Είναι ανάγκη κατ' αρχάς, να τονισθή ότι στη γλώσσα της Βίβλου η έννοια του Φιδιού (όφεως) αποδίδεται και με τη λέξη “δράκων”. Ο δράκων είναι (Εξ. Ζ', 9-10), σαν φίδι ή όφις (Γεν. Γ'. 1) “ο φρονιμότερος” δηλ. σοφώτερος όλων και τκατά τον αναγραμματισμό όφις <-> σοφία είναι προφανές πως το όνομα Δράκων* δηλώνει τον σοφό=νομοθέτη των Αθηνών, ιδιαιτέρως ξέροντας πως ο αιγύπτιος Κέκροψ λέγεται και Δρακοντίδης, στον δε Ιεζεκιήλ (ΚΘ') το κείμενο (2) αναφέρεται στο “φαραώ βασιλέα της Αιγύπτου” και τον χαρακτηρίζει (3) ως “τον δράκοντα τον μέγαν” (δες και το “ουραίον” επί της κεφαλής του). Επίσης ο ποταμός Δράκων στη Βιθυνία (σε συσχέτιση με το Αποκ. ΙΒ', όλον) φέρεται και με το συνώνυμο Σολοείς ή Σολούς. Έτσι είναι προφανές πως για τους Αθηναίους ή Κραναούς ή Κεκροπίδας ισχύει η εξής λογική εξίσωση:
Δράκων = δράκος ή όφις = σοφία = σοφός = solor = Σόλων
Επίσης Φείδων, ο σοφός νομοθέτης του 7ου π.Χ. αιώνα στο Αργος, ίσως ταυτόσημος με τον ομώνυμο βασιλέα της αυτής περιοχής του ιδίου αιώνα, που κατήργησε τους οβολούς (αρχική μορφή νομισμάτων) και έκοψε χελώνες (την κατοπινή και πιο γνωστή μας μορφή νομισμάτων) Δρακοντίδης λεγόταν επίσης ο αθηναίος, που πρότεινε την εγκαθίδρυση της “Αρχής των 30 τυράννων”.
Τα αστρονομικά δεδομένα της γενικής περιόδου του Θείου Δράματος, με τη Σελήνη να ονομάζεται Ζωνοδρακοντίς (πρβλ. Rahu και Ketu στους Ινδούς) και με τον α Δράκοντος (a Dra) γύρω στα 2750 π.Χ. να είναι πολικός αστήρ, δικαιολογούν τα ασσυριακά του ονόματα (επί Σαργών Α') ή ακκαδικά, δηλ. Dayan Same (= Ουράνιος Δικαστής) και Dayan Sidi (= Ευμενής Δικαστής). Συνυπολογίζοντας ότι και απ' τον Ερατοσθένη και τον Ίππαρχο ονομάζεται Όφις ο Δράκων και απ' τον Βιργίλιο Maximuw Anguis (Μέγιστος Όφις), βλέπουμε ότι όλοι συμφωνούν στην ταυτότητα Δράκων = όφις, τουλ. Αστρονομικά (βλ. ξανά Αποκ. ΙΒ', όλον). Ο a Dra, ως πολικός αστήρ**, ήταν νυχθημερόν ορατός από το άκρο ενός σωληνοειδούς ανοίγματος της μεγάλης Πυραμίδας (του Χέοπος) και άλλων 5 (ή 7) πυραμίδων της Αιγύπτου. Είναι σαφές λοιπόν ότι ο Δράκων ή Όφις ή Λάδων (=Νυμφίος) είναι εκείνος, στον οποίο είναι στραμμένη η προσοχή των Γεφυραίων, σαν Φοινίκων όταν ποντοπορούν, σαν Αιγυπτίων ή Πελλαίων όταν αστρονομούν και σαν Εβραίων στην έρημο, όταν πεθαίνουν (Αριθμοί, ΚΑ' 8-9: “τον όφιν τον χαλκούν”). Στην Ελληνική Μυθολογία βλέπουμε τον Κάδμο, γενάρχη των Καδμείων (στους οποίους υπάγονταν οι Γεφυραίοι) να ασχολήται με τη σπορά (= γέννηση) των δοντιών του Δράκοντος. Ένας απ' αυτούς που φύτρωσαν απ' τη σπορά των δοντιών, λεγόταν Ουδαίος και με την προσθήκη του Ι (= άνθρωπος, βλ. και ις = άνθρωπος στα εβραϊκά, απ' την Παλαιοελληνική εις ή τις = κάποιος), βλέπουμε πως η έννοια “Ιουδαίοι” δηλοί:
α.Οντα της γης, χθόνια, άρα και τα ερπετά (σύμφωνα με τη Γραφή).
β.Υιούς δράκοντος, δηλ. όφεις (= φίδια), όπως σαφώς αναφέρεται στο Ευαγγέλιο απ' τον Κύριο (Ματθ. Γ', 7 και ΙΒ', 34 και ΚΓ', 33: “γεννήματα εχιδνών”: επίσης Λουκ. Γ', 7).
γ.Ιώδεις = φαρμακερούς, κακεντρεχείς, όπως θεωρούνταν ιδίως οι δημότες του Σφηττού στην Αττική***.
δ.Λάτρεις του Όφεως.
Επειδή και η κόρη της γέφυρας, όπως και ο Δίας, λέγεται “ουδαία θεός”, και ο επίγειος θεός των Αιγυπτίων, ο Φαραώ, φέρει την κόμπρα στο κεφάλι του (το γνωστόν Ουραίον), είναι προφανές ότι οι Γεφυραίοι αρχιερείς είναι Οφίται, ή Θεοσοφισταί, λατρεύουν δηλ. ένα Όφιν. Γνωρίζουμε καλά το όνομα του ειδώλου, που λατρεύουν μέσα στο Ναό κατά παράβασιν της 2ης Εντολής (“ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον, ουδέ παντός ομοίωμα”) οι Εβραίοι, και περί του οποίου γεγονότος τηρούν αιδήμονα και ειδήμονα σιωπήν**** και το εβραϊκό και το διάδοχο (μεταχριστιανικόν) Ιερατείον: είναι το Χάλκωμα ή Νεεσθάν, ο Διάβολος Nahusa των Ινδών, ή Nihusa ή Nickel των Γερμανών, ο Old Nick των Άγγλων, (πρβλ. την Nessie στη λίμνη Loch-Ness στη Σκωτία), ο χαλκούς όφις του Μωυσέως. Μόλις κατά τον 8ον π.Χ. αιώνα (της ισχύουσας χρονολογίας) καταστράφηκε το είδωλο απ' τον ευσεβή βασιλιά Εζεκία (Χιζκιαγιάου κατά τους Εβραίους). Η παράλληλη τροπή του άξονα της Γης κατά 10 αναβαθμούς προϋποθέτει την εξαφάνιση όντων διαφορετικού γενετικού κώδικα, δηλ. των Οπλήτων, μιας απ' τις 4 αρχαίες φυλές της Αττικής, που μετονομάστηκαν σε Οπλίτες. Είναι προφανές, κατ' εμέ, ότι η αρχική γραφή Όπλητες δηλώνει (φανερώνει) ένα λαό, που φέρει (έχει) οπλές, πράγμα που εξηγεί την επίκληση της Αθηνάς σαν Όγκαιας στη Βοιωτία, τότε που εβόησε, προφανώς υπό μορφήν όνου (γαϊδούρας), εφ' όσον:
1)το ρήμα “ογκανίζει” χρησιμοποιείται για τους όνους, όταν βοούν (φωνάζουν).
2)την πρώτη φορά, που κάποια θεά (ακριβώς, η Δημήτηρ) μεταμορφώθηκε σε φοράδα, για να γλυτώση την καταδίωξη του Ποσειδώνος (ακριβώς του αντιπάλου της Αθηνάς), τό έκανε μέσα στο κοπάδια του Ογκαίου.
3)η λέξη αθηνά τρεπομένη, κατ' εμέ, στη λατινική (=δωρική) asina σημαίνει την όνον (γαϊδούρα). Το φαινόμενο της “ομιλούσης όνου” αναφέρεται άπαξ τουλάχιστον στην Παλαιά Διαθήκη (Αριθμοί ΚΒ', 28), στην περίπτωση Βαλαάμ, ώστε κανένα απ' τα 4 Μεσογειακά Ιερατεία δεν δικαιούται (δεν δύναται), να φέρη αντιρρήσεις, δηλ. να αμφισβητήση τη συγκεκριμένη αναφορά. Υπενθυμίζεται ότι ο Ιησούς προσέρχεται στο Μυστικό Δείπνο “επί πώλου όνου”, ενώ ο Αρταξέρξης Γ', γνωστός σαν Ώχος στους Αιγυπτίους (ως “κατακτητής φαραώ”) είναι ο γνωστός ιερόσυλος αντικαταστάτης του ιερού ταύρου ('Απιος) με τον όνο, που οι Αιγύπτιοι είχαν σα “σύμβολο του κακού” (βλ. και παλαιστινιακή θεότητα Αδραμελέχ).
*Είναι αυτός ο Δράκων που καθώρισε τον “συνδεσμικό ή δρακόντειο μήνα” (27,21 222 ημερών, δηλ. 27 ημ., 5ω+), που είναι το διάστημα ανάμεσα σε δύο διαδοχικές αποκαταστάσεις της Σελήνης στον ίδιο σύνδεσμο (Κεφαλή Δράκοντος ή Rahu και Ουρά Δράκοντος ή Ketu). Ο δρακόντειος μην είναι πολύ σημαντικός για τον υπολογισμό των εκλείψεων, βλ. και κύκλο Μέτωνος.
Πρβλ. Αρστλ. “Αθηναίων Πολιτεία”, σ. 4,14 των εκδόσεων Blass: “έθηκε τους θεσμούς” επί άρχοντος Αρισταίχμου προς ρ. Διφάν στη σελ. 85, Παρατ. 29η.
**Βλ. Κεφ. 9: Η Γαλιλαία, τέλος: σύμφωνα με το Γραμματαριθμικόν Αριθμογραμματικόν κλπ. Λεξικόν μου: ΠΟΛΙΚΟΣ ΑΣΤΗΡ = 1089 = ΑΥΤΟΗΛΙΟΣ = ΑΘΗΝΑΙ + ΑΘΩΣ.
***Ο Σφήττος, γιός του Τροιζήνος και εγγονός του Πέλοπος, ήρθε απ' την Τρηζοίνα (πατρίδα της Αίθρας, μητέρας του Θησέως) κι έφτιαξε το δήμο Σφηττού.
****Γιατί όχι άλλωστε; Τόσο ο Κλήμης Αλεξανδρεύς (Λόγος Προτρεπτικός προς Έλληνας, ΙΙ PG8, 72A), όσο και ο Ευσέβιος Καισαρείας (Ευαγγελική Προπαρασκευή, ΙΙ, 3 Pf21 121B) ξεκαθαρίζουν ότι Εύα μεν = γυναίκα, Εύα δε = όφις θηλεία, ο Επιφάνιος δε Κύπρου (Πανάριον ΙΙΙ, 10, PG42, 801A) γράφει, ότι γενικώς ευϊα= όφις. Ετσι φαίνεται ότι πράγματι ετυμολογούσαν τη λ. Εύα = όφις απ' την αραμαϊκή λέξη chevya' ή chivveya (πρβλ. έφα: το ιθαγενές είδος της εχίδνης στην έρημο της Αιγύπτου και δίβας ή δίφας ή δίφατον = όφις στους Κρήτες προς ρ. Διφάν = φηλαφάν, ερευνάν,), άρα ήξεραν (ή πίστευαν), ότι “η μήτηρ πάντων των ζώντων”, δηλ. η μητέρα τους Εύα, ήταν ένα φίδι, προφανώς έχιδνα (οχιά), αφού και ο Ιησούς (Ματθ. Γ' 7 & ΙΒ' 34 & ΚΓ' 33 και Λουκ. Γ', 7) τους αποκαλεί “γεννήματα εχιδνών” και ο Παύλος (Ρωμ. Γ' 13) διαπιστώνει πως “ιός ασπίδων υπό τα χείλη αυτών”.
Η ΕΓΓΡΑΦΗ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΑΤΑΡΓΑΤΙΔΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΥΡΑΓΓΕΛΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου