαρμόζει το Πρόγραμμα Αλντεμπαράν ή Ακόλουθος, που σημαίνει ότι ακολουθεί κατά γράμμα (ή κατά πόδας, αν προτιμάτε) το κατακτητικό έργο της Σεμιράμιδος, προκειμένου σε 1η φάση (Ιωάννης ή Πρόδρομος) να εξομαλυνθεί το έδαφος με τη διάδοση της ελληνικής παιδείας και σε 2η φάση να "απελευθερωθεί ενέργεια χρήσιμη στους Κολομβιανούς" επί του αστερισμού της Περιστεράς ή καθ' οδόν προς Κόρυμβον. Υπεστήριξα, στο προηγούμενο τεύχος (τ.93,Οκτ.91) πως για να γίνει αυτό καταβάλλεται προσπάθεια (και έχει επιτύχει μερικώς) να μετατραπεί ο πλανήτης Γη σε "κολουμβάριον" και υποστηρίζω τις απόψεις μου για το επί μέρους Σχέδιο Αλντεμπαράν (ή Μεγαλέξαντρος) στις εξής παρατηρήσεις:
1) Ο Πρόδρομος λέγεται Ιωάννης=Περιστέρι και στέλνει τις Επιστολές-Περιστερές στις 7 Εκκλησίες της Μ.Ασίας, που οι Ελληνες λένε Ιωνία, δηλ. Χώρα της Περιστεράς, και οι Αστρολόγοι Περιοχή του Ταύρου. Οι 7 Εκκλησίες ή Αστέρες στην περιοχή Ιωνίας (στη Γη) ή Ταύρου (στον Ουρανό) είναι οι 7 Πλειάδες, δηλ. Περιστερές (μία απ' αυτές, η Μαία, είναι η μητέρα του Ερμή, θεού του Λόγου).
2) Οι αδελφές των Πλειάδων, οι Υάδες, που είναι στην κεφαλή του Ταύρου (του αστερισμού) έχουν δηλαδή το κωδικό όνομα Βουκεφάλας, που είναι το όχημα ή αγωγός του Αλεξάνδρου, είναι οι Δωδωναίες νύμφες, που ανέθρεψαν τον Δία και φέρνουν τη βροχή (υετόν). Βρίσκονται ακριβώς πάνω στη γραμμή των Ιονίων νήσων (της Επτανή σου), ορίζοντας έτσι:
3) Ως Υάδες μεν το δυτικό άκρο της Ελλάδος ή Ιόνιον ή Επτάνησα. Ως Πλειάδες δε το ανατολικό άκρο της Ελλάδος ή Ιωνία ή Επτά Εκκλησίες.
4) Οι δύο ομάδες αδελφών, οι Πλειάδες και οι Υάδες, που είναι στον αστερισμό του Ταύρου, λέγονται μαζί Ατλαντίδες, σαν κόρες του Ατλαντα, που κρατάει τη Γη στο κεφάλι του, στην ουσία όμως στην περιοχή του λαιμού, με τη δύναμη των μυώνων του λαιμού, που ελέγχονται απ' τον Ταύρο. Ο άξονας Ταύρου (Μ.Ασία) και Ατλαντος (Αφρική) ακολουθεί το Αιγαιακό Τόξο σεισμών (Ιόνιο μέχρι κάτω απ' την Κρήτη) για να καταλήξει στο νησί της Αφροδίτης, το κέντρο δηλ. του Ταύρου, την Κύπρο.
5) Το γενικό δράμα του Ταύρου στη Μεσόγειο, όπως το ανέλυσα αστροπολιτικά πάνω στη σύρραξη του Ιράκ, σε συσχέτιση με την ανταλλαγή έργου ή φορτίου ανάμεσα στα μεγέθη Ηρακλέους-Ατλαντος, όπως κωδικά αναφέρονται στην Ελληνική Μυθολογία (βλ. τ. 92,Σεπτ.91), για τη Γη, η ανάμεσα στους αστερισμούς Ηρακλέους-Λύρας, ιδιαίτερα στην περιοχή α Λύρας, γνωστής (18) και σαν Κόρυμβος ή Απηξ (βλ.τ.87, Απρ.91,σελ.27), διαμετρικού σημείου προς τον Αντάπηγα ή αστερισμό της Περιστεράς, απ' όπου απομακρύνεται διαφεύγοντας (ή προσπαθώντας να διαφύγει) ο Ηλιος μας.
ΕΠΙΜΥΘΙΟ
Ισως βιάστηκα να χαρακτηρίσω "εύκολο" τον προσδιορισμό του Ακολούθου από πλευράς Εσωτερικού Χριστιανισμού. Ας ξαναδούμε τον α Ταύρου: Η αγγλική λέξη follower (14) σημαίνει,όπως είδαμε, τον Ακόλουθο (ενν. Αυτός, που ακολουθεί τις Πλειάδες=Περιστερές), αποδίδοντας την αραβική ad-Dabaran (=ακόλουθος, αλλά κατ' άλλους έσχατος), αλλά οι Ελληνες τον ονόμαζαν Εσχατο. Υπάρχει ένας προσδιορισμός για τον Ιησού στην Αποκάλυψη (Α, 17 και Β,8 και KB,13): "Εγώ ειμί ο Πρώτος και ο Εσχατος, το Α και το Ω, ός εγένετο νεκρός και έζησεν". Ισχυρίζομαι εδώ ότι ο α Ταύρου είναι ο "Πρώτος και ο Εσχατος", πρώτος για τον Ταύρο αλλά Εσχατος για τις Υάδες, είναι Διπλούς Αστήρ (και Α και Ω) και καλείται "ο Λαμπρός των Υάδων" (Πτολεμαίου: Μαθηματική Σύνταξις), 13ος στη σειρά από πλευράς λαμπρότητος, ο Πρώτος και ο Εσχατος (Ερυθρός και Κυανούς, Yin & Yang), ο Λαμπρός των Υάδων (=Λαμπρός των Παρθένων), ο "περιπατών εν μέσω των Επτά Λυχνιών των Χρυσών (Υάδων)" (Β,1). (μιχ) Ετσι τα πράγματα περιπλέ κονται σε βαθμό "γόρδειο". Απ' τη μιά ξέρουμε πως οι αιγύπτιοι λέγαν την Αφροδίτη (δηλ. τη θεά των περιστεριών) "αστέρι του πρωινού" (πρβλ. "ο αστήρ ... ο πρωινός ")και το Δία (δηλ. τον αρχηγό των Κολομβιανών) "αστέρι που λάμπει" (πρβλ. "ο αστήρ...ο Λαμπρός") προκειμένου να προσδιορίσουν τους πλανήτες αυτούς. Απ' την άλλη βλέπουμε πως το ελληνικό πάσχα (=πέρασμα) λέγεται Λαμπρή, γιατί γίνεται προς τιμήν του Λάμπρου (ή Γαμπρού), συζύγου της Γαλάτειας, μητρός του Λευκίππου. Ετσι "ο αστήρ-ο λαμπρός (διαγράφονται δύο λέξεις) ο πρωινός" ή Αυγερινός ("αστέρι της αυγής") είναι η Αφροδίτη, κυβερνήτης, αστρολογικά, του ζωδίου του Ταύρου,αλλά ο α Ταύρου (ή Αλντεμπαράν) λέγεται και Οφθαλμός του Ταύρου ή Λαμπαδίας. Εχουμε λοιπόν και λέμε: α)Λάμπων αστήρ-Λαμπρός αστήρ=Λαμπαδίας β)Ταύρος=Οσιρις, πατήρ του Ωρου γ)Κρόνος=Ωρος του Ταύρου δ)Ταύρος (Κολυμβών)=Ζεύς (Κόλυμβος ή Ολύμπιος) ε)Λάμπων αστήρ=Ζευς ς)α Ταύρου= (Νότιος) Οφθαλμός του Ταύρου ή Λαμπαδίας ή Εσχατος ζ)Κρόνος=ο Αστήρ των Μάγων (βλ. Κ.Χασάπη "Ο Αστήρ της Βηθλεέμ"). Αρα: η)Οφθαλμός του Ταύρου (ς) = Ωρος του Ταύρου(γ) =α Ταύρου Αρα: θ)α Ταύρου ή Λαμπαδίας ή Λαμπρός των Υάδων είναι ο Πρώτος και ο Εσχατος, ο Λάμπρος ή Γαμπρός ή Νυμφίος, το Αρνίον το Εσφαγμένον, ο Ιησούς, που γιορτάζουμε τον θάνατο και την ανάσταση του ("νεκρός εγενόμην και έζησα") τη Λαμπρή, σφάζοντας τον πασχαλινό αμνό με τον οβελίσκο (άξονας των Ισημεριών), ο Λαμπαδίας Νυμφίος, που τον υποδέχοντα. με τις λυχνίες τους οι 5 φρόνιμες παρθένες ενώ αποκλείονται οι 5 μωραί (Ματθ. ΚΕ.2-9). Ομως "ο λύχνος του σώματος εστί ο οφθαλμός" (Ματθ.ς'22) κι ο οφθαλμός του Ταύρου ή Αλντεμπαράν είναι το "Φως του Κόσμου" (Ιω.Η ,12,βλ. όμως και Ματθ. ΕΊ4). Ετσι η φράση "το Α και το Ω αποκαθίσταται σε "το Ο Μέγα του Αλφα δηλ. το Μεγάλο Αστέρι του Ταύρου" (πρβλ. άλεφ ή Α=το βόδι στα "εβραϊκά"), δηλ. "ο αστήρ ο λαμπρός ο πρώιμος" (και όχι πρωινός), δηλ. "αυτός που πάει μπροστά", ο Κριός ή Εσφραγμένος Αμνός. Αλλωστε και οι δύο λέξεις (πρώιμος και πρωινός), προέρχονται απ' την ίδια αρχαία λέξη (πρώιος) και η σύγχυση για ένα μεταγενέστερο αντιγραφέα, εφ' όσον έγινε, θα ήταν εύκολη. Αυτός, λοιπόν, που συστήνεται στο Α,17 (Αποκάλυψη) σαν Πρώτος και Εσχατος,ή Αλντεμπαράν = "Αυτός, που ακολουθεί τις Πλειάδες (Περιστερές)" αυτομεταφράζεται και σαν "Α και Ω", τα δε γράμματα Α+Ω μας δίδουν τον αριθμό 801. Πολύ απλά, μετά απ' όλα αυτά (η εντελώς ακατανόητα, αν έτσι το βλέπετε), Α+Ω=801=ΠΕΡΙΣΤΕΡΑ.
Μ' άλλα λόγια, ο Κος 801 η "Α+Ω", είναι η Περιστερά.
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
1) Οπότε, αν δεχθούμε, μέσα στο γενικώτερο πλέγμα των τελικών ανακατατάξεων πριν την τελική μάχη του Αρμαγεδώνος, πως καίριες μετενσαρκώσεις έλαβαν και λαμβάνουν χώραν, ιδιαίτερα της Γυναίκας-Περιστεράς, είναι φυσικό, μέσα στον ελλαδικό χώρο, αυτή η Γυναίκα να βρίσκεται δίπλα σ' ένα (ή να αναγγέλλεται από ένα) Φασσόη (ή Φασσόγια, στη γλώσσα Αρζάβα της Μ.Ασίας).
2) Η λ.ίλιον σημαίνει και "γυναικείο κόσμημα" και "γυναικείο αιδοίο". Ετσι, γράφοντας ο Ομηρος για την Ιλιάδα, είναι ασαφές αν αναφέρεται στο ίλιον της Ελένης (αιδοίο) ή στο Ιλιον της ασιατικής ακτής (κόσμημα).
3) Το αρτοφόριον ή πανέρι, όπου φυλασσόταν ο άγιος άρτος για έκτακτες ανάγκες, λεγόταν και πυξίον ή περιστέριον ή περιστερά, γιατί συχνά κατασκευαζόταν σε σχήμα περιστεράς, και κιβωτός (arca) απ' τον Κυπριανό. Μερικές φορές το κρεμούσαν πάνω απ' την κολυμβήθρα στο Βαπτιστήριον.
4) Συνέβη και σε μένα (μου διέφυγε επίσης) όταν πρωτοδημοσίευσα τις παρατηρήσεις μου για την Αποκάλυψη (στο περ.ΑΥΡΙΟ).
5) Φυσικά οι Ναϊάδες ή Κολυμβήτριες-Κολυμβητές είναι τα Ψάρια και ξέρουμε καλά ποιος λαός Ψαρανθρώπων δίδαξε, ιδιαίτερα στη Ρόδο και Κρήτη, τα γράμματα και τις τέχνες: ήταν οι αμφίβιοι Τελχίνες, τέκνα της Θάλασσας και του Πόντου ή Ποσειδώνος (δηλ. του "εναλίου Διός"). Ετσι καταλαβαίνουμε καλά γιατί οι αρχαίοι Ελληνες αστρολόγοι το Δία, κυβερνήτη του Τοξότη (στοιχείου του Πυρός) είχαν και κυβερνήτη των Ιχθύων (στοιχείου του Νερού). Αλλωστε Ικμαίος αποκαλείται ο Ζευς σαν κύριος της υγρασίας του ουρανού.
6) Π.Κυράγγελου: Το Μέγα Ετυμολογικόν της Ελληνικής (υπό έκδ.)
7) Αράκη είναι το όνομα της φιάλης στους Αιολείς. Ενθυμούμενοι πως κάθε Φρέμεν (στο έργο Dune του Fr.Herbert) είναι στην ουσία μία φιάλη η αράκη, αφού φέρει στολή ανακυκλώσεως των υγρών του σώματός του, αντιλαμβανόμαστε καλλίτερα την ονομασία Αράκις του πλανήτη τους (τευχ.92, Σεπτ.91,σελ.19,στήλη γ').
8) Ο λεγόμενος "αττικός αναδιπλασιασμός" αναφέρεται βέβαια σε ρήματα (πρβλ. τίθημι απ' το θιθημι) αλλά ήδη απέδειξα (τεύχ.93 Οκτ.91) πως σε μια περίπτωση ακόμα, δηλ. στη λ. τιτάνες, έχουμε αναδιπλασιασμό σε περίπτωση ουσιαστικού ή ουσιαστικοποιημένου επιθέτου.
9) Η ιεροβοτάνη η φαρμακευτική (Verbena officinalis) λέγεται σταυροβότανο ή γοργόγιαννη (περιέχει δηλ. τον κωδικό Ιωάννης"),θεωρείται μαγικό φυτό, αλλά φαίνεται πως είναι η ιεροβοτάνη η υπτία (Verbena supina) στην οποία αναφέρεται ο Διοσκορίδης μιλώντας για την Ιερά Βοτάνη, την οποία αποκαλεί και Υπτιον Περιστερεώνα.
10) Το πρόθεμα "περί" στη λ. περιστερά σημαίνει μία περιφορά ή αναζήτηση για την εύρεση στεριάς (ξηράς), δηλ. στέρεου (και όχι υγρού) μέρους. Κατά την πρώτη έξοδο της δεν "βρήκε ανάπαυση", δεν υπήρχε δηλ.στεριά, και γι' αυτό έγινε κόλυμβος (columba), δηλ. κολύμπησε, για να επανέλθει στην Κιβωτό. Ας δούμε και κάτι άλλο. Αν ένας θεός (Ζεύς,Δίας ή Γιαχβέ) αποφασίσει να κάνει ένα κατακλυσμό, δηλ. να "κολυμπήσει", όπως λέμε τη Γη, ή να "την κάνει κολυμπηθρόξυλα" (είδατε πως και πόσο η ατόφια δημοτική αποδίδει τις έννοιες;) πως θα ονομαζόταν αυτός ο θεός; Προφανώς, Κ-Ολύμπιος.
11) Βλ. Πλάτωνος Κρατύλον.
12) Παμβώτις (θηλ. του πάμβοτος=τρέφων τους πάντας, πρβλ. δώδων), η παλαιοτέρα ονομασία της λίμνης των Ιωαννίνων.
13) Σ' αυτήν την περίπτωση σημαίνει καρδάρα(πρβλ. και τη χρυσή φιάλη με τη γαλαξία στα Γαλαξία).Επίσης πέλλα σημαίνει σελίς, ειδική σανίδα στα πλοιάρια.
14) Από δώ προέρχεται η λ. fellow = σύντροφος, εταίρος (φίλος). Αλλ' ακριβώς Εταίροι λέγονταν και του Οδυσσέως και του Αλεξάνδρου οι σύντροφοι-συμμαχητές.
15) Ετσι, από ΜΥΡΤΑΛΗ ή 879 = ΜΗ ΚΑΘΑΡΟΝ ΠΥΡ, μετασχηματίζεται σε ΟΛΥΜΠΙΑΣ ή 831 = ΚΑΘΑΡΟΝ ΠΥΡ. Η αριθμογραμματική εξίσωση 831 = ΚΑΙΩ = ΚΑΥΣΙΣ = ΠΥΡΑΜΙΣ δείχνει τη σύνδεση της Ολυμπιάδος με το πυραμιδικό ιερατείο του Αμμωνος-Διός, αφού, πρόσθετα, η λ. Ολυμπιάς σημαίνει τον κλάδο ελαίας, σύμβολο της Αθηνάς, κόρης του Κ-ολύμπιου (Διός), αλλά και της αποξηράνσεως της Γης (περιστερά προς Νώε). Οι νευρικές και νεφρικές διαταραχές, που συνοδεύουν την ΑΖΩΘΑΙΜΙΑ (=879), δίνουν μια ακόμη σύνδεση - παθολογική - με την Αφροδίτη, κυβερνήτη του ζωδίου του Ζυγού, υπεύθυνου για τα νεφρά. Η αζωθαιμία μπορεί, κάποτε, να προκληθεί από τραυματισμό των ουροποιογεννητικών οργάνων κι έτσι -ξέροντας και το "μεγαλόφυλο" των Μακεδόνων - μπορούμε να υποθέσουμε ένα δυσανάλογο μέγεθος οργάνου του Φιλίππου προς το κανονικό ή μικρό της Ολυμπιάδος, με συνέπεια τραυματισμό των ουροποιογεννητικών οργάνων της, και συνακόλουθα φλόγωση (αυτό σημαίνει εδώ η λ. ΚΑΥΣΙΣ) και αδυναμία εμφωλεύσεως. Αλλωστε Ναχίντ=Αφροδίτη η Ολυμπιάς κατά τον πέρση ποιητή Φιρντουσή, συγγραφέα του μνημειώδους έργου Σαχνάμα (120.000) στίχοι).
16) Βλ. και σελ. 18-19 στη Φυλλάδα του Μεγαλέξαντρου (Προλεγόμενα Α.Α Πάλλη, εκδ. Γαλαξία, 1961), όπου στο Κοράνι ο Αλέξανδρος (Ισκαντάρ στα περσικά) αναφέρεται σαν Δούλ- Καρνέϊν=Δίκερως ή Δικέρατος.
17) Βλ. αναφορά στο θέμα και φωτογραφίες στο προηγούμενο τεύχος (Κείμενο πρώτο).
18) a Lyr ή Vega ή an-Nasr al-Waqi=o αετός (ή γύπας) που πέφτει.
19) Αν λοιπόν ο Αλέξανδρος είναι από την Πέλλα, τότε είναι ένας Πελλαίος (πώς λέμε, π.χ , Αθηναίος) και η λέξη pellaeus στα λατινικά σημαίνει, ακριβώς, Αιγύπτιος.
Η Εγγραφή αφιερωμένη στήν Αταργάτιδα και τόν Κώστα Κυράγγελο,πάντα με αγάπη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου