Ο ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠ ΤΟΥΣ ΛΑΙΟΝΣ
[..Α λέξανδρος:
Η εμφάνιση του Αχιλλέα… επί της γης!
Ο Αλέξανδρος, θα είναι στο μυαλό μας, στην καρδιά μας, στην μνήμη μας, χαραγμένος από τον Ήφαιστο, με τα ανεξίτηλα χρώματα της Ίριδας, για πάντα.
Στην εποχή του Κριού, που έζησε ο γιος της Ολυμπιάδος, ο Ήφαιστος ολοκληρώνει και παραδίνει στον γιο της Θέτιδος, τα όπλα και την ασπίδα του ανθρώπινου ενεργειακού σώματος.
Ο Όμηρος αφιερώνει πάνω από 200 στίχους στην ραψωδία Σ, για να υπογραμμίσει, την σημασία του γεγονότος αυτού.
Ο νεαρός βασιλιάς εμφανίστηκε τότε και κατέπληξε τους πάντες.
Ο Όμηρος, προέβλεψε και περιέγραψε με ακρίβεια την εμφάνιση του ημίθεου Αχιλλέα και όλος ο κόσμος είδε την λάμψη του και γνώρισε το μεγαλείο του.
Ήταν ο Αλέξανδρος, ο Μέγας!!!
Αυτός, που δεν γνώρισε φόβο, κούραση ,ανησυχία.
Αυτός, που δεν γνώρισε ήττα .
Αυτός, που η συναισθηματική και νοητική ευφυΐα του συνδυάστηκε άριστα με την καταπληκτική φυσική αντοχή και δύναμη, σε πρωτοφανή δεδομένα.
Ο κόσμος, δεν θα είναι ποτέ ίδιος, μετά από αυτόν.
Δεν μπορούμε να φανταστούμε, πως μπορεί να ήταν, ο Αλεξανδρος γιατί, δεν έχουμε μέτρο σύγκρισης, με κάτι ή με κάποιον.
Είναι αδιανόητο για ένα σύγχρονο άνθρωπο, συνηθισμένο στο να βλέπει γύρω του, συνέχεια εκφυλισμένους ανθρώπους να προωθούνται ιδίως σε θέσεις εξουσίας, να νιώσει τι θα μπορούσε να σημαίνει και μόνο σαν “παρουσία “,
η φυσική παρουσία του Αλέξανδρου.
Είναι πέρα από κάθε φαντασία και μένουμε στον απόηχο των λέξεων.
Το πρωτοπαλλήκαρο των Ελλήνων,είναι η πρωταρχική αρσενικότητα, στην πιο αθώα μορφή της και την πιο δυνατή.
Η δράση πιο γρήγορη από την σκέψη αλλά, το ένστικτο αλάνθαστο ακριβές.
Τα ενεργειακά αποθέματα ασύλληπτα.
Η ορμή και ο θυμός του, φοβερός.
Οι άνθρωποι τον είδαν ,τον αγάπησαν και τον θαύμασαν σαν θεό!
Ήταν όμως ημίθεος.
Έφυγε νωρίς γρήγορα.
Εξευτέλισε τον Έκτορα και τον Δαρείο μπροστά στα τείχη της Τροίας , αλλά η Τροία και ότι σημαίνει αυτό, θα παρέμενε απόρθητη.
Με την εμφάνιση του Αλεξανδρου , ο Ήφαιστος, ολοκλήρωσε την ασπίδα και την παράδωσε στο Ανθρωπο, περνώντας μέσα στον DNA, τα αρχετυπικά χαρακτηριστικά του Κριού και του Άρη.
Ο Αλεξανδρος ,όμως είχε προειπωθεί, δεν έκανε χρήση των οπλών, ένιωθε πάντα τόση σιγουριά στην υπεράνθρωπη δύναμη του..και εφυγε…
Ο Οδυσσέας διεκδίκησε τα όπλα, από τον Αίαντα και τα πήρε..
Η Γνώση αυτή πέρασε στο συλλογικό υποσυνείδητο και έγινε μέρος της κληρονομιάς του Ανθρώπου.
Δυστυχώς όμως, η ζωή των περισσότερων ανθρώπων, περνά με την ενέργεια να κυμαίνεται
ανάμεσα στα πέλματα.
Ίσα -ισα. που ζουν..
Στην πραγματικότητα φυτοζωούν απλώς, υπηρετώντας τους Μνηστήρες.
Η ενέργεια αυτή,αποστραγγίζεται ακόμη περισσότερο από την καθημερινές ανησυχίες τις καταχρήσεις που κάνουν απερίσκεπτα και τις ορνιθοασχολίες τους.
Η Γνώση είναι πολύ μακρινή υπόθεση, γιατί η ακόμη η απλή κατανόηση κάποιων θεμάτων προϋποθέτει σημαντικά ενεργειακά αποθέματα.
Η κατατανόηση απαιτεί διαθέσιμη ενέργεια.
Κάποιοι φροντίζουν να καταναλώνεται αλλού αυτή η ενέργεια ,στρέφοντας την Προσοχή των ανθώπων, εκεί που τους συμφέρει με τον το τρόπο που τους εξυπηρετεί ενίοτε.
Πολλοί ανήσυχοι και διορατικοί εξερευνητές της Γνώσης, απ’όλες σχεδόν τις πολιτισμικές κουλτούρες, κατά καιρούς και σε διάφορες εποχές έχουν προσπαθήσει να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα ,
με διάφορες τεχνικές και μεθόδους, επιδιώκοντας να ανεβάσουν την ενέργεια διαδοχικά, μέχρι το κεφάλι, αντιστεκόμενοι στο Νόμο της Πτώσης.
Οι φωτισμένοι βούδες, οι Σαολίν, Σαμουράι, οι μονάχοι του χριστιανισμού, οι ασκητές, οι Σούφι, ιππότες, ινδιάνοι κ.α
Στην καλύτερη περίπτωση ,που μπορεί να φτασει κάποιος είναι, μέχρι το κέντρο του λαιμού, το κέντρο της Δήμητρας.
Το κεφάλι, που είναι το κέντρο του Άρη είναι πολύ δύσκολο να προσεγγιστεί για πολλούς και σοβαρούς λόγους,
Ο Αλέξανδρος πήρε την Χάρη, γεννήθηκε έτσι…φωτισμένος. Δεν προσπάθησε καν γιαυτό..
Ήταν όμως πολύ νέος, να χειριστεί αυτή την Δωρεά και πολύ νωρίς για την ανθρωπότητα..
Ποια είναι η ασπίδα του Αχιλλέα;
Είναι η ασπίδα που προστατεύει το ενεργειακό σώμα του ανθρώπου, από τα χτυπήματα του θανάτου και δεν μπορεί να ειδωθεί από μπροστά .
Τον προστατεύει από τα χτυπήματα του Πλούτωνα, που είναι συνεχή και κυματιστά.
Ο θάνατος συνεχώς παρόν και δίπλα μας αριστερά, χτυπάει, μέχρι να διαπεράσει το άνοιγμα κάτω από τον αφαλό, στο σημείο ο’χαρα, που οι σαμουράι κάνουν χαρακίρι.
Αυτή η ασπίδα υπάρχει σαν δυνατότητα, όταν ο Άρης πάρει την θέση του άγριου φρουρού, στο κεφάλι του ανθρώπου.
Φυσικά τα ανθρωπομορφικά χαρακτηριστικά του θεού, είναι απλώς μια λεκτική σχηματοποιήση,για να γίνουν κατανοητές οι έννοιες και δεν είναι ακριβολογία.
Οι θεοί είναι αρχετυπικές ενέργειες και εξέλίσσονται σταδιακά μαζί με την Πρωταρχική Συνείδηση, Γνωρίζοντας τον κόσμο.
Οι θεοί ζουν μέσα μου!
Ψιθυρίζει, η μεγάλη Ελληνίδα φιλόσοφος Υπατία, πριν δολοφονηθεί άγρια από θερμόαιμους οπαδούς ,της νέας τότε θρησκείας.
Η σφυρηλάτηση του ενεργειακού σώματος και η ενεργοποίηση της ασπίδας, πρέπει να ξεκινήσει νωρίς, όταν είναι ανέγγιχτη ακόμη η ζωτική δύναμη του ανθρώπου.
Από τη παιδική ηλικία πρέπει να ξεκινήσει.
Ο Τηλέμαχος χρειάζεται να προστατευτεί ..πάση θυσία.
Είναι το μέλλον και το όραμα της ανθρωπότητας!
Χωρίς τους νέους Τηλέμαχους, με τις προδιαγραφές του πρίγκηπα της Ιθάκης, ο κόσμος είναι έρημος, ανυπόστατος, άνευ νοήματος.
Τα σημερινά παιδιά μεγαλώνουν όμως,με τους πάσης φύσεως πολυάριθμους μνηστήρες μεσα στα σπίτια τους ,που εισβάλουν από παντού, ακάλεστοι.
Τα σημερινά παιδία γεράζουν νωρίς και εξοντώνονται πριν ενηλικιωθούν,σε μια διελκυστίνδα.
Μια διελκυστίνδα, αφ’ενός αφάνταστης σκληρότητας και βίας ,από αρρωστημένους ενήλικες και αφ’ετέρου, υπερβολικής ανοχής και επιείκιας, από ενοχοποιημένους “μεγάλους”.
Πώς πρέπει να προστατεύεται το κεφάλι;
Πως παίρνει ο Άρης μια τέτοια θέση και λειτουργεί αποτελεσματικά;
Ο Αρης, πρέπει να παλέψει σκληρά και άγρια, χωρίς οίκτο για να διώξει ένα ξένο εισβολέα και καταπατητή.
Ποιος είναι αυτός ή αυτοί και… πόσοι;
.
Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος… Γοργόνα?
.
ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΟΝ
=======
ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΓΟΥΛΕΤΑ
......Ο Ομηρος αναφέρει τον Ωρίωνα, ως άμμορον στα λουτρά του Ωκεανού. Η απόδοση το δίδει ως άμοιρο, σωστή μεν, αλλά στις μέρες μας δηλώνει τη μιζέρια, την λύπηση (πρβλ στην έκφραση, Αχ, ο άμοιρος έχασε τα παιδιά του). Η λέξη αυτή όμως, προέρχεται εκ του α + μόρος. Για το λήμμα μόρος στο Μέγα Ετυμολογικόν διαβάζουμε:
Μόρος: Ὁ θάνατος. Ὥσπερ παρὰ τὸ σπείρω γίνεται σπόρος, οὕτως καὶ παρὰ τὸ μείρω, μόρος, ὁ μεμερισμένος τοῖς πᾶσιν. Ἐκ τοῦ δὲ μόρος γίνεται μόριμον• καὶ πλεονασμῷ τοῦ , μόρσιμον, τὸ πεπρωμένον ἢ τὸ εἱμαρμένον. Παρὰ τὴν μοῖραν μοίριμον• συγκοπῇ, καὶ πλεονασμῷ τοῦ .
Ο μόρος δηλαδή είναι αυτός που υπόκειται στον μερισμό, στον θάνατο, στην ειμαρμένη. Άρα, αν το «α» είναι υπό την μορφή του στερητικού, αυτό σημαίνει ότι ο Ωρίωνας είναι α+θάνατος. Αυτό κατά τους Αρχαίους πράγματι ισχύει, μιας και οι αστερισμοί είναι θεοί ή ορθότερα άγγελοι. Αλλά για να είμαι ορθότερος ακόμη, διοικούνται από αγγελικές βαθμίδες. Αυτά για τον άμμορο Ωρίωνα.
Η λέξη «άντυγα» είναι η λέξη «άντυξ» η οποία σημαίνει η περιφέρεια της ασπίδος γενικά1. Η λέξη «τρίπλακα» σημαίνει ότι έχει τρεις πτυχές2.
Η ασπίς, όπως και τα άλλα όπλα του Αχιλλέως είναι φτιαγμένη από 4 μέταλλα:
Χαλκός – Κασσίτερο – Χρυσός – Άργυρος
Αυτά τα μέταλλα είναι διάσπαρτα στην Ομηρική δημιουργία, αλλά τα συναντάμε και στην ασπίδα του Ηρακλέως υπό του Ησιόδου, αλλά και γενικά είναι σύμβολα δημιουργίας στους Αρχαίους Έλληνες.
Ο Ευστάθιος στο «Παρεκβολαί εις την Ομήρου Ιλιάδα» μας λέγει ότι το ότι το κυκλικό σχήμα συμβολίζει τον κόσμο. Τα 4 μέταλλα, αντιστοιχούν στα 4 στοιχεία:
Χαλκός – γη
Κασσίτερος – ύδωρ
Χρυσός – πυρ
Άργυρος – αήρ
Η τρίπλακα αντύξ, δηλαδή το στεφάνι με τις τρεις πτυχές, συμβολίζει το ζωδιακό κύκλο. Ο αργυρός τελαμώνας, δηλαδή το ασημένιο λουρί της ασπίδος συμβολίζει τον άξονα του σύμπαντος, ο οποίος έχοντας την μία άκρη του στον αιθέρα και τη άλλη στη γη, στρέφει τον ουρανό. Οι 5 πτυχές, συμβολίζουν τους 5 κύκλους που χωρίζουν τον κόσμο:
Αρκτικός – Ανταρκτικός – Τροπικοί (2) – Ισημερινός
Τέλος, οι πόλεις συμβολίζουν τα δύο είδη ζωής.
Όπως είπα και στην αρχή κάθε ερμηνεία είναι σωστή αναλόγως την οπτική γωνία του εκάστοτε αναλυτή ή παρατηρητή. Δεν γίνεται να μην συμφωνήσουμε με την ανάλυση που κάνει ο Ευστάθιος αλλά δυνάμεθα να την «εμπλουτίσουμε» τρόπο τινά, έτσι ώστε η εικόνα μας να είναι αρμονικότερη και τελειότερη.
Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο Πρόκλος αναφέρει πως ο Ήφαιστος είναι ο υπεύθυνος για την αισθητή δημιουργία, ο τεχνικός νους, και ότι ο χαλκός είναι σύμβολο αρχικά του αισθητού κόσμου. Γι’ αυτό εξάλλου και η αντιστοιχία στο στοιχείο της γης, μιας και αυτό είναι το κατ’ εξοχήν σύμβολο των αισθητών. Καθόλου τυχαίο, λοιπόν, που ο Όμηρος βάζει τον χαλκό πρώτο για την δημιουργία. Αυτό που θα παραξένευε κάποιον, είναι το γεγονός ότι βάζει τα μέταλλα, εντός του πυρός, «εν πυρί», οπότε, πώς ακριβώς γίνεται τα 4 μέταλλα να συμβολίζουν τα 4 στοιχεία, αφού είναι μέσα στο ένα, στο πυρ; Τύχη αγαθή, ο Πρόκλος, στον «Υπόμνημα εις τον Τίμαιον Πλάτωνος» βιβλίο Γ, μας λέγει ότι το στοιχείο του ουρανού είναι το πυρ και το οποίο περιέχει μέσα του όλα τα άλλα με πύρινο τρόπο. Άρα, λοιπόν, το πυρ αρχικά, όντας καθαρό είναι το βασικό στοιχείο δημιουργίας και στη συνέχεια αναμειγνύεται με τα υπόλοιπα.
Πάμε τώρα στο σημείο του στεφανιού και των πτυχώσεων. Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι η ασπίς έχει 5 πτυχές μαζί με τις 3 του στεφανιού, δηλαδή 2 χωρίς το στεφάνι, ή 5, χωρίς τις 3 στεφανιού, οπότε συνολικά 8; Φυσικά θα μπορούσε να είναι και ανεξάρτητες μεταξύ τους, π.χ το στεφάνι να τις έχει από έξω προς τα μέσα και η ασπίς από πάνω προς τα κάτω ή και το αντίστροφο. Αυτό όμως εφόσον μιλάμε για κόσμο και σύμπαν δεν έχει νόημα καθότι δεν θα πρέπει να φανταζόμαστε την ασπίδα κυκλική αλλά σφραιρική.
Αν ισχύει αυτό, τότε το τρίπτυχο φωτεινό στεφάνι θα είναι κάποιο «όριο» καθώς και οι πτυχές, θα είναι σαν μικρότερες σφαίρες εντός της αρχικής. Αν, πάλι, η σκέψη μου είναι ορθή τότε, το τριπλό φωτεινό στεφάνι, θα πρέπει να χωρίζει τον αισθητό κόσμο από τον υπεραισθητό. Σε αυτό το σημείο, η Ελληνική Θεολογία μας κάνει λόγο για τον τριπλό ήλιο, την τριπλή Απολλωνιακή τριάδα, η οποία βρίσκεται στο κατώφλι του αισθητού και υπεραισθητού κόσμου. Δεν γνωρίζω κατά πόσο είναι σωστό αυτό, αλλά ίσως και να δένει.
Ένα άλλο σημείο που θα ήθελα να θίξω, είναι μία φράση του Σωκράτη, από τον «Κρίτωνα»3 του Πλάτωνος. Εκεί ο Σωκράτης λέγει ότι είδε ένα όνειρο στο οποίο μία γυναίκα με άσπρη ένδυση του είπε ότι την «τρίτη μέρα θα φθάσεις στην εύφορη Φθία». Ο Αχιλλεύς είναι από την Φθία… Ενδεχομένως οι τρείς μέρες, ή για να είμαι ορθότερος στην απόδοση, οι τρεις αυγές, άρα τρία φωτεινά «περάσματα» θα μπορούσαν να είναι το τριπλό φωτεινό στεφάνι της ασπίδος, του αισθητού δηλαδή κόσμου.
Πάμε τώρα στο σημείο που ξεκινούν οι παραστάσεις. Λέει, ότι επάνω της έφταιξε τη γη, τον ουρανό, τη θάλασσα, τον ήλιο, τη πανσέληνο και τα αστέρια. Στο αρχαίο, όμως, έχει τη λέξη «εν», το οποίο θα μπορούσε, όπως προηγουμένως λέγει για τα μέταλλα ότι είναι «εν πυρί», να σημαίνει και μέσα, εντός της. Επίσης, το αρχαίο κείμενο έχει τη λέξη γαίαν, ενώ θα μπορούσε να είχε τη λέξη χθων, όπως σε πολλά άλλα σημεία αναφέρει ο Όμηρος θέλοντας να μιλήσει για τη γη. Ποιος λοιπόν ο λόγος να βάλει τη λέξη γαίαν και όχι τη λέξη χθων; Θεωρώ λοιπόν ότι η γαίαν που ομιλεί ο Όμηρος είναι εκείνη η γη για την οποία κάνει λόγο ο Σωκράτης στον «Φαίδωνα»4, και για την οποία λέει, ότι αυτή η γη βρίσκεται καθαρή στο καθαρό μέρος του ουρανού, εκεί όπου βρίσκονται τα άστρα, το οποίο όσοι μιλούν για τέτοια πράγματα, το ονομάζουν αιθέρα 5 . Αυτοί που κατοικούν πιο κάτω από αυτή τη γη, νομίζουν ότι ο ουρανός είναι θάλασσα. Άρα λοιπόν, όταν ο Όμηρος βάζει τη γη, τον ουρανό και τη θάλασσα, εντός της ασπίδος προφανώς ομιλεί για αυτά που λέγει ο Σωκράτης.
Μία άλλη εκδοχή την οποία θεωρώ ορθότερη είναι να εκλάβουμε τις τρεις αυτές περιπτώσεις ως μία διαίρεση του αισθητού κόσμου. Πιο συγκεκριμένα:
Μας κάνει αναφορά για τους τρεις Κρονίδες, τον Δία, τον Πλούτωνα και τον Ποσειδώνα. Η τριάδα αυτή είναι η δημιουργική τριάδα του αισθητού κόσμου, όπως αποτυπώνεται από την Ελληνική Θεολογία. Το αυτό το ενισχύει και η συνέχιση της δημιουργίας, η οποία βάζει αρχικώς τον Ήλιο και την Σελήνη, και μετά τα αστέρια. Ο Ήλιος και η Σελήνη όπως έχω αναφέρει, ή μάλλον αντιγράψει και σε άλλη δημοσίευση, είναι υπό μυστηριακή οπτική και συμβολίζουν τις 2 πύλες των ψυχών:
¨Και οι θεολόγοι δύο πύλες των ψυχών θέτουν ΣΥΜΒΟΛΙΚΑ, τον Ηλιο και την Σελήνη, και δια μεν της πύλης του Ηλίου ανεβαίνουν οι ψυχές, δια δε της πύλης της Σελήνης κατεβαίνουν»
Πορφύριος – Αντρο Νυμφών 29
Σύμφωνα με τον Ιάμβλιχο, στο περί Πυθαγορικού Βίου 82, οι Πυθαγόρειοι συμβόλιζαν τις Νήσους των Μακάρων με τον Ηλιο και την Σελήνη.
(οιον τί εστιν αι μακάρων νήσοι; Ηλιος καί Σελήνη )
Όμως όπως γνωρίζουμε οι Νήσοι των Μακάρων, ταυτίζονται με τα Ηλύσια Πεδία και βρίσκονται στην μέση του Ωκεανού.
«Στα νησιά των Μακάρων, όπου φυσούν ολόγυρα οι Ωκεάνιες Αυρες»
Πίνδαρος – Ολυμπιόνικος II 127
“Και για αυτό λένε ότι κατοικούν στις νήσους των Μακάρων, στις οποίες έλαχαν οι ευδαίμονες ψυχές, θεωρούμενες νήσοι καθώς υπερέχουν της γεννήσεως, όπως ακριβώς οι νήσοι της θαλάσσης»
Πρόκλος – Σχόλια στα Εργα και Ημέρες του Ησιόδου 171-173
Οι Πλειάδες, μας λέγει ο Πρόκλος46, ότι είναι δυνάμεις αρχαγγελικές που επιβαίνουν στις αρχαγγελικές δυνάμεις των 7 πλανητικών σφαιρών. Προφανώς, μπορούμε να εξάγουμε και όχι αυθαίρετα, το συμπέρασμα ότι και οι Υάδες είναι αρχαγγελικές δυνάμεις.
Η Άρκτος είναι ένας από τους σημαντικότερος αστερισμούς όσο αφορά την Ελληνική Θεολογία και Οντολογία, διότι:
«Ενα από τα αστέρια της Αρκτου, όπως ακριβώς λένε μερικοί την Σελήνη που βρίσκεται εκεί»
Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο Α 141.8
Δηλαδή η μυστηριακή Σελήνη είναι στην Μεγάλη Αρκτο, η οποία βρίσκεται στον Βόρειο Πόλο της ουρανίου σφαίρας. Λέγοντας μυστηριακή Σελήνη, ομιλώ περί της προαναφερθείσας πύλης των ψυχών. Η Άρκτος επίσης, είναι έκφανση της Αρτέμιδος, η οποία Άρτεμις, ως Κορική ανήκει στης Ζωογονική Τριάδα των Υπερκοσμίων Θέων, αμέσως κάτω από το «σύστημα» των τριών Κρονίδων, και στο σύστημα των Υπερκοσμίων-Εγκοσμίων Θεών ανήκει στους Ψυχούντες, δηλαδή σε εκείνους που είναι υπεύθυνοι για την ψυχή τόσο την κοσμική όσο και την μεριστή.
Ο Ωκεανός τώρα είναι το σημείο που χωρίζεται ο νοητός τόπος από τον Άδη. Ποιόν Άδη όμως; Θα αντιγράψω από την εργασία του Εμπεδότιμου για το θέμα του Ωκεανού – Γαλαξία – Άδη τα κάτωθι:
Η Μυθολογία μας δε, μας αναφέρει ότι η ονομασία Γαλαξίας, προήλθε από το γάλα της Ηρας, που διαχύθηκε όταν ο Ηρακλής προσπάθησε να θηλάσει από εκείνη και μόλις εκείνη τον αντελήφθη, τον έσπρωξε μακριά από το στήθος της, με αποτέλεσμα να χυθεί το γάλα της και να δημιουργηθεί ο Γαλαξίας.
Βλέπουμε δηλαδή ότι ο Γαλαξίας έχει άμεση σχέση με τον Ηρακλή. Γνωρίζουμε επίσης ότι ο Ηρακλής είναι ήρωας ο οποίος, αφού εξετέλεσε τους άθλους που του ανετέθησαν, αποθεώθηκε από τον Δία.
Ετσι λοιπόν ο Ηρακλής, απεικονίζει την ανθρώπινη ψυχή, η οποία όταν ολοκληρώσει τους άθλους της στον κόσμο της γέννησης, επιστρέφει στο νοητό από όπου ξεκίνησε.
Πέραν της αναφοράς αυτής της Μυθολογίας μας, υπάρχει κάτι άλλο το οποίο θα μας επιτρέψει να εμβαθύνουμε περισσότερο σε μια πιθανή μυστηριακή χρήση του Γαλαξία ;
Ο Φιλόπονος κάνει την εξής αναφορά :
«Κάποιοι από τους θεολόγους τους ( = των Ελλήνων ) αποφαινόντουσαν ότι ο καλούμενος Γαλαξίας είναι κατάληξη ενός κύκλου και ότι είναι χώρα λογικών ψυχών»
Φιλόπονος- De aeternitato mundi 7.20
ο δε Πρόκλος μας τονίζει ότι :
« Και ο Πυθαγόρας άλλωστε ονομάζει με τρόπο μυστηριακό Αδη τον Γαλαξία και τόπο ψυχών, επειδή εκεί συνωθούνται οι Ψυχές».
Πρόκλος – Σχόλια στην Πολιτεία 2.129
Σε ένα δε άλλο απόσπασμα του ο Φιλόπονος λέει :
“Ο Δαμάσκιος οικειοποιείται την θεωρία του Εμπεδότιμου για το γάλα (=Γαλαξία), θεωρώντας την γεγονός και όχι μύθο. Διότι λέει ότι ο Γαλαξίας είναι ο δρόμος μέσω του οποίου οι ψυχές μεταβαίνουν στον ουράνιο Αδη».
Φιλόπονος – Σχόλια στα Μετεωρολογικά του Αριστοτέλη I 8
Εδώ βλέπουμε αναφορά σε ουράνιο Αδη, ενώ η γενική εικόνα που έχουμε από την Μυθολογία μας είναι ότι ο Αδης είναι κάτω από την Γη, η δε είσοδος του είναι στο ακρωτήριο Ταίναρο ή κατ’άλλη εκδοχή από τον ποταμό Αχέροντα στην Ηπειρο.
Θα στραφούμε για να λύσουμε την απορία μας στον Ομηρο. Αν προσέξουμε κάποιες αναφορές που κάνει ο Ομηρος σχετικά με τον Αδη, βλέπουμε ότι κάνει αναφορές σε δύο είδη Αδη, στον υποχθόνιο Αδη και σε έναν ουράνιο Αδη.
Στον υποχθόνιο Αδη, οι ψυχές φαίνεται ότι πηγαίνουν χωρίς καμιά «βοήθεια», ο δε Ομηρος μας αναφέρει ότι ο Οδυσσέας πήγε αυτοβούλως στον Αδη για να συναντήσει τον Τειρεσία, εκεί δε συνάντησε και την σκιά του Ηρακλή, πράγμα περίεργο μιας και από ότι γνωρίζουμε ο Ηρακλής αποθεώθηκε.
Αντίθετα, στο Ω της Οδύσσειας, ο Ομηρος μας αναφέρει ότι ο Ερμής μεταφέρει τις ψυχές των μνηστήρων στον Αδη, πηγαίνοντας τες πέρα από τις πύλες του Ηλίου ( με τις πύλες του Ηλίου θα ασχοληθούμε σε άλλη ανάρτηση ).
Συνεπώς παρατηρούμε ότι υπάρχει ο υποχθόνιος Αδης και ο ουράνιος Αδης.
Στον υποχθόνιο Αδη, δεν παραμένουν οι ψυχές αλλά μόνο τα λεγόμενα κελύφη τους ( οχήματα και χιτώνες που απορρίπτονται λίγο μετά τον θάνατο) για αυτό και ο Ομηρος μας λέει ότι ο Οδυσσέας συναντά την σκιά του Ηρακλή (ενώ η ψυχή του Ηρακλή είναι ήδη με τους θεούς στον Ολυμπο) , ενώ στον ουράνιο Αδη, πηγαίνουν με την συνοδεία του Ερμή, ο οποίος είναι και ο ψυχοπομπός.
Χωρίς να επεκταθούμε, αξίζει νομίζω να σημειώσουμε ότι ο υποχθόνιος Αδης είναι το λεγόμενο Αστρικό ( Κάμα Λόκα των Ινδών ), ενώ ο ουράνιος Αδης είναι το νοητό ( το Ντεβαχάν των Ινδών )
Με άλλα λόγια λοιπόν φαίνεται ότι συμβολικά ο Γαλαξίας είναι το όριο που χωρίζει τον αισθητό κόσμο από τον νοητό.
Αν τώρα δούμε τον Γαλαξία σαν μια θάλασσα που περιβάλλει τον αισθητό κόσμο και ανατρέξουμε και σε ένα απόσπασμα του Πρόκλου, από τα σχόλια του στα Εργα και Ημέρες του Ησιόδου, τότε συνάγουμε ότι τελικά ο μυθολογικός Ωκεανός είναι ο Γαλαξίας.
«Λέγεται μάλιστα ότι κατοικούν πλάι στον Ωκεανό, ο οποιος χωρίζει τον νοητό τόπο από το βασίλειο του Αδη, και στον οποίο λέγεται ότι κατ’αρχάς φτάνουν όσοι πάνε στον Αδη».
Πρόκλος – Σχόλια στα Εργα και Ημέρες 171-173
Σε αυτό ας προβληματιστούμε και σε ένα στίχο του Ορφέα Περίδη7, όπου λέγει:
«Μια σφαίρα υγρή γύρω από τη Γη, μία ουράνια δεξαμενή, εκεί που λούζονται οι ψυχές πριν να χαθούν στο Σύμπαν»
Τέλος, όσο αφορά το θέμα των δύο πόλεων, που στη μία είχε ειρήνη και περιγράφει την πολιτική ζωή των ανθρώπων, και στην άλλη πόλεμο δίνοντας μία καταπληκτική περιγραφή, χωρίς να εμβαθύνω, θεωρώ ότι ομιλεί για είδη ζωής της ψυχής. Αλλά αυτό είναι μία μεγάλη κουβέντα κάποιας άλλη στιγμής.
Υ.Γ: Δεν αναφέρομαι στο θέμα των 5 πτυχώσεων καθότι δεν έχω κατανοήσει πλήρως τη δομή του. Αν είναι ανεξάρτητες από τις 3 πτυχές του στεφανιού ή είναι μαζί ή είναι κάτι το τελείως διαφορετικό. Ενδεχομένως να είναι κάτι καθαρά συμβολικό μιας και ο αριθμός 5 όπως μας λέγει ο Πλούταρχος8 είναι η διακοσμούσα αρχή, η αρχή που θέτει σε τάξη τον κόσμο, οπότε μιας και η ασπίς είναι ο κόσμος, προφανώς 5 θα είναι και οι πτυχές του..afipnisis.gr]
----------------
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου